PC-club: Anil Ramdas

Anil Ramdas heeft, schrijvende 2010, een wat aparte positie te midden van de politiek-correcten, omdat hij zelf van "allochtone" komaf is: hij is Surinamer. Maar wel al lang in Nederland en behorende tot de intellectuele elite (de Volkskrant, 10-09-2010, door Haroon Ali):
  Interview | Schrijver en programmamaker Anil Ramdas

'Z.O.Z. wordt geen Rondom Tien voor moslims'
...
Tussenstuk:
Anil Ramdas

1958  Geboren te Paramaribo, Suriname
1977  Verhuist naar Nederland en studeert sociale geografie in Amsterdam (UvA)
1983 – 1993  Redacteur De Groene Amsterdammer
1991 – heden  Columnist en essayist NRC Handelsblad
2000 – 2003  Correspondent in New Delhi voor NRC
2003 – 2005  Directeur van De Balie in Amsterdam
2010  Vaste presentator bij MTNL

Ook in de praktijk heeft hij weinig van concrete belangenbehartigers als Tara Singh Varma en John Leerdam die het eigenlijk alleen om de eigen cultuur gaat, en alles van de blanke politiek-correcten en multiculturalisten. Een voorbeeld van een aantal jaren terug (VARA TV Magazine, 24-04-2005, door Rob van Scheers):
  Pas op de plaats

Nederland is verward. Hoog tijd voor het grote beschavingsoffensief van Anil Ramdas & de VPRO.

Met de grote avond van de beschaving proberen VPRO en het Amsterdamse debatcentrum De Balie in commissie het verwarde Nederland' naar eigen zeggen weer op de rails te zetten. Co-samensteller Anil Ramdas (directeur van De Balie, columnist voor NRC Handelsblad) legt uit.

Nou, dat komt geen moment te vroeg: het redden van de beschaving!
Anil Ramdas: 'Direct na de moord op Theo van Gogh vroegen wij ons bij De Balie af: hoe kunnen we hierop nog zinvol reageren? Er wordt links en rechts van alles geroepen, maar mijn indruk is dat we hollen door een donker bos. Het is nu eens tijd voor een pas op de plaats. We hebben in De Balie al een flink aantal bijeenkomsten aan de actuele stand van Nederland gewijd, maar daarmee kom je nog niet bij iedereen in de huiskamer. Door zo'n samenwerking met de VPRO heb je natuurlijk in één klap een veel groter bereik.'

Even ter plaatsbepaling: beschaving - wat was dat ook alweer?
'Het delen met velen waarvan je weinig hebt, en niet alleen economische zaken. Respect hoort erbij. En samenwerking. Dat is een noodzaak. Zonder samenwerking zou Nederland niet eens hebben bestaan, want dan was het allang onder de zeespiegel verdwenen. In het kort: beschaving is buitengewoon kostbaar, en vooral ook buitengewoon kwetsbaar.'

Speelt de televisie als totaal ook een rol in het gesignaleerde verval?
'Ik vind dat de televisie het ontzettend laat afweten. De verzamelde nieuwsrubrieken rapporteren op hoge toon over alle commotie, maar enige reflectie is ver te zoeken. Wat betekent zo'n brandstichting in Uden nog, als het volgende tv-onderwerp alweer over een stel andere rotjochies in Amsterdam-West gaat, al dan niet in Londsdale-kleding? De waan van de dag regeert, maar zonder enige verdieping is dat hollen van incident naar incident tamelijk zinloos. ik word daar thuis op de bank heel erg korzelig van, hoor.'   ...

Dus volgens Ramdas bestaat het hele integratieprobleem uit een brandstichting bij een moskee in Uden, en overlast veroorzaakt door Lonsdale-jongeren. De allochtonen zijn hiervan weerloze en schuldloze slachtoffers.
    Dit is wat de ook zeer politiek-correcte tv-recensent  van de Volkskrant er van vond (de Volkskrant, 26-04-2005, rubriek Televisie, door Wim de Jong):
  Gemakzucht

Wat een vervelende, aanmatigende flauwekul was dat, die Grote Avond van de Beschaving op de VPRO. Een hyper-correct feestje vanuit het hoofdstedelijke cultuurcentrum De Balie. Exclusief gemaakt door en vóór de Amsterdamse elite, die daarmee wat verantwoord melodrama door het straatrumoer wenste te mengen. Het Tokkie-onbehagen, de agressie in het openbare leven en de angst voor het 'Marokkaanse gevaar moedig onder ogen gezien op een voorspeelavond van de operettevereniging Oud-Zuid. Zoiets.
    Feestje in de verkeerde buurt dus. Journalisten en documentairemakers bleken bij de totstandkoming van de thema-uitzending weer categorisch vermeden. En naar eigentijds Hilversums gebruik kregen we in ruil daarvoor een goedkope studiovariant van de werkelijkheid. Inclusief de gemakzucht die daarbij hoort. Met zondagavond een keur van beschaafde dames en heren die in vaak onbegrijpelijke bewoordingen een beroep deden op het fatsoen van 'de anderen'. Plus nog wat theatrale elementen om het hoe dan ook aantrekkelijke, dure thema-televisie te laten lijken. Of beter: 'nationale' tv, om nog maar eens een dwingende Hilversumse ambitie te noemen.
    De VPRO vluchtte zondag weer eens nadrukkelijk in de vorm. Nepperige 'live'-beelden en 'candid'-cameragehannes om de drie uur durende uitzending nog wat meer te laten zijn dan alleen maar een idee van de vergadertafel. Khaldoun Elmecky die het geheel op kinderlijk opgewonden wijze aan elkaar praatte. Job Cohen plichtmatig in gesprek met goedwillende multiculti-jongeren. ...
    Het ergst van de marathon-uitzending was het blijvende gevoel dat je belazerd werd waar je bij zat. Een indruk die na middernacht werd bevestigd, toen duidelijk werd dat het fake-gehalte inderdaad hoog was. De Grote Avond van de Beschaving bleek toch eerst en vooral een nieuw VPRO-kunstje om de afstand van de elite tot de werkelijkheid nog even in stand te kunnen houden. ...

Gruwelijk, dus.

Ramdas verdween verder uit het beeld van de redactie, omdat zijn activiteiten zich afspelen in andere delen van de media. Maar recentelijk dook hij weer op. In een naadloos vervolg op het voorgaande (citaten uit de eerste bron: de Volkskrant, 10-09-2010, door Haroon Ali):
  'Z.O.Z. wordt geen Rondom Tien voor moslims'

...Voor de VPRO maakt MTNL nu het programma Z.O.Z., een achtdelig discussieprogramma, vanaf zaterdag op televisie en geleid door schrijver en programmamaker Ramdas.
    Een programma door en voor tweede generatie allochtonen, maar dan niet in het standaardformat, zegt Ramdas. ‘Je ziet allochtonen op twee manieren terug in de media. Of het gaat over hun problemen: in een kring in Rondom 10 praten over huiselijk geweld, of het is heel amuserend en vrolijk, zoals in de show van Jörgen Raymann.’   ...

Leugen 1 en 2. Leugen 1: allochtonen hebben ook nog hun eigen programma's, verzorgd door allochtone omroepen (oh ja, er is nu weer ruzie)
  Toch zal Z.O.Z. geen discussieprogramma worden zoals moslimomroepen in het verleden hebben gemaakt.

En leugen 2: er bestaan, volgens dezelfde soort lieden, geen allochtonen, alleen mede-Nederlanders.
    Maar voor iedere redelijk mens is de ware leugen natuurlijk "dat er geen allochtonen zijn" - het allochtoon-zijn wordt gedefinieerd door beschrijvingen als:
   ... het hoofdkwartier van Multiculturele TV-producties (MTNL) in Amsterdam–Oost. ‘Dit gebouw wordt gerund door tweede generatie allochtonen.’
    De islam is een prominent thema. ‘Radicale moslimjongeren willen graag hun verhaal vertellen en doen dat vaak in sensationele bewoording. Maar ik wil weten hoe het zit met gewone jongeren die dagelijks verantwoording moeten afleggen over een vrouw die in Iran wordt gestenigd, of over het feit dat er korans in de VS worden verbrand.’   ...
   Ramdas spreekt trots over zijn team bij MTNL, dat het programma maakt zonder inmenging van de VPRO. ‘In het gebouw van MTNL stap ik de echte wereld binnen. We hebben hier een Marokkaanse met Oostenrijks bloed. Turken en Koerden die naast elkaar werken, wat af en toe tot pittige discussies kan leiden.’

Maar wat ongetwijfeld het hoofdbestanddeel wordt, is dit:
  Ramdas begrijpt niet hoe het ‘land van mijn kinderen’ er momenteel bijstaat. ‘Voor het jaar 2000 was Nederland een fatsoenlijk land, waarin mensen hun tuin netjes bijhielden.’ Na 9/11, Fortuyn, Hirsi Ali en Wilders zijn er volgens Ramdas nu twee miljoen Nederlanders die hij niet begrijpt. ‘Ze zijn soms erger dan de tokkies.’ Ramdas slaat met zijn handen op tafel. ‘Begin je dag met de website van De Telegraaf en kijk naar de reacties. Je weet niet wat je overkomt.’

Kennelijk is Ramdas datgene ontgaan dat gebeurd op de allochtone, lees: islam, websites: regelrechte haat is daar de norm, onder het motto van provocerende kreten als "Wij blijven hier", waarachter je moet denken, "en jij past je maar aan ons aan."

Goed, dit stond er oorspronkelijk allemaal op een dusdanige manier dat de weerzinwekkendheid ervan minder opviel. Daarom heeft Ramdas het elders nog even verduidelijkt (zie hier   ) (de Volkskrant, 17-09-2010, door Haroon Ali):
  Een fittie van niveau

... was er deze week ook een fikse ruzie tussen twee schrijvers die wél ergens over ging: tolerantie in onze multiculturele samenleving. Aanleiding was de column die Anil Ramdas schreef op website deBuren.
    In het stuk beklaagt Ramdas zich over white trash in Nederland. ‘Primitieve, rancuneuze, rechtse en extreemrechtse types zonder moraal, principes en idealen.’   ...

Dit is natuurlijk een stuk erger dan uitdrukkingen als "kutmarokkanen" en "kopvoddentaks". Maar in ieder geval in politiek-correcte en multiculturele oren klinkt het veel minder erg, omdat het geen zielige zwakke "negertjes" betreft. Een idee dat simpel weerlegd kan worden door hem even te spiegel: "black trash" en "muslim trash" zou je waarschijnlijk voor de rechter doen belanden, wegens racisme. Terwijl dat, slaande op de situatie in de Nederlandse achterstandswijken, veel meer de werkelijkheid weergeeft.

Wat je dus kan concluderen is dat er in Anil Ramdas een sterke kern van regelrechte haat schuilt. Wat hij nog maar eens bevestigt (de Volkskrant, 28-09-2010, door Anil Ramdas):
  Wansmaak en Wilders? Zeker

Door jarenlange culturele verwaarlozing, en opgestookt door types als Wilders, worden blanke laaggeschoolden extremer in hun opvattingen.

Anil Ramdas | De auteur is journalist. Hij reageert op Joost Zwagerman, die hem verwijt culturele wansmaak aan extreem-rechts stemgedrag te koppelen dat verband is er inderdaad, betoogt hij.


Tussentitel: Zwagerman schrikt van de term white trash, alsof de taal van de PVV-aanhang hem ontgaan is

Volgens Joost Zwagerman (Opinie, 25 september) leg ik klakkeloos een verband tussen wansmaak en een extreem-rechtse inborst. Hij haalt een NRC-reportage aan waaruit blijkt dat de ouderen in het katholieke zuiden vooral op Wilders stemden vanwege de dreigende bezuinigingen op de zorg. En volgens een NIPO-onderzoek zouden ook hogeropgeleiden tegenwoordig hun stem geven aan Wilders, vanwege zijn nadruk op de vrijheid van meningsuiting, en niet vanwege zijn sweeping statements als de kopvoddentaks of het door de knieën schieten van relschoppers.    ...
    Zwagerman schrikt hier helemaal niet van. ...
    Waar Zwagerman wel hevig van schrikt is mijn term white trash. ...

Vanzelfsprekend: de term "kopvoddentaks"  is door Wilders eenmalig gebruikt, en het aantal keren dat daaraan zwaar negatief is gerefereerd loopt minstens in de duizenden. De term "white trash" is zeker erger dan "kopvoddentaks", want "kopvoddentaks" gaat over een symbool, en "white trash" gaat over mensen. De equivalenten zijn "black trash" (bijvoorbeeld slaande op schietende Antillianen) en "muslim trash" (bijvoorbeeld slaande op stenen-naar-bussen gooiende Marokkanen), en die zijn in Nederland in het openbaar niet uitspreekbaar, vanwege het risico op vervolging wegens racisme.
    Maar Ramdas weet het beter:
  In mijn stuk ging ik in op de stelling van Paul Scheffer, dat ‘de oude sociale kwestie’ van de achterstand van blanke arbeiders zou zijn opgelost, en we ons nu met dezelfde energie moeten richten op ‘de nieuwe sociale kwestie’: de achterstand van allochtonen in onderwijs en arbeidsmarkt.
    Mijn kritiek is: die oude sociale kwestie is helemaal nog niet opgelost. De blanke laaggeschoolden verdwenen van de radar, omdat ze een huis en een auto hadden en op vakantie konden; maar aan hun laaggeschooldheid was niets veranderd. Ze zijn in culturele zin verwaarloosd. In plaats van ze deel te laten nemen aan de wereld van literatuur, poëzie, muziek en kunst, werden ze afgescheept met SBS- en RTL-amusement. Met Oh Oh Cherso en RTL Boulevard. Die groep wordt nu steeds zichtbaarder, dankzij het internet en websites als GeenStijl en de reacties op de sites van kranten als De Telegraaf. En je ziet dan glashelder het gevolg van die jarenlange culturele verwaarlozing en veronachtzaming: het ontstaan van white trash. Mensen die zich niets aantrekken van fatsoensnormen en lijden aan een ernstig gebrek aan zelfbeheersing. Het is vooral deze groep die volgens mij effectief is gemobiliseerd door Wilders.

Natuurlijk slaat alles wat Ramdas hier beweert in veel grotere mate op het allochtone immigrantenvolk dat de achterstandswijken bewoont - dientengevolge volgens Ramdas te betitelen als "black trash"  en "muslim trash".
    Of in andere woorden:
  Koppel ik dus, zoals Zwagerman zegt, ‘culturele wansmaak’ automatisch aan ‘extreem-rechts stemgedrag en morele inferioriteit’? Ja. Er is volgens mij namelijk een verband tussen een slechte opvoeding en verkeerde opvattingen.

Volgens Ramdas is het "black trash"  en "muslim trash" dus ook nog moreel inferieur, en dat tengevolge van slechte opvoeding en verkeerde opvattingen. Nou, dat kan, gezien de onder creolen bekende afwezigheid van vaders bij opvoeding  , en de verkeerde opvattingen, de islam, waarmee moslims worden opgevoed  . Maar vermoedelijk had Ramdas alleen de blanke bevolking voor zijn geestesoog toen hij zijn sterk negatief getinte analyse opschreef. Een kennelijk ingebakken vorm van racisme.

Nog een straaltje van zijn racistische McCarthyisme  (de Volkskrant, 02-04-2011):
  Pas verschenen | Fictie
...
Badal blikt terug


Journalist Anil Ramdas (1958) vroeg zich ooit af waarom Nederlandse schrijvers nooit zwarte personages opvoeren. Zo deed ook Badal, de hoofdpersoon in zijn eerste roman Badal ...

Waarom wel ... ? Bovendien doen ze het wel ... Als het over jazz of schietpartijen gaat ... De opvallende punten van zwarten ...

Maar kennelijk is het pregnante racisme ook de eigen omgeving te veel geworden. Hoewel, Ramdas acteerde voornamelijk in NRC Handelsblad (de Volkskrant, 16-04-2011, boekrecensie door Arjan Peters):
  'Schijnwerpers maken eenzaam'

Fictie | Hopelijk is het met Anil Ramdas minder erg gesteld dan met de zelfgenoegzame, humorloze en verloederde Harry Badal.

Tussentitel: Geert Wilders is de nieuwe Mussert, raaskalt Badal

Alles moet opzichtig, in het leven van de journalist Harry Badal, een Surinaamse Hindoestaan die lang geleden naar Nederland kwam. Waarom hij denkt dat zijn artikelen 'belangrijke essays' zijn, en dat het bestaan als journalist voor de tv en voor een Amsterdams weekblaadje hem een heldenstatus schenkt, blijft geheimzinnig. Zelf is hij in ieder geval zwaar onder de indruk van het fenomeen Harry Badal. Wanneer hij, verloederd door drankzucht en vereenzaamd door het verwaarlozen van zijn gezin, zich in een studio in Zandvoort ('een paradijs voor verdoemden') heeft teruggetrokken, zijn we dan ook nog niet van hem af.
    Dan begint het terugblikken pas. En dat is Badal, een roman waarvan het verloop doet denken aan de verwording van de auteur Anil Ramdas (1958), die inderdaad een paar jaar op tv te zien was, en die daarnaast pronte essays schreef over de multiculturele samenleving ... Ramdas is ook nog directeur geweest van debatcentrum De Balie, wat op een mislukking uitliep. Het is alweer een tijdje stil rond hem.   ...

Tja, de tijden zijn toch wat veranderd. Vroeger was het hebben van een kleurtje in combinatie met kunnen-spellen al voldoende voor een carrière in de elitaire en intellectuele top. Nu is er iets meer krediet nodig, en Ramdas heeft dat van hem kennelijk verspeeld:
  Niet te hopen dat het zo erg met Ramdas gesteld is als met Harry Badal. We vrezen het ergste, want in zijn humorloze roman geeft Ramdas de journalist vierhonderd pagina's lang alle credits. Badal zou daar in zijn Zandvoortse studio in eenzaamheid een katharsis moeten ondergaan.   ...
    Nog idioter is het grossieren in generalisaties ('blanken onderscheiden twee soorten liefde'; 'hij had altijd neergekeken op Hindoestaanse vrouwen'), leeghoofdige kreten ('Geert Wilders, de nieuwe Anton Mussert'), uitingen van eigenwaan (als Badal wordt opgepakt wegens openbare dronkenschap dreigt hij met 'Ik ben journalist, dit komt in de krant' tegen de hulpofficier) en aanstellerige dooddoeners (die tv-roem is maar oppervlakkig, 'schijnwerpers maken eenzaam'). Om indruk te maken op Sita doet hij alsof hij de literatuurcriticus Edward Said 'persoonlijk heeft gekend', wanneer hij bedoelt dat Said zich ooit een keertje door Badal heeft laten interviewen.
    Wat een pijnlijke egotrip. En wat duurt het lang voordat Ramdas deze kwast de gedachte ingeeft dat hij misschien eerst zijn eigen leven op orde moet krijgen, alvorens met het verbeteren van de wereld te beginnen. Het helpt niet dat Ramdas net zo dodelijk serieus is, en al even beroerd schrijft: 'Grieken, vloekte hij weer.' Is dat een vloek?

Tjonge... Zo goed schelden kan deze redactie niet ...

Weekblad Vrij Nederland, hopeloos multiculturalistisch sinds mensenheugnis, geeft Anil als weerwoord een grote hoeveelheid ruimte om zijn ideologie uit te venten (Vrij Nederland, 14-05-2011, door Mischa Cohen):
  Anil Ramdas

'We zijn allemaal expats'


Essayist en tv-presentator Anil Ramdas scheef een roman over de neergang van een essayist en tv-presentator. Toch gaat 'Badal' niet over hemzelf. 'Wie denk ik wel dat ik ben om een autobiografie te schrijven? Napoleon?'

...    Badal is dan ook net als Ramdas een veelbelovende wetenschapper die zich opwerkt tot essayist bij een intellectueel weekblad en een kwaliteitsdagblad. Hij maakt net als Ramdas zelfnaam als Zomergast, wordt correspondent in India en raakt aan de drank. Toch is het een vergissing om zijn boek te lezen als alweer een autobiografische sleutelroman van een journalist, zegt Anil Ramdas terwijl hij een zware Van Nelle opsteekt. 'Het treurige einde maakt ten overvloede duidelijk dat ik het niet zelf ben.'    ...

Dat is natuurlijk maar de vraag. Zoals al meteen blijkt:
  U schreef zelf ook een artikel over white trash, net als uw hoofdpersoon. Dat vergroot de verwarring.
'Dat was inderdaad een kleine misstap.

Nog eentje:
  U noemde in het stuk Wilders-stemmers 'achterlijk, primitief, rancuneus, zonder moraal en principeloos'.
'In de NRC had ik zoiets natuurlijk nooit opgeschreven. Maar op een gegeven moment denk je om twee uur 's nachts: wat is dit nou, godverdómme. Een beetje zoals de gemiddelde reaguurder achter zijn laptop zit.'

En dat niveau blijft hier nauwelijks gehandhaafd ...
  Badal valt wel degelijk samen met Anil Ramdas, schreven critici.
'Tsja. Als je zoals die recensenten alleen de autobiografische laag in het boek wilt zien, ...

Waarin verschilt u dan van uw hoofdpersoon?
'Badal denkt veel kleiner dan ikzelf. ...

"Ik ben een grote denker".
  U krijgt ook het verwijt van intellectuele arrogantie.

Hoe kan dat nou....?
  De negatieve reacties op mijn werk komen van broodschrijvers als Arjan Peters en Joost Zwagerman

"Want ik ben naast een groot denker, ook een groot schrijver. En iemand die zo groot is, kan nooit arrogant zijn."
  Arend Jan Boekestijn, ook zo iemand, had het over mijn "Brahmaanse verachting". ...
    Al meteen na mijn optreden bij Zomergasten waren er mensen die zeiden: wat een pedant mannetje, wie denkt hij wel dat hij is.'   ...

Kent u die grap van de Belgische automobilist die achter elkaar spookrijders tegenkomt?
  Dat denken vanuit een hogere kaste zie ik soms ook bij anderen, ik heb het baboe-en-sahib-syndroom zelfs tot onderwerp gemaakt van dit boek.

Een klassiek voorbeeld van de spiegelbeschouwing: anderen toedichten waar je zelf aan lijdt.
   Oh ja, ook dit nog:
  De negatieve reacties op mijn werk komen van broodschrijvers als Arjan Peters en Joost Zwagerman, blanke mannen ...

Racisme.
   En ook deze is aardig:
  Herkent u dat gebrek aan zelfvertrouwen?
'Nee, en ik heb er ook totaal geen last van dat ik als gekleurde minder zou worden gewaardeerd. Sterker nog: de ergernis die ik kennelijk oproep bewijst mijn gelijkwaardigheid.

Nog een gelijkwaardige:
  Het boek gaat eigenlijk over de ondergang van een migrant, de eeuwige expat.
'De rode draad is het meest fundamentele, elementaire dat er kan gebeuren in een mens en leven: het afscheid nemen van je moeder, en dan zo ver weggaan dat je niet kunt terugkeren. Zoals filosoof Stuart Hall na veel aandringen antwoordde toen ik hem vroeg waarom hij Jamaica had verlaten: "Actually, I wanted to get away from my mother. But don't we all."

Stuart Hall is een gekleurde aanhanger van de racistische versies culturele antropologie: het is allemaal de schuld van de blanken  . Die liegt over zijn reden om Jamaica te verlaten: in Jamaica en de rest van de creoolse wereld is op het intellectuele vlak totaal niets te beleven.
  Tweemaal had u het gevoel dat anderen met uw multiculturele thema aan de haal gingen.
'Bolkestein en Scheffer, ja. Ik was geschokt door de Luzernlezing van Bolkestein waarin hij zijn zorg uitsprak over het verloren gaan van de westerse liberale waarden. Ik voelde me monddood gemaakt als essayist.

Wat een arrogantie. Geen hond buiten de grachtengordel had gehoord van Ramdas en niemand heeft aandacht geschonken aan wat hij mogelijkerwijs in een blaadje als De Groene Amsterdammer aan multiculturalistische opvattingen heeft neergepend. De aandacht voor Scheffer en Bolkestein ontstond juist omdat ze dat soort praatjes doorprikten.
  Toen u na uw middelbareschooltijd uit Suriname naar Nederland kwam, was het voor uzelf ook een cultuurschok dat Nederlanders ook botte boeren konden zijn. Is de white trash-theorie daar een echo van?
... Ik ben eigenlijk pas weer in klassentermen gaan nadenken toen die Wilders-aanhang groeide.'

Niet al eerder, tijdens de opkomst van Pim Fortuyn?
'Nee, het ging me om het systematische, georganiseerde, doordachte van iemand als Wilders. De eerste negen zetels waren negen zetels van niks, want iedereen negeerde ze. Er ontstond een ongeschreven cordon sanitaire. En toen die doorbraak: dat was ontzettend schrikken. Waar kwam die massa vandaan? Ik kreeg pas in de gaten wat Scheffer fout had gedaan in zijn essay toen ik die Wilders-aanhang zag en geen verklaring kon vinden.

Tja, er kan natuurlijk nooit iets fout zijn met immigranten - al was het maar omdat ze een kleurtje hebben. Dus moet het wel aan de blanken liggen.
  Hoe legde u vervolgens de link met Wilders?
'Een groep zonder ontwikkeling, zonder historisch besef, zonder ideaal,

Dit natuurlijk geheel in tegenstelling tot de allochtone immigranten, die hier gekomen zijn met en rijk pakket aan ontwikkeling, historisch besef en hoogstaande idealen. Zoals deze exemplaren:
  Nu waren die Marokkaanse jongens in de aanbieding ...

Oh ja, dan is er ook nog de islam:
  Speelde de islam niet ook een rol in het multicultidebat?
'De islamkritiek heeft haar houdbaarheidsdatum ver overschreden. Zelfs moslims worden inmiddels een beetje lacherig als ze horen dat er een Fitna 2 aan komt. Het gaat niet om geloof, het gaat om de verwarring tussen de thuiscultuur en de aankomstcultuur in Nederland.

De islam is natuurlijk één van die hoogstaande idealen die de Nederlandse cultuur zo hebben verrijkt.
  Zelfs moslims worden inmiddels een beetje lacherig als ze horen dat er een Fitna 2 aan komt. Het gaat niet om geloof, het gaat om de verwarring tussen de thuiscultuur en de aankomstcultuur in Nederland.

Net zo lacherig als over Geert Wilders, die ze allemaal en vrijwel zonder uitzondering dolgraag de mond zouden snoeren.
    En als we niet meer van die cultuurverrijkers erbij willen, kan dat dus alleen maar om racistische redenen zijn:
  De Vreemdelingenwet van Job Cohen noemt u racistisch.
'... De enige reden die ik kan bedenken voor Cohens terugkeer naar de politiek, die ik trouwens toejuich, is dat hij die desastreuze fout wilde herstellen.'

Hoe het dan wel moet?
  Maar is het daarmee een racistische wet?
'Het is de weeffout in de Vreemdelingenwet, daar ging mijn proefschrift over. Tot 1985 was de Vreemdelingenwet direct gelieerd aan het vreemdelingenverdrag van de VN: als iemand asiel zoekt voor vervolging, dan krijgt hij asiel. ..."

Open grenzen en vrij immigratie. Tenslotte:
  Zo wordt de migrantenervaring steeds meer de algemene menselijke conditie. We zijn allemaal expats aan het worden

"Ook die verdomde autochtone Hollanders met hun verbeelding over een eigen land".
    En wie daar tegen is, is ...:
  Professor Zijderveld, Thomas von der Dunk, Freek de Jonge - u hoort bij het kleine clubje dat de NSB-vergelijking nog onbekommerd durft te maken.
'Elke vergelijking met die helse periode wordt tegenwoordig kennelijk als volstrekt absurd en surrealistisch beschouwd. Ik vind het eerder absurd dat men zich hier door die oorlog binnen een generatie kennelijk zo gelouterd voelt dat de heilige overtuiging is ontstaan dat zoiets nooit me er zal gebeuren? Misschien omdat alles wat met de Holocaust samenhangt als het absolute kwaad is gedefinieerd?'

Inderdaad: een racist en een fascist. Want als je allochtone immigranten tegenhoudt, doe je hetzelfde als ...:
  Zo'n vergelijking maakt een zinnige discussie wel lastiger.
'Waarom zou je de aanhang van de NSB niet sociologisch kunnen vergelijken met PVV-stemmers? Men misbruikt dan graag de Wet van Godwin - maar die zegt echt niet dat je nooit meer iets met het nationaal-socialisme mag vergelijken. Het is een raar taboe als je niet meer naar zulke recente historische gebeurtenissen mag verwijzen. Het is nu eenmaal een pijnlijk feit dat Nederlanders hebben moeten erkennen dat ze als klein en verwaarloosbaar landje relatief het grootste aantal joden hebben laten deporteren.

Inderdaad: het vergassen van joden!
    Dat was makkelijk schieten (de Volkskrant, 18-05-2011, door Joost Zwagerman):
  De zelfontmaskering van Anil Ramdas

Anil Ramdas kijkt neer op PVV-stemmers. Behalve in de nette NRC.

Hoe typeerde Anil Ramdas de anderhalf miljoen stemmers op de PVV ook alweer, in september vorig jaar?
    Zo: het zijn 'primitieve, rancuneuze, rechtse en extreemrechtse types zonder moraal, zonder principes, zonder idealen, (...)'
    Ramdas schreef het in een column die hij verzorgt voor De Buren, een Vlaams-Nederlands platform voor wetenschap en cultuur. Ik stuitte destijds bij toeval op Ramdas' tekst. Voor diezelfde organisatie zou ik in november naar Sheffield gaan, om er een zogeheten City Book te schrijven; op de site zocht ik naar informatie over City Books, en onverwacht trof ik er die heetgebakerde column van Ramdas aan.
    Was het een grap? Een halfslachtige Wilders-imitatie, in een poging diens retoriek over moslims toe te passen op de PVV-stemmer? Ramdas liet zich in ieder geval net zo haatdragend en generaliserend uit als Wilders. ...
    En dan de overdrijving. Je kunt over mensen die je minacht schrijven dat ze een povere moraal hebben, of een slecht ontwikkelde moraal - maar géén moraal? Sociopaten kennen geen moraal. Zitten we met anderhalf miljoen sociopaten opgezadeld? Waren die mensen óók al 'zonder moraal' toen ze nog PvdA stemden? Werden ze in éen klap 'achterlijk en primitief' nu ze van partij waren gewisseld?
    Onder iedere column bij De Buren kun je reacties achterlaten. ... Op mijn toenmalige Facebook-account plaatste ik een link naar Ramdas' withete zinnen. Die posting werd opgepikt door diverse bloggers, onder wie Bert Brussen. Ineens regende het reacties bij De Buren. Een fittie was geboren. GeenStijl bemoeide zich ermee, het Algemeen Dagblad, en ook de VPRO.
    Ramdas zelf reageerde op zijn beurt weer op de 'thread' onder zijn column bij De Buren. Fier liet hij weten dat hij op mij neerkeek. Inmiddels had ik mij wat in recente schrijfsels van de man verdiept en ontdekte dat neerkijken op anderen bij hem schering en inslag is. Ramdas verdeelt de mensheid in twee typen: personen tegen wie hij op kijkt, en personen op wie hij neerkijkt. Onnodig te zeggen dat hij er uit alle macht naar streeft dat anderen tegen hem opkijken, zodat hij eindelijk niet meer op zichzélf hoeft neer te kijken. Alleen al vanwege die worsteling verdient hij onze deernis en clementie. Zó vaak beklemtoonde Ramdas dat hij op mij neerkijkt dat het niet anders kan of ik ben erg belangrijk voor hem. Als ik hem daar een plezier mee doe, wil ik dat ook heus wel zijn.
    Belangrijker is dat de passage over de PVV'er als onmens zonder moraal voor mij een reden was om voor deze krant een stuk te schrijven over de grotere tragedie die achter Ramdas' haatserenade schuilgaat ...
    Ook op dit stuk reageerde Ramdas weer gepijnigd en gekrenkt, met als voorlopig dieptepunt de via de pers geventileerde woede toen ik wél en Ramdas níet iets over deze grotere tragedie mocht komen vertellen bij Pauw & Witteman. 'Men maakt mij monddood!' schreef Ramdas in een woedende open brief aan P&W, wederom ergens op internet gepubliceerd. Het kon niet aan zijn verstand worden gebracht dat het geen zin heeft om een debat te organiseren als een van beide debaters op voorhand luidkeels laat weten op de ander neer te kijken. Dan beland je al gauw in de 'u bent een minderwaardig mens'-doctrine van Marcel van Dam, uitgesproken tegenover wijlen Pim Fortuyn.
    Ik had nooit teruggeblikt op het hele debat(je) als Ramdas niet onlangs een opmerkelijk interview had gegeven in Vrij Nederland. In dat interview wordt hij nog eens geconfronteerd met de passage in kwestie. En wat antwoordt Ramdas acht maanden na dato? Dit: 'In NRC Handelsblad had ik zoiets natuurlijk nooit opgeschreven.'
    Huh? Waarom zei onze ridder te paard dit destijds niet meteen? Dat had heel wat mensen tijd en energie gescheeld. Leuk trouwens voor De Buren om dit te lezen: Ramdas publiceert daar zaken die hij elders nooit zo zou durven beweren. Ramdas' onderbuikgevoelens gaan naar De Buren, de vrome zondagse mening naar de nette avondkrant.
    Deze onbedoelde zelfontmaskering maakt het in éen klap onnodig en overbodig om nog te discussiëren over Ramdas' haat-taal aan het adres van PVV-stemmers. Er resten immers alleen nog maar zijn gespleten tong en dubbelhartigheid.   ...
    Tot slot een bekentenis. Eigenlijk zeg ik hier maar wat. Dit is een experiment. Ik schrijf dit alleen maar in 'V' van de Volkskrant om reacties van lezers van deze krant los te krijgen. In NRC Handelsblad zou ik het allemaal nooit zo hebben opgeschreven.

Iedereen verdient een tweede kans. Maar brahmaan Ramdas lijkt zo langzamerhand wel toe te zijn aan zijn vijfde. Misschien is het tijd voor ons pariah's om deze kerel eens een enkel reis Brahmanistan cadeau te doen. Kan 'ie zich nuttig maken door heilige koeien van het karrespoor te verjagen.

Anil heeft deze goede raad niet opgevolgd. En misschien maar goed ook, want dan hadden we zijn volgende bijdrage aan de cultuur-discussie moeten missen. Deze bevat vele aspecten en lagen van het probleem van de vermenging van ongelijke culturen, op een dusdanig verweven manier dat we het in de volgorde van Anil zullen bespreken (De Groene Amsterdammer, 01-09-2011, door Anil Ramdas):
  Universalisme, relativisme en barbarisme

Waarom zijn de Nederlandse intellectuelen tegenover de blanke onderklasse zo tolerant en vergevingsgezind? Waarom tonen ze voor de aanhang van Wilders zo oneindig veel 'begrip'? Vermoedelijk vanwege een onuitroeibaar relativisme als het om de 'eigen soort' gaat.


In het voorjaar van 1985 maakte ik deel uit van een groep jonge, linkse studenten, die allemaal een gekke herkomst hadden: Suriname, Antillen, Brabant, Zuid-Afrika. ...

De redactie heeft ook op zo'n gemengde studentenflat gewoond, en kan uit hoofde van die ervaring melden dat deze concentratie tot stand komt omdat ze elkaar opzoeken. Misschien best wel begrijpelijk, maar het is tevens een illustratie van het vasthouden aan eigen cultuur - als voor culturen zijnde een universeel verschijnsel.
    Een ander ding dat de redactie daar leerde: de onderlinge discriminatie tussen niet-westerse culturen is veel groter dat die tussen westerse en niet-westerse - alleen al een afkomst van twee verschillende Antilliaanse eilanden, Aruba en Curaçao, leidde en leidt tot een culturele kloof die die met ieder westerse "eiland" ruimschoots overtreft. Met de mate van gekleurdheid van de huid als één van de doorslaggevende factoren.
  Door de week lazen we de Volkskrant, maar op zaterdagen kwamen we bijeen in de gemeenschappelijke keuken van mijn studentenflat om de columns, cursiefjes soms, van Abrarn de Swaan in NRC Handelsblad te verslinden. De Swaan schreef over de grote dingen, over wereldbeelden, over culturen en beschavingen. Later werden ze gebundeld onder de titel Het lied van de kosmopoliet (Meulenhoff, 1987)

Abram de Swaan dient ter illustratie van het westerse denken. Maar dat is een sterk selecte keuze. Zo heeft Abram de Swaan zelf een immigratie-achtergrond, zijnde van joodse afkomst. Kosmopolitisme is iets dat een kern vormt van het joods-culturele denken. Misschien allemaal ook wel begrijpelijk, maar dus in ieder geval ook een feit. En geen neutraal feit. "Kosmopolitisme" is niet het westerse denken. Kosmopolitisme is een idee, of beter, een ideologie van sommige westerse, en sommige niet-westerse, denkers.
  Volgens De Swaan had onze academische vorming ons tot relativisten gemaakt, mensen die geen oordeel over anderen durfden te vellen en overal maar 'begrip' voor konden opbrengen. En hij riep ons op ons te bekeren tot het universalisme.

Dat heeft Anil vermoedelijk goed gezien: voor De Swaan waren zowel kosmopolitisme als universalisme geen begrippen die voortvloeien uit een goed begrip van de maatschappelijke werkelijkheid, maar idealen - zaken die te vinden zijn desemen met de pot goud aan het einde van de regenboog. Ideologie.
    We slaan even een stukje over:
  Om het universalisme als ideaal wereldbeeld te kunnen poneren, moest De Swaan eerst het relativisme diskwalificeren. Het relativisme, zei hij, is de regel dat je je eigen normen niet kunt opleggen aan mensen die andere norren hanteren. Als ze doen aan kannibalisme, clitoridectomie of weduweverbranding zullen zij daar hun eigen redenen voor hebben. Wij zullen die redenen vanuit onze cultuur niet kunnen begrijpen, en wij mogen ze daarom niet bekritiseren.

Dat was toen, en nu nog trouwens, de heersende opvatting: alle culturen zijn gelijk, in de zin van "gelijkwaardig'. Het hedendaagse multiculturalisme is er keihard op gebaseerd: vermenging van met de cultuur van immigrant impliceert natuurlijk keihard dat deze culturen van gelijke waarde zijn - of beter: "Dat ze een verrijking vormen voor de Nederlandse samenleving, in de woorden van een andere kosmopoliet: toenmalig staatssecretaris Hedy d'Ancona, van dezelfde origine als De Swaan.
    Dat het inderdaad het toen heersende wereldbeeld was, blijkt uit de erop volgende zin:
  We schrokken nogal van de bijna demagogische manier waarop De Swaan zijn stelling kracht probeerde bij te zetten. Wij hadden geleerd dat het relativisme een wetenschappelijke methode was, een manier van observeren, als een fly on the wall; zoals dat heet. Als onderzoeker neem je enkel zorgvuldig waar en probeer je de eigenaardigheden van andere volkeren zo afstandelijk mogelijk te beschrijven, zonder zelf een oordeel te vellen. Het was de mode van die tijd om te proberen patronen en structuren te vinden. Als de vrouw bijvoorbeeld een ruilmiddel, of beter: een gift is om verwantschappelijke banden aan te halen met andere groepen, brengt het teruggeven van die vrouw na de dood van haar echtgenoot (en eigenaar) schade aan die banden en kan ze beter met de dode eigenaar worden meegegeven.

Het bijvoeglijk naamwoord 'demogogisch' staat hier natuurlijk voor "onweerlegbaar"- oftewel: met de argumenten van De Swaan viel niet te discussiëren. Omdat het altijd lastig is te discussiëren met de waarheid. Deze waarheid, bijvoorbeeld:
  Het is een afschuwelijke beschrijving van de weduweverbranding, maar antropologen zagen het als hun wetenschappelijke opdracht zich te onthouden van emoties of waardeoordelen. De antropologie ging immers niet over goed en kwaad, zij probeerde slechts regelmatigheden en de daaraan ten grondslag liggende opvattingen te ontdekken.

Dat 'niet over goed of kwaad gaan' is natuurlijk volstrekte onzin. Je hoeft niet veel verder te discussiëren over goed of kwaad dan het criterium "schade aandoen aan een andere", en iemand doodmaken is wel de ultieme vorm van iemand schade aandoen. Je kan als antropoloog hoog of laag springen, maar weduweverbranding is een vorm van schade-aandoen - het beschrijven is identiek aan  classificeren ervan.
    Maar dit zijn eigenlijk allemaal open deuren - vul voor het culturele verschil dat tussen democratie en communisme, en dit soort zaken zijn volkomen voor de hand liggend, zodanig dat ook Anil er volkomen automatisch in zou meegaan.
    Waar het hier om gaat blijkt uit de keuze van Anil's voorbeeld. Want in de antropologie zijn er natuurlijk een oneindig aantal te vinden. Nee, het gaat om dit ene specifieke voorbeeld: weduweverbranding. Want dat is een voorbeeld uit de Hindoestanen cultuur. Anil's cultuur!
    Hij voelt zich persoonlijk aangesproken.
    Dat wil zeggen: dat deel van zijn persoon dat lid is van de Hindoestanen-cultuur.
    Tot nu toe konden we de inbreng van De Swaan ongeclausuleerd gebruiken. Maar dat houdt nu op:
  De Swaan viel deze wetenschappelijke afstandelijkheid hard aan: hij hield een pleidooi voor betrokkenheid, voor verontwaardiging en boosheid, hij wilde het oordeel van de waarnemer horen, en dan niet in een voetnoot, maar in de tekst zelf. De antropologische beschrijving moest een aanklacht worden, een politiek statement.

Het overbekende gevolg van ideologie: de stappen voorbij de nuttigheidswaarde van een argument: drie koeien zijn bont, dus alle koeien zijn bont. Als antropologie een wetenschap is, moet ze constateren wat de culturele gewoontes zijn, en tevens constateren wat dat vergelijkenderwijs inhoudt: dat een culturele gewoonte schade berokkent - of meer schade berokkent dan overeenkomstige alternatieven. En daar houdt het op. Dat is geen oordeel. Een oordeel houdt alle mogelijke factoren omtrent de te beoordelen zaak in, en kan heel wel buiten het veld van de antropologie liggen.
    Maar zoals gezegd: dat blijkt heel moeilijk te zijn, voor de mensheid in het algemeen, en voor iedereen die ook behept is met ideologie zoals de oervorm van religie, in het bijzonder.
    Even verderop wordt deze misvatting van De Swaan nog eens helder geformuleerd:
  Het universalisme dat Abram de Swaan in zijn columns bepleitte, kwam neer op de stelling dat we als intellectuelen de plicht, de beschavingsopdracht hebben de mensenrechten te verdedigen, waar ook ter wereld.

Een misvatting die door anderen aangegrepen wordt om allerlei "leuke" oorlogjes te voeren. Waartegen binnen het westen dan weer verzet komt. Waarbij De Swaan ook weer terug komt op het juiste spoor:
  Maar daar liet De Swaan het niet bij: hij analyseerde dat de westerse beschaving de enige beschaving was die haar eigen bestrijding heeft geformuleerd en uitgedragen. 'Het kapitalisme is westers, het imperialisme ook, maar het antikapitalisme en het anti-imperialisme zijn net zo goed westers', schreef hij.

Wat natuurlijk veel beter te formuleren als dat de verschillen die tussen de culturen waar te nemen zijn, natuurlijk ook binnen de culturen spelen. het is geen zwart-wit, of anderszins toestanden met scherp gebakende grenzen. Het is allemaal lichtgrijs-donkergrijs, met vage en overlappende grenzen.
    Maar ook in de licht-grijs-donkergrijs formulering leidt het vanuit het standpunt van het behoud van culturele identiteit tot een onoverkomelijk probleem::
  Het is een dubbele binding, verzuchtte De Swaan: hoe meer we ons verzetten tegen het opgaan in de westerse cultuur, hoe westerser we ons eigenlijk gedroegen.

Het 'we' in deze passage is Anil's groepje niet-westerse studenten. Die in het aannemen van dit gedragspatroon, dat, door strikt toeval, het eerst waargenomen werd in het westen, dus een probleem zien. waaruit dus volgt dat Anil en zijn groepje lijden aan het "behoud van traditionele culturele identiteit"-syndroom. Ook misschien weer een zeer begrijpelijk syndroom, maar desalniettemin hier een duidelijk aangetoond syndroom. Zo duidelijk dat zelf Anil het moet toegeven:
  Er waren Surinamers die uit sentimentele redenen liever bij de Surinaamse, of desnoods Afrikaanse of Indiase culturen wilden horen dan bij de westerse.

Hun goed recht. Als ze er anderen maar niet mee lastig vallen. Zoals het verbranden van hun weduwen. Want dat hoort niet bij de cultuur van de plaats waar ze verblijven.
    Maar hier botst de "cultuur van de ideologie" van De Swaan met de cultuur van "het behoud van traditionele cultuur":
  Maar juist dat sentiment werd door De Swaan loepzuiver doorgeprikt, als zijnde slechts een sentiment. De harde waarheid was: wij zijn allen westerlingen. Tegen wil en dank.

Dat 'we' weer slaande op het groepje studenten. Voor wie er inderdaad een dilemma ligt: objectief waarnemer, studeren, en wetenschap in het algemeen is natuurlijk wél iets dat je zo voornamelijk in het westen vindt, dat het altijd als 'westers' wordt omschreven. Voorlopig nog zonder goede tegenargumenten. Je kan uit de behoefte tot behoud van traditionele identiteit aan winti gaan doen, of met je neus op een bidkleedje gaan liggen, maar dat helpt niet alleen geen zier bij het behalen van een tentamen, het staat er ook regelrecht mee in contrast. Om heel precies te zijn: het Surinaamse smaldeel hieronder was naar Nederland gekomen juist vanwege deze mogelijkheden om te studeren. Voor de winti hadden ze beter in Suriname kunnen blijven.
    Op welk moment je niet anders kan doen dan je afvragen of het überhaupt wel zo verstandig was om naar Nederland te komen, als je zo sterk de behoefte voelt om aan winti te doen, of het verbanden van weduwen te verdedigen. Het leidt op welke manier dan ook ook tot krenking:
  Natuurlijk was het krenkend om te horen dat het Westen superieur was aan India of Afrika, maar zeg eens eerlijk: hoe is het gesteld met de positie van vrouwen in India en homo's in Afrika?

   Op welk punt Anil beweert aan de "westerse" kant te hebben gestaan:
  In de discussies in de gemeenschappelijke keuken stond ik nogal alleen. Natuurlijk was het krenkend om te horen dat het Westen superieur was aan India of Afrika, maar zeg eens eerlijk: hoe is het gesteld met de positie van vrouwen in India en homo's in Afrika? Het was de Rushdie-affaire die mijn gelijk aantoonde. Niemand in de groep kon tolereren dat een romanschrijver met de dood werd bedreigd vanwege een beetje plagerigheid tegenover de islam. En inderdaad: langzaam werden we allemaal steeds meer universalist en steeds minder relativist. We erkenden het feit dat de bestrijding van allerlei culturele uitwassen voortkwam uit een westerse manier van denken. We waren westerlingen geworden. Ik had de discussie in mijn groepje gewonnen.

Nu heeft Anil, als linksige intellectueel uit de kringen van Vrij Nederland en De Groene Amsterdammer en discussiecentrum De Balie, waarvan hij baas is geweest, grotendeels buiten de radar van deze redactie geopereerd. Maar het leven in die kringen is onmogelijk zonder het aanhangen van het multiculturalisme. Het weinige dat van Anil wel was doorgedrongen, bevestigde dit volkomen. En zonder tegenbewijs zullen we er dus maar vanuit gaan dat de voorgaande passage voornamelijk de waarde heeft van een "Ja, maar..."  -  de retorische truc van zeggen dat je iets vindt om het vervolgens tot de grond toe af te branden. Want kijk maar eens naar een paar eerdere passages die we hebben weggelaten:
  In het voorjaar van 1985 ...
    Let wel: in Nederland heerste toen het no-nonsensetijdperk van Ruud Lubbers. ... Minister Elco Brinkman van Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur had de heilige taak om flink te snoeien in de subsidies voor minderhedenorganisaties en etnische instellingen en evenementen. De multiculturele samenleving werd toen al 'mislukt' verklaard, zij het niet met die woorden en niet uit ideologische motieven. De zorg voor immigranten was Nederland domweg te duur geworden.

Aperte leugens: als je in die tijd, ver voor Fortuyn, voorgesteld zou hebben  te snoeien in de steun aan minderheidsorganisaties, zou je aan de hoogste boom van het multiculturele dorp zijn opgehangen. En toen twee jaar terug door de PVV iets werd opgemerkt over de kosten van immigratie, werd de "Nazisme!", "Fascisme!" en "Deportatie!"-strontkaar weer langdurig rondgereden.
    En ook nu Anil draagt weer zijn steentje bij - de inleiding:
  ... steeds vaker dook in de kranten een nieuwe term op: niet-westerse allochtoon. Allochtoon kenden we: het was in 1971 bedacht als eufemisme voor immigrant, of gastarbeider, of buitenlander, of vreemdeling. Het klonk technisch en de overheid hoopte dat dit zo zou blijven. ...

Om heel precies te zijn: het was door de multiculturalisten binnen de overheid bedacht omdat de term "immigrant" tegen die tijd, door allerlei vormen van overlast en criminaliteit, al besmet aan het raken was, en men die besmetting wilde stoppen en voorkomen.
  ... het werd in de volksmond al snel een scheldwoord. ...

Een overbekend verschijnsel: als je een term veranderd vanwege een negatieve connotatie zonder de oorzaak ervan weg te nemen, krijgt de nieuwe term die connotatie.
  ... En daar kwam dan 'niet-westers' bij.
    Het Centraal Bureau voor de Statistiek ontdekte namelijk dat de meeste mensen die als allochtoon moesten worden bestempeld, als zijnde niet geboren op Nederlands grondgebied en niet van Nederlands bloed, Duitsers waren. ...

Tja ... Uit hoofde van multiculturalisme en politieke correctheid mocht men niet de groepen benomen die het probleem vormden. Dus werd "allochtonen" op geografische manier gedefinieerd door het CBS. wat natuurlijk niet wekte, want men wilde steun geven aan allochtonen, maar niet aan de Duitsers, want die hadden dat niet nodig. Dus de ene deelgroep multiculturalisten zorgde ervoor dat er een verkeerde definitie kwam, en de tweede deelgroep corrigeerde dat door de term uit te breiden. Een glasheldere illustratie van de contradictie die in multiculturalisme zelf besloten zit. Anil constateert het ook:
  ... Er moest een naam worden verzonnen voor niet-Europese allochtonen, en men kwam met niet-westerse allochtonen; volgens de definitie iedereen uit Afrika, Latijns-Amerika en Azië. Surinamers en Antillianen niet uitgezonderd, ook al waren die geboren op Nederlands grondgebied. Ze waren niet van Nederlands bloed. Indische Nederlanders daarentegen worden beschouwd als westerse allochtonen. Amerikanen en Canadezen uiteraard ook. Om de een of andere reden zelfs Japanners. Al die anderen zijn niet-westerlingen.

Maar maakt wat foutjes: ook Chinezen werden en worden niet als allochtoon gezien - ondanks het feit dat ze aan alle genoemde criteria voldoen.
    Maar het criterium dat iedere objectieve waarnemer hanteert en dat wél tot een correcte scheiding leidt, kan door Anil natuurlijk niet genoemd worden: allochtone culturen zijn culturen met een merkbare tot grote sociale achterstand, zodanig dat het aanzienlijke overlast en kosten veroorzaakt.
    En omdat hij wel beseft dat het zo ligt, probeert hij zelfs het hanteren van deze definitie te voorkomen - op de bekende manier:
  Dit betekent slechts een ding: dat Nederland een raciaal onderscheid maakt tussen blanken en dat overgrote deel van de mensheid: de niet-blanken.

Een keiharde leugen. Indische Nederlanders, Japanners en Chinezen zijn ook gekleurd, en vallen er niet onder. En hoe verdedig je een leugen:
  Als je gekleurd bent, ben je een niet-westerling, zo bepaalt het Koninkrijk der Nederlanden. Populisten sinds Pim Fortuyn hoefden daarna niet veel moeite te doen om dit geïnstitutionaliseerde racisme voor politieke doeleinden te gebruiken: er is in Nederland immers een wettelijk, zo niet beleidsmatig onderscheid tussen blanken en niet-blanken. Enkel door de toevoeging 'niet-westers'.

Inderdaad: door hem een paar keer te herhalen. Racisme zou het slechts zijn als het onderscheid alleen op ras is gebaseerd, maar dat is dit "niet-westerse" onderscheid niet: het is gebaseerd op gedrag: overlast, criminaliteit, en aanverwante zaken: zoals deze:
  ... in Nederland heerste toen het no-nonsensetijdperk van Ruud Lubbers. Er werd drastisch bezuinigd op onderwijs en wat indertijd 'welzijn' werd genoemd. Minister Elco Brinkman van Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur had de heilige taak om flink te snoeien in de subsidies voor minderhedenorganisaties en etnische instellingen en evenementen. ... De zorg voor immigranten was Nederland ... 
    Moslimorganisaties die op grond van de godsdienstvrijheid bij het ministerie van Welzijn aanklopten, creoolse organisaties die subsidie aanvroegen om het Kwakoe-festival te organiseren, Hindoestanen die op grond van de mediawet een eigen omroep begonnen

Duitsers, Canadezen, Indische Nederlanders, Japanners en Chinezen: ze hebben dit allemaal níet gedaan.
   Goed, Anil heeft zich tegenstander verklaard van racisme. En allerlei andere zaken besproken die hij wil verbeteren. Zoals het verheffen van culturen:
  De Swaan zag het universalisme als een beschavingsopdracht

Hm, De Swaan, ja. Maar De Swaan is niet het woord van God. Gewoon wat beter functioneren als cultuur is ook al heel mooi. Daar komt geen beschavingsopdracht in de vorm van één of ander "isme" aan te pas.
  De Swaan zag het universalisme als een beschavingsopdracht, maar die is beperkt gebleven tot niet-westerlingen. Westerlingen, lees: blanken, waren kennelijk automatisch beschaafd, daar hoefde niets aan bekritiseerd of veroordeeld te worden.

Hm, de geschriften van De Swaan zijn niet voorhanden, maar het lijkt deze redactie sterk dat De Swaan iets dergelijks beweerd zou hebben. Misschien heeft hij het er niet over gehad, maar dat zegt niets. Voor Anil's versie zijn duidelijke uitspraken noodzakelijk. Dus verzint hij er zelf nog eentje:
  Je hoort niet: 'Sidder Wilders.'

Een keiharde leugen. Wilders wordt bijna dagelijks bejegend als "Nazi!", "Fascist!" en "Racist".
    Maar deze leugen was een noodzakelijke verbinding naar de volgende stap van Anil:
  Terwijl we duidelijk een culturele klasse ontwaren van onbeschaafde blanken, die we de onderklasse noemen en die zich gedraagt als een nieuwe etnische groep. ...

De vertaling in nette woorden van "white trash". De tegenhanger van "coloured trash", een term die je indien onafhankelijk van Ramdas' versie vermoedelijk voor het gerecht zou doen belanden, als je hem in de media uitsprak.
    Gevolgd door nog een leugen:
  Waarom hebben de Nederlandse intellectuelen zich niet met evenveel verve geworpen op de onbeschaafdheid onder westerlingen? Waarom hebben ze zich niet harder ingezet om hun achterlijkheid te bestrijden, door hun onderwijskansen en daarmee hun economische kansen te vergroten? Waarom zijn de Nederlandse intellectuelen tegenover de blanke etnische groep zo mild, tolerant en vergevingsgezind? Waarom tonen ze voor de aanhang van Wilders zo oneindig veel 'begrip'?

Precies het tegenovergesteld is het geval: ook bijna dagelijks zijn de oproepen tot het bestrijden van het populisme. waarin al deze zaken zitten. En bij elke vorm van allochtone overlast en criminaliteit die in de media komt wordt er onmiddellijk bij geroepen "Maar er zijn ook Nederlanders die dat soort dingen doen". De analyses van de rassenrellen in Londen 2011 kwamen er bijna op neer dat het blanke rellen waren - terwijl alle reportages met beelden lieten zien dat het overgrote deel "hoodies" uit de zwarte achterbuurten waren.
    En ook deze leugen geef je achting door hem te herhalen:
  Waarom hebben de Nederlandse intellectuelen zich niet met evenveel verve geworpen op de onbeschaafdheid onder westerlingen?

Twee.
  Waarom hebben ze zich niet harder ingezet om hun achterlijkheid te bestrijden, door hun onderwijskansen en daarmee hun economische kansen te vergroten?

Drie.
  Waarom zijn de Nederlandse intellectuelen tegenover de blanke etnische groep zo mild, tolerant en vergevingsgezind?

Vier.
  Waarom tonen ze voor de aanhang van Wilders zo oneindig veel 'begrip'?

Vijf.
  Ik vermoed iets vreselijks: vanwege een onuitroeibaar relativisme als het om de 'eigen soort' gaat.

Zes.
  Je kunt kennelijk inderdaad een cultuur alleen begrijpen vanuit die cultuur zelf.

Zeven.
  Daarom begrijpt Paul Scheffer de noden van de onbeschaafde en half geletterde blanken.

Acht.
  Daarom neemt Joost Zwagerman het zo fel voor ze op.

Negen.
  Daarom heeft elke politieke partij iemand in een denktank zitten die roept dat men de taal van de gewone man moet spreken en moet laten zien hem te begrijpen.

Tien.
  In plaats van Henk en Ingrid te willen opvoeden en verheffen, wil men compassie en deernis voor ze tonen.

Elf.
    Het is volkomen duidelijk: het is de blanke die niet deugt. De gekleurde culturen hebben totaal geen last van dit soort verschijnselen. Of althans zodanig veel minder, dat het zaak is eerst de blanke versie op te lossen.
    Ach ja, het is allemaal volkomen contradictoir en even volkomen onbegrijpelijk wat Anil Ramdas allemaal opschrijft:
  Het blank-etnische ressentiment: hoe zou ik dat moeten bestrijden als de overheid mij wegzet als een buitenstaander door mij het etiket niet-westers op te plakken?
    Want dat is de werkelijke dubbele binding: dat we westerlingen willen zijn, Nederlanders zelfs, maar tot ver in deze eeuw zullen worden buitengesloten als niet-westerlingen, als allochtonen, als buitenstaanders.

Het is onbegrijpelijk tot je één enkele draai maakt. Tot je stelt dat Anil Ramdas iemand is die denkt in termen van de superioriteit van zijn cultuur: hij wil wel de waarden aannemen die de westerse cultuur tot een succes hebben gemaakt, maar die blanken die die westerse cultuur als eerste hadden, willen dat voorkomen. Zijn superieure hindoestaanse cultuur wordt de westerse waarden onthouden door de blanken.
    Maar toch is een nadere beschouwing interessant. Want in één zaak heeft Anil een punt: een eventueel westers universalisme is fout. Maar dit universalisme is dan ook geen westers universalisme. het is het universalisme van Abram de Swaan. En Abram de Swaan, hebben we al gezien, is van joodse afkomst. De cultuur die de wereld de ernstigste vorm van ideologie heeft geschonken: het monotheïsme. En daarna ook nog gegrossierd heeft in tal van andere ideologieën - in deze moderne tijd het neoconservatisme (Leo Strauss) en neoliberalisme (Ayn Rand, Milton Friedman). Als extreme gevallen van een kennelijk algemeen neiging tot het tot ideologie omvormen van ideeën. Wat Abram de Swaan dus doet met de constatering dat sommige westerse waarden goed werken. Om deze universeel van toepassing op alle volken te verklaren. terwijl het, historisch gezien, zelfs geen echte westerse waarde is, als je in ieder geval dat ziet als de Europese beschaving. Want de kenmerken van die beschaving: een meer democratisch leiderschap en een meer gelijke rol van vrouwen, stammen niet van de joodse cultuur (Jahweh is de absolute dictator en vrouwen staan aan het aanrecht), en ook niet van de christelijke (God is ook een dictator, zij het ietsje minder), maar van de oud-Europese, Germaanse, volken.
    Dit dus wat betreft de waarden waar Anil het over zou moeten hebben. Die hij kan aannemen zonder een enkele referentie aan het feit dat het westerse waarden zijn. Maar die wel in strijd zijn met een aantal niet westerse waarden. Zo staat Anil's hindoestaanse cultuur bekend vanwege de ernstigste vorm van klassenscheiding: de standenmaatschappij. Wat je ook doet, iemand van hogere geboorte is altijd beter, en altijd de leider. En vrouwen hebben dusdanig weinig zelfstandige waarde, dat het voor een weduwe beter is om dood te gaan. Al dan niet vrijwillig. Zoals Anil ons zelf nog eens aan herinnerde. En dan hebben we het nog niet over de praktijk van uithuwelijken, evolutionair zeer nadelig, en een sleep aanverwante zaken.
    Dus er is inderdaad sprake van een dubbele binding zoals geformuleerd door De Swaan en bevestigd door Ramdas. Maar daar waar het basale sociale waarden betreft, gaat het om exclusieve keuzes - een beetje uithuwelijken is even reëel als een beetje zwanger.
    Natuurlijk leidt dit voor mensen als Anil, die vast wil houden aan eigen waarden en toch gezien wil woorden als dragers van westerse waarde, tot problemen in de ziel. Die problemen zijn op twee manieren op te lossen: stoppen met het vasthouden en/of verdedigen van de hindoestaanse waarden, of vertrekken naar waar die hindoestaanse waarden de norm zijn. Het is weinig waarschijnlijk dat hij dit zal doen. Hij kiest de derde mogelijkheid: vasthouden aan de eigen waarden, hier blijven, en klagen over ons niet accepteren van zijn onverenigbare waarden - zoals al vele jaren terug voorspeld hier  .
    Om tenslotte in februari 2012 de enige consequente conclusie uit deze onontwarbare knoop van tegengestelde en elkaar bijtende opvattingen te trekken: zelfmoord.

In principe zou de dood van de betrokkene het einde moeten zijn van een verzameling als deze. Maar in het geval van Anil Ramdas werd het juist interessanter. Misschien toch niet ze heel verwonderlijk, want na de dood van mensen, en op enige tijd afstand van die dood, wil er vaker dingen naar buiten komen die de zaken van voorheen in een ander of helderder licht plaatsen. De eerste bijdrage hieraan komt van vriend Stephan Sanders (de Volkskrant, 18-06-2013, door Sara Berkeljon):
  Iets van afgunst

Liefdevol én competatief was de vriendschap tussen Anil Ramdas en Stephan Sanders. Die kijkt terug op hun relatie, waaraan door de zelfmoord van Ramdas definitief een einde kwam. 'Ik had het gevoel dat hij vond dat ik óók maar zelfmoord moest plegen.'


Ergens midden jaren tachtig ontmoetten Stephan Sanders en Anil Ramdas elkaar voor het eerst, in een café aan de Amsterdamse Keizersgracht. Ramdas was een beginnende wetenschapper, in Suriname geboren en opgegroeid, cum laude afgestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam. Sanders was redacteur bij De Groene Amsterdammer. Op aandringen van Ramdas, die wilde dat de door hem bewonderde Sanders zijn boek zou bespreken, spraken ze af. Sanders: 'Toen hij me zag, was hij wildenthousiast, wat ik heel raar vond.'

Hij was enthousiast omdat je...
'Bruin was! Ik had toen nog haar, kroeshaar, ik geloof dat ik zelfs dreads had. Hij liep op me af en riep: maar jij bent óók bruin! Eh, ja, zei ik, of althans, ik ben een halfbloed, geadopteerd. Hij dacht natuurlijk dat ik blank zou zijn, want ja, Stephan Sanders. En bij De Groene werkten in die tijd geen noemenswaardige negers. Dat ik bruin was, vond hij geweldig. Ik was meteen zijn Caraïbische broer. Hij vond in mij iemand die al schreef, iemand die in Nederland verankerd was. Hij kon mij alles leren over bruin-zijn en marxistische theorieën en ik kon hem alles vertellen over klassieke muziek en etiquetteregels. ... 

Al dan niet verklaarbaar: dit is originele vorm racisme. Niet de vorm waarbij je negers extra fouilleert, want dat doe je omdat negers veel vaker wapens bij zich dragen. Dat wordt racisme genoemd door intellectuele negers, omdat ze meer van wapens dragende negers houden dan van blanken en hun wetten en hun fatsoenlijke maatschappij. Maar het is géén racisme. Dit van Ramdas is wel racisme. Want het gaat uitsluitend en alleen over ras.
    Sanders is opgevoed door blanken, zonder racisme:
  Voelde je je sinds die vriendschap bruiner dan vóór je hem kende?
'Véél bruiner! Ik had altijd een hele ambigue verhouding met mijn bruin-zijn. Het was een kant van mij waar ik niks van wist. Ik ben geadopteerd door blanke ouders en opgegroeid in Twente. Mijn bruin-zijn zag ik als een toevallig feit. ...'

In tegenstelling tot de negers:
  '...Ik had wel een paar Surinaamse lovers gehad. Die zeiden: je moet vet zetten in je haar, je moet cacaoboter op je huid smeren. Ik vond dat altijd maar hocuspocus. Anil zei: jij bent bruin, jij komt uit het Caraïbisch gebied, jij hoort bij de diaspora! ...'

En dus ook de hindoestanen.
    Het tweede ding dat nu bevestigd werd, was de ontmaskering van het idee dat het hebben van succes leidt tot integratie van de allochtoon-denkende allochtone denkende in de Nederlandse maatschappij:
  Toen Sanders in 1992 een jaar in de Verenigde Staten werkte, nam Ramdas bij De Groene zijn plaats in. Die zomer was Ramdas een van de Zomergasten in het gelijknamige VPRO-programma.
    'Hij werd instant beroemd. Het wás ook echt een geweldige uitzending, omdat het bijna voor het eerst was dat je een bruine jongeman buitengewoon intellectueel hoorde praten over de hele wereld, zonder alle gebruikelijke clichés over kolonialisme en racisme.'

De redactie heeft daaraan vage maar meer gemengde herinneringen, die helaas te vaag zijn om verder te substantiveren. In ieder geval stond Ramdas ook in die tijd als op de radar als vijandige kracht. Als lid van de politieke correctheid die Nederland toen volledig in zijn haar macht had. Want dit was nog voor de Fortuyn-revolutie:
  Toen Ramdas in 2003 na drie jaar correspondentschap terugkwam uit India, was Nederland veranderd. 'Van het fortuynisme begreep hij niets. Sterker nog: hij vond het fascisme. Ik had ook mijn bedenkingen bij Fortuyn, maar de weerzin bij Anil was enorm. Vroeger moesten Anil en ik altijd giechelen om woorden als allochtoon. Dat vonden we dooddoeners. Lieve help, get a life. Maar toen Anil terugkwam uit India, werd hij de allochtoon die hij nooit had willen zijn. Iemand die overal discriminatie, rancune en verborgen racisme ziet. Alle speelsheid die hij had, was weg. Hij was nooit de man die hard op de trommel sloeg, maar ineens had hij het idee dat dat nodig was.'

Jij zag het niet zo zwaar?
'Ik vond het niet nodig om zo'n trompettertoon aan te slaan als Anil deed. Ik vond dát verraad; aan de lichte, ironische toon die wij altijd hadden gehanteerd. Het vervelende voor Anil was dat de veranderingen in Nederland samenvielen met zijn eigen misère.'

Hij gaf de politieke ontwikkelingen de schuld van zijn eigen ongeluk.
'Ja. Hij voelde zich onprettig, maar dat was in zijn ogen logisch, want kijk maar, het racisme neemt hand over hand toe, want kijk maar, ik word gemarginaliseerd.'

Maar hij wás ook een representant van de linkse intellectuele elite, en dus sinds Fortuyn enigszins uit de gratie.
'Dat is zo. Maar niet iedereen is daar zo zwaar depressief van geworden als Anil. Toen ik Anil leerde kennen, wilde hij leren. Toen hij terugkwam uit India, waar hij eenzaam was geweest en veel was gaan drinken, vond hij het tijd dat hij discipelen zou krijgen. Maar in plaats daarvan werd hij beroepsallochtoon genoemd. Dat heeft hem enorm gestoken. Ik snap dat, maar ik kan dat niet als ultieme oorzaak van zijn ellende zien.'

Voorheen was hij ook al beroepsallochtoon, door zijn eigen houding. Sanders had veel minder last van de revolutie, omdat hij zich niet tot beroepsallochtoon had gemaakt.

De tweede toelichter is kring-genoot Max Pam (de Volkskrant, 26-06-2013, column door Max Pam):
  Het koloniale drama in nog geen 100 woorden

Iets meer dan een seizoen, waarin Stephan Sanders zijn vriendschap beschrijft met Anil Ramdas, kun je met recht tragikomisch noemen. ...
    Sanders tekent Ramdas als iemand die teleurgesteld is geraakt in al zijn helden, in de eerste plaats natuurlijk in V.S. Naipaul. Het gebeurde tijdens een bezoek van Naipaul aan Nederland, waarbij ook de twee broedervrienden de gelegenheid kregen voor een gesprekje met de Grote Schrijver. Ramdas vertelde toen enthousiast dat hij van plan was eerdaags naar zijn geboorteland Suriname terug te keren, waarop Naipaul met opgetrokken neus antwoordde: 'Terug naar de bushbush? Waarom?' Journalist John Jansen van Galen, die getuige was van de confrontatie, zou optekenen: 'Ook attaqueerden twee kleurlingen hem inzake Suriname. 'They better go back to their country', hoorde men Naipaul afwezig zeggen, 'and bang their drums'.'    ...

Dat was bijzonder naïef van de heren kleurlingen om te denken dat Naipaul, omdat hij hindoestaan en dus ook kleurling was, ook als een kleurling zou denken. Als bijzonder sterke regel is dat inderdaad zo - Naipaul is een zeldzame uitzondering.
    Pam geraakt door de loop van het verhaal in de stemming om de conclusie zonder omhaal te verworden:
  Zoiets is meer dan alleen een anekdote. In feite wordt daarmee in nog geen honderd woorden het hele drama van de kolonialisatie en dekolonialisatie verteld.

Het drama dat bestaat uit het niet mee kunnen komen of het niet mee willen komen uit onmacht om de band met de geboortecultuur te breken. Wat inderdaad ook bijzonder moeilijk is. Welke moeilijkheid dan ook tot de conclusie moet leiden dat dat hele migratie-idee te moeilijk is.
    Pam kwam ook nog met een bevestiging van een regel die deze redactie al had aangenomen: geloof geen enkel "Discriminatie!"-verhaal, tot je het met eigen ogen hebt gezien of de beeldreportage ervan volkomen betrouwbaar is gebleken:
  Door met Theo van Gogh samen te werken, werd Ayaan Hirsi Ali voor Ramdas een gevallen heldin. Over Ayaan merkte hij op dat zij aan haar beveiliging een masochistisch genoegen leek te beleven. Hij was toen al het soort slachtofferschap aan het ontwikkelen, waar Naipaul juist zo'n hekel aan had. Op straat, schreef hij in NRC Handelsblad, leken mensen expres tegen hem aan te botsen omdat hij 'niet alleen klein was, maar ook bruin'.
    Toen Ramdas in de krant liet weten dat hij tijdens de demonstratie, op de dag van de moord op Van Gogh, zelf een klap had gekregen, schreef ik dat ik hem niet geloofde. Dat hij die klap 'moest hebben verzonnen of schromelijk overdreven'. Het kwam mij in NRC Handelsblad op een regelrechte scheldpartij te staan.
    Een dag na de presentatie van Iets meer dan een seizoen en bijna tien jaar na de demonstratie vertelde Sanders - het was een bekentenis - dat mijn veronderstelling van toen juist was geweest. Ramdas had die avond gedronken, was de stad in gegaan en agressief geworden. Hij werd door naasten gered van verdere misstappen.

Er is nauwelijks een beter demonstratie van het diepe, diepe ressentiment dat de allochtoon tegen de westerse samenleving en haar mensen koestert. En met een psychologische blik is het ook begrijpelijk: de cultuur waarin je bent opgevoed, zit tot in je geestelijke haarvaten. En die cultuur wordt gewoon alleen al door je aanwezigheid in die andere, zichtbaar zo veel beter functionerende cultuur, iedere dag onderuit gehaald. Iedere blanke die je tegenkomt herinnert je eraan dat je in een blank land zit, en dat je in een blank land zit omdat je eigen land en cultuur niet goed functioneert.
    Het is om gek van te worden, en degenen die zich er enigszins van bewust zijn, worden het dan ook bijna allemaal in één of andere vorm. Van welke gekheid dat liegen over "Discriminatie!"-voorvallen een uiting is. En scroll nog eens even terug naar bijvoorbeeld het Groene artikel over "white trash" en de eindeloos herhaalde beschuldiging van blank superioriteitsdenken uitleg of detail .

En de meest nuchtere columnist van de Volkskrant heeft zich in verband met de literaire kant van de zaak ook over de kwestie gebogen (de Volkskrant, 29-06-2013, boekrecensie door Aleid Truijens
  Stephan Sanders

Wat ging er mis in de vriendschap tussen Ramdas en Sanders?


Eén keer kwam hij in 2010 in Almere op bezoek bij zijn 'broer' en 'zielsverwant' Stephan Sanders. Die woonde daar een tijdje om de sfeer te snuiven en daarover een boek te schrijven. In 2010 was die stad in het nieuws omdat de PVV er de grootste partij in de gemeenteraad werd. Weldenkend links Nederland was er kapot van. De barbarij kwam aan de macht, de beschaafde mens had verloren.
    Zo ervoer Anil Ramdas (1958-2012) dat. Als een nederlaag. Het white trash zegevierde. Alle idealen, het verlangen naar een vrije, open samenleving waarin ras en herkomst onbelangrijk waren, waren vergeefs geweest. Zij, de toonaangevende intellectuelen, deden er niet meer toe.   ...
    Sanders wekt in zijn goed geschreven boekje weinig sympathie voor zijn voormalige vriend. Het aardigste is nog het begin, waarin hij vertelt hoe Ramdas hem in de jaren '80 het hof maakte. Daarna wordt zijn 'broertje' in elegante zinnen weggezet als megalomaan en hooghartig. Een clanhoofd, een ijdeltuit. 'Met terugwerkende kracht geloof ik dat Anil een gelukkiger man was geweest als hij zelf de koloniaal had mogen uithangen.' Sanders spaart zichzelf - zijn gemakzucht, zijn snobisme - evenmin. Maar een echte analyse van wat er misging, komt er niet.

Tja, dat laatste is natuurlijk veel te pijnlijk voor iemand met een immigranten-achtergrond.

Weer een postume toevoeging, op aangeven van Harriet Duurvoort uitleg of detail , mede-Surinamer maar niet etnie-genoot, die behoorlijk wat tegeltjes licht - geheel onbedoeld, natuurlijk (de Volkskrant, 25-01-2023, column door Harriet Duurvoort, publicist):
  Onstuitbare ambitie kan zo giftig zijn op een bodem van overgeërfde zelftwijfel

Het greep me aan, afgelopen week, de documentaire over publicist Anil Ramdas. De onstuitbare ambitie, zijn welbespraaktheid, de spiegel die hij Nederland voorhield, zijn ijdelheid en de zucht naar erkenning. Fragmenten uit zijn legendarische Zomergastenaflevering uit 1992. Hoe hij de ervaring van het migrant-zijn beschrijft: alsof je in andermans huis dwaalt. Over globalisering: 'Het Westen kan natuurlijk niet terug in de geschiedenis. Het Westen kan niet zeggen: ik heb niets meer met de wereld te maken, en onze welvaart, onze rechten en verworvenheden zijn voor ons, en de rest van de wereld moet zich er niet mee bemoeien.' Te gast bij Sonja Barend die — hoe krijgt ze het voor elkaar? — vraagt: 'Ik heb in je boek gelezen dat je bent opgegroeid in ... Nikkerie?' 'Nickérie!', verbetert Ramdas haar met overslaande stem met een klemtoon op de 'e'.
    Ik mis zijn erudiete, eigenzinnige stem in het debat over de grote thema's van de afgelopen jaren. Het institutionele racisme in het toeslagenschandaal, het zwartepietdebat, woke; hij was beslist links en rechts gecanceld, want schopte graag om zich heen. Ook ik nam soms aanstoot aan zijn standpunten. 'Creolen en Nederlanders denken dat ik hen haat', stelde Ramdas in 2003 in HP/deTijd. 'Surinamers zien mij als een bounty. Moslims vinden mij een hindoefanaat. Hindoes denken dat ik heul met de moslims. De hate mail die ik krijg is een goede graadmeter van welk leed ik nu weer heb berokkend.'
    Klopt als een bus. Een boze recensie van zijn boek Paramaribo, de vrolijkste stad van de jungle in het Surinaamse weekblad Parbode: 'Het racisme druipt van bijna alle pagina's af, terwijl ik volgens het boek juist moet doen geloven dat wij in Suriname de racisten zijn', schreef de recensent. En niet te vergeten de roemruchte 'white trash'-polemiek met Joost Zwagerman. Nog nooit was Ramdas zo fel. Hij was er klaar mee, met het Nederland dat massaal op de PVV had gestemd, die destijds gedoogsteun gaf aan het kabinet-Rutte 1.
    Waarom toch, Anil? Onstuitbare ambitie kan zo giftig zijn op een bodem van overgeërfde zelftwijfel; het psychologische fundament van menig talent uit een ooit gekoloniseerde cultuur. Dat eeuwen ingebakken opkijken tegen het Westen, happend naar erkenning bij de witte elite. Zijn grootste angst was dat hij één grote luchtballon was, vertelde hij in HP/deTijd. Kom op Anil, volgens wie? Maar ik herken dat minderwaardigheidscomplex dat uit het koloniale denken voortkomt bij wijlen mijn vader. Zelf ben ik tweede generatie, ik heb mijzelf de discipline aangemeten hier principieel niet mee bezig te willen zijn. Want dan voedt elke kritiek het geïnternaliseerde, maar onterechte besef dat je incompetent bent.
    Het stemde bitter. Zijn laatste optreden, een dag voor zijn zelfverkozen dood, waarin hij de kijkers van het programma Z.O.Z. een 'tot volgende week' wenst. Z.O.Z. was een coproductie van de VPRO, zijn oude nest, en MTNL, migrantentelevisie. Het was al duidelijk dat zijn talkshow aan een zijden draadje hing. De subsidie voor MTNL, 'minderhedenprogrammering' was namelijk door het kabinet Rutte 1 volledig geschrapt. Niet dat dat een substantieel bedrag was, het ging om 3 miljoen euro. Ter vergelijking: de NPO krijgt jaarlijks ruim een miljard euro.    ...

Iets dat Duurvoort dus niet snap: het is het één óf het ander: óf je bent gelijkwaardig, en dan ben je geen minderheid, en heb je geen minderheden, en heb je geen minderhedentelevisie, óf je hebt minderhedentelevisie, dus heb je minderheden, dus ben je niet gelijkwaardig, dus ben je minderwaardig.
    Op welk moment pas het oog viel op dit:
  .. Zijn grootste angst was dat hij één grote luchtballon was, vertelde hij in HP/deTijd. Kom op Anil, volgens wie? Maar ik herken dat minderwaardigheidscomplex dat uit het koloniale denken voortkomt bij wijlen mijn vader. Zelf ben ik tweede generatie, ik heb mijzelf de discipline aangemeten hier principieel niet mee bezig te willen zijn. Want dan voedt elke kritiek het geïnternaliseerde, maar onterechte besef dat je incompetent bent.    ...

Brullen vam de lach!!!
    Dat 'íncompetent', dat hier echt uiterst merkwaardig staat (niet competent in wat???), is natuurlijk "minderwaardig".
    Maar waar het in eerste instantie om ging om ook hier te plaatsen was dit:
  ...  Hoe hij de ervaring van het migrant-zijn beschrijft: alsof je in andermans huis dwaalt. ...

In een recensie in De Groene Amsterdammer wordt deze uitdrukking ook eruit gelicht.
    Het is natuurlijk de culturele nederlaag. Want zo veel mensen dwalen, cultureel, in andere huizen - oneindig veel filmpjes van expats op YouTube, bijvoorbeeld. Maar het probleem van dit andere huis is dat het gevuld is met gothische kathedralen, en alles wat daarna kwam, en dat degene die dwaalt, gewend is aan lemen hutjes.


Naar PC club  , of site home  ·.

20 sep.2010