PC club: Evelien Tonkens

Evelien Tonkens is één van die gevallen die bewijst dat de menswetenschappen zoals bedreven aan de Nederlandse universiteiten niets met wetenschap, en alles met ideologie te maken hebben. De ideologie van de politiek-correctheid, om precies te zijn. En om die ideeën verder te kunnen verspreiden heeft de Volkskrant haar jarenlang de ruimte gegeven ze te spuien in een wekelijkse column. Hier wat voorbeelden, te beginnen met de gelijkheid van man en vrouw. Want dat dat onderscheid alleen afstamt het doen aantrekken van de ene helft van de baby's van blauwe sokjes en de andere helft roze, staat als een paal boven water (de Volkskrant, 07-09-2011, column door Evelien Tonkens, bijzonder hoogleraar actief burgerschap):
  Hersenwetenschappers als hogepriesters

Tussentitel: Mensen willen dolgraag horen dat de seksen wezenlijk verschillend zijn

Het is, zoals gewoonlijk bij de politieke-correctheid, precies andersom:
  Politiek-ocrrecten inclusief wetenschappers willen dolgraag horen dat de seksen niet wezenlijk verschillend zijn

En daarvoor voeren ze eindeloos veel drogredenen aan:
  Dat meisjes details zien en jongens het grotere plaatje komt doordat de 'crockus' in jongenshersenen vier maal zo groot is, volgens een Amerikaanse onderwijsadviseur. En jongens kunnen 'de emotionele informatie in de amygdala' minder goed verbinden met de 'taalinformatie in de cerebrale cortex', waardoor ze niet goed over gevoelens kunnen praten. In de Verenigde Staten zijn honderden programma's voor gescheiden onderwijs op basis van dit soort uitspraken.     ...

Neen. Als er honderden programma's voor gescheiden onderwijs zijn, is dat deels gestoeld op aloude ervaring en gezond verstand, en daarbij worden ook dit soort verhalen verteld. Als die verhalen niet waar zijn, volgt daaruit niet dat het onderscheid niet bestaat. Dat laatste volgt pas, als er evenveel jongens als meisjes kinderen krijgen.
    Maar ja, sociale wetenschappers en zeker de politiek-correcten onder hen leven niet in de echte wereld ... Die leven in een papieren, virtuele, onbestaande wereld. De wereld van de theorietjes:
  Vrouwen zijn empathischer, mede door betere werking van spiegelneuronen in hun hersenen, weet ook Louann Brizendine, auteur van The female brain. Neurowetenschapper Cordelia Fine heeft in Delusions of gender de bronnen bij deze uitspraak nageplozen (plus duizenden andere neurowetenschappelijke studies). Slechts twee van de tien studies vonden miniem sekseverschil. Aflezen van emoties van gezichten kon bijna de helft van de jongens heel goed, tegenover iets meer dan de helft van de meisjes. Over hersenen zegt dit trouwens niets. Bij twee andere studies zijn alleen vrouwen onderzocht, bij de derde alleen autistische mannen, bij de vierde alleen dode hersenen. Drie studies vergeleken seksen helemaal niet. En de 'crockus' die bij jongens vier maal zo groot zou zijn, bestaat niet. Kortom: neurowetenschap als neurononsense, aldus Fine en Mark Liberman op zijn blog Languagelog.    ...

Mensen als Cordelia Fine en Mark Liberman hebben het leven in een wereld van theorietjes kennelijk genetisch mee gekregen, want de eerste grote wereld der theorietjes is natuurlijk die van het Oude Testament (in onze tak van de sociale evolutie)
    Cordelia Fine is de, huidige, hogepriesteres van deze ideologie, en aangaande alles wat zij zegt en schrijft geldt het adagium dat het verstandig is precies het tegenovergestelde aan te nemen.
    Maar Evelien Tonkens is er hartstikke blij mee:
  In onderzoek naar sekseverschillen is systematisch sprake van overrapportage van verschil en onderrapportage van overeenkomsten. Een hersenonderzoeker die wil weten welke hersendelen van de hersenen bij empathie worden geactiveerd, vermeldt niets over sekse als alleen overeenkomsten blijken; het onderzoek ging immers over hersenactiviteit. Alleen als er sekseverschillen uitkomen, is dat nieuws.

Tja. het schijnt ook zo te zijn dat vrouwen ook twee armen, twee benen, en één hoofd hebben ... Het feit dat ze gemiddeld toch meer dan een decimeter in lengte verschillen (enzovoort), wat, als het al zo zijn dat dat  verschil er is wat Cordelia Fine ongetwijfeld wil bestrijden,  natuurlijk volkomen secundaire en onbelangrijke verschijnselen, en dan nog kan dat alleen komen omdat die baby's die roze sokjes hebben aangekregen, daarna ook nog eens minder te eten krijgen ... En wat al helemaal en absoluut niet kan is dat die lichamelijke verschillen ook maar het geringste iets te maken zouden kunnen hebben met verschillen ergens in het zenuwstelsel, laat staan de hersenen.

Maar dit was kennelijk nog niet duidelijk genoeg. Tonkens heeft verder zitten lezen, en is nu helemaal overtuigd (de Volkskrant, 14-09-2011, column door Evelien Tonkens, bijzonder hoogleraar actief burgerschap):
  Mentale fitness

Tussentitel: Hersenwetenschapper kan aan uw hersenen niet zien of u man of vrouw bent

Schieten fitnessen of hardlopen er vandaag bij in? Lees dan deze column, want dat is ook fitness. Het lezen van deze column stimuleert de occipitale kwab en verfijnt het neuraal circuit van uw anterieure cingutulate gyrus en dorsolaterale prefontale cortex, weet ik dankzij Cordelia Fine's hilarische boek Delusions of gender.
    Van de hersenen veel nieuws de komende jaren. ...
    Hoe gaan we met die nieuwe hersenweet-jes om? Er wordt nu al komisch veel aan hersenen toegeschreven, zoals Ron Berghmans terecht betoogt (Opinie & Debat, 8 september). Het artikel 'Eenderde Europeanen heeft hersenziekte' (Ten eerste, 6 september) is daar een voorbeeld van. Depressie, angststoornissen, slapeloosheid of alcoholverslaving zijn daarin ineens hersenziekten, door hersenonderzoek te begrijpen en te verhelpen. Maar sinds wanneer zijn depressie, angst of slapeloosheid hersenziekten? Het zijn geestesziekten, als gevolg van gebeurtenissen in je leven. Ze kunnen wel in de hersenen waarneembaar zijn. Maar waarneembaarheid zegt niets over oorzaken. Als ik griep heb, of malaria zie je dat onder andere aan mijn lichaamstemperatuur: ik heb koorts. Maar daarmee is koorts nog geen oorzaak van griep of malaria.    ...

Ja ja, Cordelia en Evelien kunnen redeneren als de beste. Collega Malou van Hintum uitleg of detail gaf daar ooit ook een mooi staaltje van weg: 'Waarom mag een moslim niet wat een jood of een katholieke wel is toegestaan?' Met 'wat' doelende op alles wat je maar kan bedenken, natuurlijk. Een algemeen gelden regel, natuurlijk. Dus 'Waarom mag een Jehova's getuige  niet wat een jood of een katholieke wel is toegestaan?'. Of: 'Waarom mag een Scientology-aanhanger niet wat een jood of een katholieke wel is toegestaan?'. of 'Waarom mag een nazi niet wat een jood of een katholieke wel is toegestaan?'. Hè, zullen sommigen antwoorden, dat zijn toch heel andere zaken. klopt. De islam is ook een heel andere zaak als het jodendom. En nog veel meer anders dan het christendom. Dat was Malou van Hintum even ontgaan.
    En dit is nog een toppunt van redelijkheid vergeleken met het argumenten van Tonkens. Want dat luidt: "Omdat koorts niet de oorzaak is van griep, kunnen hersenverschillen niet de oorzaak zijn van genetische verschillen".
    Wat is dan wel de oorzaak van hersenverschillen? We lezen verder:
  Wij hebben echter massaal een zwak voor herseninformatie. ...
    Dat voorspelt weinig goeds voor de receptie van uitkomsten van hersenonderzoek in de komende jaren. (...) populaire wetenschap en journalistiek maken van hersenen diepe, onveranderlijke oerbronnen van gedrag. Met grote maatschappelijke consequenties. Vrouwen die net hebben gelezen dat er genetisch bepaalde sekseverschillen zijn in wiskundige prestaties, presteren aanzienlijk slechter dan vrouwen die net lazen dat ervaring de belangrijkste determinant is. En mannen die net lazen dat wetenschappelijk is aangetoond dat de seksen wezenlijk verschillen, vinden vaker (dan mannen die lazen dat wetenschappers hierover twisten) dat 'promotie geven aan mannen een betere investering is dan promotie geven aan vrouwen'.

Dit soort onderzoek is recent sterk (2012) onder vuur komen te liggen, want het valt onder de sociale psychologie. Na de fraude van Diederik Stapel werd bekend dat dit soort onderzoeksresultaten bijzonder slecht reproduceerbaar is gebleken, dat wil zeggen: doet een andere onderzoeker hetzelfde onderzoek, dan vindt hij geen effect. De reden zijnde dat het bijzonder makkelijk is om bij dit soort onderzoek, meestal onbewust, het gewenst resultaat er al op een of ander manier, in de onderzoekmethode, in te stoppen.
    Maar het gaat allemaal om deze conclusie:
  Hersenen zijn veranderlijk, en niet per sekse of etnische groep categorisch verschillend.

Non sequitur , noemden de Oude Grieken dat: het gestelde volgt niet uit de aanames: dat de hersenen veranderlijk zijn betekent niet dat er geen sekse-bepaalde en etnische verschillen kunnen bestaan.
    Overiegns: Evelien bedoelt mogelijk niet 'veranderlijk' maar "variërend", maar daarvoor geldt precies hetzelfde
    De verschillen zitten volgens Evelien dus in de blauwe en roze sokjes. Jammer dat ze dat in India niet weten ... Ze zouden alle kinderen blauwe sokjes aandoen ... uitleg of detail .

Dat was genoeg. Voor een paar maanden (de Volkskrant, 04-01-2012, column door Evelien Tonkens, bijzonder hoogleraar actief burgerschap):
  Voorkeur voor vrouwen of mannen in 2012

Tussentitel: Het is onrechtvaardig dat ik als Evert meer kansen zou hebben

Voor 2012 heb ik een goed voornemen dat onze regering zal bevallen. Ik toon zelfredzaamheid en neem mijn eigen verantwoordelijkheid. Ik maximaliseer mijn kansen en maak mijzelf optimaal inzetbaar. Drie wegen staan mij daartoe open. Ik kan mijzelf bijscholen; er is altijd veel aan mij te verbeteren. Nuttig maar op mijn leeftijd geen garantie voor succes. Fraude en bedrog zijn in de wetenschap wellicht effectiever, maar voor liegen ontbeer ik elk talent.   ...

Eén ding kan je alfa's en gamma's niet ontzeggen: lullen kunnen ze als de beste. Het is weer een smeuïg verhaal.
    Maar waar gaat dit naar toe?
  Resteert de derde route: van sekse veranderen. Al jaren studeren meer vrouwen dan mannen aan universiteiten en toch is maar 11 procent van de hoogleraren vrouw. Door van sekse te veranderen, stijgen mijn kansen meteen explosief.

Juist ja.
    Want hoe zit het? Zo: man en vrouw zijn gelijk, dus moet 50 procent van alle functies vervult worden door vrouwen:
  Breinadepten en gelijkheidsdenkers worden het nooit eens, maar we kunnen elkaar wel vinden in een pragmatisch criterium: de helft als norm.

Helder toch? Dat is pragmatisch.
    Natuurlijk is het dan even pragmatisch om zwangerschap eerlijk te verdelen. Het is hoogst onrechtvaardig dat deze schat van het menselijke bestaan, het baren van kinderen, is voorbehouden aan vrouwen. Mannen worden altijd gedwongen zich ernstig zorgen te maken over hun nut voor de mensheid. Want zeg nou zelf, er zijn maar een paar nodig om zowat de halve wereld te bevruchten. Terwijl vrouwen absoluut zeker zijn van hun nut: zij baren de kinderen.
   Hartstikke onrechtvaardig, natuurlijk. En het is dan ook logisch dat er een beleid komt om ervoor te zorgen dat het baren van kinderen eerlijk verdeeld wordt. Fifty-fifty. Net als dit:
  Als ergens minder dan de helft vrouwen of mannen werken, is aparte extra werving van de minderheid gerechtvaardigd. Iedereen mag dan zelf besluiten of hij dit beter of rechtvaardiger vindt. Universiteiten mogen dan nog talloze extra leerstoelen voor vrouwen creëren.

De rest van dit bombastisch geformuleerde gezwets zullen we maar vergeten.

Goed, dat was de afdeling man-vrouw. Iets behorend tot de politiek-correcte kerk. Maar, weet iedereen: als je naar de kerk gaat, moet je alle liederen meezingen. En dat 'moeten' is in dit geval niet erg nauwkeurig: de gelovigen doen het al graag uit zichzelf.
   Zo ook bij het politiek-correcte geloof, beleden in de politek-correct kerk genaamd de Volkskrant , Deel 1 (e Volkskrant, 12-10-2011, column door Evelien Tonkens, bijzonder hoogleraar actief burgerschap):
  Ook nieuwkomers komen met pannetje soep

Het land als een grote gezellige familie van gelijkgezinden, die elkaar bij tegenspoed een pannetje soep komen brengen. Dat is het zelfbeeld van Nederlanders en Denen. Die nationale gezelligheid gaat niet toevallig samen met xenofobie, aldus Tony Judt in zijn boek Ill fares the land. Juist in landen met sterke sociale samenhang heerst angst dat nieuwkomers klaplopers zullen zijn. Dat ze wel de lusten maar niet de lasten van zwaar bevochten saamhorigheid willen dragen. Angst dat de islamitische buurman nooit met soep komt. Terwijl hij alle tijd van de wereld heeft, met zijn uitkering!     ...

Allemaal keiharde waarheden. Je vindt ze nergens niet, die allochtonen: niet bij de bloedbank, niet bij de orgaandonatie, niet bij het vrijwilligerswerk, niet bij de vereniging uitleg of detail . Met één uitzondering op dat laatste: de moskeevereniging.
    Allemaal logisch, want waarom zijn ze hierheen gekomen - op 75 duizend gastarbeiders na: om de profiteren. Dat kan je hier, hadden ze gehoord van die gastarbeiders die al snel in de WAO kwamen.
    Maar, dat is dus allemaal "De maan is van steen" in de kerk. In de kerk weten ze: "De maan si van groene kaas":
  Denen en Nederlanders hoeven dus niet zo bang te zijn dat nieuwkomers niet bijdragen aan saamhorigheid en gemeenschapszin. De achterstand die nieuwkomers bij aankomst per definitie hebben, halen ze verrassend snel in.

Amen.

Deel 2 van dit gezang. Eerst even een reeks citaten ontvlecht, zo'n beetje om-en-om. De eerste reeks (de Volkskrant, 14-12-2011, column door Evelien Tonkens, bijzonder hoogleraar actief burgerschap)
  Het actuele multiculturele drama

Mijn vrouw en ik 'praten alleen Nederlands met elkaar. Tot vervelens toe, ....
    'Je telt in het Nederlands, je droomt in het Nederlands', verzucht Iliass. En Aya: 'Ik zeg nooit dat ik een Nederlander ben. Heel simpel, omdat niemand mij als Nederlander ziet (...) ... Ik ben hier toch geboren, getogen?
    Ook al ken je de kaart van Nederland op je duimpje, ook al juich je mee met Oranje, kun je een dag lang praten over Van Oldebarneveldt en Karel de Grote ...

Oftewel: alle allochtonen zijn hartstikke aangepast en hartstikke Nederlander.
    Dan reeks nummer 2, die daar tussendoor stond:
  'En toch ga je nooit voor Nederlander door. Je blijft maar als allochtoon gezien worden. Je telt nooit gewoon mee. Je wordt nooit beoordeeld op wat je zegt en doet, maar altijd op iets waar je geen greep op hebt en niet uit kunt vlakken.
    ..., en dan ben je toch geen Nederlander ...
    Wat wil je nog meer?'
    ...je wordt nooit een Nederlander.'

Oftewel: Alle Nederlanders zijn keiharde xenofoben en racisten.
    En die twee tezamen is dan de reden van:
  Het actuele multiculturele drama

Ja ja ...
    Simpel toch ...
    Wie goed, nauwkeurig en zorgvuldig las, was wel een klein proviso tegengekomen:
  Het maakt hoger opgeleide Nederlanders met Marokkaanse (groot)ouders ...

Ja ja ... Alle Nederlanders met Marokkaanse (groot)ouders zijn hoogopgeleid ...
    Kijk, als dat lijstje geldt voor maar een paar procent en de rest zich ergens in het spectrum bevindt van analfabeet tot crimineel, dan liggen de zaken misschien wat anders. Dan heeft dat multiculturele drama misschien ook andere schuldigen behalve de Nederlanders.
    Maar dat is natuurlijk niet zo. Dat eerste lijstje is hoogst representatief voor de Nederlanders met Marokkaanse (groot)ouders, dus is er sprake van een actueel multicultureel drama. met als schuldige partij de Nederlanders:
  In het integratiedebat van nu domineert de eis aan nieuwe Nederlanders dat zij zich thuis moeten voelen en zich moeten aanpassen. Daar bestaat veel kritiek op, maar die kritiek delen de betreffende jongeren zelf niet. Zij voelen zich goed thuis, vooral in hun eigen stad, zoals uit meer onderzoek blijkt. Je loopt minder risico op afwijzing als je je met je stad identificeert dan wanneer je aanspraak maakt op het Nederlanderschap. Vooral omdat Nederlanderschap en 'thuis' zo doordrenkt zijn van nostalgie, zoals Jan Willem Duyvendak zo treffend analyseert in zijn recente boek The politics of home.
    Maar de eis te integreren, je aan te passen en thuis te voelen, is het probleem niet. Het probleem is dat, zoals Duyvendak stelt, er geen toekomstgericht en inclusief beeld van thuis is, alleen een nostalgisch en exclusief beeld. Het probleem is dat aanpassing en integratie nooit genoeg zijn en dat ze geen manier weten om hun onvrede hierover aan de kaak te stellen. Dat is het actuele multiculturele drama.

En als Jan Willem Duyvendak het zegt, moet het wel waar zijn, want Jan Willem Duyvendak uitleg of detail is één van de meest prominente sociologen van Nederland, zo niet de prominentste.

En als deel nummer 3 van het multiculturele gezang, tevens een soort coda (de Volkskrant, 11-01-2012, column door Evelien Tonkens, bijzonder hoogleraar actief burgerschap):
  Liever een hoofddoek dan een siliconenborst

Al bijzonder grappig. Want hier staat:
  Liever een lobotomie dan een kosmetisch implantaat

En nog aardiger is de tussentitel:
  Tussentitel: Welke gek gaat er nou snijden in een gezond lichaam?

Die uiterst voor de hand liggend wordt:
  Welke gek gaat er nou snijden in een gezonde geest?

Nou, anderhalf miljard, alleen al van deze denominatie. En dat ze daardoor ongelovigen en zelfs elkaar massaal gaan afmaken, is natuurlijk geen enkel punt. Als je lid bent van een kerk en dit gezang op je bankje gelegen krijgt ...
    Overigens, doen zowel de Arabische als Joodse semieten aan het snijden in een gezond lichaam.
    Maar dat zijn bij iedereen met enig gezond verstand dan ook erkende barbaren ...


Naar PC club  , of site home  ·.

20 dec.2012; 13 feb.2019