Bronnen bij Neurologie, organisatie: modulariteit
Er komen steeds meer aanwijzingen voor de functionele modulariteit van de
grote hersenen (de Volkskrant, 29-04-2011, van verslaggever Mark Mieras):
En even ongetwijfeld is het zo dat de grenzen van de
gebiedjes die gezamenlijk in slaap gaan, samenvallen met functionele
modules.
Het volgende is een gevolg van de modulariteit van de
hersenen (Quest, juli 2011, door Asha ten Broeke):
De simpelste verklaring hiervoor is de volgende: de
directe waarnemingen worden door de hersenen langs een module gevoerd die er
de passende emoties aan vastkoppelt. Herinneringen worden bij re-evaluatie
door dezelfde module gevoerd als de directe waarnemingen, en de module die
de emoties koppelt maakt geen onderscheid tussen de bron van de signalen die
het binnenkrijgt. De emotie-module reageert dan hetzelfde op ervaringen en
herinneringen.
Alleen gebaseerd op dit proces is er nog ruimte voor twijfel over deze
beschrijving. Maar er zijn meerdere bekende verschijnselen die op deze gang
van zaken wijst. Eén ervan is hypnose: de gehypnotiseerde reageert op een
manier die normaliter geassocieerd met bepaalde, normaliter zichtbare en
bekende, prikkels, terwijl die prikkels de gehypnotiseerde niet zijn
overkomen, maar slechts geïnduceerd door de hypnotiseur. Een ander is dat
van slaap
.
Nog een verschijnsel dat samenhangt met modulariteit (de Volkskrant, 10-09-2011, door Malou van Hintum):
De letterlijke beschrijving van modulariteit.
En de rol die de structuur van de verbindingen heeft los van de modules -
de verbindingen bepalen hoe de modules communiceren en dat bepaalt het
uiteindelijke resultaat.
Het groeiende besef bij de wetenschap dat opvallende verschijnselen, hier
synesthesie, slechts extremen zijn van processen die in alle gradaties
voorkomen.
De algemene methodiek van leren in de jonge hersenen: het losmaken en
vastmaken van verbindingen, maakt het waarschijnlijk dat het het tweede is
(in de meest voorkomende gevallen): de verbindingen ontstaan onder een
extern leerproces.
Logisch in een hiërarchisch netwerk - dan is dit de kwestie van minder of
meer tussenliggende schakels.
Inderdaad. Passend bij het model.
In principe zou je van psychopathie al hebben kunnen veronderstellen dat
het wees op de modulaire werking van hersenen, als je aannam dat er toch
ergens wel iets van gevoel aanwezig moest zijn bij in ieder geval de
gewelddadige criminelen onder die, want gewelddadigheid is bij uitstek een
gevolg van emoties: als je geen emoties voelde was er totaal geen aanleiding
voor marteling en verkrachting. Maar het bewijs is nu nog veel sterker
geleverd (de Volkskrant, 27-07-2013, van verslaggever Tonie Mudde):
Een bijzonder simplistisch misverstand, dus. Overigens
sterk gelijkend op dat van "zinloos geweld"
.
Wat spiegelneuronen zijn, is uitgelegd hier
, en meer erover hier
.
Oftewel: de spiegelneuronen zijn modulair gescheiden, en die module kan op
meerdere manieren aangestuurd worden: automatisch, oftewel in respons op
reflexmatige of emotionele processen, oftewel, als reactie op stimuli vanuit
de hersenstam of vanuit de emotionele organen
(welke of beide is onduidelijk), of als reactie op impulsen vanuit het
rationele brein.
Precies: die Bundy wist heel goed wat hij deed en waarvoor: bevrediging van
in zijn hoofd aanwezige emoties, mogelijk in combinatie met impulsen.
Overigens is het mogelijk dat het aan- en uitschakelen van deze
emotie-module door het rationele brein, de neocortex, plaatsvindt in de
cingulate cortex
, omdat deze ook betrokken is bij zaken als uitgestelde bevrediging en
emotie-controle in het algemeen.
En daar komt, vrijwel meteen in termen van ontwikkeling van de
wetenschap, de bevestiging van dit vermoeden (de Volkskrant, 05-12-2013, van verslaggever Mark Mieras):
Het allereerste dat deze bevindingen verder onderbouwen is
de hoge mate van modulariteit van de hersenen: voor een aparte functie een
aparte module. Dus zelfs voor dingen die eerder op het psychologische dan op
het neurologische vlak geplaatst worden als "doorzettingsvermogen".
Het tweede wat hier naar voren komt is dus de onderbouwing van de rol
van de cingulate cortex als modulator en bestuurder van emotionele impulsen:
En hieraan dan nog de toevoeging dat het met name voor dit geval van
"doorzettingsvermogen" heel wel mogelijk is dat dit eerdere gaat over
impulsen uit de hersenstam
dan uit de emotionele hersenen
, omdat doorzettingsvermogen zo nauw verbonden is aan de reflexmatige keuze
tussen "vecht, vlucht, of bevries"-gedrag.
Een voorbeeld op een
terrein van de waarneming en geheugenvorming dat onlosmakelijk lijkt te
zijn.
Het fysieke gebied is dat van de hippocampus en
omgeving, bestaan uit gebieden genaamd dentate gyrus, cornu ammonis
(hippocampus proper), subiculum en entorhinal cortex, die allemaal op elkaar
aansluiten, en elkaars werking beïvloeden.
De
waarnemingen komen binnen in de dentate gyrus en/of cornu ammonis, en de
entorhinal cortex wordt verondersteld daar de ruimte- en tijd-aspecten
oftewel de oriëntatie aan toe te voegen (bekend van experimenten met
ratten).
Hier is de aanwijzing dat ook dit modulair
werkt (de Volkskrant, 23-10-2021, door Ronald Veldhuizen):
De erfelijkheid laat zien waar het probleem vermoedelijk schuilt: iedere
fase in de ontwikkeling van het brein vindt plaats omdat die in het DNA
geprogrammeerd is. Deze storing is hoogstvermoedelijk een klein DNA-defect.
Dat het zeer weinig voorkomt, laat zien dat het effect ervan redelijk
ernstig is qua mogelijkheid tot overleven - mevrouw "Anna" gebruikt
opzichtige herkenningspunten om haar weg te vinden:
In de rauwe natuur van voor de stedelijke ontwikkeling waren die
natuurlijk zeldzaam.
Naar Neurologie, organisatie
, of site home
 ·.
|