Bronnen bij Cultuur, integratie, islam: geweld
In Cultuur, integratie en islam
is de islam behandeld als algemeen religieus verschijnsel. In de krant wordt
de islam meestal bediscussieerd naar aanleiding van voorvallen, en dat is
dan ook nog meestal van de gewelddadige soort. Onderstaande artikelen zijn
naar aanleiding van het verschijnen van de anti-islamfilm Fitna van
Geert Wilders, die vol zit met beelden van islam-geweld. Net als alle andere
gevallen dat de islam negatief in het nieuws komt, wordt dit omlijst door
hele optochten, ministers, deskundigen en commentatoren die beweren dat dit
allemaal een uitzondering is, niet representatief, dat de islam (ook) heel
vredelievend is, enzovoort. En, oh ja, de bijbel is ook heel erg.
Natuurlijk is het zo dat niet iedere moslim dezelfde hoeveelheid
gewelddadigheid in zich heft als de plegers van aanslagen. Maar er is, zoals
bij iedere sociologische eigenschap, een continue lijn tussen die plegers en
die minder gewelddadige - ertussen zitten alle mogelijke tussenwaardes,
volgens de normale verdeling
. En al die tussenwaardes zijn gebonden door dat definiërende kenmerk:
volger van de islam.
Er is dus wel degelijk een binding tussen de aanslagplegers en de rest,
en wie inmiddels enige oppervlakkige kennis heeft van de koran, weet ook
waarom - op deze site is het allemaal samengevat in beelden
.
En er is dus naar aanleiding van het geweld, en de reacties daarop, wel
degelijk iets te zeggen over de islam en onze relatie ermee - iets dat meer
algemene geldigheid heeft. Onderstaand twee stukken aan het eind van de
ophef over Fitna, toen het ergste rumoer bezonken was (de Volkskrant, 04-04-2008, door Martin Sommer, redacteur van de
Volkskrant):
Natuurlijk zijn niet alle godsdienstenh even lief.
Deze ene godsdienst wordt door de politieke-correctheid liever gevonden,
omdat ze komt tezamen met immigranten, en verwant is aan de Joodse.
Nig eentje (de Volkskrant, 04-04-2008, column door Nausicaa Marbe):
De reden dat de islam volgens dit soort mensen niet
bekritiseert mag worden, is er natuurlijk slechts één: kritiek op de islam
slaat uiteindelijk ook terug op het christendom. Want de oorzaak van de
problemen met de islam is iets dat het christendom ook heeft: een op papier
vastgelegde geloofsleer, tezamen met een ultieme uitvoerende macht waarmee
alleen zij als gelovigen contact hebben.
In de veel rumoerig strijd op het internet werden de critici van de
islam eerst bestreden met termen als "xenofobie" en "onderbuikgevoelens", en
toen dat niet in staat bleek de werkelijkheid te veranderen met "racist" en
"fascist". Waarop de islam-critici begonnen zijn de combinatie
"islam-fascisme" en "moslim-fascisme" te gebruiken.
En in tegenstelling tot de eerdere gebruik, snijdt dit wel hout.
Want wat is het anders, als er een almachtig bestuurder is, die beslist
over ieders lot? Zo iemand zit toch in dezelfde categorie dictators als
Stalin, Mussolini en Hitler. De organisatie die zich achter zo'n dictator
schaart, is toch doodgewoon fascisme? Hoe ze zichzelf verder ook noemen...
Ook hier biedt vergelijkingsmateriaal van elders verdere aanwijzingen (de Volkskrant, 19-09-2008, van correspondente Wilma van der Maten
Hier staan uitvergroot alle elementen die wij ook kennen:
moslims veroorzaken door hun geloof hun eigen achterstand omdat ze slechte
schoolprestaties hebben, voelen zich verongelijkt, een deelgroep pleegt
pleegt spontaan een aanslag, en als er door de staat teruggeslagen wordt,
richten ze een guerrillabeweging op. Oftewel: het geweld, uitgevoerd door
een minderheidsgroep, zit in de hele moslimcultuur ingebakken.
Naar Cultuur, integratie, islam
,
of site home
.
|