Bronnen bij Houding top V, netwerken: het studentencorps

Uit: De Volkskrant, 13-09-2006, van verslaggever Ron Meerhof

Kritiek op ontgroening? Dan houden we het toch geheim

Pubers die een paar uur in de regen staan en het smurfenlied zingen, kin op de borst en blik op de schoenpunten. Terwijl rondom hen anderen door het natte grijs proberen te tijgeren zonder hun sokken nat te maken, en prevelen: ‘Ik doe dit voor jullie, jaargenootjes’ of ‘Ik doe nooit meer gel in mijn haar.’
    Het is zomaar een scène uit de afgelopen introductieweek van de Rotterdamse studentenvereniging SSR, die zich onlangs afspeelde in de bossen van Tilburg. Niet echt schokkend, in het licht van geruchtmakende incidenten door de eeuwen heen. ...
    Maar toch had de SSR het allemaal liever geheim willen houden. Want tsja, de buitenwereld begrijpt het allemaal toch niet, met die ontgroeningen. Daarom hadden ze alle negentig deelnemers een verklaring laten ondertekenen dat ze geen contact met de media zouden hebben.
    En dat hadden ze nou net níet mogen doen, zegt professor Harm Bart. Hij is voorzitter van de gelijknamige commissie die namens de Erasmus Universiteit Rotterdam toeziet op een behoorlijk verloop van ontgroeningsprocedures. ‘Ik heb ze meermalen expliciet gevraagd of ze dat soort verklaringen lieten ondertekenen en ze hebben dat steeds ontkend. Hierover heb ik een paar indringende vragen.’
    De laatste keer dat Bart fors moest ingrijpen was in 2000. Leden van het Rotterdamse Studenten Corps hadden zich toen zo misdragen, dat de universiteit een jaar lang alle banden met de vereniging verbrak en hun subsidie introk. ...
    Dergelijk excentriek gedrag is nu achterwege gebleven. ...
    ‘Gelukkig maar’, zegt Bart. Maar hoe zit het met de klacht van een afhaker, volgens wie de deelnemers vele uren achtereen in de regen buiten hebben gestaan? Klopt het dat wie het koud kreeg in zijn t-shirtje, maar moest springen om warm te worden? En blíjven springen?   ...
    Bart heeft gemengde gevoelens bij dergelijke voorbeelden. Er zit een raar dilemma in: echte ontgroeningen zien er nu eenmaal raar uit van buitenaf. De pers reageert soms hijgerig. Daarom laten de verenigingen anderen liever niet meekijken. ‘Maar nieuwe leden moeten wél kunnen weten waar ze aan beginnen, en daarin past geen geheimhouding.’
    Bart: ‘Verenigingen als Laurentius, RSC en SSR hebben nog een échte ontgroening, met ongelijkheid als uitgangspunt. We proberen de scherpste kantjes eraf te halen. Maar ik voorspel: er gaat nog weer eens een ongeluk gebeuren.’

Red.:   Maar netwerkproces van de corpora heeft meerdere lagen, want ook binnen de corpora is er een strenge hiërarchie. Het corps bestaat uit disputen van tussen de tien en twintig leden, met een vastgelegde pikvolgorde tussen de disputen. Iedereen probeert in principe in een zo goed mogelijk dispuut te komen, maar de toegang tot het topdispuut is alleen mogelijk met connecties binnen die kringen, of als je net wat minder geconnecteerd bent, door een of ander vorm van brille - maar dan moet je wel heel erg opvallen. Wat betreft de verdeling voor de rest: die ligt dus ook min of meer vast door de combinatie afkomst en sociale vaardigheden.
    De "keuze" van dispuut is van het hoogste belang, omdat mede met behulp van die contacten de topbanen verdeeld worden. Vandaar het bericht in de volgende bron:

Uit: De Volkskrant, 18-12-2006.

Jaakke ruziet met studentencorps

Het zit Ajax-voorzitter John Jaakke ook allemaal niet mee.   ...
    En nou heeft hij ook nog eens ruzie met het Amsterdamsch Studentencorps (ASC). De spanning is zelfs zo hoog opgelopen, meldt het universiteitsblad Folia, dat Jaakke overweegt zijn erelidmaatschap van het corps op te zeggen.
    Inzet van het conflict is de dochter van Jaakke. ‘Bronnen binnen het corps’ zeiden dat Jaakke tevergeefs heeft geprobeerd haar lid te maken van een dispuut waar ze niet welkom was, DIS.
    De rector van het corps, Jan Jaap Boontjes, zei hierover: ‘Ik kan niet zeggen dat het verhaal niet klopt.’ Jaakke is oud-rector. Geroemd werd hij om de manier waarop hij zich inspande tijdens de oprichting van de sociëteit in de Amsterdamse Warmoesstraat. Het leverde hem het erelidmaatschap op.

Red.:   Er wordt wel eens gezegd dat de rol van de corpora minder is geworden. Volgende bericht is echter nog steeds volkomen representatief:

Uit: Dagblad De Pers, 14-10-2008, door Koster & Jojanneke

‘Ga even heel snel uit mijn aura’

Gwendolyn de Vos van Steenwijk-Bogaerds, netwerker pur sang.

De ondernemerscarrière van Gwendolyn de Vos van Steenwijk-Bogaerds, een naam die qua lengte opvallend contrasteert met haar eigen afmeting, begon bij de gratie van een konijn. ‘We mochten gratis gebruikmaken van een ruimte op het Singel als we zouden passen op een konijn dat daar stond. Het konijn is uiteindelijk gestorven.’ Het recruitmentbedrijf GB2 dat Gwen (37) vijf jaar terug oprichtte met Georgette Wiersma-Bicker (35) overleefde het echter, en verkaste naar een prachtig pand aan de Amsterdamse Herengracht. ‘Connecties.’
    Ze zou er een boekje over kunnen schrijven. Netwerken is de fundering waarop het duo het bedrijf bouwde en nog altijd bestiert. ‘Echt een groot deel van onze business komt voort uit contacten, connecties, oude kennissen.’ Beiden waren actief binnen studentverenigingen waar de basis werd gelegd voor een pittige ondernemersgeest en handig lijnen uitzetten. Gwen was lid van het ongemengde corps in Rotterdam, waar ze rechten studeerde. ‘Het was best pittig met alleen maar vrouwen. Je moest daar hard vechten, voor je jaarclub bijvoorbeeld. Maar daar word je wel een stevig persoon van.’
    Zakenpartner Georgette, die international management studeerde in Amsterdam, leerde ze kennen bij een concern van overkoepelend werving- en selectiebureau United Services Group. ‘Al vrij snel dachten we: wat hier gebeurt, dat kunnen we heel goed zelf.’ Inmiddels bestieren de dames een goedlopend bedrijf met negen mensen in vaste dienst en klanten als Sara Lee en RTL Nederland. ...
    ... Toen ik dit bureau net begon kreeg ik ook wel opmerkingen: pfff, moet dat nou, zoveel werken.’
    Maar niet van haar Rotterdamse studentenvriendinnen. ‘De vrouwen die ik daar heb leren kennen, hebben inmiddels allemaal mooie functies in het bedrijfsleven. Dat levert mij weer werk op. Vooral aan mijn oud-huisgenoten heb ik veel gehad. Mijn compagnon Georgette zat bij een Amsterdams vrouwendispuut. Het is wel handig, mensen met een uitgebreid studentennetwerk. Slechts één van onze werknemers is geen lid geweest. Die brengt weer super mensen binnen uit heel andere hoeken.’ ...

Red:   Het volgende artikel laat zowel de personages de werking, als de moraal van het corporale netwerk zien. De personages vormen de Nederlandse maatschappelijke top, de werking is die van ons-kent-ons, en de moraal is stinkend (de corporale verbinding blijkt uit het in het midden van het artikel genoemde 'Leidse meisjesstudentenhuis', wat hoogstwaarschijnlijk een corporaal huis is; de genoemde personages zeggen ook al voldoende):

Uit: De Volkskrant, 06-12-2008, door Merijn Rengers en John Schoorl

Hoge heren in het vastgoed

Zijn vriend Olivier L., nu verdachte in de vastgoedfraude, introduceerde Edwin de Roy van Zuydewijn bij Bouwfonds. Vier jaar werkte hij er als strategisch analist, tot het opeens gedaan was. Waarom?

‘Edwin?’
‘Ja, Olivier.’
‘Edwin, je moet veel meer een wolf zijn.’
‘Een wolf?’
‘Ja, een wolf. Je laat te veel je hart zien. Je hart staat te veel open.’
    Edwin Karel Willem de Roy van Zuydewijn en Olivier Pieter L., twee vrienden, in een terloops gesprek in 2000, toen ze samen voor Bouwfonds Vastgoedontwikkeling werkten.
    Olivier L., inmiddels verdachte in de vastgoedfraude, was de financieel directeur. En Edwin de Roy van Zuydewijn gold als strategisch analist, verantwoordelijk voor de Europese expansie van het voormalige overheidsbedrijf.
    Hij was bij Bouwfonds terechtgekomen ‘zoals die dingen nou eenmaal gaan’, zegt De Roy. Vrienden die vrienden vooruithelpen, zeker aan het begin van hun carrière, als jonge dertigers. De Roy had Olivier geïntroduceerd bij Wij, Heeren van Boven, een club van gegoede jongeheren die maandelijks op een zolder in Amsterdam met elkaar borrelden.
    Olivier had op zijn beurt De Roy bij Bouwfonds geïntroduceerd bij de ‘fat cats’ aan de top.
    Mannen als de Heemsteedse vastgoeddirecteur Jan van V., bestuursvoorzitter Cees H. en Ome Nico V., hun coach en inspirator. Ze staan nu te boek als hoofdverdachten in de vastgoedfraude, maar werden indertijd beschouwd als de top van de Nederlandse vastgoedwereld .
    De Roy had Olivier – die zijn getuige was op zijn huwelijk met prinses Margarita – vreemd aangekeken na die opmerking over ‘de wolf’. ...
    En, zegt De Roy nadrukkelijk, zo is hij dus niet.
    ‘Het is ongelooflijk dat ik jaren intensief heb samengewerkt met mannen die nu volgens justitie een criminele organisatie vormen. Het waren toch niet de eersten de besten?’   ...
    ‘Ze lieten zich erop voorstaan dat zij verkeerden in de kringen van de hoge heren des lands. Van mensen als prins Bernhard, de familie Fentener van Vlissingen en Hans Wiegel, die president-commissaris was bij Bouwfonds. Bernard Bavinck – die nu in de Hoge Raad zit – was een van de belastingadviseurs van het bedrijf. Dan twijfel je toch niet?
    ‘Ik schrik van wat ik in de kranten lees over mijn voormalige collega’s. Als het waar is, en ik had er toen lucht van gehad, had ik direct mijn koffers gepakt. Ik werk toch niet mee aan de Europese expansie van een criminele organisatie?’   ...
    De Roy is gebruind van een langdurig verblijf in het buitenland. Hij zit in een stoel in een lobby van een Brussels hotel. Hij zegt zijn enige nette pak aan te hebben, en vraagt de ober om nog een fles water. Voor hem liggen zijn ‘twee bijbels’, boeken met de visitekaartjes uit zijn Bouwfondsjaren.
    De boeken, zeven jaar oud, zijn een wie-is-wie van de vastgoedfraude. Vrijwel alle verdachten, hulpjes, adviseurs, ambtenaren, bankiers en andere zakenpartners van Bouwfonds zijn er in terug te vinden.
    Hij was bij Bouwfonds ingehuurd als strategisch analist – ‘en met hem hadden ze niet zomaar iemand binnengehaald’. De Roy was gepromoveerd aan Oxford en had daarna in Brussel lobbyorganisaties in kaart gebracht. Voorafgaand aan zijn werkzaamheden bij het vastgoedbedrijf deed hij bij Instituut Clingendael onderzoek naar de wijze waarop Nederland het voorzitterschap van de Europese Unie had vervuld.  ...
    De werkdruk was hoog. Ook uit de door justitie in beslag genomen agenda’s van Nico V. blijkt dat De Roy veelvuldig bij hem moest aanschuiven.
    Eén keer liet De Roy zich kritisch uit over het permanente beroep dat op hem werd gedaan. Dat was in een zaaltje in het Promenade-hotel in Den Haag. Nico V. toonde geen enkel begrip en smeet een stoel in zijn richting.
    De ruzie zou gesust worden. Want, zoals gezegd, De Roy ‘was belangrijk voor de onderneming’. Natuurlijk, hij had zijn lijn met het Koninklijk Huis, maar daar liet hij zich ‘nooit op voorstaan’. Bovenal was hij iemand die zijn talen sprak, ‘well-connected’ was en zijn mannetje stond. Je hoefde De Roy niet te vertellen hoe je je moest gedragen in de nabijheid van de president-directeur van banken als Fortis België of De Generale.   ...
    Zijn vriend Olivier leek de financiële spin in het web van de vastgoedtak. Dat vond hij opmerkelijk.

Student
Toen Olivier nog student was, werd hij door Jan en Nico opgepikt. Hij kreeg een goedbetaald baantje als nachtportier in een gebouw van Jan, en mocht zich ’s nachts bekwamen in boekhoudkundige softwarepakketten.
    Jan kende Olivier uit het Leidse meisjesstudentenhuis, waar de meisjes woonden met wie zij later zouden trouwen. Jan was daar de bink, onder meer dankzij zijn mobiele telefoon – toen nog een zeldzaamheid en statussymbool.
    Ze zouden hem groot maken, Jan en Nico, want hij was ‘makkelijk kneedbaar’. Olivier ontwikkelde zich inderdaad tot een financial wizzard; een financiële ‘goochelaar’, hoewel hij nooit een boekhoudkundige of academische titel had gehaald.


Tussenstuk:
Bouwfonds

Edwin de Roy van Zuydewijn (42) was tussen 1998 en 2002 strategisch analist bij Bouwfonds. Justitie doet al ruim een jaar onderzoek naar vastgoedfraude bij dit voormalige overheidsbedrijf, dat in 2000 werd gekocht door ABN Amro.
    Het fraudeonderzoek, dat bij justitie intern wordt aangeduid als de zaak Klim-Op, is het grootste in zijn soort in de Nederlandse geschiedenis. Justitie richt zich op malversaties met onroerend goed bij onder meer het Philips Pensioenfonds en het Bouwfonds in de periode tussen 1995 en 2007.   ...

Red.:   Van het volgende artikel zijn eigenlijk alleen al de koppen voldoende:

Uit: Leids universiteitsblad Mare, 16-04-2009, door Rivke Jaffe

Constructie van corporale identiteit: roeiwedstrijd Varsity bekeken door antropologenogen

Naakt in het water? Cultureel kapitaal!

Exotische kledij, vreemde gebruiken en constructie van een collectieve identiteit. Mare stuurde een antropoloog naar de studentenroeiwedstrijd van het jaar: de Varsity. ‘Het moddergooien kadert de statusstrijd in.’

Tussentitels: Bij de Varsity legitimeren - vaak niet bestaande - tradities sociale ongelijkheid
Dit is de constructie en reproductie van collectieve identiteit ...
... geeft toegang tot ons-soort-mens-netwerken en kapitaal

Begin jaren dertig van de vorige eeuw stond mijn overgrootmoeder, Toos James-Ament, langs de waterkant als toeschouwer van de Varsity roeiwedstrijd. Haar vier zoons - Frits, Tjalling, Jan en Piet - studeerden respectievelijk in Wageningen, Delft, Leiden en Amsterdam, en roeiden alle vier in studentenroeiverenigingen. Destijds verkocht ene Bertha tijdens de Varsity corsages in de kleuren van de verschillende verenigingen. Om steun aan al haar zoons te tonen, moest Toos vier verschillende corsages aanschaffen.
    Bijna tachtig jaar later sta ik bij Houten zelf langs het Amsterdam-Rijnkanaal, tijdens de 126e Varsity. Zoals mensen overal ter wereld ben ik ontvreemd geraakt van de rituelen van mijn voorouderen. Het is de eerste keer dat ik dit evenement meemaak, en voor mij is het geen voortzetting van een familietraditie. Ik ben hier in opdracht van Mare, om over de Varsity te berichten met een professionele antropologische bril op.
    De uitgesproken corporale bevolking komt nogal exotisch op me over. Ook zijn de sanitaire voorzieningen op het terrein aanzienlijk slechter dan waar ik normaal mijn veldwerk uitvoer, in achterstandswijken in Caraïbische steden. Dit gebrek aan schone wc’s belemmert ook het niveau van mijn participerende observatie; om echt mee te doen had ik veel meer bier moeten consumeren.
    Wat me in nuchtere staat vooral opvalt, is hoe symbolen en rituelen worden ingezet om een groepsidentiteit te bevorderen, zowel op het niveau van de individuele roeiverenigingen als op het bredere niveau van sociale klasse. De aanhangers van verschillende verenigingen dragen hun identificatie uit door gekleed te gaan in jasjes en dasjes (en truien, sjaals en strohoeden) in de kleuren van hun vereniging. ...
    Groepsidentiteiten worden vooral gevormd en gesterkt in contrast met De Ander, in dit geval in eerste instantie andere roeiverenigingen. De vaak competitieve ‘ontmoetingen’ waarin groepsgrenzen getrokken worden zijn natuurlijk de formele roeiwedstrijden op het water. Maar aan wal gebeurt veel meer wat de sociaalwetenschapper kan boeien.   ...
    Al deze semi-agressieve activiteiten lijken een beetje op het ‘zooien’ dat vooral binnen de meer corporale verenigingen de statusstrijd van mannelijke leden inkadert. Wat binnen het eigen corps tussen jaarclubs plaatsvindt, gebeurt hier op landelijke schaal.   ...
    Nou, niet alle varianten van studerend Nederland zijn vertegenwoordigd. Varsity heeft wat weg van een Lowlands voor corpsleden, het is een soortgelijk generatiegenererend evenement, met dezelfde modder, mobiele bars, vieze wc’s en rijen voor de consumptiebonnen. Maar hier werkt vooral corporaal Nederland aan de constructie en reproductie van een collectieve identiteit, en dan één die nauw samenhangt met sociale klasse. Het klasse-element is evident in de prominenten die het Comité van Aanbeveling van de Varsity bevolken, als ook in het ‘besloten karakter’ dat door voorlichters wordt benadrukt.
    De Varsity-gebruiken vormen deel van wat de Franse socioloog Pierre Bourdieu ‘cultureel kapitaal’ noemde: de kennis die je nodig hebt om tot een bepaalde sociale klasse te behoren. Deze geprivilegieerde kennis – van het jargon tot de rituelen – geeft toegang tot ons-soort-mens-netwerken en uiteindelijk tot financieel kapitaal. Wat een sporttraditie lijkt, kan ook als middel dienen om de bredere sociale hiërarchie te reproduceren.   ...

Red.:   En dan kom je hier:

Uit: De Volkskrant, 09-07-2010, door Wouter Keuning

Profiel | De nieuwe Philips topman Frans van Houten

Enthousiast, soms overenthousiast

Met Van Houten haalt Philips een internationaal ervaren topman binnen die het bedrijf van haver tot gort kent.

...   Analisten reageerden donderdag niettemin enthousiast toen de naam van Van Houten voorbeurs werd bekendgemaakt. Vooral zijn ruime ervaring binnen verschillende onderdelen van Philips en op verschillende continenten, legden zij uit als een grote pre. De in Amsterdam woonachtige Van Houten, die tijdens zijn studie eind jaren zeventig, begin jaren tachtig lid was van het Rotterdams Studenten Corps en gedurende zijn hele studie met negen medestudenten in studentenhuis ‘Huize de Kuip’ woonde, was voor Philips onder meer actief in Singapore, Duitsland en Los Angeles.
    Dat hij na zijn studies economie en bestuurskunde aan de Erasmus Universiteit ...

Red.:   Standaardcombinatie: corps en onbenulstudies. Beide vereisten voor de topfuncties in het bedrijfsleven en ook elders.
    Na een aantal jaren van het jaarlijkse overzicht van de Nederlandse bestuurlijke elite, heeft de Volkskrant eindelijk ook het corps ontdekt:

Uit: De Volkskrant, 11-12-2010, door Erik Bloem

Een studententijd bij het corps heeft veel voordelen

Het corps blijft een belangrijke kweekvijver voor de bestuurlijke elite. Hoe komt dat toch? Een kijkje in de keuken van het Leidse Minerva, waar veel invloedrijke Nederlanders aan de bar hebben gestaan. Ook leden van het kabinet-Rutte.

...   Dit is de Leidse studentenvereniging Minerva, een van de bakermatten van onze bestuurlijke elite. Ruim tweederde van invloedrijk Nederland is lid geweest van het corps of een andere studentenvereniging. Nog steeds, zo blijkt uit onderzoek van TNS NIPO in opdracht van de Volkskrant. Tien procent frequenteerde tijdens zijn studententijd de Breestraat 50, gevolgd door het Rotterdams Studentencorps (6), het Utrechts Studentencorps (5) en het Gronings Studentencorps Vindicat (4). Namen als Nout Wellink (president van De Nederlandsche Bank), Pauline Meurs (PvdA-senator) en Herman Tjeenk Willink (vicepresident van de Raad van State) prijken in de archieven van Minerva. Net als die van koningin Beatrix, prins Willem-Alexander en prins Constantijn.
    Hoe kunnen studentencorpora nog zo'n grote stempel drukken op bestuurlijk Nederland? Ze houden er oude gebruiken in ere en hebben niet al te veel op met transparantie. ...
    Een studententijd bij het corps heeft veel voordelen. Het vormt je, vindt lid van de Raad van State en oud-VVD-parlementariër Jan-Kees Wiebenga (63). ...
    Voormalig secretaris-generaal van de NAVO en oud-CDA-politicus Jaap de Hoop Scheffer (62) ...
    Hij was onder andere bestuurslid van Minerva ...
    De Hoop Scheffer kreeg als secretaris-generaal bij de NAVO jaarlijks het nieuwe bestuur van Minerva op bezoek. 'Dat maakte dan een kennismakingsrondje. En zo bleef ik op de hoogte van het reilen en zeilen binnen de vereniging.' Zelf komt hij zijn 'tijdgenoten' nog geregeld tegen. Wie dat zijn? 'Ik vind het niet discreet om dat hier te melden.' ...
    Het contact tussen Minerva en de elite is vanzelfsprekend. Invloedrijke Nederlanders hebben er adviesfuncties of komen als oud-lid met enige regelmaat terug voor reünistendagen. SER-voorzitter Alexander Rinnooy Kan was in 2009 'reünistenpreaeses' van de raad van advies van het 39ste Lustrum.
    Feit is dat Minervanen niet alleen sinds jaar en dag de kringen bevolken rondom de macht. Ze waren ook geregeld in het centrum ervan te vinden: de regering. Ook nu weer. Na het kabinet Balkenende IV, dat als een overwegend VU-Kabinet werd gezien, zitten de Leidenaren weer in vak K: Ivo Opstelten, Melanie Schultz van Haegen (beiden VVD) en Maxime Verhagen (CDA) hebben hun wortels bij de vereniging. VVD-collega's Mark Rutte en Edith Schippers studeerden ook in Leiden. Schippers was er lid van studentenvereniging Quintus. ...
    Bij bedrijven als ABN Amro en Unilever heerste lang een erg corporale cultuur. Afgestudeerde corpsleden bezetten bijna de volledige bestuursorganen van de bedrijven. De wasmiddelenafdeling van de laatste werd vanwege het hoge Minerva-gehalte wel de 'De Leidse Zeepmaatschappij' genoemd. Morris Tabaksblat, oud-bestuursvoorzitter van Unilever en lid van Minerva, ging er na zijn studie werken. Tegen het Leidse universitaire weekblad Mare zei hij erover: 'Ongelooflijk: daar zaten heel veel Leidse corpsleden. Kennelijk hechtte Unilever in die tijd aan bepaalde karakteristieken die ze herkende in Minervanen.'    ...

Red.:   En niet alleen bij Unilever natuurlijk:

Uit: De Volkskrant, 17-04-2011, door Michael Persson

Postuum | John Paul Broeders, beoogd topman SHV

Mensenmanager zag anderen graag scoren

Hij zou op korte termijn directievoorzitter worden van SHV, het moederconcern van Makro. Maar de geboren netwerker overleed zondag op 47-jarige leeftijd.

... Broeders, geboren in het Brabantse Chaam, vond sporten en carnaval belangrijker dan school en goede cijfers. Hij bleef twee keer zitten. Hij wilde eerst naar de Sportacademie, maar het werd, na een diensttijd bij de commando's, bedrijfskunde in Groningen. 'Toch was ik toen nog steeds niet zo gedreven om carrière te maken', zei Broeders twee jaar geleden tegen het blad FEM. Wel werd hij lid van het studentencorps, Vindicat, en kreeg hij een netwerk dat hem later van pas zou komen.
    Na zijn afstuderen in 1990 ging het snel. Hij werd managementtrainee bij Van Ommeren, een voorloper van Vopak, waar het goed klikte met de toenmalige bestuursvoorzitter Carel van den Driest - eveneens afkomstig van Vindicat. ...


Red.:   De corpora zitten diep in het Nederlandse bedrijfsleven.
    Een aspect dat deze redactie ontgaan was:


Uit: Volkskrant.nl, 17-10-2012, door Malou van Hintum, politicoloog en columnist voor volkskrant.nl
 
'Les één van de ontgroening: ontzie elkaar en spuug op de rest'

Ontgroeningen zijn niet onschuldig. Ze brengen de corrupte bestuurders van morgen voort, zegt Malou van Hintum.

Tussentitel: 'Wat er ook gebeurt, en wat er ook is gebeurd, we zullen elkaars fouten afdekken’. Want dat is de eerste les die er wordt ingestampt als je wordt ontgroend: je klapt nóóit uit de school

De dispuutsontgroeningen zijn weer begonnen. Voor wie geen studerende kinderen heeft: dat zijn de ontgroeningen die niet aan regels zijn gebonden. Bij 'normale' ontgroeningen krijgen de ouders van de student in kwestie een keurige brief thuis waarin wordt uitgelegd dat hun kind elk etmaal zeven uur aaneengesloten slaap krijgt ...
    Toch is het beter dan helemaal geen regels afspreken, zoals bij de dispuutsontgroeningen het geval is. Die zijn intensiever en langduriger, en niet voor niets. Wie deze serie beproevingen doorstaat, hoort er echt bij. Hij of zij maakt onderdeel uit van een exclusieve club die elkaar door dik en dun steunt: haar leden ervaren een groepsloyaliteit die is gebaseerd op gedeelde ellende en, op het eind van de rit, gezamenlijke euforie. Psychologen stellen dat hoe meer je moet doorstaan en bewijzen om bij een groep te mogen horen, hoe meer betekenis het lidmaatschap van die groep heeft.
    Ik heb mijn schouders altijd opgehaald over de idioten ... Totdat ik me realiseerde dat deze jongens en meisjes de bestuurders zijn van morgen.
    De mensen die in instellingen, banken en bedrijven de scepter gaan zwaaien. Mensen die elkaar altijd en overal herkennen, en altijd en overal zullen doen wat ze tijdens hun ontgroening hebben geleerd: 'Wat er ook gebeurt, en wat er ook is gebeurd, we zullen elkaars fouten afdekken'. Want dat is de eerste les die er wordt ingestampt als je wordt ontgroend: je klapt nóóit uit de school. Hoe erg, hoe oneerlijk of hoe verschrikkelijk iets ook is, je houdt je mond. Want je bent loyaal aan de club.
    Het is deze corrupte mentaliteit die de ontgroende ontgroeners meenemen in hun professionele leven. Ze ontzien elkaar en spugen op de rest - de mensen die te laf, te onbeduidend of te onbenullig waren om zich in te spannen om bij de club te horen. Natuurlijk hangen ze de vuile was nooit buiten. Die belofte was een voorwaarde om bij de club te horen, en die belofte niet breken is een voorwaarde om erbij te mogen blijven.
    Die mentaliteit, die zich vertaalt in arrogantie en corruptie, wordt gekweekt en gekoesterd tijdens de ontgroeningstijd. De idioten die zich laten mangelen, zijn zo gek nog niet. Het is een korte termijn investering waar ze levenslang de vruchten van plukken. Ten koste van de rest, die niet tot de uitverkorenen behoort - maar wat kan hun dat nou schelen?


Red.:    En, uit hoofde van bekendheid met de omgeving: dit is ook de expliciet uitgesproken reden om van dit circuit deel te gaan uitmaken.
    Er is nauwelijks een zaak te noemen die met minder moeite de kwaliteit van het bestuur en daarmee meteen de kwaliteit van de maatschappij te verbeteren, dan het verbieden van dit soort praktijken. Het enige alternatief is om dit soort lieden rigoureus te ontslaan bij welk blijk van disfunctioneren op wat voor terrein dan ook. Maar het probleem is dat het ontslaan gedaan zou moeten worden door lieden die voor een groot deel zelf ook in het circuit zitten.
    Er is een jubileum bij een van de clubs, en een van de meest neoliberale redacteuren van de Volkskrant is er op af gestuurd:


Uit: De Volkskrant, 27-06-2014 door Sander van Walsum

Profiel | 200 jaar Leidse studentenvereniging

Minerva, broedplaats voor de elite?

Het Leidse studentencorps Minerva bestaat 200 jaar en dat moet gevierd. Is er sprake van een old boys network of is dat schromelijk overdreven? Feit is wel dat het corps wat bescheidener is.


Red.:  De middenklasse-neoliberaal is een lakei van de topklasse-neoliberalen, en deze middenklasse-neoliberaal vervult zijn rol getrouw, met veel liegvraagtekens bij de meest basale werkelijkheden.     Gevolgd door een artikel vergeleken waarmee de glamourshows van wijlen Gert-Jan Dröge (Wikipedia) en Jort Kelder een vorm van executiepeloton zijn. En natuurlijk geen enkel cijfer over de vertegenwoordiging van Minerva-leden in de top bij het bedrijfsleven.
    Bij de banken is het een stinkende troep, weet zo langzamerhand, schrijvende 2015, iedereen. En toen er weer eens een straal modder-en-stront naar buiten was gekomen, kwam ook de aard van instroom naar buiten:


Uit: De Volkskrant, 01-04-2015, van verslaggevers Robert Giebels en Yvonne Hofs

Interview kost Wakkie baan bij ABN

Dinsdag stapte Peter Wakkie plotseling op als commissaris bij ABN Amro, nadat hij een vurig pleidooi had gehouden voor een hogere beloning aan de top.

Het stof wil maar niet neerdalen bij ABN Amro. Dinsdag verdedigde ABN Amro-commissaris Peter Wakkie de salarisverhoging van een ton voor de raad van bestuur vol verve in NRC Handelsblad. Drie uur nadat het interview verscheen, maakte ABN Amro bekend dat Wakkie per direct terugtreedt. ...


Red.:   En uit het begeleidende artikel:


Uit: De Volkskrant, 01-04-2015, door Wilco Dekker

Profiel | Peter Wakkie

Scherpe geest, zwakke antenne

Hij staat pal voor de BV Nederland (en de beloning daarvan): de eminente jurist Peter Wakkie ...
    Na zijn studie rechten in Utrecht - van 1966 tot 1971, deels gecombineerd met het voorzitterschap van het corps ...


Red.:   Die antenne staat maar in één richting: de ploerterij . En hij is niet de enige - uit het eerste artikel: