Bronnen bij Revolutie: tekenen

De eerste grote crisis na de kredietcrisis van 2008-2011 is die van Griekenland en de andere zuidelijke landen in Europa. De oorzaak van die Zuid-Europese crisis lijkt sterk op die van de kredietcrisis: banken en andere financiële instellingen hebben geld dat voor het overgrote deel afkomstig is van het sparen, via pensioenen of anderszins, van werkende burgers, voor het overgrote deel uit Noord-Europese landen, geleend aan Zuid-Europese landen, ver voorbij het punt dat die Zuid-Europese landen dat terug zouden kunnen betalen.

Voor die activiteit, het uitlenen van andermans geld, hebben de banken en financiële instellingen, dat wil zeggen, de rijken en andere leden van de oligarchie die daar werken, talloze miljarden ontvangen. Dat geld hebben ze zelf hoogstwaarschijnlijk op andere plaatsen bij andere instellingen ondergebracht.

Nu uitkomt dat die Zuid-Europese landen daadwerkelijk hun leningen niet kunnen terugbetalen, vragen die rijken en andere leden van de oligarchie, onze politici en bestuurderen, aan ons, de burgers van de Noord-Europese landen, om de kosten van die leningen op ons te nemen. erop neerkomend dat we ons gespaarde geld, van pensioenen of anderszins, voor een flink deel kwijt zijn. Terwijl zij zelf geen enkele schade van het proces ondervinden.

Begrijpelijkerwijs hebben de werkende burgers van Noord-Europa bezwaar tegen die gang van zaken, en zijn de goedwillende en coöperatieve burgers die Noord-Europeanen nu eenmaal zijn, doen ze dat niet door banken of regeringsgebouwen in brand te steken, maar op partijen te gaan stemmen die tegen het weggeven van Noord-Europees spaargeld zijn.

De rijken en oligarchen zien dat doordoor een mogelijkheid om rijk te worden ten koste van de werklende burgers wordt afgesneden. Dus hebben ze de aanval ingezet op de mogelijkheden van de burger om het uitdelen van hun geld te voorkomen. Die aanval heet de Europese eenwording. Dat wil zeggen dat over het weggeven van Noord-Europese geld aan Zuid-Europese landen of anderszins onzekere bestemmingen niet meer besloten wordt door de landen zelf, in welke landen tegengestemd kan worden, maar door een Europees centraal bestuur, in welke vorm dan ook. Het bestuur van het Europese Imperium.

Deze actie gaat gepaard met diverse vormen van propaganda. Bekende variaties zijn: "Als we dit niet doen verliest u nog meer", "Het kan niet anders", en "Anders staat Adolf Hitler weer uit zijn graf op". Dat laatste wordt natuurlijk wel wat subtieler gebracht - zoals in "Kijk eens hoe veel vrede de Europese eenwording gebracht heeft sinds de Tweede Wereldoorlog". Dat laatste een treffend voorbeeld van de vele leugens en retorisch trucs waarmee deze campagne gepaard gaat - de riposte zijnde: "Er zijn talloze andere en betere manieren om vrede te krijgen dan eenwording".

In de media worden de tegenargumenten met betrekking tot de Europese eenwording stelmatig onderdrukt en de facto weggecensureerd. Niet door het letterlijk te verbieden, maar door tegenstanders niet uit te nodigen, en meer van dat soort manipulaties. De mensen die in de media werken zijn namelijk zelf op de hand van de oligarchie, omdat ze als leden van de tertiaire economie afhankelijk zijn van de winsten die de oligarchie uit de arbeid van de werkende, de primaire economie, maken.

De grotere groep van de werkenden, ruwweg de onderste tweederde van de bevolking, heeft tot nu toe niet veel meer ondernomen dan gaan stemmen op de Europa-kritische partijen - en dat dan eigenlijk nog mondjesmaat, gezien de belangen. Maar dat wil niet zeggen dat er niet een steeds groter deel is dat de effecten van het proces niet ziet.

Het aantal mensen dat de deze supranationale vorm van oplichting door de diverse nationale oligarchieën inziet, neemt dus gestaag toe. Het is algemeen bekend uit de geschiedenis dat dit de hoofdcomponent is van de aanloopproces naar een revolutie. Diverse keren is al opgemerkt, te beginnen ten tijde van het hoogtepunt van de kredietcrisis, dat het verwonderlijk was dat er geen bankgebouwen in de brand werden gestoken. De voortgang van het proces van het overhevelen van Noord-Europees spaargeld van Noord-Europese werkende burgers naar rijken en Zuid-Europese landen maakt het in brand gestoken gaan van bankgebouwen en alles wat daar aan vast zit steeds waarschijnlijker.

Afgekort: de Europese oligarchie werkt hard aan het tot stand brengen van een revolutie. Hier zijn wat bewijzen van de daarvoor noodzakelijke zwellende onvrede (de Volkskrant, 15-03-2011, ingezonden brief van Rien van der Laan, Nieuw Vennep):

Recht en onrecht

In een rechtsstaat wordt verwacht dat schuldigen aan een delict hiervoor worden gestraft en onschuldigen worden vrijgesproken. De kredietcrisis heeft aangetoond dat dit, vreemd genoeg, in de financiële wereld niet gebeurt.
De schuldigen (banken, toezichthouders, slechte pensioenfondsbeheerders) blijven ongestraft zitten. Sterker nog, er wordt weer gestrooid met bonussen, en stijgende beurskoersen maken rijk weer rijker. Dit kabinet legt vooral bedrijven en vermogenden in de watten met soepeler belastingmaatregelen. De onschuldige modale belastingbetaler, en met name de (toekomstig) gepensioneerden, krijgen de rekening gepresenteerd van een regering die een fundamenteel rechtsverschil maakt tussen de financiële en de morele rechtsstaat.

En (de Volkskrant, 15-03-2011, ingezonden brief van Simon van der Schoot, Paterswolde):

Pensioenzekerheden

In de achterkamertjes van het werkgeversverbond en aan het oog onttrokken, is met enig handjeklap besloten het pensioensysteem te verwoesten door alle zekerheden volledig onderuit te halen. Werknemers en gepensioneerden met een aanvullend pensioen krijgen geen garantie meer over de hoogte van hun uitkering nu en in de toekomst. Het geschiktste antwoord op deze vorm van contractbreuk is: schrap uw lidmaatschap van die bonden die dit allemaal goed vinden.
    De zogenaamde sociale partners bemoeien zich met de arbeidsvoorwaarden, waarvan het uitgestelde loon, zijnde het pensioen, een uitvloeisel is. Maar in welke mate heeft dit handjevol bondsbonsjes het recht om zich met het pensioenstelsel en de uitvoering daarvan te bemoeien?
    Hoe kan het dat in een democratisch land aan het pensioenstelsel wordt gesleuteld zonder enige terugkoppeling naar de 8 miljoen werkenden en de 3 miljoen gepensioneerden? Een groepje mensen grijpt zonder enige tussenrapportage de macht om het welzijn en welbevinden van 11 miljoen belanghebbenden te 'regelen', terwijl zij noch ge- talsmatig, noch mentaal, noch moreel, noch financieel, noch juridisch deze belanghebbenden daadwerkelijk vertegenwoordigen.
    De solidariteit wordt eenzijdig, zonder enig respect voor de contractueel overeengekomen verplichtingen, door vooral de werkgeversorganisatie om zeep geholpen, door de risico's eenzijdig af te wentelen op de werkenden en de gepensioneerden. Aldus wordt misbruik gemaakt van de economische crisis ten bate van eigen gewin, zodat de bonussen kunnen blijven groeien en daarmee de samenleving kwetsend verknoeien. Het eigendomsrecht van het gezamenlijke pensioenvermogen is niet geregeld. Toch gaan lieden de rendementen van andermans centen zodanig verdelen dat werkgevers zich aan elke solidariteit en verantwoordelijkheid voor de werknemers kunnen onttrekken.
    De door de zogenaamde sociale partners voortdurend tegengewerkte feitelijke zeggenschap veroorzaakt een eenzijdige manier van informatieselectie en een ongelijkwaardige manier van communiceren, die meer propaganda dan informerend is, en dat is fnuikend en ondermijnend voor het vertrouwen.
    Waarom sleutelen de sociale partners niet aan de bonussen, de gratificaties, de aandelen, de opties, de bindingspremies en de toch al zeer hoge salarissen waarmee 20 procent van de bevolking, die zich manager noemt, 80 procent van de bevolking manipuleert onder de schijnheilige titel: marktconform? Er wordt niet ontkend dat herbezinning op het pensioenstelsel noodzakelijk is, maar aan de legitimiteit van de onderhandelaars wordt ernstig getwijfeld, gezien de geheimzinnige werkwijze en het funest doorbreken van de solidariteit door de werkgevers, met kennelijk de instemming van de vakbeweging. Het robuuste pensioenstelsel in Nederland is willens en wetens kapotgemaakt.

En (de Volkskrant, 17-03-2011, ingezonden brief van Rob van Hest, Amsterdam):

Toekomstbeeld?

Lekker makkelijk van Paul de Beer om achteraf af te geven op de politiek en de sociale partners en mee te huilen met de wolven (Opinie & Debat, 14 maart). Van Paul de Beer, en dus de wetenschap, heb ik ook nooit eerder gehoord dat ons pensioen-stelsel niet stabiel zou zijn.
Pas van mening veranderen als de actualiteit je inhaalt en dan anderen ook nog de schuld geven, geeft blijk van weinig zelfreflectie. Ik ben benieuwd of Paul de Beer ons een toekomstbeeld kan schetsen, dat zou pas interessant zijn.

En (de Volkskrant, 19-03-2011, ingezonden brief van Ad van Nederpelt, Utrecht):

Bankiers ING hebben niets geleerd

In de Volkskrant staan vrijdag (18 maart) twee berichten. Het ene meldt ons dat in een gezin dat van de bijstand leeft, minderjarige kinderen met bijbaantjes maandelijks netto maximaal 413 euro mogen bijverdienen. Geen 412 geen 414, nee 413 euro.
In het tweede bericht staat dat de directeur van de de ING bank een bonus ontvangt van 1,25 miljoen. Zijn mededirecteuren 650 duizend en 800 duizend euro.
De ING bank, u weet wel, die bank die u en mij nog 5 miljard is verschuldigd. De burger die er schande van spreekt kan wel degelijk iets doen. Er zijn in Nederland twee banken die op een 'nette' manier met uw en mijn geld omgaan. Overstappen dus!

En (de Volkskrant, 19-03-2011, ingezonden brief van Dirk van Mourik, Castricum):

Prachtig getal

Mijn vader werkte bij de PTT. Hij opende 40 jaar geleden (1971) voor mij een rekening bij de postgiro, toen ik mijn eindexamen haalde en stortte er 150 gulden op.
Ik weet niet of hij er de hand in heeft gehad of dat het toeval was, maar ik kreeg een prachtig getal als gironummer. Ik ben zo gehecht aan dat nummer, dat ik de bank trouw ben gebleven, van Postgiro naar Postbank. Ik ben zelfs trouw gebleven na die belachelijke rentepunten en droevig slechte rentes op de spaarrekeningen. Ik ben zelfs trouw gebleven, toen het overging in ING, alleen maar vanwege dat nummer.
Vandaag is de maat vol. Willen ze een bonus? Ze doen maar. Ik stap nu op. Vanavond nog vraag ik een betaalrekening aan bij een duurzame bank. Stiekem hoop ik weer zo'n mooi nummer te krijgen. Ach weet je, ik ga er gewoon om vragen.

En (de Volkskrant, 19-03-2011, ingezonden brief van Maaike van der Horst, Haarlem):

Nee

Als de invloed van de politiek op de bonuscultuur bij banken beperkt blijft tot een krachtig nee schudden, zit er voor klanten maar één ding op. Zeg er al je rekeningen op!

En (de Volkskrant, 19-03-2011, ingezonden brief van Henk Brinks, Barendrecht):

Niets geleerd

Vandaag kwam mijn partner somber thuis. Collega's van haar hebben te horen gekregen dat zij worden ontslagen. Zij werken in het speciaal onderwijs en zijn de eerste slachtoffers van de bezuinigingen.
Vandaag ontvangen drie topmanagers van de ING Bank gezamenlijk een bonus van meer dan 2 miljoen euro. En dat terwijl de banken de kredietcrisis hebben veroorzaakt waardoor de overheid moet bezuinigen. Ondanks alle goede beloften hebben deze bankiers nog steeds niets geleerd. Stap vandaag nog over naar een maatschappelijk betrokken bank!

En (de Volkskrant, 19-03-2011(?), ingezonden brief van J. de Rooij, Ravenstein):

Garanties

De Nederlandse garanties voor het Europese noodfonds zijn met miljarden gestegen ( Ten eerste, 10 maart). De uitverkoop onder leiding van de gezellig ogende minister De Jager, die weinig tegenwicht biedt alléén bij Pauw & Witteman, begint toch wel erg grote vormen aan te nemen en dat terwijl het midden- en kleinbedrijf nauwelijks een euro losgemaakt krijgt bij de banken om hun activiteiten te financieren. Het zal wel niet zo lang meer duren dat Europa met z'n vingers ook in onze pensioenpotten gaat zitten. Dankbaar maken Barroso en de zijnen gebruik van de financiële crisis om lang gekoesterde wensen waar te maken. Het lijkt wel of men de financiële crisis bewust heeft laten dooretteren. Nederland bevindt zich op een verkeerde weg, waar men niet vanaf kan, onder leiding van de goedgebekte lichtgewicht Mark Rutte, die slechts één doel schijnt te hebben: de afbraak van ons sociaal stelsel.

En (de Volkskrant, 25-03-2011, door Simon van der Schoot, pensioenspecialist):

Pensioenakkoord is ontluisterend

De stellingname van Lans Bovenberg (O&D, 24 maart) over het pensioenakkoord verbaast mij. Risico's benoemen is één, maar eerlijk verdelen is iets anders. Als werkgevers eenzijdig de arbeidsvoorwaarden met terugwerkende kracht wensen te verslechteren door de contracten niet meer te respecteren, dan is dat niet eerlijk, maar schandalig. Als de vakbonden dit goed vinden, is dat geen adequate belangenbehartiging.
    Als werkgevers zich onttrekken aan een eerlijke verdeling, ondermijnt dat de solidariteit meer dan de hoop op een zo hoog mogelijk pensioen. Terecht constateert Bovenberg dat er wel degelijk problemen zijn. Dat de sociale partners daarover een jaar lang niet gecommuniceerd hebben, is niet moedig.
    De werkgevers fixeren de pensioenpremie op 20 procent, ongeacht de economische omstandigheden. Dat is managen ten koste van anderen. Onbegrijpelijk dat vakbonden dat accepteren.
    'Eigenaars van het risico' behoren wij allen te zijn: werkgevers, werknemers en gepensioneerden. Maar als je de risico's verschuift naar de werkenden en de gepensioneerden dan is het ontluisterend dat dat het resultaat is van een akkoord van zogenaamde sociale partners die acht miljoen werkenden en drie miljoen gepensioneerden moreel noch juridisch noch getalsmatig vertegenwoordigen.

En (de Volkskrant, 02-04-2011, ingezonden brief van Rob Kleissen, Enschede):

Mens en dier

Belonen en straffen zijn beproefde manieren om dieren een kunstje te leren. In dit licht worden bestuurders met torenhoge salarissen en bonussen een beetje zielig.

En (de Volkskrant, 02-04-2011, ingezonden brief van R. de Beer):

Niet alleen top belonen

De aanpak van de sterk verhoogde beloningen van topbestuurders (Ten eerste, 1 april) is volgens mij eenvoudig; elke stijging is prima mits alle werknemers in een bedrijf naar ratio dezelfde stijging in hun beloning ontvangen.
Het is tenslotte ieders verdienste dat een bedrijf betere resultaten haalt. Het is selectief en oneerlijk alleen de top daarvoor te belonen alsof alleen die daarvoor verantwoordelijk is. Een dergelijke regeling zou in de cao of zelfs wettelijk geregeld kunnen worden.

En (de Volkskrant, 02-04-2011, ingezonden brief van Frederik Slijkerman, Amsterdam):

Blunder op blunder

Het is droevig en hilarisch tegelijk hoe ING blunder op blunder stapelt omtrent de recente bonusaffaire. Het begint natuurlijk met de grove inschattingsfout om hoge bonussen uit te delen zolang de staatssteun niet is terugbetaald. Goed, na de ontstane commotie stort Jan Hommen de bonus terug.
Vervolgens publiceert ING een tamelijk arrogante brief die uitstraalt dat men het allemaal maar gezeur vindt. Kan gebeuren. Maar de allergrootste misser is toch wel om die brief dan alleen aan de meest vermogende rekeninghouders te sturen. Alle andere mensen die ook via hun belastingaanslag jouw bank hebben gesteund doen er blijkbaar niet meer toe? Aan de PR-afdeling zou in ieder geval geen bonus moeten worden verstrekt.

En (de Volkskrant, 04-04-2011, ingezonden brief van Peter Nierop, Purmerend):

Salarissprong

De topmannen zijn de crisis alweer te boven. Stijging tot 16 procent van het toch al niet beroerde salaris. De baas van Heineken gaat straks 160 keer meer verdienen dan de gewone Heineken-werknemer. Het gewone volk moet het doen met net geen inflatiecorrectie, de nullijn en flinke stijging van allerlei vaste lasten. De gevolgen van de crisis moeten door hen worden betaald. En het kabinet staat erbij en kijkt ernaar. Ik begin een hekel te krijgen aan die ouwe-jongens-krentenbrood-cultuur en het 'was ik jouw rug dan doe jij de mijne'-denken.

En (de Volkskrant, 15-04-2011, ingezonden brief van A. Montulet (Apeldoorn)):

Icesave

Ik verbaas me over de woede die de Nederlandse regering tentoonspreidt over het 'nee' van de IJslandse bevolking. De IJslandse bevolking heeft het goed recht om te weigeren op te draaien voor de avonturen van enkele bankiertjes. Bij het afsluiten van een Icesave-account stond duidelijk in de voorwaarden vermeld dat de garantie van de Nederlandse bank alleen gold voor spaarbedragen tot en met 100.000 euro.
    Dat vervolgens allerlei individuele spaarders, gemeentes en provinciale overheden hun vermogens in IJsland op de bank gezet hebben voor extra rente is het eigen afgewogen risico dat ze hebben genomen.
    Nu moeten de rekeninghouders van Icesave op de blaren zitten, en vragen ze of de Nederlandse overheid hun domme fout wil herstellen. Ik ben geen financieel expert, maar ik heb destijds wel de kleine lettertjes gelezen en besloten mijn geld niet op een Icesave-rekening te zetten. (Deels ook na reactie van de Icesave-staf die nog geen e-mail zonder spelfout kon verzenden.)
    Een eerlijker kijk op de eigen daden en erkennen van eigen falen zou de Icesave-rekeninghouders niet misstaan. Daarnaast verbaast het mij dat in Nederland iedereen zo makkelijk de opvatting slikt dat de samenleving als geheel de lasten moet dragen van de financiële crisis. Iedereen moet bloeden voor één sector die niet verstandig heeft gehandeld.
    Iedereen protesteert wel braaf bij een concert of op een online-petitie, maar bijna niemand weigert de rekening te betalen voor de banken. Op maatschappelijk niveau en op individueel niveau via hoge hypotheekrentes en lage spaarrentes blijven we er allemaal instinken. We zijn inderdaad een braaf pragmatisch volk. We nodigen met ons gedrag de bancaire sector uit om dezelfde truc nog eens uit te halen.

En (de Volkskrant, 22-04-2011, ingezonden brief van Jac Daamen, Bladel):

Contrast

Een cabaretier zou het nauwelijks kunnen verzinnen, maar in de Volkskrant van 20 april staan bijna naast elkaar de volgende koppen: 'Nuon verhoogt salaris topman met 70 procent' en 'Opa opgepakt om vervalsen zegeltjes voor kinderboeken.' Het eerste mag het tweede mag niet. Nederland 2011.

En (de Volkskrant, 26-04-2011, ingezonden brief van Mar van der Knaap, Epe):

Hoogopgeleide aso's

Vroeger dacht ik bij het woordje 'aso' altijd aan laagopgeleid volk in achterstandswijken. Nu betrap ik me er op, dat het woordje 'aso' me aan hoogopgeleiden in villawijken doet denken.
    Commissarissen, aandeelhouders, overbetaalde bonus-CEO's zijn daar debet aan. Ethisch gehandicapt, elkaar het balletje toespelend en lak hebbend aan de mensen die het eigenlijke werk doen.
    Hoe komt het toch dat ik bij de top van het bedrijfsleven,de zorgboeren, de hogeschooldirecties, de woningcorporatiebazen, de roc-managers aan middeleeuwse, ongeletterde struikrovers moet denken?
    Is hun mentaliteit niet vergelijkbaar?

En (de Volkskrant, 29-04-2011, ingezonden brief van A. Scheltens, Apeldoorn):

Nee zeggen

Ook de 144.000 leraren in het basisonderwijs zouden 'nee' moeten zeggen (O&D, 27 april). Wij hebben al iets langer te maken met 'bijzondere' leerlingen in klassen van 30 en meer. Iedere leerling zijn eigen individuele 'leerlijn' en straks ook nog zijn eigen individuele vakantierooster en snipperdagen.
En de minister en de manager maar kwaliteit verwachten. Maar ja, 'ons bin zuunig' nietwaar: kenniseconomie nr. 1 worden, zonder dat het iets kost. Vraagje aan Annelien Jonkman: hoe gaat ze het na het komend jaar ('voor de laatste keer') aanpakken?

En (de Volkskrant, 30-04-2011, ingezonden brief van Paul Steijnen, Utrecht):

Vragen aan NUON-topman

Nuon-topman Morelisse legt zijn salarisverhoging van 70 procent uit in de kantine. Hij is niet zozeer bang voor de aandeelhouders of medewerkers, maar meer voor de klant. Hij zegt dat de medewerkers zich zorgen moeten maken over het imago van het bedrijf (Economie, 22 april). Vraag is of de medewerkers deze nieuwe taak - zich zorgen maken - er gratis bij moeten nemen.
Nuon laat weten 'al dagelijks te communiceren met zijn klanten via het customer-carecenter en e-mail nieuwsbrieven. Wie een vraag heeft, zal persoonlijk antwoord krijgen van een medewerker', lees ik.
Ik heb vier vragen, en ik hoop dat Morelisse mij via dit medium wil antwoorden. Bestaan er ethische bezwaren tegen het voornemen van de bonden om bij de volgende cao-onderhandelingen 70 procent loonsverhoging te eisen? Los van de vraag of het ingewilligd wordt. Zo ja, welke zijn deze bezwaren? Als Morelisse Zweedse wetgeving over bonussen met de omzetting van zijn mogelijke bonus naar vast loon omzeilt, is dan zijn personeel gerechtigd hetzelfde te doen met afspraken over loonmatiging? Zo niet, waarin schuilt dan het verschil?

En (de Volkskrant, 17-05-2011, ingezonden brief van Wim Everwijn (Capelle a/d IJssel)):

Stel politici aansprakelijk voor beleid

Wij hebben te maken met een schuldencrisis van landen in de eurozone, met Griekenland als grootste probleem. Deze crisis is volledig te wijten aan de beslissingen van politici die destijds de verontrustende rapporten van economen naast zich neerlegden, waardoor Griekenland en Portugal tot de euro werden toegelaten. Politici kunnen, anders dan bestuurders in het bedrijfsleven, zonder privé ook maar enig risico te lopen, voor miljarden euro's aan verlieslatende beslissingen nemen om er daarna doodleuk de belastingbetaler mee op te zadelen. Het risico voor de politicus blijft beperkt tot verlies van enige zetels. Voor de belastingbetaler en voor de financiële gezondheid van Nederland zou het goed zijn, beslissingen van de verantwoordelijke politici te onderwerpen aan bestuurdersaansprakelijkheid. Dat verhoogt de kans op weloverwogen en financieel gezonde besluiten.

En (de Volkskrant, 29-06-2011, ingezonden brief van Heleen Baldinger-v/d Lubbe, Amsterdam):

Spilzucht

Paul Brill schrijft in zijn column 'De week van Europa' dat minachting van de intelligentie van de burger de grote plaag van Europa is.
Wat te denken van die andere plaag: spilzucht? Terecht heeft de Britse premier Cameron kritiek geuit op de Europese leiders die een nieuw onderkomen willen voor de Europese Raad, ter waarde van 240 miljoen euro.
Is die raad soms in een slooppand gehuisvest? Te gek voor woorden in deze tijd, met Griekenland op onze nek en de bezuinigingen die in elk land noodzakelijk zijn.

En (de Volkskrant, 09-07-2011, ingezonden brief van Marcel Souman, Bennekom):

Juich bankenbelasting toe

'Langzaam maar zeker krijgen de banken de rekening van de kredietcrisis gepresenteerd', zo begint de lezenswaardige analyse van Douwe Douwes over de invoering van de op til zijnde bankenbelasting (Economie, 4 juli ).
    Terecht zullen veel belastingbetalers deze belasting toejuichen.
    Het is immers geen geheim meer dat de banken zich meerdere malen hebben laten meevoeren in de meest risicovolle financiële avonturen, die mede tot de financiële ontwrichting van ons land hebben geleid.
    Naar verluidt heeft de voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Banken, Boele Staal, met enige, moeizaam onderdrukte, arrogantie op de komende maartregel gereageerd met de woorden: 'Er lijkt een vrijbrief te ontstaan om elke rekening bij de banken neer te leggen'.
    Die onderkoelde uitspraak zal voor veel belastingbetalers een enorme gotspe betekenen. De banken hebben zich sinds jaar en dag super autonoom gedragen.
    Zij konden, wanneer het zo uitkwam, er ongestraft een financieel zooitje van maken met een crisis tot gevolg en in de verwachting dat, als het fout zou gaan, de rekening bij ons, belastingbetalers wordt neergelegd. Werkelijk de arrogantie ten top!
    Daar komt nog bij dat de banken zich onaantastbaar blijven vinden, want op welke manier kan men zonder de banken aan salaris, pensioen of uitkering komen?
    Daarom worden belastingplichtigen steeds door de banken als 'laatste hulp bij ongelukken' beschouwd, een thans wettelijk geregelde Life Line, dus.
    Nee, Boele Staal, het is niet zoals u zo klagelijk beweerde dat uw leden steeds de rekening gepresenteerd krijgen.
    Dat zijn wij, de belastingbetalers namelijk en daar mag van de banken best een verzekering tegenover staan in de vorm van een zogeheten bankenbelasting.
    Laten uw vereniging en uw leden dit ter harte nemen: 'Bijt nooit in de hand die uw redding kan zijn!'

En (de Volkskrant, 22-07-2011, ingezonden brief van Sjoerd Nienhuys, Hilversum):

Mismanagement

Van de grote ziekenhuizen heeft Paul Smits de hoogste vergoeding en het Maasstad Ziekenhuis de meeste doden (Ten eerste, 21 juli).
Dat is management, maar daar zal de bestuursvoorzitter wel weer niets van geweten hebben?

En (de Volkskrant, 22-07-2011, ingezonden brief van R.R. Toorenburgh, Lexmond)

Maasstad is aansprakelijk

In zijn reactie op het bacterieschandaal bij het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam houdt de directeur voet bij stuk dat de kwaliteit van zorg en hygiëne optimaal is. Dezelfde directeur rept met geen woord over de slachtoffers en geeft hiermee blijk van het ontbreken van empathie en respect voor de nabestaanden.
Deze directeur oogt eerder als een vlotte vertegenwoordiger dan als een verantwoordelijk directeur van een ziekenhuis.
Ik adviseer nabestaanden van slachtoffers om de directie van ziekenhuis Maasstad, middels een collectieve juridische procedure, aansprakelijk te houden voor doodslag wegens grove onachtzaamheid en nalatigheid.

En (de Volkskrant, 23-07-2011, ingezonden brief van Minnie Schouten, Abcoude):

Armoede van geest

Op 16 juli kopte de Volkskrant nog: 'Verbetering mores bedrijven', de topsalarissen stijgen namelijk 'maar' met 8 procent. Vlak eronder de Voetnoot 'Hongersnood' van Grunberg. Mijn logisch inzicht laat me even in de steek. Op 21 juli staat in de krant: 'Topbestuurders uit de zorg weigeren salarisverlaging.' De heren moeten rondkomen van gemiddeld 248 duizend euro per jaar.
Paul Smits, die als voorzitter van het Rotterdamse Maasstad Ziekenhuis de multiresistente bacterie haar gang heeft laten gaan, praat goed dat hij 239 duizend euro verdient. Voorzitter van het Medisch Spectrum Twente Herre Kingma vindt zijn kwaliteiten zo uitzonderlijk dat hij zich zijn 275 duizend euro ruimschoots waard acht.
Afgezien van het feit dat ik niet begrijp waar men al dat geld laat, beschouw ik het als een teken van geestelijke armoede als je je status ontleent aan de hoogte van je salaris. Wie zijn de mensen voor wie u respect hebt? Misschien toch voor de vrijwilliger die zoveel avonden besteedt als trainer in de sportclub van uw kind? Of voor uw moeder die onbezoldigd uw boterhamdoosjes vulde? Kunt u nog in de spiegel kijken als u zich realiseert wat de verpleegkundige verdient die uw zieke vader verzorgt of hoe weinig de helpende in de thuiszorg verdient die zorgt dat uw ouders in hun eigen huis kunnen blijven wonen? Zelf heb ik alle donaties opgezegd aan de goede doelen waarvan de Volkskrant indertijd de topsalarissen publiceerde.

En (De Volkskrant, 25-07-2011, ingezonden brief van J. de Rooij, Ravenstein):

Paul Smits

Een mooie voor zichzelf sprekende foto van Paul Smits, protégé van de heer Ad Scheepbouwer. Foto (Binnenland, 22 juli) behoeft geen tekst, maar spreekt voor zichzelf: netwerker, arrogant, niet vooruit te branden, vijf keer per jaar op vakantie (is er weer hard aan toe), maar bovenal niet verantwoordelijk. Dus we blijven vrolijk zitten, op naar de volgende bonus.

En (de Volkskrant, 04-08-2011, ingezonden brief van Jos Groote Schaarsberg, Delft):

Tijd voor behoorlijk bestuur

'Populisten gijzelen de crisis', lees ik in de Volkskrant (Ten eerste, 2 augustus). Maar naast populisten zijn er ook veel gewone belastingbetalers zijn die zich bedonderd voelen.
Voor Europa hadden we (blijkbaar boterzachte) afspraken over staatsschuld en begrotingstekort. Al ver voor de genoemde crises heeft de Europese politiek toegekeken terwijl die afspraken door diverse landen werden overtreden. Maar om goede vriendjes te blijven, werd er niets aan gedaan. Toen kwam de financiële crisis in 2008. Als belastingbetaler hebben we ons eigen huishoudboekje aangepast aan de afname van inkomsten. Als werknemer hebben we meegemaakt dat pensioengaranties en -indexering onderuit werden gehaald. En over ons spaargeld krijgen we nog steeds minder rente dan de inflatie.
Ondertussen heeft de wereld van de haute finance weer alle vrijheid om de volgende crisis in te luiden: naked short selling is niet meer verboden, windhandel met swaps is toegestaan, private equity kan bedrijven leegroven mede met verlaging van de belastingafdracht, en de bonussen groeien weer in Londen en New York. Alleen de woekerpolissen hebben het (in Nederland) niet overleefd. Tegelijkertijd zien we dat Europa niet in staat is om een structurele oplossing te formuleren voor de Griekse crisis, zien we minister-president Rutte flauwekul verkondigen over aangegane miljardenverplichtingen, lezen we dat zelfs Jan Kees enkele verplichtingen niet heeft gemeld en horen we dat Barosso namens Europa een eigen belasting wil innen. Mogen we als belastingbetaler nu eens roepen dat we na al die jaren eerst behoorlijk bestuur willen zien voordat we weer blindelings geld verspillen?

En (de Volkskrant, 06-08-2011, ingezonden brief van Jeannine van Kempen Peters en Werner van Kempen, Renkum):

Reclasseringshesje

Ik heb een aantal lieden voor ogen die ik graag in zo'n reclasseringshesje wil zien rondlopen. Liefst met de oplichtende teksten: 'Ik til de boel, ik misleid de burger, ik misbruik subsidiegelden, ik wit wat zwart is, ik praat recht wat krom is, ik misbruik de gaten in de wet, ik bevorder rechtsongelijkheid, ik word rijk ten koste van de armen, ik stel mijzelf boven de wet en als ik ter verantwoording word geroepen ben ik mijn geheugen kwijt.' Amen.

En (de Volkskrant, 13-08-2011, ingezonden brief van Harry Koster, Emmeloord):

Patriotten

Waar zijn nu de patriotten die aan de buitensporige zelfverrijking eindelijk eens een einde maken ? Tot nu toe helpt het allemaal niets die zogenaamde zelfregulering van het regentenvolkje!

En (de Volkskrant, 25-08-2011, ingezonden brief van Ph. van Rijthoven, Nijmegen):

EU wikt, beurs beschikt

Wat regeringen en banken ook doen, uiteindelijk reageert de beurs, positief of negatief. Beroepsspeculanten beslissen of zij 'vertrouwen hebben' in de plannen, of niet. Daarbij laten zij zich niet leiden door het algemeen belang, maar louter door hun verwachtingen voor eigen particulier gewin. De vrije markteconomie brengt ons veel goeds. En 'de beurs' is een erg ingewikkeld ding, met veel facetten. Maar laten we niet vergeten dat de beurs bestaat uit mensen en dat wij mensen dus ook de beursmechanismen in de hand moeten houden. Als regeringen en banken alleen maar de beursnoteringen blijven vólgen, zonder daar een instantie bóven te plaatsen, dan zal de ene economische crisis op de andere blijven volgen. En eerlijk: ook ik weet niet hoe zo'n instantie eruit moet zien, die moeten we nog bedenken. Van de communistische plan-economie is bewezen dat die geen beter alternatief is, maar er zijn toch knappe koppen die kunnen bedenken hoe het 'Spel en de Knikkers' in goede banen geleid kan worden?

En (de Volkskrant, 25-08-2011, ingezonden brief van Dorli Welp, Veghel):

Futurist of realist

Sporadisch dringen er eindelijk enige berichten in de pers door over de ware reden van de economische crisis. Zo ook van Marcel Bullinga, ('We zijn niet zielig, we zijn verwend', O&D 24 augustus). Geld dat 'verdiend' is zonder dat daar productie tegenover staat is geen echt geld, maar gebakken lucht. Leningen waarvoor de rente wordt betaald met nieuwe leningen is een piramidespel. Je hoeft echt geen econoom te zijn om deze twee uitgangspunten te onderkennen. Vraag het maar eens aan mensen die in de schuldsanering zitten. Dat is het eerste wat ze geleerd wordt. Wat voor onze huishoudboekjes geldt, gaat evenzeer op voor onze staatskas. Onze politieke leiders durven dit niet hardop te zeggen, want dan zouden ze toegeven dat zij aan de leiband lopen van de banken en de multinationals. Liever praten ze over het gebrek aan vertrouwen van de consument en het belang van economische groei. Wel, de consument zit onder in de piramide, daar waar de klappen vallen als zij instort doordat de economie ten onder gaat. En de economie gaat ten onder doordat ze hun schulden aflossen met nieuwe schulden. Daarvoor hoef je geen futurist te zijn, maar wel een realist.

Dit zijn de reacties zoals geplaatst in de Volkskrant. Globaal haalt circa één op de tien reacties de krant, en tenzij de Volkskrant bijzonder selectief is geweest, mogen we er vanuit gaan dat er ook ongeveer tien keer zo veel mensen zijn die soortgelijke dingen hebben geschreven. Daar komt bij de het leespubliek van de Volkskrant niet selectief samengesteld is uit de meer radicaal denkende mensen in Nederland - om preciezer te zijn: eerder het omgekeerde is het geval. Laten we hiervoor een factor vijf nemen. Maar de belangrijkste factor is natuurlijk die van degene die iets denken ten opzichte van degene die daarbij ook nog zo daadkrachtig zijn dat ze ook daadwerkelijke naar een krant schrijven. Die factor is minstens vele honderden, en ligt vermoedelijk in de duizenden en hoger - neem voor het gemak 1000. Dan staat iedere brief hierboven voor vele tienduizenden en mogelijk honderdduizenden anderen die er net zo over denken.
Maar niet alleen "gewone" briefschrijvers en de achterban waar ze voor staan denken zo. ook een groeiend aantal zogenaamde deskundigen, wat Engelsen de "pundits" noemen, uiten soortgelijke geluiden.

Naar Westerse organisatie, noord-zuid

, Westerse organisatie

, of site home

Bronnen bij Revolutie: tekenen

4 jan.2012