Uit: De Volkskrant, 23 december 2004, rubriek Gemengde berichten, door Martin Sommer. Na een ruzie tussen twee Marokkaanse jongens moest de jeugdsoos in Haarlem dicht. Onbeduidend incident of symptoom van radicalisering? Mini-akkefietje Ger Schutten (48) laat de buitenkant van buurthuis De Zuidparker zien. Bijna alle ingegooide ramen zijn hersteld, de viltstiftteksten zoveel mogelijk weggepoetst. Een bloemlezing van wat niet wilde wijken voor de poetslap: 'Ger je gaat te ver.' 'Ger Hilter.' 'Ger aan het gas.' 'Joden moeten dood.' 'Hoerekind.' Plus wat swastika's. We stappen het stille buurthuis binnen. Sinds de uitbarsting van een week terug is de jongereninloop dicht. Ger, een forse kerel met een achtergrond in de sport en justitie, schenkt koffie en legt uit. Sinds anderhalf jaar is hij jongerenwerker in het Haarlemse Parkwijk. Een moeilijke buurt, 33 procent allochtonen, maar alles verliep gladjes. 'Twee suikerfeesten georganiseerd, lasergamen, toernooien, de Trosloop.' De jongerenpopulatie van het buurthuis bestaat uit vijftig à zestig jongens - géén meisjes - ruwweg de helft van Turkse, de andere helft van Marokkaanse komaf. Een paar weken geleden ging het mis. De twee leiders van het zevenkoppige groepje vrijwilligers hadden plotseling grote mot. Allebei Marokkanen, allebei goed opgeleid, de ene afgestudeerd ICT'er, de ander tweedejaars Nederlands recht. Ger: 'Het begon met een scheldpartij. Ik haat je, je moet oprotten!' Ger praatte met de kemphanen en wat bleek: de een had de ander toevertrouwd dat hij zich niet aan de ramadan hield. De ander, laten we hem Ahmed noemen, gebruikte deze religieuze confidentie om zijn macht te vestigen. Hij hitste het groepje vrijwilligers op, maar Ger accepteerde de machtsgreep niet. Daarna volgde een vechtpartij tussen de twee tijdens het suikerfeest. En weer een inloopavond verder was de stemming zo dreigend dat Ger het buurthuis sloot. Buiten stonden tientallen jongens te schreeuwen. Ger: 'Ze moeten een telefoonronde hebben gehouden, want van heinde en verre waren ze gekomen. De stemming was totaal anti-Ger. De ramen gingen in. Ik zei, ik sluit de boel. Ahmed zat hier op de bank, hij zei: daar krijg je spijt van. Hij wilde laten zien dat hij de enige was die die jongens in de hand had.' Nu is de instuif dicht en luidt de vraag wat je met zo'n kwestie aanmoet. Is dit het petrieschaaltje voor radicalisering, de Haarlemse remake van de Diamantbuurt, of een totaal onbeduidend incident? Gers directeur Ad de Graaf van de stichting die het Haarlemse welzijnswerk beheert, begint met een rondje mopperen op de landelijke pers. ... ... Mij valt wel op dat de reactie van de directeur precies past in de rij van oproepen die we inmiddels zo goed kennen, over niet opblazen, niet `uitvergroten' of stigmatiseren als het om moslims gaat. Daartegenover staan de Anne Frankrapporten over extreem rechts. Stel nou eens dat niet Marokkaanse jongens maar puisterige bleekneuzen in Lonsdaleshirts precies dezelfde teksten op een buurthuis hadden gekalkt. Dan zou de landelijke pers zeker zijn opgetrommeld, en was het huis te klein geweest. Nu had de directeur het liefst zijn mond gehouden, en beperkt het uitzicht zich tot de veiligheid van de jongerenwerker. ... Ger Schulten is de weg beslist niet kwijt. Het lijkt erop dat de keuzes zijn gemaakt, zegt hij treurig. Vroeger kreeg hij een hand van de ouders van al die jongens, in het winkelcentrumpje. Hij ziet ze niet meer. En de jongens lijken al helemaal van de aardbodem verdwenen. In Parkwijk is het Ger Schulten geweest die de publiciteit heeft gezocht. Niet omdat hij zo nodig moet afgeven op zijn jongens, maar omdat hij helder wil zijn. 'Ik wilde ze laten zien wat ze hadden aangericht. Ze zijn verantwoordelijk, en daarmee wilde ik ze via de krant confronteren.' Of het helpt en wanneer de soos weer open gaat, dat weet ook Ger niet.
Let ook nog op het volgende: de oorspronkelijke ruzie was tussen moslims onderling. De reactie, in de
vorm van het negeren van de autochtone boodschapper, is universeel onder de
allochtonen: tegen de autochtone boodschapper van de ruzie. Let ook op de aard
van de ruzie: de meer fundamentalistische moslim reageert zeer veel heftiger dan
de vrijzinnige. De reden is simpel: voor de fundamentalist is zijn religie een
groot deel van de zin van zijn bestaan, voor de vrijzinnige zijn er meerdere
dingen die dat uitmaken. De vrijzinnige ondergraaft de zin van het bestaan van
de fundamentalist, zie
|
