Uit: De Volkskrant, 29-11-2006, door Henrico Prins

Voorbeeldige ‘uitburgeraars’, ze bestaan

In het project WereldVrienden van de Wereldomroep staat de vraag centraal of Nederlanders die in het buitenland wonen, ook moeten ‘uitburgeren’.

...    Maar dat inburgeren noch uitburgeren vanzelf gaat, wordt op wereldvrienden.nl soms pijnlijk duidelijk uit de verhalen van een aantal wat bekendere Nederlanders die – soms beroepshalve, vaak voor lange tijd – in het buitenland wonen. Ze vertellen hoe zij hun band met de bevolking ervaren; goede bedoelingen blijken vaak af te ketsen op het harnas van plaatselijke zeden en gewoonten.
    Zo laat Volkskrant-correspondent Michaël Zeeman vanuit Rome weten dat de ‘zachte schil van genegenheid’ waarmee de Italiaan zijn privéleven afschermt, zich nauwelijks laat doorboren (maar ‘inmiddels weet ik wie ik moet bellen om op mijn post te letten als ik weg ben’). Schrijfster Lydia Rood, getrouwd met een Marokkaan en woonachtig in Marokko: ‘Met mannen mag ik niet omgaan en de vrouwen spreken geen Frans. Op feestjes zou ik bij de vrouwen moeten. Ik heb me er bij voorbaat bij neergelegd dat ik er geen vrienden zal hebben.’ Intussen is ze haar zelfverkozen kluizenaarschap meer en meer gaan waarderen: ‘Geen zorgen over foute sokken of onderbroeken in je bilspleet.’ ...

Red.:   Lydia Rood en Michael Zeeman behoren tot de club van de meest ernstige politiek-correcte denkers, Zeeman van het intellectuele, en Rood van het rabiate soort. Bij hoog en bij laag houden ze in de integratiedebatten vol dat er absoluut geen verschillen zijn tussen allochtonen en autochtone culturen, behalve dan wat andere eet- en drink gewoontes, en nog wat andere kleinigheden die absoluut geen bezwaar zijn voor een voorspoedige integratie. beiden gaan er dan ook vanuit dat die slechte integratie de schuld is van de autochtonen, en dan vooral van dat deel  dat ze hebben aangewezen om die integratie te verzorgen, de autochtonen uit de lager klassen. Die worden voortdurend beschuldigd van bekrompenheid, xenofobie en het hebben van onderbuikgevoelens. wat natuurlijk absoluut niet het geval is bij de mensen waarmee ze zelf moeite hebben om mee te integreren.
    Vele jaren later is er inmiddels aan diverse taboes geknaagd, leidende tot nog steeds een zeldzaam-zijnde helderder formulering van de stand van zaken:

Uit: De Volkskrant, 30-08-2010, door Janny Groen

'Integratie staat er nu beter voor, maar zo voelt het niet'

Terug naar het jubeljaar 2000. Het geld kan niet op, de beursindex AEX breekt alle records. Maar de ontnuchtering volgt met ‘11 september’ en de moord op Fortuyn. Aflevering 7: Sadik Harchaoui van Forum over de multiculturele samenleving.

‘Er was geen onbestemdheid, geen wispelturigheid’, zegt directeur Sadik Harchaoui (37) van Forum, Instituut voor Multiculturele Vraagstukken over de periode voor 2000. Vrij algemeen was het gevoel van sociale stabiliteit, hoewel de feiten al aangaven dat het helemaal niet goed was gesteld met de multiculturele samenleving.
    ‘Minderheden hadden achterstanden op het terrein van onderwijs, taal, participatie op de arbeidsmarkt. Toen was er ook al veel etnische criminaliteit. Problemen met emancipatie, huiselijk geweld, suïcide onder meisjes, waren toen erger dan nu. Maar iedereen had zoiets van, het komt wel goed.’   ...

Red.:   Nog wat correcties:niet iedereen had zoiets van "Het komt wel goed'. Het overgrote deel van de onderste tweederde (niet komende in de media) dacht "Het gaat steeds fouter". En wie van de bovenste derde dit in de media wilde verkondigen, werd de mond gesnoerd.
    En ten tweede: de integratie staat er niet beter voor - het terrein is verschoven: men heeft wel een wat betere opleiding, maar juist onder diegenen is de culturele radicalisering en afscheiding toegenoemn. Het duidelijkst geïllustreerd door hoofddoek-dragende studentes. De reden dat men dus, terecht, geen verbetering voelt. 
    Ook op een heel gevoelig terrein is er vooruitgang te bespeuren:

Uit: De Volkskrant, 30-11-2010, door Machteld van Hulten

Twijfel is dus taboe

Het geloof in Sinterklaas is op school een delicate kwestie. Hardop wordt er niet over gesproken, en als een kind het bestaan van de Sint openlijk betwijfelt, heeft de klas er geen oren naar. 'Yassir komt elke dag als Sint naar school.'

Soraya (8) gelooft behalve in Allah ook in Sinterklaas. Geen probleem. Nepnagels gaat ze aan hem vragen. ...
    Haar klasgenoot Kevser (9) gelooft niet in de Sint. Ook geen probleem. Ze roept het heel hard over het schoolplein. Maar niemand die er aanstoot aan neemt. 'Nee, wij vieren het niet, want wij zijn moslim, en Sinterklaas is christelijk.' ...
    Soraya en Kevser zitten op de Kraal in Amsterdam-Oost, een zwarte school. Vanmiddag gaan ze lootjes trekken, voor de surprises. 'Ik heb drie pieten geregeld', meldt een man, Surinaams, tussen de middag in de hal aan juffrouw Mechteld (39) van groep 6. ...
    Toch zegt Mechteld Woutman: 'Wij vieren het zoals op elke school. De Sint komt. Ze mogen één keer hun schoenen zetten, en vanaf groep vijf maken we surprises. ...
    Het Sinterklaasgeloof is anno 2010 net als elk ander geloof een delicate zaak, zo blijkt op drie scholen in Amsterdam Oost. Of het nu een zwarte school (De Kraal) met veel ongelovigen is, een zwaargelovige overwegend witte school (Watergraafsmeerse School Vereniging) of een school ertussenin (4de Montessorischool de Pinksterbloem) , ook het Geloof in de Sint blijkt voor ieder kind een persoonlijke aangelegenheid. Sowieso worden er op school zo min mogelijk woorden vuilgemaakt aan geloven of niet geloven. En hardop twijfelen aan het bestaan van de Goedheiligman is al helemaal taboe.    ...
    Wat je in ieder geval niet zomaar kunt zeggen: moslimkinderen geloven niet in de Sint. Zie Soraya. En vandaag nog de Kraal: een hele groep moslimouders die komen meehelpen met de voorbereidingen. Maar wat je grofweg wel kunt zeggen: hoe zwarter de school, hoe eerder de kinderen van hun geloof afvallen. Op de Kraal gebeurt het al dat een enkele kleuter openlijk zijn twijfels uit. Terwijl de indruk bij oer-hollandse kindertjes juist is dat ze langer in de Sint geloven dan vroeger.   ...

Red.:   Er was een hele guirlande omtrekkende bewegingen voor nodig, maar eindelijk zijn we zover dat we het durven te zeggen:er is toch wel een verschil in beleving van Sinterklaas tussen moslims en Nederlanders.
    Geen duidelijker erkenning dan die uit eigen kring:


Uit: De Volkskrant, 05-09-2013, van verslaggever Bart Dirks

Rotterdams plan voor toestroom arbeidsmigranten

'Nieuwkomers weren uit zwakke wijken'

Rotterdam wil voorkomen dat arbeidsmigranten zich vestigen in toch al zwakke wijken of straten. Om dat te reguleren, moeten de nieuwkomers zich inschrijven in de gemeentelijke basisadministratie.
    Dat staat in een Rotterdamse 'blauwdruk' die ook andere gemeenten praktische handvatten geeft om de toestroom van arbeidsmigranten de baas te blijven. Kroaten kunnen sinds 1 juli met een werkvergunning naar Nederland komen. Vanaf 2014 mogen Roemenen en Bulgaren zich zonder zo'n vergunning hier vestigen. Rotterdam signaleert daarnaast een groei van het aantal migranten uit Griekenland, Italië, Portugal en Spanje.
    'Het is op zich niet boeiend wie er komt. De vraag is: hoe ga je ermee om?', zegt de Rotterdamse wethouder Hamit Karakus. ...


Red.:   Wat Karakus hier natuurlijk in werkelijkheid zegt is: "We kunnen niet nog meer achterlijke immigranten hebben temidden van een grote hoeveelheid nog achterlijker immigranten".
    En dat gaat op zijn minst de eerstkomende generaties niet over - erkent men nu:


Uit: De Volkskrant, 13-09-2013, van verslaggeefster Marjan van den Berg

'Etniciteit leerlingen moet wel worden meegewogen'

Tussentitel: Onderwijsraad: geld komt verkeerd terecht door taboe op achtergrond

Om te beoordelen of een kind een achterstandsleerling is, moet wel degelijk worden gekeken naar de etniciteit van de ouders. Zeven jaar geleden werd juist besloten dat afkomst geen criterium meer mocht zijn. Het opleidingsniveau van ouders zou volstaan. Maar dat is een vergissing geweest, schrijft de Onderwijsraad in een rapport dat donderdag naar de Tweede Kamer is gestuurd. .
    Scholen krijgen hun budget onder meer op basis van de achtergrond van hun leerlingen. Voor achterstandsleerlingen krijgen ze meer geld. Daarvan kunnen zij bijvoorbeeld extra leraren aanstellen.
    Op die manier moeten leerlingen met gelijke talenten maar met een verschillende achtergrond, toch gelijke kansen krijgen. Kinderen uit minder geprivilegieerde thuissituaties lopen de kans op school minder te presteren dan op grond van hun talenten kan worden verwacht.
    Volgens de Onderwijsraad zijn twee factoren doorslaggevend voor de achterblijvende resultaten van deze leerlingen: etniciteit en opleidingsniveau van de ouders. Dat etniciteit als criterium in 2006 is gesneuveld, heeft de financiering alleen maar ingewikkelder gemaakt, terwijl verbeteringen uitbleven.
    De problematiek van achterstandsleerlingen is hardnekkig, schrijft de Onderwijsraad. Onderzoek laat zien dat allochtone leerlingen in ruim 15 jaar een inhaalslag hebben gemaakt, maar niettemin nog steeds lager scoren. ...


Red.:   Ze zeggen maar niet hoe laag. Dus het zal wel nog steeds ernstig zijn - de bekende, meest genoemde, twee jaar gemiddeld.
    Weer een stapje:


Uit: De Volkskrant, 16-10-2013, hoofdredactioneel commentaar, door Sander van Walsum

Stop de draaideur

De stemmingmakerij in Haarlem mag ons de ogen niet sluiten voor criminaliteit onder Marokkanen.

Tussentitel: In Schalkwijk is wel degelijk iets aan de hand

Het was een ontmoedigende reeks gebeurtenissen, de afgelopen week in Haarlem. Een 20-jarige vrouw uit IJmuiden was naar eigen zeggen mishandeld door zes jongeren 'van Noord-Afrikaanse afkomst'. ... En zo volgden actie en reactie elkaar op de inmiddels vertrouwde manier op. Totdat het slachtoffer van de mishandeling bekende het voorval te hebben verzonnen.
    De gebeurtenissen laten - ten overvloede - zien hoe nerveus de samenleving is en hoe snel burgers bereid zijn om aan te nemen dat Noord-Afrikanen (lees: Marokkanen) het hebben gedaan. Helaas hébben Marokkaanse Nederlanders het ook vaak gedaan. Daaraan doet de gefingeerde mishandeling in Haarlem niets af. In de Haarlemse probleemwijk Schalkwijk 'is wel degelijk wat aan de hand', concludeerde burgemeester Schneiders terecht.
   Het zou dan ook verkeerd zijn om naar aanleiding van het voorval de reële criminaliteit te relativeren. Het overleg dat de tien regioburgemeesters op 2 december over de aanpak van de harde kern van 'draaideurcriminelen' zullen voeren, is onverminderd urgent. ...


Red.:   Al weer een stuk concreter dan "We erkennen dat er een probleem is", waarna men verder zwijgt.  Maar er staat dit keer zelfs wat meer:

Mijn man en ik vonden onszelf moderne vrijdenkers

Wie zijn die onnozele multiculti's die vrij spel geven aan islamisering, over wie Machteld Zee schrijft in haar boek over de toenemende invloed van de politieke islam (Ten eerste, 15 oktober), zo vragen critici zich af. Ik behoorde daartoe, tot zo'n negen jaar geleden, toen onze dochter vertelde verliefd te zijn op een moslim in een ver land. Mijn man en ik vonden onszelf moderne vrijdenkers die mensen niet meer in hokjes stopten. Geen probleem toch, trouwen met een moslim? Het gaat immers om het individu? Neen, ons kon je niet betrappen op vooroordelen jegens moslims!
    Onze dochter bestudeerde de Koran en vond dat een mooi boek. Het ging er helemaal om hoe je er in deze tijd mee omgaat. Als feminist mompelde ik nog wel 'geef je vrijheid nooit op!' Maar spoedig was het al te laat. Ze trouwden volgens de islamitische wetgeving; anders kon het huwelijk niet plaatsvinden. En vervolgens veranderde haar echtgenoot van een moderne moslim in een orthodoxe moslim, net als zijn familie en veel andere moslims wereldwijd. Zijn moeder en (goed opgeleide) zusters droegen tot vijftien jaar geleden gewone westerse kleding, zo is te zien op foto's in hun huis. Wij hebben ze echter nooit anders gezien dan met hoofddoek en bedekkende, wijde gewaden.
    Eén van zijn zussen vertelde dat ze helemaal geen voorstander is van deze kleding, maar dat ze er nu niet meer onderuit kan. Onze dochter die gewend was zelfstandig over de wereld te reizen en te werken, zit nu opgesloten in dat verre land. Haar man is regelmatig langdurig (vele maanden) in het buitenland, maar zij kan niet met hun beide kinderen naar Nederland reizen. De kinderen hebben (ook) de Nederlandse nationaliteit, maar voor een Nederlands paspoort is toestemming van de vader nodig. En die geeft hij niet. Ze hebben wel een paspoort van het land waar ze wonen, maar hij houdt dat achter slot en grendel.
    Hun oudste dochter (6 jaar) gaat naar een streng islamitische school waarvoor ze verplicht hoofdbedekking met bijbehorend kleed moet dragen en leert veel Arabische gebeden uit haar hoofd, zonder dat zij en haar medescholieren weten wat deze betekenen. Wanneer onze dochter zou willen scheiden, moet ze naar een islamitische rechtbank en ze weet niet aan wie dan de kinderen worden toegewezen. Dat weerhoudt haar ervan. Bovendien zal haar man de kinderen elders bij familie onderbrengen, wanneer hij weet dat onze dochter wil scheiden. Dat mag hij volgens de wetgeving in dat land, want hij is hoofd van het gezin.
    Deze problematiek speelt overigens niet alleen voor onze dochter, maar voor talloze andere (westerse) vrouwen in een vergelijkbare positie. Ik heb op diverse manieren gezocht naar mogelijke oplossingen, maar tot nu toe niets gevonden. Advocaten in Nederland en in dat verre land kunnen weinig doen, want de wetgeving daar is nu eenmaal zo. Ik heb dit voorgelegd aan alle leden van de Tweede Kamer die dit in portefeuille hebben, niemand gaf antwoord. Daarom hulde voor Machteld Zee, die een helder onderscheid maakt tussen fundamentalistische en vrijzinnige moslims en stelt dat we in het belang van vrouwen de fundamentalistische islam moeten bestrijden en de vrijzinnige islam steunen.

Red.:   De islam is gruwelijk.


Naar Cultuurverschillen , Allochtonen lijst  , Allochtonen overzicht  , of site home .