Bronnen bij Cultuurverschillen: sociaal
| 19 jul.2006 |
We kunnen hier een algemene beschouwing houden, maar daar geloven de
multiculturalisten op voorhand niets van. Het is natuurlijk heel simpel: de
cultuurverschillen aangaande samenwerking met culturen als in Afrika en
Zuid-Amerika zijn bekend genoeg
, en die met "onze" allochtone culturen, die zich qua locatie ergens
tussen ons en Afrika bevinden, zullen daar dus waarschijnlijk ook ergens tussen
liggen. Maar in dit geval zullen de voorbeelden wel de doorslag moeten geven:
Uit: Volkskrant weblog, 21-10-2007, door Paul Broekman
Marokkaanse jongetjes
Ik heb een aantal jaren in de Schilderswijk in Den Haag gewoond. Daar zag je
kleine Marokkaanse jongetjes (!) op straat spelen tot laat in de avond. De
(islamitische) cultuur van Marokkanen houd in dat het huis voor de vrouwen is,
de mannen leven zo veel mogelijk buitenshuis. Ze hebben hun 'thuisplek' in het
theehuis. Jonge jongens zijn niet welkom in het theehuis, dus zwerven op straat.
Ook in mijn dorp hier in Turkije zie je dit fenomeen. De
mannen, werk of geen werk, zitten in het theehuis en komen hoofdzakelijk naar
huis om te eten. Daarna weer naar het theehuis. De mannen- en vrouwenwereld zijn
gescheiden.
De jongetjes groeien dus op straat op, tussen de grotere
jongens die hun leven op straat doorbrengen omdat ze niet naar het theehuis
willen. En daar hebben ze zo hun eigen redenen voor. Het theehuis kent de
sociale controle en deze jonge mannen willen niet sociaal gecontroleerd worden.
Ze willen hun eigen leven leiden, gevangen tussen de tradities van hun ouders en
de Nederlandse (noord Europese) cultuur.
... Daarnaast wonen er veel mensen uit diverse landen met diverse
cultuurverschillen. In mijn wijk in Den Haag woonden naast enkele Nederlanders,
119 nationaliteiten. ...
Auto's stonden op de stoep, vuilnis lag verspreid over de
straten, het grofvuil werd elke dag wel ergens buiten de deur gezet, maar zelden
op de juiste dag. Er werden drugs verkocht in het ene pand, in het andere zaten
tien Polen op een kamertje met pornografische foto's tegen het raam geplakt,
daar boven woonde een Turkse familie met drie jonge dochters (onze buren), de
Somaliërs kauwden kat, en iets verderop woonde een Nederlandse vrouw alleen,
haar man zat in de gevangenis.
Junks kropen door de achtertuinen en braken overal waar ze
maar binnen konden komen in. De door mij gealarmeerde politie betrapte er een op
heterdaad en een dag later liep hij weer in die achtertuinen. Er kon geen
aanklacht worden ingediend want in de woning waar de junk was betrapt zaten
illegalen.
En in zo'n omgeving proberen de jonge Marokkaanse jongetjes
hun leven in rechte banen te leiden. Als volwassene die toch aardig wat streken
in de wereld had gezien vond ik het al moeilijk. ...
Het straatleven in buurten kent zijn eigen wetten. Of
wetteloosheid. Hoe eerder je er mee in aanraking komt hoe moeilijker het wordt
om je er van los te maken.
Kleine kinderen zonder enig besef van normen het huis uit te sturen
en op straat te laten opgroeien is om problemen vragen. De Marokkaanse moeders
zouden hun huis moeten openstellen voor hun kleine jongens. Dat zou een hoop
kunnen schelen. Een kopje thee bij ma aan tafel en huiswerk maken in plaats van
op straat ruzie maken. Nu voelen ze zich nergens thuis. Ook thuis niet.
Er is nogal een verschil tussen in Nederland op straat
opgroeien of in Marokko met de sociale controle van het dorp. Ook hier merk ik
dat. Een opmerking over lastige kinderen, zo die er al zijn, naar enkele
dorpelingen toe en de kinderen weten meteen waar ze aan toe zijn. Daarom gaat
het met de Marokkaanse meisjes ook beter. Die kennen de warmte van een thuis.
Maar er is nog een ander probleem. De jongetjes zijn de baas
in hun cultuur. Ma heeft het niet voor het zeggen. De mening van de oudere broer
is belangrijker dan die van hun moeder. En pa? Die is de weg kwijt. Hij heeft
nauwelijks respect bij zijn zonen met zijn jarenlange werken voor de
Nederlanders tegen een laag loon en een niet bepaald gewaardeerde baan. Hij
vlucht naar het theehuis en bemoeit zich niet met de opvoeding. Dat is voor de
vrouwen.
Uit: Volkskrant weblog, 24-10-2007, door Funda Müjde
Stotteren
... Jaren geleden hoorde ik het verhaal van een jonge vrouw
die als importbruid bij kennissen was terechtgekomen. Het pas getrouwde stel
woonde noodgedwongen in bij de ouders van de jongeman. De bruid moest alle
huishoudelijke taken verrichten en iedereen op zijn wenken bedienen, inclusief
de kleine broertjes en zusjes. Ze was erg mooi en haar man was dan ook erg
verliefd op zijn vrouw. Maar dat mocht hij niet laten merken. Sowieso mochten
zij geen affectie voor elkaar tonen in het bijzijn van de ouders. De
werkzaamheden gingen onverminderd door toen ze zwanger was. De stress werd haar
teveel en ze begon te stotteren. ... Mijn ouders
zijn vaker door familie benaderd om één van hun vijf dochters kennis te laten
maken met een neef of ver familielid. Mijn vader was een uitgesproken
tegenstander van huwelijken tussen neven en nichten. Nog steeds worden
importbruiden als goedkope arbeidskrachten families binnengehaald. Het komt
zelfs voor dat een jonge vrouw in het huwelijk treedt met een zwakzinnige man.
Levenslange zorg is dan verzekerd.
Natuurlijk is de gezinshereniging daar niet voor bedoeld.
Moeilijk om daar paal en perk aan te stellen. Opvoeding en educatie is de weg
die bewandeld moet worden om dit soort misstanden op te lossen. ...
Uit: Dagblad De Pers, 08-11-2007, door Peter Wierenga
Jeugdzorg snapt weinig van eerwraak
Jeugdzorg heeft te weinig kennis van eerwraak en stuurt jongeren
te snel terug naar het ouderlijk huis. Dat leidt tot levensgevaarlijke
situaties, zegt deskundige Karima Ouchan.
Tussentitels: Karima Ouchan ziet het acht van de tien keer misgaan
Willen we soms eerst een magazijn vol lijken?
Drie gevallen eindigden bijna in doodslag
Hulpverleners van Bureau Jeugdzorg denken nog veel te 'blank'.
Daardoor zien ze het risico van eerwraak over het hoofd en sturen ze
ondergedoken jongeren, geheel overeenkomstig de bestaande procedures, na zes
weken weer terug naar huis. En dat kan fataal zijn.
'Ze onderschatten de gevaren enorm', zegt
leerlingbegeleidster Karima Ouchan van het ROC van Twente. 'Zo moest een
leerling van ons laatst onderduiken in Rotterdam, vanwege dreigende eerwraak.
Omdat ze minderjarig is, kwam Jeugdzorg in beeld. Vervolgens was ze al snel weer
thuis. Alleen wordt ze nu niet meer door haar vader, maar door haar moeder bont
en blauw geslagen.'
Het is een van de vele voorbeelden. Volgens Ouchan komen
kinderen te snel thuis doordat de hulpverleners de culturele context niet
kennen. Westerse ouders die zeggen dat ze meewerken, bijvoorbeeld aan een
agressietraining of het programma Families First, doen dat meestal ook. Ouders
uit een oosterse cultuur zeggen weliswaar 'ja', maar gaan intussen gewoon op de
oude voet verder. Dat verschil moet je wel aanvoelen.' De instantie denkt vooral
vanuit de ouders, terwijl juist de veiligheid van het kind voorop zou moeten
staan. 'De jongere heeft te weinig zeggenschap. Waarom mag hij of zij zelf niet
aangeven of het te gevaarlijk is om naar huis terug te keren?' ...
Ouchan weet waarover ze praat. Op 15-jarige leeftijd werd ze
als 'te westers' door haar vader naar Marokko ontvoerd. Uiteindelijk kwam het
goed en ontwikkelde ze zich tot ervaringsdeskundige in eerwraakzaken. In 2003
werd ze aangesteld op het Roe van Twente, na de tragedie van Zarife. De
18-jarige leerlinge werd op vakantie in Turkije doodgeschoten door haar eigen
vader, die het niet kon verkroppen dat ze een westers leven leidde en
traditionele regels aan haar laars lapte.
Vier jaar later zijn de gevaren nog steeds levensgroot. We
proberen altijd eerst om het zelf op te lossen, maar elke maand sturen we een
stuk of tien leerlingen door naar externe hulpverlening. In 80 procent van de
gevallen gaat dat niet goed. Ik ken zelfs drie gevallen die bijna in doodslag
eindigden. Gelukkig wist de politie, die er wel goed bovenop zit, dat te
voorkomen. Zij hebben die deskundigheid wél, maar bij het Bureau Jeugdzorg houd
ik mijn hart vast.'
Naast mishandeling zijn er andere risico's. 'Sommige ouders
sturen hun dochter naar het land van herkomst of huwelijken haar uit aan een
achterneef, om de schande uit te wissen. Bij eergelateerd geweld moet de eer nu
eenmaal gezuiverd worden, in welke vorm dan ook.'
Dat is niet voorbehouden aan de islamitische cultuur,
benadrukt de Marokkaanse. 'Het komt ook voor bij hindoestanen, en zelfs bij
Zuid-Amerikaanse families. Het zijn machoculturen, die uitgaan van de
superioriteit van de man. Als jonge vrouwen bezig zijn met hun carrière of de
andere sekse ontdekken, wordt dat gezien als een verlies van eer. Ouders staan
soms onder grote druk van de gemeenschap. Wat doe je als mensen je winkel mijden
en je praktisch failliet gaat?' ...
'Het grootste probleem van dit moment is dat bedreigde
jongeren geen veilige haven hebben. Daar moet snel iets aan gedaan worden. We
leven nu eenmaal in een multiculturele samenleving, met veel geweld. Word
wakker! Of moeten we soms eerst een magazijn vullen met lijken?'
Red.: Nog een paar highlights: Ouders uit een
oosterse cultuur zeggen weliswaar 'ja', maar gaan intussen gewoon op de oude
voet verder. Dat verschil moet je wel aanvoelen.' ... 'Sommige ouders
sturen hun dochter naar het land van herkomst of huwelijken haar uit aan een
achterneef, om de schande uit te wissen. ... Het komt ook voor bij
hindoestanen, en zelfs bij Zuid-Amerikaanse families. Het zijn machoculturen,
die uitgaan van de superioriteit van de man. ... We leven nu
eenmaal in een multiculturele samenleving, met veel geweld.
Lust u nog peultjes ....
Uit: De Volkskrant, 07-12-2006, van verslaggevers
Het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) inventariseert het goede in
het land
Nederlanders verlangen weer naar de toekomst
...
Minderheden doen het beter
 Weg
van de somberheid – dat is nog de beste karakterisering van de SCP-visie op
minderheden. Over allochtonen wordt meestal niets dan slechts beweerd. Terwijl
zich ook gunstig nieuws aandient.
Zo tekent zich voorzichtig een allochtone middenklasse af.
‘De algemene trend is opwaarts’, concludeert het rapport, dat wijst op de
stijging van het opleidingsniveau en de potentie van de tweede generatie. Maar:
‘De ontwikkeling van een allochtone middenklasse doet ook wankel aan.’
Het aantal Turken, Marokkanen, Surinamers en Antillianen met
een baan op minimaal mbo-niveau nam aanmerkelijk toe, zeker bij de laatste twee
groepen. Van de werkenden onder hen heeft zelfs meer dan de helft een baan op
niveau, bij de Turken en Marokkanen ligt dat net onder de 40 procent. Opvallend
is de opmars van vrouwen. Marokkanen blijven als groep achter.
Qua inkomen ging het echter minder rooskleurig. Van 1969 tot
2000 nam het aantal allochtonen met een hoger inkomen toe van 20 naar 24
procent, maar dat daalde in vier jaar weer naar 20. Dat komt door de
verslechterde economische omstandigheden.
Daarnaast beginnen steeds meer allochtonen een eigen bedrijf.
Dat is niet altijd gunstig, zegt het SCP, omdat het vaak een ‘gedwongen keuze’
is en een ‘marginaal bestaan’ tot gevolg heeft. De overlevingskansen van die
bedrijven nemen licht toe, al zijn ze nog steeds een stuk lager dan die van
autochtone bedrijven.
Red.: Het SCP is een instelling die beroepsmatig het
sociale achterblijven van allochtonen had moeten signalen in de jaren zeventig,
tachtig en negentig. Dat dit niet gebeurd is, terwijl iedereen al wist van die
achterstanden, kan slechts een oorzaak hebben: men heeft dit doelbewust
verzwegen - uit politieke correctheid. Ter bevestiging komt het SCP komt nu met
de boodschap dat het beter gaat met de minderheden, waar dus eigenlijk staat dat
het minder slecht gaat. De grafiek laten duidelijk zien dat het iets beter gaat,
maar de achterstand enorm blijft.
Ook over de algemene sociale houding geeft het SCP-onderzoek
uitkomsten:
De tekst gaat voornamelijk over gelovigen, terwijl de grafiek over stadbewoners
gaat, van wie het religieuze gehalte niet zo groot is. Deze grafiek op eigen
merites bekijkend, ziet men duidelijk het grote verschil is sociale
samenwerking, iets wat in de praktijk bijvoorbeeld blijkt bij voetbal- en andere
sportclubs.
Hieronder nog een aantal specifieke voorbeelden:
Uit:
De Volkskrant, 04-03-2005, van verslaggever Marc Peeperkorn
Hoogervorst wil voorrang voor orgaandonoren
Houding moslims wring bij transplantaties
Minister Hoogervorst van Volksgezondheid wil burgers die als orgaandonor
geregistreerd staan voorrang geven op de wachtlijst voor transplantaties. Een
belangrijke reden voor de VVD-bewindsman is dat 'met name moslims op religieuze
gronden hun organen weigeren af te staan, maar die wel willen ontvangen als ze
ziek zijn. Dat wringt.'
'Als je nu zegt: ik weiger een orgaan af te staan vanwege mijn geloof maar ik
wil er ook geen ontvangen, dan heb ik daar respect voor. Maar niet voor een
eenzijdige opstelling van wel krijgen en niet geven. Dat vind ik problematisch',
aldus de minister donderdag in de Tweede Kamer na afloop van een debat over
orgaandonatie. ...
Red.: Hierover was natuurlijk veel ophef, maar
maanden later:
De Volkskrant, 12-10-2005, van verslaggever Marc Peeperkorn
Milli Görüs roept moslim op organen te doneren
Moslims worden binnenkort tijdens de vrijdagmiddagpreek in hun moskee
nadrukkelijk opgeroepen zich aan te melden als orgaandonor. Direct na afloop
krijgen zij een donorcodicil uitgereikt.
De Turks-islamitische organisatie Milli Görüs reageert hiermee op het verwijt
van minister Hoogervorst van Volksgezondheid dat moslims vanwege hun geloof wel
organen willen ontvangen, maar niet willen afstaan.
Milli Görüs begint het donorproject eind dit jaar in tien van
haar 22 moskeeën. Voorwaarde is dat een voorlichtingsvideo gereed is. Daarin
komen moslims aan het woord wier leven gered is door een orgaantransplantatie.
Directeur Karacaer: ‘De video wordt na de preek vertoond. Anders blijft de
boodschap niet hangen.’
De opmerkingen van Hoogervorst wekten dit voorjaar beroering
in islamitische kringen. Volgens Karacaer is het niet waar dat moslims vanwege
hun religie geen orgaandonor kunnen zijn. Wel is sprake van onbekendheid met het
afstaan van organen, alsook onwil om zich ermee bezig te houden. ‘Er moest iets
gebeuren. Daar waren wij al mee bezig. De uitspraken van Hoogervorst hebben dat
versneld.’ ...
Red.: Wat natuurlijk zo veel als als een erkenning dar
Hoogervorst gelijk had. Het is gewoon een simpel voorbeeld van andere houding
van de allochtone cultuur tegenover het sociale samenwerkingsmodel. Volgende
voorbeeld, is dat van het schoolgeld, in de vorm van een verhaaltje van iemand
uit de praktijk. Dit is van een weblog, inclusief een paar relevante reacties:
Volkskrant-weblog, 03-06-2006, door Burro Holanda
Schoolfondsbijdrage is niet verplicht !!
“Dag mevrouw El Sahouf!, Kom even binnen.
Neem plaats Ik wil u graag iets vragen. Komt het nu uit ?”
“Ja hoor , meester. Dank u wel meester.”
Mevrouw El Sahouf, ik heb van de
penningmeester van de ouderraad gehoord, dat u het schoolfonds en de
bijdrage voor de schoolreis voor uw beide kinderen nog niet heeft betaald.
Klopt dat?”
“Niet betaald!, meester! Nee dat klopt niet. Ik wel
betaald. Overgemaakt naar giro.”
“Nou dat is dus niet waar hoor, want ik heb hier het giro-overzicht en daar
staat uw bijdrage niet bij. Gaat u het bedrag nog wel betalen? U weet het
schoolfonds hoeft niet , maar de schoolreisbijdrage moet toch echt wel!
Anders kunnen uw kinderen niet mee op schoolreis. We moeten veel betalen. De
bus kost wel 6 honderd euro en de entree van het park is ook duur.”
“Ach meester ! Ik kan niet betalen. Mijn man werkeloos, uitkering niet hoog
. Geen geld voor school. Kunnen de kinderen niet zo mee, zonder te betalen?
“
“Is uw man werkeloos? Wat vervelend! Is
hij dan geen huisarts meer in Utrecht? “
“Nee , dat andere man. Ik
ben gescheiden van hem! Hij geeft dure cadeaus aan kinderen , meester!
Nieuwe man is werkeloos! Geen geld. Echt niet! Uitkering van sociale dienst
is veel te laag. Kan school niet betalen? Uitzondering voor mijn kind? “
“Nou mevrouw El Sahouf, dat weet ik niet hoor. Dat moet ik eens aan de
penningmeester vragen. Maar ik geef u weinig kans. Ik denk, dat uw kinderen
dan echt niet mee mogen.”
“Echt waar meester! Nou ik zal wel
betalen. Alstublieft meester , hier hebt u geld. Heeft u terug van 100
euro?”
Reacties
marlis 03 juni
2006 19:39
ik mis 'the pointe' geloof ik...
Ik
vind het wel jammer dat zulke problemen door de meester op zo'n manier besproken
worden. Of kan jij in de portemonnee van die mevrouw kijken? Dat er 100 Euro in
zit op dat moment, wat zegt dat precies?
Misschien ken je
de mevrouw beter en heb je goede redenen om aan te nemen dat het wel losloopt
met de financiele krapte...
Toch vind ik het een beetje
stijlloos om dit zo uit te meten. Mensen die respijt aan moeten vragen voor het
schoolreisjesgeld doen dit vaak niet zo graag of gemakkelijk... een stukje als
dit zal dat niet verbeteren.
(even ten overvloede: ik zie
dat er al een reactie is, mijn reactie betreft het logje van Burro Hollanda en
niet de reactie die daar al onder staat)
Burro Holanda 04 juni 2006 10:36
@Marlis
Dit logje is een verslag van de tientallen soortgelijke gesprekken,
die ik elk jaar weer voer. Gesprekken, waarvan al van te voren bekend is hoe ze
aflopen. Er wordt namelijk bijna altijd gewoon betaald.
Er is geen pointe. Het is een registratie. Het is ook geen veroordeling. Er zijn
namelijk vele tientallen ouders, die zonder problemen betalen omdat ze wel
weten, dat al die extraatjes op school niet door de overheid worden vergoed.
Ga er maar vanuit, dat de meester heel goed weet of de ouders veel te besteden
hebben! De kinderen hebben alles (mobieltjes, computers, merkkleding enz.) Als
je als school geen (lichte druk) uitoefent, dan betalen andere ouders voor deze
kinderen. Is dat rechtvaardig ? Ik denk eerder, dat dat stijlloos is! Als je
daar anders over denkt, dan heb je een andere maatschappijvisie dan ik.
Bovendien blijft deze familie heus wel anoniem. De naam is immers gefingeerd!
Red.: Dit gaat natuurlijk ook weer gewoon over een
cultuurverschil: het idee van een vrijwillige bijdrage is kennelijk redelijk
ongewoon in de allochtone cultuur. Weer zo'n verschil is sociale samenwerking.
Onderstaand een nieuw voorbeeld van hoe dat proces van
ondermijning werkt (en hoe het dor het poltiek-correcte denken bevordert wordt,
door de systematiek niet te erkennen):
Uit:
De Volkskrant, 09-06-2007, column door Aleid Truijens
Wie niet doneert, zal niet oogsten
... Tien jaar geleden wond ik me nog enorm op in een ogenschijnlijk
futiele discussie. Op de gemeentelijke basisschool van mijn kinderen werd
schoolgeld van de ouders gevraagd, op vrijwillige basis. Daarvan werd onder meer
het schoolreisje betaald. Sommige ouders, vooral kinderrijke allochtonen,
betaalden geen schoolgeld. Toch gingen hun kinderen zomaar mee op schoolreisje!
Dat pikten die tweeverdieners niet. Ze gingen hun goeie geld niet doneren aan
aso’s.
Ongeveer de helft van de ouders vond dat daar wat inzat. De
andere helft was verbijsterd: moest de school een namenlijst aan de schandpaal
prikken? Een kind wegsturen bij de bus vol opgewonden klasgenootjes? Ja, liever
dat dan dat ze pakweg twee gulden zouden meebetalen voor dat kind. Het was een
ontgoochelende vaststelling. ...
Red.: De fout: de allochtone ouders kunnen dat luttele
bedrag ook wel opbrengen, maar die sturen hun geld liever op naar het thuisland,
of investeren het in islamitische piramidefondsen. En daar wringt de schoen!
Uit: De Volkskrant, 19-11-2007, column door Nazmiye Oral
Niet iedereen is gebaat bij hulp
... Het gebeurde rond half elf in de ochtend, nog maar
een paar dagen geleden, dat ik mijn geloof in de maakbare samenleving kwijt
raakte.
Mijn collega's van het Zina platform en ik waren net klaar
met het voordragen van een paar monologen voor een dertigtal vrouwen in een krap
klaslokaal in Amsterdam-Oost. De monologen gingen over het leven van Turkse en
Marokkaanse vrouwen die we een paar maanden daarvoor hadden opgetekend in een
buurtcentrum in stadsdeel Slotervaart in Amsterdam.
Langzaam kwam er een 'discussie' op gang. Een aantal Turkse
vrouwen die vooraan zaten hadden begrepen dat ik ook Turkse ben en bestookten me
met vragen in het Turks zonder die te delen met de rest van de vrouwen.
Je hebt soms vrouwen die slecht Nederlands spreken. Die wil
je best helpen en hun vragen vertalen. Je hebt soms vrouwen die open zijn,
geïnteresseerd in wat er gebeurt maar toch onhandig en verlegen om deel te nemen
aan een groepsdiscussie. In hun verlegenheid en onhandigheid klampen ze zich
vast aan iets vertrouwds, een mede-Turkse in dit geval, en ook die wil je
helpen.
Deze vrouwen waren niet zo. Deze vrouwen lagen achterover
geleund in hun stoelen in een arrogante gesloten houding en bombardeerden me met
opmerkingen. 'Van dit soort verhalen zijn we niet gediend', was er een van en
'Wat gaan jullie nu doen om deze vrouwen te helpen' was een andere.
Een oudere Marokkaanse vrouw die toegaf het zelf moeilijk te
hebben en daaraan toevoegde dat niemand zijn mond open doet omdat iedereen bang
is voor de roddelcultuur, werd in het Turks uitgelachen als zijnde 'een zielig
geval'.
Dit voorval was wat mij betreft de bekende druppel die de
emmer deed overlopen en waarmee mijn zogenaamde tolerantie jegens allochtone
vrouwen een breekpunt bereikte.
Opeens besefte ik hoe vaak ik die arrogante, gesloten en luie houding heb
gezien. Niet alleen bij de vrouwen die ik ben tegengekomen in buurtcentra, want
zoveel heb ik er niet gezien en ik wil niet pretenderen een soort specialist op
dit terrein te zijn. Nee, ik besefte dat ik deze houding ken van nog dichterbij.
Van de gemeenschap waarin ik ben opgegroeid.
Deze verongelijkte houding kenmerkt zich door één vraag die
ik tientallen keren heb gehoord: Wat ga je doen om me te helpen? Nog sterker: ik
heb recht op hulp. ...
Red.: Een belangrijk cultureel verschil is dat van de
huwelijkse gewoontes. Vanwege de ernst van het verschijnsel is dat hier slechts
genoemd toen er bronnen kwamen uit eigen kring, die dus als 100 procent
betrouwbaar kunnen worden gezien - hier een voorbeeld:
Uit:
De Volkskrant, 01-09-2007, column door Fadoua Bouali
Een mond half-open, een vreemd loopje
... We verbleven samen een weekje in Agadir en gingen een dagje naar
een dorp vlak daarbuiten. Na een uurtje rondslenteren begon mijn vriendin
erover. Toen ze een shirt wilde afrekenen op de markt, kostte het haar veel
moeite contact te krijgen met de verkoper. Hij zat haar met grote ogen en een
half-open mond aan te kijken.
De meeste dorpelingen hadden die vreemde blik, hun mond
half-open, of een raar loopje. Bij sommigen zag je dat de ene schouder lager
hing dan de andere.
Bij de ingang van de markt lagen zwaar gehandicapte mannen en
vrouwen op de grond te bedelen. We begrepen dat veel bedelaars die rondliepen
min of meer (geestelijk) gehandicapt waren, maar zichzelf wel konden redden.
Een nicht van me vertelde dat ze, toen ze was afgestudeerd
als lerares, door de overheid was uitgezonden naar een dorpje in het
Rifgebergte, om daar les te geven op de lagere school. Het dorpje lag afgelegen,
had geen stromend water en elektriciteit. Het hele dorp liep uit om mijn nicht
te bekijken toen ze arriveerde. Meteen zag ze dat er iets niet klopte. Toen ze
beter keek, zag ze hoeveel mensen geretardeerd of gehandicapt waren. Inteelt
vierde hier hoogtij.
In Marokko is het vrij normaal om binnen de familie te trouwen. De redenen zijn
allerminst romantisch. Als iemand een zoon heeft met een goede baan, wil de
familie het liefst dat hij met iemand trouwt binnen de familie, zodat een ander
familielid door hem onderhouden wordt en niet een buitenstaander. ...
Trouwen wordt niet gezien als iets dat twee individuen met
elkaar doen, nee – trouwen is een groepsgebeuren en wordt ook gezien als ‘elkaar
helpen’. Een huwelijk gebaseerd op romantische liefde is hier een grote luxe. In
Agadir kwam mijn vriendin tot de conclusie dat het helemaal de verkeerde kant op
gaat met de Marokkanen, zowel hier als in Europa, door het in stand houden van
het binnen de familie trouwen. Volgens haar hebben we heel hard één ding nodig
en dat is: vers bloed!
Terug in Tanger vielen de vele gehandicapten op straat me
extra op. ...
Ik herinnerde me een bericht in de krant over de
afscheidsrede van Lotty Eldering als hoogleraar interculturele pedagogiek aan de
Universiteit van Leiden. Ze uitte haar zorgen over het feit dat eenderde van de
Turken en Marokkanen die een partner uit het land van herkomst haalt, trouwt met
een neef of een nicht. Hierdoor lopen zij veel meer kans op kinderen met een
handicap of een erfelijke ziekte. Vaak krijgen ze psychische problemen als ze
worden geconfronteerd met de zorg voor een (verstandelijk) gehandicapt kind.
Dikwijls komen ze daardoor ook in grote geldzorgen, aldus de Leidse hoogleraar.
Eerder dit jaar bleek uit onderzoek van het Universitair Medisch Centrum Utrecht
dat aangeboren afwijkingen de voornaamste doodsoorzaak vormen onder jonge
migranten. Die jonge doden zijn grotendeels terug te voeren op het grotere
aantal huwelijken tussen neven en nichten onder allochtonen.
Red.: En dat dat ook in Nederland gevolgen heeft,
spreekt voor zich:
Uit: De Volkskrant, 13-12-2007, door Willem Beusekamp
GGD onderzoekt allochtone jeugd
Onderzoek moet uitwijzen hoeveel allochtonen jongeren lijden aan een
verstandelijke handicap
De Amsterdamse GGD onderzoekt in opdracht van het stadsbestuur hoeveel
allochtone jongeren lijden aan een verstandelijke handicap. De vrees bestaat dat
het probleem aanzienlijk groter is dan tot voor kort werd aangenomen en dat mede
daardoor de traditionele hulpverlening faalt.
In Amsterdam blijkt 59 procent van de leerlingen in het
speciaal onderwijs van allochtone, met name Turkse en Marokkaanse afkomst. ...
Red.: En over de kosten die dat met zich mee brengt wordt
natuurlijk zorgvuldig gezwegen - bij de berichten. Door gegevens te combineren
kan men snel concluderen dat het nu al circa een half miljard is op jaarbasis
.
Maar dit heeft nog een aspect:
Uit:
De Volkskrant, 11-08-2009, van verslaggeefsters Janny Groen en
Annieke Kranenberg
Pistool was toch van plastic?
‘Zwakbegaafde draaideurcrimineeltjes’, vaak allochtoon, hebben dringend
opvang nodig. Nu komen ze in de verkeerde statistieken terecht.
Dolblij zijn Rotterdamse hulpverleners, docenten, wijkagenten en andere
betrokkenen bij ‘zwakbegaafde draaideurcrimineeltjes’ met de brandbrief die de
lokale PvdA-fractie in juli aan staatssecretaris Albayrak van Justitie stuurde.
‘De problematiek begint eindelijk een beetje hip te worden’,
reageert Marijke Kruijt van MEE Rotterdam Rijnmond, een organisatie die ‘mensen
met een beperking’ ondersteunt. ‘Maar het moet nog veel hipper, net als
huiselijk geweld prominent op de landelijke politieke agenda komen.’
In de brief vragen fractieleden Zeki Baran en Fouad el Haji
‘dringend’ om opvang- en behandelplekken voor jonge crimineeltjes met een IQ
tussen de 55 en 85. Gerichte opvang ontbreekt in de regio.
Volgens hen gaat het om een groep van 460 zwakbegaafde
jongeren die herhaaldelijk met politie en justitie in aanraking komen en de
samenleving ‘onmetelijk veel schade’ berokkenen. Meer dan gemiddeld betreft het
allochtone jongeren. Die komen ook onevenredig vaak voor in ‘de verkeerde
statistieken’. ...
De vader en moeder van de jongen laten het afweten. Zoals
zoveel allochtone ouders, zegt Platteschorre. ‘Zwakbegaafdheid is daar taboe. Ze
zien het als een straf van Allah.’ Hij zegt dat een deel van die jongens
afglijdt naar de zwaardere criminaliteit. ...
Red.: Met natuurlijk de nodige pleidooien voor
allerlei vormen van peperdure hulp.
Een paar jaar later zie je de gevolgen: de hulp aan het
groeiende aantal van dit soort lieden is zo duur geworden, dat de regeling wordt
beperkt:
Uit:
De Volkskrant, 03-02-2011, van verslaggeefster Elsbeth Stoker
Reportage | Amsterdamse Kingmaschool voor speciaal onderwijs
Vanaf 2012 is bad boy Saïd slim genoeg
Door de nieuwe plannen van het kabinet moet Saïd straks voor zichzelf zorgen.
Zijn IQ is dan te hoog voor AWBZ-hulp. Onmogelijk, vinden zijn docenten. Saïd
kan niet zonder begeleiding.
... Nu nog komt iedereen met een IQ van 85 of minder in aanmerking voor deze
hulp, zoals dagbesteding, begeleid wonen of ondersteuning bij scholing. Het plan
is om - in het kader van de bezuinigingen - deze grens te verlagen naar 70. ...
Red.: En nog eens wordt bevestigd wat de meerderheid
is in deze doelgroep:
En tegenwoordig is bekend genoeg dat de groep in Amsterdam die in aanraking komt
met de politie in overgrote meerderheid uit allochtonen bestaat
.
Weer een wat kleinere kwestie: netheid:
Uit: Leids Nieuwsblad, 07-12-2007
2,5 ton aan vuil en spullen afgevoerd bij schoonmaakactie
Vele handen maken licht werk. Dat bleek maandag tijdens een grote
schoonmaakactie in Leiden-Noord, ingezet door woningcorporatie de Sleutels van
Zijl en Vliet samen met politie, gemeente en bewoners.
De schoonmaakactie springt in op verzoeken van bewoners en schoonmaakbedrijven
om hulp, omdat rondslingerende spullen in de portieken een bron van ergernis
begonnen te worden. De portieken en bergingspaden worden namelijk door sommige
bewoners als opslagplaats gebruikt voor meubels, fietsen, scooters en andere
zaken. Dit geeft niet alleen een rommelige aanblik, maar belemmert ook de
doorgang voor hulpdiensten. Bovendien levert het brandgevaarlijke situaties op.
In totaal is 2,5 ton aan vuil en achtergelaten spullen weggehaald. ...
Red.: Iedereen in Leiden weet dat deze buurt,
voornamelijk allochtonen wonen, reden waarom ze bekend staat als de Gazastrook.
Nog eentje:
Uit:
De Volkskrant, 17-11-2009, door Raoul du Pré
'Kom zelf maar eens ruiken'
De Volkskrant is op zoek naar het humeur van het land. Waarover maken
we ons druk in de aanloop naar de lokale verkiezingen? Deze week om te beginnen
in Blerick (Venlo) dat morgen al naar de stembus mag.
... Hassan Akbulut vindt dat geweldig, al die plotselinge aandacht voor zijn
buurt van krant, televisie en politiek. Maar als de burgemeester nu toch zijn
oren en ogen wijd open heeft staan voor het humeur van Blerick, laat hem
binnenkort dan maar eens langskomen in Akbuluts flat aan de Meidoornstraat. En
dan moet hij vooral zijn neus open zetten.
‘Ruik hier’, zegt Akbulut (63) in het trappenhuis. ‘Stink,
stink!’ Hij knijpt zijn neus dicht tegen de penetrante urinelucht die elke
passant de adem beneemt. Avond aan avond dienen de trappen en gangen als
openbaar toilet voor de jongens die urenlang rondhangen op de stoep. ‘Elke dag
lawaai, overal plassen, veel stinken!’ Akbulut wordt er razend van.
Zijn toorn treft ook de flatbewoners zelf: zijn Turkse,
Marokkaanse, Roemeense, Iraanse, Joegoslavische, Somalische en oer-Limburgse
buren. Hij wijst naar het zwerfvuil op het gazon onder de balkons. ‘Ze gooien
alles over de reling. Soms zelfs de luiers. Nou heeft er weer iemand een hond in
z’n huis gezet. Ik vind opeens vanalles in de gangen.’ ...
Red.: En allerlei persoonlijke hygiene- en
gezondheidszaken staan er natuurlijk hetzelfde voor:
Uit: De Volkskrant, 04-03-2008.
‘Verloskundige arme wijken steunen’
Allochtone baby’s hebben een grotere kans te overlijden dan autochtone
zuigelingen. Dit komt door slechte leefgewoonten, gebrek aan informatie en de
jonge leeftijd van de moeders. ... Cijfers van het CBS laten zien dat de
zuigelingensterfte onder autochtonen in 2006 daalde tot 4,4 per 1000 inwoners.
Voor niet-westerse Nederlanders was dat 5,7 en voor Marokkanen 6 per 1.000
geborenen. Baby’s met tenminste één Antilliaanse ouder hadden zelfs nog een iets
grotere kans te overlijden.
Red.: Dit is het uiterlijk verschijnsel; erachter
liggen natuurlijk sociale- en cultuurverschillen.
Uit: De Volkskrant, 29-08-2008, door Arjan
Peters
Terugkomen in het leven
Vorig jaar besloot Naima El Bézaz vanwege bedreigingen de publiciteit te
mijden. Ze vertelt nu waartoe de hervonden stilte heeft geleid: haar beste boek,
de roman Het gelukssyndroom.
Openhartig ben ik, hè?' Er valt een korte stilte, waarin Naima El Bezaz (Meknés,
1974) de woorden nakijkt die zojuist haar mond verlieten. Ze is er beduusd van,
in tweeërlei opzicht - dat ze zich zo kwetsbaar opstelt, en dat nog met zoveel
woorden zegt ook. Er is iets veranderd met haar in de afgelopen jaren, toen een
sluimerende zwaarmoedigheid door de bevoegde instanties tot een ernstige 'vitale
depressie' werd verklaard, juist toen ze moeder was geworden en in verwachting
raakte van haar tweede dochter, die vier maanden geleden is geboren. En in het
voorjaar van 2007 werd de schrijfster op internet bedreigd vanwege de taboes die
ze in boeken en artikelen aanroerde; de Marokkaanse student die de
aanstichterbleek, kreeg honderd uur taakstraf; ...
'Herinneringen die ineens bovenkwamen, ook grappige, zoals mijn
kennismaking met het vreemde wezen dat Sinterklaas wordt genoemd. En de
gebruiken die daarbij hoorden! Ik stopte een wortel in mijn schoen, maar de
volgende dag vond ik gewoon die wortel weer terug. Mijn moeder wist namelijk
absoluut niet wat er van haar werd verwacht. 'Ik snapte er niets van. En een
klasgenoot je van mij, dat ook Naima heette, overkwam hetzelfde.
Die stopte wortels in alle schoenen die ze thuis kon vinden. Volgende dag:
alleen maar wortels. Ik dacht meteen dat ik waarschijnlijk iets verkeerd had
gedaan. Maar wat? Waarom vonden andere kinderen een kadootje in hun schoen, en
ik steeds maar weer die wortel? Toen mijn moeder het eindelijk door had, kreeg
ik een pop.
'Maar wat moest ik daar mee? Spelen. Had ik nooit gedaan. Het
was allemaal één groot raadsel. ...
Red.: Drie in één: twee enorme cultuurverschillen, en
het cultuurverschil van hoe met die cultuurverschillen om te gaan.
Uit: De Volkskrant, 29-08-2008, door Sheila Sitalsing
Alle kindjes op de camping zijn blond
Tussentitel: Bij kamperen trekt een beetje allochtoon toch echt de streep
Je kunt nog zo hartstochtelijk Sinterklaasgedichtjes maken. Je kinderen uit
schaatsen nemen. Op een idioot volle reep zand gaan zitten om zij aan zij met
volslagen onbekenden naar een hele vieze zee te staren. Braaf nog meer van die,
tikje rare, Hollandse gewoonten overnemen.
Maar bij kamperen - in een van 's werelds rijkste streken
vrijwillig onder een natte doek slapen, hutjemutje met andere zuinigen - trekt
een beetje allochtoon de streep. Dan dooft het licht. ...
Red.: Glashelder, die cultuurverschillen. Je moet het
alleen niet als onderwerp nemen (dit artikel staat in een reeks over
zomerverschijnselen), want dan wordt het, bij wijze van spreken door dezelfde
schrijver, keihard ontkent.
Uit:
De Volkskrant, 20-11-2008, van verslaggever Robin Gerrits
Juist school kan eerwraak signaleren
Rapport Leren van eer op scholen is een soort handleiding voor het onderwijs
| 38 voorbeelden besproken
... Deze casus, een van de 38 waargebeurde voorbeelden uit het
rapport Leren van eer op scholen, geeft aan hoe belangrijk het is dat
scholen alert zijn op eergerelateerd geweld. Het rapport van onderzoeksbureau
Beke wordt vandaag in Almelo aangeboden aan een vertegenwoordiger van het
ministerie van Wonen, Wijken en Integratie.
‘Leerlingen blijken allerlei signalen uit te zenden die door
het onderwijspersoneel niet altijd worden herkend’, zegt projectleider Goverdien
Philips van het Albeda College in Rotterdam. Die signalen kunnen uiteenlopen van
verzuim en concentratieverlies tot overdreven lacherig of hyperactief gedrag.
De 38 casussen die het afgelopen jaar op het Albeda College
in Rotterdam en het ROC van Twente in Almelo werden geregistreerd, zijn
vermoedelijk het topje van de ijsberg. Precieze cijfers over hoe vaak
eergerelateerd geweld voorkomt zijn er niet. In heel Rotterdam, ook buiten
scholen, werden 112 zaken in 2007 in behandeling genomen, zegt gemeentelijk
ketenregisseur Marcia Albrecht. ‘Scholen zijn een belangrijke vindplaats voor
dit soort geweld.’
Niet voor niets is gekozen voor roc’s, de instellingen voor
middelbaar beroepsonderwijs. Juist hier lopen immers duizenden bijna volwassen
leerlingen, velen met een niet-Nederlandse achtergrond, in en uit. En juist in
deze leeftijdsfase, tussen 16 en 22 jaar, krijgen ze te maken met relaties,
seksualiteit en huwelijksdwang. Velen voelen een spagaat tussen de westerse
wereld en de cultuur van hun ouders.
De aanpak van eergerelateerd geweld moet anders zijn dan die
van huiselijk geweld. ‘Een hele gemeenschap kan een rol spelen in het verdedigen
van de familie-eer’, zegt Karima Ouchan van het ROC van Twente. Ze laat
leerlingen die bij haar komen daarom vaak een familietekening maken, die alle
onderlinge verhoudingen zichtbaar maakt. ‘Dan weet je met wie je eventueel moet
gaan praten.’
Ouchan werd in 2004 in Almelo aangesteld als
leerlingbegeleider met speciale aandacht voor eerwraak. Haar eigen ervaringen
met eergerelateerd geweld tekende ze op in het boek Nooit geschreven brief
aan mijn vader (1999). Een jaar voordat ze als leerlingbegeleider begon,
werd een 18-jarige leerlinge van het ROC van Twente door haar vader in Turkije
vermoord, omdat ze te losbandig zou leven. ...
Van de 38 casussen gaat het om onder meer Turkse (13),
Marokkaanse (8) en Pakistaanse (5) families. In 28 verhalen gaat het om een
heimelijke of niet-geaccepteerde vriend, bij 15 leerlingen om uithuwelijken. In
10 gevallen werden leerlingen concreet bedreigd, 15 deelnemers kregen te maken
met psychisch geweld, vaak van familieleden. Bij 8 jongeren liep het zo uit de
hand dat de leerling elders moest gaan wonen.
Ouchan vindt het normaal dat de jongeren experimenteren met
relaties. ‘Maar ik probeer ze bewust te maken van de consequenties. Als een
meisje eenmaal ontmaagd is en dat is bekend, kan ze niet meer thuiskomen. Ze
moet snel in veiligheid gebracht worden. De angst voor een fatale afloop komt
helaas niet uit het niets.’ ...
Red.: Het is altijd instructief om dit soort zaken in
de geest te houden, als er weer eens gesproken wordt over dat "integratie een
zaak van geven en nemen is". Dat wil zeggen: de allochtonen geven slechte
culturele gewoontes, en wij geven ondersteuning om de gevolgen te verzachten.
Oftewel: zij nemen twee keer. Maar wat de "geven en nemers" bedoelen is dat we
ook nog eens dingen van die cultuur zouden moeten overnemen.
Nog een onderzoek naar de prolemen ijna de allochtonen:
Uit:
De Volkskrant, 26-11-2008, van verslaggeefster Aimée Kiene
Psychisch onderzoek allochtone jeugd
Amsterdam wil omvang en achtergrond van veelvoorkomende problemen weten |
Wethouder hoopt eerder zorg te kunnen leveren
De Amsterdamse GGD gaat volgend schooljaar 1.200 basisschoolleerlingen
onderzoeken op verstandelijke handicaps en psychische problemen. De dienst is op
zoek naar de precieze omvang en de achtergronden van deze problemen bij
allochtone jongeren, die er vaak mee te maken hebben.
De GGD verzamelde in opdracht van het stadsbestuur cijfers
over ‘psychosociale’ problematiek en verstandelijke handicaps bij de jeugd. Dat
rapport werd dinsdag openbaar. Naar schatting wonen in Amsterdam 31 duizend
kinderen met een verstandelijke beperking. Ook is duidelijk dat 40 procent van
de leerlingen in de tweede klas van het voortgezet onderwijs psychische
problemen heeft. ...
Uit het GGD-onderzoek werd duidelijk dat kinderen in een lage
sociaal-economische positie en kinderen van migranten het meeste risico lopen op
psychische problemen. Allochtone kinderen komen vaak pas op latere leeftijd bij
zware vormen van hulpverlening terecht. ...
Vorig jaar luidde de Turkse Aysel Disbudak al de noodklok.
Disbudak is directrice van Unal Zorg, een particuliere zorginstelling voor
allochtonen met een verstandelijke handicap. Zij wees in de Volkskrant op
het grote taboe in allochtone kringen op het hebben van verstandelijk
gehandicapte kinderen. Volgens haar zijn er veel meer allochtone gehandicapte
jongeren dan gedacht. Ook waarschuwde ze voor huwelijken in familieverband en
het risico op inteelt. ...
Er is dringend behoefte aan exacte gegevens over psychische
problemen en verstandelijke beperkingen bij allochtone kinderen, zegt Vos, onder
meer omdat zorginstellingen hun patiënten niet registreren naar etnische
herkomst. ...
Vos vindt het verder belangrijk de taboes over verstandelijke
handicaps en psychische problemen onder allochtonen te doorbreken. Zij wil
daarover voorlichting laten geven op scholen, in moskeeën en bij
buurtverenigingen. De discussie over het gedwongen huwelijk moet daarbij aan de
orde komen.
Red.: Gunst, nu mag kijken naar etnie ineens wel - als
het op criminaliteit aankomt is het verboden... Maar de aanleiding is duidelijk:
er lijken een aanzienlijk groter aantal psycho-sociale problemen.
Waarvan ook andere tekenen zijn:
Uit:
De Volkskrant, 27-11-2008, van verslaggever Peter de Graaf
Een taalbad voor Poolse leerlingen
Basisscholen in Maasdriel maken een plotse toestroom van Poolse leerlingen
mee. Extra geld is welkom, én nodig.
‘Heel mooi’, vinden de wethouder en de schooldirecteur in Maasdriel het dat
staatssecretaris Dijksma meer geld uittrekt voor extra taalonderwijs aan Poolse
en andere buitenlandse kinderen. De gemeente bij Zaltbommel (24 duizend
inwoners) sloeg vorig jaar alarm over de toestroom van met name Poolse kinderen
naar de plaatselijke dorpsscholen. Polen streken in het weekeinde neer op de
camping of in het gezamenlijke huurhuis en stonden maandagmorgen met hun kroost
op de stoep van de school. Ze spraken geen woord Nederlands en hadden een fikse
leerachterstand. Ga er maar eens aan staan als schooldirecteur. ...
Volgens onderzoeksinstituut Forum is de uitgangspositie van
leerlingen uit Oost-Europa gunstiger dan die van Turkse en Marokkaanse kinderen.
Hun positie is veeleer te vergelijken met kinderen uit autochtone lagere sociale
lagen. ... aldus Forum.
Red.: De positie van de Turkse en Marokkaanse kinderen
is dus aanzienlijk slechter dan die van kinderen uit autochtonen lagere sociale
lagen.
En de gevolgen zijn direct meetbaar:
Uit:
De Volkskrant, 06-01-2009, column door Pieter Hilhorst
De rampzalige vakantieOp een goede vakantie vergeet
je de dagelijkse beslommeringen. ...
Als het gaat om de leesvaardigheden van kinderen blijkt die
visie op vakantie niet te kloppen. Uit onderzoek blijkt dat tijdens de lagere
schoolperiode de verschillen tussen kinderen uit lagere en hogere
sociaal-economische milieus niet afnemen, maar juist groeien. Voor dit
verschijnsel bestaan traditioneel twee verklaringen. Het kan zijn dat het gebrek
aan capaciteiten van kinderen zich gedurende hun schoolcarrière steeds meer
openbaart, of het kan zijn dat scholen niet in staat zijn hun onderwijs zo in te
richten dat kinderen uit een achterstandsmilieu er evenveel baat bij hebben als
kinderen met een geprivilegieerde achtergrond.
Onderzoek van de Amerikaanse socioloog Karl L. Alexander laat
zien dat beide verklaringen tekort schieten. Met zijn collega’s van de Johns
Hopkins Universiteit heeft hij jarenlang de leesprestaties gevolgd van kinderen
uit Baltimore. Ook zij vonden dat de kloof tussen arme en rijke kinderen in de
loop van de lagere school toenam. Het verschil werd iets meer dan twee keer zo
groot.
Het opmerkelijke aan hun onderzoek is echter dat ze dit
verschil niet wijten aan de capaciteiten van de leerlingen of de kwaliteiten van
de school. Alexander heeft de onderzochte kinderen niet één keer per jaar
getest, maar twee keer. Vlak voor en vlak na de zomervakantie. Zo kon hij
constateren dat gedurende het schooljaar leerlingen uit achterstandsmilieus
zelfs iets meer opsteken dan geprivilegieerde kinderen. Het grote verschil
ontstaat in de zomervakantie.
Kinderen uit achterstandsmilieus leren in de zomer hoegenaamd niks.
In de eerste paar jaren gaan hun leesvaardigheden gedurende de vakantie zelfs
meetbaar achteruit. In latere jaren gaan ze in de vakantie wel iets vooruit,
maar dat is net genoeg om de eerdere achteruitgang te compenseren. Kinderen uit
rijkere milieus gaan daarentegen tijdens de vakantie met sprongen vooruit. Ze
gaan naar musea. Ze lezen boekjes of worden voorgelezen. Alexander en zijn
collega’s concluderen dat de groei van de kloof tussen de leesvaardigheid van
rijke en arme kinderen volledig kan worden toegeschreven aan het effect van de
zomervakantie.
Wat kinderen uit arme milieus in Baltimore parten speelt, kan
een vergelijkbare belemmering opleveren voor achterstandskinderen uit Nederland.
Als Marokkaanse of Turkse kinderen ook nog voor zes weken vertrekken naar het
land van herkomst zou dat effect zelfs nog groter kunnen zijn. Wat betekent het
voor je leesvaardigheid als je niet alleen geen boek inkijkt, maar ook
ondergedompeld wordt in een andere taal? ...
Een alternatief kan zijn gratis zomerscholen op te richten
voor kinderen uit achterstandsmilieus. Het hoeven geen scholen te zijn waar ze
van half negen tot drie rekenen en lezen. Ze kunnen ook musea bezoeken en
sporten. Ze krijgen aangereikt wat geprivilegieerde kinderen thuis krijgen.
Zo wordt voorkomen dat ze kwijtraken wat ze zich het
afgelopen jaar hebben eigengemaakt. Hun ouders moeten beseffen dat dit een
ideale kans is voor hun kind om vooruit te komen en een vakantie van zes weken
naar het land van herkomst dus niet zo’n goed idee is. Het brein heeft geen
batterij die geregeld moet worden opgeladen. Voor onze hersenen geldt de Engelse
slogan use it or lose it. Wat je niet onderhoudt gaat verloren.
Red.: Dat laatste klopt. Maar het geldt overal - dus
ook voor de religieuze levenshouding in het algemeen: de mindere neiging tot
nadenken leidt tot het verlies van nadenken
 .
Het is waarschijnlijk dat het "we gaan met het hele gezin
naar het museum" gedrag van de niet-achterstands- dus hoger opgeleide ouders een
rol speelt. Maar het is ook nu weer niet zo dat de musea gevuld zijn met ouders
met kinderen.
Het is goed mogelijk dat andere factoren ook een rol spelen.
De "wij denken niet na want we geloven al" opvoeding van religieuze en met name
moslim-ouders zou heel wel een belangrijke rol kunnen spelen in het oplopen van
een achterstand in vakantie voor Marokkaanse en Turkse kinderen, volgende de
verbinding die Hilhorst suggereert. Zeker als die vakantie ook nog wordt
doorgebracht in een "wij denken niet want we geloven al" land.
De sociale achterstand van allochtonen en met name moslims is
dus doodgewoon hetzelfde als een culturele achterstand.
Een doorslaagevend signaal; voor de kwlaitiet van een cultuur
is naturlijk hie ze met haar kinderen omgaat. En daarvan zijn de uitkomste
inmiddels volkomen ekend:
Uit:
De Volkskrant, 27-01-2009, van verslaggever Gerard Reijn
WRR: ‘plusschool’ moet leerlingen zorg bieden
'Meer geld voor vmbo- en mbo-scholen die probleemjongeren structuur geven' |
Raad richt zich in rapport op 'meest dramatische' uitvallers
In het vmbo en mbo moeten ‘plusscholen’ komen die leerlingen veel meer zorg
aanbieden, om uitval tegen te gaan. Zulke scholen moeten aanzienlijk meer geld
krijgen. Dat adviseert de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid in
zijn rapport Vertrouwen in de school dat maandagmiddag werd gepresenteerd. De
plusschool moet ‘structuur en verbondenheid’ bieden aan leerlingen die dat thuis
ontberen. ...
De WRR richt zich in zijn rapport slechts op een deel van de
schooluitvallers: de overbelasten. Dat zijn leerlingen die een optelsom van
problemen hebben: gebroken gezinnen, armoede, gedragsproblemen, gebrekkige
capaciteiten, criminaliteit, depressie, drugs, werkloosheid. Zij vormen de
moeilijkste en ‘meest dramatische’ groep van de uitvallers. ‘Niemand houdt van
ze’, tekent de WRR op uit de mond van een schooldirecteur. Juist daarom moeten
de plusscholen warmte en structuur bieden. Dat kan het beste met kleine
kernteams van leraren. ...
Red.: Het wordt, al even natuurlijk, ten stelligste
vermeden, maar iedereen weet waar het hier om gaat: om voornamelijk zwarte,
allochtone, scholen en allochtone leerlingen - rond voornamelijk de zwarte,
allochtone, wijken in de grote steden, waar de zwarte, allochtone, cultuur het
sterkst is.
Regelrechte vergelijking is natuurlijk altijd het mooiste
instrument. En dat gebeurt bij allochtonen als ze op vakantie gaan:
Uit:
De Volkskrant, 25-07-2009, van verslaggeefsters Janny Groen en Annieke
Kranenberg
Rap maakt weerbaar tegen uithuwelijken
Na de zomervakantie worden tientallen allochtone jongeren achtergelaten in
het land van herkomst. Een campagne moet ze weerbaarder maken.
In de videoclip Scheve Bloedlijnen rapt Rosa Ana over het leven van een
Marokkaans-Nederlands meisje. Een meisje zoals er zoveel zijn, en een verhaal
dat in principe ieder van hen had of zou kunnen overkomen: op vakantie in
Marokko uitgehuwelijkt en achtergelaten door haar familie.
‘De mensen die ik het meest vertrouwde lieten me trouwen met
een man, ik telde pas zeventien jaar en de eerste keer dat ik hem zag was op de
trouwdag zelf, dacht dat we op vakantie gingen maar ik beschouwde al snel, ik
wou niet maar ik moest wel voor de eer van de familie zeiden ze’, aldus de tekst
van Rosa Ana die is te lezen op sites als Hyves en te horen op YouTube.
De rap is onderdeel van de campagne ‘huwelijksdwang en
achterlating’ die de Nederlandse overheid eind juni is begonnen om jongeren
weerbaarder te maken tegen deze praktijken. Tientallen jongeren worden jaarlijks
na de vakantie tegen hun zin in het land van herkomst achtergelaten. Veelal
vermoeden ze wel van te voren dat ze worden uitgehuwelijkt of ingeschreven op
een niet-westerse, strenge school, maar ze staan machteloos. ...
Precieze cijfers over het aantal achtergelaten jongeren heeft
het ministerie van Justitie niet. ‘De overheid komt er lang niet altijd achter
dat iets tegen de zin van de kinderen gebeurt’, zegt de woordvoerder. Maar jaar
in, jaar uit komen uit alle hoeken (GGD, politie, scholen, zelforganisaties)
signalen dat jongeren huizenhoog opzien tegen de vakantie. ‘Het werd tijd dat de
verschillende organisaties de krachten bundelden.’
Ook bij ‘Sensoor in eigen taal’ komen elke zomervakantie
telefoontjes en e-mails binnen van jonge vrouwen in nood. Sensoor werkt met
vrijwilligers ‘die Nederland als tweede cultuur’ hebben. ‘In alle
vertrouwelijkheid kan met hen dag en nacht in het Arabisch, Turks, Farsi,
Koerdisch, Engels of Frans worden gesproken’, zegt Sali Alhasani van Sensoor
(voorheen de allochtonentelefoon).
Alhasani: ‘Er zijn heel veel problemen, huiselijk geweld,
gedwongen uithuwelijking. Overigens ook omgekeerd. Vrouwen die last hebben van
heimwee en eigenlijk niet meer terug naar Nederland willen. In de vakantie gaat
eenderde van de gesprekken over familiebezoek.
Red.: En wat uithuwelijken inhoudt:
Uit:
De Volkskrant, 15-08-2009, van correspondente Greta Riemersma
‘Ik ben extreem bang geweest’
De Marokkaanse Fayza Oum ’Hamed werd uitgehuwelijkt en in Amsterdam jarenlang
mishandeld door haar man. Binnenkort verschijnt haar boek.
In de zomer van 1994 stonden bij Fayza Oum ’Hamed in de noord-Marokkaanse stad
Nador plotseling drie onbekende Marokkaanse vrouwen voor de deur. Een van hen
kwam uit Amsterdam. Zij zocht een vrouw voor haar zoon. De keuze viel op Fayza.
Een jaar later ging ze met hen mee naar Nederland, in een BMW met gele
kentekenplaten die zo tot de verbeelding van haar ouders hadden gesproken.
Fayza was 16 toen ze terechtkwam in Amsterdam-Oost, in het
huis van haar schoonfamilie. Daar bleek dat haar ouders beter informatie hadden
kunnen inwinnen over de onbekende mensen aan wie ze was meegegeven. Jarenlang
werd Fayza opgesloten, verkracht en geslagen door haar echtgenoot. In 2002
belandde ze na een zelfmoordpoging in een blijf-van-mijn-lijfhuis.
Ze maakt haar ervaringen binnenkort openbaar, ook al zijn
haar ouders daar niet blij mee. ‘Maar als niemand de waarheid vertelt, verandert
er nooit iets’, zegt Fayza. Op 26 september verschijnt haar boek De
Uitverkorene. Naar aanleiding daarvan sprak de Volkskrant met haar in
haar ouderlijk huis in Nador, waar ze deze zomer sinds lange tijd weer was.
‘Ik ben jarenlang boos geweest op mijn familie, ik wilde
niets met ze te maken hebben. Uithuwelijken is al erg, maar uithuwelijken aan
iemand die je niet kent, is helemaal erg’, zegt ze. Bang is ze niet, nu haar
boek bijna verschijnt. ‘Ik ben jarenlang extreem bang geweest. Ik heb nog steeds
slaapproblemen. Maar de angst is ontploft.’ ...
Red.: Terreur, dus.
Nog zoiets dat voortdurend opspeelt, en waar maar niets aan
gedaan wordt (hoewel ze nu zeggen van wel):
Uit: De Volkskrant, 23-09-2009, van verslaggever Inti Ibañez Matus
'Goede voorlichting over risico's neef-nichthuwelijken is
cruciaal'
Interview Haci Karacaer | Alleen een wettelijk verbod is onvoldoende om
neef-nichthuwelijken te voorkomen, meent de ex-directeur van Milli Görüs.
Een herinvoering van het verbod op huwelijken tussen neven en nichten. Dat is
een van de kabinetsmaatregelen om de integratie van vooral Turken en Marokkanen
te stimuleren en het aantal importhuwelijken te beperken. Te kortzichtig, vindt
Haci Karacaer, die zelf getrouwd is met een bloedverwant en wiens jongste zoon
gehandicapt is. Hij is directeur van uitzendbureau Flextreme en voormalig
directeur van de Turks-islamitische stichting Milli Görüs.
'Met alleen een wettelijk verbod kom je er niet, omdat het
probleem daarvoor te ingewikkeld is. Neef-nichthuwelijken moeten worden
ontmoedigd door middel van landelijke campagnes die wijzen op de grote medische
en sociale risico's', meent hij.
Zelf is hij vrijwillig getrouwd met een nicht, de dochter van
de zus van zijn vader. ...
Hoe wordt er in de Turkse en Marokkaanse gemeenschap gedacht over de
gezondheidsrisico's?
'Ze weten ervan, maar zijn geneigd de gevaren te negeren. Er zijn zoveel
factoren die de overhand hebben; de streek waar de huwelijkskandidaat vandaan
komt, zijn of haar reputatie en het belang dat de ouders hebben bij de nieuwe
schoonfamilie. Daarnaast zwichten jongeren voor de druk van hun ouders om
conflicten te voorkomen. Er is hooguit schijnbare vrijwilligheid bij huwelijken
tussen neef en nicht.'
Red.: Er worden ook voortdurend politiek-correcte
studies gepubliceerd dat het allemaal wel meevalt. Hier de waarheid:
Uit:
De Volkskrant, 23-09-2009, ANP
Veel erfelijke ziekten bij Arabieren
Van alle bevolkingsgroepen in de wereld lijden Arabieren het meest onder
erfelijke afwijkingen. Ruim 60 procent van de genetische afwijkingen onder
Arabieren is een gevolg van huwelijken tussen neven en nichten
Onder de Arabische bevolking zijn tot op heden ruim
negenhonderd genetische ziekten vastgesteld. Dat berichtte dagblad The
National in Dubai dinsdag op basis van een rapport van het centrum voor
Arabische genstudies (CAGS). Circa tweehonderd daarvan komen alleen voor bij
Arabieren in de Golfstaten. ...
Sommige kwalen hebben epidemische vormen aangenomen: ze komen
voor bij iets meer dan honderd op 100.000 personen voor. Hieronder vallen onder
meer diabetes en borstkanker.
In Dubai trouwt 40 procent van de inwoners met een neef of
nicht. In Sudan en Mauritanië liggen die aantallen het hoogst: tweederde van de
bevolking huwt een lid van de eigen familie.
Red.: Een schijnbaar wat kleinere kwestie:
Uit:
De Volkskrant, 21-10-2009, van verslaggeefster Anneke Stoffelen
'Ontreken allochtonen kan afbreuk doen aan geldigheid van
steekproef'
Allochtoon laat zich lastig enquêteren
Face-to-face benadering meestal de enige oplossing voor
representatief resultaat | 'Dat is tijdrovend en te duur' | Ophef in R'dam over
beloning (40 euro) voor deelname
Onderzoekers kunnen allochtonen moeilijk bereiken met enquêtes. In
schriftelijke en telefonische onderzoeken blijft de respons bij deze groep vaak
achter, dus is een face-to-face-benadering meestal de enige oplossing voor een
representatief resultaat.
‘Maar vaak is dat te tijdrovend en te duur’, stelt Remco
Feskens, die aan de Universiteit Utrecht promoveerde op een proefschrift over
het bereiken van etnische minderheden in enquêteonderzoek. Het gebeurt volgens
hem geregeld dat wetenschappers achteraf constateren dat hun steekproef te
weinig allochtonen bevat. ‘Dat kan afbreuk doen aan de geldigheid van je
onderzoek.’
Deze week ontstond in Rotterdam ophef over een brief van de
gemeente, waarin Marokkanen werden uitgenodigd voor een onderzoek naar hun
ervaringen in de stad. De beloning: 40 euro. Leefbaar Rotterdam noemde dat ‘te
gek voor woorden’ en ‘pure discriminatie’. Burgemeester Aboutaleb zei dinsdag
dat hij niets afwist van de brief en verbrak de samenwerking met het
verantwoordelijke bureau MCA Communicatie. ...
Blijft over de face-to-face-benadering. Van Duifhuizen stuurt
haar interviewers naar markt, moskee en winkelcentrum. ‘We gebruiken vaak
allochtone onderzoekers. Zo ondervang je het taalprobleem en verlaag je de
drempel. Er is bij deze groep vaak argwaan – mensen zijn niet gewend te worden
benaderd voor onderzoek. Bij taboeonderwerpen als huiselijk geweld is het
overigens lastiger dan bij marktonderzoek.’ ...
Red.: Dit kleine ding laat mede zien hoe
mijlenver de allochtoon staat van de Nederlandse maatschappij. Juist omdat het
een klein ding lijkt te zijn.
Er zijn natuurlijk talloze van dit soort kleine dingen, die
tezamen met de grotere als orgaandonatie en de grote als vrijwilligerswerk
het totaal aan verschil met de Nederlandse maatschappij uitmaken. En dat
verschil is dus gigantisch.
Weer een kleinere vorm achterlijkheid:
Uit: Volkskrant.nl, 18-11-2009, ANP.
Nederland telt 1374 polygame huwelijken
In Nederland wonen zeker 1374 mensen die met minimaal twee vrouwen of mannen
tegelijk zijn getrouwd.
Dat heeft minister Ernst Hirsch Ballin van Justitie woensdag
geschreven in antwoord op schriftelijke vragen van VVD-Tweede Kamerlid Paul de
Krom.
De minister baseert zich op cijfers uit de gemeentelijke
basisadministratie (GBA). Polygamie is in Nederland verboden. Polygame
huwelijken die door buitenlanders in het buitenland rechtsgeldig zijn gesloten,
worden hier echter nog wel erkend. ...
Red.: Er werd een paar dagen terug geconstateerd
dat allochtone jongeren minder in de psychologische en psychiatrische
behandeling terechtkomen en daardoor meer in de criminaliteit. Met natuurlijk
weer een suggestie van autochtone schuld. Dit is de werkelijkheid:
Uit:
De Volkskrant, 19-01-2010, door Ianthe Sahadat en Anneke Stoffelen
Achtergrond | Psychische stoornissen bij allochtone jongeren
‘Bezetene’ behoeft ook hulp
Psychische problemen zijn voor Turken en Marokkanen vaak taboe. En
hulpverleners weten niet hoe ze allochtone kinderen met ADHD of schizofrenie
moeten bereiken. Ze komen vaak te laat.
Mijn zoon heeft ADHD, weet de Nederlandse vader. De Marokkaanse moeder zegt: hij
is een beetje druk. Wat voor autochtone Nederlanders een bekend modern
ziektebeeld is, is dat voor de meeste migranten niet, vertelt kinderarts Nordin
Dahhan. Dahhan is werkzaam in het Sint Lucas Andreas Ziekenhuis en het AMC in
Amsterdam en oprichter van de Mozaïekkinderpoli waar veel allochtone kinderen en
hun ouders komen.
Te vaak weten allochtone ouders hun weg niet te vinden naar
de hulpverlening. Het taboe op psychische problematiek is groot. ‘Vergelijk het
met Nederland dertig jaar geleden, toen moesten mensen ook niets van psychiatrie
hebben’, zegt Dahhan. 10 procent van de kinderen die bij Dahhan komen, verwijst
hij door naar de GGZ. Ze komen met hoofdpijn of buikpijn, maar hebben
gedragsproblemen, ADHD of zelfs een psychose.
Ook autochtone ouders denken bij hun 8-jarige kind met
hoofdpijn niet direct: het zal wel psychosomatisch zijn, kom we gaan naar de
psychiater. Bij allochtonen is dat taboe nog groter, zegt Dahhan. ‘Weet je hoe
ze in Turkije en Marokko schizofrenie noemen? Bezetenheid. Dat heeft niks met
geneeskunde te maken, maar met geesten.’
Veel allochtone kinderen en ouders komen pas met
hulpverlening in aanraking als er grote problemen ontstaan, zo bleek uit een
inventarisatie van de Amsterdamse GGD in 2008. Psychosociale problemen worden
minder vaak ontdekt en dat terwijl schizofrenie, angststoornissen en
depressiviteit relatief vaak voorkomen bij migranten en hun kinderen.
Sinds deze maand is de gemeente Amsterdam daarom begonnen met
het screenen van basisschoolleerlingen op psychosociale problemen. Om emotionele
en gedragsproblemen vroegtijdig op te sporen en te voorkomen dat kinderen later
ontsporen en in zware vormen van hulpverlening belanden. ...
Ook de Raad voor Strafrechttoepassing en Jeugdbescherming
signaleerde in 2009 dat er geïnvesteerd moet worden in vroegtijdige opsporing
van psychische stoornissen, met name bij allochtone kinderen. ‘Het lijkt er
immers op dat een gedeelte van de JJI-populatie in de JJI’s terechtkomt omdat
zij niet vroegtijdig of niet adequaat wordt behandeld. (...) De GGZ bereikt
allochtone gezinnen onvoldoende’.
Ten dele komt dat doordat in sommige vreemde culturen een nog
groter taboe lijkt te rusten op psychische hulp dan in Nederland. ‘In veel
gemeenschappen is het echt not done om over je problemen te praten’, zegt
Janssen. Maar hij vindt het vooral ook een gebrek van hulpverleners zelf, die
‘te veel uitgaan van eigen hokjes waar allochtone kinderen niet in passen’.
Klopt helemaal, zegt de Rotterdamse kinderpsycholoog Victor
Kouratovsky. ... Toen hij zich net begon te verdiepen in ‘een multiculturele en
cultuursensitieve aanpak’ in de psychiatrie, waren er collega’s die zeiden:
waarom zou je daaraan beginnen? Die mensen komen toch nooit opdagen op afspraken
en ze spreken de taal slecht.
Kouratovsky vindt dat het aan de GGZ is om die kloof te
dichten. ‘Instituten in de GGZ zijn bolwerken van de blanke middenklasse. De
standaard van wat normaal is, is puur gebaseerd op Nederlandse normen. Als lid
van een etnische minderheid vind je daar geen enkele herkenning met de eigen
cultuur.’ ...
Dat er iets gedaan moet worden om allochtone jongeren op de
sofa te krijgen, daarover zijn de deskundigen het wel eens. Maar Kouratovsky
denkt niet dat het screenen van kinderen door middel van vragenlijsten, zoals nu
in Amsterdam gebeurt, de oplossing is. ‘Juist bij deze groep is de taal een
probleem. Als je een goede diagnose wilt stellen, moeten ouders het gedrag heel
precies kunnen verwoorden. Hoe gaan ze dat op die scholen doen, met tolken in
170 talen?’
Ook kinderarts Dahhan ziet het screenen op basisscholen niet
als dé oplossing. ‘Het is prima, maar je moet niet denken dat mensen vervolgens
direct naar de GGZ stappen.’ Hij pleit voor een alternatief loket voor die groep
allochtonen. ‘De hulp vragen van een ‘gewone’ dokter is voor veel allochtonen
minder lastig. Zo kunnen ze het probleem van hun kind als lichamelijk
presenteren. Deze kan hen vervolgens doorsturen.’
Red.: Weer de hele trits bij elkaar: de enorme
allochtone sociale achterstand, de roep dat "wij" er onmiddellijk iets aan
moeten doen, en de roep van "discriminatie" als dat niet niet direct op volle
kracht en met de inzet van miljarden gebeurd. En oh ja: de allochtone bijdrage
die verwacht wordt, is ook hier weer nul, noppes, zero.
Een andere maatstaf van het verschil:
Uit: Volkskrant.nl, 09-04-2014, ANP, redactie
Schippers wil herstelingreep na genitale verminking vergoeden
Vrouwen die tegen hun wil zijn besneden, kunnen de hersteloperatie straks
vergoed krijgen. Dat heeft minister Edith Schippers (Volksgezondheid) aan de
Tweede Kamer geschreven.
... Vrouwelijke genitale verminking is strafbaar in Nederland.
In ons land wonen naar schatting 30.000 besneden vrouwen. Daarnaast lopen
jaarlijks 40 tot 50 meisjes die in Nederland wonen het risico te worden
besneden. Vooral als het herkomstland wordt bezocht, gaat het risico omhoog. De
meeste meisjes uit de risicogroep zijn afkomstig uit Somalië en Egypte.
Red.: Dat is dus 30 duizend maal minstens vier tot
vijf voor de directe sociale omgeving aan barbaren - rond de 150 duizend stuks.
Dan is er automatisch iets als vijf tot tien keer zo veel halve barbaren. Ergens
dicht tegen een miljoen halve barbaar of erger.
Weer eens iets over de geestelijke gezondheid van
allochtonen:
Uit:
De Volkskrant, 05-05-2014, van verslaggeefster Charlotte Huisman
Allochtone ouders vaak blind voor angst kind
Marokkaanse ouders merken het minder vaak op dan Nederlandse ouders als hun
tienerkinderen piekeren. Het is een van de redenen waarom Marokkaans-Nederlandse
jongeren ondervertegenwoordigd zijn in de geestelijke gezondheidszorg. .
Dit blijkt uit onderzoek van sociale wetenschapper Esmée
Verhulp, die binnenkort promoveert aan de Universiteit Utrecht. 'Als ouders
emotionele problemen niet opmerken, is er voor hen ook geen reden hulp te zoeken
bij bijvoorbeeld een psycholoog. ...
Het aandeel Turkse en Marokkaanse jongeren (13-18 jaar) in de
geestelijke gezondheidszorg is ongeveer de helft van wat je mag verwachten,
concludeerde de Gezondheidsraad in 2012. ...
Red.: Maar natuurlijk betekent dat niet dat
allochtonen geestelijk gezonder zijn. want natuurlijk is het, zoals gewoonlijk,
precies omgekeerd: om een probleem te aan te pakken moet je het eerst erkennen.
En dat is nu eenmaal zeer slecht verzorgd in de allochtone culturen: problemen
erkennen. Daarom, mede, functioneren ze ook zo slecht. En daarom zie je dus dit:
Die kinderen zijn dus niet gewoon angstig, zoals de kop stelt, maar gestoord.
Die kop had moeten luiden: "Allochtone ouders vaak blind voor storing kind".
Angstige kinderen kruipen in hun schulp. Marokkaanse kinderen lopen enthousiast
rond en maken Hollandse kinderen uit voor "Hoer!" of "Kaas!". Om ze later te
gaan bestelen en beroven. En dan komen ze uiteindelijk in aanraking met de
forensische psychiatrie. Niks angstig. Gewoon gestoord.
Naar Cultuurverschillen
,
Allochtonen, lijst 
, Allochtonen, overzicht
, of site home
.
|
De
kerken mogen in snel tempo kleiner, grijzer en leger zijn geworden, de
kerkganger zelf is er niet minder actief om. Kerkgangers blinken uit in
vrijwilligerswerk. Ze zijn ook vrijgevig als het om goede doelen gaat.