Bronnen bij Multicultureel: gedwongen schoolkeuze

De houding van de bestuurlijke en intellectuele elite aangaande immigranten/allochtonen/moslims is samen te vatten in twee principes, voortvloeiende uit de ideologie van het multiculturalisme "Ze zijn volledig gelijkwaardig aan ons", en "We moeten ze met hun achterstanden helpen". Volledig contradictoire natuurlijk, maar hoort bij ideologie. Dus hebben ze ook geen problemen met de twee stellingen "We moeten de immigranten/allochtonen/moslims helpen", en "Wij gaan de immigranten/allochtonen/moslims niet helpen" - de eerste 'we' eigenlijk staan voor "de Nederlandse burgers', en de tweede 'wij' staande voor de bestuurlijke en intellectuele elite. De eerste 'we' staat dus voor de onderste tweederde van Nederland.

En één van de manieren waarop de bovenste derde de onderste tweederde wil dwingen om de immigranten/allochtonen/moslims met hun achterstanden te helpen, is om ze te dwingen om samen met de immigranten/allochtonen/moslims op school te gaan (de Volkskrant, 19-02-2005, interview met door Raoul du Pré en Hans Wansink met Maria van der Hoeven, minister van Onderwijs):
  Weer te voet naar school
...
Maar Nederlandse ouders zijn bereid kilometers te rijden om hun kind, buiten de eigen wijk, naar een witte basisschool te brengen.
Ja, dat is ongewenst. Kinderen moeten om de hoek naar school. Te voet. In de buurt waar ze ook op straat spelen. Dat is het basisprincipe. Mensen moeten bedenken: is het wel zo handig om mijn kind, dat toevallig wat witter is dan de buurjongen, naar een witte school in een andere wijk te brengen. terwijl hij toch hier op straat speelt? Je ziet die beweging nu ook op gang komen. Maar ouders moeten dat doen dat vanuit hun eigen verantwoordelijkheid, niet omdat de overheid zegt dat ze het moeten.'

In Rotterdam willen ze dubbele wachtlijsten aanleggen om te voorkomen dat autochtone ouders alle plaatsen op de meest gewilde witte scholen reserveren.
'Ik heb over het Rotterdamse plan advies gevraagd aan de Onderwijsraad. Ik wil weten of w e straks niet tot de orde worden geroepen op grond van de Wet Gelijke Behandeling. Maar ik onderschrijf het probleem: in Rotterdam slaan scholen die helemaal geen afspiegeling zijn van de wijk. Ik ben benieuwd wat de Onderwijsraad van de Rotterdamse oplossing vindt. En als het niet kan, wil ik weten wat we wél kunnen doen.' ...

Oftewel: witte ouders in witte wijken mogen hun kinderen naar de witte school sturen, en ouders uit gemengde wijken moeten hun kinderen maar naar zwarte of gemengde scholen met een overdaad aan achterstandsleerlingen sturen. Dit is een overduidelijk voorbeeld van klassebevoordeling: de hogere klassen in de witte wijken worden vrijgesteld van de integratie, die gedaan moet worden door de lagere en middellage klassen.

Dat dit deze opinie gedeeld wordt door de linkse intellectuele elite blijkt uit de volgende twee bronnen (de Volkskrant, 24-11-2004, hoofdredactioneel commentaar):
  Gemengde scholen

...    De maatregel is ook van beperkte praktische betekenis. De segregatie in het onderwijs wordt vooral veroorzaakt door segregatie in de volkshuisvesting. Omdat er niet zo veel gemengde wijken zijn, zijn er ook niet al te veel gemengde scholen. Bovendien is het plan alleen van toepassing op scholen die een wachtlijst hebben.
    Het ongedaan maken van de ruimtelijke segregatie in Nederland is uiteraard niet eenvoudig. Er worden wel koopwoningen gebouwd in achterstandswijken, maar die zijn vooral aantrekkelijk voor jonge tweeverdieners die zich niet met de buurt bemoeien en weer verhuizen als zij kinderen krijgen. En aan het omgekeerde, sociale huisvesting in dure wijken, durven politici hun vingers doorgaans niet te branden. Bovendien is hun manoeuvreerruimte beperkt, omdat altijd weer de 'witte vlucht' dreigt. Als het integratieproject te sterk aan de witte middenklasse wordt opgedrongen, zal zij de grote stad verder ontvluchten. Daardoor wordt de spiraal naar beneden alleen maar doorgezet, alle goede bedoelingen ten spijt.
    Toch verdient het Rotterdamse initiatief ondersteuning, omdat zo het contact tussen verschillende bevolkingsgroepen wordt bevorderd. Daarom is het curieus dat het plan waarschijnlijk eenvoudig onderuit gehaald kan word met een beroep op de anti-discriminatiewetgeving. Die verbiedt het aanhouden van wachtlijsten op huidskleur of etnische herkomst.
    Hier is de letter van de wet strijdig met de geest. De wetgeving op het gebied van anti-discriminatie is juist bedoeld om integratie te bevorderen. Zij mag geen innovaties in de weg staan. Zo nodig moet de wet dus worden veranderd.
    Geweigerde ouders zullen zich ook beroepen op de vrijheid van onderwijs. Die is inderdaad een groot goed, maar in dit geval gaat het om scholen met een wachtlijst, die toch al kinderen moeten weigeren. Het is acceptabel dat die selectie mede wordt bepaald door maatschappelijke factoren.

Hier staat dus met bijna zoveel woorden dat desegregerende maatregelen opgedrongen mogen worden, behalve voor de witte middenklasse (en hoger natuurlijk) omdat die anders de stad zal ontvluchten. Daarvoor zou zelfs de wet moeten worden aangepast. Dat is schandalig, en grove hypocrisie, omdat de schrijvers, de hoofdredactie van de Volkskrant, tot de (al dan niet) witte middenklasse en hoger behoren. De kwade mentaliteit achter deze voorstellen doet het ergste vermoeden voor de gevolgen als ze worden ingevoerd. Aandachtig het gezegde dat je niet iedereen tot in het eeuwige kan bedriegen, zullen op den duur de slachtoffers van dit beleid in het geweer komen. Men kan verwachten dat de opstand die dan uitbreekt nog veel erger zal zijn dan die na de moord op Pim Fortuyn. Het meest zorgwekkende is dat sommige mensen deze tweede opstand al voorspeld hebben, als de politiek haar foute houding ten opzichte van dit probleem niet zou aanpassen. Het bovenstaande toont aan dat die aanpassing niet is gebeurd, bijna in tegendeel. En het echt schrijnende is dat deze voorstellen het gevolg zijn van wandaden begaan door moslims, de moord op Theo van Gogh, de vele allochtone schoffiesclubjes die autochtonen lastig vallen, en zich onaangepast gedragende geestelijk en intellectuele allochtone leiders.

Een nieuwe ideoloog (de Volkskrant, 24-02-2005, van verslaggever Raoul du Pré):
  'Ik heb niets tegen zwarte school'

De PvdA wil kinderen met een leerachterstand beter spreiden over de scholen. Het plan moet ook de segregatie in het onderwijs tegengaan. 'Iedereen wordt gelijk behandeld.'

De PvdA wil dat alle scholen, dus ook de bijzondere, een acceptatieplicht krijgen. Ze verliezen daarmee het recht kinderen te weigeren. Per gemeente maken scholen spreidingsafspraken: een school die te veel zwakke leerlingen heeft, hevelt er een paar over naar een naburige school. Het Tweede-Kamerlid Mariëtte Hamer, initiatiefnemer van het plan, legt haar bedoelingen uit.

Wat hebt u tegen zwarte scholen?
'In principe niets. Maar we zien wel dat het voor scholen niet goed is als ze, pakweg, meer dan 35 procent achterstandsleerlingen hebben. Dan wordt het moeilijk alle kinderen evenveel aandacht te geven en slagen kinderen er niet meer in hun achterstand in te lopen. Daarnaast zien wij graag een samenleving waarin mensen met uiteenlopende achtergronden samen leven en dus ook samen naar school gaan. In die zin zijn zwarte scholen onwenselijk '

Maar scholen nemen toch gewoon de kleur van de wijk aan?
'Scholen zijn gesegregeerder dan de wijken waarin ze staan. De openbare school is meestal zwarter dan de bijzondere scholen in de omgeving. Dat blijkt uit alle onderzoeken. In de jaren negentig, toen er een tekort aan leerlingen was, is het even beter gegaan. Scholen waren genoodzaakt alle leerlingen aan te nemen. Die ontwikkeling stagneert. In nieuwbouwwijken zie je witte bijzondere scholen en zwarte openbare scholen naast elkaar verrijzen.'

De bijzondere scholen willen geen allochtone leerlingen?
'Het feit blijft dat bijzondere scholen allerlei impliciete en expliciete manieren hebben om te bepalen welke leerlingen ze willen hebben. Ze hanteren onduidelijke wachtlijsten of vragen hoge financiële ouderbijdragen zonder erbij te vertellen dat die vrijwillig zijn.'

U wilt daarom een acceptatieplicht voor alle scholen. En scholen gaan samen de leerlingen uit de wijk verdelen. Tornt u daarmee niet aan de vrijheid van onderwijs?
'Ouders geven zelf de scholen van hun voorkeur aan. Maar het kan gebeuren dat de scholen in onderling overleg beslissen dat een andere verdeling beter is. Een ouder kan dan principiële bezwaren inbrengen en daarmee zijn keus doorzetten. Maar dat zal zelden gebeuren. De meeste ouders tillen niet meer zo zwaar aan de levensbeschouwing van een school. Ligging, sfeer, kwaliteit en een gemengd leerlingenbestand zijn veel belangrijker.'    ...

In Tiel liepen spreidingsplannen eerder stuk. Ze bleken in strijd te zijn met de wet gelijke behandeling.

'Er is één groot verschil: wij selecteren niet op etniciteit, maar op achterstand. Dat is het enige criterium. Iedereen wordt gelijk behandeld.'

Een paar detailpunten:
  Maar we zien wel dat het voor scholen niet goed is als ze, pakweg, meer dan 35 procent achterstandsleerlingen hebben. Dan wordt het moeilijk alle kinderen evenveel aandacht te geven en slagen kinderen er niet meer in hun achterstand in te lopen.

Oftewel: achterstandsleerlingen hebben meer aandacht nodig dan niet achterstandsleerlingen. Dat geldt op de zwarte school, maar ook op de witte. Bij het plaatsen van zwarte leerlingen, die meer aandacht nodig hebben, op een witte school, neemt de aandacht voor de witte leerlingen af, bij gelijkblijvende hoeveelheid bronnen. Dus de witte leerlingen zijn de dupe. Deze redenatie ontgaat, bewust of onbewust, heel weinig ouders.
  Daarnaast zien wij graag een samenleving waarin mensen met uiteenlopende achtergronden samen leven en dus ook samen naar school gaan. In die zin zijn zwarte scholen onwenselijk.

Dit soort opvoedingsdrang is alleen werkzaam op basis van vrijwilligheid. Bij dwang werkt het alleen averechts. Dus mevrouw Hamer moet het zelf doen, of mensen zoeken die het willen doen.
  U wilt daarom een acceptatieplicht voor alle scholen. En scholen gaan samen de leerlingen uit de wijk verdelen. Tornt u daarmee niet aan de vrijheid van onderwijs?
'Ouders geven zelf de scholen van hun voorkeur aan. Maar het kan gebeuren dat de scholen in onderling overleg beslissen dat een andere verdeling beter is. Een ouder kan dan principiële bezwaren inbrengen en daarmee zijn keus doorzetten. Maar dat zal zelden gebeuren. De meeste ouders tillen niet meer zo zwaar aan de levensbeschouwing van een school. Ligging, sfeer, kwaliteit en een gemengd leerlingenbestand zijn veel belangrijker.'

Ouders vinden sfeer heel belangrijk, en kiezen daarbij voor de sfeer van de rustige, blanke, leerlingen, en niet voor een gemengd leerlingenbestand . Mevrouw Hamer jokt dus. Ieder andere regeling is die van dwang.
    Als er dit soort dwangmaatregelen ten nadele van de belangen van autochtonen genomen mogen worden, mag dit ook gedaan worden bij allochtonen. Precies hetzelfde argument als mevrouw Hamer gebruikt kan ook gebruikt worden om hoofddoekjes, moskeeën en het spreken van een buitenlandse taal te verbieden: ter voorkoming van een verdere sociale achterstand voor allochtonen.
  In Tiel liepen spreidingsplannen eerder stuk. Ze bleken in strijd te zijn met de wet gelijke behandeling.
'Er is één groot verschil: wij selecteren niet op etniciteit, maar op achterstand. Dat is het enige criterium. Iedereen wordt gelijk behandeld.'

Maar in de praktijk is de groep zwakke leerlingen grotendeels dezelfde als de groep zwarte leerlingen, zoals als blijkt uit het decennia gehanteerde beleid dat leerlingen van niet-blanke afkomst dubbel meetelden bij de financiering (pas heel recent is dit onder druk van de wenselijkheid in dit soort discussies verandert in alle achterstandsleerlingen).

Dat speelde allemaal in 2005. Het is nu 2011, de PVV is sterk geworden, maar de multiculturalisten hebben nog steeds weinig geleerd, en blijven de Nederlanders hun ideologie opdringen (de Volkskrant, 07-04-2011, hoofdredactioneel commentaar, door Carlijne Vos):
  In de ban van de ring

Veel kinderen worden uitgeloot voor de school van hun keuze. Maar aan de randen van de stad is genoeg plek.


Bij honderden kinderen uit groep 8 vloeien dezer dagen de tranen. Ze zijn uitgeloot voor de middelbare school van hun keuze. De problematiek speelt het sterkst in Amsterdam, vooral bij de vijf categorale gymnasia.
    De verdrietige en boze ouders en kinderen vragen zich af waarom er niet meer plaatsen worden gecreëerd. Het antwoord daarop is simpel; er is genoeg plek bij de grootschalige lycea aan de randen van de stad. Nog een eliteschool in het centrum zou die scholen verder leegzuigen.
    Ouders sturen hun kind nu eenmaal liever naar een witte school binnen de ring. Het probleem zit 'm immers in de vrees voor grootschalige - vaak zwarte - scholen en niet in het gebrek aan havo- of vwo-plekken. Hiermee is de tweedeling tussen zwarte en witte scholen een feit.
    Initiatieven om deze kloof te overbruggen verdienen dan ook lof. ...

Grappig genoeg krijgen we geen uitleg van het 'dan ook'. Natuurlijk omdat die uitleg er niet is. Althans: geen fatsoenlijke.
    Kennelijk ergerde ook collega Martin Sommer zich aan dit commentaar, want hij geeft de onfatsoenlijke uitleg - met commentaar (de Volkskrant, 09-04-2011, column door Martin Sommer):
  In de sovjet-zone

Segregatie is een nieuwe jas voor oude agressie


Het was deze week weer L-dag voor de achtste groepers. De L staat voor loting en dus voor leed. Kinderen in tranen, want kunnen niet naar de school van hun keuze. Ouders wanhopig om dezelfde reden. Die school is vaak een zelfstandig gymnasium. En elk jaar is er weer een hoop heisa, steeds meer heisa trouwens aangezien er steeds meer kinderen naar die gymnasia willen.
    Al jaren kun je de rectores horen roepen, doe mij een filiaal, dan kunnen we iedereen tevreden stellen. Soms komt er eentje bij, in Amsterdam een paar jaar geleden twee. Maar het blijft mondjesmaat en de ouders en de kinderen eindigen elk voorjaar in een vernederende rondgang langs scholen waar ze eigenlijk niet willen zitten.
    ... Waarom worden die gymnasia niet gewoon gebouwd? Omdat bestuurders het eigenlijk prima vinden zoals de dingen nu gaan. Keuzevrijheid is voor hen niet een elementair en nastrevenswaardig goed, maar iets dat voor gewichtiger samenlevingsdoelen moet wijken. Wij bevinden ons met de schoolkeuze in de sovjet-zone van de Nederlandse maatschappij ...
    Net als vroeger in de Sovjet-Unie ondergaan de ouders hun lot meestal gelaten. Er wordt opmerkelijk weinig geprocedeerd. Dat moet te maken hebben met schuldgevoel vanwege het morele argument dat altijd weer tevoorschijn komt. Zelfstandige gymnasia werken de segregatie in de hand. U moet uw kind naar een gemengde school aan de rand van de stad sturen, dan heeft de samenleving er ook nog wat aan. Doet u dat niet, dan bent u een witte elitaire egoïst.    ...

De onfatsoenlijk uitleg: dwang van de bestuurlijke en intellectuele elite op de blanke ouders om hun kinderen te laten dienen als gedwongen amateur-opvoeders van de sociaal, cultureel, en intellectueel achterstandige kinderen van allochtone immigranten. Diezelfde elite die in hun blanke wijken natuurlijk wel verzekerd is van blank onderwijs:
 
  Bestuurders en overige idealisten die vinden dat die scholen aan de stadsrand pico bello zijn, en dat de samenleving er ook nog mee is gediend, moeten vooraan staan om hun eigen kinderen daarheen te sturen. Maar zo is het niet. Ook zij geven hun kinderen liever op bij het Barlaeus - de uitvoering van de idealen is voor de anderen.

Of wat poëtischer, na nog wat andere info:
 
  De vraag is om te beginnen of het zou helpen. Daarover schreef de hoogleraar onderwijsbeleid Sjoerd Karsten in de bundel Steeds minder leren (2005, aanbevolen) dat ‘sociale segregatie niet door dwang kan worden opgeheven’. Ja, segregatie is een probleem. Nee, we schieten er niks mee op om de gymnasia op te doeken dan wel de ouders in hun keuzevrijheid te beknotten.   ...
     ... ‘Like the priest of some mouldering religion, they make pious noises in public places, then go their private ways’, citeert Karsten het conservatieve Britse parlementslid Walden.

Natuurlijk helpt hiertegen weinig. Je zou kunnen proberen eigen scholen op te gaan richten, maar dat is heel veel moeite, en de bestuurlijke elite kan het makkelijk tegenhouden:
 
  De toen nog Amsterdamse wethouder voor Onderwijs Ahmed Aboutaleb zei op een avond tegen boze ouders van uitgelote kinderen dat je toch ook rustig op de volgende tram wacht als er een volle voorbij komt rijden. Dat was een perverse vergelijking, aangezien het GVB de volgende tram niet met opzet een half uurtje tegenhoudt omdat het zo wel weer genoeg is met het openbaar vervoer.

Uit de mond van een direct-belanghebbende allochtoon is dit inderdaad volstrekt pervers. Het is kennelijk wachten op een soort opstand.


Naar Multiculturele samenleving , of site home .