De economische klassenstrijd: arbeidsexportBij afnemende economische opbrengst in een bedrijfstak door concurrentie uit lagelonen landen zijn er twee mogelijkheden: productverbetering en kosten verlaging. Productverbetering is een taak voor de top van het bedrijf. Als men daar niet in slaagt, blijft alleen kostenverlaging over.Is er alleen sprake van kostenverlaging, dan is de volgende vraag 'waar?'. Dit is een belangrijke deel van de huidige economische klassenstrijd. Gebruikelijk is om dit in de lagere regionen van een bedrijf te doen. Tegelijkertijd komen is bijna dagelijks berichten van salarisstijgingen uit de top van het bedrijfsleven. Dit moet bezien worden in het licht van het bovengenoemde feit dat het die top is die voor de vernieuwing zou moeten zorgen, en dat dit kennelijk niet kan. Waar het hier om eerst gaat is het mentaliteit van de twee verschillende klassen. In het merendeel van de gevallen zijn de lagere klassen bereid tot de coöperatieve houding: in het belang van het behoud van de organisatie, de maatschappij is men bereid offers te brengen. In het merendeel van de gevallen zijn de hogere klassen niet alleen niet bereid een offer te brengen, maar eisen ze voortdurend meer. Als men hen daarop aanspreekt, worden er eerst allerlei verdachtmakingen over jaloezie aan de andere kant geuit, en vervolgens gedreigd met vertrek naar het buitenland ("In het buitenland zijn de beloningen nog veel hoger"). De conclusie uit deze stand van zaken is duidelijk: het is de taak van de top om te zorgen voor de vernieuwing in onze bedrijven, die er voor moet zorgen dat onze economie gezond blijft. Zijn ze daartoe niet in staat, dan zijn het niet de arbeiders, maar die top die zal moeten worden vervangen door mensen die wel creatief zijn in het oplossen van de vraag naar technologische vernieuwing. Dat kan in de loop van een aantal jaren geregeld zijn, door bedrijfskundigen, juristen en andere loze managementtypen te vervangen door ingenieurs en wetenschappers, ondersteund door enkele verkopers.
|
