Bronnen bij Financiële wereld: afwentelen risico

16 jul.2012

Een normale bank die een normaal krediet verleent voor een specifiek economisch doel, neemt een risico, want dat doel hoeft niet gerealiseerd te worden. Het nieuwe product kan slecht verkopen. Dat risico zit verrekend in de rente die je betaalt bij je krediet. Het is eigenlijk hetzelfde als bij verzekeren.
    Die verzekerfunctie bestaat niet voor vormen van krediet waar geen reële economische waarde tegenover staat. Dat is dus speculeren. Banken maken normaal dat onderscheid niet, en doen deze twee dingen door elkaar. De reden daarvoor is dat met speculeren meer geld verdient wordt, omdat dit gaat met als basis de totale hoeveelheid geld die rondgaat, die, zoals we gezien hebben iets als 20 en meer keer zo groot is als de reële economie. Per procent- of promille-punt winst krijg je dus 20 keer zo veel als je speculeert.
    Maar dit soort speculatie kent natuurlijk hetzelfde soort risico als gewon krediet: het hoeft niet altijd te lukken. En dan gaat het net zo snel omlaag, als dat het omhoog kan gaan.
    Het punt waarop geld verdienen met krediet-zonder-tegenwaarde gaat mislukken, is op het moment dat er geen economische groei meer is. Er komt dan geen niet geld meer in het totaal van economie-plus-financiële-wereld, en zodra er ergens iets afgelost moet worden, blijkt hetgeen waarmee afgelost moet worden er niet te zijn, want dat is ander geld, en dat geld stond ook voor niets, enzovoort. Tot je komt bij het geld dat staat voor de echte economie, maar dat is dus slechts een fractie van alle geld. Dan heb je dus een kredietcrisis. Dat wil zeggen: eigenlijk is alle geld onbetrouwbaar.
    Maar de betrouwbaarheid van geld is een hoeksteen van het maatschappelijke gebeuren, dus zodra dat gebeurt, komt de instantie in zicht die staat voor het maatschappelijke gebeuren: de regering. Wat er gebeurt is dat de regering garant gaat staan voor het geld, dus het krediet.
    Het speculeren met geld heeft op dat moment dus verlies opgeleverd, en dat verlies gaat voor een groot deel gedekt worden door de regering. Dat is waarom speculeren voor banken de functie heeft van een casino-zonder-nieten.
    Nu heeft de regering, gewoonlijk een stuk of twaalf personen met een stropdas, eigenlijk ook geen geld, althans niet in dit soort hoeveelheden. En in functie hebben ze nog veel minder geld, want de meeste overheden hebben schulden. De enigen die in een land geld hebben, zijn de burgers.
    Dus wie uiteindelijk garant staan voor de schulden gemaakt door de banken, zijn de burgers - niet de banken. Het bewijs daarvoor is wat er gebeurde tijdens de Amerikaanse kredietcrisis: de Amerikaans overheid, dat wil zeggen de regering van een land dat de grootst mogelijke afkeer heeft van bemoeienis van de staat met de economie, heeft een aantal van de grootste financiële instellingen, die voor tientallen en honderden miljarden verlies hadden geleden, overgenomen en hun verliezen overgenomen. Die zijn verdwenen in de staatsschuld. Dat wil zeggen: de schulden van alle burgers.
    Daarop heeft de Amerikaanse regering één uitzondering gemaakt: de bank Lehman Brothers. Alle financiële "deskundigen" roepen sindsdien dat dit een fout is geweest. Al die deskundigen maken natuurlijk zelf deel uit van de financiële wereld.
    Op het ogenblik van schrijven, midden juli 2012, gebeurt precies hetzelfde in Europa: de Spaanse banken hebben dezelfde soort risico's genomen, vaak in speculatief vastgoed, en nu de economie niet meer groeit, daalt de behoefte aan vastgoed. Dus wordt dat minder waard, enzovoort. Men noemt dat "het knappen van de vastgoedbubbel". Maar het is dus "het knappen van een kredietbubbel", van de algemene soort als al die andere vormen van krediet zonder economische tegenwaarde. Dat wil zeggen: van de 95 procent van de financiële wereld die uit dat soort krediet bestaat.
    Deze uitleg was nodig om het volgende bericht te verklaren:


Uit: De Volkskrant, 13-07-2012, van verslaggever Peter de Waard

Obligaties Nederland zo gewild dat rente negatief wordt

De Jager verdient geld met het lenen van geld


Tussentitel: Nederland hoeft voor 2-jarige lening geen rente te betalen

Geld stallen bij een bank wordt steeds onaantrekkelijker wegens de dalende rente. Maar sparen is nog altijd vele malen voordeliger dan het geld uitlenen aan de Nederlandse staat: die kan tegenwoordig steeds vaker geld vragen, in plaats van rente uit te betalen.
    Op de aankoop van Nederlandse staatsobligaties met een looptijd van twee jaar moet nu ook al een toeslag worden betaald in plaats van dat rente wordt verkregen. Tot dusver kwamen 'negatieve rentes' alleen voor bij kortlopend schatkistpapier van drie en zes maanden.
    Het betekent dat minister De Jager van Financiën bij het financieren van het begrotingstekort in de unieke positie verkeert dat hij geld krijgt toegelegd, ook al gaat het slechts om duizendsten van procenten. Internationale beleggers zien Nederland als zo'n veilige plek in deze onzekere tijden, dat ze er een premie voor over hebben om hier hun geld weg te zetten. Dat geldt nog sterker voor Duitsland en Zwitserland.    ...


Red.:    Wat die beleggers zich dus realiseren is dat hun geld op de normale financiële markt niet veilig is - dat wil zeggen: dat het verminderde waarde heeft. Het heeft in feite geen waarde, maar dat waren ze even vergeten door de tijden van economische groei en het voortdurend toenemen van de kredietbehoefte. De waarde die ze er nu nog aan toekennen, is gebaseerd op de verwachting dat de economie binnen afzienbare tijd weer gaat groeien, waardoor hun geld de volle waarde behoudt. De waarde die ze er nu aan toekennen is in feite ook al speculatie.
    Maar er is dus een afgenomen kans op economische groei, dus is hun geld minder waard. En wel minder naarmate het verder afstaat van de reële basis van geld: de echte economie. Die, zoals we gezien hebben, in feite geschraagd wordt door de burgers.
    Dus wat doen die beleggers, ze brengen hun geld dichter bij de burgers - de regering. In staatsobligaties. Want als de waarde van het geld onverhoopt mocht instorten, dan is daar de laatste bron van tegenwaarde. Bij de burgers.
    En dat is waarom de regering een negatieve rente krijgt op haar leningen: het risico van het geld en het krediet is daar het laagst. En de dragers van dat risico zijn dan dus niet meer de financiële instellingen, maar de burgers. Want als er een kredietcrisis komt, garandeert de overheid het geld, ten koste van alle burgers.
    Waarmee de hele situatie samen te vatten is als volgt: de financiële wereld speculeert door het creëren van een financiële markt die twintig en meer keren groter is dan de echte economie. Zolang ze winsten maken, zijn die ontzettend groot, en die winsten steken ze in eigen zak. En zodra de verliezen komen, zijn die ook ontzettend groot, en draaien de burgers ervoor op.
    De financiële wereld is een groot casino zonder nieten.
    Nou zou de vraag gesteld kunnen worden "Waarom bestaat dit casino dan toch nog?" Het antwoord is hetzelfde als dat op de vraag waarom alle casino's nog bestaan: menselijke zwakte. Van een flink deel van degene die weinig geld hebben in de vorm van de hoop dat ze plotseling veel meer geld zullen krijgen. Van degene die heel veel geld hebben omdat dat de manier is waarop ze aan hun geld zijn gekomen (enkele uitzonderingen daargelaten). En van degenen daartussen omdat ze rijk kunnen worden van het organiseren van een casino. Al die mensen weten in feite wel hoe het werkt, en wat de uitkomst is, maar ze willen het gewoon. Ze willen dat casino, want het is natuurlijk heel simpel om juist dit casino te sluiten: je verbiedt het uitgeven van geld, dus van krediet, door particulieren.
    En het beste teken dat men het niet wil, is op te vangen in de media. Want daar zitten geen echt domme mensen in de zin van een iq lager dan 80, en die weten, op zijn minst onbewust, dus ook donders goed hoe het werkt. dat in een casino het casino altijd wint. Maar die willen dus ook niet dat het casino verdwijnt. Want als er iemand weer eens geld in het casino verloren heeft, dan zeggen ze niet dat het casino niet deugt, maar dat die persoon fout heeft ingezet - de meest recente aanleiding is waterschap SNB, dat 209 miljoen euro verloren heeft in het casino:


Uit: De Volkskrant, 13-07-2012, column door Sheila Sitalsing

Geld

'In de financiële wereld is het zo dat je met geld geld kunt maken', zegt Anke Dielissen in december 2007 tijdens een bestuursvergadering van het Waterschap Brabantse Delta. ...
    De geld-baart-geld-uitspraak komt uit de vergadernotulen van het Waterschap Brabantse Delta en belandde gisteren in de Volkskrant dankzij speurwerk van Jesse Frederik en Eric Smit van journalistiek bureau Follow the Money. Zij doken in de handel en wandel van Slibverwerking Noord-Brabant (SNB), een nutsbedrijf, eigendom van vier waterschappen ...
    Het is een verhaal dat verbijstert en moedeloos maakt, omdat het niet het eerste in zijn soort is en vermoedelijk niet het laatste. Een bedrijf dat deels of geheel op publiek geld draait, tuigt constructies op om zo min mogelijk belasting te betalen en om risico's af te dekken - allemaal geoorloofd in het kader van goed ondernemerschap - raakt daarbij verstrikt in tentakels van bankiers die een leuke constructie weten om met geld geld te maken, iets met risico's spreiden en nog geld toe krijgen ook via een credit default swap.    ...

 
Red.:   En Sheila Sitalsing weet waar ze het over heeft, want ze is niet alleen columnist met bijzonder neoliberale en burger-vrijandige opvattingen uitleg of detail (ze is immigrante en daarmee een vijand van de Nederlandse burgers, zoals blijkt uit haar schrijverij en dat van mensen met een soortgelijke achtergrond), maar ook nog econoom. Dus die weet dat het een casino is, zoals ten overvloede ook nog blijkt uit dit (de laatste alinea):

  Terwijl het in de financiële wereld ook zo is dat bankiers zelfs 's nachts in hun slaap de greater fool-theorie kunnen reciteren: er is altijd, overal, in elke markt, een nog grotere sukkel te vinden aan wie je je rotzooi kunt slijten.

En dus moet ze ook weten dat dat bij een verlies in een casino, niet de verliezer de schuldige is, maar het casino. Heb je er bezwaar tegen dat er verliezen worden gemaakt, en dat heeft ze ...

  We zullen dit verhaal vaker lezen, in diverse varianten. Talloze lagere overheden en semi-publieke organen hebben zich, verscherpte regelgeving ten spijt, laten overhalen met publiek geld te woekeren, soms met desastreuze gevolgen.

... want ze noemt het gevolg 'desastreus', dan is er maar één enkele oplossing: verbieden in het casino te spelen. Wat hetzelfde is als het casino sluiten.
    Maar dat wil ze niet. Want als ze dat zou willen zou ze het casino de schuld geven. En wat ze doet is de spelers de schuld geven:

  Het echt snappen doen de slibmannen niet,

Iets waarmee de koppenmaker van de Volkskrant het van harte mee eens is, want hij maakte er de tussentitel van.
    En kennelijk ook de economie-columnist:


Uit: De Volkskrant, 13-07-2012, rubriek De Kwestie, door Peter de Waard

Waarom wil niemand derivaten snappen?

Individuen lukt het steeds weer hun werkgevers met derivaten een rad voor ogen te draaien. Niemand wil ze begrijpen.


Red.:   Eigenlijk zegt dit al voldoende. Het probleem is niet de derivaten, volgens Peter de Waard, maar dat je ze moet begrijpen. Dit terwijl de auteur aan het einde van zijn artikel het volgende lijstje langsloopt:

  Schandalen uit het verleden deden ook geen belletje rinkelen. In februari 1995 - 17 jaar eerder - blies een handelaar in Singapore de Barings Bank op, een van de oudste en gerenommeerdste zakenbanken in de wereld. De 28-jarige Nick Leeson sloeg op de vlucht nadat hij de bank met een verlieslatende positie van 1 miljard euro in derivaten had opgezadeld die onvermijdelijk tot het faillissement zou leiden. Ook Leeson had in de jaren daarvoor veel geld verdiend voor Barings. ...
    De Barings-affaire beheerste wekenlang de voorpagina's, maar gek genoeg ging het kort daarna weer mis. Een jaar later bleek bij Daiwa Bank in Japan hetzelfde te zijn gebeurd voor een nog groter bedrag. Weer een jaar later ging het mis bij het handelshuis Sumitomo.
    Sinds 1995 kwam elk jaar wel een nieuw schandaal aan het licht waarbij een handelaar met derivaten miljardenverliezen had geleden - meestal nadat hij eerst goede zaken had gedaan en daarvoor was beloond met fikse bonussen.

En hij citeert ook nog dit:

  Het grootste schandaal was de kredietcrisis van 2008, toen, mede door het gebruik van derivaten, het hele financiële systeem bijna werd opgeblazen. 'Financiële massavernietigingswapens', noemde superbelegger Warren Buffett de derivaten.

De conclusie is voor de hand liggend: dit moet verboden worden. Maar dat schrijft Peter de waard dus niet. net zo min als Sheila Sitalsing. En al die andere lieden die je in de media treft, de oligarchie. Met of zonder economische opleiding. iets waarvoor Peter de Waard zelf bijna de oplossing geeft:

  Schandalen uit het verleden deden ook geen belletje rinkelen. In februari 1995 - 17 jaar eerder - blies een handelaar in Singapore de Barings Bank op ... Ook Leeson had in de jaren daarvoor veel geld verdiend voor Barings. Op de bestuursvergaderingen in Londen was iedereen verwonderd over de geldpers die in Singapore was gecreëerd, maar niemand vroeg zich af hoe Leeson dit deed. Niemand wilde het snappen.

Inderdaad: Sheila Sitalsing, Peter de Waard en de rest van de oligarchie ... Niemand wil het snappen. Want "het snappen" betekent het sluiten van het casino. En met behulp van de casino kunnen de rijken de armen uitbuiten. En daarvan profiteert de rest van de oligarchie .
     En als klap op de vuurpijl spreekt ook de baas zich uit. Want het hoofdredactionele commentaar over dit geval komt van de chef van de economie-redactie zelf:


Uit: De Volkskrant, 13-07-2012, hoofdredactioneel commentaar, door Xander van Uffelen

De les van SNB

...    De ontluisterende gang van zaken bij SNB is het zoveelste bewijs dat semi-publieke organisaties zich snel kunnen vergalloperen met financiële contracten. Bankiers maken daarbij handig misbruik van het gebrek aan kennis bij de tegenpartij.
    Het is verleidelijk om organisaties als SNB of Vestia te beschermen tegen bankiers door bijvoorbeeld derivatenconstructies te verbieden. Het afdekken van risico's is voor veel bedrijven en organisaties echter een nuttige methode. En niet elk derivatencontract veroorzaakt een ongeluk.    ...


Red.:   Hier staat, als hoofdredactioneel commentaar in wat men een kwaliteitsmedium noemt, het argument dat de directeur van het casino gebruikt om zijn tent van verse aanvoer te voorzien: "Je kan er ook mee winnen" ...
    Hoe doortapt en corrupt kan je zijn als orgaan dat beweert een publieke functie te hebben. En dat ongetwijfeld ook heeft. En dus ook weet dat ze die heeft. En zich desondanks overduidelijk verkocht heeft aan de zaak van het Kwade Geld uitleg of detail . In de woorden van de hoofdredacteur, uit gesproken in de richting van Frits Bolkestein maar gepubliceerd en dus ook richting lezer uitleg of detail : 'Ik kan u verzekeren dat op de hele redactie van de Volkskrant niet een journalist te vinden is die het kapitalisme verwerpt of ontkent dat de markteconomie ons grote voorspoed heeft gebracht.' Een grote vette leugen, want datgene dat ons voorspoed heeft gebracht, is de technologische vooruitgang uitleg of detail . Met alleen de markt en bankiers zaten we nog op het niveau van de Arabische wereld en Afrika. Daar hebben ze ook markten en bankiers. De warenmarkt en woekeraars. De woekeraars die inmiddels de wereld overgenomen hebben, met steun van de bijna even hard graaiende middenklasse. Waaronder die in de hele media.


Naar Financiële wereld , Economie, lijst , Economie, overzicht , of site home .