Bronnen bij Rijnlandmodel, normen en waarden: MTV-cultuur

Uit: De Volkskrant, 19-09-2006, ANP, Reuters

‘Genocide-zanger’ voor de rechtbank

Voor het Rwanda-Tribunaal in Tanzania is maandag het proces begonnen tegen de voorheen zeer populaire Rwandese zanger Simon Bikindi. Hij wordt ervan verdacht dat hij met zijn liedjes in 1994 radicale Hutu’s zou hebben aangespoord tot de moord op 800 duizend Tutsi’s en gematigde Hutu’s. .....
    ‘Bikindi’s muziek werd gebruikt om jongeren te mobiliseren om zich aan te sluiten bij de Hutu-milities, de moordmachine van regeringspartij MRND’, aldus hoofdaanklager Hassan Bubacar Jallow. Een liedje van Bikindi heette Ik haat de Hutu, waarin hij zich richt tegen Hutu’s die geen hekel hebben aan Tutsi’s.

Red.:   Hier neemt men dus zonder enige twijfel aan dat muziek wel degelijk invloed heeft op de maatschappij, dus zeker ook op de cultuur. hetgeen dan natuurlijk ook geldt voor de vuilmondige cultuur uit creoolse en andere bronnen die tegenwoordig overal te horen is.
 . Wat nu door onderzoek als redelijk vaststaand is bewezen. De eerste bron geeft uitvoerig de verschillende factoren aan  - en om de verbanden ertussen te verduidelijken, zijn de citaten in een wat andere volgorde geplaatst als in het artikel:
 

Uit: De Volkskrant, 05-11-2005, door Jeroen Dijsselbloem en Martijn van Dam, leden van de Tweede Kamer voor de PvdA

Tv-beelden verzieken jeugd met romantiek pimp, slet & gangsta

Tussentitel: Niet bang zijn voor staatsbemoeienis met de opvoeding

Staatscensuur is niet het antwoord op de vergroving van seks op de tv. Maar een debat is wel nodig, vinden Jeroen Dijsselbloem en Martijn van Dam.

...    Sinds enige tijd heeft de hiphopcultuur zijn intrede gedaan als dominante stroming. Waar een aantal jaren geleden nog geëngageerde rappers als Ice-T of Public Enemy de dienst uitmaakten, zijn de sterren van nu in korte tijd losgeraakt van het harde leven in de Amerikaanse getto's. De uitzichtloosheid heeft daar geleid tot een keiharde gangsterwereld, waar je probeert te pakken wat je op een eerlijke manier niet kunt krijgen. Succesvolle rappers als 50Cent of Snoop Dogg laten in hun videoclips zien dat je met geld alles kunt krijgen: de mooiste kleren, dure auto's en willige vrouwen. In menig videoclip worden vrouwen, 'bitches', door de mannen, 'pimps', behandeld als gebruiksvoorwerp. Als 50cent de Candyshop ('I'll let you lick my lollypop') binnenloopt heeft hij het maar voor het uitkiezen (van de cd 'Get rich or die trying' ). 2PAC liet zich door een eindeloze reeks meisjes vragen 'How do U want it?'.   ...

Red.:   En dit "muzikale" gebrek een normen en waarden is, ondanks alle ontkenningen, natuurlijk het gevolg van een  gebrek aan sociale normen en waarden:

Die karakteristieken geven al enig inzicht in de achterliggende problematiek. Het grootste probleem ligt natuurlijk thuis. Steeds meer kinderen, zeker in grote steden, lijken een behoorlijke opvoeding te missen. Sommige ouders hebben nauwelijks meer grip op hun kinderen, vooral als één ouder er alleen voor staat. Seksualiteit is vooral in allochtone gezinnen nog vaak een groot taboe. Kinderen krijgen in die situaties te weinig normen van thuis mee en gaan hun eigen normen ontwikkelen.

Wat zich naar leden van andere sociale groepen uit op een bijzonder onaangename manier:

Vorige week werd opnieuw een groep jongens gearresteerd voor een groepsverkrachting. Het slachtoffer werd twee keer op een dag verkracht op straat. De vermoedelijke daders zijn tussen 12 en 14 jaar oud. Het is de zoveelste zaak in korte tijd. Dat kan geen toeval zijn. Wat is er aan de hand?     Uit onderzoek van het Studiecentrum Criminaliteit en Rechtshandhaving blijkt dat naar schatting tweehonderd minderjarigen zich jaarlijks schuldig maken aan groepsverkrachtingen. Een voorzichtige schatting, omdat lang niet altijd aangifte wordt gedaan. De onderzoekers analyseerden tussen 1993 en 2001 alleen groepsverkrachtingen waarbij de jeugdige daders hadden bekend of werden veroordeeld. Volgens de onderzoekers zien de daders de verkrachtingen als entertainment. Ze voelen zich zelden schuldig.     Van de daders, allemaal jongens, is tweederde allochtoon. De slachtoffers zijn in driekwart van de gevallen autochtone meisjes. De jongens verkrachtten verschillende meisjes in wisselende groepssamenstellingen. Dezelfde groepjes maakten zich verder vaak schuldig aan berovingen, vernielingen en geweldsmisdrijven. De daders en slachtoffers kennen elkaar bijna altijd. De recente zaken speelden voornamelijk in Rotterdam, de daders waren Antilliaans.

En natuurlijk is dit hartstikke besmettelijk:

Inmiddels worden vrouwen ook in Nederlandstalige raps behandeld als oud vuil. The Partysquad zegt: 'Negers schuur die slet d'r bil stuk' en Negative wil op 'Mijn feestje' graag 'sletjes' en 'teven die spacen'. Het is naïef te denken dat deze combinatie van muziek- en beeldcultuur geen invloed heeft op jongeren. Het zou voor het eerst zijn dat de popcultuur geen allesbepalende invloed heeft op de jongerencultuur.

Wat de politiek-correcte en multiculturalistische elite keihard blijft ontkennen:

Voor witte beleidsbepalers in villa- en Vinex-wijken is dat slecht voorstelbaar, maar steeds meer jongeren in de grote steden identificeren zich met de wereld van geweld (gangsta), geld (bling bling) en seks (pimps en hoe's) die ze dagelijks krijgen voorgeschoteld. Zeker jongeren in een uitzichtloze positie zonder de nodige bijsturing thuis. Juist deze jongeren zal het moeite kosten het verwrongen beeld dat hun wordt voorgeschoteld te corrigeren en waarschijnlijk slagen niet alle jongeren op eigen kracht erin maatschappelijk geaccepteerde normen en waarden belangrijker te vinden dan de normen en waarden die klaarblijkelijk gelden in hun eigen subcultuur.

En de auteurs durven ook halve conclusies te trekken:

Het antwoord is niet censuur. Maar de formele vrijheid voor makers van videoclips, tv-programma's en managers van televisiezenders betekent niet dat ze geen maatschappelijke verantwoordelijkheid hebben. Ook MTV en TMF moeten zich realiseren dat de clips die zij, op verzoek van de platenmaatschappijen, dag in dag uit uitzenden, impact hebben op de cultuur en daarmee op de normen en waarden van de veelal jonge kijkers. Ook commerciële stations hebben de maatschappelijke verantwoordelijkheid aandacht te besteden aan de schaduwkanten van een cultuur waarin materialisme, geweldsverheerlijking en een verwrongen seksuele moraal centraal staan.

Wat ze natuurlijk niet zullen doen. Waardoor wij hier wel hele conclusies durven trekken: natuurlijk mag de overheid grenzen trekken. dat is de rol van de overheid. En de creoolse hip-hop en rap cultuur gaat ruim over die grens.
    Een conclusie die ook de volgende auteur durft te trekken:
 

De Volkskrant, 10-11-2005, door Henk de Vos, universitair hoofddocent sociologie aan de Universiteit Groningen.

Rotzooi op tv vereist regulering overheid

Tegen grove seks en geweld op de televisie helpt geen maatschappelijk debat, maar alleen regulering door de overheid, meent Henk de Vos.

De Tweede-Kamerleden Dijsselbloem en Van Dam vragen aandacht voor de negatieve invloed op jongeren van grove seks en geweld op de televisie (Forum, 5 november). De televisie geeft jongeren een verwrongen beeld van seks en leert hun dat geweld leuk is en een middel om te krijgen wat je hebben wilt. De Kamerleden hebben het wetenschappelijk onderzoek deels aan hun kant. Maar ze hebben te weinig inzicht in de achterliggende problematiek. Dat seks en geweld op de tv, en televisiekijken in het algemeen, negatieve effecten op mensen heeft, is zo langzamerhand overtuigend aangetoond. Dat kijken naar geweld op televisie kort daarna de agressie verhoogt, was bekend. Dat geldt ook voor gewelddadige videogames. Nu is ook aangetoond dat 6- tot 10-jarige kinderen die veel geweld op de tv zien, op jongvolwassen leeftijd aggressiever zijn dan andere leeftijdgenoten. Dit geldt niet alleen voor jongens, voor kinderen uit lagere milieus of voor de minder intelligente kinderen, maar ook voor meisjes, kinderen uit hogere milieus en de intelligentere kinderen.
    Omdat in dat onderzoek ook werd gekeken naar de aggressiviteit op jonge leeftijd, kon worden vastgesteld dat geweld op tv kinderen echt aggressiever máákt , naast dat kinderen die toch al aggressief zijn meer naar geweld op tv kijken.   ...
    Wat moeten we hier nu aan doen? Dijsselbloem en Van Dam willen enerzijds dat de overheid zich meer met de opvoeding moet bemoeien: meer inzet op opvoedingsondersteuning en jeugdzorg om het 'opvoedingsgat' te dichten. Maar dat klopt dus niet met het gegeven dat dat gat er niet toedoet. Los daarvan: die instellingen komen altijd te laat en kunnen de gemeenschap om het gezin heen, die we node missen, nooit vervangen.
    Anderzijds zijn de Kamerleden wel erg beducht voor overheidsingrijpen. En doen ze een slappe oproep tot maatschappelijke verantwoordelijkheid en een maatschappelijk debat. Waarom zou een oproep tot verantwoordelijkheid aan tv-makers en managers van commerciële tv-zenders iets uithalen? Dan zou je je toch eerst moeten afvragen waarom die mensen niet nu al uit zichzelf verantwoordelijk handelen. Dat ze dat niet doen, betekent dat ze zelf óók het product zijn van de gewelddadige beeldcultuur. Daar helpt geen oproep of maatschappelijk debat aan. Er is meer regulering van de tv nodig. Maar ja, als de PvdA dat al niet wil....

Red.:    Maar dit zijn de uitzonderingen:

Uit: De Volkskrant, 22-11-2005, door Boudewijn de Bruin, filosoof aan de Rijksuniversiteit Groningen, en onderzoeker van politieke vrijheid.

Videoclip is niet zomaar meningsuiting

De 'seksistische' videoclips op MTV, TMF en The Box worden in verband gebracht met een recente reeks groepsverkrachtingen door minderjarige jongens. De Tweede-Kamerleden Jeroen Dijsselbloem en Martijn van Dam (Forum, 5 november) roepen op tot een maatschappelijk debat over de vergroving van seks op de tv, maar willen geen verbod. Henk de Vos (Forum, 10 november) vindt dat een 'slappe oproep' en vraagt overheidsingrijpen. Maar sommige liberalen van VVD (of ook GroenLinks) zullen bang zijn de vrijheid van meningsuiting aan te tasten.   ...
    In de VS en in Europa bestaan enorm veel onderzoeksresultaten over verbanden tussen het kijken naar geweldsfilms, (gewelddadige) porno en het spelen van gewelddadige videospelen en anti-sociaal, agressief en crimineel gedrag. ...
    Het keiharde bewijs dat sommige politici willen hebben om geweld en seks in de media te verbieden, is net zo hard als het bewijs dat ze, gebruiken om roken op de werkvloer te verbieden, of nog harder. Maar er is een probleem. Geweld en seks in de media vallen onder de vrijheid van meningsuiting. De manager van de televisiezender moet op grond van de vrijheid van meningsuiting binnen bepaalde grenzen zelf kunnen bepalen wat hij of zij uitzendt.
    Filmmakers moeten films kunnen maken die ze willen maken. Hetzelfde geldt voor makers van videoclips. Al was er keihard bewijs dat seksistische videoclips jongens aanzetten tot groepsverkrachting, al was er keihard bewijs dat kijken naar gewelddadige porno op het net mannen aanzet tot verkrachting, elk verbod gaat in tegen de vrijheid van meningsuiting. Een liberaal zou niet overtuigd zijn.   ...

Red.:    Waarna de auteur op andere onderzoeken wijst die het gezond verstand ondersteunen. Maar waar niet naar geluisterd wordt, natuurlijk:


De Volkskrant, 22-11-2005, door Anne-Marie Prillevitz, politicologe en freelance journalist.

Gezagdragers zijn even normloos als jeugd

Tussentitel: Het is de vraag of de nieuwe pornonorm echt zo bevrijdend is

Porno hoort niet alleen bij de MTV-jeugd maar wordt overal in de samenleving als gewoon uitgedragert, zegt Anne-Marie Prillevitz. Bestrijding is hard nodig.

Hiphopporno is hip, en niet alleen in de videoclips van TMF en MTV. Ook volwassenen doen er gretig aan mee, ja, zelfs de hoge kunsten doen mee! Zo kon je tijdens de recente Museumnacht in het Rijksmuseum bijvoorbeeld je eigen Rembrand pimpen en in het Van Goghmuseum met Chinese astrologie-stickers gaan speeddaten. Ook volwassenen blijven dus niet verschoond van die grappige hiphopcultuur en behoeven wellicht enige 'emotionele seksuele voorlichting' van Jeroen Dijsselbloem en Martijn van Dam (Forum, 5 november). Ik zag namelijk nauwelijks zogenoemde randgroepjongeren in die nacht. Wel veel blanke dertigers en veertigers uit de vinexwijken rondom Amsterdam.
    De beelden die wij allen zien op straat, op tv, in de bladen en wellicht thuis, zijn niet soft en happy, zoals ook beide PvdA'ers constateren, evenals socioloog Henk de Vos (Forum, 10 november). Grappig bedoeld misschien, die beelden, maar ironie is voor volwassenen al lastig, laat staan voor pubers. Neem het 'pimpen'. "Het klinkt grappig, maar een pooier is een hel voor een 'sletje' dat werkelijk te maken krijgt met zo'n pimp. Zo'n uitwas moet krachtig bestreden worden, maar hoe? Als gezagsdragers tijdens een staking rondlopen met een plastic sekspop met dikke tieten waarop staat: 'Remkes deze kun je naaien. Ons niet', kun je wel lachen, maar het is niet direct een aanmoediging voor het doen van aangifte van seksuele intimidatie of meer. Waarom Remkes als politieminister zo'n spandoek tolereerde, is onbegrijpelijk, temeer omdat je als burger snel een boete krijgt voor het beledigen van 'een ambtenaar in functie'. Zo krijgt de politiek nooit het gewenste vertrouwen van ons burgers.
    Dat de politie met een sekspop rondzeult, is een van de tekenen dat de seksuele voorkeur en bijbehorende taal van de 'randgroepjongeren' intussen de norm is voor zowel kleine arme als grote rijke mensen. Wil je die norm veranderen, dan moet je als parlementariër je niet alleen bekommeren om de normloosheid van de jeugd, maar iedereen normbesef bijbrengen.
    Dat de eens zo marginale wereld van de porno zich definitief uit de marge heeft onttrokken en dat de stoute speeltjes van vroeger nu in veel nachtkastjes liggen, is iets wat . volgens een woordvoerder van de chique Bijenkorf, vele vrouwen als 'bevrijdend' ervaren. Ook diverse seksuologen, waarvan Dijsselbloem en Van Dam heil verwachten, propageren porno, Viagra of iets ander fijns om een ingekakt liefdesleven weer 'spannender' te maken. Sommigen van hen, onder wie hoogleraar seksuologie Harry van de Wiel, zijn zo vriendelijk je door te linken naar verschillende commerciële sites, waardoor je gelukkig niet meer naar een schimmig winkeltje hoeft, maar thuis de nodige seksattributen kunt kopen.
    De vraag is echter of deze nieuwe pornonorm, waar de zogenaamde hoge cultuur zich mee identificeert, inderdaad zo bevrijdend is als de seksuologen, de farmaceuten, de Bijenkorf of wie dan ook je willen doen geloven, en of het stiekeme, het verbodene, niet gewoon verboden moet blijven.
    Ischa Meijer wees in zijn boek Hoeren een dame terecht die meende dat het normaal was dat ze 'het' deed voor geld. Nee, sprak Ischa haar streng tegen, porno is taboe, en moet dat blijven. Het leuke aan porno, vond hij, is dat stiekeme. Ralf Bodelier (het Betoog, 22 oktober) wijst er op waaróm porno soms niet zo leuk meer is. Als het extreme vormen aanneemt, is er niks vanilleachtigs meer aan die hippe pornoseks. Hij neemt Deep Throat als voorbeeld, een film die velen ontzettend grappig vinden, want gedateerde porno is erg salonfähig. Hij had overigens ook de filmhit van de jaren '90 kunnen nemen: Bitter Moon.
    Het is dapper en lastig je aan de heersende moraal te onttrekken en iets tot taboe verklaren. Als je modem gevonden wil worden, en niet voor moraalridder of erger versleten wil worden, neuk je vanzelfsprekend niet recht op en neer, maar op zijn minst met een blinddoek voor, of op zijn hondjes, terwijl je 06-achtige kreten hijgt over hoe geil je wel bent. En dat levert, ziet seksuoloog Willeke Bezemer in haar praktijk, al jong seksuele burn-outs op. Naomi Wolf constateerde hetzelfde in haar essay The Porn Myth. Want als je alles al hebt gedaan, wat dan? Vaak wordt de seks dan extremer en harder.
    Als maar weinig seksuologen de uitwassen van porno willen zien, moeten we heil verwachten van de politiek. Die moet durven zeggen dat het geseks van een bestuurder met 'een verworpene der aarde' weinig verheffend is, en zeker geen goed voorbeeld voor de jeugd.
Constateren dat het vooral een 'privé-zaak' is, is niet alleen laf, maar bepalend voor het handelen van andere burgers. Als een wethouder junkies mag uitwonen, vallen wij toch mee?
    Wie de smakeloosheid, ranzigheid en meer of minder ironische zaken wil bestrijden, moet een humorloze moraalridder willen zijn. Wijlen minister Ien Dales van Binnenlandse Zaken (ook PvdA) wist hoe belangrijk dit vertrouwen van de burgers in de politiek is, en schuwde daarom kwalificaties als 'fatsoenlijkheid', 'normbesef en 'zichtbare onkreukbaarheid' niet omtrent het gedrag van politici, bestuurders en ambtenaren. Ze zei erbij dat deze hoge moraal ook buiten werkuren gold, en ook 'buiten de directe uitoefening van hun ambt'. Aan de jonge Rode Ridders de taak, in navolging van haar, de bezoedeling van de ambtelijke en politieke reputatie te herstellen.

Red.:   Amen

Naar Rijnlandmodel, normen en waarden , Rijnlands beleid, lijst , Rijnlands beleid, overzicht , of site home .