Toelichting bij Moderne rechtspraak, redenaties: sleutel

A:
Er is een verdachte.
Op het ontklede slachtoffer ligt sperma van een ander.
De verdachte is dus de dader.

Oplossing: De Puttense moordzaak.
Net als in geval E (zie verder) had men een bekentenis verkregen na verbale marteling, en geen enkel fysiek bewijs. Omdat het ontlastende bewijs van het sperma te ontkrachten heeft men bovenstaande verklaring geconstrueerd, bekend geworden onder de naam "sleeptheorie". De afkorting hierboven laat zien hoe stupide men was.
 

B: 
Er is een verdachte.
Op het moordwapen zit het dna van een ander.
De verdachte is dus de dader.

Oplossing: De Schiedammer parkmoord.
Het dna zat op de veter waarmee het slachtoffer gewurgd was. Omdat het geen compleet profiel was, hebben zowel officier van justitie als procureur (in hoger beroep) dit bewijs achtergehouden.
   Het feit dat het profiel niet compleet was, is natuurlijk wel relevant in het dient als belastend bewijs. Maar het is natuurlijk totaal irrelevant het dient als ontlastend bewijs. Het verdonkeremanen van dit essentiële bewijs is een strafbaar feit, en zou tot vervolging van de daders (officier van justitie én procureur) hebben moeten leiden. Dat dit niet is gebeurd, is een geval corruptie (sinds het geval van Hans Westenberg een bewezen verschijnsel binnen de rechterlijke macht). Een van de twee daders is zelfs bevorderd.
 

C: 
Er is een verdachte.
Je stuurt de verdachte naar de waag om te laten wegen, en de waagmeester verklaart plechtig dat de verdachte vijf kilo weegt.
De verdachte is dus de dader.

Oplossing: De zaak Lucia de Berk.
De statistische gegevens en het statische onderzoek waren dermate opzichtig onbetrouwbaar, dat van geen enkele wetenschappelijke waarde kon worden gesproken. Hier heeft men bewijs gezocht bij een verdachte die al op haar sociale gedrag en uiterlijk was veroordeeld.
 

D:
Een verdachte is door de mazen van het justitiële net ontsnapt en vrijgesproken.
Je start in een nieuw proces, laat met behulp van dna zien dat, zoals iedereen allang weet, de verdachte en het slachtoffer elkaar ontmoet hebben, en eist dat de dader zijn onschuld bewijst wat deze niet kan.
De verdachte is dus de dader.

Oplossing: De zaak Louwes.
Na opzichtige fouten in het eerste proces, moest er ter herziening een tweede komen. Op de voorlaatste dag van dit proces kwam het OM met dna van Louwes op de bloes van het slachtoffer. Die bloes was vier jaar lang in een ongecontroleerde omgeving opgeslagen en heen en weer gesleept. Omdat Louwes en het slachtoffer elkaar met enige regelmaat ontmoeten, zou het een wonder zijn geweest als er geen dna van Louwes was opgedoken.
    Het feit dat het OM pas op de voorlaatste dag met dit cruciale bewijs kwam, waarop de verdediging zich niet had kunnen voorbereiden en waarna geen verder contra-expertise had kunnen plaatsvinden, had dit sowieso niet tot een uitspraak een paar dagen later mogen leiden.
    Bovendien was hier overduidelijk spraken van een prestigefactor van de kant van het OM.
    Dit zijn drie redenen om geen vertrouwen te hebben in het bewijs aangedragen door het OM. De schuldig-uitspraak is dus een overtreding van universele regel dat de schuld van de verdachte onomstotelijk (of redelijkerwijs, of wettig en overtuigend) moet vaststaan. Het niet volgen van een basisregel van de rechtspraak, equivalent aan schuld van de piloot bij een dodelijk vliegtuigongeluk, had tot ontslag van de betreffende rechters moeten leiden .
 

E:
Er is een verdachte.
Er is totaal geen bewijs, dus je martelt die verdachte met woorden net zo lang tot deze bekent.
De verdachte is dus de dader.

Oplossing: De zaak Ina Post.
Over de zaak zelf  zijn geen verdere details noodzakelijk. Bij het recente herproces heeft één van de ondervragers verklaard dat Ina Post op rationele en nuchtere wijze bekend zou hebben. Wie Ina Post ooit een keer op televisie heeft gezien, weet dat dit een glasharde leugen is. De betreffende politieman zou wegens meineed vervolgd moeten worden, en uit zijn ambt gezet. Hij heeft kennelijk niets geleerd van de gebeurtenissen.

Conclusies:
Dit is een ondersteuning van de stelling dat de doodstraf niet moreel verantwoord is. Niet omdat het wreed zou zijn (levenslange gevangenisstraf is minstens even wreed), reactionair zou zijn (alle basale levensfuncties zijn ook reactionair), omdat volk het wil (een irrationele reden om iets af te wijzen), of iets dergelijks, maar omdat rechters faalbaar zijn.

Waar juristen zich de meest rationele van alle alfa- en gammawetenschappen achten, en zij redenaties te kunnen blijken onderhouden van de soort "1 plus 1 is 3, omdat ik het wil", blijken ze in feite nog onder dit niveau te opereren . Het scholen van juristen in redenaties en het afnemen van toetsen daarin, is een meer dan noodzakelijke stap.

Naar Openbaar ministerie, corruptie , Sociologie lijst , Sociologie overzicht , of site home .