Bronnen bij Europese Imperium: noord-zuid cultuurverschillen

20 nov.2011
De Europese Unie bevat landen met zeer aanzienlijke verschillen is cultuur. het is wel waar dat die verschillen naar landen buiten Europa gemeenlijk nog groter zijn, maar de definitie van "groot" is in deze of het nog binnen een enkele structuur werkbaar blijft. De financiële crisis van eerst Griekenland beginnende 2010 en daarna de andere zuidelijke Europese landen laat overduidelijk zien dat die cultuurverschillen te groot zijn. Zoals hier samengevat door een voorstander van Europese eenwording:


Uit: De Volkskrant, 16-11-2011, door Martin Sommer, politiek commentator van de Volkskrant.

Zuid-Europa moet zijn ziel inleveren

Dat alle Zuid-Europese eurolanden nu in moeilijkheden verkeren, kun je niet verklaren zonder de politieke cultuur van die landen daarbij te betrekken.

Tussentitel: Fransen, maar ook Italianen en Grieken moeten feitelijk Duitsers worden

Is het euroleed geleden nu Berlusconi de uitgang heeft gevonden? Hij was een aansprekende schurk, met zijn 'folliculair versterkte schedel' (The Economist) en zijn bungabunga-feesten. Een technocraat neemt het over, hij zal flink gaan bezuinigen. Dan volgt economische groei en is Italië weer op de been. Griekenland is een wat lastiger verhaal, maar na de krachteloze Papandreou trekt daar een regering van nationale eenheid aan de teugels. Op de langere termijn moet ook Griekenland weer kunnen groeien.
    Dit is het officiële Europese herstelmantra. Er zijn een paar schurken en een onderliggende oerfout, de schending van het stabiliteitspact door Frankrijk en Duitsland in 2003. Daardoor stak iedereen zich vrolijk in de schulden. Met harde afspraken kunnen we dit oplossen. Over structurele verschillen tussen noord en zuid wordt minder enthousiast gesproken. Dan gaat het al gauw over luie knoflooklanden en Griekenland eruit knikkeren.
    Zondag debatteerden vier economen in De Rode Hoed bij de Volkskrant op Zondag. Vier experts van verschillend pluimage, maar van cultuurverschillen in verband met de eurocrisis wilden ze geen van allen horen. Age Bakker (IMF) zei dat Scandinavië tien jaar geleden een forse bankencrisis onderging, en dat ligt tenslotte in het noorden.   ...


Red.:    Allemaal verschrikkelijke leugenaars natuurlijk:
 
  Toch kan ook een Scandinavische bankencrisis de vaststelling niet wegpoetsen dat alle Zuid-Europese eurolanden nu in moeilijkheden verkeren. Dat ze allemaal een fors tekort op de handelsbalans hebben, dus veel meer importeren dan exporteren. Dat de lonen sinds de euro in het zuiden uit de pas lopen met vooral Duitsland en Nederland. Wel wordt vaak opgemerkt dat deze landen vroeger van tijd tot tijd hun franc, lire of peseta devalueerden, om een eind te maken aan 'macro-economische onevenwichtigheden', zoals dat onder economen heet.
    Dat kan niet meer sinds de euro. Maar het verklaart niet waaróm het voor die tijd zo werkte en waarom bijvoorbeeld Nederland geen gebruik van deze truc maakte. Het antwoord is: politieke cultuur. Neem nou eens geen bungabunga-land, maar Frankrijk. Een serieuze natie, trotse uitvinder van de penicilline en van de TGV, maar qua temperament wel een zuidelijk land.

Daarna volgt een enkel voorbeeld, dat niet de kern van de zaak raakt:
 
  Wie een tijdje in Frankrijk heeft gebivakkeerd, weet dat de loonvorming daar heel anders werkt dan hier. De betrekkingen tussen werkgevers en werknemers zijn er geharnaster dan in het noorden. De vakbonden zijn er zwakker, behalve in de overheidssector. In Duitsland of Nederland wordt eerst overlegd en dan gestaakt. Ook wordt wel eens afgesproken om pas op de plaats te maken met de salarisverhoging. Duitsland dook sinds 1994 ten opzichte van het gemiddelde EU-land 20 procent omlaag met de lonen. Zoiets is in Frankrijk ondenkbaar.
    Een arbeidsconflict begint in Frankrijk standaard met een ambtenarenstaking. Overheidsdienaren zijn goed georganiseerd, kunnen niet worden ontslagen. Descendre dans la rue (de straat op gaan) is al sinds de Grote Revolutie een begrip en een recht. Zo doen zij dat in Frankrijk. Vervolgens geeft de overheid toe.

En gaat Sommer nog even op door. Natuurlijk is dit slechts een gevolg, en niet een oorzaak. De oorzaak zijn de slechte en meer autoritaire machtsverhoudingen, al in Italië gepaard gaande met een (lichtere) machocultuur, en het slechtere algehele sociale vertrouwen. En de veel grotere invloed van het geloof en de daaraan vastzittende irrationaliteit. Die doorwerkt in de hele maatschappij, dus ook de economie. Middels zaken als corruptie. Enzovoort. Zie de grote verzameling hier .
    Maar dat wil men dus niet weten:
 
  Dat politieke cultuur ten grondslag ligt aan de eurosclerose, is geen populair verhaal. Voor je het weet gaat het over een Noord-Europees en een Zuid-Europees volkskarakter, and never the twain shall meet. Beter in het gehoor ligt het verhaal dat het noorden evenveel blaam treft als het zuiden. Noorderlingen profiteren van de lage rente en bezuinigen, terwijl ze juist geld moeten uitgeven om spullen uit Zuid-Europa te kopen. Het probleem is dat de eurolanden zowel partners als concurrenten zijn. Vanuit die optiek doen landen met een flexibele arbeidsmarkt, arbeidsvrede en gematigde loonontwikkeling het simpelweg beter.
    Ook het verhaal dat diversiteit goed is, en dat elk euroland in economentaal zijn 'comparatieve voordeel' moet kunnen benutten, is een vrome onwaarheid. Wat is het comparatieve voordeel van Griekenland? Een meneer in de zaal van de Rode Hoed die in Griekenland woont, zei dat Griekenland niet één serieuze industrie heeft. Dan kom je niet ver met je comparatieve voordeel. 'Misschien kan de euro alleen overleven als de deelnemende landen meer op elkaar gaan lijken', zei Rabo-chef Bert Bruggink bij De Volkskrant op Zondag.

Een opmerking met dezelfde status als het rekenen op winst na een dure reis richting de pot met goud aan het einde van de regenboog. En bovendien een reis waarvan de wenselijkheid op zijn allerbest uiterst dubieus is:
 
  Voor veel mensen die niet willen dat de euro uit elkaar valt, is een échte politieke unie de uitweg uit deze crisis. Dat betekent voor Zuid-Europa veel meer dan een stevige bezuinigingsronde en harder werken. Zuid-Europa moet zijn politieke cultuur en dus eigenlijk zijn ziel inleveren. De Franse minister van Landbouw zegt deze week in The Economist: 'Politici hebben het Franse volk de waarheid niet verteld. Wij zeiden dat we niet hoefden te veranderen. Dat is een leugen.' Fransen, maar ook Italianen en Grieken moeten feitelijk Duitsers worden. De vraag is of dat op te brengen valt.

Nee, de vraag is of dat wenselijk is. want al; één uitspraak over de natuur onbetwistbaar is, is dat ze verschrikkelijk houdt van diversiteit. Monocultuur wordt keihard gestraft. Een één-geworden Europa wordt zo'n monocultuur. net zo wal;gelijk als Amerika, China en Rusland.


Naar Europese Imperium , Politiek lijst , Politiek & Media overzicht  , of site home .