Bronnen bij Amerika, cultuur: gelijkschakeling

25 nov.2007

Ten opzichte van de meeste andere landen zijn de culturele verschillen binnen Amerika relatief klein. Dit is het sterkst binnen de politiek, die, vanuit Europees gezichtspunt regelrecht kan worden omschreven als gelijkgeschakeld het spectrum loopt van van rechts naar uiterst rechts. En het feit dat dan ook nog maar in twee smaken komt - meer partijen zijn er niet nodig want er is niet meer politieke variatie in de Verenigde Staten. Zelf zien ze dat natuurlijk niet, want mensen concentreren zich nu eenmaal op de verschillen. Maar voor de buitenstaander is het overduidelijk:


Van Wikipedia.org (opgeslagen 12-08-2009)

John Pilger

John Richard Pilger (born 9 October 1939) is an Australian journalist and documentary maker. He has twice won Britain's Journalist of the Year Award, and his documentaries have received academy awards in Britain and the US.[1][2] Based in London, he is known for his polemical campaigning style  ...
    Pilger has a bi-weekly column in New Statesman, which is his most frequent outlet. He is a strong critic of the institutions and economic forces that structure 'mainstream' journalism. In an address at Columbia University on 14 April 2006, he said:

  “ During the Cold War, a group of Russian journalists toured the United States. On the final day of their visit, they were asked by their hosts for their impressions. 'I have to tell you,' said their spokesman, 'that we were astonished to find after reading all the newspapers and watching TV, that all the opinions on all the vital issues were by and large, the same. To get that result in our country, we imprison people, we tear out their fingernails. Here, you don't have that. What's the secret? How do you do it?' ”

Red.:   Hetgeen mogelijk is omdat in Amerika in theorie vrijheid van meningsuiting heerst, maar dat degene die op meer fundamentele wijze afwijkt van de norm, razendsnel gemarginaliseerd wordt - zoals het in Amerika alleen mogelijk is om meer fundamentele kritiek te uiten in satirische programma's, en niet in gewone, reguliere, politieke programma's:


Uit: VARA TV Magazine, nr. 35-2008, door Mirjam Bosgraaf

Players

Max Westerman, programmamaker, is terug in Nederland na 25 jaar in Amerika te hebben gewoond (en 15 jaar correspondentschap ) en vraagt zich in Westermans nieuwe wereld (zender, tijd) af hoe Amerikaans Nederland is geworden.

... Correspondent zijn is behoorlijk veranderd door internet. In principe heeft iedereen nu toegang tot hetzelfde nieuws. ... Maar eigenlijk is The Daily Show het allerbeste nieuwsprogramma. Het is satire en ze doen er zelf heel bescheiden over, maar hun scherpe commentaar maakt het nieuws persoonlijker en begrijpelijker. Dat is de toekomst volgens mij. En ze prikken door hypocrisie heen. Bij het Russisch-Georgische conflict gaven Bush en Rice Rusland een veeg uit de pan door te zeggen: 'In the 21 st century, nations don 't invade other nations.' Dan vraagt The Daily show zich af: 'Eh, Irak, wel eens van gehoord?'


Red.:   De enige plaats waar echt kritische opmerkingen gemaakt kunnen worden, is een satirische show. En bedenk hierbij dat die kritiek niets anders is dan het vertellen van de waarheid. Oftewel: de waarheid kan allen nog uitgesproken worden door de satiricus- of in historische termen: de waarheid kan alleen nog komen uit de mond van de hofnar.
    Er zijn nog talloze andere hovelingen en een enkel naïeveling die geloven in de objectiviteit van de Amerikaanse berichtgeving:


Uit: De Volkskrant, 08-11-2010, column door Arie Elshout

Nieuw front naast politiek in de VS: de journalistiek

Feit en commentaar zijn nergens zo tastbaar gescheiden als bij The New York Times, zo ontdekten Pieter Broertjes en ik toen we in 2004 voor de Volkskrant een bezoek brachten aan wat wel ’s werelds beste dagblad wordt genoemd. ...
    We zagen de toen nog bijna 1.200 (!) verslaggevers en redacteuren van de nieuwsredactie. Voor de commentatoren moesten we een paar etages omhoog om te belanden bij collega’s die bleken te beschikken over ruime kamers vol boekenkasten, met een bureau, zitbank en lederen rookstoelen. ...
    Contact tussen deze twee werelden was niet toegestaan. Als een commentator tijdens een achtergrondgesprek met een hooggeplaatste tegen nieuws aanliep, mocht hij dat niet doorgeven aan een verslaggever. De nieuwszaal was verboden gebied voor hem. Alleen mocht hij in zo’n geval even zijn gezicht om de pilaar steken om te zeggen dat er daar en daar ‘misschien iets’ te halen viel.
    Deze muur tussen feit en commentaar staat onder druk in de VS en andere democratische landen in de greep van polarisatie en populisme. ...


Red.:    Onduidelijk is in welke mate hier sprake is van naïviteit of hovelingenschap. Want ieder redelijk mens weet dat de Amerikaanse censuur volledig bestaat uit zelfcensuur. Er hoeft niets opgelegd te worden, want men gelooft van nature in de eigen sprookjes en leugens - samengevat in "the American dream".
    Het proces van zelfcensuur wordt meteen zichtbaar bij breukjes in het rookgordijn. CNN had een succesvol discussieprogramma genaamd Evans & Novak (Wikipedia), met een meer "liberale" en een meer "conservatieve" commentator (werkelijke verschil: uiterst rechts versus rabiaat rechts). In de aanloop naar de eerste oorlog tegen Irak (bedenk: een tiental jarenlang had Amerika Irak gesteund in haar agressie jegens Iran) betoonde Rowland Evans zich een tegenstander van de oorlog. Evans won de meeste van de discussies. Toen dat doordrong, werd Evans uit het programma gehaald (en correspondent in Moskou gemaakt, of iets dergelijks). Overigens wordt deze belangrijke episode ge(zelf)censureerd in het Wikipedia-item - of men wil het doodgewoon niet meer weten
    Een nog duidelijker geval is dat van Wikileaks. Deze website zet gelekte documenten en andere informatie op het internet - voornamelijk van Amerikaanse bron, want daar wordt de meeste politieke rotzooi uitgehaald. Na het publiceren van Amerikaanse diplomatieke correspondentie, die die rotzooi naar uiten bracht, was dit de reactie van het toppunt van de  "vrije" pers: The New York Times:


Uit: De Volkskrant, 01-12-2010, door David Brooks (The New York Times)

Column | Wikileaks

De Mondiale Orde redden met een filter

Respect voor autoriteit is Julian Assange, de oprichter van WikiLeaks, vreemd. Hij lijkt een ouderwetse anarchist te zijn, die gelooft dat het hele regeringsapparaat corrupt is en elke officiële verklaring een leugen.
    Voor iemand met zo'n mentaliteit is het eenvoudig geheimen te onthullen. Als de verborgen wereld verdacht is, dan moet alles openbaar worden gemaakt.
    Voor veel anderen is het minder eenvoudig. Mijn collega's bij de The New York Times delen Assanges mentaliteit niet. Als journalisten hebben zij de professionele plicht informatie te delen die mensen kan helpen geïnformeerde beslissingen te nemen. Dat betekent dat ze vragen moeten stellen als: hoe lobbyt de Amerikaanse regering bij bondgenoten? Wat is de echte aard van onze relatie met de Pakistaanse veiligheidsdiensten?
    Tegelijkertijd hebben mijn collega's, als mensen en burgers, de morele plicht geen levens of de nationale veiligheid in gevaar te brengen. The New York Times heeft dus filters aangebracht tussen de 250 duizend ruwe documenten van WikiLeaks en volledige openbaarmaking. De krant publiceert maar een heel klein deel van de diplomatieke berichten.   ...


Red.:    Oftewel: David Brooks en zijn collega's bijna The New York Times, dat wil zeggen: The New York Times , plegen/pleegt zelfcensuur. En om dat te rechtvaardigen, liegen ze erop los. Natuurlijk staan er geen levens op het spel - waar levens op het spel staan, is in de oorlogen in Irak en Afghanistan, die gestart zijn met behulp van de nu onthulde diplomatieke machinaties en leugens. Natuurlijk is er daarbij sprake van geen enkel respect, hetgeen verweten wordt aan degene die dit disrespect onthult. Natuurlijk mag iedereen geloven dat elke officiële verklaring een leugen is, vooral als hij dat kan bewijzen. En er is niets mis met de mentaliteit van zo iemand, maar wel met de mentaliteit van degenen die leugens en oorlog steunen. En natuurlijk hebben de steuners van leugens en oorlog bezwaren tegen het openbaar maken van het feit dat ze steuners van leugens en oorlog zijn. En natuurlijk is de holle frase 'nationale veiligheid' de oudste propagandaleugen voor "nationalistisch en imperialistisch eigenbelang".
    En herhaling moet vooral voorkomen worden:

  De fragiele internationale conversatie loopt gevaar. Het gevaar komt van WikiLeaks.
    Het moet mogelijk zijn een filter te installeren dat niet alleen levens en operaties beschermt, maar ook internationale betrekkingen.

Veel duidelijker kan het niet worden opgeschreven: de vrijheid van meningsuiting gaat net zo ver als het schaden van de Amerikaanse imperialistische belangen - daarna volgt de totale gelijkschakeling. En datzelfde geldt dan natuurlijk ook voor het begrip dat daar boven staat: de vrijheid.
    Nog wat voorbeelden van de gelijkschakeling:
 

Uit: De Volkskrant, 20-11-2007, column door Thomas L. Friedman (The New York Times)

Obama moet de Cheney in zichzelf oppoetsen

Ik heb geen idee wie de Democratische presidentsnominatie gaat winnen, maar sinds kort vraag ik me af of – als het Barack Obama zou zijn – hij niet kan overwegen Dick Cheney als zijn vicepresident te nemen. ...
    Dat brengt me terug op Obama en Cheney. Als het erop aankomt hoe het beste om te gaan met Iran hebben beiden een half beleid, maar als je ze samenvoegt krijg je een ideale strategie voor Iran. Ze vullen elkaar aan.
    Vicepresident Cheney is de havik, die regelmatig toeslaat en verklaart dat de VS niet zullen toestaan dat Iran een atoomwapen ontwikkelt. Neem van mij aan dat de Iraniërs zijn bedreigingen serieus nemen. ...
    Samenvattend: het instinct van Obama klopt, maar als het over Iran gaat, moet hij de Jimmy Carter in hem een beetje indammen en de Dick Cheney in hem een beetje oppoetsen. Als de Democraten deze verkiezingen willen winnen, dan moeten die twee in balans zijn. Succesvolle diplomatie vraagt om beiden. Amerikanen willen zeker weten dat de Democraten ze allebei in zich hebben. Mijn inschatting is dat velen daar nog niet zeker van zijn.


Red.:   Dit stuk is van één van de meest liberale commentatoren in Amerika. En deze man beveelt bij wat er aan buitenkant uitziet als één van de meest liberale Amerikaanse presidentskandidaten, het advies aan om in zee te gaan met de meest weerzinwekkend rechtse figuur in de Amerikaanse politiek, die zelfs aldaar wel eens is omschreven als de zeer kwade genius Lord Darth Vader uit de Star Wars films.


Uit: Dagblad De Pers, 01-02-2008, door Tabe Bergman

De horzel van Washington

Noam Chomsky, de meest geciteerde levende persoon ter wereld, is 79 jaar oud, maar nog altijd vlijmscherp. ‘Het Westen haat democratie.

...   Het is een misverstand te denken dat de VS zelf een democratie zijn, stelt Chomsky. ‘Het politieke spectrum in de VS, maar ook in Europa, is extreem smal’, zegt Chomsky. Republikeinen en Democraten zijn in feite vleugels van dezelfde partij, die haar oren bijna uitsluitend laat hangen naar haar financier, het bedrijfsleven. De politieke elite houdt er, onder invloed van het bedrijfsleven, veel ‘rechtsere’ opvattingen op na dan de meerderheid van de Amerikanen, die bijvoorbeeld al tientallen jaren voorstander zijn van een nationale gezondheidszorg. Maar de farmaceutische industrie wil hier niet aan en dus is het initiatief ‘politiek onhaalbaar.’   ...


Red.:   Er is Amerika ook een marginale publiek omroep (kosten: een half miljard - minuscuul vergeleken met de 200 miljoen voor Nederland) - of waarschijnlijk binnenkort: was:


Uit: De Volkskrant, 15-03-2011, van correspondent Diederik van Hoogstraten

Discussie in VS over 'linkse' publieke omroep

Het debat over subsidiëring van de publieke omroep loopt ook in de VS hoog op, nu het hoofd van radio-omroep NPR vorige week heeft moeten aftreden vanwege een controverse. Volgens de Republikeinen in het Congres heeft de omroep een 'linkse agenda'. De overheid zou geen media moeten financieren, betogen zij.  ...
    Directeur Vivian Schiller van NPR legde woensdag haar functie neer. Dat was nadat een ander NPR-kopstuk (Ronald Schiller, geen familie) zich laatdunkend had uitgelaten over aanhangers van de rechts-populistische Tea Party-beweging....


Red.:    In Amerika worden er per seconde drie laatdunkend opmerkingen gemaakt over iedereen die iets minder rechts is dan de Ku Kl;ux Klan - slecht heel weinig overdreven. En zelfs een doodenkele vorm van kritiek op de rechtse dictatuur leidt tot hetzes:
 
  Hij meende te spreken met moslims die een miljoenengift beloofden, toen hij Tea Party-aanhangers racistisch en raar noemde. Hij liep echter in de val van rechtse, als moslim verklede activisten. Zij namen Schillers opmerkingen op, en maakten ze openbaar.

De werkelijkheid is deze:
 
  Ook media-hoogleraar Robert Thompson van Syracuse University ...
    Als luisteraar en expert spreekt hij tegen dat publieke radio en tv een 'linkse hobby' zouden zijn. 'Laat me niet lachen. Het grenst juist aan het belachelijke hoezeer ze hun best doen om evenwichtig te berichten.'

Maar in een gelijkgeschakelde uiterst rechtse omgeving heeft alles dat in de buurt komt van neutraliteit natuurlijk de schijn van uiterst links-zijn.


Naar Amerika, cultuur  , Amerika lijst  , Politiek lijst , Politiek & Media overzicht  , of site home .