Bronnen bij Linkse denkfouten: opvoeding

15 nov.2007

De erkenningen van linkse fouten zijn natuurlijk vooral mooi uit linkse mond. Onderstaand een voorbeeld, met de aantekening dat het slechts een enkel zinnetje is, omgeven door vele tientallen zinnen die betogen dat een paar stappen in de richting van meer regels in de opvoeding eigenlijk al weer helemaal fout zijn:

Uit: De Volkskrant, 24-10-2007, hoofdredactioneel commentaar

Ook goedwillende ouders falen soms

Wederom stoere taal uit de Tweede Kamer. De ouders van jeugdige vandalen en criminelen moeten zelf opdraaien voor de schade die hun kinderen aanrichten. Wie niet wil opvoeden, moet het maar in zijn portemonnee voelen. Ook wordt gedacht aan boetes en het korten op de kinderbijslag. ...
    De stoere taal is een reactie op de ‘softe’ jaren zestig en zeventig, toen de individuele verantwoordelijkheid inderdaad ondergesneeuwd dreigde te raken. Maar het botweg opleggen van die verantwoordelijkheid miskent dat er ook factoren zijn die buiten controle van het individu liggen. ...

Red.:   Dat ook de ouders zelf vinden dat ze het niet goed doen blijkt hier:

Uit: De Volkskrant, 22-08-2007, van verslaggever Jaap Stam

Ouders: opvoeding moet strenger

Ouders vinden andermans kinderen asociaal en stiekem | 89 procent van ouders vindt dat school leerlingen best harder mag aanpakken

Tussentitel: Over de opvoeding van de eigen kinderen zijn ouders dik tevreden

Kinderen moeten strenger worden opgevoed en minder worden verwend, vinden ouders. Zij ergeren zich vooral aan de kinderen van een ander. Die vinden ze brutaal, asociaal, stiekem en ongehoorzaam. De opvoeding van hun eigen kinderen krijgt een dikke voldoende.
    Dat blijkt uit een onderzoek dat J/M, het maandblad voor ouders met schoolgaande kinderen, heeft laten uitvoeren ter gelegenheid van zijn tienjarig bestaan. Aan het onderzoek hebben 317 moeders en 296 vaders van basisschoolkinderen meegedaan. Volgens het uitvoerende onderzoeksbureau Qrius is dat representatief voor Nederlandse ouders. De resultaten worden vandaag bekendgemaakt.
    Tweederde van de ouders spreekt zich uit voor een straffere hand. Voor zover bekend is het voor het eerst dat ouders zich keren tegen een slappe aanpak in de opvoeding. ...
    De meeste vaders en moeders vinden dat ze het zelf prima doen. Ze geven zich gemiddeld een 7,2. Hun partner krijgt een 7,4. Moeders noemen als hun grootste fout dat ze te vaak toegeven en niet consequent genoeg zijn. Vaders vinden zich eerder te streng. Een kwart van de vaders en 9 procent van de moeders twijfelen (bijna) nooit aan zichzelf. ...

Red.:   Sociologisch is het idee dat ouders hebben dat ze het zelf beter doen natuurlijk volstrekte onzin: er is sociologisch gezien maar één groep ouders, en het oordeel over "ouders" slaat dus ook op zichzelf. Het afwijkende oordeel over zichzelf is dus puur iets dat de ouders verzinnen ten gunste van zichzelf, voor de onderzoeker en zijn enquête - wat in vaktermen "sociaal gewenste" antwoorden heten, en hier eigenlijk "psychologisch gewenst" is.
    Vastgesteld hebbende dat de goede opvoeding kennelijk grotendeels verloren is gegaan, op naar de oorzaken: de door de Volkskrant al genoemde 'softe jaren zestig en zeventig'. Meer specifiek staan achter die 'softe jaren zestig en zeventig' weer allerlei ideologieën - in dit geval allerlei idealistische vrijheids- en zelfopvoedings-ideeën. Ideeën zoals gekoesterd in de linksige intellectuele top van de maatschappij, misschien zelfs passend voor sommige van de eigen kinderen, maar volstrekt ongeschikt als opvoedingmodel voor de hele maatschappij - die uit meer bestaat dat zachtmoedige kindertjes van alfa-/gamma intellectuelen. Dat daar de bron ligt, blijkt meteen zodra een tegengeluid te horen is - onderstaand de reactie van socioloog en allochtonenknuffelaar Pieter Hilhorst, die in iedereen graag het goede ziet:

Uit: De Volkskrant, 04-09-2007, column door Pieter Hilhorst

Het heilloze verlangen naar de knoet

Kinderen zijn onbeschoft en ouders onbekwaam. Dat vindt ruim driekwart van de ouders die door J/M zijn geënquêteerd. De ouders vinden kinderen van anderen te brutaal, te asociaal en te ongehoorzaam. Vier van de vijf respondenten vinden dat de maatschappij verloedert. Ze maken zich zorgen over agressie, een overdaad aan expliciete seks, moslimterreur, milieuvervuiling en commercialisering. Kinderen moeten strenger worden opgevoed en minder worden verwend. Leraren moeten leerlingen meer discipline bijbrengen. Opvallend genoeg beoordelen ouders hun eigen opvoedkwaliteiten als ruim voldoende.
    De fantasie van de door J/M geënquêteerde ouders is duidelijk. Als die kinderen van de buren thuis meer worden gedrild, schreeuwen ze niet meer zo in de tram, dan gooien ze niet meer achteloos hun chipszakjes op straat (die ze toch al niet zouden moeten eten, ze zijn al veel te vet) en reageren ze niet meer brutaal als iemand ze aanspreekt op hun asociale gedrag. Wie de enquête leest, hoeft niet verbaasd te zijn over de populariteit van opvoedprogramma’s op tv. De discipline van de supernanny is een aanlokkelijk ideaal. Eén keer waarschuwen en dan linea recta naar het ‘stoutkrukje’ of de ‘nadenkkamer’.
    De ouders van J/M denken dat voor de kinderen van hun buren strenge straffen de beste manier is om hen in het gareel te houden. Dat is een tragisch misverstand. Hun visie op opvoeden lijkt nog het meest op het africhten van een hond. Je moet laten zien wie de baas is. Je moet duidelijke regels stellen en voorspelbare straffen uitdelen. Maar een kind dat leert te gehoorzamen, is nog geen kind dat leert zich verantwoordelijk te gedragen. Sterker nog: juist kinderen die thuis streng en autoritair worden opgevoed, voelen vaak geen enkele remming in een anonieme publieke ruimte. Ze hebben nooit geleerd met hun vrijheid om te gaan. Zij kunnen alleen in hiërarchische verhoudingen denken. En dus krijgt iedereen die ze op straat aanspreekt op hun gedrag een grote bek, want ‘die betweter moet niet denken dat hij over mij de baas kan spelen’. ...
    De etters waar de ouders van J/M zich aan ergeren, misdragen zich niet omdat ze te veel mogen, maar omdat ze te weinig kunnen. Ze hebben niet geleerd teleurstellingen te incasseren. Ze hebben niet geleerd zich in anderen te verplaatsen. Ze hebben niet geleerd een conflict zonder agressie te beslechten. Zulke kinderen zijn niet verwend, die zijn verwaarloosd.
    ... De opdracht is niet om lastige kinderen klein te krijgen, maar om ze groot te maken. Dat klinkt heel soft, maar is veel effectiever dan de knoet.

Red.:   Waarbij Pieter Hilhorst vergeet dat die softe methode de laatste veertig jaar dominant was, en tot de gesignaleerde ongewenste verschijnselen heft geleid. Maar ja, wie een ideologie heeft, kan daar met enige moeite wel een redenatie bij vinden. In dit geval door "minder vrijblijvend" te vervangen door "de knoet", en vervolgens dat laatste aan te vallen - een typische stroman-redenatie

.
Hoe ernstig de gevolgen van het verschijnsel zijn, staat in zijn volle omvang hier

.
    En zelfs de jeugd vindt dit -van elkaar dan, natuurlijk:

Uit: De Volkskrant, 13-11-2008, van verslaggevers Ad Bergsma en Peter de Greef

Volgens een onderzoek van NCRV en de Volkskrant neigen jongere generaties meer naar narcisme dan de oudere

Jeugd vindt zichzelf veel te verwend

Twee op de drie jongeren vinden de verhouding rechten en plichten scheefgegroeid

Jongeren maken zich grote zorgen over ‘de jeugd van tegenwoordig’. Zij vinden dat hun leeftijdgenoten te veel worden verwend, dat ze te veel worden aangemoedigd zich goed over zichzelf te voelen en dat ze mede daardoor te weinig rekening houden met anderen. Maar liefst twee op de drie jongeren (66 procent) tussen de 16 en 24 jaar vinden dat de verhouding tussen rechten en plichten bij de jeugd is scheefgegroeid.
    Dit blijkt uit een groot narcisme-onderzoek door TNS NIPO dat is uitgevoerd onder de Nederlandse bevolking in opdracht van de Volkskrant en de NCRV. Uit het onderzoek, een representatieve steekproef onder 1.300 Nederlanders, blijkt dat driekwart van de bevolking vindt dat ouders hun kinderen te veel verwennen. Een even groot deel meent dat de verhouding tussen rechten en plichten bij de jongste generaties zoek is. Jongeren eisen te veel, zo is de algemene opinie, en vragen zich te weinig af wat ze aan de samenleving kunnen bijdragen.    ...
    Onderzoek in de Verenigde Staten door de psycholoog Jean Twenge toont aan dat kinderen uit de jaren zeventig, tachtig en negentig veel meer zelfvertrouwen hebben en assertiever zijn dan oudere generaties. Maar tegelijkertijd zijn ze vaker depressief en angstig, en niet bestand tegen de teleurstellingen van het volwassen leven. Ze zijn zo vol van zichzelf dat sprake is van ongezond narcisme.
    Uit het Volkskrant/NCRV-onderzoek blijkt dat jongere generaties ook in Nederland meer neigen tot narcisme dan oudere. ...

Red.:   Het kan niet duidelijker. We wachten op de visie van Pieter Hilhorst - voorlopig staat hij te kijk als onbenul.
    De aandacht is even naar andere dingen gegaan, en ondertussen begint de publieke opinie aangaande opvoeding te schuiven. Aanleiding voor Pieter voor een weerwoord:

Uit: Volkskrant website, Opinie, 28-04-2009, column door Pieter Hilhorst

Met korte lontjes doe je zo!

Kinderen zouden prinsen en prinsesjes zijn die weer eens ouderwets strenge ouders nodig hebben. Foute boel.

Afgelopen week werd ik in chocoladeletters tot de orde geroepen: ‘Voed ze op!’ stond er op de voorpagina van De Telegraaf (21 april). De krant deed verslag van een debat in de Tweede Kamer en de boodschap was duidelijk: ouders maken er een potje van en de buschauffeurs en het ambulancepersoneel zijn de klos. Kinderen moeten zich normaal gedragen en ‘weer u zeggen tegen de onderwijzers’.
    Ik voelde mij betrapt. Ik heb twee kinderen die echt niet altijd u zeggen tegen onderwijzers. Mijn dochter en mijn zoon leken me tot voor kort nog een aardig stel, maar nu begreep ik dat ik er ernstig rekening mee moest houden dat ze binnenkort een buschauffeur of een ambulancebroeder tegen de grond zullen meppen.
    Attje Kuiken, Tweede Kamerlid voor de PvdA, heeft een duidelijke verklaring voor de om zich heen grijpende verloedering. ‘We hebben veel te veel prinsjes en prinsesjes die het woord ‘nee’ niet accepteren en een kort lontje hebben.’
    Dat komt volgens haar door een opvoedingsideaal waarbij maximale zelfontplooiing voorop staat. Daarom is het ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. Haar devies is duidelijk: wat we nodig hebben, zijn strenge vaders en strengere moeders die kinderen weer op hun plaats weten te zetten.   ...

Red.:    En natuurlijk voert Pieter zijn twee welopgevoede en genetisch bevoordeelde gymnasiumkindjes aan als voorbeeld van hoe het zou moeten. Wat niet iedereen lijkt te begrijpen, dus legt hij het nog maar eens uit:

Red.:   Een aloude weerlegging is in kernachtige woorden gegoten door Marjolijn Februari:

Uit: De Volkskrant, 02-05-2009, column door Marjolijn Februari

Eerst de vorm dan de inhoud

...    Toen ik erover na ging denken, schoten me steeds meer voorbeelden te binnen van situaties waarin de vorm er eerder is dan de inhoud. Er zijn in het leven allerlei momenten waarop je alvast de contouren schetst van je droom, terwijl je nog in afwachting bent van de vulling. Je koopt een bouwval, maar je hebt nog geen geld om hem op te knappen. Je begint een relatie, in de hoop dat de liefde later vanzelf komt.
    Op sommige terreinen wordt gebruik gemaakt van deze mogelijkheid om plaatsbezetters in te schakelen. Zo worden kinderen opgevoed tot moreel bewuste volwassenen door ze gedrag aan te leren waarbij ze pas later de emoties en argumenten vinden. Ze leren bijvoorbeeld onderhandelen met andere kinderen door het langdurig te doen, totdat ze pas op latere leeftijd begrijpen waarom onderhandelen beter is dan erop losslaan. 'Going through the motions' heet het in de Engelstalige literatuur, en daarvoor is geen goed Nederlands equivalent. Je leert gedrag door de bewegingen te maken en de loze vorm te volgen - de inhoud komt pas veel later.   ...

Red.:   Het model van Pieter is dat van het uitleggen: je moet je kindjes alles uitleggen waarom ze moeten doen wat ze moeten doen. In extrema doorgevoerd: als je op de pot zitten moet je ze gaan uitleggen dat roeren in de poep niet goed is vanwege de bacteriën die erin zitten. In plaats van gewoon "Bah!" roepen en het handje wegtrekken.
    Peter wil altijd alles aan iedereen uitleggen: als jongens overlast veroorzaken, moet je ze gaan uitleggen dat ze overlast veroorzaken. Alsof ze dat zelf niet weten, want dat was de reden van hun gedrag: overlast veroorzaken - dat wil zeggen: aandacht trekken. En als niet-ouder van deze jongens heb je totaal geen enkele verplichting tot het geven van aandacht - die plicht bij de ouders. De niet-ouders hoeven maar één ding te doen: het stoppen van de overlast - het stoppen van het gedrag. En als ze het zelf niet kunnen, is daarvoor een maatschappelijk substituut: de politie. En de reden dat deze vorm van gedragcorrectie noodzakelijk is, omdat ze die gedragscorrectie, in de vorm van 'going through the motions', nooit of onvoldoende gehad hebben. Omdat de ouders het niet kunnen, of gedacht hebben dat je gedrag ook kan aanleren, "door het uit te leggen". Wat ongetwijfeld in aanzienlijke mate kan bij kindertjes die een goede aanlag hebben voor "leren door uitleggen", maar dat dat zijn, even ongetwijfeld, alleen de kindertjes redelijk bovenin de piramide - Pieter's gymnansiumkindjes.
    Overigens reageert Pieter natuurlijk wel op het stuk in de Telegraaf, want dat is makkelijk - foute krant, dus alles wat erin staat is ook fout. Het onderzoek waar Ad Bergsma en Peter de Greef boven over rapporteren heeft hij maar laten lopen. Evenals de veelvuldige publicaties van specialisten over het onderwerp, zoals Martine Delfos

. Helemaal onschuldig is Pieter dus niet - hij pas de standaardtrucs toe die je leert als multiculturalist: het intellectualistische liegen en bedriegen voor het goede doel van je ideaal. Dit alles uit de grote verzameling: Linkse denkfouten.
     Van wat later uit een artikel dat in eerste instantie over neurofeedback gaat - de neurofeedback wordt toegepast op Joy die gediagnosticeerd is met ADHD:

Uit: De Volkskrant, 09-07-2010, door Maartje Bakker

Zonnetje brengt de hersenen in het gareel

Hersenen zijn net mensen: als je ze beloont, gaan ze gewenst gedrag vertonen. Dat is de basis van neurofeedback. De hersentraining werd lang afgedaan als kwakzalverij. Toch lijkt het te werken tegen ADHD.
...

Tussenstuk:
'Joy heeft minder vaak een grote mond'

Vijf procent van de kinderen heeft ADHD. Ook bij Joy (toen 8) werd vorig najaar ADHD vastgesteld. Vader Jeroen Bots was van die diagnose niet erg onder de indruk. 'Ik twijfelde eraan. De resultaten van de testjes vond ik eerlijk gezegd niet erg schokkend. De juf vond Joy druk en brutaal, maar dat kwam ook door de manier waarop ik haar opvoed. Ik had niet zo'n probleem met haar grote mond.'
    Al klopte het wel, geeft Bots toe, dat Joy snel was afgeleid. Maar goed, dat was Bots vroeger zelf ook. 'En kijk nu eens: ik ben prima terechtgekomen.'
    De kinderarts raadde de ouders van Joy aan om haar Ritalin te laten slikken. Bots: 'Maar om haar alleen vanwege die kleine afwijkingen vol te stoppen met Ritalin? Dat zag ik niet zitten. Het is helemaal niet bekend wat het effect van Ritalin is over twintig jaar. Bovendien vroeg ik me af: wat voor dochter krijg ik als ze zich gewoon verder ontplooit? En wat voor een als ik haar volstop met Ritalin? Misschien is ze nu druk en ondernemend; dat zijn eigenschappen die later best van pas kunnen komen.'
    Maar niets doen kon ook niet. 'Dan liep ik de kans dat de buitenwereld me zou zien als een slechte vader' , zegt Bots.'Om mijn goede wil te tonen ging ik op zoek naar een alternatief:
Dat alternatief werd neurofeedback. Bots kwam terecht in de vestiging van Brainclinics in het Brabantse Oosterhout. Daar kreeg Joy een EEG - haar hersengolven werden in kaart gebracht.
    En inderdaad: haar hersengolven weken in sommige gebieden af van het gemiddelde. Neurofeedback was dus het proberen waard.
    Het klonk ook logisch, vond Bots: door Joy concentratieoefeningen te laten doen en haar bij succes te belonen, leek het hem aannemelijk dat ze zich beter zou leren concentreren.
Bots: 'En jawel, na een stuk of twintig sessies begon het complimentjes te regenen over het gedrag van Joy. Van mijn ouders, schoonouders, en zelfs van de juf: ik kreeg van alle kanten te horen dat 'het nu toch zo goed met Joy ging' .
    'Zelf merkte ik het verschil ook: ze luisterde beter, had minder vaak een grote mond. En vooral: ze kan nu langer geconcentreerd en enthousiast met iets bezig gaan. Ze kijkt films vaker uit, en zit soms zelfs geruime tijd een boek te lezen! Eerst vloog er een vogel voorbij, en zat ze met haar gedachten alweer bij een ander onderwerp.
    Al vermoedt Bots dat de gedragsverandering van Joy ook deels door zijn eigen manier van opvoeden komt. 'Ik ben mijn dochter iets strenger gaan opvoeden. De diagnose ADHD zet je toch aan het denken.'   ...

Red.:   Om je de kromme tenen te lachen, die laatste alinea.
    Ook interessant aan dit geval is de opmerking van vader dat hij, met waarschijnlijk zo'n zelfde soort karaktertje want anders ga je je er razendsnel aanstoren, wél goed terecht is gekomen. Maar vader (opgevoed in andere tijden) zal dus waarschijnlijk nog wél een normale opvoeding met regels hebben gehad ...
    Een voorlopige conclusie uit dit geval is dat de hausse in ADHD een direct gevolg is van veranderde opvoedingsgewoontes - datgene dat vroeger onderdrukt werd door regels-stellen tot aanvaardbaar niveau, kan nu ongehinderd zijn storende gang gaan.
    Zelfs in de links-intellectuele kringen zelf worden de nadelige effecten van de linkse opvoeding gesignaleerd:

Uit: Volkskrant.nl, Opinie, 17-06-2011, column door Malou van Hintum

Nieuwe generatie groeide op in 'ik-cultuur'

Jongeren staan graag in de spotlights en zijn meer op zichzelf gericht, schreef de Volkskrant. Logisch; zo worden ze opgevoed.

Jongeren die tussen 1986 en 1995 zijn geboren, zijn zelfverzekerd over hun positie of kansen op de arbeidsmarkt en bijna driekwart vindt zichzelf ‘een heel bijzonder persoon’. Ze zijn gewend te discussiëren over hun wensen en eisen, en kunnen goed voor zichzelf opkomen. Aldus Martijn Lampert van onderzoeksbureau Motivaction in de Volkskrant.
Opmerkelijk? Nee.
    Er worden minder kinderen geboren, en op een later moment in het leven van mensen. Dat maakt ze schaars en bijzonder. En natuurlijk merken die kinderen dat. ...
    Ze horen als kleuters dat ze prachtig kunnen tekenen, ook al krassen ze er maar wat op los. Ze mogen voortdurend het gesprek van hun ouders met andere volwassenen onderbreken, rondrennen in restaurants, keihard praten tijdens voorstellingen, en hebben een doorslaggevende stem bij het bepalen van de vakantiebestemming en de aanschaf van een nieuwe auto.

Red.:    Nederlanders staan in het buitenland bekend om het totaal ongecontroleerde gedrag van hun kinderen.

Bij conflicten op school gaan ouders niet in eerste instantie te rade bij hun mede-opvoeders, maar stellen ze zich op achter hun kind. Hun kind, dat niet begrepen wordt en onderschat.

Eén van de meest foute dingen die je kan doen in de opvoeding: gezag afvallen.

Zijn die ouders dom, of gek? Welnee. Ze gedragen zich zoals dat past in een cultuur waarin tientallen zelfhulpboeken mensen leren hoe ze succesvol kunnen overkomen door hun zwakheden en fouten te verdoezelen of zelfs te negeren, en van zichzelf een merk te maken dat goed verkoopt. Een cultuur waarin het ‘ik’ voortdurend voorop staat, op allerlei vlak – tot in de liefde aan toe.

Waarmee ook meteen duidelijk is dat dit voor een flink deel slaat op de bovenste helft of derde van de samenleving - de rest leest nauwelijks.
Weer zo'n sociaal-democratische grachtengordelaar die enig besef toont:

Uit: De Volkskrant, 18-01-2013, van verslaggever Raoul de Pré

Rutte II wijst de weg: opvoeden doe je zo

Plotseling terug: het nationale debat over de morele staat van het land. PvdA-minister Plasterk van Binnenlandse Zaken gaf er donderdag een nieuwe zwengel aan met zijn oproep tot een fatsoensoffensief: ouders moeten hun kinderen weer leren wat wel en niet mag: 'De basis is wat iedereen thuis leert. Dat is, als het goed is: gedraag je.'    ...
    Aanleiding voor Plasterks oproep zijn de aanhoudende klachten over geweld tegen personen met een publieke taak, zoals ambulancemedewerkers, agenten en buschauffeurs. Als ouders de opvoeding van hun kinderen niet serieus nemen, zijn regels en straffen van de overheid om agressie aan te pakken zinloos, waarschuwt de minister. Hij ziet 'onvoldoende besef in de samenleving dat geweld niet acceptabel is'.    ...

Red.:   Het gevolg van de linkse anti-autoritaire opvoeding. Dat geeft Plasterk wel niet toe, maar dat hoort er automatisch bij.
    Natuurlijk zijn meteen de nodige bezwaren van de onbeschoften :

De hoon die donderdag via de sociale media op hem neerdaalde ('Balkenende 2.0!', 'Platitudes!', 'waar bemoeit hij zich mee?')

En van de ideologen:

Uit: De Volkskrant, 18-01-2013, van verslaggever Rutger Bregman

'Plasterk kijkt met een roze bril naar eigen jeugd'

Minister Plasterk praat onzin, zegt Evert de Vos, hoofdredacteur van J/M. 'Ouders besteden steeds meer tijd aan opvoeding.'

'Enorme onzin, pure geschiedvervalsing.' Evert de Vos is hoofdredacteur van het opvoedtijdschrift J/M voor ouders (opgericht in 1997) en begrijpt niet dat 'een wetenschapper als Plasterk' suggereert dat ouders niet meer kunnen opvoeden.
'Hij kijkt met een roze bril naar zijn eigen jeugd en niet naar de feiten. Ouders zijn juist steeds meer tijd aan de opvoeding gaan besteden, vooral vaders. ...

Red.: Een redelijk onwaarschijnlijke uitspraak, met al dat werken. Maar in ieder geval niet ter zake doende: niet de tijd, maar de effectiviteit is de doorslaggevende factor. Niet hoeveel tijd je besteedt aan het aanleren van iets, maar het iets wat je aanleert.

Heeft de jeugd dan geen gezags-probleem?
'Dat wordt door tal van onderzoek gelogenstraft. De jeugdcriminaliteit neemt helemaal niet toe, er is nu net zo veel tuig als toen.

Alweer: zegt niets. Er zijn vele berichten over dat de jeugdcriminaliteit steeds ernstigere vormen aanneemt, maar dat is de allochtone invloed. Dus daar mag al helemaal niet over gepraat worden.

Heeft de jeugd dan geen gezags-probleem?
'...Scholen worden juist veel strenger, die ontwikkeling is al tien jaar geleden ingezet.

Vanwege het toenemende gezagsproblemen. een Allochtone leerling die leraren een kogel door de kop jagen, en een heel spectrum van minder ernstigere gevallen maar (zeer) veel frequentere gevallen daaronder. En recent (einde 2012) het doodschoppen van een grensrechter. Ook weer door een allochtoon.

Toch herkennen veel ouders zich in de oproep van Plasterk.
'Ja, ze vinden zelf ook dat de opvoeding strenger moet. Althans, de meesten vinden dat ze zelf al streng genoeg zijn en dat vooral de andere ouders strenger moeten worden. De opvoeders krijgen nu de schuld van een veel bredere tendens: we kunnen steeds slechter tegen gezag.

Precies.
De enige bij de Volkskrant met meer dan een spettertje gezond verstand is Aleid Truijens. Haar commentaar laat zich moeilijk inkorten:

Uit: De Volkskrant, 21-01-2013, column door Aleid Truijens

Ronald Plasterk houdt terecht zijn mond niet

Tussentitel: De ouders die zich Plasterks oproep zouden moeten aantrekken, zullen er doof voor zijn

Zo'n moeder die drie keer 'Nee!' snauwt bij het snoepschap, met een kwaaie kop een zak lolly's grist, waarvan ze er één in de krijsende mond van haar kleuter propt. De tienjarige die uitsluitend gebakken aardappeltjes en vanillevla eet, 'want hij lust niets anders'. De vader die tegen ouders die komen klagen dat hun kind wordt gepest, zegt: 'U liegt; zoiets doet mijn kind niet.' De dertienjarige die urenlang het gesprek van de volwassenen domineert, glimlachend gadegeslagen door de trotse ouders.
    Het jochie dat een oudere dame die hem vraagt zijn patatzak op te rapen de middelvinger geeft en voor 'kankerhoer' uitscheldt. De student die de zijn riante maandelijkse toelage geheel in bier omzet en zijn ouders in de waan laat dat hij studeert.
    Iedereen kent ze. En ergert zich kapot.
    En dan hebben we het niet over jongeren die zich klem zuipen in de voetbalkantine en dan tramhuisjes vernielen of homo's in elkaar slaan. En evenmin over vijftienjarige gangbangverkrachters, of over jongens die de ambulancebroeder molesteren. En al helemaal niet over moordenaars van een scheidsrechter. De meesten van ons kennen zulke vreeswekkende jongeren niet.
    Soms vermoeden we ze op straat te zien, dan lopen we er met een angstige boog omheen. Het zijn de groepjes agressief ogende bontkraagjes die mijn dochter sissend voor 'hoer' uitmaken; zij heersen als despoten over de speelplaatsen en hangplekken in onze buurt, waardoor mijn kinderen liever niet buiten speelden of naar het zwembad gingen.    ...

Red.:   Dat is helaas meer dan een probleem van opvoeding. Die bontkraagjes zijn allochtonen. Gespuis dat mogelijkerwijs last heeft van genetische problemen. In iedere geval van enkele generaties blijvende culturele. Dat is niet met opvoeden op te lossen, omdat het culturele en beschavingsverschil te groot is, maar dus alleen met remigratie.
    Terug naar het opvoeden:

Dus, ja, Ronald Plasterk heeft volkomen gelijk met zijn oproep aan ouders om hun kinderen beter op te voeden. Je kunt strenger straffen en jeugdgevangenissen volstoppen, maar als kinderen thuis niet elementaire gedragsregels en fatsoensnormen krijgen bijgebracht, is er geen beginnen aan. Als alles wat kinderen in een gewoon gezin leren, aan instituties moest worden uitbesteed, zou opvoeden duurder zijn dan de zorg.
    Dertig, veertig jaar geleden zou ik zo'n oproep tot moreel herstel benepen en betuttelend hebben gevonden. In de jaren zeventig noemden we de leraar Peter en tijdens de les rookten we gezellig shaggies met hem. Op schoolfeesten werden we met Peter dronken, deelden we een jointje en liet hij zijn oog vallen op een meisje uit de zesde.
    Leraren die nu zulke dingen uithalen worden aan de hoogste boom gehangen; op middelbare scholen mag vrijwel niets meer. Toch vertellen leraren nu dat ze door leerlingen worden bedreigd en zelfs mishandeld, en dat ouders dan op hoge toon excuus eisen omdat hun kind werd beledigd.
    Een leraar bedreigen of uitschelden kwam in mijn schooltijd niet voor. Niet omdat we 'het gezag' erkenden, daar lachten we om, maar het kwam gewoon niet bij ons op. Misschien toch doordat wij, vrijgevochten, zelfbenoemde rebellen, in de door ons verachte oerburgerlijke gezinnen behoorlijk waren opgevoed.

Truijens probeert genuanceerd te zijn:

Plasterk heeft ook ongelijk. Het is bot, en niet effectief, om álle ouders te berispen, terwijl maar een klein deel nalatig is. Negentig procent van de ouders doet ontzettend zijn best, besteedt veel tijd aan zijn kinderen, en brengt normen bij, met zachte hand. Nederlandse kinderen zijn de gelukkigste ter wereld en gaan liefdevol met hun ouders om - een grote verworvenheid.

Het kleine deel dat nalatig is, is, gezien de sterk toegenomen drankmisbruik en de klachten van ouders over de opvoeding van andermans kinderen, beslist niet klein maar in ieder geval meer dan de helft. En daarvoor geldt voor een flink deel dit:

De ouders die zich Plasterks oproep moeten aantrekken, zullen er doof voor zijn, goede ouders voelen zich geschoffeerd. Dat is jammer. Maar geen reden om als minister je mond te houden.

En dat is vermoedelijk toch meer dan een enkel tiental aan procenten.
De linkse zachte-sector ziet het opkomen van een tegengeluid met lede ogen aan. Tijd dus voor wat ouderwetse linkse propaganda:

Uit: De Volkskrant, 22-06-2013, door Gabriëlle Jurriaans (1971) was jarenlang jeugdwerker en is nu schrijfster en columnist voor o.a. kind.nl, en Annemiek Verbeek (1977), schrijft voor diverse media over opvoeding en onderwijs.

Een kind is geen pup

Streng opvoeden is de trend, maar daarmee creëren we kinderen die geen rekening houden met anderen, betogen Gabriëlle Jurriaans en Annemiek Verbeek. Een autoritaire stijl kan wangedrag zelfs aanwakkeren.

Tussentitel: Waar gedragstechniek voorheen alleen ingezet werd voor de echt moeilijke gevallen, zit nu een hele generatie peuters en kleuters in het strafstoeltje

Red.: Een gore leugen: streng opvoeden is helemaal geen trend, omdat er absoluut geen sprake is van streng opvoeden. Er is wel een trend, maar dat is er eentje weg van het volkomen "zachte-eitje"-opvoeden van de linkse ideologie. "Wil je niet eten kindje en smijt je met je bordje, dan zal mama/papa je wel uitleggen dat niet-eten helemaal niet goed voor je is ...". Dat wil zeggen: de trend is dat er geconstateerd wordt dat als het zo ver is dat kinderen met hun bordje smijten, er in het begin van de opvoeding al iets heel erg mis is gegaan, en dat dat vrijwel altijd een veel te laks optreden is.
Maar op de leugen van het "te streng opvoeden" moet natuurlijk goed gehamerd worden, om de eigen "zachte ei"-aanpak nog te kunnen verkopen:

Als ouder kun je niet zonder een goed stel oordoppen. Niet vanwege je schreeuwende kleuter, eigenwijze tiener of onstuimige puber, maar vanwege alle strengheid-nonsens die je als opvoeder te horen krijgt. Zeker als er geweld in het spel is, neem Eindhoven, Haren of Almere, zijn de reacties voorspelbaar: ouders moeten hun kroost eerst en vooral beter opvoeden. En daarmee wordt bedoeld: strenger.
Dat minister Plasterk na de trappartij in Eindhoven een moreel appèl deed op ouders om beter op te voeden, ligt volledig in lijn met de strenge wind die waait. ...

Juist ja. De trappartij waar men op doelt is de berichte zaka van de kopschoppers: jonge lieden die met zijn allen iemand aanvallen en als deze weerloos op de grond ligt, eens flink uihalen met het been om het slachtoffer voor het hoofd te schoppen. Iets dat natuurlijk op geen enkele manier rechtgezet kan worden met praten of andere vormen van "zachte ei"-aanpak, maar het de enige straf die hier past en helpt - ook voor toekomstige kopschoppers: zweepslagen."maar dat is barbarij!". roepen ze dan in koor. Klopt: het kopschoppen is barbarij, net als de trend die het heeft doen ontstaan. De zweepslagen zijn passned. En zijn dus ook van toepassing op degen die de trend hebben gemaakt: de "zachte ei"-sector van de gogen. Ook die verdienen zweepslagen. want naar woorden willen ze niet luisteren. Dit soort lieden:

Pedagoog Bas Levering constateerde eerder in pedagogisch magazine PIP dat er een strengheidstrend lijkt te zijn.

En ze leggen nog eens expliciet uit dat ze niet willen luisteren:

Journaliste Iris Pronk schreef er zelfs een boek over, Waarom ik geen strenge moeder ben (maar het wel zou willen zijn), waarover ze in tal van programma's mocht komen vertellen. In dit boek schuift Pronk het echtpaar Sjoerd en Ludeke naar voren als voorbeeld van strenge, duidelijke opvoeders: als hun zoontje voor de tweede keer van tafel loopt, kiepert vader Sjoerd zonder omhaal een bord pasta met zalm in de vuilnisbak, tot schrik en verdriet van zijn kinderen.

Precies. Dat doen ze dus geen derde keer meer. Dat is correctie: het veroorzaken van schrik en verdriet. Als verbale corrigeren geen effect heeft. Dan gaat later dat verbale corrigeren wel werken. Tot vreugde van iedereen. En krijg je geen kopschoppers als kinderen.
En nog meer niet-luisteren:

En in Viva Mama vat acteur Waldemar Torenstra zijn boerenverstandopvoeding samen door te stellen dat kinderen kleine zoogdiertjes zijn die je als ouder goed moet africhten.

Wat een fout idee, van die acteur, dat zijn kinderen kleine zoogdiertjes zijn ... Die kinderen zijn mini-filosoofjes, met je met een intellectueel discours over Straf en Boete alles wat er nodig is voor een later gelukkig leven kunt bijbrengen.
    En er volgde nog een hele artikel met waanzin.
    Zweepslagen voor dit soort lieden is het enige dat werkt. Of een bezoekje van wat door hun eigen opvoeding geïnspireerde kopschoppers.
    Toch is er geleidelijk sprake van enige vooruitgang. Weliswaar is er een vakantie-rubriek "Rare denkbeelden" voor nodig (chique: "Omdenken"), maar er staat weer eens iets van gezond verstand:

Uit: De Volkskrant, 02-08-2014, door Ellen de Visser

Omdenken | Rob Bakker

Een pedagogische tik kan best nuttig zijn

Wie: Rob Bakker, voormalig kinderarts en vertrouwensarts.
Wat: een pedagogische tik kan geen kwaad.

Tussentitel: 'Corrigerende tik is overwogen; slaan komt voort uit onmacht'

Kinderen slaan is sinds een paar jaar bij wet verboden en daardoor is de corrigerende pets op de vingers langzamerhand een illegale daad geworden. In de tijd dat Rob Bakker vertrouwensarts was, kreeg hij goedwillende crèchemedewerkers aan de lijn met een melding over ouders die hun kind een tik hadden gegeven. 'Ze hadden geleerd dat het een signaal van kindermishandeling was. Dat gaat natuurlijk veel te ver.'
    Vorige maand publiceerde gepensioneerd kinderarts Bakker een betoog in vakblad Medisch Contact waarin hij stelling neemt tegen het verbod op de corrigerende tik. De wet gaat ervan uit dat zo'n verbod kindermishandeling kan voorkomen, zegt hij, maar juist het omgekeerde is waar, betoogt hij.
    Voor jonge kinderen is het belangrijk om grenzen te leren accepteren, legt hij uit. 'Vanaf de leeftijd dat ze gaan onderzoeken moeten ze worden beschermd tegen de gevaren van bijvoorbeeld een hete kachel of een stopcontact. Bovendien moet hun worden bijgebracht dat ze niet altijd hun zin krijgen. Door frustraties te leren verwerken, worden het geen kleine tirannetjes.'
    Maar de vermaningen van hun ouders komen vaak nog niet goed binnen. En het boze gezicht, de opgeheven vinger en de time-out hebben niet altijd effect. Zit een kind voor de derde keer aan de dure stereo-installatie, dan kan de schrik van de tik een variatie betekenen in het arsenaal van disciplinerende maatregelen, zegt Bakker.
    Wie niet horen wil, moet voelen: Bakker vindt die belegen uitspraak nog immer van waarde. 'Met de nadrukkelijke toevoeging dat dit voelen niet echt pijn mag doen.' Hij wijst op de richtlijnen die Amerikaanse kinderartsen en psychologen een paar jaar geleden hebben gepubliceerd, waarin duidelijk onderscheid wordt gemaakt tussen een tik (correctie) en slaan (mishandeling). Een pedagogische tik is overwogen, bedoeld om een kind bij te sturen en bestaat uit een klap op de hand of de broek, terwijl slaan vaak impulsief gebeurt, voortkomt uit boosheid of onmacht en bestaat uit een pijnlijke mep of een schop.
    'Een pedagogische tik is geen straf maar een duidelijke markering: hier is de grens. In de dierenwereld zien we hetzelfde, daar krijgen jonge beesten af en toe een knauw.' Zodra kinderen naar school gaan en de ouderlijke uitleg begrijpen, dient de pedagogische tik geen enkel doel meer, aldus Bakker. 'Dan wordt die tik bijna beledigend en ontstaat een averechts effect.'    ...

Red.:   Niets meer dan gezond verstand, maar toch gezond verstand. Iets dat zeldzaam is:

In Zweden, waar de tik al sinds 1979 is verboden,

In heel Zweden heerst de linkse idiotie nog met volle kracht.
Grappig in dit verband is om het volgende oudere artikel, dat voor dit doel bewaard was, te lezen:

Uit: De Volkskrant, 15-11-2011, van verslaggever Marcel van Lieshout

Dominee: kastijding is 'beslist niet uit de tijd'

De PvdA wil dat het ministerie van Justitie actie onderneemt tegen de Katwijkse dominee Albert Vlietstra. Hij heeft ouders in zijn gemeente geadviseerd kinderen te slaan als die 'zondig' gedrag vertonen.
    Volgens PvdA-Kamerlid Khadija Arib roept de dominee van de Hersteld Hervormde Kerk daarmee op tot geweld jegens kinderen. Dat is in strijd met de wet, zegt Arib, die in schriftelijke vragen aan onder anderen staatssecretaris Fred Teeven (Justitie) wil weten wat er mogelijk is 'om deze dominee te stoppen'.
    Maandag ontstond ophef over een publicatie in het Leidsch Dagblad waarin de Katwijkse predikant als een pleitbezorger van lijfstraffen voor kinderen wordt neergezet.     ...
    Twee jaar terug raakte de Amersfoortse predikant Goldschmeding in opspraak toen hij openlijk pleitte voor het uitdelen van 'corrigerende tikken' aan kinderen. Toen hij bekende dat ook bij zijn kinderen te doen, kwam hij onder toezicht van jeugdzorg te staan. Het Openbaar Ministerie zag uiteindelijk af van vervolging.    ...

Red.:   Drie jaar terug, en het klinkt al bijna als uit een ander tijdperk.
    Met nog een opmerkelijke verbinding:

In Den Haag deed het OM eind 2009 onderzoek, nadat de gemeente aangifte had gedaan van 49 gevallen van kindermishandeling in verscheidene moskeeën, veelal tijdens koranlessen. Die informatie kwam van de GGD. Wat er met dat onderzoek is gebeurd, is onduidelijk.

Ook dat is de linkse kerk: als het bij allochtonen gebeurt, mag je niks zeggen.
En tenslotte uit dit artikel, maar eigenlijk vanzelfsprekend:

Overigens blijkt uit diverse enquêtes van de laatste jaren dat het gros van de Nederlanders de corrigerende tik niet afwijst.

Nogmaals bewijzend: de storingen van de linkse kerk, de politieke-correctheid zijn de storingen van de linkse kerk - de "intellectuele" elite. Gewone mensen hebben er veel minder of niet last van.
Je zou zeggen dat met een ruime meerderheid van ouders vindend dat er veel te permissief wordt opgevoed, toenemend drank- en drugsgebruik, comazuipen, kopschoppen, en een inmiddels alom bekende reputatie van Nederlandse kinderen als onopgevoede monsters, de zachte-sector ideologen zich rustig zouden houden. Een onderschatting van de invloed van ideologie:

Uit: De Volkskrant, 11-08-2014, door Gabriëlle Jurriaans, schrijver en redacteur, gespecialiseerd in opvoeding en onderwijs.

'De pedagogische tik komt wél hard aan'

Voorstanders van de tik menen dat ouders autoritair moeten optreden. Een achterhaalde misvatting.

Tussentitel: Lichamelijk straffen door ouders leidt vaak tot agressief gedrag van kinderen

Gepensioneerd kinderarts Rob Bakker betoogde in de Volkskrant van 2 augustus dat de pedagogische tik geen kwaad kan. Sterker nog, om grenzen te bewaken en ouders niet pedagogisch onmachtig te laten zou het een prima middel zijn. 'Een verbod verhoogt de kans op opvoedingsverlegenheid,' stelt Bakker. 'Dan kunnen ouders na een poosje ontploffen.' Een interessante stellingname. Het klinkt bijna logisch. Bijna. Want aan de redenatie en argumentatie van Bakker schort het een en ander. ...

Red.: Dat beloofd veel humor - een zachte-sector ideoloog die beweert te gaan redeneren en argumenteren.

Op de website van het tijdschrift voor en door artsen Medisch Contact staat het volledige artikel van Rob Bakker en zijn collega Anneke Bult-Bunschoten te lezen. Hierin wordt door de artsen onderzoek aangehaald waar de schadelijkheid of de effectiviteit van de klap gemeten is. Met die schadelijkheid lijkt het soms mee te vallen: kinderen tussen de twee en zes jaar lijken iets minder agressief, gehoorzamer en minder schooluitval te hebben. Vóór de leeftijd van twee en na de leeftijd van zes jaar zijn er in dit onderzoek wél negatieve gevolgen gemeten. Dit onderzoek zegt dus niet zoveel.

Dat zegt dus niet zo veel ... Tja, als je dingen alleen in absoluut zwart en absoluut wit kan zien, en er blijken voorwaarden te zijn, dan is alle denken en redeneren moeilijk. Want er staat natuurlijk wat er staat: tussen twee een zes jaar neemt door de corrigerende tik de agressiviteit en schooluitval af, en de gehoorzaamheid toe. Hartstikke logisch, want onder twee jaar spreek je over baby's, en boven de zes jaar kan je redelijk praten. Dat je deze leeftijdsgroepen bij elkaar wilt nemen, zoals Jurriaans doet in haar oordeel, is verkrachting van de pedagogie, want daarin is genoegzaam bekend dat er redelijk te definiëren levens- en opvoedingsfasen zijn.
Redenatie en argumentatie nummer twee:

Daarnaast zijn onderzoeken altijd indicaties: je kunt hooguit zeggen dat er aanwijzingen zijn, maar niet dat er definitief bewezen is dat zo'n tik geen schade doet. En de aanwijzingen dat slaan wél schade doet, is een heel stuk overtuigender. Zoals de review van Elizabeth Gershoff, ontwikkelingspsycholoog aan de Universiteit van Texas, die vorig jaar haar artikel 'Spanking and Child Development: We Know Enough Now to Stop Hitting Our Children' publiceerde. Haar conclusie is dat het slaan van kinderen niet alleen schadelijk is, maar ook ineffectief.

Er zijn ook onderzoeken dat kinderen vermoorden leidt tot beëindiging van hun levens. Of serieuzer: het artikel van Bakker gaat NIET over 'spanking', zijnde "slaan", maar over de corrigerende tik, al in tegenstelling tot slaan, zoals Bakker uitvoerig uitlegt, wetende hoe versteend de hersens van de ideologen zijn.
Nog afgezien van de logisch inconsistentie dat eerst onderzoek wordt gerelativeerd, en dan ander onderzoek ten eigen gunste wordt aangehaald.

Maar laten we er neutraal naar kijken: stel dat heel af en toe een tik geen kwaad kan, wat leert een kind er dan van? Wat is precies de pedagogische waarde van zo'n klap? Als we er vanuit gaan dat kinderen vooral gedrag leren door het af te kijken van anderen in hun omgeving, dan kan je stellen dat een kind leert dat slaan soms geoorloofd is om een ander te laten doen wat je wilt. Macht dus. Waarbij het recht van de sterkste geldt.

Riposte: Stel dat we er vanuit gaan dat kinderen vooral gedrag leren door het af te kijken van anderen in hun omgeving Dan kan je stellen dat een kind leert dat iedereen met alle gedrag weg kan komen. Wetteloosheid dus. Waarbij het recht van de sterkste geldt.
Maar het blijft natuurlijk hameren op het slaan, waar het dus niet om gaat in het artikel van Bakker:

Het is dan ook niet verbazingwekkend dat een grote meerderheid van studies een link leggen tussen het lichamelijk straffen door ouders en agressief gedrag van kinderen. Met andere woorden: kinderen die af en toe geslagen worden, zijn vaker agressief. Daarnaast zijn er aanwijzingen dat het IQ van kinderen lager wordt van de pedagogische tik.

Dram, dram, dram ...

De vraag is waarom twee artsen het dan nodig vonden het slaan van kinderen door ouders te verdedigen.

Dram, dram, dram ...

Recent heeft onderzoeker Rianne Kok naar aanleiding van haar onderzoek, waaruit blijkt dat kinderen slechter luisteren naar een barse moeder, gezegd: 'Ieder kind is uniek, maar een autoritaire en afstraffende opvoedingsstijl raad ik niet snel aan op basis van mijn onderzoek.'

Dram, dram, dram ...

Dat een zogenaamde autoritaire opvoeding gelinkt is aan agressie op latere leeftijd bleek al eerder uit andere onderzoeken.

Dram, dram, dram ...
Oké, het gedram over lijfstraffen is even over. Tijd om even terug te komen op de corrigerende tik, met redenatie en argumentatie om dit te weerleggen:

Maar als je als ouder het doel hebt een gelijkwaardige, respectvolle relatie te hebben en te houden met je kind, dan laat je die tik natuurlijk gewoon achterwege.

'Gewoon achterwege' ... Dat is geen redenatie. dat is de herhaling van een ideologische positie.

Die levert namelijk niets op, behalve misschien op korte termijn wat aangepast gedrag, maar de gevolgen op de langere termijn zijn groot.

Een leugen, want onderzoek heeft uitgewezen dat het wel werkt - tussen twee en zes jaar.

En dat maakt de uitspraak van Bakker over het verschil tussen de 'pedagogische' tik en kindermishandeling nogal potsierlijk..

En dat maakt het geschrijf van Jurriaans erger dan potsierlijk.
Met nog ene kleine uitleg van de werking van de eigen ziel:

Het lijkt erop dat Bakker en zijn collega vooral een eigen punt hebben willen maken. Hun focus op het gewenste effect van een tik (lees: een kind doet wat een ouder verlangt) is een verkeerd uitgangspunt. Het gaat voorbij aan de vraag of dat überhaupt bij goed ouderschap hoort.

Precies: het deugt niet omdat het een verkeerd uitgangspunt is. Oftewel: het deugt niet omdat het niet deugt. De cirkelredenatie van de ideoloog. Of in andere woorden:

...moeten we geen pleidooi houden vóór de pedagogische tik, dan is een zero tolerance-houding ten aanzien van een ander fysiek pijn doen op zijn plaats.

"Ik geloof dus ik weet ..."
    Zoals zo ontzettend vaak wordt de zaak in de reactierubrieken extra verhelderd - twee meningen:

De Volkskrant, 13-08-2014, ingezonden brief van Ronald Reeder, Petten

Tik

Gabriëlle Jurriaans (O&D, 11 augustus) stelt dat de pedagogische tik geen pleidooi verdient. Ik ben 68 jaar oud en hoor tot de generatie die ruimschoots met de pedagogische tik is opgegroeid. Thuis en ook op school werd er, indien nodig, af en toe best een tik uitgedeeld. Zelfs op de hbs in de lagere klassen werd door de leerkracht nog geslagen. Niemand die daar enig punt van maakte.
    De redenering van Jurriaans dat dit bij ons als kinderen tot agressief gedrag heeft geleid, kan ik gemakkelijk bestrijden: de huidige generatie vertoont in vergelijking met de mijne duidelijk veel meer weerspannig en agressief gedrag, zowel thuis als in de openbare ruimte. Het corrigerend gedrag van ouders in bijvoorbeeld de supermarkt is soms op het bespottelijke af en veroorzaakt uiteindelijk alleen nog meer overlast voor anderen. En dat de corrigerende tik zou escaleren tot echt ontoelaatbaar geweld door ouders, is een onware en onbewezen stelling.

De Volkskrant, 13-08-2014, ingezonden brief van Tineke van den Berg, Zwolle kind- & jeugd psycholoog, orthopedagoog

Tik (2)

Wat ik in deze discussie niet begrijp en echt ook mis, is dat het aanleren van gedrag bij kinderen prima kan zonder een tik. Juist zonder een tik. Ouders, hulpverleners en kinderartsen die denken dat zo'n tik een goed hulpmiddel is om gedrag aan te leren, hebben waarschijnlijk onvoldoende geleerd dat het prima zonder kan. Tenslotte is er niet voor niets een wet gekomen om het te verbieden.
    Misschien kunnen mensen toch leren om op te voeden zonder een tik. Kinderen grenzen bieden en op een rustige manier leren omgaan met beperking en teleurstelling. Waarbij de opvoeder in staat is om te gaan met de heftige reacties (stampen, brullen) die kinderen soms kunnen laten zien. Namelijk door zelf rustig te blijven en consequent te zijn. Ik zie steeds vaker om mij heen dat jonge ouders dit kunnen. Het is prachtig om te zien.

Red.:   De geobserveerde feiten en het gezonde verstand

, versus het gedram, dram, dram en een leugen: als ouders dat zouden kunnen, was er niet sprake van het door iedereen waar te nemen 'weerspannig en agressief gedrag, zowel thuis als in de openbare ruimte'. En volkomen overeenkomend met het andere waar te nemen patroon: het gezonde verstand komt van de meer oplettende gewone burger, en het idiote gedram-dram-dram komt van de ideologisch-bezeten sociologie-figuren.
En als om de gestoordheid nog eens te bevestigen:

Uit: De Volkskrant, 18-08-2014, door Henrique Sachs, Joke Meulmeester en Nens Coebach, vertrouwensartsen en jeugdartsen.

Tik is vaak begin kindermishandeling

Ouders die hun kinderen slaan zijn vaak zelf opgevoed met geweld en vernederingen, schrijven Henrique Sachse, Joke Meulmeester en Nens Coebergh. 'Zij kijken terug op een jeugd vol angst.'

Tussentitel: Kinderen die positief zijn opgevoed worden later goede ouders

Red.: Reactie van deze redactie:

Afgekort: "Pedagogische tik leidt automatisch tot geweld, en geweld is slecht voor het kind". Ja ja, zo ken ik er nog een paar: een glaasje alcohol leidt automatisch tot alcoholisme, dus een glaasje alcohol is slecht. Een dagje vakantie luidt automatisch tot luiheid, dus een dagje vakantie is slecht. Een beetje eten leidt automatisch tot veelvraat, dus een beetje eten is slecht. Dames en heren ideologen: in het oorspronkelijke artikel stond het voorbehoud expliciet vermeld. Jullie drammen!

Nog wat andere reacties:

Doekle Kip - 18/08/14 14:07
Verbazend dat er nu wéér een artikel over de tik in de krant staat. De pedagogische tik kan zeer heilzaam werken en komt in een groot deel van het dierenrijk voor. Persoonlijk heb ik wanneer ik dat verdiende mijn tikken ontvangen en ik prees me gelukkig dat ik daarmee mijn schuld meteen kassa afbetaalde. Ik had medelijden met vriendjes waarvan de ouders alleen maar verwijtend bleven kijken en hun kinderen buitensloten zonder te weten hoelang dat zou duren, dát was voor mij pas straf!

H3uvm1ns - 18/08/14 14:07
Als ik zo lees wat er allemaal wordt beweerd voor en tegen de pedagogische tik krijg ik het gevoel dat ik misschien wel de enige ben die er geen schadelijke gevolgen aan heeft overgehouden. Ik kom uit een liefdevol gezin en ik kijk absoluut niet terug op een jeugd vol angst, integendeel. Toch heb ik vroeger menige pedagogische tik gekregen. Het gemak waarmee men dat hier dat op één lijn stelt met kindermishandeling vind ik onthutsend en zorgwekkend, van die schrijvers wel te verstaan.

frame - 18/08/14 13:57
Is er wetenschappelijk bewijs voor de stelling in de kop van het artikel ? En hoe vaak leidt dat dan tot mishandeling ? In welke situaties leidt het wel en in welke niet tot kindermishandeling ? Valt de tik al samen met mishandeling ? Is het beeld van de schrijvers niet vertekend doordat zij met een bepaalde groep clienten in aanraking komen. Kan een tik ook pedagogisch verantwoord zijn ? Ik hoor maar steeds geen antwoorden op dergelijke vragen.

jeroenamsterdam - 18/08/14 13:52
Wat een onzin, ik ben (terecht) met heel wat pedagogische tikken terechtgewezen door mijn ouders en ik denk dat dat heel verstandig was.

En van de andere kant van het oorzakelijke verband:

Grigoro - 18/08/14 16:08
Ja, ja. Vandaar dat alle Nederlandse kinderen zich zo voorbeeldig gedragen, beleeft zijn,met 2woorden spreken en goede tafelmanieren hebben,nooit schreeuwen en respect voor anderen hebben....... maar niet heus. Kom zelden een goed opgevoed kind tegen.

Nog een paar:

Damion - 18/08/14 14:49
Corrigerende tik en mishandelen zit een groot verschil tussen. Ik ben 74 en heb 2 dochters. Wij zijn allen bekend met het fenomeen eten gooien in de baby/kleuter fase. Veel ouders vinden dit leuk. Wij indertijd niet. Onze kinderen kregen van mij bij die gelegenheid één tik met vinger op binnenkant hand. Net hard genoeg om ze te laten schrikken. Tevens de waarschuwing er bij dat het niet mocht. Daarna heb ik hen nooit meer aangeraakt. De grenzen waren gezet en ik was 'de baas'.

bwanahendrik - 18/08/14 14:39
1. Een tik, draai om de oren is geen geweld. De artsen vergissen zich. . 2. " is vaak begin" Hoe vaak? Hoe vaak heeft een tik juist niet geleid tot mishandeling? Hoe vaak heeft afwezigheid van een tik juist wel geleid tot kindermishandeling? . Het zijn subjectieve meningen van artsen die beter zouden moeten weten. Verbaal geweld, kleineren, maar vooral afwezigheid van opvoeden e.d. richt veel meer kwaad aan.

gfrer - 18/08/14 14:37
'Pedagogische tik is vaak begin kindermishandeling' is een onzinnig argument. . . 'Het gebruik van een scherp mes, leidt vaak tot moord', is een soortgelijke redenering. . De meeste messen leiden niet tot moord, zo is mijn ervaring. . Zo ook, de pedagogische tik, die zal niet vaak tot mishandeling leiden.

Uit al deze reacties blijkt: deze auteurs, hun ideeën en hun denken zijn gecertificeerd gestoord.
Waarvan nog een additioneel bewijs werd geleverd. Zoals al vele malen op deze website gesteld: de ene storing brengt heel vaak vele anderen met zich mee, omdat het ontwikkelen van een denkfout tot een storing meestal deel uitmaakt van een denkcomplex, ook weer meestal ideologie is - "de continuïteit der dingen"

. En wat lezen we in een volstrekt niet aan het voorgaande gerelateerde alinea midden in het betoog

Ook ouders die in andere culturen dan de westerse zijn groot gebracht, zijn wel degelijk bereid om kinderen op te voeden zonder lijfstraffen.

'ouders die in andere culturen dan de westerse zijn groot gebracht' ... Sowieso al dat verhullende dat staat voor "allochtone ouders". Hier gaat dus per definitie gelogen en bedrogen worden, want deze verhulling is al een leugen. De leugen dus zijnde dat men niet schrijft dat er kennelijk een substantiële bijdrage is aan het proces van tik naar geweld vanuit allochtone hoek. Als dat niet zo was, zou deze alinea volstrekt overbodig zijn en niet in de gedachten van de auteurs opkomen. En je mag gezien het verzachtende eraan voorafgaande onmiddellijk aannemen dat die bijdrage aan "tik naar mishandeling" niet alle substantieel, maar vermoedelijk dominant is. En als je dat invult direct voorafgaande aan de geciteerde alinea, dan klopt die alinea ineens in het betoog:

.... ouders zijn zelf opgevoed met tikken of andere vernederingen. [vertaal: "allochtone ouders", red.] ...
Ook ouders die in andere culturen dan de westerse zijn groot gebracht, zijn wel degelijk bereid om kinderen op te voeden zonder lijfstraffen. .

En laten we die hele voorgaande alinea eens reproduceren:

De kwetsbare ouders met wie wij praten, geven vaak aan dat de tik niet werkte. Deze ouders zijn zelf opgevoed met tikken of andere vernederingen. Zij hebben van thuis niet meegekregen dat er andere - positieve en liefdevolle - manieren zijn om kinderen te corrigeren. ... Veel ouders die wij in ons werk tegenkomen kijken zelf terug op een jeugd waarin - onuitgesproken - angst heerste. .

Maar natuurlijk ... Men heeft het over, dominant, allochtone ouders. Alleen al dat 'kwetsbare' ... Altijd al synoniem geweest van "allochtone".
   Oftewel: naast de storing aangaande de opvattingen over opvoeden, hebben deze auteurs ook ernstig last van de opvatting over allochtonen als lieve teddybeertje die door de achterstelling van de blanken laag op de sociale ladder staan en daardoor allerlei dingen doen die bij blanken negatief beoordeeld worden. Allochtonenknuffelarij.
    Men is totaal gestoord. Door de linksige ideologie.
    Je gelooft je ogen niet, maar men blijkt echt totaal van de pot gerukt - nog geen twee maanden later gaat het ideologische gedram gewoon verder:

Uit: Volkskrant.nl, 08-10-2014, door Gabriëlle Jurriaans, publicist

Is je kind in de hoek zetten wel zo'n onschuldig opvoedmiddel?

Je kind in de hoek of op een stoutstoeltje zetten, oftewel een time-out, veroorzaakt in de hersenen van kinderen dezelfde pijnreactie als een fysieke afstraffing, blijkt uit onderzoek. Geïsoleerd zijn van anderen ervaart je kind als verschrikkelijk.

Tussentitels: Een hele generatie kinderen zit voor straf apart
Neem je kind bij je

Een paar jaar geleden liep ik eens een crèche binnen. In de hoek zat een verdrietige peuter. 'Ze zit al de hele dag op de nadenkstoel' zei de leidster 'ze doet steeds de baby's pijn'. De leidsters hadden een opvoedcursus gedaan en waren meteen voortvarend aan de slag gegaan met het meest effectieve middel: het strafstoeltje. Dankzij de tv-nanny Jo en opvoedmethodes zoals Triple P, zijn behavioristische gedragstechnieken enorm in zwang geraakt. Werden ze eerst nog kortdurend ingezet voor de echt moeilijke gevallen, nu zit een hele generatie kinderen voor straf apart.
Laten we er niet omheen draaien: de time-out is op korte termijn effectief. Het gedrag van je kind zal meteen veranderen. En nu geeft de wetenschap ook een antwoord waarom: geïsoleerd zijn van anderen veroorzaakt schijnbaar een gevoel van grote pijn. ...

Red.: Juist ja ... Bestraffing doet pijn en daarom moeten we vooral niet meer doen. Oftewel: we gaan over op de bestraffing met een lolly en een zak friet. Oh ja, dat was waar: we mochten helemaal niet meer een bestraffing doen ... En van wie halen wie die onzin met het stempel "wetenschap":

Volgens Daniel J. Siegel, hoogleraar psychiatrie en co-auteur van het boek No-drama Discipline is een time-out op de lange termijn echter alles behalve effectief.

Een professor van Joodse afkomst, dat wil zeggen uit de cultuur waar het theoretiseren tot in het absolute oneindige de meest-voorkomende valkuil is - begonnen met die Absolute Godheid Wiens Naam Je Niet Mag Noemen en iets dat een zodanig stempel heeft gedrukt dat men bij met minste of geringste in het volkomen onzinnige theoretische genavelstaar vervalt. Zoals hier:

Volgens Siegel is het brein van kinderen nog plastisch, en de manier waarop een kind leert daarom erg belangrijk. Volgens Siegel is het belangrijk om door middel van contact maken en communicatie je kind in een staat te brengen dat het ook kán leren. Dat doe je door verbinding te maken met je kind, niet door het te isoleren.

Volgens het gezonde verstand is het brein van kinderen nog plastisch en zijn er allerlei mates waarin het zich gaat botvieren op de omgeving om te testen hoe ver het kan gaan, en bij vele kinderen de bestraffing en soms lichamelijk pijnlijke aanpak de beste is om daar, ten voordele van het kind, zo snel mogelijk een einde aan te maken.
Er staan ook reacties bij dit artikel:

bitterzoet - woensdag 8 oktober 17:25:20
Grauw! deed de moeder van de pupjes en dat hielp. Ze stootte ze niet weg, ze negeerde niet; grauw. Klaar. In mensentaal wordt dat; jij gillen? Ik harder, lager en valser. Vol liefde natuurlijk, maar antwoord krijg je...ik laat je nooit alleen zolang je van mij en door mij leeft. Nooit. Ook niet in stilte alleen. Echt niet. Grauw. Ik hou namelijk van je. Mormel.
Melden

Alberto - woensdag 8 oktober 17:02:54
Waarom worden in dit soort artikelen altijd op psychiaters/psychologen/Stapels een beroep gedaan? Zijn ouders na 10.000 jaren dan nog steeds zo dom?

Katelijne Derks - woensdag 8 oktober 16:54:00
Vroeger kreeg ik ook time-outs en moest ik op mijn kamer blijven voor een tijdje. Enorm drama natuurlijk. Ja, het doet pijn als je kind bent, maar het hoort er wel bij. Als je goed uitgeraasd bent, dan even een goed gesprek met je ouders en het komt dan wel weer goed. Ik heb er niks aan overgehouden hoor. Het is maar net hoe je rondom de time-out met je kind omgaat. Mensen denken dat wetenschap altijd gelijk heeft, maar ik vind dat je als ouder(s) zelf moet beslissen op welk manier je kind straft en niet op een manier die sommige betweters doen of zie ik dat verkeerd?????

JAvW - woensdag 8 oktober 15:18:45
'Behavioristische gedragstechnieken', dan weet ik genoeg, laat maar lallen. Dankzij dit soort charlatans zijn er generaties kwetsbare egocentrische sneeuwvlokjes (dat noemen ze in Nederland assertieve individualisme) die overal recht op hebben, onmiddellijk, en zonder verplichtingen. En dan verbaasd staan, dat die prinsjes en prinsesjes in het echte leven geen doorzettingsvermogen hebben en voor niets 'stress' gerelateerde ziektes oplopen. Tegen een stootje kunnen moet je ook leren. JAvW is hiermee ook publicist.

Dat er nog veel van het soort gestoorde ideologen rondlopen, is begrijpelijk: het uitsterven is een proces dar een generatie duurt. Dat de Volkskrant door gaat met het publiceren van de gierende onzin laat zien dat het aldaar op de redactie precies hetzelfde gesteld is.
    En nog hardhandiger klap in het gezicht van de "zachte aanpak"-ideologen:

Uit: De Volkskrant, 13-11-2014, van correspondente Leen Vervaeke

Vlaamse school trekt Zeeuwse juf

In Zeeland is weinig werk voor leerkrachten, terwijl scholen in Vlaanderen staan te springen om docenten. Maar voor je daar aan de slag kan, wacht er een enorme berg papierwerk.

Toen Sabine Groothaert voor het eerst op een Vlaamse school stond, kon ze haar ogen niet geloven. De leerlingen, amper tien jaar oud, liepen de klas binnen in een nette rij en bleven rustig achter hun schoolbank staan. 'Ik was me nog even snel aan het inlezen en toen ik opkeek, stonden ze nog allemaal. Ik vroeg: gaan jullie niet zitten? Bleken ze te wachten tot ik hen toestemming gaf.'
    In Nederland heeft de 23-jarige leerkracht uit Terneuzen het wel eens anders gezien. Een klas waar leerlingen op stoelen en tafels stonden te springen en die collectief weigerden mee te werken, een leerling uit groep 8 die haar toebeet 'dat het hem allemaal geen reet interesseerde'. Dan vond ze de omgangsregels in Vlaanderen toch aangenamer. ...

Red.:   Je zou die klap in het gezicht bijna lijfelijk willen uitdelen. Wat een goorheid, blijkt het te zijn, die permissiviteit.
    En van dezelfde dag:

Uit: De Volkskrant, 13-11-2014, van verslaggeefster Margreet Vermeulen

Studie naar overwardering door Amerikaanse en Nederlandse ouders

Ouder ziet kind te positief

De meeste ouders bekijken hun kroost door een roze bril, maar die neiging is het grootst bij ouders met narcistische trekjes. Ze schatten het IQ van hun kind te hoog, denken dat hun kind meer weet dan het weet, geven vaak zeldzame voornamen en strooien kwistig met complimentjes. Maar overdreven loftuitingen kunnen averechts werken.
    Dit blijkt uit onderzoek van psycholoog Eddie Brummelman in samenwerking met de VU en universiteiten in de VS en Engeland. De resultaten zijn verschenen in het Journal of Personality and Social Psychology.
    Er is weinig onderzoek naar ouderlijke overwaardering. Daarom ontwikkelden de onderzoekers een instrument om het verschijnsel te meten. Toen bleek dat ouders die zichzelf specialer vinden dan anderen (en dus narcistische trekjes hebben) hun kroost vaker superieur vinden. Daarmee zetten ouders niet alleen hun kind op een voetstuk, maar indirect ook zichzelf. 'Als het kind een prins of prinses is, zijn de ouders koning en koningin.'
    ... Overwaarderende ouders overschatten van hun kinderen het IQ, maar ook de kennis die ze aan het eind van de basisschool in huis hebben. Ouders kregen onderwerpen voorgelegd uit de literatuur en geografie. Ook van verzonnen boektitels en verzonnen grootheden als 'koningin Alberta' zeiden ouders: ja, die kent mijn kind.
    Ten slotte bleek uit thuisobservaties van honderd ouders dat ouders 'met de roze bril op' hun kind vaker een pluim geven. Dat kan averechts werken, weet Brummelman uit eerder onderzoek. ...
    Pedagogoog Micha de Winter, niet betrokken bij de studie, vindt het een mooi artikel. Maar hij vindt ook dat de psychologie de hand in eigen boezem moet steken. 'Ouders zijn de afgelopen decennia gebombardeerd met het advies dat goed opvoeden betekent dat je gewenst gedrag beloont - en dat kritiek en straf niet erg aan te raden is. De psychologie heeft deze narcistische tendens in de opvoeding sterk aangewakkerd', aldus De Winter.

Red.:   Juist ja ... Dat narcisme komt van de "Je mag alles doen behalve corrigeren, en straffen is een doodzonde"-ideologen.
    Je zou denken dat ze zo langzamerhand wel uitgestorven zijn. Maar ze zijn er nog echt:

Uit: De Volkskrant, 20-11-2014, door Henk Müller

Twistgesprek | Henk Müller met Gijs Verbeek

Volgens mij is ieder kind van nature goed

Een VN-verdrag legt het recht van kinderen vast op goed onderwijs en zelfontplooiing. Dat zit wel goed. Of moet het beter? Een twistgesprek tussen bioloog en onderwijskundige Gert Verbeek en opinieredacteur Henk Müller.

Red.:    Het bewijs: ze bestaan nog echt. Originele "do gooders" die geloven in de universele goedheid van de mens. Of het kind. Opvoeden ... Onnodig. Straffen: volkomen uit den boze. Kinderen kunnen hun weg zlef wel vinden:

Het kindbeeld?
'Kinderen zijn in feite natuurlijke onderzoekers, zoals Robbert Dijkgraaf zegt op de site van 'onderwijs2032', de nationale dialoog over de toekomst van het onderwijs ...

Ongetwijfeld. De kinderen van naturkundige Robbert Dijkgraaf.

... volgens het verdrag hebben kinderen ook het recht op zelfontplooiing en daarvoor moet je ze serieus nemen, het zijn de partners in het onderwijs. Ze zijn goed toegerust voor de eigen ontwikkeling en het onderwijs moet ze daarvoor meer ruimte bieden. Daarover gaat ons symposium 'Stem van de Leerling' vandaag in Rotterdam met sprekers als Laurentien van Oranje en pedagoog Micha de Winter. We willen die zelfontplooiing een nieuwe impuls geven.'

Dat klinkt vreselijk romantisch. Laat duizend rozen bloeien. Alsof je niet af en toe moet snoeien en bijsturen.
'Ik ben ervan overtuigd dat iedereen van nature goed is en dat iedereen is toegerust om zich te ontwikkelen volgens zijn of haar eigen aanleg.'

Allemaal grachtengordel-praatjes. Nooit met de echte grote-mensenwereld kennis gemaakt.
Maar dit is beslist niet onschuldig:

Gijs Verbeek (1984) is bioloog en onderwijskundige. Hij is verbonden aan het Nederlands Instituut voor Onderwijs en Opvoedingszaken (NIVOZ).

Want dit soort instituten zit vol met dit soort mensen, en ze hebben ontzettend veel invloed. Veel meer dan alle onderwijsgevende bij elkaar.
En meteen daarna de volgende:

Uit: De Volkskrant, 04-12-2014, van verslaggeefster Ianthe Sahadat

Interview | Gijs Huitsing, socioloog

'Pesten is groepsproces, waarbij rollen wisselen'

Pester, slachtoffer, verdediger. Schoolkinderen vervullen die rollen vaak allemaal. Zo heeft een deel van de pesters het idee dat ze zelf worden gepest.

Red.: Algemene boodschap: "Er bestaan geen pesters". Oftewel: er heeft alweer een dwaze socioloog een bewijs van zijn dwaasheid afgegeven, en de Volkskrant stelt meteen haar kolommen voor hem open. Dit is dus (mede) de manier waarop het fenomeen "Diederik Stapel" heeft kunnen ontstaan: Diederik Stapel was een ijdel man, die zich zeer gesterkt voelde door aandacht voor zijn werk vanuit de media. Hij wist of besefte wat de media boodschap wensten, en leverde hen die boodschap: onderzoek met politiek-correcte en multiculturalistische uitkomsten.
En ook nu springt de Volkskrant weer met beide benen in de modder-en-stront poel:

Soms zijn pesters ook slachtoffer van pesterijen, of verdedigen ze andere pesters. De rollen die kinderen in een klas vervullen, zijn allesbehalve statisch. Dat concludeert socioloog Gijs Huitsing, die vandaag aan de Rijksuniversiteit Groningen promoveert op de onderlinge relaties op de basisschool.

Blijkt nu dat vrijwel alle kinderen pesten of gepest worden?
'Bijna de helft van alle kinderen in mijn onderzoek is minstens één keer genoemd als pester. Ook noemde ongeveer de helft van de kinderen minstens één leerling door wie ze zijn gepest. Het zijn waarschijnlijk niet allemaal ernstige pesters en slachtoffers, maar het toont wel aan dat er veel kinderen bij het groepsproces rondom pesten betrokken zijn.'

Pesters kunnen ook slachtoffer of verdediger zijn, schrijft u?
'Kinderen die genoemd werden als pesters verdedigden elkaar. Er bestaat een beeld dat pesters vervelende, agressieve kinderen zijn die niet aardig kunnen zijn. Dat zijn ze dus wel, maar selectief. Ik vind het opvallend dat een deel van de pesters het gevoel heeft dat ze gepest worden. In bijna elke klas heb je vier of vijf pesters en hun rollen wisselen van pester naar verdediger, ze beschermen elkaar.'

Interessante waarnemingen. Geheel overeenkomend met de visie van de pester op het proces. Zou dat toeval zijn? Hier is het antwoord:

Hoe weet je als onderzoeker dat kinderen eerlijk antwoorden?
'Dat weetje natuurlijk nooit zeker. ... De vragen over het pesten ... Met die antwoorden kunnen we ook zien of slachtoffers vrienden of verdedigers hebben. ...

Oftewel: de onderzoeker is er achter gekomen dat pesters zich verdedigen door te roepen "Marietje doet 't ook". Hoogstwaarschijnlijk leugens, dus. Zelfrechtvaardiging.
"Maar het onderzoek is gedaan door een socioloog, dus het moet wel waar zijn. En het strookt met onze ideologie, dus het moet wel waar zijn. Dus wij de Volkskrant gaan het meteen publiceren."
Er is een discussie losgebarsten rond opvoeden, en de Volkskrant geeft een internationaal overzicht van de diverse methodieken. Hier de ernstigst politiek-correcte landen:

Uit: De Volkskrant, 03-06-2015, door: Peter Giesen, Patrick van IJzendoorn, Olaf Koens, Kees Broere, Michel Maas, Arie Elshout, Pieter Hotse Smit

Opvoeden over de grens

Shaila Sitalsings artikel over Surinaams opvoeden maakte veel los onder lezers. Hoe ervaren Volkskrant-correspondenten opvoeden in hun land?

Arie Elshout: Amerikanen gaan eindeloos in gesprek

Een enorm geteut. Dat is het opvoeden van kinderen in Amerika. Eindeloos gaan ouders met hun zoontjes en dochters in gesprek. Elke handeling wordt uitgelegd en verklaard. Elk woord is bedoeld om het kind iets te leren. Op wangedrag volgt geen grote mond, een pak rammel of een knal voor de kop maar eindeloze onderhandelingen, waarbij ouders een onmenselijke hoeveelheid geduld betrachten. Ze ontkennen dat kinderen in het aftasten van grenzen loeders kunnen worden die schreeuwen om een 'shock-and-awe'-correctie.
    In levensbeschrijvingen van overleden Amerikanen lees je soms hoe vaders - en zelfs moeders - er vandoor gingen en spoorloos verdwenen in dit immense land. In interviews vertellen schrijvers hoe hun vader nooit meer dan een paar woorden tot hen sprak. Tragisch natuurlijk, maar in het licht van het moderne geteut krijgt het iets verfrissends. Oh, goeie ouwe tijd.
    De huidige excessieve aandacht voor het kind is deels compensatie. Door de week worden veel kinderen overgelaten aan de nanny. 's Ochtends vroeg zitten die kinderjuffrouwen in de lobby van de New Yorkse appartementengebouwen te wachten. Ze hebben alle kleuren van de wereld. De ouders werken tot 's avonds laat om de kinderen naar peperdure scholen te laten gaan en ze in 'pole position' te manoeuvreren voor de rat race van het Amerikaanse leven.

Patrick van IJzendoorn
Verenigd Koninkrijk

'Little Princess on board', 'Cheeky monkey on board', 'Child on board' en 'Twins on board'. Wie iets te weten wil komen over de relatie tussen Britse ouders en hun kinderen hoeft slechts naar de achterruiten van de betere middenklassers te kijken. Kinderen zijn de nieuwe untouchables. Ze worden beschermd door recht, wet en welwillende (doch onbekwame) jeugdwerkers. En vooral ook door hun bezorgde ouders.
    Het is niet altijd zo geweest. Wie kent de verhalen van Charles Dickens niet over verwaarloosde kinderen? Of de tekeningen van William Hogarth? De Britse literatuur is een bloedbad van uit de hand gelopen 'character building' op kostscholen, compleet met verhalen over negenjarigen die in de avond naar het huis van de rector worden gebracht waar ze dienst doen als voetsteun voor diens breiende vrouw.
    Die tijden zijn lang vervlogen. Dankzij progressieve pedagogen is discipline een vies woord geworden. Terwijl Britse volwassenen zich steeds meer gaan gedragen als kinderen (steppen, Harry Potter lezen, snel huilen, ongeduld tonen), worden kinderen geacht kleine volwassenen te zijn. 'Discipline' is een vorm van machtsmisbruik, de opvoedende tik een grove schending van de mensenrechten. Alles is onderhandelbaar.
   n Kinderen worden op een overdreven manier beschermd en verwend. De helikopterouders fungeren dagelijks als taxichauffeurs en accepteren geen enkele kritiek op hun engeltjes, zeker niet van docenten. En dat laatste is tamelijk problematisch omdat het disciplineren van kinderen steeds meer een taak van docenten is geworden. Zij mogen tegen wil en dank de scherven oprapen.   ...

Red.:   En dus ook nog erger politiek-correct gestoord in het opvoeden als in Nederland.

Naar Linkse denkfouten , Politiek lijst , Politiek & Media overzicht , of site home .