PC-club: de "Zwijg!" campagne
Voor de objectieve waarnemer is het een vanzelfsprekendheid, maar ten
overvloede eerst een aantal binnen zeer korte tijd verzamelde artikelen uit
de politiek-correcte zwijgcampagne - het totale aanbod ervan is ontzettend
groot. De analyse volgt eronder (de Volkskrant, 02-12-2004, column van Marcel van Dam
):
En (de Volkskrant, 18-12-2004, column van Jan Blokker):
En (de Volkskrant, 20-12-2004, column van Pieter Hilhorst):
En (de Volkskrant, 24-12-2004, column van Francisco van Jole):
En (de Volkskrant, 24-12-2004, door Cornald Maas, voormalig
tv-criticus van de Volkskrant
):
De gemeenschappelijke boodschap van al deze
uitspraken is duidelijk: de critici van de islam kunnen beter hun mond
houden, en de beste politiek is niets doen en niets zeggen dat moslims of de
islam als aparte groep ziet of belicht.
Af en toe
wordt deze houding ook door vertegenwoordigers uit de PC-club toegegeven (
VARA TV Magazine, nr. 33-2005, dubbelinterview door Gijs Groenteman
En (de Volkskrant, 08-07-2006, door Jan Tromp, correspondent in New
York):
Dit wordt aangehaald in het kader van een algemene betoog
over platheid in de politiek, waarbij Rita Verdonk natuurlijk veel meer
kritiek, net als Marco Pastors. Tromp is dus ondanks zijn bekentenis nog
steeds voor het verzwijgen.
Dat is een geldig standpunt, wat dus op zijn merites beoordeeld moet worden.
Maar als dit standpunt de uitkomst van het debat is, moet het ook echt de
uitkomst zijn – dat wil zeggen: dat we de islam en de moslims en de
allochtonen op geen enkele manier als aparte groep behandelen. Dat wil
zeggen: geen steun voor aparte moslimorganisaties, geen quota voor
allochtonen bij de media, politie of andere overheidsbanen, geen monitoring
van het aantal allochtonen dat afgewezen wordt bij sollicitatie, geen
moskeeën (het overgrote deel van de bevolking wil het niet, en er is geen
enkele reden om een groot deel van de bevolking te bevoordelen tegenover een
klein deel) enzovoort.
En een tweede directe consequentie van het zwijgen over misdragingen van
allochtonen jegens autochtonen, incidenten of niet, is het zwijgen over
misdragingen van autochtonen versus allochtonen, incidenten of niet. Dus
geen berichten over en onderzoek naar Lonsdale jongeren en aanverwante
zaken. En hetzelfde geldt voor eventuele corrigerende acties aan beide
zijden.
Het derde aspect aan dit advies is de zichtbaarheid: het is voor de
integratie en het zelfvertrouwen van de allochtonen niet goed dat de
problemen die er, eventueel, zijn zichtbaar worden gemaakt, of in ieder
geval zo zichtbaar. Of in de woorden van de PvdA wethouder na de inval in
een door moslimextremisten bezette woning in het Haagse Laakkwartier
(10-11-2004), dat het hele afzetten van de wijk niet bijdraagt aan het
verminderen van de angst- en crisisgevoelens. Als het argument van de
zichtbaarheid geldig is, geldt het aan beide kanten. Autochtonen maken hun
bezwaren tegen meisjes-lastigvallende moslims minder zichtbaar, en moslims
maken zichzelf minder zichtbaar. Dan dus weg met de hoofddoeken, de
djellaba's, en het spreken van onverstaanbare talen in de openbare ruimte.
Het voorbeeld van de moskeeën geeft aan dat de positie die de
allochtonen en de moslims verkregen hebben er wel degelijk een is van een
bevoorrechte kleine minderheid. Het beroep van de moslims op eigen
godshuizen in de openbare ruimte kan ook gedaan worden door welke godsdienst
dan ook, en daarvan zijn er zeer vele. Als het aantal moslims ten opzichte
van die andere godsdiensten van belang is, dan is ook het aantal autochtonen
ten opzichte van het aantal moslims van belang, en die grote meerderheid van
autochtonen willen die ostentatieve moskeeën in hun buurt niet.
Kortom: de voorstanders van het zwijgen over eventuele problemen verbonden
met de aanwezigheid van moslims of allochtonen moeten ook er voor zijn dat
de bevoordeling van de moslims en allochtonen geschrapt wordt. Omdat ze dat
laatste vrijwel zeker niet willen (ze kunnen reageren op wat hier gesteld
wordt, zie
W&D Contact
), is hun zwijg! standpunt hypocriet, een schending van het gezond verstand,
en als groepsgedrag van mensen die toegang hebben tot de media een
ondermijning van de vrijheid van meningsuiting. De groepering in tijd en
plaats, minstens vijf artikelen in de Volkskrant gedurende een
periode van een maand, geeft goede grond aan een vermoeden van afspraak, een
mediakongsi.
Addendum:
Zeer kort na het schrijven van (de eerste versie)
dit artikel stuitte de redactie meteen op een toepassing van deze campagne,
zie hier
.
Addendum apr. 2008:
Na weer een periode met veel rumoer, veroorzaakt door voortdurend nieuwe
allochtone eisen aan Nederland: boerka's, geen-handen-schudden, geroep van
"Belediging!", boekini's en de gebruikelijke overlast en criminaliteit, en,
o ja, een reactie in de figuur van Geert Wilders, zijn er weer nieuwe helden
die de oplossing weten (de Volkskrant, 29-03-2008, door Khalid Boudou en Oscar van Gelderen):
En tussen die twee stukken wordt op een uiterst rumoerige
manier betoogd dat de heren meer stilte willen.
Nu, als je op deze propagandistische manier opereert, zal die stilte er
zeker nooit komen.
Ergens in augustus werd er ergens anders een
soortgelijke verzuchting geslaakt: "Wat is het rustig in Nederland hè - nu
alle Marokkanen in Marokko zitten ..." en "Zullen we het er nu eens niet
meer over hebben...?"
Uitstekend idee, dacht de redactie, we zullen het er niet meer over
hebben. Laten we niets zeggen tot er werkelijk wat gebeurt.
Sinds augustus, en nu zijnde in begin oktober, zijn al een stuk of drie
gevallen geweest van groepen Marokkaanse jongeren die op diverse plaatsen in
Nederland de beest hebben uitgehangen. En de discussies daarover lopen tot
in de Tweede Kamer. Dus steekt ook de Zwijg!-campagne weer zijn kop op (de Volkskrant, 19-09-2008, rubriek TV door Wim de Jong):
Und so geht's immer weiter ...
Naar PC club
, Mediakongsi
, of site home
 ·.
|