FOUT IN DE KRANT                                        December 2004

02-12-2004, de Volkskrant, column van Marcel van Dam, onder de kop Een met kranten dichtgeplakt dorp: Eergisteren stond er een treffende ingezonden brief op deze pagina van Ted Peters uit Bergschenhoek. Hij schrijft: 'Sinds de moord op Van Gogh luister ik niet meer naar de radio in de auto, maar draai mijn eigen muziek. Heerlijk. Ik zap om alle Barenden, Knevels, en andere volksmenners heen en kijk alleen nog een A-film op tv. Heerlijk'. Ik voel met hem mee. Af en toe loopt het mij ook over de schoenen. Nu al weken lang, iedere dag, praten, praten, en nog eens praten over de vraag waarom moslims in ons land toch een Mohammed B. hebben gebaard.

Normaliter is Marcel van Dam een gretig deelnemer aan het nationale debat. De reden dat het nu niet zo is, houdt vermoedelijk verband met zijn eerdere stellingname in het debat, als sterk voorstander van immigratie in het algemeen en niet-westerse allochtone immigratie in het bijzonder. Het nationale debat is in feite over de voor- en nadelen van die immigratie, en met de moord op Van Gogh zijn de argumenten van de tegenstanders veel sterker geworden. De allochtoon heeft zich op een niet weg te praten manier van zijn slechte kant laten zien. Dat is natuurlijk pijnlijk voor de supporters van dat team.

Nu al weken lang, iedere dag, praten, praten, en nog eens praten over de vraag waarom moslims in ons land toch een Mohammed B. hebben gebaard. Geen moment wordt overwogen of het misschien niet moslims zouden zijn geweest.

Ten eerste: Dit is feitelijk onjuist: er zijn genoeg mensen die de Nederlandse rol hebben belicht, zie Autochtonen over Van Gogh en Allochtonen over Van Gogh .

Ten tweede: Hier staat in een kort tussenzinnetje zowaar dat de schuld van de moord op Van Gogh ligt bij de autochtonen die kritisch zijn geweest op de islam. Dat is precies ook wat het overgrote deel der moslims vindt: dat de imam niet de hand van de mevrouw de minister wil schudden, ligt niet aan de imam, maar aan de minister, die gewoon geen vrouw had moeten zijn. Want als de minister een man was geweest, was er geen probleem. Dus mag mevrouw de minister geen hand uitsteken, maar meneer de minister wel. De lijn van Van Dam doortrekkend is het zo dat we uitingen van christendom en ongeloof onmiddellijk moeten verbieden, aangezien de moslim daar minstens net zo veel aanstoot aan neemt als aan een handen-willen-schuddende vrouw.

Nederland is een navelstarend gehucht geworden in een wereld die als nooit te voren in beweging is.       Daarover schreef Geert Mak een prachtig artikel in NRC/Handelsblad van zaterdag 27 november: ' … Bij sommigen heerst op dit moment een sterke neiging om de muren rondom ons vaderlandse fort zo hoog mogelijk op te metselen. Ons land zal zich daardoor steeds meer afsluiten van alle ontwikkelingen – slecht en goed - die in de rest van de wereld gaande zijn. … Wij Nederlanders, kunnen ons het nationale navelstaren niet langer permitteren. De echte uitdagingen en gevaren van de 21e eeuw zijn daarvoor te groot'.

Dat zijn allemaal vrijwel betekenisloze algemeenheden. Neem nu een paar landen die zich veel meer dan Nederland voor de rest van de wereld hebben afgesloten: Zwitserland, Zweden, Denemarken. Met die landen is het economisch minstens even goed gegaan als Nederland, en sociaal en cultureel staan ze er veel beter voor. Het grote verschil met Nederland is het huisvesten van veel minder buitenlanders, die bovendien zich bovendien veel aangepaster gedragen. Wat die landen gedaan hebben is hun fysieke en culturele grens niet wagenwijd open houden voor de invloeden van de rest van de wereld. Daarom hebben ze beter het slechte buiten kunnen houden, en het goede binnen. Want het goede en slechte uit de rest van de wereld wordt door Mak, en Van Dam, wel netjes naast elkaar gezet, maar er bestaan allerlei reden om aan te nemen dat de laatste decennia het slechte aanzienlijk overheerst. Alles buiten houden is dan dus beter dan alles binnen laten.

Het gevaar dat Geert Mak schetste werd vorige week bevestigd door het Centraal Planbureau op een terrein dat iedere Nederlander ter harte zou moeten gaan: de toekomst van onze verzorgingsstaat. In een boeiende studie die ten onrechte nauwelijks aandacht heeft gekregen, heeft het Centraal Planbureau vier scenario's onderzocht hoe Europa en Nederland zich in de komende 35 jaar zou kunnen ontwikkelen.         Een van de scenario's (Regional Communities) veronderstelt dat Nederland en Europa zich ontwikkelen op de manier zoals door Geert Mak wordt geschetst. Met de blik naar binnen gekeerd, hechtend aan de eigen soevereiniteit. Omdat de luiken naar de wereld gesloten blijven en de grenzen dicht, groeit de bevolking niet.

Hechten aan soevereiniteit is niet noodzakelijkerwijs verbonden met een naar binnen gerichte blik. Het sluiten van de luiken betekent niet dat de bevolking niet groeit, in de figuurlijke taal van Van Dam: dat gebeurt allen als je de deuren dicht houdt. Je kunt de luiken en deuren onafhankelijk van elkaar open en dicht doen, zoals mensen ook doen: al naar omstandigheden het ene of het ander.

Er is te weinig concurrentie om te kunnen innoveren.

Tussen concurrentie en innovatie is geen oorzakelijk verband. Een tegenvoorbeeld: hoe meer concurrentie, hoe meer druk op de marge van het bedrijf, hoe minder geld voor research, hoe minder innovatie.

Vijfendertig jaar lang stijgt het bruto binnenlands product per hoofd niet meer dan 0,7 procent per jaar.

Wat is het probleem daarmee? Dat lijkt de IRP redactie een prima getal.

In het meest daar aan tegengestelde scenario, dat van Global Economy, staat Europa en Nederland open naar de rest van de wereld. De Europese Unie breidt zich uit met Turkije en de Oekraïne.

Er is geen verband tussen openheid naar de rest van de wereld en het toelaten tot de Europese Unie. In zekere zin weer het verhaal van het luik en de deur: je kunt het luik naar Turkije open zetten, zonder dat met de deur te doen. Dat hangt gewoon af van de voor- nadelen van het een en het ander.

De wereldhandel wordt vrijer waardoor er wereldwijd sprake is van economische integratie. In tegenstelling tot het bekrompen scenario groeit in de Global Economy de bevolking met een half procent per jaar door immigratie. Het bruto binnenlands product per hoofd stijgt dan met 2,1 procent per jaar, vier keer zo veel als in het bekrompen scenario.

Marcel van Dam vindt dit kennelijk een positieve zaak, de redactie van het IRP vindt dat een negatieve zaak, en dus tegen dit scenario spreken. De reden volgt zo.

De Global Economy lijkt heel veel op het Amerikaanse sociale en economische systeem. Daar bestaan bij ons terecht grote bezwaren tegen.

Marcel van Dam maakt niet duidelijk waar die bezwaren van ons in liggen, noch wie die 'ons' zijn. Hij schaart zich daar wel bij, maar het is niet van harte, want in dit geval gebruikt hij geen met emotie beladen terminologie, als 'bekrompen'.

Maar tussen de bekrompen wereld in het scenario van de Regional Communities en de Amerikanisering van de Global Economy zitten nog zo veel keuzemogelijkheden dat een gezonde economische ontwikkeling met een eigen Nederlandse gezicht heel goed mogelijk is. Ondanks de vergrijzing.

Maar uit het taalgebruik is duidelijk waar het zwaartepunt van Van Dam's keuze ligt: dicht bij het Amerikaanse.

Er is veel meer afstand nodig om te achterhalen door welke oorzaak Nederland in de huidige deplorabele toestand is terecht gekomen.

Dat is een volstrekt subjectief waardeoordeel. Het kan niet over de Nederlandse economie gaan, want die is over de laatste twintig jaar gemiddeld met procentpunten gestegen, en vertoont weer een licht stijgende lijn, op een punt dat op zich al hoog is. Dan moet van Dam's probleem bij de cultuur zijn, en dan is de vraag welk aspect? Een enkele moord kan eigenlijk ook niet zo'n probleem zijn, want volgens Van Dam is het gedaan door een enkele verdwaalde extremist. Het deplorabele ligt dus voor een groot deel in Van Dam's hoofd, vermoedelijk veroorzaakt door de beschadigde eigenwaan met betrekking tot de waarde van de multiculturele samenleving. De IRP redactie ziet de huidige situatie als een uitgelezen kans om duidelijk te verschaffen omtrent de rechten en plichten van autochtonen en allochtonen, in plaats van de huidige autonome beweging richting grote confrontatie.

(Arbeids-) Immigratie is al gedurende een aantal jaren een van de stokpaardjes van Marcel van Dam. Aanvankelijk leek het geïnspireerd door steun aan de zaak van de allochtonen, en mogelijkerwijs ook een drang om de autochtone, Nederlandse, cultuur te ondermijnen door het importeren van andere culturen; het laatste motief is vrij algemeen onder linkse intellectuelen. Sinds de besef van het proces van vergrijzing is doorgedrongen tot politiek en meningmakend Nederland, gebruikt Van Dam ook deze zaak als argument voor immigratie. Dat is een oneigenlijk argument. Al met al is het bovenstaande een van de illustraties van het proces dat een foute mentaliteit leidt tot foute redenaties . De foute mentaliteit is de vrijwel kritiekloze steun aan de allochtonen en hun cultuur, gepaard aan een overdadige kritiek op de eigen, autochtone cultuur, boven omschreven als bekrompen. Natuurlijk zou een krant sowieso geen eenzijdige voorkeur voor een kant in een belangrijk maatschappelijk debat moeten innemen. (volledige column hier )

04-12-2004, de Volkskrant, kopartikel op de voorpagina onder de kop Kernreactor Petten nucleaire vrijhaven, en als inhoud dat de kernreactor, een reactor voor testdoeleinden, een gevaar voor zijn omgeving is. Vervolgartikelen zijn gepubliceerd op dezelfde dag op pagina 2, nog twee stuks op maandag 06-12-2004, en een op 08-12-2004.

Deze artikelen zijn grotendeels incorrect in de zin dat de vermelde feiten niet in overeen-stemming zijn met de boodschap. De feiten betreffen mogelijke overtredingen bij de opslag van chemische stoffen en gasflessen, terwijl de boodschap de onveiligheid van Petten als kernreactor is. De toonzetting is op zijn minst alarmistisch, en kan gezien worden als zeer sturend. Dit wordt voor een belangrijk deel toegegeven door de ombudsman van de Volkskrant, Thom Meens. De betreffende artikelen vindt men hier .

Dit artikel is de zoveelste in de reeks anti-techniek en anti-wetenschap artikelen in de Volkskrant, zie ook 20-07-2004 , 05-08-2004 , 10-08-2004 . Het systematische karakter van deze reeks rechtvaardigt het gebruik van de term propaganda. Meer over kernenergie in de maatschappelijke discussie hier .

06-12-2004, de Volkskrant, ingezonden brief van J. Kardol, Nijmegen, onder de kop Huizenbezitters: Het is toch wel opvallend dat als het om de aanpassing van de hypotheekrente gaat, de VVD overgevoelig is voor de onzekerheid die dit bij huizenbezitters teweeg zou kunnen brengen, maar dat zij er intussen geen been in ziet de markt voor huurwoningen door haar eigen minister Dekker (deels) vrij te laten geven met alle onzekerheid vandien voor woninghuurders.

Als eerste de aanvulling dat de problemen die de VVD en huizenbezittend Nederland heeft van financiële aard zijn: ze hebben hun bestedingspatroon gebaseerd op de huidige hypotheekrenteaftrek. Voor de huizenhuurders geldt hetzelfde argument: het vrijmaken van de markt heeft als allereerste effect dat de huren van een aanzienlijk percentage van de woningen met tientallen procenten zullen stijgen, zoals ook de minister toegeeft, en ook wil. Die huurders hebben hun uitgavenpatroon, net als de huizenbezitters, aangepast aan de huidige huren.

Waar het hier om gaat is dat deze zeer voor de hand liggende en eenvoudige analyse in de krant moet komen middels een ingezonden brief. Deze analyse is op geen enkele andere wijze in de Volkskrant of andere media te zien of te horen geweest. Ook niet van de scherpzinnig economisch en adjunct-hoofdredacteur Frank Kalshoven. De reden is simpel: bewust of onbewust kiest men partij voor de eigen belangen, want men mag aannemen dat vrijwel alle journalisten huiseigenaar zijn. En partijdigheid en eenzijdigheid zitten niet alleen in de berichtgeving zelf, maar vooral ook in wat men wel en niet selecteert.

14-12-2004, de Volkskrant, opiniestuk van H.J. Schoo, onder de kop: Bah voor Bush en Balkenende, subkop: President Bush en premier Balkenende hebben meer gemeen dan de Irak-oorlog. Beiden roepen afkeer op bij links, dat zich verliest in stijlkritiek … Door veel van hun opvattingen en publieke optredens gruwt politiek links van beide leiders. Afkeer is een politiek motief als alle andere, maar ook een emotie die tot onderschatting of onbegrip van de tegenstander kan leiden. De emotionele, onzakelijke anti-Bush retoriek is niet alleen politiek weinig slim, ze maakt ook gebruik van een nog altijd springlevend maar immer laag-bij-de-gronds anti-Amerikanisme – alsof het onmogelijk is Bush af te wijzen zonder dat ook meteen ook met heel Amerika te doen. Het is agitprop met een vooral expressief karakter.

Het zoveelste stuk op hetzelfde thema. En weer kan Schoo geen enkel voorbeeld produceren waaruit de vooronderstelde houding van links blijkt. Het is het omgekeerde, zoals blijkt uit de reeks stukken. Het is Schoo die agit-prop met een expressief karakter bedrijft. Waar het natuurlijk om gaat is het anti-Amerikanisme. Uit gebrek aan middelen om de goede redenen om anti-Amerikaans te zijn te bestrijden, vervalt hij in termen als 'immer laag-bij-de-gronds'. Het is totaal onduidelijk wat laag-bij-de-gronds in deze context betekent, behalve het uitsteken van een tong, en het woord 'immer' dient alleen ter versterking van die emotie.

Rationeel is het volkomen onbegrijpelijk waarom Schoo de gelegenheid krijgt, naast zijn vele columns met hetzelfde thema, ook nog in een opiniestuk mag schrijven in de Volkskrant. Dit terwijl er weinig tot geen opiniestukken met de tegenovergestelde mening verschijnen. Hier kan alleen een expliciet beleid aan ten grondslag liggen. Hoe zo'n beleid tot stand komt, is te ernstig om over te speculeren.

08-12-2004, de Volkskrant, column van Anet Bleich onder de kop Voor of tegen Ayaan?: 'Wie in de zuivere islam gelooft en de jihad voert tegen de vijanden ervan komt in het paradijs.' 'Wie in de koran gelooft, besnijdt meisjes, slaat vrouwen en doodt ongelovigen.' Ik zie niet veel verschil. Het zijn allebei fundamentalistische credo's. Ben je vóór Allah of tegen Allah? Ach jee, daar gaat het toch niet om. Leven en laten leven, dat lijkt me een beter idee. (volledige column hier )

Een bekende retorische truc: je vervormt de punten waar het om gaat tot extremen, en je zegt dat biede extremen onzin zijn, dus doen we geen van twee. De juiste methode is: je kijkt voor beide partijen hoe dicht ze bij het extreem staan. Het in meerderheid niet-religieuze Nederland heeft geen zin de moslims een religie of bijpassende regels op te dringen, de meer gelovige moslims, en dat zijn nog geen fundamentalisten, willen dat wel. Dat is een potentieel conflict, nu, en later mogelijk veel meer.

15-12-2004, RTL4 Journaal 19h30, item naar aanleiding van rapporten over racisme en racistisch geweld in Nederland. Aantal aanslagen tegen allochtone doelen: 106, tegen autochtone doelen: 34. Conclusie van rapport: het racisme in Nederland neemt toe, vooral van kant van Lonsdale jongeren en dergelijke.

Deze getallen moet genormeerd worden naar de grootte van de betrokken groepen. Even aannemende dat met anti-allochtoon geweld anti-islamitische geweld bedoeld wordt, dan moet het aantal islamieten vergeleken worden met het aantal autochtonen, het aantal autochtone is ca 15 miljoen, het aantal islamieten ca. 1 miljoen. Dus absoluut is het aantal aanslagen door autochtonen ca. 3 maal zo groot, maar per inwoner is het aantal allochtone aanslagen ca. 5 maal zo groot.

16-12-2004, de Volkskrant, bericht over voorgaand rapport onder de kop: Etnische geweld bij jeugd neemt toe, subkop: Autochtone en allochtone jongeren staan steeds vaker tegenover elkaar. … Dit blijkt uit de zesde Monitor Racisme en Extreem-rechts die woensdag is gepresenteerd.        Volgens de onderzoekers hebben zich het afgelopen jaar in dertig gemeenten incidenten voorgedaan, voorla tussen extreem-rechtse jongeren en groepen jonge Turken en Marokkanen.        De moord op cineast Theo van Gogh, op 2 november, heeft de tegenstellingen tussen autochtone en allochtone jeugd verscherpt. Anti-islamitische uitlatingen en andere vormen van discriminatie worden niet langer getolereerd. Ook wordt vaker de confrontatie gezocht met extreem-rechtse Lonsdale jongeren. Jaap van Donselaar, onderzoeker aan de Universiteit van Leiden, schat de groep Lonsdale-jongeren op driehonderd tot 1500. De harde kern zou bestaan uit enkele tientallen jongeren. 'We hadden nog niet eerder op deze schaal dergelijke extreem-rechtse jongerengroepen gezien.'        Hoe groot de groep allochtone jongeren is die de confrontatie zoekt en hoe die wordt gemobiliseerd weet hij niet.

Om met het laatste te beginnen: de onderzoeker onderzoekt een strijd tussen twee partijen, en weet niets van een van de twee. Dat is geen onderzoek. Zonder deze gegevens plakt hij vervolgens waardeoordelen aan de aantallen aan de andere kant. Stel: de onbekende aantallen aan de allochtone kant zijn 500 tot 2000. Dan staan de getallen aan autochtone kant in een totaal ander licht. De onderzoeker kan dus nooit de waardeuitspraken doen die hij gedaan heeft. Dat hij ze doet wijst op totale vooringenomenheid: hij trekt conclusie niet op grond van onderzoek, maar van vooronderstellingen, zoals de titel van zijn rapport al aangeeft.

Deze berichten verschijnen zonder enige analyse en passend weerwoord in de krant en op TV. Een zoveelste voorbeeld van bevooroordeeld journalisme, bevooroordeeld ten voordele van de allochtone zaak tegenover de autochtone.

17-12-2004, TV Nederland 3, NOVA, naar aanleiding van besluit EU regeringsleiders, morgen over toetreding Turkije. Filmpje over Turks dorpje waar men Engels leert, en discussie over toetreding, met twee voortsanders, Camiel Eurlings van het CDA (zijn CDA premier, Balkenende, is voor toetreding als tijdelijk leider van de EU) en een Turk.

Het filmpje uit Turkije schetst alleen een schattig, emotioneel, pro-Turks beeld. De discussie is het tweede geval bij NOVA waar alleen voorstanders aan het woord komen. Dit is symptomatisch voor de hele berichtgeving bij NOVA over dit onderwerp. Het is dus beslists geen onpartijdige berichtgeving. Er is objectief gezien geen gebrek aan weerwoord, want ca. 60 procent van de Nederlanders is tegen, ook een paar prominenten. De redactie van NOVA heeft dus een selectieve agenda, en aangezien het een politiek onderwerp is, is dat dus propaganda.

18-12-2004, de Volkskrant, hoofdredactioneel commentaar naar aanleiding van het besluit van de EU regeringsleiders tot de start van onderhandelingen voor toetreding van Turkije tot de EU, onder de kop Omfloerst jawoord …     Deze kritiek op de besluitvorming betekent evenwel niet dat het resultaat ook niet deugt. Zeker, er zijn serieuze bezwaren aan te voeren tegen toetreding van een land dat vanwege zijn omvang en zijn politieke, economische, en culturele bagage de toch al zo broze samenhang van de EU hevig op de proef stelt.      Maar de argumenten pro wegen zwaarder. Turkije kan een cruciale buffer- en brugfunctie vervullen in de Europese relatie met het Midden-Oosten, een regio die vermoedelijk nog lange tijd een bron van instabiliteit en geweld zal blijven. De aansluiting van een overwegend islamitische natie is ook van belang voor de integratie van haar onderdanen die in West-Europa leven. ... De analyse is gesplitst per onderdeel.

Deze kritiek op de besluitvorming

De besluitvorming is volledig binnen gouvernementele cirkels gelopen, volgens wegen en procedures die onduidelijk waren, en waarop van buiten, de Verenigde Staten, grote druk is uitgeoefend. De meerderheid van de Europese bevolking is tegen, zeker die van de oorspronkelijke West-Europese landen, die ook de kosten zullen moeten betalen.

Zeker, er zijn serieuze bezwaren aan te voeren tegen toetreding van een land dat vanwege zijn omvang en zijn politieke, economische, en culturele bagage de toch al zo broze samenhang van de EU hevig op de proef stelt.

Maar niet de formele samenhang van de EU wordt op de proef gesteld, ook de relatie tussen de burgers die met elkaar te maken krijgen. Zo hebben al meerdere waarnemers opgemerkt dat de rechts-culturele opvattingen van de fundamentalistische Italiaanse katholiek Buttoglioni gesteund worden zouden worden door nieuwe Turkse Europarlementariërs.

Maar de argumenten pro wegen zwaarder.

Eerst de conclusie, en dan de argumentatie. Hier misschien een stijlfiguur, maar desalniettemin ook volledig toepasselijk voor de gang van zaken in de Volkskrant en de rest van de linkse en linksige media.

Turkije kan een cruciale buffer- en brugfunctie vervullen in de Europese relatie met het Midden-Oosten, een regio die vermoedelijk nog lange tijd een bron van instabiliteit en geweld zal blijven.

Dit is het enige argument pro, en hoewel het al op vele manieren is verwoord, is een enkele term voldoende: machtspolitiek. Het argument kan echter met groot gemak, en ook al door meerdere waarnemers gedaan, omgekeerd worden: waarom zou je grenzen willen hebben met zulk een instabiele regio? Het zijn deze argumenten die afgewogen moeten worden, en die elkaar dan voor een groot deel neutraliseren. Waarmee het enige argument pro is ontkracht, en de argumenten contra, de grote politieke, economische en culturele verschillen, blijven staan.

De aansluiting van een overwegend islamitische natie is ook van belang voor de integratie van haar onderdanen die in West-Europa leven.

Het belang voor de integratie van de Turkse allochtonen is een onbewezen bewering. Waarschijnlijk bedoelt men dat de Turken zich ondersteund en erkend zullen voelen in hun Turk zijn. Het is onduidelijk dat dit bijdraagt aan integratie. Het kan even goed zijn dat het hun neiging tot integratie juist verminderd. Dat geldt in ieder geval voor een eventueel gewenste assimilatie. De huidige culturele trends wijzen op een negatieve invloed, zie .

Dit hoofdredactionele commentaar is kenmerkend voor de hele berichtgeving in de Volkskrant over de toetreding van Turkije. Er zijn al meerdere keren in de loop van het proces complete pagina's aan het onderwerp gewijd, plus de nodige losse berichtgeving tussendoor. De overgrote meerderheid van die berichtgeving was neutraal tot positief van toon. Het tegengeluid dat te zien was, is beperkt tot een enkel opiniestuk hier en daar. Al met al kan die berichtgeving sterk eenzijdig kan worden genoemd.

De eenzijdige pro-Turkse berichtgeving in de media is een carbon copy van de berichtgeving over de allochtonen in Nederland. Tot voor de moord op Fortuin was het tegengeluid binnen de linkse en linksige media, onder andere de hele televisie, beperkt tot enkel opiniestuk, en in dit geval nog veel minder dan in het huidige Turkse. Deze eenzijdige berichtgeving heeft geleid tot een langdurige ontkenning en onderdrukking van objectief bestaande problemen, zoals men nu ook alom toegeeft. Des te onbegrijpelijker dat de fout op een direct verwant terrein volledig wordt herhaald.

De Volkskrant, 22-12-2004, column van Anet Bleich onder de kop Ongepaste kerstgedachtes ...    Eigenlijk wilde ik over iets heel anders schrijven. Over een prachtig dun boekje, 18 adressen heet het en het gaat over de adressen waar Ed van Thijn tussen z'n achtste en z'n elfde jaar noodgedwongen moest verblijven. Want Eddy was een joods jongetje en die waren in dit land tussen 1942 en 1945 hun leven niet zeker. Het is een ijzingwekkend verhaal van een barre trektocht door Nederland, een ervaring die onvermijdelijk levenslange sporen nalaat.  ...      Je zou met recht mogen verwachten dat iemand die als kind aan zulke hardheid is blootgesteld een psychisch wrak wordt of vervuld blijft van niet aflatend wraakgevoel. Maar Eddy/Jantje werd, de ogen hardnekkig op de toekomst gericht, volksvertegenwoordiger, minister, burgemeester, wetenschapper, schrijver. Een sociaal-democraat, die uit wat hem was overkomen afleidde, dat zoiets met geen jood en ook verder met niemand ter wereld hoort te gebeuren. 'Politiek correct', heet dat tegenwoordig. Ik noem het liever: een lichtend voorbeeld. (volledige column hier )

De politieke correctheid van Ed van Thijn die nu onder vuur ligt is de houding tegenover allochtonen in ons land en het toelaten van nog veel meer immigranten, waarbij uit de context afgeleid kan worden dat het voornamelijk over het laatste gaat. Het argument van Bleich is dus het volgende: omdat Van Thijn zo geleden heeft onder vervolging in de oorlog, heeft hij het recht te zijn voor het onbeperkt toelaten van iedereen die ons land wil binnenkomen.

De onjuistheid in deze argumentatie zit in de gelijkstelling tussen de joden in de oorlog en groep die nu ons land wil binnenkomen: de laatste bestaat voor een grote meerderheid economische vluchtelingen, en gelukszoekers. Deze groep bestaat in principe uit honderden miljoenen mensen. De Nederlandse samenleving is onmachtig aan deze vraag te voldoen. De politieke correctheid die dat wel wil is van een weerzinwekkende naïviteit.

Merk op dat Bleich deze argumentatie toeschrijft aan Van Thijn, maar er als auteur van de column, en zelf van joodse afkomst, ook achter staat. Hetzelfde geldt waarschijnlijk ook voor de andere vertegenwoordigers van joodse afkomst binnen de politiek-correcten, een niet te verwaarlozen groep, hetgeen mogelijk een deel is van de verklaring van de steun die asielzoekers in de media hebben, een steun die onder de bevolking als geheel zeer veel kleiner is. Meer daarover hier

29-12-2004, De Telegraaf, bericht PvdA-raadslid dumpt vrouw in Marokko PvdA-raadslid Mohammed el Yaakoubi van het Amsterdamse stadsdeel Geuzenveld-Slotermeer is in opspraak gekomen, omdat hij tijdens de zomervakantie zijn echtgenote - de moeder van hun twee zoontjes - zou hebben gedumpt in Marokko. De vrouw, Habiba el Yousfi (27), wist tweeënhalve maand na het incident naar Nederland terug te keren en stapte naar de politie in Amsterdam. Volgens de officiële aangifte heeft El Yaakoubi in Marokko haar paspoort en verblijfsvergunning gestolen om haar terugkeer naar Nederland onmogelijk te maken. De Amsterdamse rechtbank stelde de vrouw onlangs op alle punten in het gelijk.

Niets over deze zaak in de Volkskrant, en ook niet op 30-12 en 31-12. Dit volgt de aanbevelingen in een reeks artikelen door medewerkers van de Volkskrant over de raadzaamheid over het verzwijgen van dit soort zaken. Meer over deze aanpak en zijn merites, zie De zwijgcampagne .

Het is volkomen duidelijk dat bij een overeenkomstige zaak die niet een allochtoon betreft, de Volkskrant rustig zou publiceren, zie bijvoorbeeld de recente "ongewenste intimiteiten" zaak rond Ruud Lubbers. Het IRP is van mening dat bij het niet uitdragen consequenties die aan deze keuzes verbonden zijn, zie weer De Zwijgcampagne, sprake is van grove manipulatie.

11-01-2005, de Volkskrant heeft zijn eerste bericht over de kwestie, zie hier . Hierin wordt ook de reden van niet eerder publiceren genoemd: 'Zowel El Yaakoubi als de PvdA doet de affaire af als 'privé'. El Yaakoubi weigert elk commentaar, zijn fractievoorzitter Wouter van der Wulp verwijst naar een brief aan alle partijleden in zijn stadsdeel, die hij ook op de PvdA-website heeft gezet, waarmee de affaire definitief uit de privé-sfeer is gehaald.' en de reden dat de PvdA en De Volkskrant de zaak uit de privé-sfeer hebben gehaald: 'De politicus (39) is verwikkeld in een scheiding, die ook nog in privé-kring zou zijn gebleven als enkele details niet zo wrang waren en een buurtgenote via haar weblog ('Miss Jeanette') het hele stadsdeel lijkt te willen mobiliseren.'

Het argument van de privé-sfeer is al bewezen als onzin: wat ter sprake is, is een grove schending van normen van fatsoenlijk gedrag, en dat is nooit privé voor een politicus of andere gezagsdrager.

Addendum 15-01-2005: bericht de Volkskrant: Raadslid Delfzijl beticht van verkrachting Raadslid Arco de K. van Gemeentebelangen Delfzijl wordt beschuldigd van verkrachting. Een voormalig partijgenote van De K. heeft donderdag aangifte gedaan. Dat bevestigt haar woordvoerster, fractievoorzitter Ria de Weerd van GroenLinks in Delfzijl. Het slachtoffer zou te zeer zijn aangeslagen om de media te woord te staan. (volledig bericht hier .)

Een zelfde soort zaak als die van Yakoubi, en natuurlijk publiceert de Volkskrant, zoals boven al gesteld. Het uitstel in het geval Yaakoubi is nu overduidelijk bewezen als een geval van bescherming, van vriendenpolitiek.

30-12-2004, de Volkskrant, artikel uit de serie Belofte 2005, met de kop: Burgemeester kan Dewinter stoppen, onderkop: Wie of wat biedt hoop voor het komende jaar? Volkskrant correspondenten speuren naar lichtpunten in hun regio. Vandaag deel 3. … Pas in 2006 zijn er gemeenteraadsverkiezingen, maar voor Dewinter is de campagne al in volle gang. Hij wil Antwerpens 740ste burgemeester worden.      Zonder de socialistische burgervader Patrick Janssens (48) was 't Stad (zoals de inwoners Antwerpen noemen) 'als een vogel voor de kat' …

Het voeren van een campagne voor of tegen een bepaalde politieke partij of stroming is een slecht idee voor een krant, en voor of tegen een bepaalde politieke persoon nog slechter. Het maakt de journalisten die voor die krant werken kwetsbaar met betrekking tot hun beroepsuitoefening: ze kunnen geen beroep meer doen op de bescherming die het beroep biedt, omdat die bescherming uitgaat van een minimale hoeveelheid objectiviteit van het orgaan waar hij voor staat. Tevens wordt het hele beroep geschaad.

Naar Fout in de krant home , of naar site home .