De mediakongsiSinds de Tweede Wereldoorlog zijn er een aantal duidelijke gevallen geweest waaruit bleek dat de media, journalisten, onderling afspraken maken over wat er al dan niet in het nieuws komt of gepubliceerd wordt. Recent in het nieuws gekomen naar aanleiding van de dood van Prins Bernard is het universele zwijgen over alles rond de affaire Greet Hofmans. Maar belangrijker zijn de gevallen waar het niet om oppervlakkige zaken als het koningshuis, maar politieke en culturele trends en standpunten gaat. Men zou mogen aannemen dat de media en journalistiek alle politieke meningen en stromingen op gelijkwaardige wijze zouden behandelen, zolang die meningen niet duidelijk strafrechtelijke aspecten bevatten.Er zijn een aantal gevallen bekend waarin dat laatste duidelijk niet het geval is. Voorbeelden zijn de Buikhuisen-affaire staande voor het genen-versus-opvoeding debat  , de
allochtonen-overlast
, de
boycot van Hans Janmaat en de Centrum-Democraten
, het
asielzoekersdebat
, de
hetze tegen Fortuyn
, het
handenschud-incident met minister Verdonk
, het
stilzwijgen over de overbevolking en het immigratieprobleem
 , de
kernenergie
, de
alfa versus bèta cultuurstrijd, en de buitenlandse politiek
. Een
belangrijk gemeenschappelijk thema in al deze hetzes was het refereren aan de
oorlog
. Deze hetzes maken deel uit van de propaganda en de dominantie van de politieke-correctheid. Dat wordt vrijwel direct bewezen door de behandeling van gelijksoortige zaken als die in de hetzes als het leden van de politieke-correctheid, zie hier .In de gevallen van de Buikhuisen-affaire en het genen-versus-opvoeding debat, de boycot van de CD, de allochtonenoverlast en het Verdonk-incident is inmiddels ook in de media toegegeven dat men daar fout zat. Dat is natuurlijk niet openlijk gebeurd, als onderwerp van een artikel, maar in tussenregels naar aanleiding van recentere discussies . Hetzes als boven genoemd ontstaan niet door een specifiek plan, een samenzwering in de letterlijke zin. Maar dat er geen echte samenzwering is, betekent niet dat er niet een zekere mate van planning in zit. De mediawereld heeft ook hiërarchieën – er is een publicatiebeleid, en dat beleid wordt bepaald door de hoofdredactie, in de praktijk waarschijnlijk de hoofdredacteur en een beperkt aantal intimi onder de redacteuren en journalisten van het medium . In
deze wereld bestaat een spreiding van meningen die zeer veel nauwer is dan die
binnen de Nederlandse bevolking als geheel - "linksig intellectueel" is
waarschijnlijk de beste omschrijving
. In
zulke beperkte clubjes kan wel degelijk besloten worden bepaalde dingen wel en
niet te doen, zoals het zeer negatief behandelen van de CD (anno 2011 heeft Paul
Witteman, ten tijde van de CD presentator en redacteur van het
VARA-actualiteitenprogramma Achter het nieuws, diverse keren op de
televisie toegegeven dat die afspraken er inderdaad waren), en het
niet-behandelen van incidenten met een allochtone achtergrond
.
Bovendien bepalen deze clubjes wie wel en niet op televisie, of in de krant,
komt
. De
invloed van deze clubjes is aanzienlijk tot groot
. En naast deze vaktechnische clubjes, zijn er ook een groot aantal andere verbanden tussen mediafiguren en politici, waarin min of meer duidelijke afspraken gemaakt kunnen worden over hoe bepaalde zaken te behandelen. Dit soort clubjes probeert natuurlijk zo veel mogelijk onbekend te blijven, maar soms komt er toch iets van naar buiten . Het constateren van dit proces is van essentieel belang voor deze website. De analyses en de conclusies alhier staan dusdanig ver af van veel geheiligde opvattingen van de prominente figuren in de media en politiek, dat ook deze website beducht moet zijn voor een eventuele behandeling als die van Janmaat, Buikhuisen of Pim Fortuyn.
|
