Bronnen bij Culturele gelijkheid: creolen, vaders

In de verzameling Culturele gelijkheid, Afrika

zijn een groot aantal flagrante tekortkomingen van de Afrikaanse maatschappijen getoond, die voor een groot deel uitingen zijn van de lokale culturen, en voor een groot deel terug te vinden in de Afrikaanse diaspora

. Een bekende tegenwerping is dat dit soort wantoestanden gedeeltelijk of geheel zijn toe te schrijven aan het kolonialisme, of de huidige invloed van het Westen. Het duidelijkst bewijs van de onjuistheid van deze aanname is die van de Afrikaanse of creoolse gezinsstructuur. Die structuur kenmerkt zich, in vergelijking tot vrijwel alle andere culturen, door de afwezige vader. Natuurlijk zijn er bij de creolen ook goede vaders te vinden, maar hun aantal, ligt dramatische veel lager dan in andere culturen. En dit is ook een van de weinige negatieve culturele eigenschappen die men ook wel geneigd is toe te geven. Zowel in eigen kring als bij hun westerse verontschuldigers uit politiek-correcte kringen. En dat deze culturele eigenschap sterk negatieve gevolgen heeft, is inmiddels wel volkomen duidelijk

.

De eerste notitie die hiervan op deze website gemaakt is, was naar aanleiding van de verkiezing van de half-creoolse Barack Obama tot president van Amerika. Dit heeft veel extra informatie losgemaakt - de correspondent van de Volkskrant in Amerika rapporteert (de Volkskrant, 08-09-2008, door Philippe Remarque):

'Obama weet wat hier speelt'

In Roseland, Chicago, waar Barack Obama ooit opbouwwerker was, probeert Diane Laticker met haar ‘huiskamer’ jongeren op het rechte pad te houden. ‘Het woord nigger is hier verboden.’

De straten van Roseland zien er door de ogen van Brian anders uit. Hij wijst op een gemoedelijke veranda met een stel vrienden: ‘Dat zijn drugsdealers.’ Dit blok wordt gerund door de Moles, legt hij uit. Dat is een van de gangs die deze wijk aan de beruchte South Side van Chicago onveilig maken. Een jong meisje loopt voorbij. ‘Ik ken haar. Die auto van jullie – ik zou er wel andere velgen en een paar mooie dingen op zetten. Maar daar stapt ze zo in. Zodra meisjes schaamhaar beginnen te krijgen, doen ze het met je, man. Als ze 13, 14 zijn. Ze schudden met hun billen en zijn hun verstand kwijt.’
    Toen Brian 14 was, schoot hij voor het eerst met een pistool op een mens. ‘Hij had mijn broertje in elkaar geslagen, en dat vond ik heel erg.’ Hij was al een paar jaar daarvoor bij de BDs gekomen. De letters staan voor Black Disciples, een andere bekende gang.    ...
    Brian ziet er stijlvol uit. Zoals alle jongens in Roseland is hij zwart en heeft hij zijn spijkerbroek onder zijn billen hangen. Maar hij draagt een witte hoofdband en een piepjong hondje op zijn arm, Kiesha. De drugsdealers komen aanlopen om het hondje te bewonderen. ‘Kijk nou, ze gaat slapen’, zegt een van hen ontroerd.
    Aan de slordige Michigan Avenue, waar groepjes jongens met ontbloot bovenlijf en gloednieuwe Nike Air-schoenen voor winkels hangen, heeft Diane Latiker de gevolgen van de bendeoorlogen zichtbaar gemaakt. Op een open plek tegenover haar huis staat een soort dodenschrijn met rechtopstaande bakstenen. ‘Troy Law (10)’ staat erop geschilderd, ‘Lazarus Jones (13)’, of ‘Patrice Brown (18)’.   ...
    Latiker begrijpt uitstekend waarom jongens in een gang gaan. ‘De kinderen hebben hier niets anders te doen dan op straathoeken hangen. Ze zijn alleen thuis. Hun vaders zijn in de gevangenis, dood of verdwenen. Hun moeders hebben twee baantjes of zijn zelf aan de drugs. De gang is hun familie.’    ...

De directe basis van het zwarte onderpresteren in de maatschappij.

En Obama stelde het ook weer eens in de openbaarheid aan de orde (de Volkskrant, 23-06-2009, door Philippe Remarque):

Column | Obama's vaderdagpreek

Father-in-chief spreekt weglopende vaders toe

...   Veel gedoe voor een ijsje, maar intussen heeft Obama weer eens laten zien dat hij het leuk heeft met Malia en Sasha. En dat is belangrijk. Volgens het omslagverhaal van het zwarte blad Jet Magazine is ‘family man’ Obama een rolmodel voor Amerikaanse zwarte mannen, en inspireert hij hen tot verantwoordelijker gedrag.
    Dat valt moeilijk te peilen. Maar dringend nodig is het wel. Zoals Obama zelf vrijdag zei, groeit 23 procent van de Amerikaanse kinderen op zonder vader, en is dat cijfer onder zwarte Amerikanen bijna 50 procent. Een ‘echte crisis in de Afrikaans-Amerikaanse gemeenschap’, noemde Obama het. ‘Als vaders afwezig zijn– als ze hun verantwoordelijkheid tegenover hun kinderen niet nemen – weten we hoeveel schade dat aanricht in onze gezinnen’, zei Obama. ‘Kinderen die zonder vader groot worden, breken vaker hun school af en komen in de gevangenis terecht. Ze hebben vaker drugsproblemen, lopen weg en worden zelf tienerouders’. ...
    ‘Zelfs als je eigen vader er niet was, kun je er zelf wel voor jouw kind zijn – en het is niet slecht om even te wachten met kinderen krijgen tot je je zaakjes op orde hebt’, zei hij tegen de jongemannen. Je hoeft je vaders fouten niet te herhalen, integendeel: ‘Je hebt de verplichting de cyclus te doorbreken en uit te stijgen boven zijn tekortkomingen.’
    Obama preekt met enig gezag, omdat hij nu een braaf gezinshoofd is, terwijl zijn vader hem in de steek liet, zoals hij pakkend beschreef in zijn autobiografie. ‘Ik zeg dit als iemand die zelf is opgegroeid zonder vader in mijn leven. Dat laat een gat in een kinderhart dat de overheid niet kan opvullen’, zei Obama.
    Vaders moeten kinderen bijstaan en bijsturen, juist als het niet goed gaat en ze pubers worden. Zelf had hij zijn dochters en zichzelf bij hun geboorte gezworen dat hij alles zou doen om hun te geven wat hij zelf niet had gekregen.    ...

Herhaling.

En naar aanleiding van de eerste verjaardag van die verkiezing verscheen het volgende artikel. Om het te laten aansluiten bij de overige berichten moeten we de volgorde van de citaten omdraaien - we beginnen met het tussenstuk dat aan eind stond (de Volkskrant, 18-01-2010, door Philippe Remarque):

'Er wordt vaker naar je geglimlacht'

Deze week is het een jaar geleden dat Barack Obama werd beëdigd als president van de VS. Wat heeft hij tot nu betekend voor zwarte Amerikanen? ...
...
Tussenstuk:
Zwangerschap tieners draagt bij aan armoede

Monica ziet eruit als een scholier, jong en fris. Maar het meisje van 6 dat tussen de waslijnen loopt te spelen, is haar dochter. Monica kreeg haar toen ze 15 was. 'Ik was heel trots', herinnert ze zich. Zoals voor veel zwarte meisjes was de zwangerschap voor haar een statussymbool, een teken dat ze volwassen was en erbij hoorde. 'Iedereen in mijn klas kreeg een baby.'
    Tienerzwangerschap is een van de oorzaken voor de hardnekkige armoede in de zwarte gemeenschap. De moeders geven hun opleiding vaak op. De kinderen groeien op zonder vader, wat zeker bij puberende jongens tot ontsporingen leidt.
     'Het wordt vaak van generatie op generatie doorgegeven', zegt Christine Myers, die namens de overheid voedselbonnen en adviezen verstrekt, vooral aan zwarte alleenstaande moeders. 'Als ze 32 zijn, zijn ze klaar voor het moederschap en worden ze oma:
    In Yamacraw, de sjofele maar gezellige aaneenschakeling van sociale woningbouw in Savannah, waar Monica woont. is dit het gebruikelijke patroon. 'Mijn achterkleinkind is 16', vertelt een vrouw van 68. 'En ik was op mijn 17de nog laat. De andere meisjes begonnen op hun 12de of op hun 13de:
    Een andere oma die op haar kleinkinderen past en de was ophangt, klaagt over de mannen. 'le gaan alleen maar op je liggen en nemen geen enkele verantwoordelijkheid: Maar volgens de papierprikker, die klaagt dat hij zoveel pakjes vindt waarin drugs hebben gezeten, lichten veel vrouwen ook de sociale dienst op. 'Als ze zich voordoen als alleenstaande, krijgen ze meer geld en meer voedselbonnen.'
    Monica rookt een stickie met een paar vrienden. Ze gaat binnenkort een opleiding tot doktersassistente doen. 'Het is mijn droom om hier weg te komen. En eigen huisje hebben, met een tuin en een hek eromheen.'
    Ze heeft geen spijt van haar dochter en het zoontje dat ze twee jaar geleden kreeg. 'Maar als ze groot is, vertel ik haar wel dat ze moet wachten met kinderen', zegt ze. 'Wij schoolmeisjes zagen een baby als een soort pop waarvan je leuk de haren kon doen.
Maar opvoeden is toch iets heel concreets en moeilijks:
    Haar eigen moeder had haar ook bezworen te wachten. 'Maar ik heb niet geluisterd', zegt ze vrolijk, en stuurt haar dochter terug naar de buren om netjes te bedanken voor het pakje sap dat ze heeft gekregen.

Kinderen zonder vader - het bekende creolen-syndroom is hier niet een sociologische trend, maar de standaard. En het is dus niet alleen de mannen - het is de hele etnie.
Een aantal van hen durft het ook wel te zeggen:

Verandering zal van de zwarte gemeenschap zelf moeten komen, zegt president Obama af en toe in zijn streng-vaderlijke toespraken. Ouders moeten de tv uitzetten en voorlezen. Tegen jonge mannen zegt hij dat je niet een man bent als je een kind verwekt, maar pas als je een kind ook opvoedt.

Herhaling.

Wat later schrijft correspondent Remarque het nog wat specifieker en dus duidelijker op (de Volkskrant, 11-02-2010, door Philippe Remarque):

De Amerikaanse droom werkt niet voor Brianna

Tussen de waslijnen danst een meisje. Een ranke gestalte, mooi gevlochten haar. Ze zet haar iPod uit. ‘Hiphop’, zegt ze, en zingt de melodie. Brianna is twaalf. Nog een paar jaar, en ze krijgt haar eerste kind, denk ik. Tenminste, als haar leven loopt zoals bij de meesten in deze zwarte achterbuurt van Savannah.
    Haar zusje van acht komt erbij staan op de stoep van hun kleine huisje. De slimme meisjes vertellen opgewonden over wat ze op school hebben geleerd, over hun moeder en hun ooms, en over de schoten die ze ’s nachts horen. ‘Ik krijg een laptop van mijn moeder als ik voor mijn vijftiende geen vriendje heb’, zegt de achtjarige.
    Hun ogen stralen. De meisjes hebben precies de leeftijd van mijn twee oudste kinderen. En ze zijn net zo enthousiast over de wereld. Maar ze komen er vrijwel zeker niet zo goed terecht, omdat ze minder kansen krijgen.
    Dat is allemaal overbekend, natuurlijk. Maar daardoor niet minder erg. Op deze zonnige dag in Georgia treft het me tussen de ogen.
    Misschien hebben de zusjes toch een kans. Ze wonen immers in Amerika. ...
    ... wie aan drie voorwaarden voldoet, is vrijwel verzekerd van opklimmen: de middelbare school afmaken, full time werken en trouwen alvorens kinderen te krijgen. Dat doet bijna niemand in de buurt van Brianna. ...
    Die moeder van Brianna zit dus op het goede spoor met de beloofde laptop. Nu maar duimen dat de zusjes de weg naar boven weten te vinden.

De sociale gevolgen van het alleenstaande-moederschap.

En in Nederland is het natuurlijk precies hetzelfde (de Volkskrant, 01-04-2008, van verslaggevers Yvonne Doorduyn en Ron Meerhof):

Bijstandsmoeder blijft pijnpunt PvdA

Een motie die bijstandsmoeders verplicht te solliciteren, zal het vandaag niet halen | PvdA stemt morrend tegen.

Zo maar een voorstel, vanmiddag om drie uur bij de stemmingen in de Tweede Kamer. De sollicitatieplicht voor bijstandsmoeders met kinderen tot 5 jaar moet blijven ...
De breuklijn duikt in tal van debatten op. Illustratief is dat niet het Kamerdebat over de sollicitatieplicht de motie van Kamp en Dibi opleverde, maar het Kameroverleg over Antilliaanse probleemjongeren.
VVD’er Henk Kamp zwaaide bij die gelegenheid met onrustbarende cijfers. Een op de drie Antilliaanse meisjes heeft voor haar achttiende een kind. In Rotterdam zijn vier op de vijf jonge Antilliaanse moeders alleenstaand. Landelijk groeit de helft van de Antilliaanse kinderen op in eenoudergezinnen. In Groningen heeft bijna 60 procent van de Antilliaanse eenoudergezinnen een bijstandsuitkering. ...

Want het is geen Amerikaans probleem, maar een creools probleem. Een etnisch probleem.

Met de volgende bijbehorende verschijnselen (de Volkskrant, 05-09-2009, van verslaggever Willem Beusekamp en Kim van Keken):

Videoclips en raps zouden ertoe bijdragen dat in de Amsterdamse Bijlmer zo veel geweld is.

‘Geweld is feit en rap is ons antwoord’

De hiphopscene in de Bijlmer is laaiend op hoofdcommissaris Welten, toen die het geweld in de wijk poogde te verklaren.

Kijktip voor de Amsterdamse hoofdcommissaris: Vieze Meid, de videoclip van Bijlmerrapper Kiddo Cee. Een pornotrack, noemt de rapper zelf de opname. ...
    Niks blingbling of geweld, al toonde de originele versie van de clip wel stevig pornografisch blootwerk, hetgeen een boycot door TMF, MTV en YouTube tot gevolg had. Zijn raps, legt Kiddo-Cee uit, zijn een dagboek, een venster naar zijn hart. Toen hij Vieze Meid ‘dropte’, was zijn hart ‘in een ruige feestbui’.    ...
    Maar toch, er is woede in Amsterdam Zuidoost. ‘Het leven is soms grimmig’, zegt rapper Krulle die 19 september op de halve finale van de Grote Prijs van Nederland staat. ‘In mijn raps schilder ik mijn ziel.’
    De tekst en clip van zijn Vaderloze Troepe ...

'Vaderloze Troepe' ...

En nog eens het verband met geweld (DePers.nl, 18-11-2009, door Marcel van Engelen):

De Zwarte Wilders

PvdA-stadsdeelbestuurder Jude Kehla stopte in de Bijlmer subsidies voor etnische clubjes. Nu wordt hij uitgekotst door zijn eigen partij. De Surinamers voelen zich bedreigd door de opmars der Afrikanen.

Bij het overstappen op station Van der Madeweg duikt een grappig jongetje op. Hij trekt de aandacht door te doen alsof hij een plastic zakje opeet en vraagt: ‘Hoe laat gaat de metro?’ En: ‘Hoe heet u?’ Hij is elf, zegt hij bij het wegrijden, Surinaams, en hij woont op twee adressen: bij zijn moeder en bij zijn oma, bij wie hij lekker lang mag opblijven. Hij trekt in zijn eentje door Amsterdam- Zuidoost.
    ‘Dat mag mijn zoontje van tien niet hoor’, zegt Jude Kehla-Wirnkar even later. Hij staat bij een slordige graffiti (‘R.I.P Weezy’) op een asfaltpaadje bij station Kraaiennest en vertelt nog eens hoe de 19-jarige Ishmael Gumbs hier twee maanden geleden werd doodgeschoten. Op een maandagmiddag had ‘Weezy’ in het smoezelige winkelcentrum verderop mot gekregen met een baliemedewerkster van de supermarkt. Het winkelmeisje belde haar vriend, die Gumbs later direct onder vuur nam. Vreemd detail: de vriend droeg twee pistolen. Het eerste schoot hij leeg voordat hij naar het tweede greep.
    Dus Gumbs is doorzeefd? ‘Dan ga je er vanuit dat die jongens kunnen schieten’, zegt Kehla misprijzend. De vriend moet eerst klungelig in de lucht hebben geschoten. ‘Het zijn amateurs, geen geoefende bendes. Dat is het geruststellende. Het erge is dat ze zo makkelijk aan wapens komen. En die zomaar gebruiken.’ De dader is nog altijd niet opgepakt. Volgens de mondkrant in de Bijlmer houdt hij zich schuil in Suriname. Het slachtoffer kwam uit Sint Maarten, was pas een jaar in Nederland, had hier evengoed een zoontje van twee maanden en zijn vriendin was alweer zwanger van de volgende. Ze was erbij, met kinderwagen en dikke buik, toen Weezy in zijn hoofd werd geschoten.
    Misschien heeft het jongetje in de metro meer met de schietpartij te maken dan je zou denken. Misschien gaat het hier wel om het allergrootste van alle problemen in Zuidoost, een stadje op zich, met 80.000 inwoners. ‘Eenderde van de huishoudens in Amsterdam-Zuidoost bestaat uit alleenstaande moeders, twee keer zoveel als het stedelijke gemiddelde’, zegt Kehla tijdens een kleine tour. ‘Eenoudergezinnen en armoede is een gevaarlijke cocktail. De jongens groeien op zonder normale opvoeding. Als ze op straat komen en hun trots wordt gekrenkt, zijn hun oplossingen vaak finaal. Conflicten verbaal oplossen hebben ze niet geleerd.’
    Ja, het zijn vrijwel zonder uitzondering Caribische jongens. Van de 23 schietpartijen die dit jaar in Amsterdam- Zuidoost plaats hadden, werden de schoten vooral gelost door Antillianen, soms door Surinamers. Ghanezen – veruit de grootste groep Afrikanen – waren er niet bij betrokken. Die komen sowieso weinig voor in de misdaadcijfers. ‘Die zijn getrouwd’, zegt Kehla. ‘Wat niks zegt over de kwaliteit van de man-vrouwrelaties, maar wel dat de kinderen opgroeien in een gezin.’ ...

Wat deze creool allemaal kon constateren omdat hij zelf wel vooruit was gegaan:

Jude Kehla, in 1962 geboren in Kameroen, heeft een academische inslag. Hij studeerde sociale wetenschap in Dublin, Bath en Tilburg, was als socioloog verbonden aan de Universiteit Utrecht en werkte enkele jaren als programmamaker bij het Amsterdamse debathuis De Balie. Dat betekent niet dat hij schroomt te zeggen waar het op staat.

Herhaling.

Nog een case study (Volkskrant Magazine, 19-03-2011, door Sara Berkeljon):

Willie Wartaal

...    Willie Wartaal (28) is Olivier Locadia, roepnaam Ollie. Samen met Pepijn Lanen (Faberyayo), producer Bas Bron (De Neger Des Heils) en jeugdvriend Freddie Tratlehner (Vjèze Fur) brak hij vijf jaar geleden door als De Jeugd van Tegenwoordig, met de hit Watskeburt. Volgens velen zou de rapformatie een eendagsvlieg zijn, een paar ongeleide projectielen met een toevallig hitje. In interviews uit de beginjaren verkondigen de bandleden allerlei soorten onzin – dat ze elkaar hadden leren kennen bij de audities voor Idols, dat ze de tekst van Watskeburt in de metro hadden gevonden. Bij optredens waren de rappers nog wel eens onder invloed, of
er werd met (flesjes) bier gegooid.
    Er is veel veranderd, in vijf jaar. In november verscheen het derde album, De Lachende Derde. ...
    Voor De Lachende Derde schreef Ollie voor het eerst een persoonlijke tekst. Over zijn jeugd in Amsterdam-Oost en later in Amsterdam-Noord. Over zijn moeder die altijd ‘wappie’ was, drugsverslaafd. Ze liet hem en zijn vier jaar jongere broertje regelmatig aan hun lot over. ...
    Tot zijn 9de woonden Ollie, zijn moeder en halfbroertje in Amsterdam-Oost, bij het Krugerplein. Toen geen gezellige buurt. ‘Er was daar een coffeshop waar elke twee weken wel iemand werd neergeschoten. Altijd gedoe.’ Het leek alsof er alleen maar criminelen woonden, junkies en dealers. ‘Dat is natuurlijk niet zo, maar ik zat toen in dat wereldje. Of nou ja, mijn moeder. Je wist gewoon dat die mensen geen werk hadden. Dat ze maar wat deden, dat ze altijd een biertje in hun hand hadden, dat ze af en toe veel geld hadden en af en toe niks. Dat was niet gek, of eng. Zo was het gewoon. Ik dacht dat het normaal was.’
    Op de Montessori-basisschool – ‘daar mocht je doen wat je wilde’ – zat Ollie alleen maar te lezen. Het maakte eigenlijk niet uit wat. ‘Maar Boy en Solo van Roald Dahl heb ik wel vijftig keer gelezen. Ik zie al die personages nog steeds voor me. Er is een stukje waarin uitgebreid wordt beschreven hoe een chick een sinaasappel eet. Crazy, gewoon.’
    Regels waren er nauwelijks. ‘Ik werd gewoon met rust gelaten. Ik weet niet meer wat mijn moeder me wel en niet leerde.’
Ze leerde je niet fietsen, bijvoorbeeld. ‘Néé. Nee, man. Neeneenee. Dat heb ik van de moeder van een vriendje geleerd, in het Oosterpark. Toen was ik al 8. Laat hè? Je kunt op je 8ste niet meer met zijwieltjes aankomen. Ik kan me maar één ding herinneren dat ik van mijn moeder heb geleerd: een ander woord voor stoep. Trottoir.’ Hij zegt het overdreven op z’n Frans: trotwaaa. ‘Ik was een jaar of 7 en ik weet nog dat ik tegen haar zei: ‘Waarom zeg je niet gewoon stoep?’ Zij zei: ‘Troittoir is Frans, dat is mooier, chiquer.’ In mijn hoofd was dat echt een ding. Het ís gewoon de stoep, maar je hebt ook nog een ander woord dat mooier is. Dat vond ik heel vet. Ze was erg met taal bezig. Ze verbeterde me. Grappig man, dat ding met taal heb ik waarschijnlijk van haar. Ik besef het nu pas. Ik weet nog dat ik zeuven zei. Dan werd ze boos.’

Ze gingen weg uit Oost. In Amsterdam-Noord, de Banne, kende Ollie niemand die dealer of junk was. ‘In die tijd was het daar best netjes. Dat was goed. Maar m’n moeder bleef wel gewoon drugs gebruiken, hoor. En soms was ze ineens een paar dagen weg.’
Wist je dan waar ze was? ‘Nee, man. Ze was gewoon weg. Kut dat ze er niet is, dacht ik dan, maar ik vroeg me niet afwaar ze kon zijn. Gek eigenlijk, hè? Waarom deed ik dat niet? Ik heb nooit gevraagd wat ze gebruikte. Ik was jong, man. Ze deed er ook niet stiekem over, maar ze zei wel dat ik het niet tegen andere mensen mocht zeggen.’
Was je niet boos? ‘Nee. M’n broertje wel. Die is vier jaar jonger. Hij was verdrietig als ze er niet was. Ik moest hem troosten, ik moest hem laten zien dat er niks aan de hand was, ik moest zorgen dat we naar school zouden gaan. Natuurlijk zijn er momenten dat je het kut vindt, maar nooit zo kut dat je niet gewoon normaal je dingen kunt doen. Ik vond het zelf meer onhandig dat ze er niet was, onpraktisch.’    ...

Een elektronische zoekactie op het voorkomen van het woord "vader" in het interview leverde het bekende resultaat: "Nul keer gevonden".

De politieke-correctheid wil het ook nog wel allemaal eens uitgebreid fêteren (de Volkskrant, 15-06-2011, door Robert van Gijssel):

Interview | Kempi, rapper

Geblessed

Nog geen 25 is hij, maar hij heeft al een heel leven achter de rug. Rapper Kempi was dealer en hosselaar, zat in de gevangenis en maakt nu furore in de hiphop.

Tussentitel: ‘Ik ben op tv, De Wereld Draait Door, Ali B: Op Volle Toeren, en nu zit ik hier, met mijn plaat, mijn muziek, mijn life, waar ik trots op ben. Waar ik respect voor wil. En het gaat maar door, weet je?’

De neger stelt zich voor: 'Waar ik respect voor wil', een uitspraak beter bekend als "I want respect, man!"

. Vanwege zijn maatschappelijke prestaties, ongetwijfeld ... :

... Kempi gaat hard. Nog geen 25 maar een leven achter de rug. Van dealer en hosselaar op een Eindhovense straathoek naar een snelle carrière in de hiphop. Een eerste hit, Youtube-succes, eerste plaat bij het grote hiphoplabel Top Notch (Du Zoon, 2008), optreden in de Heineken Music Hall als voorprogramma voor de Amerikaanse hiphop-ster Lil’ Wayne. En de keerzijde: het criminele verleden dat hem achtervolgt, openstaande rekeningen en nieuwe incidenten, gedoe met pistolen, een flinke celstraf. Intussen nog even drie kinderen krijgen, een gezin opbouwen om dat vervolgens weer te zien instorten.

Alsof dat laatste een verrassing is ... . Net als de rest trouwens. Want voor iedere geslaagde pistool-hanterende hosselaar staan er duizend die de zelfs de eerste sporten van de ladder nooit bereiken, en een permanente belasting voor de samenleving vormen. Maar dit zeldzame geslaagde geval wordt over drie pagina's breed uitgemeten:

Herhaling.

Overigens gaat dit natuurlijk ook gepaard met een beleden intense afkeer van vrouwen (de Volkskrant, 19-08-2011, door Robert van Gijssel):

Lowlands 2011 | Interview hiphopcollectief Odd Future

Kill, burn, fuck

Wrede teksten, baanbrekende hiphop: Odd Future is een van de meest besproken acts van de VS. Geen schuddende vrouwen, maar verwijzingen naar Satanisme. 'Punk is gewoon cool.'

... Hodgy Beats en Left Brain zijn samen het duo Mellow Hype en afzonderlijk losse delen van de hiphopformatie Odd Future, en dat collectief onder leiding van rapper Tyler, the Creator heeft een weerbarstige reputatie. Odd Future Wolf Gang Kill Them All, zoals de groep geestverwanten voluit heet, heeft weinig op met de muziekindustrie, met types die zich beroepshalve rond de crew begeven. Van vrouwen moeten ze ook niets hebben, althans, van vrouwen in de hoedanigheid van normaal aanspreekbare en menselijke wezens. Vrouwen zijn bitches, of zoals Tyler rapt: ‘suck dick bitches’. Verder moeten faggots en cops helemaal uit de buurt blijven.
Intussen is Odd Future, dat volgens Tyler uit een man of zestig bestaat ...

De Volkskrant vierde het op de omslag, zodat we ook een goede blik krijgen op de bekende vinger- en armgebaren.
En nog eentje (de Volkskrant, 03-08-2012, door Sarah Venema):

'We zullen je laten zien dat je wel degelijk een vrouw bent'

Zuid-Afrikaanse mannen hebben het op de lesbiennes in de townships voorzien. 'Corrigerende verkrachting' noemen ze dat. Ndumie Funda strijdt openlijk tegen deze masculiene repressie. 'Je solt niet met de potten uit het paarse huis.'

Tussentitels: Wij lopen extra risico omdat we echt een doelwit zijn, ze willen ons veranderen
Ik ben bang, maar niet omdat ik laf ben; het is het besef dat soldaten sterven in de oorlog

'Natuurlijk zullen ze je verkrachten, als je je zo kleedt', zeggen politieagenten tegen de Zuid-Afrikaanse Ndumie Funda en haar vriendinnen wanneer ze aangifte doen. Niet omdat ze minirokjes dragen, of lage decolletés, maar juist hun bodywarmers en slobbertruien zijn aanstootgevend.
In de zwarte townships van Zuid-Afrika roepen mannen lesbiennes na: 'We zullen je laten zien dat je wel degelijk een vrouw bent.' ...

Barbaren.
En ook de meest beschaafde plaats in het Amerikaanse continent wordt gecorrumpeerd door dit creolisme (de Volkskrant, 07-12-2012, van correspondente Marjolein van de Water):

Cuba wil verbod 'obsceen' muziekgenre

'Reggaeton is obsceen, agressief en verstoort de seksualiteit van de Cubaanse vrouwen.' Dat vindt Orlando Vistel, directeur van het Cubaanse Instituut voor Muziek. De Cubaanse regering werkt daarom aan een wet die het luisteren naar dit 'verwerpelijke' muziekgenre verbiedt.
Reggaeton is een stroming die halverwege de jaren negentig is ontstaan in Puerto Rico, Panama en de Dominicaanse Republiek. Het ritme is een mix van reggae, dancehall en hiphop en de teksten gaan meestal over vrouwen, seks en geweld. De muziek is razend populair in vrijwel alle Latijns-Amerikaanse landen en onder latino migranten in de Verenigde Staten.
De muziekstroming wekt ook afkeer op. Niet alleen vanwege de vrouwonvriendelijke teksten, ook de dansstijl is een bron van ergernis in zowel feministische als conservatieve kringen. De vrouw danst voorover gebukt met haar kont schuddend, de man staat achter haar en duwt zijn heupen ritmisch tegen haar aan. Soms slaat hij zijn danspartner daarbij op haar billen. Deze dans heet 'perreo', op z'n hondjes. ...

Ten bewijze van de beschrijving van Cuba als flikkering van beschaving temidden van het verval:

'Reggaeton wordt gekenmerkt door een totaal gebrek aan respect voor de waardigheid van vrouwen', zei de Cubaanse intellectueel Graziella Pogolotti in september toen ze met een groep Cubaanse academici en artiesten een oproep deed de muziek te verbieden. 'Het is machistisch en seksistisch.'

Vast geen dissident, deze intellectueel. Maar de kans dat dit soort beschaving stand zal houden, is bijzonder gering. De haaien van het neoliberalisme en het beschavingsverval liggen happend rondom Cuba's kusten.
Het man-vrouw gebeuren is natuurlijk niet iets dat in de begonnen is met de migraties - het kwam regelrecht van het eigen continent. Iets dat je normaliter niet verneemt, maar soms naar Europa fysiek komt overwaaien (de Volkskrant, 16-11-2011, door Kees Broere):

Mauro zal in Luanda weinig meer herkennen

Stel, hij komt terug, Mauro Manuel. Stel dat hij Limburg moet, of misschien wel wil verruilen voor Angola, zijn geboorteland. Hij zal dan aankomen in de hoofdstad Luanda. ...
Mauro landt op de luchthaven 4 de Fevereiro, genoemd naar de dag in de Angolese geschiedenis, 4 februari 1961 ...
Maar ach, wat is een vaderland, in een land waar veel vaders zich van de opvoeding van hun kinderen weinig of niets aantrekken? Ook die van Mauro lijkt in de mist verdwenen ...

Tja ...
En nog eentje (de Volkskrant, 29-12-2012, door Robbert van Lanschot):

Dating | Babylove wil wel

Op zoek naar zwarte liefde

Ze zitten in cybercafés ergens in Kinshasa of Kampala. En ze zoeken contact, met 'blanke', westerse mannen. Freelance-journalist Robbert van Lanschot meldde zich aan op een Afrikaanse datingsite.

... Veruit de meeste meisjes zijn uit op een huwelijk. Als je de eindeloze reeks Success Stories van Afrointroductions mag geloven, lukt dat in veel gevallen ook. En als in de aanloopfase naar dat huwelijk zo nu en dan al geld naar Afrika wordt overgemaakt, zoveel te beter. Dat is me bij die ontelbare chatsessies al wel duidelijk geworden. Wat ze in wezen zoeken is een nogal generiek product, een mzungu, een 'blanke man'. Knap of lelijk doet er niet toe. Qua leeftijd wordt vaak pas een grens getrokken bij 99 jaar. En een hogere opleiding is al helemaal onbelangrijk. Over je inkomen krijg je ook geen vragen, want alle blanke mannen zijn rijk.
Die keus voor een 'blanke man' is overigens opvallend vaak gekoppeld aan een zekere afkeer van 'zwarte mannen'. Tijdens het chatten komt dat wel eens aan de orde : 'Babylove, waarom zit je eigenlijk op Afrointroductions ? In Nairobi (Dakar/Abidjan/Lagos) lopen toch ook ontzettend leuke mannen rond?' Het antwoord luidt bijna altijd: 'Ja dat klopt. Maar een Afrikaanse man laat je, zodra je zwanger bent, in de steek.' In Afrika bestaat het idee dat wij, mzungu's, zoiets nooit zouden doen. Of dat wij althans voor het onderhoud van een kind zullen blijven betalen. ...

Dat laatste is een klassiek voorbeeld van "Er zijn ook Nederlanders die ..."

. Maar los van dat detail: het sprak al voor zich dat waar creolen overal waar ze uitgewaaierd zijn hun vrouwen laten stikken, dat afkomstig moest zijn van het continent van origine. Hierbij dus de bevestiging.
Dit zijnde het einde van de relatie vaderloosheid-machismo.

Eindelijk cijfers over de vaderloosheid (de Volkskrant, 03-12-2011, door Berend Jan Bockting):

Voor de camera is Wensly's vader verbluffend eerlijk

De vader van Wensly Francisco heeft het bestaan van zijn zoon altijd 'keihard' ontkend. Wensly vertrekt naar Curaçao voor een confrontatie.

Programma? Zonen Zonder Vaders, deel één van een vierdelige documentaireserie over zonen die zonder vader zijn opgegroeid en op zoek gaan naar hun roots, vanmiddag om 16.30 bij de NTR op Nederland 2. ...

Eindelijk een multiculti-programma bij de NTS dat ergens op slaat, en niet gaat over couscous of buikdansen, of Mijn moskee is top verkondigt

Over wie gaat het in de eerste aflevering? Over Wensly Francisco, een 31-jarige journalist, geboren op Curaçao en op zijn 7de met zijn moeder naar Nederland verhuisd. Hij kent zijn vader alleen van de verhalen die zijn moeder over hem vertelde. Dat zit hem dwars. Wensly vertrekt naar Curaçao, waar hij zijn vader hoopt te confronteren met zijn bestaan. 'Hij heeft mij gewoon keihard ontkend. Niemand verdient dat.'
Waarom gaat hij nu pas op zoek? Wensly heeft een dochtertje van bijna 3 jaar oud. 'Ze is mijn alles', zegt hij over haar. 'Daar wil ik wel een papa voor zijn.' Nu hij het vaderschap aan den lijve ervaart, is hij nóg gemotiveerder om te achterhalen wat zijn vader bezielde. Daarnaast is het onder de Antilliaanse jeugd in Nederland - van wie 60 procent opgroeit zonder vader - een taboe om over de afwezigheid van je vader te praten. ...

Het is niet alleen een taboe onder Antilianen, maar ook onder Nederlanders. Dat wil zeggen: politici, bestuurders, de media, sociale en andere wetenschappers, en de hele rest van multicultureel Nederland

Komt het nog goed? We vrezen het ergste. Voor de confrontatie met zijn vader filmde Wensly een lerares die stelt dat het 'heel moeilijk' is om op het eiland een man te vinden die trouw blijft aan één vrouw. De mannen krijgen 'overal' kinderen, zegt ze, terwijl ze de bijkomende verantwoordelijkheid niet onder ogen zien.

En ook dit hoor je alleen als je mensen uit die kringen kent. Zoals de redactie ooit heeft mogen meemaken.
Wat berichten daarover uit de Bijlmer (de Volkskrant, 26-04-2012, door Jaap Stam):

De Bijlmer voor yuppen

Amsterdam-Zuidoost knokt tegen het slechte imago dat de Bijlmer en omstreken aankleeft. ...
Tussentitels: ... De bakra's werden onze vrienden, we kochten hier huizen - Urwin Vyent - Lid stadsdeelbestuur

Tegen de avond geeft stadsdeelbestuurder Urwin Vyent zijn collega Muriël Dalgliesh 'een slinger' naar de studio van een van de tientallen radiostations in Zuidoost. ...
    Om het buurtgevoel aan te wakkeren, heeft Vyent buurtambassadeurs in het leven geroepen ...
    Vyent is een ervaringsdeskundige. Hij is 'van de Bijlmer-express' en streek 32 jaar geleden rechtstreeks uit Suriname neer in Zuidoost. 'Toen wij aankwamen, wilden wij nauwelijks verantwoordelijkheid nemen voor onze omgeving. We zouden de Bakra's (blanke Hollanders) uitzuigen om vervolgens met kennis en kapitaal terug te keren naar Suriname. De troep mochten de Bakra's opruimen.'   ...
    Een hardnekkig probleem is de hoge schooluitval: een op drie kinderen in Zuidoost geldt als zorgleerling. Dat kan tot extreme situaties leiden, blijkt als een radeloze moeder haar hart komt luchten op het maandelijkse inloopspreekuur van het stadsdeelbestuur.
    Haar 20-jarige zoon heeft geen diploma, gaat niet naar school en wil niet werken. Hij hangt op straat met verkeerde vrienden. Alle gouden sieraden heeft hij uit het ouderlijk huis gestolen en verkocht. 'We willen hem het huis uit hebben, maar dat lukt niet.'    ...

En ook deze troep mogen de bakra's opruimen (de Volkskrant, 07-08-2012, van verslaggeefster Charlotte Huisman):

Mijn dochter zei: 'Mama, ben je stout geweest?'

Als een moeder in de cel zit, is het risico groot dat haar kinderen later ook crimineel worden. Bestrafte moeders krijgen sinds kort een opvoedcursus. Met indrukwekkende resultaten. 'Ik was 'van de schreeuwvereniging', nu kan ik rustig blijven.' Bij uitzondering mocht de Volkskrant meekijken.

Naomi (39) en Richella (34) zijn allebei moeder, van Caribische afkomst en onlangs vrijgekomen uit de gevangenis. Aan de Utrechtse Oudegracht gaan ze in een cursusruimte op in een rollenspel. Naomi speelt zichzelf als moeder, Richella speelt haar zoontje Stanley. ...

De afvaardiging wordt beschaving bijgebracht. Overigens:

De namen van de deelneemsters aan de training zijn om privacyredenen gefingeerd.

Hetgeen is dit geval dus niet geldt voor de afkomst. Vooruitgang. Maar na zoveel jaren weet iedereen het toch wel ...
Overigens twee: in het hele, paginagrote, artikel komen de letters v, a, d, e en r niet voor - althans niet in deze volgorde.

En kijk er eens, een serieuze en directe vermelding van het verschijnsel van de niet-aanwezige creoolse man in een Nederlands medium. En de Volkskrant nog wel ... Natuurlijk niet als sociologisch onderwerp ... dat is nog diverse stations te ver. Maar in een boekbespreking is ook al heel wat. Maar dan is natuurlijk ook nog de nog het minst met politieke-correctheid behepte columniste nodig - normaal schrijvend over onderwijs en familie enzovoort, en dat dan zonder dikke intellectualistische sauzen (de Volkskrant, 27-04-2013, boekrecensie door Aleid Truijens):

Familieleven

Is het familieleven op Curaçao, met afwezige vaders, een model dat ook in Nederland ingang zal vinden?

Eva Abraham: Van je familie moet je het hebben - Curaçaose verwantschappen
Walburg Pers; 288 pagina's; euro 29,95.

...    Mannen komen langs, bevruchten, en blijven een tijdje hangen. Maar als ze niks aardigs meer toevoegen in het leven van de vrouw, die immers haar eigen geld wel verdient, kan hij gaan. Het 'Caribisch model' wordt dat wel genoemd, omdat het zo al lang gaat op de Caribische eilanden.    ...
    In Van je familie moet je het hebben geeft antropologe Eva Abrahams, die in de jaren zestig op Curaçao woonde, een levendig beeld van het familieleven op dat eiland. De meeste kinderen groeien er op bij hun moeder, of in een overvol huis met grootmoeder, ooms, tante en vele kinderen. Samen scharrelen ze het geld bij elkaar.
    Niet het ouderpaar vormt de basis van het gezin, maar de vrouwen. Man en vrouw zijn immers geen familie. In het Papiamentu: 'Mama ta uno so tin' (een mens heeft maar één moeder). Als de moeders werken, past oma op. Vaders bungelen er maar wat bij en verwekken her en der kinderen. Vaak leveren ze nauwelijks een bijdrage en bouwen ze geen band op met hun kinderen. Toch is kinderen krijgen voor de Curaçaose macho heel belangrijk, schrijft Abraham. Zij zijn het bewijs van zijn manlijkheid en aantrekkingskracht. Voor de vrouwen zijn kinderen alles; kinderloosheid beschouwen ze als een ramp.
    De overtuiging dat vrouwen er alleen voor staan, wordt op Curaçao van moeder op dochter doorgegeven. Er is altijd een vangnet: de familie. De lauwe belangstelling voor het huwelijk heeft wellicht te maken met de geschiedenis van de Afro-Antilliaanse bevolking: zij stammen af van slaven, die niet eens móchten trouwen.    ...

Kijk, ook Aleid Truijens is beïnvloed door de in Nederland verkondigde sprookjes. De controles zijn namelijk heel simpel: kijk in Afrika: "Caribisch model". Kijk naar het eerste bevrijde slavenland, Haïti, dat dus maar kort een slaventijd heeft gekend: Caribisch model. Kortom: het "Caribisch model" is alleen een "Caribisch model" omdat Nederland er via de Caribische Eilanden mee kennis heeft gemaakt. Het "Caribische model" is het "creoolse model", via de Cariben naar Nederland gekomen.
En bovendien heeft de papieren werkelijkheid van "trouwen" niets te maken met de levende werkelijkheid van het onderhouden van een partnerrelatie. Zwanen zijn monogaam. Zonder ooit te trouwen.

Pogingen van missionarissen - en later van de grootste werkgever, Shell - om een Europees-christelijke huwelijksmoraal te vestigen, faalden.

Tjonge ... Hoe zou dat nu komen ...

De bekendste speech van Martin Luther King wordt herdacht, en natuurlijk wordt er geroepen dat er al veel bereikt is door de creolen (de Volkskrant, 29-08-2013, van correspondent Arie Elshout):

Obama: 'Mars is nog niet voorbij'

Vijftig jaar geleden trokken honderdduizenden naar Washington om rassengelijkheid te eisen. Veel is verbeterd, zei president Obama bij de herdenking, 'maar er ligt nog veel onvoltooid werk'

Tussentitel: We moeten zeer trots zijn op wat we hebben bereikt - Colin Powell - eerste zwarte minister van Buitenlandse Zaken VS

Dat wil dus zeggen: de blanken hebben wat bereikt, door de discriminatie van zwarten af te schaffen. De zwarten zelf zitten nog vrijwel in hetzelfde culturele gat. Met als essentieel ingrediënt dat van het racisme. Ook van de geslaagde zwarte:

Maar er nog veel werk te doen. Er mag dan met Obama voor het eerst een zwarte tot president zijn gekozen en herkozen, de rassenverhoudingen blijven een gevoelig thema. Dat bleek de afgelopen maanden tot tweemaal toe.
...Vervolgens sprak een jury in Florida een blanke burgerwacht vrij die een ongewapende zwarte tienerjongen had doodgeschoten.
De zwarte gemeenschap reageerde verontwaardigd en gealarmeerd. Afgelopen weekeinde nog noemde Colin Powell de vrijspraak voor de burgerwacht Zimmerman 'aanvechtbaar'.

De zwarte negerjongen die een gangsterhood droeg en toevallig ongewapend was, waarop de negers en masse in optochten gingen lopen met gansterhoods, om hun solidariteit met de gangsters te betuigen.
Wat allemaal het gevolg is van dit:

Een groeiend probleem is het uiteenvallen van het zwarte gezin. 73 procent van alle zwarte kinderen groeit op zonder vaders die getrouwd zijn met hun moeder.

Ziet misschien ook de correspondent, gezien zijn eropvolgende zin:

Ook scoren zwarte mannen disproportioneel hoog in de misdaadstatistieken.

En dat heeft niets met de Amerikaanse rassendiscriminatie te maken, want in Nederland is het ook zo.

Een voor iedereen met enig gezond verstand overbodige herinnering aan het belang van de aanwezigheid van de vader (de Volkskrant, 27-09-2013, door Irene Zwaan, auteur van het boek De afwezige vader bestaat niet (uitg. Bert Bakker):

Biologische vader onmisbaar voor goede ontwikkeling van kinderen

...    Kinderen die zonder een vader opgroeien, komen vaker in de problemen en doen het minder goed op school. Uit een steekproef van Spirit, de Amsterdamse organisatie voor jeugdhulpverlening, blijkt dat slechts 28 procent van de kinderen die gebruik maken van zwaardere hulpvormen met hun biologische moeder én vader opgroeien.
    De Britse overheid ontdekte een gemene deler onder de aanstichters van de rellen in Londen in 2011. Tweederde van de gearresteerde jongeren ontbeerde een mannelijk rolmodel in de opvoeding. Dat cijfer is in het Verenigd Koninkrijk driemaal hoger dan het landelijk gemiddelde.
    Uit een analyse van het CBS blijkt dat kinderen in intacte gezinnen het beter doen op school, ook beter dan kinderen in stiefgezinnen. Kinderen in stiefgezinnen presteren ongeveer hetzelfde als kinderen in eenoudergezinnen. De aanwezigheid van een biologische vader heeft dus een grote meerwaarde ten opzichte van een stiefvader. Tot slot blijkt uit Canadees onderzoek dat kinderen van gescheiden ouders tweemaal vaker ritalin voorgeschreven krijgen dan kinderen in intacte gezinnen.
    Er is steeds meer onderzoek beschikbaar waaruit blijkt dat de vader een andere invloed heeft op de ontwikkeling van het kind dan de moeder. Vaders en moeders kunnen elkaar niet vervangen, ze hebben een meerwaarde ten opzichte van elkaar. Je hebt een moeder nodig om geboren en gezoogd te worden, om te leren omgaan met je gevoelens door te praten en getroost te worden. Je leert veiligheid te ervaren in jezelf als het lastig wordt.
    Van je vader leer je daarnaast om met lef en onbevangenheid de samenleving in te stappen, avonturen aan te gaan en grenzen op te zoeken. Je leert veiligheid te ervaren in de buitenwereld en je leert om je agressie te reguleren. Deze twee invloeden - de mannelijke en de vrouwelijke - kunnen niet zonder elkaar. Als je alleen een vader of alleen een moeder hebt, krijg je niet alle bagage mee die je nodig hebt.    ...

En let nog even op dit: 'De Britse overheid ontdekte een gemene deler onder de aanstichters van de rellen in Londen in 2011. Tweederde van de gearresteerde jongeren ontbeerde een mannelijk rolmodel in de opvoeding.' Logisch - driekwart tot tweederde van de daders waren negers.

En neem nou eens een exemplaar dat geen loser is geworden (de Volkskrant, 11-09-2014, tv-recensie (a.i.) door Paul Onkenhout):

Lieveling

... werd woensdagavond op televisie een programma uitgezonden over een televisiemaker die vaak mensen interviewt die op televisie komen. Humberto Tan was de gelukkige, prime time op NPO 2.
... waren daar ook een (jeugd)vriend, Robert Geerlings, zakenpartner Rick Moorman en een zus, Palmira. Ze vertelden het verhaal van een jongen die in de Bijlmer opgroeide in een gezin met een alleenstaande moeder, twee broers en een zus ...

Ook succesneger Humberto Tan is lid van de Vaderloze Troepe uit de Bijlmer. Filmpje dus nog maar ter troost .

: Meer vuurrr voor die nikkers!

Een artikel met twee aspecten in één - eerst wat hier de hoofdzaak is (de Volkskrant, 28-10-2014, door Kees Broere):

Zuid-Afrika behoort tot gewelddadigste landen in de wereld: 17 duizend moorden in één jaar

Dood doelman vestigt aandacht op geweld

Met de dood van Senzo Meyiwa, de doelman en aanvoerder van het nationale voetbalelftal, heeft Zuid-Afrika 'een icoon en beginnende legende' verloren. Dat zei minister van Sport Mbalula Fikile maandag. ...
Voor een huurmoord zegt de politie vooralsnog geen bewijs te zien. Helemaal uitgesloten is dit niet. Senzo Meyiwa was op bezoek bij zijn vriendin, de zangeres en actrice Kelly Khumalo. Met haar heeft hij ook een kind, maar Meyiwa was getrouwd met een andere vrouw. Khumalo heeft ook een kind met de hiphop-zanger Molemo Maa rohanye ...

De waardeloze huwelijksmoraal - in populairdere termen: ze neuken er maar wat op los. En dan wat de hoofditem was van het artikel:

De moord op de doelman vestigt opnieuw de aandacht op Zuid-Afrika als een van de gewelddadigste landen ter wereld. Tussen april 2013 en maart dit jaar zijn meer dan 17 duizend mensen vermoord, bijna 5 procent meer dan in de twaalf maanden ervoor. In Zuid-Afrika wordt bovendien naar schatting elke halve minuut een vrouw verkracht. Ook is het land berucht om zijn 'carjackings', overvallen op autobestuurders. ...

De gewelddadigheid. En het kan bijna niet anders dan dat deze twee zaken ten nauwste met elkaar verweven zijn.

Een specifiek en illustratief voorbeeld (de Volkskrant, 29-12-2014, door Charles Bromet en Willem Vissers):

'Ik ben een volwassen jongeman, vind ik zelf'

Hij heeft genoeg talentvolle voetballers zien wegvallen omdat ze het straatleven niet konden laten. Zelf kwam Memphis Depay (20) op tijd tot inkeer. Nu is hij een van de beste voetballers in de eredivisie.

...    Dat is de voetballer Memphis. Ongecompliceerd. Ogenschijnlijk nonchalant. ...
    Over zijn vader praat hij normaal niet. Hij is vrijwel uit zijn leven verdwenen. 'Mijn moeder kwam ermee dat mijn vader ziek was en zo. Of ik mijn vader wil zien? Daarover twijfel ik. Niet per se ja of nee. Waarom zou ik hem willen zien? Mijn pa is niet zo'n prater. Wat moet ik met hem doen dan? Het gevoel van 'hij blijft toch je vader' is bij mij een beetje uitgeschakeld. Ik weet niet eens of hij ziek is of dood. Ik spreek hem niet. Hij woont in de Bijlmer.
    'Ik vind het vooral vervelend voor mijn moeder, zij heeft er last van. Zij heeft het contact. ... '

En denkt niet dat dit een geïsoleerd verschijnsel en de rest rozengeur en maneschijn:

Voetbal is in zekere zin zijn redding geweest. 'Ik denk dat het me van de straat hield. Ik heb dingen gedaan die niet mogen, meer dan kattekwaad. Daarover wil ik het niet hebben. Op een gegeven moment ga je nadenken. Als je gepakt wordt, is de consequentie misschien dat je niet meer kunt voetballen. Ik heb genoeg jonge jongens zien afvallen. Ze konden het straatleven niet laten. Dat heb ik wel gekund. Het voetbal heeft ervoor gezorgd dat ik ben waar ik nu ben. Niet alleen financieel, maar ook als persoon heb ik stappen gemaakt.

En anders:

Ik heb ook een halfbroer, die zit al bijna zijn halve leven vast. Hij is volbloed Ghanees, van mijn vader en een andere moeder. Ik weet niet waar hij nu zit. Maar ik hoor soms dat hij mij wil spreken, dat hij me zoekt.
'Toen hij vrij was gekomen, heb ik hem geholpen. Geld helpt alleen niet. Misschien zit er iets in zijn systeem niet goed. Als ik alleen met hem ben, is hij cool, maar hij gaat steeds de mist in. Wat hij doet, weet ik niet. ...'

Juist ja.

'... Ook dan moet ik op een gegeven moment keuzen maken.'
... Wat moet ik dan doen als hij plots op straat staat en zegt: 'Memphis, ik wil bij jou komen slapen.' Maar broer, ik zit midden in mijn seizoen, man. Ik zit in mijn focus. Je kunt niet bij mij thuis slapen, man. Ga je bij mij thuis hangen en dan? ...

En wij moeten op een gegeven moment ook keuzes maken: blijf je alleen bij ons hangen? Ën dan:

'... en dan ga je begeleid wonen. Zorg er eerst voor dat je jouw dingen op orde krijgt.'

En dan ga je maar begeleid wonen in Afrika. Zorgen jullie eerst maar dat jullie je dingen daar op orde krijgt. Dat is jullie continent. Succes ermee.

Een bijdrage - aanleiding is een artikel van relcolumniste en hindoestaans-Surinaamse Sheila Sitalsing

over de zegeningen van het Surinaamse opvoeden (de Volkskrant, 01-06-2015, ingezonden brief van R. Zoet, Utrecht):

Rammelen (3)

Het artikel van mevrouw Sitalsing in de krant van zaterdag klinkt wel aardig, alleen vraag ik
mij af wat het effect van deze opvoedingsmethode is wanneer je kijkt naar de grote aantallen
tienerzwangerschappen en alleenstaande vrouwen met bijvoorbeeld vier kinderen van vier
weggelopen mannen in deze Caribische/Surinaamse culturen.

Weer iemand die zich niet meer laat belazeren.

En hier een "racistische" observatie van iemand die wel "racistische" observaties mag doen, omdat hij op raciale gronden gevrijwaard is van beschuldigingen van racisme (de Volkskrant, 29-10-2015, column door Arnon Grunberg):

Gelijkheid

'Laagopgeleiden scheiden vaker dan hoogopgeleiden', aldus rechtsgeleerde Marc De Vos, zaterdag in de Volkskrant in een interessant artikel van Jonathan Witteman over Piketty, ongelijkheid en de remedies.
De Vos beargumenteert dat niet alle ongelijkheid slecht is en dat de analyses van Piketty niet altijd juist zijn; lang niet alle ongelijkheid is te wijten aan kapitaal. Zo heeft een eenoudergezin in Europa bijna twee keer zoveel kans 'op het onderste deel van de inkomensladder te staan' dan gezinnen met twee ouders. ...

"Racisme", natuurlijk, omdat het één-ouderschap sterk oververtegenwoordigd is bij creolen, en hun laag-opgeleidheid dan dus niet het gevolg is van discriminatie en racisme door blanken. En aangezien dat laatste absoluut waar is, is deze observatie over één-ouderschap een "racistische leugen". Maar daar mag je de Joodse mens Arnon Grunberg niet van beschuldigen. Zelfs niet als hij dit zegt:

... laagopgeleide ouders produceren doorgaans laagopgeleide kinderen.

Een probleem. Voor creolen.

Een cijfer eerder genoemd door Leon de Winter, ook gewoond hebbende in Amerika (de Volkskrant, 23-12-2015, column door Derk Jan Eppink):

Opstand van het vergeten volk

... Obama polariseerde de raciale verhoudingen. Zwarte Amerikanen hebben weinig aan hem gehad. Werkloosheid onder zwarten is onevenredig hoog gebleven. Hun armoede is gestegen; elf miljoen zwarten leven op voedselbonnen. Een oorzaak is de neergang van het zwarte gezin: 72 procent van de kinderen wordt geboren buiten gezinsverband. ...

Juist ja ...

Herhaling, maar nu met een trend (de Volkskrant, 13-04-2016, column door Derk Jan Eppink):

Trump en zwart Amerika

... Het grootste drama van de zwarte gemeenschap is de ineenstorting van het gezin. In 1965 werd 24 procent van zwarte kinderen buiten het huwelijk geboren. Nu is dat 72 procent. Het resultaat is een causaliteitsketen: jonge alleenstaande moeders, afwezige vaders, kinderen die het moeilijk hebben op scholen, de opkomst van jeugdbendes als vervangingsgemeenschap, stijging van criminaliteit en grootschalige detentie. Zwarte Amerikanen maken 13 procent van de bevolking uit, maar 38 procent van de gevangenispopulatie.
Op Vaderdag in juni 2008 riep Obama zwarte vaders op tot meer verantwoordelijkheidsbesef. Het past niet in het slachtofferschapgevoel dat Democraten in zwart Amerika cultiveren. ...

Maar hij is een roepende in de woestijn. De zwarten roepen massaal "Racisme!!!"

Ha, eindelijk een bron voor het onderuit halen van een sprookje waar deze redactie nooit in geloofd heeft (de Volkskrant, 19-07-2016, door Robert Vuijsje):

Lach om jezelf

Welke rol speelt afkomst in Nederland? Dat onderzoekt Robert Vuijsje in een reeks interviews. Schrijfster Hermine Landvreugd (48): 'Ik voel geen verbondenheid met mensen die eruitzien zoals ik.'

Tussentitel: 'Het zou kortzichtig zijn om van mij te verwachten dat ik schrijf over Surinaamse thema's'
...
Waar was je vader?
'Ik stelde wel vragen aan mijn moeder, alleen kwam daar nooit antwoord op. Na haar dood kreeg ik pas de trouwfoto te zien. Die had ze aan haar zus in bewaring gegeven, zo pijnlijk vond ze het kennelijk. Ik hoorde verhalen waarvan ik niet wist of ze waar waren. ...
'Hoe ze uit elkaar gingen, dat is nog zo'n verhaal waar nooit antwoord op kwam. Er was sprake van dat mijn moeder in een camper zat ondergedoken, ze moest vluchten voor mijn vader. Hij dreigde met wapens, omdat hij dacht dat ik niet zijn kind was. Dat vind ik wel een gotspe voor een man die overal kinderen had en zelfs de huishoudster nog zwanger maakte.' ...

Dat verhaal kennen we al. Het gaat om dit:

Hoe was het om naar Amsterdam te verhuizen?
'Het was lekker om niet meer op te vallen. ...
'Een paar dagen per week werk ik in een sportschool. Daar kwam ik zoveel dat ze zeiden: je bent hier de hele dag, ga maar achter de bar staan. Als ik die verhalen hoor van mannen aan de bar, denk ik: jullie zijn druk bezig. Van vrouwen hoor ik weer dat ze het incalculeren dat een zwarte man vreemdgaat. Die vrouwen vinden: een man die dat niet doet, is geen echte man.

Juist ja ... Deze redactie had er al nooit in geloofd dat het alleen een dingetje van de mannen was. Die losse vrouwen kunnen net zo makkelijk "Nee" zeggen tegen de volgende flierefluiter die ze tegenkomen. Doen ze niet.
En daarom zie je ook in Nederland de zwarte vrouwen met zwarte mannen. Witte mannen vinden ze doetjes. Liever bling-bling hunkerende en respect-eisende half- en helemaal criminele types.

Hier een exemplarisch geval dat in (bijna) alle creolenverzamelingen past en ze verbindt (de Volkskrant, 18-10-2016, door Robert Vuijsje):

Gesneden koek

Welke rol speelt afkomst in Nederland? Dat onderzoekt de Volkskrant in een reeks interviews. Rapper Jonna Fraser (23): 'Na een tijdje begon ik vragen te stellen aan mijn moeder.'

Toen de zogeheten treitervloggers uit Zaandam dagenlang het Nederlandse nieuws beheersten, was Jonna Fraser verbaasd en ook weer niet. Verbaasd, omdat hij dacht: 'Waarom wordt dit zo opgeblazen?'
En niet verbaasd, want: 'Dit is hoe het gaat op straat, in zo'n buurt. Die boys vlogden hoe dat eruitziet, hoe hun leven is. Meer was het niet.'

Voor jou was het niets nieuws?
'Ik ben opgegroeid in Zaandam, mijn tante woonde in Poelenburg, in de straat bij die supermarkt waar de overlast was. Ik ken een van die jongens, een andere ging om met mijn broer. Iedereen haalt een keer kattekwaad uit. ...

Ze zorgen voor al dan niet extreme buurtoverlast.

... Ik heb wel ergere dingen gezien.'

Wat dan?
'In Rotterdam, ik denk dat ik 7 was, kwam ik tijdens het Zomercarnaval terecht tussen allemaal gasten die elkaar aan het steken waren. Het was een bloedbad. ...

Het zijn messentrekkers.

Denk je dat er verschillende landen bestaan binnen Nederland?
'Zo kun je het zeggen.'

In welk Nederland groeide jij op?
'Ik ben geboren in Spijkenisse en woonde tot mijn 9de in Rotterdam-Zuid. In de buurt waar die 13-jarige jongen een sneeuwbal gooide en werd doodgeschoten, Sedar Soares heette hij.

Ze hebben zeer korte lontjes en schietwapens op zak.

... Mijn vader heb ik niet gezien sinds ik 3 of 4 was.'

Waarom niet?
'Je weet toch hoe het gaat? Hij is weggegaan. Na een tijdje begon ik vragen te stellen aan mijn moeder. Ze zei: we zijn uit elkaar en hij komt niet meer terug. Na een verhuizing had hij zogenaamd geen adres meer van ons. Het was niet makkelijk, mijn moeder had weinig geld.

Afwezige vaders.

'Mijn moeder was vaak weg. Ze werkte als schoonmaker, later als manager in een hotel, ze deed van alles. Je raakt eraan gewend dat je wordt vrijgelaten, bent veel buiten. Gaat chillen met je boys, er zijn geen ouders om toezicht te houden, je gaat steeds een stap verder. Op straat is het in het begin hard, daarna raak je eraan gewend.

Ze hebben een streetgang-cultuur.

'Op de middelbare school nam ik één keer een pistool mee. ...'

Ze zijn echt allemaal dol op schietwapens.

... Een undercover politieagent die daar was, dacht dat ik had gestolen.
... Ik kreeg een taakstraf die duurde en duurde. In een bejaardenhuis en een supermarkt.'

En ze hebben een bloedhekel aan werken

.

Naast afwezige vaders heb je ook nog ... (de Volkskrant, 20-11-2018, door Robert Vuijsje):

Diepgaan

Toen het geld bij oud-profvoetballer Glenn Helder ( 50 ) binnenstroomde, bezweek hij voor de verleidingen van het snelle leven. Met dramatische gevolgen.
...
Uit wat voor gezin kom je?
'Stabiel. Mijn vader was streng, tegen hem hoefde ik echt geen grote bek op te zetten. Ik voetbalde bij Sparta en leerde een Surinaamse collega kennen van SVV/Dordrecht '90. We waren allebei een jaar of 20. Op een dag nam hij zijn zoontje mee. Een week later ontmoette ik zijn vriendin, die hun dochtertje bij zich had. Ik vroeg: waar is je zoontje? Ze zei: wat bedoel je, ik heb geen zoon. Hij was zo jong en had al twee kinderen bij twee vrouwen. Ik kon het niet geloven, zoiets kende ik niet.'

... "trouwe" vaders. Al bekend bij deze redactie in de jaren 1970: de "buitenvrouw" - heel gewoon in Suriname.

De Volkskrant lijdt aan vele kwalen, en één ervan is een enrstige vorm van Münchhausen-by proxy: de moeder die haar kind ziek maakt om zelf aandacht te krijgen.
    Bij de Volkskrant gaat het niet zozeer om aandacht want daarvan zijn ze zelf de (ziekte-)bron, maar om het zich goed voelen.,
    Het deugen.
    Wie ze bij de Volkskrant ziek maken ten einde zichzelf te voelen deugen, zijn de negers en de moslims.
    Vandaag is het de beurt aan de negers, want het is Ketikoti, de nationale "Jullie blanken zijn racisten"-dag van de negers (de Volkskrant, 01-07-2024, door Paul Mutsaers, universitair docent antropologie en ontwikkelingsstudies aan Radboud Universiteit):

Ketikoti

Het slavernijverleden werkt nog steeds door in het familiemodel van nazaten

Slaafgemaakte families voldeden door hun erbarmelijke omstandigheden zelden aan het ideaalbeeld van een stabiel kerngezin. Dat werkt door in de huidige familiestructuren van nazaten ...

Een heel artikel en een hele pagina lang (de Volkskrant, 01-07-2024):

Allemaal boordevol ...

... het slavernijverleden ... de slavernijherdenking.
    ... Het Nederlandse Koloniale Slavernijverleden ...
    ... mensenhandel ... slavernij ...
    ... slaafgemaakte vrouw ...
    ... slaafgemaakten ...
    ... slaafgemaakten ...
    ... de onderdrukking ... die onderdrukking ...
    ... plantagegeschiedenis ... de internationale slavenhandel ... slaafgemaakten ...
    ... het slavernijverleden ...

... , wat allemaal met één grote klap weggevaagd wordt door het noemen van slechts één term.
Afrika.
Want daar is het ...

... het ideaalbeeld van een stabiel kerngezin ... in Europa ...

... al net zo afwezig als in Suriname.
Doei!
Overigens, zoals zo vaak, staat het er ook gewoon, als je maar goed leest:

... Een tijdje terug was ik met een onderzoeksteam in Curaçao voor enkele maanden veldwerk met jongeren in een justitiële jeugdinrichting. Curaçao kent weliswaar niet dezelfde plantagegeschiedenis als Suriname, maar als centrum van de internationale slavenhandel was het toch knap ingewikkeld voor slaafgemaakten om stabiele relaties te onderhouden.
Ook hier zijn de gevolgen nog altijd zichtbaar: Afro-Caribische familierelaties blijven daardoor noodzakelijk om kinderen het best mogelijke mee te geven onder de slechtst mogelijke omstandigheden. Uitgebreide familienetwerken dienen namelijk als vangnet voor ouders die dag en nacht moeten werken om overeind te blijven. Het huishoudboekje bestrijkt verschillende adressen zodat men samen de zoveelste crisis kan doorkomen. En kinderen verhuizen soms naar het buitenland om te overleven. ...

Waar staat:

Kijk maar naar Curaçao dat geen slavernijgeschiedenis heeft ook daar hadden de voormalige Afrikanen geen stabiele gezinsrelaties.
De kinderen in Afro-Caribische familierelaties blijven daardoor in de slechtst mogelijke omstandigheden. Het oudergezin is er niet en in plaats daarvan zijn er uitgebreide familienetwerken, waarin het voor kinderen heel moeilijk is om overeind te blijven. De opvoeding bestrijkt verschillende adressen zodat men de kinderen nooit een stabiele levenspositie hebben en tot kattenkwaad en erger vervallen. De ergste gevallen worden vaak uitgstoten en verhuizen naar Nederland om daar criminele carrière te maken in dienst van de mocro-maffia, als huurmoordenaar.

Alwaar ze ook werk verschaffen aan lieden als Paul Mutsaers, universitair docent antropologie en ontwikkelingsstudies aan Radboud Universiteit, wier beroep het is zalfjes te smeren op uitgezaaide culturele kankergezwellen.
Het bezuinigen op dit soort wetenschap, iets dat de nieuwe coalitie schijnt te willen, is een zegen voor de mensheid.

Naar Cultuur, creolen , Cultuur, gelijkheid

, of site home

·.

Bronnen bij Culturele gelijkheid: creolen, vaders

10 jul.2013