Bronnen bij Culturele gelijkheid, creolen: respect

De creoolse versie van respect is nauw verwant aan de creoolse sociale machtsverhoudingen. Die laatste hebben een simpel model: er zijn twee mogelijke rollen in de onderlinge verhoudingen, enigszins zwart-wit geformuleerd: je bent "meester", of je bent "slaaf", zie hier (de Volkskrant, 30-04-2010, door Stieven Ramdharie):
  'Ik heb alle moed verloren'

...    Literair grootmeester Michaël Slory, dit jaar precies 40 jaar terug in Suriname na in Nederland jarenlang in kringen te hebben verkeerd van Harry Mulisch en Karel Appel ...
    ... Een paar jaar terug, toen de presidentsvraag weer speelde, stelde hij drie vooraanstaande hindoestanen voor die Suriname goed zouden kunnen leiden. Een econoom, verkondigt hij, moet het land opstuwen in de vaart der volkeren. Genoeg scheve gezichten natuurlijk, vooral bij creolen.
    Slory: ‘... Als een creool minister wordt, kennen ze je niet meer. Dan denken ze dat ze God zijn.    ...

Die "meester-slaaf" verhoudingen stammen van het Afrikaanse continent, waar het zijn oorsprong kent in het geval van de Afrikaanse koning, wiens onderdanen de status ergens tussen horige en slaaf hebben. De huidige Afrikaanse leiders, of ze aan de macht komen of door vererving, staatsgreep of verkiezingen, hebben nog precies dezelfde houding, zie de verzameling hier uitleg of detail .
 
Die meester-slaaf verhoudingen geven weinig problemen in Afrikaans omstandigheden, omdat iedereen aldaar ermee geboren wordt, en er eigenlijk dus geen tussentoestanden zijn. Dat ligt anders voor de creoolse diaspora, met name de immigranten in het westen. Daar zijn heel andere machtsverhoudingen, die met name veel diverser zijn. Dan wordt het dus heel belangrijk om te bepalen hoe de onderlinge verhouding liggen. En waar alle culturen in de onderlinge omgang ook de onderlinge status bepaald wordt, gaat dat in de creoolse cultuur dus om iets dat heel erg zwart-wit ligt: er moet bepaald worden wie de meester is en wie de slaaf. Dat is een cruciale zaak, natuurlijk, en gaat gepaard met belangrijke rituelen. De respectcultuur is een aspect van die rituelen.
    Het grote belang van de onderlinge verhouding en de eventueel daarmee gepaard gaande problemen maken het als eerste natuurlijk hoogst wenselijk om de onderlinge maatschappelijke positie liefst van tevoren heel duidelijk maakt - om die potentieel schadelijke strijd te voorkomen. In Afrika gaat dat in hoge mate door uiterlijk: machtige mensen zijn dik - want machtigen mensen hoeven niet te werken en om te laten merken dat je niet hoeft te werken zorg je dat je dik bent. Afrikaanse luitenants die een coup pleegden, veelvoorkomend in de jaren 1960 tot 1980 zijn dun, en na een aantal jaren aan de macht zijn die dunne luitenants dikke generaals geworden.

De tweede methode is middels uiterlijke versiering - in de woorden van de creoolse columniste van de Volkskrant, schrijvende naar aanleiding van de slavernij-herdenking (de Volkskrant, 15-07-2013, column door Harriet Duurvoort):
  Mentale slavernij

...    Zwarte consumenten houden van respect en erkenning. En van fast food, mooie auto's en een beetje bling. ...

Zodra er onduidelijkheid is omtrent de onderlinge status, gaat het dus om het bepalen daarvan. Dat is de creoolse vorm van respect, in zijn extreem zichtbaar in de interacties binnen de jeugd-gangs, met gebruik van termen als "I want respect, man!", waarna, als het "OK" is, de twee rappende negers elkaar high fives uitleg of detail (Wikipedia) geven. En als het niet goed is, vallen er op een gegeven moment pistoolschoten. Dit proces komt op alle niveaus in diverse mate en variaties voor.
En is overigens iets dat niet alleen bij  mannen voorkomt, natuurlijk, maar in wat andere vormen ook bij vrouwen

Hieronder een verzameling voorbeelden van dit soort cultuur. Met eerst een introductie van de term uit onverdachte, politiek-correcte, hoek uit een tijd dat de term nog relatief onbekend was in Nederland, ook zijnde de tijd waarop deze verzameling begonnen is, en ook zijnde een jaar na de moord op Theo van Gogh (in 2004), toen in Nederland de discussie over "respect" en het Nederlandse gebrek daaraan begon (de Volkskrant, 04-10-2005, column door Martin Bril):
  Respect

Respect is een woord dat van de straat komt. Het is een zwart woord. Het was er al voordat Jan Peter Balkenende het gebruikte, en het was er ook al voordat het in Nederland op straat terecht kwam - Aretha Franklin bijvoorbeeld had in de jaren zestig een grote hit met een nummer dat Respect heette. Ook Otis Redding had er succes mee. ...

Maar de voorbeelden geven al aan van welke straat: de zwarte straat. Een praktische illustratie (rijnlandmodel.nl, 26-10-2005 redactie):
  Respect, een illustratie

Links een foto uit de Volkskrant (26-10-2005) naar aanleiding van een artikel over geldzendingen door immigranten, rechts de scène in de deuropening, waarbij de volgende verbalisatie past: "Wat kan mij dat nou schelen dat jij met dat jong op je arm eruit wil. Ik wil erin, en ik wil respect, man." Als de andere partij een man is dan volgt waarschijnlijk een kloppartij als die niet snel genoeg opzij gaat; en nog eerder indien het een blanke is (overigens: hier moet bij aangetekend worden, net als bij alle opmerkingen over culturen of sociale groepen, dat wat hierover gezegd wordt alleen van toepassing op gemiddelden, en niet op individuen ).

"Gimme respect, woman!"

Kijk nou, een real live geval (de Volkskrant, 24-05-2014, door Jaap Stam en Will Thijssen):
  Profiel | Gwenette Martha

'Brein achter liquidaties' werd zelf grootste doelwit

Hij hield van een gebbetje en stierf met een vuurwapen in zijn hand. Gwenette Martha speelde een centrale rol in de Maroc War.


... Gwenette Girigori Martha, de 40-jarige Antilliaan die donderdagavond in Amstelveen werd geliquideerd ...
    Ook stal hij bij Blokker een zwaailicht, knipoogde naar de rechercheurs die hem schaduwden, zette het blauwe licht op zijn auto en stoof weg. Hilariteit alom in de onderwereld ...
    Hij oogst zelfs applaus in het huis van bewaring, waar hij belandt na een witwasonderzoek en de ernstige mishandeling van een vrouw die hem bij de ingang van de Amsterdamse club Sinners geen voorrang verleent. ...

De typische straatneger. Lijkt helemaal niet op de soortgenoten op televisie, hè. Dit is het representatieve geval.

Het volgende geval behoeft geen uitleg, daar het direct aansluit op het vorige bericht(de Volkskrant, 02-12-2005, van verslaggever Willem Vissers):
  Bogarde, de neger die nooit boog

Een maand nadat Van Dale in de nieuwste druk van het woordenboek had toegevoegd dat neger ook een scheldwoord kan zijn, liet voormalig voetballer Winston Bogarde een boek verschijnen met de titel Deze neger buigt voor niemand. ...

Maar het werd nog mooier - het feit dat dit verhaal zich niet afspeelt in een maatschappelijke of sociologische context maar in de simpele voetbalwereld, maakt nog meer los (auteur Paul Onkenhout is voetbalcommentator) (de Volkskrant, 10-12-2005, door Paul Onkenhout):
  Het boek van Bogarde, slachtoffer, en institutioneel racisme

... Uit het boek: 'Overal waar Winston Bogarde komt, moet hij de baas zijn. Er moet naar hem geluisterd worden, anders komt er een probleem. Had zijn vader ook. Die was ook streng. En hardhandig.'
    Wie overal de baas wil zijn, moet zijn zelfs, brengt zichzelf in grote moeilijkheden. Zijn huidskleur heeft hier niet zoveel mee te maken, denk ik.

Over dat laatste denkt Bogarde anders:
  De cruciale alinea van het boek wordt door de auteur, journalist Marcel Rözer, ingeleid met een beeld: Bogarde pakt het vel van zijn pols tussen zijn vingers.
    Hij zegt vervolgens: 'Als je dit begrijpt, begrijp je Winston Bogarde. Met deze achterstand ben ik aan het leven begonnen. Ik ben zwart, een neger. Eeuwenlang zijn we misbruikt door de blanken, achtergesteld. Dat was zo, dat is zo en dat zal altijd zo zijn. Als je dat weet, snap je ook meer van mijn reacties op het veld.' ...

Onkenhout's conclusie:
  ... na lezing van het boek kan ik niet anders dan concluderen dat Winston Bogarde altijd vindt dat hij wordt gediscrimineerd en vaak een slachtofferrol aanneemt. ...

En hij is een slachtoffer, omdat hij de houding aanneemt van de baas willen zijn, de zwarte eis van het respect, en daar natuurlijk in vele gevallen in teleurgesteld wordt. Wat betreft de zwarte wereld in het algemeen, zie ook hier uitleg of detail .
    Tenslotte kon ook de derde belangrijke sportverslaggever van de Volkskrant niet achterblijven, en die belicht een andere kant van de zaak (de Volkskrant, 21-12-2005, door Bert Wagendorp):
  Wat topvoetbal bij een mens kan aanrichten

Titel
: Winston Bogarde - Deze neger buigt voor niemand.
...
Zien we een vriendelijk mens? Nee, wij zien een argwanend in de camera kijkende man.
Is dat ook de man uit het boek? Zeker. Deze biografie van Winston Bogarde gaat over wantrouwen. Tegenover alles en iedereen. ...

Wat Wagendorp als eerste aanwijst als factor is wantrouwen, en daar komt onmiddellijk de culturele factor weer om de hoek: de creoolse (mannen-) maatschappij wordt gedomineerd door wantrouwen, en dat is ook logisch, daar de individuele deelnemers in principe gaan voor een enkel ding: het individuele belang, en ieder van die deelnemers weet dat van de andere deelnemers. Vandaar het, terechte, wantrouwen.

Overigens: het is beslist niet slechts het mannelijke geslacht ... (de Volkskrant, 07-04-2006, van verslaggever Weert Schenk):
  Raadslid in opspraak na auto-incident

Ama Carr doet het af als een klein incident, dat inmiddels is opgelost. Maar het PvdA-raadslid in het Amsterdamse stadsdeel Zuidoost wil desondanks niet zeggen wat er precies is gebeurd. Heeft ze gehandeld in strijd met de integriteitscode van haar partij? ‘Geen commentaar.’ Zoals ze op alle vragen over het incident geen commentaar heeft.
    De 24-jarige uit Ghana afkomstige Carr heeft het bij Amsterdamse politieagenten helemaal verbruid. Bij een verkeerscontrole in februari werd ze achter het stuur in een auto aangehouden. Ze bleek geen rijbewijs te hebben en onverzekerd rond te rijden.
    Carr had geen identificatiepapieren bij zich, zei ze. Ze gaf, naar later bleek, een valse naam, een vals adres en een valse geboortedatum op. Volgens de agenten gedroeg Carr zich ‘uitermate irritant’. ...

'Irritant' is vermoedelijk een eufemistische term voor arrogant. Deze houding bij vrouwen is bij de redactie bekend als het "Winnie-Mandela-complex:" zich gedragen als een koningin, dat wil zeggen: een claim doen op bijzondere voorrechten op grond van een positie van bekendheid of macht.

Nog een paar bekende lijders aan dit complex (de Volkskrant, 30-05-2009, van verslaggever Robèrt Misset):
  Safina heeft in Parijs nog één Williams te vrezen

Ze zijn de nummers 2 en 3 van de wereld en vinden allebei dat ze een treetje hoger moeten staan. Serena Williams sprak voor het WTA-toernooi in Rome ferme taal. ‘Iedereen weet wie de ware nummer 1 is. Ik heb tien Grand Slamtitels gewonnen en Safina nul. Ik ben de beste van de wereld.’ Zus Venus zingt na haar afgang in Parijs voorlopig een toontje lager.
    De eerste set tussen Venus Williams en Agnes Szavay eindigt vrijdag in 6-0 en wie de score verneemt, denkt wellicht dat de Amerikaanse haar tegenstander vermorzelt. De realiteit in het Stade Suzanne Lenglen is anders.
    Vier dagen nadat haar jongere zus Serena (2e) met ‘juniorentennis’ ontsnapte aan uitschakeling tegen Zakopalova, is Venus (3e) tegen de kleine Hongaarse een schim van zichzelf.   ...
    Sinds de Sister Act in de finale van 2002 kwam Venus Williams in Parijs nooit verder dan de kwartfinales. Serena struikelde in 2003 als titelverdedigster in een gedenkwaardige halve finale over Justine Henin, toen de Franse fans zich volgens de familie Williams racistisch zouden hebben gedragen.   ...

Het zwarte respect: niet je huidige prestaties tellen, maar de titels die je in het verleden hebt gehaald - die zijn voldoende om je in het heden op nummer één te zetten. En als het publiek zich tegen de van arrogantie keert, is dat natuurlijk niet de schuld van zichzelf, van de arrogantie, maar van de anderen, het publiek - die zijn dan racistisch. Het bekende zwarte pandoer.

Overigens: wat dit ook laat zien is dat deze trek niet afhankelijk is van verblijfscontinent. Nog een bericht van aldaar (de Volkskrant, 01-10-2008, door Philippe Remarque):
  Gokker McCain of No Drama Obama

...   Als kind ontdekte Obama dat hij zich beter vriendelijk en voorspelbaar kon gedragen. 'Mensen waren tevreden zolang je hoffelijk was, glimlachte en geen plotselinge bewegingen maakte', schreef hij in zijn autobiografie. 'Ze waren opgelucht - zo'n aangename verrassing om een welgemanierde, zwarte jongeman aan te treffen die niet de hele tijd boos lijkt.'   ...

De rest is arrogante respect eisende horken. Minimaal ...

En van nog een ander continent (de Volkskrant, 15-07-2008):
  Trotse generaal zal buigen voor niemand, behalve voor de almachtige Allah

Profiel Omar Hassan al-Bashir | De Soedanese president wordt beschuldigd van genocide ‘met honger en verkrachting’ als wapen.

Foto bij artikel Foto van internet

Mocht er ooit een lijst worden samengesteld van de grootste wandaden van na de Tweede Wereldoorlog, dan is de kans groot dat de Soedanese alleenheerser Omar Hassan Ahmad al-Bashir (64) in diverse categorieën een plek in de topvijf verovert ...
    ... En pleegde hij met steun van zijn toenmalige ideologische mentor, de fundamentalist Hassan al-Turabi, op 30 juni 1989 een staatsgreep in Soedan. Het waarom verwoordde Bashir, voor wie waardigheid en trots erg belangrijk zijn, ...

En dit heeft, hoe triest ook, een overheersende gemeenschappelijke achtergrond, die men normaliter niet durft op te schrijven (de Volkskrant, 20-03-2009)
  Vrouwen in witte T-shirts verslaan wrede bandieten

Over: Hoe kunnen vrouwen het geweld door Afrikaanse mannen doorbreken? Door: Vrouwenactivisten Waar: moviesthatmatter.nl, pryaingthedevilbacktohell.com


Het is inmiddels een cliché aan het worden onder westerse ontwikkelingswerkers en armoededeskundigen: Afrika heeft alleen toekomst als die hardwerkende vrouwen het heft in handen krijgen, de mannen daar maken er een potje van of erger, een orgie van geweld en plundering. Afrikaanse mannen ergeren zich nogal eens aan deze al te grove generalisering. Maar te vaak is dit cliché onmiskenbaar waar. In Liberia bijvoorbeeld. Wie daaraan twijfelt moet maar gaan kijken naar de documentaire Pray the devil back to hell.
    In die film komen alleen angstaanjagende mannen en jongetjes voor. Ze rijden met geweren in de hand in de laadbakken van terreinwagens, joelen en dreigen de wegrennende omstanders. Een enkel joch van zo te zien nog onder de 10 heeft een angstige blik in de ogen, die het ergste do et vrezen voor als hij losgaat. Haveloze strijders, eentje met een teletubbierugzakje om, gedragen zich onberekenbaar, gedrogeerd, ze zijn in een moorddadige roes. Het is de burgeroorlog in de eerste jaren van deze eeuw.
    Maar vreeswekkender nog zijn de oudere leiders. De chefs van de rebellengroep Lurd, dreigend en agressief tegen journalisten die ze te woord staan. President Charles Taylor, meedogenloos en arrogant. De bloedige en wrede opstand die hij tien jaar eerder leidde (1989-1995) was nodig en goed, zegt hij zonder blikken of blozen. Jongetjes mishandelen en dan mens en laten vermoorden en vrouwen verkrachten hoort nu eenmaal bij een guerrillastrijd, zegt hij. Na een vredesakkoord werd hij in 1997 gekozen tot president. Zijn moordbrigaden heetten nu de 'antiterrorisme eenheid'. Die brigaden vochten tegen de nieuwe rebellen van Lurd, en terroriseerden de burgers.   ...

En die gemeenschappelijke achtergrond is de arrogantie, het macho, en het bijbehorende geweld van de Afrikaanse man - kijk ook nog maar eens hier uitleg of detail en hier uitleg of detail .

Een hele groep, die door de rest zeer hoog wordt gedragen: rappers - het zijn allemaal respect-geilers (
de Volkskrant, 15-06-2011, door Robert van Gijssel):
  Interview | Kempi, rapper

Geblessed

Nog geen 25 is hij, maar hij heeft al een heel leven achter de rug. Rapper Kempi was dealer en hosselaar, zat in de gevangenis en maakt nu furore in de hiphop.


Tussentitel: ‘Ik ben op tv, De Wereld Draait Door, Ali B: Op Volle Toeren, en nu zit ik hier, met mijn plaat, mijn muziek, mijn life, waar ik trots op ben. Waar ik respect voor wil. En het gaat maar door, weet je?’

De neger stelt zich voor: 'Waar ik respect voor wil' ...

In Engeland in 2011 zijn massale rellen geweest, aangestoken door zwarte jongeren in hun zwarte respect-kledij, naar aanleiding van de dood bij een arrestatie van één van hun gang-leden. De reden van alle opwinding: dit exemplaar had bij zijn arrestatie toevallig geen wapen bij zich:

Een verslag (de Volkskrant, 13-08-2011, door Chris Buur):
  Rellen in Engeland

De bad guy heeft weer een uniform. Net als de palestinasjaals in de jaren tachtig, en de aussies van de jaren negentig, heeft, met de Londense rellen, een kledingstuk definitief de status bereikt van schrik van de bourgeoisie: de hoodie. Mooie naam, hoodie: onoverdrachtelijk de naam van het kapje dat je bij dit sweatshirt over je hoofd kan trekken, overdrachtelijk verwant met de naam die kleine en grote gangsters bijna liefkozend aan hun achterstandswijk geven (waar veel van de dragers leven), de hood.
    Machokledij, in beginsel. Want sportkledij, voor boksers bijvoorbeeld, om lekker buiten in de kou te kunnen joggen, zie – vroeg hoodie-icoon – Rocky Balboa. Daarna, eind jaren zeventig, begin jaren tachtig geadopteerd door de uiterst mannelijke hiphopcultuur; niet alleen omdat Afrikaans-Amerikanen succes en status verwierven op dat terrein, maar ook omdat sportkleding een vorm van downdressen is (‘Ik laat me als man geen kledingregels voorschrijven’) en in zijn slobberigheid botweg het ultiem tegenovergestelde van vrouwelijk is, omdat vrouwelijke kleding traditioneel strakker op het lichaamallerhande curves wil accentueren. Extra attractie van de hoodie daarbij: de bovenrand werpt een schaduw over de ogen, met een vergelijkbaar effect als de zonnebril. Bedekte ogen maken cool.
    In ruwe sociale omgeving is de hoodie zo een kledingstuk van aanpassen aan je peer group, oplossen in de massa, en een attribuut ten behoeve van mannelijke zelfverzekerdheid.
Specifiek in Groot-Brittannië kwam daar nog een betekenislaag bovenop. Praktisch handigheidje van de hoodie is dat je er redelijk anoniem mee kunt blijven voor bewakingscamera's, CCTV in het Engels. ...

Met als passende macho- en geweldsmuziek de rap.

Weer eens een vrouwelijke aflevering van het syndroom (de Volkskrant, 13-09-2011, ingezonden brief van Henna Goudzand, Amsterdam):
  Tradities

Jaren negentig: collega C. wil per se het Sinterklaasfeest vieren tijdens de lessen Nederlands aan buitenlanders. Op de bewuste dag heeft ze een sinterklaasliedje op het bord geschreven. Met twintig andere zwarte mensen word ik even later gevraagd te zingen: Ook al ben ik zwart als roet, ik meen het toch wel goed...
    Donderdag 9 september 2011 sla ik de Volkskrant open. Uitgelicht uit de column van Annemarie Oster is de zin: Inmiddels zijn er vele jaren verstreken en zien zelfs negers mij niet meer staan.

Stel je voor ... Iemand met een creoolse afkomst zo maar een neger noemen. Dat doen negers nooit. Zeker Surinaamse negers niet. Die noemen blanken wel "bakra"s uitleg of detail , maar dat is dus geen "negers". Dat is iets heel anders ... Toch, beste Surinaams-creoolse mede-Nederlander... ?

Bijna tegelijkertijd (Volkskrant.nl, 16-09-2011, van de redactie uitleg of detail ):
  Van Bommel en Peters: Haal slavenafbeelding van Gouden Koets

De Kamerleden Harry van Bommel (SP) en Mariko Peters (GroenLinks) roepen koningin Beatrix de 'slavenafbeelding' van de linkerzijde van de Gouden Koets te verwijderen. Het paneel zou volgens hen niet op het voertuig thuishoren, maar in het Rijksmuseum. Zij pleiten daarvoor in een opiniestuk in Nrc.Next.


Het gaat om de afbeelding 'Hulde der Koloniën'. Daarop zijn halfnaakte zwarte mannen en vrouwen te zien die - al dan niet knielend - allerlei waar aanbieden aan een op een troon gezeten vorstin. De beeltenis roept 'grote weerstand' op, vinden Van Bommel en Peters en 'herinnert aan een gruwelijke periode in onze geschiedenis'. Toen de afbeelding werd gemaakt, eind 19de eeuw, in de koloniale tijd en tijdens de nadagen van de slavernij, 'leek een dergelijke afbeelding heel gewoon', schrijven de Kamerleden   ...
    Het opiniestuk is ook ondertekend door voorzitter van het Landelijk Platform Slavernijverleden Barryl Biekman en voorzitter van het Comité Nederlandse Ereschulden Jeffrey M. Pondaag.

Natuurlijk is het zo dat de Tweede-Kamerleden, uit enthousiasme of angst voor racist te worden versleten, zich voor het karretje van de creolen met de lange tenen hebben laten spannen. Leidende tot zulke domme dingen als:
  Van Bommel en Peters vinden verder dat Nederland - net als de Verenigde Staten en Australië - excuses zou moeten aanbieden voor het kolonialisme en de slavernij en het geweld dat daaruit voortkwam.

Op welk verzoek van creoolse zijde natuurlijk geantwoord had moeten worden dat ze eerst maar eens excuus moesten vragen aan hun soortgenoten op het Afrikaanse continent die ze gevangen hadden genomen en naar de forten aan de kust hadden gesleept om ze daar te verkopen aan blanke handelaren.
    Ter referentie, rechts de afbeelding waar het om gaat. Dit is een deel van de foto bij de krantenversie van het artikel, die niet gebruikt kon worden omdat daaruit de namen van de creoolse mede-ondertekenaars en vermoedelijke initiatiefnemers gesaniteerd waren.
    En voor wie van genante vertoningen houdt, zijn er nog de beelden uit de uitzending van Pauw & Witteman uitleg of detail (17-09-2011, na 29:15 min.), waarin de interviewers initiatiefnemer mevrouw Barryl Biekman snel maar gewoon uit laten kakelen, zo weinig touw is er aan haar verhalen vast te knopen (onderbreken doe je trouwens niet iemand van het creoolse ras, laat staan kritisch op de onzin ingaan). Let vooral ook op haar eerste reactie op Jeroen Pauw en later op Paul Witteman "Mag ik even uitpraten, alstublieft" - op de toon van een bevel. Hier komt heel spontaan haar basishouding naar buiten: arrogantie - in combinatie met de overige factoren door de redactie het Winnie Mandela-syndroom gedoopt uitleg of detail (Wikipedia). De redactie moest ook nog even denken aan een uitspraak uit de oudere Nederlandse televisieserie over het Indische koloniale verleden genaamd De Stille Kracht (en denk hier een enigszins nasaal Indisch accent bij): "Respect, ik wil respect!"
    En voor wie van nadere studie houdt: let ook op het verschil in omgang met gast Raoul Heertje, die op welbewuste manier ook allerlei onzin verkondigt. Op een gegeven moment, als Heertje al enige tijd wat denigrerend heeft zitten doen over ook het beroep van presentator, wordt het Jeroen Pauw te gortig, en herstelt hij het evenwicht door Heertje inhoudelijk klem te zetten. Die daarna ook inbindt. Dit wordt niet gedaan met de creoolse vrouw - Paul Witteman beperkt zich na de snauw in zijn richting tot een blik opzij en een grijnslachje. Gezien de raciale gevoeligheden is het misschien wel enigszins begrijpelijk, maar toch is het zeer onverstandig: dit soort mensen, en zeker als het een hele groep is, krijgt nog meer bijzonder nare trekjes als je die arrogantie tolereert. Er zijn directe verbanden met het gang-leven waar men ook zo gevoelig voor is in die kringen - dat gang-leven draait ook in hoge mate om respect. En gang-leven leidt weer gemakkelijk tot sociale onrust van diverse soort, waarvan het Engelse oproer van 2011 slechts het laatste voorbeeld is, op het moment van schrijven.
    Bij verdere overweging valt hier trouwens nog wat over op te merken. Want elders is al geconstateerd dat er grote problemen zijn met leiderschap op het Afrikaanse continent. Dat is niet alleen gedaan op deze website uitleg of detail , maar zelfs een dusdanig algemeen erkend feit, dat er door een goedwillende mecenas een prijs is uitgevaardigd voor goed Afrikaanse leiderschap . En zoals op deze website uitgelegd, is dat slechte leiderschap is overduidelijk zichtbaar het gevolg van een sterke tweedeling in de machtsverhoudingen: je bent de baas, vroeger de koning, of je bent een horige of slaaf. Als je nu aanneemt dat deze eigenschap van machtsverhoudingen in de cultuur zit, is ook meteen de sterke nadruk op respect verklaard. Want wat ben je als je geen respect wordt betoond, dat wil zeggen dat je gezien wordt als baas? Juist: een slaaf. Dus is het essentieel respect betoond te krijgen. Ook als je alletwee schoolmislukkeling bent die op straat loopt te hosselen.

We zijn nog niet over mevrouw Biekman heen, of daar dient de heer Cabenda zich al aan. Die is ook al afkomstig uit het land waar men blanken aanduidt met "bakra" - een afkomst die ook leidt tot de groei, vooral bij de komst naar Nederland, tot sterk uitgegroeide tenen. De heer Cabenda legt de aanleiding voor zijn pijnkreten zelf uit:

Uit: De Volkskrant, 23-09-2011, door Pablo Cabenda, medewerker van de kunstredactie van de Volkskrant.
  Het woord neger is echt niet waardevrij

Bezwaarlijk is niet het gebruik van het woord 'neger', maar de laconieke pretentie dat het een triviaal etiket is voor een persoon met een donkere huidskleur en een Afrikaanse achtergrond.


Blanke Volkskrant-columnistes lusten wel pap van de zwarte man. Sylvia Witteman maakte in het Volkskrant magazine van 3 september een punt van het gebruik van het heikele woord 'neger(s)' en noemde het gelijk maar liefst vier keer. Zwetend in een moordend heet Pisa, waar ze een paar exemplaren in het wild had gespot, stond ze erop tot in lengte der dagen het beestje bij de naam te mogen noemen.
    Annemarie Oster ging daar overheen en deelde in haar columns van 8 en 15 september mee dat ze in haar jonge jaren het liefdevolle middelpunt was van een gangbang van twintig negers.
    Mjammmm, negers, negers, negers. Zelden werd de zwarte man publiekelijk zo gretig in de mond genomen. ...
 
Zouden de dames Witteman en Oster hetzelfde geschreven hebben over Italianen, wat zeer goed gekund zou hebben, zouden we ongetwijfeld niets gehoord hebben van Pablo Cadenda. Pablo bewaart zijn klachten over discriminatie uitsluitend tot wanneer het zwarten betreft. Een onderscheid gemaakt uitsluitend op grond van kleur. Pablo Cabenda is dus sowieso een racist. En eentje die een beetje een rood waasje voor ogen lijkt te hebben, gezien zijn 'Mjammmm, negers, negers, negers'.
    Maar hij nog niet klaar met zijn beeldspraak:
  Waarna Oster ongetwijfeld een papieren servetje ter hand nam om haar mondhoeken mee te deppen en Witteman met datzelfde servetje haar bezwete voorhoofd afveegde.
    Toegegeven, Sylvia Witteman refereerde niet ...

Hè, wat jammer - dat hij er nog niet wat op door gaat: Oster in een soort "Marie Antoinette"-kostuum, die met een achteloos gebaar de zwarte slaaf de kop laat afhakken.
   Maar, legt Pablo uit als hij weer wat bedaard is, het gaat het vooral om generalisaties in het algemeen:
  Wat mij bezwaart aan de houding van zowel Oster als Witteman is niet het gebruik van het woord - ook beladen woorden moet je kunnen gebruiken - maar die laconieke pretentie dat het waardevrij zou zijn. Een triviaal huis- tuin- en keukenetiket voor een persoon met een donkere huidskleur en Afrikaanse achtergrond. Ammehoela!
    Waar het woord opduikt, komen er automatisch de zwarte stereotypen om de hoek kijken of je het nou wil (Oster) of niet (Witteman). Dat woord gebruiken voor elke zwarte persoon betekent dat je die automatisch reduceert tot dat stereotype beeld dat beantwoordt aan de hoge lichamelijke verwachtingen van de Annemarie Osters van deze wereld.

Oh nee, toch niet het gaat hem alleen over generalisatie van de zwarte man. Duitsers omschrijven als "zuurkool met braadworst-etende dikkoppen met een bijzonder fout verleden" is natuurlijk alleen maar een kwestie van goede of minder goede smaak. Of bijvoorbeeld "PVV-stemmers zijn NSB'ers", want die is de laatste tijd nogal populair. We hebben er Pablo met de lange zwarte tenen niet over gehoord. Maar ja, noch Duitsers noch PVV-stemmers zijn in het bezit van lange zwarte tenen. Die alle respect verdienen. Al was het maar omdat die tenen zwart zijn. 
    Maar toch maar even een serieus advies richting Pablo: het woord "neger" is niet waardevrij, omdat negers zich niet waardevrij gedragen. Dat zal gelden voor iedere term die ervoor in de plaats komt. Gebruik lang genoeg, zeg, "Afro-Amerikaan", en die term wordt geassocieerd met 99 procent van de 100-meter hardloopwinnaars, 80 procent van de rappers, 80 procent van de gevangenisbevolking, 90 procent van de tienermoeders, enzovoort. Dus als je iets aan het woord neger wil doen, of al die andere, zal je eerst iets aan vooral die laatste kleurrijke cultuuruitingen moeten doen.

Nog iemand is de lange tenen van de neger opgevallen (de Volkskrant, 27-09-2011, ingezonden brief van M. Weijland, Delft):
  Negers

Volgens Pablo Cabenda is het woord 'neger' niet waardenvrij (O&D, 23 september). Het valt mij op dat veel mensen met een donkere huidskleur het gevoel hebben negatief te worden beoordeeld op hun kleur of op het woord 'neger'.  
    De oorzaak van elke afwijzing dan ook wordt vaak hierin gezocht. Het zegt soms meer over de ontvanger, zijn achtergrond en zijn gevoel van eigenwaarde. Voor mij is het woord 'neger' waardenvrij, en thuis (drie opgroeiende kinderen) staat het woord 'neger' bijna gelijk aan 'coole gast', maar dat is helaas ook een waardenoordeel.

Vermoedelijk denkt de neger die zich aangesproken weet als neger dan andere zaken - zoals al die zwarte tienermoeders zonder zwarte tienervaders.

Op de rijksweg is een dode gevallen omdat benzinedieven worden achtervolgd door de politie, en de dieven stoptekens negeren, politie-auto's rammen, en uiteindelijk op een staartauto van een file botsen. Je krijgt dan tegenwoordig al meteen een vermoeden. In een uitzending van Nieuwsuur van 25 oktober ( uitleg of detail , na 22:27 min.) probeert de bijrijder, zoon van de dader, zich vrij te pleiten, en hij is van achteren gefilmd in beeld. Het is een creool. En volgt een gesprek met de advocaat van het duo: een lichtere versie van de creool. Beide debiteren een stroom onwaarachtigheden en leugens, neerkomende op een ontkenning van alle verantwoordelijkheid van het gebeuren, behalve de diefstal. Omdat dat op geen enkele manier te ontkennen valt. Wat overigens volgens de advocaat toch ook niet zo erg kan zijn "want er gaat zo veel benzine verloren over de hele wereld". Het is allemaal van een grenzeloze schofterigheid. Een houding die in de tijd van de houten zeevaarders beantwoord zou worden op de enig passende manier die nu afgeschaft is maar voor dit soort gevallen in ere hersteld zou moeten worden: met twee dozijn zweepslagen liggende over een ra. Een houding die samengaat met een enkelvoudige en simpele verklaring voor alle absurde rijgedrag, vanaf de allereerste pogingen om aanhouding te vermijden tot en met het liever botsen dan remmen en je overgeven -  en die ene enkele oorzaak is respect. Men was geestelijk niet in staat zich over te geven aan het gezag van anderen, en zeker niet aan dat van de blanken. Let in dit verband ook op de houding van de advocaat. Oh ja: ongetwijfeld door soortelijke intuïties ingegeven refereert presentator Twan Huys aan het geval van O.J. Simpson uitleg of detail - ook zo'n creool die "niet wilde buigen".
    De uitzending was opmerkelijk genoeg voor het ANP om er een nieuwsbericht aan te wijden. De passende kop: "Creolen maken na amok op rijksweg, verbaal amok in studio" durfden ze kennelijk niet aan - het werd een gotspe uit de mond van een van de negers (Volkskrant.nl, 25-10-2011, ANP/Redactie):
  'Politie verantwoordelijk voor dode A2'

De politie is verantwoordelijk voor de dood van 35-jarige automobilist die stierf nadat een door de politie achtervolgde auto zaterdag op de A2 op zijn wagen botste. Dat stelde de 24-jarige Rotterdammer die naast de bestuurder van de achtervolgde auto zat, in het programma Nieuwsuur.

'Op het moment dat de politie een menselijk schild inzet, nemen ze een enorm risico', stelde de man. 'Stoppen was voor ons op dat moment niet meer aan de orde.'  ...

Nee hoor. Er is geen enkel risico als het normale mensen betreft die geen schade willen berokkenen aan anderen. Dat risico is er alleen als je met psychopaten van doen hebt, die op andermans auto inrijden.
  Hij erkende wel dat hij en en zijn vader die de auto bestuurde, bij het tankstation wegreden zonder te betalen. Op de vraag waarom zij dit deden, wilde de zoon in de uitzending niet ingaan.

Ach, dat was tenslotte toch maar een kleinigheidje. Oneindig veel belangrijker is om je niet te laten pakken.
  Advocaat Gerald Roethof, die de twee mannen vertegenwoordigt, sluit zich bij zijn cliënt aan. 'Aanvankelijk was geen sprake van een dollemansrit', stelde hij in Nieuwsuur. Volgens Roethof is het een terechte vraag waarom zijn cliënten benzine stalen. 'Maar bij tankstations hangen camera's waarmee je kan zien wie er getankt heeft. De politie draagt minimaal gedeelde verantwoordelijkheid voor de dood van de automobilist.'

Ja ja ... ze hadden ook gestolen platen, dus vermoedelijk was dit hun reguliere manier om aan benzine te komen.
  De politie draagt minimaal gedeelde verantwoordelijkheid voor de dood van de automobilist.'

Je zou dit soort tuig dolgraag de VOC-behandeling geven.

Dé sport van de Antillianen, ook in Nederland, is honkbal. En ze zijn er goed is, met enige spelers op het hoogste niveau in Amerika. Waaronder Gregoy Halman, komende uit een beter functionerend Antilliaanse gezin. Allemaal rozengeur en maneschijn, tot aan bericht dat Gregory doodgestoken was door zijn eveneens honkballende maar iets minder succesvolle broer Jason. Hier is de verklaring (de Volkskrant, 30-11-2011, van verslaggever John Schoorl):
  Reportage | Begrafenis honkballer Gregory Halman

Opeens was Jason een niemand

Gregory Halman was een rijzende honkbalster in Amerika. Broer Jason stak hem
neer. Op de begrafenis dinsdag sprak hunmoeder over deze broedermoord.


Tussentitel: Hij praatte maar door, dat hij het ‘broertje van’ bleef | Hanny Suidgeest Moeder van Gregory en Jason Halman

Zo ging ze het doen, en zo zou ze het vertellen. Omdat zij als moeder de enige was die wist hoe het zat. Het waren toch haar jongens, haar twee honkballende zoons, Gregory (24) en Jason Halman (22).
    Daar, in de volgepakte aula van begraafplaats & crematorium Driehuis Westerveld, pakte Hanny Suidgeest het woord, voor die zee van rode petjes binnen en buiten. En ze vertelde het verhaal van de jongen die het gemaakt had, en die nog groter ging worden als honkballer in Amerika, en de andere jongen, die het had kunnen maken, maar zich verloor, om alles te verliezen.   ...
    Dat er wat vreemds aan de hand was met Jason merkte ze drie weken geleden. Gregory had een sjiek etentje in een hotel, en hij hoopte dat Jason mee zou gaan. Maar Jason wilde niet, hij wilde bij zijn moeder zijn, lekker biefstuk met sperziebonen eten, terwijl hij toch een jongen was voor spareribs - dat soort eten.
    En hij bleef maar praten, aan tafel. Hij bleef praten dat hij het nooit zou halen als honkballer, en hij de rest van zijn leven 'het broertje van' zou zijn, van die superster uit Amerika. Een week later belde hij om half één 's nachts - en weer dat praten. Het leek niet op te houden, totdat de spraakwaterval overging in huilen. Had ze opeens haar zoon, derdejaars student aan de Hogeschool Rotterdam, snikkend aan de lijn.  ...

Een navrant voorbeeld van de verwoestende werking van de respect-cultuur.

En wat ze vooral niet accepteren is het blanke gezag (de Volkskrant, 28-12-2011, van verslaggeefster Wil Thijssen):
  Hulpverlener krijgt vaak te maken met geweld

Ruim de helft van al het ambulance-, politie- en brandweerpersoneel is weleens met geweld tegen zichzelf of een collega geconfronteerd. Bijna 60 procent van de toeschouwers grijpt daarbij niet in, uit angst zelf ook slachtoffer te worden. Dat blijkt uit een peiling van onderzoeksbureau Trendbox onder 12 duizend Nederlanders van 16 jaar en ouder.
    Meer dan driekwart van de ambulancemedewerkers, 73 procent van de politie en 44 procent van het brandweerpersoneel is weleens uitgescholden, bedreigd, mishandeld of bespuugd. Bij een op de vier hulpverleners is dit vaker dan eens voorgekomen. ...

Het hoofddeel van ook dit probleem is natuurlijk de allochtone instroom. Met een sterke bijdrage van de creolen:
  Tussenstuk:
'Hij beet me tot bloedens toe in mijn schouder'

Politieman Hans G. (52): 'Ik zit sinds 2007 ziek thuis als gevolg van agressie op het werk. Ik ben er vaak mee geconfronteerd, eerst bij de marechaussee, waar ik als 17-jarige begon, daarna bij de gemeentepolitie en vervolgens bij de recherche. Ik verrichte met een collega eens een aanhouding van een Antilliaan en binnen drie minuten stonden twintig Antillianen ons te bedreigen. ...

Respectcultuur, gezagshaat en criminaliteit zijn een continu doorlopend spectrum met zeer kleine afstanden tussen deze drie stappen.

Weer een illustratief geval (Telegraaf.nl, 18-07-2012, van een correspondent uitleg of detail ):
  Conducteur mishandeld

Tot ontsteltenis van de NS is op het treinstation Amsterdam-Duivendrecht een hoofdconducteur mishandeld door een agressieve passagier.

De ambulance moest eraan te pas komen om het slachtoffer aan een jukbeenwond te behandelen.
    Het incident gebeurde maandagochtend tijdens een vervoersbewijzencontrole op het traject Utrecht-Hoofddorp, rond 6.30 uur. Vlak voor Duivendrecht bleek dat de man geen kaartje bij zich had of dat niet wilde laten zien. Toen de conducteur hem daarop aansprak raakten de gemoederen verhit.
    Aanvankelijk liep de agressieveling boos door, waarbij hij een andere reiziger omduwde. Eenmaal uit de trein gezet, sloegen de stoppen pas echt door. Hij wist vanaf het perron in Duivendrecht weer snel de trein in te komen, bedreigde de conducteur en gaf hem een ferme vuistslag. Die liep daarbij een wond onder zijn oog op.
    De vermoedelijke dader is een man met donker, kroeshaar van naar schatting 27 jaar.     ...

Tot nu toe aangeduid als een incident, maar dat is onjuist:
  De Spoorwegen zijn er klaar mee. "Dit is wéér een incident. Dat, terwijl de conducteur zeer ervaren is, en juist de-escalerend werkt. We hopen dat de dader snel gepakt wordt’’, aldus een woordvoerster.

Het illustratieve zit in het feit dat de dader speciaal nog eens een keer is teruggekomen om zijn gram te halen. Dit had niet meer met het kaartje of het geld te maken, maar met respect - hij is in zijn eer aangetast. Hij wil respect. "I want respect, man!". En in Londen 2011 staken de donkere mannen met kroeshaar er hele binnensteden voor in brand uitleg of detail .  

Bij de meer algemene rubriek Westerse cultuur, respect uitleg of detail hebben we al laten zien dat de respect-cultuur natuurlijk niet strikt mannelijk is - dat zou bijzonder onwaarschijnlijk zijn. Bij vrouwen neemt het wel een andere gedaante aan: arrogantie. Hier is een Nederlands geval van die arrogantie (Joop.nl, 13-07-2012, door Amma Asante - Kandidaat-Kamerlid voor de PvdA):
  Massa-immigratie? De rechtse partijen zien spoken

Er is geen massa-immigratie, toch schermt onder andere de VVD ermee. ...

We trappen af met een botte leugen. Gestaafd door meer botte leugens:
  Het spook van de massamigratie bestaat namelijk niet. Cijfers tonen dit aan. In 2009 kwamen er 146.000 mensen naar Nederland en vertrokken er 112.000 mensen uit Nederland. Netto was er dus sprake van een migratiesaldo van 34.000 mensen. In de periode tussen 1995 en 2009 bedroeg de gemiddelde migratiesaldo 16.700 mensen. Bepaald geen massamigratie dus.
    Zelfs wanneer het aantal migranten wordt uitgedrukt in percentage van de bevolking komen we niet aan het beeld van de massamigratie. Dit cijfer schommelt namelijk rond de 0,7%. ...

Botte leugens. In 1960 waren er circa nul (allochtone) immigranten. In 2012 zijn er ruim anderhalf miljoen. 10 procent van de bevolking. Natuurlijk is 10 procent van de bevolking een vorm van massa-immigratie.
    Maar daar gaat het niet om. Het gaat om dit:
  De relatieve welvaart van Nederland en onze koppositie in de ranglijsten van de wereldeconomie zijn mede te danken aan onze open houding en de verwelkoming van migranten.

Alleen de hugenoten. Hoger opleiden in de toenmalige wereld.
  Migranten hebben door de eeuwen heen gezorgd voor innovatie, grensoverschrijdende handel én winst.

Alleen voor hoogopgeleide immigranten als de hugenoten.
  Dat was vroeger zo ten tijde van de Gouden Eeuw, dat is nu het geval en dat zal niet anders zijn in de eeuwen die voor ons liggen.

Een aperte leugen. Achterlijke geitenhouders uit Anatolië of de Rif zijn een verarming van onze cultuur. En precies hetzelfde geldt voor vrouwverlatende, bende-vormende, drugshandelende, pistolen-leegschietende creolen uitleg of detail uitleg of detail .
  Wanneer wij kijken naar de herkomst en opleidingsniveau van deze nieuwe migranten, dan gaat het hier niet om de gevreesde onderontwikkelde en ongeschoolde moslimmigranten, maar vaak om goed geschoolde Oost-Europeanen en Russen, maar ook een land als India levert relatief veel kenniswerkers aan Nederland.

Nog meer leugens. Dat is het miljoen "westerse" immigranten dit het totaal op 2,5 miljoen brengt.
    Maar deze leugens hebben ook een ultiem doel:
  Ondanks het feit dat cijfers sinds een lange tijd aantonen dat er geen sprake is van massamigratie en dat eerder gesproken kan worden van afname, geloven nog veel mensen in Nederland in de door rechtse politici geschetste doembeelden. Daarom voelen deze zich ook totaal niet aangesproken om het migratiebeleid kritisch tegen het licht te houden en de gevolgen ervan te overzien. Noch om te spreken over humaner migratiebeleid en op welke manier kansen geboden kunnen worden aan mensen uit arme landen om hier op een legale ongevaarlijke manier naar toe te komen en zich zo uit de armoede te werken.

En hier is dat doel: meer immigranten. Liefst natuurlijk van deze soort:
  Zoals mijn ouders dat deden bijna veertig jaar geleden.

Creolen:  hoe meer creolen, hoe meer macht. Er is geen andere reden om meer creolen te willen.
   En het is geen enkel bezwaar dat Nederland daardoor zal verarmen:
  Historisch beschouwd is migratie het krachtigste instrument tegen armoede.

Precies. Door het overbevolken van onze uitkeringen. Want ze reizen door talloze vele veilige landen en hebben eindeloos veel andere alternatieven naast Nederland. en toch willen ze naar hier. Vanwege één enkel ding: de uitkeringen.
    Waarna de reeks leugens nog een dunnetjes wordt overgedaan:
  Migranten zijn bij uitstek mensen die voor ogen hebben om succesvol te zijn; vaak lukt het pas bij de tweede en derde generatie, maar het is de eerste generatie die daartoe een aanzet geeft. Migranten zijn sterke vooruitstrevende mensen.
    Migrant zijn, afhankelijk zijn van anderen voor jouw ontwikkeling en je hand ophouden zijn in strijd met elkaar. ..

Nou, dus niet. heel Suriname, Anatolië en de Rif is erop leeggestroomd ... Op dat handophouden.
   Een migrant is een wereldburger die overal ter wereld kansen benut. Hij of zij legt en ziet verbanden over nationale grenzen heen en grijpt of ontwikkelt zelf kansen buiten de eigen woonplaats. Met hun vermogen om te gaan met mensen uit andere culturen en hun enorme culturele sensitiviteit zijn migranten als internationale ondernemers vaak zeer succesvol.

Waarna de psycholoog onmiddellijk concludeert: de creool heeft het hier over zichzelf. De creool is iemand die altijd respect verdient. Dus de combinatie van een creool en niet-positieve eigenschappen is ondenkbaar.
    De arrogantie ten top gedreven.
    Maar wat gebeurt er als we niet luisteren naar deze liegende en arrogante creool:
  Het is dom en niet in het belang van Nederland om migranten te beschouwen als een gevaar voor onze ontwikkeling en hen tegen te houden of het leven zuur te maken met een overbodig streng en inhumaan beleid. Een triest gevolg daarvan is dat mensen die hier in Nederland geboren zijn zich niet meer welkom voelen. Het beleid heeft ook als gevolg dat nieuwe gelukszoekers zich als sardientjes in bootjes laten proppen zonder eten en drinken om de overstap te maken naar het beloofde land van melk en honing. Voor velen eindigt deze dappere strijd om uit de armoede te geraken op de bodem van de Middellandse Zee.

Dreigementen. Je zou deze arrogante creool met plezier op zo'n bootje wensen. Waar ze als ondermijner van ons land thuishoort.
    En dat gaat mogelijkerwijs zitting nemen in de Tweede Kamer. Een regelrechte bedreiging voor onze democratie.

Terug naar de mannen. Voor de volgende in een enkel zinnetje (de Volkskrant, 29-10-2012, door Willem Vissers):
  Clarence Seedorf (36) | Ongekend lange carrière op het hoogste niveau

Ook na twintig jaar nog altijd die typische, trotse Seedorf-blik

Op 28 oktober 1992 debuteerde Clarence Seedorf in het betaald voetbal.

Correctie; die typisch trotse creoolse blik ...

Deze typisch trotse creoolse blik (de Volkskrant, 15-10-2012, door Pablo Cabenda):
  Warmte front

Gaat dat horen: de rock, country én warme soul van Phantom Limb. De persoonlijkheid van de leadzangeres is alvast te groot voor het café waarin we haar spreken.


'Achtergrondkoortjes? Pfft.' Een diepe zucht ontsnapt vanonder een grote paarse hoed die zo uit de nalatenschap van Janis Joplin lijkt te komen. 'Ik heb het welgeteld twee keer gedaan. Een keer bij Dizzee Rascal en een keer bij Adele. Maar het past niet bij mij. Als typische voorzanger ben je geprogrammeerd en geconditioneerd voor aandacht en dat doe je door je stem en je zelfbewustzijn te projecteren. Als achtergrondzangeres wordt van je verwacht dat je jezelf continu inhoudt.' Dan vraagt ze retorisch aan de verslaggever. 'Zie je mij dat doen?'    ...


"Too big for her boots", luidt de Engelstalige uitdrukking - in het Nederlands: "arrogante rotkop" ... Pablo Cabenda zal het niet opvallen ... Of om precies te zijn: hij was er speciaal voor op audiëntie gegaan. Zie hierboven. Zelf een trotse neger ...

Hier is het resultaat van de fout van de Nederlanders om creolen uit het hopeloos achterlijk Afrika naar de mooie Caribische eilanden te brengen en ze daar een beter leven te bezorgen (de Volkskrant, 07-03-2013, van verslaggever Remco Meijer):
  'Koninkrijk der Nederlanden niet houdbaar'

Het is niet de vraag of maar wanneer Curaçao uit het Koninkrijk der Nederlanden stapt. 'Laat de termijn aan ons.' Dat zegt Helmin Wiels, de machtigste politicus van het Caribische eiland, deze week op bezoek in Den Haag. De situatie is in zijn ogen onhoudbaar en kan alleen maar leiden tot onafhankelijkheid. 'In het Koninkrijksstatuut wordt wel van gelijkwaardigheid gesproken, maar nergens van gelijkheid. Wij hebben een onderdanige, tweederangs positie.'    ...

Zei de Nederlands-geld-verslindende neger op zijn postzegel-eilandje. Die er voor de duidelijkheid nog wat beledigingen aan toevoegt. Eerst even wat voorgeschiedenis:
  Op de route naar onafhankelijkheid streeft Wiels naar een goede relatie met Nederland. 'We hebben een periode van wederzijdse irritaties achter de rug. In de politiek moet je kritiek hebben op individuele bestuurders, niet op een heel volk. Als je mijn volk een roversbende noemt of een piratennest ... Van lieden als Hero Brinkman en Eric Lucassen zijn we gelukkig af. Nu hebben we Sietse Fritsma die allerlei dingen over mij roept. Elk jaar een nieuwe opkomende PVV-ster. Maar ik trek me daar niets van aan en de delegatie ook niet. ...

Een gladde en gore leugen. Hij is er niet alleen als door een olifant op zijn kilometer lange teentjes getrapt:
  Als je mijn volk een roversbende noemt of een piratennest, dan zeg ik op mijn beurt dat de eerste piraat Johan van Walbeeck was die Curaçao als uitvalsbasis voor de kaapvaart heeft gebruikt. Dan zeg ik: in Nederland hebben ze meer respect voor dieren dan voor mijn volk.

Dus als een paar politici zoiets zeggen, dan heeft het hele Nederlandse volk dat gedaan. Wat een automatisme is, gevoed vanuit dit:
  Ik haat Nederlanders ...

Wat hij lijkt te ontkennen door er een 'niet' achter te plakken, maar toch weer bevestigt door het 'niet' te annuleren met een voorwaarde:
  ... niet, maar alleen respect leidt tot een vruchtbare verhouding met minder spanning.'

Welke vorm van respect natuurlijk niet gegeven kan worden, want dat is die vorm waaraan geen inhoudelijke prestaties voorafgaan. De creools vorm van respect. De neger-vorm van respect. En omdat die vorm van respect er nooit is geweest en zal komen van Nederlanders (Nederlanders zijn fameus vanwege hun botheid in dit respect), heeft Wiels Nederlanders dus altijd gehaat en zal hij ze blijven haten. Overigens zegt de uitspraak op zich als genoeg, voor iedere psycholoog. En, overigens twee, heeft Wiels het zelf expliciet uitgesproken:
  ... uitgerekend de PVV van Wilders wilde de komst van Wiels naar Den Haag verijdelen. Zijn taal afgelopen najaar in de verkiezingscampagne op Curaçao zou te anti-Nederlands zijn geweest. Voor 'makamba's' (Nederlanders) zouden bodybags klaar liggen. Wiels zegt dat zijn woorden verkeerd uit het Papiaments zijn vertaald. Hij heeft gezegd dat Nederlanders die op Curaçao de lakens willen uitdelen 'de zak kunnen krijgen'.

Natuurlijk gaat het hier niet om die zakken, maar om dat 'makamba'. Dat is hetzelfde als "nikker", maar dan de andere kant op gericht: racistische haat.
    En uit dit laatste citaat volgt nog iets: met dit programma van Nederlandhaat heeft Wiels de verkiezingen gewonnen. Dus een grote groep Curaçaose negers denkt er precies hetzelfde over.
    Dit is allemaal ook nog eens verbaal her te beleven, door te kijken naar de uitzending van Pauw & Witteman waarin Wiels optrad uitleg of detail (02-03-2013). Al in het inleidende gesprek van de uitzending valt natuurlijk het toverwoord: respect: "Jij moet achting voor ons hebben ook al presteren we niets, en als je het niet hebt, ben je een racist". De rest van zijn boodschap volgt na 43:20 minuten. Overigens steunt cultuurverrader Paul Witteman hem van harte in zijn racistische afwijkingen, door bereidwillig "makamba" te vertalen met "witte vissen". Op dezelfde manier kan je "nikker" vertalen in "zwarte medemens".

De creools-Surinaamse columniste van de Volkskrant had kennelijk last van een helder moment, want ze produceerde dit (de Volkskrant, 27-08-2012, column door Harriet Duurvoort, media-ondernemer):
  Badr Hari moet bij Lucia Rijker in de leer

'Young black men, if you go to a movie theater and someone steps on your foot, let it slide! Why spend the next twenty years in jail cause someone smudged your Puma?' verzuchtte de zwarte Amerikaanse comedian Chris Rock in een rapplaatje dat hij eind jaren '90 uitbracht. Een cynische opmerking in de richting van de opgefokte hedendaagse straatcultuur wereldwijd.
    Symptomatisch voor een zieke mentaliteit die inmiddels wijder verbreid is dan grimmige getto's. Een verkeerde blik, een lullige opmerking: matten. En in Amerika, waar veel mensen wapens dragen, loopt een futiele aanleiding makkelijk uit op een noodlottig drama. Voor je het weet, wordt er een schot gelost omdat iemand op een nieuwe sportschoen is gaan staan.    ...

Maar die helderheid ging niet zo ver dat ze de juiste terminologie durfde gebruiken. Want de juiste term voor 'straatcultuur' is natuurlijk, in dit verband, "respectcultuur". Het is de creoolse respectcultuur die al dit soort geweld veroorzaakt. Die ze op elkaar botvieren, omdat ze dat respect, dat ze zo graag willen hebben, in de maatschappij niet krijgen. De westerse maatschappij. Want daar tellen prestaties. Vooral intellectuele prestaties. Schoolprestaties. En daarin lukt het al niet om mee te komen. En dat veroorzaakt dit:
  Tussentitel: Straatcultuur draait alleen om woede

Tja ...

Eindelijk iemand uit de min of meer wetenschappelijke wereld die er eerlijk over durft te zijn. Let niet op de kop, dat is een vorm van liegen-om-een-hoekje, vermoedelijk afkomstig van het ANP want de Volkskrant had precies dezelfde uitleg of detail (met een deels gecensureerde tekst) (Telegraaf.nl, 19-05-2013, ANP. uitleg of detail ):
  Antilliaanse mannen het meest vermoord

Als in Nederland iemand wordt vermoord, gaat het relatief vaak om een Antilliaanse man. Tussen 1997 en 2011 zijn 113 mannen uit de Antillen door geweld om het leven gekomen, omgerekend 13,2 op elke 100.000. Dat is meer dan twee keer zo veel als bij Surinamers, Turken en Marokkanen en bijna 15 keer zo veel als onder autochtonen. Dat blijkt uit cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek.

Voor we verder lezen dus eerst maar de correctie, verstopt verderop in het artikel:
  Vooral tegen elkaar gebruiken de Curaçaose jongens veel geweld.

Wat iedereen die het nieuws in Nederland volgt allang wist. De kop had dus moeten luiden:
  Antilliaanse mannen moorden het meest

En als je de overige genoemde groepen erbij neemt (waarvoor hetzelfde geldt: men vermoordt grotendeels elkaar):
  Creolen en moslims moorden het meest

Waarbij het hier natuurlijk gaat om de creolen. Waarover het ook in het artikel gaat:
  DDe [typo in origineel, red.] bron voor het hoge aantal moorden ligt op Curaçao. Daar groeien jongens op in een ghettocultuur, zegt Frank Bovenkerk, emeritus hoogleraar criminologie aan de Universiteit Utrecht. „De jongens leven in buurten met extreem hoge werkloosheid, lage inkomens en veel drugsverslaving. Er zijn veel gezinnen die van de drugsverkoop leven. De vaders gaan van de ene vrouw naar de andere en zijn geen rolmodel voor hun zonen. Kinderen maken vaak hun school niet af. Ze brengen de dag door op straat en vormen daar jeugdgroepen.”

Net als in de rest van de wereld waar creolen een substantiële groep vormen en er beschaving in de buurt is om mee te vergelijken - want een flink deel van de extremiteit van het gedrag zit natuurlijk in de culturele nederlaag  .
  Vooral tegen elkaar gebruiken de Curaçaose jongens veel geweld. Als een jongen van het eiland wordt vermoord, komt de dader vaak ook van Curaçao. Er is een direct verband met drugshandel. Vaak speelt status echter ook een grote rol. „De aanleiding voor een uitbarsting van geweld is voor Nederlanders vaak nietig. Als je iemand bijvoorbeeld te lang aankijkt, hebben ze het gevoel dat je hoger wilt scoren en dat wordt meteen afgestraft”, zegt Bovenkerk.

Eindelijk benoemd: de respect-cultuur. Die, naar aanleiding hiervan bedacht, natuurlijk afstamt van de meester-slaaf machtsverhoudingen binnen de creoolse cultuur: je bent óf de meester, óf de slaaf uitleg of detail . Dus je móét de meester zijn, anders ben je de slaaf. Dus als iemand je aankijkt op een manier die lijkt op die van de meester, moet je wel ingrijpen, anders ben je slaaf. En in meester-slaaf verhoudingen kan ingrijpen maar op één manier plaatsvinden: geweld. Dodelijk geweld, want meester-slaaf verhoudingen zijn permanent .
    Hoe dit op te lossen?
  Een oplossing ziet Bovenkerk niet. „Ik heb in Nederland en op Curaçao nog geen aanpak gezien die werkt. Als je de grenzen sluit, tast je de positie van goedwillenden aan, daar ben ik niet voor. Je moet de ghettocultuur doorbreken, maar dat betekent dat je de ghetto's moet opruimen. Dat ligt buiten ons vermogen. Het probleem is dat geen enkele instantie grip heeft op deze jongens, er is geen gemeenschap die sociale controle uitoefent.”

Precies. De oplossing die Bovenkerk niet aanhangt vanwege indoctrinatie is dus de enige oplossing: separatie van culturen. Je kan en mag niet fatsoenlijke mensen blootstellen aan dit soort gedrag.

Dit zijn extreme uitingen. Hier eentje die dagelijks voorkomt (GeenStijl.nl, 07-04-2015, door Pritt Stift uitleg of detail ):
  #treinleven. Vrouw snapt "stiltecoupe" niet



...  Wee de mensen die in de stiltecoupe gaan zitten. Wee de mensen die lafjes opstaan tegen asociale tokkiehufters die in de stiltecoupe zitten te bellen. Wee vetgedrukte hoofdletters. WIE BEN JIJ DIEGENE DIE KLOOTZAK IS? JIJ HEBT GEEN RECHT OM ZO TEGEN MIJ TE PRATEN. IK PRAAT NIET EENS HARD. Wee de hel, waar de anderen zijn. ...

Het ene deel koopt geen kaartje en slaat indien aangesproken de conducteur in elkaar, het andere deel gaat in de stiltecoupé zitten telefoneren en zit te brullen indien aangesproken "WIE BEN JIJ DAT JE MIJ DURFT AANSPREKEN!!!
    Hier het bijbehorende hoofd:

Arrogante rot-ogen in arrogante rotkop.

Een Antilliaaan (preciezer: Arubaan, maar voor het vervolg is dit nu even niet van belang) heeft op een muziekfestival in de allochtonenstad Den Haag iets geroepen naar de politie, vermoedelijk iets met "gun" erin waardoor de politie met vijf man bovenop hem sprong, want de Antilliaan zag er ook uit alsof hij vijf man wel aankon. De man verzette zich alsof het zijn dood zou worden. Toen hij stopte met bewegen bleek hij inderdaad dood te zijn, wegens gebrek aan zuurstof. Ophef formaat voorpagina en Journaal-item nummer 1 natuurlijk. Want een kleurtje, dus racisme. Maar ook een losmakertje voor een stroom informatie. Deel 1 (Joop.nl, 01-07-2015, uitleg of detail ):
  "Antillianen dwingen respect af door anderen te vernederen"

Workshop voor agenten over omgang met Antillianen vol met raciale stereotypen


Geweld onder Antillianen: "Respect dwing je af door anderen te vernederen". Onder die kop biedt het landelijk Netwerk voor Innovatie en Kwaliteit (NIK) een workshop aan politieagenten aan die wordt gegeven door medewerkers van de Rotterdamse politie.
    Op de site van het NIK wordt de workshop als volgt aan de man gebracht:
  De drempel om geweld te gebruiken ligt bij Antilliaanse Nederlanders lager dan bij andere groepen. Expressief geweld wordt gelegitimeerd vanuit een bepaalde gedachtegang, cultuur of mentaliteit. Het afdwingen van respect van anderen, status verwerven binnen de vriendengroep en het leiden van een gewelddadige levensstijl om respect en status te verwerven, zijn aspecten die veel raakvlakken hebben met het leven in een subcultuur. Als een Antilliaan het gevoel heeft niet gerespecteerd te worden, kan dat genoeg aanleiding zijn om de opponent neer te steken of schieten. Door iemand neer te steken of schieten wordt de situatie rechtgetrokken en krijgt de dader respect van de tegenstander.

Een glasheldere omschrijving van de culturele  stand van zaken. Bij Joop.nl natuurlijk voorzien van een volle hand aan "Foei, foei!"-vingertjes:
  Zo krijgen agenten een zeer negatief beeld over Antillianen voorgeschoteld, alsof alle Antillianen eender zijn. ...

Ach jee ...Maar vooral koddig in het licht van een reactie eronderstaand:
  MikeJohn Elissen, do 02 juli 2015 08:55
De analyse klopt op een bepaalde manier, mijn Surinaamse en Afrikaanse vrienden zijn bereid om persoonlijk geweld te gebruiken om hun eer te verdedigen. ...

Voor de volledigheid: dit is een excuseerder - ook bijgesloten een antwoord:
  MikeJohn Elissen, do 02 juli 2015 08:55
...  Wij `beschaafde` blanken gebruiken liever drones en f-16`s om mensen uit te roeien. Lekker afstandelijk.

Gouden Ui, do 02 juli 2015 10:41 in reactie op MikeJohn Elissen
Klopt. Als ik ruzie met mijn buurman heb stuur ik een F16 op hem af.

Omdat dat antwoord wijst op een probleem: er is niets aan de hand als ze onder elkaar blijven - er is pas een probleem als ze hierheen komen of zijn gekomen. Dat gaat niet samen.

Een individueel voorbeeld (de Volkskrant, 01-07-2015, van verslaggevers Jeroen Visser en Sakir Khader):
  Het ging/gaat zo goed in de Schilderswijk

Heeft een stel relschoppers het imago van de buurt weer kapotgemaakt? Nee, denken wijkbewoners en de burgemeester. Maar 'er moet wel wat veranderen'.


...    Sinds de zomer van 2014 is door het geplaagde stadsbestuur hard gewerkt om het imago van de wijk op te poetsen. ...
    Een jaar later is één incident elders in de stad genoeg om het vuurtje weer aan te steken. In café De Wereld zeggen de gasten wel te weten waarom. ...
    Surinamer Eric Wetstede, ook geen onbeschreven blad, vertelt wat er vorig jaar gebeurde toen hij op straat twee ruziënde mensen uit elkaar haalde. 'Een motoragent kwam aanrijden en zei meteen: 'Wegwezen, mars!' In Suriname praat je zo tegen een hond.'
    Na wat woorden over en weer wilde de politie hem arresteren, maar Wetstede verzette zich. 'Ik kreeg een knietje in mijn rug en de motoragent nam me in een houdgreep, waardoor ik geen lucht meer kreeg', vertelt hij geëmotioneerd. 'Ik had wel dood kunnen zijn.'

Er werd niet voldoende respect betoond.
    De dader/slachtoffer zelf (de Volkskrant.nl, 04-07-2015, door Susanne Geuze):
  Schilderswijk | Zaak-Mitch Henriquez

Zijn dood was de aanleiding van nachten vol onlusten en arrestaties in de Haagse Schilderswijk. Maar wat gebeurde er met Mitch Henriquez?

Dubbelzinnige opmerking met gevolgen

Dat Mitch Henriquez tegen de politie zei dat hij een wapen had, lijdt geen twijfel. Maar hij bedoelde iets anders.

Wat een toestand ... Om een opmerking over een wapen te vergoelijken met "Hij bedoelde iets anders ...". Volkomen van de pot gerukt.
    Maar ondertussen weten we dat we alles wat er staat zo slecht mogelijk moeten uitleggen:
  Mitch Henriquez ...
    Als hij het terrein afloopt, vangt hij de aandacht van een groepje politieagenten dat bij de toegangspoortjes staat. Ze blijven hem nakijken en Henriquez voelt zich genoodzaakt te reageren, blijkt uit getuigenissen van omstanders in de diverse media en uit beschikbare filmpjes. ...

Ze betonen disrespect.
  Hij zou hebben geroepen dat hij een wapen bij zich heeft. 'Ik ben niet bang voor jullie, ik heb ook een gun.' Daarbij bracht Henriquez zijn hand naar het kruis van zijn broek, een greep naar zijn geslachtsdeel. ...

Dus ongetwijfeld een leugen, gezien het voorgaande: hij deed een greep naar zijn broekzak, alsof daar dat wapen zat.
  Over wapens moet je geen grappen maken, reageren de agenten. Ze laten Henriquez doorlopen. ...

De agenten proberen de zak te sussen.
  Ze laten Henriquez doorlopen. Maar die maakt nog een opmerking: wie denken die agenten wel niet dat ze zijn?

Ongetwijfeld een leugen, gezien het voorgaande: vermoedelijk heeft Henriquez geroepen dat dat van dat wapen serieus bedoeld was. Volkomen voldoende reden om met hem aan de slag te gaan net zo lang tot die volkomen onbeweeglijk in de boeien lag. En de boom van een kerel verzette zich zo heftig (stel je voor: disrespect tot in het oneindige), dat hij al zijn zuurstof opgebruikte en overleed.

Eentje uit een minder berucht deel van het oer-continent (de Volkskrant, 18-08-2015, door Robert Vuijsje):
  Afrindo

Welke rol speelt afkomst in Nederland? Robert Vuijsje onderzoekt het in een reeks interviews. Ajax-voetballer Kenny Tete (19): 'Ik ben een trotse Afrikaan.'


Op zijn telefoon laat Kenny Tete (19) een foto zien van zijn vader. Een grote zwarte man, langer en breder dan hij zelf is....
    Op zijn 5de kwam Miguel Tete vanuit Mozambique naar Nederland. ...

Waar hoorde jij bij?
'Met andere donkere jongens heb ik altijd een snelle klik, ik kan niet uitleggen wat het is. Ik ben een trotse Afrikaan ...

Maar die houding is dus precies hetzelfde. Het moet behoorlijk basaal in de genen zijn vastgelegd, want alle Afrikaanse varianten, zo wijd uiteen gebouwd als de sprinters van Ghana en omstreken als de lange afstandslopers uit Kenia en omstreken, en dus deze meer zuiderlingen: allemaal hebben ze het respect-gen.

Ook hier zit het in, natuurlijk (Volkskrant.nl, 02-09-2015, redactie):
  Enorme groei aantal moorden in Amerikaanse steden

De grote steden in de Verenigde Staten stevenen af op een spectaculaire groei van het aantal moorden in vergelijking met 2014. Trieste koploper is Milwaukee in de staat Wisconsin, waar tot en met augustus 104 mensen werden vermoord. Dat is een stijging van liefst 76 procent ten opzichte van 2014, toen 59 mensen door geweld omkwamen. Dat meldt de krant The New York Times.
    Tweede op de lijst staat Saint Louis in Missouri. Daar werden dit jaar 136 mensen vermoord, tegen 85 mensen in 2014, een stijging van 60 procent. In Baltimore vonden 215 mensen de dood door geweld. Dat is 56 procent meer dan een jaar geleden. Meer dan dertig grote steden in het hele land melden een forse toename van geweld in vergelijking met 2014.    ...
    Volgens data van de politie in Milwaukee waren de meeste moordslachtoffers en moordverdachten in de grootste stad van Wisconsin zwarte mannen jonger dan dertig jaar. ... Het meest voorkomende motief voor het dodelijk geweld is, aldus de politie, niet zozeer berovingen of criminele afrekeningen, maar uit de hand gelopen ruzies.

Respect-kwesties ...

En ter afwisseling weer eens een vrouwen-item (GeenStijl.nl, 03-09-2015, door Pritt Stift uitleg of detail ):
  Maar wie zijn het?



A: Redactie Volkskrant Magazine    ...

Eén van de reguliere items bij GeenStijl, van de soort waarbij de reageerders mogen raden wat de afbeelding betekent. Het goede antwoord is dit:
  G: De BN-erinnen op het nieuwe album van singer-songwriter Sabrina Starke

De waarheid werd inderdaad gevonden door een reageerder:
  Ik zie veel zelf-haat.

Verstopt achter 'n pose van trots lijken.

Ze proberen allemaal heel erg 'strong' te kijken, maar ontmaskeren zich daardoor juist als toneelspeelsters. Verongelijkte fake.

Niets van deze gezichten is spontaan.
Niets van deze gezichten is kwetsbaar.
Niets van deze gezichten is waar.

Sorry, maar toon de volgende keer eens jezelf.

Der Paulie | 03-09-15 | 18:28

Een houding veroorzaakt door de culturele nederlaag: "Ik wil respect voor wat ik ben omdat ik respect voor wat ik kan, nooit zal kunnen krijgen".

Hier een exemplarisch geval dat in (bijna) alle creolenverzamelingen past en ze verbindt (de Volkskrant, 18-10-2016, door Robert Vuijsje):
  Gesneden koek

Welke rol speelt afkomst in Nederland? Dat onderzoekt de Volkskrant in een reeks interviews. Rapper Jonna Fraser (23): 'Na een tijdje begon ik vragen te stellen aan mijn moeder.'


Toen de zogeheten treitervloggers uit Zaandam dagenlang het Nederlandse nieuws beheersten, was Jonna Fraser verbaasd en ook weer niet. Verbaasd, omdat hij dacht: 'Waarom wordt dit zo opgeblazen?'
    En niet verbaasd, want: 'Dit is hoe het gaat op straat, in zo'n buurt. Die boys vlogden hoe dat eruitziet, hoe hun leven is. Meer was het niet.'

Voor jou was het niets nieuws?
'Ik ben opgegroeid in Zaandam, mijn tante woonde in Poelenburg, in de straat bij die supermarkt waar de overlast was. Ik ken een van die jongens, een andere ging om met mijn broer. Iedereen haalt een keer kattekwaad uit. ...

Ze zorgen voor al dan niet extreme buurtoverlast.
  ... Ik heb wel ergere dingen gezien.'

Wat dan?
'In Rotterdam, ik denk dat ik 7 was, kwam ik tijdens het Zomercarnaval terecht tussen allemaal gasten die elkaar aan het steken waren. Het was een bloedbad. ...

Het zijn messentrekkers.
  Denk je dat er verschillende landen bestaan binnen Nederland?
'Zo kun je het zeggen.'

In welk Nederland groeide jij op?
'Ik ben geboren in Spijkenisse en woonde tot mijn 9de in Rotterdam-Zuid. In de buurt waar die 13-jarige jongen een sneeuwbal gooide en werd doodgeschoten, Sedar Soaresheette hij.

Ze hebben zeer korte lontjes en schietwapens op zak.
  ... Mijn vader heb ik niet gezien sinds ik 3 of 4 was.'

Waarom niet?
'Je weet toch hoe het gaat? Hij is weggegaan. Na een tijdje begon ik vragen te stellen aan mijn moeder. Ze zei: we zijn uit elkaar en hij komt niet meer terug. Na een verhuizing had hij zogenaamd geen adres meer van ons. Het was niet makkelijk, mijn moeder had weinig geld.

Afwezige vaders.
  'Mijn moeder was vaak weg. Ze werkte als schoonmaker, later als manager in een hotel, ze deed van alles. Je raakt eraan gewend dat je wordt vrijgelaten, bent veel buiten. Gaat chillen met je boys, er zijn geen ouders om toezicht te houden, je gaat steeds een stap verder. Op straat is het in het begin hard, daarna raak je eraan gewend.   ...

Ze hebben een streetgang-cultuur.
  'Op de middelbare school nam ik één keer een pistool mee. ...'

Ze zijn echt allemaal dol op schietwapens.
  ... Een undercover politieagent die daar was, dacht dat ik had gestolen.
    ... Ik kreeg een taakstraf die duurde en duurde. In een bejaardenhuis en een supermarkt.' ...

En ze hebben een bloedhekel aan werken.
    Niet gehad: de voorliefde voor bling-bling.

Hier de in 2017 courante voorvrouw uitleg of detail (Joop.nl, 03-03-2017. uitleg of detail ):
Sylvana Simons opent aanval op PowNews

Sylvana Simons heeft PowNews geweerd een persconferentie. Volgens Simons toont PowNews geen respect ...

Met vlag-en-wimpel geslaagd voor het neger-diploma uitleg of detail .

Hier weer een hele verzameling (de Volkskrant, 06-02-2018, door Kees Broere):
Eilanders ervaren 'weinig respect'

Op bijna zevenduizend kilometer van Den Haag kraait het oproer tegen Nederland. Al meer dan zeven jaar. Het gebeurt allemaal op Sint Eustatius, het kleine Caribische eiland, dat binnen het koninkrijk een bijzondere Nederlandse gemeente is.    ...
    In oktober vorig jaar, kort nadat de orkaan Irma ook op Statia had gezorgd voor schade én voor snelle Nederlandse hulp, bereikte de verhouding een dieptepunt. ...
    ... deed in 2015 een uitgebreid bevolkingsonderzoek op Sint Eustatius. Daaruit bleek dat slechts 20 procent tevreden was met de status van bijzondere Nederlandse gemeente, en zo'n tweederde van de bevolking vond dat Nederland het Caribische eiland met '(zeer) weinig respect' behandelt.    ...

Typisch des negers: in nood komen, het zelf niet af kunnen, elders hand ophouden, en dan klagen oer te weinig respect bij de gevers ...


Naar Cultuur, creolen  , Cultuur, gelijkheid  Allochtonen en respect , of site home ·.

9 okt.2005