Uit: De Volkskrant, 15-02-2007, door Willem Beusekamp

Interview | Ahmed Aboutaleb

‘Dit is ’n signaal dat we er echt gaan bijhoren’

De aanstaande staatssecretaris van Sociale Zaken krijgt geen genoeg van de tv-camera’s, die zelfs vanuit Marokko zijn gekomen en tot in de Amsterdamse raadszaal zijn doorgedrongen. ...
    Dat is net als al zijn overige verklaringen het beste als volgt samen te vatten: voor Ahmed Aboutaleb, in 1961 geboren in Marokko, kan het jaar niet meer stuk.
    Letterlijk: ‘Als moslim en als kind van een eenvoudige immigrant uit het Rifgebergte mag ik dit land meebesturen. Dit is bijzonder, bijzonder, bijzonder. Ik koester dit moment. En ik ben heel trots op Nederland, waar dit mogelijk is. Ik ben trots op al die Nederlanders die mij dit vertrouwen geven.
    ‘Het is tevens een signaal dat we er echt gaan bijhoren en dat we het vanzelfsprekend gaan vinden dat net als in Amerika immigrantenkinderen op de hoogste posities kunnen komen.’
    Hoeveel voorkeurstemmen kreeg hij ook al weer in maart vorig jaar? Hij kan het cijfer dromen. ‘Dat waren er 46 duizend en 217!’   ...

Red.:   Aboutaleb is een van de meest redelijke allochtonen, zoals blijkt uit de rest van het stuk, maar de uitspraak dat zijn benoeming een teken is dat allochtonen er bij gaan horen is onjuist en contraproductief. Het erbij horen betekent alleen dat indien deze kwalificeren voor bepaalde banen, ze ook daarvoor in aanmerking komen - en als ze dat niet doen, ze die niet in aanmerking komen. En zo kan het dus prima mogelijk zijn dat allochtonen nauwelijks in topbanen zitten, en er toch bij horen.
    De contraproductiviteit van de door multiculturalisten verwekte verwachtingen is overduidelijk. Want zelfs de op één na hoogste baan is al niet meer voldoende:

Uit: De Volkskrant, 15-02-2007, door Mohammed Kaouass, advocaat te Amsterdam.

PvdA doet mij pijn

Tussentitel: Bos laat kans liggen door Aboutaleb niet als minister voor te dragen

Met verbazing en pijn in het hart heb ik kennis genomen van het bericht (Voorpagina, 14 februari) dat de Amsterdamse PvdA-wethouder Ahmed Aboutaleb slechts staatssecretaris van Sociale Zaken zal worden en geen minister.
    Waarom heeft de leider van de sociaal-democraten, Wouter Bos, het niet aangedurfd om historie te schrijven door Ahmed Aboutaleb als minister voor te dragen? Uit de uitlatingen van Wouter Bos blijkt dat hij de kwaliteiten van de in Marokko geboren Aboutaleb zeer hoog schat.
    Sterker nog, hij heeft tijdens de verkiezingscampagne Aboutaleb zelf reeds getipt als een toekomstige minister.
    Groot zijn dan ook de verrassing en teleurstelling dat Ahmed Aboutaleb geen minister is geworden. Het is een gemiste kans, want zijn benoeming tot minister zou in alle opzichten een opmerkelijke doorbraak zijn geweest. De slogan van het kabinet ‘Samen werken, samen leven’ blijft nu voor allochtonen zonder betekenis.
    Wouter Bos had de mogelijkheid om Nederlanders en allochtonen het politieke signaal te geven dat de tijden echt zijn veranderd. Nederlanders hadden kunnen worden geconfronteerd met het gegeven dat allochtonen daadwerkelijk deel uitmaken van de samenleving en Ahmed Aboutaleb had de Nederlanders kunnen laten zien dat allochtonen (Marokkanen) in staat zijn hun verantwoordelijkheid te nemen in de samenleving en dat zij, indien zij een kans krijgen, ook in staat zijn topfuncties te vervullen. Het zou een geweldige impuls hebben gegeven aan het proces van integratie.
    Meneer Bos: we moeten niet vergeten dat voorbeeldfuncties een geweldige dimensie hebben in het integratieproces.   ...
    De benoeming van Ahmed Aboutaleb zou het bewijs hebben geleverd dat Nederland allochtonen accepteert en opneemt in de samenleving.
    Ik vind het jammer dat Aboutaleb het staatssecretariaat heeft geaccepteerd, want in politiek en psychologisch opzicht betekent dit geen doorbraak. Sterker nog, wethouder van Amsterdam is van een hogere orde. De uitspraak van Aboutaleb dat het hem niet gaat om de eer of de titel vind ik onbegrijpelijk, want daar gaat het wel om, althans voor veel allochtonen.
    Ten slotte zou de benoeming van Aboutaleb hebben getuigd van politieke moed van Wouter Bos. Kennelijk is Nederland nog niet toe aan een minister van Marokkaanse origine. Het is spijtig dit te moeten constateren.   ...

Red.:   Kaouass wil een ministerspost, want één op de vijftien Nederlanders is toch allochtoon? Waarbij hij vergeet dat het aantal allochtonen in bijvoorbeeld het wetenschappelijk onderwijs, het niveau waarop een minister dient te functioneren, een factor tien of zo lager ligt.
    Maar goed: de Marokkanen "hebben" een staatssecretaris. Dus moeten de Turken er meteen ook één, anders krijg je natuurlijk scheve ogen en ruzie: Nehabat Albayrak. Maar dat gaat natuurlijk niet echt helpen- want nu zijn er weer andere groepen te kort gedaan:

De Volkskrant, 15-02-2007, ingezonden brief van Clark Accord (Amsterdam)

Krabbenton

Waarom zitten er geen Caraïbische Nederlanders in het kabinet? Ik herken mij hier niet in.
    Is dit het resultaat van de 'succesvolle integratie' van Surinamers in Nederland, of komt dit door de spreekwoordelijke krabbenton waar Surinamers maar niet uit kunnen krabbelen?
    Moeten we dit zien als de dank aan al die Surinamers die sinds jaar en dag trouw hun stem uit hebben gebracht op de PvdA. Of zijn ze gewoon niet ministeriabel?

Red.:   Het lijkt wel een satire, maar dat is het ongetwijfeld niet. Overigens was Clark Accord recent in de media op diverse plaatsen, omdat er een boek van zijn hand verscheen, dus klagen over gebrek aan aandacht is sowieso volkomen onterecht - daarbij is het uiterst waarschijnlijk dat een deel van die aandacht juist veroorzaakt is door zijn allochtone, Surinaamse, achtergrond, onder het motto: kijk die allochtoon het leuk doen. En klagen over Nederland in het algemeen is ook al onterecht, omdat hij met dezelfde activiteiten als schrijver in Suriname ongetwijfeld geen droog brood zou verdienen.
    Met als volgende aantekening dat Clark Accord zich waarschijnlijk in het geheel niet vertegenwoordigd zou voelen door een Surinamer als de bekende presentator (en advocaat) Prem Radhakishun, omdat deze een Hindoestaanse Surinamer, en moslim, is terwijl Clark Accord een creool is.
    Dus trekken we de lijn door, dan hebben we nu al een Marokkaanse, een Turkse, een creools Surinaamse en een Hindoestaans Surinaamse minster in het Nederlandse kabinet - want anders zullen deze groepen zich niet vertegenwoordigd en gerespecteerd voelen. Maar dat geldt even zeer voor de Somaliërs, de Kaap-Verdianen, de Bosniërs en nog vele andere groepen waarvan er aanzienlijke minderheden in Nederland zijn, en die zich kunnen beroepen op het argument dat ze zich in Nederland tot op het hoogste niveau vertegenwoordigd willen voelen.
    De clou is duidelijk - in beelden gevangen, als in nevenstaande foto van de deelnemers aan het populairste kinderprogramma van Engeland: Blue Peter van de BBC, waar hetzelfde proces heeft gespeeld; van iedere minderheden-etnie móet er iemand in het programma zitten, want "anders spreekt het niet aan bij de immigranten", en dat er dan geen autochtoon in zit, is gewoon het gevolg van toeval, en daar moet niets achter gezocht worden.
    Oftewel: die roep om allochtone evenredigheid op grond van de wens om zich vertegenwoordigd en gerespecteerd voelen is ontzettend fout. Het heeft precies het omgekeerde effect van wat het wil bereiken: de autochtone Nederlanders zullen zich van de allochtonen afkeren, en de allochtonen zullen zich met wrok en vijandigheid van de autochtone Nederlanders afwenden. En het staat voor iedereen duidelijk in de krant te lezen.
    Deze twee processen zijn in 2007 en 2008 verder gegaan. Zo heeft de Volkskrant voor haar website een Marokkaanse columnist aangenomen die er eer in strekt om autochtone Nederlanders tegen de haren in te strijken met beschuldigingen van diverse aard. Met voorspelbare reacties (tussen twee haakjes: het voorstel van PvdA-voorzitter Ploumen is niet meer dan het formuleren dat immigranten zich aan letter en geest van de Nederlandse samenleving dienen te houden - het noodzakelijke weren van religieuze symbolen ontbreekt en protserige moskeen blijven toegestaan):

Volkskrant.nl, Opinie, 23-12-2008, door Sabra Dahhan

Ploumen flirt met de PVV
...
Reacties
...
Willy Jansen schreef op 24-12-2008 18:57
Een op de 40 Nederlanders is Marokkaans. Waarom zijn hier dan drie Marokkaanse columnisten actief? De Volkskrant heeft toch geen 120 columnisten?!
    Dahhan, Bouali en Benali halen bovendien geen acceptabel niveau als columnist. Hun enige 'verdienste' schijnt te zijn dat ze Marokkaans zijn. Nogal opportunistisch van de Volkskrant. Zo de wind waait, waait zijn jasje.
    Dahhan is bovendien chauvinistisch Marokkaans-Nederlands en in die zin een evenknie van Wilders met zijn nationalisme.
    Ploumen is op de goede weg. Ze moet echter niet in discussie gaan met een boerka, een kolom textiel kan zich niet uitdrukken. Verbieden, die boerka.  ...

Red.:   De hele reactieruimte laat zien dat er door het soort schrijverij van Dahhan een steeds sterkere verwijdering ontstaat, en dat zelfs in het Volkskrant-bolwerk de multiculti-aanhangers ergens rond één op twee in de minderheid zijn.
    Deze verzameling is vergeten bij te houden, maar de volgende bijdrage trok de aandacht, omdat het ging om een sector die onder druk ligt van de moslims , waarbij nu een moslim een sterkere rol eist in die sector:


Uit: Joop.nl, 24-12-2014, door Shervin Nekuee - Socioloog, publicist, programmamaker

Doorbreek apartheid in Kunst & Cultuur

De politiek moet er toch eens voor zorgen dat immigranten en hun nageslacht als artiesten het cultuurpaleis binnenkomen én op dezelfde wijze het theater verlaten

Ik heb zoveel Hollandse vrienden dat het mij onmogelijk is om continu in etnische scheidslijnen te kunnen denken. Maar ik ben ook te veel socioloog om het structurele uitsluitingmechanisme in onze samenleving over het hoofd te kunnen zien.
    Na ruim vier decennia aanwezigheid van niet-westerse allochtonen in Nederland, zijn zij (beter gezegd, wij) opvallend afwezig in het middenkader binnen de instituties die bepalend zijn voor de identiteit van onze samenleving: het hoger en middelbaar onderwijs, de kunst en cultuur en het ontwikkelingssamenwerking.     ...


Red.:   Een gotspe, komende uit een kring die boeken wil verbieden (De Duivelsverzen), toneelstukken (Aïsha), en cartoons. En een dusdanig continue bedreiging vormt voor canbaretiers en humoristen dat die angstvallig hun mond houden over de islam - vraag aan John Cleese: "Zou je een film als Life of Brian ook kunnen maken over de islam?" Cleese: "Nee, je zou vermoord worden". Maar in 2014 zijn de tijden al zo ver veranderd, dat ook bij Joop.nl er passende antwoorden mogen verschijnen:

Leroy Lucas, wo 24 december 2014 18:57 Dit zeg ik al JAREN! Ik woon in Utrecht en elke jaar hebben ze culturele weekends. Wat opzich goed is. Maar elke keer als ik daar kom zie ik mezelf niet terug! ... Unfunfu is er wel als gast optreden op zijn djembe. Er is gewoon een groep die de handen boven hun eigen hoofden houden en ons niet binnen laten! Dit is bespottelijk! en beschamend! En ik vind dat er actief hier wat tegen gedaan moet worden!

Kunst, hiphop en kansenwijken

'Als wij hier een rondleiding hebben met een school met islamitische leerlingen, hangt de volgende dag het schoolbestuur aan de lijn. U heeft een schilderij getoond van een zekere Breit... nee Breitner. En dat was bloot. Dat moet u weghangen, anders komen we niet meer!' Dat waren de woorden van Sjarel Ex, directeur van Museum Boijmans van Beuningen, toen ik hem jaren geleden interviewde voor een documentaire over de rol die culturele diversiteit speelde in de kunst.
    De dagelijkse praktijk van de kunsteducatie bij een internationale kunstinstelling in een stad waarin inmiddels een ruime meerderheid van de jeugd allochtoon is, en arm een laagopgeleid bovendien. Mijn gedachte was dat je dit soort jeugd makkelijker bereikt door ook kunstenaars te bieden met een zelfde achtergrond als zijzelf. Kunst moet anno nu wat vaker een dialoog zijn en niet uitsluitend een westerse monoloog ...
    Ik geef ruiterlijk toe dat dit alles niet gespeend was van eigenbelang en persoonlijke navelstaarderij. Ik wilde als kunstliefhebber, en als gekleurde vrouw, naast Breitner gewoon wat meer zwarte kunstenaars als Basquiat of Ofili aan de witte muren. Of Kara Walker. Alle vier zijn mijn cultureel erfgoed.    ...
    Het gesprek met Ex, en met vele andere professionals uit de beeldende kunst uit binnen- en buitenland, is nu gebundeld in een boek dat op 4 april gepresenteerd wordt. Het is het vervolg op twee documentaires die ik maakte: Eén over het Bronx Museum of the Arts in New York, en of Nederlandse musea daar iets van konden leren. En één over het kunstklimaat in Engeland, waar diversiteit niet weg te denken is uit grote musea.
    In Londen, waar ik de cross cultural curator van Tate Britain interviewde, werd benadrukt dat juist kunstenaars met een etnische achtergrond maatschappelijke thema's verkennen. Bij Tate is men er ook van doordrongen dat we, in samenlevingen wereldwijd, op een specifiek moment in de geschiedenis leven waarin het lokale en globale steeds meer in elkaar grijpen, met alle uitdagingen van dien. En men is geïnteresseerd in hedendaagse kunst die daarop reflecteert.    ...


Red.:   Juist ja ... We moeten Rembrandt weghalen, en vervangen door:

Naar Allochtone evenredigheid ,  Allochtonen lijst , Allochtonen overzicht , of site home .