Frankrijk kijkt immigranten in hun genen

Senaat akkoord met dna-test voor immigranten | Sociale en culturele identiteit naar tweede plan verwezen.

Met de grootste moeite heeft de regering-Sarkozy vrijdagochtend in alle vroegte een wetsvoorstel door de Senaat geloodst dat dna-tests in Frankrijk mogelijk maakt om de biologische verwantschap tussen een immigrant en diens in Frankrijk wonende familie vast te stellen.
    De nationale adviesraad voor ethische kwesties (CCNE) liet donderdag nog weten fundamentele bezwaren te hebben tegen het wetsvoorstel. Het resultaat van de test kan gebruikt worden als bewijs dat de immigratie plaatsvindt in het kader van gezinshereniging. De adviesraad noemde het verontrustend dat nu een biologische identificatie in de wet verankerd wordt die alleen van toepassing is op buitenlanders. ‘Genetische verwantschap wordt daarmee een dominante factor, wat in tegenspraak is met de Franse wet.’ Sociale en culturele identiteit worden daarmee naar het tweede plan verwezen, oordeelde de raad. ...
    Het was een bont gezelschap dat deze week te hoop liep tegen de dna-wet. Dat de socialistische partij en alles links daarvan tegen was, sprak min of meer vanzelf. Maar ook binnen de regeringspartij, de UMP, voelt een grote stroming niets voor het dna-onderzoek. ... De redenen waren divers. Gaullisten doet de voorgestelde methode te veel denken aan de Tweede Wereldoorlog. Christenen en Vrijmetselaars kunnen het niet met hun levensovertuiging verenigen, homoseksuelen verwerpen de bloedverwantschap als voornaamste indicator van gezinsbanden.
    Op initiatief van het weekblad Charlie Hebdo tekenden deze week honderden bekende Fransen een petitie om de wet tegen te houden. Tot de ondertekenaars behoren de actrices Isabelle Adjani en Jeanne Moreau, voetballer Lilian Thuram, de ex-premiers Dominique de Villepin, Laurent Fabius en Pierre Mauroy, filosoof Bernard-Henri Lévy, rapper Stormy Bugsy en ex-presidentskandidaat Ségolène Royal.
    Hun verzet tegen de wet stoelt op drie argumenten: een gezinsband wordt niet alleen bepaald door bloedverwantschap, maar ook door emotionele verbondenheid; de dna-technologie is niet bedoeld om op deze manier te worden gebruikt; de fraude bij gezinshereniging is te marginaal om met zo’n paardenmiddel te bestrijden. Wat overheerste was de angst dat de dna-test vooral zal worden ingezet als middel om het aantal immigranten te beperken. President Sarkozy heeft eerder gezegd immigratiequota per regio te willen vaststellen.
    Minister Brice Hortefeux van Immigratie bleek amper bereid de tekst af te zwakken. Een kleine wijziging is dat de dna-test nu alleen kan worden aangewend om verwantschap tussen de immigrant en diens moeder vast te stellen. De test wordt alleen op vrijwillige basis uitgevoerd. De kosten, ongeveer driehonderd euro, komen voor rekening van de Franse overheid.

Red.:   De inherente onbetrouwbaarheid van de voorstander en ondersteuners van asielzoekers en immigranten blijkt niet duidelijker dan door deze reactie op de mogelijkheid tot een objectieve norm. Men wil het niet, want dat ondergraaft de bestaande mogelijkheden tot sjoemelen. De genoemde argumenten weerspiegelen dat: men ontkent keihard de definitie van het gezin en familie: bloedverwantschap - men noemt dna-techniek niet passend, terwijl het alleen een vorm van vingerafdruk is: volstrekt neutraal - en men spreekt zichzelf tegen: de fraude is marginaal, of het is een middel om immigratie te beperken, maar niet niet beide.
    Voor wie denkt dat dit alleen Frankrijk betreft, een Nederlands voorbeeld:

Uit: Leids universiteitsblad Mare, 13-03-2008

‘Is de procedure wel eerlijk?’

Ze werd door oudere collega’s uitgeroepen tot meest veelbelovende bestuursjurist. Ymre Schuurmans: ‘De sleutelbeen-methode bij vluchtelingen is omstreden’   ...
    Het asielrecht levert volgens Schuurmans interessante voorbeelden op: ‘Iemand komt Nederland binnen en zegt dat hij in zijn land van herkomst wordt vervolgd. Helaas heeft hij geen paspoort meer want die heeft hij vaak moeten inleveren bij een mensensmokkelaar, door wie hij het land is binnengebracht. De vluchteling moet volgens de wet aannemelijk maken dat hij niet terug kan naar zijn land en in aanmerking komt voor asiel.’
    De Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND) moet vervolgens het vluchtverhaal beoordelen. ‘Waar baseert de IND uiteindelijk een beslissing op?’ zegt Schuurmans. ‘Ligt de nadruk bijvoorbeeld op getuigenverklaringen of op ander bewijs? En is er sprake van een eerlijke en onafhankelijke procedure?’
    Voor een verblijfsvergunning is het ook van belang of een persoon minderjarig is of niet. Om dat vast te stellen wordt een röntgenfoto van het sleutelbeen bestudeerd. Als het sleutelbeen volledig volgroeid is, dan kan de persoon niet minderjarig zijn. ‘Dit is een controversiële procedure,’ zegt Schuurmans. ‘Deskundige A wordt ingeroepen door een ministerie om de methode te verdedigen. Terwijl deskundige B claimt dat er twijfels zijn rond de betrouwbaarheid van de methode. De rechter is uiteraard geen medisch specialist, maar moet wel oordelen en zich toch ergens op baseren.   ...

Red.:   Allemaal tegenstrijdige dingen: het paspoort mag zomaar kwijt gemaakt worden - terwijl dat het verdonkeremanen van bewijsmateriaal is. Vervolgens wordt de vraag gesteld of we ander bewijsmateriaal moeten geloven of het woord van degene die het bewijsmateriaal heeft verdonkeremaand. Een glaszuiver voorbeeld van politiek-correcte en multiculturalistische  houding - want de asielzoeker is natuurlijk een zielige man, die op zijn woord vertrouwd moet worden

Uit: De Volkskrant, 29-04-2008, van verslaggever Cor Speksnijder

Weinig oor voor het asielverhaal

Vreemdelingenrechters zijn kritisch over de Raad van State | Het college is te zeer gericht op het bestuurlijke belang

De Raad van State oordeelt in vreemdelingenzaken opvallend regeringsvriendelijk, zegt Thomas Spijkerboer, hoogleraar migratierecht aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. ‘De uitspraken zijn politiek consistent, maar juridisch is de consistentie soms ver te zoeken.’   ...
    Spijkerboer reageert op het onderzoek van de Nijmeegse hoogleraar rechtssociologie Kees Groenendijk, die vrijdag zijn afscheidscollege gaf. Groenendijk en zijn opvolgster Ashley Terlouw vroegen 24 vreemdelingenrechters naar hun ervaringen met en mening over de Raad van State.
    De rechters, die niet gewoon zijn hun opvattingen publiek te maken, lieten zich vrijwel zonder uitzondering zeer kritisch uit over de beslissingen van dit rechtscollege.
    Ze tonen zich vooral bezorgd over de beperkingen om een asielverzoek inhoudelijk te behandelen en een oordeel te geven over het verhaal van een vreemdeling. Een van de rechters sprak van een ‘opeenstapeling van vreemdelingonvriendelijke keuzen’, een ander van ‘het dekken van het bestuur’.   ...
    Anton van Kalmthout, hoogleraar strafrecht aan de Universiteit van Tilburg, deelt de kritiek. ‘Uit ervaring weet ik hoe moeilijk het is een procedure voor de vreemdelingenkamer van de rechtbank te doen. Die is gebonden aan heel dwingende uitspraken van de Raad van State.’
    Asieladvocaten worden al jaren wanhopig van de wijze waarop de wet wordt geïnterpreteerd. ‘Als ze iets proberen te bereiken, worden ze in hoger beroep vaak teruggefloten. Dat maakt het niet aantrekkelijk om te zoeken naar de gaatjes die er wel zijn.’ ...

Tussenstuk:
'In beroep heeft de minister vrijwel altijd gelijk'

Sinds de invoering van de nieuwe Vreemdelingenwet behandelt de Raad van State het beroep is de raad de hoogste nationale rechter in vreemdelingenzaken. Volgens veel vreemdelingenrechters vrijwel altijd ten gunste van de minister. Rechtssocioloog Kees Groenendijk stelt in zijn afscheidsrede Een venijnig proces dat minister Verdonk voor Vreemdelingenzaken in 2004 en 2005 honderden keren hoger beroep heeft ingesteld. Daarvan werd 83 procent gegrond verklaard. Van de ‘hoger particuliere’ beroepen van vreemdelingen werd 7 procent (2004) en 4 procent (2005) gegrond verklaard. Groenendijk stelt vast dat een groot deel van de zaken door de Raad van State wordt afgehandeld zonder dat de betrokkenen worden gehoord.

Red.:   Eerst de inhoud: natuurlijk hoeft de Raad van State de individuen niet te horen, want hun verklaringen staan op papier. De Raad heeft bovendien geen enkel nieuw beoordelingsinstrument boven die van de eerdere rechters, want het gaat toch vrijwel altijd om een verhaal, en de geloofwaardigheid ervan die op geen enkele andere manier te controleren is dan al op papier staat. Wat er in de praktijk kennelijk gebeurt is dat rechters nogal eens gunstig oordelen voor asielzoekers op oneigenlijke gronden, waarna de minister bezwaar aantekent, en wint omdat er geen rechtsgronden zijn voor die oneigenlijke gronden - die oneigenlijke gronden natuurlijk zijnde dat de rechter vond dat het verhaal plausibel klonk. En wat de waarde van dat laatste is hebben we al gezien in Asielzoekers, bedrog .
    Hier hebben we dus weer een geval van een volstrekt ten onrechte ondermijning van het proces van objectieve beoordeling: men wil dolgraag het verhaal van de vluchteling geloven, want er is niet veel anders. En die "men" zijn er hier in twee soorten: de vreemdelingenrechters, en Thomas Spijkerboer en collega's. De eersten hebben, naast het veelkomende multiculturalisme in die kringen, ook nog de beroepseer: ze willen graag kunnen rechteren, dat wel zeggen: kunnen afwijken van de wat voor iedereen al duidelijk is - en wat voor iedereen duidelijk is, is dat er normaliter geen draad bewijs is. Maar wat is mooier dan iemand een geluk bezorgen, op zijn tijd.
   En wat betreft Thomas Spijkerboer, hoogleraar migratierecht aan de Vrije Universiteit in Amsterdam: daarvan hebben we al eerder stellingnames gezien die regelrecht anti-autochtoon zijn . Tezamen met wat er hier wordt gesteld, komen we behoorlijk dicht in de buurt van wat est "cultuurverraad" genoemd kan worden - Spijkerboer gebruikt tenslotte de term "racist" voor de islamcritici.

Naar Asielzoekers , Allochtonen lijst , Allochtonen overzicht , of site home .