Uit: De Volkskrant, 24-08-2007, column door Nazmiye Oral

Geen prachtwijk maar gezonde wijk

Leven in een zogenaamde probleemwijk kan best leuk zijn, dacht ik. Presikhaaf in Arnhem is erg groen ...
    Presikhaaf is tot vreugde van de wijk zelf opgenomen in de lijst probleemwijken van minister Vogelaar. En dat betekent natuurlijk meer geld en aandacht. In vier jaar 'van probleemwijk naar prachtwijk!' Ik zou optimistischer willen zijn, maar ik zie het somber in. Een wijk, dat zijn niet alleen de gebouwen maar vooral de mensen. Het duurde denk ik ongeveer een jaar voordat de realiteit in Presikhaaf zich aan me begon op te dringen. Na een tijdje leer je de mensen een beetje kennen en weet je wat er zich zoal om je heen afspeelt. Zo is daar Lorenzo, die elke dag na schooltijd onder ons balkon staat te loeien om Esther, mijn onderbuurvrouw, op wie hij, vermoed ik, verliefd is. Lorenzo is licht verstandelijk gehandicapt en sinds ik weet dat hij het huis ontvlucht omdat hij bang is voor zijn vader, neem ik de honderden keren per dag dat ik hem hoor roepen om Esther voor lief. Alleen zie ik een volgend probleem opdoemen nu Lorenzo duidelijk in de pubertijd komt en her en der seksueel getinte opmerkingen begint te maken.
    Zo is er de Turkse mevrouw die me altijd groet sinds ze weet dat ik ook een Turkse ben. Ze kijkt me daarbij altijd ietwat onnozel aan. Alsof ze zoekt naar iets. Ik knik ter begroeting en fiets door, terwijl ik haar dochter in de rolstoel die begint te schreeuwen, negeer. Ik hoor de Turkse mevrouw vloeken en verwensingen uiten, uiteindelijk volgt de klap. Het meisje begint hard te huilen, wat haar op weer een klap komt te staan. Dat is de reden waarom mijn contact met de Turkse mevrouw nooit meer zal zijn dan een kort knikje. Ik heb haar iets te vaak haar gehandicapte dochter zien slaan. ... Ik stelde me haar voor' terwijl ze haar dochter van in de twintig weer een luier omdoet. Het kind dat zich in alle onschuld totaal laat zien. Ik moest denken aan mijn eigen moeder die als weduwe moest leren haar volwassen, gehandicapte zoon te scheren. ...
    Ik heb geprobeerd zelfs de hardnekkige roddel te negeren dat haar dochter eigenlijk gezond was, maar op jonge leeftijd door alle mishandelingen door haar vader gehandicapt is geraakt. Turken zijn nou eenmaal dol op sterke verhalen. ... Dan heb je Esther, op wie Lorenzo verliefd is. Ze is een van de geweldigste mensen die ik ken en de enige Hollander die Turks met me praat alsof ze een Koerdische bouwvakker is. Heel soms praat ik met Esther over liefde, niet vaak. Ik heb er twee jaar over gedaan te accepteren dat ze nog steeds met de vader van haar kinderen, een Turk, is om één reden: omdat hij haar anders kapot maakt. ... Esther, met haar hart van goud, haar praktische, nuchtere geest en haarlange ervaring uit eerste hand zou een geweldige sociaal werker zijn. In plaats daarvan zie ik haar redderen.
    Het wonen in probleemwijk heeft een grotere invloed op je dan je zou denken. Het is deprimerend. Overal om me heen zie ik mensen echt wanhopig vechten met het leven. De meesten zijn te zwak en verzuipen elke dag weer. Het is een ongelofelijk plan van minister Vogelaar om deze wijken aan te willen pakken ...
    Ik vrees dat de verandering blijft steken in cosmetische opknapbeurten. Achterstand en armoede zijn onderwerpen die de regering aangaan, maar hoe zit het met mensen die te zwak zijn om het leven aan te kunnen? Moet je als regering ingrijpen of heet dat gewoon 'het leven'? Het is lastig laveren tussen empowerment en pamperen waardoor mensen niets meer zelf doen.
    Ik zou willen dat Vogelaar van probleemwijken gezonde wijken maakt met zelfredzame mensen. Wat extra geld voor schuldsaneerders, therapeuten en maatschappelijk werkers zou geen al te grote luxe zijn. ...

Red.:   En een belangrijk deel van de oorzaak van deze problematiek is ook bekend:

Uit: De Volkskrant, 01-09-2007, column door Fadoua Bouali

Een mond half-open, een vreemd loopje

...   We verbleven samen een weekje in Agadir en gingen een dagje naar een dorp vlak daarbuiten. Na een uurtje rondslenteren begon mijn vriendin erover. Toen ze een shirt wilde afrekenen op de markt, kostte het haar veel moeite contact te krijgen met de verkoper. Hij zat haar met grote ogen en een half-open mond aan te kijken.
    De meeste dorpelingen hadden die vreemde blik, hun mond half-open, of een raar loopje. Bij sommigen zag je dat de ene schouder lager hing dan de andere.
    Bij de ingang van de markt lagen zwaar gehandicapte mannen en vrouwen op de grond te bedelen. We begrepen dat veel bedelaars die rondliepen min of meer (geestelijk) gehandicapt waren, maar zichzelf wel konden redden.
    Een nicht van me vertelde dat ze, toen ze was afgestudeerd als lerares, door de overheid was uitgezonden naar een dorpje in het Rifgebergte, om daar les te geven op de lagere school. Het dorpje lag afgelegen, had geen stromend water en elektriciteit. Het hele dorp liep uit om mijn nicht te bekijken toen ze arriveerde. Meteen zag ze dat er iets niet klopte. Toen ze beter keek, zag ze hoeveel mensen geretardeerd of gehandicapt waren. Inteelt vierde hier hoogtij.
In Marokko is het vrij normaal om binnen de familie te trouwen. De redenen zijn allerminst romantisch. Als iemand een zoon heeft met een goede baan, wil de familie het liefst dat hij met iemand trouwt binnen de familie, zodat een ander familielid door hem onderhouden wordt en niet een buitenstaander. ...
    Trouwen wordt niet gezien als iets dat twee individuen met elkaar doen, nee – trouwen is een groepsgebeuren en wordt ook gezien als ‘elkaar helpen’. Een huwelijk gebaseerd op romantische liefde is hier een grote luxe. In Agadir kwam mijn vriendin tot de conclusie dat het helemaal de verkeerde kant op gaat met de Marokkanen, zowel hier als in Europa, door het in stand houden van het binnen de familie trouwen. Volgens haar hebben we heel hard één ding nodig en dat is: vers bloed!
    Terug in Tanger vielen de vele gehandicapten op straat me extra op. ...
    Ik herinnerde me een bericht in de krant over de afscheidsrede van Lotty Eldering als hoogleraar interculturele pedagogiek aan de Universiteit van Leiden. Ze uitte haar zorgen over het feit dat eenderde van de Turken en Marokkanen die een partner uit het land van herkomst haalt, trouwt met een neef of een nicht. Hierdoor lopen zij veel meer kans op kinderen met een handicap of een erfelijke ziekte. Vaak krijgen ze psychische problemen als ze worden geconfronteerd met de zorg voor een (verstandelijk) gehandicapt kind. Dikwijls komen ze daardoor ook in grote geldzorgen, aldus de Leidse hoogleraar. Eerder dit jaar bleek uit onderzoek van het Universitair Medisch Centrum Utrecht dat aangeboren afwijkingen de voornaamste doodsoorzaak vormen onder jonge migranten. Die jonge doden zijn grotendeels terug te voeren op het grotere aantal huwelijken tussen neven en nichten onder allochtonen.

Red.:   Zo, ziet u het patroon? Wat eerst gebeurde in Turkije en Marokko, gebeurt nu in Nederland. Nou, doe er maar eens wat aan - men haalt zelfs in Nederland de bruid of bruidegom nog uit het geboortedorp. En wie er wat van zegt, die kan de kreten "Discriminatie!" en "Racisme!" om zijn oren krijgen.

En terwijl de inkt van het voorgaande nog niet droog was, kwam meteen onderstaande bron, die ook het verband legt tussen inteelt en huwelijkspatroon, en het agressieve sociale gedrag, zoals misdaad:


Uit: De Volkskrant, 29-09-2007, van verslaggever Willem Beusekamp

Door ontkenning en naïviteit van allochtone ouders en familieleden blijft het probleem verborgen

Verstandelijke beperking als taboe

Interview Aysel Disbudak | Traditionele hulpinstanties weten zich geen raad met de soms onhandelbare kinderen.

Tussentitel: 'Zulke jongens belanden bijna vanzelf in de criminaliteit'

‘Een bom die op ontploffen staat’, zegt Aysel Disbudak als zij de volgens haar omvangrijke groep mensen omschrijft die dringend specialistische hulp behoeft, maar die niet krijgt: Marokkaanse en Turkse gezinnen, van wie een of meerdere leden verstandelijk gehandicapt zijn.
    Aysel Disbudak (35) is directrice van Unal Zorg, een kleine particuliere zorginstelling in Amsterdam-West, gespecialiseerd in de opvang en begeleiding van allochtonen met een verstandelijke beperking.
    Onder haar cliënten, inmiddels 116, bevinden zich kinderen die door alle overige hulpinstanties de deur zijn gewezen, omdat ze onhandelbaar zijn en de traditionele hulpverlening zich wegens taal- en cultuurbarrières, of gewoon door ondoorgrondelijke bureaucratie, geen raad weet met deze lastige kids. Bijvoorbeeld worden bij Unal Zorg dagelijks kinderen opgevangen die niet alleen verstandelijk zijn beperkt, maar ook nog lijden aan een zware vorm van autisme.
    Precieze cijfers zijn er niet. Wel een indicatie, die volgens Disbudak aangeeft hoe groot het probleem is: 80 procent van de Amsterdamse kinderen (tot 18 jaar) die niet het reguliere onderwijs volgen, maar zijn aangewezen op speciaal onderwijs of speciale dagopvang is van Marokkaanse en Turkse origine. Van hen is weer de overgrote meerderheid van het mannelijk geslacht.
    Het gaat om kinderen die officieel geregistreerd staan als verstandelijk gehandicapt. Het werkelijke aantal is volgens Disbudak vele malen hoger, omdat allochtone families vaak uit schaamte verzwijgen of ontkennen een kind met een verstandelijke handicap in huis te hebben.
    Het probleem blijft niet beperkt tot de kinderen. Bepaald niet ongebruikelijk is dat in sommige allochtone gezinnen zowel een van de ouders als een of meer van hun kinderen verstandelijk gehandicapt is.
    Zo heeft Unal Zorg contact met een alleenstaande Marokkaanse moeder die, net als drie van haar zes kinderen, een verstandelijke beperking heeft. De vader heeft de benen genomen naar Spanje. Disbudak: ‘Wat voor problemen dat oplevert, ook voor de omgeving van het gezin, laat zich raden.’
    Een klein voorbeeld, direct bij haar voor de deur: ‘Bij ons kantoor hebben we regelmatig last van hangjeugd. Ik zie direct dat er knapen bij zitten met een verstandelijke handicap. Worden ze daarvoor behandeld? Ik vrees van niet. Zulke jongens belanden bijna vanzelf in de criminaliteit, omdat ze gemakkelijk als lokaas zijn te misbruiken. Ze geloven het als iemand zegt dat ze hun beste vriend zijn, of dat ze even hun paspoort moeten afgeven.
    ‘Uit ervaring schat ik dat het probleem uiteindelijk heel groot blijkt te zijn. In Amsterdam is veel meer aan de hand dan men ziet. Een bom die op ontploffen staat.’
    Aysel Disbudak is een ervaringsdeskundige bij uitstek. In haar beklemmende biografie De nootjes van het huwelijk – het boek verschijnt volgende maand in pocketvorm onder haar gehuwde naam, Aysel Çaliskan – beschrijft zij onder meer hoe zij vele jaren door haar ouders werd belast met de verzorging van haar broertje Unal, naar wie ze haar latere zorgonderneming zou vernoemen.
    Haar broer heeft het verstandelijke vermogen van een kind van vijf en enorme gedragsproblemen. Thuis en op straat richtte hij vernielingen aan, bij geen enkele opvang was hij te handhaven, totdat Aysel hem, ten einde raad, op rigoureuze wijze bij een kliniek letterlijk voor de deur parkeerde. Dankzij zorgvuldige medicatie en goede begeleiding gaat het nu goed met haar broer. ...
    Niet alleen beschrijft ze hoe heftig het er dikwijls aan toe gaat in de flatwijken van Amsterdam-West. Zonder enige schroom doorbreekt Disbudak tevens een zwaar taboe in zowel Turkse als Marokkaanse kring: ze noemt de oorzaken van het volgens haar buitenproportioneel hoge aantal allochtone kinderen met een verstandelijke beperking.
    In haar kantoor: ‘Nog steeds worden meisjes uit Marokko en Turkije uitgehuwelijkt en hier in Amsterdam belast met de verzorging van een verstandelijk gehandicapte man, niet zelden een neef of ander ver familielid. De ouders van het meisje zijn natuurlijk heel naïef en denken dat hun dochter het wel goed zal gaan in het rijke Nederland. Ze weten niet dat hun dochter hier gewoon als goedkope zorgverlener aan de slag moet. Het is schandalig.
    ‘En zo’n echtpaar krijgt dan ook weer kinderen. Dat is zelfs de bedoeling. Als hun geestelijk gehandicapte zoon in staat is zichzelf voort te planten is dat voor zijn familie namelijk een bewijs dat hij niets mankeert, dat hij misschien een beetje sloom is, maar verder gezond. Zo wordt het probleem dus alleen maar groter.
    ‘Het heeft ook te maken met een volstrekt gebrek aan acceptatie. Zelfs van autistische kinderen ken ik ouders die geloven dat hun kind op een dag gewoon en vanzelf weer helemaal gezond wakker wordt.’
    De geïmporteerde bruid, zoals Disbudak zelf na twee keer te zijn uitgehuwelijkt ook heeft ervaren (‘mijn derde man heb ik zelf uitgekozen!’), wordt door de schoonfamilie als sloof, of erger, als slaaf gehouden. Aysel was 13 jaar oud toen zij door haar ouders tijdens een zomervakantie in Turkije werd achtergelaten en werd gekoppeld aan een haar wildvreemde jongeman.
    De schoonmoeder sloot haar geregeld op. Door toeval slaagde Aysel erin na een paar jaar terug te keren naar Amsterdam, waar zij zich als een moeder verder belastte met de verzorging van haar geestelijk gehandicapte broer.
    Inteelt is volgens Aysel Disbudak een belangrijke oorzaak van de schade die in de families wordt aangericht.
    Een tweede oorzaak van het grote aantal geestelijk gehandicapte allochtonen is volgens haar het feit dat veel zojuist zwanger geworden vrouwen denken te moeten vasten tijdens de ramadan, de islamitische vastenmaand. ‘Ze krijgen te horen dat ze later toch wel dik worden. Vasten is echter buitengewoon schadelijk voor de jonge, ongeboren vrucht. Bovendien, volgens de koran hoeven ze helemaal niet te vasten. Het is pure onwetendheid.’
    In het verlengde daarvan ligt een derde oorzaak: de geringe geestelijke bagage van veel jonge bruiden die van het platteland in hun geboorteland naar Nederland worden gehaald.
    Disbudak: ‘Ze komen uit heel primitieve omstandigheden en vallen hier terug op hun cultuur. Ze bevallen zonder deskundige begeleiding en zonder elke vorm van informatie of kennis. Dikwijls kunnen ze lezen noch schrijven, wat het verkrijgen van informatie nog eens extra bemoeilijkt. Ook daardoor lopen ze natuurlijk een groot risico dat er iets fout gaat bij de bevalling en dat er een gehandicapt kind op de wereld wordt gezet.’
    Het oude Turkije en Marokko, zegt Disbudak, ligt hier, in Amsterdam. ‘Het moederland is in veel opzichten al veel moderner dan de mensen die in Nederland wonen. Zelfs op het platteland waar ze vandaan komen, is het vooruitgegaan. De oude primitieve cultuur is meegenomen. Je ziet het op straat aan de traditionele kleding, die in het moederland juist steeds minder wordt gedragen.’ ...

Red.:   Dit voorlopig voor zover de specifiek culturele problemen. De gevolgen op sociaal vlak laten zich raden - in de door allochtonen gedomineerde wijken is een grote achterstand, die snel groeit, zie hier .

Nog een voorbeeld van sociale achterstand:

Uit: De Volkskrant, 03-08-2009, van verslaggeefsters Janny Groen en Annieke Kranenberg

'Op milieugebied valt er nog een wereld te winnen'

Groen voor allochtonen

...   Aktoua, een Nederlands-Marokkaanse die inburgeringscursussen geeft in de Amsterdamse deelgemeente De Baarsjes, heeft haar training voor milieucoach bijna afgerond. In september krijgt ze haar certificaat.
    Milieubewustwording in allochtone kringen is volgens Aktoua heel hard nodig. In Marokkaanse gezinnen zijn vaak de hele dag het licht en de verwarming aan, ook in kamers waar niemand is.
    ‘Allochtonen gooien veel brood in de grachten’, vertelt Aktaou. ‘Ze denken de eenden en ganzen een plezier te doen. Maar ze kweken dikke, luie beesten. Het brood trekt ongedierte aan en verontreinigt het water.’ ...
    Tegels somt een reeks milieu-onvriendelijke culturele gewoonten op die, met een verwijzing naar de hoge kosten, kunnen worden aangepakt. ‘Elk kopje uit de kast wordt opnieuw gewassen. In de herkomstlanden is het stoffig, hier is dat niet nodig.’ Gastvrijheid is een must. ‘Velen hebben via via een aftandse tweede koelkast aangeschaft, waarin ze voorraden opslaan voor onverwachte gasten. Dat apparaat slurpt energie. In onderlinge discussies komen vrouwen erachter dat ze zijn vernederlandst, ook steeds vaker op afspraak bij iemand langsgaan. Dat werpt de vraag op of een tweede koelkast wel nodig is.’
    Gemeenten slagen er slecht in allochtone doelgroepen te bereiken, zegt Tegels. Op voorlichtingsbijeenkomsten komt een handjevol allochtonen af. Folders over energiebesparing en afvalkalenders zijn te ingewikkeld. Soms wordt gezocht naar een Turk of Marokkaan om de informatie te verspreiden. ‘Maar die allochtoon heeft niet per se draagvlak in de wijk.’   ...

Red.:    De allochtone achterstand begint al bij de geboorte:

Uit: DePers.nl, 28-12-2009, door Merel van Leeuwen

Albanië aan de Maas maakt werk van te hoge babysterfte

Een geboortecentrum, kinderwensspreekuren en hulp achter de voordeur. Allemaal om de babysterfte in Rotterdam aan te pakken.

...    De gemeente Rotterdam en het Erasmus MC hebben de handen ineen geslagen om de hoge babysterfte in Rotterdam terug te brengen. Met het programma ‘Klaar voor een kind’ moet Rotterdam over tien jaar op het landelijk gemiddelde zitten, zegt programmamanager Denktas. In Nederland sterven er van de duizend pasgeboren baby’s gemiddeld tien, maar in Rotterdam liggen deze cijfers nog hoger. Gemiddeld sterven er van de duizend 11,6 kinderen bij hun geboorte. In sommige wijken overleven zelfs meer dan zestien van de duizend pasgeborenen het niet. Daarmee zitten sommige wijken op het niveau van Albanië en Honduras, wat bijna niet is uit te leggen. Dat vindt Denktas ook. ‘Zo’n hoog ontwikkelingsniveau en zo’n rijk land en dan staan we internationaal zo slecht te boek. Hoe kan dat? Een verklaring voor de hoge babysterfte in Rotterdam is er niet.’
    Die moet komen van het programma Klaar voor een kind. Volgens Denktas heeft het te maken met een optelsom aan problemen in sommige Rotterdamse wijken, gezondheidsproblemen en sociaal maatschappelijke problemen zoals een laag opleidingsniveau en slechte huisvesting.
    Het begint allemaal bij een goede voorbereiding en voorlichting ver voor de zwangerschap. De grootste hindernis daarbij is het bereiken van de mensen die het nodig hebben, zegt Denktas. ‘Het zijn allochtonen, maar ook autochtone vrouwen met een laag opleidingsniveau. ...’
    Rotterdam kent de hoogste babysterfte, maar vergeleken met de rest van Nederland wordt er weinig thuis bevallen. ...
    In Rotterdam worden jaarlijks ongeveer negenduizend kinderen geboren, waarvan vierduizend van allochtone ouders. ... Per jaar worden honderd kinderen dood geboren en een veelvoud is ziek bij de geboorte. Zo hebben 230 baby’s een aangeboren afwijking, hebben 630 baby’s een te laag geboortegewicht en worden 720 kleintjes te vroeg geboren. Anders gezegd, een op de zes kinderen heeft een ongezonde start en kan hiervan de rest van zijn leven nadelige gevolgen ondervinden. ...
    De babysterfte in Nederland is bij kinderen van eerste generatie niet-westerse allochtonen ruim de helft hoger dan bij kinderen van autochtone moeders. Bij kinderen van Antilliaanse, Arubaanse en Surinaamse moeders is de zuigelingensterfte en perinatale sterfte het hoogst, meldt het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS).

Red.:   Dit bericht bevat diverse pogingen om de oorzaak te verdelen over allochtonen en autochtonen, bijvoorbeeld de vermelding van het lage inkomen. Maar vroeger waren er hetzelfde of meer autochtonen met een laag inkomen, en bestond dit probleem nog niet. En uit de overige geselecteerde informatie uit het artikel blijkt glashelder: dit is een allochtoon probleem.
    Daarvoor kunnen we mooi de titel van het artikel gebruiken.: het is niet 'Albanië aan de Maas' dat het probleem is, maar "Albanezen aan de Maas"

Hier een wat nadere omschrijving van andere problemen van die Albanezen:

Uit: De Volkskrant, 10-02-2010, door John Wanders

Interview | Wethouder Jantine Kriens

'Laat ze niet verrotten achter de voordeur'

Tienduizenden inwoners die het zonder hulp niet redden telt Rotterdam. Vandaag presenteert de stad (590 duizend inwoners) samen met Achmea Zorg en de ministeries van Justitie en VWS een plan dat de komende vier jaar 30 duizend kwetsbare Rotterdammers op maat gesneden hulp moet bieden.
    ‘Met 5 tot 10 procent van de Rotterdammers gaat het niet goed’, zegt de Rotterdamse PvdA-wethouder Jantine Kriens (55) van Volksgezondheid en Welzijn. ‘Zij hebben een opeenstapeling van problemen en komen bij mij binnenvliegen via armoedebeleid, huiselijk geweld, schuldenproblematiek, tienerzwangerschappen, huisvestingsproblematiek voor ex-gedetineerden, ga zo maar door.
    ‘Een algemene maatregel blijkt voor deze kwetsbare Rotterdammers niet te werken. Je zult echt op individueel of gezinsniveau een hulptraject moeten uitstippelen.’

Maatwerk is duur. En er komen miljardenbezuinigingen aan.
‘Ons plan kost 18 miljoen euro op jaarbasis. Bezuinigen op deze groep is penny wise and pound foolish. Het succes met de aanpak van dak- en thuislozen, van wie wij er 2.900 van de straat hebben gehaald, toont dat aan. Met elke euro die we in de dak- en thuislozen investeren, besparen we 2,5 euro op de kosten voor politie en justitie.
    ‘Het percentage Rotterdammers dat met de GGZ in aanraking komt, is bijna het dubbele van het landelijke gemiddelde. Zo’n 55 duizend Rotterdammers hebben lichte of zware psychische problemen. Als je niet een beetje bij die mensen blijft, ben je als samenleving vele malen duurder uit. Die categorie belandt heel gemakkelijk in de gevangenis. De groep gedetineerden met een GGZ-verleden is dramatisch groot.’    ...

Red.:   Het wordt niet genoemd maar iedereen weet dat het overgrote bestanddeel van die allochtone immigranten betreft. Albanezen.

Een kwestie rond school:

Uit: De Volkskrant, 10-02-2010, van verslaggeefster Ianthe Sahadat

School lokt moeders met koffieochtend

Hoe betrek je de ‘minder communicabele’ ouders bij de school? In Amsterdam lukt het.

Turkan (46) gaat elke donderdag naar de koffieochtend op de brede school De Kinkerbuurt in Amsterdam. ...
    Hoe betrek je de ‘minder communicabele’ ouders bij de school? Het is de vraag van veel schoolleiders en onderwijzers, vertelt Tineke Smit, schoolleider van de Kinkerbuurtschool. ‘We zien de school als gemeenschap en proberen ons open naar ouders op te stellen.’ Uiteraard met het doel dat ouders zich meer betrokken voelen bij het onderwijs van hun kinderen.
    Want niet iedere ouder biedt zich aan als overblijfhulp, uitjesassistent of toneelbegeleider. Smit: ‘Het begint met een open opstelling. Ouders mogen bij ons uitgebreid afscheid nemen van kinderen. Verder vieren we feesten voor alle culturen met hulp van ouders.’ En sinds een jaar of drie is er elke week een koffieochtend voor ouders.
    Aanvankelijk organiseerde een docente de ochtenden, maar sinds een half jaar is die taak overgenomen door Wilma van Wijnen (47), moeder van twee kinderen op de school. ‘Vooral moeders die de taal niet goed spreken, zijn lastig te bereiken. Het gaat om betrokkenheid, maar zo’n koffieochtend is ook een manier om informatie aan de ouders te verstrekken. Je kunt ze meer over het onderwijs vertellen en suggereren dat ze meer kunnen helpen bij activiteiten.’
    Soms moet Van Wijnen moeders over de streep trekken. ‘Nee, ik kan niet: werken, opleiding, kinderen, geen tijd – zeggen ze dan. Maar vaak is het meer een kwestie van verlegenheid of schaamte overwinnen. Het is leuk om te zien dat ze zich uiteindelijk vermaken.’  ...
    Om de ochtenden niet ‘te vrijblijvend’ te laten zijn, voorziet Van Wijnen ze in samenwerking met het ouderkindcentrum van thema’s als: ‘beter peuterinzicht’, ‘opvoeden in je eentje’, ‘positief opvoeden’.
    Turkan: ‘Ik wil wel weten: wat doe je als je kind ruzie maakt? Als het cake krijgt en zegt: ik wil meer, wat dan?’ De vrouw van het ouderkindcentrum, die ook even op bezoek is, knikt: ‘Grenzen stellen, bedoel je. Nee is nee.’
    In de loop van de ochtend druppelen steeds meer moeders binnen – sommige met nog een klein kind. De Turkse Hanim (37) vindt het leuk dat ze nu vrouwen van alle nationaliteiten kent: Irakees, Marokkaans, Thais, Nederlands, Turks, Engels. ...
    Van Wijnen: ‘Het is gezellig, maar tegelijkertijd ontstaat er meer interesse in de school en elkaar zodra ze beter kunnen communiceren. Moeders vragen dan ineens: hoe moet ik ze helpen bij lezen?’ En de vaders? Van Wijnen zucht. ‘Op dat gebied valt er nog wel wat te winnen.’

Red.:   Dit alles is samen te vatten in één enkel woord - en dat woord is "opvoeden". Hier worden niet kinderen maar ouders (alleen moeders!) opgevoed. Op school.
    Hoe is het mogelijk ...?

Nog'meer opvoeding:

Uit: De Volkskrant, 12-02-2010, van verslaggeefster Charlotte Huisman

Betrokkenheid ouder Marokkaanse overlastgevers flink toegenomen door inzet gezinscoaches

Marokkaanse ouders vaker bij zitting

In Utrecht gaat 95 procent van Marokkaanse ouders mee naar de zitting van hunkind | Door aanwezigheid ouders zou kans op recidive afnemen

Tussentitel: 'Een deel van de ouders wist niet wat hun kind had uitgespookt'

Bijna alle Marokkaanse ouders gaan in Utrecht naar de strafzitting van hun minderjarige kind, mede door de inzet van Marokkaanse ouder- en gezinscoaches, die de ouders van het nut van hun aanwezigheid moeten overtuigen. Het percentage Marokkaanse ouders dat bij de zitting aanwezig is, is vorig jaar gestegen van 40 naar 95 procent. De kans op recidive zou aanmerkelijk kleiner worden als ouders aanwezig zijn op de zitting.
    Het is de bedoeling dat ook in andere gemeenten met overlast van Marokkaanse jongeren meer ouders naar de strafzitting van hun kind zullen gaan door de inzet van oudercoaches, zegt Abdeljalil Mouchtari. Hij is de Utrechtse projectmanager van de aanpak van Marokkaans-Nederlandse risicojongeren en coördineert met een collega tevens de landelijke aanpak.
    Utrecht is door de ministeries van Justitie, Jeugd en Gezin, Binnenlandse Zaken en Wonen, Wijken en Integratie gevraagd een samenwerkingsverband van 22 gemeenten te coördineren, met als doel het aandeel Marokkaans-Nederlandse jongeren in de criminaliteit, overlast, schooluitval en werkloosheid terug te brengen. Deze ministeries stellen hiervoor extra geld beschikbaar. Naast de vier grote steden doen ook onder meer Ede, Culemborg, Veenendaal, Gouda, Lelystad, Eindhoven, Den Bosch, Tilburg en Leiden mee.   ...
    De aanname is dat de kans op recidive kleiner is als ouders aanwezig zijn op de strafzitting. Mouchtari: ‘Een deel van de ouders wist niet eens wat hun kind had uitgespookt. Op de zitting komt vaak een aanpak ter sprake, waarin de ouders ook deel hebben. Ouders houden beter toezicht op hun kind en willen herhaling voorkomen als ze weten hoe het zit.’    ...
    Het bevorderen van betrokkenheid van ouders bij het doen en laten van hun kinderen is een van de doelen van deze nationale aanpak van de Marokkaanse risicojongeren. Andere projecten richten zich op het bieden van werkervaring, individuele begeleiding of meer toezicht op straat door straatcoaches. De 22 gemeenten hebben hiertoe plannen ingediend bij de ministeries.   ...

Red.:   Nog een opvoedingskwestie:

Uit: De Volkskrant, 05-03-2010, door Aimée Kiene

De nuttige mentor van Abdel

Oud-journaliste Pauline Sinnema begeleidde een Marokkaanse jongen. Zonder hulp had hij het waarschijnlijk niet gered op het vmbo. Ze schreef een boek over haar avontuurlijk mentorschap. ‘Oh nee, wat krijgen we nu toch weer?’

‘Dit is het verslag van twee jaar vrijwilligerswerk, waarin ik me intensief bemoeid heb met een Marokkaans jongetje. Ik begon eraan omdat ik iets nuttigs wilde doen in ons multicultureel drama.’
    Oud-journaliste Pauline Sinnema (62) uit Amsterdam noemt zichzelf een ‘oude padvinder’ en een calvinist bovendien. Ze ging dan wel met de vut, een paar jaar geleden, en ging een hoop leuke dingen doen voor zichzelf (een volkstuin bestieren, opnieuw Spaans leren, piano spelen, koken voor vrienden).
    Maar haar drang om ‘iets nuttigs te doen voor de medemens’ maakte dat ze zich ook aanmeldde bij School’s Cool, een organisatie die mentoren koppelt aan kinderen uit de laatste klas van de basisschool van wie wordt gevreesd dat ze het niet zullen redden op het vmbo.
    ‘Dat is meestal niet vanwege een gebrek aan intelligentie’, zegt Sinnema. ‘Het ligt aan de omstandigheden waarin die kinderen opgroeien. Ze hebben ouders die niet goed Nederlands spreken, er is geen goede plek om huiswerk te maken, hun ouders tonen nauwelijks belangstelling voor ze, waardoor die kinderen zich vreemd gaan gedragen op school.’
    Sinnema werd gekoppeld aan ‘Abdel’ (toen 12 jaar). Abdel heet in werkelijkheid anders. Onder deze gefingeerde naam is hij de hoofdpersoon in het boek Mijn vader slaat me niet, ...
    Het avontuur met Abdel begint er al mee dat Abdel eigenlijk liever een man heeft als mentor, maar dat zijn vader dat weigert: ‘Een mentor komt eens per week op huisbezoek en vader zit meestal in de moskee; als hij niet thuis is, wil hij geen man over de vloer.’
    Sinnema schrijft: ‘Ik ben meteen al verontwaardigd. Als die jongen zo graag een man wil, kan zijn vader toch zorgen dat hij thuis is als de mentor komt? Vader heeft al jaren een uitkering – hij hoeft nergens naar toe.’ Het is de eerste van een lange reeks botsingen tussen Sinnema en Abdels vader. Ze beschrijft hem als een harde, liefdeloze man, die amper omkijkt naar Abdel. Sinnema: ‘Hij was er niet voor zijn zoon en hij wilde er ook niet zijn. Zijn idee van opvoeden is: je moet goede cijfers halen en verder je kop houden.’
    Abdel is volgens Sinnema een lieve schuchtere jongen, die bang is voor zijn vader. Dankzij de hulp van Sinnema klimt hij op van het een na laagste vmbo-niveau (kader) naar het hoogste niveau (vmbo-t). Sinnema spreekt één keer per week met hem af in Artis om huiswerk te maken, ze neemt hem mee naar de bibliotheek, gaat kijken naar zijn toneeluitvoering op school, spreekt met zijn docenten.
   Maar het is niet allemaal zo rooskleurig. Abdel komt vaak niet opdagen voor een afspraak. Dat gebeurt zo vaak, dat Sinnema soms overweegt de handdoek in de ring te gooien. ...
    Ondanks de waarschuwingen van School’s Cool om zich alleen op Abdel te richten, en zich niet te bemoeien met familieaangelegenheden, kan Sinnema zich af en toe niet bedwingen commentaar te leveren op de gang van zaken in het gezin. Als Abdel in haar aanwezigheid zijn moeder naar de keuken stuurt, als ‘grapje’, verlaat ze woedend het huis. Sinnema: ‘Daar moét ik dan wat van zeggen. Bij het volgende gesprek op school heb ik geëist dat moeder erbij zou zijn. Ze kwam. Dan blijkt dat ik toch invloed heb.’
    Een belangrijke voorwaarde voor het schrijven van dit boek was voor Sinnema dat ze ervan overtuigd is dat het verhaal van Abdel exemplarisch is voor een hele groep kinderen. ‘Dat hoorde ik van mijn medementoren en ik heb de Amsterdamse ex-stadsdeelvoorzitter Marcouch gesproken. Die zegt ook dat een hele generatie in emotionele kilheid opgroeit.’   ...

Red.:    En dan maar voortdurend roepen dat criminaliteit en overlast veroorzaakt door Marokkaanse jongeren niet aan de cultuur ligt. Dit soort gegevens leggen een definitieve bom onder die stellingname.
    Natuurlijk trekt men hier weer de verkeerde lessen:

Allochtone kleuters zijn ongezonder.

Reportage hier .

Red.:   Het gaat hier om een grootschalig en langdurig onderzoek onder kleuters in Amsterdam.  De specifieke oorzaken worden nog onderzocht - de algemene oorzaak is natuurlijk, zoals men ook zegt, of genetische of sociaal-cultureel bepaald.

Een vanzelfsprekend aspect van dit soort achterstanden:

Uit: De Volkskrant, 16-03-2010, ingezonden brief van Pieter Markus (Geldrop)

Analfabetisme

‘Toch zul je iets moeten met die circa honderdduizend Rotterdammers die niet kunnen lezen’, aldus burgemeester Aboutaleb (Binnenland, 12 maart).
    Ik ben verbijsterd. Niet omdat zo veel burgers moeite hebben met stemmen, daar is wel een praktische oplossing voor te bedenken. Maar omdat ruim eenvijfde van de volwassen Rotterdammers niet kan lezen. Daarbij gaat het niet eens om begrijpend lezen, maar om het herkennen van een bekende naam op het stembiljet. Dat is een ramp, voor de betrokkenen, en voor de stad. Ik probeer me voor te stellen hoe je daarmee kunt functioneren in een moderne samenleving, het lukt me niet.   ...
    (100 duizend analfabeten op 472.070 Rotterdamse kiesgerechtigden, dat is 21 procent, dus ruim een vijfde. Volgens Wikipedia telt Nederland in totaal 250 duizend analfabeten)
 

Red.:   Nog iets dat laat zien dat het ook niet beter wordt:

Uit: De Volkskrant, 07-04-2010.

Angst om eerwraak veel vaker gemeld

Ruim 200 mensen hebben vorig jaar om hulp gevraagd bij het Meldpunt Eergerelateerd Geweld in Amsterdam. Dat blijkt uit het jaarverslag van de Blijf Groep, waar het meldpunt onder valt.
    Bij 20 tot 30 procent gaat het daadwerkelijk om eerwraak, laat een woordvoerder weten. ‘Deze mensen worden direct ondergebracht op een opvangplek op een strikt geheime locatie.’
    De rest betreft uiteenlopende zaken, zoals scholieren die bang zijn om tijdens de zomervakantie uitgehuwelijkt te worden. De meerderheid van de meldingen is afkomstig van vrouwen. Hun leeftijd loopt uiteen van 14 tot 55 jaar en de meesten van hen zijn van Turkse of Marokkaanse afkomst. ...
 

Red.:   Een wat abstractere kwestie:

Uit: De Volkskrant, 10-09-2010, door Haroon Ali

Interview | Schrijver en programmamaker Anil Ramdas

'Z.O.Z. wordt geen Rondom Tien voor moslims'

Anil Ramdas presenteert vanaf zaterdag het debatprogramma Z.O.Z., door en voor tweede generatie allochtonen. ’Soms zijn Nederlanders nog erger dan tokkies.’

...   Eerste generatie allochtonen snappen volgens Ramdas niets van de term puber. Het bestaat niet eens. ‘Eerst ben je kind, maar als het meisje begint te menstrueren en de jongen wat sterker wordt, ben je in een klap volwassen. Terwijl puberteit hier juist draait om experimenteren: jongens en meiden die naar elkaar kijken, drank en drugs proberen.’   ...

Red.:   Eerwraak was al bekend - maar er blijkt meer achter te zitten:

Uit: De Volkskrant, 11-10-2010, van medewerkster Karin Sitalsing

Slachtoffers ‘eergeweld’ misbruikt

De helft van slachtoffers die hulpverleningsorganisatie Fier Fryslân opving, blijkt seksueel misbruikt door familieleden. Een onverwacht eerste onderzoeksresultaat.

Seksueel misbruik komt veel vaker voor bij slachtoffers van eergerelateerd geweld dan gedacht. Dat is een van de opvallendste conclusies van onderzoek van hulpverleningsorganisatie Fier Fryslân.
    Van de 89 vrouwen die Fier Fryslân tussen januari 2008 en maart 2010 opving, zijn er 45 seksueel misbruikt door familieleden – soms door meerdere.
    Fier Fryslân, die met de eerwraakopvang een pilot uitvoert voor de ministeries van Justitie en VWS, bundelde de onderzoeksresultaten in de uitgave Dochters van Zahir. Zahir is de naam van de opvanglocatie voor slachtoffers van eergerelateerd geweld. Het boek wordt dinsdag gepresenteerd.
    Van de 45 seksueel misbruikte meisjes werd 52 procent misbruikt door een neef, 22 procent door een broer en 20 procent door een oom. 8 procent werd misbruikt door haar vader, 2 procent door een stiefvader, nog eens 2 procent door een kennis.   ...

Red.:   Tot nu toe werd verondersteld dat islamitisch cultuur beter was in het opzicht dat seksueel misbruik minder voorkwam dan in westerse culturen - waarover je cijfers hoorde zo rond een kwart. natuurlijk was deze suggestie redelijk lachwekkend, omdat allang bekend was dat op dit soort zaken grote taboes rusten in bijvoorbeeld de islamitische culturen, en als je er weinig over hoorde, dat dus niets zei. Wat je kon aanvullen met de veronderstelling dat de slechtere machtspositie van vrouwen in het algemeen, waarschijnlijk ook wel gevolgen op het vlak van misbruik zouden hebben. En dus is de verbazing nogal dom:

Uit: De Volkskrant, 15-02-2011, door Aimée Kiene

Reportage | Voorleesexpress, voorlezen bij gezinnen met een taalachterstand

Oguzhan weet alles van draak Dries

Voorlezen bevordert de taalontwikkeling. Monique Weijnans leest als vrijwilliger voor bij de familie Uslu. 'Hoe heet zo'n prikding?'

Tussentitel: 'Spelenderwijs hebben we woordjes geleerd'

De eerste keer dat Monique Weijnans (34) kwam voorlezen bij de familie Uslu in Hilversum, kroop Oguzhan Uslu (4) onder de tafel. 'De eerste drie keer kwam hij daar niet onder vandaan,' lacht Weijnans. 'Hij moest wel even aan me wennen.'
    Nu, twintig donderdagavonden later, is Oguzhan zijn schroom kwijt. In zijn Bob de Bouwer-spijkerbroek en capuchontrui leunt hij tegen Weijnans aan op de bank. Aan haar andere kant zit haar eigen dochter Mette, die gaat de laatste tijd mee op de voorleesavond.  ...
    Monique Weijnans is een vrijwilliger van de Voorleesexpress, een stichting die het 'voorleesritueel' introduceert bij gezinnen met een taalachterstand. Twintig avonden komt ze voor het slapen gaan voorlezen.    ...
    Weijnans is docent Nederlands, dus vanuit haar vakgebied is ze geïnteresseerd in voorlezen en taal. 'Op de middelbare school merk ik aan mijn leerlingen dat ze alles leuker vinden dan een boek. Heel weinig kinderen lezen nog. ...
    'Ik heb hier niet te maken met een totaal leesarm gezin. Dat kun je ook treffen, of een gezin waarbij de ouders nauwelijks Nederlands spreken. Dan moet je de ouders mee nemen via het voorlezen, dat zij ook het gevoel krijgen: ik ga dat boek eens inkijken.   ...

Red.:   Ook de Jeugdzorg heeft het moeilijk met de onbekend grote achterstanden:

Uit: De Volkskrant, 15-03-2011, van verslaggeefster Anneke Stoffelen

Vrijwilligers helpen Jeugdzorg

Tussentitel: Directe Nederlandse hulpverlener ontmoet veel onbegrip

Jarenlang lagen Fatna (42) en Elmiloud (52) met hun kinderen op één slaapkamer. Niet dat er niet meer ruimte was in hun huisje in de Utrechtse wijk Zuilen. Maar op de bovenverdieping waren de muren afgebladderd en renden de muizen rond. Dus gebruikten ze de twee extra slaapkamers maar niet.
    Op een avond kreeg het stel slaande ruzie - Elmiloud is schizofreen en daarom soms erg moeilijk. Fatna belde de politie. Die schakelde Bureau Jeugdzorg in. Al vlug werd geconcludeerd dat het ouderkoppel niet goed voor hun vier kinderen zorgde. Elmiloud en Fatna begrepen niet veel van wat de gezinsvoogd te vertellen had. 'Het was steeds maar wachten en wachten', zegt Fatna. Totdat vertrouwenspersoon Fatima Zohra van stichting Al Amal in het gezin kwam.
    Zohra is zelf ook van Marokkaanse afkomst en schatte de situatie heel anders in. 'Al bij mijn eerste bezoek zag ik dat de ouders heel warm met hun kinderen omgaan. De kinderen kruipen ook bij hun vader op schoot, hij luistert goed naar ze, hij is veel liefdevoller dan de meeste andere Marokkaanse vaders. Bij deze familie lag het probleem nu juist niet bij de kinderen. Er waren vooral veel praktische problemen.'   ...

Red.:   De verschillend en sociale achterstand is dusdanig groot dat Nederlanders er niet meer mee om kunnen gaan - Marokkanen, komende uit dezelfde achterstand, wel:

Uit: De Volkskrant, 19-03-2011, van verslaggeefster Anneke Stoffelen

Bij de Kopp-groep kunnen kinderen van probleemouders hun verhaal kwijt

'Ik geloof mijn moeder niet meer'

'Bij oma zag ik mama weer. Ze gaf me een brief die ik pas thuis mocht openmaken. En daar stond dan weer in van excuses, enzo, en het komt allemaal goed. Maar dat heeft ze al vijf keer beloofd en ik geloof haar niet meer.' Melanie (10) kijkt haar cursusgenootjes rondom de tafel teleurgesteld aan. De vier meisjes vertellen elk over een blij en een slecht moment van de afgelopen week. Dit was haar mindere moment.
    Melanies moeder is alcoholverslaafd. Niet iets dat je zomaar aan iedereen vertelt. Maar bij de Kopp-groep kan ze haar verhaal kwijt. Hier hebben alle kinderen een ouder met een psychisch probleem of verslaving. De moeder van Marjan (11) heeft 'hyperventilatie en paniekaanvallen als ze bang is'. Zusjes Hope (10) en Happyness (12) hebben een moeder die 'soms raar doet'. 'Het heeft niet echt een naam.'
    Volgens cijfers van het Trimbos Instituut hebben in Nederland 1,6 miljoen jongeren tot 22 jaar een ouder die psychische of verslavingsproblemen heeft. 'Een vergeten groep', zegt onderzoekster Floor van Santvoort van de Radboud Universiteit Nijmegen. Onlangs publiceerde ze de eerste resultaten van een uitgebreide studie naar de gezondheid van kinderen tussen de 8 en 12 jaar die een ouder hebben met een psychisch probleem.   ...

Red.:    De etnische achtergrond wordt (middels natuurlijk) verzwegen, maar de namen geven het al aan: dit gaat over creolen (op de begeleidende foto is de duidelijk creoolse Hope te zien).

En uit dezelfde krant:

Uit: Volkskrant Magazine, 19-03-2011, door Sara Berkeljon

Willie Wartaal

...    Willie Wartaal (28) is Olivier Locadia, roepnaam Ollie. Samen met Pepijn Lanen (Faberyayo), producer Bas Bron (De Neger Des Heils) en jeugdvriend Freddie Tratlehner (Vjèze Fur) brak hij vijf jaar geleden door als De Jeugd van Tegenwoordig, met de hit Watskeburt. Volgens velen zou de rapformatie een eendagsvlieg zijn, een paar ongeleide projectielen met een toevallig hitje. In interviews uit de beginjaren verkondigen de bandleden allerlei soorten onzin – dat ze elkaar hadden leren kennen bij de audities voor Idols, dat ze de tekst van Watskeburt in de metro hadden gevonden. Bij optredens waren de rappers nog wel eens onder invloed, of
er werd met (flesjes) bier gegooid.
    Er is veel veranderd, in vijf jaar. In november verscheen het derde album, De Lachende Derde. ...
    Voor De Lachende Derde schreef Ollie voor het eerst een persoonlijke tekst. Over zijn jeugd in Amsterdam-Oost en later in Amsterdam-Noord. Over zijn moeder die altijd ‘wappie’ was, drugsverslaafd. Ze liet hem en zijn vier jaar jongere broertje regelmatig aan hun lot over.  ...
    Tot zijn 9de woonden Ollie, zijn moeder en halfbroertje in Amsterdam-Oost, bij het Krugerplein. Toen geen gezellige buurt. ‘Er was daar een coffeshop waar elke twee weken wel iemand werd neergeschoten. Altijd gedoe.’ Het leek alsof er alleen maar criminelen woonden, junkies en dealers. ‘Dat is natuurlijk niet zo, maar ik zat toen in dat wereldje. Of nou ja, mijn moeder. Je wist gewoon dat die mensen geen werk hadden. Dat ze maar wat deden, dat ze altijd een biertje in hun hand hadden, dat ze af en toe veel geld hadden en af en toe niks. Dat was niet gek, of eng. Zo was het gewoon. Ik dacht dat het normaal was.’
    Op de Montessori-basisschool – ‘daar mocht je doen wat je wilde’ – zat Ollie alleen maar te lezen. Het maakte eigenlijk niet uit wat. ‘Maar Boy en Solo van Roald Dahl heb ik wel vijftig keer gelezen. Ik zie al die personages nog steeds voor me. Er is een stukje waarin uitgebreid wordt beschreven hoe een chick een sinaasappel eet. Crazy, gewoon.’
    Regels waren er nauwelijks. ‘Ik werd gewoon met rust gelaten. Ik weet niet meer wat mijn moeder me wel en niet leerde.’
Ze leerde je niet fietsen, bijvoorbeeld. ‘Néé. Nee, man. Neeneenee. Dat heb ik van de moeder van een vriendje geleerd, in het Oosterpark. Toen was ik al 8. Laat hè? Je kunt op je 8ste niet meer met zijwieltjes aankomen. Ik kan me maar één ding herinneren dat ik van mijn moeder heb geleerd: een ander woord voor stoep. Trottoir.’ Hij zegt het overdreven op z’n Frans: trotwaaa. ‘Ik was een jaar of 7 en ik weet nog dat ik tegen haar zei: ‘Waarom zeg je niet gewoon stoep?’ Zij zei: ‘Troittoir is Frans, dat is mooier, chiquer.’ In mijn hoofd was dat echt een ding. Het ís gewoon de stoep, maar je hebt ook nog een ander woord dat mooier is. Dat vond ik heel vet. Ze was erg met taal bezig. Ze verbeterde me. Grappig man, dat ding met taal heb ik waarschijnlijk van haar. Ik besef het nu pas. Ik weet nog dat ik zeuven zei. Dan werd ze boos.’

Ze gingen weg uit Oost. In Amsterdam-Noord, de Banne,kende Ollie niemand die dealer of junk was. ‘In die tijd was het daar best netjes. Dat was goed. Maar m’n moeder bleef wel gewoon drugs gebruiken, hoor. En soms was ze ineens een paar dagen weg.’
Wist je dan waar ze was? ‘Nee, man. Ze was gewoon weg. Kut dat ze er niet is, dacht ik dan, maar ik vroeg me niet afwaar ze kon zijn. Gek eigenlijk, hè? Waarom deed ik dat niet? Ik heb nooit gevraagd wat ze gebruikte. Ik was jong, man. Ze deed er ook niet stiekem over, maar ze zei wel dat ik het niet tegen andere mensen mocht zeggen.’
Was je niet boos? ‘Nee. M’n broertje wel. Die is vier jaar jonger. Hij was verdrietig als ze er niet was. Ik moest hem troosten, ik moest hem laten zien dat er niks aan de hand was, ik moest zorgen dat we naar school zouden gaan. Natuurlijk zijn er momenten dat je het kut vindt, maar nooit zo kut dat je niet gewoon normaal je dingen kunt doen. Ik vond het zelf meer onhandig dat ze er niet was, onpraktisch.’   ...

Red.:   Een elektronische zoekactie op het voorkomen van het woord "vader" in het interview leverde het bekende resultaat: "Nul keer gevonden".

In het volgende gaat het ook over "allochtonen, maar dit zijn overduidelijk andere allochtonen:

Üit: De Volkskrant, 21-03-2011, van verslaggeefster Janny Groen

Misbruik bij allochtonen taboe

De commissie-Samson onderzoekt misbruik bij jeugdzorg. Tot nu toe zijn er vijfhonderd meldingen, waarvan vijf uit allochtone kring. ‘Met een aangifte heb je je eer niet terug.’

Tussentitel: Vaak krijgen ze te horen dat ze het zelf hebben uitgelokt

Bij de commissie-Samson, die onderzoek doet naar seksueel misbruik in de jeugdzorg, hebben zich welgeteld vijf allochtonen gemeld.
    Eind februari was er zelfs nog geen enkele melding binnengekomen uit allochtone hoek. Pas na een klemmende oproep in het televisieprogramma Rondom 10 van commissie-voorzitter Rieke Samson-Geerlings aan 'nieuwe Nederlanders' de schaamte te overwinnen, heeft een handjevol allochtone slachtoffers de weg naar het meldpunt gevonden.
    'Een treurige stand', noemt woordvoerder Louis Cornelisse van de commissie het geringe aantal allochtone meldingen. De commissie gaat ervan uit dat het er 'gezien het groot percentage allochtone cliënten in de jeugdzorg' veel meer moeten zijn. 'Wij schatten tientallen, zo niet honderden', zegt Ibrahim Wijbenga, voorzitter van het Landelijk Platform Aanpak Jeugdcriminaliteit (LPAJ).   ...
    Wijbenga erkent dat het ook voor allochtone jeugdwerkers moeilijk zal zijn misbruikte jongeren zover te krijgen dat ze zich melden bij de commissie of aangifte doen bij de politie. 'In allochtone gemeenschappen rust al een taboe op de discussie over seksualiteit, laat staan op seksueel misbruik. Allochtone slachtoffertjes hebben het gevoel dat ze niet alleen zichzelf te schande hebben gemaakt, maar ook hun familie.'    ...
    Ook Karima Ouchan van het Samenwerkingsverband Marokkanen in Nederland
    Ambulant gezinshulpverlener Fayrouz el Mohamadi uit Breda weet dat 'veel misbruikzaken blijven liggen'. 'Hulpverleners durven, als ze signalen van misbruik krijgen, dat vaak niet aan te kaarten bij allochtone ouders. Het is zo taboe, dat ze vrezen die ouders helemaal te verliezen of agressief te worden bejegend.'
    Kinderen houden volgens El Mohamadi meestal hun mond uit vrees voor de gevolgen. 'Ze zijn bang verstoten te worden, voor dader te worden uitgemaakt. Vaak krijgen ze te horen dat ze het hebben uitgelokt.'
    Als de eer eenmaal is geschonden, belanden veel kinderen in de prostitutie, vult Ouchan aan. Naar de politie stappen ze niet. 'Met een aangifte heb je je eer niet terug.'

Red.:    Zoveelste teken van een enorme en voorlopig onoverbrugbare sociale achterstand. Welk laatste door de allochtonen wordt erkend:

Uit: De Volkskrant, 22-04-2011, van verslaggeefster Lisette van der Geest

De imam roept op tot bewegen

Imam Mohammed alManar zal de gelovigen vandaag in zijn Rotterdamse moskee
uitleggen dat sport goed is. Behalve boksen. Dat is een aanslag op de geest.

Een preek van zo'n dertig minuten moet er vandaag toe leiden dat meer allochtonen gaan sporten. Althans, dat hoopt imam Mohammed Ali al Manar van de onlangs geopende Essalammoskee in Rotterdam. De voorganger van de grootste moskee van Nederland gebruikt vandaag zijn gebedsdienst om sport te promoten.   ...
    Het initiatief tot van project komt van Rotterdam Sportsupport. Deze instantie hoopt op een hogere sportparticipatie van allochtone jongeren en wil ouders meer betrekken bij de acitiviteiten van hun kinderen. ...
    De Nederlandse Marokkaan El Mamoun Loukili is projectleider bij Kleurrijk kader. ...
    ... Het probleem zit volgens Loukili in de nieuwe generatie. 'Een groot deel is niet opgegroeid met sport.'
    Dat is in zijn ogen vooral een cultuurprobleem. 'Veel mensen weten niet hoe de structuur van een vereniging in elkaar zit. Zij denken dat het een bedrijf is, je betaalt contributie en dat is voldoende. Zij zijn onbekend met de gedachte dat veel verenigingen uit vrijwilligers bestaan.' 
    Loukili wil die gedachte veranderen, maar dat gebeurt niet zomaar. 'Dat kan door mensen bewust te maken van de voordelen van sporten.' Het is noodzakelijk, vindt hij. 'Bij allochtone vrouwen en kinderen zijn veel meer gewichtsproblemen dan bij autochtone mensen.'   ...

Red.:   Dit gaat niet opgelost worden, want er zit meer niet-westerse culturele logica achter. Dat gaat zo: wie succesvol is, werkt niet - dat laat hij voor zich doen. Bewegen hoort bij werken. Wie succes heeft hoeft niet te bewegen, en is dus dik. Dik zijn is een teken van succes. Dun zijn is een teken van falen. Dus bewegen hoort niet bij succes, maar bij falen.

Het zoveelste teken van de grote sociale achterstand:

Uit: De Volkskrant, 09-06-2011, van verslaggeefster Carlijne Vos

Gezondheidszorg | Communicatie tussen arts en patiënt

Zorgverlener wil tolk behouden

Artsen zijn fel tegen het plan van minister Schippers om de vergoeding voor tolken in de gezondheidszorg af te schaffen. Allochtone patiënten dreigen de dupe te worden.

Zorgverleners zijn fel tegen het voornemen van minister Schippers (Volksgezondheid) om de vergoeding voor tolken in de gezondheidszorg af te schaffen. Ze vrezen dat patiënten door het gebrek aan communicatie niet de juiste hulp of behandeling krijgen.
    In een petitie hebben koepels van artsen, huisartsen en andere eerstelijns zorgverleners ...
    ... Jaarlijks wordt zo'n 180 duizend keer een tolk of vertaler ingeschakeld in 130 verschillende talen. Vooral ziekenhuizen, jeugdzorg en geestelijke gezondheidszorg maken gebruik van de tolk- en vertaaldiensten. ...

Red.:    Dat er zo grootschalig gereageerd wordt laat zien hoe algemeen het probleem is. Waarvoor natuurlijk de allersimpelste vorm van aanpak bestaat:

Uit: De Volkskrant, 29-06-2011, van verslaggeefster Charlotte Huisman

Reportage | Opknappen Kanaleneiland gaat met vallen en opstaan

Het is er al leuker en veel veiliger

...    Het Cultuurhuis Kanaleneiland, waar jongeren uit de Utrechtse achterstandswijk aan muziek, theater, schilderen en andere cultuuruitingen doen, is een van de vele projecten die de afgelopen vijftien jaar in de wijk zijn opgezet. ...
    Het positieve effect is lastig meetbaar, zegt algemeen en zakelijk leider Mieke Franssen van het Cultuurhuis, maar de gevolgen zijn volgens haar wel zichtbaar. 'We geven jongeren een klein duwtje in de goede richting. '
    Er zijn maar weinig plekken in Nederland waarop de afgelopen jaren zo veel gesubsidieerde projecten zijn losgelaten als Kanaleneiland. De naoorlogse flatwijk, die sinds de jaren negentig van de vorige eeuw geregeld in het nieuws kwam door de overlast en criminaliteit van voornamelijk Marokkaanse jongeren, ziet veel beter uit dan eind vorige eeuw. Een volledig vervallen winkelcentrum is vernieuwd, verouderde basisschoolgebouwen hebben plaatsgemaakt voor een nieuwbouw-Brede School. Er zijn aantrekkelijke speel- en sportplekken aangelegd en flats zijn opgeschilderd. De corporaties zijn druk met het slopen van hoogbouw ten faveure van aanmerkelijk chiquer ogende nieuwbouw.    ...
    Toch slaat soms weer even de vlam in de pan. Bij het drukbezochte culturele ARK-festival, een zondag eerder deze maand, liep het uit de hand bij het optreden van Monsif. Terwijl de piepjonge Marokkaanse rapper werd afgevoerd, sloeg de politie in op de rellende jongens.
    Veel grote problemen zijn er bovendien niet opgelost: een hoge criminaliteit onder Marokkaanse jongeren, veel schooluitval, taalachterstanden, gebrekkige integratie, hoge werkloosheid, veel geïsoleerde vrouwen en veel probleemgezinnen.
    Hebben die tientallen miljoenen van het Rijk, de gemeente en de corporaties voor de sociale projecten dan te weinig effect gehad? In de eerste jaren was er soms naïviteit, erkennen betrokkenen nu. Hulpverleners stelden zich te beschermend op, jongerenwerkers werden gemolesteerd. Eind jaren negentig werden nog projecten bedacht als 'Positieve Communicatie', om jongeren met buurtbewoners in gesprek te krijgen. De rapportage over dit project meldt: 'Gedrag van jongeren is soms te crimineel om positieve communicatie toe te passen'.   ...

Red.:    Hopeloos ineffectief dus, allemaal. Oorzaak nummer één: het enige dat echt effect sorteert wordt geweigerd: uitzetting. En het andere dat men kan doen om het verval te vertragen, ook:

Uit: De Volkskrant, 26-08-2011, van verslaggeefster Charlotte Huisman

Reportage | Marokkaanse vrouwen helpen probleemgezinnen

Huiswerk maken zonder televisie

Prinses Máxima bezocht in Utrecht de hulporganisatie Al Amal. Marokkaanse vrijwilligsters winnen het vertrouwen van ouders tot wie de reguliere hulpverlening moeilijk doordringt.

De Marokkaanse vrouwen glunderen als prinses Máxima donderdagochtend het bescheiden flatje in Kanaleneiland betreedt. De beschermvrouwe van het Oranje Fonds bezoekt de Marokkaanse vrouwenorganisatie Al Amal, die door dit fonds wordt ondersteund bij het helpen van probleemgezinnen. 'Toen wij tien jaar geleden begonnen, had ik niet durven dromen dat u hier nu zit', zegt voorzitter Fatouch Chanaat.
    Al Amal probeert het vertrouwen te winnen van Marokkaanse probleemgezinnen die voor andere hulpverleners de deur gesloten houden. Inmiddels begeleidt de organisatie jaarlijks ruim honderd gezinnen bij onder meer de opvoeding en bereikt zij daarnaast honderden andere vrouwen.   ...

Red.:   Op de enkele duizenden gevallen. Die lijden aan de volgende kwalen:

Uit: Volkskrant.nl, 26-08-2011, van de redactie

Cameraploeg aangevallen in Kanaleneiland

Een cameraploeg van het tv-programma Pownews is in de Utrechtse wijk Kanaleneiland belaagd door een groep jongeren. Onder meer een camera sneuvelde en een auto werd vernield.

De ploeg van Powned was in de wijk gegaan om een reportage te maken over de stichting 'Jongeren in Actie.' De stichting is in opspraak geraakt omdat bestuursleden mogelijk geld van de stichting in eigen zak hebben gestoken.   ...

Red.:   Het Oranje Fonds en prinses Maxima kunnen weer aan het werk. Maar voor de laatste is er één troost: deze mensen hebben in ieder geval géén Nederlandse identiteit.

De meest allochtone stad is Rotterdam - de grootste sociale problemen zijn in Rotterdam:

Uit: De Volkskrant, 20-09-2011, van verslaggever Marcel van Lieshout

Rijk pompt miljoenen in leefbaarheid R'dam

Het Rijk gaat de gemeente Rotterdam helpen de leefbaarheid in Rotterdam-Zuid te verbeteren. Problemen op het gebied van wonen, werk en onderwijs zijn daar zo groot en complex dat het rijk moet bijspringen. Zo wordt er volgende jaar 18 miljoen extra geïnvesteerd in onderwijsprojecten.

Minister Piet Hein Donner (Binnenlandse Zaken) en burgemeester Ahmed Aboutaleb ondertekenden maandag het Nationaal Programma voor Rotterdam-Zuid. In dat bestuursakkoord garandeert het Rijk de komende 20 jaar extra aandacht voor Rotterdam-Zuid.
    Die rijksbemoeienis sluit aan bij een advies van de oud-burgemeesters Wim Deetman (Den Haag) en Jan Mans (Enschede) van eerder dit jaar. Volgens dat tweetal kampt Rotterdam-Zuid met problemen van een 'on-Nederlandse' schaal. De kwaliteit van de woningvoorraad blijft ver achter bij andere delen van de stad, de werkloosheid is hoog en ook de criminaliteitscijfers steken ongunstig af.
    In Rotterdam-Zuid - de deelgemeenten Feijenoord, Charlois en een deel van IJsselmonde - wonen 200 duizend mensen. ...
    Maandag werd bekend dat de gemeente en het Rijk op korte termijn vooral in talentontwikkeling willen investeren. Op het gebied van scholing ligt Zuid ver achter bij andere delen van de stad en bij andere grote gemeenten: een kwart van de jongeren verlaat beroepsopleidingen zonder een startkwalificatie. Eenderde van de basisschoolleerlingen heeft een ernstige taalachterstand.   ...
    'Het is niet alleen een kwestie van geld', vindt Maarten Struijvenberg van Leefbaar Rotterdam, de grootste oppositiepartij. 'Kinderen moeten naar school, mensen aan het werk, huisjesmelkers moeten worden aangepakt. We praten al zo lang over de situatie op Zuid. Het heeft altijd aan daadkracht ontbroken.'

Red.:   Er wordt in het artikel natuurlijk voornamelijk gepraat over woningen, maar zoals uit de citaten blijkt gaat het natuurlijk om de inhoud van die woningen.

Ieder achterstandsprogramma is natuurlijk een even zoveel bewijs van die achterstand - een voortdurende blijvende achterstand, oordelende naar de eindeloze stroom van die programma's:

Uit: De Volkskrant, 06-12-2011, van verslaggeefster Nanda Troost

Reportage | Werk- en inburgeringsproject in de keuken

Nijmeegse Wereldkoks komen al roerend in Nederland aan de bak

Met een pollepel in de hand gaat inburgeren wel zo voorspoedig, hebben ze in Nijmegen ontdekt. Het geheim? De combinatie met werk, dat maakt het belang duidelijk.

'Zit de zwarte peper er al in?' vraagt Jewad (43, Irakees, 11 jaar in Nederland) aan Sillo (46, Guineese, 17 jaar in Nederland). De twee bijstandsgerechtigden roeren in de uiterst professionele keuken van Wereldkoks met pollepels in de vulling van de empanadas die ze aan het bereiden zijn. De hapjes worden verkocht aan de plaatselijke horeca.
    Je jas aan de kapstok hangen. Afbellen als je niet komt - als je tenminste echt niet komt, want afbellen doe je niet voor een hoofdpijntje. Maar ook rekenen en Nederlands worden bij Wereldkoks in Nijmegen geleerd - door te koken.
    Wereldkoks is een van de kleine projecten waarmee op gemeentelijk niveau wordt geprobeerd mensen met een grote achterstand op de arbeidsmarkt te activeren. ...

Red.:    Een enorme achterstand, dus. Want werk is de norm. Iedereen die in Nijmegen een bijstandsuitkering heeft en zou kunnen werken, moet aan de slag via een dergelijke leerbaan.

Van: Joop.nl, 07-01-2012, door Mohammed Benzakour - Columnist

Thuis moest ik mij ootmoedig opstellen, tegenspraak werd niet geduld, en als ik m’n hoefjes in het zand zette kreeg ik een schrobbering. Vaders woord was wet.

Kinderen in Marokko mogen kind zijn tot ongeveer de zuigelingenfase. Daarna draai je mee als volwassene – niks puberteit. Gemeten naar onze moderne opvoedkundige normen (in restaurants horen speciale kindermenu’s, in warenhuizen staan ballenbakken en in ziekenhuizen speelhoeken) zou de jeugd in Marokko beslist ongelukkig en verknipt opgroeien.
    Het tegendeel is waar. Die verkniptheid en andere (sociaal-psychologisch gerelateerde) misstanden bij de Marokkaanse jeugd zien we vaker terug in Nederland dan in Marokko. Hoe kan dat?
    Waar het Nederlandse kind een soort onaanraakbare pasja is geworden (het mag straffeloos in winkelcentra schreeuwen, dreinen, balken) hoorde ik maar al te vaak ‘Kom jij eens hier, schreeuwlelijke ezel!’ Pats! Terwijl ouders hier wordt geadviseerd om op democratische wijze met hun kroost te overleggen (niet boven maar naast het kind staan; nóóit de hand heffen; belonen in plaats van straffen), wordt in Marokkaanse gezinnen een stout kind niet pannenkoekloos naar zijn kamer gestuurd maar krijgt het stante pede een pak rammel. En niet alleen van pa en ma: iedereen mag meppen. De koranleraar heeft zijn twijgtakje, de buurman zijn vlakke hand, de visboer zijn schoen en de marktkoopman een rotte appel. Het kind is eigendom van de hele (dorpse) gemeenschap.   ...
    Meer dan een fysieke verplaatsing was de Marokkaanse Exodus een zielsverhuizing. De aankomst in Nederland was een neerstrijken op kaarsrecht geplaveide fietspaden langs betonnen bouwsels. Ik ging naar de basisschool, kreeg vriendjes, leerde de taal en haalde glanzende rapportcijfers. Intussen zette m’n moeder haar huishoudtaken voort – boenen, koken, karnen – en pufte vader iedere ochtend op z’n Puch Maxi naar Unimills: buffelen aan de lopende band. Er was even weinig gelegenheid als bereidheid zich sociaal te mengen in de Nederlandse samenleving. Alles was erop gericht het oude te behouden en geld op te potten met het oog op een zalige terugkeer. Integratie? Alleen als het gratis is. Integratiedeskundigen kregen ’t laat in de gaten: tussen de leefwereld van de eerste lichting migranten en die van de inheemse maatschappij gaapte een kosmische kloof.
    Intussen deed zich, parallel aan deze kloof een andere, veel diepere scheiding gelden: die tussen vader en zijn veulentje.
    Hoe vaak niet, als ik in plaats van de moskeegang m’n uren sleet met een boek riep vader: ‘Waar is die oen?!’ Of wanneer ik zaterdagavond laat thuiskwam: ‘Waar hing je uit ezel?!’ Of wanneer ik ook een kerstboom wilde: ‘Is dat ezeljong nou helemaal mesjogge?!’
    Gaandeweg m’n adolescentie vervreemdde ik van vader en ontliep ik hem. Niettemin druppelde bij hem het besef door dat zonder de ruggensteun van zijn ezelsveulen het lastig overleven was in dit rare land met zijn gekmakende papierbergen, obsceniteiten en verkeersborden. En ik besefte dat ook. Langzaam maar zeker verschoven en wisselden de rollen om: voortaan moest het veulentje zijn baasje opvoeden.
    Vader en moeder zijn beiden analfabeet cum laude ...

Red.:   En uit kennelijk dezelfde bron:

Van: Joop.nl, 08-01-2012, door Abdelkarim El-Fassi - Student Nieuwe Media

Mijn vader koos ervoor om zijn geluk te beproeven in een land dat nooit het zijne is geweest, in de hoop dat zijn kinderen misschien wél dat gevoel zouden ervaren

Mijn vader is een Berber, van het oertype dat nog steeds kippenbouten met zijn handen uit elkaar rukt. Een Berber die in potentie nog steeds de hersenpan van een geit naar binnen kan slurpen. Een rasechte Berber, van de bovenste plank, die nog steeds in Marokko een krukje zoekt en zijn nichtjes een emmer vol van zijn lievelings cactusvruchten laat plukken. Een Berber die wel raad weet met een vissenkop. Dat is mijn vader, ja.
    Mijn vader was ook mijn huiskapper. Terwijl mijn autochtone klasgenoten hun blonde lokken lieten snoeien bij echte kappers, weet ik nog goed dat ik tweemaandelijks, wanneer mijn nekhaar zich krullend richting mijn rug begon te begeven, doodstil, in mijn onderbroek op een koude leren stoel moest zitten. Dan kreeg ik een plastic laken over me heen geworpen, werd er ongerept krantenpapier op de grond gedeponeerd en kon de ‘marteling’ met een veel te botte tondeuse beginnen. Het haar werd zo nu en dan letterlijk uit mijn kop gerukt. Tsjakka. En als ik een teken van leed liet doorschemeren? Dan kreeg ik een rectificerende tik tegen mijn rechteroorlel; want stuiptrekkingen zijn niets voor échte Berbers. Als ik er aan terugdenk, begint mijn oor spontaan te piepen. Schaarse guldens werden nou eenmaal niet zo snel aan vlijmscherpe tondeuses besteed.   ...

Red.:   Ja, die cultuur van de allochtone immigranten doet echt niets voor die van ons onder ...

En het kost ook eindeloos veel moeite om iets aan die achterstand te doen:

Uit: De Volkskrant, 02-04-2012, door Jan Bouwens, hoogleraar accounting aan de Universiteit van Tilburg.

Stel het hbo en het mbo onder curatele

Sinds het competentiegericht onderwijs in 2004 is ingevoerd, hebben besturen zich niet op de inhoud, maar op de vorm gestort. Dramatische ingrepen zijn nodig.

Tussentitel: Hoe moet een allochtoon zijn carrière beginnen als het mbo hem niet leert wanneer hij de of het moet gebruiken?

Het hbo en het mbo zijn beide aan een dramatische redesign toe. Dat kan alleen als de scholen uit die sector onder curatele worden geplaatst.
    Sinds 2004 hebben hogescholen en roc's onder leiding van de HBO-raad en de MBO Raad massaal het zogenaamde competentiegericht onderwijs ingevoerd. ...
    Een aantal hbo's heeft nu ingezien dat zij met deze keuze hun opleidingen volledig in de vernieling hebben geholpen (Inholland). Niet alle bestuurders hebben het licht gezien. Het mbo heeft nog niets geleerd. ...
    Het is duidelijk dat dramatische ingrepen nodig zijn in zowel het hbo als bij de roc's die de mbo-opleidingen verzorgen. Het bedrijfsleven heeft behoefte hbo'ers en mbo'ers te voorzien van sterk inhoudelijke bagage. Bovendien vormen beide opleidingen de bakermat voor de emancipatie van allochtonen. Hoe moet een allochtoon nu zijn carrière in een winkel beginnen als het mbo hem niet leert wanneer hij de of het dient te gebruiken?   ...
    ... Verder zullen we zien dat het nodig is studenten die met onvoldoende rekenkennis en kennis van het Nederlands het hbo en mbo binnenkomen een schakeljaar moeten ondergaan. Dat is niet discriminerend, het is emanciperend!   ...

Red.:   En het constateren van die enorme culturele achterstanden is niet discriminerend maar emanciperend.  Zodat ze leren die culturen op te geven.

Verzin een culturele indicator, en allochtonen lopen achter:


Uit: De Volkskrant, 17-12-2012, column door Harriet Duurvoort, mediaondernemer

Dikdebat moet niet over schoonheid gaan

...    Ik presenteerde laatst een dag over kinderen en obesitas. Een kwart van de Amsterdamse kinderen is te zwaar. Bij allochtone kinderen loopt het helemaal uit de hand. Turkse kinderen spannen de kroon: maar liefst 44 procent is te zwaar, 8 procent daarvan heeft al morbide obesitas met alle 'ouderdomskwalen' van dien. Zoals het ontwikkelen van diabetes. Marokkanen en Antillianen volgen de Turken op de voet en Surinamers en Nederlanders lopen snel in.   ...


Red.:   Bij de ene factor is het de ene specifieke groep, bij de andere een ander.

Vanaf einde 2012 is een sprake van een stroom misstanden komende vanuit allochtone hoek, met als meest opvallend de gang van honderd+ jihadi's naar Syrië. Het heeft kennelijk toch enig effect, gezien het volgende bericht, dat nota bene ook op de voorpagina stond:


Uit: De Volkskrant, 07-06-2013, van verslaggever Gijs Herderscheê

Gedwongen huwelijken aangepakt

Tieners en vrouwen die in een ander land willen gaan wonen, moeten zich voortaan persoonlijk uitschrijven bij hun gemeente. Als ambtenaren twijfelen aan de vrijwilligheid van het vertrek wordt de uitschrijver individueel gehoord en kan melding worden gedaan bij het Steunpunt Huiselijk Geweld.
    Het is een van de maatregelen die het kabinet neemt in de strijd tegen gedwongen huwelijken en achterlating van vrouwen in landen als Marokko en Turkije. Minister Asscher van Sociale Zaken stuurde het actieplan donderdagavond naar de Tweede Kamer.
    Het is volgens Asscher aannemelijk dat in Nederland sprake is van 'honderden gevallen van huwelijksdwang per jaar'. Exacte cijfers zijn er niet. ...


Red.:   Je mag dus met een gerust hart aannemen dat het minstens een veelvoud hiervan is.

Natuurlijk zit ook in de algemene sociale indicatoren nauwelijks tot niet vooruitgang:


Uit: De Volkskrant, 21-06-2013, van verslaggever Bart Dirks

Interview | Filosoof Henk Oosterling

'Eet je slim, dus koken we op school'

Op basisschool Bloemhof in een Rotterdamse achterstandswijk krijgen leerlingen les in koken en filosofie. Een idee van Henk Oosterling, dat zo goed werkt dat hij er de Van Praagprijs voor krijgt.

Tussentitel: De professionele keuken op school kostte drie ton, betaald door Vestia - Henk Oosterling

Kun je de hardnekkige achterstandswijk Bloemhof in Rotterdam-Zuid veranderen door kinderen op de gelijknamige basisschool te leren tuinieren en koken, door met ze te filosoferen en te judoën? Het is de rotsvaste overtuiging van Henk Oosterling (61). 'Ik woonde in 1972 in deze buurt en ik zie dat er in veertig jaar geen ruk is veranderd. Dat is het meest troosteloze.'    ...


Red.:   De constatering waar het hier om ging. Nog wat details:

Reportage | Armoedebestrijding

Derdewereldaanpak in Breda

Ontwikkelingsorganisatie Cordaid bestrijdt nu ook actief armoede in Neder-land. In Breda zijn de eerste coöperaties voor werklozen in bedrijf.

Tussentitel: Ik voel mij minder arm nu ik iets doe voor mijn uitkering - Rabia Nouhi - deelneemster ONS Coöperatief

De zes kinderen van Rabia Nouhi scheppen bij vriendjes en buurtgenoten op over hun werkende moeder. Vorige week nog kwam een vriendin van haar puberdochter voor een onderonsje in de keuken bij de 44-jarige Marokkaanse Nederlandse. 'Werkt u echt?', fluisterde ze vol ongeloof.    ...
    Deze zomer werd bekend dat de katholieke ontwikkelingsorganisatie Cordaid, die zich inzet tegen armoede in Afrika, India en Zuid-Amerika, ook de armoede in Nederland wil aanpakken. Want ook hier is het aantal mensen dat onder het bestaansminimum leeft sterk gestegen.    ...


Red.:   Het is simpel: Waarom is er derde-wereldachtige hulp nodig in Breda, Nederland? Omdat er derdewereld-mensen zijn gaan wonen in Breda, Nederland. Kijk maar:

Naar Multiculturele samenleving , Allochtonen lijst , Allochtonen overzicht , of site home .