FOUT IN DE KRANT                                       September 2004

11-09-2004, de Volkskrant, twee artikelen over Amerika en Rusland en hun invloedsfeer: Over de gevolgen van 9/11, en dat George W. Bush het best wel goed doet: ’Bush heeft daarom opgeroepen tot een nieuwe uitbreiding van Jeffersons ‘imperium van de vrijheid’.' En in een analyse op dezelfde pagina (!) naar aanleiding van de aanslag in Beslan, Noord-Ossetië: ‘In het hooggebergte blijven allerlei volkjes zich verzetten. Moskou laat niets na om ze te onderwerpen en wordt de bekende koloniale rechtvaardiging van ‘bevrijding uit hun achterlijkheid’ onbekommerd gebruikt.’
Hier is nauwelijks toelichting nodig: een en hetzelfde verschijnsel, zijnde het veranderen van de cultuur van een ander volk, wordt in het ene, Amerikaanse, geval omschreven als bevrijding, en dus een verbetering van een huidige toestand die kennelijk minder goed is en in extreme gevallen achterlijk, en in het andere, Russische, geval wordt het argument gebruikt dat ‘bevrijding uit een achterlijke toestand’ een excuus is voor imperialistisch gedrag.
 
17-09-2004, de Volkskrant, artikel over een lezing door Paul Scheffer over de problemen van de islam
Als kop van het artikel is gekozen voor 'Het onbehagen van Paul Scheffer'. Daarmee wordt gezegd dat de door Scheffer gesignaleerde problemen niet objectieve problemen van de islam zijn, maar door Scheffer gevoelde emoties, die dus geen voet in de realiteit hebben. Dat wil zeggen dat de door Scheffer geconstateerde problemen van de islam worden ontkracht. De kop is dus een stellingname ten gunste van de islam. Daar waar deze stellingname niet onderbouwd wordt door feitelijke weerleggingen, is dit een vorm van propaganda ten gunste van de islam.
 
18-09-2004, de Volkskrant, H.J. Schoo, in zijn reguliere column, naar aanleiding van de aanstaande vakbondsdemonstratie tegen het voorgenomen besluit van de regering om korter werken en prepensioen onmogelijk te maken, onder de titel Opstand van het establishment:
Massapartijen werden gesubsidieerde kaderpartijen, de omroepverenigingen hielden hun leden nog lang vast dankzij hun monopolie om op de programmabladen, maar verliezen nu ook snel terrein, kranten zien zich gedwongen zichzelf steeds opnieuw uit te vinden. De grote collectiviteiten uit het tijdvak van de verzuiling zijn verstrooid en versnipperd geraakt, door individualisering en coomercialising: van trouw VARA-lid tot Edah-koper en SBS-kijker. … Naar verhouding heeft de vakbond in dit geweld redelijk standgehouden. … Als feitelijk monopolist geniet de vakbeweging ook nog eens zware wettelijke bescherming. … Het is vertegenwoordiging zonder mandaat, een benauwend systeem. Ook de voorstellen van het kabinet-Balkenende om de verzorgingsstaat beter te laten sporen met voortschrijdende vergrijzing en decollectivisering', hebben de vakbeweging tot een vooral politieke reactie verleid. … Die moet zaterdag 2 oktober culmineren in een omvangrijke demonstratie op het Museumplein. … past het de door de overheid zo goed beschermde vakbeweging wel om zich als buitenparlementaire oppositie te manifesteren …? Het is een raadsel waarom de PvdA … op 2 oktober met dit establishment mee gaat stampen.
Hieruit blijkt zeer helder de positie van Schoo aangaande de inrichting van de maatschappij in het algemeen, en de arbeidsverhoudingen in het bijzonder: hij is tegenstander van ieder vorm van collectivisme, dat wil zeggen organisatie, en voorstander van individualisering. Of in meer directe termen: ieder voor zich en god voor ons allen. Dat dit een emotioneel belangrijk punt is bij Schoo blijkt uit het laatste zinnetje.
 
20-09-2004, de Volkskrant, artikel van Arie Elshout over de goede bedoelingen van Bush in Irak, waarin uitgelegd wordt dat de goede bedoelingen van Bush door autonome ontwikkelingen in het kader van oorlog voeren zoals wederzijdse wreedheden tot resultaten kunnen leiden die de oorspronkelijke goede doelen tegenspreken. Het voorbeeld van dit misgaan dat Elshout noemt, stamt uit de oorlog van Amerika tegen Vietnam. Het goede doel dat genoemd wordt door Elshout is het democratiseren van Irak.
De goede bedoelingen waar Elshout op doelt zijn uitspraken gedaan door Bush en andere politici. Het is uitvoerig bewezen dat uitspraken van politici aangaande bedoelingen in het algemeen nooit serieus genomen mogen worden, ten sterkste gewantrouwd als het eigenbelang in geding is, en dat in kwesties van oorlog het tegendeel van wat ze beweren als veel waarschijnlijker moet worden gezien. Bekende voorbeelden zijn de uitspraken aan de vooravond van de Duitse inval van Polen, de oorlog in Vietnam, en de zesdaagse oorlog in het Midden-Oosten, die alle inmiddels ontmaskerd zijn als leugens. Merk op dat in twee gevallen die uitspraken zijn gedaan door politici uit Westerse democratieën, dus dat dit laatste geen enkele invloed heeft op hun geloofwaardigheid. Het voorbeeld uit de oorlog tegen Vietnam dat Elshout aanhaalt onderstreept dat verbale goede bedoelingen weinig te maken hebben met de uiteindelijke resultaten, zeker in het geval van oorlog. Voor een praktisch voorbeeld, zie hier .
          Waar Elshout er blijkt van geeft niet te twijfelen aan de verbale goede bedoelingen van Bush, draagt hij bij aan het uiteindelijke slechte resultaat van de handelingen die erdoor gerechtvaardigd worden. De misdaden op autonome wijze begaan in een oorlog zijn, vanwege de door Elshout geconstateerde wetmatigheid, geen toevallig bijproduct van misgelopen goede bedoelingen, maar de natuurlijke gevolgen van de daden van hen die oorlog voeren. De verantwoordelijkheid voor deze misdaden komt voor een belangrijk deel neer op degenen die er blijk van geven de verbale goede bedoelingen van de oorlogsvoerders te geloven, omdat politici in Westerse democratieën afhankelijk zijn van het geloof dat anderen aan hun woorden hechten. Arie Elshout draagt dus niet alleen de bewijzen van zijn eigen denkfouten aan, hij is medeschuldig aan misdaden gepleegd in oorlogstijd.
Elshout gebruikt zijn betoog ook om de critici van Bush te kritiseren, omdat deze aanvankelijk een ander argument tegen de oorlog gebruikt zouden hebben, namelijk de het gebrek aan volkenrechtelijke legitimiteit: 'Inmiddels hebben ze minder moeite de effectiviteit als maatstaf te nemen, omdat de situatie is verslechterd.' Dat argument is onjuist, omdat Bush zelf aanvankelijk ook een andere argument heeft gebruikt voor het voeren van oorlog tegen Irak, namelijk de dreiging van Irak met massavernietigingswapens. Ook hier spreekt Elshout zichzelf direct tegen. Het feit dat Elshout een fout argument gebruikt om de argumenten tegen Bush te ontkrachten, komt er op neer dat hij de oorlog tegen Irak steunt, en onderstreept zijn verantwoordelijkheid voor de misdaden begaan in het kader van die oorlog.
 
23-09-2004, RTL 4 Journaal, een rapportage over de gijzeling van een Brit die gevangen gehouden wordt door Irakese terroristen die dreigen hem te executeren, en een dramatisch beroep doet op bemiddeling; reactie van Brits minister van Buitenlandse zaken Jack Straw: "Wij onderhandelen niet met terroristen, want dat brengt nog meer mensen in gevaar."

Een paar weken terug tijdens en na de gijzeling van honderden ouderen en kinderen in een school in Beslan, Zuid-Ossetië, Rusland door Tsjestjeense terroristen: Oproepen vanuit de hele Westerse wereld aan president Poetin, om zo voorzichtig mogelijk met de zaak om te gaan, en zo lang mogelijk te onderhandelen.
Geen commentaar in de media. (later: wel kritische opinies in Elsevier; vermoedelijk omdat Elsevier als rechts opinieblad er geen moeite mee heeft om de islam als gevaar te zien)
 
24-09-2004, de Volkskrant, artikel van Arnout Brouwers over Iran als splijtzwam tussen Europa en Amerika. Enige citaten uit de tekst: 'Op het State Department zijn vijf prioriteiten vastgesteld die ook voor de Europeanen van direct belang zijn: Irak, Iran, het Arabisch-Israëlisch conflict, de democratisering van het Midden-Oosten en Rusland.' Over de drastische Amerikaanse aanpak in het algemeen: 'Was die structurele aanpak niet waar zoveel Europeanen na 11/9 om vroegen?' Over de houding van Europa over Irak: 'In Parijs en Berlijn erkennen politici wel dat de troebelen in Irak hun belangen raken, maar met de nodige schadenfreude houden ze vast aan het adagium: wie de troep veroorzaakt heeft mag hem ook opruimen.' Over de oplossing: 'Zeker is dat de kwestie-Iran de komende jaren beslecht moet worden.' Uit de context blijkt dat de kwestie eigenlijk alleen een mogelijk atoomwapen van Iran is.
Het artikel gaat over de relatie tussen Europa en de Verenigde Staten, maar tussen de regels wordt ook een duidelijke mening uitgesproken. Ten eerste is daar het onderwerp: Iran is een belangrijk onderwerp op de Amerikaanse agenda, niet op de Europese (zie ook hier ). Dit geldt ook voor Irak, wil Europa niets doen aan het Arabisch-Israëlische conflict gezien het voor de hand liggende wat ze kunnen doen: economische sancties, nooit in overweging willen nemen. En de laatste twee kwesties zijn te algemeen om heel dringend te kunnen zijn.
        Over de structurele aanpak: Europeanen bedoelden alle problemen aanpakken, en vooral het Arabisch-Israëlische, en Amerikanen geven er dagelijks van blijk juist dat niet te willen. Wat de Amerikanen nu willen is het beleid in Irak structureel maken.
        Over de schadenfreude: het is natuurlijk een goede zaak dat het koppige ongelijk van anderen afgestraft wordt, en dat geeft een goed gevoel. Dit vertalen in schadenfreude neemt positie in achter de partij die ongelijk heeft
        Over dat de kwestie zeker beslecht moet worden: waar staat dat? Dat is wat de Amerikanen beweren, en precies hetzelfde beweerden ze over Irak, wat contraproductief is gebleken.
        En over het atoomwapen voor Iran? Wie wil een land zich het recht ontzeggen zich te verdedigen tegen een land dat ze aangevallen heeft, en dat heeft de Verenigde Staten gedaan, deels zelf en deels via steun aan Irak (tijdens de Iran-Irak oorlog), en het effectieve wapen tegen de Verenigde Staten is een atoomwapen. Hetzelfde heeft Noord-Korea begrepen en uitgesproken.
        Uit de analyse van deze citaten blijkt volkomen duidelijk wat de positie van Arnout Brouwers is: hij staat volkomen achter de Amerikaanse politiek. Hetzelfde is al aangetoond voor een andere (adjunct hoofd-) redacteur van de Volkskrant: Arie Elshout.
 
24-09-2004, de Volkskrant, achtergrondartikel van Greta Riemersma over nationalitische jongeren in Friesland, met als kop: White power in Friesland.
Het stuk beschrijft de opvattingen van sommige jongeren in Friesland, geeft een analyse. De voorvallen waar het over gaat worden als begaan door allochtonen afgedaan als incidenten, en degenen die de allochtone incidenten op dezelfde manier willen beschrijven als Greta Riemersma het doet, als een systematische trend, worden beschuldigd van zaken als discriminatie, racisme, en stigmatisering. Een kop overeenkomstig als die hier gebruikt, bijvoorbeeld: Al Qaida in Nederland, De moslimdreiging, e.d. zouden als volstrekt onaanvaardbaar, of erger, worden beschreven. De vormgeving en behandeling van het artikel van Riemersma toont dus dat er sprake is van volstrekt eenzijdige kleuring van berichtgeving. Zie ook de stukken over koppen van 17-09-2004 en 09-10-2004.
Slot van het stuk middels een citaat: 'Alles bij elkaar kan het [geweld door extreme rechtse jongeren] een betekenis krijgen die het lokale niveau overstijgt. Nu al vallen er zwaar gewonden, wanneer valt de eerste dode?' Een soortgelijke constatering over allochtone jongeren, die overigens altijd alleen blanken lastig vallen, overvallen, en molesteren, zal nooit in de Volkskrant afgedrukt worden.
P.S. 30-09-2004, de Volkskrant, ingezonden brief van ouders van 10-jarig jongetje die voor hem in het buitenland en in onschuld een Lonsdale shirt hadden gekocht: jongetje gemolesteerd door twee allochtone jongens .
Dit is het soort voorval dat altijd als incident wordt omschreven. Waar het blijk van geeft is een trend waarin allochtonen bepalen wat autochtonen mogen dragen, terwijl omgekeerd iedere vorm van stimulans tot het niet-dragen van discriminatie uitlokkende kleding door allochtonen en hun autochtone beschermers als discriminatie, racisme, en cultuurbelededigend wordt omschreven.
 
25-09-2004, de Volkskrant, bericht over een voorstel van de Zwitserse regering om de strenge mogelijkheden tot naturalisatie van allochtonen te versoepelen, met hetzelfde soort argumenten als in Nederland opgeld doen wat betreft immigratie en naturalisatie. Men hoopt er het beste van, wat blijkt uit de omvang van het bericht, zie hier .
27-09-2004, de Volkskrant, bericht over de uitslag van het Zwitserse referendum; het bericht heeft minimale omvang, zie hier .
Omvang van berichtgeving is een van de bekende manieren om de uitwerking van berichtgeving te manipuleren. Dit is een duidelijk voorbeeld. Een positieve uitslag van het Zwitserse referendum had waarschijnlijk de voorpagina gehaald.
 

Naar Fout in de krant home , of naar site home .