Uit: De Volkskrant, 03-08-2004, van correspondent Peter de Waard

Kloof arm en rijk gegroeid onder Blair

De rijkste 10 procent van de Britten bezit 54 procent van de welvaart. Tien jaar geleden was dat nog 47 procent. Volgens de gezaghebbende denktank Institute for Public Policy Research (IPPR) is de ongelijkheid in de Britse samenleving onder de Labour-regering van premier Tony Blair toegenomen.

Hoewel minder mensen in armoede leven dan in 1997 is de kloof tussen arm en rijk groter geworden. De aller rijkste 1 procent van de samenleving zag het vermogen verdubbelen tot 13 procent van de totale welvaart. ...
    De IPPR, die Labour goed gezind is, zegt dat de regering vooruitgang boekt in haar streven de kinderarmoede in 2020 te beëindigen. Maar nog altijd leeft een kwart van alle kinderen in gezinnen met een inkomen dat 60 procent onder het gemiddelde ligt. Ter vergelijking: in Denemarken is dat 5 procent, in Zweden 10 procent en in Duitsland 14 procent. ...

Red.:   En de groei van de rijkdom is natuurlijk het grootst aan het uiteinde van het spectrum:
 

Uit: De Volkskrant, 24-04-2006, van correspondent Peter de Waard

Rijken zijn goed af onder Tony Blair

De superrijken hebben het in Groot-Brittannië nog nooit zo goed gehad. In het afgelopen jaar is het vermogen van de duizend rijkste Britten met vijftig miljard gestegen tot ruim driehonderd miljard pond (bijna 450 miljard euro). ‘De stijging van 20,6 procent is een van de grootste in de afgelopen decennia’, stelt The Sunday Times die gisteren zijn jaarlijkse richlist publiceerde.

‘Negen jaar geleden toen Tony Blair aan het bewind kwam, bedroeg hun vermogen nog geen honderd miljard. De rijken zijn onder Labour veel rijker geworden dan zij ooit deden onder een Tory-regering.’ Het vermogen van de duizend rijkste Britten steeg in negen jaar tien keer zo snel als het vermogen van de gemiddelde Brit. Dat is sinds 1997 met 37 procent toegenomen.   ...

Red.:   En aan de andere kant:

Uit: De Volkskrant, 12-05-2011, van correspondent Patrick van IJzendoorn

Ideële concurrent voor Britse energiereuzen

De zes grote Britse energiebedrijven waren niet blij met het jongste rapport van Ofgem. Volgens die toezichthouder handelen ze niet eerlijk tegenover hun klanten. Er zijn bijvoorbeeld zo veel verschillende tarieven - ongeveer driehonderd - dat gebruikers door de bomen het bos niet meer zien. En de energierekening stijgt maar, ongeacht de groothandelsprijzen. ...
    ... Toezichthouder Ofgem heeft echter amper middelen om de energieprijzen op een aanvaardbaar niveau te houden. Groot-Brittannië kent als een van de weinige westerse landen de 'fuel poverty': brandstofarmoede. Daarbij brengen armeren de winter kleumend door, mede door de hoge energieprijzen. ...

Red.:    Vanzelfsprekend is het in Amerika nog erger:
 

Uit: Dagblad De Pers, 24-09-2007, door Edward Deiters

Rijkdom | Veel speculanten nieuw op de lijst

Rijkste Amerikanen hebben samen bijna 1 biljoen euro

Het begint saai te worden. Voor de veertiende keer op rij is Bill Gates de rijkste man in Amerika.
    De softwaretycoon wordt door zakenblad Forbes ingeschat op een vermogen van bijna 39 miljard dollar. Op een tweede plek, ook niet voor het eerst, staat investeringsgoeroe Warren Buffet met een geschat vermogen van ruim 34 miljard euro. De op drie na rijkste Amerikaan is casinomagnaat Sheldon Alderson: hij zou goed zijn voor 18,5 miljard euro.   ...
    Het collectieve vermogen van de 400 rijkste Amerikanen steeg dit jaar met bijna 192 miljard tot bijna 1 biljoen euro.

Red.:    Nog wat cijfers:

Uit: De Volkskrant, 30-09-2011, door Gerard Reijn

Met centen op de bank zit je goed

De financiële ongelijkheid tussen rijke en arme landen wordt kleiner. Oorzaak? De mate waarin bewoners risico durven te nemen in tijden van crisis.

De financiële crises die de wereld teisteren, hebben tenminste één positief gevolg: de ongelijkheid tussen landen wordt er minder door. ...
    Nog een beetje ontnuchtering: het rapport van Allianz gaat nadrukkelijk niet over de ongelijkheid binnen landen. Die lijkt juist enorm te zijn gegroeid. Zo verdiende 1 procent van de Amerikanen in 1976 rond 9 procent van het nationaal inkomen. Nu verdient diezelfde 1 procent een kwart van het nationaal inkomen, zo stelde Nicholas Kristof onlangs in The New York Times.

Red.:   En aan de andere kant van het spectrum natuurlijk de tegengestelde trend:
 

Van: Volkskrant.nl, 25-02-2007, ANP

Steeds meer Amerikanen in diepe armoede

De verschillen tussen arm en rijk zijn groter dan ooit in de Verenigde Staten en het aantal allerarmsten is in drie decennia niet zo hoog geweest. Dat blijkt uit een zaterdag gepubliceerd onderzoeksrapport van het Amerikaanse krantenconcern McClatchy.

Bijna zestien miljoen Amerikanen leven in diepe armoede, blijkt uit de laatst beschikbare bevolkingsgegevens uit 2005 die zijn geanalyseerd. Dat is ruim een kwart meer dan in 2000.
    Als maatstaf voor armoede is in het onderzoek genomen een gezin van vier met twee kinderen dat van minder dan 9903 dollar (7540 euro) per jaar moet rondkomen. Dat bedrag is de helft van de door de overheid vastgestelde armoedegrens. Voor individuen is het criterium 5080 dollar (3868 euro) of minder.
    Deze groep vormt 43 procent van de in totaal 37 miljoen Amerikanen die in 2005 onder de armoedegrens leefden. Dat percentage was sinds 1975 niet zo hoog. De VS hadden in 2005 bijna 300 miljoen inwoners. Afro-Amerikanen en Spaanstalige Amerikanen zijn relatief oververtegenwoordigd in de groep allerarmsten.   ...
 

Van In Feite, 28-02-2007 (via De Pers/The Independent)

Armoede in VS neemt sterk toe

Armoede in Nederland treft een tiende van de bevolking, werd vorig jaar bericht door het SCP. Er is een ontwikkeling aan de gang die zorgt dat rijken steeds rijker worden en armen steeds armer. Diezelfde ontwikkeling valt ook in de VS al sinds de jaren zeventig waar te nemen. Het aantal Amerikanen dat in ernstige armoede leeft, is tijdens de zes jaar van de regering-Bush sterk gegroeid; sterker zelfs dan enige andere bevolkingsgroep. Dat blijkt uit onderzoek in opdracht van de McClatchy-krantengroep.
    Het opvallendst is de toename van de extreem armen: mensen die tevreden moeten zijn met veel minder dan het minimum loon. 37 miljoen Amerikanen leven onder de armoede grens, maar bijna 16 miljoen zeer armen leven van minder dan 5.000 dollar (3.000 euro) per jaar, of van een gezinsinkomen van minder dan 10.000 dollar (7.500 euro) per jaar.

Uit: De Volkskrant, 26-04-2008, door Rolf Bos

Drieënhalf miljoen daklozen in Amerika

In Ontario (Californië) is Tent City, een tentenkamp voor daklozen geopend. De toeloop was, deels door de huizencrisis, zo groot dat Ontario besloot alleen mensen te helpen die uit de stad zelf komen. De overige mensen worden weggestuurd.

Het begon in de zomer van 2007. De burgemeester van Ontario, ten oosten van Los Angeles, liet ‘zijn’ daklozen door de politie naar een centraal punt brengen. De gemeente noemde de plek de ‘Homeless Service Area’, maar in de volksmond werd het al snel ‘Tent City’ genoemd.
    Het kamp, met voldoende sanitair en gelegen tussen vliegveld en spoorlijn, werd een favoriete bestemming voor daklozen uit de rest van de Verenigde Staten, waar, geschat, zo’n 3,5 miljoen daklozen leven. Tot uit Florida kwamen ze, met tenten of oude campers.
    Media legden gretig een link met de huizencrisis, maar een groot aantal tentbewoners bleek helemaal niet recentelijk uit hun huizen gezet. Het zijn de ‘gewone’ losers van de Amerikaanse samenleving: mensen met een strafblad, geestelijk gehandicapten, drugsverslaafden, de gebruikelijke Vietnamveteraan, een aan lager wal geraakte leraar, maar ook volk dat gewoon graag op straat leeft.
    De gemeente, geschrokken door het ‘succes’ van Tent City, is onlangs begonnen met het verwijderen van zwervers die geen banden met Ontario hebben. ...

Red.:   Het wordt met de loop van de jaren natuurlijk alleen maar erger, want dit is het gevolg van de vrije-markt economie, die leidt tot exponentiële groei van dit soort verschijnselen :

Uit: De Volkskrant, 11-11-2010, door Nicholas D. Kristof  (The New York Times)

Amerika is al bijna een bananenrepubliek

Voor mijn stukken bezoek ik geregeld bananenrepublieken die berucht zijn om hun inkomensongelijkheid. In sommige daarvan schrokt 1 procent van de bevolking 20 procent van de nationale cake naar binnen.
    Amerikanen hoeven echter niet naar verre landen te reizen voor zulke roofzuchtige ongelijkheid. Bij ons is hetzelfde aan de hand – een situatie die na de Congresverkiezingen van vorige week nog kan verergeren.
    De rijkste 1 procent van de Amerikanen vergaart nu 24 procent van het nationale inkomen. Dat was in 1976 9 procent. Zoals Timothy Noah onlangs constateerde in het online magazine Slate heerst in de VS mogelijk een grotere ongelijkheid dan in traditionele bananenrepublieken als Venezuela, Nicaragua en Guyana.
    Bestuursvoorzitters van de grootste Amerikaanse bedrijven verdienden in 1980 gemiddeld 42 maal het gemiddelde inkomen. In 2001 was dit toegenomen tot 531 keer modaal. Schokkender nog: van 1980 tot 2005 kwam in de VS meer dan 80 procent van de loonsverhogingen terecht bij de rijkste 1 procent.   ...
    Vroeger accepteerden we een ongemakkelijk niveau van ongelijkheid, omdat dit gepaard zou gaan met economische groei. Maar er zijn aanwijzingen dat de huidige ongelijkheid de economische groei afremt. Wetenschappers, die onlangs de bevolking van 50 staten en de 100 dichtst bevolkte districten onderzochten, constateerden dat de regio’s waar de ongelijkheid toenam de meeste faillissementen kende. Hun uitleg: als de ongelijkheid groeit, nemen de rijken hun winsten, waarna ze ze nog groter villa’s en auto’s kopen. Degenen net daaronder proberen ze bij te houden, maken hun spaargeld op of steken zich in de schuld, waardoor een financiële crisis naderbij komt.
    Een ander gevolg van groeiende ongelijkheid was een toename van het aantal scheidingen, constateerden ze ook – een bewijs dat naast de economie ook de menselijke waardigheid in het geding is.
    ... Wij Amerikanen zitten nu al op een bananenrepubliekpunt, met een ongelijkheid die zowel economisch ongezond is als moreel weerzinwekkend.

Red.:    Toppunt van wreedheid:het geldt ook voor kinderen:

Uit: De Volkskrant, 06-12-2010, door Rob Vreeken

Unicef publiceert onderzoek naar maatschappelijke ongelijkheid onder kinderen

Nederland krijgt hoge cijfers van Unicef

Nederland behoort tot de landen waar de maatschappelijke ongelijkheid onder kinderen het kleinst is. Dit blijkt uit het vrijdag gepubliceerd rapport The children left behind van het VN-kinderfonds Unicef.
    'Een kleine groep landen - Denemarken, Finland, Nederland en Zwitserland - wijst de weg bij het bevorderen van gelijkheid in het welzijn van kinderen', schrijft het Innocenti Research Center in Florence, het onafhankelijk onderzoekscentrum van Unicef. De conclusies zijn gebaseerd op gegevens van ongeveer drie jaar geleden, kort vóór de financiële crisis.
    Het onderzoek betreft de 24 rijkste landen, lid van de OESO. De Verenigde Staten bungelen helemaal onderaan; daar is de kloof tussen de grote middengroep en de meest achtergestelde kinderen het grootst. Ook Griekenland en Italië scoren slecht.   ...

Red.:   Het kwaad volgt weer de bekende patronen: hoe meer naar het zuiden, hoe slechter, en hoe Angelsaksischer, hoe slechter.
    Een nieuwe reeks gegevens. De eerste:

Uit: De Volkskrant, 07-01-2011.

Miljoenen meer armen dan gedacht

Er leven miljoenen meer Amerikanen in armoede dan was gedacht. ... Dat blijkt uit cijfers van een bevolkingsonderzoek die woensdag zijn vrijgegeven. In 2009 leefden 47,8 miljoen Amerikanen, 15,7 procent van de bevolking, in armoede. ...

Uit: De Volkskrant, 08-01-2011, door Rob Vreeken

De Amerikaanse droom wordt werkelijkheid
...
Is het echt zo erg gesteld met de armoede in de VS?
Ja. Volgens de laatste cijfers van het Amerikaanse CBS is de kloof tussen arm en rijk nooit zo groot geweest als nu. 'De armoede is in de meeste staten toegenomen, en vooral kinderen worden hard getroffen', zei vicepresident Mark Mather. De afgelopen dertig jaar is de kloof voortdurend gegroeid, onder Democratische presidenten iets minder snel dan onder Republikeinse.

Maar er was ook economische groei. Was er geen trickling down van welvaart?
Nee. De welvaart in de Verenigde Staten trickelt alleen maar up. Meer dan 80 procent van de groei van het totale inkomen tussen 1980 en 2005 ging naar de rijkste 1 procent. De rijkste 1 procent die zijn inkomen 30 keer zo hard zag stijgen als de onderste 20 procent.   ...

Red.:    Een van de manieren waarop dit tot stand komt:
 

Uit: De Volkskrant, 08-01-2011, door Arie Elshout

Het stille leed van Amerika

Twee jaar na het begin van de bankencrisis in Amerika, betaalt de middenklasse de hoogste prijs. Het aantal huisuitzettingen neemt toe. 'Armoede past niet in hun manier van leven.'

...   Ook Cliff Dike weet inmiddels hoe het vredige leven van een gewone, nietsvermoedende en oppassende Amerikaan ontwricht kan raken door duistere, anonieme en ongrijpbare krachten. Eind 2009 pleegde hij een telefoontje en sindsdien is niets meer zoals het was.
    Het telefoontje was gericht aan de Wells Fargo-bank die over de hypotheek voor zijn huis gaat. Dike, 35 jaar en baas van het IT-bedrijfje Blue Frog, had zijn inkomsten zien teruglopen door de crisis. Hij wilde weten wat de mogelijkheden waren voor nieuwe afspraken over de maandelijkse hypotheeklasten.
    Wat volgde was een gevecht met een tegenstander die zich, zo vertelt hij eerder verbijsterd dan verbitterd, verschool achter voicemail-muren, valse informatie gaf en hem onafwendbaar in de richting duwde van een situatie waarin hij zijn huis dreigt te verliezen en voor zijn leven wordt gebrandmerkt.   ...
    Schuldeiser Wells Fargo, dat gered is met 25 miljard dollar aan overheidsgeld, heeft zich in ruil daarvoor verplicht mee te werken aan Obama's HAMP-plan. Dit probeert foreclosures voor zeven tot acht miljoen in problemen geraakte Amerikaanse huizenbezitters te voorkomen door hypotheekverstrekkers te dwingen met deze huiseigenaren te onderhandelen over een aanpassing van de maandlasten. Volgens Davis passen hypotheekverstrekkers in de praktijk allerlei vertragings- en obstructietactieken toe, omdat ze liever het huis hebben dan een herfinanciering.   ...
    Hypotheken werden handel. Ooit werd de lening die vader Dziak met de plaatselijke bank sloot voor zijn bedrijfje bekrachtigd met slechts een handdruk, waarna diezelfde bank erop toezag dat hij op tijd betaalde. Dat persoonlijke element verdween. Hypotheken werden gebundeld, versneden en doorverkocht aan investeerders en beleggers. Hoe meer hypotheken, hoe meer handel op de beurs, hoe meer winst.
    De huizenleningen raakten verbonden met Wall Streets casinocultuur. Omdat de hypotheken steeds van eigenaar verwisselden, was er niemand meer die zich zorgen maakte of de huizenbezitters het nog wel konden betalen. Functionarissen kregen stijve vingers van het ondertekenen van de benodigde hypotheekakten - grofweg één akte per 13 seconden, rekende een van hen uit in The New York Times. Niks werd meer gecontroleerd. Het beruchte 'robo-signing'. Er werd gegokt met wat voor een mens zijn belangrijkste materiële bezit is: een huis. Waarschuwingssignalen werden genegeerd.   ...
    In 2008 zeeg het luchtkasteel ineen.
    De eerste vraag na de schok en de ontnuchtering: wie gaat dit betalen? De banken, de beleggers, de belastingbetaler of de burger met baan en huis?
    Twee jaar later is duidelijk: niet de banken, de investeerders en de beleggers. Wall Street beleefde in 2010 een van zijn beste jaren. Het eerste verhaal over een exces is er al weer: een handelaar van Morgan Stanley wilde een lilliputter huren voor een vrijgezellenfeestje in Miami om hem met handboeien te ketenen aan de aanstaande bruidegom.
    Voor de belastingbetaler is er respijt. De belastingverlaging is met twee jaar verlengd.
    Dus stroomt het water naar het laagste punt: het modale crisisslachtoffer met een huis.
    Hij krijgt de rekening doorgeschoven van krachten die vele malen groter zijn dan hijzelf. Eind vorig jaar werd er vrijwel dagelijks melding van gemaakt in de media. De pechvogels krijgen zonder duidelijke reden te horen geen recht te hebben op herfinanciering, ze worden geconfronteerd met onverklaarbare geldeisen, hun sloten worden in hun afwezigheid vervangen, zodat ze niet meer hun huis in kunnen, ze worden bestookt met intimiderende brieven en telefoontjes.   ...

Red.:   Rusland is sinds de val van het communisme enen van de ergste Anglicistische landen:

Uit: De Volkskrant, 15-02-2011, ANP.

Recordaantal miljardairs

Rusland telde in 2010 een recordaantal van 114 miljardairs. Staaltycoon Vladimir Lisin spande met een geschat vermogen van 28,3 miljard dollar (21 miljard euro) de kroon.In 2010 waren de tien allerrijksten samen goed voor 182 miljard dollar. ...

Red.:   En wereldwijd:

Uit: De Volkskrant, 11-03-2011, van verslaggevers Yvonne Hofs en Peter de Waard

Miljardairsclub: 214 nieuwe leden

Tot de nieuwe aanwas op de miljardairslijst van Forbes behoren 54 Chinezen en zes jongeren die binnenliepen met Facebook.Wie al miljardair was, werd vorig jaar nog rijker.

Tussentitel: Voor het eerst telt Azië meer miljardairs dan Europa

Een miljoen is niets meer en met een vermogen van duizend miljoen (één miljard) dollar behoor je tegenwoordig ook niet meer tot een heel exclusieve club.
    Er zijn volgens de nieuwe Forbes-lijst nu meer dan twaalfhonderd miljardairs op de wereld. Vorig jaar kwamen er liefst 214 leden bij. Daartoe behoorden 54 Chinezen maar ook zes jongeren die allemaal zijn binnengelopen met Facebook.
    Rijk worden is niet echt moeilijk, zo lijkt het. En rijk blijven al helemaal niet. De miljardairs werden vorig jaar liefst een biljoen rijker. Dat betekent dat elke miljardair er gemiddeld nog een miljard bij verdiende. Het meeste geld wordt nu gemaakt in de zogenoemde opkomende landen. Zo staan er vijftig burgers uit India op de lijst en 115 uit China. De meeste miljardairs wonen niet meer in New York maar in Moskou.   ...
    Samen bezitten de twaalfhonderd miljardairs 4,5 biljoen dollar, zes keer het bruto binnenlands product (bbp) van Nederland.   ...

Red.:   Ook de Rijnlanden worden niet gespaard:

De Volkskrant, 22-02-2011, programma-aankondiging

Middenklasse in nood

Het gaat niet goed met de middenklasse in Frakrijk en Duitsland. Arte zendt twee documentaires uit over de angst van mensen die hun positie zien verslechteren, en hoe hierop wordt gereageerd.
Arte, 20.14 uur.

Red.:   En in China is de economie ook geliberaliseerd:

Uit: De Volkskrant, 08-03-2011, tv-recensie door Jean-Pierre Geelen

Goocheltruc

Tussentitel: Nog 300 jaar welken, en dan eindelijk dat appartement in Shanghai

Een maand lang trok VPRO's Tegenlicht de wereld over, 'op zoek naar de nieuwe financiële waarheid die ons te wachten te staat.'
    Maandag stonden we een klein uur stil bij 'de Chinese bubble', aan de hand van samensteller Floris-Jan van Luyn.
    De aflevering draaide onder anderen rond taxichauffeur Li Yie en vastgoedondernemer Feng Lun. De eerste had berekend dat hij zo'n 200 tot 300 jaar moest blijven werken eer hij zich een van de vele appartementen uit Peking zou kunnen veroorloven. Zijn tijd doodde hij 's avonds met het fotograferen van panden die nooit bewoond werden. Zeventig procent van de appartementen in Shanghai staat leeg, opgekocht door speculanten.   ...

Red.:   Net als in India:

Uit: De Volkskrant, 18-03-2011, door Carlijne Vos

India groeit, maar de honger blijft

Economische groei leidt in India niet tot vermindering van armoede. De kloof tussen arm en rijk wordt juist groter

De economische bloei die India doormaakt, leidt niet tot minder ondervoeding bij kinderen. Ondanks de gemiddelde jaarlijkse economische groei van zo'n 6 procent van de afgelopen decennia is nog steeds bijna de helft van de kinderen onder de vijf jaar in India ondervoed.
    Dit is het opmerkelijke resultaat van een onderzoek van de Schools of Public Health van de Harvard Universiteit en de Universiteit van Michigan, dat afgelopen week werd gepubliceerd. 'We hebben geen bewijs kunnen vinden dat economische groei leidt tot een afname van ondervoeding in India', constateert hoofdonderzoeker Malavika Subramanyam. In deelstaten waar de ondervoeding wel is afgenomen, is dat volgens de onderzoekers waarschijnlijk het gevolg van gerichte gezondheidsprogramma's.    ...
    De gangbare theorie in ontwikkelingskringen is dat economische groei leidt tot hogere welvaart van gezinnen en hogere investeringen in publieke voorzieningen, zoals gezondheidszorg en schoon water. Maar die relatie hebben de onderzoekers niet kunnen vinden. Dat suggereert volgens Subramanyam dat alleen een kleine groep mensen profiteert van de welvaartsverbetering. Zo bleek de kans op ondervoeding nog steeds groot in de staten Haryana en Meghalaya, terwijl de economie daar het sterkst groeide.
    De kloof tussen rijk en arm in India wordt alleen maar groter, bevestigt Gerard Oonk van de Landelijke India Werkgroep.   ...

Red.:   Er is wel een groep die profiteert, maar dat is dezelfde groep die ook in Nederland en de rest van de neoliberale wereld collaboreert met de rijken:

Red.:   En aan de andere kant van het spectrum:

Uit: De Volkskrant, 23-06-2011, van verslaggever Robert Giebels

Recordaantal miljonairs, met dank aan de 'VOC-mentaliteit'

...    In de hele wereld is het aantal miljonairs ook naar recordhoogte gestegen. Het zijn er 10,9 miljoen. Samen hebben ze 42.000 miljard dollar te besteden, circa 29 biljoen euro - ook een record. Al jaren wonen de meeste in de VS, Japan en Duitsland; 53 procent van de miljonairs resideren er. In heel Azië is de miljonair aan een onafwendbare opmars bezig. Ze zijn daar met z'n 3,3 miljoen met bijna 11.000 miljard dollar om uit te geven.   ...

Red.:   En dus ook in Nederland:

Uit: De Volkskrant, 06-08-2011, van verslaggeefster Marjolein van de Water

Harde strijd rond onderwijs in Chili

Tussentitel: Hervormingen gaan studenten niet ver genoeg

De strijd om een beter onderwijssysteem in Chili begon twee maanden geleden met ludieke acties, maar wordt hoe langer hoe grimmiger.
    Sinds begin juni ligt het onderwijs in het land grotendeels plat. Studenten, scholieren, leraren en ouders eisen hervormingen in het onderwijssysteem dat volgens hen grote ongelijkheid in de hand werkt. De zeventien miljoen Chilenen hebben de keuze tussen erbarmelijk slechte publieke scholen of peperdure privéscholen. In het land met het hoogste inkomen per hoofd van de bevolking in Latijns-Amerika is de ongelijkheid groot.
    'In de praktijk is het zo dat arme kinderen op publieke scholen zitten, slecht onderwijs krijgen en geen kans maken ooit op een universiteit te worden toegelaten', zegt Martín Pascual , directeur van het Chileense netwerk van ngo's Accion. 'Leraren verdienen meer op een privéschool waardoor goede docenten niet op publieke scholen lesgeven.' De collegegelden in Chili behoren tot de hoogste ter wereld en schulden van vijftigduizend dollar bij het verlaten van de universiteit zijn geen uitzondering.    ...

Red.:   Klopt helemaal: dictatuur, neoliberalisme, sterk ongelijk onderwijs dus sterk ongelijke kansen dus aristocratie, oligarchie en nepotisme. Het verval van de beschaving.
    Een vervolgverhaal:

Uit: De Volkskrant, 30-08-2011, van correspondent Allart Hoekzema

Golf protesten stort Chili in crisis

Een grote tweedaagse staking vorige week en ruim drie maanden van massale studentenbetogingen vormen de symptomen van een diepe politieke en sociale crisis in Chili. De conservatieve president Sebastián Piñera kampt met een dramatische instorting van zijn populariteit, omdat hij geen fundamentele oplossingen aandraagt.
Tot voor kort leek Chili immuun voor het type onrust dat andere landen in Latijns-Amerika treft. ...
    'De eis van gratis openbaar kwaliteitsonderwijs voor iedereen is een goed voorbeeld van de diepe kritiek op het liberale politieke en economische model van Chili, waarin de rol van de staat klein is en de juridische structuur is ontworpen ten bate van het bedrijfsleven', zegt socioloog Octavio Avendaño van de Andrés Bello-universiteit in Santiago.  
    Volgens Avendaño schuilt de ware oorzaak van de Chileense crisis in de oneerlijke inkomensverdeling in het land. Het jaarinkomen per hoofd van de bevolking is hoog voor Zuid-Amerikaanse begrippen: 16 duizend dollar. 'Maar de helft van de huishoudens verdient minder dan duizend dollar per maand', legt Avendaño uit. 'Zet je dat af tegen het hoge collegegeld, dan kun je moeilijk spreken van een gemakkelijke en billijke toegang tot hoger onderwijs. Wie meer verdient, geniet een betere opleiding.'   ...

Red.:   Amerika, Engeland, diverse andere Angelsaksische landen, en her en der nog wat gevallen. De vraag: wat is hier weggevallen wat je op grond van diverse sociologische overwegingen zou kunnen verwachten? Hier is het antwoord:

Uit: De Volkskrant, 12-08-2011, column door Rolf Bos, correspondent in Israël

Column | De gewone man is het zat alle rekeningen te moeten betalen

Netanyahu is Yossi-modaal even vergeten

Nog maar een week of vier geleden wezen alle politieke vingers naar buiten, buiten Eretz Israël. Dáár, in de dwarse Palestijnse gebieden, in het van Moslimbroeders vergeven Egypte, in het holocaustontkennende Iran, lag de komende maanden het gevaar. ...
    De gemiddelde Israëliër, laten we hem Yossi- modaal noemen ...
    Diezelfde Yossi-modaal - Joods, maar religieus light - klaagde op zijn beurt over de voedselprijzen, de belastingen, de energierekeningen, het afkalvende onderwijssysteem.
    Van de regering van premier Netanyahu verwachtte hij weinig. Die was doende bizarre wetten aan te nemen die vooral bedoeld leken om ultraorthodoxe Joden en Westoever-kolonisten te apaiseren. ...
    Nederzettingen waar de afgelopen decennia vele miljarden euro's aan subsidies naar toe zijn gegaan. Geld dat wordt opgehoest door Yossi-modaal. ...
    Onze Yossi-modaal betaalt voor zijn kinderen stevige studiekosten. Ultraorthodoxe studenten krijgen een staatsbeurs als ze een religieuze studie volgen. Voor elk kind dat deze orthodoxe man op de wereld zet (en hij ís vruchtbaar) krijgt hij extra geld.    ...
    Netanyahu had het even niet in de gaten, maar de verhoudingen in Israël zijn behoorlijk scheefgegroeid. Enerzijds een steeds grotere groep ultraorthodoxe Joden die ver blijft van de arbeidsmarkt, met daarnaast een schatrijke elite die nauwelijks belastingen betaalt. Anderzijds: Yossi-modaal, goed voor alle rekeningen, ook die van het dure leger.   ...

Red.:    Behalve het exceptionele geval van de religieuzen, het standaardverhaal dat we ook kennen van Amerika, enzovoort.
    De reden dat Israel een te verwachten deelnemer aan het neoliberalisme is, is te vinden in de volgende twee reeksen portretten - uit die galerijen valt af te leiden dat een groot deel van de ideologen en uitvoerders van het neoliberalisme en het aanverwante neoconservatisme behoort tot dezelfde bevolkingsgroep als die waaruit de bevolking van Israël voornamelijk is samengesteld.
    In Israël is het kennelijk ook erger, of de bevolking is minder mak dan in Amerika:

Uit: De Volkskrant, 14-09-2011, van verslaggevers Wouter Keuning

Armoede VS in 17 jaar niet zo hoog

Het aantal Amerikanen dat onder de armoedegrens leeft, is afgelopen jaar met ruim 3 miljoen gestegen. In totaal zijn in de VS 46,2 miljoen mensen, ofwel 15,1 procent van de bevolking, officieel armlastig. Het is het hoogste percentage sinds 1993.

Dat blijkt uit cijfers die het Amerikaanse Census Bureau, de tegenhanger van het Nederlandse Centraal Bureau voor de Statistiek, dinsdag publiceerde. Als armoedegrens hanteert het bureau een jaarinkomen van 22.314 dollar (16.282 euro) per gezin van vier personen of 11.139 dollar voor een alleenstaande.
    De verdere stijging van het aantal in armoede levende Amerikanen kwam niet onverwacht. Het werkloosheidspercentage zweeft al lang en hardnekkig rond de 9 procent. Sinds het uitbreken van de hypotheekcrisis in 2007 en de daarop volgende bankencrisis in 2008, was 2010 het vierde opeenvolgende jaar dat het aantal armen in de VS toenam. Mede als gevolg van de toename van de armoede groeide het aantal Amerikanen dat geen ziektekostenverzekering heeft. In 2009 gold dat voor 49 miljoen Amerikanen, in 2010 was dat toegenomen tot 49,9 miljoen.   ...
    Modale gezinnen zagen hun inkomen in 2010 vrijwel op hetzelfde niveau blijven als in 2009, blijkt verder uit de cijfers van het Census Bureau. Met een modaal gezinsinkomen van 49.445 dollar (36.236 euro) deed 'Joe the Plumber' en zijn gezin het in 2010 maar net iets minder dan in het jaar daarvoor. In 2009 lag dat inkomen op 49.777 dollar (36.480 euro). Het niveau van modale inkomens ligt nog altijd ruim 6 procent lager dan voor het uitbreken van de crisis.
    Het gemiddelde inkomen van Amerikanen is, gecorrigeerd voor de inflatie, in de afgelopen dertig jaar met 11 procent gestegen. Tegelijkertijd stegen de prijzen van consumentengoederen met 155 procent.

Red.:    Het gemiddelde inkomen zegt alleen hoeveel het land als geheel verdient en dus niets over de verdeling. Het gemiddelde inkomen kan stijgen terwijl de meeste mensen armer worden. Het modale inkomen is dat waarboven er evenveel mensen zijn als eronder, is dus een betere maat.
    Een andere indicator van de toegenomen rijkdom:

Uit: De Volkskrant, 19-10-2011, van verslaggeefster Lisa Spit

Rijke trekt nog graag portemonnee voor luxe

Dure horloges, tassen en auto's zijn ondanks de economische crisis niet aan te slepen. Luxemerken Rolls-Royce, Burberry en Louis Vuitton presenteren stijgende verkoopcijfers waarop de crisis geen weerslag lijkt te hebben. Zo zag Rolls-Royce het afgelopen jaar 2.711 auto's wegrollen uit de showroom van de dealer. Een recordaantal, waarvan topman Torsten Müller-Oetvoes denkt dat het dit jaar zelfs nog overtroffen wordt.
    'De kleine man in de straat moet besparen, maar de rijke man niet', zegt analist Willem de Meulenaer van de Belgische beleggingsadviseur Dierrickx. 'Pas wanneer het op een echte grote crisis uitdraait, waardoor bankiers bijvoorbeeld geen bonussen meer ontvangen of op straat komen te staan, zullen de duurdere producten er hinder van ondervinden. Maar traditioneel is het de luxesector die in crisistijd het minst getroffen wordt.'
    LVMH, het Franse moederconcern van Louis Vuitton dat onder andere Marc Jacobs, Dom Pérignon en Donna Karan onder zijn hoede heeft, boekte in 2010 al een recordomzet van 20 miljard euro en een winst van ruim 3 miljard. De eerste negen maanden van dit jaar steeg de omzet van het imperium met nog eens 15 procent in vergelijking met dezelfde periode een jaar eerder en komt uit op 16,3 miljard euro.
    Horloges en sieraden gingen het meest over de toonbank. LVMH zag de omzet hieruit met 26 procent groeien. Onder meer merken als TAG Heuer en Bulgari boekten goede resultaten. Ook Louis Vuitton wist zijn leidende positie te behouden en moest eerder dit jaar zelfs extra fabrieken openen om aan de grote vraag te kunnen blijven voldoen.   ...

Red.:   En weer aan de andere kant:

Uit: De Volkskrant, 04-11-2011, rubriek De Kwestie, door Peter de Waard

Is de grote verarming in de VS begonnen?

Een recordaantal van 45,8 miljoen Amerikanen leeft op voedselbonnen. Dat maakt de crisis al echt voelbaar. In Europa is het nog niet zover.

In plaats van een blik of pakje kippensoep te kopen, kun je ook een hele kip nemen. Gebruik het vlees zoveel mogelijk als beleg voor sandwiches. Van de resterende botten kan de soep worden getrokken. Eet daarbij bonen voor de broodnodige proteïne.
    Enkele honderden bekende Amerikanen hebben zich gewaagd aan de recepten die hun landgenoten met voedselbonnen moeten bereiden. Uit nieuwe cijfers blijkt dat liefst 45,8 miljoen Amerikanen, 15 procent, financieel niet meer in staat zijn om zelf voldoende voedsel te kopen. Zij krijgen bonnen van 4,50 dollar (3,25 euro) waarmee ze in de supermarkt hun dagelijks kostje bij elkaar moeten schrapen. Sommigen kopen een pot pindakaas, die ze dan verorberen voor het ontbijt, lunch en diner.   ...

Red.:   Natuurlijk was die grote verarming allang aan de gang - alleen worden de verschijnselen steeds zichtbaarder.

Uit: De Volkskrant, 29-11-2011, van verslaggeefster Jaap Stam

Hotels groeien tegen de recessie op

Vooral in het hogere segment gaat het de Amsterdamse hotelbranche voor de wind. Het lijkt wel of er helemaal geen crisis is.

De Amsterdamse hotels blijven ondanks de recessie in de hotelbranche flink uitbreiden. De stad verwacht dit jaar de grens van tien miljoen hotelovernachtingen te passeren.
    In 2010 kreeg Amsterdam er negen hotels bij, voornamelijk in de vier- en vijfsterrencategorie, met in totaal 1.244 kamers. De spectaculairste aanwinst is het dure Conservatorium Hotel, dat over enkele weken opengaat. ...

Uit: De Volkskrant, 29-11-2011, van verslaggeefster Jaap Stam

Amsterdam is toe aan het summum van luxe

Conservatorium in de Van Baerlestraat is een hotel van de grote getallen, superlatieven en adembenemende luxe. Meer dan honderd miljoen euro heeft het gekost. De duurste suite gaat 5.000 euro per nacht kosten. De wellnessruimten beslaan duizend vierkante meter. Een totaalbelevenis op internationaal niveau, zegt de directie over de spectaculairste aanwinst van dit jaar in Amsterdam op hotelgebied. ...

Red.:   Die recessie was voor de rijken slechts een dipje - de groei van hun perfide almacht gaat gestaag door.
    En natuurlijk gaat het graaien aan de top door:

Uit: De Volkskrant, 19-12-2011, van verslaggeefster Yvonne Hofs

Salaris topmannen VS stijgt als komeet

De inkomens van bestuursvoorzitters van grote Amerikaanse bedrijven zijn in het crisisjaar 2010 met 36,5 procent gestegen ten opzichte van het jaar daarvoor.
    Dat concludeert het Amerikaanse marktonderzoeksbureau GMI op basis van openbare salarisgegevens van 500 beursgenoteerde ondernemingen. GMI heeft in het onderzoek niet alleen gekeken naar het salaris van de topbestuurders, maar ook naar hun inkomsten uit optieregelingen en prestatiebonussen. In 2008 en 2009 daalden de topinkomens in het Amerikaanse bedrijfsleven nog in reactie op de economische crisis.
    Hoewel de Amerikaanse economie er nog lang niet bovenop is, laten de salarissen van de bestuursvoorzitters dus alweer een komeetachtige stijging zien. De hoofdonderzoeker van GMI, Paul Hodgson, merkte op dat deze uit de pas loopt met de 'relatief bescheiden verbetering' in de winst en de aandelenkoers van de onderzochte bedrijven.
    Het cijfer 36,5 procent is de gemiddelde inkomenswinst van de hoogste bazen van de vijfhonderd bedrijven die deel uitmaken van de toonaangevende beursindex S&P 500. De stijging is iets minder exorbitant, namelijk 27 procent, als het onderzoek wordt verbreed naar drieduizend Amerikaanse ondernemingen.   ...

Red.:   Het uitblijven van een opstand in dat land is een mirakel dat alleen te verklaren is uit twee eeuwen hersenspoeling.
    Een van de mechanismen waarmee die tweedeling tot stand is gekomen:

Uit: De Volkskrant, 25-01-2012, van correspondent Arie Elshout

Ongelijkheid krijgt een gezicht

Het protest onder de Amerikaanse bevolking tegen de ongelijke verdeling van de welvaart heeft een doelwit gevonden: de Republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney.

Mitt Romney verdiende de afgelopen twee jaar 42,5 miljoen dollar (32,7 mln euro) en verwacht daarover 6,2 miljoen dollar belasting te moeten betalen. Dat staat gelijk aan zo'n kleine 15 procent en is verhoudingsgewijs minder dan wat veel niet-rijke Amerikanen moeten betalen.   ...
    Dat is veel lager dan het toptarief van 35 procent voor werknemers met een vast salaris. Dat heeft te maken met het feit dat Romney zijn geld verdiende met investeringen. En voor vermogenswinst, afkomstig uit investeringen, aandelen, dividenden, rente of vastgoed, geldt een toptarief van slechts 15 procent. Het is dit verschil dat ertoe leidt dat veel rijken in Amerika procentueel gezien vaak een kleiner aandeel van hun inkomen aan de belasting hoeven af te dragen dan de middeninkomens.   ...

Red.:    Een ziekte die ook in Europa steeds sterker heerst .
    Een van de weinige economen die het wel eens over feiten heeft, zet er wat van op een rijtje:

Uit: De Volkskrant, 28-03-2012, column door Rens van Tilburg, econoom.

Ouderwetse rock in het Witte Huis

Tussentitel: We zijn abnormale inkomens normaal gaan vinden

Bruce Springsteens Born in the USA klinkt als een hartstochtelijke liefdesverklaring aan zijn vaderland. Begin jaren tachtig ...
    Dit verkiezingsjaar bezingt hij op Wrecking Ball de sloop van de Amerikaanse droom door de financiële elite. En hoewel Springsteen optrad op het inaugurele bal van president Obama, is het de vraag of die ditmaal op zijn steun kan rekenen. Obama benoemde Wall-Streetgetrouwen op de financiële sleutelposities in zijn kabinet. Terwijl het feest bleef op Wall Street, en het almaar stiller werd op Main Street, liet Obama het bij wat gemopper op de bankiers. De belastingdouceurtjes voor de rijkste Amerikanen van voorganger Bush bleven onaangetast.
    Intussen is de inkomensongelijkheid in de VS ongekend. Sinds 1979 groeide het inkomen van de 1 procent hoogste inkomens met maar liefst 275 procent, de onderste 20 procent kreeg er jaarlijks nog geen 1 procent bij. Waar in het oude Rome de 1 procent rijksten 16 procent van de welvaart bezaten, is dat in het moderne Amerika 40 procent. Ten tijde van Born in the USA verdiende de baas in een Amerikaans bedrijf 50 maal het gemiddelde salaris, inmiddels is dat 500 maal. 'Er woedde de laatste 20 jaar een klassenstrijd, en mijn klasse heeft gewonnen', aldus de rijkste man van Amerika Warren Buffett.
    Het bijna even ongelijke Verenigd Koninkrijk verlaagde vorige week het toptarief van 50 naar 45 procent. Economen verwachten hiervan geen positief effect op de economie. Integendeel, economische groei zou juist zijn gebaat bij inkomensgelijkheid. Tegelijkertijd verwachten economen dat hogere toptarieven en winstbelasting de schatkist ook maar weinig opleveren, ze stimuleren vooral belastingontwijking. Financiële instellingen hebben een wereldomspannend netwerk geweven van belastingparadijzen met glimmende toegangspoorten aan de Zuidas, in de City en op Wall Street. Dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen is al lang geen gemeengoed meer. De inkomensongelijkheid is in alle westerse landen flink toegenomen.    ...

Red.:    Het wachten is op het moment dat de burgers de streepjespakken uit hun glanzende torens naar beneden gooien.
    De stroom weerzinwekkende feiten gaat maar door:

Uit: De Volkskrant, 30-04-2012, van verslaggeefster Yvonne Hofs

Topduizend bezit gezamenlijk recordbedrag van 509 miljard euro

Rijke Britten immuun voor recessie

Rijke inwoners van het Verenigd Koninkrijk blijken erg recessiebestendig. De duizend rijkste Britten zagen hun vermogen vorig jaar met gemiddeld 4,7 procent groeien.
    De multimiljonairs (in Britse ponden) die de editie 2012 bevolken van de jaarlijkse rijkenlijst van The Sunday Times bezaten vorig jaar gezamenlijk 414 miljard pond (509 miljard euro). Dat is een record. Het vorige record stamt uit 2008, het laatste jaar voordat de wereldeconomie de pijp aan Maarten gaf. In dat jaar bedroeg het gezamenlijke vermogen van de happy thousand 507 miljard euro, dus 2 miljard minder dan in 2011.
    De lijst bevat dit jaar ook een recordaantal miljardairs. Er zijn 77 mannen en vrouwen wier geldpakhuis meer dan 1.000 miljoen pond bevat. In 2008 waren dat er 75. Hoewel, geldpakhuis is niet helemaal de juiste term. The Sunday Times telde bij het opstellen van de lijst juist geen banktegoeden mee, omdat de hoogte daarvan moeilijk te achterhalen is. De rangorde is gebaseerd op bezittingen als aandelen, vastgoed, land, kunst en eventuele renpaarden. Het werkelijke vermogen van de genummerde rijken zal dus nog iets hoger zijn.   ...
    Zoals bijna overal ter wereld in de laatste jaren, groeit ook in Groot-Brittannië de inkomenskloof tussen arm en rijk. De minder bedeelden zuchten al vijf jaar onder de gevolgen van de recessie, hoge inflatie, een dalende huizenmarkt, overheidsbezuinigingen en de hoogste werkloosheid sinds 1995. Na de val van Lehman Brothers kromp het vermogen van de superrijken ook, vooral door de beurskrach. Maar deze groep is weer boven Jan en zelfs rijker dan voor de crisis, als de schattingen van The Sunday Times correct zijn.   ...

Red.:    Engeland is en blijft het land van Dickens.
    Want het is daar stelen van de armen voor de rijken:


Uit: De Volkskrant, 09-04-2013, van de buitenlandredactie

Mes gaat in Britse sociale zekerheid

In een poging het overheidstekort terug te dringen zet de Britse regering het mes in de sociale zekerheid. 'Het stelsel is kapot en we moeten het repareren. Dat is wat het Britse volk van ons verwacht', aldus de Conservatieve minister van Financiën George Osborne in een radio-interview.
    Osbornes maatregelen ontmoeten veel kritiek van kerken, liefdadigheidsorganisaties en Labour. Maar peilingen laten zien dat tweederde van de bevolking ervan overtuigd is dat de sociale zekerheid aan hervormingen toe is.

Red.:   Daar zijn de media ongetwijfeld ook bemand door gore middenklasse-profiteurs en -graaiers en -lakeien.
    Maar het meest Dickensiaanse land blijft toch:


Uit: De Volkskrant, 22-09-2012, van verslaggever Maarten Keulemans

Demografen geschokt: dramatische omslag

Laagopgeleide blanke Amerikaan leeft drie jaar korter dan in 1990

De vruchten van hyperglobalisering

De explosie van de wereldhandel heeft tot gevolg dat de welvaart in de wereld gelijker wordt verdeeld. Maar binnen veel landen neemt de ongelijkheid in welvaartsverdeling juist toe.

Tot 1997 waren slechts 21 van de 72 zogenoemde ontwikkelingslanden bezig de welvaartsachterstand op de VS, Japan en andere westerse landen in te halen. Dit betekende dat ze toen sneller groeiden dan de rijke economieën.
    Nu lopen acht van de tien ontwikkelingslanden de achterstand op het Westen en Japan in. En dat proces is de afgelopen tijd geaccelereerd - enerzijds omdat zij sneller groeien, anderzijds omdat de westerse landen de laatste vijf jaar ook nog in een crisis zijn geraakt. Of: langzaam wordt de welvaart in de wereld gelijker verdeeld in plaats van ongelijker, zij het dat binnen veel landen de ongelijkheid juist toeneemt.    ...


Red.:    Het lijkt tegenstrijdig maar is heel simpel: de welvaart komt steeds meer in handen van de rijken, en alleen die rijken raken wat meer verdeeld. Wat natuurlijk eigenlijk volkomen worst is: of de vallei nu wordt kaalgeplukt door roofridders aan slechts één kant van de bergen, of van beide kanten - het effect blijft hetzelfde: de bewoners van de vallei worden kaalgeplukt. Leeggeroofd. Door de roofridders.
    En natuurlijk vinden de lakeien van de roofridders het prachtig:

George Packer

Hoe de lagere middenklasse in de VS het slachtoffer werd van de onttakeling van de industrie en de overmoed van Wall Street.

Tussentitel: Packer brengt de kaalslag ijzingwekkend scherp in beeld

Hoe kan het reilen en zeilen van de Verenigde Staten van pakweg 1980 tot heden in kaart worden gebracht? ...
    ... In The Unwinding bewandelt George Packer, sterverslaggever van The New Yorker, de omgekeerde weg. Hij zoomt in op de lotgevallen van drie - schijnbaar willekeurig gekozen - Amerikanen en beschrijft het Amerika van de afgelopen dertig jaar zo veel mogelijk door hun ogen. Een aanpak die de lezer zeer dicht op de huid van het tijdperk brengt ...
    De drie hoofdpersonen zijn Dean Price, zoon van een tabaksverbouwer in North Carolina, die eerst zijn geluk beproeft (en niet vindt) met diverse kleine bedrijven en vervolgens manmoedige pogingen doet om een markt te creëren voor alternatieve energie in zijn conservatieve thuisstaat; Tammy Thomas, dochter van een heroïneverslaafde, die getuige is van de onttakeling van de industrie in de rust belt van Ohio en uit alle macht probeert haar zwarte gemeenschap te behoeden voor verder verval; en Jeff Connaughton, die als student in contact komt met presidentskandidaat (en huidige vicepresident) Joe Biden, voor diens campagne gaat werken, carrière maakt in Washington en een leidend figuur wordt bij een van de invloedrijkste politieke adviesbureaus.
    Gaandeweg wordt duidelijk dat dit trio toch niet zo willekeurig is gekozen als zich in eerste instantie laat aanzien. Deze drie levens zeggen iets over de transformatie die Amerika heeft doorgemaakt. Meer in het bijzonder: de terugval van de lagere middenklasse en de prominente rol die het snelle geld verdienen is gaan spelen.
    Dat laatste ervaart met name Connaughton. Toen hij in de jaren tachtig zijn studie economie voltooide, was het niet langer cool om een carrière op te bouwen bij een gevestigde onderneming waar tastbare dingen werden gemaakt. Daar werd op neergekeken. Nee, als je succesrijk wilde zijn, ging je naar Wall Street, waar je al snel een fortuin kon verdienen met het verhandelen van schimmige financiële producten, die later de hele economie aan het wankelen zouden brengen. En het wheelen en dealen in New York kreeg als het ware zijn politieke pendant in het - ook steeds duurder betaalde - lobbycircuit in Washington.
    De apotheose komt in 2008, niet toevallig het jaar waarin de financiële crisis losbarst. Price kan het al jaren dreigende faillissement niet langer ontlopen, Thomas verliest haar baan en haar huis, Connaughton krijgt steeds meer twijfels over zijn lobbywerk en zet er een punt achter. Voor geen van hen draagt de Amerikaanse Droom nog het masker van de schone belofte - de unwinding in de titel van het boek is compleet. En hun lot staat voor dat van miljoenen andere Amerikanen, betoogt Packer. Amerika dreigde een Wal-Mart in het groot te worden. 'Alles moest goedkoper. Prijzen moesten lager, lonen moesten lager. Vaste industriebanen werden spaarzamer, maar er kwamen wel steeds meer store greeters bij (employés met als enige taak het groeten van klanten, red.).'    ...
    Het neemt niet weg dat de onttakeling van een deel van de industrie en de megalomanie van Wall Street een enorme kaalslag hebben veroorzaakt en het leven van miljoenen Amerikanen hebben ontwricht. Dat is (ook) de harde realiteit, en die wordt door Packer ijzingwekkend scherp in beeld gebracht. ...


Red.:    Het is gewoonweg immoreel om die roofridders en hun lakeien niet te defenestreren.
    Nog een teken daarvan:


Uit: De Volkskrant, 21-02-2014, rubriek De kwestie, door Peter de Waard

Zijn universiteiten geldverspilling?

...    In de VS is de totale studieschuld in vijftien jaar tijd gestegen van 100 miljard naar 1.000 miljard dollar (730 miljard euro). Sommige economen vrezen dat de studieschuldzeepbel de nieuwste tijdbom is onder de Amerikaanse economie, na de hypotheekzeepbel van 2007, die 2.500 miljard bedroeg. Die zeepbel had nog wel vastgoed als onderpand.
    Veel afgestudeerde academici dreigen hun schulden niet meer te kunnen terugbetalen nu ze niet meer automatisch van een goedbetaalde baan zijn verzekerd. In de VS is 12 procent in de leeftijdsklasse 20-24 jaar werkloos tegen een gemiddelde werkloosheid van 6,5 procent. Daarnaast zijn 300 duizend academici noodgedwongen terechtgekomen in slecht betaalde baantjes in de dienstverlening, waarmee ze hun studieschulden - soms oplopend tot 100 duizend dollar - nooit kunnen aflossen. Volgens een onderzoek van adviesbureau McKinsey heeft 10 procent van alle kassières, 15 procent van alle restaurantbedienden en 25 procent van alle winkelverkopers in de VS een academische opleiding. Het aantal wanbetalers onder mensen met een studieschuld neemt schrikbarend snel toe.    ...


Red.:   Dit is natuurlijk het directe gevolg van het verdwijnen van banen uit de hogere-middenklasse. Bij de gewone- en lagere-middenklasse is het natuurlijk progressief erger.
    Peter de Waard is de enige bij de Volkskrant die niet volledig geabsorbeerd is door het neoliberalisme. En dat blijkt ook uit deze verzameling:


Uit: De Volkskrant, 25-06-2014, rubriek De kwestie, door Peter de Waard

Geeft rijkdom ook meer kansen?

Red.:   Vermoedelijk om zijn baan niet in gevaar te brengen voorzoet De Waard de platte maar voor neoliberalen onaangename waarheden vaak van vraagtekens.

Cameron ziet minister met lede ogen vertrekken

In de Conservatieve Partij van de Britse premier David Cameron is een stammenstrijd uitgebroken, nadat minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid Iain Duncan Smith vrijdagavond zijn ontslag had ingediend.
    Het aftreden van de invloedrijke bewindsman was een regelrechte aanval op minister van Financiën George Osborne. ...
    ... IDS, zoals hij wordt genoemd, was woedend over Osbornes voornemen het persoonsgebonden budget voor gehandicapten te versoberen en de opbrengt te gebruiken om de drempel voor de hoogste belastingschijf te verhogen en de vermogenswinstbelasting te verlagen. ...,


Red.:    Zo Dickensiaans ploertig zie je het toch zelden ...Meestal houdt men er wat tijd tussen ...
    Nog maar eens een voortgangsrapportje:


Uit: De Volkskrant, 09-08-2016, van verslaggever Remco Andersen

Britse kloof tussen rijk en modaal groeit gestaag

Inkomens van Britse topbestuurders zijn het afgelopen jaar met gemiddeld 10 procent gestegen. Daarmee was in 2015 de gemiddelde beloning van een Britse bestuursvoorzitter 140 keer zo hoog als het gemiddelde salaris van een werknemer in zijn bedrijf, en 183 keer zo hoog als dat van de gemiddelde Brit.
    Dat meldt de Britse denktank High Pay Centre, die jaarlijks Britse topinkomens op een rijtje zet. Zij keken naar de inkomens van bestuursvoorzitters van bedrijven genoteerd aan de voornaamste Londense beurs, de FTSE 100. Het gemiddelde inkomen van de voornamelijk topmannen - onder de tien allergrootste verdieners is al twee jaar geen vrouw te bekennen - was in 2015 zo'n 5,48 miljoen pond (6,45 miljoen euro), tegenover 4,96 miljoen een jaar eerder. Grootste grootverdiener in 2015 was met 70,4 miljoen pond Martin Sorrell, van marketingconcern WPP. Hij ging er een bescheiden 28 miljoen op vooruit in vergelijking met 2015.    ...


Red.:   Volhouden zo ...
    Kijkm er eens ... Het zoveelste bewijs dat tegen de vrije economie van het neoliberalisme geen enkel kruid is gewassen:


Uit: De Volkskrant, 24-08-2016, door Sterre Lindhout

Analyse | Armoede in Duitsland

Duitsland in ban van kloof rijk en arm

In Duitsland, het land van de volgens bondskanselier Merkel 'hoge sociale standaarden', is zo veel aandacht gekomen voor armoede dat dit hét thema van de verkiezingen kan worden.

Tussentitel: In Schaduwduitsland werken de meeste mensen in de lagelonensector

Duitsland is in de ban van een nieuwe kloof door het land: de kloof tussen rijk en arm. Recente studies duiden op het ontstaan van een economische en maatschappelijke achterhoede die de aansluiting met het welvarende Duitsland dreigt te verliezen. En de politieke noodzaak om die kloof onder ogen te zien is groter dan voorheen. Want de groeiende ongelijkheid biedt een verklaring biedt voor de opmars van de rechts-conservatieve partij AfD.
    Het komende Duitse verkiezingsjaar kan zomaar uitdraaien op een strijd om de gunst van de arme man. Dat zal een harde strijd worden, want het vertrouwen in de regeringspartijen, Merkels CDU en - vooral - de sociaal-democratische SPD is juist in deze groep historisch laag.
    'Waarom is er wel geld voor vluchtelingenopvang en integratie, maar niet voor hogere uitkeringen?' Die vraag gonst op elke bijeenkomst van de AfD.
    De econoom Marcel Fratzscher verklaart die angst en haat jegens vluchtelingen sociaal-economisch. In zijn afgelopen voorjaar verschenen boek Verteilungskampf laat hij zien dat inkomen en vooral vermogen bijna nergens in de geïndustrialiseerde wereld zo oneerlijk verdeeld is als in Duitsland.
    Van de Duitse bevolking loopt 20 procent volgens Europese standaarden 'risico op armoede'. Dit is voor West-Europese begrippen een relatief fors percentage, in Nederland is het 12 procent. En klimmen op de sociale ladder is er moeilijker dan in de meeste andere EU-landen. Wie in Duitsland arm geboren wordt, blijft meestal ook arm.
    Fratzscher is niet zomaar een econoom, maar de directeur van het Deutsche Institut für Wirtschaftsforschung (DIW), de belangrijkste onafhankelijke economische denktank van het land.
    Afgelopen voorjaar verscheen ook een onderzoek van de aan de SPD gelieerde Friedrich-Ebert-Stifung (FES) dat grote regionale verschillen laat zien tussen niet alleen inkomen en vermogen, maar ook opleiding, gezondheid en levensverwachting. En die scheidslijn loopt niet alleen tussen het oude West- en Oost-Duitsland, ook tussen het arme noorden en het rijke zuiden. De meeste armen wonen in Bremen.
    Deze constateringen zijn een klap met vlakke hand in het gelaat van de regering. Want het land van Angela Merkel gaat nog altijd prat op het succesverhaal van de typische Duitse 'sociale markteconomie', een ronkende economische motor met als zijspan een goed geoutilleerde verzorgingsstaat die gelijke kansen moet garanderen. ...


Red.:   Sprookjes, dus, dat laatste: neoliberalisme leidt uiteindelijk en overal tot Dickensiaanse toestanden. Er is slechts één remedie: financiële en economische dwang. Vanuit de overheid.
Naar Anglicisme, inleiding , Rijnlands & Angl., overzicht , of site home .