Bronnen bij Morele keuze

De grote morele keuze is die tussen materiële en geestelijke waarde. Eerst de negatieve aanpak: de vele aanwijzingen dat de keuze voor de materiële waarde niet werkt (nu.nl , 05-11-2005 uitleg of detail ):
  Nastreven bezit maakt ongelukkig

Het najagen van materialistische doelen kan tot ontevredenheid leiden en psychische problemen geven. Dat blijkt uit een onderzoek van de internationale zakenbank Dresdner Kleinwort Wasserstein (DrKW).

Het rapport van James Montier, directeur en beleggingsstrateeg bij DrKW, is gepresenteerd aan investeerders en vermogensbeheerders, aldus de Britse krant Financial Times zaterdag.

Ervaringen
Er is volgens Montier bewijs volop dat het investeren in ervaringen, zoals een tocht naar de Machu Picchu in Peru, mensen gelukkiger maakt dan het najagen van bezittingen. Wel stelt hij dat aan basisbehoeften moet worden voldaan en zijn opvattingen gelden voor mensen die meer dan 25.000 dollar (22.000 euro) per jaar verdienen.
    "Het betekent overigens niet dat je je spullen maar moet verkopen, hoewel daar veel voor te zeggen is", citeert de krant zaterdag de bankier.

Geld en geluk
Montier had vermogensbeheerders eerder al laten schrikken met zijn opvattingen dat geld en geluk niets met elkaar van doen hebben. Het nastreven van ervaringen heeft volgens de beleggingsstrateeg het voordeel dat die altijd uniek zijn terwijl een woning of een auto snel de norm worden. Hij raadde bovendien zijn gehoor aan te waken voor het syndroom zich met anderen te vergelijken.


En (de Volkskrant, 27-09-2008, interview door Steffie Kouters):
  Manfred Kets de Vries

Hij dankt zijn wereldfaam aan het ontleden en adviseren van organisaties en leiders. Zichzelf laat Manfred Kets de Vries (66) wat minder makkelijk kennen. 'Ik kan me erg extravert gedragen, maar ik ben vrij introvert. Dat bleek mee te vallen.

...   De telefoon gaat, in zijn Parijse appartement waar hij al meer dan twintig jaar woont met zijn Zweedse vrouw. Het is de assistent van een Russische miljardair, om het nieuwste telefoonnummer van zijn baas door te geven. Ja, dat doet Kets de Vries ook nog, naast al zijn andere werk: het coachen van bestuurders, van wie sommige lijden aan het 'wealth fatigue syndrome', het rijkdommoeheidsyndroom. De symptomen zijn: depressie, paranoia, eenzaamheid en verveling. De multimiljonairs en miljardairs weten van gekkigheid niet meer aan welke boot, vliegtuig of vrouw ze hun geld nu weer moeten uitgeven. Of - en dat is ernstiger - welke reorganisatie ze deze keer eens gaan doorvoeren, om zichzelf te prikkelen.
    'Ik moet hem bellen', zegt Kets de Vries. 'Hij begint dan eerst over zaken, maar eigenlijk voelt hij zich alleen.'    ...

En (de Volkskrant, 30-07-2005, door Frank van Alphen):
  Rijk en toch gelukkig

Geld alleen is niet genoeg. Dat leert baanbrekend 'life planner' George Kinder zijn cursisten in een Londens landhuis. Wat zou je doen als je nog tien jaar hebt te leven?

Diederik Habbema is rijk. Hij is succesvol horecaondernemer en directeur van een groot reclamebureau. Sinds zijn studie economie heeft hij een hele reeks kroegen en discotheken gekocht, beheerd en met winst verkocht, behalve zijn eerste café, het Amsterdamse etablissement Luxembourg aan het Spui. En hij heeft een tweede huis op Ibiza.
    Toch is Habbema niet tevreden. 'Van jongsaf aan wilde ik rijk worden', vertelt hij. Zijn moeder vertrok toen hij klein was en kwam pas een paar jaar later weer terug.
    Geld daarentegen was zekerheid. Stabiliteit. Met geld, concludeerde Habbema toen, kon je je verzekeren van vriendschap en liefde. 'Nu ben ik rijk', zegt hij, 'maar dat brengt me geen rust. Het is toch vreemd dat je wakker ligt van geld als je al meer dan genoeg hebt.'
    Zijn financieel adviseur kan deze gebruinde vijftiger niet helpen. ... Habbema heeft een adviseur nodig die een stap verder gaat.
    Zo iemand is George Kinder. Daarom is Habbema naar Londen gereisd waar Kinder in een statig landhuis in Richmond Park de workshop The seven stages of money maturity geeft. ...

En (dit zijnde de aanvullingen in 2017) (NRC Handelsblad, 31-03-2006, door Dany Jacobs, hoogleraar Strategie):
  Geef geluk niet op voor groei

Elke keer vinden opinie- en beleidsmakers weer redenen om te verklaren dat het heel slecht gesteld is met onze economie en maatschappij. De column 'Stop met huishouden!' (Opiniepagina, 24 maart) van de in Amerika wonende Heleen Mees is daar een mooi voorbeeld van. Nederlanders werken gemiddeld 25 procent minder en hun inkomen is navenant circa een kwart lager. Amerikanen hebben dan ook gemiddeld langere werkweken en kortere vakanties, maar meer geld te besteden. Ik zou zeggen: wie is hier het slimst bezig? Mees komt tot de omgekeerde conclusie. En met haar veel beleidsmakers.
    Ondanks de onheilspellende berichten is Nederland zonder twijfel een van de meest ontwikkelde en concurrerende landen ter wereld. Gemeten naar bruto nationaal product per hoofd van de bevolking komt Nederland op de negende plaats. Dat leidt tot een hoog niveau van maatschappelijk welzijn. In de World Database of Happiness komt Nederland op de zevende plaats; de VS staan op plaats dertien. In de Human Development Index van de Verenigde Naties komt Nederland op de vijfde plaats, na Noorwegen, Zweden, Australië en Canada. De VN zelf vinden de Human Poverty Index een betere maat, waarbij gekeken wordt naar mate van ongelijkheid en sociale uitsluiting. Hier eindigt Nederland als derde laatste, vóór Zweden en Noorwegen.
    Je zou mogen verwachten dat Nederlandse beleidsmakers trots zijn op dit soort prestaties. Het omgekeerde is waar. Elke keer wordt onderstreept hoezeer Nederland afglijdt. Cijfers als bovenstaande mogen niet waar zijn. ...

Al de mensen die dit soort dingen beweren en propageren, staan onder invloed van het economisme, geldzucht, neoliberalisme, parasitisme, de levensvisie van de Geldwisselaars in de Tempel, het Oude Testament, de Joodse levensvisie. De visie die het meest verregaand verwezenlijkt is hier:
  De VS mogen een grotere staatsschuld hebben of het hoogste percentage mensen in de gevangenis ter wereld ...

Die aanhang hier hebben bij ...:
  De VS ... het weerhoudt onze beleidsmakers er niet van om ons telkens weer de VS als voorbeeld voor te houden.

... de politieke, bestuurlijke en media-elite die allemaal gedomineerd worden door de Joodse levensvisie.
    Waar tegenover staat ...:
  Terwijl Nederland een van de meest geavanceerde en creatieve economieën ter wereld is. Economisten mogen de opvatting toegedaan zijn dat hard werken de enige deugd is, in de creatieve belevenis-economie vormen goed leven en vrije tijd een groot economisch goed, zowel aan de vraag-, als aan de aanbodkant. Wat het laatste betreft: creativiteit gedijt niet als je alleen maar lange uren maakt. Het goede leven gaat teniet aan het gemekker van de economistische zeurpiet.

... de beschaving. En teken hierbij aan dat creativiteit juist niet gedijd bij lange uren, en dat kwaliteit eigenlijk alleen maar voorkomt tezamen met vrijwilligheid.

Iedereen weet dit allemaal, of in ieder geval bijna iedereen, en toch is de Kwade levensvisie dominant. En ook dat is een proces dat bekend genoeg is (VARA TV Magazine, nr. 34-2006, door Jelle Vanhijfte):
  Zeeuws licht

Zomergast van vanavond: filosoof Ad Verbrugge (1967), idealist in barre tijden.

...  Maar Verbrugge is vooral filosoof.  ... Verbrugge stelt in zijn werk de verabsolutering van de individuele vrijheid en de gevolgen daarvan, calculerend consumentisme en een asociale samenleving, aan de kaak. Hij ageert vooral tegen de zelfgenoegzaamheid van de huidige tijd. De mens doet tegenwoordig wat hij wil, hij is vrijer dan ooit. De wereld is ervoor hem, de wereld is er om door 'jou' te worden geconsumeerd en 'jou' een goede tijd te geven. Wat we nodig hebben, vertellen de reclamejongens ons we!. Ongebreideld consumeren als het hoogste goed, eenieder wil zijn piece of cake in deze prefabgenotswereld.
    Maar het is een schijnvrijheid. Dat gebrek aan gemeenschapszin, deze solipsistische gevoelsbeleving, zoals Verbrugge het noemt, breekt de mens en de samenleving uiteindelijk op, met alle kwalijke gevolgen van dien. We zitten gevangen in een systeem, dus.
    Het doet een beetje den ken aan 'Archie, de man van staal' zoals dat vroeger in stripblad Sjors verscheen. Archie was op zich een goedzak, niks mis mee, maar had een vijand: een enorme amorfe gele pudding. Zodra die over hem heen viel, was het afgelopen met Mr. Nice Guy. Dan was Archie in de ban van de pudding en werd hij erg vervelend, zeg maar gerust kwaadaardig.

Hierin wordt nog een factor genoemd: de absoluut-individualistische of solipsistische levenvisie tegenover de collectieve. Iets dat opgeteld kan worden bij het voorgaande, want die absoluut-individualistische levensvisie is ook een kernaspect van de Joodse levensvisie, met haar afkeer van alles dat neigt naar overheid, natie, staat enzovoort uitleg of detail uitleg of detail .
    De amorfe gele pudding die Archie verandert in een kwaadaardig figuur, is niet geel maar zit vol blauwe zespuntige sterren. De amorfe gele pudding die de producerende mens, de Europese mens, verandert in een kwaadaardig figuur, is de Joodse levensvisie .

Voor een verwante psychologische verklaring van het verschijnsel dat zo veel mensen dit weten, maar er toch niet naar handelen, zie hier . Voor een vollediger en toch beknopte beschrijving van andere aanverwante verschijnselen, zie hier .


Naar Morele keuze , Algemeen lijst , Algemeen overzicht , of site home .

 

28 sep.2010; 21 jun.2017