Bronnen bij Cultuur, gelijkheid, joods: anti-nationalisme en Nederlandhaat

Inleiding

Deze website staat voor de opvatting dat tussen de diverse culturen op de wereld een continue cultuurstrijd aan de gang is, en dat dat een normale zaak is. De voortzetting van het proces van evolutie op het niveau van menselijke groepen dat al aan de gang is sinds het ontstaan van de soort. Wat het beste functioneert, overleeft .

Die cultuurstrijd wordt in veel kringen wel erkend als aan de gang tussen Europese culturen en die van recente immigranten. Op deze website is ontdekt dat dit ook geldt voor de oudere Joodse immigranten. Deze website is begonnen met de beschrijving van de strijd tussen het Rijnlandse model , genoemd naar de coöperatieve natiestaten van de Noordwest-Europa, en het Angelsaksische model. Dat laatste is ook bekend als "neoliberalisme" en is regelrecht afkomstig van en staat voor het Joodse maatschappelijke model .

Dit verschil in economisch-maatschappelijk model heeft een basis in een verschil in opvatting over sociaal-psychologisch functioneren: is de medemens iemand om mee samen werken, of slechts een concurrent in het verwerven van rijkdom? Dit aspect is behandeld elders uitleg of detail .

Hier gaat het om een specifiek aspect van deze cultuurstrijd: de Noordwest-Europese natiestaat heeft grenzen nodig om misbruikmakers van de interne solidariteit buiten te houden. Het Joodse maatschappijmodel leeft bij volkomen open grenzen.

Hier gaat het om het bewijzen van de juistheid van dit laatste aspect. Wat beperkt zou kunnen blijven tot een enkel voorbeeld, uitgesproken door een "links" politicus die niet als vertegenwoordiger van het Joodse model bekend stond en staat (NRC Handelsblad, 10/19-01-2004, door Paul Scheffer):
  De fictie van grenzeloze solidariteit

...    De sociaal-democratische burgemeester Jacques Wallage zegt: maar wie zijn wij om een`eerstgeboorterecht' uit te oefenen, hoezo is Nederland van zijn inwoners? Iedereen heeft recht op dit stukje aarde, waarom zouden zijn toevallige inwoners daar enig bijzonder recht op kunnen doen gelden? Deze erfenis van vier eeuwen staat ter beschikking van iedereen. ...

Dit houdt natuurlijk automatisch een ontkenning in van alle moeite die door eerdere en huidige generaties in dat stukje aarde is gestoken, tezamen zijnde de lokale "cultuur". Hier diezelfde Joods denkende (en zijnde) persoon over die cultuur (Over identiteit, zelfrespect en integratie, zesde DEND-lezing, door J. Wallage, burgemeester van Groningen, 31-10-2002, in Tilburg):
  Het bizarre is dat Nederland als het om verbindende culturele noties gaat een schamel gezamenlijk bezit heeft.

Dat wil niet zeggen dat deze Joodse cultuurdrager geen respect heeft voor welke cultuur dan ook, of het bestaan van alle cultuur ontkent (de Volkskrant, 18-12-2003, van een verslaggever):
  Wallage protesteert tegen islam-uitspraken Hirsi Ali

Burgemeester Wallage van Groningen protesteert in een brief aan de VVD-Tweede-Kamerfractie tegen de uitlatingen van het Kamerlid Ayaan Hirsi Ali over de islam. Wallage, oud-fractievoorzitter van de PvdA, vindt dat Hirsi Ali de Nederlandse moslimgemeenschap intimideert en haar grondrechten aantast.    ....

Oftewel: de Joodse cultuurdrager en -aanhanger Jacques Wallage vindt dat Nederland een schamel cultuurtje heeft dat geen enkele bescherming nodig heeft, maar dat de cultuur van moslim-immigranten een zeer definitief bestaan heeft, en een bestaan dat tot in haar grondvesten wordt aangetast als iemand wijst op de schamele aspecten ervan (vrouwonvriendelijkheid, autoritair-zijn, homohatendheid, enzovoort uitleg of detail ).

Dit soort combinatie van uitspraken staat in rationele beschouwingen bekend als "contradicties" , en in meer populaire als "gotspes".

De rest van dit artikel bestaat uit een verzameling soortgelijk materiaal, en de bijbehorende analyses. Dit om aan te tonen dat het gegeven voorbeeld geen uitzondering is, maar dusdanig exemplarisch dat het als kenmerk voor de hele cultuur kan worden gebruikt, zowel qua maatschappelijke stellingname als het gebezigde woordgebruik (natuurlijk zijn er uitzonderingen ).

Voor de bijpassende sociaal-economische opvattingen zie hier uitleg of detail - voor de brede maatschappelijke gevolgen van de onderliggende levenshouding, zie hier uitleg of detail - voor het verband van deze uitspraken met antisemitisme, zie hier  .

Bronnen

Het voorbeeld van Jacques Wallage is dat van een politicus, min-of-meer in diplomatentaal gegoten. Kunstenaars als schrijvers weten het plastischer uit te drukken (NRC Handelsblad, 27-12-2006, door Ilja Leonard Pfeijffer):
  De boeren hebben de macht gegrepen

Nederland is in 2006 een kleinburgerlijk, provinciaals, xenofoob land geworden. Nederland heeft definitief gekozen voor de nostalgie van het verleden,voor de knusheid van benepen burgerlijke bangigheid, voor nationale trots op de koekjestrommel, signaleert Ilja Leonard Pfeijffer.

Na het lezen van de koppen heb je als werkend mens al meer dan genoeg hiervan. Voor wie de naam even niets zegt: Ilja Leonard Pfeijffer is succesvol en prominent schrijver van gedichten en boeken. van joodse afkomst. Met een trektocht naar plus jarenlang verblijf in Italië achter de rug. Het aloude "Het paradijs ligt op Hawaï" (later: Samoa) syndroom. Hier alsnog een stukje uit dit epistel:
  De uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen in november bevestigde precies dat Nederland in 2006 een kleinburgerlijk, provinciaals, xenofoob land is geworden. De winnaars waren de SP, de ChristenUnie, de anti-islampartij van Geert Wilders en in mindere mate het CDA van premier Balkenende, dat in elk geval de grootste partij bleef. Wat deze partijen gemeen hebben, is hun diepe geworteldheid in de provincie, in Oss, in de bible belt, in Limburg en op het katholieke en christelijke platteland. Wat deze partijen gemeen hebben, is hun conservatief provinciaals gedachtengoed.

Ad nauseum.

Misschien wel gevaarlijker zijn de varianten die in ethische taal geformuleerd zijn: (de Volkskrant, 12-04-2008, door Ernst Hirsch Ballin, minister van Justitie):
  Laat horen wat moreel belangrijk is

De ethische oriëntatie van politici geeft leven aan de democratie, mits zij deze overtuiging met respect inbrengen, zegt Ernst Hirsch Hallin.


Behoren politici en ambtsdragers zich neutraal op te stellen, of mogen zij hun positie aanwenden, om de samenleving te kneden naar het model van hun eigen verhouding tot religie of levensbeschouwing?   ...
    Dit houdt verband met de scheiding van kerk en staat, maar ook met het karakter van onze democratische rechtsstaat zoals dat wordt weerspiegeld in de Grondwet. Ik zie in de Grondwet drie dimensies, die ik beschouw als identificerend voor Nederland:   ...
    3. Vandaar het grote gewicht van de in de artikelen 90 tot 94 van de Grondwet juridisch gewaarborgde verbindingen met het Europese recht, het toelatingsbeleid van vluchtelingen, kennismigranten en andere vreemdelingen, de internationale juridische samenwerking, en de bevordering van de internationale rechtsorde als constitutionele doelstelling. Hierin komt het recht overeen met het land in zijn fysieke condities: grenzen zijn niet langer - en zeker niet noodzakelijk - afgrenzingen, maar verbindingslijnen of raakvlakken.   ...

Het beroep op internationale wetgeving en het specifiek vermelden van kennisemigranten, zonder het dan eveneens relevante vermelden van economische vluchtelingen en gelukszoekers onder de paraplu van de asielwetgeving, geeft natuurlijk al voldoende aanwijzing met wat hiermee bedoeld wordt. Maar voor de volledigheid schrijft Ernst Hirsch Ballin, minister van Justitie, het nog eens in zoveel woorden erbij: de grenzen kunnen wel afgeschaft worden - iedereen is welkom.
    Dit is een filosofie die volstrekt natuurlijk is voor een migrantenvolk. Maar degelijkheid is hij dusdanig duidelijk in zijn volkomen omgevingsvijandige extremisme, dat men dat kennelijk ook beseft, want in deze expliciete vorm wordt het maar weinig waargenomen. Maar in de andere opvattingen over alles aangaande migratie enzovoort is ze duidelijk terug te vinden als de gemeenschappelijke achtergrond: het recht van de migrant of nomade om te bewegen van nederzetting naar nederzetting, telkens als de oude nederzetting te veel is uitgeput om nog als levensbron voor de nomade te kunnen dienen.

Natuurlijk is het zo dat op een gegeven binnen de nederzettingen weerstand tegen dit soort gedrag ontstaat. De nomaden of migranten noemen dit dan "vreemdelingenhaat" of "xenofobie", en schrijven het toe aan de lokale cultuur. Die dan ook niets waard is en afgeschaft moet worden, zoals we al hebben gezien. Dit natuurlijk geheel in tegenstelling tot de cultuur van de nomaden of migranten, die beschermd moet worden en dus wel veel waard is (uit de Volkskrant, 29-09-2008, door Ulli d'Oliveira, oud-hoogleraar internationaal privaatrecht en migratierecht aan de UvA):
  Albayrak solt met vrouwen

Ulli d’Oliveira hekelt het ferme optreden tegen polygamie. Moeten aspirant-Nederlanders hun niets vermoedende andere Marokkaanse vrouw dumpen?

Staatssecretaris Albayrak van Justitie zei dinsdag tijdens het vragenuurtje in de Tweede Kamer dat zij het ‘onacceptabel’ vindt dat polygaam getrouwde buitenlanders Nederlander konden worden. ...
    Ook kondigde ze een onderzoek aan naar de vraag of in het buitenland gesloten polygame huwelijken hier automatische erkenning moeten krijgen. ...
    Hier zijn halsoverkop wetgevingszaken gedaan zonder enige reflectie.    ...
    Maar het streven om bigame buitenlanders die er voor het overige voor in aanmerking komen uit te sluiten van het Nederlanderschap, miskent de negatieve gevolgen van zo’n beleid. Men verwacht van de aspirant-Nederlander dat hij zijn niets vermoedende andere Marokkaanse vrouw dumpt met een verstoting die in Nederland erkend kan worden. Dat is sollen met vrouwen. Mooi voor een regering die zoveel aan gezinswaarden en moraliteit doet.
    Hier speelt zich een botsing van culturen af die niet optimaal wordt opgelost door een handjevol (vooral bejaarde) bigame buitenlanders van het Nederlanderschap uit te sluiten. ...

Het idee van een monogaam huwelijk behoort dus tot het schamele cultuurtje, en dat van een polygame kennelijk tot de rijke cultuur. Een stellingname die rechtstreeks stamt van het Joodse culturele etnocentrisme (uit: de Volkskrant, 24-07-2009, door Jan Tromp):
  Voor wie last heeft van de verbetenheid en de wrok

'Inburgering', stelt PvdA-coryfee Wallage, 'loopt via de weg van emancipatie, niet via de aanpassing.' Stukken van hem uit de jaren '90 zijn gebundeld in Plaats van bestemming
.

...   Op bladzijde 155 van Plaats van bestemming vinden we in een opstel uit 2001 het beredeneerde, en in elk geval het humane antwoord. 'Inburgering', schrijft Wallage, 'loopt via de weg van emancipatie, niet via de aanpassing.' Zeg zelf, hier wordt al het gedraai en gedoe dat de laatste weken rondom het onderwerp is vertoond, in een pennestreek geanalyseerd en gekarakteriseerd.
    'Wat voor mensbeeld hebben politici eigenlijk die migranten met droge ogen hun identiteit denken te kunnen afpakken?', stelt Wallage in een volgend stuk. 'Je cultuur, je moedertaal, de verhalen van je ouders en grootouders, de humor, het verdriet dat alles kun je niet afleggen alsof het een oude jas is.'   ...
    Hij beschrijft hoe hij in Manhattan eens een groep oude Joodse mannen trof op een bankje aan het water. Ze kwamen uit Oost-Europa en woonden al een halve eeuw in Amerika. Ze spraken Jiddisch met elkaar. ...

En dit Joodse recht op cultuurbehoud wordt direct geprojecteerd op de cultuur van andere immigranten, terwijl de residente bevolking dat recht keihard ontkend wordt.

Deze aanval op onze cultuur is in de openbare discussie begonnen door Hedy d'Ancona, met haar inmiddels legendarische uitspraak dat de multiculturele samenleving een verrijking was voor ons land. Oftewel: dat vrouwenonderdrukking, uithuwelijken, inteelt, eerwraak, mannen- en vrouwenbesnijdenis, ritueel slachten, kunstcensuur, meningencensuur, en al die andere uitingen van multiculturaliteit een verrijking van onze samenleving zouden zijn. Hier nog eens uitgebreid uitgevent (de Volkskrant, 20-03-2010, door Hedy d’Ancona e.a.):
  Wij nemen stelling

Burgers moeten van zich laten horen. We mogen ons niet laten gijzelen door verbaal geweld van haatzaaiers, zeggen Hedy d’Ancona e.a.

Nederland is een mooi land. ... Dankzij de diepgewortelde traditie van tolerantie en respect voor diversiteit konden tot nu toe etnische en religieuze minderheden hun volwaardige plaats innemen.
    Deze interne openheid is altijd een sterke basis geweest voor de internationale openheid van Nederland. Deze belangrijke kenmerken worden bedreigd door populistische predikers van angst en haat. Zij willen Nederland veranderen in een intolerant land, een culturele eenheidsworst, gezuiverd van ‘niet-westerse’ etnische, religieuze en culturele elementen. Met hun politiek van ‘wij’ tegen ‘zij’ zetten ze burgers tegen elkaar op en met hun pleidooien voor racisme en discriminatie op basis van geloof en afkomst drukken ze minderheden in een hoek.    ... .

De bekende leugens en omdraaiingen: het zijn de allochtone immigranten die discrimineren en racistisch zijn uitleg of detail , en waar ze in de meerderheid zijn de blanken in de hoek drukken zodat ze uit hun wijken vluchten uitleg of detail . En degenen die bezwaar hebben tegen de moslims pleiten niet voor eenheidsworst, want er wordt niets gezegd van andere Europeanen, Chinezen, enzovoort, alleen over de moslims met hun haatzaaiende koran en halal-en-haram regeltjes. En hun religieuze activisme in de vorm van de hoofddoek.
    Maar natuurlijk zijn de autochtonen de schurken, die de allochtonen ook sociaal-economsch onderdrukken:
  De daadwerkelijke sociaal-economische problemen die onevenredig veel allochtonen raken,

Geen woord over het de sterk achterblijvende leerprestaties van de allochtonen waardoor ze die positie hebben. Stel je voor, moslims die ergens in onderpresteren - die waardigheid weer.
    Én wat ze het liefst natuurlijk meteen zien verdwijnen, in goed-islamitische traditie, is het recht om op deze achterlijkheden kritiek te uiten:
  Al te vaak verbergen de predikers van angst en haat zich achter de vrijheid van meningsuiting. Het respecteren van die vrijheid ontslaat ons echter niet van de plicht om tegen abjecte vreemdelingenhaat publiekelijk stelling te nemen en minderheden te beschermen tegen discriminatie en racisme. Te weinig burgers, intellectuelen en politici spreken zich uit tegen de discriminatie onder de dekmantel van ‘religiekritiek’

En in dit geval komt ook dat bekende wanstaltige begrip van het respect om de hoek kijken:
  Ook het pleidooi om ‘de grote schoonmaak van onze straten’ te beginnen door een kopvoddentaks in te voeren tast de waardigheid van de moslims aan en ondergraaft de democratische principes.

Christenen mag je voor alles uitmaken, en op dit moment is het misbruik op internaten volop in het nieuws, maar moslims, nee, die hebben waardigheid, die je niet mag schenden. Christenen mag je bekritiseren, maar voor moslims moet je respect hebben.
    Kijk, en dat is nu een echte bedreiging van democratie.
    Tussen twee haakjes: dat kopvoddentaks, één keer uitgesproken,  is iets waar de multiculturalisten echt zonder limiet op kunnen klaarkomen.
    Het is regelrecht eigen-volk-haat, oikofobie, waar deze mensen aan lijden. Die zich inlaten met iemand die een islamitische moord op een schrijver heeft bepleit, een regelrechte onze cultuur vijandige vijfde-colonnist uitleg of detail .

Dat al deze opvattingen direct zijn geïnspireerd door de joodse culturele achtergrond wordt nog eens expliciet gezegd, volstrekt overbodig, hier (de Volkskrant, 20-10-2012, boekrecensie, door Anet Bleich):
  Het joyeuze feminisme van Hedy d'Ancona

Hedy d'Ancona, de grande dame van de Nederlandse vrouwenbeweging
...

...     In het derde kabinet-Lubbers, waar ze als minister onder meer verantwoordelijk was voor de opvang van asielzoekers, had ze het daarom moeilijk met haar partijgenoot Aad Kosto. Het was de tijd van de oorlogen in Joegoslavië en Somalië. Het aantal vluchtelingen nam fors toe. Kosto wilde die instroom zoveel mogelijk beperken en dat stuitte D'Ancona tegen de borst. Dat kwam niet in de eerste plaats doordat in de grachtengordel (waarvan Hedy onmiskenbaar deel uitmaakt) ruimhartigheid toen in de mode was. Meijer laat zien dat haar allergie tegen discriminatie van vluchtelingen of migranten vooral te maken heeft met het feit dat haar vader en grootouders in de Holocaust omkwamen en haar grootvader van moeders kant een Pools-Russische vluchteling was. 'Volstrekt toevallig bevinden we ons in een situatie om over anderen te beslissen omdat we hier nu eenmaal zijn geboren', zo formuleert ze zelf dit elementaire gevoel.

Ook D' Ancona en met haar Bleich stellen hier dus expliciet: wij Nederlanders (en andere Europese nationaliteiten) hebben niet het recht ons te beschermen tegen de instroom van parasieten komende van elders. En let op de woorden 'dit elementaire gevoel' - hier staat expliciet: het gaat om een cultureel vastgelegde ideologie. De ideologie van de Joodse cultuur. De ideologie van het nomadisme  - het vrij kunnen rondtrekken van plek tot plek nadat de vorige plek is uitgewoond.
    Deze nomadistische houding gaat ontzettend ver. Ze leidt in de geest van de nomadisten tot een afkeer van alles dat inheems is aan de plek waar ze verblijven, en een automatische voorkeur voor alles dat via migratie binnenkomt. Nog een bijdrage van Anet Bleich (de Volkskrant, 18-07-2007, door Anet Bleich):
  Het gelijk van Ella Vogelaar

Het inmiddels veelbesproken interview van Ella Vogelaar in Trouw heb ik met plezier gelezen. Het had iets van een frisse lentebries die de resten van een donderwolk verjaagt.


Waar zijn die critici toch zo boos over? Gaat het om Vogelaars vaststelling dat er angst bestaat voor de islam? Om haar wens de gelijkstelling tussen de islam als religie en de fundamentalistische, laat staan terroristische uitwassen ervan te doorbreken? Vinden de critici het verkeerd dat ze constateert dat de islam op dit moment een van de grote godsdienstige stromingen in Nederland is, omdat er een miljoen mensen die (in elk geval nominaal) moslim zijn in dit land wonen en in de toekomst vrijwel zeker nog meer?    ....

De waarde van welke opvattingen in zowat één enkele zin kan worden ingeschat (de Volkskrant, 21-07-2007, ingezonden brief van Pieter Markus, Geldrop):
  Islamitische traditie

Anet Bleich verwelkomt net als Ella Vogelaar een 'islamitische traditie' in Nederland (Forum, 18 juli). Maar van die traditie worden uitgesloten: fundamentalisme, terrorisme, het stenigen van overspeligen, het doden van afvalligen en homoseksuelen, het handen afhakken van dieven, de maatschappelijke achterstelling van vrouwen, vrouwenbesnijdenis, eerwraak, uithuwelijking, polygamie, het verbod voor moslimvrouwen te huwen met een niet-moslim, kledingvoorschriften, de achterstelling van andere godsdiensten en onverdoofd ritueel slachten.
    Wat blijft er dan voor leuks over, voor moslims en voor ons? Bleich noemt vijf keer per dag bidden, geld geven aan de armen en de bedevaart naar Mekka. Nederland besteedt reeds het hoogste percentage van zijn nationaal inkomen aan ontwikkelingshulp, dus met het geld geven aan de armen zit het goed. In Mekka zijn wij als ongelovigen niet welkom. Blijft over vijf keer per dag bidden.
    Dat is een wat magere oogst, waar ik niet enthousiast van word. Dus wat bedoelen Vogelaar en Bleich in godsnaam met een 'islamitische traditie' in Nederland?.

Dan weer terug naar Bleich:
  Uit al deze opmerkingen haal ik als kern: de islam is hier, is onder ons, en het is in het belang van alle betrokkenen als we leren om het een beetje met elkaar te vinden. Geef elkaar de ruimte, is het idee. Is dat verkeerd? Wonderlijk!.

En nu Bleich over één van de partijen die ze de ruimte zou willen geven (de Volkskrant, 24-05-2006, column door Anet Bleich):
  Uitgeburgerd om een bagatel

... Maar hoe komt ze daarbij? Wij zijn het volk! Wat Verdonk ‘het volk’ noemt, is niet meer of minder dan een stel rancuneuze, van de politiek en de democratie vervreemde (klein)burgers. Nee, dit is niet elitair. Want je beledigt het volk door te veronderstellen dat het dom is. ...
    ... Verdonk staat dicht bij het volk, zo beweert ze.
    Maar hoe komt ze daarbij? Wij zijn het volk! Wat Verdonk ‘het volk’ noemt, is niet meer of minder dan een stel rancuneuze, van de politiek en de democratie vervreemde (klein)burgers. ... .

Oftewel: de Nederlanders uit de stad zijn rancuneuze kleinburgers. En degenen die buiten de stad wonen ... (de Volkskrant, 22-11-2006, column door Anet Bleich):
  Boerka’s en buitenlui

...    Je kunt van Balkenende zeggen wat je wilt, maar hij is een erudiet man en heeft, zeker de laatste jaren, veel gereisd. Hoe is het dan mogelijk dat ik telkens als ik hem in beeld zie het gevoel krijg dat ik de geur van de koeienstal waar hij maandag zo welsprekend bezig was, kan opsnuiven? Normen en waarden, geen hangjongeren, opvoeden, respect, respect, gezag en flauwe grappen. Biezelinge rules!
    Het gaat me er niet om het platteland te diskwalificeren, maar ik zou wel graag willen weten hoe het komt dat iemand die regeringsleider was en weer wil worden zich erop toelegt de tolk te zijn van alles wat kleinburgerlijk, bekrompen en beperkt van horizon is. En het allerergste is: het slaat aan!

... zijn bekrompen en beperkt van horizon.
    Anet Bleich heeft een diepe liefde voor alles wat migrant is, en een diepe haar voor Nederlanders.
    Natuurlijk zijn de politiek-correcte opvattingen over immigratie en multiculturalisme in feite een bedreiging van onze samenleving. En er is geen enkele reden om te veronderstellen dat mensen als D'Ancona en later Van Thijn en Cohen, die veelvuldig hetzelfde verkondigden uitleg of detail , dat niet wisten. Anders dan dat ze volstrekt dom en stompzinnig waren, iets dat leden van deze cultuur zichzelf nooit zullen vinden. Waarna alleen de bedoeling overblijft zoals die blijkt uit de woorden van Wallage: de kwaadaardige. Men heeft toen al de aanval op de Nederlandse cultuur ingezet, met de allochtone immigranten als stoottroepen. Zie bijvoorbeeld ook de lijst deelnemers aan de politieke correctheid, waaraan het multiculturalisme ook bijna één-op-één verbonden is - ook daar een sterk contingent aan vertegenwoordigers van de nomadische cultuur  .

En die strijd gaat tot op de dag van vandaag door. Kijk maar naar een ander prominent, de directeur van het Sociaal en Cultureel Planbureau, Paul Schnabel (de Volkskrant, 08-10-2008, van verslaggever John Wanders):
  Nederlander bestaat toch niet

Directeur Paul Schnabel van het Sociaal en Cultureel Planbureau geeft Máxima alsnog gelijk, en niet zo’n beetje ook.


Prinses Máxima had gelijk toen ze zei dat ‘de Nederlander’ niet bestaat. Het concept ‘Nederlandse identiteit’ rust primair op emotionele beleving en mythologisering van het verleden, verkondigde directeur Paul Schnabel van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) gisteren tijdens een lezing in Rotterdam.
   ‘Onze gemeenschappelijke geschiedenis stelt in werkelijkheid minder voor dan wij denken. Je hoort vaak dat we vroeger zo’n eensgezind volkje waren. In werkelijkheid hadden katholieken en protestanten in Nederland volledig gescheiden werelden gecreëerd.’   ...
    Nederland is geforceerd tot eenheidsstaat en het is louter aan een historische toevalligheid te danken dat Venlo niet aan de Duitse maar aan de Nederlandse kant van de grens belandde, aldus Schnabel. ‘En daarom maakt Geert Wilders nu deel uit van de Nederlandse identiteit.’
    Maar je kon in de jaren vijftig tenminste nog gewoon je keukendeur open laten, citeerde hij oudere Nederlanders. ‘Ja, moeder was toen nog hele dagen thuis. Bovendien viel er in die tijd niks te halen.’
    De calvinistische volksaard wordt al evenzeer opgeklopt, vindt de SCP-directeur en deeltijd-hoogleraar in Utrecht. ‘De calvinisten vormden in Nederland een minderheid – al was het een dominante.’
    Onze visie op de Gouden Eeuw is volgens hem ook vertekend door emotie. ‘We zeggen in het buitenland graag dat Nederlanders goede schilders zijn. Nou, niet iedereen is dat, hoor.’
    Op basis van recent opinieonderzoek concludeerde Schnabel dat Nederlanders één ding gemeen hebben: ‘Alle Nederlanders vinden dat de andere Nederlanders te egocentrisch zijn.’
    Samenvattend: ‘Máxima had gelijk, maar kreeg het niet. En dat is dan ook wel weer heel erg Nederlands.’

Paul Schnabel constateert dat er diverse groepen Nederlanders zijn, en dus is er niet dé Nederlandse identiteit - het bekende onbenul van mensen die niets van van het begrip "groep" (van mensen) begrijpen - dus niets van sociologie, want sociologie gaat eigenlijk alleen maar over groepen. Deze Paul Schnabel die het bestaan van het begrip "sociologische groep" ontkent, is socioloog, deeltijdhoogleraar, en directeur van de Sociaal en Cultureel Planbureau. Je verstand staat er bij stil ... Tenzij je aanneemt dat er andersoortige motivatie is voor het oordeel dat er geen Nederlandse identiteit bestaat zoals het willen vernietigen van die Nederlandse identiteit - door het bevorderen van maximale immigratie ...

Ook in juridisch kringen heeft het Joodse denken een stevige machtsbasis (de Volkskrant, 14-01-2011, door Jonathan Witteman):
  Egbert Myjer | Nederlandse rechter bij het Europees Hof voor de Rechten van de mens

'Mensen worden intoleranter, ook in Nederland'

Europees rechter Egbert Myjer ergert zich kapot aan 'zondebokdenken, superioriteitsgevoelens en eigen volk eerst-gedachten'.


Tussentitel: Het gaat om het hooghouden van de menselijke waardigheid

...    Myjer maakt zich zorgen over de groeiende onverdraagzaamheid tegenover minderheden, ook in Nederland. Tegen het Groningse universiteitsblad Checks & Balances sprak hij eerder dit jaar over 'de goedkope retoriek van lieden die zich ver verheven achten boven andere mensen die een andere huidskleur of geloofsovertuiging hebben'. 'Intolerantie, zondebokdenken, superioriteitsgevoelens, eigen volk eerst-gedachten; dat zijn zorgelijke situaties.' .

Natuurlijk is er geen enkele reden je zorgen te maken over de Nederland- en Nederlandse-culuur vijandigheid van de immigranten. Immigranten hebben sowieso cultureel altijd gelijk: besnijdenis, ritueel slacht, uithuwelijken, sharia: bij iedere botsing kiezen de Joden voor de kant van de immigranten
     De eerst geciteerde uitlatingen van Wallage stammen uit een tijd, rond 2004, dat soort uitingen zeldzaam waren. Het was niet nodig om actief tegen het "nationalisme" op te treden, omdat in de Noord- en West-Europese landen het gevoel voor de nationale identiteit vrij zwak was, met name door de gevolgen van wat gezien werd als het Duitse nationalisme.

Toch zijn joden ook in die tijd wel actief geweest in hun streven, via bijvoorbeeld hartelijke steun aan de Europese eenwording en het internationalisme in het algemeen, door mensen als Max Kohnstamm uitleg of detail (Wikipedia) en Mom Wellenstein uitleg of detail (Wikipedia). Deze namen klinken sommigen misschien wel onbekend in de oren. Maar toen de Europese Unie voor "haar inspanningen voor de vrede" de Nobelprijs kreeg, waren dit twee commentaren (de Volkskrant, 15-10-2012, column door Sheila Sitalsing):
  Nobel 

Tussentitel: De prijs gaat natuurlijk wel naar een persoon

Max Kohnstamm, die in 2010 op 96-jarige leeftijd overleed ...
    Hij zou de rest van zijn leven het evangelie van de Europese eenwording uitdragen ...
    ... Toen de Europese Unie vrijdag de Nobelprijs voor de Vrede kreeg toegekend ...

En hier de andere genoemde (de Volkskrant, 13-10-2012, van de buitenlandredactie):
  Vredesprijs voor EU: opsteker of foute grap?

De grote bijdrage die de Europese Unie leverde aan stabiliteit op het continent dat ooit louter oorlog kende wordt allerwegen erkend. ...

Reacties op Nobelprijs (door Sterre Lindhout en Mariken Smit)
Direct na het bekend worden van de toekenning van de Nobelprijs voor de Vrede aan de EU, stroomden de reacties binnen..
Edmund Wellenstein (93)
Oud-secretaris-generaal van de Hoge Autoriteit van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS):

Oftewel: er wordt een hele column gewijd aan Kohnstamm en de eerste de door de redactie om een reactie wordt gevraagd is Wellensetin. Aangevende het belang van hun rol bij het ontstaan van de Europese eenwording. Het grote nomadische imperium zonder landsgrenzen waarin iedereen vrij kan rondreizen naar de plek waar hij het best kan profiteren en parasiteren.
    Dit waren allemaal acties die achter de schermen werden uitgevoerd. Maar twee ontwikkelingen noodzaakten een steeds openbaarder stellingnemen door het nomadisme. Ten eerst de massa-immigratie van allochtone immigranten, die, door de overlast en criminaliteit die zij veroorzaken, immigratie in het algemeen een slechte naam hebben gegeven. En het nationale gevoel in de Europese landen hebben versterkt.
    En de tweede en meer recente ontwikkeling zijn de diverse gevolgen van de Europese eenwording, waardoor een instroom van voornamelijk Oost-Europese arbeidsimmigranten is ontstaan - ook gepaard gaande met overlast en criminaliteit. En met de financiële crisis ook een groeiende weerstand tegen Europa in het algemeen.
    De strijd waar hierover gepraat wordt, lijkt dus die tussen nationalisme en internationalisme, maar als je je beperkt tot het Joodse deel van het internationalisme, is dat dus vrijwel uitsluitend een internationalisme qua reismogelijkheden - cultureel houden Joden minstens net zo sterk aan het eigene als de culturen waartussen ze verkeren.
    En een tweede correctie op dat beeld is het ermee verbonden aspect van goed en kwaad: internationalisme is goed en nationalisme is kwaad. Nu is het zeker zo dat bepaalde vormen van nationalisme kwaad zijn. Maar evengoed zijn bepaalde vormen van internationalisme minstens even kwaad. Dat zijn die aspecten die streven naar vrije import van goedkope arbeid daarmee de arbeidspositie van alle werkers ondermijnen, de dominantie van de internationale financiële wereld, en ideologieën als het kapitalisme en het neoliberalisme. Dat laatste niet geheel toevallig het geestesidee van een drietal mensen van Joodse origine: Ayn Rand, Milton Friedman en Alan Greenspan  . En in dat kapitalisme en de financiële wereld spelen er ook vele vertegenwoordigers van deze cultuur een belangrijke rol  .
    Tot die kwalijke aspecten van het internationalisme is dus ook het ondermijnen van gezonde vormen van nationalisme, die er ook zijn. Tot nationalisme is de Noord- en West-Europese landen behoort onder andere het veel grotere sociale vertrouwen en de veel betere samenwerking in deze landen   . Iets dat ondermijnd wordt door het etnocentrisme van de allochtone immigranten, en de pleidooien  internationalisten. Dit alles ter inleiding verzameling van die ondermijning vanuit de cultureel joodse hoek.
    We beginnen met een raillerend exemplaar dat stamt van het Volkskrant-weblog, waar langere tijd een harde strijd tussen multiculturalisten en een paar normale mensen heeft gewoed - Volkskrant-weblog, 25-11-2007, door Ely de Waal:   
  Wij Nederlanders KUNNEN ook heel aardig zijn


Dat 'Wij Nederlanders ...' is een bekende truc van de immigranten - bijvoorbeeld Nazmiye Oral maakt er ook vaak gebruik van  . "Wij Nederlanders" blijken in dat soort stukjes allerlei vervelende eigenschappen te hebben, die dan ook een reden zijn om de goede eigenschappen van immigranten: hoofddoek, boerka, sharia, eerwraak, over te nemen. Zo stond bijvoorbeeld in een vorige bijdrage van deze auteur stond de zin  'Wij Nederlanders kunnen ons als een ongelofelijk stel klootzakken gedragen tegenover een buitenstaander, als we in een groep uit hetzelfde dorp of stad of streek komen', wat hem op een berg commentaar kwam te staan, met allerlei illustraties van de werkelijkheid dat dat overal en in ieder land geldt.
    Maar deze auteur heeft in het algemene niet zo'n hoge dunk van Nederland sinds daar niet alleen in hallelujah-termen over immigranten wordt gepraat, zoals blijkt uit deze illustratie bij zijn weblog:
  Who's afraid of red white and blue



ely 2006

Acryl op page toilet papier

Dit dus wat betreft de waarde van dat 'Wij Nederlanders'.
    Maar, vindt hij dus: Nederlanders kunnen ook heel aardig zijn - als ze dus maar aardig zijn voor kleine dus zielige gekleurde mannetjes. Zie de manier waarop de grote blanke het kleine zwarte mannetje bij de hand neemt. Dan zijn Nederlanders aardig. En je mag dus beslist niet tegen de komst van nog een paar miljoen van dit soort mannetjes zijn. Dan ben je een xenofoob, racist, fascist en kind van Adolf Hitler, zoals dit soort lieden op dat Volkskrant-weblog allemaal uitvoerig betoogd hebben.

Dat de afkeer van Nederland niet voorbehouden is aan Joodse webloggers, blijkt uit de volgende bijdragen van Joodse schrijvers - uit de Volkskrant, 03-06-2010, column door Max Pam:
  Mijn lang gekoesterde afkeer van de kleur oranje

Tussentitel: Goethe beweert dat oranje vooral onbeschaafde en ruwe mens en aanspreekt

Mijn zoon ging dinsdag voetbal kijken bij een lieve, kinderrijke familie. Zelf hebben ze vier - misschien wel vijf - kinderen, maar de deur staat altijd open. Nog een kind erbij? Gezellig! Ze zijn van keurige afkomst. De man doet iets in ontwikkelingshulp en internationale betrekkingen, waardoor ook een aureool van idealisme op ze afstraalt. Soms ben ik jaloers op ze, omdat ze naast alles een vanzelfsprekende huiselijkheid verspreiden die ikzelf volkomen mis.
   Toen ik in de pauze van de wedstrijd binnenkwam, trof ik ze zoals ik ze nog nooit had gezien: helemaal uitgedost in het oranje. De hele familie - grootouders, broers en zusters - het was een en al oranje dat de klok sloeg..Grootvader had zelfs een oranje colbertje aan, dat je volgens mij alle en bij een echte kleermaker kunt laten maken. Verder was er een keur aan oranje broeken en shirts, terwijl oranje pruiken en hoedjes kleine sprongetjes maakten als zich tijdens de wedstrijd een spannende situatie voordeed.
    Het tafereel deed mij beseffen dat ik mijn mening over de kleur oranje moet bijstellen. Het is niet omdat ik een republikein ben dat de kleur mij nooit erg sympathiek is geweest. Oranje is een beetje een harde, nare kleur. Door dat laagje oranje glazuur is het koffiebroodje dat dezer dagen bij de bakkers ligt, voor mij niet echt een lekkernij. Al dat oranje gekleurde voedsel in de schappen bezie ik trouwens met groot wantrouwen: van oranje via, tot oranje chips en oranje Mora-kroketten. Uit vroegere ervaringen weet .ik dat sinaasappelen en mandarijnen van origine oranje zijn, want anders zou ik er geen hap meer van door mijn keel krijgen.
    Mijn afkeer van de kleur oranje heb ik lang gekoesterd. ...

Een eloquente uitdrukking van emoties die een aantal decennia erg populair was in de kringen van politici, bestuurders en de intellectuele- en kunst-elite. Zeg maar vrijwel de hele top van de maatschappij. De oligarchie. Overigens, stel je eens voor dat je een artikel zou stijven met als titel: "Mijn lang gekoesterde afkeer van de combinatie blauw-wit". Je zou meteen voor het antisemitisme-tribunaal gesleept worden.
    En om te laten zien dat dit geen enkelingen zijn, hier nog een populaire joodse schrijver (de Volkskrant, 03-11-2010, column door Arnon Grunberg):
  Vaals

Recentelijk noemde ik de heer Rutte de burgemeester van Vaals. ...
     Als puber ben ik ooit in Vaals terechtgekomen. Ik heb de Vaalserberg beklommen en wandelde vervolgens door naar Aken. Veel pubers doen dergelijke zaken samen, ik deed het liever alleen.
    Als ik vreemd zou gaan in Nederland zou ik dat in Vaals doen.
    Vanuit Vaals kan men lopend het land verlaten. Men kan uitwijken naar Duitsland of België. Alleen al dat neemt me voor Vaals in. ...

Een van de vele wederkerende thema's van Arnon, naast kapitalisme, neoliberalisme, en meer van de al eerder genoemde combinatie van weerzinwekkendheden.

En nog een paar contemporaine gevallen (de Volkskrant, 22-10-2011, boekrecensie door Olaf Tempelman):
  Oranje en rode zon

Anno 1969 hoorde de 18-jarige Anet Bleich ...
    Bleichs essay De boze babyboomer bevat meer fraaie, met zelfspot gebrachte herinneringen aan de tijd dat alles anders moest. Bleich - kind van Midden-Europese Joden die wonderwel de oorlog overleefden ...
    De boze babyboomer maakte al voor het verschijnen flinke discussie los. ... Bleich heeft genoeg oog voor de mindere kanten, maar wijst, en dat kan geen kwaad in deze tijd, ook op een reeks merites. De boosheid van deze babyboomer zit in de staart, waarin zij zich verbaast over de cultuuromslag die zich tien jaar geleden tamelijk onverwacht in Nederland voltrok. 'De blik afwenden van de wereld, in een tijd dat alles en iedereen op de wereld meer dan ooit onderling verbonden is, for better or for worse, is ongelofelijk kortzichtig.' Je hoeft geen babyboomer te zijn om dat te onderschrijven.

Hier zit het verschil tussen de Nederlander en de cultureel jood: voor de Nederlander is het for better or for worse een afweging: te veel for worse maakt dat hij die 'onderlinge band', een propagandaleugen die staat voor arbeidsmigratie en neoliberaal kapitalisme, niet meer zo ziet zitten. Voor de cultureel jood zijn de open grenzen grenzen een allesoverheersende factor, waardoor hij zelfs de meest waanzinnige uitwassen van die 'onderlinge  band' door de ogen zal zien. Een 'onderlinge band', ook vaak "internationale solidariteit" geheten, waarvan de onzin staat uitgelegd hier  .
    Wat natuurlijk ook geldt voor de recensent, eveneens stammend uit die cultuur:
  Je hoeft geen babyboomer te zijn om dat te onderschrijven.

Nee, daarvoor is een joodse culturele oorsprong ruim voldoende.
    Een voorbeeld van het anti-Nederlandse geluid van Bleich uitleg of detail zoals dat jarenlang in de Volkskrant te lezen is geweest (de Volkskrant, 28-01-2012, door Anet Bleich):
  Non-fictie | Essays over nieuwerwetse mix van populisme en nationalisme

Op zoek naar het verloren monoculturele paradijs

Buitenstaander spelen op het Haagse Binnenhof en namens ‘het volk’ aantrappen tegen het politieke bestel. Populisten doen niets liever, tot ergernis van hun critici.


De virtuele stormloop op het Binnenhof van Geert Wilders’ PVV, voorafgegaan door de spectaculaire opkomst en val van Rita Verdonk, blijft de gemoederen bezig houden. ...

Nationalisme .... Brrrr....
    Overigens de dochter van Bleich heeft ook zo'n hekel aan monoculturele paradijzen. Daarom zit ze ook in Israël ...

En als laatste in deze serie opeenvolgende gevallen, columnist van het rabiate taalgebruik Bert Wagendorp  , die de laatste tijd wat bedaard leek. eerst even een specimen uit zijn eerdere oeuvre (de Volkskrant, 30-06-2008, column van Bert Wagendorp):
  Maestro, muziek!

Iedereen die besluit het Slot Schönbrunn op ware grootte na te bouwen in een stadion, kan op mijn enorme bewondering rekenen. Ik zou zoiets zelf nooit bedenken. En als ik het wel zou bedenken, zou het zo’n nepslot van piepschuim worden met confettifonteinen, zogenaamde ijsdansers op rolschaatsen die halverwege door de bordkartonnen kroonluchters zouden worden getroffen en toneelknechten in de namaakpaarden.
    Mijn Schönbrunn zou niet de ideale droomwereld tonen die André Rieu ons voorspiegelt in A romantic Vienna night. Het zou A chaotic Vienna night zijn ...
...    André’s Schönbrunn is mooier dan het echte. Daar staat bijvoorbeeld maar zelden een orkest te spelen, je moet er oppassen voor zakkenrollers, het kan er hard regenen en het is één grote toeristenval.
    In de Utrechtse vinexwijk Leidsche Rijn staan de eerste huizen alweer te koop, omdat sommige bewoners zijn geschrokken van het feit dat er ook allochtonen in de wijk blijken te wonen.
    De bewoners waren nou juist uit de oude stad verhuisd om daar vanaf te wezen. Ze dachten dat ze maar naar de andere kant van het Amsterdam-Rijnkanaal hoefden te verkassen, om het paradijs dat ze meenden te hebben verloren terug te vinden.
    Ze dachten dat ze naar een eeuwigdurende voorstelling van André Rieu gingen, maar dat was niet zo.
    André! Een romantische Hollandse avond, met een ijsbaan en een koek- en-zopietent. Met Sinterklaas op het dak en muziek van Eddy Christiani – en alle allochtonen nog in Allochtonië. In duizend ton staal, met echte Hollandse molens en Piet Kraak weer op doel.

Rabiate Nederlandhaat, dit. Maar zoals gezegd, hij leek wat tot bedaren gekomen. Maar voor Rita Verdonk, die twee halsmisdaden begaan heeft, wil hij weer eens ouderwets uitpakken (de Volkskrant, 22-10-2011, column door Bert Wagendorp):
  Rita

Rita Verdonk heeft zich teruggetrokken uit de politiek. Dat maakte ze gisteren bekend in EénVandaag. ...
    De onwaarschijnlijke politieke carrière van Rita Verdonk verdient boeken, toneelstukken, films en musicals. Hij gaat terug op één woord: daadkracht. Niet daadkracht in de praktijk, want die toonde Verdonk hooguit toen ze Ayaan Hirsi Ali een mes in de rug stak. ....
    Als minister was ze een mislukking, als Kamerlid meestal afwezig. De keren dat ze zich nog wel met het debat bemoeide, zagen we een ordinair type dat zich overschreeuwde om maar overeind te blijven in het geweld van Geert Wilders.
    ... Ze heeft laten zien dat intelligentie geen voorwaarde is voor politiek succes. En dat hoogmoed voor de val komt.
    Ze wordt nu ondernemer. Rita Verdonk BV doet onder meer in 'Daadkrachtig Advies'. Ik vrees een spoedig faillissement, van Rita Verdonk BV, of anders wel van haar cliënten.
    Rita Verdonk, vaarwel.

De twee halsmisdaden van Rita waren natuurlijk haar pogingen om een rem te zetten op de massa-immigratie, en haar keuze van partijnaam : "Trots op Nederland". Want Bert, met een oma in Israël, is natuurlijk hartstikke voor vrije migratie, en heeft ook, net als de heren Wallage, Pam en Grunberg, de pest aan Nederland:
  Ze heeft ons onze leegheid getoond, ons opportunisme en onze goedgelovigheid.

Dat 'ons' en 'onze' is natuurlijk met uitsluiting van Bert zelf, en de Wallage's, Pam's en Grunberg's, al die anderen die meer waarde hechten aan de "internationale gemeenschap" dan de goede gang van zaken in eigen land. Kijk maar:
  Op 9 juni dag stemden nog 52.937 mensen op ToN, zo'n tienduizend te weinig voor een zetel. Sindsdien antwoord ik op de vraag hoeveel totale en ongeneeslijke mafkezen er eigenlijk in Nederland wonen altijd: '52.937, om precies te zijn'.

Allemaal ongeneselijke mafkezen, die mensen die wat om Nederland geven.

Van Grunberg wordt een aparte verzameling aangelegd waar we later op terugkomen. Vanaf nu houden we hier zijn bijdragen aan de ondermijning van de Nederlandse sociale samenhang en maatschappelijke vertrouwen bij (de Volkskrant, 25-10-2011, column door Arnon Grunberg):
  Het begrip 'thuis'

In NRC Handelsblad belicht Rem Koolhaas tien wereldtrends. De eerste, onder het kopje 'uitsmeren', gaat over mobiliteit. Verwijzend naar Dubai schrijft Koolhaas over plekken waar mensen 'niet thuis zijn of net weg moeten'. Inderdaad zou iedereen die nadenkt over identiteit, sociale cohesie en nationalisme Dubai moeten bezoeken.
    Wij hechten nog aan de gedachte dat de plek waar je woont, werkt en waar je familie is ongeveer dezelfde plek is. Voor miljoenen mensen bestaat deze omstandigheid niet meer. ...

Zoals we hier al op diverse plaatsen hebben laten zien: die 'miljoenen mensen' bestaan uit de bestuurlijke kunst-, en intellectuele elites, plus de rijke en van oudsher de joden. De overige miljarden blijven thuis en doen het werk voor de eersten.
  En het vermoeden is gerechtvaardigd dat steeds meer mensen om hun welvaart op peil te houden of te vergroten tijdelijk zullen emigreren, vaak met achterlating van hun familie.

De zekerheid bestaat dat steeds meer mensen daardoor hun welvaart zullen verliezen, en in opstand zullen komen tegen deze sprinkhanenplaag.
  Het begrip 'thuis' zal meer en meer een mythisch in plaats van een concreet karakter krijgen.

Een bekende joodse wensdroom.
  De nationalistische folklore, die aanslaat bij een gedeelte van het electoraat, niet alleen in Nederland, is in feite een poging deze ontwikkeling te ontkennen. 

Met als riposte: "De burgers doorzien de internationalistisch folklore, en Grunberg poogt in feite deze ontwikkeling te ontkennen."

Uit dezelfde krant (de Volkskrant, 25-10-2011, column door Bert Wagendorp):
  Dreiging

Morgen moet de eurocrisis zijn opgelost. ...
    Ik hoop dat ik donderdag wakker word in een Europa dat het varkentje van de eurocrisis eindelijk heeft gewassen en dat een forse stap op weg naar verdere integratie heeft gezet. ...

Weg met Nederland en het Nederlandse! De universele houding onder immigranten, nieuw en oud!

Vervolg