Bronnen bij Retorische trucs: aanwrijven

Een voorbeeld uit een van de traditionele toepassingen van het "aanwrijven" (Volkskrant.nl, 04-02-2013, Reuters):
  'Advertenties Google racistisch'

Wie via Google zoekt naar namen die veel voorkomen bij donkere mensen, krijgt vaker misdaadgerelateerde advertenties te zien dan bij een zoektocht naar 'blanke namen'. Dat meldt de BBC op basis van een nieuw onderzoek.

Harvard-professor Latanya Sweeney concludeert in haar onderzoek dat er bij de zoekresultaten van Google gediscrimineerd wordt. Ze analyseerde welke soort advertenties er werden getoond bij het intypen van bepaalde namen als zoekwoord. Daarbij keek ze naar de resultaten die Google gaf en naar die van de site van Reuters, die ook advertenties van het Google-netwerk toont. Bij het invoeren van namen als Leroy, Kareen en Keisha kwamen 25 procent meer advertenties van sites naar boven die bijvoorbeeld iemands criminele verleden onderzoeken. Namen als Brad, Luke en Katie hadden dat niet.    ...
    Omdat ze niet precies weet hoe Google te werk gaat bij het tonen van advertenties, wil ze er nog geen harde beschuldigingen aan vastknopen.

Professor Latanya Sweeney, zelf zwart, hoeft hier geen keiharde beschuldiging aan vast te knopen, want zoals het er staat is het al een keiharde beschuldiging. Door middel van "aanwrijven".

En in Nederland zijn er ook een aantal traditionele toepassingen. Hier is er eentje (Telegraaf.nl, 25-09-2013):
  'Asscher mag niet, miezerig mannetje wel'

D66-leider Alexander Pechtold beschouwt het als „een keuze van de Kamervoorzitter” om niet in te grijpen toen PVV-leider Geert Wilders hem woensdag uitmaakte voor „zielig, miezerig, hypocriet mannetje”. „Ik kan het zelf wel aan”, reageerde Pechtold desgevraagd.    ...
    De aanvaring tussen Pechtold en Wilders ontstond toen de D66-leider zijn PVV-collega verzocht afstand te nemen van rechts-extremistische uitingen bij een PVV-demonstratie afgelopen zaterdag. „Ik heb Wilders niet uitgemaakt voor rechts-extremist, alleen gevraagd om afstand te nemen. Maar dan kruipt hij in de slachtofferrol en begint te schreeuwen en te schelden.”

Natuurlijk is het "aanwrijven" door Pechtold met rechtsextremisme (in berichten over de demonstratie in de politiek-correcte media is er totaal geen gewag van gemaakt) een vorm van "schreeuwen en schelden", en is het gedrag van Pechtold correcter dan Wilders dat deed te kwalificeren, als "lafhartig en laag-bij-de-gronds". 

Een voorbeeld uit een hele aparte klasse van "aanwrijven" (de Volkskrant, 12-10-2013, column door Olaf Tempelman):
  Niet alle boeken bereiken de mensen die ze moeten lezen. Olaf Tempelman brengt mens en boek bij elkaar.

Een boek voor...

Waarom Bashar al-Assad Eichmann in Jeruzalem van Hannah Arendt moet lezen

Tussentitel: Het familiebedrijf Assad handelt in repressie

... Dat een dictatorszoon ook heel gewoon kan zijn, zie je aan Bashar al-Assad, tot 1994 oogarts in Londen. 'Beleefd en bijzonder vriendelijk', typeerde de Nederlandse fotograaf Jeroen Kramer hem dinsdag in de Volkskrant. ...

Olaf Tempelman uitleg of detail is van de politieke-correctheid zelve. En de politieke-correctheid stelt dat de Syrische president Assad de duivel is, en de soennitische terroristen die tegen hem strijden live knuffelbeertjes zijn. Dus gaat in het hoofd van Tempelman, bij  het vernemen van een ietwat meer genuanceerd beeld over Assad, de schakelaar van het zwart-denken over om die kleine nuancering weer recht te zetten. En in zijn door zijn cultuur gedomineerde hoofd zitten door zijn cultuur ingebakken denkbeelden. Dus wat hanteer je om de nuancering van het zwart-beeld weer recht te zetten?:
  Verliest de staatsveiligheidsdienst de controle over de bevolking, dan wordt geweld gebruikt. Zo draaide de winkel lang voor vader de boedel overdroeg. De 'eigenlijk heel gewone' zoon doet wat er van iemand in deze bedrijfscultuur wordt verwacht. Zulke mannen werden vaker gesignaleerd. Een halve eeuw geleden schreef Hannah Arendt over een SS Obersturmbannführer die terecht stond in Jeruzalem: dit is niet het monster waarvoor hij wordt aangezien, dit is eigenlijk een heel gewone man.
    Tot op de dag van vandaag ligt die these onder vuur: Adolf Eichmann ...

De holocaust! Assad is Eichmann.
    Aanwrijven.

Politieke-correctheid is een ziekte die ieder gevoel voor fatsoen te gronde richt. Hier is er zo eentje (de Volkskrant, 09-01-2016, door Toine Heijmans):
  Liever gevaar lopen dan je mond houden

Een postduif vliegt in Cuba de cel binnen van de dissidente schrijver Ángel Santiesteban-Prats. Hij brengt een brief van Toine Heijmans.

Zeer geachte Ángel Santiesteban-Prats,

...    Niet lang geleden was ik in Noord-Korea, een land dat nauwelijks nog ademt, en daar rook ik de onvrijheid. Het was een geur. Het duurde een paar dagen ...

Gevolgd door een dikke stroom van de bekende praat. En dan:
  Het voert te ver om Cuba met Noord-Korea te vergelijken. Of niet?

Riposte: "Het voert te ver om Toine Heijmans met een strontvretende stinkende rioolrat te vergelijken. Of niet?"


En hier eentje met de potentie om het archetype van het verschijnsel te worden. De auteur is een zomer-columnist van de Volkskrant innemende de plaats op pagina 2 waar normaliter de ster-columnisten Wagendorp uitleg of detail en Sitalsing uitleg of detail opereren (de Volkskrant, 16-07-2018, column door Robert van de Griend):
  Meisje Nijman

Zaterdag publiceerde deze krant een artikel over een duister onlinenetwerk waarin mannen naaktfoto’s ruilen van vrouwen en meisjes, zonder dat die daar weet van hebben. Het was om mismoedig van te worden. Het liefst zou je alle meisjes van Nederland tegen dit soort smeerpijperij in bescherming nemen. Maar hoe in hemelsnaam?
    Goddank is daar Bart Nijman, boegbeeld van Geenstijl ...

Juist ja ...
    Meer van het literaire topwerk van deze auteur hier uitleg of detail .


Naar Retorica, trucs , of site home ·.

25 sep.2013