Niet willen deugen

Eén van de thema's van deze site is de stelling dat het niet-deugen van deze wereld er niet aan ligt dat er iets fundamenteels niet aan deugt, maar dat te veel mensen willen dat de wereld niet deugt. Deze mensen worden hier omschreven als mensen die niet deugen. Overigens is niet willen deugen natuurlijk een broertje van "niet willen weten" , omdat een andere hier gehanteerde stelling luidt dat iedereen weet van deugen is - behoudens enkele psychopaten.

Van de groep van mensen die niet willen deugen zijn de belangrijksten degene in de top van de maatschappij, omdat zij in belangrijke mate de inrichting en de sfeer van de maatschappij bepalen.

Degenen die niet willen deugen en die de inrichting bepalen worden meestal gedreven door materialistisch egoïsme, geld of macht. Deze groep wordt behandeld in de algemene beschrijving van het functioneren van de maatschappij .

Degenen die niet willen deugen en de sfeer van de maatschappij bepalen worden meestal gedreven door intellectuele en emotionele sensatiezucht.

Deze laatste groep bestaat voor een groot deel uit intellectuelen, voornamelijk uit de hoek van de zachte wetenschappen, mensen in creatieve beroepen of die zich als in creatieve beroepen zien, en alles wat tussen en rond deze twee groepen zit. Dat betreft dus politieke en culturele commentatoren, journalisten, kunstenaars, reclame en PR-figuren, TV-medewerkers, cabaretiers, enzovoort. Een voorbeeld: zie hier sportjournalist en columnist Mart Smeets, in VARA TV Magazine, #46-2004, over de TV journalistiek tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen:.
 
  Ik heb, simpelweg gesteld, de keus uit tien kanalen. De drie grote jongens: ABC, CBS, en NBC. ...
    Dat deze ze dus, niet alleen de drie (en een halve) grote clubs, maar zeker ook de kabel clubs en zeker ook de niet-commerciële, bijna onzichtbare PBS, hetgeen staat voor Public Broadcasting System, een sympathieke club die tegelijkertijd ook swingt als een doodskist. Hun hele uitzending bestond uit het dooranalyseren van de cijfers. In een uiterst somber studiootje zaten geleerd uitziende mensen die vertellen dat het spannend zou worden. Vervelend maar waar: saaie televisie (niemand in de VS kijkt naar deze kanalen).

Kortom: "Ik heb liever de oppervlakkige rotzooi met veel kleur en kabaal".

Het niet deugen van deze laatste groep wordt elders uitgebreider behandeld, maar hier wordt een voorbeeld gegeven omdat dit tevens gebruikt kan worden als een simpel criterium voor het al dan niet indelen van mensen in deze groep: hoe denkt men over Amerika. Degene die voor de Amerikaanse cultuur kiezen, doen dat niet vanwege de rust en beschaving die men daar vindt, rust en beschaving vindt men bijvoorbeeld veel meer in Denmarken, Zweden en Zwitserland, en men belijdt niet zijn voorkeur voor deze landen, en heel vaak wordt er zelfs een zekere afkeer van beleden . Het gaat bij de keuze voor Amerika dus niet om rust en beschaving, maar om onrust en geweld. Alleen wordt dat altijd anders genoemd, met termen als ongegrensde mogelijkheden, vitaliteit, cultuurrijkdom. Er lijkt geen verband tussen deze laatste woorden en de woorden onrust en geweld, maar een enkele blik op de inhoud van de belangrijkste Amerikaanse cultuuruitingen: televisieprogramma's en films, leert onmiddellijk dat hun cultuuruitingen en geweld ten nauwste verbonden zijn.

Het blijkt dat als het om de culturele keuze gaat, een meerderheid van de groep intellectuelen als boven omschreven, kiest voor het Amerikaanse model, het model van onrust en geweld . Het is de keuze van mensen die willen dat de wereld niet deugt.


Naar site home .