Bronnen bij Europese Imperium: incompetentie
|
4 dec.2011; 14 okt.2012 |
Het leveren van een bewijs van de incompetentie van Europese bestuurders zou
eigenlijk overbodig moeten zijn. Want "iedereen" weet dat bestuurders op het
nationale niveau al grotelijks incompetent zijn
. En Europese bestuurders komen uit dezelfde pot als de nationale, en zijn dat
meestal al geweest. En iedereen kan aan zijn gezonde verstand, intuïtie, of hoe
je het ook wilt noemen, aanvoelen dat de stap van nationaal naar supranationaal
bestuur de problemen alleen maar groter maakt.
Dit gaan we hier onderbouwen, aan de hand van de methodieken
algemeen op deze website gebruikt
.
Te beginnen met het stellen van twee vragen: Waarom zijn die
bestuurders zo slecht, en waarom is er überhaupt dan een bestuur?
Om met dat laatste te beginnen: Waarom handhaven we slecht
nationaal bestuur? Omdat géén nationaal bestuur nog slechter is. "Zo ken ik nog
één", horen wij u denken, en inderdaad: dat klopt. Dit geldt voor alle
bestuurders. En helemaal geen bestuur, nergens, is helemaal niks (anarchie), dus
moet er een bestuur zijn. En dat bestuur moet er zijn omdat er beslissingen
genomen moeten worden. Wat dus hetgeen is dat ze zo slecht doen: beslissingen
nemen.
Maar waarom stort dan niet de hele boel in elkaar als
bestuurders zo slecht beslissingen nemen? Nou, dat zit zo: Stel een bestuurder
neemt een beslissing - zeg: we gaan linksaf. Met het doel en dus in de hoop om
binnen redelijke tijd een biertent tegen te komen. Nu blijkt dat al gaande op de
weg volgende op het linksaf slaan, er steeds minder huizen staan, er vervolgens
wat groen opduikt, tot je uiteindelijk midden in de weilanden loopt. Ergens
onderweg, als je met meerdere mensen bent, zullen er dan steeds meer leden van
het gezelschap komen die zullen gaan zeggen, en later roepen: "We zijn
verdwaald! We zijn níet op weg naar de biertent!" En, de capaciteiten van de
gemiddelde bestuurder als voorbeeld nemende, tegen de tijd dat de helft van het
gezelschap van honger en dorst is omgekomen, komt de bestuurder op het idee dat
linksaf slaan misschien niet zo'n goede beslissing was. Waarna iedereen, voor
zover nog levend, de linkerweg weer terugloopt, komende bij het kruispunt nu
rechtsaf slaat, en daarna, na enige tijd voortslepen op de knieën, aankomt bij
de biertent.
Daarmee aantonende wat de waarde is van de bestuurder: er is
uiteindelijk de goede beslissing genomen.
Waarmee we gestuit zijn op het cruciale element in dit geval
(en heel veel andere): het proces van terugkoppeling - het controleren van het
effect van wat je doet
. Het doet er minder toe welke beslissing je neemt, als je maar bereid bent om
je beslissing te controleren, en erop terug te komen.
Waarmee we meteen ook een paar factoren op het spoor zijn die
de waarde en de effectiviteit van bestuur en bestuurders bepalen: hoe controleer
je het effect van je beslissing, hoe lang doe je erover om je beslissing te gaan
overwegen en daadwerkelijk te overwegen, en hoe bereid ben je om je beslissing
te veranderen. Welke gemiddelde bereidheid en andere waardes we al geschetst
hebben in het verhaaltje van de biertent. Over het algemeen, bij de huidige
soort bestuurders, bijzonder klein.
Het slecht besturen door bestuurders kan dus vertaald worden
in de slechte bereidheid om hun beslissingen te controleren, te overwegen, en te
veranderen.
Dan is de volgende stap in de analyse de vraag waarom de
bestuurders zo bijzonder weinig bereid zijn om hun beslissingen te controleren,
te overwegen, en te veranderen. Het antwoord zit al in het verhaaltje van de
biertent - omdat dat verhaaltje niet helemaal klopt. Want we hebben het
impliciet zo voorgesteld dat de bestuurder met de rest van het gezelschap
meeloopt. Dat is onjuist, als we het geval gaan gebruiken als model voor de
algemene gang van zaken. Want pas je het model aan aan de algemene gang van
zaken, dan is het zo: het gezelschap staat voor het kruispunt, met de bedoeling
om naar de biertent te gaan, en ze moeten de beslissing nemen om links- of
rechtsaf te slaan. Maar de bestuurder is niet in hun gezelschap! Die bestuurder
is ergens anders. Die bestuurder moeten ze bereiken, zeg via de telefoon, en dan
vragen: "We willen naar de biertent. Moeten we links of rechtsaf slaan?" En wat
is nu de clou: die bestuurder zit zelf al in de biertent. Te drinken samen met
de andere bestuurders. Dus voor die bestuurder doet het er helemaal niet toe
welke beslissing hij neemt. Links- of rechtsaf - het is wat zijn eigen positie
betreft om het even. Dus hij zegt maar wat. Hij heeft zijn werk gedaan:
beslissingen nemen.
Dat is dus de globale reden dat bestuurders zulke slechte
beslissingen nemen: ze ondervinden er zelf niet de gevolgen van (grosso modo -
dit is natuurlijk een principe-analyse), omdat ze geen deel uitmaken van de
groep en/of de situatie waarop de beslissing betrekking heeft.
Nu de deelaspecten, te beginnen met de controle.
Als de bestuurder deel uitmaakt van het gezelschap, kunnen de
leden direct klagen tegen de bestuurder. Zit die bestuurder ergens anders,
moeten ze elke keer gaan lopen bellen. De bestuurder wordt iedere keer gestoord
in zijn drinken, en raakt geïrriteerd, want hij wordt uit zijn gezelschap van de
overige bestuurders gehaald. En dan moet hij ook nog eens gaan nadenken ... En
de leden van het gezelschap belden toch al niet graag graag, want een bestuurder
storen in zijn kroeg ... En bellen is toch al zo'n moeite ...
En dit is nog maar het simpele geval. Want het wordt nog
"moeilijker". Want het moderne reisgezelschap kan helemaal niet zijn bestuurder
bellen. Het moderne gezelschap moet eerst bellen naar de centrale, die neemt een
beslissing naar wie de boodschap moet, daarna gaat in het goede geval de
boodschap naar een speciale boodschappenontcijferaar
, die de boodschap giet in een vorm waarvan hij denkt dat de bestuurder het
begrijpt - zo moeten alle details omtrent het aantal huizen en de afname eruit
geschrapt worden, en de boodschap teruggebracht tot "Ze zijn verdwaald", want,
weet de boodschappenontcijferaar, de bestuurder is op dat moment juist aan het
kaarten met zijn overige bestuurders.
En dat zijn nog maar de simpelste complicaties ...
Volgende factor: de bereidheid de eerder genomen beslissing
te overwegen. En, nemen we er ook maar meteen bij, die te veranderen. Voor de
evaluatie daarvan schiet de psychologie te hulp. En de psychologie geeft op vele
manieren en benaderd van vele kanten hetzelfde resultaat: mensen in het algemeen
zijn bijzonder weinig bereid hun beslissingen te heroverwegen en te veranderen.
Dat voelt als een verlies.
Maar hier schieten we niet veel mee op als we verbetering in
het achterhoofd hebben, omdat het alle mensen betreft. We moeten dus kijken naar
de verschillen. En de bijbehorende factoren. Daarvan zijn er vele, maar
vermoedelijk de meest dominante is die van het macho-schap. Het
haantje-de-voorste willen zijn. "Zonnekoning" willen worden. Mensen met "trots".
Mensen die "respect" willen. Het soort mensen dat aangetrokken is tot macht.
Want "macht" is die situatie waarbij je dingen kan doen en andere mensen dingen
kan laten doen, zonder daarbij te hoeven letten op de gevolgen voor anderen. En
natuurlijk doe je alleen de dingen die voordelig zijn voor jou - als hebber van
macht. En leiderschap en besturen zijn andere, mildere, vormen van macht. En
waar de originele vormen van macht, koningschap, dictatorschap en dergelijke,
verdwenen of onmogelijk zijn, blijft voor de machtsbeluste weinig alternatieven
over dan "leider" of "bestuurder" worden. En is het dus zo dat de huidige
bestuurders, die in staat zouden moeten zijn beslissingen te heroverwegen, juist
de mensen zijn die daartoe, psychologisch gezien, het minst toe in staat zijn.
Tot zover de analyse, en tijd voor de conclusies: bestuurders
functioneren zo slecht omdat ze zelf niet de gevolgen ondervinden van hun
beslissingen, omdat ze slecht op de hoogte zijn van wat er gebeurt aangaande de
te nemen beslissing, en het trekt de verkeerde mensen aan waardoor ze hun
beslissingen niet tijdig kunnen corrigeren.
Waarna we terug kunnen naar allereerste begin van dit
artikel: het leveren van het bewijs van de incompetentie van een Europees
bestuur zou, was de stelling, zou eigenlijk overbodig moeten zijn. Overbodig is
het, dus, omdat het vanzelf spreekt dat waar het probleem van bestuur de lengte
van de communicatielijnen en het gebrek aan directe betrokkenheid van de
bestuurders zijn, die twee zaken bij een nog hogere laag in het bestuurssysteem
alleen maar slechter zullen worden.
Wat iedereen dus op zijn vingers kan natellen, maar nu is het
in detail, en wetenschappelijker verantwoord, uitgewerkt.
Waarna het praktisch bewijs alhier eigenlijk ook overbodig, want wij hoeven
slechts te verzoeken uw televisie aan te zetten of uw krant te lezen, en u kunt
de voorbeelden in overdaad tot u laten komen - van bestuurders van dorpjes tot
aan de Europese Unie, dus: overal vindt je deze processen terug.
Als substituut voor die moeite, hier toch een paar
voorbeelden op schrift, aangaande Europese Unie. En eigenlijk is het eerste
meteen al voldoende, gezien de schaal ervan. Er moet even vermeld worden dat
versie van dit artikel zoals u het nu leest, geschreven is in oktober 2012, en
de problemen van de Griekse crisis in Europa in alle hevigheid spelen:
Uit:
De Volkskrant, 11-10-2012, AP.
Commissie: Albanië mogelijk kandidaat-lid
Albanië moet het kandidaat-lidmaatschap van de Europese Unie krijgen. Die
suggestie doet de Europese Commissie in de jaarlijkse vooruitgangsrapportage
over het land, die woensdag uitkwam. Voorwaarde voor het kandidaat-lidmaatschap
is wel dat de parlementsverkiezingen volgend jaar voorspoedig verlopen. Volgens
de commissie heeft Albanië vooruitgang geboekt bij het vervullen van de
politieke criteria. Albanië moet nog wel meer doen om de corruptie en de
georganiseerde criminaliteit aan te pakken. Ook op economisch gebied is er nog
veel werk aan de winkel.
Red.: Er is al schier oneindig veel geschreven over
die Griekse crisis en de oorzaken ervan. En nog nauwelijks omstreden is het feit
dat de basale oorzaak ligt in de Griekse maatschappij als geheel. Samen te
vatten als "een zeer laag sociaal vertrouwen". Denkende aan zaken als
vriendjespolitiek, corruptie, belastingontwijking enzovoort.En er zijn ook al
talloze commentaren geweest van de soort "Griekenland had nooit toegelaten
worden".
Besturen is, zoals de analyse heeft laten zien, een
beslissing nemen, en deze corrigeren als ze niet blijkt te werken - ervan te
leren. De beslissing om Griekenland toe te laten tot de EU en de euro blijkt
niet gewerkt te hebben.
Nu is de volgende te nemen beslissing of Albanië toegelaten
moet worden. Terwijl algemeen bekend is dat Albanië op alle punten waar
Griekenland zo slecht scoort, Albanië nog veel slechter scoort.
Oftewel: uit bovenstaande bericht blijkt dat de bestuurders van de
Europese Unie niets en en dan ook helemaal niets geleerd hebben van de eerdere
beslissing rond Griekenland.
Waarmee in feite al bewezen is dat de bestuurders van de
Europese Unie totaal ongeschikt zijn als bestuurder.
Een aanvulling hierop die tijdens het onder ogen van het
bericht meteen opkwam is dat dit een bijzonder geval is van een algemene trend:
problemen met met de Europese Unie moeten, volgens de bestuurders van de
Europese Unie, opgelost worden door meer Europese Unie. Een enkel voorbeeld:
Uit: de Volkskrant, 23-06-2009, door Herman van Rompuy, voorzitter
Europese Raad):
De euro doet ons pijn, en dat is goed voor de toekomst van de
EU
De mensen hebben gemerkt dat de euro hun pensioen raakt, hun spaargeld, hun
baan. Die pijn dwingt regeringen tot keuzes, en dat komt de EU alleen maar ten
goede.
...
Red.: De eenwording van de euro heeft dus slechte
gevolgen. Met kosten in die lopen in de biljarden. Dus wat leert bestuurder Van
Rompuy daarvan? Hier is het antwoord
Uit: Volkskrant.nl, 12-10-2012, door Pieter Sabel en Jeroen Visser
Van Rompuy wil 'ministerie van Financiën' voor eurozone
De eurozone zou een gezamenlijk ministerie van Financiën moeten krijgen, dat
zeggenschap krijgt over een gezamenlijke begroting voor de landen met de
Europese munt. Dat schrijft voorzitter van de Europese Raad Herman Van Rompuy in
een nieuw plan voor verdere (monetaire) integratie van de Europese Unie.
Red.: Helemaal niets dus. Wat is het recept voor
problemen veroorzaakt door meer eenwording? Meer eenwording! En wat is de
oplossing veroorzaakt door nog meer eenwording? Nog meer eenwording! Enzovoort.
Met als consequente einduitkomst: Wat is de oplossing van het
probleem dat de burgers in Nederland niet meer mee willen doen aan de Europese
eenwording? Nog meer Europese eenwording - in de vorm Europese troepen die
Nederland bezetten in het kader van de Europese eenwording.
Als je psychologische termen zou hanteren is deze houding
zonder meer krankzinnig.
Voordat het voorgaande is geschreven, was al een verzameling
gemaakt van eerdere verschijnselen van het proces. Voor de volledigheid en voor
degenen die echt nog meer bewijs willen, die verzameling hieronder:
Uit:
De Volkskrant, 03-12-2011, door Martin Sommer en Paul Brill
Reconstructie | Nederland stond met politici als Ruud Lubbers,
Wim Kok en Frits Bolkestein en de topambtenaren Ben Bot en Henk Brouwer vooraan
bij de geboorte van de euro. De hoofdrolspelers kijken terug. Hoe Nederland
vergeefs probeerde een degelijke munt te smeden.
Een vergiftigde vrucht
Red.: Met welke titels je de zaak
eigenlijk al kunt sluiten: men zag zelf wel de problemen, maar kon toch niet
anders dan men deed. Als er een Europese Imperium wordt opgetuigd, werkt het
natuurlijk net zo, maar dan op grotere schaal: men ziet zelf wel de problemen
... , of niet, maar dat doet er niet, want men kan niet anders. Of denkt niet
anders te kunnen, of wil niet anders. En datgene dat men niet anders kan doen,
wil doen, of wat dan ook, zijn al die zaken die een imperium kenmerken: het is
ondemocratisch, dictatorieel, potentieel fascistisch, gewelddadig, onmenselijk,
en allerlei andere zaken allang bekend van imperia, die tezamen terminologie
rechtvaardigen als "monsterlijk". Zoals de aanloop naar de huidige Europese Unie
al volstrekt ondemocratisch en dictatorieel is geweest: er zijn vrijwel geen
stemmingen gehouden, en daar waar ze gehouden zijn en leiden tot afwijzing, werd
er net zo lang hergestemd tot de uitslag positief was, en daar waar er geen
uitzicht was op een positieve uitslag, werd de uitslag genegeerd door de
politieke leiders.
Ter volledigheid toch nog maar wat citaatjes uit dit moeras
van onkunde en kwaadaardigheid:
Een leugen ... in Nederland zaten de ergste eurofielen, gedreven door de
bij de lokale elite volstrekt dominante Nederlandhaat
.
Het bewijs van die leugen - het is van begin af aan niet gegaan over
effectiviteit, maar ideologie.
Het is het maken van een vlaflip, waarbij je van tevoren weet dat één van
de noodzakelijke ingrediënten ontbreekt. Alweer: alleen iemand zonder gezond
verstand, een krankzinnige, begint aan zo'n soort onderneming.
En wat doet een krankzinnige voor hij aan zijn krankzinnige
plan begint:
En wat doet de krankzinnige met eventuele bezwaren tegen de
krankzinnigheid van zijn plan:
En zo gaat dit artikel anderhalve krantenpagina lang door, met dit als
slotconclusie:
Oftewel: telkens ging het automatisme van het imperiumdenken door. Net zoals ze
nu nog doorgaan in de huidige reacties op de crisis, met deelnemers in bijna
alle politieke leiders en vrijwel de gehele media
. En net zoals het in de toekomst door zal gaan, tenzij er een of ander
breukproces optreedt.
En dit was nog niet
opgeschreven, toen, terugbladerend, het inleidende artikel uit het voorblad
onder ogen kwam. Waarin iets gezegd werd dat slaat op het beleid dat nu alom als
oplossing voor de crisis wordt geprezen: "We gaan strenge maatregelen opleggen":
Uit:
De Volkskrant, 03-12-2011, van verslaggevers Paul Brill en Martin Sommer
'Crisis mede gevolg van fouten bij constructie van
de euro'
Bij het concept van de euro in de jaren negentig zijn
constructiefouten gemaakt die aan de wortel liggen van de huidige eurocrisis. De
ontwerpers van het stabiliteitspact dat de eurolanden discipline moest
bijbrengen, geloofden zelf niet dat hun sancties zouden werken. Dit zeggen
oud-premier Wim Kok, ex-minister Ben Bot en topambtenaar Henk Brouwer in een
reconstructie van de totstandkoming van de euro.
Alle Nederlandse hoofdrolspelers kijken vandaag in de
Volkskrant terug op de twee Nederlandse toppen waar de euro vorm kreeg, die
van Maastricht (1991) en Amsterdam (1997).
Kok zegt dat hij bij de inwerkingstelling van het Verdrag van
Amsterdam al niet in sancties geloofde. 'Een negatieve straf voor een land dat
al gedompeld is in ellende, dat werkt niet.' ...
Bot meent dat ook nu strafmaatregelen voor schuldenlanden
geen effect zullen sorteren. 'Eurocommissaris Olli Rehn zegt nu: de Belgen
krijgen 700 miljoen boete. Maar die gaan ze niet betalen.' ...
Red.: Nog afgezien van het feit dat boetes die
echt pijn doen, dus ook volkomen contraproductief zijn aangaande landen die in
financiële moeilijkheden verkeren. Het is weer een geval van gooien van benzine
op een vuur. Krankzinnigheid.
Wat betreft dat laatste: er is een alternatieve verklaring.
Een aanwijzing daarvoor is de hardnekkigheid waarmee men niet wenst te praten
over de oplossing met grote waarschijnlijkheid wél werkt: het confisqueren van
grondgebied. Zowel Griekenland, Italië als Spanje, hebben eilanden die je, zeg
voor een periode van 40 of 50 jaar, kan confisqueren, ondertussen die landen in
de gelegenheid stellende de schuld terug te betalen. Het is iets waarvoor ze dan
echt hun best zullen doen, en dat geen economische schade aanricht
- eventuele opbrengsten van de economie van die eilanden gaan in de pot, als
aflossing.
Een uitstekend plan. Maar misschien omdat het zo'n uitstekend
plan is, noemt men het niet en wil men het niet. Want het alternatief is stelen
uit de Noord-Europese spaar- en pensioentegoeden. Dat wil men misschien wel
liever. En dan is de gekozen aanpak van niet-werkende strafmaatregelen
doodgewoon kwaadaardigheid. Helemaal niets nieuws, want de maatschappelijke top
is voor het grootse deel ingekankerd kwaadaardig.
Terug naar de direct aanwijsbare totale incompetentie. Een
van de meest zeker tekenen daarvan is de waarheid of werkelijkheid niet
herkennen als hij voor je staat:
Uit:
DePers.nl, 30-11-2011, door Jan-Hein Strop
Doemprediker van euro krijgt gelijk
Wat er nu gebeurt met de euro, is in detail voorspeld door de
Brit Bernard Connolly. De oud-medewerker van de Europese Commisie schreef al in
1995 een onthullend boek over de ‘immorele’ en ‘destructieve’ muntunie.
Net als de kredietcrisis is de eurocrisis door een enkeling voorspeld. Maar toen
alles nog goed ging, wilde niemand naar de doempredikers luisteren. ...
Red.: Waarbij een belangrijk deel van het p"robleem er
natuurlijk in zit dat diegenen die op de werkelijkheid wijzen, omschreven worden
als "Doemdenker", of "Onheilsprofeet.
Dit is wat de realist zei:
Toen een glasheldere werkelijkheid, en wat velen nu toch ook wel zien als
een glasheldere werkelijkheid. Degenen die het tegenspreken, Barosso en dat
soort lieden, zien er ook zeer wanhopig uit, als ze hun toespraakje houden.
"Waarom geloven ze ons toch niet...?", staat overduidelijk op hun voorhoofden
geschreven. "Omdat je er zelf ook niet gelooft" is het antwoord,. en je gelooft
er niet in omdat je, net als meneer Connolly, wel beter weet.
Dus wat doe je als te hardhandig met dje leugens wordt
geconfronteerd:
Dat Europa is één grote corrupte bende, tot aan de zo hoog geachte
rechtspraak aan toe. Maar dat laatste wist iedereen als die geïnteresseerd is in
immigratiezaken, waarin het recht het dagelijks verkracht wordt, door
migratiefundamentalisten met al dan niet een oud-testamentische achtergrond
.
Een zaak die ook ten grondslag ligt aan de euro:
En dat had dus weer alles te maken met het spook van de Tweede
Wereldoorlog, reden dat de oud-testamentische deel van de elite zich ook zo hard
heeft geroerd in die verderfelijke Europa-business
, en de rest zich daardoor zo makkelijk liet meeslepen.
Overigens heeft ook Connolly nog wat adviezen:
Gunst ... Laten ze ook weer ongeveer het tegenovergestelde doen ...
Een stukje dat aanvankelijk uit het artikel over Connolly is
weggelaten, is dit:
Dus wat doen de Europese leiders::
Uit:
De Volkskrant, 05-12-2011, door Peter van Dalen, Europarlementariër voor
de ChristenUnie.
Met Europese obligaties gaat
Titanic nog sneller ten onder
Vorige week presenteerde Eurocommissaris Rehn voorstellen voor de
introductie van euroobligaties. Om het publicitair beter te kunnen verkopen,
heten ze Stability Bonds. ... Rehn hoopt dat de obligaties op termijn net zo
aantrekkelijk worden als Amerikaanse staatsobligaties. ...
... De eurolanden die nu met te hoge schulden zitten, hebben
jarenlang te veel schuld opgebouwd. Een Italiaanse collega vertelde me dat
Italië sinds zijn vestiging als soevereine staat in 1861 nog nooit een sluitende
begroting heeft gehad. Hij zag die euro-obligaties dus wel zitten. De Europese
obligaties maken het voor de zwakke landen mogelijk nóg meer geld te lenen
terwijl ze juist moeten bezuinigen.
De kern van de problemen is dat landen jarenlang meer hebben
uitgegeven dan ze aan inkomsten binnen kregen. Daardoor zijn de schulden te
groot geworden. Deze schuldenberg wordt door euro-obligaties vergroot omdat er
extra ruimte komt voor het scheppen van nieuwe kredieten. ...
Red.: De Europese leiders maken de kredietbubbel
groter. Het verstand staat er bij stil.
Er moet één van meest verrijkende besluiten van de laatste
jaren worden genomen. Hier is de hoeveelheid expertise die daarover gaat::
Uit:
De Volkskrant, 19-10-2012, van correspondent Marc Peeperkorn
Techniek bankunie gaat veel EU-leiders boven de pet
Merkel en Rutte waren in Brussel wel goed voorbereid. Zij vrezen op te draaien
voor de miljardenput aan rommelkredieten.
Het oogt lachwekkend: 27 Europese regeringsleiders die tot diep in de nacht
steggelen over de technisch uiterst complexe wetgeving voor Europees
banktoezicht. Slechts een handjevol snapt waarover het gaat, de rest kijkt
glazig toe, speelt met zijn smartphone of gebruikt de lange uren voor
tweegesprekjes met collega's over andere zaken. ...
Red.: En op zo'n situatie is een gouden regel van
toepassing: stem nooit in met iest dat je niet begrijpt ...
Maar als je dit als norm gebruikt, leert de gang van zaken
rond de muntunie, zou die hele Europese Unie nooit zijn ontstaan - dan was het
keurig bij de EEG gebleven.
Een schrijnend voorbeeld:
Uit:
De Volkskrant, 25-06-2013, column door Derk Jan Eppink
Europa voedt zijn eigen tegenstanders
Tussentitel: Brussel doet aardig tegen onaardige potentaten
De leiding van de Europese Unie werd volslagen verrast door de demonstraties in
Turkije, zoals eerder gebeurde met de Arabische Lente die leidde tot de val van
de regimes in Tunesië, Libië en Egypte. Lady Catherine Ashton, vicevoorzitter
van de Europese Commissie en baas van de Europese Externe Actie Dienst, was
'bezorgd'. Haar Europese diplomatieke dienst had de 'actie' in Turkije gemist.
Voor Turkije is dit jaar 902 miljoen euro's begroot als steun in het
toetredingsproces tot de EU. Egypte kreeg eerder al 1 miljard voor hervormingen
die er niet kwamen. Het geld is zoek.
Europese topfiguren kampen met een illusoir wereldbeeld. Door
'aardig' te zijn tegen potentaten denken ze dat die potentaten ook 'aardig'
worden, en als er een flinke zak geld volgt, worden ze zoals Europese leiders.
Zo wil de EU 'Europese waarden' exporteren. Het vertrouwen in de regimes van Ben
Ali in Tunesië en Mubarak in Egypte was zo groot dat EU-geld als begrotingssteun
verdween in de begroting van potentaten. Daarmee werd controle onmogelijk. 'De
boterzachte benadering werkt niet', aldus het Europese Rekenhof. Europese
leiders trekken de omgekeerde conclusie: 'We moeten méér geld geven.' Op 13
januari bezocht EU-president Herman Van Rompuy de pas verkozen Egyptische
president Mohammed Morsi en stelde 5 miljard euro in het vooruitzicht. Morsi
kondigde niettemin de avondklok af in delen van Egypte. ...
Red.: Volkomen dwaas gedrag. Tenzij je een extra
veronderstelling doet: die Europese leiders sympathiseren gewoon met de
niet-Europese potentaten. Omdat het zelf ook potentaten zijn. Met die
veronderstelling is al dit onbegrijpelijk gedrag in één klap verklaarbaar.
Bijvoorbeeld dit gedrag:
En in Afrika precies hetzelfde:
Ook dit gedrag is slechts verklaarbaar door de wens zelf zo'n potentaat te
worden. Met de bijbehorende
voordeeltjes:
Ze willen ook allemaal 2 miljard dollar.
De incompetentie van één van de EU-topleiders komt openlijk
naar buiten:
Uit:
De Volkskrant, 12-07-2013, door Marc PeeperkornProfiel |
Jean-Claude Juncker
Een katholiek met openlijke voorkeur voor 'donkere, geheime
kamers'
In Europa was zijn gezag al tanende, nu struikelt de Luxemburgse premier
Jean-Claude Juncker ook in eigen huis. Illegale activiteiten van de geheime
dienst in het Groothertogdom, kostten hem donderdag de kop. ...
...Als premier verklaarde Juncker immers voorstander te zijn
van vergaderingen 'in donkere, geheime kamers' als het landsbelang of dat van de
euro daarom vroeg. 'Ik ben een christen-democraat, een katholiek, maar als het
belangrijk wordt, lieg ik', zei hij in 2011. ...
Red.: Daarom was hij voor het Imperium ook zo'n
nuttige kracht: om in een Imperium te kunnen werken en een Imperium te
verdedigen, móet je kunnen werken met 'in donkere, geheime kamers' en met
leugens. En bij stelselmatig liegen hoort disfunctioneren:
En diverse vormen van moreel verval:
Maar de meest waardevolle constatering was de volgende, die met een geheel
andere bedoeling ook in de kop belandde:
Een opmerking die uit de mond van EU-correspondent en rabiate eurofiel Marc
Peeperkorn ongetwijfeld als compliment is bedoeld. Maar wat natuurlijk iets
anders is, namelijk een kenmerk van vervalend gezag, en met name een vervallende
Imperium: het handhaven van bewezen incompetentie, omdat loyaliteit aan de macht
belangrijker is dan competentie.
Naar Europese Imperium
,
Politiek, leugens 
, Politiek lijst
,
Politiek & Media overzicht
, of site home
.
|