Bronnen bij Europese Imperium: media

4 dec.2011

Het schrijven van een bronnenartikel om de sterke pro-Europese partijdigheid van de media aan te tonen stond al op stapel. Maar de uitvoering kon versneld worden, omdat een belangrijk deel van het werk voor ons gedaan . want deze redactie kan wel vele bewijzen aandragen voor haar stelling, er blijft toch altijd het punt dat het argumenten zijn vanuit een meer algemene maatschappelijke opvatting die het met de meer specifieke bewering eens is. En dat is toch minder betrouwbaar - minder dan dat een ondersteuning van de bewering uit de beroepsgroep zelf zou komen - zie de informatieregels  .

Dat laatste is nu gebeurt, en wel door de  commentator binnenlandse politiek van de Volkskrant, Martin Sommer, die zich eerder gematigd pro-Europees heeft uitgelaten. De vermoedelijk aanleiding voor de ontboezeming is een ander groot artikel met interview met betrokken bij de invoering van de euro, die het falen van de politiek in deze kwestie duidelijk aantoont  . En natuurlijk weet Sommer ook van de sterke pro-Europa houding in de media uit die tijd.

Hier is het artikel (de Volkskrant, 03-12-2011, rubriek Politiek, door Martin Sommer):
  Verwijtbare nalatigheid

De bespottelijke dierenpolitie. Dion Graus. De schandelijke uitzetting van Jossef. De natuur die wordt afgeschaft. De cultuur die al afgeschaft ís. Van Bijsterveldt en haar Sovjet-moralisme. De dodenritten met 130 per uur. Er is wel wat om je over op te winden tegenwoordig. Hoe luider de verontwaardiging, hoe groter het gelijk.
    In al die boosheid gaat natuurlijk wel tijd zitten. En journalistieke energie. Ik hoorde dat cultuursloper Halbe Zijlstra nogal opkeek toen hij vorig jaar zijn eerste bezuinigingen bekendmaakte. Negen pagina's ongebluste woede in deze krant, twaalf pagina's bij de concurrentie.   ...
    Heeft de kwaliteitsjournalistiek haar prioriteiten wel op orde? Afgelopen weken spraken collega Paul Brill en ik met Nederlandse politici en topambtenaren die in de jaren negentig betrokken waren bij de geboorte van de euro. Ik las verslagen van Kamerdebatten, over de toelating van Italië en Griekenland. Dat was een tamelijk onthutsende ervaring, omdat je achteraf ziet welke enorme risico's er zijn genomen. Maar vooral omdat nu blijkt wat bijvoorbeeld de media toentertijd hadden kunnen weten.   ...

Wat ze dus niet wilden weten. Omdat ze zelf sterk pro-Europa waren. Want Europa is globalisering. Is kosmopolitisme. Is één grote "Happy family"-wereld. Prachtig toch?
  Oud-premier Kok, ex-minister Bot en topambtenaar Brouwer dachten al in de jaren negentig dat strafmaatregelen tegen landen die de euroregels overtraden niet zouden werken. Dat is de kern van de eurocrisis waar we nu in zitten. Waarom zat de journalistiek daar toen niet bovenop? Ben Bot zegt nu: we tuigden een structuur op die niet werkte. Hadden we dat niet met onze eigen onafhankelijke journalistieke ogen kunnen zien? Voorspellen? Of op zijn minst de bedenkers het hemd van het lijf moeten vragen?
    Tijdens het Kamerdebat over de toelating van Italië (1998) zei Bolkestein: het is een voldongen feit, we kunnen hoog of laag springen, Italië komt erbij. Hij constateerde ook dat het woord 'strikt' dat eerder steeds was verbonden aan het vasthouden aan de toelatingscriteria, niet meer in de stukken stond. Hans Hoogervorst, toenmalig financieel woordvoerder van de VVD-fractie en bekend met Italië, wekte tezelfdertijd de woede van D66 met zijn uitspraak dat de Italianen, eenmaal bij de euro, de teugels meteen zouden laten vieren. Dat zomaar te zeggen getuigde van 'gebrek aan respect'.
    Hoogervorst heeft zoveel gelijk gekregen dat hij nu kan concluderen dat de euro een misgeboorte was. Anders gezegd: ongeveer alles waar we nu tegenaan lopen, was destijds openbaar of had bekend kunnen zijn. In Amerika en Groot-Brittannië werden trouwens de weeffouten van de euro breed uitgemeten. En Jan Marijnissen, ere wie ere toekomt, stelde op grond van een NIPO-enquête vast dat een forse meerderheid van de bevolking de euro gewoon niet wilde. Hij bepleitte een referendum - tevergeefs.
    Maar behoudens een of twee specialisten en Paul Scheffer, die al vroeg waarschuwde voor kritiekloze euroliefde, zat de kwaliteitspers te slapen. Europa was geen onderwerp van grote verontwaardiging zoals 130 rijden of een minister die ouders durft aan te spreken op hun verantwoordelijkheid. Integendeel, Europa was een goed, waar en mooi project waarbij niet al te veel kanttekeningen pasten. Marijnissen werd niet gehoord. Bolkestein was niet reçu. Tijdens het gesprek deze week zei Wim Kok terecht dat er in Nederland totaal geen debat of belangstelling was. Heel anders dan in Engeland waar men op hoge toon over de Brusselse megastaat discussieerde.
    De journalistiek, voor zover betrokken, vocht aan de kant van de politici die de euro wilden. Europa was goed, want was het antwoord op de Tweede Wereldoorlog. En nog altijd hoor je als gewichtig standpunt dat er nu moet worden 'doorgepakt' met het overdragen van zoveel mogelijk competenties aan Brussel. Alles om te voorkomen dat Nederland zich met dit verschrikkelijke kabinet 'terugtrekt achter de dijken'. Het is geen argument dat hout snijdt maar de dorst van het morele gelijk is onlesbaar. Nu zitten we met de gebakken peren.
    De pers moet zich schamen voor zijn lichtzinnigheid. In de medische wereld spreekt men in zulke gevallen van verwijtbare nalatigheid.

Er valt geen speld tussen te krijgen. Het was een grote kongsi. Het zoals het nog steeds één grote kongsi is.

Want kijk maar naar de twee stuks hoofdredactioneel commentaar op de belendende pagina (de Volkskrant, 03-12-2011, hoofdredactioneel commentaar, door Raoul du Pré):
  Hoe de euro kapseisde...

Goede bedoelingen met de euro gingen over in onvermogen om harde afspraken te maken. Dat moet nu hersteld.


Niets makkelijker dan oordelen achteraf. Maar de reconstructie, vandaag in deze krant, over de totstandkoming van de euro zet de heersende mores in Europa toch in een schel licht. ...  
    ... Als excuus kan slechts gelden dat ook zij niet in de toekomst konden kijken. Niet alles dat na hen gebeurde was te voorzien.
    Dat excuus heeft de huidige lichting, onder leiding van Merkel en Sarkozy, niet meer. Zij weten wat er gebeurt met een munt die niet wordt gestut door een degelijk financieel bouwwerk. Daarom is het pijnlijk dat ware daadkracht nog steeds ontbreekt, ook nu het zo misgaat. Het wordt tijd dat de nieuwe lichting leiders de les van de vorige gaat leren.

Oftewel: het moet alsnog doorgezet worden, zonder een echte oplossing  .
    En de tweede (de Volkskrant, 03-12-2011, hoofdredactioneel commentaar, door Xander van Uffelen):
  ... en nog niet is gered

Het is te hopen dat president Sarkozy tijdig inziet dat de eurolanden bevoegdheden aan Brussel moeten overdragen.


...   Alleen bij een overtuigende .... bewaking van begrotingsregels kan de eurozone probleemlanden in het gareel krijgen.
    ... Het is te hopen dat Sarkozy dit besef volgende week ook heeft en zijn angst voor Europees federalisme overwint.

De oplossing van het slechte werken van veel Europa: nog meer Europa. En wat gebeurt er moet de democratisch controle op dat Europa:
  De les uit het stabiliteitspact van de euro is dat politici lankmoedig zijn om zichzelf te straffen.

En waarom zijn die politici lankmoedig? Want ze willen dolgraag. Omdat ze, zoals euro-adept Juncker al heeft toegegeven, dan niet gekozen worden, dus wat is de oplossing:
  De controle op de uitvoering van strenge begrotingsregels moet onafhankelijk zijn.

Dat wil zegen; het afschaffen van de democratie. zoals bij het ontstaan van Europa de democratie al met reuzenvoeten in getreden. Xander van Uffelen, chef-economieredactie, kiest voluit voor het Europese Imperium, en zijn krant doet hetzelfde - net als de rest van de media. Het tegengeluid blijft beperkt tot een enkel commentator in de kantlijn, uit een poging tot voorzorg om niet later iets verweten te kunnen worden. Zodat later beweerd kan worden, net als in het geval van het multiculturalisme: "Maar er hebben toch ook kritische artikelen in de krant gestaan...?" Ja, 1 op de 10. Liefst in een achterafhoekje  .

En slechts een paar dagen later duikt er één van die "Maar er hebben toch ook kritische artikelen in de krant gestaan...?" leugenaars op - auteur Dirk-Jan van Baar is weliswaar historicus, maar nog veel meer neoliberaal, en dus voor een Europees Imperium (de Volkskrant, 06-12-2011, door Dirk-Jan van Baar, historicus en publicist):
  Er was wel degelijk debat over de euro

In de jaren negentig werd in veel artikelen in de geschreven pers op de risico's van de euro gewezen. Maar dat viel buiten het blikveld van het grote publiek.

In zijn column van afgelopen zaterdag (O&D, 3 december) betoogt Martin Sommer dat de journalistiek zij aan zij met de politiek vocht bij het invoeren van de euro. Eurokritische geluiden kregen amper aandacht, over het algemeen zongen de Main Stream Media (MSM) het lied van de Europese eenwording en de euro.
    Als sweeping statement is dit ongetwijfeld waar. In de jaren negentig waren de MSM net zo eurofiel als ze nu eurokritisch zijn. ...

Grappig is zoiets, iemand die zijn eigenstellingen onmiddellijk genadeloos onderuit haalt: de huidige media zijn stinkend eurofiel - aantonende hoe erg het vroeger was. En Van Baar geeft ook nog aan waar het het allerergst is:
  Hier moet op de televisie worden gewezen. Als we het over de MSM hebben, moeten we niet denken aan de 'dode' gedrukte media (die zijn nog altijd zeer divers, veel diverser dan vaak wordt gedacht), maar aan de tv. Daar zijn serieuze debatprogramma's met een kaarsje te zoeken en altijd weggestopt op tijdstippen dat het grote publiek niet kijkt.

Inderdaad: op de televisie: hartstikke politiek-correct, hartstikke multiculturalistisch, hartstikke kosmopolitisch, hartstikke eurofiel.

Voor we aandacht geven aan nog wat stukken uit de Volkskrant, eerste ter voorkoming van het verwijt van eenzijdigheid eerst wat berichten over elders. Te beginnen met de televisie (de Volkskrant, 18-05-2011, door Thierry Baudet en David Hollanders):
  Burger draait weer op voor de banken

Het wordt steeds duidelijker dat we voor de euro een hoge prijs betalen: de Verenigde Staten van Europa.

Thierry Baudet | David Hollanders | Thierry Baudet is docent aan de Universiteit Leiden en schrijft een proefschrift over nationale soevereiniteit. David Hollanders is docent economie aan de TU Delft en promoveert binnenkort op vergrijzing en pensioenen.

In televisieprogramma Buitenhof van 15 mei mocht een direct belanghebbende, de bankier Piet Moerland, grootcrediteur van Griekenland, uitgebreid uitleggen waarom zonder steun aan de Grieken 'een tsunami' zou dreigen. ...

Het programma Buitenhof dus, het "serieuze" politieke discussieprogramma van de Nederlandse televisie. Het "serieus" staat tussen aanhalingstekens omdat "serieus" alleen serieus kan zijn als er sprake is van hoor en wederhoor. Van een blik van zo veel mogelijk kanten. Buitenhof wordt uitgezonden door de VPRO, en die is zo globalistisch, multiculturalistisch, en kosmopolitisch als de pest. En dus even Eurofiel. De volgende reeks is uit het hele seizoen 2010-2011 die uitzendingen waarin Europa ter sprake kwam: 28-11-2010, Arnoud Boot, oligarchisch econoom, 05-12-2010, Egbert Myjer, rechter in Straatsburg, 19-12-2010, Herman van Rompuy, voorzitter Europese Raad, 23-01-2001 Jean-Claude Trichet, president van de Europese Centrale bank, 27-02-2011, Karel De Gucht, eurocommissaris voor handel, 20-03-2011, Jan Kees de Jager, minister van Financiën, over de crisis in de Eurozone, 27-03-2011,Coen Teulings, directeur Centraal Planbureau (CPB), de neoliberale Anglicist. Allemaal, maar dan ook volstrekt allemaal, sterke tot rabiate voorstanders van volledige Europese eenwording. Van het Europese Imperium.
    Nog wat andere programma's: ook bij Nieuwsuur kunnen eurofielen kunnen kritiekloos hun propaganda en leugens verkondigen. De interviewers praten braaf mee. Maar op 10-11-2011  (na 14:15 min.) zien we de eerste die openlijk over opsplitsing durft de praten, Casper de Vries. Nu is er wel wel een voortdurend kritische ondervraging door Twan Huys. Iets dat bij alle interview net eurofielen volkomen ontbreekt.
    Nog zo'n instituut van de objectiviteit is de VARA, aangevoerd door een even grote held van de objectiviteit: Clairy Polak. Het programma is in dit geval De Waan van de Dag, 11-11-2011, Ned.2    (na 14:55 min.) - te gast zijn twee eurofielen, dus niet een eurofiel naast een eurocriticus, die dus een non-discussie voeren vergezeld van een ja-knikkende Polak. Let ook op de verzameling leugens bij de introductie.
    Nog diezelfde dag ook weer eurofilie en leugens bij Nieuwsuur  en, ook VARA, Pauw & Witteman  .

En de andere "kwaliteitskranten" (de Volkskrant, 31-10-2011):
  Ander commentaar
...
NRC Handelsblad

'Het is te hopen dat het kabinet de aanvankelijk zo aarzelend en plichtmatig beleden STEUN AAN EUROPA blijvend zal omzetten in een meer proactieve en positieve houding. (...) Het Europese project met al zijn abstracties en astronomische getallen is voor burgers een ingewikkeld verhaal. Juist dan wordt van verantwoordelijke politici leiding verwacht om dat verhaal uit te leggen en dat zij niet meedoen aan makkelijke retoriek over het allesoverheersende Europa.'   ...

En (de Volkskrant, 05-12-2011):
  Ander commentaar
...
Trouw
'Als België mag worden beschouwd als een miniatuur-uitvoering van de Europese Unie - een broos politiek geheel, bedreigd door de tegenstelling tussen een rijker noorden en een armer zuiden - dan geeft de vorming van de regering- Di Rupo enige reden tot hoop. (...) Wat het akkoord van Di Rupo aantoont, is dat POLITIEK ONWRIKBARE POSITIES nooit onwrikbaar zijn als de druk maar groot genoeg is. Voor de eurozone geldt iets soortgelijks.'

NRC Handelsblad
'Angela Merkel deed het. Nicolas Sarkozy deed het ook. Maar Mark Rutte doet het tot nu toe niet. De Duitse bondskanselier zei dat de eurocrisis niet op stel en sprong is op te lossen. De Franse president waarschuwde dat Europa kan worden 'weggevaagd' als het nu niets doet. (...) Het zou VOOR RUTTE EEN GROTE STAP zijn om Merkel en Sarkozy te kopiëren. Nederland is geen natie waarin grote politiek of pathetiek wordt gewaardeerd. Maar soms is de tijd er wel naar.'

En voor de sjeu, ook wat media uit het buitenland, want daar is natuurlijk dezelfde soort kongsi van media en oligarchie (de Volkskrant, 31-10-2011):
  Ander commentaar

Süddeutsche Zeitung
'Zo ziet de Europese Unie eruit, na een jarenlange strijd tegen de ondergang van de euro; Helemaal vooraan marcheert Duitsland, Frankrijk mag af en toe wat correcties influisteren, de overige eurolanden kunnen alleen nog maar ja knikken, en de niet-eurolanden zien onmachtig toe hoe de Unie naar de wil van Angela Merkel en Nicolas Sarkozy wordt gemodelleerd. Op den duur gaat het zo niet verder. Ooit zal men ook in Berlijn beseffen dat de euro gered is, maar dat de EU ONTWRICHT is.'

En (de Volkskrant, 16-11-2011):
  Ander commentaar

Handelsblatt
 'Angela Merkel heeft op het congres van haar partij het Europaprobleem tot het probleem van de toekomst van het CDU als volkspartij gemaakt. Ze heeft zich verzekerd van de steun van alle eurocritici, niet zozeer door overtuigende argumenten als wel door haar besliste optreden. Als de BONDSKANSELIER laat zien dat ze de schuldencrisis de baas kan en de eurozone kan hervormen en een nieuw perspectief bieden, dan kan ze er zeker van zijn opnieuw gekozen te worden. Anders heeft zij geen kans.'    ...

Volkomen helder: alle grote internationale kranten zijn pro-Europees Imperium.

Terug naar de Volkskrant, de enige waarvoor genoeg tijd is om uitgebreid te volgen. Peter de Waard heeft daarin twee keer per week een column over economie. Het is allemaal strikt eurofiel. De eerste bron dateert van juni 2011 (de Volkskrant, 21-06-2011, rubriek De Kwestie, door Peter de Waard):
  Is dit de grote blunder van minister De Jager?

...   Het grootste probleem voor verdere hulp aan Griekenland is niet de ruimte op de begrotingen of de financiële draagkracht van de eurolanden, maar de toenemende invloed van de populisten. ...

En in november telt de reeks negen soortgelijke exemplaren (de Volkskrant, 22-11-2011, rubriek De Kwestie, door Peter de Waard):
  Waarom één obligatiemarkt slimmer is?

Minister De Jager klopt zich op de borst over de lage rente, maar met eurobonds zou die nog lager kunnen zijn.

Peter de Waard stelt volgaarne uw pensioenen beschikbaar ... Alles tenslotte om de euro en Europa te redden. Anders wordt het de Derde Wereldoorlog  .
    En nogmaals: dit is slechts een fractie van het door de redactie verzamelde materiaal, wat weer een fractie van een fractie is van datgene dat er rond gaat - in alle media.

Inmiddels is op 9 december een akkoord gesloten, waarvan de de eurofielen vinden dat het eigenlijk niet ver genoeg gaat in zijn eenwording - de reden: Engeland lag dwars. de media volgen weer klakkeloos. Met heel af en toe een dwarsligger, zoals hier Rob Vreeken, die op dit moment voornamelijk schrijft over de Arabische wereld, en af en toe bevangen wordt door een vlaag van realiteitszin. Dit is zo'n vlaag (de Volkskrant, 10-12-2011, rubriek Q&A, door Rob Vreeken):
  Iedereen had de ramp kunnen zien aankomen

Valt de euro nog te redden?
Dat blijft ook na de Europese top uiterst twijfelachtig. We hadden natuurlijk nooit aan die euro moeten beginnen. Je kunt geen monetaire unie hebben zonder vergaande politieke samenwerking en dwingende afspraken over het financieel-economisch beleid van de betrokken landen. Dat snapt een kind. Iedereen had de ramp kunnen zien aankomen.

Waarom is de euro indertijd dan toch ingevoerd?
Een combinatie van eurofiel gedram, kuddegedrag en intellectuele luiheid. Politici liepen voorop, de pers volgde gedwee. Op 3 januari 2002, twee dagen nadat de euro was ingevoerd, had de Volkskrant een overzicht van de commentaren in de toonaangevende buitenlandse kranten. 'Persspiegel' heet dat, een soort journalistieke nachtspiegel waarin de plasjes van de commentatoren van die ochtend zijn verzameld. Het ging allemaal van euro hosanna, joho en joechei. The New York Times had het over een 'succes' en 'een financiële mijlpaal', Libération over 'een mooie verrassing'. Volgens de Süddeutsche Zeitung zou de euro 'de vrede waarborgen'.

En de Volkskrant zelf?
Idem. Volgens het hoofdredactioneel commentaar van 31 december 2001 was er 'geen weg terug', en zou de munt ertoe 'bijdragen dat de Europese landen nader tot elkaar komen'.

Geen kritische kanttekeningen over de begrotingsdiscipline van sommige lidstaten?
Nee, daar hoorde je niemand over. In het elektronisch archief van de krant zijn de artikelen uit die tijd eenvoudig terug te vinden. Dan zie je dat er vrijwel consensus was over de euro. Alleen de SP was tegen. Frits Bolkestein besefte dondersgoed de risico's, maar slikte uiteindelijk zijn bezwaren in omdat de rest van de VVD vóór was. Verder had je een enkele kritische econoom als Arjo Klamer, die in het debat fungeerde als dorpsgek. ...

De situatie nu is volkomen identiek. Tot aan de bemensing van de oppositie - De Groene Amsterdammer heeft op 8 december een zeldzaam eurokritisch stuk, aangekondigd op pagina 3 als volgt:
  EUROCRISIS  De euro drijft Europa uiteen, het is tijd om afscheid te nemen. Vindt 'internationalist' Arjo Klamer.

Hetgeen ook al eerder geïllustreerd was door de Volkskrant.

Die ineens, vermoedelijk ter afwisseling van de al weken durende pro-propagandacampagne, ineens een bevlieging van objectiviteit kregen. Dat wil zeggen: interviews met vier economen, en dit keer niet vier voorstanders, maar twee voor en twee tegen. De tegenstanders: Jan Luiten van Zanden (à la Toon Hermans: "Nóóóóóóóóit van gehoord!") en ... Arjo Klamer. Ze waren er dusdanig trots op deze nieuwe vinding, dat het de pagina ervoor, bij een artikel van EU-correspondent tevens EU-propagandist Marc Peeperkorn, werd aangekondigd (de Volkskrant, 08-12-2011, van correspondent Marc Peeperkorn):
  Vanavond begint in Brussel de zoveelste EU-top 'die de euro moet redden'. Maar valt de euro nog wel te redden? De Europese leiders zijn hopeloos verdeeld. Op pagina 4 en 5: een debat tussen vier hoogleraren economie.

Leiders oneens over weg naar redding euro

En hier is het grote moment van objectiviteit in zijn volle glorie:

Ook illustratief zijn de namen van de voorstanders: zowel Bas Jacobs als Arnoud Boot worden gerekend tot de meest prominente en meest gezaghebbende economen. Wier gezagswaarde kan worden afgemeten aan hun inzicht in de financiële gang van zaken leidende tot de kredietcrisis van 2008: ze hadden er totaal geen benul van. Oh ja: als u tegenwerpt, zoals gebruikelijk is, "Maar dat had vrijwel niemand voorzien ...":  Dat klopt. Dat laat zien dat gezag en prominentie in de economische wetenschap een bewijs is van onkunde en onbenulligheid.

Natuurlijk wordt er, als je op de eenzijdigheid wijst, fanatiek beweert dat het niet zo is, wijzende op dat ene artikeltje of die ene opinie. Leugens van voor tot achter. Zoals Martin Sommer nog eens uitlegt (de Volkskrant, 31-12-2011, rubriek Politiek, door Martin Sommer):
  Gaffe van het jaar

Collega Roel Janssen van NRC Handelsblad, nu met pensioen, schreef jaren geleden wekelijks een mooie economische column. Met Oud en Nieuw placht hij terug te kijken - wat was dat jaar zijn grootste misser geweest? Een goed beginsel. Om voor mijzelf te spreken ...
    Bonje kreeg ik over de stelling dat de journalistiek zich steviger had moeten weren bij de beslissing om de euro (1992) in te voeren. De kwaliteitspers had kunnen weten van de risico's, maar heeft toentertijd zitten slapen, schreef ik. Dat ging niet ongemerkt voorbij. 'Onzincolumn', vonden collega's. Het mildste commentaar kwam van voormalig DNB-directeur André Szász, die erop wees dat alleen al in deze krant drie interviews met hemzelf hadden gestaan met koppen die er niet om logen.
    'Een valse start' (1998), 'Niemand weet waarom de euro er is' (1999) en 'Europa, een ongekend waagstuk' (1999). NRC-ombudsman Sjoerd de Jong schreef vervolgens een paginagroot stuk waarin hij politici, economen en hoogleraren opvoerde die aarzelingen over de euro hadden. Allemaal ooit geïnterviewd of op de opiniepagina's afgedrukt. We hebben het wel geweten, concludeerde De Jong. En onze journalistieke plicht gedaan.   ...

Drie stukken over twee jaar. Tegenover honderden van de andere kant. Die Sjoerd de Jong is aan aartsleugenaar. Sommer zegt het beleefder:
  Mag ik nogmaals een poging doen om dat laatste te betwijfelen? De harde journalistieke waarheid is dat André Szász destijds werd geacht, maar tegelijk onder het chapiter 'ook een mening' viel. Datzelfde gold voor die interviews van Sjoerd de Jong. Natuurlijk werden critici van de euro aan het woord gelaten. Het journalistieke beginsel luidde: we doen een interview en dan is die kant ook 'gecoverd'. Wat iets anders is dan uitleggen hoe het zit.
    Het interview is niet het meest hoogstaande journalistieke genre. De lezer krijgt standpunten voorgeschoteld en moet het maar uitzoeken - het interview is in de kern de uitbesteding van je journalistieke plicht. Gooi het maar in de groep jongens. Uiteindelijk moet je vaststellen dat de critici van de euro geen gewicht in de schaal legden of als halve zolen werden beschouwd, zoals de econoom Arjo Klamer.

En hij geeft ook nog even de reden:
  Er is in Nederland geen journalistieke traditie om als een roedel wolven de tanden te zetten in fundamentele kwesties, hardnekkig en aanhoudend de autoriteiten te bevragen en niet los te laten voor de onderste steen boven is. Althans, dit geldt als de inzet mooi en goed is, zoals Europa. Bij kwade zaken of rechtse regeringen is de pers heus niet zo dociel.

Ook weer nette taal. In reëlere bewoordingen: de Nederlandse journalistieke traditie is die van heulen met de oligarchen.


Naar Europese Imperium  , Politiek, leugens  , Politiek lijst  , Politiek & Media overzicht  , of site home  .