Bronnen bij Termen: rancune
Nog niet was de term "rancune" bedacht als item voor de verzameling van het "Vals"-woordenboek  , of de erop volgende dag diende zich al twee
klassieke exemplaren als voorbeeld aan. De eerste was, volkomen volgens
verwachting, in het kader van de allochtone massa-immigratie, maar, enigszins
onverwacht, van iemand die op andere terreinen één van de weinige critici
op de houding van de elite was gebleken: cultuurhistoricus,
PvdA-ideoloog, en één van de paar columnisten met af en toe enig gezond
verstand bij de Volkskrant: René Cuperus. Hier zijn emotionele
boodschap - de uitleg bij dit eerste voorbeeld is vrij lang, maar dat is
omdat het beeld dat door de media van "rancune" is gekweekt in zijn geheel
moet worden omgekeerd
(de Volkskrant, 29-12-2014, door René Cuperus, cultuurhistoricus):
Een citaat al op ongeveer eenderde van het stuk, waar het schrijven wat neutraler is geworden. Maar ook hier staat al een huizenhoog misverstand veroorzaakt door ideologisch idealistisch denken: er is geen enkel bewijs te vinden, wereldwijd, dat naast elkaar levende sterk verschillende culturen leiden tot integratie. Moslims en hindoes op het Indiase subcontinent: altijd vijanden geweest en altijd vijanden gebleven. Reden van de niet-oorlog tussen India en Pakistan: beide hebben atoombommen. Zwarte en blank, bijvoorbeeld in Amerika: ze krijgen eerder meer dan minder hekel aan elkaar. Enzovoort - we gaan ze niet allemaal opnoemen. Het idee van "automatische integratie" door twee verschillende culturen naast elkaar te zetten in één land, is een volstrekt dwaas idee. Volgens de praktijk. Maar het staat er. En er staat de constatering dat het, inderdaad, ook in Nederland niet werkt. De schijnbare vooruitgang die het gaan beheersen van de Nederlandse taal door moslims heeft gebracht, is dat zij beter kunnen verworden wat voor walgelijke denksystemen ze er op na houden, afgekort: "Wij moslims zijn superieur"  , en wij nu beter kunnen horen
op welke manieren ze op ons schelden "Jullie zijn islamofobe racisten"
(merk op hoe het in die verzameling in de loop van de tijd steeds erger
wordt).René Cuperus constateert het ook, het beperkende tot 2014. En loopt er helemaal op leeg aangaande de emotie van rancune:
Rancune. Want het enige wat de journalist bedacht was de term - het verschijnsel was een reeks demonstraties van ISIS-aanhangers met zwarte ISIS vlaggen in de wijk. Plus een aantal eerdere verschijnselen die door de media grotendeels gecensureerd waren, maar via GeenStijl toch bekend werden.
Juist ja ... Gaan koppensnellen in Irak is net zo erg als het roepen dat je minder koppensnellers wilt in Nederland. Want het is volkomen duidelijk: die koppensnellers zijn moslim-immigranten. Waartegen je niets kan ondernemen op individuele basis: "Wie van jullie is de koppensneller?" is natuurlijk een dwaze aanpak. Er is maar één logische conclusie uit dat zo massaal (honderden) (willen) gaan koppensnellen: de hele groep waarin dit heeft kunnen groeien, past hier niet en moet eruit. En ook dat weet iedereen bewust of onbewust -van verderop uit he stuk:
Gelukkig staat dit 'neutrale toeschouwer' al tussen aanhalingstekens, want de neutrale toeschouwer trekt de conclusie die hier als die van 'radicale rechtspopulisten' wordt beschreven: de islam is per definitie niet te combineren met de westerse cultuur en samenleving. Wat iedereen allang wist of had kunnen weten, want tot de kern van de islam behoort invoering van kalifaat en sharia. Voor alle moslims. Voor ook de zogenaamd gematigde dat wil zeggen niet-gewelddadige moslims. Allemaal. Dat is de kern van het
geloof: de hele wereld moet islamitisch worden en leven naar de regels van
de islam.Maar dat wil René Cuperus niet weten:
Niets bijzonders aan: nazisme is ook verboden. Net als een antisemitische beweging. Het idee dat "alles moet mogen" wordt zeer selectief toegepast, en ten eerst op geloof in het algemeen, en ten tweede op moslims. En dit alles wordt door politiek-correcten en multiculturalisten bedreven vanuit dit:
Het ideaal. En en bijna alle reacties bij het stuiten op de lelijke werkelijkheid worden ingegeven door rancune. Rancune geïnspireerd door het verlies van het gekoesterde ideaal. Het taalgebruik zegt genoeg:
De rancune druipt er af. Zo, met deze bijstelling van het beeld rond "rancune", is het nu veel makkelijker zichtbaar in andere voorbeelden. En blijkt het een bijna dagelijks gebeuren. Van dezelfde dag als bovenstaande (de Volkskrant, 29-12-2014, door Sytze Faber, was vice-voorzitter van het CDA, Tweede Kamerlid en hoofdredacteur van het Friesch Dagblad):
Razende onzin, natuurlijk. Er is maar één ding dat de PVV op directe wijze de grootste maakt: de kiezer. En van alle indirecte factoren steekt er ook één met kop en schouders boven uit: de moslims. En hun globaal zichtbare wangedrag. De uitleg van Faber, ook bekend als zeer politiek-correct, is niets beter dan de kop al zegt:
De werkelijkheid: De Graaf stelde dat moslims verantwoordelijk zijn voor een disproportioneel aantal problemen, en dat bij gebleken ineffectiviteit van alle eerdere maatregelen, de volgende stappen de genoemde zijn. Een logische redenering. Weet ook Faber, die daarom ook komt met een irrationeel antwoord:
Getuigend van zijn diepe rancune. Waaraan hij dan weer een logisch vervolg geeft: als het volk het met de PVV eens is, dan:
Samengevat in de tussentitel:
Wat in werkelijkheid is:
En als als het volk het daar niet mee eens is, dan zetten we het volk opzij en grijpen we als elite de macht middels de juristerij en de Koning. Nou, duidelijker kan je de rancune over het volk dat PVV stemt niet illustreren. Overigens is die machtsgreep van de juristerij sluipenderwijs al aan de gang
.Dezelfde dag dat deze bronnen gevonden werden, kwam ook het volgende uit het archief onder ogen (Joop.nl, 23-05-2014):
Hetgeen door de op deze website altijd als "Nederland-haatzaai-site" benoemde Joop.nl natuurlijk prompt op haar site werd gezet als gebaar van goedkeuring. Waarna je in het licht van het voorgaande aan dat "haatzaai-site" ook "rancune-site" kan toevoegen, zo vaak hebben ze het over "Geert Wilders" - in de meest rabiate terminologie. Waarop er onmiddellijk nog een herinnering opkwam (Volkskrant.nl, 13-09-2012, van verslaggever Gijs Heerderscheê):
Net als het geval van Dijsselbloem: het plezier in het verlies van de ander behoort tot de meest zuivere gevallen van rancune. Hetgeen nogmaals demonstreert, gezien de veelvuldigheid waarmee die gedaan wordt: het is niet het gewone volk, maar het is de elite die lijdt aan het verschijnsel van rancune. Chronisch lijdt aan het verschijnsel van rancune. Dzez verzameling vult zich razendsnel. Hét hete hangijzer voor de politieke-correctheid: niet-politieke-correctheid. Daar hebben ze allerlei rancuneuze termen voor bedacht, waarvan de meest populaire is "populisme". Hier gaat er eentje daarop los (De Volkskrant, 31-12-2014, rubriek De kwestie, door Peter de Waard):
De hoofdredacteur is recent spectaculair afgevallen, en dat is de voornaamste en meestal enige reden om hem uit te nodigen voor dit soort, op "de menselijke factor" gerichte, programma's. Het heeft weinig tot niets met maatschappij of politiek te maken. Overigens: Peter de Waard schrijft vrijwel exclusief over zaken aangaande de economie. Dit uitstapje is dus heel opvallend. Hij ergerde zich kennelijk ... En als je je eenmaal ergert, gaat alles opvallen:
En dan neemt de ergernis sterk toe. En ga je domme dingen schrijven:
En hier treden de Informatieregels  in werking, in combinatie met
die van het "onregelmatige werkwoord" ("I am form, you are obstinate, he is a
pigheaded fool"
 ): het staat dus geheid vast dat de publieke omroep altijd al
drie keer de Volkskrant (= zeer politiek-correct) is geweest, en het is uiterst waarschijnlijk dat het dat
nog steeds zo is. Eerst nog even het eerste benadrukt (een citaat van verderop:
Let op: dat ge-"De T." is een duidelijke gevalletje van "hebben de pest aan". Maar in ieder geval: die populisten (dat wil zeggen: minder-politiek-correcten) kwamen er niet in. Maar ook de huidige situatie wordt door De Waard glashelder uit de doeken gedaan. Want wat is er gebeurd, volgens hem:
En wat is bewijs daarvan:
Om te brullen van de lach .... Wat er gebeurd is, is dat men uit de censuur op euroscepsis in de periode voorafgaand op het EU-referendum van 2005 heeft geleerd dat censuur niet werkt, en de zaak misschien wel erger maakt. Dus laat men af en toe een tegengeluid toe in de verhouding ergens liggende rond de 1 op 10, met als meest prominente dat van Thieery Baudet, want jong en filosoof en kan goed kletsen. Met als enige merkbare resultaat dat men vanuit de politieke-correctheid een hetze is gestart tegen Baudet. Dit dus wat betreft de nummer vier in het lijstje van bewijzen dat de publieke omroep verrechtst is - een individu. Nu de nummers één tot en met drie: 'sociale media, GeenStijl, PowNews' ... Juist ja: de publieke omroep is verrechtst, en het bewijs daarvan is het bestaan van sociale media, GeenStijl en PowNews ... Daarvan zendt alleen PowNews uit op zenders van de publieke omroep. Een heel half uur per dag, en dat gedurende vijf jaar en recent gestopt. En de rest vult geen seconde op de publieke omroep. Het is natuurlijk precies andersom: dat de sociale media en GeenStijl zich heben kunnen ontwikkelen tot stemmen in het maatschappelijke debat, is omdat de inhoud van wat zij verkondigen absoluut niet te horen is geweest bij de publieke omroep. Op dat half uurtje na. Dus hartelijk dank Peter de Waard: je hebt zojuist aangetoond dat met het stoppen van PowNews, de censuur van de publieke omroep op niet-politiek-correcte zaken weer absoluut en volledig is. "En we schakelen weer over naar Lampedusa, waar we de aankomst filmen van weer een paar honderd vluchtelingen die onze cultuur komen verrijken met de vaardigheden die ze opgedaan hebben in lemen-hutje dorpen in Afrika en vecht-oases in het Midden-Oosten. We heten ze hartelijk welkom, en ruimen graag nog wat sociale huurwoningen voor ze in, geven ze uitkeringen gespaard uit de mond van bejaarden, en over tien jaar of zo de banen van laaggeschoolde Nederlanders want zij doen het voor een kwart van het geld". En het is uit rancune dat dat die laatste wensen zo moeilijk gemaakt worden door "populisten", dat men daar zo tegen te keer gaat. Zoals ook de volgende doet (van wat verder terug maar genoteerd op dezelfde als de voorgaande), met gebruik van een variant van "We moeten het minder over Geert Wilders hebben, maar..." (VARAgids, nr. 14-2014, column door Paul Witteman):
We moeten het minder over Geert Wilders hebben ...". "Maar ..."
"... zou je het er nog veel minder over hoeven te ben. Maar ..."
"... is er nog minder reden over hem te hebben. Maar ..."
... toch volgt er nog dit.
En dit.
En dit.
En dit.
En dit.
En dit. En pas daarna is de pot met rancune leeggegeten. Want bij iedere zin besteedt aan Wilders na de stelling dat je er minder aandacht aan moet besteden, verdubbelt de hoeveelheid rancune waarvan sprake is. Paul Witteman is een bijzonder rancuneus mannetje. Wat iedereen die goed door de façade heen kon kijken allang wist. Vergelijk zijn interviews in Pauw & Witteman met SP-voorman Emile Roemer maar met die met D66-voorman Alexander Pechtold. Een rancuneus middenstandsmannetje, zie je dan. Dat graag tot de grote jongens wil behoren. Kruidenier Kleingrut 
in half-intellectuele waren. Die graag naar beneden trapt. Net als Alexander
Pechtold. Waarover Witteman:
De droom van de neoliberale kleinburgers: een kabinet-Pechtold: ploertigheid met een glimlach. Met het voorgaande als voorbeeld is het duidelijk dat bijna alle berichtgeving in de media over Geert Wilders en de PVV niets anders is dan de meest diepgevoelde rancune. Naar Termen, rancune
, of site home
·.
|
