Bronnen bij Alfa-denken: goed en kwaad

De afkeer van alfa-denkers en vooral linkse intellectuelen voor orde neemt soms extreme vormen aan, in dat ze raakt aan de grens van goed en kwaad. Het is algemeen bekend dat gewone, nette, televisie programma's of films met dédain worden behandelt, terwijl extreme gewelddadigheid met maar heel weinig commentaar gepaard gaat. gangsters die anderen vermoorden, of elkaar, als het maar in een leuk jasje is gegoten, dan is het meteen goed.

Dit ligt mogelijkerwijs nog aan de goede kant van de grens, maar als dezelfde houding ook ten opzichte van echte misdaad wordt geventileerd, dan is men er duidelijk over heen, zie bijvoorbeeld onderstaande bron (Barend & Van Dorp, TV RTL4, week 20-2005):
  Aan het eind van het programma lopen de drie presentatoren naar buiten, onder het uitslaan van een paar spontane opmerkingen, meestal naar aanleiding van de actualiteit. Van Dorp maakt een opmerking naar aanleiding van het bericht van een doorbraak in de zaak van de diamantroof op Schiphol ter waarde van 75 miljoen euro, enige maanden eerder. Mulder, spontaan: Ik vond het prachtig, ik hoop dat ze ze nooit pakken. ...

Alles tezamen heeft deze houding dus soms duidelijke trekken van de keuze voor het kwaad. Dit zal men natuurlijk zelden openlijk toegeven, vandaar het belang van de volgende bron.

Onderstaand wordt het in algemene termen geformuleerd, maar het slaat speciaal op linkse intellectuele en kunstzinnige kringen (de Volkskrant, 27-08-2005, column van Marjolijn Februari ):
  Het goede heeft de naam zouteloos en zemelig te zijn

...     Tegenwoordig is het kwaad in de mode. Dat valt ook wel te begrijpen, aangezien het goede de naam heeft zouteloos en zemelig te zijn. Toch zou je dat niet zeggen wanneer je ziet hoe bij de familie Tom Halloween wordt gevierd: de dochter zonder benen gaat met namaakbenen op de tafel liggen en dan zagen ze haar in tweeën. En misschien zijn er mensen die zulke flauwe grappen nog steeds saai en sentimenteel vinden, maar die zullen dan toch beslist opkijken van de effecten van de ziekte epidermolysis bullosa. De verwoestende uitwerking van die ziekte op het uiterlijk van een van haar zoons maakt het verhaal van Tom slecht geschikt voor Hollywoodverfilming.
    Hoe dan ook zijn de lokstoffen van het kwaad sterker. En dat begrijp ik gedeeltelijk; ik begrijp dat een incidentele gewelddaad uit het oogpunt van internationale politiek en handelsbetrekkingen veel belangrijker is dan een levenslange inzet voor de opvoeding van elf kinderen. Maar dat wil nog niet zeggen dat we collectief ons intellect moeten inzetten om iedere terroristische oprisping van commentaar te voorzien. Er reizen jongemannen en jonge vrouwen met rugzakjes over de wereld die op een achternamiddag bommen plaatsen in een busstation. So what? ...

Fijn.

Duidelijker is natuurlijk een directe vergelijking. Volkskrant-columnist Paul Brill uit zich, uitgedaagd op een voor hem gevoelig vlak zijnde zijn liefde voor Amerika, bijzonder onvoorzichtig (de Volkskrant,, 31-05-2008, column door Paul Brill):
  De week van de koekoeksklok en de zachte hand van Europa

Sommige associaties zijn onweerstaanbaar. In zijn reactie op de vorige aflevering van deze rubriek kapittelde Thomas von der Dunk de Amerikanen eens te meer voor hun eigendunk en verwees instemmend naar de Europese topdiplomaat Robert Cooper, die op een recente bijeenkomst Amerika tot een dangerous nation zou hebben bestempeld. Een gevaarlijke natie, die wij verfijnde Europeanen zeer kritisch moeten bejegenen en op ruime afstand moeten houden, aldus Von der Dunk.
    Ik moest onwillekeurig denken aan een scène in de vermaarde film The Third Man, die speelt in het naoorlogse Wenen. De hoofdpersoon is op zoek naar een oude kennis, Harry Lime, die een louche handel met medicijnen blijkt te hebben opgezet. Wanneer hij hem eindelijk ontmoet, komt er een dialoog op gang waarbij Lime, met unieke bravoure gespeeld door Orson Welles, onder meer deze sarcastische woorden spreekt: ‘In Italië kenden ze onder de Borgia’s oorlog, terreur, moord en bloedvergieten. Maar ze brachten ook Michelangelo voort, Leonardo da Vinci en de Renaissance. In Zwitserland bloeide de naastenliefde en mochten ze zich vijfhonderd jaar lang verheugen in vrede en democratie. En wat heeft dat opgeleverd? De koekoeksklok.’   ...

Voordat we dit analyseren, eerst de reactie van Thomas von der Dunk, en nog een andere (Volkskrant.nl,, Opinie, 04-06-2008, column door Thomas von der Dunk):
  Hulde aan de koekoeksklok

In welk land leeft U liever: in het Italië van de Borgia's dat een Michelangelo heeft voortgebracht, of in een vredig Zwitserland dat de afgelopen eeuwen vooral koekoeksklokken heeft geproduceerd?

Tussentitel: Zelfs Verlichtingsgoeroe Voltaire prefereerde koekoeksklokken boven kanonnen

Deze existentiële vraag heeft Paul Brill ons afgelopen zaterdag voorgelegd.
    De politiek relevante vraag is niét: aan het verleden van welk land geeft u een paar veilige eeuwen later de voorkeur?
    Voor journalisten zijn de bloed, zweet en tranen van zo'n moordlustig Italië achteraf ongetwijfeld boeiender, maar zijn zij voor een smeuïg stukje ook bereid tot slachtoffers in eigen gezinsverband?
    Ook voor een historicus bestaat er vast geen saaier studieobject dan de regering van een der verstandigste heersers ooit, keizer Antoninus Pius (138-161 n.Chr.). Er is al die 23 jaar niets spectaculairs gebeurd. De Romeinen leefden toen lang en gelukkig.
    Daarom was Antoninus Pius ook zo'n verstandig man. Zoals de Franse wiskundige Pascal het vijftien eeuwen later formuleerde: alle ellende in de wereld wordt nu eenmaal veroorzaakt door mensen die niet rustig thuis bij de haard blijven zitten.
     Ten minste eenmaal hebben de Zwitsers dat overigens niet gedaan. In 1291 hebben ze er namelijk de Habsburgers met hun hooivorken zeer hardhandig uitgemept.    ...
    Maar daarna zijn de Zwitsers inderdaad zelden bereid geweest om ter bestrijding van andermans stommiteiten zelf stommiteiten te begaan.
    Is dat schadelijk voor de cultuur? De bekende Pruisische filosoof Immanuel Kant kwam zijn hele leven nooit buiten het vredige Koningsbergen, waar hij nooit iets van belang heeft meegemaakt.
    En zelfs de dezer dagen in de strijd tegen enge landen en religies te pas en te onpas aange­roepen verlichtingsgoeroe Voltaire prefereerde uiteindelijk toch koekoeksklokken boven kanonnen.
    In 1755 verhuisde hij namelijk, alle Frans heldendom beu, aan de vooravond van de Zevenjarige Oorlog voor de laatste 23 jaar van zijn leven naar, inderdaad, Zwitserland.

Het betoog van Von der Dunk is de ene kant van het verhaal: heldendom en strijd zijn niet nodig voor een goed en waardevol leven. En hij legt ook een vinger op een zere plek: dat types als journalisten er zo voor zijn, heeft ook een bijzonder egoïstische component - het "journalisten zijn ratten"-syndroom .
    De andere kant van de vergelijking werd bondiger en puntiger aangepakt door iemand die reageerde op de website versie van de column van Brill (Volkskrant.nl, Opinie, 31-05-2008, column door Paul Brill):
  De week van de koekoeksklok en de zachte hand van Europa
...
Reacties:
Frits Troost schreef op 31-05-2008 20:42
Als ik hieruit mag afleiden dat "oorlog, terreur, moord en bloedvergieten" tot grote kunst leidt dan voorzie ik voor Afghanistan een gouden toekomst, in ieder geval op artistiek gebied. Laten we het vooral zo houden.

Paul Brill volledig afgeserveerd.
    We kunnen er nog aan toevoegen dat dit soort borrelpraat meestal tot strand komt door aan beide kanten van de gebezigde vergelijking een zeer grove selectie te plegen: Michelangelo viel samen met Borgia, maar er zijn plenty Borgia's die geen Michelangelo's hadden, en plenty Michelaangelo's die geen Borgia's kenden.
   Maar, zoals al gezegd: Brill had iets voor hem kostbaars te verdedigen, en dan maakt een alfa rare, en in dit geval onvoorzichtige, sprongen. Die onvoorzichtigheid zijnde de bekentenis van een idee, een houding, die diep in de gedachten van de meeste alfa's ligt, maar ze zelden zullen uitspreken: Als het erop aankomt, en de keuze ligt tussen een spannend en slecht leven, of een saai en goed leven, dan kiest de alfa voor spannend en slecht.

Uit de literatuur (de Volkskrant,, 02-09-2005, boekbespreking door Rokus Hofstede):
  Superieure ideeënroman van Michel Houellebecq

...     Hoofdpersoon is ook ditmaal een izegrim die in velerlei toonaarden zijn haat tegen de mensheid belijdt - behalve op de schaarse momenten dat hij in de liefde kan geloven. Het hedendaagse levensverhaal van Daniel1, een succesvolle komiek, wordt afgewisseld met de commentaren op dat verhaal van Daniel24 en Daniel25, zijn genetische duplicaten, die tweeduizend jaar na hem leven.
    Daniel1 heeft, zegt hij zelf, zijn carrière gebouwd op de 'commerciële exploitatie van lagere lusten, op de absurde wijze waarop het Westen wordt aangetrokken door het cynisme en het kwaad'.

Het westen waar Houllebecq op doelt is natuurlijk het westen zoals dat in zijn eigen geest met zijn eigen accenten. Daar hij schrijver is, kunnen we veilig aannemen dat waar hij in eerste instantie op doelt de wereld van het westerse intellectuele denken is, en binnen die kring weer voornamelijk die van de literaire, de alfa-intellectuele, wereld. Dat is dus een wereld die vervuld is van cynisme en het kwaad, volgens Houellebecq.

Van de wetenschapsredactie (de Volkskrant,, 25-04-2009, column door Maarten Keulemans):
  Superaarde

Tussentitel: Blijkt het heelal toch echt geen Vinex-wijk vol saaie seriebouw

Een 'superaarde'. Hmm, dat . lijkt me wel wat. Je stelt je dan een planeet voor als de onze, alleen beter. Vandaar dat ik het nieuws deze week met verrukking las: nabij een verre ster hadden Zwitserse astronomen een superaarde ontdekt. Is het een ster? Is het een komeet?
Nee, het is... Superaarde!
    Het heelal is blijkbaar geen Vinexwijk vol voorspelbare seriebouw, maar een bizarre binnenstad vol verrassingen.
    En hoe meer variatie, des te sneller de kans op een kopie van ons eigen zonnestelsel verschrompelt. Kijk maar eens wat er gebeurt als je aanneemt dat er vijftien zaken zijn die per zonnestelsel kunnen verschillen. .
    Daar ga je al: dan moet je dus een biljard (1015) sterren bekijken, voordat je een planeetstelsel treft waar alles precies zo is als bij ons. Dat zijn een frustrerende duizend keer meer sterren dan er in de Melkweg zitten.
    Laten we hopen dat ik ernaast zit. Ook ik heb liever een knus heelal vol Ewoks en Wookies en hier en daar een gemene Klingon.    ...

Stel je voor: geen gemene Klingon ... Niets om over te schrijven voor journalisten en literatoren.
    Maar Maarten Keulemans is dan ook cultureel antropoloog,

En hoewel de houding enigszins onder vuur ligt, is het alfa-intellectuele deel der natie, vaak foutief aangeduid als links, nog lang niet genezen van zijn voorliefde voor het kwaad. Hier in de persoon van Willem Holleeder, die tientallen miljoenen verdient met de afpersing, en die gesteund wordt een publicitair prominent (Volkskrant.nl, Opinie, 15-07-2012, door Sander van Walsum is chef van de opinieredactie van de Volkskrant):
  'Ook Holleeder heeft recht op re-integratie'

De vordering van 18 miljoen euro op Willem Holleeder lijkt het doel van de 'plukze-wetgeving' voorbij te schieten. Dat betoogt Volkskrant-redacteur Sander van Walsum.

Jarenlang kreeg justitie maar geen vat op Willem Holleeder. Aanhoudend werd hij met uiteenlopende vormen van zware criminaliteit in verband gebracht, zonder dat hier passende straffen op volgden. Tot hij in 2007 tot negen jaar cel werd veroordeeld voor afpersing van - onder anderen - vastgoedmagnaat Willem Endstra.    ...
Toch is het de vraag of de 'plukze-wetgeving' die tegen Holleeder in stelling is gebracht haar doel niet enigszins voorbijschiet. De regeling is bedoeld om criminelen het genot van wederrechtelijk verkregen bezit te ontzeggen. Nu staat ze mogelijk de re-integratie in de weg waar zelfs een 'topcrimineel' recht op heeft. ...

De weerlegging is zo simpel: als de topcrimineel wil integreren, is het pad volkomen helder: bekentenissen, en teruggave van alle geld, tientallen miljoenen. Maar dat laatst is natuurlijk niet reëel - dat gaat nooit gebeuren. Dus is dat re-integreren ook niet reëel. Dus is het anderszinse wijze terugkrijgen van die miljoenen wel reëel. namelijk om het idee te bestrijden dat misdaad loont.
    Maar Sander van Walsum heeft nog een "troef":
  De straf voor vroegere criminele handelingen zou tot nieuwe wetsovertredingen kunnen uitnodigen.

Slecht idee dus, dat bestraffen van misdaden. Het bestraffen van het kwaad.
    Meer voorbeelden van de steun van de alfa's (onder het mom van "links") voor het kwaad hier uitleg of detail uitleg of detail .

|Volkomen ongecontroleerd door enige rationaliteit en buitengesloten van de maatschappij, gaat Sander van Walsum met de campagne van de linkse onderbuikgevoelens. Nieuwe held is de vrouw van Marc Dutroux, Michelle Martin, die, terwijl Dutroux zelf voor een kleiner vergrijp een paar maanden in gevangenis zat, wel hun honden voedde, maar niet de meisjes waarvan ze wist dat die in de kelder opgesloten zaten. En ter inleiding en rechtvaardiging van zijn zieke verhaal, begint Van Walsum met een grofstoffelijke leugen (de Volkskrant, 30-08-2012, hoofdredactioneel commentaar, door Sander van Walsum):
  Straf en berouw

Wat een grofstoffelijke leugen is, omdat Martin geen enkel teken van berouw heeft vertoond. In tegendeel: sieraden heeft ze aan familie gegeven, ten einde ze te onttrekken aan de schadevergoeding aan de slachtoffers waartoe ze ook veroordeeld was. Hoe ziek moet je wel, niet zijn, om dan die term in de kop te durven gebruiken...
    Gevolgd door nog een bewijs van maatschappelijke blindheid:
  Buiten de kring van direct betrokkenen wekt Michelle Martin, de ex-vrouw en medeplichtige van veelvoudig kindermoordenaar Marc Dutroux, mildere gevoelens op dan de vorige week mildere gevoelens op dan de vorige week veroordeelde massamoordenaar Anders Breivik

Op zijn minst geldt hier: Bewijs het. En het omgekeerde is veel waarschijnlijker. In ieder geval rationeler, want als je het toelaten van een vijfde colonne ziet als crimineel, en daar zijn bijzonder goede argumenten voor, dan zijn er voor de daden van Breivik heel veel verzachtende argumenten aan te voeren, in de vorm van "maatachappelijke provocatie" en "sociologische drang en noodzaak". Bij Dutroux en Martin is er sprake van één en slechts één ding: slechtheid.
  Dat hangt natuurlijk samen met de omstandigheid dat Dutroux en Martin hun misdrijven al zo'n 20 jaar geleden pleegden, maar ook met het feit dat Martin gekweld leek door haar aandeel in de moorden en - anders dan de onverbeterlijke Breivik - berouw heeft getoond. En daarvoor willen de bewoners van de voorheen christelijke wereld nogal eens gevoelig zijn.

Leugenaar! Niet zozeer de christelijke wereld is hier relevant, als wel de wereld van de zieke linksigen en alfa-intelllectuelen.
  Uiteraard kan van de nabestaanden van Dutroux' slachtoffers niet worden verwacht dat hun mededogen met een gevallen vrouw prevaleert boven wraakgevoelens tegenover de daders. Misschien is dat zelfs te veel gevraagd voor iedereen die in de jaren negentig deelgenoot was van de ontreddering die de zaak-Dutroux destijds in België teweegbracht.

Maak hier van ...:
  Uiteraard kan van de nabestaanden van Breiviks slachtoffers niet worden verwacht dat hun mededogen met een gevallen vrouw prevaleert boven wraakgevoelens tegenover de dader. Misschien is dat zelfs te veel gevraagd voor iedereen die in de jaren tien deelgenoot was van de ontreddering die de zaak-Breivik destijds in Noorwegen teweegbracht.

... en je ziet dat hier een ziek man aan het woord is. Omdat hij van doit laatste met walging afstand zou nemen.
    Waarna je hetzelfde kan doen met het volgende:
  Hoe invoelbaar het onbegrip van veel Belgen voor de voorwaardelijke vrijlating ook is, het is goed - de rechtsstaat waardig - dat het Hof van Cassatie zich er niet door heeft laten beïnvloeden. Straf dient tenslotte niet alleen als vergelding, maar ook ter loutering van de daders. Beide beginselen staan soms onvermijdelijk met elkaar op gespannen voet.

Dus vrijlaten die Breivik, na de 21 jaar (de maximale straf in Noorwegene) waartoe hij veroordeeld is. En oh ja, net als Martin geldt hierbij natuurlijk de standaardkorting. Dus dat wordt vrij na 14 jaar. Volgens de redenaties van Sander van Walsum.
    Maar dat zal niet in het hoofd van de linksige Sander van Walsum opkomen, went de slachtoffers van Breivik waren ook linksigen.

Het is met politiek-correcten net als de kniereflex: zeg iets dat tegen hun geloof ingaat, en ze kunnen niet laten om te reageren met dommigheden. Volgende in het rijtje (Volkskrant.nl, Opinie, 28-08-2012, door Malou van Hintum, uitleg of detail ):
  'Meeleven met slachtoffers, niet met daders. Hoe hardvochtig wil je zijn?'

Een hardvochtige partij als de VVD krijgt mijn stem in elk geval niet, zegt zwevende kiezer Malou van Hintum. .

Ik reed gisteren op de snelweg langs een reuzengrote verkiezingsposter van de VVD waarop stond: 'Meeleven met slachtoffers. Niet met daders'. Ik weet dat de VVD geen fijnzinnige partij is. Maar ik schrok ervan dat de liberalen deze gedachte kennelijk tot de kern van hun boodschap rekenen. ...

Zijn deze gedachten, of beter: emoties, terecht? Het is weer simpel: draait het om:
  'Meeleven met daders, niet met slachtoffers. Hoe hardvochtig wil je zijn?'

Kijk, er is heel weinig twijfel dat dit absurd en weerzinwekkend is. En als je de twee standpunten tegenover elkaar zet, en dan ergens het evenwichtspunt gaat zoeken, dat dit evenwichtspunt zeer dicht bij het pro-slachtoffer extreem ligt.
    De gedachten van Malou van Hintum zijn niet alleen emoties, het zijn ordinaire onderbuikgevoelens. De onderbuik van de "fatsoenlijke" burgermens die over de lijken van de armeren loopt. Van de fatsoenlijke burgemeester die joden uitlevert in oorlogstijd. Het fatsoen is tenslotte belangrijker dan al het andere. Het "linkse" fatsoen.

En hoeps, daar is de derde persoon die staat te dringen in het rijtje van het linkse fatsoen (de Volkskrant, 31-08-2012, door Femke Halsema en Fred Teeven):
  Uitgedaagd op Volkskrant.nl

Een van de lastigste opgaven voor politici, stelt Femke Halsema, is de bescherming van misdadigers tegen volkswoede en eigenrichting. Is de VVD nog wel bereid die protectie te bieden, vraagt zij aan Fred Teeven.

Een acute kandidaat voor de aanpak der spiegeling:
  Een van de lastigste opgaven voor redelijke persoon is de bescherming van de burgers tegen de ideologie en niet-richting van de linkse do-gooders.

Nou ja, zo lastig is het niet om het op te schrijven, het is alleen lastig het gepubliceerd te krijgen en de verkalkte hersnen van de politiek-correcten, linksigen, en alfa-intellectuelen te bereiken. Niets dan geatrofieerde denkvermogens daar.
    Want ze veroorzaken de volkswoede zelf. Door hun voortdurende pleidooien voor misdadigers die anderen mishandelen en levenslange trauma's bezorgen. "Ze hebben zo'n slechte jeugd gehad ..." Van Hintum:
  Ik was onderweg naar een bijzondere gebeurtenis: een huwelijk in de longstay. ...Na de huwelijksplechtigheid ging ik koffie drinken bij een bewoner. Hij vertelde me hoe hij als klein jongetje in het ziekenhuis belandde omdat zijn vader hem bijna had doodgeslagen. ...

Prima, maar dan komt het nooit meer goed (voor het overgrote deel) en zijn ze definitief niet meer te vertrouwen - net als een valse hond. En moeten ze maar naar de Markerwaard (of de longstay).


Naar Linkse denkfouten , Alfa-denken, orde , of site home .