Kosmopolitisme: reactie-bewegingen

6 apr.2010

Kosmopolitisme is een ideologie voor ruwweg de bovenste derde van de maatschappij, de groep die zonder veel moeite zijn boeltje, inclusief werk, kan oppakken en elders voortzetten: kunstenaars en woord"artiesten" van diverse diverse soort zoals beleidsstukjesschrijvers met stropdas. Het moderne equivalent van de aloude nomadische marskramers.
    Kosmopolitisme gaat tegen de belangen van de onderste tweederde van de maatschappij die thuisblijven om het werk te doen waar de kosmopolieten van profiteren: die kosmopolieten maken niets en moeten toch leven. Er is dus een natuurlijke potentiële belangentegenstelling potentiële tussen kosmopolieten en de rest, die de kosmopolieten zouden kunnen oplossen door iets te doen dat ook voor de onderste tweederde nuttig en voordelig is.
    In werkelijkheid is het omgekeerde het geval: het gedrag van de huidige kosmopolieten is dusdanig dat ze de onderste tweederde passief en actief benadelen.
    Nu is de onderste tweede van de maatschappij niet het meest intellectuele deel. Maar voor die situatie is een Amerikaanse zegswijze van toepassing: "You can fool all of the people for some and you can fool some people for all of the time, but you can't fool all of the people for all of the time". Dus zal erop een gegeven momenten tegenstromingen de kop opsteken. En, ook weer vanwege de mindere intellectuele talenten van de groep, zal die tegenstroming niet op de meest fijnbesnaarde manier tot uiting komen. Wat dus totaal niets afdoet aan de rechtvaardigheid ervan.
    In Nederland hebben we diverse fasen van die tegenstromingen achter de rug. De eerste was die van de Centrum-Democraten, bekend geworden onder leiding van de middelbare-schoolleraar drs. Hans Janmaat. Die zeer beschaafde dingen zei als "Nederland is vol", en "We schaffen de multiculturele samenleving af". Hij werd er voor in de gevangenis gezet

.
De tweede was Pim Fortuyn, lid van het bestuursestablishment, die ervaring had met het wonen in de Rotterdamse allochtoon geworden wijk Feijenoord, en op een gegeven moment tot de conclusie kwam: "De islam is een achterlijke godsdienst". Hij werd ervoor gedemoniseerd en uiteindelijk vermoord - men zegt dat de moord er niets mee te maken had, maar dat is natuurlijk onzin

.
    En als derde beweging is er in de huidige tijd die van Geert Wilders, die zich nog weer wat radicaler uitdrukt.
    Wat al deze bewegingen gemeen hebben is het verzet tegen ten eerste massa-immigratie, ten tweede massa-immigratie van cultureel en sociaal achtergeblevenen, en ten derde, die bevoordeling van die immigranten door de intellectuele en bestuurlijke elite - dezelfde groep als de kosmopolieten.
    Om het verzet van de onderste tweederde van de maatschappij tegen de massa-immigratie te breken, kwam de bestuurlijk en intellectuele elite met het begrip "multiculturele maatschappij": de immigranten zouden wat van ons overnemen, en wij moesten wat van de immigranten overnemen - gelijk oversteken, dus.
   Dat idee is bij degenen die in contact waren met de allochtone immigranten, de onderste tweederde van de maatschappij, natuurlijk nooit aangeslagen - onder de bovenste derde waren er wel nog de nodige voorstanders van het "hulpverleners"-type. De onderste tweederde maakte namelijk aan den lijve mee wat de cultuur van die allochtone immigranten was - in botte termen: achterlijk. En dus voelden ze niks voor overnemen..
    Desalniettemin werd de multiculturele propaganda zo'n twintig tot dertig jaar voortgezet, onder steeds toenemende druk., op het laatst door vergelijkingen met de Tweede Wereldoorlog: "Nooit meer Auschwitz" dus nieuwe allochtone immigranten moesten vrij toegelaten worden, den "Moslims zijn de moderne joden", dus allochtone immigranten worden lijfelijk bedreigd en vervolgd.
    Ondertussen werden bij botsingen tussen allochtone culturen en de autochtone, en dan gaat het voornamelijk over de islam, vrijwel altijd gekozen voor de allochtonen: blote schilderijen, een kruis op een mijter, een korte broek, kerstviering: de moslim maakte bezwaar en hij kreeg zijn zin

- er werd zelfs een speciaal instituut ingericht om de moslim zijn zin te geven, op Orwelliaanse wijze de Commissie Gelijke Behandeling geheten

.
Dit alles tezamen kan samengevat worden onder de term cultuurverraad, onder welke term we hier vele vormen van dit verschijnsel hebben beschreven. Waar het in dit artikel speciaal om gaat is dat de onderste tweederde, die stuk moeilijker in staat is zijn bezwaren in deze termen te formulerenen ze op een website te zetten, zijn terechte bezwaren op een andere manier uit. Dat is dus onder andere door steun aan Geert Wilders.
De bovenste derde van de maatschappij buitelt nu over zichzelf heen in hun uitingen van afkeer van Wilders

. Wat natuurlijk het onderliggende probleem niet oplost, maar het verergert. Waarop de onderste tweederde aanleiding heeft voor steun aan nog radicalere stromingen. En, daar draait het hier om, hieronder een voorbeeld van zo'n uiting. Het gaat over een partij voor de onderste tweederde in Hongarije. Eerst wat stukjes over hun algemene visie (uit de Volkskrant, 02-04-2010, van correspondent Jan Hunin):

Jobbik staat pal voor Hongaarse waarden

De partij haat zigeuners en het Joods wereldkapitalisme, maar ontkent extreem-rechts te zijn.

Bij Jobbik ...sms’t woordvoerder Zsolt Várkonyi, ... waarna hij doodserieus zijn afkeer uitspreekt voor de Joods-kapitalistische wereldorde.
    Datzelfde discours zal de volgende dagen opnieuw opduiken, wanneer Gábor Vona, de 31-jarige oprichter en onbetwiste leider van Jobbik, voor het zoveelste weekend op campagne is.
...
    Dit weekend staan zes steden op het programma. ... De boodschap is overal dezelfde: het volk is gezond, het land is ziek.
    Voor die toestand zijn de partijen verantwoordelijk die sinds 1989 in Hongarije aan de macht zijn, zowel de linkse als de rechtse. Ze hebben volgens Vona de Hongaarse waarden verpatst door uitverkoop te houden aan Brussel, Washington en Tel Aviv.   ...

Natuurlijk is dat volgens de bovenste derde van de maatschappij hartstikke fout. Objectief bezien is het redelijk correct - precies hetzelfde valt namelijk in Nederland waar te nemen: de sterke overdracht van bevoegdheden aan de EU, de neoliberale invloed vanuit Amerika, en de massale oplichting vanuit de financiële top genaamd "de financiële crisis", waarbij veel mensen van joodse afkomst waren betrokken .
Dat was hetgeen waarvan ze zich afkeren. En nu waar ze voor zijn:

Tegen een achtergrond van rood-wit-groene partijvlaggen, niet toevallig de Hongaarse kleuren, en geëscorteerd door geüniformeerde volgelingen van de Hongaarse Garde, een met Jobbik verbonden paramilitaire beweging, vraagt hij zich af waarom supermarkten als Lidl, Auchan en Tesco prei uit China verkopen, terwijl de Hongaarse landbouw ligt te verkommeren.

Voor zijn ze dus voor hun eigen cultuur en hun eigen producten. Ook iets waar de bovenste derde sterke afkeuring voor over heeft, maar eigenlijk geen actueel bezwaar tegen is - behalve allerlei hellend vlak redenaties die natuurlijk evengoed voor de kapitalistische en kosmopolitische opvattingen gelden: die kunnen leiden tot mondiale plutocratie en onderdrukking van iedereen. En nu al tot grote schade leidt voor de onderste tweederde:

Gábor Vona, de 31-jarige oprichter en onbetwiste leider van Jobbik ... Door zijn gewone komaf kan Vona volgens Kiraly met recht en reden zeggen: ‘Wij weten wat het volk wil.’ Voor hij in de politiek stapte, verdiende Vona zijn brood met de huis-aan-huis verkoop van alarmsystemen. Breed heeft de oud-student geschiedenis het nog altijd niet. Met zijn vrouw en kind woont hij in een communistisch woonblok van Boedapest. Naar verluidt is hij door de kredietcrisis net als zoveel andere Hongaren opgezadeld met een loodzware lening in buitenlandse valuta.

Dat het bestaan van Jobbik een typisch geval is van "You can't fool all of the people all of the time" blijkt ook:

Van de zes steden die dit weekend door Vona worden aangedaan, kan alleen Törökbálint geen stampvolle zaal claimen, maar ook daar zijn vele honderden supporters komen opdagen, onder wie opvallend veel jongeren. Aan de samenstelling te zien, wordt Jobbik gesteund door brede lagen van de bevolking.

Tussenstuk:
Beweging steeds populairder door politieke malaise

Na haar oprichting in 2003 leek voor de Beweging voor een Beter Hongarije (Jobbik Magyarországért Mozgalom, kortweg Jobbik) geen grote rol weggelegd in de Hongaarse politiek. Bij de parlementsverkiezingen van 2006 haalde ze met een extreem-rechts programma – met anticommunisme, antiliberalisme en nationalisme als vaste ingrediënten – nauwelijks 2 procent van de stemmen. De partij leek veroordeeld tot een anoniem bestaan, tot enkele maanden later een uitgelekte toespraak van de socialistische premier Ferenc Gyurcsany het vertrouwen in de politiek schokte.
Zijn weigering om af te treden na de Hongaren te hebben voorgelogen over de economische crisis leidde tot wekenlange protesten in Boedapest. Volgens Jobbik bewees het excessieve politieoptreden dat er na twintig jaar democratie niets is veranderd. De politieke malaise legde de partij geen windeieren. ... Ondanks beschuldigingen van neofascisme sleepte Jobbik bij de Europese Verkiezingen van vorig jaar met bijna 15 procent van de stemmen drie zetels in de wacht, een minder dan de regerende socialisten.
Voor de verkiezingen van 11 april wordt een nog beter resultaat voorspeld. Hoewel de conservatieve oppositiepartij Fidesz afstevent op een verpletterende overwinning, zou Jobbik de tweede partij van Hongarije kunnen worden. Maar wat partijleider Gábor Vona betreft, heeft Jobbik zijn hoogtepunt nog lang niet bereikt. Bekend is zijn uitspraak: ‘Driekwart van de Hongaren is voor Jobbik, alleen weten ze het nog niet.’

Tot dusver geen problemen, dus. Dit zou een normale reactie zijn op de standpunten van de bovenste derde van de maatschappij: de intellectuele en bestuurlijke elite, en de kosmopolieten. Die laatsten hebben de onderste tweederde al sterk benadeeld en proberen dat nog meer te doen, en die onderste tweederde slaan eindelijk terug.
Maar ten eerste: dit is het intellectueel en vervaal minder onderlegde deel der natie die daardoor ruwere beelden gebruikt, en ten tweede is er hier sprake van een rechte reactie: het proces heeft te lang door kunnen gaan voorij zijn evenwicht, waardoor de reactie terug richting evenwicht extra sterk is Dit is waarin die ruwheid en extra sterkte zich uit:

Volgens Vona ligt de oplossing voor de hand: de barbiepoppen, homo’s en Joden die in het parlement de lakens uitdelen, moeten de gevangenis in. Ook de rechtse oppositiepartij Fidesz, die met zijn populistisch taalgebruik aardig in de buurt komt van Jobbik, kan niet op zijn genade rekenen. Net als de andere partijen wordt ze beschuldigd van liberalisme.   ...
    Ook de Joden komen in zijn toespraak aan bod. Hij hekelt de schadeclaim die Amerikaanse Joden hebben ingediend tegen de Hongaarse spoorwegen voor hun medewerking aan de deportatie van Hongaarse Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zodra hij het in Hongarije voor het zeggen heeft, grapt hij, zal hij in naam van de Indiaanse straatmuzikanten van Boedapest bij de Amerikaanse overheid hun verloren grondgebied terugclaimen.
    Van antisemitisme weigert Vona echter te worden beschuldigd. Tijdens een interviewtje na de meeting in Mór antwoordt hij met een dooddoener: ‘Natuurlijk ben ik geen antisemiet, ik heb veel Palestijnse vrienden.’ Maar niet iedereen in zijn partij weet het even fijnzinnig te zeggen. Van Krisztina Morvai, een Hongaarse ‘mensenrechtenactiviste’ die voor Jobbik in het Europees parlement zetelt, is de volgende uitspraak: ‘Die zogenaamde trotse Hongaarse Joden zouden beter opnieuw met hun kleine besneden lullen kunnen spelen in plaats van mij te belasteren.’
    Een misplaatste grap, erkent András Király, de sympathieke 26-jarige rechterhand van Vona, tijdens een kort gesprek na de bijeenkomst in Pápa. Hij ontkent niet, zoals sommige van zijn partijgenoten, dat Morvai die woorden heeft uitgesproken, maar hij ziet verzachtende omstandigheden. Morvai, die niet om haar subtiel taalgebruik bekend staat, zou zich hebben laten opjutten door Amerikaanse Joden.
    ‘Wij hebben geen probleem met de Joden’, vervolgt Kiraly, ‘zij hebben een probleem met ons. Maar wat zou jij ervan zeggen als ze jouw land kwamen inpalmen?’ Als bewijs laat hij op YouTube een filmpje zien waarin de Israëlische president Shimon Peres er prat opgaat dat ‘wij Manhattan, Hongarije, Roemenië en Polen opkopen’.

Oftewel: daar waar er te rechtvaardigen bewaren zijn tegen bepaalde joods invloeden , maakt men hier een sterk punt van.
En dat andere punt: men bestuurt niet met de macht van het woord, maar met de kracht en en het aantal:

Ook de beschuldigingen van neofascisme zijn volgens Kiraly volledig uit de lucht gegrepen. Hoewel Jobbik vorig jaar een alliantie aanging met een reeks extreem-rechtse partijen uit het buitenland – waarvan het Front National van Le Pen nog de gematigdste is – is de filosofie van zijn partij nog het best te omschrijven als nationalistisch, maar dan wel, voegt hij er onmiddellijk aan toe, in de goede betekenis van het woord.
Wat we daaronder moeten verstaan demonstreert Kiraly, een gedreven spreker, telkens weer op het eind van de meeting. Nadat de hele zaal luidkeels het Hongaarse volkslied heeft gezongen, grijpt hij de microfoon en schreeuwt: ‘Moge God ons geven ...’, waarop de zaal uitbarst: ‘ een betere toekomst.’ Het is een strijdkreet die in de jaren twintig werd gelanceerd door een paramilitaire beweging.
Wat eveneens herinneringen oproept aan het verleden is de opvallende aanwezigheid van de Hongaarse Garde, de door Vona opgerichte geüniformeerde arm van de partij. In juli 2009 werd ze door een rechtbank buiten de wet geplaatst, maar daar trekken de leden zich duidelijk niets van aan. Bij elke bijeenkomst zijn ze talrijk opgekomen. In Mór vormen ze een erehaag voor Vona; tijdens een interview wordt hij door de plaatselijke leider geëscorteerd.

Gezien het voorafgaande allemaal volkomen begrijpelijke ontwikkelingen. En je zou iets van deze analyse verwachten in het bericht van de journalist. Journalistiek is tenslotte in eerste instantie berichtgeving en, liefst apart, duiden.
Maar dat is een vrijwel onbestaand ideaalbeeld. Geen woord is gewijd aan de alhier genoemde factoren. Terwijl de overdreven beelden van de beweging veel aandacht enru8mte wordt besteed. Tezamen met de bekende associaties:

Hoewel de Garde er gevaarlijker uitziet dan ze is – geweld heeft ze naar eigen zeggen nog nooit gebruikt – zou haar aanwezigheid in elk ander land ongetwijfeld voor afkeer zorgen. Wie wil er nu een meeting bijwonen in het gezelschap van aanhangers van een beweging waarvan de uniformen (zwarte laarzen, zwarte broek en zwart hesje boven een wit hemd) uit de jaren dertig of veertig zouden kunnen komen?
Hun rood-wit gestreepte wapenschild is ontleend aan de kleuren van de eerste Hongaarse dynastie. Dat werd ook gedragen door de beruchte Pijlkruisers, de Hongaarse nazipartij die tijdens de Tweede Wereldoorlog tienduizenden Joden vermoordde.

Waarvan de journalist mist dat het zijn eigen associaties zijn:

Maar van die negatieve connotaties is op de meetings niets te merken. Ondanks zijn extreem-rechtse uitstraling is Jobbik voor veel Hongaren een respectabele partij.

En zijn eigen mening niets meer is dan dat: zijn eigen mening.
Natuurlijk is ook in Hongarije de onderste tweederde inmiddels ook op de hoogte van het feit dat in de journalistiek dit soort processen spelen:

Bij Jobbik houden ze niet zo van journalisten, en al helemaal niet als ze voor een kritische krant schrijven. ‘Volgens Wikipedia is de Volkskrant een linkse krant’, sms’t woordvoerder Zsolt Várkonyi, nadat hij op de hoogte is gebracht van het voornemen een paar dagen met de leider van zijn partij op campagne te gaan.
    Even lijkt de Hongaarse reportage in het water vallen, maar Varkonyi, die voor Jobbik de contacten met de pers verzorgt, is de kwaadste niet. ‘Ach’, antwoordt hij, ‘wat maakt het uit. Schrijf gewoon de waarheid.’
    Varkonyi’s wantrouwen heeft te maken met de negatieve pers die zijn partij in binnen- en buitenland krijgt. Jobbik wordt er stelselmatig afgeschilderd als een extreem-rechtse, racistische, ja, zelfs fascistische partij. ‘De media verdraaien de waarheid, stelt Varkonyi, ...
    ‘In de aanloop naar de parlementsverkiezingen van 11 april organiseren we niet minder dan 3.500 meetings’, pocht Várkonyi. Volgens de woordvoerder heeft Jobbik geen andere keuze. Door de Hongaarse media wordt de partij geboycot.

Deze journalistieke aanpak is volkomen representatief voor de algemene, ook in Nederland. Men beseft niet welke matschappelijke processen er spelen, en versterkt, ongetwijfeld zonder dat men het wil, de trends die men juist zegt te willen bestrijden. Want als deze tegenbeweging er niet slaagt de maatschappij dichter bij haar evenwicht te brengen, zal de volgende, tonen de al genoemde gevallen aan, nog radicaler zijn - waarbij joden ook sterk contraproductief bezig zijn door hun high profile steun aan alles dat verbonden is met migratie, liberalisering, en globalisering - hun kosmopolitisme, dus. Dat zeggen de regels van algemene evenwichtsprocessen en dus ook van sociologische verschijnselen .
En als het tot een uitbarsting komt, is het niet moeilijk te voorspellen wie daar de eerste en misschien ook voornaamste slachtoffers van zullen zijn: journalisten, bestuurders en joden en ander immigranten.
Eigenlijk is het verschijnsel dat aan de basis ligt: de sterk toegenomen maatschappelijke tweedeling veroorzaakt door de combinatie van neoliberalisme en globalisering, niet moeilijk te constateren - hier is een recente versie (uit de Volkskrant, 03-04-2010, door Paul Scheffer, hoogleraar Grootstedelijke Problematiek):

De vertrouwensvraag is gesteld

... De economische en culturele vervlechting in onze tijd is de uitkomst van menselijk handelen, van overtuigingen en belangen. ...
    De weerstanden zijn overal zichtbaar. Niet alleen in Europa, maar ook in Amerika, Azië en Australië zien we de opkomst van populistische politici. En overal zijn etnische minderheden – die het gezicht van de globalisering vormen – een steen des aanstoots.
   Of het nu om de Chinese minderheden in Indonesië gaat, de Mexicaanse migranten in Amerika, of de nieuwkomers uit het Midden-Oosten in Australië, weinig samenlevingen slagen erin om op een harmonieuze manier met etnische verschillen om te gaan.
    Het verlies aan soevereiniteit leidt tot afweer. Bij veel mensen gaat de toegenomen vrijheid hand in hand met een gevoel van onmacht. De bekende socioloog Manuel Castells beschrijft het conflict dat de democratie zwaar onder druk zet: ‘Tegenover elkaar staan een kosmopolitische elite, die in dagelijkse verbinding staat met de gehele wereld, en een tribalisme van lokale gemeenschappen die zich terugtrekken in hun eigen ruimte als een laatste verweer tegen de macrokrachten die buiten hun greep hun leven bepalen.’ Wat nu te gemakkelijk als nostalgie wordt afgedaan, is inderdaad een poging om weer greep te krijgen op de grote en dus anonieme krachten die het dagelijks leven meer en meer bepalen.   ...

Let in dit stukje vooral ook op de venijnige manier waarop geoordeeld wordt:

Tegenover elkaar staan een kosmopolitische elite, die in dagelijkse verbinding staat met de gehele wereld, en een tribalisme van lokale gemeenschappen

Hier heeft bekende socioloog Manuel Castells die met kennelijke instemming van socioloog en hoogleraar Grootstedelijke Problematiek Paul Scheffer, het over de onderste tweederde van de maatschappij, die haar gerechtvaardigde belangen verdedigt jegens hen die al ruimschoots bewezen hebben geen cent voor die belangen te geven: de kosmopolitische elite.
En dat ook Paul Scheffer eigenlijk geen cent om die belangen geeft, blijkt wel uit zijn remedie voor de problemen die hij voorziet:

Zonder sterke instituties en grensoverschrijdende democratie kan ook de ‘tweede’ globalisering, die van onze tijd dus, in crisis en conflict eindigen. ...
We hebben eerder behoefte aan méér dan aan minder Europa als antwoord op de verleiding van het populisme. ...

Dit is heldere taal. Hij probeert het in een volgende passage te smakelijk te verpakken:

Maar over welke Europa hebben we het dan? Als het goed is vormt het de beschermende buffer waarmee de schokken van de globalisering kunnen worden getemperd en ruimte kan worden herwonnen om greep te behouden op de inrichting van de eigen samenleving. Integratie in Europa is per saldo soevereiniteitswinst.

En dat is, gezien de ervaring, natuurlijk een pak van je reinste leugens. George Orwell zou er zijn vingers aan aflikken: "Meer Europa is meer nationale soevereiniteit" is een regelrechte afstammeling van "Oorlog is vrede".
Toevalligerwijs stond aan het einde van het omvangrijke artikel van Paul Scheffer de reguliere column van Martin Sommer, voor zijn carrière bij de Volkskrant opgeleid als historicus (uit de Volkskrant, 03-04-2010, door Martin Sommer):

Europa wil burger niet horen

De Franse politicoloog François Heisbourg had een paar jaar geleden een boek geschreven over de Europese defensiepolitiek. Hij hield een praatje en begon met de vaststelling dat je de helft van je publiek kwijt bent als het over Europa blijkt te gaan. De andere helft haakt af bij het onderwerp defensie. Dit stukje gaat alleen maar over Europa dus dat is al de helft gewonnen. Maar ook als u daar geen zin in heeft: Europa bemoeit zich toch met u.
    Afgelopen weken scheurde ik een handvol berichten uit de krant, allemaal van de strekking dat Nederland weer wat moet van Europa. Van het in de winkel verplicht aannemen van eurocenten en grote coupures, tot een verbod op reuzenvrachtwagens. Tussendoor mocht Nederland niet eisen dat immigranten 120 procent van het minimumloon moeten verdienen. En op last van Europa werd het verboden afgewezen asielzoekers met kinderen op straat te zetten.   ...
    ... hebben we hier het democratisch tekort van Europa te pakken. Dat is bij de veel belangrijker Europese Unie niet anders. Mij gaat het hier om iets aanpalends, het fenomeen dat de Belgische denker Mark Elchardus ‘constitutionele drift’ heeft genoemd. Daarmee bedoelt hij het wegglijden, of ook wel bewust wegplaatsen van beslissingen van de democratische arena naar experts en rechters.
   Die neiging was er altijd al in Europa. Maar sinds de opkomst van het populisme hoor je steeds vaker dat democratie bestaat uit twee delen: beslissen per meerderheid én de rechtsstaat. Momenteel, schrijft Elchardus in zijn boek De dramademocratie (2002), slaat de slinger sterk door in constitutionele richting. ‘De stem van de burger wordt gesmoord ten faveure van rechters, experts, techno- en eurocraten.’ Men spreekt in Frankrijk, waar dit debat al een tijd woedt, van gouvernement des juges.
    De naargeestige interpretatie is dat deze ontwikkeling doelbewust wordt bevorderd, omdat men de opvattingen van de bevolking niet vertrouwt. Minder bemoeienis van de bevolking leidt tot betere besluiten. Daarbij helpen gecompliceerde besluitvorming en ondoorgrondelijke procedures. ...
    Het oordeel van Elchardus is hard. Hij denkt dat het populisme niet de oorzaak, maar het gevolg is van deze neiging zich af te keren van de stem van het volk. Voor de liefhebbers van Europa iets om over na te denken.

Oftewel: de Hongaarse beweging Jobbik en de Nederlandse beweging van Geert Wilders zijn het gevolg van zaken als de Europese eenwording en ander vormen van globalisering waaronder immigratie. Waarna de kosmologische elite nu bezig is het laatste vreedzame middel dat de onderste tweederde heeft, zijn steun geven aan deze bewegingen middels de stembus, onschadelijk te maken .
Het lijkt nauwelijks nodig nog op de ernst van deze ontwikkelingen te wijzen. Dit zijn overduidelijk stappen op de weg richting revolutie. Ter herinnering: dit is het proces waarbij leidershoofden onder guillotines belanden, en aristocratische koppen aan hun stropdassen aan de lantarenpalen bungelen. Maar deze waarschuwing zal wel niet helpen ... daarvoor zijn de verleidingen van het korte-termijn eigenbelang te groot.

Naar Kosmopolitisme , Sociologie lijst , Sociologie overzicht , of site home .