Cultuur, gelijkheid: Joodse cultuur
Onderstaand is algemene beschrijving - een versie in praktische
uitspraken uit eigen mond staat hier
 .
Sinds de Tweede Wereldoorlog zijn nu zo'n zeventig jaar verstreken, en de
laatste groep bewust-betrokkenen is aan het verdwijnen. Voldoende lang geleden
om onbevooroordeeld te kunnen schrijven over één van de belangrijkere in onze
reeks culturen van de aarde: de joodse.
Dat 'onbevooroordeeld' heeft hier een essentiële rol: het zonder vooroordeel
over zowel positieve als negatieve aspecten kunnen schrijven. Het vooroordeel
veroorzaakt door de gebeurtenissen van de Tweede Wereldoorlog heeft het open
kunnen schrijven over de negatieve aspecten van de joodse cultuur tot nu toe
tegengehouden. Dat kunnen we ons niet langer veroorloven, zoals aan het einde
van deze analyse zal blijken.
En indachtig de algemene aanpak van analyses van menswetenschappelijke, en
andere, analyses, starten we met het opnoemen van eigenschappen en factoren, en
het uitzoeken van de belangrijkste. Wie meer op deze website heeft gelezen wat
al welk dat is: de joodse religie. De joodse religie is ook de inspiratiebron
van twee andere grote religies, het christendom en de islam, en als zodanig
cruciaal voor het begrip van talloze culturele ontwikkelingen.
Ook is op deze website al uitvoerig betoogd dat religie, in het huidige tijdvak,
voor de verdere ontwikkeling van de cultuur een sterk negatieve kracht is
 . En de
joodse is qua origine en theorie de ergste van de drie, slechts verzacht door
het relatief geringe aantal aanhangers
.
Die slechte eigenschapen van de joodse religie zijn ook weer terug te voeren tot
één hoofdaspect: de enkele almachtige godheid.
Ongetwijfeld zijn er ander culturen geweest met ideeën die hier op leken, maar
de joodse staat nu eenmaal aan het hoofd van onze versies ervan, en lijkt toch
ook de meest ver doorgevoerde versie. Je mag "zijn" naam niet en uitspreken, en
hij mag van jou vragen je kind te offeren. En sterker komt het toch nauwelijks,
qua offers. Het joodse volk wordt geacht het uitverkoren volk te zijn van deze
almachtige.
Zou je het, geanonimiseerd als dat mogelijk was, voorleggen aan een psycholoog,
zou hij het onmiddellijk tot een ernstige geestesziekte verklaren, en de
betrokkene, als het een individu was, zou terecht komen in het rijtje waar
degenen zitten die zich Napoleon of Djenhgis Kahn wanen. In feite worden degene
die zich Jezus wanen, daar daadwerkelijk ook opgeborgen.
De joodse cultuur leidt collectief aan deze waan. Deze ernstige geestesziekte
.
De psychologie kan ook het nodige zeggen over de gevolgen van zo'n ziekte.
Daarvoor is trouwens niet de psychologie noodzakelijk, want ook meer algemene
wetenschappelijke theorie kan daar helpen. Want wat je er verder ook van vindt,
één aspect van deze opvatting lijkt onomstreden: hij is nogal extreem. Een
entiteit die het hele heelal, in al zijn doen en laten, bestiert, is een zeer
extreem idee. En over extremen zegt de algemene theorie dat ze nogal ver staan
van het evenwicht
. Zo ver als
het maar mogelijk is, om precies te zijn. En over toestanden die erg ver van het
evenwicht staan, zegt de algemene theorie ook dat ze nogal instabiel zijn.
Gevoelig voor verstoring. En ook dat als ze eenmaal in beweging raken, het dan
al snel ook heel veel en onstuimige beweging zal zijn.
Waarna de directe vertaling in psychologische terminologie ontzettend voor de
hand liggend is.
Degene die gelooft in een absoluut machtige godheid en dat hij deel uitmaakt van
de door deze almachtige vertegenwoordigers op aarde, zal denken dat zijn positie
verheven is. En leert de psychologie: je goed voelen over jezelf, werkt positief
op je prestaties. Maar, weet de psychologie ook: je te goed voelen over jezelf,
werkt weer negatief, namelijk zodra het dus niet verwerkelijkt wordt. Naarmate
je voorheen beter over jezelf voelde, val je in een dieper gat.
Het is allemaal bekend van de joodse cultuur: de sterke hang naar prestaties,
het eenzijdige theoretische en intellectuele karakter van die prestatiedrang,
het in zak-en-as zitten, de sterke contrasten tussen geslaagde niet-geslaagde
leden van de groep, het neurotische, de groepscohesie, de zelf-feliciterende
houding (racisme
).
Met deze eigenschappen en op zichzelf aangewezen, zou de joodse cultuur op dit
moment waarschijnlijk op het niveau staan van de Arabische of islamitisch
cultuur. dat oordeel mis mede gebaseerd op het relatief grote aantal
overeenkomsten tussen de joodse en de Arabische cultuur. Hun volkentechnische
afkomst gelijkt sterk - het wordt nogal eens vergeten, maar ook Arabieren vallen
onder de noemer "semieten". Hun godsdiensten lijken bijzonder sterk, op elkaar:
besnijdenis, voedselvoorschriften, ritueel slachten, enzovoort.. Veel sociale
rituele lijken op elkaar: een joodse begrafenis lijkt sterk op een Arabische of
islamitische (allemaal dringen rond het graf zodanig sterk dat het een wonder is
dat de weduwe er niet invalt
). De overeenkomsten zijn veel en aanzienlijk. het is niet ongebruikelijk om de
joden te bestempenen als een afvallig Arabisch volk.
Maar er is een essentiële zaak waarin de joden zich onderscheiden van de
Arabieren: ze hebben honderden en tot in de duizend en meer jaren onder de
Europeanen geleefd.
Dat betekent dat ze gebruik konden maken van datgene dat de Europese cultuur
steeds sterker van de overige deed onderscheiden: haar sterkere en hogere
organisatiegraad, gebaseerd op een groter sociaal vertrouwen tussen de leden van
de groep
 .
In de meeste niet-westerse en zeker de beide semitische culturen, zijn de
individuen er veel meer op gericht om voordeeltjes ten opzichte van elkaar te
behalen. In de Noordwest-Europese culturen is dat aanzienlijk minder, zodat
uiteindelijk ondernemingen met meer mensen mogelijk werden. Ook was het veel
lonender om prestaties te verrichten, omdat je veel minder kans liep van de
vruchten daarvan beroofd te worden. Welke grotere sociale samenhang en
werkethiek uiteindelijk geresulteerd heeft in de natuurwetenschappelijke
vooruitgang en de wetenschappelijke revolutie.
De joden woonden te midden van deze cultuur, en hoefde ze dus niet zelf uit te
vinden. Maar konden er in veel opzichten en vele individuele gevallen toch van
profiteren. En aangezien er dus veel tijd beschikbaar was, hebben de joden zich
voor een flink deel aan de Europese cultuur kunnen optrekken. Zoals
geïllustreerd door het bestaan van de staat Israël, die op westerse leest is
geschoeid. En dus ook meteen veel succesvoller dan de omliggende Arabische
semitische culturen.
Een van de gevolgen van dit proces is de secularisering van de joden in Europa.
Hoewel die term niet helemaal accuraat is, want het echte seculariseren stamt
van de laatste vijftig jaar, en het proces als geheel is al veel eerder
begonnen, meestal geleidelijk, maar met stappen als die van de Verlichting. Die
stappen liggen op de niveaus daar waar een in een echte religieuze cultuur de
religie het centrum van de cultuur is, tot waar mensen nog wel geloven, en
zondags naar de kerk gaan of zaterdag naar de synagoge, maar de rest van hun
maatschappelijke leven voornamelijk of geheel door andere overwegingen laten
leiden. De Hollandse kooplieden waren beslist gelovige mensen, maar dat had
niets te maken met hun zeereizen naar Indië.
In de huidige joodse cultuur is die scheidslijn scherp komen te liggen: er is de
groep voor wie religie het centrum van hun cultuur is: de orthodoxen, en de
rest. En te midden van die rest heb je een heel spectrum. het is in het
verschuiven van dit spectrum dat het verblijf van joden binnen de Europese
cultuur haar invloed heeft uitgeoefend. Het overgrote deel van de joden die nu
nog in Europa verblijven is van de niet-orthodoxe soort. Verwesterde joden.
Maar dat wil niet zeggen dat die verwesterde joden als groep niet eigen
culturele kenmerken hebben - dat kan bijna niet anders, omdat het
oorspronkelijke verschil zo ontzettend groot was. Dat verschil zijnde tussen
germaanse culturen met hun veel egalitairdere verhoudingen, zowel qua macht als
tussen man en vrouw, en de joodse, oosterse, cultuur met zijn absolute
machthebber en mannen-dominantie.
Waarop hier noodzakelijkerwijs gerefereerd moet worden aan de algemene dynamiek
aangaande maatschappelijke veranderingen, zoals beschreven in
Menswetenschappen, regels
. Een van die
regels is dat bij zichtbare maatschappelijk verschuivingen slechts één aspect
tegelijk (blijvend) kan veranderen - zie de voorbeelden ook gegeven in de
referentie
.
Bij de overgang binnen de joodse cultuur van het religieuze naar het minder- of
niet-religieuze denken, zal dus in principe maar één verandering optreden. En
die is in het verdwijnen van de enkele identiteit als drager van de
absoluutheid. Er is niet langer een godheid. Of in ieder geval een veel diffuser
idee erachter.
En dat is al een grote stap. Het tegelijkertijd maken van een tweede grote stap
is onwaarschijnlijk. Of in humane termen: moeilijk.
Die tweede grote stap is het niet meer denken in absoluutheden.
Waarna we beland zijn bij het aspect dat deze analyse urgentie geeft: het denken
in absoluutheden, dat ingebakken is in de joodse cultuur.
Vermoedelijk ziet er in ieders geest een vorm van denken in absoluutheden, in
dat het zo lijkt te zijn dat denken in zwart en wit en ja en nee makkelijker
lijkt te zijn dan dat in lichtgrijs en donkergrijs of mogelijkerwijs wel en
mogelijkerwijs niet. Waarbij de slagen om de arm in de vorm het gebruik van
"lijken" noodzakelijk zijn omdat het denken in zwart-wit zo doordrenkt,
dat het onmogelijk is om er zeker van te zijn of dat niet allemaal uit cultuur,
de joods-christelijke cultuur, stamt.
Wat in ieder geval wel duidelijk is, althans, duidelijk genoeg om het voorbehoud
"lijken" weg te laten zonder andere mogelijkheden geheel uit te sluiten, is dat
het denken in absoluutheden op de meeste, vrijwel alle, of misschien wel alle
terreinen schadelijk is.
Er is zelfs een terrein waarop deze stelling gedurig aan aanhang wint, en dat is
die van de ideologieën, de "ismen". Natuurlijk gaat het daarbij om de "ismen"
waar men het niet mee eens is: fascisme, nationaal-socialisme, communisme,
enzovoort. Maar wie criteria gaat aanleggen voor wat een "isme" is en die
onbevooroordeeld toepast, zal bemerken dat de genoemde religies, judaïsme,
christenisme, islamisme, zeker ook op die lijst staan, en mogelijkerwijs
bovenaan
. En als je
ze op een ongelukkig tijdstip wapens als een atoombom in handen had gegeven, dan
was het aantal slachtoffers dat ze hadden gemaakt ongetwijfeld veel groter dan
al die seculiere ismes bij elkaar.
Merk overigens op dat de kwalificaties die hier zijn en worden uitgesproken,
niets te maken hebben met zaken als populariteit of meerderheid van stemmen. De
grote meerderheid der vissen heeft destijds besloten dat een poging aan land te
gaan een hopeloze onderneming was, en deze leven nog lang en gelukkig in de
oceaan. Oftewel: dat ismen als het judaïsme en christenisme lang zo populair
zijn geweest, zegt absoluut niets over hun evolutionaire waarde.
Waarna we kunnen overschakelen op die ismen die in onze tijd populair zijn, en
desondanks, als ismen, minstens even schadelijk als de overige. Alweer: wie deze
website een beetje kent, zal ze meteen kunnen benoemen: multiculturalisme,
Europeanisme, internationalisme, kosmopolitisme, kapitalisme, neoliberalisme,
enzovoort. De meest geliefde ismen van onze cultuur. Nou, niet de hele cultuur,
maar de cultuur van degene die bepalen wat onze cultuur is: de elite - in dit
tijdsgewricht in vele opzichten wat verder uitgedijd tot de top derde van de
bevolking.
Nog een opmerking: in sommige van deze zaken zitten misschien ideeën die indien
in enige mate toegepast enig nut of waarde hebben. Zoals het christelijke idee
van naastenliefde dat heeft. Maar waar het hier om gaat is hun uitvoering als
"isme" - als absolute waarde waaraan op geen enkele manier getoornd kan worden.
Zoals de christelijke opvatting dat de ook degene die ongeprovoceerd jouw huis in
de brand steekt en je vrouw verkracht onvoorwaardelijk moet liefhebben. En dus
ook het idee dat iedere immigrant een loffelijk persoon is die waarde aan onze
cultuur toevoegt en met open armen moet worden verwelkomd.
Het eerste van de twee genoemde voorbeelden wordt zo langzamerhand in de
verdediging gedrongen, hoewel aan de discussie rond ontwikkelingshulp die
duidelijk is te zien dat er nog kracht in steekt. Het idee in het tweede
voorbeeld is dusdanig dominant, dat niet degene die het aanhangt, maar degene
die het bekritiseert zich moet verdedigen.
Wat is nu de rol van de joodse cultuur met betrekking tot deze ismen. Dat
behoeft voor de normale waarnemer van cultuur geen betoog: leden van de joodse
cultuur zelf staan zich voor op hun bijdrages aan dit soort theorievorming, en
anderen bewonderen ze erom. In vakken als filosofie en sociologie hebben ze vele
prominente plekken. Hier noemen we slechts een paar voorbeelden: Karl Marx als
een grondlegger van het communisme, en Claude Lévi-Strauss als een grondlegger
van het multiculturalisme (eigenlijk van de gelijkheid der culturen, maar die
twee zijn synoniem
). Het eerste isme is een vaste keuze op de lijst van iedereen die wil bewijzen
dat ismen niet deugen, en het tweede isme is wel populair, maar bijna zeker nog
slechter dan de eerste.
Maar het isme waar het ons hier om gaat, het isme
dat een actuele bedreiging is voor de Noordwest-Europese beschaving als opvolger
van het judaïsme, het christenisme en het islamisme: het neoliberalisme.
Net als die andere ismen is het neoliberalisme een invasie van buiten,
geografisch komende uit de Verenigde Staten. Maar ook daarin is het
geïmporteerd.
De "godfather" van het neoliberalisme", is, universeel geaccepteerd,
geen "godfather" maar een "godmother', bekend geworden als Ayn
Rand, een joods-Russische immigrante oorspronkelijk genaamd
Alissa Zinovievna Rosenbaum
. In Europa is Rand een wat minder bekende naam, maar in Amerika is ze een
torenhoog geplaatst intellectueel, die haar ideeën onder andere heeft verwoord
in romans (The Fountainhead, Atlas Shrugged) die aldaar bij
grote groepen intellectuelen de status van bijbels hebben
.
De tweede vertegenwoordiger is Leo Strauss, een joods-Duitse immigrant, die
grondlegger is van de ondercategorie genaamd neo-conservatisme
. Waar Rand zich concentreert op de economische aspecten van de ideologie, doet
Strauss dat meer op de sociologische.
En de derde is Milton Friedman, zoon van (hij is de jongste van de drie)
joods-Oostenrijks-Hongaarse immigranten in Amerika, en grondlegger van de
ondercategorie te benoemen als neo-monetarisme
. In principe is Friedman econoom, maar hij is gespecialiseerd in de economie
van de financiële wereld. Op die financiële wereld heeft hij ook een versie van
het liberalisme losgelaten, die in de literatuur beschreven wordt als
monetarisme, maar door deze redactie is herbenoemd naar zijn ware rol tot
neo-monetarisme - "monetarisme" kan in principe over alle ideeën over geld gaan
- het zegt niets meer dat geld belangrijk is. Neo-monetarisme is de aanduiding
alhier voor de ideologie die stelt dat het volledig vrijgeven van geld leidt tot
de beste economie.
Dan is er in deze hiërarchie nog een vierde factor, en dat is de uitvoering. Wat
betreft het neo-monetarisme was ook deze veelal van joodse oorsprong, met als
erkend essentiële figuur de directeur van de Amerikaanse Federale Bank, Alan
Greenspan, universeel genoemd wordt als aanjager van het proces van
neo-monetarisme. Ook zijn opvolger, Ben Bernanke, heeft de hier relevante
culturele achtergrond, en nog wat lager op deze hiërarchie is er ook sprake van
een sterke joodse vertegenwoordiging - allemaal namen die bekend werden door de
kredietcrisis van 2008, zie hier  .
Met de introductie van het neo-monetarisme is meteen een deel van de urgentie om
aan deze analyse te beginnen verklaard. Want er wordt redelijk wijd verspreid
erkend dat het neo-monetaristische beleid een cruciale bijdrage heeft geleverd
aan de Amerikaanse kredietcrisis die begonnen is in 2008, en de Europese
kredietcrisis van enkele jaren later.
In de Amerikaanse maatschappij was de kredietcrisis de oorzaak van een grote
hoeveelheid maatschappelijke kaalslag. Maar aangezien Amerika in heel veel
opzichten al een sociale woestenij was, viel het daar minder op. Europa en
vooral het Noordwesten ervan is altijd veel socialer geweest, en daar dreigt nu
dus iets dergelijk te gebeuren.
Ter bestrijding van de sociale kaalslag in Europa is het dus essentieel om niet
alleen de verschijnselen van het neoliberalisme aan de oppervlakte te herkennen,
maar vooral ook waar de wortels zitten. Zonder aanpak van de wortels, kan dit
kwaad, zelfs als je het bestrijdt, op ieder moment hernieuwd en erger de kop
opsteken.
Voor de bestrijding van het neoliberalisme is het dus noodzakelijk ook de
wortels daarvan te zoeken. En dus terug naar de cultuur van de ontdekkers.
Mensen als Alissa Zinovievna Rosenbaum, Leo Strauss, en Milton Friedman. En Alan
Greenspan, Ben Bernanke en Lloyd Blankfein, de baas van zakenbank Goldman Sachs,
de meest bekende uitvoerder van het neoliberalisme, waarvan de
vertegenwoordigers nu aan de touwtjes trekken in de Europese Unie.
Bij het schrijven van het voorgaande en het zoeken naar een brug voor het
volgende moest de redactie, net als eerder trouwens, sterk terugdenken aan een
oud gezegde aangaande het oude religieuze denken: "Ieder voor zich, en God voor
ons allen". Dat lijkt heel sterk op de rol die religie had en grotendeels nog
heeft: het bindmiddel om een stel anderszins onwillige lotgenoten bij elkaar te
houden. Of zoals een sciencefictionauteur het parafraseerde
 :
Oftewel: het dient ter compensatie van een overdadige hoeveelheid
inidividualisme - "trotse prinsen van de woestijn".
Neem "sterk individualisme" als mogelijke achtergrond, en meer zaken vallen op
hun plaats dan met welke andere factor dan ook: de psychotische manier waarop de
orthodoxen aan hun regeltjes hangen, de gigantische tegenstellingen tussen arm
en rijk, de onverschilligheid ten opzichte van leed van anderen, de voorkeur
voor individualistische beroepen, en natuurlijk het voortdurende propageren van
je eigen idee dat jij tot het uitverkoren volk behoort - je moet wel bijzonder
gespeend zijn van het bewustzijn van een wijdere wereld en ideeën en belangen
van anderen, om dat idee over zulk een lange tijd te kunnen behouden en
koesteren. Want het kunnen blijven bestaan van zo'n idee kan alleen in intieme
samenwerking tussen doorgave in de groep en eigenschappen van de individuen die
die groep uitmaken. Als er genoeg individuen zijn die de waarde ervan in twijfel
trekken, zal het idee na zulk een lange tijd, duizenden jaren, verdwijnen. Het
idee zit in ieder geval mede in de individuen van de groep.
En zo is dat idee ook in Amerika beland. Alwaar het, door de selectie van type
bewoner die heeft plaatsgevonden omdat het ook allemaal migranten waren, zeer
vaste grond heeft gekregen. want wat is een typisch Amerikaanse opvatting als "Winner
takes all" anders dan een voorzetting van het idee van het absolute recht
van de sterkste. Het absolute recht van de sterkste dat bijna synonieme is aan
het bestaan van een absolute sterkste die vereerd wordt al almachtig.
Gelijkwaardigheid in de vorm van een gelijkspel: Amerikanen hebben er een hekel
aan. Typische een semitisch van zowel joden als Arabieren idee: gelijkwaardige
mensen bestaan niet: het is altijd baas en onderling. Egalitarisme is een vies
woord in Amerika. Een opvatting die past als gegoten in het neoliberalisme. Het
recht van de sterkste
.
Dat deze eigenschappen in hoge mate hun oorsprong hebben in de joodse cultuur
valt af te leiden uit een driepuntsvergelijking. Er zijn grote groepen joodse
migranten vanuit Europa getrokken naar Amerika, voornamelijk voor de oorlog, en
naar Israël, voornamelijk na de oorlog. In Amerika zaten al Europese migranten
maar die zijn in de loop van de twintigste eeuw steeds "neoliberaler" geworden.
In Palestina zaten simpeler levende Arabieren (Palestijnen) waardoor die
omgeving "Europeser" lijkt geworden. Dit idee is sterk vertekend door de strijd
rond de bezetting en oorlogen aldaar - in werkelijkheid is de Israëlische
maatschappij minstens net zo erg een "recht van de sterkste"-maatschappij als
Amerika dat is
. Dat "recht van de sterkste" is eerder joods dan Amerikaans. En de manier
waarop het neoliberalisme zijn theoretische grondslag heeft gekregen is daarvan
een teken. Het "seculiere" deel van de joodse cultuur heeft wel zijn idee van
een enkele entiteit met absolute macht afgelegd, maar nog niet het idee van
entiteiten met absolute macht op zich. En inderdaad, dat is deels contradictoir
(van absolute macht kan er echt maar één zijn), maar die inherente contradictie
verklaart veel van de ook wat ruimer toegegeven geestelijke instabiliteit van
leden van de cultuur.
Zoals gezegd: neem dat idee van "het recht van de sterkste", van absolute macht,
als centraal idee van de joodse cultuur, en heel veel krijgt een logische
plaats. Ook de afkeer van groepen medemensen die buitengesloten zijn op grond
van anderzinse genetische afkomst is dan uitstekend te verklaren. "Waarom hebben
ze altijd toch zo'n hekel aan ons?". Nou, omdat je jezelf ziet als
vertegenwoordiger van een almachtige, als uitverkoren, misschien....? Wie krijgt
daar op den duur geen hekel aan?
En nu krijgt deze zaak in Europa met de dag een grotere urgentie. Want de
Europese elite ziet dat in Amerika de elite veel rijker is dan hier, en wil dat
ook. Nu is dat in de nationale staten moeilijk te realiseren, want daarin worden
verkiezingen gehouden, en de meerderheid van de bevolking is tegen zulke grote
inkomens- en machtsverschillen. Dat is namelijk de Europese cultuur en
beschaving. De westerse cultuur. Dus als die burgers zich van deze keuze gewaar
worden, stemmen ze er tegen.
De oplossing die de elite bedacht heeft, is de Europese Unie, nog om te vormen
naar een Europese staat, een Verenigde Staten van Europa. De eerste stappen
daarheen zijn aangepakt volgens het "kokende kikker"-principe: Gooi een kikker
in kokend water en hij springt eruit, maar laat het water langzaam
opwarmen, en je kan de kikker veilig gaarstoven. Zo had je eerst de Europese
Gemeenschap voor Kolen en Staal, daarna de Europese Economische gemeenschap, en
vervolgens de Europese Unie, en als voorlaatste stap: de invoering van de euro.
En over geen van die stappen heeft de Europese burger iets te zeggen gehad.
Geheel tegen het principe van de democratie, want ieder van die stappen ging
gepaard met grote en kleinere opgave van soevereiniteit, en dat laatste moet in
een democratische rechtstaat voorgelegd worden aan alle burgers. Zoals meerdere
waarnemers hebben opgemerkt: de Europese eenwording is een elite-project. En dat
is niet uit filantropie. Een "filantropische elite" is je reinste contradictie -
in dit stadium van de ontwikkeling der mensheid. Dit is het puurste eigenbelang.
Zucht naar materiële rijkdom en machtswellust. Hetgeen nog eens bevestigd werd
door de gang van zaken rond de laatste stap: de Europese grondwet. Die werd in
landen waar erover gestemd mocht worden weegestemd. En die grondwet is met
slechts marginale wijzigingen onder een andere naam gewoon van kracht geworden.
De strijd rond de Europese eenwording is op het tijdstip van het schrijven van
dit artikel op een nieuw hoogtepunt, vanwege de crisis rond de euro. De
invoering daarvan betekende goedkopere kredieten voor de normaliter veel duurder
af zijnde want economisch zwakkere zuidelijke landen. Daar hebben voor ter
waarde van boven de duizend miljard gebruik van gemaakt. En nu er door de
Amerikaanse financiële crisis tijdelijk geen economische groei is, valt de bodem
onder die kredieten uit (dit soort krediet wordt geborgd door de economische
groei die ervan verwacht wordt). En de vraag is wie er voor de kosten opdraait.
De elite wil dat neerleggen bij de Europese burgers, door instellingen die de
kredieten hebben verstrekt, banken en dergelijke, overheidgeld te geven
("overeind te houden" te houden is de gebruikelijke terminologie). Hetgeen dus
staatssteun is, iets waar de Europese Unie mordicus tegen is als het belangen
van gewone burgers betreft, maar dus wel mag als het over de rijken en hun
banken en investeringsfondsen gaat.
Dit is de grote strijd die op dit moment voorligt, en waarin alle mogelijke
middelen worden gebruikt om de plannen van de elite doorgang te doen vinden.
Zoals, net als bij het referendum over de grondwet, een gezamenlijke campagne
van politici, bestuurders, intellectuelen, en media. Met in die campagne
middelen als verhulling ("Het gaat over de Europese zaak"), het scheppen
van verwarring ("Het is erg ingewikkeld"), dreigementen ("Verdwijnt de euro dan
start de Derde Wereldoorlog") en dergelijke.
Het is in het kader van die strijd dat het van groot belang is om het te hebben
over de joodse cultuur.
Want dat die joodse cultuur hierop invloed heeft, is buiten kijf. Het gaat bom
het invoeren van het neoliberalisme, en dat is een joodse idee, uitgekweekt in
Amerika, en vervolgens over de oceaan hierheen gekomen om onze
Noordwest-Europese, Rijnlandse, beschaving te besmetten. En ook binnen Europa
zelf heeft de joodse cultuur een belangrijke rol gespeeld in het pad naar de
Europese Unie. In Nederland worden als prominente voortrekkers in het
aanloop-traject met name Max Kohnstamm en Mom (Edmund) Wellenstein. Met in het
huidige Nederlandse politieke krachtenveld mensen als Hirsch Ballin, Weisglas,
en Rosenthal op rechts, en Cohen en Plasterk op links. De laatste heeft bijna
persoonlijk gezorgd voor het ondertekenen van het Europese noodfonds en de ESM,
waarbij zonder Nederlands veto voor tientallen miljarden aan extra kredietborg
is gegeven aan Europa en indirect dus de zuidelijke landen. De totale
borgstelling van Nederland richting Europese Unie bedraagt op dit moment circa
200 miljard. In geval van nood deels of geheel direct opvraagbaar. Plasterk is
daar bijna persoonlijk verantwoordelijk voor, omdat de PvdA noodzakelijk was
voor het aannemen van de overeenkomsten in de Tweede Kamer, en Plasterk de rest
van de PvdA heeft overgehaald omdat dit noodzakelijk was om de euro en de
Europese Unie te redden. En dat is weer noodzakelijk omdat
:
Of nog pregnanter gezegd (citerend):
En hier staat in het eerste citaat 'mensen als Kohnstamm'. Dat geldt, op een
voor de redactie onbekende doodenkele uitzondering na, voor iedereen met enige
betrokkenheid bij de joodse cultuur. En dat mag dan in hun ogen logisch en
vanzelfsprekend zijn, vanaf het moment dat deze overtuiging schadelijk is voor
anderen, mag het bestaan van deze collectieve overtuiging aan de orde worden
gesteld.
En het bespreken van de collectieve overtuiging van de Europese zaak kan verder
gaan dan het aan de orde stellen ervan. Want de Europese zaak kent ook remmende
factoren, en de belangrijkste remmende factor is de verscheidenheid van Europese
culturen, voor een groot deel samenvallend met de Europese nationaliteiten. En
de promotie van de Europese zaak, kan dus ook de bestrijding van de Europese
nationale culturen inhouden. Het is natuurlijk volstrekt politiek-incorrect,
maar in het kader van de bestrijding van het kwaad van het neoliberalisme, heeft
deze redactie ook een verzameling aangelegd van de pogingen vanuit de
collectieve joodse zaak om het de Europese zaak te bevorderen door het
bestrijden van de Europese nationale culturen. En omdat wij nu eenmaal in
Nederland zitten, het bestrijden van de nationale Nederlandse cultuur. Uit die
verzameling de volgende selectie:
Er is hier wat meer dan gebruikelijk ruimte genomen voor citaten, om ook op deze
plaats, los van de al genoemde verzameling overtuigend te kunnen aantonen dit
hier sprake is van systematiek - het laatste citaat is uitverkoren vanwege
de expliciete band tussen de Nederlandhaat en het Europeanisme. Dat het niet zo
maar één of twee meningen zijn, maar slaat op het collectief. Niet absoluut
iedereen, maar genoeg om het als groepsverschijnsel te kunnen benoemen. Al was
het maar omdat de geciteerden dat op nog veel vrijere manier doen, als ze de
Nederlandse cultuur beschrijven. En voor wie dit niet voldoende vindt nogmaals
de link naar de grotere verzameling
, en twee meer specifieke gevallen: die van Bert Wagendorp, die om de andere dag
een column heeft op pagina twee van de Volkskrant
, en Arnon Grunberg, die iedere dag een mini-column heeft op de voorpagina van
de Volkskrant
.
Waar het in deze om gaat, is dat dit niet een beschrijven is van de
Nederlandse cultuur, maar een bestrijden. Om dat te bewijzen, hoeft je
slechts de term Nederlands te vervangen door joods - vermoedelijk werd je meteen
van antisemitisme beschuldigd. En hier wordt als uitgangspunt genomen dat de
regel "Wat zij mogen, mogen wij ook", oftewel: reciprociteit, inmiddels, door de
verstreken tijd, een groter gewicht heeft dan de regel "Je mag niets over ze
zeggen want ze hebben zo geleden". Dat laatste is een zaak waarvan het zeker dat
die op een gegeven moment met het verstrijken van de tijd contraproductief
gaat worden, en het uitgangspunt hier is dat dat tijdstip al overschreden is.
Ruim overschreden.
Dus waar de geciteerden de vrijheid hebben genomen de Nederlandse cultuur in
ruime hoeveelheden negatieve termen te beschrijven, gaan wij hier van de joodse
cultuur een aantal negatieve kenmerken kwalificeren. Waarvan we een deel al in
de beschrijvende vorm genoemd hebben.
De allereerste en mogelijk meest centrale is om zich sterk te concentreren op
het abstracte en het theoretische. Dat kan je regelrecht in verband brengen met
die ene enkele godheid, wat ook zo ongeveer een toppunt van abstractie is -
wiskundigen zouden dat een singulariteit
(Wikipedia) noemen. En dit concentreren op het abstracte is zodanig sterk, dat
het voor velen op de grens van het zenuwziek ligt - en daar overheen. Zeg maar
het "Woody Allen"-syndroom - het kleine mannetje met de bril dat maar niet tot
een besluit kan komen omdat hij voortdurend bezig is alle theoretische
mogelijkheden af te lopen.
De tweede is de eenzijdigheid in intellectuele capaciteiten als woordkunstenarij
van diverse soorten. Er is een hele stroom bekende joodse schrijvers en
publicisten, en een overdaad aan joodse vertegenwoordigers in zoiets als de
journalistiek. Op deze website is een verzameling van politiek-correcten gemaakt
, voornamelijk journalisten en publicisten, en het aantal joodse
vertegenwoordigers ligt bij ongeveer één op de drie. Numeriek op de hele
Nederlandse bevolking is het aantal circa vijf op de duizend. De term "overdaad"
is dus een eufemisme.
Een tweede en aanverwant kenmerk is dat deze activiteiten zich voornamelijk op
het terrein van de alfa- en gammavakken afspelen. Al genoemd: de schrijverij,
met daarnaast veel filosofen, sociologen, psychologen (Freud!), economen ... En
kijk je naar de bètavakken, daar zie je daar absoluut niet dezelfde prominente
vertegenwoordiging als je ziet bij alfa en gamma.
Derde belangrijke kenmerk: het racisme. Joden hebben hun joodse Olympische
Spelen. Hoe zou men noemen als iemand blanke Olympische Spelen zou organiseren?
En er zijn nog eindeloos veel andere voorbeelden te geven van voorkeuren van
joden die grotendeels of uitsluitend zijn gebaseerd op het joodse karakter van
datgene dat gefavoriseerd werd
. En dat hele uitverkoren-volk-idee is natuurlijk racisme van het zuiverste
water.
Vierde: het migratiefundamentalisme. Joden leven sinds hun exodus uit Palestina
verspreid over vele landen, en hebben een levensbelang bij vrije migratie. Maar
vrije migratie betekent tegenwoordig vrije immigratie. En vrije immigratie van
sociaal en cultuureel matig tot sterke achtergeblevenen is een directe
bedreiging voor iedere sociale maatschappij - meerdere malen samengevat als: een
sociale maatschappij gaat niet samen met een migratiemaatschappij. Het migratie
fundamentalisme van de joodse cultuur is een directe bedreiging voor de sociale
Noordwest-Europese staten.
Ten vijfde, en hier al uitvoerig beschreven: het neoliberalisme - of
extremistische individualisme. Hoe je het ook wilt noemen. Glashelder zichtbaar
in de staat Israël
. Een individualisme dat zich expliciet tegen welke vorm van groepsvorming dan
ook keert (de Volkskrant, 25-10-2011, column door Arnon Grunberg):
En nationalisme is natuurlijk fout zoals iedereen weet - volgens Grunberg. Want
nationalisme leidt tot de Tweede Wereldoorlog en Auschwitz, zoals iedereen weet.
Dus Grunbergs rijtje impliciete gelijkstellingen zegt: sociale cohesie staat op
dezelfde voet als nationalisme. Oftewel: sociale cohesie leidt tot Auschwitz. Of
uit de mond van een andere vertegenwoordiger, cabaretier Micha Wertheim in
Zomergasten, 29-07-2012,
(fragment beginnende na 1h31:00 min.), enigszins parafraserend: "Als je een
groep hebt, staat voor je het weet iedereen met zijn hand omhoog". Stel daar nu
eens wat andere dingen tegenover: evenwicht tussen lichaam en geest, verzorging
van de zwakken, veel en nauwe samenwerking, loon-naar-werken, arbeid boven
financiën, en nog wat andere zaken die je kan samenvatten als redelijkheid of
gezond verstand. Neem dit nu als uitgangspunt voor je oordeel over de joodse
cultuur, en kijk eens naar de termen die de vertegenwoordigers van die joodse
cultuur gebruiken met betrekking tot de onze: schamel, niet-bestaand,
om-je-van-af-te-keren, om-van-weg-te-vluchten, bekrompen, hufterig, middelmatig,
provinciaals, en dergelijke. Dan kan je gezien vanuit iemand die evenwicht
tussen lichaam en geest, verzorging van de zwakken, veel en nauwe samenwerking,
loon-naar-werken, en arbeid-boven-financiën aanhangt, het oordeel over de joodse
cultuur in één enkele term samenvatten: dit is een abjecte cultuur.
Er is een heel merkwaardige bevestiging van deze visie. Een van de positieve
eigenschappen normaliter geassocieerd met de joodse cultuur is hun gevoel voor
humor - in de Amerikaanse entertainmentindustrie domineren ze en met name in
deze tak. Nu is de nieuwste en plausibel lijkende theorie omtrent humor dat het
de door de evolutie ontwikkelde beloning is voor de moeilijke maar essentiële
taak om nare ervaringen te verwerken
. En wat is naarder om in het leven voortdurend geconfronteerd te worden met de
tegenstellingen tussen je levensovertuigingen en de werkelijkheid? Je denkt dat
je het uitverkoren volk bent en dus superieur in alle opzichten, en in de
praktijk blijk je dat met zeurende regelmaat niet te zijn. Dan moet je je goed
oefenen in het krijgen van een soort compenserende beloning voor deze bijzonder
onaangename ervaringen.
De essentiële conclusie omtrent de joodse cultuur is dus dat het qua mentaliteit
een woestijn-cultuur is. Een nomaden cultuur. Een cultuur die nooit bij de
Noordwest-Europese landbouw- en industrieculturen heeft gepast.
De urgentie om deze analyse nu op te schrijven, ligt in het proces van Europese
eenwording, omdat dat proces vrijwel onontkoombaar leidt tot de verdere
invoering van het neoliberalisme. De drie andere imperia, Amerika, Rusland en
China hebben allemaal sterk neoliberale trekken in de zin van "Het recht van de
sterkste", of nog ergere kenmerken. All stappen in die richting, zo sterk
gestimuleerd door de joodse vertegenwoordigers, zijn stappen tegen de richting
van verdere beschaving.
Maar naast dit acute punt, zijn er, in ieder geval in Nederland ook meer lange
termijn redenen om de joodse culturele kenmerken te signaleren en te bestrijden.
Kenmerken waarvan een aantal, los van dit soort culturele overwegingen, al
eerder beschreven zijn op deze website.
Die kenmerken zijn de sterk overdreven aandacht voor intellectuele vaardigheden
ten opzichte van praktische, wat mede geleid heeft tot een sterke achteruitgang
van het onderwijs, de sterke dominantie van alfa- en gamma wetenschappers,
intellectuele en bestuurders, onder andere leidende tot een eindeloze stroom
stompzinnige beleidsbesluiten.
Verder heb je nog de duidelijke invloed van de joodse cultuur in de dominantie
van het woord boven de rede, en van vorm boven de inhoud, de overdaad aan
misbruik van retorica, de hypes in de media waarin met sterk
oververtegenwoordigd is, de sterk eenzijdige benadering van de oorlog in
Palestina, en de onbeperkte oproep tot het oorlogvoeren tegen Iran. En voor een
ruime meerderheid de steun aan de achterlijke strevingen van de moslims,
aangaande zaken als rituele slacht en besnijdenis.
Die laatste alliantie laat nog eens duidelijk zien waar de wederzijds posities
en belangen liggen. Het is de beschaving zoals ontstaan in Noordwest-Europa
versus de achterlijkheid van het Midden-Oosten, van de woestijn. Van de
gezetelden met landbouw en techniek, versus de nomaden en marskramers met mooie
woorden en aangelengde drank.
Wantrouw dus de mensen die burgemeester zijn in Groningen en onze cultuur maar
armzalig vinden, die het ene moment wethouder zijn in Amsterdam, en je het
andere moment minachtend toespreken vanuit Hong Kong, die zeggen dat ze de boel
bij elkaar willen houden door de islam een kontje te geven, die vinden dat het
feit dat jij een groepje van te vertrouwen mensen hebt een bedreiging is voor
hen. Wantrouw die mensen, als je ze ziet oreren op televisie, waar ze goed in
zijn. Als je hun stukjes in krant leest, waar ze ook al goed in zijn.
Wantrouw hun bedoelingen. Voor je het weet zit met je hele hebben en houden in
een dictatuur, geleid door oligarchen vanuit Dubai, het land van de sjeiks, en
New York, de stad van Goldman Sachs.
Naar Cultuur, gelijkheid
, of site home
.
|