Bronnen bij Revolutie: de mediaDe aanloop naar een revolutie vereist vele zaken om uiteindelijk tot een uitbarsting te komen. Een van de belangrijkste is dat de opvattingen die het vuur ervan vormen, opvattingen van een zeer grote minderheid of de meerderheid van de bevolking, onvoldoende of geen uitweg in de openbaarheid vinden. De aanloop naar een revolutie is vaak vergeleken met een veenbrand, en het kenmerk van een veenbrand is dat deze voortwoekert ondergronds. Min of meer buiten zicht, met slechts wat slierten rook als teken.In de huidige maatschappelijke werkelijkheid slaat dat al dan niet naar buiten komen natuurlijk op de media: vertolken die de onvrede die heerst, of houdt ze die onderhuids - ondergronds. Om dat te bepalen, moet je eerst vaststellen wat de bron van de burgerlijke onvrede is. Die bestaat op dit moment uit drie hoofdzaken. De meest rumoerige bron van onvrede is bekend onder vele namen: de multiculturele samenleving, allochtone immigratie, integratieproblematiek, de islam, of hoe je dat ook maar wilt noemen. Het komt allemaal op hetzelfde neer: het feit dat een te grote hoeveelheid te achterstandige mensen in te korte tijd zijn binnengekomen, leidende tot een stijgend aantal steeds verder groeiende scheuren in het maatschappelijke weefsel - en het gebrek aan correctie van dit verschijnsel door de bestuurders en de rest van de top van de maatschappij. Als tweede bron van onvrede komt de Europese eenwording. De gemiddelde burger is voor Europese samenwerking, maar niet voor het opgeven van de Nederlandse cultuur en vooral soevereiniteit, zoals de bestuurlijke elite dolgraag wil: hoe verder het nestuur van de burger, des te makkelijker en des te meer is er te graaien, zie de voorbeelden uit Amerika en Rusland. En ten derde is er de manier waarop de bestuurlijke top van de maatschappij bezig is zich te verrijken ten koste van de onderste tweederde van de burgers. De gemiddelde burger is gewend aan een zekere hoeveelheid van dit soort misbruik, en verwacht vermoedelijk niets anders. Dat het punt hier toch genoemd wordt, is omdat het voor iedereen zichtbaar uit de hand is gelopen. De meest zichtbare zaken zijnde de kredietcrisis waarin staten, de gewone burgers, de lasten moet opbrengen veroorzaakt door de bankiers, en de Europese financiële crisis, waarin de gewone burgers gevraagd wordt op de draaien voor het geld dat de Europese bestuurlijke elite heeft uitgeleend aan insolvente landen als Griekenland en Portugal ten einde ze in de EU en te krijgen, en tevreden te krijgen en te houden. Het gaat er hier om hoe de media op deze belangentegenstellingen hebben gereageerd. In de eerste kwestie is er nog enige openheid: het dagblad De Telegraaf en het weekblad Elsevier geven enige openheid aangaande de onwelriekende gevolgen van de allochtone instroom. In de andere media, waaronder tot voor niet al te lang geleden alle elektronische, wordt dit zo veel mogelijk verzwegen. Aangaande de Europese eenwording is de positie vrijwel eenduidig: vrijwel alle media en vrijwel alle berichten en commentaren zijn matig tot sterk pro-Europese eenwording. In de tijd voorafgaande aan het Nederlandse referendum over Europese grondwet, in 2005, was er in feite maar één belangrijke stem tegen: de SP. De EU-voorstanders verloren met ongeveer tweederde tegen. De kredietcrisis en de Europese financiële crisis stammen van na die tijd, en is het onderwerp van deze verzameling. Dit is de meest principiële van de drie kwesties, aangezien het in feite gaat over de aloude klassentegenstelling: top tegen de rest om het geld. Dat is het gemeenschappelijke aspect achter al de volgende artikelen, die in hun geheel een beschrijving geven van de stellingname van de media in deze belangentegenstelling. De uitslag hoort, voor de meeste waarnemers, al bekend te zijn: net als in het geval van de Europese eenwording kiezen de media eensluidend voor de top. Het feit dat het overgrote deel van de selecties komt uit de Volkskrant, zegt genoeg: de rest van de media staat aan de rechterkant hiervan, en kiest nog harder voor de graaiende top De aanleiding om deze verzameling te starten, is een reeks artikelen in de Volkskrant aan het begin van juli 2011. We beginnen met iets over de uitlopers van de kredietcrisis (de Volkskrant, 04-07-2011, van verslaggever Douwe Douwes):
In de kop gaat het al meteen mis. Hier wordt gesuggereerd dat er iets minder rechtvaardigs zit in een belasting op bankactiviteiten. Terwijl die bankactiviteiten een gigantische schade hebben veroorzaakt en veroorzaken, en er nog niets is terugbetaald of -gedaan.
Dat heeft niets met terugbetalen te maken. Het zijn slechts regels om nieuwe rampen te voorkomen.
Een hele miljard euro, ergens in de toekomst... Een schijntje van de schade die ze jaarlijks veroorzaken, door geld te maken uit geld waar niets tegenover staat, en dus pure inflatie en geldklopperij is  .
En ook een schijntje van de schade-in-één-klap van de kredietcrisis.
De Volkskrant is er duidelijk kritisch over. En om de geesten van de lezers verder te manipuleren, wordt de vertegenwoordiger van de banken ook aan het woord gelaten:
De stem van de bestolen burger is op geen enkele manier in het stuk te vinden. De beoordeling van dit stuk wordt een stuk verder vergemakkelijkt door de reactie die erop kwam (de Volkskrant, 09-07-2011, ingezonden brief van Marcel Souman, Bennekom):
Dit is een stem van een benadeelde burger. Niets daarvan is in het stuk van de Volkskrant terug te vinden. Met retroperspectief, valt dat dus te kwalificeren als volkomen pro-banken. Pro-elite. Verdere voorbeelden van deze houding van de afgelopen dagen (de Volkskrant, 08-07-2011, hoofdredactioneel commentaar, door Raoul du Pré):
Het standpunt van Jongerius omschrijven als realistisch is een steun aan dat standpunt. Zonder een onderbouwing voor die steun te geven, die zou moeten starten met een beschrijving van de betrokken standpunten en belangen. In dit geval mede zijnde dat de werknemers niet langer verantwoordelijk zijn voor dalingen in de pensioendekking, en de werknemers wel. Een standpunt dat dus pro-werknemers is.
De genoemde puspunten zijn er in feite één enkel, en dat is dus een leugen: als één van de partijen van verdere ondersteuning is gevrijwaard, zijn de pensioenfondsen minder in staat om te reageren op financiële tegenvallers. En voor alle duidelijk geeft de Volkskrant ook nog haar expliciete mening over de werknemers die voor hun eigen belang opkomen:
Een sterk negatieve emotionele beoordeling, dus. Vergezeld van een poging tot zwartmaken:
Een beschuldiging van onbetrouwbaarheid. Een beschuldiging gebaseerd op een leugen, want aan tafel zat de overkoepelende organisatie, en van die organisatie alleen de leiding, met als symbool voorzitter Jongerius. Een tweede artikel over de kwestie (de Volkskrant, 08-07-2011, door Gijs Herderscheê):
Al meteen een kiezen van partij. De andere kant van de medaille is:
Een weergave die dezelfde of meer claim op de waarheid heeft als die van de Volkskrant. En zo gaat het nog even door
De andere kant: weinig is de elite te dol om het akkoord te verkopen.
Een leugen. Bewezen door het feit dat ze er er daar en ook hier niet mee komen (het lijkt het multiculturele debat wel: "Natuurlijk heeft dat voordelen". Om er vervolgens nooit mee te komen).
So what? De rest van de politiek, VNO-NCW, en de media zijn voor het akkoord. Gewoon elite versus de rest.
Mooi. Dat compenseert de gestegen arbeidsproductiviteit, het feit dat degene die onder een CAO en pensioenregeling vallen lagerbetaald zijn en korter leven, en het feit dat lagerbetaalden relatief langer en meer bijdragen aan het pensioen dan hogerbetaalden. Ook dit verhaal is dus volkomen eenzijdig. De stellingname van de Volkskrant is volkomen duidelijk: pro-werkgevers en pro-elite. Overigens is de keuze van de media tegen de vakbonden een aloude, zie hier 
.Volgende kwestie: de Europese financiële crisis (de Volkskrant, 08-07-2011, hoofdredactioneel commentaar, door Fokke Obbema):
Toen de kredietcrisis op haar hoogtepunt was, waren de objectieve waarnemers het er over eens dat één van de belangrijkste oorzaken voor het ontstaan ervan lag bij de kredietbeoordelaars, die volstrekt waardeloze (letterlijk en figuurlijk) en ronduit frauduleuze financiële "producten" de status van "betrouwbaar" hebben gegeven. En dat tot op het moment dat de zeepbel uiteen spatte. Destijds was er ook sprake van om deze kredietbeoordelaars op te heffen, of te vervangen. want die kredietbeoordelaars zijn bedrijven, die belang hebben bij hun adviezen, en hun klanten hebben belang bij die adviezen. Waarop die klanten dus krijgen wat ze willen, en niet wat de werkelijkheid is. Volstrekt nutteloos, dus, die kredietbeoordelaars
.Maar de kredietbeoordelaars waren en zijn een spil in de financiële windhandel. Dus is er van maatregelen ertegen niets gekomen, omdat de bestuurlijke elite enorme belangen heft bij die windhandel. En nu drie keer raden wat de Volkskrant vindt van die kredietbeoordelaars:
De Volkskrant voegt er, gezien de blatante onjuistheid van deze opmerkingen, nog een nuance aan toe:
Het niveau van: "De moordenaar kreeg het verwijt dat hij een bijl had gebruikt in plaats van een pistool". Oftewel: men weet uitstekend dat men met dit oordeel fout zit, en probeert het voor zichzelf goed te praten. Om daarna meteen weer terug te gaan naar de leugen:
Deze keuze voor de werkelijkheid van de kredietbeoordelaars is de keuze voor de financiële windhandel. De keuze voor de graaiende elite. Voor de volgende reeks commentaren eerst even wat berichten uit de werkelijkheid - het betreft hier het verschil tussen de behandeling van lagere inkomens en hogere inkomens. Het verschil tussen huurders en kopers. De kopers krijgen op dit moment 14 miljard euro per jaar. Dat noemt men hypotheekrenteaftrek (HRA), maar het is natuurlijk doodgewoon "krijgen"- er staat geen arbeid tegenover. En een groot tot overgroot deel komt terecht bijna de hogere tot hoogste inkomens. Het zogenaamde "scheefkopen": men krijgt meer HRA-geld dan men verdient. De huurders krijgen op dit moment circa een miljard per jaar - dat heet huurtoeslag. Dat komt in zijn geheel terecht bij de allerlaagste inkomens, mensen met alleen AOW en onder het minimumloon. De gewone werkende huurders, de overgrote meerderheid, krijgen niets. Aan deze stand van zaken gaat de huidige regering Rutte, in 2011 iets doen. Dit is de eerste maatregel (de Volkskrant, 01-07-2011, door Tjerk Gualthérie van Weezel):
Er wordt bij gezegd dat de maatregel geldt voor één jaar, maar de redactie kent geen geval uit de laatste decennia dat een belastingverlaging is teruggedraaid. Dan de tweede maatregel (de Volkskrant, 09-07-2011, van verslaggevers Maartje Bakker en Tjerk Gualthérie van Weezel):
Natuurlijk is de terminologie "scheefwonen" alleen maar een doekje voor het bloeden. Men wil een algemene huurverhoging, zoals blijkt uit deze eerdere bron (merk overigens op dat de regering deze maatregel bekend maakt op de laatste dag van het politieke jaar, en dat de Volkskrant haar publiceert op pagina 2, een eventallige pagina die minder in het oog valt - twee oude trucs van de elite, dus) (de Volkskrant, 31-03-2011, door Tjerk Gualthérie van Weezel):
Maar kennelijk is dat te opzichtig en politiek niet haalbaar gebleken, dus neemt men de tussenstap via "scheefwonen". Later kan dan op grond van eerlijkheid beargumenteerd worden om alle huren weer gelijk te trekken op het hogere niveau, natuurlijk. Maar het werkt ook nu al als zodanig, zij het op wat langere termijn. Want natuurlijk worden eenmaal verhoogde huren niet meer verlaagd. En ook de huurtoeslag zelf wordt verlaagd (DePers.nl, 17-06-2011):
De ploertigheid van de elite. Dit zijn opzichtige zaken die al langere tijd spelen, en dus niet moeilijk waar te nemen zijn (de Volkskrant, 19-01-2011, ingezonden brief van Marc Hesseling, Amsterdam):
En (de Volkskrant, 09-07-2011, ingezonden brief van J. Hume, Amsterdam):
De conclusie: de maatregelen van dit kabinet benadelen de lagerbetaalden sterk, en bevoordelen de hoger betaalden. Een voor een rechts kabinet misschien niet verrassend feit, maar wel een kenmerkend en essentieel feit. Dit wat betreft de noodzakelijke voorkennis in deze kwestie. In de tijd dat we deze verzameling zijn gestart, begin juli, loopt tevens de parlementaire periode ten einde, en is het dus ook tijd voor nabeschouwingen aangaande het functioneren van het nog relatief nieuwe kabinet Rutte (de Volkskrant, 09-07-2011, door Douwe Douwes en Kim van Keken):
De benadeling van de lagerbetaalden en bevoordeling van de hoger betaalden: onvermeld. Nog wat commentaar (de Volkskrant, 09-07-2011, hoofdredactioneel commentaar, door Raoul du Pré):
Het enige punt in dit stuk dat je zou kunnen aanmerken als een kritische opmerking. Maar als die intentie er zou zijn, maakt het kritiekloos herhalen van de propagandaterm 'geluksmachine' dit niet alleen ongedaan, maar verkeert het in haar tegendeel: "geluksmachine" veronderstelt dat mensen voor hun geluk naar de staat komen, terwijl het in werkelijkheid vrijwel uitsluitend vanwege "pech" is: ouderdom, ziekte, invaliditeit. En geen woord over benadeling van de lager betaalden en bevoordeling van de hoger betaalden. Kortom: in haar beschrijving van de maatregelen genomen door het kabinet Rutte, kiest de Volkskrant hier unverfroren voor de steun aan de hogerbetaalden, en voor maatregelen tegen de lagerbetaalden. Geheel in lijn met de standpunten in de vorige kwesties, als immigratieproblematiek, Europese eenwording, de kredietcrisis, en de Europese financiële crisis. Wat dus in ieder gavel niet zo is, is dat de Volkskrant openheid geeft aan de gevoelens van onvrede die de meerderheid der burgers aangaande dit soort zaken heeft. Wat dus in minstens dezelfde mate geldt voor de rest van de media De media dragen dus bij aan het verborgen houden van de veenbrand van maatschappelijke onvrede. De media dragen bij aan groei van het revolutionaire potentieel, en aan het mogelijke daadwerkelijke ontstaan van zo'n revolutie. Nog wat verdere bronnen over het groeien van het revolutionaire potentieel hier .
Naar Westerse organisatie, noord-zuid ,
Westerse organisatie
,
of site home
 .
|