Jagen en jachten

Ik heb tussen 1997 en 2004 voor een grootbank gewerkt op commercieel account-management niveau. Ik kom uit een gereformeerd milieu en bezag hetgeen ik bij de bank aantrof met groeiend ongeloof. Jagen, jachten en vooral klanten louter en alleen beoordelen op hun winstgevendheid. Ik dacht altijd dat een bank vanuit dienstbaarheid jegens zijn cliënten als centraal uitgangspunt opereerde.
. Op een dag vroeg ik een directeur terloops wat hij vond van de stelling dat een bank tevens een maatschappelijke verantwoordelijkheid heeft.. Hij keek mij meewarig aan, schudde zijn hoofd over zoveel naïviteit en zei: 'Het draait hier slechts om vier dingen, jongen, en dat is winst, winst, winst en je targets halen'.    .....
    Het is mooi bij monde van oud-Rabodirecteur Wim van Dinten te lezen dat de notie van een maatschappelijke verantwoordelijkheid onder bankjongens weer schoorvoetend terugkeert (Forum, 23 september). Maar wat een maatschappelijke ravage moest daarvoor eerst worden aangericht.

Red.:   Maar zelf namen ze het er goed van ... :
 

Uit: De Volkskrant, 22-09-2008, door Joan Veldkamp

Luxeparadijs stroomt leeg door financiële crisis

Luxeparadijs Tokio, waar topmerken als Bulgari, Louis Vuitton en Chanel meer filialen hebben dan in de hele Benelux, moest het de afgelopen jaren vooral hebben van rijke Chinezen, Russen én bankiers.
    Vooral de investment bankers waren vermaard in de expatwereld om hun uitbundige uitgavenpatroon. Kinderpartijtjes voor peuters (en hun families) in tophotels zoals als het Grand Hyatt, met grote buffetten, champagnefonteinen en ingehuurde ‘vouwclowns’ (kunstenaars met ballonnen), waren geen zeldzaamheid.   ...
    En zonder problemen werden er op toplocaties luxe-appartementen aan de man gebracht met huren boven de twee miljoen yen (12 duizend euro) per maand.
    Maar nu er een uitslaande brand is uitgebroken op Wall Street en zich het ene na het andere drama afspeelt bij prestigieuze banken, met het faillissement van Lehman Brothers als voorlopig dieptepunt, wordt de groep bankiers steeds kleiner en obscuurder.
    Op de Tokyo American Club, waar expats kapitalen neerleggen om er te kunnen sporten, zwemmen, ontspannen en dineren met gelijkgestemden – en waar ze worden bediend door Engelstalig personeel – is het opvallend rustig
    In de wijk Yoyogi Uehara verschijnen steeds meer parkeerplaatsen op plekken waar nieuwe appartementencomplexen zouden komen. ...
    De in die wijk gevestigde supermarkt National Azabu, die het grootste assortiment aan westerse producten verkoopt in Tokio (tot stroopwafels aan toe), ziet de verkopen sterk dalen. Andere middenstanders in de buurt moeten het eveneens bezuren. ...
    Het vertrek van het Lehman-kroost is de volgende klap. Angstig wordt het vervolg afgewacht. Een van de grootste werkgevers in Tokio, Citibank, voert immers ook een zwaar gevecht om te overleven. Het feestje van de bankiers is voorbij. Toch jammer van die champagnefonteinen.

Uit: De Volkskrant, 09-10-2008, door Marc van den Eerenbeemt

AIG'ers na redding op zeer exclusief feestje

Een pervers reddingsfeestje op kosten van de belastingbetaler of goed ondernemerschap? Het grootste verzekeringsbedrijf ter wereld, AIG, heeft het breed laten hangen in de week na zijn overname door de Amerikaanse overheid. Plaats van handeling: het exclusieve resort Saint Regis, gelegen op een van de mooiste plekken van Californië.
    Tijdens een hoorzitting van het Amerikaanse Congres werd dinsdag aan twee AIG-directeuren de rekening voorgehouden van een bedrijfsfeestje in het vakantieoord met zicht op de Stille Oceaan. Het bedrijf gaf 440 duizend dollar uit, bijna 300 duizend euro, aan een verblijf van acht dagen in Saint Regis. ...
    Het feestje doet denken aan de bonussen die de Amerikaanse zakenbank Lehman Brothers regelde voor haar managers terwijl de bank al onderhandelde met de overheid over een reddingsplan. Het bedrijf wilde 18,2 miljoen dollar toekennen aan twee heengezonden managers.
    Ook Richard Fuld, oud-topman van Lehman die circa 350 miljoen dollar verdiende bij de bank, kreeg onder uit de zak van de Congrescommissie. Waxman: 'Het systeem heeft gewerkt voor u, maar het lijkt niet te werken voor de rest van het land en de belastingbetalers.' ...

Uit: Dagblad De Pers, 21-10-2008, door Edward Deiters

Gooi de Blackberry weg en geniet van het leven

Andrew Lahde is een van de succesvolste hedgefondsmanagers van de afgelopen jaren. Toch houdt deze Amerikaan ermee op. En hoe.

Na het nieuws dat een van zijn fondsen vorig jaar een rendement van meer dan 1.000 procent had gehaald, groeide Andrew Lahde (38) uit tot een kleine beroemdheid in de Amerikaanse financiële wereld.
    Deze Californische hedgefondsmanager had als een van de weinigen de subprimecrisis zien aankomen en daar op gehandeld. Een riskante gok, met als resultaat dat Lahde Capital een van de best presterende fondsen ooit werd. Voor iedere ingelegde dollar kwamen er tien terug.
    Maar pas nu Lahde ermee ophoudt, is hij uitgegroeid tot een legende. Dit is vooral te danken aan zijn afscheidsbrief, die de afgelopen dagen integraal werd gepubliceerd. De brief opent met het citaat van een collega-fondsmanager tegen The Wall Street Joumal: Wat ik geleerd heb over de hedgefundbusiness is dat ik die haat.' Hiermee is Lahde het roerend eens. 'Ik zat in dit spel voor het geld. Het laaghangende fruit, ofwel het geld van de idioten wier ouders de dure scholen, Harvard en Yale, betaalden, lag voor het oprapen. (...) Dat maakte het voor mij makkelijker om mensen te vinden die dom genoeg waren om de tegenstelde kant van mijn posities in te nemen. God bless America'.
    Ook in het vervolg van zijn brief haalt Lahde keihard uit naar de graaicultuur waar hij zelf jarenlang van profiteerde. 'Ik ga mijn eigen geld managen. De hoeveelheid zou menigeen tegenvallen, maar zij die proberen vermogens van tien of elf nullen te vergaren, hebben een kloteleven. ...'

Red.:   En degenen die ze bestelen hebben natuurlijk een nog veel klotiger leven.
    Allemaal redenen om dit soort handel rigoureus te verbieden.
    Nog wat commentaar op de bankiersmoraal:

De Volkskrant, 09-10-2008, ingezonden brief van P. van der Helm (Haarlem)

Taakstraf

Jonge delinquenten ontkennen vaak verantwoordelijkheid voor eigen daden en vinden zichzelf slachtoffer in plaats van dader: 'hij liep in mijn mes'. Onderdeel van hun straf is soms een verplichte cursus om te leren fatsoenlijk te redeneren en verantwoordelijkheid te nemen voor eigen daden. Ik stel voor dat bankiers, die aankloppen bij het steunfonds van de staat en eigen verantwoordelijkheid voor de kredietcrisis ontkennen ('we zijn slachtoffer van de VS'), verplicht een cursus moreel redeneren moeten volgen. Anders wordt het nooit wat.

Red.:   En in die ontkenning van verantwoordelijkheid zit geen verbetering:

Uit: De Volkskrant, 27-11-2008, van verslaggever Douwe Douwes

Ons bankiers treft geen blaam

De Kamer ontving woensdag negen bankiers voor een hoorzitting over de kredietcrisis, maar werd niet veel wijzer.

Topmannen van grote Nederlandse banken woensdag in de Tweede Kamer. (de Volkskrant) Al maanden gaan Nederlands topbankiers op het Binnenhof over de tong. Hun bonussen zijn te hoog. Ondanks miljarden aan kapitaalinjecties van de staat hebben ze de kredietkraan dichtgedraaid, en ze hebben geen lessen getrokken uit de crisis. Maar nu ze dan eindelijk – negen man sterk – voor een hoorzitting in de Tweede Kamer zitten, krijgen de parlementariërs geen greep op ze.
    Alexander Pechtold van D66 probeert het wel. ‘Het is kennelijk niet de schuld van de banken, niet van de toezichthouder, en niet van de aandeelhouders’, houdt Pechtold ze voor. ‘Maar intussen vliegen de miljarden het raam uit, en u doet alsof het u allemaal een beetje komt aanwaaien.’
    ‘Ik heb potverdorie in een half jaar een omzetverlies van 35 procent voor de kiezen gekregen’, reageert Floris Deckers, bestuursvoorzitter van de chique bank Van Lanschot, geïrriteerd. ‘Dan schrijf je geen zwarte cijfers meer.’
    Het is de enige keer dat de bijeenkomst een beetje vinnig wordt. De rest van de tijd kunnen de bankiers ongestoord vertellen over wat er in hun ogen zoal ten grondslag ligt aan de kredietcrisis. Ondoorzichtige ‘doosjes’ waarin hypotheken van Amerikanen zonder inkomen bleken te zitten, falend toezicht in de Verenigde Staten, verkeerde boekhoudregels.
    Er was van alles aan de hand, maar de Nederlandse banken valt niet veel te verwijten, is de teneur. ‘De Nederlandse instellingen hebben zich heel goed gedragen’, zegt Sjoerd van Keulen van SNS Reaal, die zich onlangs voor 800 miljoen euro tot de staat wendde. ING, dat liefst 10 miljard euro aan kapitaalversterking kreeg, heeft in de Benelux ‘heel weinig issues’, laat Michel Tilmant weten.
    Er zijn te veel Kamerleden, die te weinig vragen kunnen stellen, en die geen gelegenheid krijgen om door te bijten. Een stevige ondervraging zoals het Amerikaanse congres die kent zit er niet in.   ...

Red.:   Het oordeel hierover is simpel:
 

Uit: De Volkskrant, 27-11-2008, door Peter de Waard

‘Houding bankiers is misselijkmakend’

Profiel Martin Jan van Mourik | Hoogleraar notarieel en privaatrecht gaat vrijdag met emeritaat. Een pleidooi voor hernieuwde deugdzaamheid.

Hij noemt zich een Bourgondische katholiek – iemand die houdt van wierook en processies. Martin Jan van Mourik (65) is echter ook buiten de kerk niet wars van show. Toen vijf jaar geleden het erfrecht in Nederland eindelijk werd veranderd, liet hij doodskisten aandragen in een Nijmeegs café met daarin het oude erfrecht.    ...
    De flamboyante hoogleraar notarieel en privaatrecht aan de Radboud Universiteit in Nijmegen gaat vrijdag met emeritaat. Sinds 1967 heeft hij les gegeven in Nijmegen en in Leiden. Maar hij zal nog een keer op de universiteiten van zich laten horen. Voor zijn afscheidscollege heeft hij duizend mensen uitgenodigd.
    Onderwerp is ‘recht, rechtvaardigheid en ethiek’. Van Mourik: ‘De inhoud is actueel. Het is een betoog tegen het gegraai van de banken en het gedoe bij het notariaat.’
    Van Mourik zal een pleidooi houden voor hernieuwde deugdzaamheid in de maatschappij. Hij wil de regeltjessamenleving inruilen voor een nieuwe ethische grondhouding van de huidige generatie. Hij zal teruggrijpen op de vier deugden van Aristoteles: matigheid, wijsheid, rechtvaardigheid en moed.
    Volgens Van Mourik is het individualisme van de jaren tachtig doorgeslagen in egocentrisme. De kleine man wordt uitgemolken door banken en bedrijven. Hem worden producten aangesmeerd die hij niet begrijpt en ook niet kan begrijpen. ‘Dat gebeurt al in de supermarkt. Daar worden al dingen verkocht die hij niet nodig heeft. En het eindigt met de Dexia-affaire en woekerpolissen.’
    De houding van bankiers zoals voormalig ABN Amro-bestuurder Rijkman Groenink noemt hij misselijkmakend. Hij denkt niet dat de hebzucht is in te perken door verdere regelgeving. De houding van mensen moet veranderen, te beginnen in de gezinnen en op de scholen.   ...

Uit: De Volkskrant, 07-11-2008, door Olav Velthuis

Vetes, hebzucht en kleinzieligheid

Hoe kon een bank, ABN Amro, die een van de grootste ter wereld wilde worden, roemloos in mootjes worden gehakt? Jeroen Smit vertelt dat verhaal vanuit de bestuurskamer.

De Prooi, het boek van onderzoeksjournalist Jeroen Smit over de ondergang van ABN Amro, is niet bestemd voor luie lezers. Want Smit laat zijn publiek behalve een flinke portie leeswerk – 448 pagina’s in totaal, gelardeerd met economisch jargon – ook veel van het denkwerk doen.
    Op de eerste pagina werpt de auteur de vraag op waarom ABN Amro niet meer als zelfstandige bank bestaat: hoe kon het gebeuren dat een jager, die in de jaren negentig nog succesvolle overnames deed en de ambitie had om uit te groeien tot een van de grootste banken ter wereld, na de millenniumwisseling verandert in een prooi, die niet meer op eigen houtje verder kan en uiteindelijk in mootjes wordt gehakt door drie buitenlandse banken?
    Smit laat het aan de lezer over om een antwoord op die vraag te formuleren. Maar hij heeft zich wel het vuur uit de schoenen gelopen om hem daarbij te assisteren: de afgelopen jaren spitte hij archieven door en hield hij interviews met 133 bankiers, toezichthouders, politici en andere betrokken bij de teloorgang van de bank.
    Dat leverde de ene ontboezeming na de andere op – weliswaar off the record, want geen enkele informant wordt geciteerd, maar vaak is het wel duidelijk wie er aan het woord is. Smit weet de topmannen en een enkele vrouw dan ook geraffineerd tegen elkaar uit te spelen: de ene ABN Amro bankier maakt een collega zwart, waarna de ander er niet meer om heen kan zijn eigen straatje schoon te vegen.
    Dat die interviewstrategie werkt, is tekenend voor de sfeer binnen de bank. Het unieke kijkje dat Smit geeft in de bestuurskamers van een Nederlandse multinational, is er een van onderlinge vetes, een bijna onstilbare hebzucht en kleinzielig gedrag. Zo’n kijkje wordt de lezer maar zelden gegund. Een van de weinige boeken in dit genre die zich met De prooi kan meten, is eveneens van Smits hand, en gaat over de boekhoudfraude bij het supermarktconcern Ahold.   ...
    Onverenigbare karakters in de top vormen dan ook een van de verklaringen voor de teloorgang van de bank. Vooral de ambities om mee te doen in de internationale wereld van het grote geld blijken een splijtzwam. Die ambities kosten heel veel – de zakenbankiers van ABN Amro komen zonder een bonus van een miljoen of twee immers niet in actie – maar leveren weinig op. Daarvoor is de bank toch net een maatje te klein.
    Groenink weet de verantwoordelijke bestuurder voor het zakenbankieren, Wilco Jiskoot, evenwel niet in het gareel te krijgen. Want Jiskoot kan iets wat Groenink niet kan: communiceren. Hij wordt daardoor op handen gedragen door zijn eigen collega’s en door de CEO’s van Nederlandse multinationals die bij ABN Amro bankieren.
    De superslimme maar bijzonder arrogante Groenink, daarentegen, jaagt langzaam maar zeker iedereen tegen zich in het harnas. Als hij met de top van de bank de woestijn in trekt om de sfeer te verbeteren, rijdt hij collega’s die met pech vast komen te zitten ijskoud voorbij. Groenink schoffeert zijn collega’s bij andere banken als hij Europa in trekt op zoek naar een fusiepartner die ABN Amro voor een roemloze ondergang moeten behoeden. En als de bank door het consortium van Fortis, Royal Bank of Schotland en Santander dreigt te worden overgenomen, spreekt hij Wouter Bos zo hooghartig toe, dat die geen zin meer heeft om in actie te komen.
    Waar dat arrogante, machtsbeluste gedrag vandaan komt? Enkele collega’s noemen Groenink een diep onzekere man. Smit tekent aan het begin van het boek op dat hij succesvoller wil zijn dan zijn vader. Maar verder laat hij zich niet tot gepsychologiseer verleiden, met als gevolg dat de drijfveren van Groenink onduidelijk blijven.
    Groenink is overigens niet het enige karakter dat een redding van de bank in de weg staat. Als een fusie tussen ING en ABN Amro op handen is, blijken de president-commissarissen van beide banken niet door één deur te kunnen. Die van ING, ex Shell-topman Cor Herkströter, vindt dat zijn bij ABN Amro, de Amerikaan Arthur Martinez, te weinig bij de fusiebesprekingen betrokken is. Als beide heren op de golfbaan afspreken om de fusie nog eens door te praten, neemt Herkströter het burgerlijk wetboek mee om Martinez op zijn verantwoordelijkheden te wijzen.
   En ook het feit dat Nout Wellink, de president van De Nederlandsche Bank, geen goede vrienden is met premier Balkenende, werkt tegen: Wellink wil ABN Amro wel voor opsplitsing behoeden, maar heeft daarvoor politieke rugdekking nodig. Die krijgt hij niet; zelfs een afspraak met de premier zit er niet in.   ...
    Het is aan de lezer om uit dit scala aan mogelijke oorzaken de teloorgang van de bank te reconstrueren. Smit wijst zelf in ieder geval geen hoofdoorzaak aan. Hij hoort tot de weinige auteurs die voor een groot publiek schrijven maar de verleiding weerstaan om een simpel verklaringsmodel op te dringen. Dat is lovenswaardig, niet alleen omdat het van respect getuigt voor de lezer, maar ook omdat eenvoudige modellen geen recht doen aan de complexiteit van de processen die maatschappelijke instituties zoals bedrijven kunnen maken en breken.
    Maar Smit houdt zich wel erg afzijdig. Terwijl zijn materiaal en zijn eigen ervaring als onderzoeksjournalist daar voldoende aanknopingspunten voor bieden, waagt hij zich niet aan bespiegelingen die de casus ABN Amro overstijgen. Jammer, dat had De prooi nog aantrekkelijk gemaakt. Dat had het boek bovendien tot een belangrijke correctie kunnen maken op het dominante economische paradigma. De rationaliteit die economen binnen het bedrijfsleven veronderstellen, blijkt in Smits observaties vaak ver te zoeken. Zelfs ingrijpende strategische besluiten komen tot stand zonder dat cijfers over bijvoorbeeld de winstgevendheid van bedrijfsonderdelen boven tafel zijn. De topmanagers zijn zo eigengereid, dat zij nauwelijks in staat zijn naar anderen te luisteren. Emoties voeren vaak de boventoon in de bestuurskamers – als de ondergang nadert, vloeien er regelmatig tranen.
    De machinaties van de financiële wereld zijn, is in tegenstelling tot het beeld dat de recente kredietcrisis met haar CDO’s, SIV’s en Alt-A hypotheekleningen oproept, helemaal niet zo ondoorgrondelijk. Het is een wereld, zo laat Smit tussen de regels door zien, waarin het er vooral menselijk aan toe gaat. Al te menselijk.
    En de bankiers volgen dan wel, in overeenstemming met de economische theorie, hun eigen belang (lees: een hogere beloning, een prominentere rol voor de divisie die onder hun hoede valt, of, in het geval van de commissarissen, de status die hun positie in de buitenwereld oplevert), maar daarmee is het bedrijfsbelang nog niet gediend, laat staan het algemeen belang. De afgelopen maanden zijn daarvan een pijnlijke illustratie.

Red.:   Het volgende is uit een interview met de directeur van het Centraal Planbureau, officieel een regeringsorgaan maar nu een neoliberale pressure-groep, Coen Teulings

Uit: De Volkskrant, 13-12-2008, door Robert Giebels

Hebzucht hoort bij de markt

De cijferaar van Nederland, het CPB, was niet eerder zo onzeker over de economie. De directeur weet wel waarom het zo fout is gelopen. 'Dit is de eerste mondiale banken crisis.'

De cijferaar van Nederland, het CPB, was niet eerder zo onzeker over de economie. De directeur weet wel waarom het zo fout is gelopen. 'Dit is de eerste mondiale banken crisis.' ...
    'Vreemd vermogen heeft een te grote rol gekregen. Dat betekent dat eigen vermogen belangrijker wordt. Wie zijn de grootste verstrekkers van eigen vermogen?
Aandeelhouders via de beurzen en andere verstrekkers van eigen vermogen zoals private equity. Aandeelhouders en opkoopfondsen worden belangrijker - dat is niet wat de publieke opinie wil horen. Maar deze mensen investeren om winst te maken. Hebzucht is een kenmerk van financiële markten. Ik begrijp heel goed dat dat een onaangename eigenschap is, maar denk niet dat je zonder die markt kunt. Hebzucht zal ook echt niet verdwijnen.'   ...

Red.:   Herinnert u zich dat stuk over de wanprestaties van de ABN-Amrotop nog, hier boven? Dat is natuurlijk geen belemmering voor een bonus wegens goed presteren:

Uit: De Volkskrant, 22-12-2008, van verslaggever Pieter Klok

‘Zelfs topman ABN Amro wil zijn bonus niet kwijt’

In tegenstelling tot bij andere banken staat de bonus bij ABN Amro niet ter discussie

Tussentitel: In 2008 krijgen alle medewerkers een gegarandeerde bonus

De bestuursvoorzitter van ABN Amro, Jan-Peter Schmittmann is volgens De Telegraaf niet van plan afstand te doen van zijn bonus over 2008. Hans van Zon, woordvoerder van ABN Amro, ontkent dat niet. ‘Over de bonus doen allerlei geruchten de ronde. Door de bank is er geen enkele uitspraak over gedaan. Dat doen we nooit’, laat hij weten.
    Dat mag gerust opvallend heten. Waar de bestuurders van ING, Aegon en SNS Reaal hun bonus direct inleverden op het moment dat de staat hen te hulp schoot, blijft de top van ABN buiten schot. En dat terwijl ABN Amro er zo slecht aan toe was dat het volledig genationaliseerd moest worden. ...
    Heeft Wouter Bos dat dan niet geëist toen hij 50 miljard euro aan belastinggeld in deze banken stopte? Nee, laat de woordvoerder weten, dat kon hij niet. ‘De minister onderhandelde met het bestuur van Fortis Holding, hij kon geen eisen stellen aan het bestuur van de dochtermaatschappijen Fortis Bank Nederland en ABN Amro.’   ...
    Ondertussen heeft Pauline van der Meer Mohr, tot voor kort directeur personeelszaken bij ABN Amro laten weten, dat alle bonussen voor alle ABN Amro-medewerkers over 2008 gegarandeerd zijn. Dat betekent dat iedereen zijn maximale bonus krijg, ongeacht de resultaten die over 2008 zijn geboekt.
    ‘Dat besluit zal ik tot mijn laatste snik verdedigen’, zei ze deze maand tegen het vakblad HR Strategie. ‘Anders was het talent ‘weggesnoept’.’
    Alle belastingbetalers – die per persoon 3.000 euro in beide banken stopten – moeten volgens deze redenering heel blij zijn dat de top van ABN Amro en al de andere ABN’ers hun volledige bonus over 2008 krijgen. Anders waren veel ABN’ers overgelopen naar een andere bank – al blijft even de vraag welke.

Red.:   In dit geval is het de verslaggever al die het sarcastische commentaar levert op het dreigement van weglopen - met duizenden bankiers van bijvoorbeeld het failliete Lehman op straat. Het is dan ook waarschijnlijk andersom: die ABN'ers houden zo vast aan hun bonus om die te sparen, want als ze later toch ontslagen worden, komen ze nergens meer aan de slag wegens gebleken wanpresteren.
    De kromredenatie en de bijbehorende mentaliteit is meerdere mensen niet ontgaan:

De Volkskrant, 30-12-2008, ingezonden brief van Ton Horn (Goirle)

Bonussen

De bonussen van de bestuurders van ABN Amro over 2008 worden gewoon toegekend (Economie, 22 december). Maximaal zelfs. Volgens mevrouw Van der Meer Mohr, tot voor kort directeur personeelszaken bij De 'Bank is er juist alle reden om die bonussen te betalen.
    De belastingbetalers, die gemiddeld 3.000 euro in ABN Amro en Fortis hebben gestopt, moeten zelfs blij zijn, want mevrouw Van der Meer is er in geslaagd al dat bancaire talent voor ons land te bewaren. Dankzij die bonussen. Ander:s zou de concurrentie al die bollebozen hebben weggesnoept! Die minister met zijn oproep om dat achterwege te laten, begrijpt er ook niets van.
    Bancair talent? Waar zou die mevrouw Van der Meer Mohr toch geweest zijn de laatste twee jaar? Was er niet iets met een financiële crisis? En een fusie die niet helemaal goed ging? Het is ontluisterend. Het morele verval dat hier zijn werk doet, wordt alleen maar overtroffen door de getoonde inhaligheid en een verbijsterend gebrek aan empathie.
 

Red.:   Ook heel illustratief: wat gaan ze doen als alternatief:
 

Uit: De Volkskrant, 06-01-2009, door Hanna Seligson (New York Times)

Dromen komen uit dankzij de crisis

Dankzij gedwongen ontslagen zijn bij veel werknemers uit de financiële wereld oude dromen komen bovendrijven. In New York werken voormalig bankiers en beurshandelaren eindelijk aan hun boek of treden ze op als stand-up comedian.

Michael Terry (37) leefde jarenlang een dubbelleven. ‘Overdag werkte ik bij Morgan Stanley als directeur van een afdeling die geld verzamelde voor hedgefondsen en ‘s nachts trad ik op in comedytheaters’, zegt hij.
    De ontslagronde die zijn werkgever afgelopen februari aankondigde kwam voor Terry dan ook eigenlijk als geroepen. De twee activiteiten waren nauwelijks nog te combineren. Nu kon hij eindelijk zijn langgekoesterde droom najagen; vaste correspondent te worden van het satirische nieuwsprogramma The Daily Show.
   ‘De ontslagvergoeding zou me in staat stellen me een paar jaar te storten op mijn comedy-activiteiten’, zegt hij. Zijn grote doel heeft hij nog niet bereikt, maar sinds zijn vertrek bij zakenbank Morgan Stanley heeft hij al wel twee reportages gemaakt voor The Onion News Network, een andere satirische nieuwsshow, en heeft zijn eigen comedygezelschap een plaats veroverd op het komende Chicago Sketch Comedy Festival.
    Terry is geen uitzondering. Terwijl op Wall Street banen blijven verdwijnen, bonussen van hen die hun baan behouden worden ingetrokken en de financiële sector in zijn geheel op zijn grondvesten schudt, kiezen meer bankiers en financieel juristen voor de overstap naar een baan in de creatieve sector. De zakenkrant Wall Street Journal wordt terzijde gelegd en opeens behoort de Variety, ’s lands grootste entertainmentkrant, tot de dagelijkse kost.
   ‘De economische malaise verandert de psychologie rondom carrièreplanning’, stelt Harry Weiner, partner bij On-Ramps, een recruitmentbureau voor mensen in de financiële sector. ‘Mensen hebben nu het idee dat ze toch niets te verliezen hebben en kiezen makkelijker voor een totaal andere weg dan normaal’, zegt hij. ‘En geef mensen die alleen maar ervaring hebben bij banken eens ongelijk in een periode dat banken geen mensen aannemen.’
    Ook Benjamin Cox (33) redeneerde zo. Na zijn vertrek als directeur bij zakenbank Goldman Sachs in augustus, richtte hij meteen een productiebedrijf op om zijn eigen toneelstukken te gaan produceren. Inmiddels is hij druk met het schrijven van het eerste stuk. ‘Het is een combinatie tussen Swingers en Annie Hall.’
    Cox zegt opgelucht te zijn dat hij een plan-B heeft. ‘Ik zie genoeg oud-collega’s die geen idee hebben wat ze nu moeten.’ Shaun Gatter (38) heeft daar geen last van. Vorig jaar moest hij weg als directeur bij een grote zakenbank. De dag na zijn ontslag ging hij met hernieuwde energie aan de slag met zijn roman over een Joodse familie in het door apartheid geteisterde Zuid-Afrika van de jaren tachtig.   ...
    Bij Deutsche Bank liep de 37-jarige beurshandelaar Greg Colett ook al tijden rond met het idee om stand-up comedian te worden. Toen het hem in juni duidelijk werd dat de koersen op Wall Street voorlopig nog wel even neerwaarts zouden blijven wijzen, besloot hij de overstap te wagen.
    De trek van mensen uit het financiële hart van de Verenigde Staten naar de creatieve industrie, is volgens Richard Florida onderdeel van een noodzakelijke aanpassing van de economie. Florida is directeur van het Martin Prosperity Institute, dat aan de universiteit van Boston is verbonden en dat onderzoek doet naar factoren die welvaart bevorderen.
    ‘Nu duidelijk is dat de economie het niet redt met speculatie en een geavanceerde vorm van financiële alchemie, dringt het besef bij velen door dat menselijke creativiteit ons enige echte kapitaal is. Deze ontwikkeling zal de stad New York heel veel goed doen’, aldus Florida.
    Volgens een onderzoek uit 2005 van het Center for an Urban Future beslaat de creatieve industrie ruim 8 procent van de New Yorkse economie. Bovendien zou deze sector de grootste economische groei hebben gerealiseerd in de afgelopen jaren. Tussen 1998 en 2002 groeide de werkgelegenheid in het creatieve hart van New York met 13,1 procent. Dat staat gelijk aan ruim 32 duizend banen. In dezelfde periode groeide de totale werkgelegenheid van de stad met 6,5 procent.   ...

Red.:   Dus van het ene marskramersberoep, geldwisselaar, naar het andere: reizende clown. De financiële sector maakt deel uit van een nomadencultuur.
    In de anonimiteit van een onderzoek blijken ook de bankiers deels zelf wel te weten wat voor soort mensen ze zijn:

Uit: Dagblad De Pers, 09-01-2009, door Jan-Jaap Heij

Stuur het OM eens langs bij de banken

Wouter Bos vergadert deze dagen over de toekomst van kapitalisme. Wat te doen om herhaling van de kredietcrisis te voorkomen? Bankiers flink om hun oren meppen, gezien hoe die zelf over de schuldvraag denken.

...   Mocht Bos nog meer slagkracht nodig hebben als hij de komende tijd mopperende bankiers om de oren wil meppen, dan kan hij er het onlangs verschenen rapport Never Again. Risk management in banking beyond the credit crisis van de consultants van KPMG bij pakken. Want dat rapport heeft weliswaar een wat lager seks, drugs & rock 'n roll-gehalte dan De Prooi, het is zeker zo verontrustend. En het bevat een paar gegevens die voor Bos, dezer dagen aanwezig op een internationale topconferentie over de toekomst van het kapitalisme in Parijs, als minister en als voornaamste bankier van het land, verhelderend kunnen zijn.

Twintig jaar graaien
KPMG ondervroeg een paar honderd internationale bankiers over de kredietcrisis. Wat de oorzaken van die crisis betreft geen nieuws: de bankiers vinden in meerderheid wat de hele wereld ook vindt, namelijk dat ze een jaar of twintig hebben lopen graaien en veel te weinig oog hebben gehad voor de risico's die ze daarbij namen.   ...

Red.:   Ook voor regelrechte wetsovertreding (onttrekking van vermogen in verband met vervolging) wordt de hand niet omgedraaid:

Uit: Dagblad De Pers, 26-01-2009, door Edward Deiters

Topman Lehman verkocht huis aan vrouw voor fooi

Bestuursvoorzitter Richard Fuld van de failliete Amerikaanse zakenbank Lehman Brothers heeft in november zijn villa aan zijn vrouw verkocht voor 100 dollar (78 euro). Het echtpaar kocht de woning in maart 2004 voor 13,3 miljoen dollar (10,3 miljoen euro), blijkt uit een register van onroerend goed in de Amerikaanse staat Florida.
   De 62-jarige  bestuursvoorzitter was verantwoordelijk toen Lehman in september omviel. ...   
    Fuld kan nog vervolgd worden in een zaak voor de burgerrechter.

Red.:   En, oh ja, de beloning die bankiers krijgen is natuurlijk strikt gecorreleerd aan hun grote prestaties, beweren ze voordurend zelf:

Uit: Dagblad De Pers, 25/26-01-2009, door Edward Deiters

'UBS keert bonussen uit ondanks miljardenkrediet'

De Zwitserse bank UBS, 's werelds grootste vermogensbeheerder, gaat 2 miljard Zwitserse frank (1,25 miljard euro) aan bonussen uitkeren over 2008, ondanks dat het bij de overheid heeft moeten aankloppen voor een miljardenkrediet.   ...
   Aanvankelijk wilde UBS meer dan 3 miljard frank aan bonussen uitbetalen aan zijn managers. ...
    UBS is met afschrijvingen van bijna 50 miljard dollar het grootste Europese slachtoffer van de crisis. De geplaagde bank heeft bij de overheid moeten aankloppen voor miljarden krediet, wat grote weerstand opriep bij veel Zwitsers.

Red.:   Het volgende gaat over moeilijk te veranderen gewoontes. En wat zijn de gewoontes van bankiers en andere kapitalisten?:
 

Uit: De Volkskrant, 06-01-2009, door Philippe Remarque

Column | De kracht van de gewoonte

Hebzucht is eventjes ongepast geworden

Het zijn mooie tijden om verontwaardigd te zijn. Eerst waren er die topmanagers van verzekeringsgigant AIG, die 85 miljard dollar overheidssteun accepteerden en een week vakantie vierden in het luxueuze St. Regis Resort, wat het bedrijf 440 duizend dollar kostte.
    Daarna kwamen de auto fabrikanten, die in privé-jets naar Washington vlogen om bij het Congres om overheidsmiljoenen te bedelen. In januari voorkwam het witte Huis dat Citigroup (45 miljard staatssteun) voor 50 miljoen een nieuw luxevliegtuig voor zijn topmanagers kocht. En heel Amerika kent de commode (35 duizend dollar) en de prullenbak (1.400) van John Thain, de falende topman van Merril Lynch die zijn kantoor liet verbouwen voor l,22 miljoen dollar. Terwijl in 2008 de ene bank na de andere omviel en aan het staatsinfuus moest, blijken de bankiers zichzelf gewoon 18 miljard aan bonussen uit te hebben betaald. En dit zijn de mensen (en het bonussysteem) die een deel van de schuld dragen aan de crisis die zovelen hun baan kost.
    Het is de kracht van de gewoonte. De Wall Street-managers deden hetzelfde wat ze al jaren doen. ...
    Is deze week een ommekeer? Thain is ontslagen en betaalt de meubels terug. De voormalige masters of the universe worden als kleine kinderen teruggefloten. Bedrijven met overheidssteun mogen niet meer dan 500 duizend dollar per jaar betalen aan hun managers, verordonneerde Obama woensdag. ...
   Economisch columnist Steven Pearlstein stelde in de Washington Post dat we een ander tijdperk betreden. Na het uiteenspatten van de zeepbel kunnen overdreven hoge lonen niet meer. Om uit de huidige moeras te komen, moeten we alles fundamenteel anders doen. Het 'vereist gezamenlijke opoffering en wederzijdse verantwoordelijkheid' .
    Ik help het hem hopen, maar ik twijfel. Het Gordon Gekko-adagium, 'hebzucht is goed', wordt nu even ongepast gevonden, omdat het de wereld in crisis heeft gestort. Maar het is ook een noodzakelijke menselijke drijfveer. ...
    Iedere econoom kan je vertellen dat zeepbellen inherent zijn aan de vrije markt. De loonmaatregel voor bankiers is volgens sceptici vooral een symbolische daad....
    Ik moet bij 'nieuwe tijdperken' als die van Pearlstein dan ook denken aan het Franse bon mot dat ze in Amerika graag gebruiken: plus ça change, plus c'est la meme chose.

Red.:   En een deel van de redenen dat die hebzucht zo moeilijk verandert, is het gemakzuchtige goedpraten ervan door journalisten en stukjesschrijvers - een vorm van cynisme .
    Bij ABN Amro hebben ze maanden later nog niets bijgeleerd:

Uit: De Volkskrant, 05-02-2009, van verslaggevers Pieter Klok en Xander van Uffelen

500 ABN Amro'ers extra beloond | Deels op verzoek van DNB.’

Ongeveer vijfhonderd bankiers van ABN Amro ontvangen dit jaar een dubbele bonus. Naast een prestatietoeslag volgens de cao, krijgen deze managers ook een extra bonus van enkele maandsalarissen. Dat zegt personeelsmanager Robert Charlier van ABN Amro tegen de Volkskrant.
    Charlier schat dat 60 à 70 procent van de Nederlandse medewerkers die vorig jaar een dubbele bonus kregen, ook dit jaar dubbel zal worden beloond. ‘Het gaat dan om mensen die meerdere banen tegelijk hebben gedaan.’   ...
    In 2007 keerde ABN Amro 2 miljard euro aan bonussen uit, gemiddeld 20 duizend euro per medewerker. Het overgrote deel van dat geld kwam terecht bij medewerkers van de zakenbank, die inmiddels aan Royal Bank of Scotland ts verkocht. ‘Er is echt sprake van een nieuwe werkelijkheid’, zegt Charlier.
    Binnen ABN Amro is onrust ontstaan over de verdeling van de cao-bonussen. De centrale ondernemingsraad (cor) is verbolgen dat managers structureel meer bonus krijgen dan gewone werknemers, zo blijkt uit een memo in handen van de Volkskrant. ‘Dit komt de cor uiterst vreemd voor.’

Red.:   De rechtvaardigingen van Charlier zijn natuurlijk allemaal keiharde leugens. Om ze doorgeprikt te zien, zie hier .
    In Amerika worden dit soort zaken harder aangepakt:

Uit: De Volkskrant, 12-02-2009, van verslaggever Pieter Klok

'Waarom moeten jullie worden omgekocht'

Amerikaanse bankiers door Congres gehoord | Banken mogen voorlopig niemand uit zijn huis zetten.

‘Jullie zijn allemaal zeer getalenteerde mensen met een leuke baan. Kunnen jullie mij vertellen wat jullie niet meer zouden doen, als jullie geen bonus meer zouden krijgen? Gaan jullie dan misschien langer lunchen of op woensdag eerder naar huis?’ Barney Frank, voorzitter van de financiële commissie van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, opende gisteren de aanval op de bankiers. ‘Waarom moeten jullie worden omgekocht om in het belang van de onderneming te handelen?’
    De bankiers wisten niet zo snel hoe te reageren. Uiteindelijk nam John Mack, bestuursvoorzitter van zakenbank Morgan Stanley het woord. ‘Ik kan u verzekeren: ik en al mijn collega’s houden van onze baan. Als we geen bonus zouden krijgen, zouden we precies hetzelfde doen.’
    De bestuursvoorzitters van de grootste banken waren naar het Congres geroepen om te vertellen wat ze nu eigenlijk deden met de miljarden overheidssteun. ‘Er is veel woede over het gedrag van de banken’, had Frank aan het begin van de sessie gezegd. ‘Je zou het hele financiële systeem dus kunnen laten omvallen om vervolgens een heel nieuw financieel systeem te bouwen. Maar dat kost tijd en die tijd hebben we niet. We hebben dus geen andere keuze dan bestaande banken te gebruiken. Als in een oorlog onschuldige burgers worden geraakt, noemen we dat collateral damage. Jullie bankiers zijn nu de ontvangers van collateral benefit.’   ...

Red.:   En waarom moeten jullie worden omgekocht met een exorbitant salaris:

Uit: De Volkskrant, 10-02-2009, van verslaggevers Pieter Klok en Xander van Uffelen

Salarissen van toezichthouders moeten nu niet omlaag. De beste mensen zijn nodig.

De Balkenendenorm is een bedreiging voor het toezicht op de financiële sector, zegt oud-topman Kees Storm van verzekeraar Aegon. De commissaris bij bedrijven als Unilever, bierbrouwer Inbev en ook zijn oude werkgever Aegon maakt zich al langer zorgen over de nadelige effecten van een salarisnorm voor toezichthouders. ...

Is het zo erg als de Balkenendenorm van 176 duizend euro gaat gelden als de opvolger van Nout Wellink wordt benoemd?
‘Een toezichthouder moet een geduchte tegenspeler zijn van de intelligentsia in de financiële industrie. Ik pleit dan voor het best mogelijke toezicht, en dan moet je niet beknibbelen op geld. Als tegenwerping hoor ik dan altijd dat je voor een lager bedrag ook een goed iemand krijgt. En bij toeval kan dat ook best zo zijn, maar ik vrees dat zo’n goede kandidaat ook snel weer weg is.
    ‘Daar komt bij dat onder de boom ook nog gras moet groeien. Als je de top matig betaalt, zal men ook voor het gebouw daaronder niet de beste mensen kunnen aantrekken. Goede mensen trekken dan weg, en dat gaat ten koste van de kwaliteit van het toezicht.’

Een salaris van 176 duizend is toch hoog zat?
‘Het salaris van de premier komt tot stand als onderhandelingsresultaat in de Tweede Kamer. Dit inkomen is dus het resultaat van een planeconomie, maar wordt wel geplakt op banen waar de vrije arbeidsmarkt van kracht is.
   ‘Als je een norm gaat leggen op de markt, in dit geval die voor geschikte toezichthouders, gaat het mis.’

Wat gaat er mis als de toezichthouder te weinig betaald krijgt?
‘Aanvankelijk merk je niks, want die baan wordt heus wel ingevuld. Maar na een jaar of tien zul je merken dat het toezicht achterblijft bij de rest van Europa. Dan worden we gezien de matige kwaliteit niet voor vol aangezien.’

Is de huidige kredietcrisis al te wijten aan de matig betaalde toezichthouders?
‘Nee, dat kun je niet zeggen. De kredietcrisis geeft wel aan dat je toptoezicht nodig hebt. Wellink krijgt nu met ongeveer 400 duizend euro een fatsoenlijk salaris. Daar heb ik nog geen signalen van knelpunten bemerkt. Bij de Autoriteit Financiële Markten daarentegen is het salaris van de voorzitter al verlaagd met 15 procent.’  ...

Red.:   De ene gotspe na de andere: de huidige toezichthouders hadden de roem 'geduchte tegenspelers van de financiële markten te zijn', werden betaald volgens marktnormen, voor het toekomstige toezicht hoef je je geen zorgen te maken dat het achterblijft, want de realiteit laat zien dat het toezicht door het huidige soort hoogbetaalde toezichthouders totaal niets voorstelt - en als je het huidige belastingsysteem handhaaft, krijg je waarschijnlijk precies dezelfde soort waardeloze toezichthouders als we al hadden. Zoals de genoemde Nout Wellink .
    Kortom: de mentaliteit van deze Kees Storm is die van een leugenachtige oplichter.
    Het buitenlandse voorbeeld zegt niets voor de bord-voor-de-kop decadente Hollandse graaiende midden- en topklasse:

Uit: De Volkskrant, 06-03-2009, van verslaggevers Pieter Klok en Xander van Uffelen

Bonuspot 950 miljoen euro

Duizenden ING-medewerkers krijgen ook dit jaar een bonus. Deze ‘discretionaire’ bonus komt boven op de prestatiepremie die is afgesproken in de collectieve arbeidsovereenkomsten, aldus een woordvoerder. Hoe groot de bonuspot dit jaar precies is, maakt ING niet bekend.
    De bank-verzekeraar heeft de bonuspot volgens de woordvoerder wel gehalveerd. Bij andere grote banken die een beroep moesten doen op overheidssteun, is de bonuspot echter harder gekrompen. De Royal Bank of Scotland bijvoorbeeld keert dit jaar na zware druk van de Britse regering 90 procent minder bonussen uit. De Zwitserse bank UBS heeft de bonuspot met 80 procent verkleind.
    De website 925.nl beweert dat ING dit jaar voor 950 miljoen euro aan bonussen uitkeert. Dat is volgens ING een veel te hoge schatting. Ter vergelijking: ABN Amro kende in 2007 voor 2 miljard aan bonussen toe. Het grootste deel daarvan kwam bij de Londense zakenbankiers terecht. Waar de ING-bonussen vooral vallen, wil de woordvoerder niet zeggen. ING heeft 650 medewerkers in Londen.
    ING boekte over 2008 een verlies van 729 miljoen euro. ... Niettemin hebben veel medewerkers aan hun prestatiecriteria voldaan, zegt de woordvoerder. ‘En dan geldt: afspraak is afspraak.’  ...
    Wouter Bos heeft ING inmiddels voor een bedrag van zo’n 40 miljard euro aan steun (kapitaalinjecties en garanties) verleend  ...

Red.:   De verzachtende opmerkingen van de verslaggevers ("in 2007 maakten ze nog wel winst") zijn uit het bericht gehaald - natuurlijk zijn dit soort opmerkingen alleen relevant als excuus. Ze zijn kennelijk nog steeds bang voor een  volksopstand ...
    Natuurlijk is de rotte mentaliteit niet beperkt  tot de top. Zoiets dringt uiteindelijk door in het hele bedrijf:

Uit: De Volkskrant, 12-03-2009, door Violet Cotterell, journaliste en ervaringsdeskundige.

Graaien bank begint klein

Tussentitel: De bank wordt niet wijzer van het geven van goed advies

Zou het kunnen dat het grote graaien in de bankwereld begint met het kleine graaien? Er moeten tienduizenden kleinere beleggers zijn die voor de crisis nietsvermoedend hun spaargeld bij een bank hebben belegd, rekenend op expertise, integriteit en service, en die nu beginnen te begrijpen hoezeer zij bedrogen zijn.
    Bij de toezichthouders van banken wordt de morele dimensie verwaarloosd, constateert prof. Theo Camps in de Volkskrant van 7 maart. Maar die morele dimensie ontbreekt al aan het loket waar de kleine belegger zich met zijn spaarcenten meldt.
    Een voorbeeld. Een 65-jarige man had begin 2006 bij een grote bank in Nederland twee ton spaargeld op een slecht renderende spaarrekening staan. Op advies van de bank (‘U kunt meer maken van uw geld’) stemde hij ermee in dat het geld werd belegd. Hij wil een aanvulling op zijn pensioen met instandhouding van zijn vermogen. Geen risico’s, een rustig rendement. Hij wil na drie jaar weer over zijn geld kunnen beschikken. De beleggingshorizon is vijf jaar, het profiel defensief. Niet vreemd, gezien zijn leeftijd en het feit dat hij geen flauw verstand heeft van beleggen.
    Hem worden obligaties van Triple A-instellingen geadviseerd. Obligaties hebben een vaste rente en een vaste einddatum waarop 100 procent wordt afgelost, is de uitleg. Mooi, denkt de man: dat betekent een beter rendement, en op tijd en met een gering risico mijn geld terug.
    Hij wil zijn spaargeld beleggen bij een grote Duitse bank die precies aan zijn voorwaarden voldoet. Maar dan begint zijn bankadviseur te steigeren. Nóóit doen, bezweert hij de klant, en hij biedt hem een compleet ander pakket aan. Andere obligaties, beleggingsfondsen en vastgoed. Rendement tussen 6 en 7 procent, belooft hij.
    De klant zet zijn voorkeur met tegenzin opzij. Als absolute leek vertrouwt hij op de expertise en de integriteit van de bank.
    Dat had hij niet moeten doen.
    Als na drie jaar de waarde van zijn portefeuille door de financiële crisis is gehalveerd, gaat hij zich er nader in verdiepen en schrikt zich dood. Hij blijkt eeuwigdurende, achtergestelde obligaties te bezitten van de Royal Bank of Scotland (RBS), die ruim tachtig procent van hun waarde hebben verloren. Verder heeft hij ABN Amro-obligaties (waarde gehalveerd) die worden afgelost in 2035, dus als hij dood en begraven is. Het beloofde rendement is niet één jaar gehaald.
    Als hij de bank verbijsterd vraagt waarom hij in vredesnaam deze portefeuille heeft, wordt er ongemakkelijk gezwegen.
    De portefeuille blijkt meer zeer risicovolle elementen te bevatten zoals een fonds in dollars, ‘Range Accrual Notes’ (ABN-Amro) en non-cumulatieve obligaties (RBS). Voor beide laatste onderdelen geldt een levensgroot risico dat nul dividend wordt uitgekeerd.
    Zou het kunnen, vraagt de man zich wanhopig af, dat de bank veel meer verdient aan transacties van een portefeuille met verschillende onderdelen, dan bij één pakket simpele obligaties? Is er sprake van ‘bevriende fondsen’ die de bank niet te doorgronden voordelen opleveren?
    Vervolgens bekijkt hij wat precies in zijn contract staat. Nieuwe schrik en ongeloof. Hij heeft de bank gevrijwaard van zo ongeveer alles wat mis kan gaan. Het is alsof je een auto koopt en ervoor moet tekenen dat de verkoper niet aansprakelijk is als blijkt dat er een ondeugdelijke motor en geen remmen in zitten. Had je het maar moeten nakijken, zegt het contract doodleuk.
    De conclusie van de klant is dat de bank puur op eigen gewin uit is en ermee wil wegkomen door een schandalig contract dat toch moet zijn goedgekeurd door De Nederlandsche Bank.
   Had onze klant niet zelf alles beter moeten controleren? Tegenvraag: moet je eerst een diploma automonteur halen voor je een auto koopt? Beleggen is een vak met zoveel onbekende termen en voorwaarden, dat het de klant duizelt. Moet je als leek de betekenis kennen van ‘Range Accrual Note’? Of ‘RBS perp.’? Of ‘liquidatiepreferentie’?
    Als een bank zich straffeloos mag verrijken ten koste van tienduizenden onwetende klanten – en dat gebeurt natuurlijk – is er al iets grondig mis met de morele dimensie op dat niveau. De klant die denkt dat hij betaalt voor expertise van de bank die voor hém wordt ingezet, is gekke pietje. Er is per definitie sprake van tegenstrijdige belangen, en dat wint de bank altijd. ...
    ... Gebrek aan moreel besef is kennelijk niet via ‘vrije concurrentie’ te repareren.  ...

Red.:   Dit is het natuurlijke gevolg van prestatiebeloning, lees: bonussen, in combinatie met financiële producten. Die brengen altijd meer op naarmate de risico's hoger zijn.
    Ook in Amerika heeft men weinig geleerd:

Uit: De Volkskrant, 17-03-2009, van correspondent Philippe Remarque

AIG blijft verontwaardiging wekken

Onder de vele boze vragen die de Amerikanen zich stellen over de redding van grote financiële bedrijven, knaagde die over AIG bijzonder: waar is de 170 miljard dollar naartoe gegaan die de belastingbetalers in de verzekeringsgigant hebben gestoken?
    Sinds het weekeinde is veel duidelijk geworden. Eerst stak een storm van verontwaardiging op toen bekend werd dat dezelfde financiële divisie die het conglomeraat met avontuurlijke producten aan de rand van de afgrond heeft gebracht, ruim met bonussen zou worden bedeeld.  ...
    De regering probeert zich inmiddels duidelijk van AIG te distantiëren, culminerend in de harde woorden die Obama maandag sprak over de bonussen. Obama’s politiek adviseur David Axelrod toont zich openlijk bezorgd dat de reddingspogingen van de regering worden bemoeilijkt door de grote publieke verontwaardiging over het gebrek aan verantwoordelijkheid bij de topmanagers.
    Obama heeft in zijn rede voor het Congres geprobeerd uit te leggen dat de redding niet is bedoeld voor de Wall Street-bazen, maar voor de gewone man die zijn baan dreigt te verliezen door het opdrogen van de kredietstroom. Hij waarschuwde ook dat er mogelijk nog meer publiek geld nodig is om de financiële sector te saneren.


Tussenstuk:
Obama probeert bonussen AIG tegen te houden

President Obama heeft minister Geithner van Financiën opgedragen ‘elke juridische mogelijkheid te benutten’ om de 165 miljoen dollar aan bonussen te blokkeren die het verzekeringsconglomeraat AIG aan zijn medewerkers wil uitkeren. Door grote reddingsbetalingen is de Amerikaanse overheid nu voor 80 procent eigenaar van AIG.‘Dit is een bedrijf dat in financiële problemen is geraakt door roekeloosheid en hebzucht’, zei Obama maandag. ‘Hoe rechtvaardigen ze deze schande tegenover de belastingbetalers die het bedrijf overeind houden?’
    De nieuwe directeur zegt dat hij juridisch niet uit kan onder contracten van vóór de redding.

Red.:   Natuurlijk is dat laatste een leugen - uit overmacht is onder ieder contract uit te komen. En eigenlijk is AIG failliet - een duidelijker geval van overmacht is er nauwelijks.
    De kans op vrijwillige verbetering is af te meten aan de resultaten van het volgende onderzoek:

Uit: De Volkskrant, 31-03-2009, door Robert Giebels

Banken willen heus wel een ander bonusbeleid

Het heeft wat van een Noord-Koreaanse verkiezingsuitslag: 98 procent van de bankiers wereldwijd meent dat de manier waarop banken hun werknemers plachten te belonen, mede de huidige financiële crisis heeft veroorzaakt.
    Het onderzoek is gedaan door de IIF, een wereldwijde associatie van 380 financiële bedrijven.
    Het is het zoveelste onderzoek waarbij bankiers zichzelf de kredietcrisis aanrekenen. Vaak komen ze tot de conclusie dat de sector als geheel het verkeerd heeft gedaan, maar dat ze zelf hun zaakjes op orde hebben. Zo vonden bankiers in een wereldwijd onderzoek van KPMG begin dit jaar dat gebrekkig risicobeleid een zeer belangrijke oorzaak van de crisis was. Maar hun eigen risicobeleid was naar hun overtuiging volledig in orde.  ...

Red.:   Er is bij dit soort onderzoeken altijd een verschil tussen de beoordeling van de eigen groep ten opzichte van het eigen individu - beroemd is het onderzoek over de rij-capaciteiten onder automobilisten. Maar de mate waarin er verschil is tussen groeps- en eigen-beoordeling is wel een goede maat voor de mate waarin men realistisch is. Bij bankiers is dat dus droevig gesteld. Vrij logisch, gezien de zaak waar ze mee te maken hebben - nog belangrijker dan de auto: geld. En dus een definitieve reden om op geen enkele manier op zelfregulering te vertrouwen. Vertrouwen op zelfregulering door bankiers is erger dan erop vertrouwen dat toekomstige automobilisten zelf wel kunnen bepalen of ze kunnen autorijden.
    Eén van de ergste plaatsen op gebied van mentaliteit is Londen. Niet geheel verwonderlijk in een land dat altijd een strenge klassenmaatschappij heeft gekend:

Uit: De Volkskrant, 30-05-2009, van correspondent Gert-Jan van Teeffelen

Bankiersvlucht dreigt voor Londense City

Het financiële hart van Europa is een bananenrepubliek geworden, klagen bankiers.

‘Ooit waren er drie goede redenen om in Londen te werken’, zegt een Nederlandse bankier, een veertiger die al ruim tien jaar in de City werkt. ‘Die zijn allemaal aan het verdwijnen. Ik overweeg te vertrekken, en veel van mijn buitenlandse collega’s ook.’
    Zo doelt hij op de bonussen. ‘Die waren onbeperkt. Wie slim was en hard werkte, kon goud verdienen.’ Op die extraatjes is echter een rem gezet. Hoewel sommige banken dit compenseren met hogere basissalarissen, zijn extreme verdiensten nu moeilijker te behalen.
    Verder was het Britse pond ijzersterk, zodat je met een Londens salaris over de grens ver kwam. Maar vooral wijst de Nederlandse bankier op de stijgende belastingen. ‘Die waren laag en voorspelbaar. Nu niet meer.’
    Voor de gewone Brit is het moeilijk te bevatten, maar een belastingverhoging voor de allerhoogste inkomens leidt nu al weken tot ophef in de Londense City en in andere kringen waar flink wordt verdiend. Om het begrotingstekort te bestrijden, kondigde de regering vorige maand aan het toptarief te verhogen van 40 naar 50 procent. Dit geldt alleen voor inkomens boven 170 duizend euro.
    Dat lijkt te overzien, maar de commotie onder de getroffenen is groot. ‘Economisch vandalisme’, zo noemde de voorzitter van het Britse ondernemersverbond de verhoging vorige week.   ...
    Volgens een enquête van afgelopen week zegt 30 procent van de bankiers te overwegen Londen te verlaten. Favoriet zijn Zürich, New York, Singapore, Genève en Hongkong. Verder vindt 45 procent dat de positie van Londen onder druk staat. De hoofdreden die wordt genoemd: stijgende belastingen.   ...
    In de City hoef je niet aan te komen met het argument dat grootverdieners best wat extra mogen bijdragen. ‘De Britse overheid schiet zichzelf in de voet. Ik betaal in mijn eentje net zoveel belasting als 20 of 25 gemiddelde Britse gezinnen’, zegt de Nederlander.   ...

Red.:   Waarmee die Nederlander dus zegt dat hij in zijn eentje evenveel opsoupeert als meer dan 20 of 25 gemiddelde Britse gezinnen, zonder dat hij ook maar een kruimel aan nuttige arbeid heeft verricht. Want het enige dat hij heeft gedaan is geld gemaakt met geld, en geld zonder producten is totaal niets waard - zoals de kredietcrisis heeft bewezen.
   En wie verwondert zich nog over het volgende:

Uit: De Volkskrant, 03-06-2009, door Pieter Klok

‘Cocaïne zette bankiers aan tot nemen risico’s’

De kredietcrisis is mede veroorzaakt door overmatig cocaïnegebruik onder bankmedewerkers. Dit zei de Nederlandse trendwatcher Adjiedj Bakas eind vorige week tegen een zaal van zeshonderd bankiers op het Luxembourg Financial Forum. ‘Je moet nu dus een einde maken aan cokegebruik.’

Hoe komt u erbij?
‘Voor mijn boek Beyond The Crisis heb ik veel mensen uit de branche gesproken en die zeiden allemaal hetzelfde: op een bepaald deel van Wall Street heerste zo’n jachtige cultuur. Meer winst, meer, meer, meer. Dat joeg mensen op cocaïne te gebruiken. Een van de grote nadelen van cocaïne is dat mensen ineens enorme risico’s durven te nemen. Coke geeft je het gevoel dat je on top of the world bent. Dat je alles aankan. De handelaren bleven het piramidespel verder oppompen terwijl ze al wisten dat het ging ploffen.’

U bent de eerste die dit probleem aan de kaak stelt.
‘Het is inderdaad nog nooit gebeurd dat iemand voor een zaal vol bankiers heeft gezegd: doe eens iets aan die coke. Maar er werd al lang over gefluisterd. De banken zagen het niet als een groot probleem. Bestuurders en personeelschefs wisten het vaak niet eens.’   ...

Red.:   Dat coke-gebruik is natuurlijk een teken van verdorvenheid.
    Hoe verdorven?  Zo verdorven:

Uit: De Volkskrant, 04-08-2009, door Paul Krugman (The New York Times)

Speculatie op basis van geprivilegieerde informatie kan schadelijk zijn voor de economie

Het grote geld voor de verkeerde lieden

Amerikanen zijn boos op Wall Street, en terecht. De financiële wereld heeft ons in een crisis gestort en is op kosten van de belastingbetaler gered. Nu betaalt men ook nog eens gigantische bonussen uit, terwijl de economie zich nog lang niet heeft hersteld. Als u nog niet woedend bent, heeft u niet opgelet.
    Maar het onderuithalen van de economie en leegzuigen van de belastingbetaler zijn niet de enige zondes van Wall Street. Al voor de crisis en de reddingsoperaties waren er veel financiële hoogvliegers die fortuinen verdienden aan zinloze, om niet te zeggen destructieve activiteiten. Dat doen ze nog steeds, aldus recente berichten.
    De eerste betreft high-speed trading. Sommige financiële instellingen, waaronder Goldman Sachs, doen dit om andere beleggers voor te zijn. Via pijlsnelle, volledig geautomatiseerde, systemen kopen of verkopen ze in een fractie van een seconde aandelen. Het gaat zo snel dat anderen niet tijdig kunnen reageren. De winst die hieruit wordt behaald, is een van de redenen dat Goldman recordwinsten boekt en in staat is recordbonussen te betalen.
    Op een ogenschijnlijk ander terrein bevindt zich het verhaal van de bankier Andrew Hall. Hij geeft bij Citigroup leiding aan een afdeling die op olie en andere grondstoffen speculeert. Volgens een bericht in The New York Times heeft zijn afdeling veel geld verdiend, waardoor Hall recht heeft op 100 miljoen dollar.
    Wat hebben deze twee verhalen gemeen? Het politiek pikante antwoord is dat het in beide gevallen gaat om enorme betalingen, betaald door instellingen die grote sommen staatshulp hebben ontvangen: Citi 45 miljard dollar en Goldman 10 miljard dollar. Dat laatste bedrag is weliswaar terugbetaald, maar Goldman heeft geprofiteerd van de staatsgaranties. Wat moeten belastingbetalers wel niet denken nu deze steuntrekkers overgaan tot megabetalingen?    ...
    Natuurlijk kan financiële speculatie nuttig zijn. Zo is het goed dat termijnmarkten een prikkel geven om oliestookvoorraden aan te leggen wanneer het kouder wordt en benzinevoorraden voorafgaand aan het zomerse rijseizoen.
    Maar dat ligt geheel anders bij speculatie op basis van informatie die niet bij het grote publiek bekend is. Al in 1971 toonde econoom Jack Hirshleifer aan dat bij zulke speculatie ‘private winstgevendheid’ vaak met ‘sociale nutteloosheid’ wordt gecombineerd.
    Een beter voorbeeld hiervan dan high-speed trading is nauwelijks denkbaar. De aandelenmarkt is bedoeld om kapitaal zo nuttig mogelijk aan te wenden, bijvoorbeeld door bedrijven met goede ideeën aan geld te helpen. Maar niet valt in te zien hoe handelaren die hun orders een dertigste van een seconde eerder plaatsen dan alle anderen, aan die sociale functie een bijdrage leveren.
    En bankier Hall? Het krantenbericht suggereert dat hij zijn geld vooral heeft verdiend door handiger op te treden dan andere beleggers, niet door geldstromen te verleggen naar plekken waar er behoefte aan is. Ook in zijn geval is het lastig een sociale functie te onderkennen.
    Sterker nog: zulke activiteiten kunnen ook wel als schadelijk worden gezien. Zo bemoeilijkt high-speed trading de sociale functie van de aandelenmarkt, omdat het een soort belasting heft voor beleggers die niet over de supersnelle computers beschikken. ...
    Wat moet er gebeuren? Afgelopen week heeft het Huis van Afgevaardigden een wet aangenomen om de salarissen bij veel financiële instellingen te kunnen vaststellen. Dat is een stap in de goede richting, maar daar zou nog veel omvattender regulering bij moeten komen én hogere belastingen voor de superinkomens.
    Helaas is het wetsvoorstel op weerstand gestuit bij de regering, die kennelijk nog steeds uitgaat van ‘wat goed is voor Wall Street, is goed voor Amerika’. Kennelijk is nog niet doorgedrongen dat we een maatschappij zijn geworden waarin het grote geld naar de verkeerde lieden gaat, een maatschappij die degenen die ons armer maken, royaal beloont.

Red.:   Een paar mitsen en maren zijn eruit gehaald, en er staan er nog een enkel in het artikel - die is ongetwijfeld ook onzin - al deze activiteiten zijn hoogst schadelijk. Omdat de winstgevendheid ervan, in combinatie met het feit dat ze niets werkelijks opleveren, mensen naar improductieve beroepen trekt.
    Natuurlijk vindt men de weerzinwekkende mentaliteit ook terug aan de top van de bedrijfstak:
 

Uit: De Volkskrant, 18-09-2009, boekenrecensie door Pieter Klok

Non-fictie | De (ir)rationaliteit van de vrije markt

Onbetaalbare huizen, dierlijke instincten

Alan Greenspan van het Amerikaanse stelsel van Centrale Banken, het Nederlandse Centraal Planbureau en vele andere ingewijden en experts – allemaal hadden ze in een stevig geloof in de rationaliteit, efficiëntie en veiligheid van de vrije markt. Een arsenaal aan typische menselijke neigingen zagen ze voor het gemak over het hoofd.

Edmund L. Andrews was al lang journalist bij de The New York Times, ...
    Waarom heb ik dit gedaan, vraagt Andrews zich in Busted af. ...
    De scherp geschreven analyse van de gekte op de Amerikaanse huizenmarkt en de beschrijvingen van Alan Greenspan, die man die tussen 1987 en 2005 aan het hoofd stond van de Fed, het Amerikaanse stelsel van Centrale Banken, maken echter veel goed. Andrews laat prachtig zien hoe Greenspan zichzelf keer op keer overtuigde dat het het beste was om vooral niets te doen en de vrije markt alle ruimte te geven. De hoge schuldenlast van de Amerikanen, was volgens hem juist een teken van welvaart. Inderdaad, zei dan Ben Bernanke (die de laatste jaren zijn trouwe kompaan was en Greenspan begin 2006 opvolgde): niet wij hebben een probleem, maar de Chinezen, die niet weten wat ze met hun geld moeten beginnen en het ons dus maar al te graag lenen.
    Greenspan had een heilig geloof in de rationaliteit van de vrije markt. Hij geloofde dat bankiers en huizenkopers voortdurend rationele afwegingen maakten tussen rendement en risico. ‘De meesten van ons, en ik in het bijzonder, zijn geschokt en we kunnen het nog steeds niet geloven’, zei hij eind 2008 over het gedrag van de banken.
    George Akerlof en Robert Shiller laten in Animal Spirits zien waar het wereldbeeld van Greenspan tekort schiet. ‘Het publiek, de overheid en de meeste economen waren gerustgesteld door een economische theorie die zei dat we veilig waren. Het was allemaal in orde. Maar die theorie deugde niet’, schrijven ze in de inleiding. ‘Ze negeerde rol van animal spirits.’
    Shiller was een van de weinige die zowel de internetcrisis voorspelde als de crisis op de Amerikaanse huizenmarkt. Akerlof, die in 2001 de Nobelprijs won, hekelt al jaren de gangbare theorieën over de ‘efficiënte vrije markt', die volgens veel economen het best in staat zou zijn om vraag en aanbod op elkaar af te stemmen en de economie stabiel te houden.
    John Maynard Keynes was de eerste econoom die de animal spirits heeft beschreven. Mensen worden niet gedreven door rationele motieven, schreef hij in de jaren dertig. Hun daden komen niet voort uit kosten-en-baten-analyses. Ze zijn eerder het resultaat van een ‘spontane drang om actie te ondernemen’. En hoe ‘deze spontane drang’ ontstaat is niet te verklaren uit de klassieke economische theorie.
    In de loop der jaren zijn deze inzichten langzaamaan op de achtergrond geraakt. Dat kwam omdat de economen na de oorlog een sterke behoefte hadden om bij de exacte wetenschappen aan te sluiten. Ze wilden een economische theorie die net zo onwrikbaar was als de wet van de zwaartekracht en waren lange tijd doof voor inzichten uit de (massa) psychologie en de sociologie. Met deze crisis lopen de economen op tegen hun grenzen.
    Shiller en Akerlof zetten uiteen op welke punten de wetenschap aanpassing behoeft. Ze wijzen onder meer op de belangrijke rol die verhalen spelen in de economie: ‘verhalen zijn als virussen. Hun verspreiding van mond tot mond is een soort besmetting.’   ...

Red.:    Greenspan en Bernanke zijn dus gewoon ideologen of waarzeggers. Wat ze doen heeft niets met deskundigheid te maken.

Uit: De Volkskrant, 18-09-2009, boekenrecensie door Wieteke van Zeil

Een reden zo oud als de berg Sinaï

De actualiteit roept soms een universeel verhaal in herinnering, dat in de kunsten vorm kreeg. In deze rubriek aandacht voor deze ‘archetypes’ van het nieuws. Vandaag: Alan Greenspan over de kredietcrisis.

Illustratie: Nicolas Poussin, De aanbidding van het gouden kalf, circa 1633-34

Human nature, dat is waar de wereldwijde kredietcrises op terug te voeren zijn. Het talent van mensen om in tijden van voorspoed te denken dat die voorspoed nooit voorbij zal gaan. Aldus Alan Greenspan, voormalig president van de Amerikaanse centrale bank, vorige week in een gesprek met de Britse BBC. De man die jarenlang het financiële volk leidde, zoekt een reden die zo oud is als de berg Sinaï om het desastreuze – en vooralsnog onoverzichtelijke – kredietdrama te duiden. Een gelaten reactie, en enigszins verwarrend. Want wijst hij nou wel of niet een schuldige aan? Is er nou wel of niet wat aan te doen en kunnen we hiervoor nou eindelijk eens iemand straffen?
    Ja en nee. Als er iemand gestraft moet worden, dan het hele volk.
    ‘Ik weet hoe koppig dit volk is’, zei God tegen Mozes. ‘Hou me niet tegen als ik in woede uitbarst’. Dat volk, jarenlang als slaaf behandeld in Egypte, was nog maar net gered. Ze waren de woestijn nog niet door of ze vonden het leuk geweest. Mozes bleef zo lang op de berg Sinaï met God praten, dat ze niet eens meer wisten of ‘die Mozes’ wel bestond.
    Ze maakten een god van goud, staat er in Exodus. Mozes’ rechterhand Aäron zamelde ringen, kettingen en andere sieraden in, gooide ze in het vuur en al gauw werd er gedanst en ‘losbandig gefeest’ rondom het kalf.
    Nicolas Poussin (1594-1665), Frans classicist, zorgde voor een uitbundig feest, in de sfeer van mythische bospartijen. De mensen dragen lappen, zo af te rukken om het verder uit de hand te laten lopen, kinderen dansen en zingen mee. Die lappen zijn wel zó goed van kleur gekozen dat de indruk zich opdringt van één zwierige, zich tot in de verte uitstrekkende feestmassa. Op één man na, die er met zijn witte kleed zo uitspringt. Aäron. Is hij aan het meedansen of probeert hij het volk te waarschuwen?
    Als er eentje is die in dit oerverhaal de rol van Aäron glansrijk zou kunnen vervullen, is het Greenspan. Hij wijst, net als Aäron, zijn vinger naar het volk. Greenspan zelf vond het als centrale bankdirecteur in tijden van hoogmoed onnodig om aan de noodrem te gaan hangen, zei hij vorige week. Hij kon alleen maar de schade proberen te beperken. De ene zeepbel werd vervangen door de ander.   ...

Red.:   Hier passen alleen kwalificaties van Bijbelse proportie. Deze man, Alan Greenspan, is een misdadiger van het zwartste soort. Niet eentje die het doet met bloed aan zijn handen, maar in de witte-boordenversie met bloed aan zijn ziel. Maar in dat witte boord, vervult hij de rol van duivel met verve.
    Wat meer over de top die Greenspan omringt hier .
    Een van de hoogste bazen heeft duidelijk blijk gegeven van de diepgang van het mentaliteitsprobleem:

Uit: Volkskrant.nl, 08-11-2009, ANP/RTR

Topman Goldman: banken doen werk van God

De topman van Goldman Sachs, de Amerikaanse bank die volop in de media kwam door de hoge bonussen, vindt dat banken een maatschappelijk belang dienen en ‘werk van God’ doen. Dat zei topman Lloyd Blankfein in een interview met de Britse krant Sunday Times.
    ‘We helpen bedrijven te groeien door ze te helpen met kapitaal. Bedrijven die groeien, creëren welvaart. Dat betekent weer dat mensen banen hebben, dat zorgt voor meer groei en meer welvaart’, aldus de topman in het dagblad.
    ... De winst van Goldman Sachs was in het derde kwartaal beter dan verwacht en kwam uit op 3,19 miljard dollar. In dezelfde periode een jaar eerder ging het nog om een winst van 845 miljoen dollar. De bank is van plan aan het einde van dit jaar meer dan 20 miljard dollar aan bonussen uit te keren.

Red.:   Over dat helpen van het groeien van bedrijven eerst een klein stukje van een ander bericht:

Uit: De Volkskrant, 11-11-2009, van verslaggever Peter de Waard

Bedrijf moet vechten voor krediet

Banken zouden steeds makkelijker kredieten aan bedrijven beëindigen, stellen advocaten. ...

Red.:   Er is al een hele stroom van dit soort berichten geweest. Dus de claim van Blankfein is gewoon een keiharde leugen. Zijn winasten komen doodgewoon van die plek waar zijn winsten vroeger vandaan kwamen: valutahandel en andere financiële transacties - het maken van geld met geld. Het feit dat over de relevante periode de Amerikaanse economie dramatisch kromp zegt genoeg.
   Goed, dat over de feiten en de leugens. Nu over de psychologie die hier achter zit. Dit is natuurlijk je reinste megalomanie - tot op het niveau van psychiatrische aandoening. En gezien de ongevoeligheid voor het leed dat de bankwereld heeft veroorzaakt, ook een redelijk ernstig geval van psychopathie.
    Overigens, hier nog niet vermeld is een boek over collega-topman Richard Fuld, van het failliet gegane Lehman Brothers, van wie de diagnose gelijkluidend was: dictatoriaal, megalomaan en psychopathisch.
    Uit een paar dagen een grappig voorbeeld om de mentaliteit van de heren aan af te spiegelen:

Uit: Volkskrant.nl, 06-11-2009, ANP/RTR/DPA

Franse geldloper verdwijnt met 10 miljoen

De Franse autoriteiten maken vrijdag jacht op een geldtransporteur die er met ruim 10 miljoen euro vandoor is gegaan.
    Tony Musulin bleef donderdag zoals gewoonlijk met draaiende motor in een gepantserde bus bij een bank in Lyon wachten op twee collega’s. Toen die terugkwamen was de man echter met de bus en veertig gevulde geldzakken verdwenen.   ...
    Collega’s beschrijven de man als zwijgzaam. De afgelopen maanden zou hij een enkele keer hebben geklaagd over zijn inkomen.

Red.:   Precies want de heren in de banktop ook doen: er vandoor gaan met gigantische sommen gelds waarvoor geen enkele tegenprestatie wordt geleverd (zeg dat ze voor hun inspanningen recht hebben op iets van een ton of zo per jaar dus de rest is diefstal), onder het uiten van klachten over de hoogte van hun inkomen.
    Ook intern is de zaak natuurlijk volkomen verrot:

Uit: De Volkskrant, 10-03-2010, door  Anna van den Breemer

Gedwongen je eigen koers te kiezen

De economie groeit weer. Maar is de crisis al echt voorbij? Reinier de Jong werd ontslagen bij Morgan Stanley in Londen. Hij was verrast, maar vond snel zijn weg weer.

Het waren de absolute hoogtijdagen in de bankensector. Op de werkvloer van Morgan Stanley in Londen was alles mogelijk. Met zijn bul nog maar net op zak was een baan op de Mergers and Acquisitions afdeling voor Reinier de Jong (26) een groot avontuur. ...
   Als beginnend analist maakte hij gerust werkdagen van zestien uur. Alles speelde zich binnen de kantoormuren af; er was een gym en de was werd er voor je gedaan. ‘In die twee jaar heb ik drie keer thuis gegeten. Ik had geen idee wat er buiten gebeurde.’ In ruil voor het opgeven van een sociaal leven, was er veel luxe. Vaak business courses en vliegen naar klanten, en iedere dag opgehaald en thuisgebracht door een chauffeursdienst. ‘Redelijk abnormaal.’
    En dan waren er de feestjes en etentjes. ‘Als je in een club zomaar even 350 euro met je creditcard afrekent, sta je er wel even bij stil: dit is best veel.’ Vooraf had hij met zichzelf afgesproken: ik ga mee in deze rollercoasterrit. Maar niet voor al te lang. ‘Ik had duidelijk voor ogen: ik wil hier twee jaar zitten en daarna ga ik verder kijken.’
    De Jong deed zijn werk goed en daar hoorde een bonus bij. Hij noemt het bedrag liever niet. Ook toentertijd hield hij liever zijn mond tegenover vrienden en collega’s. ‘Het is niet iets dat je aan de grote klok hangt. Het zijn natuurlijk toch gekke bedragen.’ Toch merkte De Jong dat hij die bedragen steeds normaler begon te vinden, omdat hij het overal om zich heen zag. ...
    Medio 2008 begon de stemming op de bank om te slaan. Het vertrouwen in de markt brokkelde af en er druppelden voor het eerst negatieve berichten binnen over de winst. Na een eerste ontslagronde in januari op de vastgoedafdeling volgde een tweede. ‘Er is geen enkele loyaliteit naar werknemers. Je bent volledig inwisselbaar.’ Dat merkte hij toen een collega, met wie hij een half jaar aan een project had gewerkt, op een vrijdagmiddag plotseling werd ontslagen. Hij had een half uur om zijn spullen te pakken en weg te gaan. De projectmanager zei hem geen gedag. Maandag kwam er iemand voor in zijn plaats. Er werd met geen woord over gerept. ...

Red.:   De volgende is er eentje "in het negatieve":

Uit: De Volkskrant, 16-04-2010, van verslaggever Pieter Klok

Superondernemer betuigt IJslanders spijt voor rol in crisis

Tussentitel: 'De situatie zegt alles over hoe ik mijn werk heb gedaan'

Terwijl Rijkman Groenink woensdag glunderend economiestudenten te woord stond en uitlegde dat hij echt niet zo veel fout had gedaan, stuurde ondernemer Bjorgolfur Thor Bjorgolfsson een ingezonden brief naar Frettabladid, het grootste – en gratis – dagblad van IJsland. ‘Ik bied hierbij mijn excuses aan aan alle IJslanders voor mijn aandeel in de vastgoed- en schuldenzeepbel die heeft geleid tot het ineenstorten van het IJslandse bankensysteem.’
    Terwijl Rijkman Groenink vaststelde dat de Nederlandse belastingbetaler een fors verlies zal lijden op de investering van 30 miljard in ABN Amro, schreef Bjorgolfsson verder. ‘Ik bied mijn excuses aan voor het negeren van alle rode vlaggen en voor het niet volgen van mijn instincten toen ik me eenmaal bewust was geworden van de risico’s. Ik bied u allen mijn excuses aan.’
    De excuses zijn een reactie op het rapport van de onderzoekscommissie dat maandag verscheen en waarin werd geconcludeerd dat IJslandse bankiers, toezichthouders en politici op alle fronten hadden gefaald.
    Voor zover bekend is nog geen wereldbewoner vanwege de kredietcrisis zo diep door het stof gegaan. Daar is ook wel enige reden toe. De 42-jarige Bjorgolfur, vaak beschouwd als de knapste miljardair ter wereld, behoort tot de Vikingen, het groepje jonge IJslandse ondernemers dat tussen 2000 en 2008 de wereld overtrok om met geleend geld tal van grote overnames te doen. Zij werden gefinancierd door de IJslandse banken die grotendeels in bezit waren van dezelfde Vikingen.
    De banken bleken deze ballast uiteindelijk helemaal niet te kunnen dragen en vielen in de herfst van 2008 om. ...
    Bjorgolfur Thor was IJslands eerste miljardair. Forbes zette hem in 2007 op de 249ste plek van ’s werelds rijksten met een geschat vermogen van 3,5 miljard dollar (2,6 miljard euro). Volgens Bjorgolfsson is dat vermogen nu grotendeels verdampt. ...
    De IJslanders kunnen slechts hopen dat Bjorgolfsson de waarheid spreekt. Er doen al enige tijd hardnekkige geruchten de ronde dat de Vikingen een groot deel van hun kapitaal hebben overgebracht naar het belastingparadijs Tortola, een van de Britse maagdeneilanden.  ...
   Het is de vraag of de IJslanders de excuses zullen aanvaarden. De meesten hopen dat de Vikingen hard zullen worden gestraft. Of dat ooit gaat lukken is de grote vraag. Ze zijn allemaal het land ontvlucht en wonen in hun tweede huizen in Londen, Zwitserland of Luxemburg.

Red.:   Het "negatieve" zit erin dat je dit dus het enkele voorbeeld is van hoe het wel moet en dus ook kan, maar het voor de rest, letterlijk: de rest van deze wereld, niet zo is: die deugen dus totaal en in alle opzichten helemaal niet.
     De topank, Goldman Sachs, die tot nu toe relatie auiten schot was gebleven, heeft gefraudeerd. Nu zijn ook de algemene oordelen wat explicieter:

Uit:  De Volkskrant, 17-04-2010, door Robert Giebels

Profiel | Goldman Sachs

Werk van God blijkt beetje frauduleus

De even wereldvreemde als arrogante bankiers van zakenbank Goldman Sachs worden beschuldigd van malversaties. Ook nu trekt de bank zich niets aan van de kritiek.

Tot gisteren leek bonusbank Goldman Sachs de enige winnaar van de kredietcrisis. Het succesvolste bedrijf in de geschiedenis van Wall Street was de enige financiële instelling die erin slaagde te verdienen aan de financiële crisis, met name aan die op de Amerikaanse huizenmarkt.
    Maar hoe de zakenbank dat in 2007 heeft gedaan, zo blijkt nu, was totaal niet in de haak. Dat is althans de beschuldiging van de Amerikaanse beurstoezichthouder SEC. Goldman Sachs blijkt te hebben gespeculeerd op het maken van verlies op eigen producten die het als ‘geweldig’ aan zijn Europese klanten wist te verkopen. Een Europeaan moest dat doen. Deze Fransman Fabrice Tourre is sindsdien omhoog geschoten in de hiërarchie van de bank.   ...
    De bank hanteert een vrij eenvoudige filosofie: om de beste bankiers te hebben, moeten we ze het beste betalen. Goldman-baas Lloyd Blankfein gaf zelf het goede voorbeeld door in 2007 68,7 miljoen dollar te verdienen – het grootste loonstrookje ooit in Wall Street.
    De bank werd verweten dat het aan zijn bonusbedrijfsmodel vasthield toen dit volgens de publieke opinie echt niet meer kon. Goldman ging eind 2008 door een diep dal. De koers was in een half jaar met 75 procent gedaald. Als overlevingsstrategie koos de zakenbank ervoor formeel een gewone bank te worden.
    Hoewel de bank in werkelijkheid een zakenbank bleef, was nu de weg vrij om 10 miljard dollar aan staatssteun te incasseren. Maar de ogen van president Obama die in de rug van de bank priemden, bevielen Goldman slecht. Tot verbazing van velen wist de bank in het tweede kwartaal van 2009 opeens een enorme winst van 3,4 miljard dollar te overleggen.
    ‘Waar halen ze die nu ineens vandaan?’, vroeg Wall Street zich af. Nou gewoon, zei Blankfein, we hebben nu veel minder concurrentie. Waar of niet, de staatssteun kon in ieder geval meteen worden terugbetaald en Goldman ging door waar het gebleven was: extreme bonussen uitdelen.
    ... gaf Goldman Sachs zijn medewerkers over 2009 een bonus van een half miljoen dollar (370 duizend euro) gemiddeld – met uitschieters van 50 miljoen dollar. Goldman maakte zijn reputatie van succesvolste Wall Street-bedrijf vorig jaar weer waar. De bank maakte 13,4 miljard dollar winst – liefst eenvijfde van de omzet.
    Blankfein gaf het imago van wereldvreemde bank nog een impuls door te zeggen dat hij eigenlijk het werk van God verrichtte. Hij verplichtte werknemers een deel van hun bonus aan het goede doel te geven. Hoeveel? 4 procent zou genoeg moeten zijn om een volkswoede te voorkomen, zo berekenden wiskundigen van de bank.   ...

Red.:   In Nederland is de mentaliteit niet veel anders:

Uit: De Volkskrant, 27-04-2010, van verslaggever Frank van Alphen

Opperbankier is gevit op broeders beu

Bankenvoorman Boele Staal houdt niet van kritiek op zijn hardwerkende achterban. Ook zijn er sommige woorden die niemand in verband met bankiers mag gebruiken, blijkt uit een interview dat de voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Banken (NVB) gaf aan Het Financiëel Dagblad.
     Het term kerfstok is zo’n taboe. Dit woord gebruikte Hans Hoogervorst, voorzitter van de financiële toezichthouder Autoriteit Financiële Markten (AFM), eind januari tijdens de openbare gesprekken met de Commissie-De Wit in de Tweede Kamer. Hoogervorst wil de misstappen van bestuurders in de financiële sector systematisch gaan vastleggen. Om zijn voornemen te verduidelijken, had hij het over een kerfstok.
    Drie maanden later kan D66’er Staal er nog woest over worden. ‘Dergelijke terminologie is ongepast en grievend. Het gaat voorbij aan de feiten en de diversiteit van banken’, zegt Staal in het FD.   ...
    Volgens Staal hebben de getergde bankiers vooral baat bij rust. Ze zijn op de goede weg en moeten niet voor elk wissewasje worden gestoord door politici en toezichthouders die willen scoren. Staal: ‘Verstoor het proces niet halverwege de rit.’
    Staal heeft ook nog een waarschuwing voor de kiezer en de consument in petto. Alle maatregelen die politici bedenken om banken het leven zuur te maken, kosten geld. Dat moet uiteindelijk worden opgebracht door de klant. Bankbelasting of een noodfonds voor het depositogarantiestelsel; het is allemaal van hetzelfde laken een pak: ‘politieke profilering.’   ...

Red.:   Oftewel: Staal nodigt ons uit om er voor te zorgen dat de bankiers de burgers het leven minder zuur maken op de enige manier die werkt: nationalisatie.
    Tot slot nog een staaltje van zijn arrogantie:

Uit: De Volkskrant, 08-05-2010, door Pieter Klok

Rijkdom zonder ratio

De ridders van het vrije kapitaalverkeer laten zich niet leiden door de waarde die een bedrijf of staatsobligatie heeft. Ze vertonen kuddegedrag, constateren auteurs die de financiële wereld door en door kennen.

Tussentitels: Bellen blazen, en weer laten ontploffen
                   Dat de beursbabe niet kon rekenen was geen probleem

Michael Lewis bracht de wereld in 1990 in aanraking met een tot dat moment vrijwel onbekende biotoop: de handelsvloer van een zakenbank. In Liar's Poker schetste hij als een antropoloog de merkwaardige gebruiken van de handelaren. Die bleken zich in hun zucht naar winst te gedragen als de apen op de apenrots. Alles was geoorloofd.
    De auteur, die zijn verhaal baseerde op de periode dat hij bij zakenbank Salomon Brothers werkte, was er van overtuigd dat de biotoop geen lang leven was beschoren. ‘Ik dacht dat ik een boek had geschreven over een periode waarin een Grote Natie zijn financiële verstand verloor’, schrijft hij in zijn nieuwe boek The Big Short. ‘Vroeg of laat zou iemand mij ontmaskeren als een fraudeur. Honderden, zo niet duizenden jonge mensen zoals ik, die enorme risico’s namen met andermans geld (...) zouden vervolgens voorgoed verbannen worden uit de financiële wereld.’
    De geschiedenis nam echter een andere wending. Waar hij dacht een aanklacht geschreven te hebben tegen een ontspoord systeem, werd zijn boek door studenten economie beschouwd als een handboek ‘Hoe word ik steenrijk voor mijn dertigste’. Toen Lewis Liar’s Poker schreef, kreeg zijn baas bij Salomon Brothers een jaarsalaris van 3,1 miljoen dollar. De auteur ging ervan uit dat zijn lezers hiervan steil achterover zouden slaan. Inmiddels liggen de hoogste salarissen twintig, dertig keer zo hoog. De handelaren kregen steeds meer geld tot hun beschikking en bliezen de grootste financiële zeepbel in de geschiedenis van de mensheid.   ...
    De handelsvloer is sinds Liar’s Poker ook al niet veel veranderd, blijkt uit Gross Misconduct van de 24-jarige Britse Venetia Thompson.
    Thompson schreef over het jaar dat ze bij een Londense bank werkte. Zij en haar collega’s vertonen meelijwekkend junkiegedrag. Ze hebben dagelijks een transactie nodig die veel geld oplevert. Thompson kon amper rekenen toen ze werd aangenomen. Maar dat bleek geen probleem. Haar hele werk is erop gericht om handelaren zover te krijgen haar een transactie te gunnen. Ze probeert klanten te lokken door ze ’s avonds mee te nemen naar de duurste restaurants en daarbij te veel te drinken. Gross Misconduct (in Nederland verschenen als Beursbabe) is een goed medicijn voor wie nog enige jaloezie koestert ten opzichte van bankiers.   ...

Red.:   Het is allemaal ook materiaal voor films:

Uit: De Volkskrant, 10-11-2011, door Bor Beekman

IJskoude schunnigheid van bankhufters

In authentiek beeld van keiharde wereld van Wall Street worden de personages niet dierbaar.

Regie J.C. Chandor. Met Kevin Spacey, Jeremy Irons, Demi Moore, Stanley Tucci, Paul Bettany. In 18 zalen.

De eerste speelfilm over de bankencrisis van 2008 die zich afspeelt in en om een investeerderbank aan Wall Street - zo adverteren de makers van Margin Call. Alles begint met een massaontslag: per direct staat 80 procent van de kantoorlui op straat. Zo ook Eric (Stanley Tucci) die nog net een usb-stick in handen van zijn briljante protégé Peter (Zachary Quinto) kan duwen. Een paar uur later ontdekt de overwerkende jongeman dat de bank zich aan de rand van de afgrond bevindt, of zelfs ver daarover. Toch maar de chef uit de disco naar kantoor bellen, die op zijn beurt een meerdere belt.
    Zo beweegt het nieuws zich rap hoger op de bankhiërarchie, wat de groentjes die het euvel ontdekten bloednerveus maakt. Wil de bank dit eigenlijk wel weten? En: wie is de bank eigenlijk? Het antwoord vliegt binnen per helikopter: de manipulatieve en meedogenloze CEO John Tuld (prachtrol van Jeremy Irons). Mijlenver verheven boven het werkende bankgepeupel is hij, zonder geduld voor complexe financiële analyses: 'Leg het me uit of ik een kind ben, of een golden retriever.   ...

Red.:   Een slecht voorbeeld: dit soort verzoek kan ook een positieve achtergrond hebben, onder het motto: als het deugt, moet het makkelijk uit te leggen zijn.

Uit: De Volkskrant, 15-03-2012, van verslaggeefster Yvonne Hofs

Goldman Sachs is 'giftig en destructief'

Een medewerker van zakenbank Goldman Sachs is woedend vertrokken en deed een boekje open.

Een derivatenverkoper van Goldman Sachs is woensdag op sensationele wijze uit de school geklapt over de dubieuze moraal bij de grote zakenbank. In een opiniestuk in The New York Times spreekt hij zijn walging uit over de 'giftige en destructieve' bedrijfscultuur.
    Kla-bam!!! De keiharde dreun waarmee Greg Smith woensdag de deur van zijn werkgever achter zich dichtsloeg, deed Wall Street gisteren daveren. De bankier, lid van de derivatenafdeling van Goldman Sachs in Londen, deed op zijn laatste werkdag een boekje open over de bedenkelijke mores bij de Amerikaanse zakenbank. Smith schrijft dat hij ontslag heeft genomen, omdat hij zich niet meer kan verenigen met de cultuur van de bank. Zijn ingezonden stuk leest als een filippica tegen bestuursvoorzitter Lloyd Blankfein en operationeel directeur Gary Cohn.
    Volgens Smith is het topmanagement verantwoordelijk voor een geleidelijke cultuurverandering waarbij de dienstverlening volledig uit zicht is geraakt. Goldman Sachsbankiers proberen gewoon zoveel mogelijk geld uit hun klanten te persen, aldus Smith, die twaalf jaar bij de machtige zakenbank heeft gewerkt.
    Het belang van de klanten - Goldman-bankiers zouden onderling denigrerend over 'muppets' spreken - is volkomen ondergeschikt aan het belang van de bank, schrijft Smith.   ...

Red.:    Hoezo ophef...?  Dit wist iedereen toch al...? Of kon het weten als hij maar wilde.
    Er is weer wat gebeurd - het heet Liborgate. Aanleiding voor weer eens een onderzoek:

Uit: De Volkskrant, 12-07-2012, van verslaggever Peter de Waard

Illegaal of onethisch handelen op Wall Street legt geen windeieren

Een kwart van de mensen die op en rond Wall Street werken, denkt dat illegale of onethische activiteiten hun kans op succes vergroten.
    Dat blijkt uit een enquête van het advocatenkantoor Labaton Sucharow dat veel klokkenluiders en gedupeerde beleggers vertegenwoordigt.
    De resultaten van de enquête komen op het moment dat de financiële centra in New York en Londen zijn opgeschrikt door een nieuw groot schandaal: Liborgate. Hierbij worden banken verdacht vele jaren de rente te hebben gemanipuleerd. De leiding van de Britse bank Barclays is daarom al opgestapt. 
    Ruim een kwart van de geënquêteerden erkent dat te hebben gezien hoe collega's zich schuldig maakten aan fraude.    ...

Red.:   Een kwart geeft het toe. De meest voor de hand liggende praktijk en kennis van de psychologie leert dat je deze groep dus minstens kan verdubbelen, en waarschijnlijk verdrie- of meervoudigen.
    En eentje geeft het ronduit toe:


De Volkskrant, 12-07-2012, ANP/AFP.

Schurkenhandelaar in tranen voor rechter

De man die 1,78 miljard euro van de Zwitserse bank UBS zou hebben verspeeld, heeft voor de rechtbank in Londen ontkend te kwader trouw te hebben gehandeld. Beklaagde Kweku A. (32) reageerde in tranen op de voor hem gebezigde term 'rogue trader', wat schurkenhandelaar of bandietbankier betekent. A. vindt dat geen eerlijke benaming, zei hij. 'Als wat ik deed gokken wordt genoemd, dan doet de hele zakenbanksector dat.'


Red.:   De spijker op zijn kop.
    Nog wat info:


Uit: De Volkskrant, 07-01-2013, column door René Cuperus, cultuurhistoricus

De toeschouwersdemocratie voorbij

Tussentitel: De grote vraag blijft hoe de vrijbuiters van de City moeten worden beteugeld

Wie zitten er aan de knoppen van de wereld? Dat zijn 25-jarige psychopathische bankiers en Asperger-wiskundigen die samen de dienst uitmaken in de Londense City. Zij zijn het die de derivaten voor het financieel kapitalisme verhandelen en ontwerpen. Die aan 'risicomanagement' doen, wat zoveel betekent als het maximaliseren van het risico voor anderen en het minimaliseren van eigen risico. Dat zijn 'winnerskick'-verslaafde jongeren voor wie de reële economie van werknemers, bedrijven, productie en handel niet meer is dan een mierenhoop waar je bovenop stapt. De miljarden die in die reële economie met zweet en eelt worden verdiend, worden door de 'traders' als abstract monopolygeld vergokt.
    Dit huiveringwekkende beeld rees op uit de Tegenlicht-uitzending over 'het brein van de bankier' op Nieuwjaarsdag. Een fraai etnografisch portret door Joris Luyendijk van de leef- en denkwijze van de investment bankers in de Londense City. Dat is het centrum van het 'mondiale offshore kapitalistisch systeem zonder toezichthouders', zoals een van de bankiers zelf het bancaire walhalla omschreef.
    We wisten het natuurlijk al wel, maar als ergens de morele en sociale grenzeloosheid van onze tijd gedemonstreerd wordt, dan hier. Geheel losgezongen van de gewone-mensen-realiteit, bespeelt men in de City de financiële registers van onze wereld. Schijnbaar ongehinderd door 'wijze, matigende vaderfiguren', gaan en gingen deze ontspoorde, scrupuleuze jongeren hun gang. ...


Red.:   Naast de illustratieve feiten bevat dit stuk twee interpretatiefouten. Natuurlijk zijn die jongeren niet onbegeleid door een "vaderfiguur" aan de slag gegaan. Maar die "vaderfiguren" waren en zijn mensen als Loyd Blankfein, Richard Fuld, Hank Greenberg, George Soros enzovoort, de lieden "van Goldman Sachs" - psychopaten .
    En ten tweede: de grote vraag uit de tussentitel is natuurlijk helemaal geen grote vraag, en uiterst simpel, voor de hand liggend en natuurlijk: nationalisatie. De bevoegdheid om geld te drukken, want geld is tegenwoordig geen papier meer maar bits in een computer, hoort op geen enkele wijze in de handen van particulieren.
    Een economie-journalist van de Volkskrant gaat een poging doen om de bankiers te verdedigen. Eens kijken hoe ver hij komt:


Uit: De Volkskrant, 11-01-2013, rubriek De Kwestie, door Peter de Waard

Is Joris Luyendijk geen psychopaat?

Tussentitel: Hebzucht is niet alleen een prerogatief van bankiers

...    Dat bankiers geldwolven zijn, staat niet ter discussie. Maar dat ze daardoor allemaal psychopaten en aspergergevallen zijn, zoals René Cuperus deze week in de Volkskrant suggereerde, is complete onzin. De meeste traders, zakenbankiers, risicomanagers en salesmensen, die in de City en op Wall Street werken, zijn cum laude-afgestudeerde bollebozen van Oxford, Cambridge, Harvard of een andere topuniversiteit, ...


Red.:   Argument: het verleden van iemand in de vorm van opleiding dient verrekende te worden in de beoordleing van zijn daden. Een dusdanig gekke redenering dat er geen eigen term voor bestaat, gezien de zeldzaamheid ervan.

Dat gaat als slotzin echt niet werken, als je zojuist, in je pogingen het tegendeel te bewijzen, een keihard bewijs hebt geleverd.
    De SNS is failliet gegaan.. Uh pardon, genationaliseerd. het kost de staat, dat wil zeggen: de gewone burgers, nu al 4 miljard euro met zicht op meer. Het os het eindresultaat van de overname door boeven in pak van wat vroeger bondsspaarbanken waren, een zelfde soort verzekeraar. De boeven in pak hebben door neoliberale praktijken, speculatie en dergelijke, de zaak op de klippen late lopen. een van de hoofdboeven is ene Sjoerd van Keulen, eerder een onder de boeven gevierd boef. En nu is iedereen woest op die boef.
    Tot zover weinig bijzonders, want het geboefte-in-pak had dit ook al gelikt met ABN-AMRO, en bijna met de ING. Wat bijzonder was, dat iemand uit de oligarchie zich in de volkswoede mengde. De kennelijk nu echt boos geworden Joris Luyendijk. Die afvalligheid leidde tot universele verontwaardiging bij de oligarchie. Hier een geluid uit de financiële wereld:


Uit: De Volkskrant, 07-02-2013, door Cees van Lotringen, zat in de hoofdredactie van het FD; is nu hoofdredacteur Fondsnieuws

Brandt Corstius verraadt de goede zaak

Het is zorgelijk dat Jelle Brandt Corstius zijn frustratie over de crisis, met al haar hebzucht en wanbeleid, richt op één man: Sjoerd van Keulen.

Tussentitel: Hij roept op Van Keulen te mailen met: 'Geef terug die bonus!'

Een aantal jaren geleden, het moet rond 2004 zijn geweest, ontving ik op de redactie van de krant waar ik toen werkte een lange, zachtmoedige en enigszins bedremmelde jongeman. Hij was als redacteur werkzaam voor Barend & Van Dorp en zocht opdrachtgevers, want hij wilde naar Rusland. Veel professionele ervaring had hij nog niet, maar hij was eigenzinnig en scherp van geest.
    Hij ging naar Rusland en maakte er een succes van: Brandt Corstius ...
    Inmiddels is Jelle Brandt Corstius al weer een aantal jaren terug in Nederland en een held van de sociale media geworden. Op Twitter heeft hij 48 duizend volgelingen en met hen deelt hij lief en leed. ...
    Nu heeft Brandt Corstius een nieuwe 'boerenbraadlul' gevonden, zoals hij dat in een Twitterbericht noemt: Sjoerd van Keulen, de in ongenade gevallen ex-topman van het genationaliseerde SNS Reaal. Van Keulen moet zijn bonus teruggeven, omdat hij gefaald heeft als topman, vindt Brandt Corstius.
    Hij heeft de e-mailadressen van Van Keulen doorgestuurd aan zijn volgers en opgeroepen de 'boerenbraadlul' te mailen met de boodschap: 'Geef terug die bonus!'.
    Interessant is deze zaak minder om de inhoud dan om de vorm. Natuurlijk is terugkijkend de vraag gerechtvaardigd of de bonus aan Van Keulen en zijn toenmalige raad van bestuur terecht is geweest. ...


Red.:   Je kan je ook de vraag stellen of Adolf Hitler eigenlijk wel zo slecht was.

'Volkswoede over bonussen net zo erg als lynchen Afro-Amerikanen'

De volkswoede over bonussen is 'net zo erg en net zo verkeerd' geweest als de duizenden lynchpartijen tegen Afro-Amerikanen in het zuiden van de Verenigde Staten in de 19de en 20ste eeuw. Dat zei topman Robert Benmosche van AIG, de Amerikaanse verzekeraar die tijdens de crisis nog met 182 miljard dollar (135 miljard euro) belastinggeld moest worden gered.
    Benmosche deed zijn uitspraak in een vrijdag gepubliceerd vraaggesprek met de Wall Street Journal. Althans, de vergelijking met de lynchpartijen haalde het interview in de vrijdagkrant niet eens, maar kwam pas maandag via de website van de krant naar buiten in een nagezonden bericht met tijdens het redigeren gesneuvelde gespreksfragmenten.    ...
    De 69-jarige refereerde met zijn vergelijking aan de woede die in 2009 na de redding van AIG ontstond toen bekend werd dat de verzekeraar 165 miljoen dollar aan belastinggeld gebruikte om bonussen te betalen - uitgerekend aan de vierhonderd werknemers van de AIG-afdeling die het bedrijf tot op de rand van de afgrond had gebracht met credit default swaps.    ...


Red.:   Dit werd zelfs de morele putjesscheppers van de financiële wereld te gortig:

Reportage | Accountancy

Perverse prikkels door de hele zaal

Na een reeks schandalen zijn accountants nu hard op zoek naar een manier om hun sector op te schonen. Te beginnen in een zaaltje in Amsterdam.

Tussentitel: 'De Zuidas is gewoon een sociale werkplaats voor corpsballen'

'Het is twee voor twaalf voor de accountant', zeg gespreksleider Felix Rottenberg. Het is donderdagmiddag en in debatcentrum De Balie zitten honderdveertig mensen in een almaar warmer wordend zaaltje bijeen om te analyseren hoe de accountant zijn respect weer kan terugverdienen.
    Afgelopen jaren regen de incidenten zich aaneen. Ahold, Landis, Ballast Nedam, Vestia, Econcern, Imtech, allemaal concerns waar de boekhouding niet deugde en de accountant toch zijn handtekening zette. En soms zelfs actief meewerkte aan het verdonkeremanen van malversaties.
    Intussen kwam de Autoriteit Financiële Markten met rapporten waaruit keer op keer bleek dat de controle van de meeste jaarrekeningen te wensen overliet. Terwijl in kranten steeds weer berichten verschenen over losgeslagen partners in de grote firma's, alfamannen die naast hun salaris van ettelijke tonnen per jaar graag nog wat wilde bijverdienen met vastgoedprojecten.    ...
    Alles lijkt terug te leiden op hebzucht. 'Sinds de jaren tachtig is de vaktechniek steeds verder op de achtergrond geraakt en zijn bestuurders van kantoren steeds meer gaan sturen op omzet', zegt hoogleraar Marcel Pheijffer. ...


Red.:   Alles is terug te voeren naar een stinkende mentaliteit.
    En was het nog nodig:


Uit: De Volkskrant, 21-03-2015, van verslaggevers

Veel kritiek op hogere salarissen bankentop

Bonden en politici verwerpen de salarisverhogingen die bankbestuurders zichzelf hebben toegekend. Maar terugdraaien zal niet gebeuren.
 
Tussentitel: 17 procent steeg het vaste salaris van de bestuurders

...    De bestuurders van ABN Amro krijgen, met uitzondering van topman Gerrit Zalm, over vorig jaar een loonsverhoging van 100 duizend euro toegekend, zo bleek vrijdag uit het jaarverslag van de bank die binnenkort naar de beurs gaat. Door de loonsverhoging steeg het vaste salaris van de bestuurders vorig jaar met bijna 17 procent naar 707.500 euro.
    Die verhoging past volgens de staatsbank bij het bonusverbod voor staatsgesteunde banken. Dat biedt namelijk de mogelijkheid om gemiste bonussen te compenseren voor een bedrag ter waarde van 20 procent van het vaste salaris. ...
    Vrijdagmiddag bleek dat ook de beloning bij verzekeraar Aegon fors is gestegen. De bestuurders ontvingen bijna een extra jaarsalaris aan bonussen. Bestuursvoorzitter Alex Wynaendts kreeg een bonus van 913 duizend euro. Dat bovenop zijn vaste salaris, dat vorig jaar met 105 duizend euro steeg naar 1,15 miljoen euro.


Red.:   Precies wat te verwachten was: als je op de ene manier niet kan graaien, dan doe je het op de andere.

'Politie krijgt betere regeling'

Verzekeraar Nationale-Nederlanden (NN) heeft zeker honderden en mogelijk duizenden politieambtenaren met een woekerpolis een veel hogere compensatie gegeven dan honderdduizenden andere klanten met een soortgelijke beleggingsverzekering. Dat gebeurde in 2011 via een geheimgehouden compensatieregeling die de verzekeraar met de Nederlandse Politiebond sloot. Agenten kregen zo gemiddeld duizenden euro's meer, stellen de Consumentenbond en claimorganisatie Wakkerpolis na onderzoek. ...


Red.:   Het goorst soort lieden, doet dit soort zaken.
Naar Financiële wereld , Economie, lijst , Economie, overzicht , of site home .