Van: journalistiek vaknieuwsarchief www.villamedia.nl , 28-08-2002. Nederlander geen Marokkaan De Telegraaf en de Leeuwarder Courant zaten volgens de Raad voor de Journalistiek fout toen zij een jongen die de Nederlandse nationaliteit heeft, omschreven als 'Marokkaanse leerling' en 'van Marokkaanse afkomst'. De Raad: "In de artikelen wordt onmiskenbaar een relatie gelegd tussen Marokkanen en radicale islamieten als de terrorist Bin Laden. Aldus krijgen de feitelijk minder juiste - door klagers zonder goede grond als discriminerend aangemerkte - aanduidingen een zodanig tendentieuze lading, dat in dit opzicht grenzen zijn overschreden van hetgeen, gelet op de eisen van journalistieke verantwoordelijkheid, maatschappelijk aanvaardbaar is." De Telegraaf werd ook gekapitteld voor het niet toepassen van wederhoor. Red.: Merk op dat dit dus niet een enkele publicatie geldt, maar de hele sector. Merk ook op dat sinds de Fortuyn-revolutie dit dus is bewezen als een onjuiste uitspraak, omdat het gedrag van de betrokken groep dusdanig systematisch was, dat het benoemen ervan niet als discriminatie kan worden bestempeld. In 2010 zullen de uitspraken gedaan door deze media alleen door multiculturalistische ideologen nog als strafbaar worden gezien. Uit: De Volkskrant, 06-10-2003, hoofdredactioneel commentaar Cultuur en islam Jarenlang verkeerde Nederland in de greep van een zoetsappig multiculturalisme. De multiculturele samenleving werd beschouwd als één groot kleurrijk Kwakoe-festival. Natuurlijk waren er hier en daar wat problemen, maar die konden maar beter onder de pet worden gehouden, uit angst voor stigmatisering. Bovendien: wie wilde er nou terug naar het homogene Nederland van de jaren vijftig. ... Red.: Niet dat dit geholpen heeft, overigens. Men, de linksige, intellectualistische, hoofdstroom is gewoon doorgegaan met dit multiculturalisme, hoewel het niet meer zoetsappig was. Vanwege de niet meer te ontkennen problemen vanuit het allochtone deel der samenleving, is men uit wraak zich gaan storten op de autochtonen, ten einde die even ver omlaag proberen te halen. Dat werd het cultuurrelativisme 
.De volgende bron is pas in 2009 bij toeval gevonden - het eerste deel van het citaat is alleen ter onderstreping dat dit uit zeer onverdachte bron komt: Van: Indymedia.nl, 28-02-2005, door Karen de Vries Zondag 27 februari Melkweg | Rhythm Against Racism Roodkapje en de draak De linkse politiek heeft het huidig racisme lange tijd niet herkend, daarna onderschat en is vervolgens ten prooi gevallen aan de verwarring. Rechts "stal" de term fascisme en lieerde dit aan de Islam. Wie discrimineerde nu wie? Dien ten gevolge lijkt het mij niet vreemd dat ook de reguliere linkse media aan deze euvels lijden. Hoe dringen we tot hen door? ... Na een scherpzinnige en humoristische live column van de Rotterdamse columniste Carrie waarin geen racist, maar ook geen homohater en vrouwenonderdrukker werd gespaard, was het woord het forum. Achtereenvolgens spraken Mohammed Rabbae (Groen Links), Ed van Thijn (PvdA), Anja Meulenbelt (SP)en Miriyam Aouragh (Internationale Socialisten en een van de initiatiefneemsters van de campagne). De belangrijkste dingen die uit hun relaas naar voren kwamen waren: het bestaan van racisme wordt ontkend, de reguliere media laten het afweten en links heeft te lang de andere kant op gekeken en moet hand in eigen boezem steken. De nieuwe vorm van racisme die de kop op stak werd in eerste instantie niet als dusdanig erkend. Immers, er zíjn problemen met groepen Marokkaanse jongeren, de werkloosheid onder allochtonen ís hoger dan die onder de autochtonen waardoor de deur naar het criminele circuit voor die groep op een grotere kier lijkt te staan dan voor de meer kansrijken, er ís Islamitisch terrorisme en er radicaliseren wel degelijk (ook) Islamitische jongeren in Nederland. Rechts schuift – wars van enige zelfkritiek - de schuld hiervoor in de schoenen van links, die onder het mom van “je mag niet discrimineren”, de problemen te lang en te vaak onder de mat had geschoven. Ik weet niet of dit nu persé links is geweest, of rechts. Ik weet wel dát de problemen niet op tijd zijn onderkend. Ik werkte eind jaren tachtig een als uitzendkracht bij het GAK (het huidige UWV) voor de afdeling leidraden Ziektewet. Indertijd werden er al problemen gesignaleerd die in elk geval te maken hadden met de situatie waarin immigranten zich bevonden en het beleid van de overheid was – in verband met hun achtergestelde positie veelal gebaseerd op positieve discriminatie. In het kort kwam het er op neer dat het sanctiebeleid bij fraude in bepaalde gevallen t.o.v. immigranten coulanter was dan t.o.v. Nederlanders. Er was wel een officiële richtlijn vanuit het ministerie van Sociale Zaken om de problematiek en het beleid vooral niet in de openbaarheid te brengen omdat dit stigmatiserend effect zou kunnen hebben. Dit was voorjaar 1988. ... Uit: VARA TV Magazine, nr. 33-2005, dubbelinterview door Gijs Groenteman Ga toch koken 'Ayaan en Wilders konden niet meer in de Kamer werken wegens bedreigingen. Ho~ kan je dáár nou géén onderwerp van maken?' TV-journalistiek volgens twee vrouwen die het nieuws een jaar geleden vaarwel zeiden: Wouke van Scherrenburg en Maria Henneman. Wouke van Scherrenburg en Maria Henneman zijn allebei grote namen in de nieuwsjournalis-tiek. Van Scherrenburg(1946) maakte carrière als schrijvend journalist, totdat ze in 1989 verslaggever werd bij Den Haag vandaag. Daar werd ze bekend door haar rouwdouwende interviewstijl, waarvoor ze ministers zelfs tot op de wc achtervolgde. Maria Henneman (1956) studeerde geschiedenis en werkte jarenlang bij het Journaal, onder meer op de economische en de Haagse redactie. ... Zijn jullie zelf ook te voorzichtig geweest? Wouke: Toen Bolkestein deze hele kwestie voor het eerst op de agenda zette, wist ik van vrienden die in het onderwijs zitten en van mijn man, die toen nog bij de politie zat, dat het inderdaad een behoorlijk zootje aan het worden was. Toch heb ik een te politiek correct interview met Bolkestein gemaakt. ... Uit: De Volkskrant, 23-01-2006, door Arnout Brouwers, redacteur van de Volkskrant Wanneer zegt iemand eens een keer: stop! Als het aan minister Verdonk ligt, wordt op straat straks alleen nog Nederlands gesproken. Veel gekker kan het niet, meent Arnout Brouwers. ... Dit land weet geen maat te houden. Voor Fortuyn regeerde een doctrinaire, intolerante vorm van multiculturalisme. Niemand mocht praten over immigratieproblemen, op straffe van verkettering. Fortuyn liep er terecht tegen te hoop. ... Red.: Waarmee ook nog maar is eens aangetoond dat PC'ers als Brouwers meestal ook hypocrieten zijn, want zijn krant liep voorop in de optocht van Fortuyn-verketteraars. De Volkskrant, 24-01-2006, hoofdredactioneel commentaar Nederlands op straat Columnisten, cabaretiers en andere satirici kunnen hun voordeel doen met de laatste luchtballon van minister Verdonk voor Integratie: op straat mag alleen nog Nederlands worden gesproken. ... Ooit leed Nederland inderdaad onder een al te zoetsappig multiculturalisme. De slinger is echter doorgeslagen: een bekrompen provincialisme dat evenmin rekening houdt met de werkelijkheid. Red.: De laatste zin bewijst dat de waarheid van de voorlaatste zin nog lang niet is uitgewerkt. Want het uitspreken van de wens dat men in het openbaar Nederlands spreekt heeft precies dezelfde waarde als de fatsoensnorm dat men in gezelschap niet fluistert. Uit: De Volkskrant, 23-09-2006, door Jan Hoedeman Interview Jörgen Raymann | De cabaretier (40) is inmiddels begonnen met de zesde jaargang van het tv-programma Raymann is laat en viert successen in het theater. Hij wordt wel een ‘sociale medicijnman’ genoemd, maar voelt zich meer vereerd met de kwalificatie ‘minister voor Integratie’. ‘Het is nooit mijn bedoeling mensen te beledigen.’ Was Nederland maar kleurenblind Tussentitel: ‘Ik ben allochtoon, een beetje links denkende jongen die columns voor De Telegraaf schrijft’ Foto-onderschrift: Jörgen Raymann: ‘Ik geloof dat Nederland het slachtoffer is geworden van de eigen politiek correctheid.’ ... ‘Ik geloof wel dat Nederland het slachtoffer is geworden van de eigen politieke correctheid. Het is heel simpel. Als je bij mij thuis komt, zijn er een paar eenvoudige regels. Ik wil dat je de handen wast als je van het toilet komt, dat je niet met de schoenen op de bank gaat zitten en dat je ze uitdoet als je boven de slaapkamers betreedt. ‘Gastvrijheid heeft zijn grenzen. De politieke correctheid voorkomt dat wordt gezegd: jongen of meisje, je gaat te ver, dit past niet binnen onze samenleving. Er wordt geëist dat er hoofddoekjes worden gedragen in overheidsfuncties, terwijl het in Marokko niet eens mag! Het enige wat daarmee wordt gevoed is de kleine groep van mensen met extreem-rechtse ideeën, en die gebruiken dat weer om hun eigen parochie te vergroten. Het klopt niet en het zal veel tijd kosten dat soort zaken weer terug te draaien. Dat levert weer nieuwe slachtoffers op die de geloofs- en kleurkaart spelen.’ ... Uit: De Volkskrant, 23-12-2006, interview door Jan Tromp ‘Ze kunnen een schop krijgen’ Sonja Barend (66) heeft een leven lang spraakmakende televisie gemaakt. In de jaren tachtig keken miljoenen mensen naar haar talkshows. Ze bracht ‘nieuwe’ onderwerpen: aids, racisme, feminisme. ... . ... ‘Ik ben bang dat het tegelijk óók waar is dat naar grote groepen mensen nooit geluisterd is. Die mensen die achter de kist van Fortuyn liepen, vol opgekropte woede. Dat mogen wij, linkse types, ons heel erg aantrekken, vind ik.’ ... Uit: De Volkskrant, 23-05-2007, door Patrick van den Hanenberg Goeie grappen over Surinamers, dat kon toen nog Het KRO-programma Cursief blonk uit in satire van katholieke snit: lichtvoetig en zonder gramschap. Uitgeverij Rubinstein verzamelde de hoogtepunten in een luisterboek. Op het lijstje van leveranciers van neologismen en stijlvolle verbasteringen staan Van Kooten & De Bie en Wim T. Schippers op eenzame hoogte. Maar ook uit Cursief, het satirische radioprogramma dat tussen 1967 en 1975 werd uitgezonden door de KRO, zijn een paar schoonheden op te tekenen. Zo kon na het interview met de Duitser in de Paasfile op weg naar Zandvoort (de overleden oma werd op de imperiaal gelegd en de rest van de familie werd op rantsoen van een Kartoffel pro Stunde gezet) vrijwel niemand Enschede nog anders uitspreken dan Ensjeede. ... Cursief werd gemaakt in de tijd dat er nog niet werd gemekkerd over negerzoenen en de slavenrol van Zwarte Piet. Een van de regelmatig terugkerende onderdelen was de ‘Uitzending van de Overheid’, waarin Surinaamse hoogwaardigheidsbekleders de nieuwe verkeers- of feestregels in krom Nederlands kwamen uitleggen. Het item werd altijd besloten met een lokale zegswijze, zoals ‘Het gaat niet om het spel, maar om de nikkers’. Ook de Friezen en Vlamingen werden op deze manier aangepakt. ... Red.: Iets dat aangaande Surinamers kort na die tijd onmogelijk werd gemaakt, en wat betreft de overlast door allochtone immigranten weer even later. Uit: De Volkskrant, 26-09-2007, hoofdredactioneel commentaar 10 september 2001 komt nooit meer terug ... In de jaren tachtig en negentig was de ongebreidelde immigratie een issue waarover geen redelijke discussie mogelijk bleek. De instroom van nieuwkomers moest als een gegeven worden aanvaard. Asielzoekers, van wie velen achteraf niet de politieke vluchteling bleken te zijn waarvoor zij zich uitgaven, mochten geen inzet van verkiezingen zijn, zo heette het. Wie wel eens twijfelde aan de goede bedoelingen van een vreemdeling, was fout. ... Red.: Andere, aanverwante, club: Uit: De Volkskrant, 05-04-2008, door Jean-Pierre Geelen Wereld van alto’s, ano’s en vago’s Vijftien jaar was Katja de Bruin eindredactrice van de jeugdrubriek Achterwerk, van de VPRO-gids. Over haar ervaringen schreef ze een boek. ‘Elke Marokkaanse achternaam werd door mij juichend binnengehaald.’ ... Ze kwamen allemaal af op de ongeschreven spelregel: hier kan een kind van 8 tot 20 zichzelf zijn en, al is het vaak anoniem, zijn diepste geheimen en worstelingen prijsgeven. Dat werkte, al was het niet altijd tot ieders tevredenheid. Wekenlang sleepte de discussie na brieven van half-Marokkaanse meisjes die hun hart luchtten over de strubbelingen met hun strenge vader. Een Amsterdams meisje klaagde dat ze in het zwembad steeds in haar kont werd geknepen door Marokkaanse jongens. Het was nog vóór Paul Scheffers multiculturele drama en nog vóór Fortuyn. VPRO-leden reageerden geschokt: ‘Waar was het ‘linkse geweten’ van de VPRO gebleven?’ De Bruin: ‘Onzin natuurlijk. Het waren gewoon concrete problemen.’ Zelfs een Kamerlid klaagde, en vroeg haar te bewijzen dat ze de brief niet verzonnen had. Wie? Ze zweert het: ‘Ik weet het echt niet meer, niet eens meer zijn partij. Gewoon vergeten.’ ... Uit: De Volkskrant, 25-07-2008, hoofdredactioneel commentaar Immigratiebeleid op losse schroeven gezet ... Immigratie die niet aansluit bij de noden van de arbeidsmarkt komt neer op het importeren van een onderklasse. De ongebreidelde gezinshereniging van de vorige eeuw heeft tot grote integratieproblemen geleid. Hierin ligt de rechtvaardiging van het aan banden leggen van de gezinsvorming. Dat rechters de deugdelijkheid van de wetgeving aan de kaak stellen, is op zichzelf nuttig en zinnig. Hopelijk leidt reparatie tot een nieuw regime dat even effectief is als het oude. Red.: Iets dat tot voor kort absoluut niet gezegd mocht worden, en zelfs nu nog in de reactieruimte enige furore veroorzaakte. Ruim ene jaar van felle debatten, en sterke winst voor de PVV, verder: Uit: De Volkskrant, 21-11-2009, hoofdredactioneel commentaar Een nieuwe consensus Tussentitel: Van der Laans brief over integratie is een verademing ... Minister Van der Laan van Wonen, Wijken en Integratie ... Niettemin onderscheidt Van der Laans brief zich in directheid, zakelijkheid en helder taalgebruik van alle voorgaande overheidsdocumenten over dit onderwerp. Het stuk kan als basis dienen voor een brede consensus over de weg naar wat de PvdA-bewindsman noemt ‘een samenleving waarin iedereen meedoet en meetelt’. ... De kern van de boodschap van het kabinet aan ‘nieuwe Nederlanders’ (het woord allochtoon wil Van der Laan terecht niet meer horen) is dat ze ondubbelzinnig voor Nederland moeten kiezen. Gebroken wordt met de doctrine van de wederkerigheid: van de nieuwkomers wordt een grotere inspanning verwacht zich aan Nederlanders aan te passen dan omgekeerd. Investeren in Nederland betekent bovendien niet alleen kennis opdoen van taal en cultuur, maar moet ook letterlijk worden opgevat. Stuur niet al je geld naar Marokko of Turkije, maar koop een huis in Nederland. ... Red.: Twee stappen: er wordt toegegeven dat de praktische loyaliteit van Marokkanen en Turken grotendeels in het culturele achterland ligt. En het volstrekt idiote idee van wederkerigheid wordt opgegeven. Maar in de praktijk wordt er nog niets gedaan. Daarvoor moeten er weer nieuwe dingen gebeuren. Op één ding na:
Hetgeen de allochtonen massaal omzeilen door huwelijksroutes via België en dergelijke. Het zoveelste blijk van hun loyaliteit: totaal niet aan Nederland. Terug naar de politieke correctheid: Uit: De Volkskrant, 10-04-2010, door Kim van Keken en Remco Meijer Vroeger was niet alles beter Samen zaten ze een halve eeuw in de Tweede Kamer: Remi Poppe, Johan Remkes, Kees Vendrik en Bas van der Vlies. 'Politiek is argumenten wegen .' ... Remkes: 'Ik signaleer wel dat eind jaren tachtig, begin jaren negentig de andere kant van de mondialisering, de micronarigheid, veel en veel te laat op de politieke agenda is gekomen. Sommige buurten zijn in drie, vier jaar totaal veranderd. De SP heeft dat overigens wel scherp in de gaten gehad. Dat moet ik zeggen.' Van der Vlies: 'Neem het gevoelige thema van de multiculturaliteit. Ik heb de tijd meegemaakt dat het not done was daar al te kritisch over te zijn. Het moest als een verrijking van de samenleving worden beschouwd. Het heeft een hele tijd geduurd voordat we daar doorheen kwamen en bepaalde schaduwkanten wisten te benoemen.' Poppe: 'In de jaren tachtig - we zaten nog niet in de Kamer - deden wij onderzoek naar wat je nu probleemwijken noemt. Daar maakten we een nota over, Gastarbeid en kapitaal. Toen werden we verketterd, van GroenLinks tot de Partij van de Arbeid. In de gemeenteraad van Vlaardingen, waar ik toen zat, kreeg ik een motie aan mijn broek. We zouden racistisch zijn.' Remkes: 'Hetzelfde in 1995, toen de VVD een eclatante verkiezingsoverwinning behaalde en partijleider Frits Bolkestein die. micronarigheid aan de orde stelde. Toen werd hij, de dag na de Statenverkiezingen, door Jacques Wallage van de PvdA ter verantwoording geroepen. Omdat hij in de verkiezingscampagne verkeerde dingen zou hebben gezegd. Zo was het toen nog.' ... Tussenstuk: CV's Remi Poppe (71) SP-Kamerlid 1994-2002 en 2006-2010. En nu? 'Ik ga op de achtergrond door, in de hoop dat dat aan de voorgrond ten goede zal komen.' Johan Remkes (58) VVD-Kamerlid 1993-1998 en 2006-2010. En nu? 'Daar ga ik de komende tijd rustig over nadenken. Ik zal het zoeken in de publieke en semipublieke sfeer.' Kees Vendrik (47) GroenLinks-Kamerlld 1998-2010. En nu? 'Hard werken, niet zeuren, lol maken. Waar en hoe? Geen idee.' Bas van der Vlies (67) SGP-Kamerlid 1981-2010. En nu? 'Aandacht voor gezin en familie. Plus enkele functies in besturen en het kerkelijke leven.' Red.: Uit betrouwbaarder bron dan een SGP-Kamerlid kunt u het niet krijgen ... Uit een serie gesprkken over de toestand van Nederland: Uit: De Volkskrant, 10-04-2010, door Marc Peeperkorn Een serie gesprekken over de stand van ons land (deel 6) Van gidsland naar gistland Vandaag: Geert van Istendael , schrijver, dichter | Nederland is weergaloos exotisch. Verslaafd aan trends maar ondertussen geobsedeerd door de eeuwige consensus. De Belg Geert van Istendael houdt van ons land. ‘Lieve Nederlanders, veracht jezelf niet.’ ... Niettemin: wat is leuker in Nederland sinds het begin van deze eeuw? ‘Een van de leukste dingen, zonder leedvermaak, is dat Nederlanders minder zelfverzekerd zijn geworden. Vroeger was dat van beton, verschrikkelijk! Nu bestaat er onzekerheid. Eindelijk geven jullie die domme notie van gidsland op. Toen Paul Scheffer in 2000 over het multiculturele drama schreef, werd hij voor fascist uitgemaakt. Tien jaar later klinkt het weifelend: integratie, hoe moet dat? ... Red.: In Nederland was het heel erg - in het buitenland is het nog steeds heel erg: Uit: De Volkskrant, 01-05-2010, column door Martin Sommer Bij ons is mevrouw Duffy beter af ... In Groot-Brittannië is men deze week heel wat minder zachtzinnig met Gordon Brown omgesprongen. Daar spraken de media van de ‘gaffe van Gordon’. ... Op campagne had de premier mevrouw Duffy, een Coronation Street-achtige verschijning, aangehoord over haar zorgen: de immigratie uit Oost-Europa. ‘Very good to meet you’, sloot Brown af. Terug in de dienst-Jaguar, reversmicrofoontje nog aan, gaf hij eerst zijn medewerkers de volle laag omdat hij met deze mevrouw was geconfronteerd – a disaster. Om daarna de mevrouw in kwestie af te schilderen als ‘a sort of bigoted woman’. Een bekrompen, intolerante vrouw. ... Op het blog van The Economist schreef een lezer dat je ‘kennelijk tegenover de prime minister het onderwerp immigratie niet te berde kunt brengen zonder een fascist te zijn’. Dat niveau zijn we in Nederland toch wel ontstegen, moest ik verbaasd vaststellen. En ik al die tijd maar denken dat het districtenstelsel politici noodzaakt zich serieus in de zielenroerselen van hun kiezers te verdiepen. Wel, tot op zekere hoogte is dat ook zo. Tijdens het televisiedebat donderdagavond haastten alle drie de politieke voormannen, Brown, Clegg en Cameron, zich om het met elke vragensteller uit de zaal eens te zijn die vond dat hij te veel belasting betaalt. Alles om de kiezer te behagen. Behalve dan als het over immigratie gaat. Vlak voor het televisiedebat zag je hoe Brown een bezoekje bracht aan een fabriek in Birmingham. Een werknemer zei wat bedremmeld dat de mensen toch heus moeite hebben met zoveel nieuwkomers. Brown: ‘We hebben nu het puntensysteem.’ Dat was het dorknoper-antwoord van de premier. Terwijl 80 procent van de Britten, zo liet de Engelse TNS-Nipo zien, vindt dat het land wordt overspoeld door immigranten en de standaardfrase op straat is dat men ‘het oude Groot-Brittannië niet meer herkent’. Reken dus maar niet op het districtenstelsel als het gaat om kritiek op het immigratie- en integratiebeleid. Hoe dat zit, bleek vlak voor het grote tv-debat. Het commentariërende paneltje, keurig samengesteld uit een Conservatieve, een Labour- en een LibDem-vertegenwoordiger, vond gedrieën dat dit ‘zeer sensitieve thema’ niet in de verkiezingsstrijd thuishoorde. Als de grote partijen een stilzwijgende afspraak hebben om over dé hedendaagse sociale kwestie te zwijgen, dan helpt er geen parlementair stelsel aan. Dat was ooit in Nederland ook zo, toen Frits Bolkestein voorstelde samen met de andere grote partijen de problemen van de multiculturele samenleving op de agenda te zetten. Hij ving bot en deed het vervolgens in zijn eentje. Dat was twintig jaar geleden. Het heeft een tijd geduurd, en Bolkestein kreeg een en ander voor zijn kiezen, maar het is uiteindelijk wel gebeurd. Voor de Britse kiezers resteert op dit vlak momenteel de British National Party. En als we toch aan het vergelijken zijn, dan mogen we in Nederland onze handen dichtknijpen met de PVV en Geert Wilders. ... Red.: Weer een ernstig geval dat ook, deels, op de schreden terugkomt: Uit: De Volkskrant, 21-05-2011, door Jaap Stam Interview | Andrée van Es, wethouder in Amsterdam 'Ik probeer Amsterdam hoffelijker te maken' Ze heeft haar politieke carrière weer opgepakt. Den Haag werd Amsterdam, en de idealen zijn gebleven. 'Vechten voor menselijke waardigheid is de rode draad in mijn leven.' ... Andrée van Es (58, GroenLinks) maakte na twintig jaar haar rentree in de politiek. Sinds een jaar is ze wethouder van Amsterdam. Ze gaat over werk, inkomen en participatie, diversiteit en integratie, inburgering en bestuurlijk stelsel. ... In 1973 werd Van Es politiek actief, toen in Chili de socialistische president Allende werd vermoord. Van 1980 tot 1989 zat ze in de Tweede Kamer voor de PSP, de Pacifistisch-Socialistische Partij, die opging in GroenLinks. Daarna volgden betrekkingen in zo'n beetje alle sectoren van de samenleving, behalve het bedrijfsleven. In de Kamer maakte ze naam als strijdster voor de rechten van minderheden, vluchtelingen en asielzoekers. 'Vechten voor menselijke waardigheid is de rode draad in mijn leven.' In haar eentje kon ze het premier Lubbers moeilijk maken als die iets over vreemdelingen had gezegd wat haar niet beviel. ... Red.: Samengevat: de vreemdeling, asielzoeker en immigrant is een inherent deugend mens, en als groep zijn ze dus duidelijk superieure aan de discriminerende en racistische autochtonen die dat soort mensen wat minder ziet zitten. Pure ideologie. Want Van Es op diverse manieren op de maatschappij heeft uitgeleefd. Maar nu is er enig voortschrijdend inzicht:
De reden voor plaatsing hier: erkenning dat men in één opzicht fout is geweest: het niet stellen van eisen. natuurlijk geldt dit ook ook voor alle andere aanverwante ideeën van Van Es cum suis. Omtrent de gelijkheid in beschaving van allochtonen, bijvoorbeeld:
Wat niets anders is dat het pogen tot beschaven van die achterlijke moslims. Wat tot nu toe al;tiojd ook op een hoffelijke manier is geprobeerd, en tot de huidige wantoestanden heeft geleid:
Dat is vermoedelijk een leugen, want de redactie, die dat soort zaken redelijk nauwkeurig volgt, heeft er nog niets van opgevangen. Hetgeen bevestigd wordt door deze opmerking, weggelaten uit het laatste citaat:
Het zal misschien ooit eens een keertje zijn gebeurd. Staande tegenover talloze gevallen van Marokkaans lastigvallen Hopeloos, zo'n opmerking. Nog een teken van een lichte verandering van de tijden: Uit: De Volkskrant, 09-09-2011, door Sterre Lindhout en Paul Onkenhout Lollig / lullig Wat kan nog wel, wat kan niet in cabaret? 'Angst voor de gevolgen, dat is nieuw.' 9/11 of geen 9/11, voor cabaretiers zijn de grenzen van de grap nog steeds uiterst rekbaar, zegt de deskundige. 'In principe is alles mogelijk, kan alles worden gezegd, zeker als je het niet erg vindt om overhoop te worden geschoten. En gearresteerd word je tegenwoordig niet zo snel meer.' Met liefde neemt oud-cabaretier Jacques Klöters, publicist en presentator van De Sandwich op Radio 5 Nostalgia ... Begin jaren tachtig vond de omslag plaats, 'een enorme versplintering in het denken, in de samenleving én in het cabaret.' Het gevolg, volgens Klöters: 'Cabaret is de kunst van de persoonlijkheid geworden. Iedereen kan zeggen wat hij wil. Er bestaan geen maatschappelijke remmingen meer.' Voordat het zover was, vond het ene na het andere incident plaats, in theaters of op televisie. Wat ooit geruchtmakend was, is tegenwoordig vaak voor niemand meer aanstootgevend. Klöters wijst op een liedje van de Rotterdamse theatergroep De Berini's uit 1994, waarin met spijt wordt vastgesteld dat het karakter van de buurt door de komst van buitenlanders is veranderd. 'Een vrouw zingt dat ze haar loopje kwijt is. Haar buren zijn verhuisd en er worden vreemde talen gesproken. Het was een nogal lullig liedje, maar destijds werd het in linkse kringen bijna als racistisch gezien, als een aanval op het correcte denken. In Nederland kwam een nieuw soort gevoeligheid op.' ... Red.: Nou, die was er allang, en is nog lang gebleven. Zelfs nu is hij nog zeer sterk:
In welk programma alom getuigd werd van een stinkende en ronduit walgelijke vorm van politieke-correctheid 
.Zomaar weer een onthulling, in het kader van het verraad dat de PvdA wil gaan plegen door alles in te leveren om te mogen regeren met Rutte, in 2012: Uit: De Volkskrant, 16-10-2012, door Jan Tromp Tikje stijf en loyaal als een blindengeleidehond Samen met makker Diederik Samsom hekelde hij tien jaar geleden het regentendom in zijn PvdA. Nu zit Jeroen Dijsselbloem zelf aan de knoppen. In de formatie. En straks als minister. Tussentitel: De snaken kwamen met oplossingen die haak stonden op het multiculturele denken in de PvdA ... Ze wilden te werk gaan als ingenieurs. Ze trokken letterlijk rode overalls aan en fleecetruien van de waarachtige werkman. Zo gingen ze op pad. Het plezier spatte ervan af. Wat hen bond was de methode, de aanpak. ... Dijsselbloem was de strateeg, Depla de verbindende factor met de fractie en Samsom de wandelende encyclopedie - ook toen al kende hij de spreadsheets vol cijfers van de rijksbegroting uit zijn hoofd. Hun methode was die van de praktische politiek. Geen dogma's, geen taboes en al helemaal geen eigendunk. Ze wilden de problemen ter plekke opzoeken en aanpakken. De Fortuyn-revolte had op pijnlijke wijze het tekort aan legitimiteit van de oude politiek blootgelegd. Ze vonden dat veel fractiegenoten - zeg maar de kring rondom fractievoorzitter Ad Melkert - krampachtig reageerden. Het was zaak de mensen in het land te vragen naar hun concrete problemen en thuis te komen met concrete voorstellen voor verandering. Zo bezochten ze in Arnhem een wijk in achterstand. Voor dit soort buurten gold als partijlijn dat de deprimerende woningen uit de wederopbouw snel moesten worden opgeruimd en vervangen door frisse nieuwbouw. De ingenieurs keerden terug naar Den Haag met een ander verhaal: niet de huisvesting, maar het schuim op straat vormde het grootste probleem voor de buurt; de bewoners wilden in de allereerste plaats veiligheid. In Eindhoven begaven ze zich onder allochtonen. Ze zagen hoe Turkse vrouwen door hun Turkse mannen achter de Hollandse geraniums werden gehouden. Terug in Den Haag pleitten de ingenieurs onder de collega's voor verplichte inburgering van Turkse vrouwen om aan het huisarrest van hun mannen te ontsnappen. Hun voorstellen zetten kwaad bloed. Dijsselbloem en de zijnen kwamen met oplossingen die haaks stonden op het multiculturele denken in de PvdA. Daarnaast en misschien wel daarenboven bemoeiden de snaken zich met onderwerpen die in de portefeuilles zaten van gearriveerde collega's. De uitbarsting kwam tijdens een fractieweekend in Noordwijk, begin 2003. Jeroen Dijsselbloem was het mikpunt van de oude hap. Vooral hij kreeg het om zijn oren. Wie hij wel dacht dat hij was? Waarom hij zo oncollegiaal optrad? Waar hij de arrogantie vandaan haalde te menen dat hij van elk deelterrein verstand had? Hoe hij erbij kwam te pleiten voor een harder integratiebeleid, voor verplichte inburgering? Het liep hoog op. Mannen schreeuwden en tierden, vrouwelijke Kamerleden liepen huilend rond. ... Red.: De reactie van in de harde werkelijkheid verzopen ideologen. Weer een stem uit het "verre" verleden: Uit: De Volkskrant, 09-03-2013 door Jan Tromp 'Als ik het over mocht doen, werd ik kleuterjuf' Tom Pauka vertoefde onder de machtigen. Veertig jaar was hij politiek adviseur van PvdA-politici als Joop den Uyl ('van hem hield ik'), Wim Kok ('moeilijke man') en Wouter Bos ('intellectueel grandioos'). ... Hij herinnert zich de reactie van Kok op het nieuwsfeit dat marechaussees in de treinen controleerden op huidskleur. Kok had gezegd: hoe moeten ze het anders doen? Pauka: 'Kom op, zei ik, je bent een sociaal-democraat, sta op de bres voor de rechtsstaat.' ... Red.: Het principe van de rechtstaat zegt dat je verdachten oppakt op hun daderprofiel. En het uitluiten van etnie van dat profiel is naast politieke-creectehid ook nog racisme. Oh ja, politieke correctheid heeft niet alleen betrekking op allochtonen enzovoort, maar ook op diverse andere zaken: De Volkskrant, 20-01-2006, boekrecensie door Ranne Hovius Tussen brein en geest Schizofrenie is een verwoestende, goeddeels onbegrepen ziekte. Voor de beste behandeling blijft het pendelen tussen biologische en psychologische factoren. Leed verzachten is essentieel. ... Slechts eenmaal in de geschiedenis van de psychiatrie raakte iedere nuance uit het oog verloren en kwamen alle psychotische patiënten met een formidabele zwaai van de pendel in het psychologische kamp terecht. De dreun die de pendel in de rumoerige jaren zestig van de revolutionaire antipsychiatrie maakte, was tot ver buiten de gestichtsmuren te horen. Niet langer ging het om patiënten die ziek waren, maar om de maatschappij die zwakkeren, creatieve geesten en opstandelingen uitsloot door ze krankzinnig te verklaren. Kille moeders, waren dat niet de echte veroorzakers van de psychische ontregeling van hun kinderen? Daar kwam - zoveel wist men zeker - geen biologie aan te pas. En schizofrenie? Dat was een stigmatiserend etiket waar niemand wat mee opschoot. ... Red.: Deze sociologisering van een bio-chemisch defect is typisch voor de politieke-correctheid, die een heftige weerstand heeft tegen ieder vorm van wetenschappelijke wetmatigheid in menselijk gedrag. Het bovenstaande is een psychologisch voorbeeld, maar de meest belangrijke zijn natuurlijk de sociologische, zoals de weigering enigerlei sociologisch mechanisme te zien in het gedrag van allochtonen. Een zelfs nu, 2011, wat onverwachte bekentenis: Uit: De Volkskrant, 01-11-2011, hoofdredactioneel commentaar, door Martin Sommer Dubbele nationaliteit Omdat een dubbele nationaliteit maar bij heel weinig landen problemen oplevert, is een nieuwe regeling niet nodig. ... Het is waar dat er in het verleden veel te slordig is omgesprongen met het uitdelen van Nederlandse paspoorten aan buitenlanders. ... Red.: Enkele miljoenen te slordig. Je zou het zelfs iets anders noemen dan slordig. Zoiets als "cultuurverraad" of "neigend naar misdadig"
.Nog een opmerkelijke erkenning: Uit: De Volkskrant, 21-11-2011, hoofdredactioneel commentaar, door Peter Giesen Strenger straffen Aan een mild strafklimaat is een einde gekomen. Maar het moet niet doorslaan naar de andere kant. Populisten mogen rechters graag afschilderen als softe D66'ers. .... Maar rechters zijn de afgelopen jaren juist zwaarder gaan straffen, blijkt uit onderzoek van de Volkskrant. ... Na de Tweede Wereldoorlog beschouwden confessionele juristen de misdadiger als een dwalende medemens, linkse juristen zagen hem als een slachtoffer van een onrechtvaardige samenleving. Beide groepen geloofden in collectieve verantwoordelijkheid: als een misdadiger in de fout ging, had de samenleving ook gefaald. Bovendien waren zij optimistisch over de mogelijkheid tot heropvoeding. ... Red.: De ogen knikkeren bijna uit de kassen. Nog meer na dit:
Nu hebben de rechters, inderdaad kosmopolitische D66'ers geworden, trouwens nieuwe groepen om te knuffelen: allochtonen en allochtone criminelen
.
Nog een bewijs van de algemene waanzin uit die dagen:
Neurobioloog en arts Dick Swaab
(1944), bekend van de bestseller 'Wij zijn ons brein', geeft vrijdag een
lezing bij de de Leidsche Ganymedes Borrel, het netwerk voor lesbische,
homo- en biseksuele studenten en medewerkers.
Een geparfumeerde scheldpartij, dat 'onkies' ... Een herdenking:
De Hele Pim
Koketterie met pedofielen
Rechten, ook voor pedo's
Niet het hele land ... De onderste tweederde. En dan is het dus per definitie fout.
Het was toen ook onvoorstelbaar ... Voor mensen met gezond verstand. Maar dat was toen en nu nauwelijks tot niet aan te treffen in bestuurlijke, politieke en intellectuele kringen.
Wat men hier en elders bedoelt met 'gewone Nederlanders' is duidelijk: "foute Nederlanders".
Ook zo'n eerder gebruikt argument: "Criminaliteit is niet uit te bannen ...". Dit soort opmerkingen komt niet uit de onderbuik, maar uit de ontstoken appendix - of de geestelijke gierput.
Een vuile leugen. Daar ging het proces niet over, over die eerdere beschuldigingen. Dit proces ging over een specifiek geval, en was aangespannen door de ouders van een slachtoffer, naar aanleiding van verklaringen van de dader. Welke verklaringen duidelijk maakten dat de website van Martijn hem mede to zijn daad had gebracht. Maar dit hoeft niet te verbazen ... Met ideologie in de buurt zijn de brutale en smerige leugens nooit ver weg:
Met naast dus de leugen van 'geen strafbare feiten' nog een andere: voor zo'n verbod zijn absoluut geen strafbare feiten nodig, want naaktlopen is verboden, en er komt geen enkel strafbaar feit aan te pas. Ja, het naaktlopen zelf is strafbaar verklaard, maar dat is dus enkel met een beroep op de openbare orde. Iets dat deze auteur moet weten, en dan dus over liegt. Misschien is hij geen leugenaar in dit geval, maar dan is hij een politiek-correcte onbenul, die zich niet moet bemoeien met de maatschappij, en stoppen met dit baantje. En dit soort pedante commentaren:
Het soort commentaren dat de haat van de gewone mensen voor het pedante journalisten-volk volkomen begrijpelijk maakt. Een erkenning aangaande één van de hoofdterreinen: het nature-nurture-debat: Uit.: De Volkskrant, 31-01-2015, door Guido van Eijck Begrip voor/van pedofilie Wat maakt een pedofiel een pedofiel? Klinisch psycholoog James Cantor, die als een van de weinigen onderzoek doet naar het maatschappelijk zo gevoelige onderwerp, weet na vele MRI-scans precies waar in het brein deze seksuele voorkeur wordt bepaald. ... Biologische verklaringen voor seksuele voorkeuren, om het even welke, waren lange tijd not done. Het tij begon in de vroege jaren negentig te keren toen uit hersenonderzoek bleek dat homoseksualiteit weleens aangeboren kon zijn. 'Het heeft tien tot twintig jaar geduurd voordat iedereen accepteerde dat homoseksualiteit aangeboren is', zegt Cantor, die zelf openlijk voor zijn homoseksualiteit uitkomt. ... Red.: Hier 'lange tijd' staande voor vele tientallen jaren, tot in de huidige tijd, schrijvende 2015, voor mensen als chef-wetenschap bij de Volkskrant: Maarten Keulemans . En
waaraan deze mensen lijden staat ook beschreven - het was een tussentitel:
Wat hier dus is:
Politieke-correctheid is gewoon de moderne vorm van hekserij en heksenjacht. Max Pam heeft er ook een paar leuke termen voor: Uit: De Volkskrant, 17-06-2015, column door Max Pam Politieke correctheid is een dier met grote oren ... En dan de biochemicus en Nobelprijswinnaar Tim Hunt, die in Zuid-Korea over vrouwelijke laboratoriummedewerkers heeft gezegd: 'Er zijn drie bezwaren. Je wordt verliefd op ze. Ze worden verliefd op jou. En wanneer je ze kritiseert, beginnen ze te huilen.' Een oud grapje, waarvan vermoedelijk alleen de eerste twee zinnen waar zijn. Maar het maakte Hunt in een klap tot een wetenschappelijke paria die overal werd ontslagen. Hunts vrouw, ook een vooraanstaand onderzoeker, werd nog diezelfde dag gebeld. Of ze even aan haar man wilde doorgeven dat hij niet meer welkom is op de universiteit. De moraalridders van de Twitterinquisitie hadden weer eens hard toegeslagen. Dat Richard Dawkins en Boris Johnson een goed woordje deden voor Hunt maakte al niet meer uit. Johnson verwees nog naar een onderzoek dat aangetoond zou hebben dat vrouwen nu eenmaal meer huilen, maar daar sprong een vrouwelijk Lagerhuislid van Labour bovenop, zodat het misverstand tussen de geslachten weer tot olifantproporties werd opgeblazen. Politieke correctheid is een dier met grote oren, lange tenen en een slurf als een megafoon. ... Red.: En de Angelsaksische landen heeft hij al bijna helemaal vertrapt. Een ander geliefd artikel uit de politieke-correctheid is "Uiterlijk kan geen rol spelen" - want stel je voor: voor je het weet heb je het over etnie dus ras dus racisme en iedereen weet dat racisme begint met het idee van blanken dat er verschil bestaat tussn blanken en niet-blanken. Dus het was n enromschok toen wetenschappelkijk ondrzomlit zien dat "uiterlijk kan geen rol spelen" volstrkte onzin was, wat in diverse versies al enige jaren in de populair-wetenschappelijke pers had gestaan. Tot het uiteindelijk in een verdekte vorm ook de politiek-correcte Volkskrant haalde: Uit: De Volkskrant, 18-04-2015, door Maarten Keulemans De week in de wetenschap Naar Washington? Kansloos natuurlijk, die Hillary Clinton. Maar dat weten alleen wetenschappers. Als alzheimerpatiënten, verslaafden en zwarten het kunnen, zo zal ze gedacht hebben, dan kan ik het toch zeker ook? En dus richtte Hillary Clinton de blik op het Witte Huis en kon het plussen en minnen beginnen: is ze niet te arrogant, weet ze genoeg van economie? Terwijl de olifant in de kamer een andere is: geen slurfje. Mevrouw Clinton is een mevrouw. En hoewel mensen graag denken dat kiezers verstandige lieden zijn die kiezen met hun verstand, blijkt dat in onderzoek na onderzoek domweg niet het geval. Zeker in landen zoals de VS, waar men zich bedreigd voelt door den vreemde en voortdurend oorlogjes voert, heeft de mensenkudde een subtiele maar onmiskenbare hang naar mannelijke leiders. Grote, bonkige kerels met hoekige kaken en een zware, bassende stem. Een brede Bokito - ons oerinstinct geeft ons in dat je bij dat soort types veiliger bent. Een van de overtuigendste experimenten in het genre vind ik de proef waarbij men kinderen (kinderen!) tijdens het gamen paren portretten voorlegde van Franse presidentskandidaten. Wie zouden ze als kapitein van hun schip willen? De kinderen kozen consequent de kandidaat die ook in het echt had gewonnen, vaak nog met de marge uit de echte verkiezingen ook. ... Red.: En uit dat laatste volgt onmiddellijk dat er slechts één enkele dominante invloed is: het uiterlijk! En de weerstand tegen de feiten is zo sterk, dat ze het nog maar nauwelijks kunnen geloven, dus het nog maar eens een keertje herhalen - alsof om zichzelf te overtuigen: Uit: De Volkskrant, 07-11-2015, door Maarten Keulemans Experiment | Apenrots Amerika The presidential face 2016 Een jaar voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen beginnen we een experiment. De (evolutionair) psychologen tegen de politicologen: wie doen betere voorspellingen over de strijd? Oftewel: laat de kiezer zich leiden door inhoud of uiterlijk? Wat zeggen ze eigenlijk tegen mensen die hoofdschuddend zeggen: ja hoor, het zal allemaal wel, jullie denken toch niet écht dat we onze leiders kiezen op gevoel? Hoogleraar evolutionaire psychologie Mark van Vugt en zijn Amerikaanse promovendus Allen Grabo (beiden VU Amsterdam) wisselen een korte blik uit. Een oogopslag van: o-nee-daar-gaan-we-weer. Tientallen wetenschappelijke studies schreef Van Vugt over het onderwerp. Het vermakelijke boek De Natuurlijke Leider, in meerdere talen beschikbaar. Talloze columns, opiniestukken, populair-wetenschappelijke verhandelingen. En dan is daar weer zo'n journalist die de vraag stelt: is politiek niet een zaak van het verstand? Nou: tot op zekere hoogte. 'Misschien de fascinerendste demonstratie vond ik een Zwitsers experiment waarbij men kinderen van 5 tot 13 jaar naar portretten liet kijken: wie zou jij als kapitein van je schip willen?', neemt Grabo het woord. 'Wat de kinderen niet wisten, was dat dit portretten waren van echte, verkiesbare parlementsleden in Frankrijk. En wat bleek: hun antwoorden kwamen nauw overeen met de werkelijke verkiezingsuitslag. Dit waren kinderen, in een heel ander land!' Of kijk eens hiernaar. Grabo, een vlot geklede en gekapte Amerikaan die promotieonderzoek doet naar het onderwerp charisma, opent zijn laptop en laat een aantal willekeurige paspoortfoto's langsflitsen. Smalle en brede gezichten, grote en kleine, dun en dik - de variatie in vorm is enorm. 'Maar kijk nu eens naar déze gezichten', kondigt hij aan. Er komen foto's van presidentskandidaten langs. Klik, klik, klik: je ziet het meteen. Of ze nu Republikein zijn of Democraat, uit het zuiden komen of uit het noorden: hun gezichtsvorm is ruwweg hetzelfde. Symmetrisch, recht, mannelijk. Een stevige kaak. 'Dat suggereert dat er in het voortraject al selectie op de kandidaten heeft plaatsgevonden', zegt Grabo. Dan opent hij een programma dat verschillende gezichten in elkaar laat overvloeien - 'morphen', in jargon. Aan de ene kant president Barack Obama. Aan de andere kant Mitt Romney, Obama's rivaal in 2008 en 2012. 'Moet je kijken', zegt Grabo en hij schuift de overvloeiknop heen en weer, van Obama naar Romney en van Romney weer terug naar Obama. 'Het is gewoon haast eng. De vorm van hun gezichten verschilt helemaal niet zo veel van elkaar.' Natuurlijk is politiek een kwestie van inhoud en van standpunten, zegt Van Vugt. Maar dat is maar één kant van het verhaal. Hoe minder we nadenken, des te meer we terugvallen op ons gevoel, ons instinct. 'Je moet begrijpen', zegt hij, 'dat mensen al honderdduizenden jaren in groepen leven. En net als alle sociale diersoorten, lijkt ons prehistorische verleden ons een voorkeur te hebben meegegeven voor bepaalde type leiders.' Dat zijn heus niet alleen maar stoere alfamannetjes met een lage stem en een pronte kinnebak, benadrukt hij. In tijden van interne spanning neigen we bijvoorbeeld meer naar een vrouwelijke moederfiguur, toonde hij aan in het lab. En als het gaat om situaties waarin wijsheid belangrijk is - denk aan het leiden van een bedrijf - neigen we weer wat meer naar oudere mannen en vrouwen. 'Besef hoe onlogisch dit eigenlijk is', zegt Van Vugt. 'De oudste hoeft natuurlijk helemaal niet de verstandigste te zijn. Maar dit is hoe de evolutie werkt. Onze hersenen zijn ontworpen om snelle beslissingen te nemen. Dus ga je af op maar een of twee aanwijzingen, die het gehele plaatje samenvatten.' Je ziet een jonge leider en denkt 'verandering'; je ziet een oudere leider en denkt 'wijsheid'; je ziet een vrouw en je interne stem zegt 'zorgzaamheid', het gaat vanzelf. 'Ik denk dat dit veel verder doorwerkt dan de meeste mensen beseffen.' Toen Van Vugt onlangs een wetenschappelijk artikel publiceerde waarin hij het leiderseffect weer eens samenvatte, besloot de wetenschapsredactie van de Volkskrant hem uit te dagen voor een ludieke krachtmeting. Zouden hij en zijn team verkiezingsuitslagen beter kunnen voorspellen dan iemand uit de politicologie? ... Red.: Met een variant op een oud volksgezegde: "Politieke-correctheid is erger dan de derdedaags koorts". In Keulen is de massa-aanranding van oud-en-nieuw 2015-2016 geweest, waardoor de beerput in Duitsland deels openging. Deels, want er waren nog veel ontkenningen van "politiek-correct toedekken" -want: "Het duurde 'maar' vier dagen voor het gebeuren via internet en lokale media naar buiten kwam". Maar met als gevolg dat ook in andere landen er ineens in de archieven gezocht mocht worden. Met onweerlegbare bewijzen van de politieke-correctheid: Uit: De Volkskrant, 12-01-2016, column door Fokke Obbema Zweedse politie verdoelde aanrandingen Tussentitel: Klachten van meisjes van 12 over Afghanen op muziekfestival werden stilghouden Zweden is in de ban van een affaire over grootschalige aanrandingen in 2014 en 2015 tijdens een Stockholms muziekfestival. De verdachten waren hoofdzakelijk jonge Afghanen. De Zweedse politie wordt ervan beschuldigd de zaak, met vorig jaar vijftig verdachten, te hebben toegedekt. De politie kreeg tijdens het festival van vorig jaar twintig klachten, hoofdzakelijk van tienermeisjes. Sommige slachtoffers waren 11 of 12. Vervolging bleef uit. ... Extra schadelijk voor de Zweedse politie is dat er in 2014 een politieke afweging is gemaakt om de affaire stil te houden. In de krant Dagens Nyheter erkent politieman Peter Agren, verantwoordelijk voor het festival van 2014, dit: 'Een pijnlijk punt. Soms durven we niet te vertellen hoe het is, omdat we denken dat het de Zweden Democraten in de kaart speelt'. ... Red.: Dat dit via die krant naar buiten komt, is een voorbeeld van damage control: het is deze en dit soort media die de kern zijn van het verschijnsel:
De Volkskrant, van een soortgelijke signatuur, ontkent ook keihard dat ze politiek-correct is. Kan ook moeilijk anders, want erkenning van politieke-correct zijn is erkennig van disfunctioneren. En, dit is Europa-wijd:
En in Nederland is de ontkenning een kwestie van openlijk beleid:
Terwijl er al tientallen jaren aanwijzingen zijn dat etniciteit cruciaal is: de gevangenissen en Opsporing Verzocht bulken van de allochtonen
.Max Pam, die al eerder een bijdrage had geleverd, doet hernieuwd een boekje open: Uit: De Volkskrant, 13-01-2016, column door Max Pam Klimaat van verzwijgen ontstaat geleidelijk ... Na jaren van normalisering, waarin waarheid en recht steeds meer binnen handbereik leken te komen, wordt Noord-Europa opeens geconfronteerd met een golf van aanrandingen en verkrachtingen. Maar ineens lijkt misbruik niet meer bespreekbaar. In Duitsland en Zweden hield men het liever stil, omdat er steeds migranten bij betrokken waren. Of het ging om asielzoekers, vluchtelingen of gewoon om buitenlanders van Arabische, Afghaanse dan wel Noord-Afrikaanse afkomst is twee weken na nieuwjaar 2016 nog niet duidelijk. Duidelijk is wel dat instanties weinig zin schijnen te hebben in de precieze feiten, want als ik het goed begrijp, worden 'bepaalde groepen in de kaart gespeeld' als de waarheid op tafel komt. Dat grenst aan het ongelooflijke. Uitgerekend in Zweden, waar je al zo'n beetje strafbaar bent als je naar een prostituee kijkt, uitgerekend in het land dat bereid is een jarenlange uitputtingsslag te voeren om Julian Assange voor het gerecht te krijgen, uitgerekend daar lijken aanranding en verkrachting op grote schaal te zijn toegedekt. Politieke correctheid - wat dat ook moge zijn - kan terecht zijn. ... Red.: "Noem eens een voorbeeld..." Dat er niet één bij staat, is omineus. Er wordt er vermoedelijk geen genoemd, omdat degene die Pam kon bedenken, weerlegd kunnen worden. Kortom: als ze er zijn, zijn ze (uiterst) zeldzaam. En dit:
... is dus zeker een leugen: het is zeker niet 50-50. Pam reikt zelf nog wat bewijzen aan:
Zie de uitgebreide verzamelingen van voorbeelden van dit verschijnsel hier
. En dat is dan die sector van de bestuurlijke elite waar je nog de meeste
objectiviteit zou kunnen verwachten ...Pam geeft ook nog een beschrijving van hoe het proces werkt:
Enzovoort ... Al die verhalen over "Discriminatie!!!", "Racisme!!!" enzovoort, komen op dezelfde manier tot stand. Net als die over de waarde van (im) migratie, de multiculturele samenleving, diversiteit, verrijking, enzovoort. Nog een politiek-correcte denkzombie die zichzelf ontzettend "Goed!" en "Slim!" vindt, want schrijvende voor De Correspondent, ook wel "De Correspondant" geheten: Uit: De Volkskrant, 16-01-2016.
Immigratiedebat op scherp na 'Keulen'
Is Keulen een 'kantelmoment'? Volgens de Duitse krant FAZ en
socioloog Herman Blom verliest Merkel de greep op de immigratie. The
Economist vindt dat ze alle zeilen moet bijzetten: 'Het morele imperatief is
onveranderd.'
Het was ook niet waar. Dat wil zeggen: dat er door iemand beweerd is dat "alle andere mannen wel deugen". Dat is een typische stroman 
van politiek-correcten.
Precies: dat was het algemeen hoorbare geluid.
Een paar uit een eindeloze stroom.
Heulemaal niet. Dat geldt alleen voor poilitiek-correcten. Maar dat is hij, dus hij gaat het uitvoerig uitleggen:
Tjonge, en dat van een ex-politicus die zichzelf slim acht ... Maar dat is allemaal nodig om dit te kunnen zeggen:
Tja ... Maar ondertussen hebben we, hoe uitvoerig ook, toch weer een glasheldere erkenning van het bestaan van politieke-correctheid. Nog wat aanvullend commentaar: De Volkskrant, 22-01-2016, ingezonden brief van Ruud Maltha, Berghem (Oss) Politieke correctheid 2 Een uitstekende column van Wouter Bos over de politiek correcte techniek van het verbreden van een probleem, zodat het vanzelf als het ware verdwijnt. Echter, in de recente discussie over 'Keulen' werd nog een andere, zeer effectieve techniek gebruikt, namelijk het tegenovergestelde. Je focust op die ene persoon, het individu, en zegt dan dat die zijn (of haar, toch een beetje correct blijven..) verantwoordelijkheid voor de daad niet ontlopen mag en door het strafrecht hard aangepakt moet worden. Het resultaat is precies hetzelfde: de groep, en daarmee het probleem, verdwijnt uit beeld! De Volkskrant, 22-01-2016, ingezonden brief van Fop Ottenhof, Leiden Politieke correctheid 4 Wat een mooi voorbeeld van politieke correctheid levert Wouter Bos in zijn gelijknamige stukje. Bij het bekend worden van de Keulse Affaire is namelijk zijn eerste gedachte 'o nee, nu krijgt Wilders gelijk'. Kijk, dan heb je het politieke gedachtengoed pas echt in je vezels zitten. Prachtig! Red.: Tjonge ... Zou het ook allemaal beklijven ...? Nog eetje: Uit: De Volkskrant, 05-02-2016, rubriek Stekel, door Sander van Walsum Streng is goed Er zijn van die woorden die met het verstrijken der jaren een heel andere lading krijgen. 'Streng' is zo'n woord. Nog niet zo heel lang geleden stond je er gekleurd op als je op enigerlei wijze met strengheid in verband werd gebracht. ... Red.: Dat wil zeggen: als je iets anders voorstelde dan het "Alles moet kunnen" van de linksige politieke-correctheid, was je meteen een potentaat, fascist en nazi .
De figuur erkent het:
Maar hij liegt er toch nog bij. Door het gebruik van de verleden tijd:
Want dit is nog steeds diezelfde afkeuring. Met als specifiek voorbeeld:
Twee leugens: dat beleid dat men zegt te hebben, is niet het daadwerkelijke beleid, en dat daadwerkelijke beleid is van de soort "dronken doodrijder krijgt verkeersboete": iedereen die de grens overkomt krijgt opvang in plaats van dat alle Albanezen, Pakistani, Afrikanen (licht- en donkergetint) enzovoort onmiddelijk het land uitgezet worden. En ten tweede is het beleid dat men zegt te hebben niet streng, maar van de soort "dronken doodrijder krijgt taakstrafje", omdat een echt streng beleid ook alle moslims moet weren, wegens gebleken veroorzakers van onoverkomelijke sociaalculturele wantoestanden, waaronder terreuraanslagen. Een grappige bevestiging van hoe sterk de politieke-correctheid de media in haar greep heeft, van iemand die zich ergens anders over opwindt: Uit: De Volkskrant, 24-02-2016, rubriek De Kwestie, door Peter de Waard Is kletsende klasse een hengstenbal? ... De kleine groep van celebrity's die elkaar de bal toespelen is na een Brits ook een Nederlands verschijnsel geworden. In de talkshows verschijnen zo vaak dezelfde gezichten dat het soms een verademing is om op de late avond naar Van Liempt Live op RTLZ over te schakelen. Blijkbaar kunnen ze in de jacht op een kijkdichtheid van boven een miljoen niet zonder enigszins clowneske figuren als Kelder, Maarten van Rossum, Johan Derksen en Peter R. de Vries, die de boel wel even politiek incorrect willen opjutten. ... Red.: Maarten van Rossum
en Peter R. de Vries
worden hier geschaard onder de noemer "politiek incorrect". Twee van de
sterkste verdedigers van de islam en de ergste schelders op Geert Wilders.
Kun je nagaan hoe het zit met de rest ...Naar Politieke correctheid 
, Politiek lijst
, Media lijst
,
Politiek & Media overzicht
, of site home
. |