Creolen, haatzaaiers: Sabrine Ingabire

Media-figuren krijgen alhier een voorkeursbehandeling.

Zeker als het bij één van de mainstream-media is.

Op welke manier we ook op de hoogte kwamen van de onderhavige dame, via een ander "kwaliteitsmedium" want ons onderwerp broedt bij NRC Handelsblad waarvan deze redactie zich vrijgesteld heeft.

Hier het ontwaak-artikel, in de webversie omdat daar de relevante links in staan. Het begint met een vrij lange intro, om het veld dat de discussie beslaat met voldoende detail te beschrijven (Volkskrant.nl, 30-09-2019, column door Daniela Hooghiemstra):
  Bij de viering van diversiteit vraagt ‘de’ mens intussen of de muziek misschien wat zachter kan

Een opmerkelijke aanhef ... Dit lijkt op kritiek op één van de Geboden van de politieke-correctheid en de multiculturele samenleving: "Gij Zult Divers Zijn".
    Snel verder lezen:
  Zo langzamerhand vraag ik me af of wetgeving nog helpt om discriminatie te bestrijden. Al jaren wordt gesoebat over de vraag of Geert Wilders, met zijn vraag of Nederland beter af is met minder Marokkanen, de wet heeft overtreden.     ...

Welk antwoord inmiddels volkomen duidelijk, door het toestaan van veel ergere uitingen van moslims: NEEN!!!
  ...    De meeste Nederlanders vonden de vertoning in die kroeg weerzinwekkend. ...

Bewijs het! Het ligt in Nederland, zijnde niet Amsterdam, vermoedelijk andersom. Daar vindt men de Marokkanen en moslims ruim weerzinwekkender. Deze bijvoorbeeld:
  ... En dan is er nog de vraag wannéér vervolgd wordt. Onlangs kreeg een zekere Mario in een radioprogramma van BNN/Vara minutenlang de gelegenheid   ...

... van een moslims-presentator genaamd Morad El Ouakili ...
  ... om van leer te trekken tegen ‘jodengespuis’ dat ‘vernietigd’ moet worden, waarbij de presentator opmerkte dat veel luisteraars hem via WhatsApp gelijk gaven.
   Luisteren naar zo’n gesprek is als kijken naar een verkrachting, dus ik zal er verder niet uit citeren. Maar wie artikel 137c op grond waarvan Wilders werd aangeklaagd ernaast legt, ziet een klip en klare aanleiding om niet alleen Mario, maar ook BNN/Vara voor de rechter te slepen.
    Toch heb ik nog niets over strafvervolging gehoord, en mocht het OM ertoe besluiten, dan zal zo’n mediagenieke zaak het antisemitisme vermoedelijk nog in de kaart spelen ook, terwijl je op veroordeling niet kunt rekenen.
    Of wetten tegen discriminatie zinvol zijn, is dus de vraag.

Zo, het veld van discussie is beschreven. Nu gaan we richting de bijdrage van ons subject:
  ...    Aan het discriminatiefront zal het intussen niet rustiger worden. De roep om inclusiviteit krijgt steeds meer fanatieke trekjes, waardoor verdraagzaamheid omslaat in het tegendeel. Een redacteur van NRC Handelsblad, Sabrine Ingabire, sprak op de website Dipsaus onlangs haar verontwaardiging uit over het feit dat schrijvers met een zwarte huid die interviews geven, zich moeten behelpen met journalisten met een witte huid, terwijl zij hun werk, vanwege hun ‘witheid’, volgens haar niet begrijpen.    ...

Juist ja ...
     Natuurlijk zal het nooit en te nimmer in de Afro-hoofden opkomen hoe hogelijk racistisch dit soort praat is. Wat je in oogwenk illustreert door de kleuren even om te keren.
    Een totaal onbegrip dat je het best kan proeven in de eigen woorden, dus we schakelen even over (dipsaus.org, 22-09-2019, door Sabrine Ingabire uitleg of detail ):
  Witte journalisten, zwarte schrijvers

In haar debuutessay voor Dipsaus Exclusives vertelt journaliste Sabrine Ingabire waarom steeds meer zwarte schrijvers en makers liever door zwarte journalisten geïnterviewd willen worden.

Reni Eddo-Lodge, de jonge schrijfster van de bestseller Why I’m No Longer Talking To White People About Race, zou afgelopen weekend geïnterviewd worden door een reeks Nederlandse media, naar aanleiding van de vertaling van haar boek naar onze taal. Na een interview van 45 minuten, die ze in een tweet zelf beschrijft als “excruciating”, ‘ondraaglijk’, besloot ze naar huis te gaan in plaats van haar interviewronde af te ronden. De journalist stelde haar namelijk vragen over ‘afwezige zwarte vaders’ en ‘mesmoorden’ in plaats van over de inhoud van haar baanbrekend boek.    ...

Bij raadpleging van het internet waarom de journalist deze vragen stelde: het betreft hier een schreeuw-zwarte (ook wel bekend als social justice warrior):

... hier geïnterviewd door een blanke mede-social justice warrior, die achter ieder zebrapad een uiting van blank racisme ziet: blanken, niet zijnde mede-social justice warriors, zijn gore racisten zijn die schuldig zijn aan alle achterstanden van de Edele Zwarte.
    En aan welke achterstand dus geen enkel bijdrage wordt geleverd door welke zwarte en welke zwarte eigenschap dan ook.
    En die witte was dus daarover niet geïnformeerd, en ontbrak hem dus volledig aan begrip voor de zwarte wereld:
  Deze onwetende journalist was wit.    ...

Maar we weten meer. De reeks interviews vond plaats in Londen. Met als geïnterviewde dus een zwart persoon. Gaande over een boek over raciale kwesties. En de meest brandende raciale kwestie in Londen op het actuele moment, 2019, is de hoeveelheid moorden gepleegd door tieners, de laatste tijd met messen, welke tieners voor het overgrote deel zwarte tieners zijn hoewel dat in de nog rabiater dan in Nederland politiek-correcte Engelse media niet vermeld wordt:

Dus de interviewer van de Volkskrant in Londen was een blanke man die het over actuele kwesties had. Dan is het niet moeilijk raden wie die blanke interviewer was: de blanke mannelijke correspondent van de Volkskrant in Londen. Die toevallig Patrick van IJzendoorn heet maar dat is hier niet totaal relevant behalve dat het bewijst dat een persoon voldoende aan de beschrijving bestaat.
    Waarna het enige verdere relevante is: het is een journalist die vragen stelde over actuele kwesties nauw verwant aan het onderwerp van het nieuwe boek van de schrijver.
    Die zijn werk doet, dus.
    Wat vinden mevrouw de auteur en mevrouw de redacteur bij het NRC en doorverteller belangrijk hieraan:
  Deze ... journalist was wit.    ...

En dat niet alleen. Naast 'wit' oftewel blank, was de man ook:
  Deze onwetende journalist ...

Niet onwetend van actuele toestanden rond raciale kwesties wat het onderwerp was van het boek, maar onwetend van ...
    Ja, onwetend van wat ... ?
    Dit is wat we te weten komen:
  Reni Eddo-Lodge, de jonge schrijfster ... Na een interview van 45 minuten, die ze in een tweet zelf beschrijft als “excruciating”, ‘ondraaglijk’, besloot ze naar huis te gaan in plaats van haar interviewronde af te ronden. De journalist stelde haar namelijk vragen over ‘afwezige zwarte vaders’ en ‘mesmoorden’ in plaats van over de inhoud van haar baanbrekend boek.    ...
    Een Belgische journalist tweette daarna, bijna verontwaardigd, dat hij Eddo-Lodge geen vraag had mogen stellen – dit, terwijl hij helemaal naar Londen was gereisd! –, en haar zelfs niet had kunnen zien, omdat ‘een journalist van NRC’ een paar ‘moeilijke vragen’ had gesteld. “Moeilijke vragen.” .... Er is een verschil, namelijk, tussen kritische vragen – die je dus ‘moeilijk’ zou kunnen noemen –, en totaal irrelevante vragen – die je dus achterwege zou moeten laten. Hoezo komt de schuld in dit geval op Eddo-Lodge te staan? Heeft zij zichzelf die ondraaglijke vragen gesteld?
  Supposed to be doing interviews Dutch media outlets today. Just sat through an excruciating 45 mins with a journalist who asked me v little about my work and a lot about knife crime and absent black fathers... I'm going home.
— Reni Eddo-Lodge (@renireni) September 16, 2019

Niets nader dus: de vragen gingen over die messenmoorden en de hoofdoorzaak erachter: de afwezigheid van fatsoenlijke opvoeding door de afwezigheid van (fatsoenlijke) vaders.
    De enige reden om die vragen aan te duiden, als 'irrelevant', 'moeilijk', 'ondraaglijk', 'excruciating', is hartstikke duidelijk - gebruikende basale en gezond verstand-psychologie.
    Niet omdat je vindt dat ze 'irrelevant' zijn want relevant zijn ze opzichtig in volkomen mate, maar omdat je ze niet wilt horen.
    Als je moet toegeven dat messenmoorden iets nogal zwarts zijn, en niet de schuld van onderdrukkende witten, sta je binnen no time voor de vraag hoe het dan zit met de rest van de beschuldigingen van 'white racism'.
    Dus je wil geen enkele vraag horen over zwarte betrokkenheid bij zwarte problemen.
    En zo, dat niet willen horen, zijn ze allemaal, de zwarte vrouwen (en niet-vrouwen) in de media.
    Voor zover bekend:
  Al snel kreeg ik berichten van mensen die me vroegen wie mijn krant naar Londen had gestuurd om Eddo-Lodge te interviewen. “Het is iemand van NRC!” Maar dat kon ik moeilijk geloven – de persoon die haar voor NRC zou interviewen is een zwarte vrouw, een vriendin van me.  ...

Clarice Gargard uitleg of detail , ...

... één van de allerergste zwarte haatzaaisters.
  ... Bij nadere research, en na een self-factcheck van de boze Belgische journalist, bleek dat de onwetende journalist bij de Volkskrant werkt.    ...

Zoals wijd en zijd bekend een aan de Ku Klux Klan gerelateerde publicatie.
    Maar ...
  ...    “Maar het had net zo goed een witte man van NRC kunnen zijn”, zei een vriendin tegen me. Ik sprak haar niet tegen – natuurlijk had het even goed een witte man van NRC kunnen zijn. Het grappige aan witte redacties is dat ze, ondanks wat ze zelf geloven, in wezen niet zo veel van elkaar verschillen.    ...

... in feite zijn ze dat dus allemaal.
    En we krijgen uitvoerige uitleg waarom dat zo is:
  ...    Dit hele voorval doet me denken aan toen prof. Gloria Wekker anderhalf jaar geleden in Brussel uitgenodigd werd om voor een volle zaal een lezing te geven over haar boek ‘Witte onschuld’. ...

Dat boek met het betoog dat alle blanken racisten zijn, omdat dat in hun genen zit ingebakken, en dus institutioneel is in hun maatschappij.
  ... Enkele schrijvers en activisten, waaronder ikzelf, kregen als opdracht haar een vraag te stellen over de inhoud van haar boek. Het boek werd ons vooraf opgestuurd ter voorbereiding. Drie vrouwen van kleur stelden haar mooie en relevante vragen – deze leidden tot warme gesprekken. De enige witte man, toevallig ook een journalist, wilde haar vragen of witte mensen zich na het boek niet beter schuldig zouden voelen, om op basis van dat gevoel tot actie te schieten. ...

Een conclusie die even vanzelfsprekend is als de opgang van de zon. In de morgen.
  ... Nu, als ik de vraag hier neerpen, lijkt ze bijna logisch: die man had me zijn vraag op voorhand getoond en uitgelicht, daarom kan ik jullie hier de kern meegeven. Toen had ik hem afgeraden ze te stellen: “Het is niet relevant, daar gaat het niet om.” ...

Uhhhh ... Waarom dan wel. Dat is toch precies datgene dat mevrouw Wekker eindeloos herhaalde toen ze bij Buitenhof, bijgestaan door Paul Witteman, mocht uitleggen wat haar boodschap nu precies inhield uitleg of detail .
     Overigens ging dat haar toen niet zo goed af, wat misschien dit verklaart:
  ...  Ik had prof. Wekker ook vaak genoeg ontmoet om te weten dat ze dit waarschijnlijk geen aangename vraag zou vinden. Hij besloot het toch te doen, en die kwam er, spijtig voor hem, veel minder logisch uit. Prof. Wekker antwoordde dan terecht dat ze haar boek niet had geschreven om een schuldgevoel op te wekken bij witte mensen, en het ontaardde allemaal in een lang en vervelend gesprek, en, op een bepaald moment, zei de journalist zelfs dat ze niet “zo defensief” moest reageren.

Gunst, dat was bij Buitenhof ook al het geval ... Dat defensieve reageren op toen de vragen van een journaliste/politica van Turkse afkomst die daar weinig last van heeft.
  ... Toen begreep ik voor het eerst echt waarom sommige zwarte mensen weigeren geïnterviewd te worden door witte media over hun werk. Tot dan toe leek het me onhandig – hoe kan je je werk verkopen als je weigert mee te doen aan zo’n belangrijk onderdeel van het promotieproces? Ik begreep op dat moment dat innerlijke vrede belangrijker is dan welke promotie dan ook.   ...

Wat een stoute gedachte doet opkomen: als we nou niet alleen het interviewen, maar ook de promotie, de organisatie, het drukproces en, allerbelangrijkst: het kopen van de publicatie, aan uitsluitend zwarten overlaten ...
    Rust voor iedereen!
    Maar dat mag of kan dus ook al niet:
  ... Maar dit – het überhaupt kunnen weigeren – is een geprivilegieerde positie. Niet iedereen kan zich veroorloven niet geïnterviewd te worden over hun werk. Enerzijds omdat je lang aan een boek of een kunstwerk werkt, en dat werk dan ook daadwerkelijk gelezen of gezien moét worden, al dan niet omwille van zijn maatschappelijk belang. Anderzijds omdat interviews opdrachten binnenbrengen, en die opdrachten ervoor zorgen dat je niet verhongert.   ...

Brullen van de lach!!!
    Heel oneerlijk, allemaal, moeten schrijven voor die witten die je haat, dus het is begrijpelijk dat je daar een beetje opgewonden van raakt:
  ... Het is dan oneerlijk dat witte mensen zorgeloos uitgebreid kunnen vertellen over hun werk in ‘kwaliteitskranten’, terwijl zwarte mensen interviews moeten weigeren, uit angst irrelevante en racistische vragen gesteld te worden door onwetende en/of racistische witte journalisten. ...

En inmiddels alle blanke journalisten bestempelt als racisten:
  ... Het is dan oneerlijk dat witte mensen zorgeloos uitgebreid kunnen vertellen over hun werk in ‘kwaliteitskranten’, terwijl zwarte mensen interviews moeten weigeren, uit angst irrelevante en racistische vragen gesteld te worden door onwetende en/of racistische witte journalisten ...

En geen "per ongeluk" racisten - racisten uit onwetendheid. Nee...
  ...  In plaats van, en dit benadruk ik opnieuw, in plaats van vragen gesteld te worden over de kern van hun werk. Maar hoe kunnen witte, racistische journalisten vragen stellen over de kern van het werk, als ze dat werk weigeren te begrijpen? “Weigeren”, want onwetendheid is een keuze.     ...

... het zijn welbewuste racisten.
  ...    En dat is de kern van dit verhaal: al onze grootste kranten, tevens ook witte kranten, zitten vol onwetende witte mannen die de macht hebben zichzelf belangrijke opdrachten toe te eigenen die aan conscious zwarte mensen toebehoren.  ...

En ze zijn zijn alleen racisten gewoon in woord ... Nee, het zijn racisten die het levensbloed uit de zwarten zuigen.
    Ze zijn racisten die ...
  ... Ja, “toebehoren”, omdat ik, hoe controversieel ook, geloof dat, in de meeste gevallen, zwarte mensen beter in staat zijn om andere zwarte mensen te interviewen. Over wat dan ook. Kunst, politiek, koken, sport, wetenschap.    ...

... hun leven te danken hebben aan het levensbloed met zo veel inspanning gekweekt door de Edele Zwarte Mens.
    De Edele Zwarte Mens die in tegenstelling tot de witte Ku KluxKlan-mens wel in staat is ...
  ...    Ik ben niet arrogant genoeg om te geloven dat ik me kan verplaatsen in de wereld van, bijvoorbeeld, een moslima met een hijab met Marokkaanse roots op dezelfde manier als een andere moslima met een hijab met Marokkaanse roots dat zou kunnen.  ...

... de eigen beperkingen te zien.
    En waarom willen ze dat niet? Dat is hierom:
  ...     als de witte mannelijk journalist erkent niet de aangewezen persoon te zijn om zo’n interview af te nemen – waarom doet hij dat dan? Het logische antwoord is: omdat er geen zwarte vrouw is om dat te doen op de redactie. En dan kom je tot een andere pijnpunt: kranten blijven liever homogeen en wit, dan dat ze kiezen voor kwaliteitsvolle, diepgaande journalistieke verhalen, geschreven door een redactie die de maatschappij afspiegelt én begrijpt. Witte journalisten zijn niet allemaal racistisch, maar witte kranten in hun wezen wel. ...

Ze willen hun baantje niet afstaan aan een Edele Zwarte.
    Maar, kunt u zeggen, ze werkt toch zelf bij de Ku Klux Klan ...
    Ja, maar het is en blijft de Ku Klux Klan:
  ...    En hé, dit stuk, wat ik nu schrijf, is onnodig. We hebben hier namelijk zo! vaak! over geschreven. In 2018 alleen.... schrijft journalist Geronimo Matulessy. ...

Geronimo Matulessy is een rabiate blankenhater, zie hier uitleg of detail .
  ...  OneWorld hoofdredacteur Seada Nourhussen stopt met haar column in Trouw. Naar aanleiding hiervan, vertellen in OneWorld zeven journalisten – vrouwen van kleur – over hun schrijnende ervaringen op witte redacties in een stuk dat ‘Overleven op een witte redactie’ heet. “Overleven.”. ...

Seada Nourhussen ...

... is een rabiate blankenhater, zie hier uitleg of detail .
    Met nog eens in de herhaling:
  ...    Ik erger me dood aan ... kranten ... die zeggen “werk te willen maken van diversiteit”, maar beweren dat “het moeilijk is”. ... nee, echt in dienst te nemen. ... Net als al die oude witte man die al negentig jaar werkzekerheid heeft en al vijftig jaar racistische stukken produceert. ...

Nou, is dat niet duidelijk, allemaal ...
    En na dit vastgesteld te hebben, dan nu weer terug naar de "witte" mevrouw Hooghiemstra van de racistische en Ku Klux Klan-achtige Volkskrant.
    Die was verrassend direct:
  ...   Zelden las ik een tekst die artikel 137c zo met voeten treedt ...

Leuk geformuleerd. Weet u nog wel ... Dat artikel 137c is datgene volgens welke Geert Wilders is aangeklaagd.
    Wegens haatzaaien.
    Gunst: mevrouw Hooghiemstra beschuldigt hier dus de Edele Zwarte mevrouw van "haatzaaien erger dan Geert Wilders"...
    Precies wat deze redactie ook dacht.

Maar, bleek bij  controle op het internet, mevrouw Hooghiemstra was niet de enige die moeite had met deze Acte van Bevrijding van mevrouw Ingabire. Er was ook nog een meneer die bekend staat om zijn ongezouten meningen (trouw.nl, 24-09-2019, door Sylvain Ephimenco uitleg of detail ):
  De gesegregeerde hel waar NRC-redacteur Sabrine Ingabire van droomt

Zegt al vrij veel, maar mensen als deze racisten kunnen niet genoeg slaag krijgen:
  De gesegregeerde hel waar NRC-redacteur Sabrine Ingabire van droomt

Reni Eddo-Lodge, de zwarte schrijfster en feministische activiste uit Engeland ... Vorige week stuurden Nederlandse en Vlaamse kranten alvast iemand naar Londen voor promotie-interviews. ...
    Wat is er dan voor vreselijks gebeurd? ... Wat de zaak opmerkelijker maakt, is het essay ‘Witte journalisten, zwarte schrijvers’ dat NRC-redacteur en De Morgen-columniste Sabrine Ingabire naar aanleiding van dit incident afgelopen weekeinde publiceerde op de site Dipsaus.
    Hierin pleit de vrouw die in Rwanda geboren is en naar België gevlucht toen ze vier was ...

Haar ouders dus.
    Maar wat was dat Rwanda ook al weer ... Oh ja, één van die plekken in Afrika waar stammen elkaar nog steeds afmaken ... Omdat ze van een andere stam zijn ...
  ...    Hierin pleit de vrouw ... voor een soort beroepsverbod (mijn woorden) voor blanke journalisten als een zwartgekleurde medemens geïnterviewd moet worden. Dit zodat ‘irrelevante en racistische vragen’ niet door ‘onwetende en/of racistische witte journalisten’ gesteld worden. Want blanke journalisten eigenen zich opdrachten toe die ‘aan zwarte mensen toebehoren’, vindt de auteur. Ingabire: ‘Zwarte mensen zijn beter in staat om andere zwarte mensen te interviewen. Over wat dan ook. Kunst, politiek, koken, sport, wetenschap.’
    Dat wil zeggen dat een krant die Oranjespelers Babel of Depay wil interviewen voortaan geen blanke sportjournalist zou mogen sturen. Hetzelfde geldt voor het bevragen van, bijvoorbeeld, tv-presentator Humberto Tan of politica Sylvana Simons. En andersom dan? Stel je voor dat ik vanwege een nieuw boek weiger door een zwarte journalist te worden ondervraagd en eis dat alleen blanken mij mogen interviewen. ...

Typisch dus weer zo'n racistische vraag of gedachte van een witte journalist die zwarte journalisten nu echt nooit zullen hebben omdat die alleen maar 'warme' vragen stellen en 'warme' gedachten hebben.
    En die witte columnist heeft er nog meer:
  ... en eis dat alleen blanken mij mogen interviewen. In dit geval van apert racisme discrimineer ik inderdaad op grond van ras zoals door artikel 1 van de grondwet wordt gedefinieerd. Mij mogen ze dan voor een tijdje in het cachot opbergen.
    Gelukkig stelt Ingabire: ‘Hoewel alle witte journalisten een onderdeel zijn van en bijdragen tot een racistische structuur, zijn ze natuurlijk niet allemaal racistisch’. Maar helaas: ‘witte kranten in hun wezen wel’. Dat die jongedame, die na het monsterlijke etnische geweld (800.000 doden in 1994) uit het tribale Rwanda is gevlucht, een soort apartheid in Europa wil introduceren (straks ook zwarte bakkers, slagers of kruideniers om zwarte klanten te bedienen?) mag opmerkelijk heten. Dit soort neo-racisme dat nauw bij identiteitspolitiek aansluit, moet een halt worden toegeroepen. Het alternatief is leven in de gesegregeerde en hatelijke hel waar mensen als Sabrine Ingabire van dromen.

Hier doet de witte columnist hetzelfde als deze witte redactie al heeft gedaan: het zwarte voorstel een beetje doortrekken.
    Dus laten we het maar doen: eerst alleen zwarte journalisten bij interviews met zwarten, zwarte publicaties alleen laten lezen door zwarten, zwarten alleen laten gaan naar zwarte bakker, slager of kruidenier, en als dat  alles onder de reeds bestaande terminologie van "het creëren van safe spaces voor zwarten" allemaal succesvol is geïmplementeerd, dan kan daarna zonder problemen de laatste stap worden genomen: van het sociaal-maatschappelijke naar het ultieme zwarte doel: het geografische scheiden van wit en zwart.
    Oftewel: zwarten terug naar Afrika.
    En is er op die manier toch iets moois gegroeid uit de gedachten van Sabrine Ingabire.
    En die van Reni Eddo-Lodge, Clarice Gargard, Seada Nourhussen, Gloria Wekker, enzovoort, enzovoort, enzovoort ... uitleg of detail

Een nawoord. Het artikel van Daniela Hooghiemstra heeft ook in de krant een aardige kop gekregen ((de Volkskrant, 01-10-2019, column door Daniela Hooghiemstra):
  Hoe diversiteitsstreven ontaardt in terreur

En als de Volkskrant zoiets in haar krant zet ...

Door wat zoekwerk op het internet kwam deze redactie er achter dat mevrouw Ingabire een nieuwe vriend heeft gekregen (briefjevanjan.nl, 27-07-2020, door Jan Dijkgraaf uitleg of detail ):
  Briefje aan… Sabrine Ingabire

Beste Sabrine,

Ja ja, Jan Dijkgraaf zelve ... Dat belooft veel goeds.
    En dat krijgen we ook:
  Dacht ik net dat de mondkapjesdiscussie het Black Lives Matter-gezeik een beetje naar de achtergrond had verdrongen, kom ik in de Vlaamse krant De Morgen een groot interview met jou tegen.

Waarom?

Je bent tegenwoordig in dienst van de Nederlandse krant NRC Handelsblad ...

Hoe.Is.Het.Mogelijk ...
  ... maar ik geloof dat de reden dat maar liefst twee journalistes jou uitgebreid interviewden meer was gelegen in het feit dat je een activiste bent. ...

En waar dat voor staat is inmiddels genoegzaam bekend. Dingen zoals dit:
  ... Vermoedelijk ook de eerste NRC-journalist die zich laat interviewen in een shirt met de tekst ‘Black women are killed by police too’, maar dat terzijde.

Het meest nefaste racisme.
    En blankenhaat, natuurlijk.
  ...    Als ik interviews met zwarte activisten lees, doe ik dat bij voorkeur online.

Dan hoef ik ze namelijk niet helemaal door te ploegen, maar kan ik met ‘Command F’ (ik heb een Apple, bij Windows is het ‘Ctrl F’) op zoek naar het woordje ‘moet’.

Heb ik bij jou ook gedaan.

Zodat ik, een niet-racistische blanke 57-jarige Nederlander, weet wat me in de ogen van jou, een diep-racistische 24-jarige Belgisch-Rwandese die af en toe een stukkie schrijft in de krant van kakkineus Nederland, allemaal te doen staat. En welke opofferingen jij en alle andere Georgen Floyd en Rosa’s Parks zich moeten getroosten om ons te educaten in onze whiteness – of zoiets.

En ja hoor, 26 keer ‘bingo’.

Dat heeft deze redactie ook op haar programma staan: een applicatie die zoekt naar dit soort termen. Een andere:
  UPDATE En 156 keer ‘ik’. LOL.

Met voorspelbaar resultaat:
  ...    Het interview is één lange klaagzang.

“Ik en mijn zwarte activistische vrienden zijn uitgeput. Het is heel vermoeiend voor om steeds weer je eigen traumatiserende ervaringen te moeten oprakelen.”

Eh… om erover te moeten lezen ook. Oplossing: dan doen jij en je zwarte activistische vrienden het toch niet.

“We worden constant geconfronteerd met beelden van zwarte, lijdende mensen, zoals een stervende George Floyd.”

Komt mij inderdaad ook mijn strot uit. We weten nu wel dat de agent die deze seriecrimineel liet stikken fout was en het is goed dat hij zich voor de rechter moet verantwoorden.

“Ik heb nog nooit zulke expliciet gewelddadige beelden gezien met een wit slachtoffer. Wat betekent dat dan? Dat dergelijk lijden ons lot is?”

Ik denk dat je dan niet goed zoekt. Of googel eens op ‘boeren’ en ‘Afrika’.    ...

Daarvoor is deze website (mede) gemaakt: om dit soort leugens onderbouwd te kunnen weerleggen. "Wat had u gewild, mevrouw? Het pistool in de buik van de zwangere vrouw van George Floyd?"
     Niet erg genoeg?
     De baby-killer dan maar ... uitleg of detail . Scroll een stukje terug en je komt de moordenaars-voor-de-lol ook wel tegen. En er is meer dan genoeg ander materiaal om van de genieten.
    Maar het hoofdgerecht van ook deze smakelijke zwarte maaltijd is natuurlijk:
  Nog even terug naar mensen zonder al dat onderliggend leed: ‘jullie’. Zoals je alle blanken noemt.

“Jullie zullen nooit echt helemaal begrijpen wat racisme is, want jullie zijn er nooit zelf mee geconfronteerd.”

Eh… wanneer begonnen die gasten van Kick Out Zwarte Piet ook alweer? In 2011? Dan worden we toch bijna al tien jaar racistisch bejegend door die zwarte beroepsactivisten. Alleen halen we er wat meer onze schouders over op, kruipen we niet constant in de slachtofferrol en hangen we niet jarenlang lurkend aan de subsidietiet.

"Ik ben een gore zwarte racist".
  “We willen dat televisieprogramma’s niet enkel over witte mensen gaan.”

Je bedoelt dat die George Floyd ook eens een keer in beeld moet komen? Of dat Sylvana Simons eindelijk ook eens mag zeggen wat ze op haar lever heeft? Of dacht je meer aan een themadag over racisme bij de NPO? Of moet ik het meer zoeken in een interview met een IS-bruidje?

Daar heb je een punt, dat gebeurt inderdaad nooit!

"Ik ben een gore zwarte racist".
  “Ik weiger de meeste interviews. Ik zeg sowieso nee als ze me tegenover een of andere oude witte man willen zetten.”

"Ik ben een gore zwarte racist".
  “Als zwarte vrouw date ik niet met witte mannen.”

"Ik ben een gore zwarte racist".
    En tenslotte de mooiste:
  “Uit onderzoek blijkt dat mensen van Afrikaanse afkomst de meeste diploma’s hebben…”

"Ik ben een gore zwarte nefast ons eigen wanpresteren ontkennende racist" uitleg of detail uitleg of detail .
     En vriend Jan deed er nog een treffende illustratie bij:
 

Wat natuurlijk ook meteen naar de snel groeiende verzameling Zwarte empathie uitleg of detail gaat ...


Naar Haatzaaien, creools , Creolen, cultuur , of site home ·.

1 okt.2019