Cultuur, Marokko

Onderstaand een schets van de Marokkaanse cultuur aan de hand van bronnen, allemaal uit eigen kring of sympathisanten. De verzameling laat in al zijn onopgesmuktheid kristalhelder zien waarom Marokko een arm land is: vanwege de sociale structuur en de sociale houding van haar inwoners.

Eén van de allergrootste problemen, en iets waar wij in Nederland op diverse manieren regelrecht mee te maken hebben, zijn de zeer slechte huwelijkse gewoontes (de Volkskrant, 01-09-2007, column door Fadoua Bouali):

Een mond half-open, een vreemd loopje

...   We verbleven samen een weekje in Agadir en gingen een dagje naar een dorp vlak daarbuiten. Na een uurtje rondslenteren begon mijn vriendin erover. Toen ze een shirt wilde afrekenen op de markt, kostte het haar veel moeite contact te krijgen met de verkoper. Hij zat haar met grote ogen en een half-open mond aan te kijken.
    De meeste dorpelingen hadden die vreemde blik, hun mond half-open, of een raar loopje. Bij sommigen zag je dat de ene schouder lager hing dan de andere.
    Bij de ingang van de markt lagen zwaar gehandicapte mannen en vrouwen op de grond te bedelen. We begrepen dat veel bedelaars die rondliepen min of meer (geestelijk) gehandicapt waren, maar zichzelf wel konden redden.
    Een nicht van me vertelde dat ze, toen ze was afgestudeerd als lerares, door de overheid was uitgezonden naar een dorpje in het Rifgebergte, om daar les te geven op de lagere school. Het dorpje lag afgelegen, had geen stromend water en elektriciteit. Het hele dorp liep uit om mijn nicht te bekijken toen ze arriveerde. Meteen zag ze dat er iets niet klopte. Toen ze beter keek, zag ze hoeveel mensen geretardeerd of gehandicapt waren. Inteelt vierde hier hoogtij.
In Marokko is het vrij normaal om binnen de familie te trouwen. De redenen zijn allerminst romantisch. Als iemand een zoon heeft met een goede baan, wil de familie het liefst dat hij met iemand trouwt binnen de familie, zodat een ander familielid door hem onderhouden wordt en niet een buitenstaander. ...
    Trouwen wordt niet gezien als iets dat twee individuen met elkaar doen, nee – trouwen is een groepsgebeuren en wordt ook gezien als ‘elkaar helpen’. Een huwelijk gebaseerd op romantische liefde is hier een grote luxe. In Agadir kwam mijn vriendin tot de conclusie dat het helemaal de verkeerde kant op gaat met de Marokkanen, zowel hier als in Europa, door het in stand houden van het binnen de familie trouwen. Volgens haar hebben we heel hard één ding nodig en dat is: vers bloed!
    Terug in Tanger vielen de vele gehandicapten op straat me extra op. ...
    Ik herinnerde me een bericht in de krant over de afscheidsrede van Lotty Eldering als hoogleraar interculturele pedagogiek aan de Universiteit van Leiden. Ze uitte haar zorgen over het feit dat eenderde van de Turken en Marokkanen die een partner uit het land van herkomst haalt, trouwt met een neef of een nicht. Hierdoor lopen zij veel meer kans op kinderen met een handicap of een erfelijke ziekte. Vaak krijgen ze psychische problemen als ze worden geconfronteerd met de zorg voor een (verstandelijk) gehandicapt kind. Dikwijls komen ze daardoor ook in grote geldzorgen, aldus de Leidse hoogleraar. Eerder dit jaar bleek uit onderzoek van het Universitair Medisch Centrum Utrecht dat aangeboren afwijkingen de voornaamste doodsoorzaak vormen onder jonge migranten. Die jonge doden zijn grotendeels terug te voeren op het grotere aantal huwelijken tussen neven en nichten onder allochtonen.

Het kan niet genoeg benadrukt worden hoe essentiële dit is: de vrije partnerkeuze levert een essentiële bijdrage aan de kwaliteit van het nakomelingenschap - dus aan de kracht van de groep en de cultuur

. Zo is in Nederland sprake van een veel hoger voorkomen van psychiatrische klachten onder Marokkanen - het is meer dan een beetje waarschijnlijk dat de slechte huwelijkse gewoontes hierin een rol spelen. De komende decennia gaan we in Nederland uitvinden hoe snel dit soort problemen rechtgezet kan worden, als uitkomst van een totaal onverantwoord sociaal-psychologisch experiment.

Meteen over naar het tweede essentiële aspect van de Marokkaanse en alle niet-westerse culturen: de zeer slechte gezagsverhoudingen. De eerste bron hiervan is een recensie van het boek dat oud-vmbo-leraar Kees Beekmans heeft gepubliceerd als verslag van zijn verblijf in Marokko (de Volkskrant, 08-06-2007, boekrecensie door Nell Westerlaken):

Leer de Marokkaanse kruiwagens kennen

‘Ze zegt: “Waarom zou die neurochirurg ons helpen?”
Ik zeg: “Omdat dat zijn werk is.”
Zij: “Je kent Marokko niet.’’ ’
    Je kent Marokko niet; tijdens het jaar dat Kees Beekmans in Marokko woont, zal hij die woorden vaak te horen krijgen. Een paar maanden woont hij in het land als hij een relatie krijgt met een vrouw bij wier broer een hersentumor wordt geconstateerd. De vrouw, Siham, probeert een medische behandeling voor haar broer te regelen, maar krijgt te maken met een verfijnd kruiwagensysteem. De broer overlijdt uiteindelijk zonder te zijn behandeld.
    Beekmans beschrijft het land in Marokko voor beginners vanuit een persoonlijk perspectief, ...
    Het leidt soms tot verrassende inzichten. ...
   Telkens stuit hij op de ingewikkelde man-vrouwverhoudingen en de dubbele moraal ten aanzien van seks. Iedere vrouw die zich in een bar vertoont is een ‘hoer’, maar leden van het establishment maken schaamteloos misbruik van het feit dat veel vrouwen nauwelijks de kost kunnen verdienen. Siham, een hulpverpleegster, wordt op staande voet ontslagen om niets, nadat ze de avances van haar meerdere heeft afgewezen.
    Marokko valt hem niet altijd mee, maar hij behoudt zijn grenzeloze nieuwsgierigheid naar ’s lands wijs, ’s lands eer. Niettemin blijft hij een buitenstaander, een man met geld afkomstig uit een aantrekkelijk continent. En een Europeaan kun je voor je karretje spannen of financieel plukken.
    Telkens moet hij hierop beducht zijn, zelfs in zijn eigen schoonfamilie. ...

Nog wat details uit losse artikelen van Beekmans (de Volkskrant, 22-03-2006, door Kees Beekmans):

Je bent kbir of sgir

In Marokko draait alles om macht. Wie groot is, kbir, kan zich alles permitteren. Wie klein is, sgir, niets. En mevrouw moet geen aanstoot geven, dus kbira zijn.

...Ik moet onmiddellijk denken aan een boek dat ik nu lees, een vermakelijk boek over en door een Engelsman van Afghaanse afkomst, Tahir Shah, die een half vervallen landgoed koopt in Casablanca ...
    Het boek heet The Caliph's house, naar het enorme huis dat Tahir heeft gekocht. Als hij advies nodig heeft, gaat Tahir te rade bij een Franse diplomaat die al langer in het land verblijft. Een van de eerste keren raadt de diplomaat hem aan vooral niet over zich heen te laten lopen: 'It's dog-eat-dog out there. A man with no teeth is swallowed in one gulp.' Later in het gesprek, merkend dat Tahir toch te aardig voor de Marokkanen blijft, concludeert hij: 'You are going to be eaten alive.'
    Het is in dit van corruptie vergeven land, waar een mens nauwelijks rechten lijkt te hebben, inderdaad: eten of gegeten worden, ik heb het zelf al vaak gedacht. Het is voor de meeste mensen een keihard gevecht om het bestaan, een gevecht waarvan de doorsnee-Nederlander geen benul heeft - ik had dat in ieder geval niet. ...
    Marokko doet mij soms aan deze kinderen denken. Hier lijken de woorden kbir, groot, en sgir, klein, even belangrijk te zijn als voor hen. Gewichtigdoenerij kom je overal tegen maar de doorsnee 'belangrijke' Marokkaan zal zijn status toch eerder benadrukken, dat wil zeggen, hij zal de ander laten voelen dat die minder is dan hij, dat hij kbir is en die ander sgir. Ik onderhoud hartelijke relaties met de bewaker hier in de straat omdat ik niet weet hoe het anders zou moeten, maar de medisch specialist die mijn huiseigenaar is, verwaardigt de man nauwelijks een blik - en uiteraard rent de bewaker, die ook allerlei klusjes doet, harder voor hem dan voor mij en vraagt hij mij om geld als hij dat nodig heeft en laat hij het wel uit zijn hoofd mijn huiseigenaar daarom te vragen. ...
    Eten of gegeten worden, betekent dat het om macht gaat. De Marokkaanse samenleving is van machtsverhoudingen doordrenkt, soms denk ik dat alles om macht draait. Wie kbir is, heeft macht, wie sgir is, delft het onderspit. De directeur van een bedrijf heeft in een land waar ruim 20 procent van de beroepsbevolking werkloos is, waar de helft van de bevolking armoedig leeft en waar bovendien nauwelijks recht te halen valt, de grenzeloze macht naar believen onder te betalen en te ontslaan. Zekerheid ontleen je niet aan rechten maar aan verworven macht, of aan relaties met machtigen die je kunnen beschermen.

Net zo dodelijk als de inteelt.

Je kan de verzameling qua conclusies sluiten. Dit is in strijd met alle vormen van beschaving, en komt nooit meer goed.

Voor het mooi nog wat uitingsvormen, eerst hoe de machtsdenken werkt in het verkeer (de Volkskrant, 06-10-2007, column door Fadoua Bouali ):

Van de Waardevolle Nacht weet niemand precies wanneer die valt

Met mijn nicht Amina wandel ik langs een beruchte rotonde waar de Marokkaanse verkeersregels gelden. Die houden in dat je geen voorrang verleent, aan niemand, nooit. Je geeft altijd flink gas en daarmee probeer je andere automobilisten te dwingen je voorrang te geven. Als ze niet stoppen, ga je heel hard toeteren en vloeken.
Maar aangezien iedereen gas geeft en niemand stopt, is het er altijd een grote chaos en wanneer er geen gewonden en doden vallen, is dat dankzij de beschermengelen die hier overuren aan het maken zijn.
Voor voetgangers betekent het oversteken van een zebrapad gevaar voor je leven. Auto’s stoppen hier niet bij een zebrapad, wanneer ze een voetganger op een zebrapad zien, geven ze standaard extra gas. Ze zien geen voetgangers die oversteken, nee, ze denken dat het kakkerlakken zijn en geven daarom gas om het ongedierte te vermorzelen. Ik heb gehoord dat er gemiddeld tien verkeersdoden per dag vallen in Marokko en dat er per jaar meer verkeersdoden vallen dan er doden vallen in een oorlogsgebied als bijvoorbeeld Irak. ...

En (de Volkskrant, 28-12-2005, rubriek Berichten uit Marokko door Kees Beekmans):

Echte Marokkanen

Het Marokkaanse verkeer kent veel ongeschreven regels die de weggebruiker veel vrijheid geven. Wel is doorrijden na een ongeluk ongepast. Maar geld maakt veel goed.

Eerste auto-ongeluk. Misschien heeft het nog lang geduurd want op de weg geldt het recht van de sterkste, en van de grootste idioot. Het zal wennen zijn, maar misschien wen ik er nooit aan, aan de auto's die plotseling stoppen, aan het afsnijden en aan het rechts inhalen, aan het van links naar rechts en van rechts naar links zwenken over de weg.
    Marokko is een land van ongeschreven regels, maar de weg is een vrijplaats, daar kun je doen en laten wat je wilt. Daar kan ook iedereen rijden, auto's, brommers, fietsers, karretjes die door magere paarden of ezels worden voortgetrokken, soms ook door mannen.
Voetgangers lopen er ook. Iedereen gebruikt de weg zoals het 'm uitkomt, het lijkt allemaal even vanzelfsprekend.
    Ik rij een fietser aan. Ik rij even buiten de stad op de linkerbaan, maar Badreddine zegt me dat ik hier naar rechts moet, en ik sla nog net op tijd de afslag in.   ...
    Volgens Badreddine wilde de politieman ook geld hebben. 'Daarom bleef hij maar zeggen dat hij de fietser wilde zien. Hij wist dat die man al naar huis was, hij hoopte dat wij hem niet meer konden vinden. Dan hadden we hem ook moeten afkopen.'
    Als ik Badreddine tot slot nog vraag wat er nou precies aan de hand was in het begin, die ruzie met die jongen, wordt hij weer fel. 'Die jongen zegt, je bent geen echte Marokkaan, dat laat ik mij door niemand zeggen.'
    Omdat je met mij was doorgereden, vraag ik, je voor een buitenlander koos ten koste van een Marokkaan? Badreddine knikt. 'Aan het eind heb ik tegen hem gezegd: en zij dan, zijn zij dan de echte Marokkanen? Die geld willen hebben? Die fietser, die toch wist dat ook hij fout zat, en een politieman nota bene? Daar heb je je echte Marokkanen, zei ik tegen die jongen, en hij was het met me eens.'

En (Volkskrant weblog, 09-10-2008, door Greta Riemersma, correspondent van de Volkskrant in Marokko):

Kaartjesknippers en klootzakken

Een uniform heeft in Marokko een aparte uitwerking op de mens. Laatst zat ik in de trein toen ik meemaakte hoe een jongen met een koffiekar die hele kar weer uit de nauwe gang tussen de treinbanken moest trekken, alleen maar omdat er een conducteur in uniform voorbijkwam.
    En dan te bedenken dat die koffiejongen zijn kar net met veel moeite die nauwe gang had binnengereden. ...
    Daarna naderde vanaf de andere kant de geüniformeerde conducteur. De koffiejongen wist niet hoe snel hij zijn kar terug moest trekken, weer door die dichtklappende deur, weer over die onneembare drempel.
    Ik zou denken: de conducteur kruipt wel even tussen twee lege banken om de koffiejongen voorbij te laten gaan. Maar nee hoor, de conducteur bleef staan waar hij stond, pontificaal voor de koffiekar.
    Want het uniform doet niet alleen opmerkelijke dingen met mensen die tegen zo'n uniform moeten aankijken. Ook degenen die het dragen worden er een beetje raar van, heb ik in Marokko gemerkt.
    De geüniformeerden gaan zich gedragen naar het uniform. Ik heb nog geen politieagent meegemaakt die op een normale vraag een normaal antwoord heeft gegeven. Als je vraagt: ‘Meneer, weet u hoe ik in de Abdelhaq-straat kom?', dikke kans dat zo'n agent je verwilderd aankijkt. ‘De Abdelhaq-straat?', zie je hem denken. ‘Wat is dit voor belachelijke vraag?' En dan snauwt en wijst hij wat in het wilde weg. Weer iemand afgepoeierd.
    Mensen, of ik kan beter zeggen mannen met een uniform lopen er zelfs naar. Ze maken zichzelf groot en gewichtig, en naderen je als een leeuw zijn prooi, langzaam. En dan, met een perfect gevoel voor jouw meest weerloze moment, je zit net te rommelen in het dashboardkastje, vallen ze je aan. ‘Papieren', grommen ze in je gezicht, terwijl ze naar je kijken of je een stuk asfalt bent.   ...

Het sluit naadloos aan bij het machismo, het gedrag in verkeer, en het kbir en sgirverhaal. De Marokkaanse cultuur is doodgewoon een enge machtscultuur, die je normaliter associeert met een fascistisch-achtige houding. Wat geldt voor veel, zie niet een (ruime) meerderheid, van dit soort niet-Westerse culturen.

In al deze gevallen speelt ook het begrip "respect" een essentiële rol: hoe meer gebruik gemaakt wordt van respect, des te meer van bovenstaande verschijnselen. Bij Marokkanen speelt respect een belangrijke rol - het eerstvolgende is uit een quizprogramma met diverse nationaliteiten (NCRV Nederland 2, 13-10-2008

(na 51:20 min.)):

NL test

Presentator:
Marokkanen zijn bijzonder gastvrij, en het is heel gewoon om uitgenodigd te worden voor de thee. Rondom het theedrinken zijn veel rituelen en tradities. Het inschenken gebeurt altijd door:
A: De gastvrouw
B: De oudste aanwezige
C: Degene die het hoogst in aanzien staat

Het antwoord is natuurlijk: C.
En (Volkskrant weblog, 13-10-2008, door Greta Riemersma, correspondent van de Volkskrant in Marokko):

Nooit meer onopgemaakt

Sinds ik in Marokko woon, zie ik er buitenshuis een stuk verzorgder uit. Niet dat ik in Nederland in lompen liep, maar als ik 's ochtends om half negen drie kinderen naar school bracht, scheelde het soms niet veel. ...
    Maar zoals ik er in Nederland op dat vroege tijdstip dan soms uitzag, onopgemaakt en met een scheef geknoopt vest over een gerafeld t-shirt, kan in Marokko niet. Nou ja, alles kan, niemand zegt tegen je dat je je wat netter moet kleden, maar je ziet er dan wel anders uit dan de anderen, to put it mildly. Hoe ze het doen, ik weet het niet, maar als ik nu om half negen op school rondloop, zie ik alleen maar ouders die tot in de puntjes zijn verzorgd.
    Ik geloof dat het mediterraan is, en dan denk ik nog niet eens zozeer aan Frankrijk. Bij de school van mijn kinderen zie ik Franse moeders die qua uiterlijk net zo goed Nederlands zouden kunnen zijn: in een slecht zittende spijkerbroek, op plastic slippers en met het haar wild opgebonden. Maar kijk eens rond in Italië of Spanje, daar zien mensen vanaf een jaar of dertig er altijd pico bello uit, alsof ze elke dag onderweg zijn naar de Scala of het stierenvechten.
    Buitenshuis draait het om stijl en klasse in dit soort landen, en dat geldt voor Marokko ook, althans: voor wie dat kan betalen. In Marokko hebben velen aan stijl en klasse geen boodschap, omdat ze hun geld liever in eten stoppen. Maar degenen die het zich kunnen permitteren, maken wat van zichzelf. De vrouwen in westerse kleding doen voor de Italianen en Spanjaarden niet onder, en eigenlijk evenmin de vrouwen in djellaba en met een hoofddoek, al gebruiken ze dan meer stof. De kleuren vloeken nooit, schoenen en tas zijn een geheel.
    Mannen vanaf ongeveer dertig jaar zie je hoogstzelden in spijkerbroek en t-shirt. En als ze een t-shirt dragen is het een poloshirt, met zo'n boordje. Ze dragen pakken of andersoortige combinaties, maar de lijn is: netjes. ... Grappig trouwens, in Marokko worden Nederlandse vakantiegangers vaak herkend aan hun slordige uitmonstering. Ik wist het ook niet hoor, maar de Indiajurk en de sandaal blijken nog heel erg in de mode te zijn onder Nederlanders die buiten hun eigen land verkeren. Zelf maar weten, denken de Marokkanen dan.   ...

Klopt als een bus: Frankrijk: normaal land. Italië en Spanje: macho landen. Dat allemaal dan in gematigde vorm vergeleken met landen uiten Europa: Afrika, Zuid-Amerika, enzovoort.

Dat in de creoolse cultuur diezelfde houding tegenover respect bestaat is uitgebreid getoond hier

. En, Verrassing!, zowel Marokkaanse als creoolse immigranten hebben grote moeite met de gezags- en andere verhoudingen in een land als Nederland. Hoe zou dat nu kunnen? (hint: ze willen vanuit hun cultuur respect, maar ze krijgen het niet omdat ze sociaal nogal achter lopen). Snapt u nu ook waarom vooral de jongens zich zo weerzinwekkend gedragen? En hoe ze aan die houding komen (vanuit het gezin!). En dat het dus niet een jongens- of puberprobleem is, maar een cultureel probleem? (de Volkskrant, 01-02-2006, door Kees Beekmans ):

Lieve, loyale Karima

Het leven in Marokko is voor de meeste Marokkanen niet makkelijk, de armoede overheerst. Toch heeft Karima liever niet dat een buitenlander daarover schrijft.

... Karima is moeder van een zoon van zeven en sinds drie jaar een gescheiden vrouw. Ze heeft haar middelbare school afgemaakt en ze heeft een opleiding tot medisch laborante gevolgd, maar daar doet ze niet veel mee, ze werkt als assistente bij een apotheker. Die apotheker, die goede zaken doet, betaalt Karima het schandalige bedrag van 1500 dirham per maand, 150 euro, wat minder is dan het minimumloon, want dat bedraagt ongeveer 2000 dirham. Karima werkt dus zwart. Ze zou veel liever 'geregistreerd staan', dus wit werken, maar dat wil de apotheker niet want dat kost hem geld. Aangezien Karima haar baan wil behouden, en aangezien de apotheker voor haar tien anderen kan krijgen, protesteert Karima niet, en hoopt ze maar dat ze in de loop der tijd iets meer zal krijgen. In de drie jaar dat ze nu bij de apotheker werkt, sinds haar scheiding, is haar loon omhoog gegaan van duizend naar 1500 dirham. Echt veel zal het nooit worden, hoe lang Karima ook wacht. ...

Als ze in Nederland zou wonen, was ze nog veel loyaler ...
Aan Marokko.

Het volgende artikel verklaart waarom Marokkanen niet welkom zijn in de Nederlandse disco's (de Volkskrant, 21-12-2005, rubriek Berichten uit Marokko door Kees Beekmans :

Dansen, niet kijken

Ook in Marrakech wonen jonge vrouwen zelfstandig, gaan dansen en uit en ontmoeten mannen. Maar het is opletten geblazen, om niet voor hoer door te gaan.

Btissame is 23 jaar en ook Btissame wil wel eens uit, ergens dansen. Ze zit op dansles, of misschien moet ik het aerobic noemen, of misschien is het een mengsel van die twee, hoe dan ook, Btissame danst goed en ze zegt zelf dat ze dat 'op aerobic' heeft geleerd, dat ze daar iedere week heen gaat. De aerobiczaal is in ieder geval een plek waar mannen niet komen en waar jonge vrouwen als Btissame kunnen dansen zonder gestoord te worden en, misschien belangrijker nog, zonder de verdenking op zich te laden een hoer te zijn.
Een hoer, ja, want als Btissame naar een disco gaat, en ze doet dat af en toe op zaterdag-avond, dan bevindt ze zich onherroepelijk onder prostituees, en alle rondom de dansvloer toekijkende mannen zullen denken dat ook zij, Btissame, te koop is. Ze zullen' naar haar lachen en knipogen en ze zullen vlak voor haar neus gaan dansen en haar hand pakken. Het is niet zo moeilijk die mannen vervolgens duidelijk te maken dat zij daar niet van.gediend is, zich los te trekken en zich van zo'n man af te keren, al zijn er wel eens bij die daar verontwaardigd op reageren. Maar als ze met haar vriendin blijft dansen en verder niemand aankijkt, dan gaat het meestal goed.

Marokkanen zijn niet welkom in de Nederlandse disco's omdat ze gediscrimineerd worden, maar omdat ze discrimineren: ze behandelen de Nederlandse meisje als hoeren.

En hier een illustratie van de breedte van hun wereldbeeld (de Volkskrant, 18-12-2004, door Kees Beekmans):

Rijk worden in een virari

Tussentitels: 'Meneer, u kent de joden?' - Veel leerlingen lopen rond met die halve wrok

Kees Beekmans geeft al tien jaar les op een zwarte school in Amsterdam. De meeste leerlingen dromen van snelle auto's, maar sommigen zijn gevoelig voor fundamentalisme. Hoe moeten ze assimileren? De enige Nederlanders die ze kennen zijn hun leraren.

'Meneer, u kent de joden?' Het was de Tunesische Noureddine die mij deze vraag stelde, alweer zo'n zeven, acht jaar geleden. Noureddine was hier pas een half jaar, een aardige jongen, lang, met dik zwart golvend haar, ijdel tot in zijn vingertoppen - hij had iets van een
dandy.
Hij was van mening dat je je vrouw er het best met klappen onder kon houden: 'Zij moet mij respecten', schreef hij in zijn nog onvolkomen Nederlands, 'anders zal ik haar slaan'. En hij vond ook dat een man zijn vrouw thuis moest houden zodat zij hem kon 'bedienen'. Toen ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aankeek en hij wel voelde dat ik er anders over dacht dan hij, verdedigde hij zich door te zeggen dat 'alle Arabische mensen dat willen'. ...

En indien in Nederland: een virari verdien je niet met werken, maar met criminaliteit.

Planning en discipline (Leids universiteitsblad Mare, 06-10-2007, door Vincent Bongers):

'Ik wil wel'

'Marokko is chaos' volgens student Hayat Essakkati. 'Leuk maar lastig als je iets van de grond wil krijgen.' In hoofdstad Rabat zet ze een vrouwenrechtswinkel op.

'Het leven hier is onvoorspelbaar', zegt vierdejaars student bestuurskunde Hayat Essakkati (21). Ze verblijft tot eind januari in de Marokkaanse hoofdstad Rabat om een vrouwenrechtswinkel op te zetten namens de MVVN, de Marokkaanse Vrouwen Vereniging Nederland. ...
'Ik ben hier vanaf eind september en ben er snel achtergekomen dat Nederlandse planning en discipline niet van toepassing zijn in Marokko. Het is moeilijk om bindende afspraken met mensen te maken. Ik wil ook zeker langer blijven. Vier maanden is bij lange na niet genoeg:
...Als je met een plan voor een rechtswinkel komt, kijken heel veel mensen je raar aan en beginnen je te bestoken met argumenten om van het plan af te zien. Maar ik heb gewoon doorgezet en dat zal ik blijven doen.' ...

Afwezig.

Nog een nauwelijks te overschatten factor (Dagblad De Pers, 06-10-2007, door Nadine van Loon):

Ook in Rabat heeft school geen prioriteit

Rabat doet in veel opzichten aan Slotervaart denken, al is er verschil

Waar is het toch misgegaan met dat Marokkaanse tuig dat auto's in de fik steekt en verder God-weet-wat uithaalt? Pedagoge Esmae Mahdi schetste enkele weken geleden, na de rellen in Slotervaart, een somber beeld van de Marokkaanse gemeenschap in Nederland. Veel gezinnen zijn het spoor bijster, zei ze eerder in deze krant. Ouders bieden hun kinderen geen structuur, terwijl die dat juist zo hard nodig hebben.
    Hoe is dat eigenlijk in Rabat, de Marokkaanse hoofdstad, ver weg van Nederland? Praten ouders daar ook nauwelijks met elkaar? Weten ze daar ook niet waar hun kinderen uithangen of dat ze naar ouderavonden op school moeten?
    Aan de rand van Rabat viert een groepje jongens van een jaar of zeventien het einde van de schooldag met een wedstrijdje stunten op scooters en motoren. Hun hippe westerse outfits verraden op geen enkele manier dat we in een arme volkswijk zijn. Het vervallen staatsschoolgebouw, de betonjungle aan flats en de verroeste kinderspeelplaatsen doen dat wel.
    'Veel van deze jongens brengen de rest van de dag op straat met vrienden door om pas net voor het slapengaan thuis weer aan te kloppen', zegt onderwijzer Othmane. Huiswerk heeft hier geen prioriteit. We kampen met talrijke zittenblijvers en vroegtijdige schoolverlaters:
    De onderwijzer schat dat niet meer dan 10 procent van de ouders in deze buurt de scholing van hun kinderen actief volgt en stimuleert. 'Dat zijn dan ook meteen de best presterende leerlingen. De meeste ouders bekommeren zich niet om de schoolprestaties van hun kroost. Ze worden opgeslokt door de dagelijkse strijd om brood op tafel: Een groot deel van hen is analfabeet. Wat ze kennen, is het harde leven van het platteland, waar ze oorspronkelijk vandaan komen.
    Het lijkt op het beeld dat pedagoge Mahdi schetst. Toch is het anders. Paolo De Mas, directeur van het Nederlands Instituut te Rabat en Marokkokenner: 'Jongens krijgen hier weliswaar ook een grote vrijheid om hun tijd op straat door te brengen, maar vanuit de samenleving gaat veel meer een corrigerende werking uit. Bij uitwassen treden de politie en de mannen in de omgeving meteen op.'
    Het is zeker waar dat Marokkanen hun kinderen tot het begin van de puberteit graag verwennen, zegt De Mas. 'Je kind niet oppakken als het huilt? Strakke bedtijden? Marokkanen vinden dat liefdeloos. Maar daarna worden ze wél strenger, vooral voor meisjes, en is er dat corrigerende vermogen vanuit de samenleving. Nederlanders zijn juist éérst streng en geven hun kinderen dan vanaf hun twaalfde meer vrijheid. Dan denken we wel 'Als dat maar goed gaat', maar tegelijkertijd hopen we dat het kind zich dankzij die vrijheid ontwikkelt. In de jaren vijftig was Nederland wat dat betreft heel anders. Toen zouden de Marokkanen zich meer in onze maatschappij hebben herkend.'    ...
    Die 10 procent van gemotiveerde ouders waar leraar Othmane het in het begin over had, vormt een aparte groep. Ze hikken tegen het niveau van de middenklasse aan, waar het besef van het belang van onderwijs meer en meer doordringt. Middenklassers die het kunnen betalen, plaatsen hun kinderen op privéscholen. Daar gaat een groot deel van hun salaris aan op, dus eisen ze inzet. Diezelfde jongeren zien hun ouders knokken om hun welvaartsniveau in stand te houden. Je best doen op school om je slagingskans in de maatschappij te vergroten werkt wel.
    Op het prestigieuze Franse Lycee Descartes, twintig kilometer van de volkswijk, is de schooldag ook afgelopen. Hier geen gestunt met scooters en motoren. Ze moeten mee met hun persoonlijke chauffeurs. 'Het motto is linea recta naar huis om huiswerk te maken', zegt een Franse onderwijzer.

En tel hier even bij op dat Rabat de Marokkaans hoofdstad is, die als relatief ontwikkeld geldt ten opzichte van de streek waar de Nederlandse Marokkanen vandaan komen: het Rif gebergte.

En over die cultuur van het Rif-gebergte is ook genoeg bekend (de Volkskrant, 27-11-2007, door Huug van Ooijen):

Nu kent zelfs de criminologie een Marokkanendrama

Criminoloog Jan Dirk de Jong begaat volgens Huug van Ooijen de fout ernstig afwijkende culturele patronen bij Marokkaanse jongeren te bagatelliseren.

Jan Dirk de Jong heeft een mooi proefschrift geschreven: Kapot Moeilijk. Daar niet van (Voorkant, 6 november). Maar van de Marokkaanse cultuur in Nederland heeft hij geen verstand. Volgens deze onlangs gepromoveerde criminoloog wordt het criminele gedrag van groepen Marokkanen in Nederland veelal ten onrechte als een product van hun cultuur bestempeld. ...
...De Jong schetst daarin een levendig beeld van een groep slecht georganiseerde vechtlustige ‘macho’s’ met een grote bek en een kort lontje, hunkerend naar status en eer, vol van haat en wantrouwen naar de samenleving en haar instituties. Laten dat nou net eigenschappen zijn die voor een belangrijk deel overeenkomen met de culturele bagage die hun ouders hebben meegenomen uit het oerconservatieve Rifgebied. Een streek waar stamdenken, eer, fatalisme en een diepgewortelde argwaan tegen de boze buitenwereld een grote rol speelde en speelt. ...

Natuurlijk weet ook Jan Dirk de Jong dayt eigenlijk wle, maar hij wil het niet weten, en hij moet toch ook een baantje vinden ...

Weer wat over macht (de Volkskrant, 15-08-2007, door Ali Eddaoudi, publicist):

Onmacht in Marokkaanse Rif

Op vakantie in Marokko merkt Ali Eddaoudi dat mensen de almacht van de autoriteiten volledig passief ondergaan. Hun enige verzet is vluchten naar Europa.

... Het is vooral de zon die mij aantrekt en het prachtige woeste Marokkaanse Rifgebergte. Met de Marokkaanse bevolking heb ik helaas niet zo erg veel.
    Ieder jaar valt het mij meer op dat dit prachtige land in handen van verkeerde mensen is. De dictatuur en de politiestaatachtige taferelen confronteren mij als Europese idealist met de harde werkelijkheid waarin mijn eigen familie leeft. Enerzijds heb ik veel moeite met het Marokkaanse systeem en probeer ik de mensen in mijn omgeving duidelijk te maken dat veranderingen van hen zelf moeten komen. ...
    Miljoenen Marokkanen zijn analfabeet en arm, en moeten vanaf hun geboorte trouw zweren aan de Marokkaanse autoriteiten die overal zichtbaar aanwezig zijn. Dit psychologisch politieke spel, waar maar weinig Marokkanen besef van hebben, houdt de Marokkaanse overheid overeind. Een erfenis van de overleden koning Hassan II waar de komende generaties niet vanaf zullen raken. In de Rif, het meest achtergestelde gebied van Marokko, waar veel Europese Marokkanen vandaan komen, zie je dit verschijnsel het meest.
    Eigenlijk zou de Rif zowat het rijkste gebied van Marokko moeten zijn. Veel van de voormalige gastarbeiders en hun nazaten komen er vandaan, en sturen al sinds de jaren zestig miljoenen naar hun vaderland. Een groot deel daarvan gaat naar de bankrekeningen (in Marokko) van Europese Marokkanen.
    Daarnaast kopen en bouwen Europese Marokkanen huizen en ondernemingen. Die investeringen komen meestal bij grote bedrijven terecht die vaak in de grote (Arabische) steden zijn gevestigd. ...
    De Rif kent niet eens een fatsoenlijk wegennet. De straten liggen er verpauperd bij en veel stedelijke gebieden beschikken niet eens over stromend water – een basisbehoefte waar een modern land toch aan zou moeten voldoen. In de meeste Arabische gebieden is dat wél redelijk goed geregeld. Ik ben allesbehalve een Berber-nationalist, maar de Rif wordt wel degelijk achtergesteld bij de rest van Marokko.
    En de Berber – een naam die niets te maken heeft met de oorspronkelijke naam van dit volk, de Imazighen – zelf lijkt het allemaal maar goed te vinden, en klaagt zo nu en dan bij zijn kameraden in een lokaal theehuis. Verder hoor je ze niet.
    Als ik met Berbers spreek, krijg ik altijd te horen dat de Rif ‘maar Afrika’ is. Ik moet mij niet zo druk maken en wegblijven uit hun miezerige landje, is hun advies. In dit antwoord ligt zoveel frustratie verscholen, dat het begrijpelijk wordt dat jonge mannen en vrouwen iedere kans aangrijpen om naar Europa te vluchten.
    Hoewel ik blij ben met Europa, in het bijzonder met Nederland, doet het mij toch pijn te zien dat Marokkanen zo weinig strijdvaardig zijn en eigenlijk alleen bezig zijn met hun eigen gewin. En ook de Europese Marokkanen slikken alles. Ze klagen alleen tegen elkaar. Niemand durft het op te nemen tegen een simpele ambtenaar of iemand met enig aanzien. Wat gek is, want de Marokkanen in Nederland zijn mondig genoeg als hen in Nederland tekort wordt gedaan.
    In Marokko heb ik dan ook ieder jaar ruzie met zowel burgers als ambtenaren. Agenten, douane en iedereen die een uniform draagt, zijn in mijn ogen potentiële machtsmisbruikers. Ze wekken gauw mijn irritatie, niet omdat ik op ze neerkijk, maar omdat ik elk jaar opnieuw misstanden waarneem, die ik als beschaafd mens niet aan kan zien.
    Zeker in de Rif worden mensen uitgebuit, slecht behandeld en voor dom gehouden. Wat de staatstelevisie ons ook laat zien, Marokko kan zich nog lang geen serieuze democratische staat noemen. En Marokko mag zich zeker niet op de borst kloppen als het gaat om de rechten van de mens – om over de rechten van het kind en het dier maar te zwijgen.   ...
    Desondanks zal ik ieder jaar mijn geboortestreek blijven bezoeken, omdat ik me daar nu eenmaal mee verbonden voel. Omdat ik van Marokko houd. Maar wel kom ik telkens weer met gemengde gevoelens en helaas ook steeds vaker met minder trots op mijn vaderland naar Nederland terug.

Dat laatste geldt vermoedelijk alleen voor hem.

Wat ook op kleine schaal speelt, natuurlijk (de Volkskrant, 12-04-2008, door Charles Bromet en Ismaël Dibi):

Alleen op het veld een straatschoffie

Hij werd uitgeroepen tot moslim van het jaar, maar daarmee deden ze Ibrahim Afellay geen plezier. De 22-jarige voetballer van PSV wil zich vooral op het veld profileren. Hij ziet zichzelf niet als rolmodel. ‘Voor mijn gevoel heb ik de mensen nog niks te vertellen.’

Tussentitel: ‘Ik heb me altijd vastgehouden aan het voetbal’

...    Even komt de onbezonnen duw tegen Heracles-speler Boakye ter sprake, die met geel werd bestraft waardoor hij de mogelijke kampioenswedstrijd van zondag tegen FC Twente mist. Zagen wij daar dan wél het straatschoffie Afellay?
    Met een lach: ‘Misschien wel. Maar dan ben ik ook bezig met winnen.’ Die houding maakte hij zich meester in de Utrechtse achterstandswijk Overvecht waar hij opgroeide en nu nog steeds woont.
    ‘Als je daar niet voor jezelf opkomt, dan stappen ze op je als op een stoeptegel. Je ziet daar om je heen genoeg dingen gebeuren, waarvan je denkt: die kant wil ik niet op. ...

En dat 'op je stappen als een stoeptegel' klopt als een bus met de constateringen van Beekmans over kbir en sgir.

Nu een artikel dat stamt van voor de grote openbaring. Veel van wat pas na de openbaring (de Fortuyn-revolte) naar voren is gekomen staat in feite al hier. En ook veel van wat na die openbaring met groot fanatisme weer ontkend is. Grappig is dat, want onderstaande artikel heeft echt geen stof doen opwaaien (de Volkskrant, 20-11-1998, door Annieke Kranenberg):

'Marokkaanse jongens moeten veel zelf uitzoeken'

De Marokkaanse cultuur is doordesemd van wantrouwen, en dat is van invloed op het criminele gedrag van Marokkaanse jongens in Nederland. Antropoloog Frank van Gemert komt tot die conclusie na drie jaar veldonderzoek in Rotterdam.

Marokkaanse jeugdbendes bestaan niet. Marokkaanse jongens opereren wel vanuit groepen, maar daarbij geldt het adagium 'ieder voor zich'. De Marokkaanse cultuur is doorspekt met wantrouwen en dat is van invloed op het criminele gedrag van Marokkaanse jongens. Zij kunnen daarom niet tot een gemeenschappelijk doel komen. Laat staan dat ze de ander een leiderschapsrol gunnen.
    Deze conclusie trekt antropoloog Frank van Gemert (40), die drie jaar optrok met een groep Marokkaanse jongens in Rotterdam-Zuid. Vandaag promoveert hij aan de Universiteit van Amsterdam op het onderzoek.
    Van Gemert zoekt voor het criminele gedrag niet alleen verklaringen in hun slechte sociaal-economische situatie en andere omgevingsfactoren, als taalachterstand. De criminaliteit komt volgens hem vooral voort uit de cultuur en de opvoeding waarin Marokkaanse jongens de boodschap meekrijgen niemand te vertrouwen.
    'Ze willen voorkomen dat iemand ze een loer draait. Wantrouwen is een vanzelfsprekend instrument. '
    In het proefschrift verklaart Van Gemert dit aan de hand van de geschiedenis van het Rif-gebied, de migratie en het gezin. Het wantrouwen trof hij ook aan in het Rif-gebergte, waar de meeste eerstegeneratie-gastarbeiders in Rotterdam vandaan komen. Door extreme schaarste in de Rif ontstond een zeer competitieve samenleving met veel onderlinge twisten, aldus de onderzoeker. Eer en jaloezie onder Marokkanen kenmerken hun verhoudingen.
    Dat het om een specifiek Marokkaans verschijnsel gaat, werd Van Gemert eens temeer duidelijk toen hij Marokkaanse jongens met Turkse jongens uit dezelfde wijk vergeleek. De jongens hebben ouders met een vergelijkbare immigratiegeschiedenis. Toch ontdekte de promovendus grote verschillen.
    Turken hebben hechte familiebanden, zijn goed georganiseerd in verenigingen en hebben veelvuldig onderling contact met anderen uit dezelfde streek van herkomst. Turken zijn ook sterk vertegenwoordigd in de middenstand, waardoor veel jongeren in het familiebedrijf aan het werk kunnen. Terwijl Marokkaanse leeftijdsgenoten volledig zijn aangewezen op onbekenden.
    'Marokkaanse jongens moeten heel veel zelf uitzoeken', zegt Van Gemert. Ze zijn wel gewend om streng gecorrigeerd te worden door gezagsdragers uit de omgeving. Ze verwachten dat ook, maar zolang ze niet betrapt worden op iets wat niet door de beugel kan, blijven ze hun grenzen aftasten. ...
    Vanzelfsprekend keuren Marokkaanse ouders het af als een jongen van vijftien jaar een winkeldiefstal pleegt. Maar ze vergoeilijken het ook, want hij 'is nog maar zo jong'. Een 'volwassen' twintigjarige mag dat soort gedrag niet meer vertonen en wil zelf ook niet kinderachtig overkomen. Maar het risico bestaat dat de twintiger naar andere criminele activiteiten gaat zoeken, en dat bedekt met wat Van Gemert 'het masker van de islam' noemt. 'Ook al weet iedereen in het roddelcircuit dat de jongen een drugsdealer is, ze zullen hem niet afvallen als hij daarnaast de vrome moslim is en vijf keer per dag de moskee bezoekt.'
    Dat de islam op simplistische wijze wordt gebruikt ter legitimering van hun criminele daden, zal in de toekomst worden ontmaskerd en in toenemende mate worden afgekeurd, denkt Van Gemert.
     'In Marokko is alles verstrengeld met de islam. Maar hier in Nederland krijgen kinderen alleen mee wat ze van hun ouders horen. Bovendien is er een groep geïnteresseerde jongeren die zelf de Koran gaan lezen, en tot nieuwe inzichten komen.'
     Van Gemert is niet de eerste die een verband legt tussen criminaliteit onder minderheden en cultuur. Maar eerdere onderzoeken werden zwaar bekritiseerd en afgedaan als stigmatiserend en generaliserend. Van Gemert is niet bang om afgerekend te worden op zijn onderzoek. 'De discussie stond stil. Onderzoekers willen zich niet overgeven aan blaming the victim. Maar mogelijk ligt in de culturele factoren de sleutel tot een verklaring van de aard en omvang van criminaliteit.'
    Want in de gemeenschap zelf is er geen beweging. 'Wie initiatieven wil nemen, wordt onmiddellijk neergesabeld ... .'
    Van Gemert ziet daardoor veel projecten de mist ingaan. ...
    'Het heeft totaal geen zin om met verbitterde vaders te praten die lang geleden hun vertrouwen in de Nederlandse maatschappij hebben verloren. ...'

Bijna een decennium later wordt nog eens bevestigd hoe ernstig dat wantrouwen is (NRC-Next, 03-10-2008, door Mohammed Benzakour):

Wij zijn allen Marokkanen

Tussentitels: Kan iemand mij vertellen wie dat zijn, de 'Marokkaanse gemeenschap'?
De Berber is met alles en iedereen in oorlog, niemand is te vertrouwen

Waarom ben ik eigenlijk geen raddraaier geworden? De voorwaarden waren aanwezig.
Ik ben van Berberse makelij, grootgebracht met Koran en knoet, heb m'n jeugdjaren doorgebracht in een dynamisch proletarisch multicultiwijkje vol gezellige excentriekelingen, ingeklemd tussen Turks tv-kabaal (boven) en Surinaamse kerriearoma's (beneden). Daarbij: een portie autoritaire weerspannigheid was mij nooit vreemd.   ...
    Maar kan iemand mij vertellen wie dat zijn, de Marokkaanse gemeenschap? ...
    Natuurlijk, er is een groep burgers die overeenkomsten vertoont in fysiologische kenmerken, die zijn sporen heeft in Noord-Afrikaanse regio's. Maar ... Om te beginnen loopt er een dikke scheidslijn tussen de Arabisch sprekende Marokkanen en de Berbers, veruit de grootste groep.
    Binnen de Berbergroep figureren weer de Beni Touzine, Ibdarsen, Ait Wayagher, Ibeqoyen, Ait Buyahyi, de Sousberbers en dan laat ik er nog een stuk of acht onvermeld. Dit zijn stammen, verspreid over het noordelijke gebied (de Rif) en zuidelijkere delen (de Atlas) van Marokko, met een cultuur en een taal die ouder is dan 3.000 jaar. Hun talen en rites vertonen een keur aan variëteit en een minimum aan overeenkomsten.
    Nu kan men stellen dat in elke verscheidenheid een eenheid bestaat, alleen ligt dat bij Berbers een tikkeltje anders. Als het gaat om het dragen van verantwoordelijkheid voor collectieve kwesties, en dáár gaat het hier om, hebben we, vrees ik, aan Berbers geen beste partner. Berbers zijn een kleurrijk, poëtisch volk, .zeker, maar er is een keerzijde: anarchistisch en deksels argwanend, jegens elkaar, jegens andere stammen, of algemener: jegens elke vorm van autoriteit. De Berber is met alles en iedereen in oorlog, niemand is te vertrouwen, zelfs het Opperwezen niet, hooguit is de Berber loyaal naar de eigen familiekring, dat wil zeggen: het kleine gezinsverband - en zelfs dat begint barsten te vertonen. Voor zover er samenwerkingsverbanden aangegaan worden, is dat vanwege sociale druk (religieuze aangelegenheden) of uit (materieel) eigenbelang (trouwpartijen, taxivervoer).   ...

En deze groep zou moeten integreren in een hoog-georganiseerde maatschappij waarin vertrouwen het kernwoord is. Als het al moeilijk samenleven is binnen Marokko, waar men nog redelijk op lijkt, hoe moet dat dan binnen Nederland? Een schier onmogelijke zaak.

Mevrouw Riemersma, getrouwd met een Marokkaan en nu woonachtig in Marokko, legt nog een keer uit hoe onmogelijk dat is (de Volkskrant, 18-08-2008, door Greta Riemersma

Het Westen heeft twee kanten

Tussentitel: 'Jullie in het Westen zijn soms gek hè? Sommige dingen gaan echt te ver'

...    Monsieur Alj is een intelligente, belezen man. Ik heb maandenlang Franse les bij hem gevolgd, in een klasje waarin ik de enige buitenlander was tussen een stuk of tien Marokkanen. Monsieur Alj wilde dat wij vooral de Franse conversatie zouden oefenen en dus gooide hij onderwerpen in de groep als politiek,liefde, schoonheid, seks, ethiek en geld. Wij converseerden als gekken. Het werd een ware inburgeringscursus, voor mij, maar ook voor hén.   ...
    Ik merkte al gauw dat de houding tegenover 'het Westen' bij mijn klasgenoten en monsieur Alj ambivalent is. Aan de ene kant bleken zij de westerse wereld te associëren met verdorvenheid. Vooral het begrip vrijheid bleek in hun hoofden totaal anders te leven dan in het mijne. Bij de westerse vrijheid dachten zij dat alles kan en mag, logisch dat dit leidt tot ontsporingen. Iedereen die het met iedereen doet en een abortus na afloop, dat werk.
    Sinds ik in Marokko woon, kan ik die denkbeelden beter plaatsen. Ik heb gemerkt hoe het leven er tot in de kleinste details afhangt van regels. Laatst kwam ik in een speeltuin, stond er bij elk apparaat een bewaker. En o wee als die je betrapte op een foute handeling, dan zwaaide er wat. In zo'n klimaat kan vrijheid snel worden uitgelegd als de afwezigheid van regels.
    Maar er was voor mijn klasgenoten en monsieur Alj ook een andere kant aan het Westen. Het leven is er oneindig veel beter en rechtvaardiger geregeld dan in Marokko, vonden zij. Je kunt er de nieuwste mobieltjes kopen, met de trein ben je in een ochtendje van Amsterdam in Parijs ('ongelooflijk') en de verschillen tussen rijk en arm zijn er niet zo enorm.
    Meten met twee maten - het was een stokpaardje van monsieur Alj. Hij bespeurde die houding niet alleen in de buitenlandse politiek van de westerse wereld, maar ook in zijn eigen land. Hij vertelde dat mensen op hoge posities in Marokko soms geen elektriciteit en geen boeten betalen, terwijl arme sloebers er krom voor liggen. Waren we zover in de discussie, dan deugde het Westen wel. 'Is er in Nederland niet nog één plekje voor mij?', vroeg monsieur Alj mij eens.

Nee, dank u.

Nog een wortel van het kwaad (de Volkskrant, 17-04-2007, door Anja Sligter):

Oase in een probleemwijk

Basisschool Het Mozaïek staat in een Arnhemse probleemwijk en telt veertig nationaliteiten. Maar de resultaten van deze zwarte school zijn goed. Het geheim? ‘Niet bij elk nieuw kabinet een andere koers gaan varen.’

‘... De zwarte school (98 procent allochtoon) staat aan de rand van Arnhem in Immerloo/Malburgen, een van de veertig probleemwijken van minister Ella Vogelaar. De hoge flats waar de school op uitkijkt, worden de nieuwe Bijlmer genoemd. Aan elk balkon hangt een schotelantenne en de populatie wisselt met de wind. ...
... Aan basale verzorging ontbreekt het de meeste gezinnen niet, maar aan gerichte opvoeding wel. Marokkaanse ‘prinsjes’ kunnen thuis veelal tot hun 8ste hun gang gaan, zeggen ze. ...

En (de Volkskrant, 26-10-2007, door Hans Werdmölder):

Marokkaanse prinsjes eisen respect

Marokkaanse jongens zijn thuis prinsjes, maar op school mislukken ze. Dat kan leiden tot verzet en criminaliteit, betoogt Hans Werdmölder.

Tussentitel: Voor veel Marokkaanse jongens is de politie nog altijd de ultieme vijand

Psychiater Jean-Paul Selten meent dat de social defeat-hypothese een goede verklaring biedt voor het relatief veel voorkomen van schizofrenie onder Marokkaanse jongens in Nederland (Forum, 23 oktober). Zij zouden hier een ‘langdurige vernedering’ ervaren, zeker als ze zich vergelijken met autochtone leeftijdgenoten die in mooie huizen wonen. De Marokkaanse mannen maken door hun migratie een statusval door; het omgekeerde zou gelden voor hun vrouwen, bij wie de kans op schizofrenie dan ook slechts licht verhoogd is.
    Gelukkig moeten hypothesen nog altijd worden getoetst aan de feiten. Die wijzen in omgekeerde richting. Marokkaanse vrouwen worden juist meer dan hun mannen geconfronteerd met de dagelijkse spanningen van het leven in een voor hen volstrekt andere samenleving en hun echtgenoten beschouwen zich in vergelijking met hun niet-gemigreerde landgenoten juist als zeer geslaagd. Veel Marokkaanse jongens voelen zich eerder superieur dan minderwaardig aan Nederlanders. En waarom is de schizofrenie onder Turken zo laag. Selten noemt het beschermend effect van hechte familiebanden, maar maken Turkse mannen niet een vergelijkbare statusval door?
    De social defeat-verklaring lijkt mij een hypothese van de koude grond. Laat ik een alternatieve verklaring presenteren. Veel Marokkaanse jongeren groeien hier op in verschillende waardesystemen – gezin, school en gemeenschap – die niet op elkaar aansluiten. Thuis worden de jongens als ‘prinsjes’ opgevoed, op straat moeten zij hun mannetje staan, op school ervaren zij zichzelf als een mislukkeling. Zij hebben weinig respect voor de Nederlandse gezagdragers, maar eisen dat respect wel voor zichzelf op, desnoods met geweld. Juist in het verzet tegen de dominante Nederlandse samenleving ontstaat een groepsgevoel, dat weer als katalysator dient voor grensoverschrijdend gedrag.
    De Turkse gemeenschap vormt een relatief gesloten netwerk, zodat Turkse jongens veel minder worden geconfronteerd met de Nederlandse samenleving. Zij durven de autoriteit van hun vader ook minder ter discussie te stellen.
    Marokkaanse jongeren ervaren een botsing van culturen op individueel niveau. Zij groeien op in compleet verschillende werelden, die ook nog vaak conflicteren. Dit heb ik ‘het verinnerlijkt cultuurconflict’ genoemd. Dat hoeft niet per se te leiden tot negatief of agressief gedrag. Bij Marokkaanse jongeren die wat steviger in hun schoenen staan en wat meer persoonlijke bagage hebben, kunnen de spanningen ook leiden tot creativiteit. Een relatief groot aantal Marokkaanse jongeren heeft succes op het gebied van kunst, theater, mode, sport en literatuur. Ook hierin verschillen Marokkaanse van Turkse jongeren in Nederland.
    Maar bij Marokkaanse jongens die minder sterk in de schoenen staan en over minder vaardigheden beschikken, leidt ‘het verinnerlijkt cultuurconflict’ vaak tot verzet en criminaliteit. Soms resulteert het in schizofreen gedrag, waarbij overmatig druggebruik ook een rol kan spelen.
    Het is naar mijn mening niet vreemd dat Bilal B. in een schizofrene bui een hem bekend politiebureau binnenstormt en enkele niets vermoedende politieagenten met een mes te lijf gaat. In de beleving van veel Marokkaans-Nederlandse jongeren vormt de politie nog altijd de ultieme vijand.

Trotse kamelenruiter-gedrag en geen opvoeoding

Wat direct aansluit bij dit (de Volkskrant, 07-11-2008, rubriek TV door Wim de Jong):

Obamariseren

...    Het beste en tegelijk het slechtste wat de publieke omroep als afspiegeling van de interculturele samenleving te bieden heeft, is al 131 afleveringen lang PREMtime van de NPS. Het is een goed programma omdat het al die tijd op onverdachte, niet-politiek-correcte wijze de temperatuur meet aan de onderkant van onze gekleurde maatschappij. En het is, zijns ondanks, ook een kloteprogramma omdat het er al jaren bij kijkers in hamert dat álle 'zwarten' verliezers zijn.
    ... Terwijl ze anderzijds met al hun integere bedoelingen ook vaak keihard worden afgerekend door de mensen die ze in PREMtime met veel moeite voor de camera weten te krijgen.
    Want zelfs in hun programma willen heel jonge Marokkaantjes al niet meer in beeld verschijnen, omdat ze naar eigen zeggen doorhebben dat ze hoe dan ook als 'slechte kinderen' zullen worden neergezet. Zoals hun grotere broers en ouders ook veelal weigeren, omdat PREMtime geen ander doel zou hebben dan het bieden van spannend ghetto-entertainment aan blanken. ...

Of, in aansluiting op Werdmölder, het gevolg van het besef dat ze in de kijker komen als maatschappelijke losers met hun witte petjes, bontkraagjes en capuchons, terwijl ze zichzelf heel geweldig vinden, met hun witte petjes, bontkraagjes en capuchons.

Een beetje erkenning (de Volkskrant, 13-09-2008, door Ahmed Marcouch):

'Ik maak je dood' is Marokkaans

Het gedrag van Amsterdams tuig heeft wel degelijk Marokkaanse wortels.

Burgemeester Job Cohen heeft er bij de Marokkaanse gemeenschap op aangedrongen de agressiviteit in te dammen van de Marokkaanse jongens die ik eerder tuig noemde. Ik wil graag dat Cohen daarmee doorgaat. De Marokkaanse gemeenschap moet dit voortdurend ter sprake brengen, overal waar Marokkanen bij elkaar komen. Deze kwelgeesten roepen niet alleen 'Ik maak je dood' tegen ambulancebroeders, ze gooien ook stenen, versperren de weg en roven zelfs ambulances leeg, terwijl de broeders zich ontfermen over de gewonde of dode. Deze jongens zijn vaak dezelfden als die mensen beroven en in auto's inbreken. Ze stigmatiseren de Marokkaanse gemeenschap.
Juist de Marokkaanse gemeenschap kan helpen met een oproep tot een beschavingsoffensief. Bij de oplossing is de cultuur wel degelijk relevant. Het gedrag van de kwelgeesten heeft Marokkaanse wortels. Hier botst een overlevingsmentaliteit uit Marokkaanse berggebieden op een cultuur van hulpvaardigheid uit de lage landen. Een gedrag gedreven door angst, achterdocht, slachtofferschap en gekrenkte trots botst op de mores van dienen en zorgen volgens keurige protocollen. ...
En daarom zeg ik dat een beschavingsoffensief nodig is, niet alleen op school en in de inburgeringscursus – het moet met man en macht gebeuren, met hulp van de hele gemeenschap en zeker van de Marokkaanse. Dus Samenwerkende Marokkanen Nederland (SMN), ik begrijp jullie verdriet, ik lijd mee, maar laten we het onder ogen zien en dit tekort aan beschaving onder een overzienbare groep met kracht tegengaan, er burgerschap tegenover stellen. Zodat wij trots kunnen zijn als Marokkaanse Nederlander en ons niet hoeven laten troosten door overheidsdienaren die goedwillend roepen dat onze oorsprong niet erg is omdat wij uiteindelijk toch allen Nederlander zijn.

Waarmee dit deel van de discussie eigenlijk gesloten kan worden: het Marokkaanse wangedrag ligt aan de Marokkaanse cultuur.

We wisten al van het virulente nationalisme in Turkije - in Marokko is het niet veel minder (de Volkskrant, 27-10-2008, van correspondente Greta Riemersma):

Niet spotten met de drie heiligheden

Scholier die de Marokkaanse heilige drie-eenheid op de hak neemt met graffiti, belandt in de cel.

De laatste regel van het Marokkaanse volkslied staat voor drie zaken waarmee in Marokko niet mag worden gespot: God, vaderland en de koning. Kunstenaars en journalisten weten dat ze ondanks de toegenomen vrijheid van meningsuiting heel voorzichtig met deze drie heiligheden moeten omgaan.
Toen een 18-jarige scholier dit toch in zijn hoofd haalde, is hij veroordeeld tot een jaar gevangenisstraf. De scholier nam de drie-eenheid op de hak door op de muren van zijn school in Aït Ourir, vlakbij Marrakesh, 'God, vaderland en FC Barcelona' te schrijven. ...

Maar in Nederland zijn het echte Nederlanders al u en ik, hoor ...

De volgende is een grappig geval. Eerste de feiten (de Volkskrant, 21-03-2009, van verslaggever Menno van Dongen):

Vrij na een nachtmerrie van 15 jaar

Volgens eigen zeggen hield hij het vol door de hoop. Nu staat hij buiten, alsof hij ‘naakt uit een iglo’ is gestapt.

Tussentitel: 'We gaan absoluut een flinke schadeclaim tegen de staat indienen'

Vijftien jaar na zijn arrestatie zwaaiden de betraliede hekken van de Pompekliniek vrijdag definitief open voor Bensaïd Nakach (65). Begeleid door zijn advocaat, stapte Nakach als vrij man naar buiten.    ...
    De nachtmerrie van Bensaïd Nakach begon in februari 1994, na een uit de hand gelopen echtelijke ruzie. Hij sloeg zijn vrouw met de platte kant van een bijltje op haar hoofd. ... de aanklacht was stevig: poging tot doodslag. Nakach moest naar het Pieter Baan Centrum (PBC) voor een psychiatrisch onderzoek.
    Als hij destijds had meegewerkt, was alles misschien anders gelopen. ...
    Nakach ... kreeg een jaar celstraf en tbs. Tijdens zijn hoger beroep, in 1995, veegde een psycholoog die contra-expertiseonderzoek had gedaan de vloer aan met het oordeel van het PBC. De diagnose dat hij een ‘ernstige, gecombineerde paranoïde en narcistische persoonlijkheidsstoornis’ had, zou onjuist zijn. Nakach was niet gestoord. Maar het advies werd door het hof terzijde geschoven, want het oordeel van het PBC werd hoger aangeschreven.
    Er volgde in 2003 nog een kritisch rapport, van de Amsterdamse hoogleraar transculturele en internationale psychiatrie Joop de Jong. Volgens hem is Nakach iemand die patriarchaal gedrag vertoont dat past bij mensen uit Marokko. Nakach heeft iets ijdels, dwingends en breedsprakigs dat door westerse deskundigen in zijn nadeel kan worden uitgelegd, maar vrij gebruikelijk is in zijn cultuur, stelt De Jong.

En dan wat de dader (de man heeft zware mishandeling gepleegd) er zelf van zegt:

Als hij destijds had meegewerkt, was alles misschien anders gelopen. Maar Nakach heeft nergens spijt van. ‘Niemand zou zich psychiatrisch laten onderzoeken als hij weet dat hij gezond is. Ik ben nooit gek geweest. Gedrag dat voor allochtonen normaal is, hebben ze gezien als stoornis.’

Waarmee we komen tot de volgende samenvatting. De dader is volgens het als meest betrouwbaar gezien rapport iemand 'die patriarchaal gedrag vertoont' en iets ijdels, dwingends en breedsprakigs'' heeft 'dat door westerse deskundigen in zijn nadeel kan worden uitgelegd, maar vrij gebruikelijk is in zijn cultuur', verder samengevat in de woorden van de dader zelf als 'Gedrag dat voor allochtonen normaal is, hebben ze gezien als stoornis.'
Waarmee hier tevens staat dat de Marokkaanse cultuur patriarchaals, iets ijdels heeft, iets dwingends, en iets breedsprakigs, en dat dat is iets dat de Nederlandse cultuur niet kent, en door de Nederlandse cultuur wordt geïnterpreteerd als gaande richting paranoïde en narcistisch. En wat ook in het stuk bevestigd wordt: het slaan met een bijl van zijn vrouw (macho agressiviteit, hoogstwaarschijnlijk gekwetste ijdelheid), en het niet willen meewerken met het onderzoek (zeker gekwetste ijdelheid, gezien zijn eigen woorden, en hoogstwaarschijnlijk sterke achterdocht)
Waarmee tevens een uitstekende samenvatting is gegeven van de oorzaak van de problemen die de Nederlandse cultuur in het algemeen heeft met zijn Marokkaanse ingezetenen. Of ze nu in Marokko of in Nederland geboren zijn. Veel beter dan dit kan je het niet karakteriseren, in aansluiting op de waargenomen maatschappelijke verschijnselen.

Weer een leuke onthulling vanuit onverdachte bron (de Volkskrant, 08-04-2009, column door Evelien Tonkens):

Marokkaanse zelfspot

Huiswerk, discipline, liefde, aandacht, karate, sport, sterke moeder. Dat zijn Marokkaanse (Berberse) woorden waar blijkbaar een vertaling voor is. Want Berbers versta ik niet, maar deze woorden vang ik wel op, tijdens een zondagmiddagbijeenkomst over normen, waarden en opvoeding. In een Vogelaarwijk, georganiseerd een Marokkaans-Nederlandse vrouwenorganisatie. 700 vrouwen zouden er komen. Er staan maar een paar fietsen. Ik weet dat ze minder fietsen dan kaaskoppen, maar al die ophef over fietsles moet toch ergens over gegaan zijn?

Wat een schat toch, die Evelien Tonkens. Van pure verwarring omtrent de realiteit schrijft ze het helemaal verkeerd op. Het moet natuurlijk zijn: "Huiswerk, discipline, liefde, aandacht, karate, sport, sterke moeder. Dat zijn Nederlandse woorden waar blijkbaar geen vertaling voor is. Want Berbers versta ik niet, maar deze woorden vang ik wel op, ..."
Maar goed... snapt u nu waarom er zo veel problemen met Marokkaanse (Berberse) kinderen zijn? Dat is vanwege problemen in de Marokkaanse (Berberse) cultuur. Want voor essentiële zaken in onze Nederlandse maatschappij zijn er zelfs geen Marokkaanse (Berberse) woorden.
Wat tussenfasen richting maatschappij komen ook nog langs in het artikel:

Er volgt een toneelstuk, ‘over een moeder die niks te zeggen heeft, een zoon die alles mag en een dochter die niks mag. Zelfs als ze naar de bibliotheek wil, moet ze binnen een uur terug zijn’ , legt mijn buurvrouw uit. De zaal mag reageren. ...
Nu mag de wethouder iets zeggen. Alle kinderen moeten gelijke kansen hebben, zegt ze. ‘Praten over opvoeding is moeilijk, we praten gemakkelijker over seks of geld, maar het moet wel.’ Een (Marokkaanse) moeder uit een verre stad is uitgenodigd om te vertellen hoe zij haar succesvolle kinderen - allemaal op VWO en universiteit - heeft opgevoed. ‘Kinderen zijn als planten, je moet steeds een beetje water geven, al vanaf hun tweede jaar. In negentig procent van de gezinnen gaat het zoals het toneelstuk schetste. Je moet duidelijke regels stellen. Veel vrouwen zijn te makkelijk. Die laten een kind van twee bepalen wat er gebeurt. Ik ben ook de mede-opvoeder van kinderen op straat. ...

De eindgevolgen zijn bekend.

De Volkskrant doet graag aan het bevorderen van de allochtone zaak. In vrijwel alle gevallen leveren ze in feite bewijzen van de zwakte van die zaak. Het volgende is uit een fotoreportage over de eerste groep Marokkaanse gastarbeiders die inmiddels teruggekeerd zijn (de Volkskrant, 18-04-2009, door Sietske de Boer en Joost van den Broek (foto's)):

Terug in de Rif

Ze kwamen vanaf 1969 als jongemannen uit het Noord-Marokkaanse Rif-gebergte naar Nederland en konden direct aan de slag met werk dat niemand anders wilde doen. Ze wilden snel geld verdienen en dan terug. Maar dat liep vaak anders. Veel gezinnen kwamen over en de kinderen werden langzamerhand Nederlanders. De meeste mannen keerden pas na tientallen jaren terug. Met weinig geld, en veel lichamelijke klachten.

We gaan er even van uit dat dit een redelijk representatieve steekproef is, ook wetende dat de multiculturalistische Volkskrant zeker geen negatief voorbeeld zal stellen.
Dan zijn dit dus de mensen met wie we culturele uitwisseling zouden moeten plegen: zij krijgen cultuur van ons, wij cultuur van hen. Het is uit deze beelden totaal onvoorstelbaar wat dat laatste zou moeten zijn - als geheel geven de foto's een treffende illustratie van het begrip "sociale achterstand" - vanuit onze optiek dicht grenzende aan sociale achterlijkheid.
Het is zo duidelijk,dat een groepsgenoot zich tot een verdediging genoodzaakt voelde (Volkskrant.nl, Opinie, 21-04-2009, column van Abdelkader Benali):

Marokkanen zijn tobbers

Multiculturele samenleving maakt mensenschuw

Er stond een fotoreportage over Marokkaanse eerste generatie migranten die waren teruggegaan naar Marokko in het Volkskrant Magazine van afgelopen weekeinde. Knarige knarren in de Rif, had de ondertitel moeten zijn. ...
    Sietske de Boer, een uitgeweken Friezin die in Al Hoceima woont en de levens van de remigranten goed kent, interviewde ze. Ze maken een vermoeide indruk, deze opa's in retraite, alsof ze liever vandaag dan morgen zouden willen migreren naar hun volgende bestemming: de dood.
    Dus dit zijn de vaders waarvan de zonen en dochters de Nederlandse samenleving zoveel kopzorgen bezorgen. 'Problemen, problemen, problemen', zag je die koppen denken. Als de lezer straks maar niet denkt dat wij het hebben veroorzaakt, al die narigheid. Ik miste in de foto's ook wat plezier of pret.
    Ze zagen er, om eerlijk te zijn, een tikkeltje droevig uit. Ik kan helaas niet anders zeggen dan dat dit soort mannen altijd zijn best doet om het meest nukkige, depressieve en teneergeslagen gezicht op te zetten wanneer ze worden geconfronteerd met een welwillende.   ...

Misschien kan je dit er ook allemaal in zien, maar aan ook aan dit soort aspecten zit het sociaal achterlijke keihard vast.
    Maar over de voorinstelling van Benali hoeven we na de kop al totaal niets meer verder te vragen. Want natuurlijk denkt hij dat Nederland het weer gedaan heeft: 'Multiculturele samenleving maakt mensenschuw'. Nou, wat oudere Nederlanders hebben ze nog zien aankomen, deze mannen. En deze mannen maakten destijds precies dezelfde indruk als ze hier boven maken: wantrouwig, angstig, sociaal achterlijk. "Dat kan nooit goed gaan", was de conclusie van de moeder van de redactie, tegen zijn protestaties in.
    Dat hebben we geweten ...
    En nu zegt deze redactie, "Dat kan nooit goed gaan" over het soort houding als van Benali: "De schuld ligt bij de Nederlanders." Het commentaar is te lezen hier

.
Overigens: tel van degenen van wie de cijfers over de arbeidscarrière gegeven zijn (vier stuks) het aantal jaren op. Dan kom je, afgerond, op 50 jaar werk, en 120 jaar uitkering - dat laatste getal stijgt per kalenderjaar met vier.

Terug naar de pure cultuur (de Volkskrant, 08-06-2009, door Greta Riemersma):

Doe met mijn kind wat je wilt

Tussentitel: Ik hoorde een kind door de ramen gillen; de klappen weerklonken in de straat

Mijn zoon van 7 komt thuis met het verhaal dat zijn klasgenootje Abdallah thuis wordt geslagen met een riem. Tijdens de pauze op hun Marokkaanse school was Abdallah erover begonnen en hij had erbij gezegd: 'Het doet erg pijn.' Mijn zoon wilde weten wie slaat, zijn vader of zijn moeder. 'Allebei', zei Abdallah. Toen vroeg mijn zoon hoe vaak het gebeurt. 'Altijd', was het antwoord.   ...
    Er zijn hier zoveel kinderen die dit overkomt. Worden ze niet met een riem geslagen, dan wet met een hand of een pantoffel. Ik zie dat soms op straat en soms bij mensen thuis. Ik hoorde eens een kind gillen door de geopende ramen, terwijl het geluid van de klappen in de straat weerkaatste.
    Officieel is slaan in Marokko bij wet verboden, maar niemand die zich daaraan houdt. Minister Radi van Justitie wil hierin verandering brengen; vorig jaar kondigde hij aan dat alle vormen van kindermishandeling streng worden bestraft. Maar slaan met een riem valt daar tot dusver niet onder.   ...
    Zal ik dan de onderwijzeressen van Abdallah inschakelen? Dat zouden ze hoogst vreemd vinden. Ze slaan zelf, en niet alleen zij. Mijn kinderen hebben in Marokko drie basisscholen bezocht, en op alle drie werden dagelijks lijfstraffen uitgedeeld. Een aantal jaren geleden bleek uit onderzoek van het Marokkaanse ministerie van Justitie en Unicef dat 87 procent van de schoolgaande kinderen in Marokko last heeft van fysiek geweld.
    Mijn kinderen zijn van die behandeling gevrijwaard, omdat wij hun leraren hebben gewaarschuwd hun handen thuis te houden. Maar mijn kinderen vertellen hoe hun klasgenoten worden bewerkt met een boek, een etui, een stok. Herhaaldelijk worden er ook linialen of tekenborden stukgeslagen op de hoof den of ruggen van de leerlingen.
    Mijn dochter heeft eens een stuk hout uit de klas gestolen dat de leraren vaak gebruikten om te slaan. Ze kon het niet meer aanzien en nam het ding stiekem mee naar huis. Toen zag ik pas wat het was: een balk waarmee de hele Amsterdamse Noord-Zuidlijn kan worden gestut.
Geregeld hebben wij deze praktijken aan de orde gesteld. Maar de leraren ontkennen of ze zeggen dat ze wet moeten: de ouders vragen erom. Ik kon dat eerst niet geloven, tot wij op een ouderavond kwamen. Toen bleek dat de meeste ouders deze aanpak juist stimuleren. 'Doe met mijn kind wat je wilt', zeiden ze tegen het onderwijzend personeel.
    Ik zou de ouders van Abdallah rechtstreeks kunnen aanspreken. Dan zouden ze me vragen waarmee ik me bemoei. En vermoedelijk wordt Abdallah voor straf nog harder met de riem afgerost.

Ach, zo doen de chimpansees het ook ...

Het nationalisme is natuurlijk ook vanzelfsprekend (de Volkskrant, 14-10-2009, door Greta Riemersma):

'Buitenlanders' niet meer gewenst in nationale ploeg

Het gaat slecht met het Marokkaanse voetbal. Zaterdag werd de nationale ploeg tegen Gabon uitgeschakeld voor het WK en daar is nu een oorzaak voor gevonden: ‘De Marokkanen die in het buitenland spelen, zijn niet trouw aan het Marokkaanse shirt.’
    De woorden zijn van de befaamde ex-speler Mohammed Timoumi, in de krant Al Jarida Al Oula. Hij legt uit dat het elftal niet langer gebruik moet maken van ‘buitenlanders’.   ...
    Timoumi’s woorden zijn pikant, omdat Marokkaanse voetballers in het buitenland vaak moeilijk kunnen kiezen voor welk land ze uitkomen. Zo was het ook met El Hamdaoui.
    Volgens Timoumi hoeven deze spelers voortaan niet meer voor Marokko uit te komen. ‘De Marokkanen die hier zijn opgegroeid en in de competitie spelen, geven meer. Ze hebben meer recht te spelen in het nationale team dan anderen.’
    Hij vertolkt het gevoel dat in Marokko volop leeft. ...

Net als dat alles met seks en huwelijk er archaïsch toegaat (de Volkskrant, 03-12-2009, van correspondente Greta Riemersma):

'Gescheiden? Dan ben je een hoer'

Marokko heeft het vrouwen gemakkelijker gemaakt om te scheiden. Maar het imago van gescheiden vrouwen is er zeer slecht. ‘De vrouw is niets.’

Tussentitel: 'Zelfs de rechter zei eerst dat ik terugmoest naar mijn echtgenoot'

Toen Hannan Oumri (20) haar ouders vijf maanden geleden vertelde dat ze ging scheiden, was de reactie: ‘Waarom heb je niet beter voor hem gezorgd?’ Sindsdien praat haar vader niet meer met haar. Hij verdraagt de vernedering niet. ‘De buren roddelen over mij en hij luistert meer naar de buren dan naar zijn eigen kind’, zegt Hannan.
    Rizlan Nfinif (24) heeft met beide ouders geen contact sinds haar echtscheiding vijf jaar geleden. ‘Belachelijk. Niemand weet wat ik in mijn huwelijk heb meegemaakt. Ik werd geslagen, zelfs toen ik zwanger was. Mijn leven was een hel, ik heb zo veel gehuild.’ Niettemin vonden ook haar ouders dat ze bij haar man had moeten blijven.
    De situatie van Hannan en Rizlan is in Marokko niet uniek. Als een Marokkaanse vrouw scheidt, leidt dat vaak tot verwijdering met haar ouders omdat die zich schamen. Ook vrienden en kennissen hebben commentaar. ‘De vrouw krijgt altijd de schuld’, zeggen Hannan en Rizlan, twee vriendinnen uit de buurt van Rabat.
    ‘Het imago van de gescheiden vrouw is in de Marokkaanse maatschappij zeer negatief’, bevestigt Abdeljabbar Choukri, socioloog en psycholoog aan de universiteit van Al Jadida. Dat is opvallend, omdat de Marokkaanse familiewet, de Moudawana, het de vrouw sinds 2004 gemakkelijker heeft gemaakt om te scheiden.
    Voorheen moest de vrouw onder andere met twaalf getuigen bewijzen dat zij slecht werd behandeld. Nu dat niet langer het geval is, vragen steeds meer vrouwen een echtscheiding aan: 26 duizend in 2007, tegen 14 duizend mannen. Het totale aantal echtscheidingen steeg daarmee in één jaar met 14 procent.
    Maar ook al wordt het fenomeen van de gescheiden vrouw normaler, zij staat nog even slecht bekend als altijd. ‘Dat heeft niets te maken met de islam’, zegt Choukri. ‘Onze profeet Mohammed was eervol getrouwd met meerdere gescheiden vrouwen.’ Het probleem is volgens hem een eeuwenoude mentaliteit die vooralsnog onuitroeibaar is.
    ‘De vrouw in Marokko wordt beschouwd als de bron van alle zonde, in tegenstelling tot de man die op alle terreinen beter en nuttiger is. De vrouw is niets. Daarom wordt zij bij een scheiding beschouwd als de verantwoordelijke. Zij is het die de man dwingt tot verstoting als gevolg van haar slechte gedrag.’   ...
    Dat is wat in Marokko vaak wordt gezegd over gescheiden vrouwen: het zijn hoeren. Mannen zien hen als een gemakkelijke prooi, omdat ze geen maagden meer zijn. Bovendien zijn er nogal wat gescheiden vrouwen die inderdaad de kost moeten verdienen als prostituee, omdat ze geen baan kunnen vinden en de man weigert alimentatie te betalen.
    ‘Je moet je in dit land nergens over verbazen’, zegt Rizlan. ‘Als vrouw heb je geen rechten. De Moudawana is aangepast, maar er is niks veranderd. Toen ik de echtscheiding aanvroeg, zei zelfs de rechter eerst dat ik terugmoest naar mijn man.’   ...

En hoe kom je aan die gezonde gezags- en machtsverhoudingen (de Volkskrant, 09-01-2010, door Greta Riemersma):

De geslagen klas

In Den Haag kwamen leerlingen na de koranles thuis met blauwe plekken. Jeugdzorg was bezorgd, maar de Marokkaanse ouders wilden geen aangifte doen. In Marokko is meppen op school niets bijzonders, weet Volkskrant-correspondent Greta Riemersma. Op inzichten uit Europa zitten de meeste ouders niet te wachten. ‘’Doe met mijn kinderen wat jullie willen’, zegt een van de moeders op de ouderavond.’

Tussen een stuk of vijftien Marokkanen zit ik in een lokaaltje in het Franse Instituut in mijn woonplaats Kenitra, een kustplaats niet ver van de hoofdstad Rabat. We krijgen Franse les van monsieur Alj en hij laat ons discussiëren over het onderwijs in Marokko. Ik geef graag mijn mening. ‘Het is verschrikkelijk’, zeg ik. Mijn medecursisten keren hun hoofd naar mij toe. ‘Er wordt zo veel geslagen’, leg ik uit.
   Er valt een stilte waarin de anderen mij niet-begrijpend aankijken. Ik heb het probleem buiten lestijd weleens met monsieur Alj besproken en hij voelt zich gedwongen toe te lichten wat ik bedoel. ‘Nederlanders vinden slaan niet normaal’, zegt hij, met een hoofdknik naar mij. ...
Twee jaar woon ik nu in Marokko en mijn verbazing over wat hier met kinderen gebeurt, kent geen grenzen. Ik heb drie kinderen, een dochter van 11 en twee zonen van 7 en 5, en zij weten hier soms niet wat ze meemaken. Wij, hun ouders, evenmin.
    ... Said, mijn man, dacht dat na een verblijf van dertig jaar in Europa. Voor alle zekerheid vroeg hij het aan de directeur van de eerste Marokkaanse basisschool die wij hadden uitgezocht voor onze kinderen – een privéschool, omdat het overheidsonderwijs niet best bekendstaat. ‘Er wordt hier toch niet meer geslagen?’, vroeg Said. ‘Natuurlijk niet’, was het antwoord.
    Maar na anderhalve week in Marokko waren de kinderen met geen mogelijkheid meer naar school te krijgen, want er werd geslagen. Niet elke dag, maar elk uur van de dag.
    Voor er driekwart jaar voorbij was, waren ze toe aan hun derde school, toen gaven we het op. We hadden informatie ingewonnen over nog tien scholen en onze conclusie was dat vermoedelijk in het hele Marokkaanse basisonderwijs wordt geslagen. Op de ene school meer dan op de andere, maar slaan is in principe normaal.
    Van onze kinderen horen we dat hun docenten lesgeven met een stok of meetlat, waarmee ze in de klas rondlopen ‘alsof het een mitrailleur is’. Wie niet keurig op het lijntje heeft geschreven of de verkeerde ballpoint heeft gebruikt, wie op zijn handen heeft gekleurd of niet de goede schoolboeken bij zich heeft, wie zijn bril thuis is vergeten of tegen een klasgenootje fluistert, krijgt met de stok of de meetlat een flinke tik op zijn hoofd, handen of rug. Er zijn ook leerkrachten die schoppen of met de hand meppen, die slaan met boeken en ook eens met een tekenbordje dat op het hoofd van een kind doormidden brak.
    Uit onderzoek van de Marokkaanse overheid en Unicef blijkt dat in Marokko 87 procent van de kinderen tussen 8 en 14 jaar op school fysiek geweld ondergaat. Ook mentaal geweld wordt niet geschuwd – iets wat wij al hadden begrepen. ...
    Heel wat directiekamers zien wij van binnen en daarnaast bezoekt Said meestal de ouderavonden. Voortdurend is hij in discussie over de didactische methoden in Marokko. Maar hij merkt al gauw dat inderdaad de ouders een rol hebben in het geweld. Als hij tijdens die bijeenkomsten oproept te stoppen met slaan, krijgt hij van andere ouders geen bijval. Het is duidelijk dat hij wordt gezien als een nieuwlichter uit Europa, het continent waar de slecht opgevoede kinderen vandaan komen – ook de slecht opgevoede Marokkaanse kinderen.
    Schreeuwt een kind dwars door een gesprek van volwassenen, kan dat kind nog niet eens de simpelste beleefdheidsfrasen uitbrengen, dan is het voor mensen in Marokko duidelijk: die komt uit Europa. Zulke toestanden willen zij niet. Hun kinderen moeten zich later kunnen handhaven in een harde, strikte wereld en ze moeten het beter doen dan zijzelf. Daarom liggen ze krom voor de beste privéscholen en als hier de lesstof met tucht wordt bijgebracht, des te beter.   ...
     Veel is in deze kwestie nog onduidelijk, maar één ding weet ik door mijn verblijf in Marokko intussen wel: opvoeden op zijn Marokkaans is doen wat mama, papa, juf of meester zegt, en anders moeten Aicha of Ahmed het maar voelen.
Nooit wordt er iets uitgelegd en andere straffen dan fysiek pijnigen, bestaan nauwelijks. Marokkanen hebben zelfs een handgebaar voor slaan, dat ze gebruiken bij wijze van waarschuwing.
    Als ik op een dag voor straf mijn zoontje op de gang zet terwijl mijn 60-jarige buurvrouw op bezoek is, begint ze tegen me te roepen: ‘Hachouma, schaam je!’ Op haar gezicht lees ik afkeer, hoe kan ik zo hardvochtig zijn? Maar zij slaat haar kleinkinderen, open en bloot op straat zodat ik het vanuit mijn huis kan zien. Dat vindt zij kennelijk geen hachouma. Mijn kinderen hebben klasgenoten die dagelijks door hun ouders met een riem worden afgetuigd. Ook geen hachouma.
    Slaan kweekt een bepaald soort gedrag, heb ik gemerkt. Als ik hier in een deuropening ga staan kijken naar spelende kinderen doen ze vaak betrapt. Ze houden op met stoeien, onderlinge gesprekken gaan plotseling over iets anders. Het lijkt of ze voortdurend op hun hoede zijn voor volwassenen. Hun gedrag wordt beheerst door angst, de angst voor slaag. Daarom vertellen de klasgenoten van mijn kinderen thuis nooit wat ze meemaken. Daarom liegen ze en verraden elkaar in de klas.
    ... het vermogen tot zelf nadenken is er zoveel mogelijk uitgeramd. Het gekke is: bijna iedereen in Marokko kan vertellen dat slaan officieel bij wet verboden is. Maar niemand die ingrijpt. ...
    Wat ook opvalt, is dat de Nederlandse Marokkanen die wij treffen onze verhalen over het slaan bijna nooit geloven. Ze hebben zelf allemaal klappen gehad en ze vertellen hoe ze bont en blauw uit de koranles in Nederland kwamen. Maar net als Said twee jaar geleden denken ze dat het iets van vroeger is, ook in Marokko.   ...
    ... één ding staat voor ons vast: wij wachten niet tot de mores in Marokko zijn veranderd. Wij zijn al veel eerder terug in Nederland.

Die sla je er in.
    Welk verhaal twee aspecten heeft. Aspect nummer één is wel duidelijk: het slaan. En, door de extreme manier, ook de verregaande gevolgen die het heeft voor de geest van het kind en dus het volk.
    Aspect nummer twee, waarop ook geselecteerd is in de citaten, is het liegen. Er wordt over dit slaan stelselmatig gelogen. Kennelijk beseft men dat er iets mis mee is.
   Nog een derde aspect slaat niet op Marokko, maar op Nederland:

Maar op verjaardagsfeestjes kunnen de Nederlandse kinderen nog iets van hun leeftijdsgenootjes in Marokko leren. Marokkaanse kinderen zijn dolblij met een bekertje Fanta, nog blijer met een bakje chips en als ze een cadeautje uit een grabbelton mogen vissen, geloven ze hun ogen niet. Aan elk spelletje doen ze enthousiast mee en na afloop bedanken ze me omstandig en beleefd voor de fijne middag.
Maar die beleefdheid is er wel ingeramd. ...

Kijk, erin rammen is natuurlijk geen goed idee. Maar meer correctie dus toch wel.

Nog iets dat iedereen weet (de Volkskrant, 01-04-2010, van correspondente Greta Riemersma)

'Dit land verbiedt de liefde'

De 28-jarige journaliste El Rahzoui verzet zich tegen de overheersing van religie in Marokko.

Meteen na binnenkomst in het appartement van Zineb El Rhazoui is duidelijk wat voor iemand hier woont. Zij wijst naar buiten, naar de drukke straten van Casablanca waar de cafés zijn. ‘Tijdens religieuze feesten kan ik als Marokkaanse nergens alcohol kopen en jij als buitenlandse wel. Dat is toch debiel?’, zegt ze fel. ‘Het is racistisch zelfs.’
    Zineb El Rhazoui, een journaliste van 28 jaar, werd in september bekend in Marokko en ver daarbuiten toen zij en haar vriendin Ibtissame Lachgar (34) een openbare picknick planden tijdens de ramadan. Ze wilden hiermee protesteren tegen de Marokkaanse wet die eten op straat tijdens de ramadan verbiedt. De politie verhinderde de actie, die velen in Marokko schokte.   ...
    Maar hoe zit het nu met die vrijheid? Veel Marokkanen benadrukken dat die sinds het aantreden van koning Mohammed VI in 1999 groter is dan ooit. ‘Het is een fragiele vrijheid’, zegt El Rhazoui. ‘Je mag meer, maar veel wetten zijn niet veranderd. Je kunt niet zeggen dat je homoseksueel bent, of atheïst, of dat je bent bekeerd tot het christendom. Dit moet je in het geheim zijn. Thuis heb je alle vrijheid, maar vrijheid hoort juist in de publieke ruimte te worden geregeld.’
    Zineb El Rhazoui werd geboren in Marokko uit een Marokkaanse vader en een Franse moeder. Zij studeerde zes jaar sociologie van religies in Parijs. Daarna woonde zij twee jaar in Egypte en in juli 2007 keerde zij terug naar Marokko. Zij miste haar land, hoewel zij wist: Marokko kent geen laïcité, er is geen scheiding tussen kerk en staat. ‘Dat handicapt de Marokkanen.’    ...
    El Rhazoui wist meer dan een week uit handen van de politie te blijven. Voor haar deur stond politie, evenals voor de deur van haar ouders, maar zij was ondergedoken. Ten slotte gaf ze zich over, waarom ook niet. ‘Ik vond dat ik niets ergs had gedaan, ik had niemand dood gemaakt.’
    Op het politiebureau werd haar gevraagd of ze in God geloofde. Het antwoord was nee. Toen zei een agent: ‘Dan moet je worden gedood. Het is zondig dat wij bij je zitten.’ Zij beriep zich op de Marokkaanse grondwet, die de vrijheid van geloof garandeert. ‘Maar die bepaling is bedoeld voor buitenlanders’, zei een politieman.   ...

Wat naadloos past bij het volgende (Volkskrant.nl, 08-04-2010, van correspondente Greta Riemersma):

Trucje met condooms kost Marokkaanse haar carrière

Milouda is maar heel even op internet te zien. ‘Maar die tien seconden hebben mijn hele carrière kapotgemaakt’, zegt ze. Milouda is een Marokkaanse vrouw met een hoofddoek die op een filmpje dat via de website Youtube is te zien, demonstreert hoe je met je mond een condoom om een penis kunt afrollen. Sindsdien wordt zij bedreigd.
    Haar streven was zo loffelijk. In de strijd tegen aids wil ze prostituees en jonge, onervaren meisjes kennis laten maken met het condoom. Milouda werkte tien jaar bij Artsen Zonder Grenzen, vertelt ze dinsdag in de Marokkaanse krant Akhbar Alyoum, en sinds 2007 zet zij zich in voor de ALCS, een Marokkaanse anti-aidsorganisatie.   ...
    Het is een ke filmpje. ...
    Het filmpje is intussen meer dan 110 duizend keer bekeken. ...
    De Marokkaanse conservatieve moslimpartij PJD sprak er schande van. Seksuele voorlichting, oké, maar deze vrouw ging te veel in op details. Ze had al helemaal niet hoeven zeggen hoe mannen graag worden bevredigd. Zelfs hoofdredacteur Rachid Niny van Al Massae, die toch bekendstaat als verlicht, vond dit niet kunnen. De combinatie hoofddoek en condooms, dat was wat de meeste critici tegen de borst stuitte.
    Gisteren vertelde Milouda in Akhbar Alyoum wat haar sinds de verspreiding van het filmpje is overkomen. Zij heeft nog steeds niet meer dan haar voornaam onthuld, maar haar gezicht wordt op straat herkend. Ze wordt uitgescholden voor ‘hoer’ en ze krijgt te horen: ‘Je vertrapt de hoofddoek, de islam, en je moedigt prostitutie aan.’ Ze is ook fysiek bedreigd.
    Ze durft haar huis in Casablanca niet meer uit. Ze is doodsbang en teleurgesteld dat geen enkele overheidsvertegenwoordiger het voor haar opneemt. ‘Ik geef alleen maar voorlichting’, zegt ze.

Verderop: 'Marokko is in rap tempo aan het moderniseren' ...

Het volgende bericht moet je spiegelbeeldig bekijken - het gebeurt natuurlijk ook andersom (de Volkskrant, 09-01-2010, van correspondente Greta Riemersma):

Marokkanen eisen na 35 jaar excuses van Algerije

Algerijnse uitzetting doet nog steeds pijn

Tussentitel: 'Er zijn vrouwen verkracht en families uit elkaar gehaald'

...    Attiqui is in 1975 Algerije uitgezet. Hij is onderdeel van een vergeten geschiedenis, die pas de laatste tijd in Marokko weer wordt opgerakeld. In 1975 legde Marokko beslag op de Westelijke Sahara en uit woede daarover besloot Algerije 350 duizend Marokkanen het land uit te gooien.   ...
    ‘Algerije heeft niet alleen onze bezittingen ingepikt, er zijn ook vrouwen verkracht en families uit elkaar gehaald’, zegt voorzitter Mohamed El Herouachi van Admea. ‘Wat Algerije heeft gedaan, is een misdaad tegen de menselijkheid.’
    Neem Mohamed Attiqui, die in Algerije alles achterliet wat hij had, zelfs zijn zoon. Zijn vader ging in 1935 naar Algerije, zoals zoveel Marokkanen in die jaren. ‘Veel Algerijnen wilden niet werken voor de Fransen, zij waren tegen de kolonisator. De Marokkanen namen de banen waar de Algerijnen geen zin in hadden.’
     In 1938 werd Mohamed Attiqui geboren, in een dorpje vlak bij Oran. ‘We voelden ons thuis, we zagen Algerije als ons land’, zegt hij. Dat gevoel had hij zelfs zozeer, dat hij tijdens de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijd eind jaren vijftig, begin jaren zestig aanslagen pleegde in Frankrijk. ‘Dat zag ik als mijn plicht.’
    In 1974 keerde hij terug naar zijn Algerijnse geboorteplaats om een café te beginnen. In november 1975 organiseerde de Marokkaanse koning Hassan II de Groene Mars, waarbij 350 duizend Marokkanen, met een Koran en een Marokkaanse vlag in de hand, de Westelijke Sahara binnentrokken. Algerije, dat ook een oogje op het gebied had, was woest.
    Vanaf die dag mocht Attiqui van de politie niet langer de radio in zijn café aanzetten, uit angst dat er Marokkaanse patriottische liederen zouden klinken. Vlak daarna werd zijn café kort en klein geslagen. Op 10 december werd hij met alle Marokkaanse inwoners van zijn dorp met bussen naar de gevangenis overgebracht.
    Hun cellen waren onder water gezet zodat ze niet konden zitten. Drie, vier dagen later werden ze bij Oujda, een stad in Noordoost-Marokko over de grens gezet – een lot dat evenveel Marokkanen zou treffen als het aantal dat had meegedaan aan de Groene Mars. Ze lieten hun huizen achter; hun goud, zilver en bijna al hun geld moesten ze bij de grens afgeven.
...
    Doordat Marokko nooit meer uit de Westelijke Sahara wegging, verslechterde de relatie met Algerije. Sinds 1994 is de grens tussen beide landen praktisch dicht. Met het vliegtuig kunnen Marokkanen nog wel in Algerije komen, maar over land is dat lastig. Als gevolg daarvan werd in Marokko de houding ten opzichte van Attiqui en zijn lotgenoten vijandig. ...
   De verbannen Marokkanen hadden een Algerijns accent en droegen Algerijnse kleren. Ze werden gediscrimineerd en probeerden niet op te vallen. Pas de laatste jaren laten ze van zich horen, omdat de Marokkaanse overheid dat nu toestaat. Vorig jaar onthulde de beroemde sportpresentatrice Kaima Belouchi hoe ook haar familie Algerije werd uitgezet.
    Soms wordt ze nog steeds aangeduid als ‘Algerijnse’, verklaarde ze tegenover de krant Aujourd’hui Le Maroc. ‘Dat doet me pijn aan mijn hart, het is een belediging.’   ...

Moeten wij ook doen ... Uitzetten.

De Volkskrant heeft het boek van Kees Beekmans gelezen (de Volkskrant, 10-04-2010, door Edith Koenders):

Twee mannen en een meisje in Marokko

In zijn eerste roman wil Kees Beekmans de Marokkaanse samenleving tonen.

Dit is geen land voor aardige mensen', zegt de Franse fotograaf Alain Faucon in de debuutroman Sirocco van Kees Beekmans (1961). Alain is een straatvechter die zijn 'enigszins bescheten' vriend Vincent onomwonden wijst op de valkuilen van de Marokkaanse maatschappij ...
    Beekmans raakte in het land geïnteresseerd door zijn ervaringen als leraar op een zwarte school, waarover hij columns schreef voor de Volkskrant. Uiteindelijk is hij er gaan wonen en in Marokko voor beginners (2007) beschreef hij een verhaal van een omgekeerde inburgering'. ...
    Dat hij feit en fictie vermengt hoeft niet te verbazen. ...
    Maar Beekmans zet de mannen vooral in om een beeld te geven van de Marokkaanse samenleving, die in rap tempo aan het moderniseren is, maar gebukt gaat onder de enorme kloof tussen arm en rijk.   ...

Dat de Volkskrant feit en fictie ('moderniseren') vermengt hoeft nog veel minder te verbazen ...

En daar is gezag en macht weer (de Volkskrant, 29-04-2010, van verslaggever Menno van Dongen

'Autoriteit werkt bij verhoor Marokkaan'

Rechercheurs die autoriteit uitstralen, hebben meer succes tijdens het verhoren van Marokkaanse verdachten. Dit blijkt uit een kleinschalig experiment van de politie Gelderland-Zuid.

Tussentitel: Met statusgevoelige verdachten moet je tijdens verhoor niet te amicaal omgaan - Karijn Beune, onderzoekster Universiteit Twente

Marokkaanse jongeren werkten beter mee als ze werden verhoord door een rechercheur in maatpak. Ze moesten ‘u’ zeggen tegen de ondervrager, die hen bewust tutoyeerde. Om zijn gezag te vergroten, haalde een collega koffie voor de rechercheur. Onderzoekster Karlijn Beune van de Universiteit Twente noemt het experiment, waar ze zelf niet bij betrokken was, ‘een mooie eerste aanzet’.
De bevindingen zijn herkenbaar. ‘Dit past bij aanwijzingen die ik tegenkom bij een groter onderzoek. Autochtonen letten tijdens hun verhoor vooral op de inhoud van het gesprek, terwijl verdachten uit culturen met meer statusgevoel, meer op autoriteit letten. Met Marokkaanse jongens moet je dus niet te amicaal omgaan.’
Het trucje met de koffie is illustratief. ‘Je moet als rechercheur nooit koffiehalen voor verdachten die denken in termen van status. Het ondermijnt je positie, want ze zien je dan als hun loopjongen. In hun wereldbeeld hoort een politieman de baas te zijn.’ ...

Zie boven: kbir en sgir.

Nog een behulpzaam trekje (de Volkskrant, 11-05-2010, door Abdelghafour Ahalli):

Schaamte staat als muur rond Marokkanen

Marokkanen in Nederland zwijgen over misstanden in hun eigen gemeenschap, en houden daarmee ook vooroordelen onder Nederlanders in stand.

Tussentitel: De onderlinge discussie dient vrijuit en zonder taboes te worden gevoerd

Het Arabische woord hsoema – in het Nederlands meestal vertaald als schaamte – is een sleutelwoord om het vaak naar binnengekeerde gedrag van Marokkaanse Nederlanders als individu, als groep en naar elkaar toe te begrijpen. Pijnlijke situaties dienen zo veel mogelijk te worden beperkt en gevoelige thema’s het liefst vermeden.
    Deze krampachtige houding van zwijgen, die hiervan het gevolg is, belemmert de erkenning en kritische onderlinge bespreking van oorzaken van misstanden. Hoewel met name een deel van de jongere generatie het steeds beter doet in onderwijs, werk, sport en in de cultuurwereld, mogen achterstanden en misstanden waarvan ook sprake is niet onbesproken blijven.
    Dit besef groeit onder een toenemend aantal Marokkaanse Nederlanders. In informele onderlinge gesprekken komt vaker de behoefte naar voren ervaringen en ideeën met elkaar te delen. Dit heeft vorig jaar geleid tot een gespreksplatform onder de naam Netwerk van Vrijzinnige Marokkaanse Nederlanders. Met deze naam willen de initiatiefnemers tot uitdrukking brengen dat de cultuur van zwijgen, achter ons gelaten moet worden en dat onderlinge discussie zo vrijuit mogelijk en zonder taboes gevoerd dient te worden.
    Vrijuit en zonder taboes betekent hier: niet ingeperkt door benauwende onderlinge sociale controle, buitenlandse invloeden of organisaties die claimen de belangen van ‘de’ Marokkanen of ‘de’ moslims te behartigen.   ...

Niets van gemerkt, die behoefte tot meer openheid. Wel van de geslotenheid. Zoals bij de laatste gelegenheid dat Marokkanen ter sprake kwamen: de rassenrellen in Culemborg. het enige dat de Marokkaanse belangenvertegenwoordiger, Farid Azarkan, te berde kon brengen was: "Het ligt niet aan de Marokkanen". En Farid Azarkan omschrijft zichzelf als even verlicht als deze auteur.
Die trouwens ook nog even laat zien hoe verlicht hij wel niet is:

Zo wordt maar al te vaak gedacht dat Marokkanen handelen op bevel van ‘de’ moskee c.q. wat door de imam bij het vrijdaggebed wordt gepreekt. Dat ze, met andere woorden, als automaten zijn marsorders volgen. Een beeld dat zeer afwijkt van de werkelijkheid.
Een grappige – of treurige – anekdote illustreert het automatisme waarmee bovengenoemde gedachtegang wordt gevolgd. Recent heeft een koor van Marokkaans-Nederlandse meisjes onder de naam Al Wahda een clip uitgebracht met een liedje waarin het recht op het dragen van de hoofddoek wordt verdedigd. Enkele zinnen daaruit werden recent geciteerd in NRC Handelsblad, waaronder ‘Ook al kijken ze je aan, en wijzen je na, blijf sterk in je schoenen staan, hou vast aan je ... imam’. Misschien heeft de media-aandacht voor misbruik in de katholieke kerk de journalist in kwestie parten gespeeld en werd het ‘vasthouden aan’ al te letterlijk opgevat. Gezongen werd namelijk iman (geloof) en niet imam.
Al te vaak is de gedachte: Marokkaanse Nederlander = moslim = ‘volgeling van de imam’ = niet in staat om zelfstandig met waarden en normen richting aan het eigen leven te geven. Door de neiging mensen – in dit geval Marokkaanse Nederlanders – in simpele hokjes van clichébeelden in te delen, worden individueel oordeelsvermogen van en diversiteit onder Marokkaanse Nederlanders niet gezien.

Natuurlijk maakt het geen laars uit of het koor nu zingt dat ze blind de imam of blind de koran volgen - in beide gevallen is het een ernstige vorm van geestelijke beperktheid en achterlijkheid. In beide gevallen zijn ze 'niet in staat om zelfstandig met waarden en normen richting aan het eigen leven te geven'. Iets dat de auteur even over het hoofd ziet. Ongetwijfeld uit hoofde van zijn eigen beperktheid veroorzaakt door het geloof.
Maar gelukkig ziet hij dat soort problemen wel bij Nederlanders:

Ook van de kant van Nederlandse overheden, maatschappelijke organisaties en media worden overigens – zij het onbewust – maar al te vaak clichébeelden op Marokkaanse Nederlanders geplakt.

Nee, deze Marokkaan heeft helemaal geen last van een een eenzijdige kijk op de relatie tussen immigranten en gastcultuur - hij heeft beide ogen wijd open ...

En ze zijn ook o zo toleramt (de Volkskrant, 05-06-2010, van verslaggeefster Greta Riemersma):

Marokko heeft sinds afgelopen maart honderd buitenlandse christenen het land uitgezet

'De christenen bekeren altijd stiekem'

Tussentitel: Degenen die zijn uitgezet maakten misbruik van de armoede

In Marokko heeft voetbalclub Barcelona een speciaal logo. Op grote schaal worden in Marokko FC Barcelona-shirts en -prullaria nagemaakt, maar het kruis dat in het logo hoort, wordt soms weggelaten. Want een kruis is christelijk en verkopers zijn bang dat de logo’s met kruis minder goed verkopen.
    Staat deze ingreep symbool voor de jacht die in Marokko op de christenen is geopend? Sinds maart zijn rond honderd buitenlandse christenen het land uitgezet, in de Marokkaanse geschiedenis van de laatste decennia een ongekend aantal. Onder hen bevinden zich zes Nederlandse weeshuismedewerkers.
     De meesten werden binnen een paar uur op het vliegtuig gezet, zonder dat ze zich konden verdedigen. Volgens de Marokkaanse overheid hebben ze zich schuldig gemaakt aan evangelisatie, waarop een gevangenisstraf van maximaal drie jaar staat. Deze mensen, zo luidt de boodschap, hebben nog geluk dat ze het land zijn uitgezet. Het had erger met hen kunnen aflopen.   ...
     Niemand kan er in Marokko omheen dat het beleid ten aanzien van christenen dit jaar plotseling is veranderd. Marokko was altijd tolerant ten opzichte van andere geloven, het jodendom in de eerste plaats omdat zich dat al tweeduizend jaar geleden in dit land vestigde. Maar ook christenen konden hun gang gaan, zolang ze maar geen Marokkaan bekeerden.   ...
    Volgens de Marokkaanse overheid zijn in totaal ongeveer tweeduizend Marokkanen tot het christendom bekeerd. Maar volgens Zineb El Rhazoui, die dit onderwerp in Parijs heeft bestudeerd, klopt dat aantal niet. ‘Niemand kent de exacte cijfers’, zegt ze, maar zij denkt dat het er iets meer zijn. ‘Enkele duizenden in totaal.’
    Vlak voor de uitzettingen in maart begonnen, waren deze christelijke Marokkanen bezig zich beter te organiseren, aldus El Rhazoui. Hun geloof kunnen zij niet vrijuit uitdragen, maar in het geheim hielden zij een congres, onder andere over de vraag of zij een echte Marokkaanse kerk zouden moeten stichten. Dat zou voor de autoriteiten een stap te ver zijn geweest.   ...
    En wat zeggen gewone Marokkanen? Er zijn Marokkanen die een aversie hebben tegen alle christelijke symbolen. Als hun kind op een verjaardagsfeestje een engeltje krijgt, belandt dat in de prullenbak. Er zijn ook Marokkanen die beweren dat de islam het laatste monotheïstische geloof is en dus het beste. Iedereen had achter profeet Mohammed moeten aanlopen, ook de christenen.   ...
     Maar de ergernis van veel Marokkanen bestaat eruit dat de buitenlandse christenen volgens hen onder valse voorwendselen zieltjes proberen te winnen, zoals dat in de koloniale tijd in heel Afrika gebeurde. Degenen die zijn uitgezet, werkten vaak als weldoener. ‘Ze maken misbruik van de armoede, in ruil voor bekering’, zegt Arbi Abbas, een gemeenteambtenaar uit de buurt van Rabat.
     ‘De christenen bekeren altijd stiekem’, zegt ook Mohammed Benin, een leraar Arabisch vlak bij Rabat. Hij vindt dat christenen in Marokko alle vrijheid hebben. ‘Ze lopen hier in tanga’s op het strand, ze zoenen openlijk met elkaar. Wie ben ik om dat te verbieden?’ Maar zegt hij: ‘Is het niet vreemd dat de Europeanen wel de mond vol hebben over onze hoofddoeken en boerka’s?’

En dat soort volk klaagt over Nederland ...

"Het zijn van die hartelijke mensen, die Marokkanen. Helemaal niet zo stug als die Nederlanders en je kan altijd mee-eten" (de Volkskrant, 19-06-2010, column door Greta Riemersma):

Pyjamapartijtje van onschuldige meisjes

Tussentitel: 'Mijn man en mijn zonen zijn er niet bij'

Mijn dochter van net twaalf had vanavond een slaapfeestje willen houden met alle meisjes uit haar klas. ‘Pyama party’ had ze op de uitnodiging geschreven. De meisjes komen wel op het feest, heb ik begrepen, maar ze blijven niet slapen, op twee na. Dat mogen ze niet van de ouders.
    En dan heb ik er alles aan gedaan om een andere afloop te bewerkstelligen. Op verzoek van mijn dochter heb ik met een paar moeders gebeld om haar zaak te bepleiten. ‘Het wordt een rustig feest’, heb ik gezegd. ‘En mijn man en mijn zonen zijn er niet bij. Er zijn alleen maar meisjes en ikzelf.’
    Ik wist niet of dit de juiste aanpak was, maar ik vermoedde dat de aanwezigheid van mannen in ons huis een probleem zou kunnen zijn. Meisjes in Marokko horen tot het huwelijk van onbesproken gedrag te zijn; één vlekje op hun reputatie kan gevolgen hebben voor het soort en de hoeveelheid huwelijkskandidaten die zich melden.
    ‘U kunt mij vertrouwen’, zei ik daarom tegen de moeders aan de andere kant van de lijn, en ook omdat ik van mijn dochter hou en haar de leukste pyama party van de wereld toewens. Waarop de moeders zeiden: ‘Maar natuurlijk vertrouw ik u!’ En toch mogen hun dochters niet blijven slapen.
    Het valt me in Marokko vaker op dat mijn kinderen slechts met moeite hun vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis weten te krijgen. Vaak verbieden de ouders zo’n ontmoeting. Er is altijd wat. De moeder is moe en wil het kind niet brengen, de vader heeft de auto mee, er is familie op bezoek, het kind moet naar zwemles of huiswerk maken – ik heb de afgelopen jaren van alles gehoord.
    In de beginperiode van ons verblijf in Marokko wilde mijn zoontje op de kleuterschool een keer met een meisje uit zijn klas spelen, Jousra heette ze. Ik wist toen nog niet hoe gevoelig zo’n voorstel kan liggen en stapte op de moeder van het kind af. ‘Mag Jousra bij ons komen spelen?’, vroeg ik.
    ‘Nee, dat is beter van niet’, zei de moeder. ‘Jousra is erg druk, je wordt gek van haar.’ Aangezien zo’n opmerking volkomen nieuw voor mij was, volhardde ik lachend. ‘Ik heb zelf drie kinderen’, antwoordde ik. ‘Ik ben wel wat gewend.’ Waarop de moeder beslist zei: ‘Echt, ik zou het je niet aanraden mijn dochter over de vloer te krijgen.’   ...

O zo hartelijk, open, o zo open... Nederlanders kunnen er een voorbeeld aan nemen ...

Een ander iets waar Nederlanders een voorbeeld aan kunnen nemen is dat in islamitische landen er veel minder verkrachting en dat soort typisch westers decadente zaken zijn (de Volkskrant, 22-07-2010, van correspondente Greta Riemersma):

Verkracht - niet verzwegen

In Marokko komt langzaam maar zeker aandacht voor een precair onderwerp: seksueel misbruik.

Tussentitel: 'Bijna seksueel misbruik krijgt de vrouw altijd de schuld'

Amina (14) wilde het ver schoppen in de atletiek, totdat zij onlangs door haar trainer werd verkracht. Het gebeurde op een zondagochtend in het stadion van een atletiekclub in de Marokkaanse plaats Kenitra. De man stuurde de andere atletiekmeisjes de kleedruimte uit, sleurde Amina naar de douche en vergreep zich aan haar.
    Toen Amina thuiskwam, merkte haar moeder meteen dat er iets ergs was gebeurd. Haar vader Arbi (56) deed aangifte bij de politie, waarna de atletiektrainer is aangehouden. Is verkrachting in Marokko dan niet meer iets schaamtevols? ‘Je moet je schamen als je je mond dichthoudt’, zegt Arbi, met felle armgebaren. ‘Dit soort parasieten mag niet vrij rondlopen.’
    De houding van vader Arbi is in Marokko niet meer uniek. De laatste tijd schrijven Marokkaanse media voortdurend over verkrachting, aanranding, kindermisbruik, alles wat zo lang met taboes omgeven is geweest. ‘Wij doorbreken de wet van de stilte’, meldde het tijdschrift TelQuel groot op de voorpagina.
    ‘Elk land is tegenwoordig een dorp, via internet en televisie hebben de internationale ontwikkelingen invloed op Marokko’, verklaart Khadija Rouggani, een advocate uit Casablanca die sinds de jaren negentig strijdt voor vrouwenrechten in de Association Démocratique des Femmes du Maroc (ADFM).   ...
    Officiële cijfers bestaan in Marokko niet, niemand weet hoeveel vrouwen, maar ook mannen en kinderen worden verkracht of anderszins gedwongen tot seksuele handelingen. Onlangs maakte minister Nouzha Skalli van Familiezaken wel bekend dat 52 procent van de gevallen van kindermisbruik wordt gepleegd door mensen dicht bij het kind, dus buren, familie of leraren.
    Skalli noemde het ‘alarmerende statistieken’. Maar ze benadrukte dat de werkelijke omvang van kindermisbruik onbekend is, omdat seksueel geweld in de familie bijna nooit naar buiten komt. Hetzelfde geldt voor verkrachting binnen het huwelijk. ‘Dat gebeurt véél’, zegt Rouggani. ‘Maar vrouwen beseffen vaak niet dat het verkrachting is.’   ...
     Vader Arbi is blij dat er meer aandacht voor dit onderwerp komt. Ook hij heeft de lotgevallen van zijn dochter op straat gegooid. ‘De hele wijk weet wat er is gebeurd, het kan me niks schelen. Hoe dan ook, ze blijft mijn dochter. De Marokkaanse maatschappij is keihard voor dit soort meisjes, maar er zijn gelukkig ook steeds meer mensen die begrip tonen.’

Je mag dus veilig aannemen dat het daar minstens evenveel gebeurt als hier, maar dat het hier in de openbaarheid komt en daar niet. Je mag dus eigenlijk ook redelijk veilig aannemen dat het daar meer voorkomt dan hier, want correctie leidt tot verbetering. En de oorzaak dat in dat in de openbaarheid komen verbetering zit, staat glashelder vermeld: de invloed van buiten, lees: de westerse invloed.

Uit zeer betrouwbare bron (DePers.nl, 31-10-2010, door Ahmed Marcouch):

'Nederland wist op 9/11 niks van islam'

Nederland had ten tijde van de aanslagen van 11 september 2001 in Amerika en de moord op Theo van Gogh in 2004 nauwelijks kennis van de islam. Dat schrijft PvdA-Tweede Kamerlid en oud-voorzitter van het Amsterdamse stadsdeel Slotervaart Ahmed Marcouch in zijn boek Mijn Hollandse droom. Dat verschijnt maandag.    ...
    In het boek beschrijft Marcouch zijn eigen leven. Hij werd geboren in Marokko en had geen dag op school gezeten toen hij op 10-jarige leeftijd naar Nederland kwam. Toch wist hij zich op te werken tot politieagent en later politicus. Verder geeft hij zijn visie op zaken als de integratie van Marokkaanse Nederlanders.   ...
    En: ,,De Nederlandse samenleving moet een aantal zaken vanuit de Marokkaanse cultuur niet accepteren, en dat moet duidelijk zijn voor de Marokkaan. Want met de instroom van de Marokkaanse immigranten is er ook veel onbeschaafdheid geïmporteerd. Onbeschaafdheid die schuilt in opvattingen over de vrouw, over de homo, over andersgelovende burgers.’’

Nu wel ...

Een nauw aan uithuwelijken verwante achterlijkheid (de Volkskrant, 27-11-2010, van verslaggever Rob Vreeken):

Minister: 'De wet alleen is niet voldoende'

Marokko wil meer doen tegen kindhuwelijken

De wet tegen kindhuwelijken in Marokko schiet tekort. Te vaak geven rechters toestemming voor een huwelijk waarbij een meisje van soms pas 15 jaar is betrokken. De minister van Familiezaken, Nouzha Skalli, heeft dit gezegd tegen persbureau AFP.
    De wettelijke minimumleeftijd om te trouwen ligt in Marokko op 18 jaar. Die ondergrens werd ingevoerd in 2004, als onderdeel van een grootscheepse hervorming van de islamitische familiewetgeving, de Mudawanah. De rechten van vrouwen werden daarin aanzienlijk verbeterd.
    De wet bevat echter de mogelijkheid bij de rechter toestemming te vragen voor een uitzondering op de leeftijdsgrens, met een minimum van 15 jaar voor meisjes. Dit kan in geval van zwaarwegende redenen, bijvoorbeeld als een meisje zwanger is.
    Volgens minister Skalli wordt daarop te vaak een beroep gedaan. Volgens haar is dat vooral een kwestie van 'mentaliteit'. Vorig jaar werd bijna 42 duizend maal bij de rechter toestemming gevraagd voor een huwelijk waarbij een minderjarige was betrokken. In ruim 33.250 gevallen werd die toestemming gegeven. Op welke gronden dat gebeurde, is niet duidelijk.
    Het aantal aanvragen en het aantal toestemmingen vertonen een stijgende lijn. In 2007 ging het om respectievelijk 38.710 en 29.847 gevallen. ...

De eerste kopregel is een niet vaak erkende waarheid: het gaat niet om de wetten, maar om de gangbare maatschappelijke regels. En de cijfers zijn duidelijk. Het is overigens iets dat in meer islamitische landen voorkomt, bijvoorbeeld Jemen.

Hoe wordt een Marokkaan in Nederland veelpleger (de Volkskrant, 29-12-2010, van verslaggeefster Charlotte Huisman):

'Je weet heel goed dat je fout zit'

Reïntegratieprojecten voor probleemjongeren zijn duur en succes is niet gegarandeerd. Rachid is er wel blij mee. Hij heeft genoeg van gestolen geld; tegelzetter wil hij worden.

Rachid (19) heeft veel jeugdgevangenissen van binnen gezien. 'De gevangenis is net een hotel', zegt hij. 'Ik sportte er elke dag, kickboxen, judo en atletiek. Ik kookte er vaak. Ik had er alleen geen vrijheid.'
    Zijn mentor, Tim Bambacht, van Titan (zie inzet): 'Dat hoor ik veel jongens hier zeggen, ze noemen de gevangenis een hotel.'
    Rachid: 'Als de Nederlandse gevangenissen waren zoals in Marokko, hadden we hier geen criminaliteit.'
    Rachid wil zijn leven beteren, zegt hij. ... De basisschool heeft hij afgemaakt, op de middelbare school begon hij te spijbelen. 'Ik was gewoon een dief, een straatschoffie', zegt hij. 'Er werd niet op me gelet thuis, ik zag alleen maar geld, geld, geld. Als je 13 bent, zie je anderen met zoveel geld lopen. Je krijgt het verkeerde voorbeeld en daarna doe je het zelf.'
    Hij stal al toen hij een jaar of 7 was. Snoep, knikkers. 'Ik hoorde dat andere kinderen zakgeld kregen. Mijn vader zei dat er geen geld genoeg was voor zakgeld voor alle kinderen. Toch kwam ik met knikkers thuis. Toen begon ik met liegen van: ik kreeg een knikker en heb de rest gewonnen. Want je wilt geen klappen.'
    Misschien hadden zijn ouders hem knikkers moeten geven, zegt hij. In elk geval, denkt hij nu, hadden ze tegen hem moeten zeggen als kind: kom op tijd thuis. Als klein jongetje speelde hij tot diep in de nacht voetbal met de grote jongens.
    Maar zijn ouders hadden al vroeg geen grip meer op hem, zegt hij. 'Ze wisten het, als ik zei dat ik naar buiten ging. Ze willen het beste voor je, en ik heb niet naar ze geluisterd. Ik had bovendien oudere broers. Maar het komt uiteindelijk door jezelf, dat het mis gaat. Ik was een heel irritant joch. Mijn ouders wisten niet hoe ze het moesten aanpakken. Ze leven nog zo in hun eigen cultuur.'
    ... Hoeveel schuld hij heeft, weet hij niet precies, maar het is een fors bedrag. 'Gestolen geld geef je snel uit, heel anders dan geld waarvoor je hebt gewerkt. Je denkt dat je je lekker voelt, maar dat is niet zo. Je weet heel goed dat je fout zit.'
    Rachid is een temperamentvolle goedgebekte jongen met een stevig postuur. Hij is hyperactief en heeft een lichte verstandelijke beperking. Onder zijn petje staan zijn ogen wat lodderig: dagelijks rookt hij minimaal een gram nederwiet. 'Blowen tast mijn hersenen aan. Als ik straks werk, ga ik alleen 's avonds blowen.'    ...

Ja ja, er zijn ook onder de veelplegers veel jongens met goede wil:

Tussenstuk:
'Een groot deel komt uiteindelijk goed terecht'

Tachtig jongeren van 17 tot 27 jaar in de zwaarste risicogroep worden in Utrecht, Ede en Leiden begeleid door Titan. Ze worden gestuurd door justitie, sociale zaken, onderwijs, maatschappelijke opvangorganisaties of ze melden zichzelf aan. De investering is het waard, betoogt directeur Jeroen Honhoff. Een traject van anderhalf jaar kost 13 duizend euro per jongere, maar een veelpleger kost de maatschappij jaarlijks gemiddeld 300 duizend euro, betoogt Honhoff. Die kosten zijn berekend op 150 duizend euro aan justitiekosten en 150 duizend euro aan de schade van bijvoorbeeld stelen. Sommige veelplegers zijn niet te redden, maar een groot deel komt uiteindelijk goed terecht, zegt Honhoff. Met intensieve begeleiding proberen zijn medewerkers met de jongere weer orde op zaken te stellen in zijn leven; door problemen met schulden, huisvesting en een mogelijke verslaving op te lossen en te kijken naar mogelijkheden voor werk of scholing.

Helaas is dit de helft van het verhaal: dat over de uitstroom. De andere helft is die van de instroom. En het lijkt op het ogenblik zo te zijn dat de instroom groter is dan de uitstroom. Tel uit je winst ...

Uit hoogst betrouwbare bron (de Volkskrant, 31-12-2010, door Geke van der Wal):

De daden van Schoon Schip

Huiswerk maakte hij in de opbergkast en om vijf uur 's ochtends bezorgde hij de Volkskrant. Achmed Marcouch beschreef zijn 'coming of age'.

Hij is van ver gekomen. Geboren in een dorp dicht bij de Marokkaanse kust vanwaar je bij helder weer het begerenswaardige Europa kon zien liggen. ...
    Hij werd politieman in Amsterdam-Oost. Hij trad op met harde hand en emotionele speeches en daarmee maakte hij naar eigen zeggen indruk op de jonge Marokkaanse criminelen. Ook zij moesten iets van hun leven maken. ...
    Omstreden was zijn opvatting dat de politiek zich met de godsdienst moet bemoeien. Nederland heeft, schrijft hij, altijd genegeerd hoe belangrijk religie is voor moslims. Het geloof heeft zich vanaf de jaren zeventig buiten het oog van politici, wetenschappers en beleidsmakers in conservatieve zin kunnen ontwikkelen. ...
     De manier waarop Marcouch zich ontworsteld heeft aan zijn milieu verklaart ook zijn houding als politieman en politicus. Kansen pakken, mogelijkheden zien, en voor elk probleem is een oplossing. Korte metten maken met het slachtofferschap en wat hij een 'gehospitaliseerde mentaliteit' noemt. Met een arbeidsethos, een Hollandse calvinist waardig. Soms een beetje eendimensionaal. Niet lullen, maar poetsen. Snoeihard over de collectieve cultuur van de Marokkaanse moslims. Waar anderen nog weleens de goede zijde zien van die cultuur - de warmte, de onderlinge loyaliteit - ziet Marcouch alleen de beklemming ervan, de remmende werking op individuele ontwikkeling.
    Marcouch heeft in Slotervaart geen vrienden gemaakt. ...

Niet alleen in "discussies" rond het integratiedebat tonen Marokkanen een totaal gebrek aan zelfinspectie - ook bij diverse vormen van criminaliteit was dat al bekend. Hieronder een geval dat wat meer in de publiciteit komt (en oh ja: dat hierbij een auto als instrument werd gebruikt wordt door de maatschappij in het algemeen als verzachtende omstandigheid gezien - natuurlijk is dat onzin) omdat het slachtoffer een enigszins bekende Nederlander is (de Volkskrant, 11-06-2011, van verslaggever Jaap Stam):

Reportage | Rechtszaak aanrijding cabaretière

Mohamed S. betuigt spijt over de dood van Floor van der Wal

Tussentitel: S. zweeg tot deze week over zijn drie medepassagiers

    Met 75 kilometer per uur, een stilstaande auto rechts inhalend, stormde S. in de nacht van 24 op 25 maart op de kruising in Amsterdam-West af. Via een voorsorteervak voor rechtsaf reed hij rechtdoor en schepte Van der Wal, die fietsend overstak. Zij kwam 30 meter verderop terecht en overleed in het ziekenhuis.
    Het zicht werd S. belemmerd door de stilstaande auto. Bovendien was het donker. Het Openbaar Ministerie (OM) vervolgt S. voor doodslag. Daar staat maximaal vijftien jaar op.
    Dat hij na het ongeval is doorgereden en Van der Wal in 'hulpeloze toestand' achterliet, rekent het OM hem zwaar aan. De man kon worden achterhaald doordat hij een kentekenplaat op de plaats van het ongeval was verloren. Hij werd nog dezelfde nacht opgepakt ...

Dat waren de daadwerkelijke omstandigheden. Nu de leugens:

Hij werd nog dezelfde nacht opgepakt en beweerde dat zijn auto was gestolen. Bij het derde verhoor bekende hij dat hij achter het stuur had gezeten.
S. had drie passagiers in zijn auto. Daarover heeft hij tot deze week gezwegen. Twee dagen voor de zitting besloot hij mee te werken aan het onderzoek. Volgens de officier van justitie heeft hij één naam van een inzittende genoemd ...
Er waren meer ongerijmdheden. Volgens de officier van justitie heeft S. geen woon- of verblijfplaats. 'Hij slaapt overal en nergens en soms bij zijn moeder.' Ficq: 'Hij woont bij zijn moeder.' S. - naar eigen zeggen badmeester en werkzaam in de thuiszorg - staat nergens geregistreerd. Ficq: 'Een gewone Nederlandse jongen die in Amsterdam woont.'

Van de weeromstuit gaat de advocaat, een gerenommeerde naam, mee liegen.
Vervolgens het totale gebrek aan verantwoordelijkheidsbesef:

'Ik zag omstanders naar het slachtoffer rennen. Ik wilde uitstappen. Raakte in paniek. 'Rij door, je bent de lul', zei iemand in de auto.'
    Wie, wil een van de rechters weten.
    'Daar zeg ik niks over. Ik ben verantwoordelijk. Ik heb het gedaan', zegt Mohamed S. (25), die ervan wordt verdacht de cabaretière Floor van der Wal te hebben doodgereden.
    'Maar u hebt zo juist gezegd dat u wil meewerken', probeert de rechter nog een keer.
    'Ik weet eerlijk gezegd niet wie het heeft gezegd.'    ...
    Even daarvoor had S. zijn spijt betuigd. Hij heeft nog geen contact gezocht met de nabestaanden. 'Ik heb wel een brief aan de ouders geschreven, maar die nog niet verstuurd, omdat ik niet weet hoe ze daarop zullen reageren.'

Die spijt is even geloofwaardig als zijn Nederlander-zijn - dit is klassiek Marokkaans gedrag.

In het kader van het kweken van begrip voor de cultuur van allochtone immigranten hebben een aantal jongere exemplaren een boekje geschreven. Hier twee (verkorte) bijdragen daaruit die de Marokkaanse cultuur belichten. Ze leggen zelf uit in hoeverre die eigenlijk wel Marokkaans is, gezien vanuit Marokko (Joop.nl, 07-01-2012, door Mohammed Benzakour - Columnist):

Ik ben opgevoed als ezel

Thuis moest ik mij ootmoedig opstellen, tegenspraak werd niet geduld, en als ik m’n hoefjes in het zand zette kreeg ik een schrobbering. Vaders woord was wet.

Kinderen in Marokko mogen kind zijn tot ongeveer de zuigelingenfase. Daarna draai je mee als volwassene – niks puberteit. Gemeten naar onze moderne opvoedkundige normen (in restaurants horen speciale kindermenu’s, in warenhuizen staan ballenbakken en in ziekenhuizen speelhoeken) zou de jeugd in Marokko beslist ongelukkig en verknipt opgroeien.
    Het tegendeel is waar. Die verkniptheid en andere (sociaal-psychologisch gerelateerde) misstanden bij de Marokkaanse jeugd zien we vaker terug in Nederland dan in Marokko. Hoe kan dat?
    Waar het Nederlandse kind een soort onaanraakbare pasja is geworden (het mag straffeloos in winkelcentra schreeuwen, dreinen, balken) hoorde ik maar al te vaak ‘Kom jij eens hier, schreeuwlelijke ezel!’ Pats! Terwijl ouders hier wordt geadviseerd om op democratische wijze met hun kroost te overleggen (niet boven maar naast het kind staan; nóóit de hand heffen; belonen in plaats van straffen), wordt in Marokkaanse gezinnen een stout kind niet pannenkoekloos naar zijn kamer gestuurd maar krijgt het stante pede een pak rammel. En niet alleen van pa en ma: iedereen mag meppen. De koranleraar heeft zijn twijgtakje, de buurman zijn vlakke hand, de visboer zijn schoen en de marktkoopman een rotte appel. Het kind is eigendom van de hele (dorpse) gemeenschap.   ...
    Meer dan een fysieke verplaatsing was de Marokkaanse Exodus een zielsverhuizing. De aankomst in Nederland was een neerstrijken op kaarsrecht geplaveide fietspaden langs betonnen bouwsels. Ik ging naar de basisschool, kreeg vriendjes, leerde de taal en haalde glanzende rapportcijfers. Intussen zette m’n moeder haar huishoudtaken voort – boenen, koken, karnen – en pufte vader iedere ochtend op z’n Puch Maxi naar Unimills: buffelen aan de lopende band. Er was even weinig gelegenheid als bereidheid zich sociaal te mengen in de Nederlandse samenleving. Alles was erop gericht het oude te behouden en geld op te potten met het oog op een zalige terugkeer. Integratie? Alleen als het gratis is. Integratiedeskundigen kregen ’t laat in de gaten: tussen de leefwereld van de eerste lichting migranten en die van de inheemse maatschappij gaapte een kosmische kloof.
    Intussen deed zich, parallel aan deze kloof een andere, veel diepere scheiding gelden: die tussen vader en zijn veulentje.
    Hoe vaak niet, als ik in plaats van de moskeegang m’n uren sleet met een boek riep vader: ‘Waar is die oen?!’ Of wanneer ik zaterdagavond laat thuiskwam: ‘Waar hing je uit ezel?!’ Of wanneer ik ook een kerstboom wilde: ‘Is dat ezeljong nou helemaal mesjogge?!’
    Gaandeweg m’n adolescentie vervreemdde ik van vader en ontliep ik hem. Niettemin druppelde bij hem het besef door dat zonder de ruggensteun van zijn ezelsveulen het lastig overleven was in dit rare land met zijn gekmakende papierbergen, obsceniteiten en verkeersborden. En ik besefte dat ook. Langzaam maar zeker verschoven en wisselden de rollen om: voortaan moest het veulentje zijn baasje opvoeden.
    Vader en moeder zijn beiden analfabeet cum laude ...

En uit kennelijk dezelfde bron (Joop.nl, 08-01-2012, door Abdelkarim El-Fassi - Student Nieuwe Media):

Mijn vader, de berberbarbaar

Mijn vader koos ervoor om zijn geluk te beproeven in een land dat nooit het zijne is geweest, in de hoop dat zijn kinderen misschien wél dat gevoel zouden ervaren

Mijn vader is een Berber, van het oertype dat nog steeds kippenbouten met zijn handen uit elkaar rukt. Een Berber die in potentie nog steeds de hersenpan van een geit naar binnen kan slurpen. Een rasechte Berber, van de bovenste plank, die nog steeds in Marokko een krukje zoekt en zijn nichtjes een emmer vol van zijn lievelings cactusvruchten laat plukken. Een Berber die wel raad weet met een vissenkop. Dat is mijn vader, ja.
Mijn vader was ook mijn huiskapper. Terwijl mijn autochtone klasgenoten hun blonde lokken lieten snoeien bij echte kappers, weet ik nog goed dat ik tweemaandelijks, wanneer mijn nekhaar zich krullend richting mijn rug begon te begeven, doodstil, in mijn onderbroek op een koude leren stoel moest zitten. Dan kreeg ik een plastic laken over me heen geworpen, werd er ongerept krantenpapier op de grond gedeponeerd en kon de ‘marteling’ met een veel te botte tondeuse beginnen. Het haar werd zo nu en dan letterlijk uit mijn kop gerukt. Tsjakka. En als ik een teken van leed liet doorschemeren? Dan kreeg ik een rectificerende tik tegen mijn rechteroorlel; want stuiptrekkingen zijn niets voor échte Berbers. Als ik er aan terugdenk, begint mijn oor spontaan te piepen. Schaarse guldens werden nou eenmaal niet zo snel aan vlijmscherpe tondeuses besteed. ...

Ja, die cultuur van de Marokkaanse immigranten doet echt niets voor die van ons onder ....

Nog een voorbeeldje daarvan (de Volkskrant, 15-03-2012, AP):

Zelfmoord na huwelijk met verkrachter

In Marokko is ophef ontstaan over de zelfmoord van de 16-jarige Amina Filali. Het Marokkaanse meisje werd vijf maanden geleden gedwongen te trouwen met een man die haar een jaar eerder had verkracht. Filali beroofde zich afgelopen zaterdag met rattengif van het leven. Volgens de Marokkaanse wet kan een verkrachter zijn straf ontlopen en de eer van de familie van het slachtoffer redden door met zijn slachtoffer te trouwen. Volgens Filali's vader heeft een Marokkaanse rechtbank zijn dochter onder druk gezet met haar verkrachter te trouwen. ...

En tussen dit soort extremen en de rest zit natuurlijk een continue reeks van achterlijkheden in diverse gradaties.

Nog eens een bevestiging van het feit dat die Marokkaanse cultuur natuurlijk niet zomaar verdwijnt bij verhuizing naar Nederland (de Volkskrant, 28-04-2012, ingezonden brief van Erik de Vlieger, Amsterdam):

Dibi kent de realiteit in Amsterdam niet

Als inwoner van Amsterdam en vader van vier inwonende kinderen wil ik, refererend aan het Volkskrant-artikel over het deurbeleid van clubs (Binnenland, 23 april) van Tofik Dibi graag iets zeggen. Misschien weet u wie ik ben. In mijn voormalige bedrijven was enige vorm van discriminatie en/of racisme taboe. De opvoeding van mijn kinderen had dit motto: discriminatie of racisme is voor de onwetenden van deze wereld. Gelukkig voor mij is het aanvankelijk goed aangekomen.
    De kentering heeft plaatsgevonden sinds zij echt elk weekend lastig gevallen worden door Marokkaanse jongens. Als mijn blonde dochter (24 jaar) op een feest niet wil dansen met een jongen die toevallig Marokkaans is (ze danst overigens met niemand) weet ze zeker dat ze voor 'blonde Hollandse kankerhoer' wordt uitgescholden.
    Het afgelopen weekeinde is een vriendje dat in zijn eentje wegging na een bezoek aan mijn jongste dochter (18 jaar) in elkaar getrapt door Marokkanen, met een gebroken hand als gevolg. Vijf tegen één! Mijn twee zonen die zich absoluut goed gedragen als zij uitgaan in de stad, hebben legio verhalen over Marokkaanse jongens die bedreigen, schelden en met hen willen vechten. Er is dus geen sprake van een klein percentage jongens dat zich misdraagt, maar het leeuwendeel van de uitgaande Marokkaanse jeugd is uit op ellende. Zelfs de Marokkaanse vriendjes die over de vloer komen bevestigen dit beeld.
    Als u het deurbeleid per wet wil afdwingen geeft u aan dat het gedrag gedoogd wordt. Hoe hard mij dit ook valt: het gedrag van de Marokkaanse jeugd is in de basis fout. Dát moet uitgedragen worden in plaats van te komen met gekunstelde reparaties. Mijn respect voor u is groot en ik zal u blijven volgen met mijn immer positieve blik. Maar ik kreeg het signaal van mijn (academisch gevormde) kinderen dat Wilders gelijk zou kunnen hebben. Dat ze dit denken, is een spookbeeld. De oplossing komt natuurlijk niet van u alleen, maar van de invloedrijke laag van de Marokkaanse gemeenschap die het bovenstaande openlijk erkend. Schaamte is nog steeds een richtinggevende emotie.

Ongelofelijk. Dat Nederland zo tolerant is tegen dit gribus.

Boven komen drijven tijdens een reorganisatie van het archief, de verklaring van dit gedrag (de Volkskrant, 23-02-2008, column door Fadoua Bouali):

Ik kan niet wachten tot ik voorgoed terug mag naar Nederland

...    Volgens de Marokkaanse cultuur hoort een vrouw haar man altijd te gehoorzamen. Een goede vrouw is de vrouw die thuis blijft. Schrijnend zijn de vele Marokkaanse moeders in Nederland die een geïsoleerd bestaan leiden, waardoor ze de Nederlandse taal gebrekkig spreken. Ook hebben ze vaak geen eigen inkomen.
    Een vrouw die niet is getrouwd, of gescheiden is, is volgens de duistere Marokkaanse cultuur een vrouw zonder waardigheid. Ze staat onderaan de maatschappelijke ladder.
    De duistere Marokkaanse cultuur leert de mannen van jongs afaan een hypocriete seksuele moraal. Ze zien meisjes als een soort wegwerpmiddel.
    Je zou denken dat het om mannen gaat die ongeschoold zijn en niet in het Westen wonen. Fout! Een vriendin van me ging voor haar werk als journaliste naar een datingfeest in Parijs. Daar kwamen de Franstalige onderdanen van de zeventiende provincie om een partner te vinden. Ze interviewde een paar mannen en vroeg of ze al een date op het oog hadden en of ze zouden willen trouwen met een meisje van zo’n feest.
    Nee hoor, vertelden de heren doodleuk, het waren allemaal sletten. Ze zouden nooit met een meisje trouwen van zo’n feest omdat het ongehoord is volgens onze Marokkaanse cultuur om met zulke losbandige meiden thuis te komen.   ...

Precies het gedrag dat ze ten opzichte van onze Nederlandse meisjes vertonen.

Alles komt in soorten en maten, dus ook die in deze verzameling beschreven vormen van gedrag (de Volkskrant, 19-05-2012, door Will Thijssen):

Joop van Riessen

Joop van Riessen schrijft sinds zijn pensioen als hoofdcommissaris van de Amsterdamse politie een reeks thrillers. 'Ik was een slavendrijver.'
...
U raakt veel thema's tegelijk. Homoseksualiteit, eerwraak, huiselijk geweld.
'Ik ga twee keer per week hardlopen in het Westerpark, en kwam ze steeds weer tegen: drie hardlopende moslima's met hoofddoeken en lange jurken, zelfs bij 30 graden. Verderop staat een auto met hun mannen erin. Ze houden hun vrouwen constant in de gaten. Ik zou die mannen willen aanspreken, door elkaar schudden. Zeggen dat ik ze klootzakken vind met hun gecontroleer, maar zoiets kun je niet doen, daar ga ik niet over. Maar ik kan er wel over schrijven.' ...

U schrijft over Marokkaanse 'etterbakken' en benadrukt tegelijkertijd dat Marokkaanse gezinnen zo gastvrij zijn dat Nederlanders er een voorbeeld aan zouden moeten nemen. Is dat politieke correctheid?
'Ik wil ook de andere kant laten zien. Natuurlijk, er is een probleem met Marokkanen, met alle ellende vandien. Als je door een Marokkaan wordt beroofd is dat heel vervelend. Maar ook Nederlanders of Antillianen doen dat. De werkelijkheid is dat Marokkaanse jongens onvoorstelbare etterbakken kunnen zijn en psychisch mensen bang maken, maar veel minder gewelddadig zijn dan Nederlandse of Antilliaanse criminelen. Bij een overval kun je beter een Marokkaan treffen dan een Antilliaan. Door de problemen die Marokkanen thuis hebben - ze hebben niks te vertellen, krijgen vaak slaag - reageren ze hun frustraties af op straat. Daar vormen ze groepjes, dan hebben ze macht. Ze intimideren, maar hun geweld is vrij marginaal.' ...

Het kan dus erger. Maar wat Marokkanen in Nederland uitvreten is op zich al erg genoeg.

Ook zo'n elemenatir apsect van dit soort culturen (de Volkskrant, 30-07-2012, door Ariejan Korteweg):

Klutser van culturen

Puz/zle van Sidi Larbi Cherkaoui ging in première in een verlaten steengroeve in Avignon. Nu wordt het opgevoerd in Den Bosch, gewoon in het theater. 'Minder magistraal, maar ook zuiverder.'

... Hij is het kind van een Marokkaanse vader en een Belgische moeder, dus ook een mengeling van culturen. Cherkaoui gelooft dat opvoeding alles bepaalt. 'We zijn veel sterker geconditioneerd dan we onszelf wijs maken', zegt hij.   ...
    Hij vertelt hoe zijn moeder hem als jongetje naar de Antwerpse kathedraal bracht ...
    Met zijn vader heeft hij een veel minder goede band. 'Hij viel altijd de zwakkere aan: mijn moeder, of anders mij. ...

Het recht van de sterkste. Alle semitische culturen, ook de joodse

, geloven er sterk in.

Die vuile PVV'ers roepen met enige regelmaat dat Marokkanen niets bijdragen aan Nederland. Een vuile leugen leugen. Kijk maar wat de Marokkanen bijdragen (de Volkskrant, 27-09-2012, van verslaggeefster Janny Groen):

Reportage | Marokkaanse antidrugs-pioniers

De prijs voor wegkijken is te hoog

Rotterdamse Marokkanen hebben genoeg van de overlast en criminaliteit in de eigen gemeenschap en lanceren een campagne tegen drugs. Eindelijk steun voor burgemeester Aboutaleb.

Tussentitel: Zolang criminaliteit niet keihard wordt afgekeurd door de gemeenschap, zal de Marokkaanse jeugd slecht blijven scoren - Rabiaa Bouhalhoul - onderzocht drugscriminaliteit bij Marokkanen
Het kan niet zo zijn dat ouders geen vragen stellen als hun zonen in luxe auto's scheuren en dure kleding dragen - Burgemeester Aboutaleb - heeft opnieuw een kritische boodschap

Veel Rotterdamse Marokkanen zijn nog altijd woest op burgemeester Ahmed Aboutaleb. In zijn strijd tegen de drugscriminaliteit zou hij dit voorjaar de Marokkaanse gemeenschap nog verder in de modder hebben gedrukt.    ...
    Delfshaven, zegt Farissi, werd dit jaar geconfronteerd met 'de schrikbarende uitkomsten' van het onderzoek naar drugsrunners in Zuid-Limburg. 'Veel van die jongens komen uit Rotterdam, uit onze wijk. Hele families zijn erbij betrokken; broers, neven, ooms, tantes. We wisten het, maar ontkenning overheerste. Er was schaamte en angst voor represailles.'
    Dat families betrokken zijn bij drugshandel is al jaren bekend. Rabiaa Bouhalhoul, integratiemanager van de gemeente, deed onderzoek naar drugs-criminaliteit in Rotterdam. Al in 1998 stelde ze vast dat Marokkaanse gezinnen diep in de drugs zitten.
    Bouhalhoul: 'Ik zag dat verkeerd gedrag binnen gezinnen nauwelijks werd gecorrigeerd en al helemaal niet door de gemeenschap. Feesten van drugslords werden druk bezocht. Men schoof zonder scrupules aan bij rijk gevulde tafels, liet zich fêteren op bruiloften. Maar mijn bevindingen waren nauwelijks bespreekbaar.'    ...

Nee, dat kan niet. Marokkanen zijn moslims, en moslims zijn superieur. En superieure mensen hebben geen fouten. Dus valt er niets te bespreken.
Tussen twee haakjes: dit stuk stond in de Volkskrant in verband met reclame voor een actie die beweert er iets aan te doen ... Ongetwijfeld net zo effectief als de actie om Marokkanen tot mormonen te maken.

Een paar zaken naast elkaar, naar aanleiding van een ophef veroorzakende zaak (de Volkskrant, 12-03-2013, van verslaggeefster Charlotte Huisman):

Verdachten doodschoppen grensrechter blijven vast

De zeven verdachten van betrokkenheid bij de dood van de Almeerse grensrechter Richard Nieuwenhuizen blijven vastzitten. Dit oordeelden de rechters maandag in de eerste regiezitting van de zaak.

... De grensrechter van de Almeerse club Buitenboys overleed op 3 december, nadat hij de dag ervoor na een wedstrijd ernstig was mishandeld door een aantal leden van het B1-elftal van Nieuw Sloten. Trappen tegen zijn hoofd zouden hem fataal zijn geworden. Zes spelers van 15 tot 17 jaar van het Amsterdamse elftal en een vader (50) van een van hen zitten sinds december vast. Eén van de verdachten is vrijgelaten. ...

Voornamelijk Marokkanen en een enkele Antilliaan.

De meeste verdachten zeiden maandag tegen de rechter dat ze het verschrikkelijk vinden wat er is gebeurd ...

Waarom?

... en dat ze graag naar huis willen.

Omdat ze al een tijd vastzitten. Want:

Maar een 16-jarige verdachte zei dat hij het 'allemaal onzin' vond. 'De officier van justitie kletst maar uit zijn mond.' Een andere verdachte, Yassin D., bromde: 'Het is duidelijk. Ik heb gezien hoe jullie werken.'

Volgens de Informatieregels

dus degenen die de mening van de groep vertegenwoordigen.
In deze uitlatingen: het wantrouwen, en het gebrek aan respect voor de Nederlandse autoriteiten en cultuur en het overdaad aan respect voor de eigen persoon en cultuur.

Veel verklaringen spreken elkaar tegen. Slechts een van de verdachten heeft bekend dat hij de grensrechter tegen zijn schouder heeft geschopt. De verdachten wijzen beschuldigend naar elkaar.

En hier de achterliggende Marokkaanse sociale cultuur.

En dat je bewezen een gevaarlijk agressieveling bent, hoeft natuurlijk op geen enkele manier invloed te hebben op je zelfrespect (de Volkskrant, 12-03-2013, van verslaggever Bart Jungmann):

Kickbokser Badr Hari klaar voor comeback

Nationale knuffelcrimineel stapt vrijdag in Zagreb de ring weer in.

Badr Hari is alive and kicking en op weg naar Zagreb. Komende vrijdag maakt Neerlands bekendste verdachte in Kroatië zijn comeback als sportman in de finale van de K1, een belangrijk evenement in het kickboksen.
Parmantig trad Hari maandagmiddag voor de eerste keer sinds zijn vrijlating weer naar buiten. ...

Even parmantig als voorheen. Je kan het je zo voor de geest halen, want ze hebben het in aanleg bijna allemaal: dat pauwenpasje. Gepaard gaande met ontzettend lange tenen. De reden dat Hari als minstens negen keer het nodig vond mensen in elkaar te slaan. Die stonden op die meters lange tenen. Niet genoeg respect betoond, natuurlijk.
Gepaard gaande met een totaal gebrek aan zelfinzicht:

Met dezelfde optimistische logica hoopt hij dat slachtoffer Koen Everink de draad weer mag oppakken. 'Hij maakt een moeilijke periode door en misschien ben ik daarvan wel de oorzaak. Maar we hebben allemaal onze negativiteit en we moeten allemaal verder.'

Hiermee veronderstellende dat zijn eigen negativiteit ongeveer even groot is als die van zijn slachtoffer(s).
Nu daardoor vanzelfsprekend ook een totaal gebrek aan inzicht in de werkelijkheid:

'Ik kom terug van een moeilijke periode, that's it. Mensen schrijven me af op één gebeurtenis, maar het leven is meer dan die ene gebeurtenis. ...'

Dus minstens negen gebeurtenissen.
Top-kickbokser Badr Hari of gewone amateur-voetballers en scholieren: je ziet precies dezelfde verschijnselen en precies dezelfde achterliggende houding terug. De Marokkaanse cultuur.

Deze Marokkaanse cultuur (de Volkskrant, 19-03-2013, van verslaggever Maarten Keulemans):

Marokkaanse geweldpleger vaak zelf thuis mishandeld

Jonge Marokkaanse geweldplegers zijn vaak zelf als kind mishandeld door hun ouders. Dat blijkt uit Tilburgs onderzoek dat binnenkort wordt gepubliceerd in het vakblad European Journal of Criminology.
    Marokkaanse jongens krijgen thuis drie keer zo vaak als autochtone jongens te maken met fysieke mishandeling. ...
    Psychologen Esmah Lahlah en Leontien van der Knaap en forensisch-psycholoog Stefan Bogaerts bevroegen voor hun studie bijna vijfhonderd Nederlandse en Marokkaans-Nederlandse scholieren en jeugddelinquenten. Van de Nederlandse jongens kreeg een op de vijf ooit te maken met grof huiselijk geweld zoals in elkaar geslagen of op de grond gegooid worden; bij de Marokkaanse jongens was dat een op de drie. Haast de helft was ooit getuige van fysiek geweld tussen de ouders; bij de Nederlandse jongens was dat minder dan een op de vijf.
    Ook zijn Marokkaanse jongens opvallend vaak slachtoffer van seksueel geweld. Liefst 17 procent van de door Lahlah en collega's bevraagde Marokkanen had wel eens te maken gehad met (lichamelijk) seksueel geweld; bij Nederlandse jongens is dat 5 procent.    ...
    Eerder onderzoek wijst uit dat mishandelde kinderen meer kans hebben om later zelf geweldpleger te worden. ...
    Ook bij Nederlandse jongens vond het team een duidelijk verband tussen kindermishandeling en geweldpleging later. Maar bij Marokkaanse jongens is dat verband sterker ...

De reden dat dit onderzoek naar buiten wordt gebracht:

... De kindermishandeling is volgens de onderzoekers een belangrijke reden dat jonge Marokkanen zo zijn oververtegenwoordigd in de criminaliteitsstatistieken. ...
Volgens Lahlah is het in elk geval hoog tijd dat hulpverleners en strafrechtdeskundigen beseffen dat gewelddadige Marokkaanse jongens vaak zelf getraumatiseerd zijn. 'Als je alleen maar kijkt naar daders en in je beoordeling niet meeneemt dat we ook iets moeten doen aan de traumatisering van de kinderen, dan blijven we tegen dezelfde problemen aan lopen.'

Maar daar kan en mag niets aan gedaan worden, want dat is aanpassing van een cultuur en assimilatie. Dus is er maar uitweg: remigratie.

Naar aanleiding van de moord op grensrechter Richard Nieuwenhuizen gepleegd door Marokkaanse scholieren, waarvan de vrienden ook de omliggende buurt van de school bleken te terroriseren, heeft het Nederlandse parlement moeten toestemmen in een debat over het Marokkanenprobleem. Waarop onmiddellijk de politiek-correcte pleuris uitbrak want dat zou stigmatiseren

(de rest van de PC-media was ongeveer hetzelfde). Vonden ook alle "openbare" en hogeropgeleide Marokkanen (op één of twee na):

(Abdelkader Benali),

(Hasna El Maroudi),

(Mohamed Rabbae),

(Hassnae Bouazza),

(Abdelkarim El-Fassi),

(Laila Ezzeroili),

(Malika el Allaoui),

(Mucahid Aniki) (overigens: sommigen hebben dubbele entries - men is totaal over de rooie).

Hier is één van de twee uitzonderingen (overigens: wat de overlast- en criminaliteit plegende lageropgeleide Marokkanen vinden, blijkt wel uit hun daden) (de Volkskrant, 11-04-2013, door Henk Müller, opinieredacteur van de Volkskrant. David Pinto is hoogleraar-directeur Inter-Cultureel Instituut):

Twistgesprek | Henk Müller met David Pinto

'Marokkaan die het goed doet is uitzondering'

Heeft Geert Wilders gelijk of ongelijk als hij van een Marokkanenprobleem spreekt?

Geert Wilders heeft dinsdag in een nabeschouwing op het 'Marokkanendebat' geconstateerd dat het Marokkanenprobleem maar voortettert, dat de islam een ziekte is en dat Marokkaans tuig het land moet worden uitgeknikkerd. Een heldere diagnose.
'Er is inderdaad sprake van een Marokkanenprobleem. Je kunt het wel ontkennen, maar het is zo. Als ik bij de dokter kom omdat ik pijn in zes tenen heb, heb ik een tenenprobleem. Als tijdens een epidemie in een dierentuin geen leeuwen of giraffen, maar olifanten ziek worden, is er een olifantenprobleem, al zijn niet alle olifanten ziek. Als 65 procent van Marokkaanse jongeren met de politie in aanraking komt, is er een Marokkanenprobleem.'

U scheert alle Marokkanen over één kam.
'Onzin, daar kan ik me echt kwaad over maken. Sommige mensen willen zelfs hun excuses daarvoor aanbieden, zoals Jan Bennink op uw opiniesite. Het zou stigmatiserend zijn als je zou zeggen dat álle Marokkanen een probleem vormen. Ik heb geen zin politiek correct te zijn. Ik heb regelmatig contact met minister Asscher en ik vind het mét Wilders jammer dat hij het beestje niet bij de naam noemt. Ook Asscher vindt dat er een Marokkanenprobleem is. ...

Hoe luidt uw diagnose dan?
'Marokkanen vormen een probleem door hun belabberde opvoedingsmethoden en vooral door een soort ingebakken minderwaardigheidscomplex, dat mede te danken is aan de Franse kolonisatoren. Turken zijn trots op hun afkomst, Marokkanen niet. ...

Marokkanen zijn ook trots op hun afkomst, anders hadden ze die allang opgegeven. In Nederland gaat alles beter dan in Marokko, en dat zien ze dagelijks. Uurlijks. Er is geen enkele reden om ook maar voor een seconde aan de eigen cultuur vast te houden. Wat ze weerhoudt, is afstand doen van wat ze hebben. En dat is al bijna de definitie van "trots". Wat nog nodig is, is een componenten van etaleren, en dat doen zo ook nog heel vaak: hoofddoeken, bontkraagjes, enzovoort. Wat ze ergert en tot weerzinwekkend gedrag drijft, is dat ze donders goed voelen dat Nederlanders er heel anders over denken.
En Pinto geeft ook ronduit toe dat er wat betreft Marokkanen sprake is van een omgekeerd "incidenten-argument"

Dus de Marokkanen die het goed doen, zijn eigenlijk de uitzondering die de regel bevestigt?
'Ja, Marokkanen die het goed doen zijn een uitzondering. ...'

En zonder het beseffen, geeft ook nog de oorzaak weer:

Marokkanen zitten voor een groot deel nog in een premoderne samenleving met een sterk 'wij' versus 'zij'-gevoel, met andere opvattingen over de verhouding tussen mannen en vrouwen, over vrijheid van meningsuiting en over respect.

Inderdaad.

Maar Wilders koppelt daar ten onrechte de islam aan. Het is geen islamitisch probleem. ...

Fout. Het zijn twee aspecten van hetzelfde probleem: culturele achterlijkheid. Het een leidt tot het andere, en het ander leidt tot het ene. Welke eerst is, hangt af van de omstandigheden. Het is beide achterlijkheid in de geest.
Het punt is dat cultuur/religie aangeleerd wordtvan in de wieg tot aan minstens het vierde jaar, en zal er dus nooit meer echt uit komen. En dat het zo lang duurt voor er bij de meer volwassenen iets in de culturele/religieuze achterstand verbetert, hebben ze het inmiddels al weer doorgegeven aan hun eigen kinderen. Oftewel: dit duurt, net als de bestrijding van het geloof in Europa, nog eeuwen. Tegen welke tijd de problemen vermoedelijk al uit de pan zijn gerezen.

Er is een Marokkanenprobleem. Dat is ellendig voor de groep zelf en voor de hele samenleving. Hele wijken zijn ontoegankelijk. Dat is onaanvaardbaar.

De oplossing van Wilders is daarvoor de meest voor de hand liggende en aan alle kanten de beste voor iedereen: remigratie:

Zoals het ook onaanvaardbaar is dat het potentieel van een hele groep verloren gaat.'

Want dat potentieel kunnen ze veruit het makkelijkst realiseren in Marokko. Zonder de concurrentie van al die mensen zonder culturele/religieuze achterstanden.

En nog een een overtreffende trap (Volkskrant.nl, 11-04-2013, ANP):

Meisje (9) zwaargewond na poging tot beroving

Een 9-jarig meisje is woensdag in Krimpen aan den IJssel ernstig gewond geraakt na een poging tot beroving door vier jongens. Doordat een nog onbekende vrouw tussenbeide kwam, werd erger voorkomen. Het meisje ligt in een ziekenhuis met een zware hersenschudding en een bloeding in de hersenen.
De vier jongens zijn nog niet gepakt. Dat meldde de politie donderdag. De vier wilden geld hebben van het meisje, vervolgens werd ze geslagen en op de grond gegooid. ... De jongens zijn ongeveer 14 à 15 jaar, zegt de politie.

Zulke vormen van laagheid kennen we alleen van allochtonen. Beelden van hordes Marokkaans tuig die blanke meisjes lastigvallen zijn al eerder rondgegaan.
Maar goed, je weet het niet zeker. De redactie moest lang zoeken in overige nieuwsberichten, en geen enkel kwam met de enige nog relevante informatie: de afkomst. Op één na - eentje die gehaat is omdat ze het cordon sanitaire doorbreekt, en nog nooit fout is geweest daarin (GeenStijl.nl, 11-04-2013, door VanLeeuwen):

Meisje (9) gekopschopt om beetje geld

Bericht uit Krimpen aan den IJssel van de lokale Dichtbij.nl: "Een 9-jarig meisje is woensdag ernstig gewond geraakt na een poging tot beroving door vier jongens. Ze ligt met een bloeding in haar hersenen in het ziekenhuis. Een vrouw heeft ingegrepen en daarmee erger voorkomen." ... Wat nu? Wie doet er iets? Politie? Politiek? Onderwijs? Ouders? Whatever. Debatmoe. Eerst deze lijers eens zien te vinden. Zoeken dus, met het kleine beetje informatie dat er is. Komt ie. "Signalement De vier jongens voldeden aan het volgende signalement: Dader 1: Licht getint, 14 a 15 jaar oud, zwart vest, donkere pet en capuchon. Dader 2: Licht getint, 14 a 15 jaar oud, fel gele jas, zwarte pet en kort haar. Dader 3: Licht getint, 14 a 15 jaar oud. Dader 4: Blank, 14 a 15 jaar oud."
Update 12/4: Kindermishandelaars melden zich bij de politie.

De redactie heeft even na het lezen hiervan nog wat research gedaan, en nu stond er een link in het GeenStijl-artikel (of die was eerder gemist) naar de website van de politie. Hier is een screenshot van dat politiebericht:

Bekijk het plaatje los (even downloaden), of vergroot het in de browser als dat kan. Dit zijn de onderste zes regels:

Signalement

De vier jongens voldeden aan het volgende signalement:

Dader 1: Licht getint, 14 a 15 jaar oud, zwart vest, donkere pet en capuchon.

Dader 2: Licht getint, 14 a 15 jaar oud, fel gele jas, zwarte pet en kort haar.

Dader 3: Licht getint, 14 a 15 jaar oud.

Dader 4: Blank, 14 a 15 jaar oud.

"Licht getint" is politie-jargon geworden voor "Marokkanen".

En terwijl dit nog speelde (omroepwest.nl, 17-04-2013,

18-jarige jongen trapt voetballertje (11) het ziekenhuis in

Tijdens een voetbaltoernooi voor basisscholen in Zoetermeer, is woensdagmiddag een jongen van 11 jaar ernstig gewond geraakt bij een uit de hand gelopen ruzie. Dat zeggen ouders tegen Omroep West.

Het spelertje zou ruzie hebben gehad met een medespeler. De jongen zou vervolgens flink zijn toegetakeld door de oudere broer van de jongen waar hij ruzie mee had.
De broer van 18 jaar heeft volgens omstanders het 11-jarige jongetje zodanig in elkaar getrapt dat die naar het ziekenhuis is vervoerd.
... Volgens andere bronnen is de 18-jarige broer aangehouden. De politie heeft het incident bevestigd.

Wat natuurlijk ook slechts landelijk bekend werd via dit:

Oftewel: GeenStijl. Hier de bron van de foto, want normaliter geen je natuurlijk geen namen en zeker geen beelden:

En het interview met Pownews

(18-04-2013. na 6: 57 min.) geeft de naam van de overduidelijk Marokkaanse dader als Hoessein - let ook de goedpratende commentaren van zijn soortgenoten.

Welke gevallen uitzonderlijk zijn in dat het daderschap traceerbaar is. Normaal is dit geval (rijnmond.nl, 16-04-2013,

Tieners beroven 80-jarige vrouw in Rotterdam

Een 80-jarige vrouw is maandag gewond geraakt toen twee tieners haar in Rotterdam beroofden. De jongens van 14 en 15 jaar oud zouden de vrouw van achter hebben aangevallen op de Mecklenburglaan.
    Het bejaarde slachtoffer belandde daarbij op de grond en had volgens de politie veel pijn aan haar heup. Ze moest worden opgenomen in het ziekenhuis.
    De vermoedelijke daders kwamen niet ver. Getuigen wisten de politie een goed signalement van het tweetal te geven. Kort daarop konden agenten de Rotterdamse tieners aanhouden in het Kralingse Bos.
    Bij hun aanhouding bleken de jongens de spullen van het slachtoffer bij zich te hebben. ...

Waarbij voor 99 procent vaststaat dat het om Marokkanen gaat. Omdat alle voorgaande soortgelijke gevallen het voor 99,99 procent om Marokkanen bleek te gaan als naderhand de afkomst wel bekend werd.

Deze fase in de discussie begon dus met de doodtrappen van de grensrechter. Vervolgens werd die discussie of er een Marokkanenprobleem was. Tijdens en nadat die discussie is gevoerd, vielen dus drie soortgelijke gevallen te noteren, met als enig verschil dat het slachtoffer niet achteraf is overleden. Slachtoffers die achtereenvolgens "op de grond liggend", een 9-jarig meisje, een 11-jarige jongen en een 80-jarige bejaarde vrouw waren - en dat op één na allemaal van de soort: meerdere tegen één - en dat ene geval was van volwassene tegen kind. Waarmee dus en antwoord gegeven kan worden op de aard van het Marokkanenprobleem. Nogmaals: "op de grond liggend", een 9-jarig meisje, een 11-jarige jongen en een 80-jarige bejaarde vrouw. Conclusie: Marokkanen hebben "geen geweten" - een afkorting van: een dusdanig verzakt geweten dat het lijkt alsof ze geen geweten hebben, in ieder geval ten opzichte van niet-Marokkanen, wat mogelijkerwijs specifieker is als: ten opzichte van Nederlanders - de blanke soort. En geweten hierbij gedefinieerd als "hebbende geen verlies- en winstrekeningg met betrekking tot de interacties met anderen"

, in dit geval met Nederlanders. Maar ook de gewone, gezond verstand, versies van geweten voldoen hier.
Wat iedereen eigenlijk allang eerder had kunnen weten. Na het bekend raken van filmpjes als deze

(groep Marokkanen tegen een blank meisje) en soortgelijke eerdere berichten. Het enige nieuwe aan de huidige situatie is dat het sterfgeval de aandacht er nogmaals op heeft gevestigd.
En wat niet alleen geldt voor deze laagopgeleide die hier voornamelijk zichtbaar zijn, maar ook voor de hoogopgeleide gevallen. Degene die je op televisie ziet. En in de krant. En op websites als Joop.nl. Al deze mensen hebben hogelijk geprofiteerd van hun komst of aanwezigheid in Nederland. Zonder die komst naar of aanwezigheid in Nederland zouden ze in Marokko nog achter ezeltjes aanlopen, of een enkeling onderwijzer worden in de lokale dorpsschool. In Nederland hebben ze comfortabele en ten opzichte van Marokko zeer luxe leventjes. En als ze moeten kiezen tussen sl;olidarietie met de Nederlanders die ze dit allemaal geschonken hebben, of solidariteit met de kopschoppende meute uit eigen kring, kiezen zo onverkort (op een doodenkele uitzondering na) voor de kopschoppers en bejaardenmolesteerders uit eigen kring. Hier is het al eerder genoemde lijst nogmaals dat volmondig beweert dat er geen Marokkanenprobleem is en Nederlanders die dat beweren tuig is: Abdelkader Benali

, Hasna El Maroudi

, Mohamed Rabbae

, Hassnae Bouazza

, Abdelkarim El-Fassi

, Laila Ezzeroili

, Malika el Allaoui

, Mucahid Aniki

. Overigens zijn dit alleen de gevallen uit deze recente discussie en die veelal ook regelmatige publiceerders zijn - door de jaren heen is er een stroom soortgelijke losse gevallen.
Ter nadere specificatie lichten we er nog één geval uit, dat normaliter buiten de radar van de redactie opereert, maar datgene wat van hem zichtbaar is geweest, aanleiding heeft gegeven tot een grondige antipathie. Dat geval is dat van Mohammed Benzakour - voor zijn doopceel van anti-Nederlandse activiteiten, waaronder de steun aan de aanvoerder van de islamitische vijfde colonne genaamd Tariq Ramadan, zie hier

(Wikipedia). Benzakour was, toevalligerwijs, ook actief gedurende deze tijd, naar aanleiding van een boek over zijn moeder, die een beroerte heeft gehad. Bij Pauw & Witteman

(10-04-2013, na 41:36 min.) kwam hij uitleggen hoe schandalige de Nederlanders haar behandelen. Zo vindt hij dat zijn diepgelovige moeder makkelijk het spreken weer zou leren, als de logopediste samen koranverzen met haar ging reciteren. Geen woord natuurlijk over het feit dat de logopediste geen Arabisch kent, laat staan berbers, laat staan een koran, en al helemaal niet de tijd heeft voor een maanden- en jarenlange inspanning om die koranverzen uit het hoofd te leren. Nee, meneer de Berber, had daar geen enkel oog voor, en klaagde dat men dat niet wilde doen. In het schandalige Nederland.
Natuurlijk is dat op het meer intellectuele vlak nauwelijks of niet minder dan het kopschoppen van een op de grond liggende grensrechter, het als 14- en 15 jarigen beroven van een meisje van 9, het als 18-jarige verrotschoppen van een jongetje van 11, of het met een groepje beroven van een 80-jaruige bejaarde. Die Mohammed Benzakour is even gewetenloos. En ook dat is in beelden te vangen:

Hier is hij in discussie met Afshin Ellian (links, achterhoofd) ter verdediging van de zaak van de islam

- die religie/cultuur die volledig strijdig met alles waar Nederland voor staat. En die zijn haat hier en juist tijdens deze gebeurtenissen nog eens volmondig uitspreekt (Volkskrant.nl, 17-04-2013, door Anna van den Breemer):

Mohammed Benzakour: 'Ik lees geen Hollandse meningen meer'

NIEUWSBREAK | Verwarring alom tijdens het debat over het sociaal akkoord, oud-bisschop Muskens is gestorven en de positie van Fred Teeven staat onder druk door de Dolmatov-zaak. Hoe bekijkt schrijver Mohammed Benzakour het nieuws van vandaag?
...
Maar hoe kan de gezondheidszorg beter?
'Er moeten in elk geval verzorgingshuizen komen die zich beter verdiepen in de religieuze achtergrond van haar bewoners. Bijvoorbeeld welke richting Mekka is. Mijn moeder werd vaak in haar rolstoel naar het westen opgesteld in plaats van in de richting van het oosten. Ze kon zich niet zelf omdraaien. Met tranen in haar ogen zat ze dan de verkeerde kant op de te bidden.'

Met wie was u het hartgrondig oneens vandaag?
'Ik lees geen meningen meer. Of in elk geval geen Hollandse meningen.'

Mohammed Benzakour heeft een veel intelligentere blik in zijn ogen, maar verder is ook de uiterlijke gelijkenis met Hoessein treffend. Hoessein schopt Nederlandse 11-jarige kinderen fysiek verrot, en Benzakour schopt alle Nederlanders verbaal verrot. Beide even genadeloos. Beide even gewetenloos
De andere Marokkaanse woordvoerders vertonen hetzelfde met misschien een wat variabele mate van brutaliteit en schofferendheid. Waarmee dus geconcludeerd kan worden dat gewetenloosheid een trek is uit de berber-cultuur, wat in Nederland normaliter wordt genoemd de "Marokkaanse cultuur". Neem dit aan, en alle in Nederland als kenmerkend voor "Marokkanen" aangeduide vormen van gedrag zijn verklaarbaar.
Overigens is deze stand van zaken deel van een wijder sociologisch verschijnsel dat speelt in Noord-Afrika. Zo werden in de Algerijnse burgeroorlog van de jaren negentig een reeks wreedheden begaan tegen de burgerbevolking

(Wikipedia), en verder naar het zuiden ligt het terrein van het woestijn-nomadevolk van de Toeareg

(Wikipedia), ook berbers, die oom bekend staan om hun nietsontziendheid. De nog verder, evolutionaire, achtergrond is waarschijnlijk dat in dit soort woestijngebieden er een inherente overpopulatie dreigt bij normale menselijke voortplantingspatronen, en een mensenleven aldaar dus altijd "goedkoop" is geweest. Ook dit citaat van het Wikipedia-item over de Toeareg klinkt in Nederland inmiddels zeer vertrouwd (opgeslagen 22-04-2013):

De Toeareg ... Deze berberstam noemt zichzelf ... of Imashaghen ("nobel en vrij").

Met de bijbehorende respectcultuur. Deze aangeboren vormen van respect worden in Nederland voortdurend geschonden, omdat in Nederland respect gebonden is aan daadwerkelijke prestaties, en waarbij de huidige velden ervan ook nog liggen op het intellectuele vlak, niet het vlak waarin de Nederlandse berberbevolking in uitblinkt.

Even voor de duidelijkheid: dit heeft niets met Geert Wilders of Nederland te maken (Telegraaf.nl, 07-05-2013,

Zwangere lerares afgetuigd

Een 16-jarige Belgische scholier heeft zijn vijf maanden zwangere lerares genadeloos afgetuigd. De jongen van Marokkaanse afkomst draaide naar verluidt door omdat hij van school was gestuurd.

De scholier stond de lerares maandagmiddag voor de schoolpoort in het West-Vlaamse Ieper op te wachten. De vrouw kreeg direct een kopstoot van hem. Ze riep nog dat ze zwanger is, maar dat weerhield de jongen er niet van nog enkele rake klappen uit te delen. Toen omstanders haar te hulp schoten, sloeg hij op de vlucht. ...

Gewetenloosheid is een Marokkaanse trek.

Yassin D. is één van de daders in het doodschoppen van grensrechter Richard van Nieuwenhuizen. De Volkskrant is natuurlijk weer op de goedpraat-tour - het zijn tenslotte allochtonen (de Volkskrant, 29-05-2013, van verslaggeefster Charlotte Huisman):

Juist Yassin was geen 'kutmarokkaan'

Vandaag begint de rechtszaak over de dood van de Almeerse grensrechter. In Amsterdam-West vertellen ze vooral hoe aardig Yassin D. en zijn vader zijn.

Tussentitel: In deze straat zijn genoeg eikels, maar Yassin en zijn vader horen daar niet bij - Buurvrouw die de moeder van Yassin bijstaat

Waarop iedereen met enig gezond verstand riposteert met: "Ken je nagaan wat voor een gajes de rest is ..."

Het zou ooit beter worden. Reken maar van niet (Joop.nl, 12-12-2013, door Mark Wagemakers - Tekstschrijver en publicist

Marokkaanse potenrammers

Hoe gebrekkig het Nederlands ook moge zijn, schelden kunnen ze altijd met verve

Racisme is van alle tijden. Discriminatie ook. Waar groepen samen moeten leven, vallen klappen. Rake.
    Zo was het afgelopen zaterdag niet de eerste keer dat ik een homokroeg uit liep, waarna de aanval van anti-tolerantie vanzelf weer losbarstte.
'Hé! Homo! Homo! Kankerhomo!'
    Hoe gebrekkig het Nederlands ook moge zijn, schelden kunnen ze altijd met verve. Na een paar keer uitgescholden te zijn, was ik het aardig zat (ook niet voor de eerste keer, trouwens). "Ik heb respect voor jou, dan mag jij ook respect voor mij hebben. Zo gaan we met elkaar om." Als een rode lap op een stier. Respect? Voor een kankerhomo? Ik kan nog meer kanker krijgen en het liefst slaan ze het licht uit m'n ogen. Ze houden elkaar vast (want zo zijn ze) om maar niet op me in te kunnen. Het is al niet eens meer spannend om het publiek te laten raden waar deze anti-homo-uitingen vandaan komen.
   Om telkens het probleem van het Marokkaanse straatschorriemorrie onder de noemer integratie te plaatsen: noem het een aanpassingsprobleem. Die hangjongeren zouden prima Nederlands kunnen spreken. Of een normaal leven opbouwen. Maar nee: als het niet om hen draait, of het ze niet naar de zin wordt gemaakt, hebben anderen het gedaan. Aanpassen is het grote probleem bij dat soort types.    ...

Waarna het verder gaat over Nederlanders in het algemeen. Volkomen irrelevant voor wie wat weet over de toestand in de rest van de wereld.

De "nationale knuffelcrimineel" en "rolmodel" Badr Hari heeft zijn visie op de aanleidingen voor de rechtzaak tegen hem laten vasteggen in een boek. Zelfs de Volkskrant lijkt het enigszins gehad te hebben met de held van de Marokkaanse jeugd (de Volkskrant, 23-04-2014, van verslaggever Jaap Stam):

Kleinzielige verliezer die wild om zich heen maait

In de grote witwasoperatie die de biografie van kickbokser Badr Hari moet zijn, wijst hij vooral naar anderen. 'Everink is een grote, vette leugenaar.'

Voordat de Amsterdamse rechtbank twee maanden geleden kickbokser Badr Hari (29) tot anderhalf jaar cel veroordeelde, sprak rechter Frank Wieland hem vaderlijk toe. Hij raadde Hari aan in de toekomst verder te gaan met het motto: een adelaar vangt geen vliegen.
    Die les heeft Hari niet ter harte genomen, getuige Badr Hari. Mijn verhaal, de biografie die dinsdagmiddag werd gepresenteerd. Daarin toont de voormalige K1-wereldkampioen zich niet de ongenaakbare roofvogel, maar een kleinzielige verliezer die wild om zich heen maait.
    Zo is Koen Everink, die tijdens het muziekfestijn Sensation White in de Amsterdamse Arena werd afgetuigd, een 'grote, vette leugenaar', omdat die Hari heeft aangewezen als degene die hem in elkaar heeft getrapt.    ...
    Dat Everink willens en wetens de afranseling in Hari's schoenen schuift en hem probeert 'kapot te maken, dan ben je in en in slecht'. ...
    Hari trok een spoor van geweld door het Amsterdamse uitgaansleven. Het bracht hevige gevoelens van onveiligheid in de samenleving teweeg, zei de rechtbank.    ...
    Het Openbaar Ministerie en de politie zijn ratten eersteklas, vindt Hari. 'Die gaan over lijken en hebben zelfs moorden op hun geweten.' Met Nederland heeft hij het helemaal gehad. 'Het land is zo verloederd de laatste twintig jaar.'    ...
    De stiefbroer van een voormalige vriendin is een 'scharminkel, een flapdrol, een cokesnuivende junk en een misselijk makend parasietje'. Die moest Hari's antipathie bekopen met een kopstoot, vastgelegd op beeld, dus die mishandeling heeft Hari bekend.    ...

Kortom: die Badr Hari is echt een waardig en representatief exemplaar van de Marokkaanse cultuur.

Herinnert u zich nog het doodschoppen van grensrechter Richard Nieuwenhuizen? Dat had niets met het Marokkaans-zijn van de daders te maken, werd er langdurig in onze oren getetterd. Hier is de waarheid (de Volkskrant, 26-04-2014, door Willem Vissers):

Op dit niveau

Voetballers van Marokkaanse afkomst zijn nogal eens de smaakmakers in het stadion, maar stranden ondanks hun talent toch net te vaak onder de top. Hoe komt dat?

... We treffen Sabir ook in Amsterdam, tijdens een bijeenkomst in espressobar Buongiorno. De zaak is eigendom van zijn zwager Dries Boussatta, die als oud-voetballer van onder meer AZ de eerste Marokkaanse Nederlander was die Oranje haalde. ...
Een zaaltje vooral zwijgzame jongens, soms al vol teleurstellingen, ondergaat de pratende docenten: Khalid Kasem, advocaat en mentaal trainer, en Boussatta, de man uit de praktijk, tegenwoordig succesvol in zaken. 'Ik wil jullie behoeden voor de fouten die ik heb gemaakt.' Kasem spreekt de jongens toe: 'Jullie zijn allemaal goede voetballers. Wij vertellen jullie wat er nodig is om succesvol te zijn. Misschien ziet de trainer het niet in je zitten, misschien ben je te veel de hemel ingeprezen.' Later, in een toelichting: 'De bewijsdrang van deze jongens slaat soms door naar de verkeerde kant. Op het pleintje hebben ze soms geknokt, letterlijk Die vechtmodus blijft te vaak aanwezig. ' ...

De vechtmodus die het noodlot werd van Richard Nieuwenhuizen. Iedereen wist het. De leugens erover zijn hartverscheurend. Omdat de conclusie zo duidelijk is: het is tuig dat het land uit moet:

De jongens hebben twee paspoorten en kunnen kiezen voor Marokko of hun voor andere land.

Weg ermee. Spelen in Marokko met zijn allen. Geen enkele Richard Nieuwenhuizen weegt op tegen een verlengd verblijf van Marokkanen alhier. En ze hebben veel meer slachtoffers gemaakt. Begin maar te tellen bij Theo van Gogh.
Ze moeten weg, want hier zullen ze nooit mee kunnen komen:

Zo is geen enkele voetballer met een Marokkaans paspoort in de absolute top van de wereld te vinden, terwijl Marokkanen zichzelf beschouwen als een soort Brazilianen. Hoe kan dat, met zoveel talent? In vele gesprekken gaat het dan uiteindelijk onder meer over de trotse cultuur. Borst vooruit, bravoure, bewijsdrift, slechte omgang met tegenslag ...
... Pim Verbeek, technisch directeur van de Marokkaanse voetbalbond: 'De instelling van de jongens is meestal uitstekend, maar ze zijn gericht op de bal, individueel ingesteld. Ze willen zelf de beslissende actie maken. Dat zit in hun bloed. En ze kunnen niet op de bank zitten. Dan is hun trots gekrenkt. ...'
Ze hebben soms moeite met de groepsdwang in het regime van een elftal. Ze zijn trots, wantrouwig, niet gewend te luisteren naar gezag. Ze kunnen moeilijk overweg met een bijrol. ...

Allemaal eigenschappen die ze volkomen ongeschikt maken voor het functioneren in een georganiseerde maatschappij. Ze zullen dus altijd achter blijven lopen, en daardoor altijd een enorm ressentiment tegen Nederland opbouwen: "Ik neuk jullie allemaal de moeder!"

. Dat uiteindelijk tot uitbarsting zal komen.

Fatima Elatik, volgens eigen zeggen de meest individualistische aller Marokkanen, legt even uit wat een individualistische cultuur is (De Groene Amsterdammer, 03-07-2014, door Margalith Kleijwegt):

'Ik wil niet hoeven liegen'

Recht voor z'n raap is ze: Fatima Elatik, voormalig stadsdeelvoorzitter in Amsterdam. Ze staat bekend om haar ongezouten kritiek op zowel de Marokkaanse als de Nederlandse gemeenschap. 'Fuck taboes, fuck schaamte. Ik wil mezelf kunnen zijn.'

Als ik na het interview opsta om afscheid te nemen, gaat Fatima Elatik pal voor me staan. Ze slaat haar armen om me heen en geeft me twee dikke zoenen. Bijna triomfantelijk: 'Zo doen wij dat in de wij-cultuur: ...

Tja... Margalith Kleijwegt heeft net in de Volkskrant een artikel gepubliceerd over hoe calvinistisch moslims wel niet zijn. Middenin een grote optocht van jihadis' richting Syrië. Daar moet je dankbaar voor zijn.

Fatima Elatik ... De hoofddoek droeg ze al vanaf haar vijftiende, die beslissing nam ze zelf, uit een diep religieus besef.

Volkomen gestoord, dus. Naar V.S. Naipaul: "Wat betekent die hoofddoek? Die hoofddoek betekent: mijn hoofd is leeg".

De afgelopen weken ging ze met haar moeder op een soort pelgrimstocht langs haar familie in Marokko en daar kreeg ze het wij-gevoel met bakken over zich heen. Ze deed er op Facebook verslag van. 'Met zonsopgang gewekt worden door de imam die oproept tot het gebed. Na een mooie, zonnige dag vol rijke ervaringen op het dak van ons huis slapen onder de sterrenhemel. Wat is de geboortestreek van mijn ouders toch bijzonder. Feeling blessed, Alhamdulilah.

En voor de volle 100 procent Marokkaan.

Wat is de waarde van familie?
'Je familie, daar doe je alles voor en dat is wederkerig. Zij doen ook alles voor jou:
Dat klinkt prachtig, maar is dat in de praktijk niet benauwend? Stel dat je niet aan die gestelde verwachtingen kan of wil voldoen?
'Het kan lastig zijn, hun manier van leven is een overblijfsel uit de tijd dat gemeenschappen nog geïsoleerd waren, je was op elkaar aangewezen, je overleefde met elkaar.

En voor de volle 100 procent Riffijn.

Wat bevalt je in de wij-cultuur?
'De warmte, het nooit alleen zijn wanneer het erop aankomt, het zorgzame, de sociale cohesie. Als iemand het in die gemeenschap moeilijk heeft, staan alle mensen eromheen, dat zijn mooie dingen. Maar je hebt gelijk, het kan benauwend zijn. Ik wil ook mezelf kunnen zijn en ik wil niet hoeven te liegen over wie ik ben:

Maar wacht maar even. Eerst wat voorbereiden:

Wanneer heb jij die sociale druk ervaren?
'Waar ik een hekel aan heb, is het gelul, het geroddel, dat is echt erg. Ik heb mazzel dat mijn ouders daar niet naar luisterden. Ik werd een keer in mijn tijd als wethouder met een man in de Javastraat gesignaleerd. In de moskee werd mijn moeder daarop aangesproken, een vrouw riep een beetje vals: "Gefeliciteerd! Fatima is kennelijk getrouwd en nog wel met een Hollandse man!" ...
... met een Nederlandse man te trouwen, dat is nog een taboe. Nog steeds worden Marokkaanse meisjes verstoten als ze het, aanleggen met een Nederlandse man.

En hoe is Fatima daar mee omgegaan, met die sociale druk:

Ze heeft de Marokkaanse gemeenschap ook niet getart door bijvoorbeeld met een Nederlandse man te trouwen

Juist ja.
Maar ondertussen hebben we hier nog een belangrijk punt bewezen gekregen: Marokkanen zijn racisten. Als een Nederlander zoiets zou zeggen, zou hij door het publicitaire slijk worden gehaald. Een carrière in wat dan ook in het publieke zicht kon je wel vergeten. Je was een nazi-aanhanger en een kampbeul. Overigens is ook de o zo aangepaste Ahmend Abloutaleb dit inzicht toegedaan: zijn dochters mogen niet met een niet-moslim trouwen

- maar, was dus zijn excuus: "Dat geldt voor alle moslims". Waarvan akte.
Maar ja, Marokkanen zijn sneue figuren over wie je niets mag zeggen:

Nederlanders duwen Marokkanen te vaak het defensief, vindt Elatik, en stimuleren daarmee het wij-gevoel in negatieve zin.

Anders krijg je dit soort gore taal over je heen.

De jihadistisch uitspattingen en de steun daarvoor bij minstens driekwart van de moslims hebben een deel van de censuur bij de Volkskrant doen opheffen. Hier wat feiten aangaande de criminaliteit (de Volkskrant, 31-07-2014, door Will Thijssen):

Nederlands-Marokkaanse criminelen

Luxe auto's en appartementen: daar gaat het geld naartoe

In de avond, als de zon zakt in de Middellandse Zee en de palmbomen langs Avenue Mohammed VI door straatlantaarns worden beschenen, komt op de lange boulevard een indrukwekkende stroom exclusieve bolides op gang. Mercedessen cabriolet, Audi's uit de Q7- en A8-serie, Bentleys en Ferrari's met Nederlandse kentekens schuiven voorbij.
    'Dat is waar crimineel geld naartoe gaat', zegt rechercheur annex politietolk Hicham. ...
    Hicham is afgelopen week met rechercheur Theo en teamleider Jurgen van het Amsterdamse Team Grootschalige Opsporing meegereisd naar de Marokkaanse havenstad Tanger, waar hun verdachte Hamza B. (26) terechtstaat voor de dubbele liquidatie in de Amsterdamse Staatsliedenbuurt op 29 december 2012. ...
    'Deze jongens' zijn de spelers in wat de Maroc War of Mocro War is gaan heten - een groep jonge, nietsontziende Marokkaans-Nederlandse criminelen die zijn betrokken bij internationale drugshandel, een reeks roofovervallen met grof geweld en ten minste zes liquidaties in Nederland en Antwerpen.    ...
    Volgens de recherche zijn bij de Nederlandse Maroc War veel meer jongeren betrokken dan die paar die het nieuws halen; het zou gaan om 'een paar honderd' betrokkenen; handelaren, uitvoerders en faciliteerders. En dat zijn nog alleen de personen op wie de recherche zicht heeft; de werkelijke groep is vermoedelijk nog groter.    ...

Hele wijken. Maar dat wisten de gewone Nederlanders, die ooit in die wijken gewoond hebben, allang. Nederlanders eruit, gajes erin.

In de politiek-correcte media is op het ogenblik, schrijvende 2014, de houding dat "die cijfers over criminaliteit niet waar zijn" en "het gevolg van de hetze van Wilders'. Elsevier is wat minder politiek-correct, hoewel de gegevens er ook daar niet expliciet vermeld staan (Elsevier, 04-10-2014, door Gerlof Leistra):

In de cel bij de top 600

MISDAAD / Onschuldige gezichten, geduchte criminelen: de jongem~nnen in de Top 600 van meest overlastgevende criminelen in Amsterdam, zijn een ongrijpbaar gezelschap. Elsevier kreeg toegang tot de Bijlmerbajes. Wordt het ooit nog wat met ze?

In zijn grijze joggingpak zit Yoessef (22) in de zon tegen de metershoge betonnen muur op de kleinste luchtplaats van De Weg, één van de zes torens van de Bijlmerbajes in Amsterdam. Voor straf moet de Marokkaan in zijn eentje luchten. ...

Tussenstuk:
Geen signalen van radicalisering
De conflicten in Gaza, Irak en Syrië zetten de verhoudingen tussen moslims en Joden op scherp. Ook in de Bijlmerbajes. Om spanningen voor te zijn en vooroordelen weg te nemen, organiseerden twee bewaarders woensdag 17 september voor Top 600-gedetineerden een 'interreligieus gesprek'. Een van de 'huisimams' en rabbijn Evers gaven een inleiding, waarna de gedetineerden - overwegend moslims en een enkele christen ...

Juist ja ... Ter herinnering: de Nederlandse bevolking is sterk overwegend christen, met een enkele moslim - in deze terminologie (ergens in de buurt van de 1 op 20). Oftewel: moslims zijn met een factor tussen de 50 op 1 en de 200 op 1 oververtegenwoordigd.
Maar de extra reden voor de vermelding in deze rubriek is dit gegeven:

Tussenstuk:
2.500 tot 3.000 misdrijven per jaar

Bij meeste veelplegers gaat het al vroeg mis. Rapport schetst treurig beeld.

In een ultieme poging de overlastgevende misdaad in Amsterdam te beteugelen, introduceerden de gemeente, justitie en politie in mei 2011 de Top 600: een aanpak van zeshonderd veelplegers van zogeheten high impact-delicten. Het nieuwe college wil de lijst uitbreiden tot een Top 1.000.
Gedrag is bepalend, niet de etniciteit. Om op de lijstte komen, moet iemand de afgelopen vijf jaar minimaal drie keer zijn aangehouden voor een (poging tot) overval, straatroof, inbraak of geweld.
Begin dit jaar publiceerde de Gemeentelijke Gezondheidsdienst op basis van onderzoek naar de jeugdzorgdossiers van tweehonderd leden het rapport In de nesten. Het schetst een beeld van vrijwel kansloze tijdbommetjes. Bij de meesten gaat het al vroeg mis. Hun eerste serieuze delict plegen ze als ze 13, 14 jaar zijn. Ze komen vrijwel allemaal uit sociaal zwakke gezinnen. Van de jongens heeft 99 procent problemen op het gebied van gewetensontwikkeling. Het gemiddelde IQ is 80.

Ter illustratie van war dit vandaan komt, hier nog een uiitreksel uit de eerste bron in deze verzameling (de Volkskrant, 01-09-2007, column door Fadoua Bouali):

Een mond half-open, een vreemd loopje

...   We verbleven samen een weekje in Agadir en gingen een dagje naar een dorp vlak daarbuiten. ...
    De meeste dorpelingen hadden die vreemde blik, hun mond half-open, of een raar loopje. Bij sommigen zag je dat de ene schouder lager hing dan de andere.
    Bij de ingang van de markt lagen zwaar gehandicapte mannen en vrouwen op de grond te bedelen. We begrepen dat veel bedelaars die rondliepen min of meer (geestelijk) gehandicapt waren, maar zichzelf wel konden redden.
    Een nicht van me vertelde dat ze, toen ze was afgestudeerd als lerares, door de overheid was uitgezonden naar een dorpje in het Rifgebergte, om daar les te geven op de lagere school. Het dorpje lag afgelegen, had geen stromend water en elektriciteit. Het hele dorp liep uit om mijn nicht te bekijken toen ze arriveerde. Meteen zag ze dat er iets niet klopte. Toen ze beter keek, zag ze hoeveel mensen geretardeerd of gehandicapt waren. Inteelt vierde hier hoogtij.    ...

In combinatie met deze twee (de Volkskrant, 26-03-2007, door Khadija Arib, Tweede Kamerlid voor de PvdA):

Huwelijken tussen neef en nicht | Gezondheidsrisico of stemmingmakerij

Babysterfte is het echte probleem

De discussie over neef-nichthuwelijken verdoezelt een ernstig onderwerp waar jaren niets aan is gedaan: vermijdbare babysterfte betoogt Khadija Arib.

... De discussie over het verbod van neef-nichthuwelijken leidt af van het echte probleem en verdoezelt daarmee een ernstig onderwerp waar jarenlang niets aan is gedaan: vermijdbare babysterfte.
Natuurlijk kun je wel discussiëren over neef-nichthuwelijken, maar niet onder het mom van zorgen over erfelijke aandoeningen. ...

Hartstikke onschuldig, die inteelt. Althans, de Marokkaanse vorm ...
Kijk maar (de Volkskrant, 26-03-2007, door Nordin Dahhan, kinderarts in het Lucas/Andreas Ziekenhuis in Amsterdam):

Berichtgeving over kindersterfte misleidend

Vorige week opende deze krant met de kop: 'Bijna een kwart van de Turkse en één vijfde van de Marokkaanse ouders in Rotterdam is getrouwd met een familielid' (Voorpagina, 11 maart). Vervolgens lezen we: 'Kinderen van bloedverwante ouders hebben een hogere kans op aangeboren af, wijkingen.' Een conclusie is snel getrokken: kindersterfte bij Turken en Marokkanen komt door huwelijk tussen bloedverwanten. ...
Voer voor populistische politici. Is dit toeval? Mijns inziens niet. ...

Nederlandse gevangenissen vol met Marokkaanse inteeltgevallen ...? Ons probleem niet ... Wij blijven uithuwelijken aan neef en nicht.

Een verhaal uit België - bedoeld natuurlijk als aanklacht, maar er is makkelijk ook wat waarheid uit te halen (de Volkskrant, 15-04-2015, van correspondente Leen Vervaeke):

Reportage | Ophef in Antwerpen

Nu zijn Berbers weer de kwaaie pier

Een gesloten groep, vatbaar voor salafisme, zo noemde de Antwerpse burgemeester de Berbers in zijn stad. 'De Wever doet uitspraken over een volk waarover hij niets weet.'

Tja ... Er zijn vele groepen allochtonen en geen daarvan functioneert fatsoenlijk - zeg bijvoorbeeld op het niveau van Aziatische immigranten. Maar gewoon als in de landen waar ze vandaan komen. Barbarijen. Reden dat ze "huis en haard" hebben opgepakt en naar Europa zijn gekomen. Omdat ze thuis wonen in barbarijen.
Maar de Volkskrant heeft twee rel-barbaren gevonden van het soort dat in Nederland ook zo graag geziene gast

is. Nu dus expliciet van de soort "berber", wat het in Nederland ook heel vaak is maar dan "Marokkaan" wordt genoemd:

Daar gaan we weer, dacht Leila Raehani toen ze een paar weken geleden het avondnieuws zag. Eerst waren 'de vreemdelingen' in België de zondebok, daarna werden het 'de Marokkanen'. En nu werd er, met dank aan haar burgemeester Bart De Wever, nog een subgroep uitgehaald: de Berbers. Raehani, zelf van Berberse afkomst, voelde zich andermaal aangevallen.
Raehani (35) zit met een collega te lunchen in snackbar Sinbad

Tja, hoe kan dat nou ... na alle voorgaande gevallen was de limiet toch allang overschreden ...? Met zo veel racisme in een land gericht tegen jou is er toch maar één ding te doen: weggaan. Terug naar Berberije, in dit geval.
    Het is niet gebeurd. Dan zijn er twee mogelijkheden: in Berberije is het allemaal nog veel erger, of de klachten zijn leugens.
    Kiest u maar ...
    Goed, wat was dan die ernstige nieuwe aanval:

Die Berbers krijgen in België veel aandacht, sinds Bart De Wever, Antwerps burgemeester en partijvoorzitter van de Vlaams-nationalistische N-VA, hen in een tv-interview door de mangel haalde. Hij noemde de Berbers 'een gesloten groep met veel wantrouwen tegenover de overheid, een zwak georganiseerde islam, zeer vatbaar voor de salafistische stroming en dus ook voor radicalisering'.

Juist ja: niets dan feiten, dus. Wel vervelend, maar feiten. Stromen jihadi's ook uit België.
Maar zegt De Wever dat dan zomaar? Nee:

De Wever haakte daarmee in op het debat over racisme, dat in België al een tijdje woedt. In de nasleep van de aanslagen in Parijs pleitten steeds meer Belgische politici voor een strengere aanpak van racisme en discriminatie, die immers een mogelijke voedingsbodem voor radicalisering vormen.

Oftewel: dezelfde leugens als in Nederland. Verkondigd ongetwijfeld net als in Nederland door zowel een groep cultuurverraders als de hele vijfde colonne. Waaronder dus de berbers. Zeg maar: Marokkanen.
Waaarop De Wever er nog eentje inschopt:

'Racisme wordt heel makkelijk ingeroepen als een excuus voor persoonlijk falen', aldus De Wever. 'Ik heb in Antwerpen nog nooit een Aziatische migrant ontmoet die zegt: ik ben slachtoffer van racisme. Ik zie hen ook niet in de criminaliteitscijfers opduiken.' Met wie er wel problemen waren, wist De Wever ook te zeggen: met de Berbers, die België volgens hem in veel te grote aantallen had toegelaten.

Nog meer feiten. Ook allemaal heel vervevlend.

Dat er in België racisme voorkomt, zal niemand ontkennen. Uit onderzoek blijkt dat eenderde van de huiseigenaren zijn woning niet wil verhuren aan iemand met een vreemde naam, dat twee op de drie poetsbedrijven ingaan op een verzoek om een blanke werkster, en dat hoogopgeleide allochtonen zes keer zo vaak werkloos zijn als hun autochtone tegenhangers. België bengelt in Europa onderaan.

Dat is absoluut geen racisme. dat is gewoon niet om willen gaan met onaangename mensen. Dit soort mensen:

De dames hebben allebei een strakke hoofddoek om, maar spreken met het accent en de felheid van rasechte Antwerpenaren.

Gillen dat laatste woord. Belgen stand bekend als rustige mensen. Wie bekend staan als felle mensen, zijn de berbers. En dan is 'fel' eufemistisch uitgedrukt. "Korte lontjes", noemt met het in Nederland. Korte lontjes aan vaten dynamiet, betekent dat. En daarom willen huiseigenaren niet aan ze verhuren en willen werknemers ze niet aannemen.
Omdat het onaangename mensen zijn.
Die ook fantastisch kunnen liegen:

In snackbar Sinbad is de verontwaardiging groot; elke klant hier heeft zijn eigen verhaal over racisme en discriminatie. Leila Raehani kreeg op school te horen dat hogere studies haar nooit zouden lukken en dat ze beter een beroepsopleiding kon volgen. Haar vader hield voet bij stuk en Raehani behaalde moeiteloos twee diploma's: dat van accountant én van assistent-psychologe.
Haar collega Karima Boulafdal (40) (ze werken allebei bij de integratiedienst aan de overkant van de straat) kreeg bij haar eerste sollicitatie te horen dat ze de sterkste kandidaat was, maar dat het bedrijf geen allochtonen wilde, omdat die vaak afwijkende feestdagen hebben.

Ondertussen is van alle allochtonen maar voornamelijk moslims bekend dat ze op school expres te lage studieadviezen hebben gekregen. Oftewel: alle leraren in Nederland en België zijn racisten.
De werkelijkheid: moslims zijn notoire leugenaars

.
Maar kennelijk heeft de correspondente waarheidsserum in de koffie van de dames gedaan dat aan het einde van het gesprek gaat werken:

In snackbar Sinbad zijn ze al gewend aan straffe politieke uitspraken, maar vonden ze het toch pijnlijk dat de Berbers er zo expliciet werden uitgepikt. 'Er zijn inderdaad problemen, en het is goed om die problemen te benoemen, maar kom dan ook met oplossingen', zegt Leila Raehani. 'Nu is het gewoon benoemen en ons verder in de hoek duwen. Daarmee vergroot je de problemen alleen maar.'
'De Wever doet uitspraken over een volk waarover hij niets weet', voegt Karima Boulafdal er boos aan toe. 'Dat we de overheid zouden wantrouwen, dat is logisch als je weet dat Berbers in Marokko altijd zijn onderdrukt. Als politicus die opkomt voor de onderdrukte Vlamingen zou De Wever best wat meer begrip mogen hebben voor de Berbers.'

Vertaald, gebruik maken van "het onregelmatige werkwoord" van Bertrand Russell

: berbers zijn achterlijke en wantrouwende mensen.
Waarvan akte.

Nog een erkenning (de Volkskrant, 02-06-2015, door Robert Vuijsje):

Schaamteloos

Welke rol speelt afkomst in Nederland? Robert Vuijsje onderzoekt het in een reeks interviews. Schrijver Mano Bouzamour: 'Ik ben zo Amsterdams als Nescio.'

... Mano Bouzamour (24) ...
    Twee jaar geleden verscheen zijn debuutroman, De belofte van Pisa, over een Amsterdamse Marokkaan die op het lyceum tussen twee werelden terecht komt: die van zijn ouders en die van zijn klasgenoten. 'Mijn ouders spreken geen Nederlands. Hoe dat dan gaat? Via kennissen, buren en familieleden kregen ze te horen dat mijn boek godslasterend was.'
    Hij woonde nog thuis. Zijn spullen stonden ingepakt bij de deur. 'Ze schopten me het huis uit. Verder zeiden ze niets. Dat is het hele ding, het contact tussen die ouders en die kinderen deugt niet. Ik heb geen misdaad begaan, ik heb niemand vermoord. Het enige wat ik heb gedaan is een boek schrijven. Drie jaar heb ik in mijn eentje op een zolderkamer eraan gewerkt.
    'Nu zie ik het positieve ervan in, ik ben eigenlijk wel blij dat het is gebeurd. Zoals Hafid Bouazza tegen me zei: wie woont er nou nog thuis op z'n 22ste? Ik ben blij dat ik nu andere dingen ga meemaken. Trouwen op mijn 25ste met een Marokkaans meisje, met al die hypocriete figuren op de bruiloft, en daarna in Almere of Zaandam gaan wonen, daar had ik helemaal geen zin in. Ik ben een Amsterdammer, net zo Amsterdams als Nescio. Misschien nog wel Amsterdamser.'

Wat is er zo hypocriet?
'Ik groeide op en ik was moslim. Daar had ik nooit voor gekozen. Hoezo moest ik al die profeten aanbidden? Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op de Arabische cultuur, ik luister naar Cheb Khaled en Cheb Mami, ik ken de teksten uit m'n kop. En ik ga vaak op vakantie naar Marrakech. Het is sfeervol, al je zintuigen worden er geprikkeld en het eten is lekker.
    'Waar ik me tegen afzette was dat eeuwige gelul, dat hypocriete gedoe. Het doen alsof je vroom bent. Ik hoef mezelf niet een maand te verhongeren om te weten hoe de armen zich voelen. Als die maand is afgelopen moet je eens naar de Wallen gaan om te zien wat daar gebeurt.'    ...
    ...Als ik bij kakkers thuis kwam, waren hun ouders altijd op zakenreis of ze kwamen heel laat uit hun werk. Bij mocro's staan de ouders buiten onze wereld.
    'Ik groeide op met de gedachte: iedereen die niet zo is als wij, wil je de hel in sleuren. Mensen die alcohol dronken waren vies en slecht. Mijn halve jeugd dacht ik dat iedereen tegen me was. Het was puur een mentaliteitsding: als je dat denkt, ga je je er ook naar gedragen. Op het lyceum ontvouwde zich een nieuwe wereld voor me. Ik werd meegenomen op vakanties, ineens zat ik in Zuid-Frankrijk, op Bali. Iedereen ging op het strand boeken lezen. Ik dacht: wat is dit? Het was ontzettend saai, tot ik zelf ging lezen. En die lieve ouders van mijn vrienden dronken wijn en aten varkensvlees. Volgens mijn God zouden ze dus naar de hel gaan.
    'Ik wil een leuk leven leiden. Donder op met die regels. Die vergiftigen je systeem. Alles is gebaseerd op angst. Godvrezend - ook weer zo'n woord. Ik ben blij dat ik nu met niemand meer rekening hoef te houden, ik kan zo schaamteloos zijn als ik wil - vooral in mijn schrijven. Ik ben loyaal en trouw aan mezelf, ik ga all the way en geef me helemaal bloot. Mijn lezers waarderen dat.'

Afgekort: de Marokkaanse cultuur is achterlijk en totaal incomptibel met de Nederlandse.

Gunst, een tijd niets aan deze verzameling gedaan ... Vermoedelijk omdat het ondoenlijk is. Ze zijn bijna dagelijks in het nieus, en er is niets goeds bij. Aanslagen: absurd vaak Marokkanen. Jihadisten: absurd vaak Marokkanen. Zware criminaliteit: absurd vaak Marokkanen. Gewone buurt- en straat-overlast: meestal Marokkanen. Laatste "incident" (qua publicatie, april 2017) zijnde het terroriseren van een Haags zwembad: Marokkanen. Hier nu genoteerd omdat een "hoogopgeleide" (advocaat) Marokkaanse (met een column in de Volkskrant) het allemaal even gaat toelichten (Volkskrant Magazine, 29-04-2017, column door "Hayat"):

Nu effe serieus

Hoe we aan die vooroordelen over Marokkaanse jongens komen? Hayat weet het. Het is de NL-fase waar ze doorheen moeten. ...

Mijn neef heeft het allemaal voor elkaar: het huisje, het boompje en drie beestjes. Hij werkt hard, is actief in de plaatselijke politiek en gaat met zijn vader naar de moskee. Hij is zelfs al naar Mekka geweest. Nou, dan weet je hoe goed iemand bezig is. Mijn neef, de ideale schoonzoon. Dat is weleens anders geweest, want vroeger heeft hij overvloedig veel bloemetjes buiten gezet.
Marokkaanse jongens hebben een heel eigen manier om de spanning tussen twee culturen te pareren. Zij knippen hun leven simpelweg op in twee fasen. Eerst doen de heren van het goede leven alles waar ze zin in hebben. Een Marokkaanse jongen kan stappen, roken, drinken, vrijen met welke en hoeveel dames hij wil. Op zichzelf wonen, verre reizen maken, noem het maar op. Gewoon leven dus. ...

juist ja ... Wat de Audi-bende, een paar honderd man aan marokkanen, diet in Duistaldn met plofkraken en snelle vlucht terug naar Nederlanmd, is het gewone leven. En het is nog land niet op.

Dit is licht verwarrend voor de Nederlandse vrienden en collega's. Die denken namelijk dat Khalid gewoon Khalid is. En Khalid is een topgozer want hij doet altijd leuk mee. Maar de Marokkanen onder ons weten dat Khalid er nog niet is. Khalid zit namelijk in zijn NL-fase. Zijn ouders hebben daar wat hoofdpijn van, maar ze laten 'm begaan en wachten geduldig. Als hij een jaar of 27 wordt, zal Khalid namelijk een metamorfose ondergaan en wordt hij serieus. Dan begint de Marokkaanse fase. Die houdt in dat er een huisje wordt ingericht, een degelijk meisje wordt getrouwd en het burgerlijke leven begint.

Jhuist ja: Dat Marokkanse jongens de beest uithangen is "de nederlandse fase". an zizhzlkef zijn marokanaen brave mesen:

Er wordt niet meer gedronken of gefeest, Khalid krijgt een nette baan en eventueel geklooi met justitie behoort definitief tot het verleden. Bij familiebezoeken zit Khalid voortaan braaf in het gezelschap. In djellaba.

Mooi. een kaarsrechte voorzet voor de oplossign van de problemen die ze in Nederland geven: een ruime trap terug naar Marokko.
En deze mevrouw demosmtreert ook nog eens even waarom dit probleem als veertig jaar niet alleen ongestoord zijn gang gaat, maar steeds erger wordt:

Zo werkte ik als student bij een Marokkaanse vrijwilligersorganisatie waar ik voor het eerst intensief optrok met mijn 'broeders'. Ik moet zeggen: een zeer aangename verrassing. Mijn beeld van Marokkaanse jongens was niet positief. Heel curieus, ik weet ook niet waarom, maar ik dacht dat Marokkaanse jongens domme, asociale criminelen waren. Wat bleek echter: de jongens met wie ik samenwerkte, waren hoogopgeleid, maatschappelijk betrokken, ongelooflijk lief en grappig bovendien. Eén vooroordeel wel bleek te kloppen: Marokkaanse jongens zijn moederskindjes. Net als Italiaanse mannen; die gaan ook meteen huilen als je over hun moeder begint.
Afijn, die jongens bleken dus reuzegezellig en de vrijwilligersclub werd een warme Marokkaanse familie voor me. ...

In eigen kring zijn het nog steeds de Prinsen van de Schepping.
Dus niet alleen het manneijke, maar ook het vrouwelijke deel zit rotsvast in het probleem. Alleen de mannen exporten heeft geen zin want binnen no time heb je weer een mannelijk contigent. Er is slechts één oplossing: alles subiet eruit. Niet "Minder, minder, minder ...", maar "Nul, nul, nul Marokkanen".

Weinig over Marokkanen, de laatste jaren ... Niet nodig ... Ze maken meer dan genoeg antireclame voor zichzelf uit zichzelf. Maar hier toch weer eens een bijdrage. Om te lachen ... (de Volkskrant, 11-05-2018, door Anette Embrechts):

Theater | Melk & Dadels

'Al die denigrerende opmerkingen over Marokkanen zijn motor en gif tegelijk'

Journalisten Felgata en Moussaid vinden dat iedereen naar de voortelling Melk & Dadels moet.

Het stuk Melk & Dadels is amper begonnen of de vier actrices op het podium gaan er vol in. In sneltreinvaart delen ze Marokkaanse Nederlanders op in tien archetypen. Dé Marokkaan zal niet bestaan, zo min als dé Nederlander of dé Limburger. ...

Heel open deuren intrappen ... Gevolgd door open deuren van de Volkskrant die natuurlijk weer een faaantaaastische voorstelling hebben gezien (want allochtoon), gepaard gaande met veel Marokkaans (= berbers) gekir: "Oh, oh, oh, wat zijn we toch een fijne mensen ... "
    Je zou er bijna in gaan geloven, tot je wat opvalt: het gaat alleen maar over vrouwen. GeenStijl zou er zoekplaatje van maken, hoewel het dan altijd andersom gaat: je ziet alleen moslimmannen en ze roepen "Zoek, zoek, habibi!" omdat de vrouwen weer eens afwezig zijn.
    En waar dat 'die denigrerende opmerkingen' uit de kop over ...
    Brullen van de lachen!
    Oh ja, dat gekir liep ook nog een keertje uit de hand:

Ja, zowel Nadia Moussaid (33) als Raja Felgata (42), die het stuk op verzoek van de Volkskrant bezochten ... Wij zijn ons voortdurend aan het verantwoorden.’
Ook het incasseren van denigrerende opmerkingen ...
Nadat bekende Marokkaans-Nederlandse vrouwen als ... zijn ze vlammend trots op hun afkomst en gebruiken die als inspiratiebron.

Juist ja ... Iets dat uit Nederlandse mond gevolgd zou worden door de meest zwarte beschuldigingen van racisme, het gedachtengoed van Thierry Baudet, Erkenbrand, Identitair Verzet, WA, SA, SS, HITLER!!!, HOLOCAUST!!!

Nog wat info van dezelfde mevrouw die nu onder eigen naam schrijft (de Volkskrant, 16-03-2019, column door Ibtihal Jadibi):

Die gekke Tunesiërs

... Marokkanen ... zo schaamteloos is het racisme tegen mensen met een donkere huidskleur. Het is zo normaal dat het niet opvalt. Wij hadden bijvoorbeeld een bovenbuurman in Marokko die steevast 'el khal' (de zwarte) werd genoemd. Dat werd niet op een vervelende toon uitgesproken of zo, het was gewoon hoe iedereen hem noemde. Ik heb nog steeds geen idee hoe de beste man eigenlijk heette. Ook was ik eens op een bruiloft waar een lief omaatje haar hoofd schudde over het bruidspaar: 'De arme schat, zij zelf is zó mooi en dan eindigt ze nu met een zwarte.' Mijn mond viel open van verbazing, maar niemand aan tafel keek op of om. Dat veranderde toen ik zei dat ik de bruidegom toevallig hartstikke knap vond: toen werd ík door iedereen scheef aangekeken. ...
Misschien reageerde mijn moeder daarom zo positief toen ik mijn man introduceerde: het was weliswaar (helaas, helaas) geen Marokkaan geworden, maar hij was tenminste wel wit. Een van de ergste dingen die een Marokkaans meisje kan doen is thuiskomen met een zwarte man. Alleen een orthodoxe jood, compleet met krulletjes en een keppeltje, zou erger zijn. ...

Wat iedereen al had kunnen weten.

Gunst ... Een bijna volledige bekentenis (de Volkskrant, 27-08-2019, door Robert Vuijsje):

Doorpakker

In Marokkaanse kring wordt zangeres Numidia El Morabet ( 19 ) niet altijd op handen gedragen. Ze wordt soms uitgemaakt voor hoer, maar trekt zich daar niets van aan.

Een paar jaar geleden was Numidia nog niet een artiestennaam, maar gewoon de voornaam van Numidia El Morabet, middelbare scholier op het Valuascollege in Venlo. ...
    'Nu woon ik in Utrecht. Ik moet zeggen: hier hoor ik meer aanmerkingen op Marokkanen. In Venlo zijn ze niet zo racistisch. De jongens om wie het gaat, die rotte appels, zitten daar dieper in de criminaliteit. Van kleine criminaliteit en overlast op straat heeft iedereen last, van deze jongens merk- te de rest niet zoveel.
    'In Venlo was het: zij doen hun ding, ze zijn 's nachts bezig. Het ligt aan de grens met Duitsland, er is veel drugshandel. ...'

En hoe is het in Utrecht?
'Hier wonen veel Marokkanen. Daar zitten jongens tussen die op straat hangen en vervelend doen. Ik vind dat bijna iedere Marokkaan adhd heeft. ...
    'Als je thuis zegt dat je iets niet snapt, met je huiswerk bijvoorbeeld, dan zeggen je ouders: wij snappen het ook niet, je moet het zelf regelen. ...
    'Van binnen begint een bom te tikken, vaak onbewust. Tot je lichaam zegt: tot hier en niet verder. En dan ontploft die bom, het moet eruit komen, dat kan niet anders. Met een woedeaanval of een geweldsexplosie. ...'

Waren jouw ouders streng?
'Ze komen allebei uit de Rif, in Marokko. Ik heb adhd ...
    'Ik was 14 toen ik in de finale kwam van The Voice Kids. Sindsdien word ik beoordeeld door mijn eigen mensen. Ze vinden dat ik niet mag zingen en zeggen van alles over me. Ik heb zelfs gehoord dat ik een Joodse Marokkaan ben - alleen omdat ik muziek maak. Zij vinden dat moslims geen muziek mogen maken. ...'

Waarom zijn er niet veel Nederlands-Marokkaanse zangeressen?
'Ze zijn er wel, maar ze breken niet door. Ze durven niet door te pakken nadat iemand zegt: jij mag dit niet. Je moet er tegen kunnen: op straat worden uitgescholden voor hoer, vernederd door je eigen mensen. ...
    'Een paar weken geleden is mijn auto helemaal kapot gemaakt, terwijl ik een optreden deed. De banden kapot gesneden, overal krassen, met eieren besmeurd. Door mijn eigen mensen, een paar jongens van 17. ...'    ...

Lust u nog peultjes ...?
Collectief repatriëren.

Nog meer argumenten (Volkskrant Magazine, 16-05-2020, column door Ibtihal Jadib):

Beschermen

Tussentitel: De keren dat ze is uitgescholden voor ‘negerhoer’ en ‘vieze negerslet’ zijn ontelbaar

Mijn twee zusjes kwamen langs voor een adempauze in de thuisblijfmarathon; even hun vier muren omruilen voor die van mij. ...

In verband met de corona-pandemie.

... Het zusje van 28 staat er heel anders in want zij heeft haar portie hartzeer al binnen: toen ze 20 was kwam ze thuis met een jongeman met wie ze een jaar later zou trouwen en van wie ze weer een paar jaar later zou scheiden. Daar kan ze het nog moeilijk mee hebben, maar, zegt ze dapper, de volgende keer weet ze tenminste waaraan ze begint. ‘En het wordt hoe dan ook geen Marokkaan.’ Op mijn vraag waarom ze haar eigen bevolkingsgroep heeft afgeschreven keek ze me aan met een blik van: ‘Dat begrijp je toch wel?’ En ja, eigenlijk begreep ik dat wel. Mijn zusje is getrouwd geweest met een Surinamer. De Marokkaanse lezers onder u behoeven geen verdere uitleg, de Nederlandse wellicht wel.
Mijn zusje heeft tijdens haar huwelijk geleerd om op te letten waar ze loopt. Als ze met haar man door Amsterdam centrum liep, was dat prima. Osdorp daarentegen was vragen om problemen. De keren dat ze daar door Marokkaanse jongens is uitgescholden voor ‘negerhoer’ en ‘vieze negerslet’ zijn ontelbaar. Zodra ze ergens een groep Marokkaanse jongens bij elkaar zag staan, versnelde ze haar pas. Het maakte weinig uit, de verwensingen kwamen toch wel. ‘Kijk haar met een zwarte.’ Een keer reageerde ze met: ‘Zeg, vind je dat normaal ofzo?’ De jongens schreeuwden terug: ‘Hé hoer, loop door!’ Ze had weinig andere opties, je gaat als stel geen ruzie zoeken met een hele groep. ...

Gelukkig zijn ze niet allemaal zo. Degenen die niet zo zijn hebben allemaal ...

... Een paar jaar geleden zag ik een aflevering van het programma Kaaskop of Mocro waarin Ajouad El Miloudi aan een socioloog probeerde uit te leggen waarom Marokkaanse jongens zo negatief reageren op Marokkaanse vrouwen met een donkere man. Zijn verklaring kwam erop neer dat het een poging is om ‘onze zusters’ te beschermen. ...

... een baantje bij de publieke omroep gekregen ...

Goh ... (de Volkskrant, 08-09-2020, door Robert Vuijsje):

Verkeerd ingeschat

Als kind al wilde Saadia Ait-Taleb (37) mensen helpen die het verkeerde pad op dreigden te gaan. Tot haar ontzetting werd ze, als lid van het deradicaliseringsteam van de gemeente Amsterdam, zelf verdachte. Nu is haar naam gezuiverd, maar er is veel schade aangericht.

... 'Mijn vader was heel duidelijk. We waren met acht kinderen, vier jongens en vier meisjes, en voor iedereen gold: eerst je diploma, dan een huis en je rijbewijs. Als een van de weinige Marokkaanse immigranten was mijn vader actief betrokken bij de opvoeding. Hij zag al vroeg dat het in Nederland niet goed ging, met name bij de jongens. Mijn vader zag twee verschillende werelden en het begin van een straatcultuur.' ...

Wie had dat nou gedacht ...

Naar Cultuurverschillen

, of site home

Cultuur, Marokko

30 jun.2007