Cultuur, Turkije

Als er sprake is van problemen met de multiculturele samenleving, gaat het vrijwel altijd over Marokkanen. Dat komt omdat Marokkanen op zo'n opvallende manier problemen veroorzaken, en die aandacht is dus grotendeels terecht. Maar het verhuld wel dat de verschillen met andere immigrantenculturen nauwelijks kleiner zijn, en vaak dezelfde negatieve eigenschappen delen.

Als eerste geldt dat voor de de tweede grote immigrantengroep, de Turken. Turken missen de explosieve agressie van Marokkanen en Antillianen, maar agressie is er wel degelijk in aanzienlijke mate, en de betrokkenheid bij criminele organisaties, bijvoorbeeld in drugs- en mensensmokkel, schijnt zelfs hoger te zijn.

Maar in één ding schijnen Turken nog erger te zijn: hun felle nationalisme. Onder diverse bronnen die dit laten zien (de Volkskrant, 19-04-2007, van verslaggever Eric Outshoorn):

Aanslag op Turkse bijbeluitgever

Daders mogelijk afkomstig uit radicaal-nationalistische kringen in Malatya.

Bij een aanslag op de bijbeluitgeverij Zerva in de Turkse stad Malatya zijn drie personen gedood, twee Turken en een Duitser. De slachtoffers werden woensdagochtend gevonden. De uitgeverij is protestants, maar drukt ook rooms-katholieke lectuur.
    Volgens directeur Hamza Özant van Zerva was zijn bedrijf al een jaar geleden bedreigd. Hij had toen politiebewaking gevraagd voor zijn medewerkers. Hij verklaarde niet te weten uit welke hoek de bedreigingen kwamen.
    Volgens gouverneur Halil Ibrahim Dasöz waren alle slachtoffers aan handen en voeten gebonden en was hun keel doorgesneden. Hij zei dat zes personen zijn aangehouden. De autoriteiten vermoeden dat de aanslag is gepleegd door ultranationalisten.
    De manier waarop de slachtoffers zijn omgebracht, lijkt namelijk sterk op de moordmethoden van de Turkse Hizbollah, niet te verwarren met de Libanese sjiitische beweging. Naar algemeen wordt aangenomen, werd Hizbollah in de jaren negentig door elementen bij de veiligheidsdiensten ingezet als contra-terreurorganisatie tegen de Koerdische afscheidingsbeweging PKK.
    Dat gebeurde hoogstwaarschijnlijk met medeweten van de toenmalige premier Tansu Çiller. Deze elementen worden in Turkije aangeduid als Derin Devlet (Diepe Staat), een kongsi van ultranationalisten bij de strijdkrachten en de veiligheidsdiensten. ...

Een mooi recept voor de aanpka van Turken hier.

De binnenlandse verhoudingen (de Volkskrant, 22-10-2007, column door Nazimiye Oral ):

Een goede koerd bestaat niet

Beste Herman. Ik hoop niet dat je schrikt van mijn aanhef, maar het is in één zin mijn antwoord op je vraag hoe het Turkse volk over Koerden denkt. .. Het is minder cru dan het je misschien in je westerse ogen voorkomt. Voor de Turk is de ene Koerd de andere niet. Een Koerd die zich ook daadwerkelijk een Koerd noemt, en niet een Turk, distantieert zich van de nationale identiteit. Een doodzonde.
    De motieven van zo iemand zijn duister en verdacht. Is Turk zijn niet goed genoeg? Gaat hij aanspraak maken op een rekening die de Turk hem nog verschuldigd is? De Koerden waar de Turken wel oog en hart voor hebben, zijn geassimileerde Koerden die als Turken door het leven gaan.
    Je hebt gelijk. Sinds een paar jaar mogen Koerden hun eigen taal spreken, hun kinderen weer Koerdische namen geven en is er zelfs een Koerdisch televisiestation. Maar hoe makkelijk is het om iemand met andere ogen te bezien? Ga dat eens bij jezelf na.
    Hoe makkelijk is het om een volk dat altijd tweederangs is geweest opeens een plek naast je te gunnen? Hoe makkelijk is het een volk te vertrouwen terwijl je voor hetzelfde volk bevreesd bent, omdat een deel ervan uit terroristen bestaat? Dat weet je omdat je elke dag gebombardeerd wordt met krantenberichten over Koerdische terroristen die weer een paar onschuldige militairen hebben gedood. Ons aller zonen die een heilige taak aan het vervullen waren, het dienen van hun vaderland. ...
    Maar laat ik Turkije niet te hard vallen. En laat ik jou, Europeaan, geen ruimte geven voor misinterpretatie. Turkije verschilt in dit opzicht niet van Europa of de Verenigde Staten. Na de Koude Oorlog kregen Europa en de VS op 11 september 2001 een nieuwe vijand, die uit het eigen volk leek te komen. Een vijand die volgens velen bewezen gevaarlijk is. Zelfs in Nederland vrezen jullie de islam en alle uitwassen die deze met zich mee zou kunnen brengen.
    Zoals gezegd, zie je soms iets in iemand wat je daarvoor nog nooit had gezien. Maar als je het eenmaal hebt gezien, kun je het daarna nooit meer niet zien. Naties hebben kennelijk vijanden nodig. Zo bijzonder is Turkije helaas niet.
    Zo heeft Amerika Al-Qaida, Nederland de islam en Turkije het Koerdenprobleem. Ook Turkije heeft vijanden nodig om te definiëren wat het is: hoogwaardiger en beter dan die vijanden.

Zelfde aanpak: "Een goede Turk bestaat niet".

Van de andere kant (de auteur is een koerdische Turk) (Trouw, 20-04-2007, door Erdal Balci (Istanbul)):

Turken groeien op met idee dat zij verheven zijn boven andere volken

Nationalisme Turkije's grootste kwaal

Islam en nationalisme vormen in Turkije een explosieve mix. In een land met één volk, één taal en één religie zijn christelijke missionarissen niet veilig.

Handelden de jonge mannen die woensdag drie christenen de keel doorsneden in de Turkse stad Malatya uit naam van hun geloof of uit die van de Turkse staatsideologie? De politie deed er gisteren nog het zwijgen toe. Ook nadat het aantal arrestanten opliep naar tien. Naast de vijf mannen die aangetroffen werden op de plaats delict, pakte de politie gisteren nog vijf andere studenten op.
    De Turkse media brachten gisteren tegenstrijdige berichten naar buiten. Medebewoners van het studentencomplex waar de daders woonden, vertelden op de Turkse televisie dat de daders geen vrome jongens waren en dat ze zelden naar de moskee gingen. Aan de gevel hing een grote Turkse vlag.
    De mannen hadden volgens sommige kranten een brief op zak waarin stond dat ze de daad voor 'het vaderland' pleegden. Maar volgens andere media hadden ze het juist over het verdedigen van 'het geloof.
    Hoe dan ook speelt het nationalisme in Turkije een rol in de afkeer die veel mensen hebben van de christelijke missionarissen die de laatste jaren in de Turkse straten zijn verschenen. Die staatsideologie, waarvan de Turkse president Sezer vindt dat "elke Turkse burger aanhanger dient te zijn", schrijft voor dat Turkije bestaat uit één volk, één taal, één religie.
    Verschillen mogen er niet zijn, anders treedt er om de zoveel tijd een 'correctie' op: twee maanden geleden de moord op de Armeense journalist Hrant Dink. nu de afslachting van de drie medewerkers (twee Turken en een Duitser) van een bijbeluitgever in het oostelijke Malatya.
    Turken krijgen deze ideologie met de paplepel ingegoten. Jongeren groeien op met het idee dat Turken verheven zijn boven alle andere volkeren. Andersdenkenden zijn verraders. Mensen die geen Turks spreken zijn hun vijanden. En zendingswerkers die een andere geloof propageren en daardoor de islam in gevaar brengen, het geloof dat een Turk dient aan te hangen, hebben geen recht van leven.
    Het zaad voor dat gedachtengoed werd in de laatste jaren van de negentiende eeuw gezaaid. Het Ottomaanse imperium viel uit elkaar. Intellectuelen en militairen grepen naar het nationalisme, dat ook in Europa sterk aan het opkomen was, om zo de eenheid te kunnen bewaren.
    In de eerste jaren van de vorige eeuw was deze groep zo sterk dat ze de macht kon overnemen. Ze wilde een homogeen land creëren. De eerste stap in deze richting was de deportatie van de Armeniërs. Het Turks grondgebied werd 'gezuiverd' van de grootste christelijke minderheid.
    "Onze gevoelens van nationalisme berusten op een gezamenlijke cultuur. Het Turkse nationalisme is ongevaarlijk", zei de Turkse stafchef Buyukanit vorige week. Dat is ook wat de meeste Turken denken. Maar de realiteit is dat de moorden elkaar opvolgen. Al sinds begin vorige eeuw worden andersdenkenden uit de weg geruimd.
    Omer Laciner, hoofdredacteur van het linkse blad Birikim zegt het zo: "Deze laatste moorden doen me denken aan 1915. Toen werden de Armeniërs gedeporteerd en de toenmalige minister van binnenlandse zaken, Talat Pasha, liet jonge gedetineerden vrij die als dankbetuiging de Armeniërs afmaakten. Bij deze moorden worden ook jonge jongens ingezet. Omdat het goedkoop is en omdat ze makkelijk over te halen zijn."

Dit is een beschrijving van de Turkse cultuur vanuit de Turkse gemeenschap zelf. Het is wel een volkomen afdoende samenvatting van de achterliggende oorzaken die de interactie met de Turkse cultuur geeft: de problemen zitten in de Turkse cultuur. Als men nu bijvoorbeeld de collectie van berichten en reacties leest over een voorgaande affaire, die van Orhan Pamuk

, kan vooral de uitingen van de Turken direct plaatsen - ze passen volkomen in het bovenstaand geschetste beeld. (Overigens: een dergelijke analyse is dus volstrekt ondenkbaar in de Volkskrant - het schept een te duidelijk beeld van waar de problemen met de integratie van Turken in Nederland liggen. En nationalisme is wel het laatste waarmee men allochtonen wil associëren - dat is voorbehouden aan autochtonen).
De analyse laat tevens zien dat er op geen enkel wijze sprake kan zijn van een toelating van Turkije tot de Europese Unie. De discussies over wat men incidenten noemt is onzinnig, omdat het geen incidenten zijn, maar uitingen van een grote, en onoverkomelijke cultuurprobleem - mensen met een dergelijke nationalistische houding horen in geen enkele gemeenschap van volken thuis

.

Nog een bron die de vorige bevestigt (de Volkskrant, 30-11-2007, van verslaggever Eric Outshoorn):

‘Turks staatsbelang gaat boven individu’

Rechters kiezen vaak voor bescherming van het staatsbelang boven democratie.

Het staatsbelang gaat boven het belang van het individu. Mensenrechten kunnen een bedreiging vormen voor de staatsveiligheid. Dat is de mening van de meerderheid (51 procent) van de Turkse rechters en aanklagers, zo blijkt uit een onderzoek van de gezaghebbende denktank Tesev in Istanbul. Van de ondervraagden was slechts 28 procent het oneens met de stelling.
De meerderheid van de ondervraagden vindt dat er tegenstellingen bestaan tussen gerechtigheid en het staatsbelang en tussen democratie en staatsveiligheid. Als zij stuiten op die tegenstelling, dan wordt veelal gekozen voor bescherming van het staatsbelang.
    Bijna de helft van de beroepsgroep (45 procent) meent dat de collega’s misdaden tegen de staat hoger opnemen dan misdaden begaan door overheidsfunctionarissen. Ook blijkt dat rechters en aanklagers in meerderheid (63 procent) vinden dat Turkije er niet beter op is geworden door de door de EU afgedwongen hervormingen.
    Illustratief is dat maar 16 procent van de ondervraagden vindt dat het felomstreden artikel 301 van het Turkse wetboek van strafrecht – dat het beledigen van de Turkse identiteit strafbaar stelt – moet worden geschrapt. Van de ondervraagde magistraten is 24 procent daar tegen en weigerde 11 procent commentaar.   ...
    Van de ondervraagden houdt 53 procent nooit rekening met internationale verdragen over fundamentele rechten en vrijheden bij het bepalen van een vonnis. Zij vinden dat deze inbreuk maken op de Turkse soevereiniteit en een inmenging zijn in binnenlandse aangelegenheden.

Deze bronnen laten tevens zien dat de aanwezigheid van een dergelijke homogeen nationalistische en in eigen-cultuur-denkende groep op zich al een bedreiging is voor onze democratie.

Illustraties van het bovenstaande in den vreemde (de Volkskrant, 03-04-2006, ANP):

Rotterdammers kiezen moskee als mooiste gebouw

De inwoners van Rotterdam hebben de Mevlana-moskee als mooiste gebouw van hun stad gekozen. Dat is de uitkomst van een publieksverkiezing georganiseerd door het City Informatiecentrum. De Erasmusbrug werd met een miniem verschil tweede. ...

En (TV Nederland 2, 23-05-2006):

Eurovisie songfestival

... Uitslagen: de Nederlandse telefoonjury geeft het maximale aantal van 12 punten aan Turkije.

In beide gevallen is het natuurlijk zo dat zonder een Turkse minderheid in Rotterdam respectievelijk Nederland er een heel andere uitslag was geweest. En zelfs met die Turkse minderheid is het toch eigenaardig dat de Turkse kandidaat wint, want Turken zijn wel een grote groep, maar toch relatief klein ten opzichte van het geheel van de bevolking. De verklaring daarvan is simpel: autochtone Rotterdammers hebben op verschillende gebouwen gestemd, en autochtone Nederlanders hebben op verschillende songfestivallanden gestemd. Maar de Turken hebben allemaal op de moskee, en allemaal op Turkije gestemd - een zogenaamde blokstem.
    In songfestivalverband heeft het stemmen op eigen cultuur de laatste jaren, met de uitbreiding naar Oost en West, dusdanige vormen aangenomen dat er al sprake van is om het festival maar in halve finales naar regio in te delen, zodat er in ieder geval in de finale niet meer op de buren maar weer op het beste liedje gestemd gaat worden.
    Vertaald in meer algemene termen betekent dit dat het culturele cliëntilisme van de minder ontwikkelde landen de democratie van de stemprocedure dusdanig heeft ondermijnd dat uit hoofde van de bewaking van de kwaliteit het samenwerkingsverband opgesplitst zou moeten worden.
    Dit kan direct vertaald worden naar het Nederlandse geval: situaties als de Turkse blokstem verstoren de normale democratisch gang van zaken, omdat er niet meer op inhoud, maar op cultuur wordt gestemd. Ook in de democratisch praktijk heeft zich dat al voorgedaan in Rotterdam Feyenoord, waar op kwaliteit geselecteerde bestuurders (aanvankelijk) werden afgewezen door een Turkse blokstem.
    Het geval van het Eurovisie songfestival illustreert ten overvloede dat de cultuurgebonden blokstem, ontkend in het politieke geval, wel degelijk bestaat, en potentieel een ernstige bedreiging voor de democratie, de kwaliteit van het bestuur en de samenhang van de maatschappij kan zijn.

Addendum mei 2007:
De uitslag van het Eurovisie songfestival 2007, wat betreft het puntenaantal voor de Turkse deelnemer:

België: 12 punten
Denemarken: 10 punten
Duitsland: 12 punten
Engeland: 12 punten
Frankrijk: 12 punten
Nederland: 12 punten
Oostenrijk: 10 punten
Zwitserland: 10 punten

In al deze landen zijn aanzienlijke Turkse minderheden (rond de 10 procent), die de uitslag dus domineren, omdat de overige, blanke, stemmers verspreid stemmen over alle andere deelnemers/landen. Zoals één deelnemer na afloop (van de voorronde) constateerde: "Ze hadden net zo goed de nationale vlag op het podium kunnen leggen, dan was de uitslag hetzelfde geweest".
Bij het stemmen van Turken, en men mag gerust aannemen, voor al dit soort immigrantengroepen (Marokko doet net mee, dus dit geval wordt niet zichtbaar) geldt hetzelfde, is het dus zo dat kwaliteit totaal onbelangrijk is - het gaat maar om één ding: nationaliteit en de loyaliteit daaraan.

Nog een voorbeeld van hoe extreem dit nationalisme (Leids universiteitsblad Mare, 26-04-2007, citerend uit zusterblad Folia):

Boze Turk

Na een lezing van professor Xuetang Guo aan de Amsterdamse School for Humanities and Social Sciences is ophef ontstaan over een vertoonde kaart van Turkije. Kivanç Sagir, een Turkse uitwisselingsstudent, ontstak in woede omdat de grenzen van Turkije incorrect werden weergegeven: Koerdistan werd ten onrechte als eigen land afgebeeld. De student eiste excuses van de professor, lichtte de Turkse autoriteiten in over deze 'belediging' en riep succesvol op tot een e-mailbombardement: duizenden e-mails stroomden binnen van zowel voor- als tegenstanders van Koerdische onafhankelijkheid. De professor wil niet reageren.

Dze mensen moet je uit je land gooien.

Na deze bevestiging van het agressieve nationalisme, nu iets over de algemene sociaal-economische sfeer (de Volkskrant, 24-04-2007, column door Nazmiye Oral):

Mehmet, een emigrant in spe

... Maar mijn broertje trok mijn aandacht met een terloops gebrachte mededeling. Over een paar jaar wilde hij voorgoed naar Turkije emigreren.
Ik stond perplex.
Hoe dacht mijn broertje te kunnen overleven in Turkije? Hij spreekt bar slecht Turks en bezit een Europese goedgelovigheid en naïviteit, waardoor hij waarschijnlijk al zijn geld binnen een paar jaar kwijt zal zijn aan mensen die hij dacht te kunnen vertrouwen, reden genoeg om me zorgen te maken. ...

Wat ervaringen op dat gebied (Dagblad De Pers, 28-07-2010, door Iwan Tol):

‘Ik heb wel een paar ton laten schieten’

Nu het financiële geschil met zijn vorige werkgever Kasimpasa is opgelost, wil oud-international Ugur Yildirim (28) alsnog zijn belofte inlossen. ‘Vroeger droomde ik nog weleens over grote auto’s.’

...    Het langdurige geschil tussen Yildirim en Kasimpasa werd begin deze week opgelost. Yildirim deed afstand van het salaris waar hij recht op had. Zijn vorige werkgever beloofde daarop niet meer in hoger beroep te gaan en hem vrij te geven voor een transfer. Het wachten is nu nog op de handtekening vanuit Turkije.
    ‘Het gaat om een behoorlijk bedrag dat ik laat schieten, enkele tonnen. Maar geld is niet alles, ik wil voetballen....’, zegt Yildirim.
    Met zijn terugkeer naar Nederland komt een einde aan een inktzwarte periode voor de voetballer, die als zoon van Turkse ouders er altijd van droomde om furore in de Turkse hoogste divisie te maken. ‘Maar daar ben ik inmiddels wel van genezen’, zegt Yildirim. ‘Er worden daar zoveel spelletjes gespeeld. Je kent Turkse mensen, altijd heel gastvrij. Maar als er geld mee gemoeid is, willen mensen hun zakken vullen. Voetballers zijn pure handel. Mij zien ze er nooit meer terug. ...’

En (de Volkskrant, 26-07-2010):

De ene stomerij is de andere niet

Twee gaten van een halve centimeter zaten in de dure, nagenoeg nieuwe Kenzo-pantalon toen Till Erkens de broek van haar man terugkreeg van de stomerij. ‘Ondanks zijn matige beheersing van de Nederlandse taal, gaf de allervriendelijkste filiaalhouder van de Palthe Stomerij toe dat de beschadiging in zijn zaak gebeurd was’, stelt Erkens. Samen vulden ze het formulier Opgave van beschadiging in.
    Er gebeurde echter niets, waarna Erkens de broer van de Turkse filiaalhouder belde.
    Ook al zo’n aardige man. Alles zou goed komen. De verzekering zou betalen. Maar toen Erkens navraag deed, bleek dat de verzekering niets voor haar en de broek van haar man kon doen.
    Toen Erkens de broer erop aansprak, was zijn vriendelijkheid verdwenen. Ze moest geduld hebben, voegde hij haar geïrriteerd toe. Maanden van inactiviteit later kreeg Erkens contact met een andere, eveneens Turkse filiaalhouder in Amsterdam. ‘Deze meneer houdt mij nu ook al maanden aan het lijntje met de meest fantastische verhalen.’   ...
    ‘Buitenlandse filiaalhouder zeker’, reageert Bart van Kooten van het hoofdkantoor van Palthe Stomerijen. Dat bedrijf heeft vier stomerijen in Amsterdam.
    ‘Twee goeie en twee die het niet willen begrijpen. Die hebben buitenlandse filiaalhouders. Zij hebben andere normen en waarden dan wij. Terwijl: waar praat je over? Hooguit 90 euro. Ik maak er werk van.’   ...

Dat is dus waar Oral op doelde ...

Over de breedte van de cultuur (VARA TV Magazine, nr. 39-2007, door Roy van Vilsteren ):

Programma-aankondiging: Tegenlicht: Terug naar Turkije, Nederland 2, 21:00-21:49 uur

Weinig te doen

De VPRO heeft voor het migratieprogramma Terug naar Turkije goed inzicht in de migratiestromen en -beweegredenen van Turkse Nederlanders richting Turkije ('de trend is onmiskenbaar'). Migratie-expert Aslan Zorlu (Universiteit van Amsterdam) ... 'Het zijn waarschijnlijk hoogopgeleiden die de Turkish dream achterna jagen en een eigen zaak beginnen. Maar omdat ze in Nederland zijn geboren, gaan ze soms te democratisch met hun werknemers om. In Turkije geldt namelijk de norm: je hebt een goede baan als je weinig te doen hebt. ....' ...

Pure armoede, dus.

En weinig is duidelijker als kenmerk van culturele achterstand als dit (de Volkskrant, 11-03-2008, van verslaggeefster Ellen de Visser):

Kwart van Rotterdamse Turken trouwt familielid

Eenvijfde van Marokkanen is getrouwd met een familielid | Kinderen uit deze huwelijken hebben een grotere kans op aangeboren afwijkingen.

Bijna een kwart van de Turkse en eenvijfde van de Marokkaanse ouders in Rotterdam is getrouwd met een familielid. Kinderen van bloedverwante ouders hebben een hogere kans op aangeboren afwijkingen. Voorlichting en genetisch onderzoek zijn nodig om het aantal aandoeningen terug te dringen.
Dat schrijft het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) in een studie in opdracht van het ministerie van Volksgezondheid. Aanleiding is het veel hogere sterftepercentage onder allochtone kinderen.
Huwelijken tussen neef en nicht, achterneef en achternicht en oom en nicht geven een groter risico op zeldzame genetische afwijkingen. Daarvan bestaan er duizenden; de kenmerken variëren van mentale achterstand tot erfelijke bloedarmoede. Sommige zijn dodelijk. ...

Inteelt.
In alle andere omstandigheden zou men dit omschrijven als "achterlijk" - maar ja ...

Nog zoiets, ook tegengekomen bij de Marokkanen

(Dagblad De Pers, 10-06-2008, door Peter Wierenga):

Milli Görüs: geen aangifte doen bij verkrachting

Een vrouw die is verkracht, hoeft niet per se aangifte te doen, vinden de vrouwen van de Turkse moslimkoepel Milli Görüs.

De Hogeschool Inholland ontsloeg vorige week de Turks-Nederlandse imam Bahaeddin Budak, die daar islamdocent was. Budak had in zijn rubriek op de website van de Nederlandse Islamitische Omroep een vraag behandeld van een 17-jarig meisje van Turkse afkomst. Zij was verkracht door haar neef. Budak begon zijn antwoord met de opmerking dat een vrouw niet alleen in een kamer mag verblijven met een man omdat dit risico’s geeft. Hij gaf haar drie opties: óf aangifte doen, óf iemand buiten de familie inlichten, óf haar neef vergeven en zwijgen.
    Dat is niet volgens de Nederlandse rechtsorde en past niet in ‘de Nederlandse cultuur’, oordeelde directeur Geert Dales van de Hogeschool. Verkrachting is een zwaar misdrijf en daarom had Budak erop moeten aandringen sowieso aangifte te doen.
    Onbegrijpelijk, aldus voorzitter Canan Uyar van de vrouwenfederatie van Milli Görüs. ‘Het is een gepast advies’, schrijft ze op het internet, onder de kop: Imam Budak heeft correct gehandeld. ‘Wat zou Inhollands reactie zijn als dit meisje vervolgens zou zijn verstoten, met dwang was uitgehuwelijkt aan haar neef of vermoord zou worden? Als moslimvrouw sta ik volledig achter zijn advies. (…) Maar dat het schoolbestuur een docent gaat ontslaan omdat hij een vraag beantwoordt met de argumenten uit de Koran en overleveringen is onbegrijpbaar.’
    Uyar staat niet alleen in deze visie. De achterban van de Turkse moslimkoepel telt zo’n dertigduizend personen. En Uyar is nog wel van de relatief gematigde tak.
    Ook in de tientallen reacties op de website klinkt verbittering door. De vrijheid van meningsuiting geldt kennelijk niet voor een imam, zo constateren moslims.   ...

Laatst een argument van een moslim in een reactieruimte: "Waarom verkrachten jullie zo veel?" Antwoord dus: "Wij verkrachten evenveel meer als dat we meer homofielen lijken te hebben: jullie hebben ze ook, maar stoppen ze onder het culturele matras!"

Bij het volgende verhaal dient bedacht te worden dat het zusje van de schrijfster geestelijk gehandicapt is (de Volkskrant, 28-07-2008, column door Nazmiye Oral ):

Importbruidegom

    ... Er is familieberaad, zogenaamd. Mij zusje heeft een lief. Of laat ik het zo stellen, in mijn optiek is ze het slachtoffer van een golddigger uit Turkije. Een jochie, want negen jaar jonger dan zij, van twintig die ze nog nooit in levende lijve heeft ontmoet en waar ze smoorverliefd op is. ...
    Het probleem is het volgende: de jongen wil, voordat hij twee jaar in dienst gaat, de verhouding officieel maken met een ring. Een verloving. Deze zomer nog. In Turkije.
    ... Want trouwen is voor mijn zusje nog een brug te ver. Om verschillende redenen, maar de belangrijkste is dat ze weerloos is. ...
    Geld, bezit en status hebben altijd al een hele grote rol gespeeld in het vinden van een liefdesmatch bij de Turken. Voor het aangaan van een huwelijk zijn economische en sociale belangen even belangrijk als, zo niet belangrijker dan, liefde. Al sinds jaar en dag zijn mannen en vrouwen uit Europa daarom zeer gewild en kunnen zij door hun begeerde positie – een leven in Europa – trouwen met mannen en vrouwen uit Turkije die normaliter buiten hun datingklasse zouden vallen. De plek waar men elkaar vindt, is internet. Zo heeft mijn zusje ook haar ‘vriend’ gevonden. Iemand die zegt haar te zullen accepteren zoals ze is.   ...

Barbarij.

Het etnische denken in Turkije stopt niet bij de grenzen van wetenschap en techniek Eind februari 2009 stortte er op Schiphol een Turks vliegtuig neer, nadat het, volgens ooggetuigen, steeds langzamer was gaan vliegen, tot het uiteindelijk uit de lucht was gevallen, en met de staart eerst op een akker beland - vanwege de lage hoogte en de geringe snelheid met slechts negen doden te betreuren, waaronder de piloten.
Kenners weten dan wel genoeg: om één of andere reden hebben de piloten de snelheid uit het vliegtuig laten lopen. Maar in Turkije waren het meteen helden, omdat er maar zo weinig doden waren gevallen.
Een week na het ongeval was de hoofdoorzaak bekend: een defecte hoogtemeter had de verkeerde hoogte doorgegeven aan de automatische piloot, die daarom dacht dat hij al moest gaan landen, en nam gas terug, terwijl het toestel nog zo'n 150 meter in de lucht was. De piloten hebben de teruglopende snelheid niet in de gaten gehad, leidende tot het ongeluk. Dit was het eerste commentaar in Turkije (Dagblad De Pers, 04-03-2009):

'Iedereen heeft schuld, behalve Nederland'

Dat de piloten van het verongelukte Turkish Airlines toestel te laat reageerden op falende apparatuur, komt hard aan in Turkije. 'Iedereen heeft schuld, behalve Nederland', kopt Hürriyet, één van de grootste kranten in haar online editie.

Ook andere kranten melden dat de piloten worden bekritiseerd, al is er ook berichtgeving die meldt dat zowel de piloten als de apparatuur aan boord niet naar behoren functioneerden.
   De Turkse pilotenvereniging heeft laten weten de uitkomsten van het rapport niet bevredigend te vinden. De drie omgekomen piloten werden afgelopen weekeinde met veel eerbetoon begraven in Turkije. De mannen werden als helden betreurd, want het zou aan hen te danken zijn geweest dat het vliegtuig in de gegeven omstandigheden nog vrij rustig neerkwam en er niet meer dan negen doden vielen.
   Deze week nog werd er in verschillende kranten gespeculeerd dat er bewijs was dat turbulentie de oorzaak van het ongeluk was: de Boeing die voor de Turkish Airlines-vlucht landde, zou van een type zijn dat tot vier minuten na landing heftige turbulentie kan veroorzaken, terwijl de verkeerstoren op Schiphol daarvoor maar twee minuten aanhield. Maar nu is volgens het rapport de verkeerstoren niets te verwijten en worden de piloten 'beschuldigd'.
     De vereniging van piloten laat in een verklaring onder andere weten dat zelfs een amateurpiloot op de hoogte waarop een fout gemaakt zou zijn, zo'n fout niet zou maken. De vereniging laat weten dat ze bevredigender antwoorden had verwacht na een onderzoek van bijna een week.

Het ligt aan iedereen, behalve de piloten. Het ligt aan iedereen, behalve de Turken. Want het is puur een kwestie van etnie. Het gaat er niet om dat piloten fouten maken - dat weet iedereen. Uit veiligheidsonderzoeken in de luchtvaartindustrie is al tientallen jaren bekend dat iets van 80 procent van de ongelukken de "human factor" als hoofdoorzaak kent. Geen niet-Turkse piloot die daar verder aandacht aan zou schenken, behalve dan ervan te leren.
Behalve als het een TURKSE piloot is. Dan klimmen we hoog in de pen dat DIE het beslist niet gedaan kan hebben.

Weer een zeldzaam geval van interne openhartigheid (de Volkskrant, 10-06-2009, door Marnix de Bruyne):

Column | Europese verkiezingen

Intolerantie heerst overal, ook in Turkije

...    De dag na de spectaculaire winst van de PVV, en Wilders' uitspraak dat Turkije 'in geen miljoen jaar' EU-lid zal worden, verklaarde het Turkse ministerie van Buitenlandse Zaken verbolgen 'met spijt de negatieve verklaringen en retoriek over het Turkse lidmaatschap van de EU' te hebben gevolgd. Ook verweet het partijen die ageerden tegen dit ' lidmaatschap 'de Europese kiezer te misleiden en aan te zetten tot xenofobie'.   ...
    ... De Turken hebben al weinig fiducie in de EU, blijkens een onderzoek uit april naar tolerantie, door de Bahcesehir Universiteit van Istanbul onder 1.700 Turken in 34 provincies. Van hen denkt 76 procent dat de EU erop uit is Turkije te verdelen en te ontmantelen, en denkt 81 procent dat het doel van de EU is het christendom te verspreiden.
    De columnist Semih Idiz verbindt dit met de woede over de anti-Turkse houding in Europa.
In de populaire massakrant Hürriyet citeert hij tal van andere uitkomsten van het onderzoek, zoals dat de meeste ondervraagden zeiden 'geen Amerikaan, Israëliër, of Christen als buurman te willen'. Hoe kan Turkije kritiek hebben op de anti-Turkse houding in de EU, vraagt hij, als de intolerantie in Turkije 'bijna ziekelijk is, met een wantrouwen tegen alles wat buitenlands is?'     Ondanks dit wantrouwen wil 57 procent van de Turken een volledig lidmaatschap van diezelfde EU. ...

Dat laatste stukje citaat is natuurlijk eminent verklaarvaar: de wens tot toetreding tot de EU gaat helemaal niet over Turkije als land, maar om de mogelijkheid om naar de vetpotten in het Westen te kunnen gaan.

Maar het onderwerp is de cultuur, en daarin zien we dat Turken veel intoleranter zijn dan wat voor Westers land ook. Zoals te verwachten, in een land waarin de etnie- en clancultuur, naast het ruige nationalisme, nog steeds dominant is, en eerwraak nog redelijk gewoon.

Over die eerwraak (de Volkskrant, 06-08-2009, van verslaggeefsters Janny Groen en Annieke Kranenberg):

Europese Hof eist betere bescherming tegen eerwraak

Turkije had vrouw beter moeten beschermen | rechtsgeleerde: uitspraak betreft alle vrowuen in Europa

Europese overheden hebben een verregaande verplichting vrouwen te beschermen tegen huiselijk geweld en eerwraak. Dat blijkt volgens mensenrechtenspecialisten uit een volgens hen historische uitspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in de zaak ‘Opuz vs. Turkije’.   ...
De leden van het hof oordeelden op 9 juni unaniem dat de Turkse autoriteiten niet genoeg hebben gedaan om Nahide Opuz (37) en haar moeder te beschermen. De vrouwen werden jarenlang mishandeld door Opuz’ echtgenoot Huseyin, die in 2002 zijn schoonmoeder doodschoot. Deze verklaarde dat hij de moord had begaan omdat zijn eer was geschonden.
    In 2008 werd hij weliswaar tot levenslang veroordeeld, maar vervolgens mocht hij de beroepsprocedure in vrijheid afwachten. Daarna ging hij door met het bedreigen van Opuz. Het hof heeft Turkije veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding van 36.500 euro aan het slachtoffer.    ...
    Er moet vooral een ‘kentering in denken’ op gang worden gebracht, meent de Nederlands-Turkse advocate Famile Arslan. ‘In Turkije doet men in het algemeen erg lacherig over vrouwenmishandeling. Ook onder aanklagers en rechters is dat geaccepteerd. ...’

Een bijbehorend praktijkverhaal (de Volkskrant, 07-08-2010, van correspondent Arjen van der Ziel):

Verkrachte Eylem moest dood

Strafverzwaring helpt weinig tegen ‘eermoorden’ in Turkije. ‘Politie en justitie herkennen eermisdaden vaak niet of nemen ze niet serieus.’

Tussentitels: Moraliteit is in Oost-Turkije een groepskwestie
'Vrouwen vaak gedwongen tot zelfmoord'

De ogen van Herdem Pesen schieten vol als zij en haar man vertellen hoe hun zwangere 17-jarige dochter Eylem werd vermoord. Eylem werd in mei vorig jaar door haar echtgenoot neergestoken. Toen ze bloedend op de grond lag, reed haar man met zijn auto over haar hoofd.   ...
    ... De echtgenoot van de jeugdige Eylem vertelde de rechtbank later dat hij haar had gedood omdat ze zou zijn verkracht door zijn oudere broer.
    De ‘eer’ van zijn familie was daardoor aangetast en de enige manier om dat recht te zetten was het ombrengen van Eylem. ‘Zijn familieleden wisten dat hij mijn dochter ging doden’, zegt Eylems moeder met betraande ogen. Ze frunnikt aan haar hoofddoek. ‘Maar niemand heeft hem gestopt.’
    Turkse overheidsinstanties en hulporganisaties proberen al jaren om het aantal ‘eermoorden’ met voorlichtingscampagnes terug te dringen. Maar de moorden blijven een hardnekkig fenomeen. Volgens overheidscijfers worden gemiddeld zo’n 220 vrouwen per jaar het slachtoffer van een eermoord. Het werkelijke aantal ligt echter waarschijnlijk veel hoger. Eermoorden zijn vooral in het arme, conservatieve oosten van Turkije, waar veel Koerden wonen, een dagelijks verschijnsel.
    De oorzaak ligt in de kijk op moraliteit. Moraliteit is hier geen individuele aangelegenheid, zoals in West-Europa, maar een groepskwestie. Bovendien is de vrouw in grote delen van de Turkse samenleving nog steeds ondergeschikt aan de man.
     Voor heel wat Turkse mannen is de vrouw een beetje als een dier, dat niet zelfstandig kan zijn en wier eer door de man moet worden beschermd. Niet alleen de echtgenoot, vader of broer is verantwoordelijk voor het beschermen van die eer, maar de hele straat, de hele buurt, de hele familie. Iedereen let er op dat de vrouw haar hoofddoek keurig op heeft en zich zedig gedraagt.
    ‘Eermoorden beginnen vaak met geruchten’, zegt vrouwenrechtenactiviste Aynur Bagis. ‘Buren beginnen te kletsen over een vrouw. Mannen maken daar ruzie over en als zo’n ruzie uit de hand loopt, volgt vaak een familievergadering. Daar wordt dan meestal besloten dat de vrouw dood moet. Als de vrouw ongetrouwd is, vermoordt haar familie haar. Als ze getrouwd is, doodt de echtgenoot haar.’   ...
    Op aandringen van de Europese Unie heeft Turkije vijf jaar geleden zijn wettelijke straffen voor eermoorden verzwaard. Maar volgens vrouwenrechtenactivisten heeft dat tot nu toe weinig geholpen.
    Volgens sommigen heeft de strafverzwaring zelfs een negatief effect gehad, omdat mannen vrouwen wier eer is geschonden nu vaker dwingen tot zelfmoord. Familieleden sluiten de vrouw op in een kamer met een middel om zichzelf te doden, zoals een strop, een pistool of rattengif. De vrouw wordt vastgehouden totdat zij zelfmoord heeft gepleegd. De mannen van de familie ontsnappen zo aan de nieuwe, hogere straffen. ‘De aanscherping van de wet heeft niks uitgehaald’, zegt Saime Sürme, secretaris van vrouwenrechtenorganisatie Mavi Göl in Van. ‘De hogere straffen hebben alleen de manier veranderd waarop de mannen de vrouwen doden.’   ...
     In de families van de vermoorde Eylem en haar echtgenoot en moordenaar veroorzaakt de moord grote spanningen. ...
‘Dan is de eer van zijn familie geschonden en zullen zijn broers hem doden’, zegt Necmettin, de vader van de vermoorde Eylem. Maar zijn eigen dochter is net vrijwel zeker het slachtoffer geworden van een eermoord. Zou het niet beter zijn als die eventuele verkrachtingszaak wordt overgelaten aan justitie? ‘Nee, nee, justitie heeft daar niks mee te maken.’ Hij slaat met zijn vlakke hand op de armleuning van zijn stoel. ‘Onze traditie gaat boven de staat.’

Niet-westerse cultuur versus westerse cultuur.

De Turkse premier is een duidelijke exponent van de Turkse cultuur (de Volkskrant, 18-03-2010, van de buitenlandredactie):

Turkije dreigt Armeniërs uit te zetten

Turkse premier zinspeelt op deportatie van 100 duizend Armeense illegalen | Armenië zegt dat dreigement herinneringen oproept aan ‘genocide’ uit 1915.

De Turkse premier Tayyip Erdogan heeft gedreigd met het uitzetten van 100 duizend Armeense illegalen uit Turkije. Erdogan reageerde gepikeerd op recente resoluties die in het Amerikaanse en Zweedse parlement zijn aangenomen en waarin het doden van honderdduizenden Armeniërs in 1915 in het Ottomaanse rijk werd bestempeld als ‘genocide’.
‘Er wonen 170 duizend Armeniërs in ons land’, zei Erdogan in een interview met de BBC. ‘Slechts 70 duizend van hen zijn Turkse ingezetenen en we tolereren de andere 100 duizend. Als het nodig is, zou ik deze 100 duizend kunnen zeggen terug te keren naar hun land. Ik hoef ze niet in mijn land te houden.’ ...

Moeten wij doen met de Turken.

Nog een voorbeeldje van wat er met je gebeurt als je ietwat van de strenge norm afwijkt (de Volkskrant, 09-06-2010, door Janny Groen):

'Landverrader, we sturen je in een pakketje terug'

Hij was gelukkig getrouwd in Turkije en had een goede baan als rechter. Nu wordt Çagatay Çetin zelf vervolgd, wegens het belasteren van de Turkse identiteit. Hij heeft asiel aangevraagd in Nederland.

Tussentitel: Ik vind ook dat in 1915 genocide is gepleegd op Armeniërs en andere christenen

‘Vrijgezel’ is Çagatay Çetin (31), een jonge Turkse rechter die in januari naar Nederland vluchtte en hier politiek asiel heeft aangevraagd. Het is een van de vijfhonderd woorden die Çetin zich in vier maanden met behulp van een Turks-Nederlands woordenboek heeft eigen gemaakt. Hij was gelukkig getrouwd in Turkije, maar door de ‘juridische en politieke hel’ waarin hij verzeild is geraakt, wilde zijn vrouw van hem scheiden.   ...
    Volgens Çetin is hij in de problemen geraakt door een mensensmokkelzaak die hij als rechter behandelde en waarbij ‘diverse collega’s’ waren betrokken. Hij wilde zijn collega’s niet ontzien en die hebben hem, vermoedt hij, verlinkt. Çetin wordt, net als de prominente Turkse schrijver Orhan Pamuk in oktober 2005, vervolgd wegens ‘het belasteren van de Turkse identiteit’ op grond van artikel 301 van de Turkse strafwet. ...
   ‘Anders dan Pamuk heb ik me nooit publiekelijk negatief over Turkije uitgesproken’, zegt Çetin. Wel in de privésfeer. ‘De Armeense kwestie was, wegens de zaak tegen Pamuk, actueel. Het moet in 2005 geweest zijn. We spraken daar over met collega’s in een café, in de buurt van een school. Ik heb toen het woord genocide gebruikt, want ik vind ook dat in 1915 genocide is gepleegd op Armeniërs en andere christelijke minderheden. Ik heb me ook kritisch uitgelaten over de Turkse bezetting van Noord-Cyprus. Gevoelige onderwerpen heb ik niet gemeden, maar dat moet toch kunnen in een privé-setting.’
    Hij zegt dat de mensensmokkelzaak in augustus 2006 was afgerond en dat rond die tijd zijn problemen zijn begonnen. ‘Valse aanklachten werden tegen mij ingediend, omdat ik de financiële belangen heb geschaad van het mensensmokkel-, corruptie- en smeergeldnetwerk.’
   Uiteindelijk zijn er zes zaken tegen hem aangespannen, onder andere door het smokkelnetwerk. Hij kreeg wegens de beschuldiging dat hij de Turkse identiteit beledigde, inspecteurs van Justitie op zijn dak. ‘Partijdige, arbitraire, politieke showonderzoeken’, noemt Çetin het werk van die inspecteurs. ‘Personen die mij vijandig zijn, omdat ze zaken die ik als rechter had behandeld, hadden verloren. Leden van het mensensmokkelnetwerk werden opgeroepen als getuigen. Wat ik wilde inbrengen werd terzijde geschoven. De inspecteurs hebben me zelfs gek willen laten verklaren en me overgedragen aan het Instituut voor Forensische Geneeskunde, dat onder het ministerie van Justitie valt. Maar ik ben niet ziek, fysiek noch psychisch.’    ...
    Çetin, die Armeens-Koerdische wortels heeft, heeft tot aan de hoogste instantie toe geprobeerd zijn recht te halen. Ten einde raad schreef hij half november 2009 een brandbrief aan president Abdullah Gül, in de hoop dat deze zou ingrijpen. Hij vertelde daarin hoe trots hij was geweest op ‘het eervolle en waardige ambt van rechter’, dat hij soms kantoorbenodigdheden voor de rechtbank in Enez uit eigen zak betaalde. Uitvoerig maakte hij melding van de complotten tegen hem door het mensensmokkelnetwerk. En van de intimidaties en doodsbedreigingen door rechts nationalistische organisaties als de Ülküculer (de Grijze Wolven). Niet alleen aan zijn adres, maar ook aan dat van zijn familie. Hij sloot af met een noodkreet: ‘Helpt u mij, anders zal ik eraan onderdoor gaan.’
   De brief bleef onbeantwoord, de intimidaties namen toe. Begin december 2009 werd hij op bevel van de officier van justitie van Ankara, Ilhan Ayaz, opgeroepen voor verhoor. ‘Ik vroeg een advocaat, die werd mij geweigerd. Er waren twee agenten bij. Ze wilden dat ik de negatieve uitspraken over de Armeense genocide zou bevestigen. Dat heb ik niet gedaan, anders zou ik worden veroordeeld. Een van de agenten stompte me in mijn gezicht. Zo is mijn kies gebroken. Er werden krassen gemaakt in mijn linkerarm.’
    Er werd een arrestatiebevel tegen hem uitgevaardigd, hij kreeg een uitreisverbod en zijn bankrekeningen werden geblokkeerd. ‘Voor mij het sein te vluchten. In Turkije heb ik geen leven meer.’ Met een vervalst Bulgaars paspoort is hij op 12 januari naar Amsterdam gevlogen. Op aanraden van de Turkse mensenrechtenorganisatie IHD en omdat het Nederlandse parlement in 2004 de Armeense genocide heeft erkend. ’
    Çetin heeft inmiddels drie gesprekken gehad met de IND en wacht nu op een beslissing. Veilig is hij ook in Nederland niet, heeft hij inmiddels ervaren. In maart werd hij op de markt van Deventer aangevallen door vier Nederlands Turkse jongeren. ‘Ik schat ze begin twintig. Ze moeten me hebben herkend van een foto op internet. Mijn verhaal heeft in de grootste Turkse krant Hürriyet gestaan. Landverrader, riepen ze, we zullen je meenemen naar de Turkse ambassade, dan word je in een pakketje teruggestuurd.’
    Eind mei werd hij opnieuw bedreigd in Deventer, waar hij in een asielzoekerscentrum zat. Van beide bedreigingen heeft hij aangifte gedaan. Hij is inmiddels op een andere plek in Nederland ondergebracht. Maar echt bang is hij niet. Hij gelooft in de Nederlandse rechtsstaat, zegt hij. ‘Als ik hier word aangevallen, zal ik worden beschermd.’ Vurig hoopt hij dat zijn asielaanvraag snel wordt gehonoreerd en dat diplomatieke druk en die van de publieke opinie ervoor zorgen dat zijn familie in Turkije met rust wordt gelaten. ‘In het uiterste geval moeten ook zij vluchten.’
    Zijn lot noemt hij illustratief voor de slechte mensenrechtensituatie in Turkije, dat onder druk van de Europese Unie hervormingen doorvoert. Çetin schamper: ‘Oppervlakkige hervormingen. In de praktijk is weinig veranderd. Koerdische burgemeesters zijn opgepakt op beschuldiging van het hebben van banden met de PKK, duizenden Koerdische kinderen zitten vast. Er is zogenaamd toenadering tot Armenië, maar de grens is nog altijd gesloten. Ogenschijnlijk zijn er meer vrijheden, bijvoorbeeld die van meningsuiting. Maar hoe vrij is die als je zelfs als rechter niet zonder gevaar je politieke opvattingen in de privésfeer kunt ventileren?’

Nog meer argumenten ...

En uit dezelfde krant een artikel over de andere component van het giftige culturele mengsel (de Volkskrant, 09-06-2010, door Arjen van der Ziel):

Turks netwerk van échte moslims

Moslimgeestelijke Fethullah Gülen en zijn aanhangers veroveren steeds meer macht in Turkije. ‘Wij willen dat de mensen weer échte moslims worden.’

Tussentitel: De Turkse overheid heeft de mensen wijsgemaakt dat je moslim kunt zijn, toch kunt roken en drinken, en geen hoofddoek hoeft te dragen. Maar dat is niet zo.

Hij woont al lang niet meer in Turkije. Twaalf jaar geleden nam hij de wijk naar de VS. Maar ondanks die afwezigheid neemt de invloed van de omstreden moslimgeestelijke Fethullah Gülen in Turkije gestaag toe. Zijn conservatieve aanhangers runnen inmiddels een groot netwerk van bedrijven, hebben steeds meer in de melk te brokkelen in regeringskringen, en beschikken over duizenden scholen en religieuze studentenhuizen.
    ‘Gülen is een heel wijs man’, zegt studente Gülsah Neslihan Demir. ‘Hij brengt ons dichter bij de essentie van de islam.’ Demir (22) draagt een hoofddoek en loopt over de campus van de Istanbulse Fatih Universiteit, die is gelieerd aan de Gülen-beweging. Ze woont in een ‘huis van het licht’, zoals de studentenhuizen van Gülen-sympathisanten worden genoemd. Zij en haar vrome medebewoners leven sober, lezen veel in de koran en praten elke avond over het geloof.
    ‘De Turkse overheid heeft de mensen in het verleden wijsgemaakt dat je moslim kunt zijn, toch kunt roken en drinken, en geen hoofddoek hoeft te dragen. Maar dat is niet zo. Wij willen dat mensen weer échte moslims worden. Veel mensen hier zijn, met de rituelen, hun ziel kwijtgeraakt.’   ...
    Fethullah Gülen (69) is een charismatische, besnorde ex-imam, die tijdens preken soms in huilen uitbarst. Gülen verhuisde in 1998 naar Amerika. Officieel vertrok hij om gezondheidsredenen, maar hij liep destijds ook het gevaar te worden veroordeeld voor pogingen om de seculiere Turkse staat omver te werpen – een aanklacht waarvan hij later werd vrijgesproken. De prediker woont nu in een villa in Pennsylvania en zijn aanhangers noemen hem Hocaefendi (‘Geachte Meester’).   ...
    ‘Gülen ziet onwetendheid als het grootste probleem van de moslimwereld’, zegt Erdal Korkmaz, docent elektrotechniek aan de Fatih Universiteit, die wordt geleid door Gülen-aanhangers. ‘Hij wil die onwetendheid bestrijden met onderwijs.’ Korkmaz beent op het universiteitsterrein door wit betegelde laboratoria met elektronica. Op een schoolbord staan formules. ‘Hier komt ons nieuwe laboratorium voor nanotechnologie’, zegt hij in een galmende, nog lege ruimte.
    Korkmaz groeide, als zoon van een Turkse gastarbeider, deels op in Nederland. Hij promoveerde aan de TU Delft en deed defensie-onderzoek bij TNO, onder meer naar ‘grondpenetrerende radar’ tegen bermbommen. Na de aanslagen van 11 september 2001 en de moord op Theo van Gogh vertrouwden Nederlandse collega’s hem niet meer, zegt hij. Korkmaz vertrok daarom naar Turkije.
    Net als andere Gülen-aanhangers houdt Korkmaz er conservatief-religieuze ideeën op na. Zo moet hij niets hebben van de evolutietheorie. ‘De evolutietheorie is niet wetenschappelijk te verdedigen. Het is allemaal te perfect geregeld. Daar moet een oneindige kracht achter zitten en die kracht noemen wij God.’
     Hoe groot de Gülen-beweging precies is, is lastig te zeggen. Schattingen lopen uiteen van 5- tot 10 miljoen aanhangers. ...
    Veel seculieren zijn ervan overtuigd dat Gülens aanhangers bezig zijn geleidelijk de Turkse staat over te nemen. Gülen-sympathisanten zouden de politie en de inlichtingendienst inmiddels al grotendeels in handen hebben. Sommige seculieren vrezen zelfs dat de religieuze leider op termijn, à la de Iraanse geestelijke Khomeini in 1979, zal terugkeren naar zijn vaderland om de sharia in te voeren.
    De critici wijzen daarbij op heimelijk gemaakte video-opnamen van preken van Gülen, die in 1999 waren te zien op de Turkse televisie. De prediker roept zijn volgelingen daarin op om zich te bewegen ‘in de aderen van het systeem, zonder dat iemand jullie bestaan opmerkt, totdat jullie alle machtscentra hebben bereikt’. Hij waarschuwt zijn aanhangers dat ze niet te vroeg tot actie moeten over gaan; anders ‘zal de wereld onze koppen inslaan, en zullen moslims er overal onder lijden.’    ...

Ongetwijfeld een nog veel groter gevaar dan de archaïsche islam van de domme plattelanders. Deze versie is uit op de totale maatschappelijke macht, met vreedzame of gewelddadige middelen.

Nog meer vooruitgang (de Volkskrant, 17-08-2010, door Arjen van der Ziel):

Uit hoeveel echtgenotes bestaat Turkse 'hoeksteen'?

De Turkse regeringspartij AKP presenteert zich graag als een soort islamitische variant van Europese christen-democratische partijen. En in veel opzichten lijkt de AKP daar inderdaad wel een beetje op. AKP’ers mogen, net als Europese christen-democraten, graag hameren op het belang van traditionele normen en waarden, en het gezin als hoeksteen van de samenleving.
    Zo maken ze zich druk over de verderfelijke invloed van ‘kusscènes’ in soaps. Of over de gevaren van homoseksualiteit. Of over het dalende geboortecijfer. Premier Recep Tayyip Erdogan roept echtparen geregeld op ten minste drie kinderen te verwekken. ‘Het gezin is een heilig instituut voor ons. Hoe sterker het gezin, hoe sterker het land. Als het gezin verzwakt, is het land gedoemd ten onder te gaan.’
    Maar het is de vraag wat de Turkse premier precies bedoelt als hij het over het gezin heeft. Journalisten onthulden dat een religieus adviseur van Erdogan er drie echtgenotes op na houdt.
    De adviseur, Ali Yüksel, is een kopstuk van de moslimfundamentalistische Nationale Visie-beweging en is schoonvader van een sleutelfiguur in Erdogans AKP. Yüksel rechtvaardigt zijn polygamie met een beroep op de islam en zegt zijn eerste echtgenote niet om toestemming te hebben gevraagd toen hij zijn tweede en derde vrouw trouwde. ‘Ik heb hun toestemming niet nodig.’
    De onthulling illustreert een zekere gespletenheid van de Turkse samenleving. Want polygamie is officieel al meer dan tachtig jaar verboden. De afschaffing ervan was een van de maatregelen die de stichter van de huidige republiek, Mustafa Kemal Atatürk, nam om het land te moderniseren en te laten aansluiten bij het Westen. Maar volgens een populaire uitleg van de islam is het moslimmannen toegestaan vier vrouwen te trouwen. De meervoudige huwelijken zijn hierdoor vooral op het platteland blijven bestaan. Mannen trouwen hun eerste vrouw voor de burgerlijke stand en sluiten met de volgende vrouwen een religieus huwelijk. Alle kinderen worden geregistreerd op naam van de eerste vrouw.
    Omdat de verbintenissen illegaal zijn, worden ze niet geregistreerd. Maar in het conservatieve zuidoosten, waar veel Koerden wonen, is naar schatting ten minste een op de twaalf huwelijken polygaam. De praktijk komt tot in de hoogste regionen voor.   ...

Ach ja ... Kleinigheidje ...

Ook nauwelijks verbazingwekkend (de Volkskrant, 23-08-2010, van correspondent Arjen van der Ziel):

Een Turk voelt zich pas compleet met een wapen

Op zoek naar een beschaafd damespistool? Een dubbelloops jachtgeweer voor groot wild? Of een semi-automatisch geweer om indruk te maken op de buurman?

Tussentitel: Ik vind het zelf ook erg leuk om te schieten | Miray Neseli, mederwerkste van warenhuis Silah Dünyasi (Wapanwereld)

Kom dan naar Silah Dünyasi (Wapenwereld) in de Turkse stad Istanbul. Wapenwereld is een warenhuis van drieduizend vierkante meter gespecialiseerd in vuurwapens. ‘Wij Turken zijn gek op wapens’, zegt medewerkster Miray Neseli, lopend langs rekken met geweren. Ze laat haar hand over de houten kolf van een buks glijden. ‘Ik vind het zelf ook erg leuk om te schieten.’
    ...‘Turkse mannen bezitten graag wapens omdat ze er een gevoel van macht door krijgen’, zegt verkoper Selcuk Günaydin.
    Günaydin ... ‘Het is hier in Istanbul goed om een wapen te hebben’, zegt hij. ‘Het is zo’n grote stad. Je weet nooit wie er naast je woont.’
    Turken zijn verslaafd aan wapens. Officieel zijn in Turkije vergunningen afgegeven voor 2- tot 3 miljoen wapens, maar het werkelijke aantal wapens is veel groter. Vermoed wordt dat 7- tot 10 miljoen pistolen, revolvers en geweren in particuliere handen zijn. Dat is gemiddeld één wapen per tien Turken. Volgens schattingen heeft een op de drie huishoudens een wapen.   ...
    ‘Het zal niet veel uitmaken als de autoriteiten de vuurwapenregels aanscherpen’, zegt Volkan Özger. ‘Ze hebben de regels de laatste jaren al strenger gemaakt. Maar het enige gevolg is dat mensen meer illegale wapens kopen. Het aantal wapens neemt eerder toe dan af.’   ...

Extreem nationalistisch en verzot op wapens... Waar kennen we dat ook al weer van?

Het fundament van democratie (en dat is niet kiezen) ontbreekt natuurlijk ook (de Volkskrant, 31-12-2010, van correspondent Arjen van der Ziel):

Zelfcensuur fnuikt Turkse journalisten

Draconische perswetten en een snel aangebrande premier nopen Turksemedia tot lopen op eieren.

Tussentitel: Wie kritisch schrijft over islamitische broederschappen krijgt problemen | Ismail Saymaz, journalist

De Turkse journalist Ismail Saymaz wist dat hij zich op gevaarlijk terrein begaf, toen hij eerder dit jaar begon te spitten in een schandaal binnen de Turkse justitie. Een officier van justitie was een onderzoek begonnen naar mogelijke illegale activiteiten van invloedrijke islamitische broederschappen. Maar tijdens het onderzoek werd de officier ineens zélf gearresteerd.
    Verslaggever Saymaz dook in de affaire en raakte er van overtuigd dat de islamitische broederschappen bondgenoten binnen justitie hadden gebruikt om de officier te laten oppakken. 'Andere journalisten wisten precies hetzelfde', zegt Saymaz, 'maar zij schreven het niet op uit vrees voor de autoriteiten. Ik ben in de problemen gekomen omdat ik het wél opschreef.'   ...
    'Vroeger was het in Turkije moeilijk kritisch over het leger te berichten', zegt Saymaz. 'Maar de tijden zijn veranderd. Over de militairen kun je nu schrijven wat je wilt. Tegenwoordig kom je in de problemen als je kritisch schrijft over de islamitische broederschappen.'
    De vervolging van Saymaz typeert de gebrekkige staat van de persvrijheid in Turkije. Het land heeft op zich wel levendige media. Er zijn tv-kanalen van zeer veschillende signatuur. En in de kiosken ligt dagelijks een bont palet aan kranten, variërerend van extreem links tot uiterst rechts, en van moslimfundamentalistisch tot strikt seculier.
    Maar journalisten zien zich tegelijk voortdurend geconfronteerd met repressieve wetgeving en autocratische ingestelde machthebbers, die het lastig maken te berichten over gevoelige onderwerpen, zoals de Koerdische rebellie in het zuidoosten, of corruptie in regeringskringen. Verslaggevers kunnen al worden veroordeeld voor zoiets vaags als 'het beledigen van het Turkendom'.   ...
    'De Turkse media houden hun berichtgeving vaak heel algemeen, om problemen te voorkomen', zegt Ferai Tinc, voorzitter van de Turkse afdeling van het International Press Institute. 'Er zijn bijvoorbeeld veel corruptiebeschuldigingen tegen de zoons van de premier, en tegen ministers en burgemeesters, maar niemand zoekt die zaken uit, omdat het te riskant is.' ...

Hoort er ook bij.

Ondertussen blijft de dominantie van de fundamentele moslims groeien (de Volkskrant, 11-01-2011, van correspondent Arjen van der Ziel):

Filmfeestje voor Turkse moslimelite

Vrome Turken klappen hard voor de film over de omstreden moslimgeestelijke Saïd Nursi. De volgelingen van Nursi veroveren steeds meer macht in Turkije.

Nog niet zo lang geleden was vertoning van de film Hür adam (Vrij man) onmogelijk geweest in Turkije. De Turkse autoriteiten zouden de film waarschijnlijk hebben verboden, vanwege zijn islamitische boodschap en vanwege zijn kritiek op de vereerde vader des vaderlands Mustafa Kemal Atatürk. Maar deze winteravond, tijdens de première, staat de foyer van de bioscoop in Istanbul vol met leden van Turkijes nieuwe islamitische elite.
    Ze zijn er allemaal: de rector van een islamitische universiteit, de manager van een moslimhulporganisatie, de baas van een conservatieve, religieuze tv-zender. De meeste mannen zijn gekleed in donkere pakken. Hun echtgenotes dragen lange rokken, hoog gesloten blouses en kleurige hoofddoeken. De bar serveert geen alcohol maar sinaasappel- en kersensap. ...
    De film gaat over de omstreden moslimgeestelijke Saïd Nursi, die leefde in de eerste helft van de twintigste eeuw. Nursi verzette zich tegen de beperkingen die de Turkse autoriteiten de islam oplegden, en moest dat bekopen met huisarrest, detentie en ballingschap. Na zijn dood in 1960 werden zijn volgelingen decennialang onderdrukt. Maar inmiddels maken zij een opvallende comeback.   ...
    Dat de film over de controversiële geestelijke zonder veel problemen kan worden vertoond, illustreert de ingrijpende veranderingen die Turkije doormaakt. De stichter van de moderne Turkse republiek, Atatürk, was er van overtuigd dat de conservatieve islamitische broederschappen te veel invloed hadden en modernisering van het land in de weg stonden. Hij bracht de islam daarom onder controle van de staat. Hij sloot alle koranscholen, bepaalde dat alle imams voortaan in dienst waren van de overheid en schafte de broederschappen af.
    Maar de broederschappen verdwenen niet. Ze leefden ondergronds voort. En sinds de jaren tachtig, toen Turkije begon te liberaliseren, worden ze steeds openlijker actief. Vooral sinds in 2002 de islamitisch georiënteerde AK-partij aan de macht is gekomen, neemt hun invloed toe.
    De miljoenen volgelingen van Nursi vormen tegenwoordig een machtige groep. De meesten van hen laten zich leiden door de moslimgeestelijke Fethullah Gülen, die in ballingschap in de Verenigde Staten woont. Vanaf een landgoed in de VS roept Gülen gelovigen op de moderne wetenschap te omarmen, maar tegelijk hun conservatieve religieuze waarden te behouden. 'Gülen is versie 2.0 van Nursi', zegt de invloedrijke blogger en columnist Mustafa Akyol. 'De Gülen-beweging is het belangrijkste religieuze fenomeen in Turkije.'
    De aanhangers van Gülen veroveren steeds meer macht. Ze beschikken over duizenden islamitische scholen en studentenhuizen, spelen een groeiende rol bij de politie en de inlichtingendienst, en hebben steeds meer in de melk te brokken in regeringskringen.   ...

Oftewel: het gaat echt de goede kant op ...

Nog een stukje over de familie- en autoriteitsverhoudingen (de Volkskrant, 24-01-2011, column door Nazmiye Oral, schrijfster):

Gevangen in de klauwen van bange ouders

Tussentitel: In de Turkse gemeenschap wordt te veel geleefd naar de heersende lijnen

Ik wist niet wat ik moest denken van het manifest van Turkse professionals over de zorgwekkende toestand van Turkse jongeren in Nederland. ...
Inderdaad is het zo dat de jongeren tegenwoordig minder goed geïntegreerd zijn dan het geval is met mijn generatie. Ik zie het bij mijn broertje over wie ik vaak heb geschreven. Na de aanslag op de Twin Towers veranderde het klimaat en zou je kunnen stellen dat moslimjongeren zich gevangen voelen in een clichébeeld waar ze maar niet los van komen. ...

Leugen: het proces van de xenofobie van de Turken stamt van de tijd dat ze hier (of in Duitsland etc.) aankwamen.

Maar laten we eerlijk zijn: het integreren in Nederland is vele decennia subtiel ontmoedigd door angstige ouders. Ik ben opgevoed met de code dat elke vorm van vernederlandsing een vorm van falen was. Erger nog: het betekende een gebrek aan loyaliteit (en dus liefde) aan je ouders en je 'wortels'. 'Kunnen ze geen Turks?' wordt mij vaak over mijn kinderen gevraagd door Turken die ik niet of nauwelijks ken. 'Wil je niet dat ze hun moedertaal kennen? Wat zonde.'   ...
    Ik denk dat ik nog een milde vorm van ontmoediging heb meegemaakt. Mijn ouders waren lang in de veronderstelling dat ze zouden terugkeren en hadden geen angst dat ze me zouden verliezen aan Nederland. De generatie na mij is stilzwijgend akkoord gegaan met een pact: we blijven, maar we vertrouwen erop dat je ons niet teleurstelt. De jongeren zijn meer bezig geweest met het geruststellen van hun ouders dan met het bouwen van een toekomst.
    De meesten praten niet met hun ouders. Omdat ook daar weer de machtsstructuren gelden. Een Turks kind hoort niet mondig te zijn en al helemaal niet in alle vrijheid zijn eigen pad te bepalen.
    Het probleem is juist dat er in de Turkse gemeenschap te veel wordt geleefd naar heersende lijnen, en dat niemand zich afwijkend mag ontwikkelen. De autoriteit die ouders hebben, is ongelofelijk sterk. Daar tegenin gaan, vereist moed omdat er een reëel risico bestaat dat je mensen van wie je houdt en wier goedkeuring en liefde je nodig hebt zult kwetsen en misschien zelfs kwijt zult raken. De impact hiervan kunnen we ons niet voorstellen als mensen uit een individualistische maatschappij als de Nederlandse.

Het staat mijlenver van iedere vorm van moderne maatschappij af.

Nog maar eens een bevestiging van het naar het fascisme neigende nationalisme van de Turken (de Volkskrant, 04-02-2011, van verslaggeefster Janny Groen):

Dienstweigeren is een taboe

Afkopen dienstplicht fors duurder voor Turken in buitenland

Het bedrag dat Turken in het buitenland moeten betalen om hun dienstplicht af te kopen, wordt verhoogd van vijf- naar tienduizend euro. Dat heeft het Turkse parlement woensdag besloten. De afkoopsom voor dienstplichtigen boven de 45 jaar wordt 15 duizend euro.   ...
    De enige manier om aan die dienstplicht te ontkomen, is het Turkse paspoort in te leveren. Dat is voor de meeste Turken een brug te ver. Turken, ook die in de diaspora, zijn nogal nationalistisch. Afstand doen van de Turkse nationaliteit raakt aan een taboe. ...
    Dienstweigeren is al evenzeer taboe in de Turkse gemeenschap. Bovendien riskeert een weigeraar arrestatie, zodra hij de Turkse grens overgaat.
    Dus betalen de meesten het - vooral voor laagopgeleiden - forse bedrag met frisse tegenzin. Ze moeten het geld lenen bij familie en vrienden of doen een beroep op de afbetalingsregeling van de Turkse overheid. Die geeft hun de gelegenheid de schuld in termijnen af te betalen. Maar volgens de voormalige medewerker van het consulaat wordt de afkoopsom ook nogal eens verdiend in 'het grijze of zwarte circuit'. Hij doelt op Turkse Nederlanders in achterstandswijken die een uitkering hebben en daarnaast zwart verdienen.    ...
    De dienstplichtigen doen rek- en strekoefeningen en hun kennis over Atatürk (de grondlegger van de seculiere Turkse staat) wordt opgefrist. Ze zweren, in een speciale ceremonie, trouw aan de Turkse vlag en krijgen toespraken te horen over het Grote Turkse Leger.

En deze mensen beweren in enigerlei mate loyaal te zijn aan landen waarheen ze emigreren. Leugens van het zuiverste water, natuurlijk.

Terug naar Turkije zelf (de Volkskrant, 19-02-2011, van correspondent Arjen van der Ziel):

Strengere perswet aangenomen, drie internetjournalisten gearresteerd

Meer druk Turkije op kritische journalisten

De Turkse autoriteiten hebben deze week de druk opgevoerd op kritische journalisten. De Turkse regering loodste een wet door het parlement die premier Recep Tayyip Erdogan bevoegdheden geeft om radio- en tv-uitzendingen uit veiligheidsoverwegingen te staken. Tegelijk arresteerde de politie drie journalisten van een website die zeer kritisch bericht over de regering.
    De Turkse justitie beschuldigt de opgepakte journalisten van deelname aan een ondergronds netwerk dat de conservatieve, islamitisch georiënteerde regering omver zou willen werpen. Maar volgens journalistenorganisaties probeert de regering critici de mond te snoeren.
    'Er wordt geprobeerd alle oppositie uit te schakelen', zegt Dogan Tilic van het Vrijheid voor Journalisten Platform. 'Journalisten maken zich er zorgen over dat hun telefoons worden afgeluisterd, dat ze worden gevolgd, en dat er elk moment iets met ze kan gebeuren.'
    De Europese Unie volgt de arrestaties met argusogen. De EU dringt al jaren aan op verbetering van de persvrijheid. Ook de Verenigde Staten zijn bezorgd. 'Aan de ene kant is er een officieel Turks regeringsbeleid om een vrije pers te steunen', aldus de Amerikaanse ambassadeur in Ankara. 'Aan de andere kant worden journalisten opgepakt.'
    De Turkse regering reageerde woedend op de Amerikaanse kritiek. Volgens Ankara moeten de VS zich niet mengen in interne Turkse aangelegenheden. ...
    Op de persvrijheidsranglijst van Reporters Without Borders is Turkije de laatste jaren weggezakt van plaats 98 in 2005 naar plaats 138 nu. Het zou met de persvrijheid in Turkije slechter zijn gesteld dan in bijvoorbeeld Egypte, Marokko of Zimbabwe.

Nog eens een bevestiging van het sterk islamitische karakter (de Volkskrant, 02-03-2011, van correspondent Arjen van der Ziel):

Turkije begraaft een tijdperk

Honderdduizenden Turken komen naar de begrafenis van de islamistische oud-premier Necmettin Erbakan in Istanbul. ‘Erbakan was voor ons een leraar. Hij heeft ons veel geleerd.’

Het is ijzig koud deze ochtend in Istanbul. Maar dat weerhoudt mensen er niet van naar de begrafenis van oud-premier Necmettin Erbakan te komen. Massaal stromen vrome bezoekers naar de eeuwenoude Fatih-moskee. ...
    Honderdduizenden aanhangers van de ex-premier verzamelen zich. Bij de moskee hangt een scherm waarop de ceremonie binnen kan worden gevolgd. ...
    Op de binnenplaats van de moskee verdringen bezoekers zich rond de kist, waarop een groen kleed ligt. Sommigen proberen de kist aan te raken. Onder de aanwezigen zijn premier Recep Tayyip Erdogan, president Abdullah Gül en andere hoogwaardigheidsbekleders. 'Dit emotioneert me', zegt Nuran Bilgic, de vrouw van de winkelier, terwijl ze met een zakdoekje haar gezicht afdept. 'Erbakan was voor ons een leraar. Hij heeft ons veel geleerd.'
    De begrafenis van Erbakan, die zondag op 84-jarige leeftijd overleed, is voor Turkije een historische gebeurtenis. Hij was jarenlang hét symbool van het islamisme in Turkije.
    Hij was leider van de moslimfundamentalistische Millî Görüs(Nationale Visie)-beweging. Erbakan pleitte voor de invoering van islamitisch bestuur, ter vervanging van de seculiere republiek. Hij was fel antisemitisch, zeer anti-westers en tegen integratie van Turkije in de EU. Hij beschouwde die als een samenzwering van joden, katholieken en vrijmetselaars.
    Die ideeën maakten hem populair. Erbakan vierde zijn grootste triomf halverwege de jaren negentig, toen hij de verkiezingen won. Hij was in 1996 en 1997 de eerste islamistische premier van Turkije.   ...
    Na de ceremonie in het gebedshuis brengt een minibusje de kist met het lichaam naar een begraafplaats iets verderop in Istanbul. De menigte volgt te voet. Sommigen dragen groene banden met koranverzen om hun hoofd. Anderen hebben rood-witte sjaaltjes om met de beeltenis van de ex-premier. 'Er is geen andere God dan Allah! Allah is groot!', klinkt het uit duizenden kelen.   ...

Allah Hu Akhbar!

In Turkije gaat het verzet tegen het Turkse fascisme en imperialisme door de Koerden door. Na een confrontatie waarbij dit keer voornamelijk Turkse slachtoffers vielen, waren ook in Nederland de Turken boos. Toch vreemd, hè, voor echte Nederlanders ... Maar in een achtergrondreportage erover is Volkskrant-propagandiste Janny Groen ineens merkwaardig waarheidsgetrouw (de Volkskrant, 27-10-2011, van verslaggeefster Janny Groen):

Turken en Koerden: geweld van 'daar' moet niet hierheen komen

Turkse en Koerdische organisaties roepen na de rellen van zondag op tot kalmte. Maar in Amsterdam kondigde de burgemeester voor de zekerheid een noodverordening af.

'We keuren geweld af' en willen geen import van het Turks-Koerdisch conflict naar Nederland. Het staat er ferm, in de verklaringen die woensdag na afloop van twee rondetafelgesprekken (in Amsterdam en Rotterdam) door Turkse en Koerdische organisaties werden uitgegeven. ...

Gevolgd door nog wat door het gegroeide besef van sociale wenselijkheid ingegeven prietpraat. Maar verderop in het artikel staat de werkelijkheid:

De partijen werden gisteren om de tafel geroepen, omdat de spanningen steeds verder dreigden op te lopen. Zondag mondde een demonstratie in Amsterdam tegen de Koerdische afscheidingsbeweging PKK uit in gewelddadige rellen. Er vielen negen gewonden. Vijf relschoppers werden gearresteerd, drie Koerden en twee Turken.
Ook elders kwam het tot ongeregeldheden. In Arnhem werd brand gesticht in een Turkse moskee. Bij Turkse winkels en horecagelegenheden in Amersfoort sneuvelden ruiten. Jongeren van de beide groepen hitsten elkaar op tot wraakacties. 'Als we niet ingrijpen, gaat het van kwaad tot erger', zegt voorzitter Aydin Akkaya van het Inspraakorgaan Turken, die het initiatief nam tot het landelijk overleg in Rotterdam.
'Jongeren laten zich snel provoceren', zegt Akkaya. Hij wil ook de ouders aanspreken. Hij wijst erop dat de sociale controle in de Turkse gemeenschap doorgaans sterk is, en dat het te denken geeft dat sommige ouders nu niet ingrijpen.

Die zijn het er dus van harte mee eens.

Vanaf zondag was Akkaya bezig de gemoederen tot bedaren te brengen. Hij hoopt dat de federaties erin slagen hun achterban ervan te doordringen dat 'de Turkse politiek niet in Nederland thuishoort'.
     Bahoz Erdal (27), die namens de Koerdische federatie Fedkom in Amsterdam bij het overleg was, heeft er een hard hoofd in. Problemen moeten niet worden geïmporteerd, vindt ook Fedkom. Maar twee Turkse jongeren die de demonstratie van zondag organiseerden, tekenden de verklaring met tegenzin. Die staan er in Erdals beleving eigenlijk niet achter.
    Problematisch vindt hij dat de 'de extreem-nationalistische Turkse Beweging, zeg maar de Grijze Wolven', niet kwam opdagen. Ook vertegenwoordigers van moskeeën, van Diyanet en Milli Görüs, schitterden door afwezigheid. 'Omdat er Koerden aan tafel zaten. Wij weten dat juist jongeren van deze organisaties ons verenigingspand zondag belaagden.'
    Overigens stonden de Koerden evenmin te trappelen om in overleg te gaan met Grijze Wolven. 'Dat is even heftig als nazi's die met Joden om de tafel moeten', legt Fedkom-bestuurslid Egid Kaynak (35) uit.

Gaat dus echt goed, tussen die twee etnieën.
Maar waar gaat het dus eigenlijk om:

Waarom beroert de Turkse politiek de gemoederen in de diaspora nog zo hevig? Door de onverminderd sterke gerichtheid van de Turkse gemeenschap op het land van herkomst, zeggen deskundigen. Volgens het instituut voor multiculturele vraagstukken Forum kijkt tweederde van de Turkse Nederlanders dagelijks naar tv-zenders uit Turkije. Ze zijn, veel meer dan Marokkaanse Nederlanders, op de eigen groep gericht. ...

Overigens zijn de Marokkanen niet zozeer op de Nederlandse maatschappij gericht, maar meer op de Nederlandse portemonnee - het het damestasje.

Dat geldt ook voor de tweede generatie, wier vrienden- en kennissenkring steeds eenzijdiger wordt.

En daar gaat het sprookje dat met met tijd vanzelf beter zal gaan.

Na de staatsgreep van 1971 kwamen Turkse groeperingen naar Europa - in eerste instantie om te overleven en zich te hergroeperen, niet om te integreren.

En daar het sprookje van de welwillende integratiebeluste immigrant.

Ze richtten jongerenverenigingen en vrouwenafdelingen op, stuurden geld naar hun organisaties in Turkije en werden vanuit het moederland aangestuurd. Die transnationale banden zijn nog altijd innig. De gemeenschappen hier volgen de ontwikkelingen daar op de voet.

En daar is de werkelijkheid van de vijfde colonne.

In Turkije was het jaren rustig aan het Koerdisch front. De regerende AK-partij van premier Erdogan werkte aan een verzoening. Hij zegde de Koerden meer rechten toe, zette in januari 2009 een belangrijke stap met de lancering van de Koerdische tv-zender TRT6.
Maar de beloofde hervormingen stokten. De PKK zette het groeiende ongeduld vorige week om in de aanslag op Turkse militairen. Dat maakte in Turkije sluimerende sentimenten los, die ook in Nederland de verhoudingen weer op scherp hebben gezet.

Tjonge ... wat een demasqué ... Hier zijn de bijbehorende cijfers:

Merk hierbij op dat dit ongetwijfeld gegevens zijn verkregen uit enquêtes. Nu is van enquêtes bekend dat ze zwaar vervormd worden door sociaal (en psychologisch) wenselijk antwoorden, als het over de eigen persoon of groep gaat

. De trends over ijkbare enquêtecijfers laten zien dat scores op vragen gunstig voor eigen persoon of groep minimaal gehalveerd moeten worden. Dat levert voor het gebruik van Nederlandse media ergens onder de 10 procent, het goed begrijpen van Nederlands ergens rond 30 procent, en, consistent met het voorgaande, waarbij in aanmerking genomen moet worden dat het spreken van Nederlands natuurlijk een volstrekt praktisch doel heeft, dat de identificatie van Turken met Nederland ergens rond de 5 procent ligt (de rubriek "beide landen" kan volledig op sociale wenselijkheid worden afgeschreven). Volkomen in overeenstemming van de berekening die gedaan is op grond van meer fundamentele sociale factoren, zie hier

.

Een echt cultuur-zaakje: Turken vertrouwen niemand - eerst worden de door de moslims-verslaggeefster braaf opgeschreven leugens gefilterd (de Volkskrant, 21-11-2011, van verslaggeefster Janny Groen):

Overleden in politiedetentie - Ouders Ihsan Gürz wachten sinds juli op rapport justitie

'Ze sloegen en schopten mijn zoon en knepen zijn keel dicht'

Waaraan overleed Ihsan Gürz nadat hij was gearresteerd omdat hij amok maakte? Volgens zijn ouders heeft de politie iets te verbergen.

... Ayten (46) en Cengiz (53) Gürz. Hun zoon Ihsan ...
    Ihsan overleed in juli in politiedetentie ...
    ... een team agenten [heeft, red.] bij Ihans arrestatie ... geweld gebruikt.... . Dat geweld was 'gepast', stelt het OM in een verklaring. De rijksrecherche heeft dat vastgesteld. Het OM meldt verder dat het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) een forse hoeveelheid cocaïne heeft aangetroffen. Ihsan is overleden aan hartfalen, mogelijk gestimuleerd door overmatig drugsgebruik.   ...
    ... Ihsan op 2 juli 's avonds om een uur of negen vertrok om dvd's te kijken bij een Hollandse vriend in de buurt. ...
    ... de vrienden trek hadden gekregen in een patatje. Tegen sluitingstijd waren ze naar snackbar 't Smitje gegaan. Of Ihsan te veel had gedronken of een jointje had gerookt, weten ze niet. In elk geval voelde hij zich niet lekker. Zonder te bestellen was hij naar het toilet op de tweede verdieping gelopen.
    Daar waren tafels en stoelen omgevallen - volgens de politie had Ihsan met meubilair gegooid - waarna de snackbareigenaar 112 belde.
    'Ihsan verzette zich tegen zijn arrestatie. Hij was een grote sterke vent, hij deed twee keer per dag aan fitness', zegt zijn moeder. Uiteindelijk moesten vijf agenten hem in de boeien slaan.   ...
    Volgens het OM was krachtdadig optreden noodzakelijk vanwege Ihsans heftige verzet. Er is een nekklem gezet om hem op de grond te dwingen. Hij heeft twee stompen op het achterhoofd en een in de zij gekregen. ...

De feiten, voor zover destilleerbaar uit dit stukje pro-moslim propaganda. Hier de beschuldigingen:

Ihsan overleed in juli in politiedetentie onder, zeggen zijn ouders, 'verdachte omstandigheden'. Vier maanden na zijn dood zijn ze nog altijd op zoek 'naar waarheid en gerechtigheid'. ...
    Volgens zijn ouders heeft een team agenten bij Ihans arrestatie buitenproportioneel geweld gebruikt en is hun zoon 'vermoord'. ...
    Ze vertrouwden het verhaal van de politie vanaf het begin niet en gingen op onderzoek uit. Ze spraken met Ihsans vrienden en andere getuigen. ...
    Cengiz Gürz: 'Ze hebben mijn zoon geschopt en geslagen, en knepen zijn keel dicht. Ze zijn op hem gaan staan en namen hem in het arrestantenbusje opnieuw te grazen. Hij is naakt in de cel gegooid. Veel te laat is hij naar het ziekenhuis vervoerd, hij was toen al dood.'

En ze gingen daarin zo ver als dit:

Het OM meldt verder dat het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) een forse hoeveelheid cocaïne heeft aangetroffen. Ihsan is overleden aan hartfalen, mogelijk gestimuleerd door overmatig drugsgebruik.

Wat dan? Tja, dat heeft Janny weggelaten: ze hebben het lijk naar Turkije laten vervoeren, om daar een Turk autopsie te laten plegen -met deze hoogst voorspelbare afloop:

Een Turks onderzoeksteam heeft echter geen cocaïne gevonden. 'Ik heb het hier, zwart op wit, in een gewaarmerkt autopsierapport, gedateerd 2 augustus', zegt de vader.

Met een bedoeling:

Hij wil een aanklacht indienen tegen de politie.

Wraakzucht, dus. Tezamen bekende eigenschappen van de Turkse cultuur: achterdocht, wantrouwen, en wraakzucht.

Geert Wilders heeft iets dwars gezegd over een aanstaand Turks bezoek aan Nederland. Het verlokt Volkskrant-buitenlandcommentaar tot wat werkelijkheidszin (de Volkskrant, 21-11-2011, hoofdredactioneel commentaar, door Paul Brill):

Schrijf Turkije niet af

Is Turkije een voorbeeldige rechtsstaat? Heeft het land een onberispelijke democratie? Zijn minderheden, zoals Koerden en christenen, vrij van dwang en discriminatie? Is de persvrijheid in orde? Het antwoord op al die vragen is een ondubbelzinnig nee. ...

Er blijft niet veel over ...

Turkije heeft een wet aangenomen waarbij de afkoopsom voor dienstplicht, van toepassing op emigranten, verhoogd wordt van vijftien naar tienduizend lira. Het leidde in Nederland tot een stormloop op de ambassades om nog snel van de oude regeling gebruik te kunnen maken. Kenmerkend voor Turken: vrijwel de hele relevante populatie stond er. Twee hoogopgeleide Turken, die de Nederlandse reactie natuurlijk aan hun theewater voelen, proberen olie op de golven te gooien. Wat interessante informatie oplevert. Eerst wat betreft het Nederlands-zijn van de Turken (de Volkskrant, 30-11-2011, door Ali Yazgili, werkzaam bij het Turkije Instituut in Amsterdam en Zihni Özdil, docent en promovendus maatschappijgeschiedenis aan de Erasmus Universiteit Rotterdam):

Ankara ziet Nederturk als Hollandse melkkoe

... Zelfs de meest nationalistische, rechtgeaarde Turkse Nederlander ...
    Hierbij laten we even buiten beschouwing hoe - op z'n zachtst gezegd - interessant het gegeven is dat in Nederland geboren en getogen jongeren vijftig jaar na de Turkse arbeidsmigratie bereid zijn het Turkse Blut und Boden blind te omarmen. ...
    Daar waar de verkorte dienstregeling nog werd gepresenteerd als een tegemoetkoming aan in het buitenland woonachtige mannen van Turkse afkomst, heeft behoud van de Turkse nationaliteit en eergevoel ...
    Waarom vragen de duizenden Turks-Nederlandse mannen die van plan zijn de komende dagen braaf in de rij te staan voor het Turkse consulaat niet als protest een blauwe kaart aan? ...
    Tegelijkertijd beseffen wij dat deze oproep bij veel Turkse Nederlanders het mentale domein van Orwelliaanse taboes bereikt. We hebben immers van jongs af aan de conservatieve of ultranationalistische waarden van 'onze gemeenschap' geïnternaliseerd.
    Dienstplicht is een van de dingen die spreekwoordelijk heiliger zijn dan de paus. ...

Natuurlijk staat ergens ook de bekend leugen dat ze zo Nederlands zijn - natuurlijk: iedere dief ziet zichzelf als eerbaar mens. Maar wat er hier uit het artikel is gelicht maakt volkomen duidelijk, naast het pure feit van die stormloop zelf, wat voor vlees we hier in de kuip hebben: 99 procent pure conservatieve en ultranationalistische Turken.
Dan dat andere deel van de Turkse mentaliteit: wantrouwen en uitbuiting:

In plaats van over te gaan tot daadwerkelijke modernisering van de dienstplicht, zoals het instellen van een professioneel leger en ruimte te creëren voor - tot nu toe zwaar vervolgde - gewetensbezwaren, ziet Turkije de aanpassing toch vooral als een manier om extra inkomsten te genereren. Volgens Ismet Yilmaz, de Turkse minister van Defensie, komen circa 460 duizend jongemannen in aanmerking voor de regeling. Een potentiële goudmijn van 4,6 miljard euro.
    Zelfs de meest nationalistische, rechtgeaarde Turkse Nederlander zou zich niet kunnen onttrekken aan de enig juiste gevolgtrekking: de Turkse overheid ziet in het buitenland woonachtige onderdanen in de eerste plaats als melkkoeien.   ...
    Bovendien legt de nieuwe regeling haarfijn de huidige Turkse realiteit van sociaal-economische ongelijkheid bloot. De regeling is immers niet alleen van toepassing op in Europa wonende Turken, maar ook op jongemannen in Turkije zelf. Als je ouders kapitaalkrachtig genoeg zijn om een buitenlandse studie te betalen waarmee je drie jaar in het buitenland kunt verblijven, ontkom je dus aan de dienstplicht. Een geruststelling voor de Turkse nouveaux riches. Een heldhaftige martelarendood is nu alleen weggelegd voor de armen die moeten rondkomen van een minimumloon van rond de 350 euro per maand.
    ... welke emotionele binding kun je nog hebben met een land dat zijn in Nederland woonachtige onderdanen in de eerste plaats als Hollandse melkkoeien ziet?

Wat de interessante vraag oproept: hoe zit deze tegenstelling in elkaar: enerzijds probeert men zo veel misbruik van elkaar te maken in deze, en soortgelijke, maatschappijen, en anderzijds is in Turkse geval dat virulente nationalisme. De oplossing is vermoedelijk dat dat nationalisme zo sterk is geworden, uit de behoefte om ondanks die sterke neiging tot uitbuiting toch een maatschappelijke binding te handhaven. Vandaar dat Turkije, als meest nationalistische islamitische land, het ook beter doet dan de andere islamitische landen: ze delen de wanhopig slechte islamitische culturele achtergrond,die leidt tot wantrouwen en uitbuiting, maar de Turken kunnen dat deels compenseren met hun nationalisme.
Ter illustratie van die slechte culturele achtergrond:

De liefde van veel Turkse Nederlanders voor het vaderland is behalve schizofreen ook nogal eenzijdig. Diezelfde jongens die bereid zijn in Nederland te demonstreren en te rellen voor 'hun leger en vaderland' kunnen het beamen; op zomervakantie in Turkije worden ze net zo hard geweerd uit de discotheken als uit de horecagelegenheden aan het Stadhuisplein in Rotterdam. Zij zijn in de Turkse volksmond immers Almanci (vrij vertaald: Duitsers)

Daar waar ze in Nederland geweerd worden omdat ze weinig te besteden hebben, geen meisjes meenemen, en bij het benaderen van Nederlandse meisjes snel ruzie en vechtpartijen met grote groepen veroorzaken, kan wel geraden worden waarom ze in Turkije geweerd worden, want aangaande Marokkanen is een soortgelijk gedrag bekend: ze gedragen zich in het thuisland als arrogante nouveaux riches, die de lokale jongeren welbewust de ogen uitsteken. Ook zo'n kenmerk van dit soort culturen: zodra je het iets beter hebt, misdraag je je ten opzichte van de "onderliggende" partij. Nare lieden alom, dus.

Frankrijk heeft een wet aangenomen die het verbiedt de Armeense holocaust te ontkennen - ergens logisch want het mag ook niet met de Joodse. De Turken, de daders, zijn uitzinnig van woede. Volkomen hypocriet want in eigen land is het omgekeerde het geval: daar is het noemen van de term "Armeense genocide" verboden. En als justitie je nog niet te pakken heeft, zijn er genoeg willekeurige Turken die je graag de hals afsnijden. En de Armeniërs zelf worden zwaar onderdrukt (de Volkskrant, 26-01-2012, van correspondent Arjen van der Ziel):

Reportage | '1915' nog altijd bloedige scheidslijn tussen Armeniërs en Turken

Een Turkse naam is toch veiliger

Gemengde reacties van Armenen in Turkije op de Franse wet die het strafbaar stelt de Armeense genocide te ontkennen. ‘Wat we nodig hebben is erkenning in Turkije zelf.’

Tussentitel: ‘De Turken zijn zelf gaan geloven in hun geschiedvervalsing’

De 52-jarige Miran Pirgiç Gültekin en zijn familieleden hebben lang een bitter geheim met zich meegedragen. De familie is namelijk Armeens en heeft de massamoord van 1915 overleefd.
    Decennialang durfden de familieleden daar in Oost-Turkije, waar ze vandaan komen, niet voor uit te komen. Ze hadden officieel Turkse namen. Ze zeiden dat ze moslims waren. En als één van hen overleed, hielden ze een islamitische begrafenis. 'We waren te bang', zegt Gültekin. 'Armeense namen waren verboden. De Turkse overheid was er op uit onze identiteit uit te wissen.'   ...
    De worsteling van Gültekin en zijn familie illustreert de nog altijd penibele positie van de Armeense minderheid in Turkije. In het Ottomaanse Rijk, de voorganger van het huidige Turkije, woonden veel Armeniërs. In het begin van de twintigste eeuw kwam een deel van hen in opstand tegen de autoriteiten en Armeense rebellen schaarden zich aan de zijde van Russische invasietroepen in de hoop op een eigen staat. De Ottomaanse machthebbers reageerden meedogenloos. Ze gaven opdracht tot de massale deportatie van de Armeense minderheid naar wat nu Syrië is en ontketenden een grootscheepse slachtpartij onder de Armeniërs.
    Dat bloedbad is sindsdien fel omstreden. Volgens de meeste Armeniërs en onafhankelijke historici begingen de Turken een geplande volkerenmoord. De genocide kostte volgens hen het leven aan 1 tot 1,5 miljoen Armeniërs. De Turkse regering houdt het echter op 300 duizend doden en benadrukt dat destijds een oorlog woedde waarbij ook Turken en Koerden omkwamen. Van een genocide zou geen sprake zijn geweest. 'Geen enkele historicus of politicus zal in onze geschiedenis een genocide aantreffen', aldus de Turkse premier Erdogan onlangs.   ...
    Estukyan verwacht niet dat de Franse genocidewet verbetering zal brengen voor de Armeniërs in Turkije. Die verbetering kan volgens hem alleen komen door meer introspectie en openheid in Turkije zelf. 'We hebben geen behoefte aan erkenning van de genocide door de Franse, Duitse of Nederlandse staat. Wat we nodig hebben, is erkenning door het Turkse volk.'

Het zijn niet alleen de bestuurders, maar het hele volk. Het is nationaal-fascisme.

In Nederland gaat de politiek tussen vooruitstreven en conservatieve bewegingen. In Turkije (de Volkskrant, 02-03-2102, door Arjen van der Ziel,correspondent in Turkije):

Rel toont machtsstrijd in partij van Erdogan

De Turkse premier Erdogan moest onlangs vanaf zijn ziekbed in actie komen om zijn inlichtingenchef te beschermen. Erdogan was thuis aan het herstellen van twee operaties aan zijn ingewanden, toen zijn vertrouweling Hakan Fidan, hoofd van de geheime dienst, in de problemen dreigde te komen.
    Aanklagers dagvaardden Fidan en enkele andere kopstukken van de inlichtingendienst om te getuigen over geheime gesprekken die ze eerder voerden met de Koerdische rebellenbeweging PKK. Premier Erdogan had persoonlijk opdracht gegeven tot die gesprekken, in de hoop het al decennia voortslepende bloedige conflict met de PKK op te lossen. ...
    ... De rel om de PKK-gesprekken is in werkelijkheid de zoveelste manifestatie van een groeiende machtsstrijd binnen de AKP. Die strijd gaat tussen de invloedrijkste islamitische broederschap van Turkije, de zogenoemde Gülen-beweging, en een kamp rond premier Erdogan.
    De schimmige Gülen-beweging wordt geleid door de conservatieve Turkse moslimgeestelijke Fethullah Gülen, die in ballingschap in Amerika woont. De beweging runt een wijdvertakt netwerk van scholen, bedrijven en media en heeft de laatste jaren steeds meer macht veroverd in Turkije. Gülen-aanhangers hebben inmiddels veel invloed in de politie en de rechterlijke macht en bezetten sleutelposities in de overheid. Ze proberen nu ook greep te krijgen op de inlichtingendienst.
    Met zijn tegenactie heeft Erdogan de aanval voorlopig afgeslagen. Maar de Gülen-beweging laat het er niet bij zitten. Kopstukken van de beweging suggereren dat ze bij komende verkiezingen hun steun aan de AKP zouden kunnen onthouden. En Gülen-media zijn met een reeks onthullingen en giftige commentaren vol in de aanval gegaan op de inlichtingendienst.
    Wie er in dit gekonkel aan het langste eind zal trekken, is nog onduidelijk. Het is onwaarschijnlijk dat de Gülen-beweging en Erdogan openlijk zullen blijven ruziën. Daarvoor hebben beide partijen te veel te verliezen. Ze hebben de afgelopen jaren veel macht verworven door samen op te trekken.   ...

In Turkije gaat de politiek tussen de extreme islam en de fundamentalistische islam.

Waarom moeten in Nederland geboren Turken zo erg wennen als ze terug gaan (de Volkskrant, 10-03-2012, door Eileen Ros):

De plek van Fidan Ekiz

Istanbul

Tussentitel: Fidan Ekiz (35) is programmamaker en journalist. Haar documentaire Veerboot naar Holland verschijnt 18 maart op dvd.

Waar zit je het liefst?
Istanbul, zonder twijfel. Ik kan er niks anders van maken. De stad loopt als een rode draad door mijn leven.
...
Je voelde je eenzaam?
... Ik heb het er weleens over met Bram Vermeulen (correspondent voor de NRC en de NOS, red.) en hij zegt het ook: niks is moeilijker dan in Istanbul correspondent zijn. De stad is als een steeds veranderende kruiswoordpuzzel, en mensen zijn lang niet altijd eerlijk. ...

Mede in het licht van het voorgaande is die laatste opmerking natuurlijk een eufemisme.

Het begint natuurlijk allemaal thuis, en wordt daarna, van overheidswege, voortgezet op school (de Volkskrant, 28-08-2012, van correspondent Arjen van der Ziel):

Facebook taboe op Turkse school

Turkije probeert zijn onderwijs te moderniseren, maar de traditie is hardnekkig en het internet blijft grotendeels afgesloten. 'De regering wil de leerlingen beschermen.'

Tussentitel: Het minsterie van Onderwijs heeft een filter op de computers gezet

Al in de kop een flagrante leugen: niet de leerlingen worden beschermd, maar de eigen cultuur. Deze cultuur:

Het motregent deze maandagmorgen in de Turkse stad Istanbul. De ochtendceremonie op de middelbare school is daarom verplaatst van het schoolplein naar een gang binnen in het schoolgebouw. Maar de discipline is er niet minder om. Met de armen strak langs het lijf staan de leerlingen in de houding. Een scholiere met een paardenstaart houdt een grote Turkse vlag voor de groep. Een andere scholiere draagt de eed voor waarin trouw wordt gezworen aan de ideeën van de overleden stichter van de Turkse republiek, Mustafa Kemal Atatürk.
Elke zin wordt door haar medescholieren in de gang herhaald. Dan wordt het volkslied ingezet. De muziekleraar, een mollige man in een blazer, geeft de maat aan. Schooldirecteur Fikri Evrem staat vooraan en zingt uit volle borst mee.
Lopend door de school vertelt Evrem even later waarom de ceremonie, waarmee elke schoolweek wordt begonnen, belangrijk is. 'De leerlingen moeten beseffen dat Atatürk voor onze onafhankelijkheid heeft gevochten. Er is bloed gevloeid voor dit land.'

Als je welke dan ook van de dingen die hier beschreven wordt, zou voordragen voor invoering in Nederland, wordt je acuut ingedeeld bij de facisten. Niet eens de nationalisten, mensen als Geert Wilders en zijn schunnige PVV-aanhagers, maar meteen de fascisten. En wat er zou gebueren als je ze allemaal tegelijk voorstelt, kan deze redactie zich geen voorstelling van maken.
Maar als Turkse cultuur is het natuurlijk prachtig, en iets dat op alle mogelijke manieren beschermd dient te worden. Zodat wij er in Nederland van mee kunnen genieten. Geen woord ook van kritiek, dus, in dit stuk.

Een redelijk onschuldig lijkend maar doch zeer illustratief geval (de Volkskrant, 10-09-2012, door Arjen van der Ziel):

Turkije wil meer actie tegen islamofobie

Turkije dringt er bij Nederland op aan meer werk te maken van de strijd tegen islamofoob geweld. De Turkse minister Ahmet Davutoglu deed die oproep vrijdag in Istanbul tijdens een overleg met zijn Nederlandse ambtgenoot Uri Rosenthal.
De Turkse regering maakt zich zorgen over geweld tegen moslims en moskeeën in Nederland. Volgens Ankara is de Turkse minderheid in Nederland steeds vaker doelwit van deze agressie.
'We hebben in het gesprek onze zorgen geuit over de groei van extremisme en xenofobie in Nederland', zegt een woordvoerder van het Turkse ministerie van Buitenlandse Zaken, die bij het overleg was. 'We willen dat Nederland de plegers van dit soort geweld zo spoedig mogelijk opspoort.' ...

Vergeleken met het geweld jegens, en de onderdrukking van christenen, Koerden, Armeniërs, Alewieten en eigenlijk iedere groep die merkbaar afwijkt van de Ottomaanse vierkanthoofdige norm in Turkije, is het in Nederland een paradijs voor de islam en moslims. Wat dit bericht laat zien is dat Turken aangaande hun eigen falens een bord voor hun kop hebben dat zo dik is, dat enig vooruitzicht op vetrtering honderden jaren ver weg ligt.

Lachen. Deze lag nog op de stapel (de Volkskrant, 08-09-2012, van correspondent Arjen van der Ziel):

Reportage | Wantrouwen tussen Turken en hun Koerden

'Ik wil af en toe kunnen praten tegen mijn vaders grafsteen'

Turkse Koerden zoeken naar familieleden die zijn verdwenen tijdens de vuile oorlog in Zuidoost-Turkije. Zij zeggen dat de Turkse staat alle naspeuringen saboteert.

Tussentitels: Ik wil van de staat weten wat ze met hem hebben gedaan - Dilsah Özgen - Echtegenote van de verdwenen Fikri Özgen
De Turken zijn er nog niet aan toe dit verleden onder ogen te zien - Raci Bilici - Plaatselijk voorzitter mensenrechtenorganisatie IHD

Wat zijn die Turken ook een bijzonder sneu type mens.

Nog iemand met een geheugen (de Volkskrant, 12-09-2012, ingezonden brief van J. Heijselaar, Amersfoort):

Islamofobie

De Turkse minister van Buitenlandse Zaken Ahmet Davutoglu beticht Nederland niet voor de eerste keer van islamofobie (Ten Eerste, 10 september). Waar heeft de man het over? Bij mijn weten worden er geen moslims in elkaar geslagen. Zij kunnen in Nederland vrij hun godsdienst belijden, de ramadan houden, eigen scholen stichten en hun zonen laten besnijden. Laat hij eerst in eigen land orde op zaken stellen. Ik dacht niet dat bovengenoemde vrijheden gelden voor de christenen in Turkije.

Grappig, hè ...

De Turken roeren zich (de Volkskrant, 15-09-2012, door Tayfun Balci, historicus, gespecialeerd in de moderne geschiedenis van Turkije):

Turkse jongeren worden verkeerd voorgelicht over Koerdische kwestie

Dagelijks worden jonge Turkse hersenen via de schotelantenne geïnjecteerd met Turks staatsnationalisme. Als zij later in de krant lezen over de vuile oorlog tegen de Koerden raken ze verward.

Tussentitel: Turkije probeerde de Koerden met geweld te assimileren, wat natuurlijk mislukte

Ik heb Arjen van der Ziels reportage over het 'Wantrouwen tussen Turkije en zijn Koerden' (Buitenland, 8 september) met veel interesse gelezen, maar ook met een zekere weemoed. De zinsnede 'Turkije en zijn Koerden' is interessant, omdat het de crux van het probleem benoemt: Turkije ziet 'zijn' Koerden niet als een op zichzelf staand volk dat 'mede-eigenaar' is van Turkije, maar steeds meer als onwelgevallig 'bezit'. Een last. Nazmiye Oral noemde de Koerden in haar laatste column in de Volkskrant (Opinie & Debat, 30 januari) zeer treffend 'de stiefkinderen van Turkije'. ...

Een opmerking zeer dicht bij een leugen. Hier is een deel van de boven al geciteerde column van Oral over het onderwerp (de Volkskrant, 22-10-2007, column door Nazimiye Oral):

Oral vertaalt dit tot naties en zegt daarna nog eens dat de Turken op dezlefde manier omgaan met Koerden als Nederland met moslims. Een grove dubbele belediging. Die Oral kiest duidelijk voor de Turken in hun houidng tegenover de Koerden. En dat is geen nationale houding, maar een etnische en racistische houding. In dit geval lijken natie en etnie samen te vallen, voor degenen die reëel zijn en voor hen is dus een uitweg mogelijk. Die is er niet voor de multiculturalisten, want die beweren dat de Turken in Nederlander Nederlanders zijn, en dan is de afkeer van die Nederlanders van Turkse etnie van Koerden dus etnisch en racistisch van aard.
De historicus vertelt nog wat over dat Turkse racisme:

De pijn die de Koerden sinds het ontstaan van de republiek Turkije hebben geleden, is nooit volwaardig erkend. ...
    ...blijven veel moordzaken uit de tijd van de vuile oorlog tussen de Koerdische verzetsbeweging, de PKK en Turkije onopgelost. Om meer te weten over de mensonterende daden van de JITEM (de beruchte inlichtingen- en antiterreureenheid van de Turkse gendarme) verwijs ik naar de artikelen van de mensenrechtenadvocaat Orhan Kemal Cengiz (Today's Zaman, op Facebook).
    Om al deze redenen zijn we terug bij af. Daarom sterven er elke dag weer Turkse soldaten 'een marteldood' (sehit düstü) en worden Koerdische PKK-strijders 'geneutraliseerd' (etkisiz hale getirildi)
    Ten tijde van de Eerste Wereldoorlog, in 1915-1916 om precies te zijn, waren de christelijke Armeniërs het slachtoffer van een genocidaal project, waaraan overigens veel Koerden, als handlangers van het Jong Turkse regime, hebben meegedaan.
    Vervolgens vochten de Ottomaanse moslims, onder leiding van Mustafa Kemal (die later Atatürk werd genoemd) tegen de Grieken. Die werden later het land uit gedeporteerd.
    Toen de Turkse republiek eenmaal was opgericht in 1923 - gezuiverd van christelijke 'elementen' - bleven de Koerden over als grootste niet-Turkse minderheid. Zij kregen nul op het rekest op het gebied van autonomie, Koerdische rechten en dergelijke. Ze werden van de ene op de andere dag 'Bergturken', die beschaving nodig hadden.
    Op gewelddadige wijze werden de Koerden geassimileerd. Dat project was natuurlijk gedoemd te mislukken. Het was de uitkomst van een radicaal-positivistisch geloof in de maakbaarheid van de samenleving.

Enzovoort.
En ook constateert hij nog even het logische gevolg voor nederland:

Ik ben van Turkse komaf en woon in Amsterdam-West. Ik ben opgegroeid in twee werelden. In de publieke sfeer in Nederland en in de privésfeer van de Grijze Wolven (de Turks-nationalistische beweging). Duizenden jonge Turken en Marokkanen groeien in Nederland op zonder enig bindingsgevoel met Nederland. Veel Turken horen van hun Marokkaanse mede-allochtonen het verwijt dat ze erg nationalistisch zijn. Dat is onmiskenbaar waar.
Dagelijks worden jonge Turkse hersenen via de schotelantenne geïnjecteerd met Turks staatsnationalisme. Dus als deze jongens en meisjes wat ouder worden en de krant beginnen te lezen over de vuile oorlog in Koerdistan, dan zijn ze in de war.

Dat laatste is vermoedelijk maar heel weinig waar. Kijk maar:

Om al deze redenen zijn we terug bij af. ... Ik zeg 'we', maar je zou je kunnen afvragen waarom iemand die in Nederland is geboren zich zou bekommeren om iets wat zich 4.000 km van zijn bed afspeelt. Of waarom 25.000 Turken vorige week in de Amsterdam-Arena in zichtbare woede: sehitler ölmez vatan bölünmez ('Martelaars sterven niet, het vaderland separeer je niet') hebben gescandeerd?

Absoluut geen verwarring, daar, dus. En laten we eens een nadere blik werpen op het getal: 25.000. Het aantal Turken in Nederland wordt geschat op 400.000. Neem daarvan de helft (naar voetbal komen weing blanke vrouwen en absoluut geen Turkse). Haal daar degenen in de eerste en laatste tien levensjaren af - blijft over ongeveer 150.000. En daarvan vormen die 25.000 al een volle zesde. Een vokomen reprenstatieve groep. We kunnen veilig stellen dat alle 400.000 Turken daar 'in zichtbare woede' hebben staan brullen. En oh ja: weet u wie de tegenstander was van de Turkse nationale voetbalploeg in die wedstrijd in de Amsterda-Arena? Natuurlijke: de Nederlandse ploeg.

Verzin een culturele indicator, en Turken lopen achter (de Volkskrant, 17-12-2012, column door Harriet Duurvoort): mediaondernemer

Dikdebat moet niet over schoonheid gaan

... Ik presenteerde laatst een dag over kinderen en obesitas. Een kwart van de Amsterdamse kinderen is te zwaar. Bij allochtone kinderen loopt het helemaal uit de hand. Turkse kinderen spannen de kroon: maar liefst 44 procent is te zwaar, 8 procent daarvan heeft al morbide obesitas met alle 'ouderdomskwalen' van dien. Zoals het ontwikkelen van diabetes. Marokkanen en Antillianen volgen de Turken op de voet en Surinamers en Nederlanders lopen snel in. ...

Bij de ene factor is het de ene specifieke groep, bij de andere een ander.

Nog eens zo'n bekende niet-westerse factor (de Volkskrant, 20-12-2012, door Arjen van der Ziel, correspondent in Turkije):

Is Angelina Jolie een CIA-agent?

Angelina Jolie bezocht onlangs als VN-ambassadeur voor vluchtelingen een ontheemdenkamp aan de Turkse grens met Syrië. De Amerikaanse Hollywood-ster sprak met vluchtelingen, pinkte een traantje weg en had een gesprek met een Turkse minister. Jolie zei 'ontzettend dankbaar' te zijn voor de hulp die Turkije en andere landen de vluchtelingen geven.
De Turkse regering was in haar nopjes met het bezoek. Maar de grootste oppositiepartij eiste meer informatie over 'de geheime ontmoeting' tussen Jolie en de minister. 'Is Jolie een agent van de CIA?' vroeg de oppositiepartij in een petitie aan het parlement. 'Is er enig inlichtingenrapport dat er op wijst dat Jolie wordt gebruikt als het gezicht van de oorlogspolitiek van de CIA?'
Dit soort complotdenken is normaal in de Turkse politiek. ...

Een ingekankerd wantrouwen. Tegen alles dat niet de eigen familie is.

Nog zo'n prettige karaktertrek (de Volkskrant, 24-01-2013, van correspondent Arjen van der Ziel):

Duitse Patriot-militairen belaagd in zuiden Turkije

Enkele Duitse militairen zijn dinsdag in de Turkse havenstad Iskenderun belaagd door betogers. De Duitsers waren net gearriveerd voor een NAVO-missie. ...
De Duitse militairen droegen burgerkleding en waren in hun vrije tijd aan het winkelen in Iskenderun toen ze werden omsingeld door enkele tientallen demonstranten. De betogers scandeerden slogans tegen de NAVO en de Patriot-raketten en trokken een zak over het hoofd van een van de Duitsers.
Met die actie wilden de betogers vermoedelijk herinneren aan een berucht incident uit 2003. Amerikaanse troepen arresteerden toen in Irak Turkse commando's die ze ervan verdachten een plaatselijke Koerdische politicus te willen liquideren. Ze boeiden de Turkse soldaten, deden zakken over hun hoofd en namen hen mee voor verhoor. De procedure was standaard, maar veroorzaakte ophef in Turkije, waar mensen het als een vernedering zagen. ...

Het geheugen van een olifant, gebaseerd op gevoeligheid voor belediging dus: meterslang tenen, de bij dat olifantengeheugen passende stompzinnigheid (een Duitser is geen Amerikaan), en de van talloze andere voorvallen bekende wraakzucht.

Een oude bekende eigenschap (de Volkskrant, 01-02-2013, Reuters):

Turkije krikt geboortecijfer op

Turkije gaat behandelingen voor onvruchtbaarheid gratis maken, in een poging het geboortecijfer op te krikken..
Ook andere maatregelen daartoe zijn in voorbereiding. Mogelijk wordt het moederschapsverlof verlengd van vier naar zes maanden. Het pakket volgt op de publicatie van demografische cijfers waaruit blijkt dat de Turkse bevolking vergrijst. De regering vreest het soort problemen dat Europa heeft met vergrijzing, met minder werkenden die voor meer ouderen betalen. ...
Erdogan veroorzaakte vorig jaar ophef met zijn uitspraak dat abortus, door hem 'moord' genoemd, een complot is om de economische groei van Turkije te frustreren. Ook viel hij de geboorte door keizersnede aan, omdat vrouwen daarna vaak het advies krijgen niet meer dan twee kinderen te krijgen.

Dit namelijk nationalisme, en nog ietsje verder: het is een aspect van imperialisme.

Hadden we deze al gehad? Nee, vermoedelijk, want hij spreekt bijna voor zich (de Volkskrant, 08-03-2013, column door Nausicaa Marbe):

Scholieren die joden haten

Tussentitel: Fel antisemitisme, begripvol vertaald als antizionisme

De antisemitische, met genocide instemmende uitlatingen van Turks-Nederlandse scholieren in de NTR-documentaire Onbevoegd Gezag, leidden zowaar tot actie. Dat werd tijd. Al jarenlang is bekend dat antisemitisme op scholen voortwoekert, vooral in de geschiedenisles. Incidenten, heette het lang, puberprovocatie.
Een monsterlijke vergissing. Het Openbaar Ministerie gaat onderzoeken of de jongens die de moord op joden toejuichen, vervolgd kunnen worden. Tijdens het integratiedebat op 27 februari meldde minister Asscher dat antisemitisme op scholen onderzocht gaat worden. De dag na de NTR-uitzending riep het CIDI de minister van Onderwijs op een landelijk onderzoek in te stellen naar antisemitische vooroordelen bij middelbare scholieren. ...

Maar de antisemieten worden natuurlijk ook geholpen:

De site van de Anne Frank Stichting meldt naar aanleiding van de documentaire dat het 'geschokte' instituut al bezig is met een onderzoek.
    Schokkend, ja. Toch zegt die formulering ook iets over deze stichting zelf. Jarenlang was die club samensteller van een jaarlijkse 'racismemonitor', waarin de ernst van antisemitisme op scholen onderbelicht bleef. Hun site is nog steeds aan het downplayen, getuige de inleiding bij het 'dossier antisemitisme': 'Mede onder invloed van het vrijwel uitzichtloze conflict tussen Israël en zijn buurlanden hebben tal van moslimjongeren hun solidariteit met de Palestijnse zaak vertaald in een haat tegen alles wat joods is.' Hiermee stelt de Anne Frank-club dat antisemitisme in die kringen 'vertaalde' solidariteit is, onhandige betrokkenheid.
    Deze malle redenering verdoezelt pijnlijke feiten: dat antisemitisme bestaat als primitief sentiment; dat het vaak thuis aangeleerd wordt ...
    Vanwaar die terughoudendheid? Me dunkt dat angst om bevolkingsgroepen te stigmatiseren zwaarder woog dan de noodzaak om duidelijke regels te definiëren voor onderwijs aan leerlingen uit intolerante milieus. Een kind dat weigert te accepteren dat er getallen bestaan, kun je afdoen als idioot en een 1 voor rekenen geven. Maar met een kind dat roept dat de Holocaust propaganda van 'kankerjoden' is, denkt een leraar respectvol in discussie te moeten gaan. Omdat het kind niet beter zou weten (wie heeft het dan toegang tot informatie geweigerd?) of misschien wel gelijk heeft om Israël ter sprake te brengen. Dan wordt agressief antisemitisme begripvol als antizionisme vertaald en beloond met dialoog in plaats van bestraft. Waarbij ik me afvraag of sommige docenten niet zelf zulke verwarde denkbeelden koesteren.

Maar ja, dit is natuurlijk helemaal onmogelijk:

Hopelijk leiden alle onderzoeken behalve tot inzichten ook tot een aanpak die beter werkt. Want waarom is het zover gekomen? Ik ben benieuwd wat er was bereikt als antisemitische sabotage van geschiedenislessen jaren geleden al door scholen consequent met schorsing was beantwoord. Desnoods leerlingen van school af. Dan pas was gebleken of hier inderdaad sprake was van incidenten. Of van ernstige problemen die de politiek, onvergeeflijk, liet liggen.

Waarop iedereen wel het antwoord weet.

Zoals gewoonlijk heeft de Volkskrant, na dat alle andere media er al gewag van gemaakt hebben, nu ook het recente probleempje met de allochtone knuffelbeertjes ontdekt. En op de voorpagina gebruiken ze zelfs objectieve termen (de Volkskrant, 11-03-2013 (voorpagina)):

Jodenhaat in Arnhem

In de Arnhemse achterstandswijk 't Broek zijn Turkse jongeren het openlijk eens met de antisemitische uitspraken van leeftijdsgenoten. Wetenschapper Mehmet Sahin (32), ook bewoner van 't Broek, liet zich door de NTR filmen terwijl hij met vier Turkse jongens het lot van Anne Frank probeerde te bespreken. De jongens, vol in beeld, zeggen de vreselijkste dingen over Joden. Na de NTR-uitzending werd Sahin geïntimideerd en uitgemaakt voor 'verrader' en 'Joodse Turk'.

Reden voor een hele serie over de kennelijk onoverbrugbare culturele achterstanden, de mislukte integratie, en het bespreken van een reeks maatregelen. Een halve pagina is voldoende, volgens de Volkskrant (de Volkskrant, 11-03-2013, van verslaggeefster Janny Groen):

Reportage | Turkse jongens en de Holocaust

Weinig steun bedreigde onderzoeker

Turkse jongeren in Arnhem steunen de antisemitische uitspraken van leeftijdsgenoten in een recente NTR-uitzending. De man die ze optekende durft zijn huis niet meer uit.

Aan de rand van de Arnhemse achterstandswijk 't Broek hangt een spandoek van de lokale scoutingclub met de tekst 'Laat je uitdagen'. Drie Nederlands Turkse jongens, diep weggedoken onder hun drijfnatte capuchons, lopen erlangs en roepen dat ze zich graag laten uitdagen. 'Door die joodse Turk, die is ondergedoken.'
   Ze zeggen de NTR-uitzendin g te hebben gezien (op internet), waarin 'die verrader' met Turkse jongens spreekt over hun bewondering voor Hitler. Aan het slot van de uitzending wedden de jongens voor 50 euro dat de man (de wetenschapper Mehmet Sahin) er nooit in zal slagen hen op andere gedachten te brengen. 'Want Joden zijn gewoon slecht, daarom haten wij ze.'    ...
    Sahin (32), die promotieonderzoek doet aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, woont al jaren in 't Broek. Hij is actief als vrijwilliger op allerlei fronten, onder andere als huiswerkbegeleider. ...
    De minderjarige jongens, vol in beeld, zeggen de vreselijkste dingen. ...
    Na de uitzending wordt Sahin uitgescholden en geïntimideerd. Hij krijgt ook e-mails met doodsbedreigingen, voelt zich niet veilig meer in zijn wijk, heeft slapeloze nachten.    ...
    Op straat is zaterdagmiddag weinig sympathie te bespeuren voor de wetenschapper. Bij de Aldi in de wijk willen maar weinigen iets over hem zeggen. De meesten zeggen 'iets' te hebben vernomen over een bedreigde Turk en dat er politie bij betrokken was.
    Een Turkse man sist dat Sahin 'een Koerdische verrader' is, die 'werkt voor de joodse geheime dienst en kinderen misleidt.' Een vrouw noemt hem 'slecht', omdat hij kwetsbare minderjarigen op de tv heeft gebracht zonder toestemming van de ouders. Diverse bronnen melden dat twee jongens aangifte tegen Sahin hebben gedaan.    ...

En na het lezen hiervan is het duidelijk dat er maar één maatregel zal helpen: remigratie.

Turken zijn de afgelopen twee weken slecht in het nieuws geweest, wegens rabiate antisemitische uitlatingen van scholieren. De Volkskrant gooit er ter propaganda een paginagroot interview tegenaan met oud-europarlementariër Joost Lagendijk die met een Turkse journaliste is getrouwd. Een verlicht en fantastisch land, dat Turkije.
Helaas voor de propagandisten vallen er voor de goede lezer juist bewijzen van het tegenovergestelde te destilleren (de Volkskrant, 03-04-2013, van verslaggever Olaf Tempelman):

'Grote broer uit Ankara komt graag'

Joost Lagendijk en zijn Turkse echtgenote Nevin Sungur schreven op wat iedereen over Turkije moet weten. 'Het idee is: als Turk kun je alleen maar een Turk vertrouwen.'

Een typische overeenkomst tussen Nederland en Turkije, zegt Joost Lagendijk, 'is dat mensen in beide landen denken dat het er in de rest van de wereld net zo aan toegaat als bij hen, of in elk geval net zo hóórt toe te gaan.' Nevin Sungur, Lagendijks Turkse echtgenote en co-auteur van De Turken komen eraan!: 'Nergens waarderen ze het als iemand van buiten komt vertellen hoe het moet.' ...
'In Nederland begrijpen ze niet dat de Turkse overheid zich met Turken in Nederland durft te bemoeien. ...' ...

In Nederland heeft men bezwaren tegen een vijfde colonne, en dat staat tegenover:

In Turkije is het onvoorstelbaar dat een overheid een kind bij zijn familie weghaalt. Dat lesbische stellen kinderen kunnen adopteren, is er ook ondenkbaar, maar dat is het in veel landen.'

Daar stat tegenover dat Turkije een achterlijke cultuur heeft.

Veel Turken voelen zich in Nederland minder thuis dan vroeger, het klimaat kan als bedreigend worden ervaren.

Nederlanders voelen zich minder thuis omdat:

... Dus is verleiding groot om te denken: 'Ik haal mijn grote broer uit Ankara er wel bij.' Die grote broer komt graag. Die durft meer dan vroeger. Bedenk daarbij dat hij uit zijn geschiedenis een sluimerend wantrouwen tegen goede Europese bedoelingen heeft overgehouden.' ...
Lagendijk: '... Turken in Duitsland en Nederland worden niet gezien als migranten, maar als enclaves van het moederland. Dat leidt ertoe dat de banden met de diaspora steeds opnieuw worden aangehaald. Het idee is: als Turk kun je uiteindelijk alleen maar een Turk vertrouwen.'

... het Nederland-vijandige klimaat onder Turken als bedreigend wordt ervaren.
Die bovendien ook nog dit hebben:

Dit Europees-Turkse echtpaar loopt in veel opzichten op de troepen vooruit. Neem alleen al die combinatie Turkse vrouw-Nederlandse man. Het aantal Turkse mannen met westerse vrouwen is al jaren stijgende, andersom blijven de stellen zeldzaam als klavertjesvier. Sungur: 'In de Turkse gemeenschap in Nederland is het een groter taboe dan in Istanbul of Ankara. De diaspora is conservatiever. De gedachte is dat een zoon de Turkse identiteit meeneemt, terwijl een dochter een vreemde identiteit aanneemt. ...

Het zijn gore discriminerende racisten. En tel daar nog een ding bij op: de partners van de Turkse (en andere islamitische) mannen worden vrijwel altijd gedwongen zich te bekeren tot de islam, de kinderen krijgen islamitische namen en worden islamitisch opgevoed

. Dan kan je nog maar één conclusie trekken: racistische cultuur-imperialisten passen niet in dit land. Remigreren, die groep.

Een kleintje (de Volkskrant, 16-04-2013, van correspondent Arjen van der Ziel):

Turkse pianist veroordeeld om tweets die islam 'beledigen'

De beroemde Turkse pianist Fazil Say is maandag in Istanbul veroordeeld tot een voorwaardelijke celstraf van tien maanden voor godslastering. Say kreeg de straf voor enkele tweets waarin hij moslims op de hak nam. ... Fazil Say (43) is de bekendste pianist van Turkije en treedt geregeld op in wereldsteden als Berlijn, New York en Tokyo. De muzikant komt er publiekelijk voor uit dat hij atheïst is, iets dat gevoelig ligt in Turkije, en is kritisch over de regeringspartij AKP van de vroom-islamitische premier Erdogan. ...

Ach ...

En oh, oh ,oh, wat is in Nederland de Turkse gemeenschap in de loop van die veertig jaar toch veel opener geworden dan ze van oorsprong ooit was ... Eerst even de uitleg over de kwestie (citaten niet in volgorde) (de Volkskrant, 26-04-2013, van verslaggeefster Janny Groen):

'Verketterd omdat ik de vinger op de zere plek heb gelegd'

Mehmet Sahin, die op tv het antisemitisme onder Turkse jongeren aan de orde stelde en daarna een maand moest onderduiken, wordt nog steeds geïsoleerd en geïntimideerd.

Tussentitel: Ik werd uitgescholden voor 'jij komt voort uit het sperma van een Jood die een Turkse moeder heeft verkracht'

... Sahin, die promotieonderzoek doet aan de Vrije Universiteit in Amsterdam, moest onderduiken na een aflevering van de NTR-serie Onbevoegd gezag, waarin hij wordt gefilmd tijdens zijn activiteiten als buurtvrijwilliger en huiswerkbegeleider. In beeld komen vier Turkse jongens, met wie hij het Dagboek van Anne Frank bespreekt. De jongens zeggen de vreselijkste dingen over Joden. Bijvoorbeeld dat iedereen Hitler op een dag dankbaar zal zijn dat hij alle Joden probeerde te vermoorden. ...

Een uitstekende gelegenheid voor de Turkse gemeenschap om te laten zien wat waar is over al die mooie woorden als ze gevraagd wordt hoe verlicht, aangepast aan de Nederlandse maatschappij, Nederlandse normen en waarden, open, en beschaafd ze wel niet zijn. Talloze onderzoeken waar daar de meest veelbelovende cijfers uit komen.
Hier is de kille werkelijkheid - eerst de gemeenschap wat verder af:

Na de tv-uitzending werd Sahin dermate bedreigd, dat burgemeester Krikke het gezin adviseerde enkele dagen in een hotel door te brengen. Sahin werd gezien als een grote verrader die weerloze kinderen moedwillig te kijk zette voor de hele natie.

Op Turkstalige sites werd de aanval fors op hem ingezet. In Son Haber (Laatste Nieuws) bijvoorbeeld zegt Veysel Eroglu dat 'onze jongens het slachtoffer zijn geworden van provocatie'. Eroglu, al 12 jaar voorzitter van de Turkiyem Moskee in Arnhem, is een invloedrijk figuur in de lokale Turkse gemeenschap.

Eroglu zegt verder dat een 'smerig spelletje' wordt gespeeld. Dat 'de persoon genaamd Mehmet Sahin met plezier onderdeel is geworden van dit spelletje'. En dat Sahin 'de Turken overal en bij elke gelegenheid tracht weg te zetten en af te schilderen als achterlijk, ongeschoold, onwetend en primitief. Ik denk dat Mehmet Sahin behoefte heeft aan psychische behandeling.'

En dan de reactie van de gemeenschap wat dichterbij:

... Steun heeft hij de afgelopen twee maanden slechts ondervonden van het PvdA-Kamerlid Ahmed Marcouch ...
Voor het eerst vertelt Sahin zijn verhaal. Hij zweeg in de hoop dat de spanningen in zijn wijk zouden wegvloeien en hij zijn normale leven weer zou kunnen oppakken.
Maar dat blijkt ijdele hoop. De Turkse gemeenschap intimideert en isoleert zijn gezin. Niet alleen de bewoners van zijn wijk 't Broek lopen in een boog om hem heen, ook Turkse organisaties en sleutelfiguren buiten Arnhem zetten hem weg als 'Joodse agent', 'psychologisch ziek' en 'collaborateur'. Sahin: 'Mijn vrouw en ik zijn praktiserende moslims. We zijn verdrietig, omdat we met onze kinderen al weken niet veilig naar de moskee kunnen.'

De werkelijkheid van de Turkse gemeenschap is ten opzichte van de mooie woorden zo kil, dat je je op Antarctica waant. het is gewoon nog steeds dezelfde ingekankerde bekrompenheid waarmee ze uit Turkije, meestal Anatolië, zijn gekomen. En daar is dus al anderhalf à twee generaties niets aan veranderd.
En oh ja, nog even over de waarheidsgetrouwheid van dit soort mensen:

Sahin heeft geen aangifte gedaan tegen wijkbewoners. 'Wat moet ik in mijn eentje tegen al die anderen die elkaar steunen met hun getuigenissen.' De groep deed wel aangifte tegen hem.

Aartsleugenaars, zodra dit soort belangen in het spel komen. En als je het eenmaal doet, dan is dat heel moeilijk stoppen. Vandaar ook het al eerdere gesignaleerde ingekankerde wnatrowuen: behalve de islam en de Turkse nationaliteit is niets heilig of van waarde.

De conclusie was hier al getrokken aan de hand van losse berichten, maar de correspondent in Turkije vat het nog even samen (de Volkskrant, 23-08-2013, van correspondent Arjen van der Ziel):

Critici regering en oppositiepartij ontdekken afluisterapparatuur

Turken wantrouwen elkaar diep

Tussentitel: Turkse politiek lijkt redelijk getrouwe afspiegeling van de samenleving

Turkse oppositiepolitici en activisten hebben afluisterapparatuur gevonden in hun kantoren. De ontdekking illustreert hoe diep Turkse politici elkaar wantrouwen. ...
     De Istanbulese burgemeester Kadir Topbas kwam onlangs met een opmerkelijke mededeling. Topbas zei dat de inlichtingendienst van tevoren wist dat de grote antiregeringsprotesten van eerder deze zomer eraan zaten te komen. 'Ik wil niet te veel zeggen, maar we hebben bewijzen', aldus de burgemeester. 'We hebben opnamen van vergaderingen in februari waarin werd besproken hoe bewegingen te starten en wat te doen in Istanbul en Turkije.'
    Critici van de Turkse regering gingen direct hun kantoren in op zoek naar afluisterapparatuur. De belangrijkste oppositiepartij, de CHP, ontdekte een verborgen microfoontje onder een stoel in een vergaderzaaltje waar 'een belangrijke ontmoeting' had plaatsgevonden. En een architectenorganisatie, die een voorname rol speelde bij de protesten, vond eveneens een apparaatje....
    Zelfs bínnen de regering vergiftigt argwaan de verhoudingen. Zo kwam premier Erdogan vorig jaar met de onthulling dat in zijn flat in Ankara afluisterapparatuur was gevonden. 'Veiligheidseenheden vonden de apparaten, die waren geplaatst in mijn kantoor aan huis.' Het gonsde meteen van de geruchten dat de geheime microontjes waren geplaatst door aanhangers van de machtige moslimgeestelijke Fethullah Gülen.    ...
    Helaas voor de Turken lijkt hun politiek hiermee een redelijk getrouwe afspiegeling van hun samenleving. Toen Britse en Duitse wetenschappers enige tijd geleden een vergelijkend onderzoek publiceerden naar het onderlinge vertrouwen van inwoners van 51 landen, kwam Turkije als het op één na beroerdste land uit de bus. Zowel burgers als politici wantrouwen elkaar diep. ...

Wat weer samenhangt met andere eigenschappen:

'Ze houden allemaal van samenzweringstheorieën en zien politiek als winner takes all', meende de gezaghebbende Turkse blogger en columnist Mustafa Akyol onlangs. ...

Zie ook het neoliberalisme.

'Ze zien het vormen van consensus als zwakte en het leveren van zelfkritiek als verraad.'

Nog meer neoliberale trekken. Met de neoliberale gevolgen:

De gevolgen van alle achterdocht zijn groot. Er lijkt een verband te zijn tussen de mate van onderling vertrouwen in een samenleving en de kwaliteit van de rechtsstaat en democratie. Voorbeeldige democratieën als Noorwegen, Zweden en Finland komen in hetzelfde vergelijkend onderzoek naar voren komen als landen met het hoogste onderlinge vertrouwen. Volgens Akyol is de argwaan in Turkije een van de belangrijkste obstakels voor de verbetering van de democratie.

En in Europa is het neoliberalisme een van de belangrijkste ondermijningen van de democratie.

Wat betreft de Turken nog niet aan de orde geweest: de positie van de vrouwen (de Volkskrant, 23-04-2014, van correspondent Arjen van der Ziel):

Reportage | De vrouw in Turkije

De cultureel bepaalde huisvrouw

...     De Turkse economie is de afgelopen jaren stevig gegroeid en het land is snel rijker geworden, maar nog altijd neemt slechts 25 tot 30 procent van de vrouwen deel aan het arbeidsproces. Ter vergelijking: in Nederland is dat bijna 80 procent.
    Dat zo weinig Turkse vrouwen werken, is deels een gevolg van een gebrek aan parttimebanen en kinderopvang. Maar culturele factoren spelen ook een grote rol. Veel mannen hier beschouwen hun echtgenotes nog altijd min of meer als hun persoonlijke eigendom. Ze houden de vrouwen het liefst thuis, uit vrees dat ze buitenshuis verwikkeld zouden raken in oneerzame escapades.
    De meeste Turkse mannen helpen bovendien nauwelijks in de huishouding. Uit recent onderzoek van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) blijkt dat Turkse mannen gemiddeld slechts 21 minuten per dag helpen in huis. In het onderzoek werden 29 landen vergeleken en alleen in India bleken de mannen nog minder te doen. 'Turkse moeders verwennen hun zoons te veel', zegt Evyapan. 'Ze noemen jongens vaak 'mijn kleine generaal' en doen alles voor hen. Dochters krijgen allerlei klusjes en leren om te helpen, maar zoons mogen op hun gat blijven zitten. De jongens worden daardoor verpest.'    ...

Natuurlijk is de rest van het artikel gevuld met politiek-correcte prietpraat over hoeveel beter het gaat worden als de gouden pot aan het eind van de regenboog eenmaal is gevonden.

Een bevestiging van iets dat na het voorgaande volkomen vanzelf spreekt (de Volkskrant, 24-04-2014, van correspondent Arjen van der Ziel):

Erdogan condoleert Armeniërs

... In het Ottomaanse Rijk, de voorganger van het huidige Turkije, woonden veel Armeniërs. Begin 20ste eeuw kwam een deel van hen in opstand tegen de autoriteiten en Armeense rebellen schaarden zich aan de zijde van Russische invasietroepen in de hoop op een eigen staat. De Ottomaanse machthebbers reageerden meedogenloos. Ze gaven opdracht tot de massale deportatie van de Armeense minderheid naar de provincie Syrië, toen onderdeel van het Ottomaanse rijk, en ontketenden een grootscheepse slachtpartij onder de Armeniërs. ...
Er is de laatste jaren in Turkije meer vrijheid gekomen om over de gebeurtenissen van 1915 en 1916 te praten. Maar wie zegt dat het een genocide was, loopt het risico te worden vervolgd. En Turken krijgen op school nog altijd met de paplepel ingegoten dat de Armeniërs verraders zijn die, als ze de kans krijgen, opnieuw zullen proberen Turkije op te delen. ...

Turken zijn haatdragende cultuurimperialisten.

Een paar dingen uit niet-Nederlandse bron (de Volkskrant, 29-11-2014, door Ibrahim Wijbenga, bestuurslid CDA):

Turkse PvdA-parlementariërs schaden moslims

Turkije altijd nummer 1 is een zeer populair filmpje van het Nederlands Marokkaanse duo 'Borrelnootjez' waarin de fictieve personages Faruk Servhet & Bullent Bum Bum het Turkije Journaal presenteren vanuit Nederland. Het devies is altijd: 'Turkije nummer 1'.
Het is een knipoog naar het segment onder veel Nederlandse Turken en waar de Turkse trots helemaal wordt uitgespeeld. Dat de scheidslijn tussen comedy en de realiteit af en toe flinterdun is, bewijzen de afgelopen twee weken in de Nederlands-Turkse betrekkingen. ...

Ten eerste dat die parlementariërs die men politiek-correct aanduidt als "Nederlanders van Turkse komaf" doodgewoon Turken zijn - zoals ook bevestigt door de Turkse regering die zich met de zaak bemoeit:

Tot overmaat van ramp werd in de nasleep van de uitzetting ook nog bekend dat deze PvdA-volksvertegenwoordigers - gewenst of ongewenst - bijval kregen vanuit de Turkse ambassade en in het verlengde daarvan de machthebbers in Turkije.

En ten tweede dat Turken onverbeterlijke en rabiate nationalisten zijn. Die niets anders zijn dan Turken, waar ze ook wonen en hoeveel generaties lang ook.
Maar beide zaken kunnen alleen gezegd worden, omdat het uit niet-Nederlandse mond komt. Nederlanders mogen zulke dingen niet zeggen.

Marokkanen hebben de naam vanwege de rumoerigheid van hun criminaliteit - Turken zijn nauwelijks een haar beter (de Volkskrant, 28-03-2015, door Jan Tromp):

Hoe onder- en bovenwereld versmelten

Intimidatie door criminelen: heel weinig burgemeesters durven erover te praten. Enkelen doen het toch, omdat ze de ondermijning van de rechtsstaat een halt willen toeroepen.

Jan Boelhouwer, burgemeester van Gilze en Rijen: 'Ik denk dat de ondermijning ver reikt. We hebben hier mensen in het dorp die rondrijden in vreselijk dikke auto's, arm vorstelijk buiten het raam. Ze willen maar één ding laten zien: wij zijn hier de baas, wij hebben het hier voor het zeggen.
    'Ik heb een Turkse meneer sluiting van een van zijn panden aangezegd. Als hij hier op het gemeentehuis komt, doet hij alleen maar zo (de burgemeester buigt zich nu diep voorover en kijkt de verslaggever strak aan). Hij zegt niks, maar zijn ogen zeggen: je durft het toch niet.'    ...
    Hij heeft veel te stellen, zegt hij, met het Turkse deel van zijn bevolking. In Rijen wonen 2.400 Turken. Boelhouwer: 'En ze weten allemaal, van één tot 2.400 hoe ze aan hun geld komen. Legaal of illegaal. Dat weten ze alle 2.400 van elkaar.'

Er wordt gezegd dat er een perfecte zwijgcultuur bestaat.
'Juist, dat is het punt. Perfecte zwijgcultuur. En ze zijn allemaal aan elkaar verplicht. Er zijn verkiezingen geweest waarbij iemand met een Turkse achtergrond voor anderhalve zetel voorkeursstemmen kreeg. Men stemt collectief op die ene. Dat werkt verplichtend. Dat kan niet anders.'

Komt zo de onderwereld de bovenwereld binnen?
'We hadden hier een Turkse wethouder, ze viel na de verkiezingen van 2010 buiten de boot. In 2013 probeerde ze voor haar partij, de PvdA, lijsttrekker te worden. Tot zover niks aan de hand. Maar op de vergadering waarop de lijst moest worden samengesteld, bracht ze een aantal Turkse mannen mee die zich zojuist hadden aangemeld als lid van de Partij van de Arbeid. Ook nog tot daaraantoe, maar er zaten een paar bekende drugscriminelen uit het dorp bij.
    'Ik heb na die vergadering direct naar het partijbureau in Amsterdam gebeld en gezegd: vrienden, dit gaat wat mij betreft niet door. Deze mensen moeten direct van de ledenlijst af. Want zo koopt de onderwereld toegang tot de bovenwereld, via iemand die lijsttrekker wordt gemaakt en misschien straks opnieuw wethouder is. Zoiets gaat niet zonder beloning, mag je aannemen. Daar zal ik mij ten koste van alles tegen verzetten.'    ...

Gevolgd door de habituele en obligate ontkenningen (Telegraaf.nl, 30-03-2015, door Jan Tromp):

Turken boos op burgemeester Gilze-Rijen

Burgemeester Jan Boelhouwer van Gilze-Rijen heeft zich de woede op de hals gehaald van het Inspraakorgaan Turken in Nederland (IOT). De organisatie eist dat de burgemeester afstand neemt van zijn uitspraken over Turken en criminaliteit, die zaterdag in de Volkskrant werden gepubliceerd. In een brief aan de burgemeester dreigt het IOT dreigt naar de rechter te stappen als Boelhouwer dat niet doet.
„In het interview stelt de burgemeester dat alle Turkse inwoners van zijn gemeente op de hoogte zijn van illegale praktijken en daarover zwijgen”, aldus het IOT, dat vindt dat de burgemeester „een onheus beeld” schetst van de Turkse gemeenschap in Gilze-Rijen. Het IOT wil dat Boelhouwer een verklaring in de landelijke media publiceert, „waarin wordt rechtgezet dat alle Turken betrokken zijn bij of wetenschap hebben van criminele praktijken en daarover zwijgen”. ...

Die dus habituele en obligate leugenaars zijn (Volkskrant.nl, 01-05-2015, door Dirk-Jacob Nieuwboer):

Turkse Tilburgers starten actie: stop met hennepzolders

Onder Tilburgse Turken is een burgerinitiatief ontstaan tegen de vanzelfsprekendheid van wietproductie onder Turken. ...

Het oogmerk is dat vijfduizend mensen, overwegend Turkse Tilburgers, zich aansluiten bij het initiatief. ...
    Initiatiefneemster Hülya Cigdem: 'De bedoeling is dat men zich verbindt, zich uitspreekt en niet langer wegkijkt. We moeten niet accepteren dat er een staat binnen de staat ontstaat. Zeg tegen je buren: genoeg is genoeg, stop met crimineel vergaard geld.'
    Er wonen ongeveer 8000 Turken in Tilburg. De hennepproductie in de stad is voor een groot deel in Turkse handen. ... De jaarlijkse omzet ligt naar schatting op 800 miljoen euro. Het is een bedrag dat de totale begroting van de stad ruimschoots overstijgt.
    Onder Turken in Tilburg is het aanhouden van een hennepzolder een vanzelfsprekendheid geworden. De risico's zijn beperkt. Doorgaans weet men in familiekring of in de buurt wie zich bezighouden met de wietteelt. Hülya Cigdem: 'Maar de code is: mondje dicht.' ... Hülya Cigdem en haar man weigerden mee te doen. 'We zijn voor gek verklaard', zegt ze.

Helder. Nog meer ondersteuning voor het algemene remigratiebeleid.
Uit het bijbehorende krantenartikel nog meer informatie (de Volkskrant, 02-05-2015, door Jan Tromp):

Code mondje dicht

Iedereen kent wel een Turk in de familie of de straat die iets met drugs doet, zegt schrijfster Hülya Cigdem. 'Zeg tegen je buren: genoeg is genoeg, stop met crimineel geld.'

...    Hülya Cigdem ...
    Uit haar roman De val van Mehmet: Fred was gepromoveerd tot hoofdagent, dat was voor Muhammed het bewijs dat hij werd overgeslagen. [...] Muhammed leed aan het calimerocomplex, maar ook aan zelfoverschatting. Paradoxaal genoeg grepen beide kwalen in elkaar.
    'Ja, die zelfoverschatting', zegt ze berustend. Ze heeft een breed gezicht dat kan stralen en een volgend moment volmaakt gesloten is. 'Die zelfoverschatting komt van onze voorouders, denk ik, van de Ottomanen. Die voelden zichzelf de heersers van de wereld. Drie continenten, zes eeuwen lang. En dan word je gereduceerd tot Turkije. Dat is niet goed voor je zelfbeeld. '

Dat laatste is weinig van te merken De heren voelen zich nog steeds de heersers van de wereld. Zo blijkt uit hun gedrag. In thuisland en erbuiten.

Een beschuldiging die meestal aan deze groep voorbij gaat is die van racisme - volkomen ten onrechte (de Volkskrant, 14-09-2015, van verslaggeefster Wil Thijssen):

Koerden in heel Europa belaagd

Koerdische gemeenschappen liggen onder vuur sinds de spanningen tussen de Turkse regering en de PKK oplopen. Het verenigingsgebouw van de Koerdische Gemeenschap Amsterdam (KGA) was afgelopen weekend mikpunt van bedreiging en vernieling. ...
    De politie in Amsterdam heeft het toezicht op het KGA-verenigingsgebouw in Amsterdam 'zowel zichtbaar als onzichtbaar' verscherpt. In het gebouw zijn ruiten ingegooid, spullen vernield en bedreigende leuzen aangebracht. Het bestuur van het Koerdische centrum heeft de afgelopen weken herhaaldelijk bij politie en gemeente melding gemaakt van bedreiging door Turkse nationalistische jongeren, die onder meer: 'Dood aan de Koerden!' scandeerden.    ...
    Sinds het vredesproces tussen de Turkse regering en de Koerden eind juli werd beëindigd, zijn Koerdische gemeenschappen in heel Europa mikpunt van geweld. In verschillende steden werd bij Koerdische verenigingscentra brand gesticht. In Turkse steden werden meer dan 150 kantoren van de Koerdische oppositiepartij HDP deels vernield of in brand gestoken.
    In Bern vielen 22 gewonden bij ongeregeldheden rond een Turkse betoging tegen de PKK en een Koerdische tegendemonstratie. De bestuurder van de auto die, volgens de politie opzettelijk, op een groep Koerden inreed, raakte ook zelf gewond. Hij is aangehouden en wordt in het ziekenhuis behandeld. Een politiewoordvoerder noemt het 'een wonder' dat bij de aanrijding geen doden zijn gevallen.

De Turk Zihni Özdil is één van de eersten die de campagne "Nederlanders zijn institutionele racisten" is gestart. Zonder enig steekhoudend bewijs te kunnen overleggen. Pas dit soort normering toe, en Turken zijn geweldsgevaarlijke racisten van de meest extremistische en genetisch ingekankerde soort.

Een nog wat openhartiger figuur (de Volkskrant, 21-10-2015, door Rik Kuiper):

Profiel | Ahmet Akgündüz, rector van de Islamitische Universiteit Rotterdam

Rector die Koerden honden noemt

In een tweet beschimpte hij Koerden. Dat klonk extra hard toen een terrorist een dag later een bloedbad onder jonge betogers voor vrede aanrichtte. Redt Akgündüz zich hieruit?'

De tweet die Ahmet Akgündüz verstuurde was poëtisch geformuleerd, maar voor kenners was volstrekt duidelijk wat hij bedoelde. 'Ik bid voor de helden die de honden uitroeien die greppels graven', schreef de rector van de Islamitische Universiteit Rotterdam op 9 oktober in het Turks op Twitter. De 'helden' hier waren de Turkse soldaten en politiemensen, de 'honden' de jonge Koerden die zich in het zuidoosten van Turkije vanuit loopgraven tegen hen verzetten.
    Het bericht was de opmaat naar een nieuw relletje rondom de omstreden Rotterdamse rector, een relletje dat uitbrak toen het Algemeen Dagblad deze week een bericht over deze 'haattweet' van Akgündüz publiceerde. ...
    De timing van de tweet van Akgündüz was dan ook pikant - achteraf bezien. Een dag later kwamen bij een aanslag tijdens een vredesmars in Ankara circa honderd mensen om het leven. Er deden ook pro-Koerdische groeperingen mee aan de demonstratie. Na de aanslag schreef Akgündüz aan zijn bijna 28 duizend volgers: 'Ik veroordeel alle vormen van terrorisme.' En even later: 'Moslimbroeders en -zusters! Als we de terreur en bloedvergieten willen stoppen, laten we dan de regering steunen op 1 november.'
    Akgündüz, geboren in Turkije, staat sinds 2001 aan het hoofd van de Islamitische Universiteit Rotterdam. ...
    De 60-jarige rector is sinds zijn aanstelling regelmatig goed voor een relletje. Volgens het Algemeen Dagblad schreef Akgündüz - fervent aanhanger van de conservatieve AK-partij van president Recep Tayyip Erdogan - in juni op Facebook dat mensen bij de Turkse verkiezingen vooral niet moesten stemmen op de pro-Koerdische HDP. Een stem op die partij zou een stem op 'homoseksuelen, Armeniërs, terroristen, vijanden van de islam en anti-Turkse media uit Europa en Amerika' zijn.
    Twee jaar eerder publiceerde Akgündüz al een pamflet over de onlusten in Turkije dat jaar. Hij noemde de demonstrerende tegenstanders van Erdogan 'goddelozen', 'moskeevijandige architecten' en 'aanhangers van Assad die moslims doden', aldus NRC Handelsblad. Het pamflet ondertekende hij als rector van de Islamitische Universiteit Rotterdam.
    Ook meent de soennitische rector dat met andersgelovigen zoals alevieten geen dialoog mogelijk is. 'Wat zij slachten, kan men niet eten', schreef hij een paar jaar geleden.    ...
    Hij is een aanhanger van Said Nursi, een islamgeleerde uit de eerste helft van de twintigste eeuw, die vond dat moslims moesten streven naar een maatschappij met moderne wetenschappelijke kennis en traditionele islamitische waarden. Dat combineert hij met een sterk Turks-nationalistisch gedachtengoed.    ...

Wat is dus het verschil tussen deze Turk en de rest (grosso modo): het feit dat hij het allemaal openlijk zegt.

Eindelijk openheid over het uiteindelijke doel (de Volkskrant, 10-03-2016, door Betsy Udink):

Erdogan heeft Gülen verbrijzeld

Erdogan heeft zijn vroegere maatje Fethullah Gülen definitief van het politieke toneel verwijderd.

Het regime van president Erdogan heeft Zaman, 'de Tijd', een van de grootste Turkse kranten, in een juridische coup verbrijzeld. ... Het is ook een van de laatste fases van de strijd om de macht tussen twee islamitische groeperingen in Turkije. ...
    Zaman behoorde tot het wereldwijde netwerk van bedrijven, onderwijsinstellingen en banken van de islamitische broederschap van Fethullah Gülen. Ook in Nederland is de beweging actief. Zelf verblijft Gülen met zijn entourage in de VS, waarheen hij in de jaren negentig vluchtte. Zijn doel is altijd geweest om de Turkse staat van binnenuit te her-islamiseren. Daartoe is hij decennia geleden begonnen met het oprichten van scholen waar goed onderwijs werd gegeven. Gülen moedigde zijn volgelingen aan geen geld te steken in nieuwe moskeeën maar in nieuwe scholen en studentenflats. Jongens en meisjes woonden er gratis. Daar werden ze geschoold in de beginselen van de broederschap en werd hun een islamitische gedachtengang bijgebracht.
    Gülenisten waren lange tijd als riet dat met de wind meewaait. Gülen sprak zich nooit uit tegen het toen nog geldende verbod op het dragen van hoofddoeken op school of in andere overheidsinstellingen. Belangrijker dan ideologische strijd vond hij de scholing van 'Gouden Generaties'. Gülenisten toonden zich goede ambtenaren en werkten zich op in het onderwijs en bij justitie en politie, met name in de inlichtingendiensten, tot ze daar in de hoogste functies zaten.
    Erdogan en zijn AKP behoren tot een andere islamitische broederschap. Zijn ideaal van een groots, islamitisch Turkije, een wereldmacht, verschilt nauwelijks van het Turkse ideaal van Gülen. Maar beiden willen alleenheerser zijn en alle macht concentreren in de handen van hun volgelingen. ...

Twee groepen met hetzelfde doel: onderwerping - "slam". Van de anders- en niet-gelovigen. Turken zijn levensgevaarlijk. Nieuwe Ottomanen die het voorzien hebben op "Armeniërs".

Inmiddels is heel Nederland duidelijk dat alle Turken Turken zijn, waar ook ter wereld. Ze hebben het keihard in de NOS-microfoon staan brullen op de Rotterdamse Erasmusbrug. Toch is het nog zelden, of nooit, zo expliciet te horen als hier (de Volkskrant, 01-05-2018, column door Erdal Balci):

Blauw is niet de mooiste kleur voor Olcay

Ze staat op posters en lacht vanaf het papier de wereld toe. Ik weet dat als ik mijn hand op haar schouder zou leggen, tranen van het papier zouden rollen. Het slagveld dat al vijftig jaar op strijders wachtte, heeft zij betreden. En ze is gevallen. Olcay Gulsen, de vrouw die in dezelfde dagen haar boek over succesvol ondernemen en de documenten van haar faillissement signeerde ...

Gevolgd door een verhaal over klassnestrijd en een analogie met een film, maar waar het om gaat, gaat niet over Olcay:

... Als kind van migranten uit Turkije, geboren in een achterstandswijk in Waalwijk, wilde ze niet een enkele trede beklimmen, maar een sprong wagen naar de afgezonderde sociale klasse aan de top van de maatschappij.
Haar 'soortgenoten' gingen haar niet voor in deze droom. Die weigeren al een halve eeuw onderdeel te worden van de cultuur van hun nieuwe land, achten zich succesvol als ze genoeg geld hebben gespaard voor huizen en villa's in het moederland, voeren voornamelijk een gevecht voor het behoud van de plattelandslevensstijl van de landen van herkomst, zijn betoverd door hun eigen geloof en cultuur en zijn daarom niet in staat om ambities te ontwikkelen die bij de moderniteit van Europa passen. ...

Nou, treffender is het tot nu toe niet verwoord.
Maar Balci mag dat, want Balci is geen blanke. En Balci doet het want Balci is geen Turk. Balci is een Koerd.

En nog iets dat overal ter wereld geldt voor alle Turken, en aanverwante volkeren (elsevier.nl, 15-06-2018, door Linda Otter

Villabezitters – met behoud van bijstand

Turkse Nederlanders pronken in Turkije met mooie huizen en auto’s, ook als ze een uitkering hebben. ...

Turken zijn koplopers als het gaat om fraude met de bijstand, blijkt uit onderzoek van gemeenten. Ze bezitten huizen en landerijen in Turkije, maar houden hun onroerend goed verborgen voor de sociale instanties. ...
In een café aan het kanaal zit een groepje jongeren rond een tafel. Ze leggen uit dat Turkse Europeanen in Turkije geen best imago hebben. ‘Je kunt meteen zien wie uit Europa komt,’ zegt Oguz Kara (28), die er met zijn baard en bril uitziet als een hipster. ‘Meisjes met grote hoofddoeken en veel make-up. Die jongens lijken altijd te schreeuwen. Hun Turks is vaak erg slecht.’ ...
Dat in Nederland geboren Turken relatief vaak hun opleiding niet afmaken en een taalachterstand hebben, terwijl er veel mogelijkheden zijn om hun kennis bij te spijkeren, vinden de jongeren onbegrijpelijk. ...

Het zijn asociale en anti-sociale oplichters, met een gebrekkige neiging tot leren. Intellectuele inspanning. Zoals hoort bij het onderhouden van de islam

.

Nog een stukje Balci:

De mooiste foto van de mislukte integratie in Nederland

Tussentitel: Ze waren gefocust op het land van herkomst en het povere leven hier was de zure appel waar ze doorheen beten

Ik keek naar de oude man met het gezicht als de verf van zijn Volkswagenbusje bij het schroot. De zachte regen drupte op zijn groengele muts. In zijn ogen nog steeds de treurnis om de zaken die niet helemaal naar wens waren gelopen. Na een kort gesprek zei hij dat ik de groeten moest doen aan mijn vader en liep door. Het licht van de straatlamp bescheen zijn iele lijf en hij werd de mooiste foto van de mislukte integratie van de minderheden in dit land. ...
    In de straat waar ik de oude man tegenkwam, bestelde ik een kopje koffie. Ik dacht aan dat Volkswagenbusje van hem, waarmee hij vroeger ieder jaar met het hele gezin naar het uiterste oosten van Turkije reed. Sjofel was hun kleding, de motor van de Volkswagen beter verzorgd dan de timide kinderen, de bagageruimte volgepakt met spullen voor de familie ...
    In september waren ze terug. Ze kwamen bij ons op de koffie en hij begon dan op zachte toon te vertellen: 'Na twee jaar durfde ik aan mijn broertje te vragen wanneer hij eens de huur ging betalen. Jullie zullen het nooit geloven, maar hij pakte mijn hoofd, zette hem klem onder zijn arm en mepte met zijn andere hand mijn gezicht. Ik had hem ook wel geslagen als ik de kans had gekregen, maar weet je, alle andere broers van mij stonden aan zijn kant. Hij woont nog steeds in mijn huis. Tsja, wat kan ik er aan doen... Ik kan mijn eigen broer toch niet op straat zetten... Wat zouden de mensen dan denken over mij?'
    Een harde werker en een begenadigde spaarder was hij. Zijn huis zo sober ingericht als de kamers van monniken, zijn bedeesde vrouw altijd in vergeelde kleren, geen cent voor het onderwijs van de kinderen. Bij schoolreisjes bleef het kroost gewoon thuis; de zonen omdat het geld kostte, de meisjes sowieso vanwege het strenge geloof.
    Voor de bouw van moskeeën overal in Europa kwamen ze bij hem en bij alle anderen aankloppen. Dan werd wel diep in de buidel getast, want wat zouden de mensen anders over hen zeggen? Om de vijf jaar kwamen zakenmannen uit Turkije met de blijde boodschap dat ze weer eens een bedrijf hadden opgericht dat enkel de islamitische wijze van zakendoen hanteerde. Dus geen rente-uitkering, maar gezamenlijk delen in de winst. Alle Turken gaven al hun spaargeld. Hij dus ook. Die bedrijven gingen altijd failliet, het wachten was op bedrijven met nieuwe namen, maar wel hetzelfde verhaal.
    Altijd stond de Turkse televisie aan: volop propaganda voor de Turkse staat en veel reclame voor nieuwe zakelijke investeringen, speciaal voor de landgenoten in den vreemde. Net als alle anderen was ook de man die ik in een straatje ben tegengekomen snel overtuigd. Iedereen kocht toch huizen in de streken waar ze vandaan kwamen...? Al het geld, werkelijk al het geld werd gestopt in de aanschaf van woningen in de van oudsher economisch wankele landen. Met een miljoen mensen waren ze gefocust op die landen van herkomst en het povere leven hier was de zure appel waar ze doorheen beten.
    De bejaarde man die ik in Utrecht tegenkwam, draaide zich even om en liep dan weer verder. In het donker kon ik zijn treurige ogen niet meer zien. Maar de vijftig jaar oude leugen was ontmanteld in deze zachte regen. Zijn dunne, zwakke benen droegen hem voort naar zijn armoedige leven in Nederland. Zijn hoofd altijd in dat geboorteland, al wat hij verdiend heeft ook, in lucht opgegaan tussen die mooie bergen.

Dankuwel alstublieft ...

Naar Cultuurverschillen

, of site home

Cultuur, Turkije

30 apr.2007