Politieke correctheid en afkomst
|
23 jan.2005; rev.27
jul.2009 |
Het beleid aangaande immigratie en integratie is één van de
belangrijkste politieke punten van het eerste decennium van de jaren
tweeduizend. Daarvóór was het dat natuurlijk ook al, maar mocht er maar op één
manier over die zaken gesproken worden: immigratie was goed, en integratie geen
probleem. En daar waar die problemen steeds duidelijker de kop opstaken, was het
actieve beleid van bestuurlijke elite en bijbehorende media één van stil- en
verzwijgen van deze problemen
 .
Het niet bespreken van bestaande problemen is natuurlijk een
ernstig probleem op zich, hetgeen een onderzoek rechtvaardigt naar de oorzaak van dat niet-bespreken, de politieke-correctheid. Daarvan zijn er natuurlijk meerdere -
te beginnen met de ideologie van de gelijkheid der culturen. Als culturen gelijk
zijn, en er komen problemen die te maken lijken te heven met verschillen in
culturen, is één van de oplossingen als je de ideologie wilt handhaven, om de
problemen te ver- en stilzwijgen. Eén van de instrumenten, het belangrijkste
naar zal blijken, om dit stilzwijgen af te dwingen is om te refereren aan de
gebeurtenissen rond de Tweede Wereldoorlog, en het lot van de Joden daarin.
Een andere oorzaak is het multiculturalisme - het idee dat
vermenging van culturen altijd meerwaarde oplevert
 . Ook daarvoor geldt
hetzelfde argument.
En verwant maar niet hetzelfde als multiculturalisme, is
migratiefundamentalisme: het idee dat alle migratie moet mogen en kunnen.
Daarvan zijn twee stromingen: het pragmatische migratiefundamentalisme, wat je
voornamelijk vindt onder aanhangers van het kosmopolitisme
, en het principiële
migratiefundamentalisme, wat je voornamelijk vindt onder groepen die veel
migreren, waarvan de Joden veruit het belangrijkst zijn. Waar de andere groepen
elders al behandeld zijn, gaat het hier over de laatste.
Er zijn dus twee manieren waarop Joden een rol spelen in de
politieke-correctheid die de oorzaak is van het niet bespreken van de
immigratieproblemen: hun lot in de Tweede Wereldoorlog, en hun
migratiefundamentalisme. Beide gaan we hier met voorbeelden toelichten.
Als eerste een neutraal geformuleerde bevestiging van de
cruciale rol die Tweede Wereldoorlog in het politieke debat en de politieke
correctheid heeft gespeeld en nog steeds speelt (De Volkskrant, 12-06-2004, door Willem de Bruin, redacteur van de
Volkskrant):
Voor meer voorbeelden van het gebruik van de Tweede Wereldoorlog
in de richting van Pim Fortuyn, zie hier
.
Hierin spelen de Joden een passieve rol - maar ze zijn ook zelf
actiefop dit vlak. Het eerste voorbeeld is destijds columniste en huidig
Volkskrant-redacteur Anet Bleich (de Volkskrant, 22-12-2004)
Dit speelde zich af in het
kader van het islamdebat, zoals opgekomen na de moord op Theo van Gogh. In deze
context betekent de term 'politiek correct' het verdedigen van de positie van
allochtonen en asielzoekers, dat wil zeggen: immigranten. Het politiek
correcte standpunt was en is een zo vrij mogelijk immigratiebeleid. Met
behulp van het geval van Van Thijn
stelt Bleich:
jodenvervolging excuseert de steun voor een pro-immigratiebeleid.
Van Thijn zelf is altijd een sterk activist geweest voor
immigranten en de multiculturele samenleving (De Groene Amsterdammer,
08-02-2003):
Van www.hermanvuijsje.nl
, uit
Hypothese, uitgave NWO, juni 1996:
Kortom: het is Ed van Thijn die langdurig in sterke mate het
integratie- en immigratiebeleid van de PvdA heeft bepaald, en dat doet op grond van zijn
ervaring als Joods kind.
Maar er zijn vele voorveelden. Een gesproken column van Micha Wertheim in Spijkers met
koppen (radio Nederland 2, 12h00, rond 25-02-2005), parafraserend:
Weer Anet Bleich (de Volkskrant, 27-04-2005):
Leggende een direct
verband tussen uitgeprocedeerde asielzoekers en Jodenvervolging.
De volgende, Jacques Wallage, houdt er heel extreme
opvattingen op na (NRC Handelsblad, 10/19-01-2004, door Paul Scheffer)
En het waarom (de Volkskrant, 24-07-2009, door Jan Tromp):
Ook onder literatoren van joods afkomst ziet men dezelfde houding (de Volkskrant, 04-12-2008, door Arnon Grunberg):
Ook in meer intellectuele kringen ziet men dit sentiment, bij mode
van (oud-)hoogleraar immigratiezaken Ulli d'Oliveira, een
veelvuldig publicist van pro-immigratiestukken. Bij de eerste citeren we alleen
om de kop, want de uitwerking is nogal uitgesponnen (Trouw, 25-06-2002)
Van de tweede zegt eigenlijk ook de bron al genoeg: een netwerk om
migratie te bevorderen: Europees Migratie Netwerk, Nieuwsbrief van het
Nederlands Nationaal Contact Punt, Nummer 5, Juli 2005:
En hier is dezelfde koppeling (de Volkskrant, 28-04-2007, door Ulli
Jessurun d’Oliveira)
Dit voor zover de voorbeelden met details. Elders was er al een
verzameling gemaakt van politiek-correcte mensen in de media
- een aantal van hen valt ook onder onze huidige doelgroep, en bij een deel
daarvan zijn bronverzamelingen gegeven (in alfabetische volgorde): Frits Barend, Sonja Barend
, Clairy Polak,
Peter van Ingen, Joop van Thijn
(†), Martin van Amerongen (†), Felix Rottenberg, Ischa Meijer (†), en Bert Wagendorp
. De
meeste van hen hebben zich in de loop van de jaren op diverse manieren voor
immigranten en migratie uitgesproken.
Als je alleen al deze personen, en hun posities ziet, is het
duidelijk dat deze groep mensen een aanzienlijke invloed op het beleid in
Nederland uitoefent vooral door hun invloed in de media - en wat meer als je
meerekent dat er nog meer zijn - en tel daarbij op de invloed die ze door
sociaal contact hebben op andere mensen in de media. Waarbij ze dan ook nog eens
uitvoerig misbruik maken van het leed dat hun recente voorvaders is aangedaan,
zoals één van de meer verstandigen uit de groep aangeeft (De Volkskrant, 14-05-2005, door Jaap Hamburger, bestuurslid van de
stichting Een Ander Joods Geluid.):
Dat deze groep ook staat voor een zaak waar zij zelf belang in zien
of daadwerkelijk in hebben is vanuit hun positie begrijpelijk - het zijn hun
kinderen die ook overal ter wereld zitten. Maar die belangen en die positie
hoeven niet noodzakelijkerwijs samen te vallen met die van de Nederlandse
burgers in het algemeen. Een ruimharig migratiebeleid is van belang voor mensen
die altijd gemigreerd hebben, maar niet voor een land dat een sociaal stelsel
heeft en daardoor aantrekkelijk is voor circa 5 miljard van de wereldbevolking.
Hoe aantrekkelijk is de laatste dertig jaar geleken. Op grond
van de verhalen van enkele tienduizenden gastarbeiders zijn een ruime miljoen
kettingimmigranten binnengekomen. Tezamen met nog iets van anderhalf miljoen
anderen hebben ze wijken van de laagbetaalde Nederlanders overspoeld, en daar en
elders voor grote sociale problemen gezorgd. Maar immigranten met
problemen geven migratie en slechte naam. Vandaar dat onze doelgroep zich ook
erg heeft ingespannen om die problemen te ontkenen en te bagatelliseren. We
denken hier bijvoorbeeld aan het boegbeeld van deze stroming: burgemeester Job
Cohen van Amsterdam.
Waar onze doelgroep zulke macht over ons uitoefent, met inzet
van zo'n krachtig wapen als een hele oorlog en een massamoord, voor een zaak die
ons als maatschappij aanzienlijke tot mogelijk grote schade toebrengt, is het
duidelijk dat het noodzakelijk is dat deze doelgroep die macht wordt ontnomen.
Maar hoe dat moet, is voorlopig onduidelijk, want als men deze kwestie ter
sprake brengt, zet de doelgroep onmiddellijk het zwaarst mogelijke wapen in: de
beschuldiging van antisemitisme, dat wil zeggen: de associatie met massamoord.
Daarmee lijkt één ding wel duidelijk: een eerlijke discussie
over immigratie, en ook integratie, is slechts mogelijk als dat ultieme
discussiewapen: de beschuldiging van antisemitisme, wordt uitgeschakeld. De
beschuldiging van antisemitisme werkt als een soort alles-beschermend
krachtscherm, bekend uit de sciencefiction, van waarachter de partij die het
heeft vrijelijk kan schieten op de tegenstander. Een andere toepassing van dit
wapen is de manier waarop het gelukt is om gedurende decennia kritiek op de
staat Israël uit de media te weren (de Volkskrant, 16-05-2008, necrologie
door Peter Giesen)
Het is voor een gezonde samenleving dringend
noodzakelijk dat dit alles-beschermende krachtscherm wordt uitgeschakeld,
hetgeen bijvoorbeeld kan door de vrije-meningsuiting het prerogatief te geven
boven bescherming tegen belediging en eventuele speciale vermelding van
antisemitisme uit de wet te halen - of door de onterechte beschuldiging van
antisemitisme (jegens degenen die gedrag of mening in plaats van
afkomst bekritiseren) ook strafbaar te stellen. Hetgeen natuurlijk
onverlet laat dat daden van agressie jegens anderen, ook onze doelgroep, ten
strengste vervolgd moeten worden.
Het bestaan van het alles-beschermende krachtscherm van de
beschuldiging van antisemitisme, is een ernstige vervorming van het normale
krachtenveld in de maatschappij, van de soort die in het verleden al tot grote
schade heeft geleid. Ook voor degenen die het nu hanteren. Want het is een vorm
van racisme geworden
.
Naar PC club
 , Politiek lijst
 ,
Politiek & Media overzicht
, of site home
.
|