Bronnen bij Multiculturalisme, cultuurverraad: Anet Bleich

8 jan.2013

Een van de vele groepen en soorten mensen waaruit het "netwerk" van het cultuurverraad bestaat is dat van "de stille krachten op de achtergrond". Daarvan is Anet Bleich een uitstekend voorbeeld. Ze schreef een aantal jaren columns voor de Volkskrant, en ergens rond 2008 werd ze redacteur en beperkte ze zich tot boekrecensies. Toch was en is haar invloed op de achtergrond aanzienlijk, gezien de manier waarop er over haar gepraat wordt.
   De richting waarin die invloed gaat kan afgeleid worden uit het feit dat ze behoort tot de kringen van Ed van Thijn, Jacques Wallage, Job Cohen en vele andere rabiate multiculturalisten. De manier waarop dat gaat verschilt van die van de genoemde en andere mannen op dezelfde wijze als de manier waarop de vrouwen een moord plegen ten opzichte van mannen: de laatste slaan en schieten, de "oorverdovende" methodes, terwijl vrouwen grijpen naar stille zaken als vergif.
    Net als voor de al genoemden zijn haar openlijke doeleinden duidelijk: ze streeft naar de multiculturele maatschappij. Dat wil zeggen: de maatschappij waarin immigranten hun identiteit, woonwagen, moskee, enzovoort, mogen behouden, en Nederlanders hun identiteit, dorpje, kerk, enzovoort, moeten opgeven: op het plein van het dorp moet een moskee komen. Daaraan geven ze vaak mooie namen, zoals internationalisme, kosmopolitisme, en Europeanisme, die staan voor nog veel mooiere begrippen: "Vrede op Aarde en iedereen rijk".
    Het probleem is dat het steeds moeilijker wordt om de komst van woonwagens en immigranten en moskeen te propageren met mooie begrippen, omdat het door verloop van tijd en cumulatie van "incidenten" steeds duidelijker wordt dat de woonwagens diepe voren trekken in straten van het dorp en woonwagenbewoners en immigranten voortdurend bezig zijn was van de waslijn te halen onder het motto: "Het hangt buiten en is dus van iedereen".
    Daarop zijn Ed van Thijn, Jacques Wallage, Job Cohen en Anet Bleich begonnen met een andere tactiek, namelijk het bestrijden van degenen die voren in de straat en de verdwenen was constateren, en, nog veel meer, het bestrijden van iedereen die zich openlijk tegen de komst van woonwagens en immigranten en moskeen keert. Ben je tegen de komst van de moskee, dan ben je "bekrompen", "provinciaals", "achter de dijken", "xenofoob", "discriminerend" en "racist". Ed van Thijn, Jacques Wallage, Job Cohen en Anet Bleich zijn niet "bekrompen", "provinciaals", "achter de dijken", "xenofoob", "discriminerend" en "racist". Zij hangen de cultuur van het internationalisme, kosmopolitisme, Europeanisme, migratiefundamentalisme en nomadisme aan. De cultuur van de bewoners van woonwagens.
     Overigens staan Ed van Thijn, Jacques Wallage, Job Cohen en Anet Bleich niet alleen in hun strijd. Ze hebben steun gekregen van de notabelen van het dorp, die wel plezier hebben in de muziek van de woonwagenbewoners, en de immigranten een paar grijpstuivers geven om hun huis schoon te maken.
    Voor dit goede doel strijdt dus Anet Bleich. Het begint met een verhaal over Ed van Thijn, dat dient ter onderbouwing van diens langdurige campagne voor immigranten:

Uit: De Volkskrant, 15-12-2000, door Anet Bleich. Gepubliceerd op 15 september 2000 00:00, bijgewerkt op 20 januari 2009 12:57

Een intense zoektocht naar identiteit

Mooi en ontroerend is Het verhaal van Ed van Thijn. Dat de vroegere PvdA-prominent ...
    De kracht van Het verhaal, dat teruggaat naar Ed van Thijns kindertijd en jonge jaren, zit niet in de politieke onthullingen. Die staan er maar weinig in. Het verhaal is zuiver autobiografisch; het bestaat uit fragmenten ('flarden van herinneringen', zegt de auteur) die licht werpen op de wording van de persoon Ed van Thijn. ...
    Het boek is een adembenemend intense zoektocht naar identiteit van iemand die het, om het heel eufemistisch uit te drukken, niet altijd heeft meegezeten. Aan het begin van zijn verhaal schetst Ed van Thijn beknopt zijn belevenissen als joods jongetje in het door de nazi's bezette Nederland. Drie raz zia's in 1943; de tweede bracht de nog geen 9 jaar oude Eddy met zijn moeder naar het doorgangskamp Westerbork ...
    ... Toch keren die oorlogservaringen telkens weer terug, als bagage die niet kan worden weggezet. ...
    ... Het is het verslag van een existentiële worsteling, waardevol, ook (of juist) voor tijdgenoten die geen traumatische herinneringen hebben aan de Tweede Wereldoorlog. Als kind te worden opgejaagd door autoriteiten die het op je leven hebben gemunt is een dermate extreme ervaring dat het in Nederland anno 2000 nog maar moeilijk voorstelbaar is. Ed van Thijn maakt in zijn indringende verhaal die ervaring navoelbaar.

Red.: Een voorbeeld van de meningen die Van Thijn met zijn ervaringen heeft gekregen en daarmee wil onderbouwen:

Uit: nederlandbekendkleur.nl, 16-05-2011.

Kristallnacht herdenking 1938 - 2008, 9 november 2008

Sinds 1992 organiseert de stichting Nederland Bekent Kleur de Kristallnacht-herdenking in Amsterdam. ...
    Bekijk ook de toespraken van Ed van Thijn (oud-minister van Binnenlandse Zaken) en Mohamed Rabbae (oud-Kamerlid) ...

De Kristallnacht
Op 9 november 2008 is het precies 70 jaar geleden dat de Kristallnacht plaatsvond in Nazi-Duitsland. De Kristallnacht was een georganiseerde gewelddadige aanval tegen Duitse joden in de nacht van 9 november 1938. Op massale schaal werden synagogen in brand gestoken, winkels en bedrijven verwoest, huizen, scholen en begraafplaatsen beklad, en bijna honderd Joden vermoord. De door de Nazi’s bedachte term Kristallnacht verwijst naar het vele glaswerk dat werd vernield. ...

Kristallnacht "in het licht van vandaag"
Centraal in de herdenking staat de link tussen verleden en heden. Met als belangrijke les om niet weg te kijken, maar stelling te nemen. Het belang hiervan is sinds 11 september 2001 en met de opkomst van nieuwe rechtspopulistische partijen in de Tweede Kamer nog groter geworden. Helaas juist in ons land: Nederland is gedegradeerd van ambassadeur van tolerantie, tot land van intolerantie. Volgens Amnesty International en de Monitor Racisme is er een duidelijke toename van verbaal en fysiek geweld tegen ‘migranten’.
    De Raad van Europa waarschuwt dat Nederland aan de top staat in Europa wat betreft de groeiende islamofobie, ook de stelselmatige bagatellisering hiervan baart de rapporteurs grote zorgen. Ook komen nog steeds mensen naar Nederland die vluchten voor oorlog, armoede en geweld, maar uit internationaal onderzoek blijkt dat Nederland een zeer restrictief vluchtelingenbeleid heeft en de behandeling van vluchtelingen steeds vaker in strijd met de mensenrechten is.    ...

Red.:   Oftewel: vanwege wat de joden is overkomen, mogen we geen enkel vluchteling, asielzoeker of immigrant weigeren.
    En wie tegen dat onbeperkt toelaten is, waarschuwt Van Thijn, en zijn groep, tegen:

Uit: Nu.nl, 16-05-2011.

Ed van Thijn waarschuwt voor gewenningsfactor PVV

Oud-politicus Ed van Thijn is bezorgd over het gemak waarmee Nederland aan de uitspraken en standpunten van de PVV en Wilders gewend is geraakt.

“Discrimineren lijkt salonfähig geworden”, zegt het PvdA-lid in een interview met NU.nl.
    “Men vindt dat Wilders' toon gematigd is sinds hij de VVD-CDA coalitie gedoogt, maar dat is niet juist", stelt Van Thijn. "Hij zegt nog steeds dezelfde dingen als voorheen maar er is sprake van een gewenningsfactor.”
    Daarbij wijst Van Thijn voornamelijk naar de toespraken die Wilders in het New York, Duitsland en Israel hield. “Die waren zeer beledigend voor alle moslims in de wereld.”    ...

Red.:   Maar dat zou Van Thijn geen zier interesseren, als er geen moslims waren in Nederland. Die zijn immigranten, en moeten dus beschermd worden. Tegen de beledigingen van Wilders. Stel je voor ... Die moslims die zichzelf bijna net zo superieur vinden als joden ("uitverkoren volk"). Die zijn natuurlijk absoluut niet bestand tegen beledigingen ...
    Een mooi voorbeeld van het in de introductie genoemde gifmengen:

Uit: De Volkskrant, 04-01-2006, column door Anet Bleich

Met je tijd meegaan

'Dit is nou toch werkelijk de zwartste reactie!' Grote kans dat u geen flauw idee heeft wat deze kreet betekent. Het is namelijk een uitroep van lang geleden; ik heb 'm, denk ik, al in geen twintig jaar meer gehoord of zelf gebruikt. Indertijd, zo rond de jaren zeventig, was het een tamelijk gangbare uitdrukking in de linkse studentenbeweging. Er werd mee aangeduid dat een bepaalde, door spreker niet gedeelde opvatting niet maar zo'n beetje conservatief was, maar hopeloos verouderd en ondraaglijk ouderwets. ...

Red.: Dit is het zuiverste gifmengen: je introduceert een term die op zich al heel veel negatiefs uitstraalt, je doet alsof dat helemaal niet zo is, en vervolgens ga je dat negatieve nog eens uitvoerig herhalen, ten einde het allemaal nog eens te benadrukken. En vervolgens:

Om ter verduidelijking een concreet eigentijds voorbeeld te geven: de jongste pennenvrucht van Trouw-columnist Sylvain Ephimenco zou voor de kwalificatie in aanmerking kunnen komen.

Deel je het dusdanig bereidde gif toe aan iemand die je haat. waarbij je, nog zo'n teken van het gifmengen, een voorwaardelijk term gebruikt 'zou voor de kwalificatie in aanmerking kunnen komen', terwijl het overduidelijk is dat er niets voorwaardelijks is aan je oordeel. Al was het maar omdat je oordeel gegeven wordt ter verdediging van een zeer geliefde vriend:

Daarin valt Ephimenco zijn geliefde haat-object burgemeester Job Cohen ...

Dat het hier om een zeer goede vriend gaat, blijkt uit je bereidheid om voor hem te ligen:

... valt Ephimenco ... burgemeester Job Cohen aan, omdat die zich zorgen maakt over het toenemen van langdurige armoede in Amsterdam.

Cohen heeft zich nog nooit specifiek geïnteresseerd getoond voor al dan niet langdurige armoede. Cohen heeft zich slechts bezorgd getoond over dit:

... valt Ephimenco ... .Strekking van de column is dat geld en 'pamperen' niet helpen tegen armoede en dat de armen en dat zijn volgens Ephimenco migranten en moslims

En hierin is de leugen dat die armoede niet 'volgens Ephimenco' bij moslims en immigranten horen, maar volgens de werkelijkheid. De reactie van Bleich op het betoog van Ephimenco is "de zwartste reactie". De reactie van solidariteit tussen migranten, nomadisten, profiteurs en parasitisten

.
Die solidariteit strekt zich uit tot alles dat zich in Nederland bevindt en een kleurtje heeft:

De Volkskrant, 22-11-2006, column door Anet Bleich

Boerka’s en buitenlui

... Eén recent voorbeeld (...). Het gaat om een Turkse jongeman, die zeven jaar geleden naar Nederland kwam om aan een kunstacademie te studeren; daarvoor kreeg hij een verblijfsvergunning. Na een jaar stapte hij over naar de universiteit om media en cultuur te gaan doen. Dit had volgens de IND niet gemogen, daar was die verblijfsvergunning niet voor bedoeld. Enfin, onze man studeert af, begint met succes een bedrijfje en omdat hij homo is ontplooit hij samen met het COC tal van activiteiten om homoseksualiteit in de Turkse gemeenschap bespreekbaarer te maken.
Een aanwinst voor het land, zou je zo zeggen. Maar wat bij de IND in het vat zit, verzuurt niet. De jongeman werd gearresteerd en opgesloten in het detentiecentrum Schiphol. Hij kwam weliswaar op gezag van de rechter weer vrij, maar is intussen zo afgeknapt dat hij binnenkort naar Turkije denkt te vertrekken. ‘Liever homo in Turkije dan Turk in Nederland’, luidt zijn bevinding. Dit voorval (ontleend aan Het Parool, 20 november) is bij lange na niet het meest dramatische. Het is wel zeer illustratief voor niet alleen de harteloosheid maar ook de domheid en kortzichtigheid van het vreemdelingenbeleid. ...

Red.: Tja... je pakt een sterke lamp. Je gaat op zoek naar een Turk die enigszins verlicht is (allemaal moslims en nationalisten in die cultuur ). Die vindt je. Die blijkt iets heel gewoons overkomen: het zich niet houden aan de regels. Waarop er nog wat gewoners gebeurt: de regels worden op hem toegepast. En vervolgens beschuldig je dus degene die de regels toepassen van Faustiaanse slechtheid:

... is het tegenhouden van een kabinet-Balkenende/Verdonk me een lief ding waard. Denken aan Rita Verdonk deprimeert me. ‘Denke ich an Rita in der Nacht, so bin ich um den Schlaf gebracht’, vrij naar Heinrich Heine.

Want het allerergste wat je kan, als maatschappij, is natuurlijk het ook maar in de geringste mate stoppen van de stroom immigranten die je land ten gronde richten:

‘De luiken dicht’, noemt Felix Rottenberg het verschijnsel dat Nederland zich in zichzelf tracht op te sluiten. Het land is volgens hem op zoek naar verloren zekerheden en keert een buitenwereld, die steeds vaker als eng en onherbergzaam wordt ervaren, de rug toe.

Als plaats waar religieuze en andere oorlogen woeden, met name daar waar ook islam is of geleurde etnieën elkaar raken, is het niets meer dan gezond verstand de buitenwereld met enige argwaan te bekijken. Maar dat is natuurlijk heel fout - wordt nogmaals benadrukt:

... ik zou wel graag willen weten hoe het komt dat iemand die regeringsleider was en weer wil worden zich erop toelegt de tolk te zijn van alles wat kleinburgerlijk, bekrompen en beperkt van horizon is. En het allerergste is: het slaat aan!
Geen experimenten! Die roep is op diverse plaatsen in het politieke landschap hoorbaar. Bij het CDA, dat verzekert dat Nederland na drie kabinetten Balkenende ‘af’ is en dat het er nu om gaat dat goede te behouden en lastposten met zo nodig harde hand te temmen.
Cultureel conservatisme is evengoed prominent aanwezig in de uitingen van de SP, naar het zich laat aanzien een van de grote winnaars. Ik vind Marijnissen best wel een toffe peer, maar het succes van zijn boodschap zit, vrees ik, toch vooral in de subtekst: alles moet zoals het was, alleen dan beter. De afkeer van Europa en dan vooral van de veronderstelde intocht van ‘Poolse loodgieters’ accentueren het naar binnen gerichte karakter van de SP. Hun kandidatenlijst is vrijwel ‘van vreemde smetten vrij’.

De ene zin vol smeerlapperij na de andere. Met ook nog eens de fundamentele reden achter al deze haat belicht:

Het gaat me er niet om het platteland te diskwalificeren, maar

Hier verwoord staat de afkeer van de joodse nomadist van de cultuur van de residenten: het platteland. de afkeer van het volk met de ronde wielen voor het volk met de vierkante wielen (temen verzonnen door Arnon Grunberg).
Uit het voorgaande is duidelijk dat Anet Bleich vindt dat moslims de vrijheid te beweren wat ze vinden, hoe weerzinwekkend ook. Die vrijheid strekt zich niet uit tot iedereen:

Uit: De Volkskrant, 07-11-2009, door Anet Bleich

Mag je over Wilders alles beweren?

Anet Bleich vindt dat je gerust hardop mag zeggen dat wie bewust angst oproept jegens een godsdienstige groep, zichzelf diskwalificeert. ...

Afgelopen maandag was het vijf jaar geleden dat filmmaker en columnist Theo van Gogh werd vermoord. Een afschuwelijke gebeurtenis, die een traumatiserend effect op de samenleving heeft gehad. Vooral omdat het de tweede politieke moord in twee jaar tijd was. En ook omdat menigeens ergste nachtmerrie werkelijkheid was geworden: de moordenaar, Mohammed B., was een radicale, jihadistische moslim.
    De schok die de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh heeft veroorzaakt, davert nog steeds na. Logisch, even logisch als de angst die tal van Nederlanders voelen voor die radicale variant van de islam. Al sinds de aanslagen van 11 september 2001 in New York, maar sterker geworden door de gebeurtenissen in eigen land.
    De angst voor, en afkeer van, moslims die geen andere regels erkennen dan die van hun eigen godsdienst en menen dat geweld geoorloofd is, is volkomen terecht. Op mondiale schaal betreft het een kleine, zij het niet verwaarloosbare stroming, die we zich zien manifesteren in Afghanistan, Pakistan en incidenteel, zoals tijdens de Deense cartoonrellen, ook elders.    ...

Red.:   Twee rabiate leugens: ten eerste is niet alleen de afkeer van moslims die geweld gebruiken geoorloofd en terecht, maar ook de afkeer van moslims die geen andere regels erkennen en géén geweld gebruiken. Want je weet nooit wanneer de moslims die geen andere regels rekenen en geen geweld gebruiken overstappen naar de groep die geen andere regels erkennen en wél geweld gebruiken. Want de potentie om geweld te gebruiken schuilt in iedereen die geen andere regels erkent dan die van de eigen sekte - moslim of niet. Het punt met moslims is dat het zo'n omvangrijke sekte betreft, en er dus ook altijd een ruime voorrad is van degen die wél geweld gebruiken - en dat die voorraad ook weer snel aangevuld kan worden.
    De tweede rabiate leugen is dat dit op mondiale schaal een kleine stroming betreft. er zijn er zo veel van, dat rond de aanwezigheid van moslims in combinatie met andere groepen, geweld de regel is. En dat is het enige criterium: ze zijn gevaarlijke buren.

De overweldigende meerderheid van de uit islamitische landen afkomstige migranten hier te lande combineert haar godsdienst met een heel gewoon burgerlijk bestaan ...

Omdat ze niet in de positie verkeren om macht te kunnen uitoefenen. Maar gegeven die positie, is het verbazingwekkend hoe veel macht ze al hebben. Zo veel macht dat er al zo'n 500 moskeen staan in Nederland, en er al hele wijken door hen bezet zijn

. En mensen vrijelijk de paus kunnen beledigen, maar soortgelijke belediging van moslims leidt tot ontslag en vervolging

De overweldigende meerderheid van de uit islamitische landen afkomstige migranten hier te lande ... is langzaam aan het seculariseren.

Drie jaar later bewezen als een leugen

. Alle reden voor uiterst argwaan. Maar niet voor dit soort lieden:

Hun wordt grof onrecht aangedaan als ze met argwaan, angst of haat worden bejegend, omdat ze hun religie delen met eerder genoemde gewelddadige types.

Ons wordt grof onrecht aangedaan door ons te beschuldigen van het aandoen van onrecht door het constateren van een band waar ze zelf zozeer de nadruk op leggen. Niemand dwingt ze die moskeeën neer te zetten en met hoofddoeken en baarden te laag lopen, wetende dat dit de symbolen zijn van een religieus-nazistische beweging. het feit dat de gruwelen van de nazi's begaan werd door een relatief kleine groep, de SS en nog wat van die clubs, weerhoudt niet van het negatief oordeel over álle nationaal-socialisten. Ook degenen die niets gedaan hebben.
En ach, dat bij zulke hysterische opinies ook hysterische woorden voorbij komen, is niet meer dan logisch:

Hysterisch onbegrip duikt met grote regelmaat op als het over de islam in Nederland gaat. Neem het artikel van Amanda Kluveld ‘Praat moord op Van Gogh niet goed’

Weer zo'n grappig voorbeeld van iemand die met zijn eigen kenmerken aan het smijten is.

Veel erger dan dit type wonderlijke oprispingen is het feit dat het islambashen inmiddels een vaste plaats binnen het politieke spectrum aan het veroveren is. De Partij voor de Vrijheid van Geert Wilders heeft er haar hoofdpunt van gemaakt. Of het nu gaat om het reduceren van de Koran tot Donald Duckformaat, het tegengaan van migratie uit islamitische landen, het uitzetten uit Europa van ‘miljoenen moslims’ of het invoeren van een ‘kopvoddentaks’, de islam is een eeuwig dankbaar object voor het gebeuk van Wilders en de zijnen.

Kijk maar: 'oprispingen', 'islambashen', 'gebeuk' ... Allemaal hysterisch termen.
En wat is de huidige reden voor die hysterie:

En het ongelooflijke, het treurige, is dat zij met dit domme gestook groot electoraal succes blijken te hebben.

Antwoord: de stemmenwinst van de PVV.
En als toetje nog wat conclusies vol hysterisch termen:

... Reizwort ‘islamisering’ ... reaguurder ... extreemrechts ... islamofoob ... discriminerend ... het bewust oproepen van angst en argwaan jegens een bepaalde godsdienstige groep ... het vergroten van de kloof tussen ‘hullie’ en ‘ons’ ... diskwalificeert ... vervuiling van de politiek ... xenofobie ... godsdiensthaat ... discriminatie ... islamhaat ...

Eet u smakelijk.
Bleich is natuurlijk geen eenling, maar is lid van een grote groep, van diverse samenstelling. Met ondanks die diversiteit één grote overeenkomst: ze behoren vrijwel exclusief tot de maatschappelijke top - de bovenste tweederde van de maatschappij. Waartoe ook het merendeel der intellectuelen en academici, omdat het merendeel der intellectuele en academici nu eenmaal behoort tot de alfa's en gamma's. En die laatste groep is vrijwel collectief gespeend van enig gezond verstand en behept met de ideologie van het multiculturalisme en de politiek-correchtheid. Hier zoekt Bleich intieme toenadering tot één van de meest vocale vertegenwoordigers van de intellectuelen en academici ten einde de boodschap van de eigen cultuur weer eens te kunnen verspreiden: (emeritus) historicus Maarten van Rossem.

Uit: De Volkskrant, 26-02-2010, boekrecensie door Anet Bleich

Een fantast die een fantoom bestrijdt

Waarom is de burger boos? Zo luidt de titel van een vers van de pers gerold boekje van historicus en publicist Maarten van Rossem. Het is een vraag die met twee verkiezingen in aantocht en de Partij voor de Vrijheid nog altijd hoog in de peilingen velen bezig zal houden. ...

Red.: En iedereen die Van Rossem ooit heeft horen oreren, weet het antwoord al: dat is omdat de burger bang is terwijl er niets aan de hand is. De wereld is nog steeds dezelfde als in de jaren zeventig, en de hele wereld leeft in pais en vree:

de vreemdelingenangst van de boze burgers defensief is; ...
Neem het begrip ‘islamisering’ ... Waarom zou je niet duidelijk kunnen maken dat dit een begrip zonder enige reële inhoud is? Maarten van Rossem slaagt daar in enkele zinnen moeiteloos in: ‘Hoe een kleine minderheid van de bevolking, die sociaal-economisch zwak staat en vrijwel overal gediscrimineerd wordt, de overgrote meerderheid die van de godsdienst van die minderheid helemaal niets moet hebben, zou kunnen ‘islamiseren’ blijft raadselachtig.’ ...
Van Rossem: ‘Waarom hoor je zo vaak: Wilders heeft een punt? Hij heeft helemaal geen punt, hij is een fantast, hij maakt zijn kiezers bang met een fantoom.’

En van datgene dat er niet is, ligt de schuld ligt bij die burgers zelf:

... medeburgers die overwegen hun stem te geven aan de blonde kruisvaarder ...
...een kleine minderheid van de bevolking, die ... vrijwel overal gediscrimineerd wordt ...

Zo. en dat weten dan ook weer. Want Maarten is echt dé meester in het verkondigen van onzin met het aplomb of het de zuiverste waarheid is.
Maar verderop in deze recensie kwam nog een auteur langs:

Populisme, de pretentie om ‘namens het volk’ te spreken, kan links of rechts zijn. De rechtse variant kenmerkt zich volgens de psychotherapeut Joost Bosland door weerzin tegen immigratie, enghartig nationalisme en zich afzetten tegen de ‘politieke elite’. De radicale en simplistische voorstellen waarmee rechtse populisten komen – bij de PVV bijvoorbeeld een totale stop op immigratie van moslims, het uitzetten van veroordeelde immigranten, harde straffen, ‘kopvoddentax’ – werken polariserend en splijten de samenleving.

Grappig is dat: dit zijn de meest zinnige voorstellen ter aanpak van de misstanden veroorzaakt door allochtone immigratie (dat 'kopvoddentaks' was dat niet, maar dat heeft Wilders slecht één keer geopperd). Wat polariserend werkt en de samenleving splijt is het tolereren van de weerzinwekkendheden gebracht door de allochtonen met hun achterlijke culturen: vrouwenonderdrukking, vrouwenbesnijdenis, weerwraak, cliëntilisme, criminaliteit enzovoort enzovoort enzovoort. en omkeirng van de werkleijkheiud die aan het gestoorde grenst. Of in de termen van deze auteur:

In De waanzin rond Wilders – Psychologie van de polarisatie in Nederland probeert Bosland de scherpe politieke verdeeldheid die door het optreden van Geert Wilders – en vóór hem Rita Verdonk en Pim Fortuyn – wordt opgeroepen psychiatrisch te duiden.
Hij trekt een vergelijking met het borderlinesyndroom. ...

Lees de woorden van Bleich, Van Rossem enzovoort, en natuurlijk de moslims zelf

, en je kan het alleen maar bevestigen.

Borderliners verdelen de wereld in vriend en vijand en spannen zich bijzonder in om hun omgeving te dwingen vóór of tegen hen te kiezen.

Voor of tegen de islam, voor of tegen Wilders en al die achterlijke Nederlanders die achter hem staan en voor hem stemmen.
...
Hoe die storing tot stand komt, staat ook nog in dit artikel:

Hoe komt het dat Wilders voor zijn tegenstanders zo lastig te bestrijden is, vraagt de bestuurskundige Hans de Bruijn zich af in Geert Wilders in debat. Hij zoekt het antwoord in ‘de manier waarop hij zijn opvattingen construeert en presenteert’, ofwel ‘framing’. De sleutel tot politiek succes ligt volgens De Bruijn in het ontwikkelen van een frame ‘dat past bij onze opvattingen en dat zo breed mogelijk uitdragen’

Waarom worden ze gestoord: omdat ze er maar niet uitkomen hoe ze Wilders "moeten bestrijden". En wat is de voor de hand liggende conclusie: dat Wilders niet te bestrijden is. En waarom is Wilders dan niet te bestrijden terwijl hij "alleen maar one-liners verkoopt"? Omdat die one-liners dus kennelijk waar zijn.
Maar ja, als die one-liners tegen jouw ideologie ingaan, en je ze toch niet kan weerleggen, is dat inderdaad gek-makend. Jouw ideologie die zegt dat hun uithuwelijk-en-eerwraak-cultuur net zo goed is als de onze. Een cultuurverraderlijke ideologie
Job Cohen blijft een onderwerp voor adoratie bij Bleich:

Uit: De Volkskrant, 17-04-2010, boekrecensie door Anet Bleich

Bij Job zijn dingen in goede handen

Non-fictie | Is Job Cohen werkelijk de rust zelve? Wat gaat er schuil achter die stoïcijnse buitenkant?

Tussentitel: De boel bij elkaar houden: het moeilijkste wat er is

Red.: Aan de hand van de titels is al volkomen duidelijk wat gaat volgen: geen boekrecensie, maar een politiek statement.

Wat bedoelt Cohen met zijn motto, dat hij ontleend heeft aan Joop den Uyl, met wie hij trouwens méér gemeen heeft dan op het eerste gezicht lijkt. Cohen mag een stuk minder impulsief zijn dan Den Uyl (die ook enorm kon twijfelen), net als de befaamde voorganger keert hij zich met volle overtuiging tegen maatschappelijke tweedeling.

Een gore leugen. Want de maatschappelijke tweedeling wordt veroorzaakt door de zelf-segregatie van de moslims. Want daar heeft Bleich het natuurlijk over:

Niet in de eerste plaats tussen haves en have nots, zoals Den Uyl in de tachtiger jaren (hoewel dat óók), maar vooral richt hij zich tegen het zaaien van tweedracht tussen etnische en religieuze bevolkingsgroepen. Daar ligt de kern van Cohens politieke overtuiging, waaraan hij tijdens zijn burgemeesterschap in de hoofdstad gestalte heeft gegeven.

Nog een gore leugen. Want het zich tegen keren betreft niet de zaaiers van tweedracht, degenen die zichzelf segregeren, maar degenen die dat constateren.

In lezingen, nota’s en interviews heeft Cohen zijn credo telkens weer uitgedragen: binden en verbinden, insluiten en niet uitsluiten, wederzijdse tolerantie en respect, integratie als een langdurig en intensief leerproces voor zowel nieuwkomers als gevestigden. In zijn Cleveringa-lezing duidde hij ook aan waarop die vastberadenheid om de boel bij elkaar te houden bij hem is gebaseerd. Op de oorlogservaringen van zijn Joodse ouders, die er ineens niet meer bij hoorden. Als sociaal-democraat en kosmopoliet trekt Cohen conclusies uit die ervaring, die hij niet alleen toepast op de Joden (van wie sommigen, die dat wel doen, maar al te graag afgeven op moslims), maar op alle minderheidsgroepen.

Oftewel: omdat de joden ergs is overkomen, moeten we alle immigranten toelaten.
Allemaal goede redenen voor dit oordeel:

Theo van Gogh (...) was geen bewonderaar van Cohen, om het voorzichtig uit te drukken. Hij had hem ‘een jood’ genoemd, die door ‘Allahs slagers’ ‘om een boodschap kon worden gestuurd’.

Een felrealistisch oordeel.
Extra interessant is het altijd als een ideoloog weerwoord krijgt. Eén van de weinige niet politiek-correcte sociologen die Nederland kent, Meindert Fennema, neemt een recensie van Bleich onder handen:

Uit: De Volkskrant, 11-10-2010, door Meindert Fennema

Zo makkelijk is links niet van Bosma af

Meindert Fennema is hoogleraar politieke theorie van etnische verhoudingen aan de UvA. De PVV gaat aantonen dat Nieuw Links de oude idealen van de PvdA onder Drees, die teruggaan op de geschriften van Jacques de Kadt, verkwanseld heeft.

Het boek van Martin Bosma, De Schijn-Elite van de Valse Munters, heeft wél veel interviews opgeleverd met de auteur, maar weinig kritische beschouwingen. In de Volkskrant van 2 oktober maakt Anet Bleich korte metten met het boek en geeft Bosma slechts één ster.
    Voor een behoorlijke samenvatting is geen ruimte, hoewel Bleich wel de kern van zijn vraagstelling te pakken heeft: ‘Wat zorgde ervoor dat sinds ergens halverwege de jaren zeventig niet meer rationeel gekeken kan worden naar massa-immigratie? Waarom is niet geluisterd naar burgers die niets moesten hebben van de massa-immigratie? Het antwoord is dit: overal in de maatschappij kreeg een bepaald geluid de overhand. Dat waren de ideeën van de opstandelingen van 1968, die op veel plekken in de maatschappij de macht overnamen. Zij legden met succes anderen het zwijgen op.’
    Wat vindt Bleich hiervan? Zij schrijft: ‘Laten we even ... veronderstellen dat het zo gegaan is. Dan rest nog de vraag waar precies de belangenovereenkomst ligt tussen deze machtsgeile babyboomers en ‘de moslims’. Bosma legt uit: “Links heeft zijn nieuwe revolutionaire klasse gevonden. Die draagt geen overall, maar een hoofddoek. Moslimimmigranten zijn de stoottroepen van mei 1968; het zijn de mohammedanen die moeten slagen waar de soixant-huitards faalden: de vestiging van het postraciale, multiculturele, egalitaire Utopia.” Waarna Bosma, blijkbaar geen Beatles-fan, ter staving van deze analyse Imagine van John Lennon citeert. Arme Lennon, blind op weg naar ‘Londonistan’ en ‘Hollandistan’.’ Tot zover Bleich.
    Zij maakt Bosma wel belachelijk, maar doet geen enkele poging zijn argument te weerleggen. ...

Red.:   In aanvulling op dat laatste: "What's new ...". In de brede stroom recensies en andere opinies van Bleich zijn objectiviteit en werkelijkheidszin als blaadjes die zonder enig eigen inbreng door het kolkende water van de ideologie en emotie worden meegesleurd ....
    Maar nog interessanter wordt het, als de ideoloog gaat reageren:

Uit: De Volkskrant, 12-10-2010, door Anet Bleich

Van valsemunters naar valse redeneringen

Tussentitel: We zijn niet bezig in het geniep radicale imams het land binnen te smokkelen

Anet Bleich | De ‘68ers’ worden ten onrechte over één kam geschoren, vindt Anet Bleich, recensente van de Volkskrant. Antwoord aan Meindert Fennema (Opinie & Debat, 11 oktober).

Hoogleraar politicologie Meindert Fennema staat bekend als fervent verdediger van de vrijheid van meningsuiting. ...
    Fennema klaagt over het geringe aantal kritische beschouwingen over Bosma’s De schijn-élite van de valsemunters en neemt vervolgens de recensie van ondergetekende (Boeken, 2 oktober) onder de loep.
    Hij verwijt me dat ik niet inhoudelijk inga op Bosma’s voornaamste stelling: ‘Moslimimmigranten zijn de stoottroepen van mei 1968’, maar die redenering slechts als belachelijk terzijde schuif. Ik voeg hier graag aan toe dat Bosma’s redenering naar mijn mening behalve ridicuul ook een vrucht is van vervaarlijk complotdenken. Fennema noemt haar trouwens zelf ook ‘nogal ongelooflijk’.
    Zijn betoog neemt daarop een moeilijk te volgen wending wanneer hij stelt: ‘Maar nog ongelooflijker was de radicale afwijzing van Ayaan Hirsi Ali toen zij openlijk van haar geloof afviel.’    ...

Red.:    De redenatie van Fennema is uiterst simpel: wat Bosma schrijft, ziet er op het eerste gezicht misschien ongelofelijk uit (met een erbij te denken tussen twee haakjes: in de ogen van de standaard min of meer politiek-correcte geest), maar er zijn nog wel gekkere dingen gebeurd - waarop het voorbeeld volgt van het afvallen door de "linksigen" van Ayaan Hirsi Ali. Conclusie: die stelling van Bosma is misschien toch niet zo ongelofelijk.
    Maar Bleich zit zo vast in haar politieke-correctheid, dat de redenatie haar ontgaat. Dat de houding van de linkse politiek-correcte multiculturalisten tegenover moslimmigranten iets anders is dan het puurste ideaal dat niets met eigen belangen van doen heeft, is een gedachte die volstrekt onmogelijk bij haar kan binnendringen - een geval van filtering .
    Vervolgens noemt Bleich een paar combinaties van zaken die echt niet op elkaar slaan. Om te concluderen:

Sorry als ik me hard uitdruk, maar ik vind dit een staaltje verhuftering van het debat.

Een zware vorm van zelfbeschuldiging, want Bleich's verhalen zitten, zoals al gezien, zo vol retorische trucs, bijvoorbeeld Ad judaïcum ("het lot van de Joden gebruiken in onvergelijkbare gevallen")

, dat "verhuftering" wel de minste term is - trouwens: in een weggelaten deel van dit stuk neemt Bleich het ook nog even op voor Elsbeth Etty, een columniste die in haar politieke stukken tegen niet-links om de twee woorden de term "nazi" laat vallen

.
Vervolgens komt Bleich met meest afgesleten cliché van de retorische valsemunter in dit soort discussies:

Blijkbaar beschouwt Fennema de ‘68’ers’ als één blok, waarvan degenen die ertoe behoren collectief schuldig zijn aan wat wie dan ook uit deze kring beweert.

Kortom: er bestaan geen groepen

. Behalve natuurlijk als ze zielig zijn en gesteund moeten worden, zoals moslims of Joden: "Nee, we mogen geen moslimimmigranten weigeren, want die zijn net als de Joden, en die waren zielig toen ze er niet in mochten, dus de moslimimmigranten moeten wel toegelaten worden". In haar huidige woorden:

Of het bijvoorbeeld een goed idee is om migranten die hun inburgeringsexamen niet hebben gehaald het land uit te zetten, zoals het beoogde nieuwe kabinet voorstelt.

Dus, nee, je mag geen enkele eis stellen aan immigranten ... die zijn een groep die zielig is, en ze moeten allemaal worden toegelaten.
Overigens: de omschrijving "68'ers" zoals hier gebruikt door Fennema is duidelijk genoeg - hij wordt regelmatig genoeg gebruikt door anderen. Maar hij is misschien niet geheel accuraat. Waar het in feite om gaat is de groep als op deze website omschreven als de "politiek-correcte club", of "PC-club"

. Daarin is er telkens ook weer een nieuwe instroom van mensen jonger dan de 68-generatie. Mensen zoals Malou van Hintum, Anil Ramdas, Peter Giesen, Pieter Hilhorst enzovoort - de bij PC-club of het onderwerp"politieke correctheid" verschijnende lijst

. Het criterium voor het lidmaatschap is de verzameling eigenschappen omschreven in Linkse denkfouten

.
Een van de vele kenmerken die ideologen met religieuzen gemeen hebben, is dat ze zich totaal niet uit het veld laten slaan door confrontaties met de werkelijkheid. Krijgen ze een mond vol maansteen volgepropt, weten ze toch nog argumenten te vinden dat die maan toch echt van groene kaas is. Dus onverstoord door onweerlegbare opmerkingen van Fennema, gaat Bleich door met de campagne:

Uit: De Volkskrant, 04-12-2010, boekrecensie Anet Bleich

De Eindstrijd is begonnen

Non-fictie | Is de islam in essentie gevaarlijker dan andere godsdiensten? Jazeker - stéllen de auteurs van een bundel kritische essays van bijna 800 pagina's.

De samenstellers van het boek De islam - kritische essays over een politieke religie, Sam en Wim van Rooy, laten er in hun inleidende woorden geen twijfel over bestaan dat zij in het debat over de islam een - we mogen wel zeggen ferm - standpunt hebben ingenomen. Zo hadden zij het lijvige werk liever een andere titel meegegeven: Zwartboek islam. Maar daar wilde de uitgever niet aan. Hetgeen nog eens bewijst wat de beide redacteuren reeds vermoedden: de 'sluipende islamisering' is in volle gang.
Wat de islam is en wat zij wil, voor de samenstellers bestaat hierover geen onzekerheid: het geloof van de moslims vormt één coherent geheel waarvan de essentie is: 'de islam deugt niet'. Sam van Rooy: 'De islamappeasers in het Westen (...) beweren tegelijkertijd dat 'dé islam' niet bestaat (en hét Westen en hét christendom wel)'. Hier nu is sprake van een misverstand. Ongetwijfeld hoor ik in de ogen van de Van Rooy's tot de categorie van islamappeasers, maar ik geloof helemaal niet dat hét christendom of hét jodendom een hermetisch geheel vormen met een essentie die al dan niet 'deugt'. ...

Red.: Waarna Bleich uitvoerig gaat uitleggen dat er langere en kortere Japanners zijn. Net als dat er langere en kortere Nederlanders zijn. En dat je dus nooit mag beweren dat Japanners korter zijn dan Nederlanders .

De islam heeft dubieuze kanten die in drie van de meer dan dertig essays in deze bundel verdienstelijk worden toegelicht. Zo valt niet aan de conclusie te ontkomen dat zowel de Koran als de dominante interpretaties van het moslimgeloof behoorlijk vrouwonvriendelijk zijn.

Grappig, dat bijvoeglijke naamwoord 'behoorlijk'. Dat staat dus voor "de islam is zo wanhopig vrouwonvriendelijk, dat zelfs ik het niet kan ontkennen" - hoe vrouwonvriendelijk? Zie hier

en hier

.
Maar dat was het dus wel zo'n beetje qua onderbouwing:

De kwaliteit van de overige 'kritische essays' is om te huilen.

Waarop dit oordeel is gebaseerd, blijft duister, maar vermoedelijk zijn die Japanners en Nederlanders voortdurend niet erg ver weg ... Zoals blijkt uit het enkele uitgeschreven voorbeeld:

Kluveld ... 'Niet alles is gelijk, niet alles is hetzelfde, niet alles is evenveel waard. Veel Europeanen weten dat. En als ze het niet weten, dan voelen ze het wel.'

Oh ja, dat waren we vergeten: op het voormalige Volkskrant-weblog was ook zeer actief een vrouw van joodse afkomst, die haar multiculturalisme botvierde op gekleurde scholen - ze was ook erg voorstander van het "nieuwe leren"- haar weblog heette ook iets dergelijks - laten we er maar "Nieuw Leren" van maken. Haar schrijf- en redeneerstijl leek als twee druppels water op die van Anet Bleich. Een ander weblogger die er op een gegeven moment ook genoeg van had, beschreef haar schrijverij als "Nieuw Sneren". Hier is de versie van Bleich, als reactie op Kluveld:

Ha! Het gezonde volksgevoel zal 'ons' te hulp te komen in de strijd tegen de naar wereldheerschappij strevende islam.

"Nieuw Sneren!"
Met erachter nog eentje:

Dat gezonde gevoel, Kluveld schrijft het letterlijk, is sterker dan 'verdragen en gerechtelijke uitspraken'. Even later klaagt ze ...

"Opnieuw Sneren".
Het is opmerkelijk hoe sterk culturele eigenschappen kunnen overeenkomen over afstanden van tientallen kilometers heen (de weblogster stamde destijds uit Rotterdam, Bleich ergens in de buurt van de grachtengordel), en dus ook honderden en duizenden. Net zoals je een blik werpende op een zwijgende televisie onmiddellijk kunt zien dat de beelden uit Nederland komen, of aan een willekeurige in het Engels geïnterviewde persoon kunt horen dat het een Nederlander is. In het vliegtuig is het helemaal simpel, want dan hoor je bij het gaan zitten "Hè, hè ...". Op dezelfde manier draagt het schrijven van Anet Bleich het stempel van haar nomadistische cultuur die je ook bij haar groepsgenoten ziet. Lees een stukje van Arnon Grunberg

, en verbaas je over de overeenkomsten en verschillen. Doe daarna hetzelfde met toespraken van of interviews met Lodewijk Asscher en Diederik Samsom (deze passages zijn geschreven in 2013). Met als één van de gemeenschappelijke kenmerken de totale minachting voor werkelijkheid en waarheid, gecompenseerd door de volle inzet van retoriek.
Wie problemen heeft met deze kwalificaties van de schrijverij van Anet Bleich, hier is de analyse van een ander persoon, die op grond van dezelfde gegevens, gebruikende slechts redenaties en de werkelijkheid, komt tot dezelfde conclusies aangaande (het schrijven van) Anet Bleich:

Uit: De Volkskrant, 07-12-2010, door Amanda Kluveld

Ik zeg het liever zo: Bleich liegt

Amanda Kluveld is columnist van de Volkskrant (vk.nl/opinie). Zij betoogt dat recensente Anet Bleich geen moeite heeft gedaan om inzicht te geven in het door haar besproken boek.

Tussentitel: Zij verwijt mij dat ik schrijf: 'Niet alles is gelijk, niet alles is evenveel waard.’

In haar bespreking van De islam: kritische essays over een politieke religie (red. Sam en Wim van Rooy) duidt Anet Bleich zichzelf aan als 'mevrouwtje' (Boeken, 4 december). Naar aanleiding van mijn bijdrage aan deze bundel schrijft zij: 'Geen nood: 'taqia', mevrouwtje, misleiding, het mag van de Koran, al schijnen de meeste moslims dat niet te weten'.
    In de essays die ik voor het boek schreef, speelt 'taqia' geen enkele rol. Ik gebruik het begrip niet als verklaring voor de handelwijze of uitspraken van moslims. Ik zou bijna zeggen: mevrouwtje jokt, maar dan zou ik me laten verleiden tot een sneu dieventaaltje. Ik zeg het liever zo: Anet Bleich liegt. Dat doet zij bewust. Eerder noemde zij een artikel van mij over de moord op Theo van Gogh een voorbeeld van hysterisch onbegrip. Ik neem dat voor wat het is, een zwaktebod verpakt in deftige verontwaardiging.    ...

Red.:   Wie er een probleem in ziet dat Amanda Kluveld direct betrokkenen is in de discussie, en dat stelt haar analyse dus niet objectief is, krijgt een simpele opdracht: kijk naar de woorden, en wijs het aan.
    Dit is het verschil waar Kluveld op duidt: liever zegt zij de dingen rechtuit en eventueel hard, dan omfloerst en ingekleed in retoriek, zodat er ook misverstanden kunnen ontstaan. Je mag veilig aannemen dat degenen die meer dan een enkele keer dit soort retoriek gebruiken, zoals inderdaad dat "mevrouwtje" al is het over zichzelf, een meer dan dubbel agenda hebben.

Bleich gaf zelf ooit toe lak te hebben aan het zorgvuldig omschrijven van wat haar onwelgevallig is in het islamdebat: 'Welke naam we het beestje precies geven: extreemrechts of islamofoob, discriminerend, of nog weer iets anders, kan mij niet veel schelen.' Dat verklaart waarom haar recensie zich kenmerkt door onzorgvuldigheid en onwetendheid.

Precies dezelfde houding die Arnon Grunberg ook durft uit te spreken: consistentie is onbelangrijk en contradictie geen enkele probleem. Een houding die de andere genoemden ook uitdragen.
Kluveld draagt concrete voorbeelden aan:

Zo beweert zij dat ik onze grondrechten en wetten bij het 'oud vuil' wil zetten. Dat schrijf ik nergens en het is ook niet de strekking van mijn betoog. Wel snijd ik een complex en onaangenaam probleem aan: onze grondrechten en vrijheden worden soms tegen ons gebruikt. Dit kan er toe leiden dat er zomaar een moskee nabij Ground Zero wordt gebouwd. Maar zo'n serieuze uiteenzetting is niet aan Bleich besteed.

Nee, dat hoort bij de vrijheden die de retoricus zich wenst te verschaffen door de werkelijkheid af te schaffen: het zwart-maken.

Bleich probeert wel de schijn van gedegen recensent op te houden. Zo prijst ze de bijdrage van Afshin Ellian, die de fundamentalistische politieke islam onderscheidt van de religie als zodanig.

Ook een hier al in de systematiek opgenomen retorisch truc: de "Ja, maar ..."

Vervolgens verwijt ze mij dat ik Daniel Pipes citeer want Pipes is, zo scheldt ze onbekommerd, een 'islambasher'.

Dit stukje signaleert nog een truc: de "associatie"

- in de archetypische vorm: "Adolf Hitler schijt - jij schijt - dus jij bent net zo slecht als Adolf Hitler".

Mijn uiteenzetting over de aanbevelingen van de Raad van Europa zit Bleich het meeste dwars. Daarin wordt bepaald dat wij de islam als even waardevol voor de cultuur en geschiedenis van Europa dienen te beschouwen als christendom en jodendom. Wij moeten ons onderwijs zo inrichten dat deze boodschap wordt verkondigd. Dit gaat, zoals ik aantoon, terecht tegen het gevoelen van veel Europanen in. Bleich verwijt mij dat ik er bezwaar tegen heb dat met resoluties van de Raad van Europa christendom en islam aan elkaar gelijkgesteld worden, terwijl ze dat eenvoudigweg niet zijn. Zij verwijt mij dat ik schrijf: 'Niet alles is gelijk, niet alles is hetzelfde, niet alles is evenveel waard.'

Hier raken we dus aan het gestelde in de inleiding van deze verzameling: mensen als Anet Bleich willen de Europese cultuur dwingen te vernaderen omdat de immigranten hun culturen niet hoeven te veranderen. Een houding die alleen zinnig kan zijn en uitgesproken kan worden door immigranten zelf. De rest van de mensheid bezit niet die kennelijk zeer grote mate van gevoel voor cultureel eigenbelang, dat ze wel beseffen dat degene die ergens nieuw binnenkomt zich dient aan te passen aan de mores van zijn omgeving.
Ook Kluveld constateert deze contradictie:

Bleich vindt het kennelijk wél normaal als van bovenaf wordt opgelegd wat mensen moeten denken, voelen en waarderen. Of daar nu geschiedvervalsing, manke vergelijkingen of feitelijke onjuistheden aan te pas komen of niet.

En constateert ook de schadelijke gevolgen voor de geest die contradicties, indien langer volgehouden dan een enkle seconde, hebben:

Die totalitaire verleiding heeft voor haar misschien dezelfde sentimentele waarde als het psychiatrisch pathologiseren van tegenstanders. Intussen schildert zij mij af als iemand die het Gesundes Volksempfinden als enige rechtsbron aanvaardt. Ik ben dus niet langer hysterisch, ik ben gewoon fout.

En hier zien we weer zo'n alles doordringend cultureel kenmerk: het denken in absoluutheden, zwart-wit-denken, begonnen met die van het bestaan van een absoluut Schepperr van en heerser over het hele Heelal.
Die bij confrontatie met de werkelijkheid altijd leidt tot contradicties:

Bleich wil niet dat alle uitingen van de islam over een kam geschoren worden, maar bij uitingen van mensen die kritisch zijn over de islam is dat geen probleem. Het gaat haar niet om helder redeneren, maar om de conclusie, die niet anders kan zijn dan dat het allemaal demonisering en islamhaat is.

Hetgeen Kluveld al eerder in haar stuk geconstateerd had, naar aanleiding van het langskomen van de islam-criticus Daniel Pipes:

Dat Pipes eenzelfde onderscheid hanteert als Ellian negeert ze. Haar enige doel is het via mijn persoon diskwalificeren van 800 pagina's kritische essays over de islam.

Wat dus is één van de meest basale, elementaire en significante trucs van de retorica van dit soort: het Ad hominem. Het op de persoon spelen. Dat wil zeggen: emotionele oordelen omtrent de persoon. Termen als 'hysterisch':

Hysterisch onbegrip duikt met grote regelmaat op als het over de islam in Nederland gaat. Neem het artikel van Amanda Kluveld ‘Praat moord op Van Gogh niet goed’

Conclusie van Kluveld:

Zelden heb ik een recensie gelezen waarin zo weinig moeite wordt gedaan inzicht te geven in de strekking van een boek en zoveel creativiteit aan de dag wordt gelegd om tot een negatief oordeel te komen.

Hier staat al een deel van het complex van aan elkaar hangende factoren. Aks eerste en belkangirjkste is daar het al genoemde aanhangen van absoluutheden - de denkmodus die geleid heeft tot de gedachte van het bestaan van een absoluut Schepper van en heerser over het hele Heelal. Jahweh.
    Het bestaan van zo'n entiteit is de facto een leugen, zodra dit ook maar op enigerlei wijze geconcretiseerd wordt. In dit geval in een Scheppingsverhaal. Met die 8000 jaar en die acht dagen. Waarna er letterlijk een Bijbel (en Thora enzovoort) volgt met soortgelijke leugens.
    Wie dus het bestaan van zo'n absoluut Heerser aanhangt, is dus gedwongen om te liegen. En wel meer, naarmate er meer over de werkelijkheid bekend raakt.
    Nu is liegen geen simpel en enkelvoudig en geïsoleerd verschijnsel. Voor de opkomst van de ideologie van De Schepper, was het hele wezen van het dier en de hele geest van de mens erop gericht zich aan te passen aan de werkelijkheid: je gaat geen honderden kilometers naar een bron lopen als deze door droogte uitgeput is. Dan ga je op zoek naar een andere bron. De voortgang van de natuur bestaat voor een groot deel uit de voortgang in dit proces

.
    Liegen heeft tot gevolg het gaan naar de opgedroogde bron. "De bron is niet opgedroogd, want De Schepper heeft verordonneerd dat de bron altijd zal voorzien zijn van water. Lees maar in Het Boek. Dat water zal er zijn, als je maar hard genoeg bidt tot De Schepper".
    Dus verzet op een basaal niveau de geest zich tegen liegen. Een of meer onderdelen kunnen wel besluiten te liegen, maar de geest als geheel weet dat het niet deugt. Je komt bij droge bronnen terecht.
    Om dat verzet te smoren, zijn er tegenmaatregelen nodig. Bij korter liegen treden die per situatie op. Bij langduriger liegen worden die tegenmaatregelen systematischer en permanenter.
    De zichtbare en hoorbare maatregel tegen de geestespijn van het liegen is retorica: de leugen wordt ingekleed en uitgesponnen. Zo ingekleed en zo lang uitgesponnen dat de twee confronterende delen ervan, de contradictie, zo ver uit elkaar staan dat het lijkt alsof de leugen er niet meer is.
    Wat bovenstaande analyses van de schrijverij van Anet Bleich doen, en wat de analyse van Amanda Kluveld heeft gedaan, is de retorica verwijderen, zodanig dat leugen en contradictie weer zichtbaar worden.
    Overigens: na deze aanval van Amanda Kluveld, is het stiller geworden wat betreft de output van Anet Bleich. Zou er dan toch een breukje in het ideologische schild zijn gekomen...?

Naar Cultuur, multiculturalisme, cultuurverraad , Cultuur, multiculturalisme , Sociologie lijst , Sociologie overzicht , of site home .