Een belangrijk punt niet vermeld in Culturele vermenging is dat in economisch opzicht er ook grote verschillen zijn in het effect van migratie, en met name immigratie: de maatschappelijke lagere groepen hebben er een groot nadeel bij wegens het ondermijnen van de arbeidsmarkt, en om dezelfde reden heeft de top er een even groot voordeel bij.

Kortom: er is een levensgrote belangentegenstelling tussen de top en het hogere-midden van de maatschappij en de groepen die daaronder liggen, aangaande migratie en culturele vermenging.

Het belang dat de hogere deel van de maatschappij heeft bij migratie, was er, naast de ideologie van de culturele diversiteit, de oorzaak van dat de opkomende problemen van migratie in Nederland enkele decennia lang stilgezwegen werden, en indien door omstandigheden wel naar buiten komend, met propagandataal refererende aan de Tweede Wereldoorlog werd bestreden. Deze houding kreeg geleidelijk vorm en naam in wat het "multiculturalisme" is gaan heten. Dit is niet een vastomlijnde ideologie, maar heeft wel een aantal gemeenschappelijk leerstellingen:
- Alle culturen zijn gelijk of gelijkwaardig
- Culturele diversiteit is altijd goed.
- Bij immigratie van grotere groepen dienen culturele verschillen en geschillen opgelost te worden door geven en nemen.
Alleen al uit de vorm van de eerste twee regels, die in absolute termen zijn gesteld, valt af te leiden dat ze onzin zijn op grond van afwegingen van wetenschappelijkheid of die van  gezond verstand - een uitgebreidere, wetenschappelijke, analyse staat hier .

Het multiculturalisme is in Nederland tot voor kort altijd volkomen dominant geweest in bestuurlijke, journalistieke en opinievormende kringen . In die situatie kwam een omslag in tussen 2000 en 2002, toen de immigratie en allochtonenproblematiek aan de orde werd gesteld door iemand uit het bovenste deel van de maatschappij: Pim Fortuyn. Die omslag werd een soort revolutie toen Fortuyn vermoord werd, en zijn aanhangers, degenen die de nadelen van immigratie ondervonden, massaal hun ongenoegen uitten. Dit deed ook een aantal mensen uit de het bovenste deel van de maatschappij van mening omslaan, of naar buiten komen met eerder ingehouden meningen.

In de discussies die daarop volgden, bleek al snel dat de multiculturalisten weinig tot geen inhoudelijke tegenargumenten hadden in de richting van de critici, degenen die stellen dat er een duidelijk tot ernstig integratie- en immigratieprobleem is.

In antwoord op deze uitdaging, hebben de multiculturalisten andere tactieken ontwikkeld. De eerste sloot aan bij al bestaande Nederlandse neigingen, en dat was het ontkennen van het bestaan van een Nederlandse culturele identiteit . De tweede tactiek was het erop wijzen dat Nederland ook eerdere immigratiegolven had gekend, en het gelijkstellen van de huidige immigratie met die eerdere immigraties.

De derde en meest in het oog springende volgt uit de aloude ideologie van de gelijkheid van culturen. Als er inderdaad een gelijkheid van culturen is, en je constateert als multiculturalist een achterliggende positie van immigranten in Nederland, moet die achterliggende positie wel aan Nederland zelf liggen. En idem voor andere zaken aangaande de integratieproblematiek: dat allochtonen zich vaak beledigd voelen in Nederland, wordt "dús" veroorzaakt door de autochtonen - een argument dat "de toon  van het debat" is gaan heten, wat pars pro toto is voor "de toon van de autochtonen in het integratiedebat is te scherp".

Maar de belangrijkste is de vierde: daar waar je als multiculturalist geconstateerd hebt dat allochtone immigranten achtergesteld worden door autochtonen, moet je dus maatregelen nemen om die achterstelling ongedaan te maken. Als minder dan getalsmatig evenredig allochtonen bij de omroep zijn, moet je meer allochtonen aanstellen bij de omroep -en bovendien moet je vertegenwoordigers van alle allochtone groepen bij de omroep, ook al dat betekent dat dat er dan meer dan evenredige vertegenwoordiging is. Enzovoort.

Dit alles kan samengevat worden in één centrale vraag: in welke mate moet een samenleving met iets als 10 procent recent binnengekomen immigranten zich aanpassen aan die immigranten? Het antwoord van het multiculturalisten is, ruwweg: "volledig". Het antwoord van de tegenstanders is: "geheel niet".  In beide gevallen worden er natuurlijk nuances aangebracht: na vijf jaar debatteren zijn multiculturalisten wel zo ver dat de extra criminaliteit onder allochtonen niet gedoogd moet worden onder de noemen "het is onze eigen schuld", en de tegenstanders zijn best bereid allochtone eettentjes en culturele festijnen te gedogen. Maar bij bij multiculturalisten ligt het extra aanpakken van de extra, racistische, criminaliteit onder allochtonen al een brug te ver, onder het motto: dat is discriminatie, en bij de tegenstanders het gedogen van religieuze uitingen als moskeeën en boerka's, onder het motto: dat is een gevaarlijke, intolerante, religie.

In het kader van deze tegenstelling worden de tegenstanders van het multiculturalisme wel monoculturalisten genoemd. Deze term is emotioneel beladen, dus prefereren de voorstanders ervan de term hoofdstroomculturalisme, bekender onder Duitse term Leitkultur. Oftewel: de strijd is tussen multiculturalisme en Leitkultur.

Bij een objectieve beoordeling tussen die twee zaken zijn er twee hoofdfactoren: kwantiteit en kwaliteit. Kwantiteit is de hoofdfactor: als er duizend immigranten wonen te midden van 10 miljoen, is er totaal geen sprake van wat voor culturele aanpassing dan ook van de Leitkultur - het woord Leitkultur is zelfs niet van toepassing - er is maar één cultuur, een monocultuur. Zoals gebleken in Culturele vermenging , is er pas sprake van een substantiële invloed boven de 5 procent, wat eruit blijkt dat tussen die 5 procent en de 10 procent gemeenlijk problemen ontstaan als de culturen te veel verschillen. Op dat moment is de situatie pas veranderd van monocultuur naar Leitkultur. En dat is de situatie waarin veel West-Europese landen, waaronder Nederland, zich bevinden - er is op kwantitatief niveau een Leitkultur-situatie.

De multiculturalisten willen de kwantitatieve Leitkultur-situatie omvormen naar een multicultuur-situatie. Omdat er geen kwantitatieve argumenten zijn, kan dat alleen op grond van kwalitatieve argumenten. Wat dus inhoud dat hun argumenten voor een multicultuur erop neerkomen dat ze de immigrantencultuur aanzienlijk hoger inschatten dan de Leitkultur. Dat is een grappige veronderstelling, want het is in tegenstrijd met een ander principe dat ze hanteren, namelijk dat culturen volstrekt gelijkwaardig zijn. Alleen al op grond van deze tegenstrijdigheid kan een multicultuur in de huidige situatie dus meteen afgewezen worden - de allochtonenimmigranten vormen een te kleine minderheid, die bovendien nog bestaat uit diverse en vaak tegenstrijdige deelculturen - Marokkanen moeten niets van Surinamers, en omgekeerd.

Maar het is natuurlijk erger. Als je het idee van niveauverschillen ook maar een greintje serieus neemt, is meteen duidelijk dat de immigrantenculturen matig tot sterk achterlopen bij de (westerse) Leitkultur. We denken bijvoorbeeld aan eerwraak, vrouwenbesnijdenis, en homohaat - maar de voorbeelden zijn legio .

Kortom: voor wie ook maar enigszins realistisch kijkt naar de situatie van allochtone  immigratie in West-Europese landen, is het vanzelfsprekend dat hier sprake is van een situatie ergens tussen Leitkultur en monocultuur, en dat als er verandering gebracht zou moeten  worden in de actuele situatie, dat de wenselijkheid gaat richting monocultuur: de achtergebleven aspecten van de immigrantenculturen hebben al ruim te veel invloed op de Westerse cultuur, als kunstuitingen al beperkt worden, en de vrijheid van meningsuiting op het puntje staat dat ook te worden.

Ergens moeten de meeste multiculturalisten dat ook beseffen, want de strijd die zij voeren wordt steeds grimmiger - in de huidige fase is het zo dat de critici van het multiculturalisme en  de islam worden beschuldigd van racisme - een strafbaar feit. De voorbeelden daarvan hebben we gesplitst in twee categorieën: de strijd voor de allochtonen/immigranten cultuur hier en de zelf-islamisering hier , en de strijd tegen autochtone cultuur hier . Deze twee houdingen tezamen, een combinatie die geïsoleerd gezien iedere redelijkheid te boven gaat, valt niet anders te omschrijven als verraad aan de eigen cultuur. Dat cultuurverraad beslaat alle lagen van bestuurlijk en intellectueel Nederland, en is zo uitgebreid en zo diep doorgedrongen dat het niet meer in een enkele verzameling is te vangen - deelverzamelingen zijn die van algemeen , de "angst"-campagne , juristen , de Commissie Gelijke Behandeling , historici , sociologen , en er volgt nog de WRR. Het specifieke extreme geval van zelfislamisering is behandeld hier .

Voor de uiteindelijke oplossing van de integratieproblematiek, zie hier .

Naar Groep en samenleving , Cultuur, vermenging , Cultuur, eenheid , Allochtonen problematiek , Sociologie lijst  , Sociologie overzicht  , of site home .