FOUT IN DE KRANT                                       November 2004

01-11-2004, de Volkskrant, artikel van Arie Elshout over de Amerikaanse presidentsverkiezingen, en de reactie op terrorisme: ' Als antwoord op die dreiging en die ervaring koos Bush voor een radicale aanpak, bestaande uit preventieve aanvallen en met geweld bevorderen van democratie. Dat laatste is minder absurd dan sommigen beweren. Een studie van Princeton-professor Alan Krueger en de Praagse professor Jitka Maleckova stelde vorig jaar dat landen waar vrijheid heerst minder terroristen voortbrengen.'

De redenatie van Elshout laat een cruciale stap weg, namelijk dat het met geweld bevorderen van democratie ook tot democratie leidt. Degenen die dit beweren wijzen altijd op Duitsland en Japan, na de Tweede Wereldoorlog. Op zich zijn deze voorbeelden juist, maar er zijn twee problemen mee: dit zijn de enige twee voorbeelden waar het wel goed heeft gewerkt, en er zijn veel meer voorbeelden waar het niet heeft gewerkt. En het tweede bezwaar is: zowel Duitsland als Japan zijn onder hun dictaturen zelf een grote oorlog begonnen, hetgeen deze voorbeelden een uitzondering maakt, en niet representatief. De conclusie dat men door zelf geïnitieerd geweld democratie kan brengen is dus onjuist. Elshout's redenatie is dus onjuist. Elshout's redenatie is de redenatie van Amerikaans president George W. Bush. Elshout  verdedigd dus voor de zoveelste keer de politiek van Bush, na al even veel malen op de fouten in zijn artikelen te zijn gewezen. Een journalist die dit overkomt is niet geschikt als redacteur van een krant, en zeker niet van een krant die pretendeert serieuze, feitelijke en objectieve journalistiek te bedrijven

03-11-2004, de Volkskrant, over demonstratie n.a.v. moord op Theo van Gogh, kop: Alle kleuren en stromingen vullen Dam in protest. Verder in het stuk: De samenstelling van het publiek is een nauwkeurige weergave van de Amsterdamse bevolking: blanken, zwarten, hoofddoeken, baarden en snorren, hip, oud, jong, prominent en onbekend.

04-11-2004, de Volkskrant, ingezonden brief van Vittorio Busato, kop: Leugens. Waar wás uw verslaggever eigenlijk tijdens de kabaalwake voor Theo van Gogh op de Dam? Wij lezen: [zie bovenstaand citaat]. Dat is een flagrante leugen! Er was praktisch geen Marokkaan te bekennen. We hebben geen hoofddoek gezien, ook niet die van Fatima Elatik die helaas schitterde áchter het podium. De oproep van Cohen aan de islamitische gemeenschap om massaal te komen is genegeerd. De massale veroordeling door islamitische organisaties lijkt niet meer dan politek-correct.

Als deze ingezonden-brief schrijver gelijk heeft, is het stuk in de Volkskrant niet alleen een leugen, zoals Busato stelt, maar`manipulatie van het soort dat bekend uit eerdere episoden in de allochtonendiscussie. Dit soort onderdrukking en manipulatie van feiten met betrekking tot van problemen van allochtone origine zijn de oorzaak van de extra harde taal tegen allochtonen nadat deze mediacampagne was beëindigd door toedoen van Pim Fortuyn

06-11-2004, de Volkskrant, H.J. Schoo, in zijn reguliere column, naar aanleiding van de herverkiezing van George W. Bush als president van de Verenigde Staten: Het continentaal-Europese anti-Amerikanisme is zo alledaags en vanzelfsprekend geworden, dat het nauwelijks wordt opgemerkt en al helemaal niet als een probleem wordt gezien. Europeanen reageren daarentegen meteen geprikkeld op de splinter in het Amerikaanse oog: een groeiende afkeer van het als vrijblijvend en hedonistisch ervaren Europa, dat de VS moreel de les leest en hindert in het uitoefenen van hun wereldwijde verantwoordelijkheden.

Eerst een taalkundige analyse, min of meer van achter naar voren: de VS hebben hun wereldwijde verantwoordelijkheden (neutrale constatering), Europa leest daarover de VS moreel de les (afkeurend commentaar), de houding van de VS tegenover Europa is slechts een splinter ten opzichte van de houding van Europa ten opzichte van de VS (goedkeurend commentaar richting VS), de anti-Amerikaanse houding wordt in Europa niet als een probleem gezien (afkeurend commentaar richting Europa).

Er is nog een min of meer verborgen aanwijzing voor de positie van Schoo. Het feit is dat er Europese kritiek geweest is op een aantal Amerikaanse daden. Dat is geen anti-Amerikanisme. Anti-Amerikanisme is het als de kritiek niet gebaseerd is op daden of feiten, maar op vooronderstellingen. Van dat laatste is geen sprake: Amerika heeft allerlei internationale verdragen en gedragsregels geschonden, en de kritiek is daarop. Door dit als anti-Amerikanisme te bestempelen, laat Schoo zien dat hij zelf een vooronderstelling heeft, namelijk dat Amerika wel deugt, onafhankelijk van haar daden. (voor een aanwijzing van die deugdelijkheid, zie hier )

Deze analyses laten in alle helderheid de positie van Schoo zien: hij is sterk pro-Amerikaans.

09-11-2004, de Volkskrant, grootste kop op de voorpagina naar aanleiding van de aanvallen op moskeeën en islamitisch scholen, volgende op de moord op Theo van Gogh, en de vele eerdere aanvallen van allochtone kant: Klaas boos, Mohammed boos. En dan?

De kop gaat over de problemen tussen allochtonen en autochtonen. Dan is het essentieel oorzaak en gevolg op de juiste manier weer te geven. Op de kleinere tijdschaal is dat duidelijk: eerst was er de moord op Van Gogh, daarna de aanvallen op moskeeën. Op grotere tijdschaal waren er eerste de lange reeks incidenten die neerkomen op aanvallen van allochtonen op autochtonen, van het soort "Bert en Marja verjaagd door Marokkaanse jongeren uit Diamant buurt". Ook hier zijn de door allochtonen veroorzaakte problemen eerst. De kop had dus moeten luiden: Mohammed boos. Klaas boos. En dan?. Het grote verschil is dat in dat laatste geval het Mohammed is die aan zet is. En zo ligt de situatie ook, zie . De kop van de Volkskrant is dus een grove miskenning van de werkelijkheid, en een sterke bijdrage aan het escaleren van de bestaande problemen.

12-11-2004, de Volkskrant, artikelen naar aanleiding van de dood van Yasser Arafat: achtergrondartikel van Henk Müller: De laatste kans op een Palestijnse staat vervliegt als de vredesonderhandelingen met de latere Israëlische premier Barak onder leiding van president Clinton in Camp David spaak lopen. … Clinton geeft Arafat de schuld … omdat hij álles wilde, terwijl hij veel kon krijgen. Hoofdredactioneel commentaar: Nooit deed een Israëlische premier (Ehud Barak) zoveel water in de wijn, nooit was een akkoord zo dichtbij. Maar Aarafat deinsde terug voor het politieke risico dat hij moest nemen.

Alle onafhankelijke waarnemers en commentatoren zijn het er inmiddels over eens dat het grondgebied dat de Palestijnen zouden terug krijgen volgens het Camp David akkoord volstrekt onvoldoende was voor een leefbare staat, omdat grote delen van de Westoever, met name rondom de nederzettingen, Israëlisch zouden blijven, en een gatenkaas zouden maken van het Palestijnse gebied.

Artikel van Likoed Nederland: De vrede raakte verder weg dan ooit. ... Want aan de voorwaarde daartoe, het afzweren van de terreur, werd nooit voldaan.

Natuurlijk is het precies andersom: de terreur kwam er omdat aan de voorwaarde voor vrede, het afzweren van de bezetting, nooit werd voldaan. Maar deze fout was te verwachten van een Israëlische pro-bezetting partij. De fout van de Volkskrant is dat aan een bij voorbaat foute partij de gelegenheid wordt geboden haar denkbeelden te verspreiden.

De combinatie van deze twee inhoudelijke journalistieke fouten geeft nogmaals aan dat de Volkskrant een partijdige houding heeft in het joods-Palestijnse conflict. Dat is te verwachten van een medium dat een joodse journalist (Ferry Biedermann) als belangrijkste correspondent aangaande dit conflict heeft. In iedere andere context zou dit zonder meer omschreven worden als propaganda.

13-11-2004, de Volkskrant, reguliere column van economie redacteur Frank Kalshoven: Lissabon [het Europese economische ontwikkelingsplan] is dus zowel slecht uitgevoerd als slecht gefundeerd, maar dat neemt dan weer niet weg dat de concrete maatregelen die door Kok en consorten worden voorgesteld door de bank genomen verstandig zijn.          Voer dat Europese patent nou in, zeggen ze, zodat uitvindingen in een klap in heel Europa bescherming genieten. Probeer de arbeidsdeelname van oudere werknemers te bevorderen. Verleid bedrijven tot het opvoeren van hun investeringen in onderzoek en ontwikkeling. Voorkom toch dat kinderen zonder diploma van school gaan. Beperk de administratieve lasten voor bedrijven. Propageer levenslang leren. Draal niet met het liberaliseren van de Europese dienstensector.          Met deze maatregelen is weinig mis – al vindt u ze wellicht verdacht veel lijken op het beleid van Balkenende II – omdat ze de zelfredzaamheid van burgers bevorderen en de economische groei stimuleren.

Van deze maatregelen behoren slechts twee tot het beleid van Balkenende II: het bevorderen van de arbeidsdeelname van ouderen, en beperking van de administratieve lasten voor bedrijven. Echter, het eerste wordt uitgevers op een generieke, voor iedereen hetzelfde, manier. Dat is een onzinnige manier, gezien de zeer verschillende werkdruk die verschillende beroepen hebben. Het gevolg is een sterke weerstand tegen de maatregelen als geheel, zodat ze maar zeer gedeeltelijk ingevoerd kunnen worden.          De andere genoemde maatregelen worden door Balkenende II genegeerd of regelrecht tegengewerkt. Dat laatste betreft met name het levenslang leren. Het kabinet heeft net maatregelen voorgesteld om de financiering van oudere studenten te staken, of hun collegegeld drastisch te verhogen. Ook voor gewone studenten worden de collegegelden verhoogd. Maar in feite is niets doen in deze ook al fout, gezien de vele onderwijsvijandige maatregelen die vorige kabinetten hebben genomen, en bij naleving van de genoemde Europese voorstellen teruggedraaid zouden moeten worden. Notoire gevallen zijn het afschaffen van het speciale onderwijs (MOK en ZMOK), het gelijkschakelen van de middelbare scholen, het creëren van massale scholengemeenschappen, en het afschaffen van het praktijkonderwijs via de oprichting van het VMBO.

Met betrekking tot het stuk van Kalshoven: deze stelt dus foutief dat het kabinet de aanbevelingen van Lissabon volgt. Wat het kabinet wel doet is bezuinigen op de zwakkeren in de maatschappij, zoals bezuinigingen op gezondheidszorg die vooral de zwakkeren treffen, het drastisch verhogen van de huren, en het afwentelen van huursubsidie op huurders. Kalshoven spreekt dus in feite zijn steun uit voor deze maatregelen. Kalshoven schaart zich dus in de strijd tussen zwak en sterk aan de kant van de sterken.

15-11-2004, de Volkskrant, hoofdredactioneel commentaar over het Amerikaanse beleg van de Irakese stad Fallujah: Het offensief tegen Fallujah heeft eens te meer laten zien dat het Amerikaanse leger beschikt over een ontzagwekkende slagkracht, waartegen ook een vijand die, naar beproefd guerilla-recept, als een vis in het water kan opereren, niet is opgewassen. Bovendien zijn met name de mariniers nu veel bedrevener in de anti-guerillastrijd dan destijds in Vietnam.

18-11-2004, de Volkskrant, een ingezonden stuk van L. van Willemswaard: Wie de moeite neemt om even buiten de landelijke media te zoeken naar nieuws over Fallujah, komt tot de conclusie dat de Amerikanen daar alles doen wat volgens het internationaal recht verboden is: collectieve gijzeling van de burgerbevolking, die vervolgens wordt geteisterd door niets en niemand ontziende bombardementen, het afsnijden van water, elektriciteit, medische voorzieningen en humanitaire hulp. En voor alles, desnoods met geweld, zorgen dat de gruwelijke werkelijkheid niet zichtbaar wordt in de media. In een redactioneel commentaar van maandag 15 november zegt de Volkskrant daarover goedkeurend: 'Bovendien zijn met name de mariniers nu veel meer bedreven in de anti-guerilla dan destijds in Vietnam.' Weerzinwekkend!

IRP: Een nieuw geval van manifest pro-Amerikanisme in de Volkskrant. Hoe merkwaardig dat Schoo rept van anti-Amerikanisme in Europa.

18-11-2004, de Volkskrant, berichtje onder de kop: Lonsdale-jongeren slaags met Marokkaanse jeugd. Vijftien Lonsdale-jongeren en vijf Marokkaanse jongeren zijn dinsdagavond met elkaar op de vuist gegaan in Venray. Aanleiding voor de vechtpartij was een incident eerder op de dag, waarbij een aantal Lonsdale-jongen een steen zou hebben gegooid naar een Marokkaanse vrouw. De Marokkaanse jongens gingen met stokken en stoelpoten verhaal halen.

Dit verhaal klinkt onwaarschijnlijk, omdat het bekend is van Marokkaanse jongeren dat ze altijd in groepen van dozijnen opereren, zeker bij een georganiseerde vechtpartij.

18-11-2004, de Volkskrant, column van Marcel van Dam naar aanleiding van de verkiezing van Pim Fortuyn als de Grootste Nederlander Aller Tijden, bestaande uit een lijst van een paar honderd namen die Van Dam groter acht.

19-11-2004, ingezonden brief van Fritz van Rikxoort: Marcel van Dam nomineert zichzelf opnieuw voor de verkiezing van de Kleinste Nederlander Aller Tijden, met zijn zielige column (18 november), waarin hij in een waslijst aangeeft wie hij allemaal groter vindt dan zichzelf. Met vele gefrustreerde anderen kan hij zijn haat tegen Pim Fortuyn en iedereen die waardering heeft voor diens kwaliteiten nog steeds niet omzetten in een positieve en constructieve houding.        Het nooit tegen het eigen verlies kunnen, ook niet bij gewone verkiezingen, en daarom maar met modder blijven gooien naar andersdenkenden en winnaars, ook bij een leuk en leerzaam spelletje, is de belangrijkste eigenschap van de Kleinste Nederlanders. Helaas is het meer dan een spelletje, en bederven lieden als Marcel van Dam het democratisch en open klimaat in Nederland.        Dat laat onverlet dat Marcel van Dam ooit een groot volksvertegenwoordiger was, en dat hij, als hij zijn haat tegen andersdenkenden en winnaars verkropt, goede argumenten kan leveren in debatten. Ik lees ze graag tussen de regels door waarin hij zijn persoonlijke frustraties uitvent.

20-11-2004, de Volkskrant, het economie katern, de rubriek Het Spel en de knikkers van Frank Kalshoven, over het rapport Vitalisering van de kenniseconomie, onder leiding van Herman Wijffels. Kalshoven geeft vier punten van kritiek, met als derde: de kosten: Jeukoorzaak 3: Alleen winnaars en baten(nooit verliezers en kosten) … 'Er zullen in de toekomst additionele middelen moeten worden vrijgemaakt, schrijft Wijffels doodleuk op. Geen woord over de kosten of wie dat dragen moet. Tussen de regels door wordt duidelijk dat hij het vooral over belastinggeld heeft. Direct: uitgaven aan onderwijs en onderzoek. Of indirect: belastingfaciliteiten voor innovatieve bedrijven.

Objectief bezien zijn alle investeringen een kwestie van uitgaven nu ten opzichte van opbrengsten later. Daarover is al veel onderzoek gedaan. Het is bekend dat de hoogste opbrengst voor investeringen in de economie, investeringen in onderwijs en wetenschap zijn, in innovatie.

Wat is dus de reden voor Kalshoven bezwaren? De directe aanwijzing ligt bij wat hij noemt Jeukoorzaak 3, en de 'kosten' de bijpassende aanhef. De kosten met betrekking tot het innovatieplan zijn dus dat het belastinggeld kost. De 'verliezer' in zijn aanhef is dus de belastingbetaler. Kalshoven is belastingbetaler. Het is dus uiterst waarschijnlijk dat Kalshovens jeuk wordt veroorzaakt door de gedachte dat hij meer belasting zou moeten gaan betalen. Die waarschijnlijkheid is mede zo hoog omdat Kalshoven zijn stukje stelt in de taal van de getergde kleine burgerman, de automobilist die een parkeerbon heeft gekregen.

Deze houding van Kalshoven is te vergelijken met zijn houding ten opzichte van de grootste echt overbodige uitgave van overheid: de hypotheekrente-aftrek, of koperssubsisidie. Daarover heeft Kalshoven nog geen leuk stukje geschreven. Maar van deze overheidsfout, die hij anders zo graag blootlegt, profiteert Kalshoven zelf. 'Doodleuk'.

P.S.  27-11-2004, de Volkskrant, zelfde rubriek: Vorige week stonden op deze plaats vier redenen waarom ik acute jeuk kreeg van het rapport ... Wijffels, [met] vage, ongefundeerde prietpraat, schreef ik, die er toe moet leiden dat vele miljarden van uw en mijn belastinggeld zonder reden worden uitgegeven aan de 'kenniseconomie'. Deze week bleek, tot mijn grote genoegen, dat mijn aversie breed wordt gedeeld.

Het vermoeden van de vorige analyse wordt bevestigd: het gaat Kalshoven om ons, maar waarschijnlijk veel meer om zijn eigen belastinggeld.

De Nederlandse academische economen hebben ons lelijk in de steek gelaten, de enkele goede niet te na gesproken, in de grote economische discussies van de laatste jaren. Schuldig door zwijgen, is het oordeel inzake eerder genoemde Betuwelijn. En hetzelfde geldt bijvoorbeeld voor de bestrijding van het flinterdunne gedachtegoed van de Nieuwe Economie.

Juist. En de voor de handliggende conclusie is om de investeringen van de overheid in deze instituten onmiddellijk sterk te verminderen, of geheel te staken; de echt goede mensen vinden wel ander emplooi. Deze instituten waarvan de overheidsfinanciering gestaakt moet worden zijn de economische faculteiten. Kalshoven trekt deze voor de hand liggende conclusie niet, ondanks het feit dat hij zo sterk tegen zinloze overheidsuitgaven is. De reden is even voor de hand liggend: Kalshoven is zelf econoom.

De conclusie is dus dat Kalshoven redeneert naar zijn emoties, en totaal geen oog heeft voor de gewenste consistentie in wetenschappelijke analyses. In het onderhavige stuk staan ook een aantal zinnige observaties . Door de eerdere inconsistenties verliezen ook deze observaties een belangrijk deel van hun inititiële geloofwaardigheid. Dat is spijtig, en zou een aansporing moeten zijn voor Kalshoven om zeer kritisch naar zijn eigen stukken en de achterliggende mentaliteit te kijken.

Een verdere reden voor achterdocht jegens de motieven van economen en andere alfa's is hun weerzin tegen bèta's, zie . Wat met innovatie wordt bedoeld komt meestal neer op investeren in industrie, techniek en bèta-wetenschap.

20-11-2004, de Volkskrant, twee artikelen over de positie van moslims in andere landen, onder de koppen: Spanje zet moslims niet in de hoek van de aanslagen, subkop: Publieke discussie naar aanleiding van '11/3' in Madrid gaat nauwelijks over islam of integratie, en Na '11/9' groeide in VS begrip voor islam, subkop: In Amerikaanse moskeeën is niet Arabisch, maar Engels de voertaal.

Het grote verschil van deze twee landen met Nederland is dat Spanje een eenduidig religieus land is, en Amerika zelfs naar het fundamentalistische begint te neigen, in de zin dat je door niet fatsoenlijk je ongelovigheid kan belijden, in ieder niet als publiek figuur. Nederland heeft zich net voor een flink deel aan de religieuze culturele terreur ontworsteld. Dat is het voornaamste Nederlandse probleem met de islam.

22-11-2004, de Volkskrant, artikel onder de kop: Felle kritiek op huurplan van Dekker, met als inhoud dat oppositiepartijen tegen de plannen van minister Dekker zijn, omdat ze forse huurverhogingen voorzien, die ook voor de lagere inkomens maar deels gecompenseerd worden.

22-11-2004, de Volkskrant, ingezonden brief van H.J. IJzer, onder de kop Sinterklaas: Minister Dekker (interview, 15 november) heeft natuurlijk gelijk. Onlangs meldde de Volkskrant dat de overheid jaarlijks tien miljard euro teruggeeft aan de huizenbezitters; 45 procent van dit bedrag komt ten goede aan 7 procent van de woningbezitters. Dit zijn de zeer rijke huizenbezitters. De overheid geeft dus elk jaar 4,5 miljard euro aan een groep die het niet nodig heeft. Dat komt neer op ruim 12,5 miljoen euro per dag! De afgelopen jaren heeft deze groep dat geld onder andere gebruikt voor de aanschaf van vijftigduizend brandstofslurpende SUV's. De overheid subsidieert zo de toename van de luchtvervuiling in Nederland.        Het blijft wringen: aan de ene kant wordt er hardvochtig bezuinigd op tal van zinvolle regelingen waar iedereen profijt van heeft, aan de andere kant blijft de regering voor sinterklaas spelen.

IRP: Op zijn minst die 4,5 miljard zijn dus volkomen overbodige overheidsuitgaven. De Volkskrant heeft een economisch redacteur tevens adjunct-hoofdredacteur, die zich ontelbare malen heeft uitgesproken tegen alle overbodige overheidsuitgaven, in zioveere dat het af en toe er op lijkt dat hij tegen alle overheidsuitgaven is. Deze redacteur, Frank Kalshoven, heeft geen commentaar op deze gigantische, volstrekte overbodige, uitgave. De voor de handliggende reden is dat Frank Kalshoven ook een een eigen huis heeft, en profiteert van deze regeling. Men mag aannemen dat hetzelfde geldt voor andere redacteuren De klare taal van het ingezonden stuk is tot nu toe ook niet in de Volkskrant te vinden geweest..

De voorgaande constatering heeft ook gevolg voor de beoordeling van het publicatiebeleid van de Volkskrant, omdat publicatiebeleid niet alleen bepaald wordt door wat men wel, maar even goed door wat men niet publiceert.

P.S. 30-11-2004: Plannen voor grote huurverhogingen van staatssecretaris Dekker zijn meerdere malen in het nieuws geweest. Geen enkele opmerking over koopsubsidie die hypotheektenteaftrek in feite is.

Addendum 15-01-2005, De Volkskrant, hoofdredactioneel commentaar onder de kop Hypotheekrente-aftrek (volledig artikel hier ) Het kabinet heeft beloofd niet te zullen morrelen aan de aftrek van de hypotheekrente. Dat klinkt stoer, maar ook ongeloofwaardig. Drie van de vier Nederlanders is ervan overtuigd dat beperking van die aftrek onvermijdelijk is. ... Het onrechtvaardige van de aftrek is dat hij vooral aan de hoogste inkomensgroepen ten goede komt. Zij kunnen hun hypotheek tegen het hoogste belastingtarief aftrekken. Vandaar dat liet voorstel van de PvdA om de aftrek uit de hoogste belastingschijf te halen een goed begin is voor een geleidelijke overgang naar een nieuw fiscaal regime.     Het spreekt vanzelf dat zo'n overgang voor de individuele huizenbezitter zo pijnloos mogelijk moet verlopen. Het mag in geen geval leiden tot lastenverzwaring. Verrekening met het huurwaardeforfait en de onroerende-zaakbelasting ligt voor de hand.

Hier komt de aap uit de mouw: wat betreft de huurverhoging is vanwege de Volkskrant geen elkaar principieel bezwaar gemaakt tegen een lastenverzwaring voor individuele huurders. Nu wordt er wel een categorisch bezwaar gemaakt tegen een lastenverzwaring voor inviduele kopers. Dat is een duidelijke politieke en maatschappelijke stellingname.

Het tweede aspect aan deze stellingname is het persoonlijke. Frank Kalshoven is als hoofdredacteur mede verantwoordelijk voor dit hoofdredactionele commentaar. Het eerder vermelde commentaar van het IRP op het vermijden van een stellingname over de hypotheekrente-aftrek slaat ook op het nu ingenomen standpunt: huurders mogen wel extra belast worden, kopers niet. Het kan niet anders dan verweven zijn met de persoonlijke belangen van de betrokkenen als koper, hetgeen ongetwijfeld geldt voor Kalshoven en zijn collega journalisten.

23-11-2004, de Volkskrant, in het economiekatern: Economen kraken innovatiebeleid. Eindelijk 'een verstandig economenadvies' over innovatie, zo noemt de Koninklijke vereniging van Staatshuishoudkunde het boekwerk … 'een bundel waar niemand die over innovatie wil meepraten omheen kan. Want dat gebeurt vaak, met verstandig economenadvies.' ... Zo betogen Bas Jacobs (Universiteit van Amsterdam) en Dinand Webbink (CPB) dat er in Nederland, in tegenstelling tot wat doorgaans wordt gedacht, helemaal geen tekort aan bèta-wetenschappers en ingenieurs is. Het zijn er weliswaar weinig, zeker vergeleken met andere landen, maar het is geen tekort. Hun redenering is niet nieuw. Kwestie van vraag en aanbod. [zie boven].        De auteurs van de pre-adviezen baseren zich voornamelijk op theoretische modellen. Daarmee gaan ze voorbij aan de realiteit, zegt een woordvoerder van het innovatieplatform, dat zich juist zorgen maakt om een bèta-tekort. Hij wijst op het bestaan van Jet-Net, een programma van bedrijven om scholieren exact te laten kiezen. 'Dat doen ze niet voor niets. De Nederlandse multinationals willen Nederlands blijven.'

Deze nadere toelichting bevestigt de eerdere analyse. De eerstgenoemde argumenten zijn geen argumenten, maar alleen een verklaring in eigen geloof, een zeer onwetenschappelijke aanpak. Verder wordt bevestigd dat er alleen van theorie wordt uitgegaan, en de waarde van economische theorie voor de praktijk van dit soort specifieke gevallen is bekend: die waarde is nihil tot negatief (veel economische adviezen hebben tot problemen geleid, bijvoorbeeld de adviezen van Harvard topeconomen over de privatisering van de Russische economie). Voor het Innovatie geval zijn er de volgende praktijkgegevens: Het aantal afgestudeerden in exacte opleidingen is in Nederland met ca. 4 per 1000 inwoners het op één na laagste in Europa, met een Europees gemiddelde van bijna 7 per 1000 inwoners. En wordt er door de praktijk, de industrie, gevraagd om meer.

24-11-2004, de Volkskrant, hoofdredactioneel commentaar naar aanleiding van het plan van de gemeente Rotterdam voor gescheiden wachtlijsten voor witte en zwarte leerlingen, samen met een toelatingsbeleid om dit uit te voeren (volledig artikel hier ): De segregatie in het onderwijs wordt vooral veroorzaakt door segregatie in de volkshuisvesting. …         Het ongedaan maken van de ruimtelijke segregatie in Nederland is uiteraard niet eenvoudig. Er worden wel koopwoningen gebouwd in achterstandswijken, maar die zijn vooral aantrekkelijk voor jonge tweeverdieners die zich niet met de buurt bemoeien en weer verhuizen als ze kinderen krijgen. En aan het omgekeerde, sociale huisvesting in dure wijken, durven politici hun vingers doorgaans niet te branden. Bovendien is hun manoeuvreerruimte beperkt, omdat altijd weer de 'witte vlucht' dreigt. …        Toch verdient het Rotterdamse initiatief ondersteuning, omdat zo het contact tussen verschillende bevolkingsgroepen wordt bevorderd. Daarom is het curieus dat het plan waarschijnlijk eenvoudig onderuitgehaald kan worden met een beroep op de anti-discriminatiewetgeving. Die verbiedt het aanhouden van wachtlijsten op huidskleur of etnische afkomst. Hier is de letter van de wet strijdig met de geest. De wetgeving op het gebied van antidiscriminatie is juist bedoeld om integratie te bevorderen. Zij mag geen innovaties in de weg staan. Zo nodig moet de wet dus worden veranderd.

Hier wordt ten eerste gezegd dat de menging van allochtonen en autochtonen kunstmatig afgedwongen moet worden. Ten tweede wordt hier toegegeven dat dit in de praktijk niet afgedwongen kan worden voor de hogere autochtone klassen, door hun mogelijkheden van sociaal-economische vlucht. Hier wordt dus met vrijwel zoveel woorden toegegeven dat integratie tussen allochtonen en autochtonen beperkt moet worden tot die tussen allochtonen en autochtonen uit de lagere klassen. Dat is discriminatie op grond van sociale klasse, en dat is minstens even fout als discriminatie op grond van huidskleur of etniciteit. Het is weerzin-wekkend in het opzicht dat de schrijvers van dit hoofdredactionele stuk zelf tot die hogere klassen met de vluchtmogelijkheden behoren. Let in dit verband ook op het standpunt met betrekking tot de hypotheekrenteaftrek.

Naast dit fundamentele bezwaar, is er ook nog een praktisch. Er is een aanzienlijke hoeveelheid sociologisch onderzoek gedaan naar de integratie van verschillende bevolkingsgroepen, vooral in Amerika, waarbij een van de uitkomsten was dat naarmate twee duidelijk verschillende groepen meer met elkaar in contact kwamen, er meer problemen en minder begrip ontstond. Wie wil wijzen op het succes van de Amerikaanse samenleving, wordt er hier op gewezen dat de bevolkingsgroepen in die samenleving ook in hoge mate gesegregeerd leven, in hun aparte wijken en buurten, en dat dit in Nederland veel moeilijker zal zijn, gezien de hier veel kleinere hoeveelheid beschikbare ruimte.

25-11-2004, de Volkskrant, bericht: Lonsdale-jeugd onder de loep: Onderkop: Er moet onderzoek komen naar de beweegredenen van extreem-rechtse jongeren. Met de uitkomsten van die studie kunnen maatregelen worden genomen.

Dit terwijl er vrijwel niets gebeurd is, zoals ook blijkt uit een een artikel van 20-11-2004 in de Volkskrant . Lonsdale-jeugd heeft niet systematisch meisjes lastig gevallen in zwembaden, of reizigers beroofd in treinen. Toen allochtone jeugd dit deed, mocht er beslist niet over onderzoek en maatregelen gepraat worden. Om precies te zijn, slechts na lang aandringen en lekken in de plaatselijke media moesten ook politiek correcte media als de Volkskrant toegeven dat de daders allochtonen waren.

26-11-2004, de Volkskrant, groot artikel van Arnout Brouwers onder de kop Europees verzet tegen VS is desastreus, subkop: De Europeanen volharden in hun radicale afwijzing van het Irak-beleid van de VS. De gevolgen voor de Atlantische betrekkingen, maar ook voor de VN en de NAVO, zijn verwoestend In de Europese publieke opinie overheerst het beeld dat president George W. Bush persoonlijk verantwoordelijk is voor de breuk tussen de Atlantische bondgenoten. Dit beeld is onvolledig en dus onjuist. De breuk is en gevolg van welbewuste politieke besluiten aan beide kanten van de oceaan. Dat is van belang, want dat betekent dat wil er iets veranderen, twee kanten zullen moeten bewegen.

Een foute redenatie: het feit dat er bewuste besluiten zijn genomen betekent niet dat beide kanten evenveel gelijk hebben, en "dus" dat beide kanten moeten bewegen. Het feit dat de inval van Polen in 1939 en de Engelse oorlogsverklaring beide bewuste politieke besluiten waren, betekent niet dat de Engelsen in 1940 in hun afwijzing zouden moeten bewegen.

De breuk in het Westen …

Een foute uitspraak: er is geen breuk, er is alleen een verschil in politiek inzicht over bepaalde besluiten.

Hoe staat Europa ervoor in de wereld? De feiten en daden van de regering-Bush bevestigen de ontwikkeling die veel Europeanen weigeren te erkennen: de verslechtering van de Europese machtspositie ten opzichte van de VS.

Brouwers spreekt zichzelf tegen: zijn hele pleidooi is er op gericht dat Europa volledig de Amerikaanse lijn moet volgen. Als Europa volledig of vrijwel volledig de Amerikaanse lijn volgt, betekent dat Europa totaal geen macht heeft over de VS.

Geen wonder dus dat veel Europeanen niet alleen geen zin, maar ook geen tijd hebben voor fundamentele dreigingen.

Brouwers gaat er hier als vaststaand vanuit dat er fundamentele dreigingen zijn. Maar dit is het discussiepunt. Amerikanen vinden dat er fundamentele materiele en culturele dreigingen zijn, die een directe en onmiddellijke aanpak door middel oorlog noodzakelijk maken. Veel mensen vinden van niet waaronder veel Europeanen.

In Europa laten alle problemen zich reduceren tot 'Amerikaans unilateralisme'. Weinig aandacht krijgt het spiegelbeeld: Europees unilateralisme.

Een herhaling van de eerste denkfout: omdat de VS unilaterale besluiten heeft genomen, betekent het niet dat het niet accepteren daarvan ook unilateraal is.

Met enige graagte wordt vergeten hoe uniek het is geweest – zonder weerga, eigenlijk – dat Europese landen zich zo actief hebben verzet tegen Amerikaans optreden.

Hier spreekt Brouwers zichzelf weer tegen: als Europa een eigen macht moet zijn, blijkt die macht natuurlijk pas echt door zelfstandig optreden. Het verzet tegen een Amerikaanse actie is een bewijs van toegenomen Europese macht. Dat is geen militaire, maar een politieke en morele macht. Op den duur veel belangrijker dan militaire macht.

De Europese vrijmoedigheid een groot Amerikaans project te torpederen en ook nadien nog te ondermijnen, heeft hier tot veel intellectuele en emotionele (zelf) bevrediging geleid … Dat president Bush in Irak tegen de grenzen van de Amerikaanse macht aanloopt, maakt blije Europese gezichten.

Hier staat dat wat er in Irak gebeurt een groot Amerikaans project is. Dat is precies waar het om gaat: het zou geen groot Amerikaans project moeten zijn, maar een internationaal project. Dat dat project tegen grenzen aanloopt, bewijst het gelijk van de tegenstanders. Brouwers' bewering dat die tegenstanders, Europese politici, blije gezichten hebben getrokken, is onjuist. Dat ze intellectueel genoegen uit hun gelijk halen is volkomen terecht (over de resulaten van een eerder Amerikaans project: Iran, zie hier ).

Uit niets – ook niet het uiterst cynische Nederlandse besluit om, ongeacht de omstandigheden in het Midden-Oosten, in maart alle troepen uit Irak terug te trekken – blijkt dat Europeanen zich vergewissen van de ernst van de situatie.

Een onjuiste redenatie: het kan zo zijn dat het besef van de ernst van de situatie het terugtrekken wenselijk of noodzakelijk maakt, namelijk als de aanwezigheid van die troepen de toestand verergert. De toestand in Vietnam is ontstaan omdat de Amerikanen het besluit om hun troepen terug te trekken voortdurend uitstelden. Omdat ze de ernst van de situatie niet inzagen.

Brouwers' artikel is een goede illustratie van de regel dat een foute mentale aanname, een foute mentaliteit, leidt tot foute redenaties . De foute mentale aanname van Brouwers is een blind pro-Amerikanisme, zie ook de analyse van zijn stuk van 24-09-2004 ; dat deze pro-Amerikaanse houding herkend wordt blijkt uit dit citaat van de propagandesite www.amerika.nl: 'Interview in de Volkskrant waarvoor de uitstekende buitenlandredacteur Arnout Brouwers, voor de gelegenheid verslaggever, naar Rome is gevlogen' . Pro-Amerikanisme zou een geldig uitgangspunt zijn voor een politicus in een discussie. Echter, Arnout Brouwers is redacteur van de Volkskrant, en ondertekend zijn stuk als zodanig. Een journalist moet zich verre houden van expliciete politieke standpunten. Deze overtreding van de journalistieke regels schaadt de zaak van de journalistiek. Het feit dat de journalist door zijn krant deze mogelijkheid wordt geboden, ondermijnt de vrijheid van meningsuiting , omdat de journalist mogelijkheden wordt geboden zijn eigen privé mening te uiten boven anderen, die dezelfde mogelijkheden tot verspreiding van hun privé mening zouden moet krijgen.

27-11-2004, artikel met onderzoek naar de potentiële stemmers op Geert Wilders, onderkop: Ex-VVD'er spint garen bij de angst voor en boosheid over moslimextremisme. Jan van Elowijk: 'Toen ik hoorde dat de moskee hier vlakbij in brand was gestoken, flitste door me heen: jammer dat hij tot de grond toe is afgefikt!' Van Elowijk is een goedgehumeurde 64-jarige gepensioneerde manager van een linnenverhuurbedrijf.       Woensdag is marktdag in Rozenburg en de 61-jarige Jan Breestraat heeft zijn fleece-truien en trainingspakken breed uitgestald. … 'We hebben hier in Nederland enorme problemen met gedragscodes. Van buitenlanders, ja. Wij worden klein gemaakt door die immigranten. Ze zeggen dat wij ze als oud vuil behandelen, maar het is juist omgekeerd. Geert Wilders is de enige die er iets over durft te zeggen. Hij verwoordt het wel goed, maar hij moet ook voorzichtig zijn.       Zelf moet Breestraat van zijn vrouw ophouden met te zeggen wat hij denkt. Hij zou zeker twee keer zijn bedreigd nadat hij zijn mening in vrijheid dacht te uiten. 'Meneer, het is dramatisch in Nederland.' Zie ook: 25-11-2004, de Volkskrant, bericht: Lonsdale-jeugd onder de loep: Onderkop: Er moet onderzoek komen naar de beweegredenen van extreem-rechtse jongeren. Met de uitkomsten van die studie kunnen maatregelen worden genomen.

Ten eerste: Merk op dat als je een maand terug soortgelijke onderzoeken zou doen of voorstellen onder allochtonen, onder de kop: "Potentiële stemmers op Abu Jahjah", en "Marokkaanse meisjes-aanranders onder de loep", er in PC land de pleuris uitgebroken zou zijn, met gebruik van woorden als discriminatie, stigmatisering, onruststokerij, apartheid, en gepaard gaande met vergelijkingen met het Derde Rijk, het inbrengen van Anne Frank, en nog veel meer dergelijks. Dat is geen verzinsel van de IRP redactie, maar wat er gebeurd is met Pim Fortuyn, toen hij dit soort dingen zei naar aanleiding van zijn woonervaringen in de voornamelijk allochtone Rotterdamse wijk Feynoord; voor een recente versie zie hier .

Ten tweede: Merk op dat de geïnterviewde autochtonen in de praktijk te maken hebben met heel andere allochtonen dan de PC politici en journalisten. Als je gewoon aan een marktkraam iets zegt tegen een allochtoon over bijvoorbeeld voordringen, op dezelfde manier als je dat tegen een autochtoon doet, kreeg je op zijn minst arrogante taal over je heen, en inderdaad vaak gepaard gaand met bedreigingen. Dit geldt ook als je overlast in de buurt wil aankaarten. Er zijn IRP redactieleden met directe ervaringen daarin. Om die reden werden ook Bert en Marja uit de Amsterdamse Diamantbuurt verjaagd door Marokkaanse jongeren.

P.S. 18-12-2004, de Volkskrant, bericht onder de kop Steun radicale islam onderzocht: Het ministerie van Justitie laat met spoed onderzoeken hoe groot het draagvlak is onder de Nederlandse moslimbevolking voor de radicale islam. Tegelijkertijd wordt gekeken naar de weerbaarheid van moslims tegen extremisme en rekrutering. Het onderzoek, dat door islamdeskundigen wordt omschreven als uiterst gevoelig, moet binnen een jaar zijn afgerond.

Dit bericht bevestigt wat hier direct boven over de berichtgeving van de Volkskrant is geconstateerd: de eenzijdige keuze voor het allochtone standpunt. Dit wordt nog eens benadrukt door het laatste zinnetje over het gevoelig liggen binnen allochtone kring. Precies hetzelfde geldt natuurlijk ook voor onderzoek binnen autochtone kring, maar dat wordt kennelijk niet als een relevant gegeven gezien, laat staan genoemd.

27-11-2004, de Volkskrant, aankondiging interview met Wouter Bos op de voorpagina, met kop PvdA vreest nieuwe opstand kiezers. In het vervolg elders in de krant luidt de kop: De islam hoort bij dit land, en de subkop: Maar VVD en CDA slaan nu door naar de andere kant. Uit het artikel zelf: In het weekend dat bekend wordt dat als feestgangers vermomde allochtone agenten in elke disco worden geweigerd, begint onze minister voor integratie over een slachtoffercultus onder migranten. Dan ben je niet goed bezig. ...

De kop op de voorpagina wijst op inzicht in de mogelijke gevolgen van de eerdere en huidige fouten in de allochtonendiscussie. De kop en subkop van het eigenlijke artikel laten zien dat Bos de dynamiek zelf totaal niet begrepen heeft. Het stukje inhoud laat zien waarom hij het niet begrepen heeft. Hij neemt voetstoots aan het tegenhouden van allochtonen aan de deur van disco's op willekeurige gronden gebeurt, dus discriminatie is. Feit is dat het lastige gedrag van allochtone jongeren in buurten (voorbeeld Amsterdamse Diamantbuurt), zwembaden, bioscopen en andere openbare gelegenheden zich ook en al eerder afspeelde in uitgaansgelegenheden, waar jonge mensen met drank op dicht op elkaar geperst worden. Wat daar het meest opvallend gaat, is het groepsgedrag van allochtonen: is er ruzie tussen autochtoon en allochtoon, komt de allochtoon terug met een club van vriendjes om de geschonden eer recht te zetten, want een gelijkspel is eer verloren in hun ogen. De uitgaansgelegenheden hebben hier op gereageerd door een limiet in het aantal allochtonen te gebruiken, bij het deurbeleid. Dat is geen discriminatie, maar een terechte voorzorg tegen gebleken problemen  . Bos' foute inzicht in de dynamiek heeft dus als oorzaak dat hij wel bereid is de fouten aan autochtone kant te zien, maar de fouten aan allochtone kant vrijwel volledig over het hoofd ziet, zodra het op conclusies trekken aankomt.

Het CDA houdt in Ede al vijftien jaar de komst van een moskee tegen. Dan laat je gouden kansen liggen om duidelijk te maken dat ze er bij horen.

Het 'er bij horen' moet verdiend worden, door acceptatie van de Nederlandse maatschappij. De belangrijkste manier is om de symboliek van een Nederland-wezensvreemde cultuur of religie achterwege te laten. Oftewel: je geeft er blijk van er bij te willen horen door geen moskees en geen hoofddoekjes te willen. Of : je kan wel hoofddoekjes en moskees krijgen,  maar dan krijg je ook discriminatie: mensen werken liever niet samen met mensen die je minachten op religieuze gronden.

Verder bevat het interview de bekende loze woorden over verkeerde communicatie, tegenstellingen, en goede intenties. Maar geen inhoudelijke opmerkingen.

Naar Fout in de krant home , of naar site home .