Bronnen bij Klassenstrijd: erkenning

De erkenning van het nog steeds bestaan van een klassenstrijd gaat natuurlijk geleidelijk, en begint met een beperkt aantal mensen. Onder een paar voorbeelden (de Volkskrant, 14-10-2008, door René Cuperus, verbonden aan de Wiardi Beckman Stichting van de PvdA):
  Opstand der elites ondermijnt samenleving

René Cuperus roept de elite, die zich heeft losgezongen van de rest van de bevolking, ertoe op zich weer te gaan oriënteren op beproefde waarden en tradities.


De internationale crisis van het Grote Geld staat symbool voor de kortsluiting. tussen internationale elites en de rest van de bevolking. De Amerikaanse cultuurcriticus Christopher Lasch nam de losgezongen investeringsen zakenbankiers van Wall Street al vroeg op de korrel. In zijn boek The Revolt of the Elites uit 1995 portretteert Lasch de internationale elites als kosmopolitische toeristen in hun eigen nationale samenleving, zelfs als ondermijners van de democratie. Het is ditmaal niet de Opstand der Horden (Ortega y Gasset) die de samenleving ontwricht, maar de globaliseringsopstand van hedendaagse elites die samenlevingen uit elkaar rukt. De kredietcrisis toont hoe de opstand van de Amerikaanse elites stukgelopen is op de eigen hoogmoed.
    In Europa was de opstand van de elites al eerder in botsing gekomen met een tegenopstand, de contrarevolutie van het populisme, die is gericht tegen het eliteproject om van de wereld, tamelijk achteloos, een grenzenloze markt- en migratiesamenleving te maken.
    Een al wild om zich heen slaande politieke vertrouwenscrisis lijkt zich nu te gaan mengen met een financieel-economische systeemcrisis. Dat is een gevaarlijke cocktail die de tegenopstand van het populisme nog zou kunnen verscherpen. Veel hangt af van het urgentiegevoel van de elites. Zijn zij bereid hun ontwrichtende 'opstand' te beëindigen en zich weer te verbinden met de reële economie?
    Populisme is een riskant fenomeen. Het is een crisisverschijnsel van de democratie. Het is een rooksignaal van kortsluiting tussen politiek systeem en burgers, elite en achterban. De bevolking vertrouwt haar leiders niet meer en is het geloof in politiek als positieve veranderkracht verloren. Zo'n representatiecrisis tussen politiek en bevolking is onheilspellend.   ...
    De ongemakkelijke waarheid is dat het populisme in belangrijke mate wordt uitgelokt door de politiek-maatschappelijke elites. Het verhaal van de hebzuchtige fatcats van Wall Street en de Londense City - of hoe financieel kapitalisten met hun windhandel de reële economie van werkende mensen ontwrichten - is de ruige top van de ijsberg van een veel grotere vervreemding tussen bovenlaag en bevolking. Er doet zich in veel Europese landen een populistische opstand voor tegen de politieke, economische en culturele elites.
Mensen lopen te hoop tegen het toekomstbeeld van de internationale beleidselites. Die houden er een ontwrichtend vertoog op na over 'een totale verandering van alles'. Ze presenteren een hysterisch moderniserings- en aanpassingsverhaal: alles en iedereen moet zich permanent aanpassen, op straffe van de boot te missen in de nieuwe wereld.   ...
    De elites hebben de onzekerheden van de huidige wereld in flux onderschat, dan wel onvoldoende gematigd en gecorrigeerd. Zij weigeren onder ogen te zien dat hun nieuwe globale wereld. weinig goeds in petto heeft voor wie niet tot de globaliseringswinnaars behoort. Ze zien voorbij aan de harde scheidslijn die aan het ontstaan is tussen hoogopgeleiden en middelbaar- tot laagopgeleiden.
    Precies daarom worden politieke elites (vooral die van de 'volkspartijen', de sociaal-democratische voorop ) niet langer gezien als betrouwbare en inspirerende leiders en begeleiders van verandering, maar als aanstichters en collaborateurs van de grote turbulentie van de globalisering.   ...
    De hedendaagse elite lijkt het verleerd te zijn de samenleving te leiden. Zonder zuil en ideologie, opereert ze zonder binding. Politiek-maatschappelijk leiderschap is niet hetzelfde als managen. Het is niet technocratische beleidspraatjes en statistieken ongefilterd als onvermijdelijkheden doorgeven aan de bevolking, noch de vox populi naar de mond praten.
Het gaat om inspiratie en vertrouwen bieden, juist in een turbulente wereld, Het is te hopen dat de internationale bankencrisis een heilzame schokwerking heeft en 'de opstand van de elites' in rustiger, minder zelfzuchtig vaarwater brengt.   ...

Leuk, zo'n oproep. Je kan zo voorspellen dat er totaal en absoluut niets van zal komen.

Zelfs onder wat jongere afgestudeerden in de volkomen verkeerde studies vindt je dit soort zwarte zwanen (de Volkskrant, 28-10-2008,  door Taco Bos, pas afgestudeerd in de bedrijfskunde aan de Rijksuniversiteit Groningen):
  Dicht de kloof met de verliezers

De jonge generatie zal het ongenoegen van de Wildersstemmers serieus moeten nemen, stelt Taco Bos. Er met dedain afstand van nemen, werkt averechts
.
Een paar maanden geleden woonde ik een groepsdiscussie bij over Europa. Alle deelnemers waren jong, hoogopgeleid, ambitieus en hadden een ruime buitenlandervaring. Type: D66, Groenlinks of vrijzinnige VVD'er. Winnaars van de globalisering, voor wie de wereld een speeltuin is. Er heerste verbazing, verontwaardiging haast, over de afkeer die een grote groep Nederlanders van Europa heeft. Al die mensen hebben een enorme plasma-tv en moeten niet zeuren, dat was zo ongeveer de strekking.
    Ik voelde me er een beetje ongemakkelijk bij. Toegegeven, ook ik had vaak dedain gevoeld over de in mijn ogen provinciaalse angst voor het onbekende, maar later probeerde ik me ook in te leven in de andere kant. Ik geloof niet dat de naar binnen gekeerde aanhang van Marijnissen, Wilders of Verdonk werkelijk bang is dat er volgend jaar niet een nóg grotere plasma aan de muur hangt. Wel denk ik dat veel mensen zich zorgen maken over afnemende baanzekerheid, florerende bedrijven die toch duizenden mensen ontslaan, de groeiende kloof tussen arm en rijk en Polen die jouw werk twee keer goedkoper doen. Het gaat niet om de plasma, het gaat erom of jij je gezin nog kunt onderhouden als ook de fabriek waar jij twintig jaar met plezier hebt gewerkt aan de beurt is voor de grote verhuizing. Of jij je kinderen de kansen kunt geven die je ze zou willen geven. Die angsten zijn reëel, hangen samen met de toenemende globalisering en Europa wordt gezien als symbool daarvan.   ...
    Wat moeten wij, de nieuwe generatie, doen om de kloof te dichten? Arrogantie over vermeend provincialisme helpt niet, minderheden verder marginaliseren met keiharde maatregelen ook niet. De échte uitdagingen zijn te groot om energie te verspillen aan verontwaardiging en ruzie, dus we zullen samen moeten werken aan een visie die angsten serieus neemt, maar ook weet te ontstijgen. Een visie die aandacht geeft aan de werkelijke vijanden van bijna iedereen, zoals dat deel van het bedrijfsleven waarvan een kleine groep mensen geen punt maakt van creatief boekhouden, handel met voorkennis en ongebreideld egoïsme. En de goed betaalde lobbyisten in Brussel en Den Haag die korte ter.
mijnbelangen boven het belang van een gezonde planeet voor onze kinderen en kleinkinderen stellen. Puissant rijken die met behulp van fiscale constructies haast minder belasting betalen dan een bijstandsmoeder aan btw uitgeeft.    ...

Het is eigenlijk allemaal zo simpel ...

Als het over het buitenland gaat, is het allemaal natuurlijk wat makkelijker te zien (de Volkskrant, 30-04-2010, van correspondent Michel Maas
  Roodhemden blijken even gedisciplineerd als regeringsgezinde geelhemden

Ouderwetse klassenstrijd splijt Thailand in tweeën

Tussentitel: Het land is hopeloos verdeeld in boeren en lakeien

‘Het belangrijkste nieuws van vandaag is dat het heeft geregend’, zegt de belegen expat terwijl hij een slok wijn naar binnenslaat. ‘Als het regenseizoen begint gaan ze vast allemaal terug om op hun akkertje te werken. Een week regen is genoeg.’
    Met ‘ze’ bedoelt hij boeren, en met boeren bedoelt hij de demonstrerende ‘roodhemden’ die verdorie het beste stukje van Bangkok bezet houden: een strook van tweeënhalf bij twee kilometer waarin toevallig de beste hotels en de beste shoppingmalls van de stad liggen.
    Die hotels en malls zijn nu gesloten. Het Hyatt is dicht, en voor de gesloten deur van het Four Seasons liggen demonstranten te slapen. Gasten komen er toch niet. De roodhemden hebben het gebied hermetisch afgegrendeld met barricaden van autobanden, bamboestokken en prikkeldraad. ‘Guards’, in zwart geklede leden van de knokploeg van de demonstranten bemannen de toegangen, en controleren iedereen die daar binnen wil. De stemming aan de frontlinie is grimmig.   ...
    De expat praat tegen beter weten in. De regen zal de roodhemden ook niet wegjagen. De demonstranten, aanhangers van de afgezette en voortvluchtige premier Thaksin Shinawatra, blijken taaier dan iedereen had gedacht.
    ... na zeven weken zitten zij nog steeds in de stad, zij blijken taai en vindingrijk, en wat de mensen in Bangkok nog het meest verwondert: gedisciplineerd.
    Dat laatste kenden de Bangkokkers alleen van de ‘geelhemden’, de tegenstanders van Thaksin die eind 2008 de vliegvelden van Bangkok platlegden. Die vliegvelden lieten ze na die actie weer brandschoon achter. Dat nu deze ‘boeren’ eenzelfde beschaafd soort discipline aan de dag blijken te leggen, wil eigenlijk niemand in Bangkok weten. Boeren horen boeren te zijn, en zich als boeren te gedragen. Als beesten, bedoelen ze daarmee eigenlijk.
    De boeren zelf weten goed hoe er over ze wordt gedacht. En zij zijn er trots op. Sinds een tijdje worden in het kampement van de Roodhemden nieuwe T-shirts verkocht. Op die shirts staan geen rode slogans meer, maar eenvoudig ‘Phrai’, het Thaise woord voor ‘boer’. In het kampement aan de voet van de gesloten vijfsterrenhotels en shoppingmalls is het scheldwoord een geuzennaam geworden.
    Sak, een jongen van het platteland in het noorden van Thailand draagt het T-shirt met het scheldwoord met ere. ‘Laat ze maar komen’, zegt hij. Met ‘ze’ bedoelt hij de stadse elite, die hem voor boer uitmaakt. De ‘boeren' hebben op hun beurt een scheldwoord voor die elitaire Thais: ‘Armard’, wat zoveel betekent als hoveling, of hoflakei: opgepoetste types die denken dat ze heel wat zijn.
    Ook premier Abhisit is er zo een. Hij is in een rijke familie geboren, en in Engeland opgevoed en voor de boeren hier had hij net zo goed van een andere planeet kunnen komen. Zij snappen hem niet, en hij snapt hen niet. ‘Hij zit zo hoog boven ons. Hij spreekt onze taal niet, en heeft niks met ons te maken’, zegt Sak.
    Achter de barricades wordt een ouderwetse klassenstrijd uitgevochten. De onderklasse is in opstand gekomen tegen de bovenklasse. Inzet van die strijd is officieel nog altijd het aftreden van de premier. Die moet weg omdat hij volgens de demonstranten op illegale wijze, en vooral dank zij de druk van de geelhemden, aan de macht is gekomen.   ...

In Nederland en Europa is, in het verborgene, iets dergelijks gaande.

Langzamerhand komt er hier en daar toch iets van een besef van de ondergrondse strijd bovendrijven (de Volkskrant, 19-11-2011, rubriek Politiek, door Martin Sommer):
  Tokkies in de Kamer

Tussentitel: Den Uyl heeft nimmer een boezeroen aangehad

De luisteraarsvraag van Joost Eerdmans in zijn radioprogramma Avondspits was donderdagavond: moeten er meer tokkies in de Tweede Kamer? Die vraag zou je de tokkie-vertaling kunnen noemen van de stelling van Kamervoorzitter Gerdi Verbeet bij de presentatie van het Jaarboek parlementaire geschiedenis, eerder deze week.   ...

Waarbij 'tokkies' bijna letterlijk staat voor de mening van de elite over de PVV-Kamerleden en hun aanhang.
  Joost Eerdmans was er gauw klaar mee. Hij zat zelf voor de LPF in de Kamer, is behoorlijk rechts en was altijd al begaan met dieren, kortom onverdacht. In de Kamer horen mensen met verstand, vindt hij. Het is moeilijk werk, wetgeving is abstract. Ons soort mensen moet daar niet zitten roepen, wij moeten worden vertegenwoordigd. Opmerkelijk, ook de meeste inbellers waren het met Eerdmans eens.

In principe. Tot aan het moment dat wie er wel zitten, dat alleen voor henzelf doen. En dat duidelijk zichtbaar is. En langdurig zichtbaar. Zoals nu:
  Verbeet raakte met haar opmerking wel aan een serieuze kwestie, namelijk de slechte staat van de volksvertegenwoordiging. De urgentie daarvan werd onderstreept met het boek Diplomademocratie van Mark Bovens en Achrit Wille (2011). De hoger opgeleiden hebben zich de staat inclusief de Kamer toegeëigend. Dat zou niet erg zijn, ware het niet dat zij zich qua opvattingen en levensstijl van de lager opgeleiden hebben afgekeerd. Met als gevolg dat die laatsten tot de komst van Fortuyn en Wilders niet werden gehoord.
    In het genoemde Jaarboek komt het begrip 'diplomademocratie' telkens terug, en nu rinkelen de alarmbellen soms zo schel dat sprake is van een 'nieuwe klassenstrijd'.    ...

Martin Sommer heeft de klok horen luiden, maar weet niet waar de klepel hangt: die klassenstrijd is nooit weggeweest.
  Dagelijks kun je de bevestiging van de stelling zien en horen. De ouderwetse media inclusief deze krant maken deel uit van het complot van hoger opgeleiden. Zij hebben nog altijd de definitiemacht. Gisteren nog vlamde de boosheid op nadat de PVV-leider Wilders had getwitterd dat er wel 4 miljard af kon bij ontwikkelingshulp. Boosheid op de radio, maar de peilingen gaven Wilders gelijk. Ontwikkelingshulp, immigratie, Europa, cultuur, allemaal thema's waarover de opvattingen van hoog en laag opgeleid radicaal uit elkaar lopen.

Sommer suggereert hier nog een beetje dat dat idee ten onrecht zou, door het geruik van de term 'complot'. Natuurlijk ten onrechte: er hoeft namelijk helemaal geen complot te zijn - het is ordinair een gezamenlijk eigenbelang van de leden van de groep. Nog effectiever dan een complot.
  Tot voor kort was het consigne dat de elite tegen het weerspannige wildersvolk in opstand moest komen. Nu voelt men kennelijk nattigheid en is de gedachte: wij van de elite zijn vanwege de diplomademocratie niet meer in staat om jullie opvattingen te verwoorden, doe het zelf maar.
    Dat is een bezwaarlijke vorm van de handdoek in de ring gooien, zoals Meindert Fennema eerder betoogde (Opinie & Debat, 26 oktober). Er spreekt een armoedige vorm van democratie uit die nog gevaarlijk is bovendien.

Dat is juist. Maar men doet het wel.
    Sommer's advies:
  Leve de doctorandussen in de Kamer dus, maar wel doctorandussen met inlevingsvermogen.

Lees verder, en men zal zien dat dit advies volstrekt in de wind wordt geslagen. En dat als puntje bij paaltje komt, Martin Sommer toch die kant kiest. Om het niet te doen, vergt namelijk het stappen uit je sociale groep en omgeving - en vermoedelijk al redelijk snel ook uit je baan die afhankelijk is van die groep. Zelfs als je beseft wat er op het spel staat:
  Het idee dat volk en volksvertegenwoordiging op elkaar moeten lijken, gaat terug op de Franse Revolutie. De radicale Jacobijnen beschouwden de vertegenwoordigende democratie als een verwerpelijk restant van de aristocratie. Volkssoevereiniteit betekende dat het volk zélf aan de knoppen moest zitten.
    Dat leidde rechtstreeks tot de vraag wie dan het ware volk was en vervolgens tot nierenproeverij en uiteindelijk de guillotine voor wie er níet bij hoorde. Zover is het nog lang niet.

En dat 'lang' wordt steeds korter ...

Een van de kenmerken van de filosoof is het hebben horen luiden van de klok, daar lang en onsamenhangend over doorpraten, en daardoor steeds verder van de klepel raken. Auteur Hans Schnitzler van de volgende bron is iemand die meestal al veel eerder de weg kwijt is, en daardoor al een vermelding in de verzameling Ideologie, afwijkingen heeft verdiend uitleg of detail . Hier een zeldzaam moment van helderheid, met toch weer een even snel verdwalen (de Volkskrant, 21-12-2011, door Hans Schnitzler, publicist en filosoof):
  Burger ziet zijn leefwereld bedreigd

De links-rechts retoriek biedt geen oplossing voor de burger die zijn wereld ten onder ziet gaan aan mondiale fenomenen.

...    De hedendaagse maatschappelijke frictie wordt veroorzaakt door twee andersoortige ismen: lokalisme versus globalisme.
    Lokale leefwerelden en modale inkomens versus mondiaal niemandsland en onzichtbaar kapitaal. Bestendige woon- en leefomgevingen contra een vloeibare en virtuele werkelijkheid. De primaire zorg van Henk, Ingrid of Joe the Plummer is niet ideologie, maar de leefbaarheid van de plek die ze bewonen. Net als het merendeel van de mensheid socialiseren en consumeren zij binnen huiselijke, lokale of regionale kring. Daar worden identiteiten gevormd, gewoonten en gebruiken krijgen hier hun beslag. Het is precies deze alledaagse leefervaring die onder druk staat, zeker voor degenen met een modaal inkomen. Mondiale fenomenen, even vloeibaar als onzichtbaar, zijn een reële bedreiging voor Joe en zijn Nederlandse evenknie Henk.
    Inkomen, pensioen en huis zien zij langzaam wegdrijven op wereldwijde geldstromen. Ze slaan politici gade die zich laten tuchtigen door een even anoniem als internationaal kapitaalwezen, die de schulden vervolgens op hen afwentelen en daarmee bijdragen aan de ontmanteling van hun leefwerelden. Kortom, de veelbezongen global village is voor hen een onwerkbare illusie en valse leugen gebleken. Slechts voor degenen die de wereld als hun werkterrein beschouwen - diplomaten, speculanten en ontwikkelingswerkers - zijn mondiale ontwikkelingen een uitdaging. Voor de overige 99 procent blijft er niets anders over dan zich hartgrondig te verzetten tegen de desintegratie van hun directe leefomgeving.   ...

Het horen luiden van de klok. Maar hieraan vooraf gaat een aanzienlijk langer stuk over de tegenstellingen tussen links en rechts, gevolgd door nog wat opmerkingen hierover:
  Het krampachtige gevecht tussen de linksmens en de rechtsmens is een schijn- en achterhoedegevecht. Het getuigt van de eeuwige reflex om in tijden van onzekerheid terug te grijpen op wereldbeelden die houvast bieden. Maar het spanningsveld tussen mondiale vraagstukken en lokale belangen onttrekt zich aan de ideologische tegenstellingen van weleer. Pragmatici die als ware evenwichtkunstenaars het strak gespannen koord op kousenvoeten weten te bewandelen: dat is het politieke profiel van de toekomst. Kortom, het wordt tijd de oude loopgraven te verlaten. Ze belemmeren niet alleen het uitzicht, ze staan bovendien op instorten.

Een hopeloos gebrek aan inzicht ... In werkelijkheid vormen links en rechts al enkele decennia gemene zaak voor de idealen van Europeanisering, globalisering, vrije migratie, multiculturalisme, en in feite ook het neoliberalisme, want links mag wel beweren dat ze daar tegen is, het beleid dat ze steunt voert daar onverbiddelijk naar toe. Links en rechts, dat wil zeggen: de politiek en bestuurderen en alles wat daar achter zit, vormen één enkele upper class oligarchie uitleg of detail uitleg of detail .

Na al eerder, in 2010 en 2011, het CDA te hebben gesloopt, is in 2012 de PvdA aan de beurt om ten offer te vallen aan de ondergronds voortwoekerende klassenstrijd. Men zakt sterk in de peilingen, en dat knaagt aan de autoriteit van het leiderschap. Het laatste slachtoffer is dusdanig spectaculair, dat een paar vlammetjes zichtbaar worden (de Volkskrant, 23-02-2012, door Martin Sommer):
  Kloof in de samenleving te groot voor één partij

Cohen bleek niet de gedroomde leider van de PvdA. Maar het is niet alleen hem persoonlijk aan te rekenen.

Begin oktober vorig jaar trok PvdA-voorzitter Lilianne Ploumen de deur met een knal achter zich dicht. Als eerste coryfee leverde ze openlijke kritiek op partijleider Job Cohen: te weinig leiding, te weinig inspiratie. Het werd geen vrolijk afscheid voor haar, maar juist aan de beklemde reacties kon je merken dat het wachten nu was op de man met het rapier.   ...
    De suggestie is dat dit echec vooral Cohen persoonlijk valt aan te rekenen. Dat vond het lijdend voorwerp zelf ook, zij het dat media ook niet vrijuit gingen. Maar de actie van het Kamerlid Timmermans, per uitgelekte e-mail, laat zien dat er meer speelt. Hij wachtte met zijn aanval tot een sleutelmoment. Met de nieuwe voorzitter Spekman zou de PvdA naar links gaan, zoveel was duidelijk. Bij zijn aantreden nog geen twee maanden terug vond Spekman dat het 'wel wat rabiater' mocht. Dat was niet mis te verstane taal - hij wilde richting SP.
    Het fatale moment deed zich voor toen Cohen zich daarbij aansloot in dagblad Trouw en zei 'dat zij wat uitgangspunten betreft staan waar wij staan'. Toen moest het mes erin. De PvdA is niet de SP en wil dat ook helemaal niet zijn.    ...

Timmermans staat dusdanig rechts in de PvdA, dat voor iedere objectieve waarnemer duidelijk si, met onder andere zijn sterke eurofielisme, dat hij volledig in het ideële kamp van D66 terecht is gekomen. En zo zijn er heel heel in de top van de PvdA. Daarom stuurde hij die mail, en wel aan zodanig veel mensen (vijftig) dat de kans op een lek 100 procent was.  Timmermans wil beslist geen deel uitmaken van een linkse partij, dat wil zeggen: een die opkomt voor de lagere klassen:
   Van de SP-achtige, vakbonderige lijn zijn er niet zoveel in de partijtop. De meesten delen de analyse van Timmermans dat de kern van de zaak is om de onderklasse en de middengroepen te binden - solidariteit met de zwakkeren krijg je alleen maar met 'comfort' voor de middenklasse, zoals hij het uitdrukte.

Waarvan de praktijk is dat er allen het comfort van de middenklasse is, en de onderklasse in de kou blijft staan. Zoals blijkt uit de steun voor het neoliberalisme van de euro en het bijbehorende zwarte financiële gat van de banken, en de korting op de pensioenen.
    Ook auteur Sommer beseft dit ten dele:
  De kwestie nu is natuurlijk of de optie-Timmermans ook een realistische is. Cohen bleek geen gedroomde leider maar is toch ook aangelopen tegen een probleem dat zijn voorganger Wouter Bos ook al achtervolgde. Zolang de rode veren er nog waren, was die klassen-solidariteit een realiteit. In de liberale jaren negentig groeiden de groepen waar de PvdA altijd op steunde uit elkaar. Paars was het kabinet van de linksliberalen, heel succesvol zoals Timmermans in zijn mail schrijft, maar niet het kabinet van de lagere middenklasse die altijd op de PvdA had gerekend.

Paars was het kabinet van de liberalen - daar viel niets links waar te nemen. Zo werd er dertig miljard verkwanseld aan lastenverlichting die voornamelijk bij de hogere inkomens terecht is gekomen.
    Waarna het uiteendrijven pas goed begon, wat, natuurlijk, pas echt zichtbaar wordt in economisch mindere tijden, en dan ineens plotseling lijkt te gaan:
  De samenlevingskloof lijkt te groot om nog in één partij te overbruggen: daarvoor liggen de belangen en inkomens te ver uit elkaar en zijn de levensstijlen en ontmoetingsplekken te divers. De tijd van de ouderwetse catch-all-partijen lijkt achter de rug.

Maar ook Sommer heeft nog moeite met die werkelijkheid:
   De PvdA is niet de SP en wil dat ook helemaal niet zijn. Dat heeft Timmermans goed aangevoeld en werd zondag nog eens bevestigd in de peiling van Maurice de Hond waarin de ondervraagden weliswaar massaal ontevreden waren over Cohen maar aanzienlijk minder eensgezind vonden dat de PvdA meer naar oud-links zou moeten.

Want kijk maar naar de riposte (de Volkskrant, 23-02-2012, door Marcel van Dam, socioloog):
  De PvdA was Job Cohen al voorgegaan

...    Martin Sommer was een van de weinigen die in de krant van jongstleden dinsdag onder de kop 'Kloof in de samenleving te groot voor één partij' het vertrek van Cohen in een breder politiek perspectief plaatste, zij het dat de bril waarmee hij keek nogal beslagen was.
    Hij schreef: 'De PvdA is niet de SP en wil dat ook helemaal niet zijn. Dat heeft Timmermans goed aangevoeld en werd zondag nog eens bevestigd in de peiling van Maurice de Hond waarin de ondervraagden weliswaar massaal ontevreden waren over Cohen, maar aanzienlijk minder eensgezind vonden dat de PvdA meer naar oud-links zou moeten.'
    Heeft Martin een ander onderzoek gelezen dan ik? Van de mensen die nu zeggen PvdA te stemmen zegt 85 procent 'het is goed dat de PvdA meer de linkerkant op gaat'. En 50 procent van de huidige aanhang zegt dat 'De PvdA meer de richting van de SP moet opslaan'.
    Let wel: dit zijn cijfers nadat de PvdA sinds de laatste verkiezingen meer dan de helft van zijn aanhang heeft verloren en de SP in zeteltal meer dan verdubbeld is. De meeste PvdA-kiezers die vonden dat de partij meer de richting van de SP moest opslaan, hebben dat zelf al gedaan toen hun partij dat verzuimde.   ...

Maar Marcel van Dam heeft dan, ook na een gewenningsproces van een decennium, al enkele jaren eerder de juiste conclusie getrokken:
  Jammer voor mensen als Timmermans, maar er zijn al genoeg partijen om comfort te bieden aan de middenklasse. Jammer voor Spekman, maar er is al weer een echte sociaal-democratische partij.

En heeft zijn lidmaatschap van de PvdA verwisseld voor dat van de SP.

Maar natuurlijk de helderste exponent van de recente klassenstrijd is deze (de Volkskrant, 23-03-2012, column door Nausicaa Marbe, schrijfster):
  Alles rond Brinkman ruikt naar het verleden

Afgelopen woensdag was de dag van Hero Brinkman en Lodewijk Asscher. De een stapte als ex-PVV'er zijn bed uit en kon een lading krantenpagina's over zijn actie tot zich nemen.
    ... Wilders groeide in de peilingen omdat hij een electoraat mondig maakte dat zich niet alleen ongehoord en onbegrepen voelde, maar dat ook verdacht gemaakt werd en weggehoond. Zijn tegenstander was het politieke establishment, dat in de parlementaire arena bestreden kon worden. ...

De kern van de moderne klassenstrijd: cultureel- en sociaal vertrouwen verwoestend kosmopolitisme versus de slachtoffers ervan.

In Nederland gaat het proces van de tweedeling dusdanig hard, dat de taal steeds duidelijker wordt (de Volkskrant, 10-05-2012, column door Marcel van Dam, socioloog):
  De afrekendemocratie

Bij drie verkiezingen in EU-landen kregen zittende regeringen recentelijk enorme klappen. ....
    Regeringen worden door een flink deel van het electoraat niet langer gezien als hoeders van het algemeen belang, maar als vijanden van het volk, in dienst van anonieme machten die het volk een poot uit willen draaien. Het is niet typisch Europees. Eerder kun je stellen dat het virus van het politieke wantrouwen nu pas Europa verovert, nadat het eerder de democratie in de VS heeft besmet. Bij verkiezingen voor het Congres gaat in Amerika meestal maar eenderde van het electoraat stemmen, bij presidentsverkiezingen ongeveer de helft. Iedereen weet dat het bedrijfsleven er de dienst uitmaakt. Zonder hun financiële steun is het nauwelijks mogelijk een verkiezing te winnen. ...
    Zoals met bijna alles gaan we in Europa, zij het wat trager, dezelfde kant op. Bij ons wordt het bedrijfsleven bediend door de niet-gekozen politici van Europa. Zij zijn voor hun collega's in de lidstaten dankbare zondebokken.   ...
    Politiek gaat vooral om het verwerven van banen en macht - en die zo lang mogelijk zien te behouden - door het volk voortdurend te bedreigen met hel en verdoemenis als het niet voldoet aan eisen die worden gesteld door anonieme, ongecontroleerde instituties, zoals de Europese Commissie, het IMF en de door niemand bestuurde anonieme financiële markten.
    Geleidelijk aan is de politiek overgenomen door mensen die zo lenig van geest zijn dat ze de rol van farizeeërs willen spelen. Over hen staat geschreven: 'Ze bundelen alle voorschriften tot een zware last en leggen die de mensen op de schouders, terwijl ze zelf geen vinger uitsteken om die te verlichten.'   ...

Hier is geen woord Spaans aan. Conclusie: als het wegstemmen van regeringen ook geen resultaat heeft, is de volgende fase van min of meer revolutionaire aard. In wat voor vorm dan ook.

Het Kunduz-akkoord van 2012, gemaakt door de partijen VVD, CDA, D66, GroenLinks en ChristenUnie is een glasheldere illustratie van waar de scheidslijn ligt (de Volkskrant, 14-05-2012, column door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  Hervormen op de vulkaan

Tussentitel: Voor wie brengt het Lenteakkoord een Nieuwe Lente, een Nieuw Geluid

In Nederland kan makkelijk harder worden gewerkt en minder op terrasjes worden gezeten. Veel dingen kunnen anders, beter en slimmer. Er kan fors worden bezuinigd en hervormd. De komende decennia zullen we dat allemaal nodig hebben.
    Maar wie denkt dit te kunnen volbrengen door 'moedige hervormers' en 'laffe conserveerders' tegen elkaar op te zetten, die speelt met politiek-maatschappelijk vuur. Die is blind voor de vulkaan waarop de hedendaagse politiek danst. Deze vulkaan is gevuld met lavastromen onrechtvaardigheidsgevoel, angst voor sociale daling en bloedlink ressentiment.   ...

En te midden van al die helderheid straalt er een Poolster als teken voor wie dit akkoord is: de bezuiniging op ontwikkelingshulp van VVD-CDA-PVV is teruggedraaid. Oftewel: de internationalistische of kosmopolitische elite.
    Een ster die straalt op de moddervlakte van het internationalisme:
  Er heerst verbijstering over de economische chaos waarin de euro ons gestort heeft. En bezorgdheid over Europa's open grenzen, doorwaardbare plaatsen van bendecriminaliteit en onfatsoenlijke arbeidsvoorwaarden.

Die natuurlijk gepaard gaat met andere vormen van egoïsme en graaigedrag:
  Er is woede over even megalomane als incompetente schoolbestuurders van Amarantis die het onderwijs te gronde richten. Ongeloof over de derivatenhandel van een voorheen sociale woningbouwvereniging. En verontwaardiging over hoe gemakkelijk incapabele topbestuurders wegkomen met hun wanbeheer en graaigedrag.

Conclusie:
  Het is een bijna afgekloven verhaal geworden: hoger opgeleiden ervaren in sterke mate de voordelen van de internationalisering van economie en arbeidsmarkt, de Europese eenwording en open grenzen. Lager opgeleiden ervaren daarvan vooral veel nadelen. Men spreekt daarom ook wel van 'globaliseringswinnaars' tegenover 'globaliseringsverliezers'. Opleiding dreigt een nieuw soort standensamenleving voort te brengen.

Met als mogelijke gevolg:
  Wie aan dit alles voorbijziet, riskeert een culturele 'burgeroorlog' tussen hoogopgeleiden en laagopgeleiden, met een beklemde middenklasse daartussenin.

En wat doen de politieke partijen: Die maken een Kunduz-akkoord voor de hogeropgeleiden met hogere eigen-bijdragen in de zorg, een hogere btw en een nieuwe belasting op de corporaties dus de huurders, dat dit vuurtje opstookt. Cuperus, zelf natuurlijk deel van de klassen van de hogeropgeleiden, roept tevergeefs in de woestijn:
  Een toekomstplan voor Nederland dat de politiek-maatschappelijke instabiliteit niet verergert maar juist bestrijdt, zal radicaler en gedurfder moeten zijn. Een scheidslijn-overstijgende reset van Nederland moet buiten het beperkte speelveld van de Haagse beleidsmakers treden. Het moet een mea culpa bevatten voor falend elitegedrag in de afgelopen decennia, en scherper optreden tegen verzakende bestuurders. Niet de disciplinering van 'onrendabelen', maar noblesse oblige voor de meest getalenteerden in onze samenleving zou centraal moeten staan. Gevraagd: creatieve ondernemers om ons BNP te vergroten. Waar blijven de nieuwe Sarphati en Philips? Waarom richt de G500 zich niet op 500 nieuwe start-up bedrijven, in plaats van op de negatieve energie van een vals generatieconflict?

De G500 een dezer dagen opgericht clubje van hogeropgeleide jongeren. Met tot slot nog een verpakt advies:
  Het is niet lastig de samenleving uiteen te spelen in hoogopgeleiden met hervormingsdrift tegenover laagopgeleiden met hervormingsangst. Een actieve vulkaan doven: dat is pas moeilijk.

De hogeropgeleiden doen er op dit moment duidelijk hun uiterste best voor om de vulkaan te laten ontploffen ...

Rens van Tilburg is een van de weinig economen in de media die op enige realiteitszin is te betrappen (de Volkskrant, 20-06-2012, column door Rens van Tilburg is econoom):
  Vakbond, kom met een plan!

Groot was vorige week de opwinding onder columnisten. Een onzer was op staande voet ontslagen. De bijdrage van Ewald Engelen aan zijn magazine ging de Sociaal Economische Raad 'te ver'. Engelen sprak daarin schande van 'het stilzwijgen van de vakbond' nu 'het failliet van het gefinancialiseerde kapitalisme' een feit is.
    Engelen memoreert hoe anders dat was tijdens de vorige grote economische crisis. In 1935 ontvouwde een van de voorlopers van de FNV, het Nederlands Verbond van Vakverenigingen (NVV), een allesomvattend 'Plan van de Arbeid'. Dat de Nieuwe Vakbeweging nog geen begin van een strijdplan heeft, riep bij Engelen de vraag op: 'Waarom bent u nog lid?'
    Een vraag waar vakbondsbestuurders in hun clubblad begrijpelijkerwijze liever niet mee worden geconfronteerd. Het economisch systeem faalt opzichtig. De macht ligt voor het grijpen. Maar door wie? Kleurt de Europese Raad binnenkort socialistisch rood? Of zet de financiële markt de politiek buitenspel en was de financiële crisis slechts een voorbode van verdere financiële dominantie? Het is lang geleden dat de klassenstrijd zo bloot op tafel lag.   ...

Dat laatst is zelfs accuraat in de zin dat die klassenstrijd er dus altijd wel was, maar verborgen bleef. En de reden van het in de openheid opduiken op dit moment is simpel: er is geen economische groei. Dat betekent dat het graaien van de top en de hogere eenderde direct zichtbaar wordt als verlies van de onderste tweederde.

Het lijkt af en toe wel of René Cuperus de enige is die bereid is de werkelijkheid onder ogen te zien (de Volkskrant, 15-10-2012, door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  De nieuwe standenmaatschappij

D66-stemmers blijken kakkers die op de mooiste en duurste plekjes van ons land wonen. Zij behuizen de monumentale panden in de historische binnensteden. PvdA-stemmers hebben een buurman met een rode auto of rijden zelf in een rode auto. Dat gebeurt meestal in een vooroorlogse buurt waar veel allochtonen wonen. PVV-stemmers wonen in de naargeestige nieuwbouwflats van na de oorlog. De WOZ-waarde van de PVV-woningen is rond de 170.000 euro. Heel anders is dat in de nieuwe dure Vinex-wijken, de biotoop van de gemiddelde VVD-stemmer. In de VVD-straten wemelt het van zware auto's, zwaarder dan 1750 kilo. Auto's met de narcistische uitstraling van 'wie maakt me wat'.
    Deze merkwaardige gegevens komen uit een onderzoek dat NRC Handelsblad liet doen naar stemgedrag van de Nederlandse kiezers op buurtniveau (www.nrc.nl/verkiezingen). ...

Hoezo merkwaardig? Dit is absoluut wat je kon verwachten. Als je gelooft in de werklijkheid van het betsaan van klassen.
    De eerste conclusies voor de ongelovigen:
  Wat valt hieraan op? Zwaar aangezet, kun je zeggen dat deze simpele gegevens twee mythen over Nederland doorprikken: de mythe van Nederland als paradijselijk-egalitair land en de mythe van Nederland als hyper-geïndividualiseerd land.

Dat egalitair was altijd al alleen relatief: in de rest van de wereld is het vrijwel altijd veel erger.
  Nederland - hoewel één van de meest egalitaire landen ter wereld in termen van inkomens- en kansengelijkheid - blijkt nog altijd aardig ongelijk te zijn. Alle statistiek ten spijt, blijkt vooral woongenot enorm ongelijk verdeeld. Lommerrijke villabuurten en stille oases worden afgewisseld door stedenbouwkundige horror. Er is meer dan een wereld van verschil tussen Amsterdam-Zuid en Amsterdam-Noord, of tussen Baarn en Lelystad. En dat vertaalt zich, zo blijkt, in collectieve patronen van stemgedrag.

Wat iedereen al kon waarnemen.
  Daarmee stuiten we op het fenomeen van de schijnindividualisering. In een individualistische samenleving zou je niet zulke sterke groepspatronen verwachten, zo'n bijna één-op-één relatie tussen levensstijl, opleiding, woonbuurt en stemgedrag. Waarom stemt een grachtengordelbewoner nooit PVV en een migrant in Rotterdam-Feijenoord zo weinig D66? Waarom geven D66-ouders, zoals ander onderzoek laat zien, hun kinderen bijna allemaal dezelfde oud-vaderlandse voornaam; net zoals PVV-ouders hun kinderen bijna allemaal een naam geven ontleend aan Amerikaanse soapseries? Hoe verklaren we het massale conformisme in onze op het oog zo geïndividualiseerde samenleving?

Dat heeft allemaal niets met individualisering te maken. Wat er hier gebeurt is dat gelijksoortige mensen door sociologische factoren bij elkaar in de buurt terechtkomen. "Individualisme" of niet gaat over hoe er binnen die buurten met elkaar wordt omgegaan. Een heel andere kwestie.
  In al zijn bescheidenheid raakt zo'n NRC-onderzoekje aan de diepere getijdestromingen van de postmoderne samenleving. We komen daarmee terecht in wat één van de grootste sociologen van onze tijd, Mark Elchardus, de Symbolische Samenleving noemt. Een samenleving waarin niet langer materiële schaarste, traditie en religie mensen kneden en disciplineren, maar waarin gedragsbeïnvloeding verloopt via de productie van schijnbaar-individuele smaken, opvattingen, vaardigheden en kennis. Deze 'symbolen' - de vissenkom waarin de postmoderne mens rondzwemt - worden voortgebracht door tv, reclame, onderwijs en sociale netwerken. Nooit eerder werden mensen gemanipuleerd met zoveel beelden, emoties, smaken en opvattingen als tegenwoordig.

Idem. Deze beschrijving kan zo vertaald worden in het gedrag van hersenloze structuren die allemaal op dezelfde manier op dezelfde impulsen reageren. Het zegt niets over de onderlinge interacties.
  In de symbolische samenleving ligt de basis van sociale ongelijkheid minder in sociaal-economische klasse, maar meer in opleidingsniveau. Zo ontstaan 'standen' of groepen van mensen die onderling samen huwen, vrienden worden, samen eten, elkaar ontmoeten en die weinig sociaal contact of gedeelde ervaringen hebben met leden van de andere standen. Die homogeniteit wordt in de hand gewerkt door het geheel van smaken, vaardigheden en belangstellingssferen die verband houden met het onderwijspeil, aldus Mark Elchardus. Die standen worden als marktsegmenten verder intern gehomogeniseerd omdat massamedia en marketing zich meer en meer tot bepaalde segmenten van de bevolking richten. Dat leidt binnen die segmenten tot een standaardisering van de smaak en het denken. Zo groeien die nieuwe standen ook uit tot een politiek uiterst relevant fenomeen.

Dat klopt. Maar miskent het toch wel dat dit toch uiteindelijk gaat over het verschijnsel "mode", in zijn breedste betekenis, en "mode" in deze betekenis is van alle tijden.
    Maar het kan best wel zo zijn dat de toegenomen intensiteit van het gezamenlijke signaal: de media inclusief het internet, de zichtbare scheiding tussen de groepen bevordert en groter maakt.

et volgende artikel is zowel ontkenning als erkenning van de klassenstrijd. Erkenning in de zin dat alle gegevens er staan (de Volkskrant, 25-02-2013, van verslaggever Peter Giesen):
  Het is overal, maar het ene onbehagen is het andere niet

Voor menig politicus is het bestrijden van onbehagen een hoofdtaak. Een adviesraad denkt dat ze er wijs aan zouden doen het beestje bij naam te noemen.


De bestrijding van maatschappelijk onbehagen is tot mislukken gedoemd, zolang de discussie wordt gevoerd in abstracte termen als de onvrede of de normen en waarden. Dit stelt de Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling.
    Politici, burgers en media kunnen beter een debat voeren over concrete problemen, die met gerichte maatregelen kunnen worden aangepakt. Zo is het vruchtbaarder te spreken over de gebrekkige participatie van ouders op sommige scholen, dan over het tekortschieten van 'de' opvoeding.
    De Raad voor Maatschappelijke Ontwikkeling (RMO) zegt dit in een advies dat vandaag zal verschijnen.
    Sinds de 'Fortuynrevolutie' van 2002 staat het maatschappelijk onbehagen in het brandpunt van de belangstelling. Toch is het verschijnsel allerminst nieuw. Sinds 1975, toen onbehagen voor het eerst werd gemeten, is het slechts licht gestegen.    ...
    'Sinds 2002 zijn politici bezig het onbehagen te bestrijden op verschillende manieren', zegt Sadik Harchaoui, voorzitter van de RMO. 'De stemming onder burgers wordt voortdurend gepeild. Politici spelen in op onbehagen met harde taal over immigratie ...

Een leugen: de elite legt over bijna alle immigratieproblemen nodig steeds zachte zwachteltjes.
  Onoplosbaar
Kwesties als 'de' onveiligheid, 'de' opvoeding of 'de' normen en waarden zijn niet oplosbaar. Er zullen altijd weer schokkende incidenten zijn die burgers het gevoel geven dat de samenleving zich in de verkeerde richting beweegt ...

Een leugen: de elite weigert nog steeds dit soort zaken effectief aan te pakken.
  Kringetje
In zijn advies richt de RMO zich sterk op het maatschappelijk debat. Er is een 'opinieplein' ontstaan, waar politici, burgers en media in een kringetje rond praten over 'het' onbehagen. Maar zit het echte probleem niet dieper? Opiniepeiler Maurice de Hond wijst op een gebrek aan democratie. Als burgers meer medeverantwoordelijkheid zouden krijgen, door referenda over belangrijke beslissingen, zou de onvrede afnemen, gelooft hij.

Inderdaad.
  In het RMO-rapport wordt de Vlaamse socioloog Mark Elchardus aangehaald, die gelooft dat de modernisering tot tamelijk onbestemde gevoelens van onvrede leidt. Om hierop vat te krijgen, richten burgers zich op concrete zaken, zoals de sluiting van een postkantoor.

Een leugen. het onbehagen richt zich op heel concrete dingen, maar die wil de elite niet horen, zie hiervoor. En hierna.
  Tussenstuk:
Veelkleurig palet van onbehagen
Onbehagen wordt vaak gezien als een massief verschijnsel. Achter onbehagen gaat echter een grote diversiteit schuil. De verschillende vormen van onbehagen kunnen samengaan, maar zijn soms ook strijdig met elkaar. Het onbehagen van de PVV-aanhang veroorzaakt weer onbehagen bij de kiezers van D66 en GroenLinks.
    De RMO onderscheidt in navolging van het Sociaal en Cultureel Planbureau de volgende vier vormen van onbehagen.
Links-conservatief onvrede over toenemende ongelijkheid, bezuinigingen op de verzorgingsstaat en ontwikkelingshulp.
Nativistisch Nederland gaat ten onder aan immigratie, criminaliteit en vrouwen in boerka.
Traditioneel-conservatief het echte probleem is individualisering, verhuftering en verval van normen en waarden.

Het onbehagen van de onderste tweederde. Allemaal zeer concrete punten: de graaiers, het afbreken van het sociale en het uitdelen aan derden.
    En aan de andere kant:
  Progressief-elitair Nederland is een intolerant en xenofoob land geworden. Kunst, milieu en ontwikkelingshulp staan onder druk door populisme.

De aloude houding van de bovenste derde: wij mogen jullie geld uitgeven en weggeven en iedereen binnenlaten om jouw salaris te ondermijnen en vrij naar het buitenland reizen, maar jullie mogen daar niet tegen protesteren. Want dan krijgen wij een slecht gevoel.
    Oh, en de ontkenning ligt er dus in dat het niet durven opschrijven. Terwijl de bijgeleverde illustratie het keihard in het gezicht schreeuwt:

Dit is een klassenstrijd!

In andere landen is het zien ervan natuurlijk een stuk makkelijker - Peter Giesen is ondertussen correspondent in Frankrijk geworden (de Volkskrant, 14-10-2013, van correspondent Peter Giesen):
  Onvrede van laagopgeleide Fransen geeft Le Pen vleugels

Het Front National rukt op. Gisteren een zege in Brignoles. De partij van Marine Le Pen appelleert aan de woede over 'de arrogante elite in Parijs'.


Tussentitel: Het Front is de partij van de gedomineerden, van de zwakken - Hervé Le Bras en de historicus Emmanuel Todd in hun boek Le Mystère Français

Het Front National heeft zondag de kantonale verkiezingen in het Zuid-Franse Brignoles gewonnen. De jongste zege van de partij van Marine Le Pen is een gevoelige morele nederlaag voor de gevestigde partijen, die het contact met lager opgeleide kiezers lijken te verliezen.    ...
    De opmars van het Front National berust op een combinatie van factoren: de crisis, de strategie van Marine Le Pen om het Front een fatsoenlijk imago te geven en de zwakte van haar tegenstanders. Als vanouds tamboereert het Front op het thema veiligheid. Hoewel de criminaliteit niet toeneemt, berichten de media vrijwel dagelijks over geweldsincidenten, niet zelden gepleegd door jonge allochtonen. De aanhoudende reeks afrekeningen en schietpartijen in Marseille heeft waarschijnlijk een rol gespeeld bij de stembusgang in Brignoles.
    Het Front is echter allang geen simpele anti-immigratiepartij meer, schrijven de demograaf Hervé Le Bras en de historicus Emmanuel Todd in hun recente boek Le Mystère Français. De partij van Le Pen scoort vooral in de periferie van Frankrijk, waar de economie het zwakst is. De werkloosheid ligt in heel Frankrijk op 11 procent, maar in Brignoles op 17 procent en in de vroegere industriegebieden in het noorden en noordoosten vaak boven de 20 procent.
    'Het Front National is de partij geworden van de gedomineerden, van de zwakken die ver zijn verwijderd - zowel door hun opleiding als hun beroep - van de stedelijke centra van macht en privileges', schrijven Le Bras en Todd.
    Het Front appelleert aan het onbehagen van kiezers die zich in de steek gelaten voelen door 'de arrogante elite in Parijs'. Marine Le Pen speelt daar slim op in door 'linkse' elementen aan haar programma toe te voegen, zoals een verlaging van de pensioenleeftijd naar 60 jaar en door haar verdediging van de verzorgingsstaat.    ...

En in Nederland speelt vrijwel precies hetzelfde: oligarchie tegen "populistische partijen"

Nog wat waarschuwingen van René Cuperus (de Volkskrant, 10-06-2014, column door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  Het begint naar Interbellum te ruiken

Tussentitel: De productie van wrok gaat onverminderd voort
.
Afgelopen twee weken reisde ik samen met Geert Wilders heel Europa door. Van Berlijn naar Belgrado en van Boekarest naar Warschau. Op kosten van vooral Duitse denktanks. Aanvankelijk was ik uitgenodigd om te vertellen waarom Geert Wilders' PVV de grootste partij van Nederland was geworden en wat zijn 'politieke revolutie' zou betekenen voor het Europese samenwerkingsproject als geheel. Dat werd dus een heel ander verhaal: waarom Nederlanders, als het even kan, een ander Europa zouden willen, maar waarom ze in grote meerderheid niets moeten hebben van het anti-Europa van Geert Wilders. Ik kon onze mede-Europeanen dus geruststellen: de Nederlandse bijdrage aan de Grote Gele Kaart die het Establishment bij de Europese verkiezingen kreeg voorgehouden, bleef al met al verrassend bescheiden.    ...

Maar daarvoor waren twee uitgebreide hetzes in de media noodzakelijk: als eerste de verontwaardigings-hetze over de "Minder Marokkanen" uitspraak van Wilders, en vlak voor de verkiezingen een georkestreerde campagne naar refererende aan zijn anti-islam sticker-actie van zes maanden terug - zelfs de diplomatieke dient in Saoedi-Arabië werd daar bij ingeschakeld.
    Overigens is het effect van beide campagnes volledig teniet gedaan - door acties van moslims zelf. Met name de opkomst van de terreur van ISIS in Irak en de steun daaraan van de moslimsgemeenschap in Nederland, blijkende uit de jihadi-gang van jongeren, en ten tweede door antisemitische aanslagen. Pogoingen tot soortgeloijke heztes nu zouden onmiddleijk doodslaan.
    In het buitenland waren er geen "Wilders"-achtige hetzes mogelijk, en daar kwam de EU-crisis dus in volle omvang naar buiten:
  Die geruststelling kwam niet van twee kanten. In Berlijn trof ik Fransen en Denen in een diepe politieke depressie. In hun landen waren radicale anti-EU partijen als grootste uit de bus gekomen. Dat voelde niet goed. Men kon dat slechts met schaamte inzichtelijk maken. Anders lag dat bij de Duitsers. Die verkeren in een totale ontkenningsfase. In eigen land was het allemaal degelijk verlopen. De Europa-koers van Angela Merkels' Grote Coalitie werd gesteund. De pro-Europese krachten hadden dik gewonnen. Dat in de rest van Europa een ware volksopstand woedt tegen het Europa van de Duitse Disciplinering, daar wil men niet aan. Ook wil men niet weten dat het wel eens gedaan zou kunnen zijn met de vanzelfsprekendheid van de 'ever closer Union', nu dat in veel landen gelijkstaat met een 'ever smaller political center'.

Met het volgende thema:
  Er is een grote duidingsstrijd gaande over de uitslag van de Europese verkiezingen. Eurosceptici halen hun gelijk. De doorbraak van de anti-EU-partijen en de blijvend lage verkiezingsopkomst zouden alarmerend uitwijzen dat Europa helemaal anders moet. Brussel is riskant losgezongen van de Europese burgers. Het wordt waargenomen als een elite-project voor banken en grote ondernemingen.

Met de gebruikelijke reacties:
  Veel zal afhangen van de reactie van het 'Establishment' op de Europese grondzee van wantrouwen, rancune en apathie. Dat belooft nog niet veel goeds. Zo spendeert men in Brussel veel meer politieke energie aan de baantjes van Juncker en Schulz, dan aan de (ontbrekende) baantjes van de jonge generaties.
    En ook in Den Haag lijkt het business as usual. Fascisme? Conflictueuze spanningen tussen hoog- en laagopgeleiden? Alsof er niets aan de hand is, rolt men vergaande hervormingen uit rondom sociaal leenstelsel en gezondheidszorg. Die plannen kunnen door de oppervlakkige waarnemer niet anders begrepen worden dan dat zij beter-betaalden bevoordelen en minder draagkrachtigen benadelen.

En de conclusie is eenduidig en Cuperus schrijft hem op:
  De productie van wrok en onzekerheid bij 'globaliseringsverliezers' gaat onverminderd voort.

Amen.

Nog zo'n verhaal maar nu toegespitst op politieke cirkels (de Volkskrant, 21-07-2014, column door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  De democratie als lege huls

Tussentitel: Politieke partijen zijn opgehouden de burgers te vertegenwoordigen

Kun je een democratie, een vertegenwoordigende democratie, bouwen op 16,8 miljoen narcistische individualisten? En wat blijft er over van een verzorgingsstaat als je die, volgens het recept van de participatiesamenleving, uiteenrafelt in 16,8 miljoen mini-verzorgingsstaatjes - net zoveel verzorgingsstaatjes als er Nederlandse inwoners zijn? Hoeveel narcisme kan een samenleving verdragen?
    Dit zijn vragen die opgeroepen worden door het fraaie zomernummer van De Groene Amsterdammer over 'Me, my selfie and I'. Mooie reportages en beschouwingen over de lol en narigheid van onze over-geïndividualiseerde samenleving. Zeker bij je vakantieboeken stoppen ...
    Stop tussen je verantwoorde literaire thrillers ... ook een klein boekje dat één van de beste politiek wetenschappers van ons land ons postuum heeft nagelaten. Ik doel op Peter Mair, de van oorsprong Ierse politicoloog die langjarig hoogleraar in Leiden was. Hij overleed in 2011 op 60-jarige leeftijd in zijn geboorteland. Het boek dat hij ons in onafgemaakte versie naliet, heet Ruling the Void. The Hollowing of Western Democracy. Het is een alarmerend statement geworden. Waard om te overpeinzen op een vakantiestrand naar keuze.
    Mair poneert de ruige stelling dat onze democratie een 'democratie zonder demos' is geworden. De democratie is verlaten. Door burgers én politici. Er is sprake van een wederzijdse onthechting. Burgers willen zo weinig mogelijk last van de politiek; politici willen zo weinig mogelijk last van burgers. En zo wordt onze democratie een lege huls. ...

En hier gaan zelfs deze relatief aan de goede kant staande waarnemers de fout in. Slechts hoogstens een derde van de burgers wil zo min mogelijk last van de politiek, als je dat meteen ook even doortrekt naar datgene dat de politiek daadwerkelijk controleert: de staat. De overheid. Nog steeds is tweederde van Nederland voor behoud van een ruimere overheid, en voor een sociale staat. Degene die daar tegen zijn en voor de "participatiemaatschappij", is de topderde bestaande uit de grote graaiers (de geldfascisten), de wat kleinere graaiers, en hun lakeien.
  Mair's argumentatie is complex en fijnzinnig. De langzame dood van de partijendemocratie speelt daarin een sleutelrol. Mair, die een groot partijen-expert was, laat zien dat politieke partijen in de afgelopen decennia totaal van karakter zijn veranderd. Waren ze vroeger de cruciale verbindingsschakel tussen staat en maatschappij, de plek waar belangen en opvattingen van bevolkingsgroepen in de politiek konden doorklinken, tegenwoordig zijn politieke partijen opgehouden burgers te vertegenwoordigen. Burgers zien de partijendemocratie niet langer als deel van hun eigen wereld. En politieke elites trekken zich, in paniek geraakt door de grillige ondankbaarheid van het electoraat, terug in de beleidswereld van de technocratie. Alleen in verkiezingscampagnetijd spreekt men de burgers slaafs en opportunistisch naar de mond, maar dat heeft weinig effect op het feitelijk gevoerde beleid.

Want na de verkiezingen gaat men rustig door met het uitbreiden van Europa, het afbreken van de sociale staat, en het invoeren van het neoliberalisme en het geldfascisme.
    Cuperus sluit af met een optimistische noot:
  Wie weet leidt de dynamische netwerksamenleving die zich nu aan het ontwikkelen is tot onvoorziene verfrissingen van onze democratie. Op een manier die we ons nu nog niet kunnen voorstellen. Hopelijk is het alarmerende pessimisme van Peter Mair te voorbarig geweest. Maar zijn angstbeeld van een democratie zonder demos is het overdenken waard.

Het enige dat op dit vlak te merken is geweest van de 'dynamische netwerksamenleving' is het doorbreken van de op de meningsvorming door de kliek van de topderde middels hun greep op de reguliere media. En het daardoor niet meer mogelijk zijn van de allergrootste leugens - bijvoorbeeld die van de "geneugten van de multiculturele samenleving'. En daar blijft het voorlopig bij, maar misschien is dat wel genoeg - het belang van de verbale terreur door de media kan nauwelijks overschat worden.

Volgende waarschuwing van Cuperus - ze worden steeds helderder geformuleerd, en deze zou bijna integraal overgenomen moeten worden (de Volkskrant, 03-11-2014, column door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  De hypocrisie der hoogopgeleiden

Tussentitel: Hoogopgeleiden kijken neer op smaak en opvattingen van laagopgeleiden

NRC Handelsblad heeft er weinig van begrepen. Het verdedigt de privileges van zijn cliëntèle van hoogopgeleiden alsof er niets aan de hand is. In zijn hoofdartikel van zaterdag reageerde de krant über-laconiek op het vorige week gepresenteerde rapport Gescheiden Werelden? van de Haagse onderzoeksinstituten WRR en SCP.
    Dat rapport vertelt een alarmerend verhaal. Nederland dreigt een meritocratische standensamenleving te worden. Met een harde scheidslijn tussen hogeropgeleiden en lageropgeleiden. Die twee groepen hebben steeds minder met elkaar. Minder contact en minder respect. Maatschappelijke ontmoetingsplekken zijn weggevallen. En er is sprake van wederzijdse vermijding. Vooral hogeropgeleiden hebben de neiging zich in eigen kring op te sluiten. Vanuit de eigen biotoop kijken ze neer op de lageropgeleiden. Ze minachten hun humor, smaak en politieke opvattingen.    ...

Kraakhelder en volkomen juist. Op het ogenblik hoogst illustratief bijgelicht door de discussie rond Zwarte Piet, die geen discussie is: de elite, de hoogopgeleiden, hebben vrijwel unaniem de kant gekozen van de klagende zwarten, uitsluitend en alleen om zich als "GOED!" te profileren. Het zijn volkomen zuivere "Gutmenschen" .
  Tussen academische professionals en laagopgeleiden wordt vooral gebotst rond, wat men noemt, globaliseringskwesties, zoals open grenzen, immigratie en de Europese eenwording. Hier staan de twee sociaal-culturele 'families' tegenover elkaar. Hoogopgeleiden heten meer 'kosmopolitisch' en 'universalistisch' te zijn, laagopgeleiden meer 'nationalistisch' en 'particularistisch'. En de eerste groep beschikt over veel meer politiek vertrouwen en financieel en cultureel kapitaal dan de andere.
    Volgens de NRC - nog net iets meer het exclusieve cluborgaan van Hoogopgeleid Nederland dan onze eigen Volkskrant - is dit allemaal niet erg.

Dan moet het wel héél erg zijn, want bij de Volkskrant is het al verschrikkelijk ... De "GOED!"-heid druipt bijna letterlijk van iedere pagina. Het onderwerp waaraan de Volkskrant met stip de meeste aandacht besteedt, over de periode van zoiets als een jaar genomen zodat de hypes en hetzes eruit worden gefilteerd, is de steun aan alles wat vluchteling is of was of daar op lijkt - door deze redactie "nomadisme" genoemd. Voor de Volkskrant is het volkomen helder dat als er gekozen moet worden om geld te besteden aan Nederlandse bejaarden of al dan niet Syrische vluchtelingen, dat al het geld, letterlijk: al het geld, gaat naar de Syrische vluchtelingen uitleg of detail . Want dat zijn vluchtelingen. Kennelijk is men bij het NRC zo ver dat men het geld van de bejaarden gaat stelen met geweld om aan de Syrische vluchtelingen te geven. En de negers. Die dobberen op de Middellandse Zee omdat ze weten dat ze een kans hebben op het paradijs met het gratis geld als ze eenmaal landen als Nederland weten te bereiken. Dat "gratis geld" dat dus gestolen is van de bejaarden.
    Terug naar het rapport en het NRC daarover:
  'Standsverschil valt niet te verhelpen, niks aan te doen. Wat is nu precies het probleem? Mensen zitten op verschillende golflengtes', so what? Aldus wuift de zelftevreden avondkrant een rapport weg, dat een achtergrondverklaring geeft voor de populistische opstand die overal in Europa woedt, en voor de sfeer van angst en ressentiment die de samenleving verzuurt.
    Er was beter commentaar op Gescheiden Werelden? te leveren geweest. Het is namelijk best wel een problematisch rapport. Zo maakt men veel woorden vuil over het gevaar dat het benoemen van twee uiteendrijvende groepen kan werken als een selffulfilling prophecy, omdat burgers of politici zich naar dat vocabulaire gaan voegen. Het rapport loopt recht in zijn eigen valkuil. Het zoomt alleen in op de uiteinden van het spectrum, op academisch kosmopolitisme versus laagopgeleid nationalisme. Maar het slinkende midden daartussen is de Zwijgende Meerderheid. In welke grijstinten denkt die over de globaliseringskwesties?
    Lastig is ook dat de wetenschappers van WRR en SCP zich niet van hun eigen 'hoogopgeleiden-bias' hebben ontdaan. De opvattingen van academisch gevormden worden vriendelijker omschreven dan die van lageropgeleiden. Waar is de zienswijze van een laaggeschoolde hoogleraar?

Tja ... Als je zelf een Gutmensch bent, en anderen verschillen met je van mening, zijn dat dus per definitie Falschmenschen uitleg of detail uitleg of detail uitleg of detail uitleg of detail  , en daar hoef je niet naar te luisteren, noch rekening mee te houden. De zienswijze van de "laaggeschoolde hoogleraar" is alleen te vinden op websites als deze.
  Problematisch vooral is dat de globaliseringsangst van lageropgeleiden sterk als tekort van de lageropgeleiden zelf wordt voorgesteld. Zij beschikken, volgens het rapport, over onvoldoende opleiding en cultureel kapitaal om zich aan te passen aan de snelle veranderingen. Dat deze groep in het dagelijks leven veel directer te maken krijgt met de complexiteiten van de Europese integratie en migratie - multiculturele vmbo's en voetbalclubs tegenover witte gymnasia en hockeyreservaten - komt te weinig aan bod.
    Ook geen woord over het feit dat de elite der hoogopgeleiden nogal tekortgeschoten is bij het managen van hun o zo dierbare globaliseringskoers. Zie de bankencrisis, de eurocrisis, de multiculturele fricties. Dat zal het vertrouwen van laagopgeleiden in de wijsheid der hoogopgeleiden niet ten goede zijn gekomen. Hoe zullen de laagopgeleide huurders denken over de ontspoorde bobo's in de voorheen sociale woningbouw?

Kijk nog wat verder naar wat de hogeropgeleiden presteren uitleg of detail , en je ziet een diepe beerpunt.
  Maar het meest verraderlijke is dit. Hoogopgeleiden houden er halfbewust een vals zelfbeeld op na. Men geeft voor kosmopolitisch en universalistisch te zijn, pro-migratie, pro-islam, pro-Europa. Vooral om zich te kunnen onderscheiden van ordinaire lageropgeleiden. Maar hoe kosmopolitisch, pro-Europees en pro-islam is de elite op de keper beschouwd? Daar valt nogal wat op af te dingen. Het zou zelfs wel eens zo kunnen zijn, dat juist de lageropgeleiden momenteel als avant-garde fungeren bij het alarm slaan over de schaduwzijden van de globalisering.

Precies.
  Maar dat houdt de NRC zijn cliëntèle allemaal niet voor. 'Lezers van NRC Handelsblad boffen. Zij zijn, meestal, hogeropgeleid. En hogeropgeleiden in Nederland leven langer dan lageropgeleiden en zijn ook gezonder. Ze verdienen meer en zijn minder vaak werkloos.' Bah. Wat een zelftevreden meritocratisch darwinisme.

Er is maar één soort conclusie mogelijk: die Pol Pot had de zaken helemaal niet zo gek gezien. Je mag niet hopen dat het tot dit soort dramatische processen komt, maar deze redactie zal er wel met een satanisch genoegen naar gaan staan kijken.

Cuperus krijgt bijval van iemand die hetzelfde rapport heeft gelezen (de Volkskrant, 08-11-2014, rubriek Vrij zicht, door Martin Sommer):
  Piketty-hype = schuldgevoel

Hoogopgeleiden vinden zichzelf betere mensen dan laagopgeleiden

Tussentitel: WRR-bundel is demonstratie van zijn eigen stelling

Bestaat Nederland uit twee naties die elkaar nauwelijks ontmoeten? Bekijk bovenstaande kaartjes, gemaakt na de Europese verkiezingen door electoraal geograaf Josse de Voogd. Amsterdam binnen de ring is van D66 en GroenLinks, geslaagde bakfietsouders met een duur huis. Daarbuiten stemmen de allochtonen PvdA en wat resteert aan lage inkomens PVV.
    Dan Den Haag als meest gesegregeerde stad. Op het zand kraait D66 victorie, op het veen is de PVV ruimschoots de grootste. Zelfs de stations hebben een afwijkende clientèle, het CS voor ambtenaren en succesvolle Hagenaars, het HS voor allochtonen en PVV. Voorheen had je voor ontmoetingen over de klassengrens kerk, school, dienstplicht en voetbalclub. Tegenwoordig trouwen doctorandussen met doctorandussen, niet meer met vmbo-klantjes.
    WRR en SCP verzorgden samen een artikelenbundel getiteld Gescheiden werelden? Nog wel met een vraagteken. De oude economische tegenstelling tussen arm en rijk, die vanouds samenvalt met links en rechts, bestaat nog. ...
    ... De culturele tweedeling, kortweg die tussen hoger- en lageropgeleiden, is veel venijniger dan de oude economische tegenstelling. Dat maak ik op uit de WRR-bundel, die zelf een pijnlijke demonstratie is van het eigen onderzoek. De geconstateerde superioriteitsgevoelens van de hogeropgeleiden vind je er dan ook in terug. Hoog en laag, voorheen waren we met zijn allen gewoon links. Nu is het idee dat de onderklasse rechts is geworden, of in elk geval populistisch. Sindsdien wijst hooggeschoold laaggeschoold af, daar komt het op neer.
    De Vlaamse socioloog Elchardus schrijft dat de lager geschoolde klasse niet veranderd is. De buschauffeur is nog steeds buschauffeur. Het is de elite die veranderde. Voorheen was 1 procent hoog opgeleid, nu bijna 30 procent. Met als gevolg een overweldigende opvattingenheerschappij. ...

Met name in de media. Die zijn schandalig eenzijdig, en wel zodanig dat van regelrechte censuur en zelfs verbale terreur kan worden gesproken: wie zich bekent als PVV'er, moet op ouderwetse wijze spitsroeden lopen, en wordt er iets gevonden, volgen onmiddellijk kaalscheren en strontkar. uitleg of detail (in tegenselling tot "GOED!"-e mensen die op zeer veel krediet kunnen rekenen uitleg of detail ).
  ... de boodschap liegt er hier en daar niet om. 'Hogeropgeleiden zijn minder bevooroordeeld jegens andersdenkenden en minderheidsgroepen, en veel meer dan lageropgeleiden geneigd deze mensen en groepen evenveel rechten en vrijheden te bieden als zijzelf hebben.' Aldus twee onderzoekers van de Erasmus Universiteit. Daarna halen ze de F-schaal van Adorno uit het vet om de geneigdheid tot fascisme bij lageropgeleiden te meten. Hogeropgeleiden zijn kortom betere mensen. Zelf hebben ze daar geen last van, maar de onderkant voelt zich wel degelijk in de steek gelaten. Vandaar de haat tegen wat op GeenStijl de linkse goedmens heet.

Zelfs deze Martin Sommer durft het niet ... Het beestje te benoemen. Want dat heet bij GeenStijl "Gutmensch" . Zoals het betaamt.
  De meest omstreden onderwerpen zijn momenteel Europa, immigratie en Zwarte Piet. ... Hogeropgeleiden wijzen vrijwel alles af wat verwijst naar eigen groep of gemeenschap. Dat gaat van het ouderwetse gezin tot kerk en van traditie tot uiteraard de natie, die zoals bekend hoog scoort op de F-schaal.

Wat het best geillustreerd wordt door de "kleinste" kwestie: Zwarte Piet. Die kwestie werd opgerakeld door de media - de echte opstokers waren al jaren aan de gang en hadden doodgewoon geen aadacht gekregen waardoor ze geen poot aan de grond kregen - dit jaar kregen ze de media mee. Ook toek dat al gebeurd was, had dat door iemand uit de regering, en eigenlijk de premier zelf, in één klap afgehandeld moeten worden, wat één keer gepoogd is, waarna men heeft gezewgen. Wat komt omdat het echet effectieve antwoord ok niet gebruikt mag worden. Dat is namelijk dit: "Jullie negers mogen de Zwarte Piet van de gewone blanke Nederlanders misschien niet leuk vinden, maar de gewone blanke Hederlanders hebben jullie naast zich gekregen als buurman, en gezien de toestanden in Afrika uitleg of detail en de landen met negers daarbuiten uitleg of detail is dat ook geen pretje. Dus houdt je mond, of kras op".
    Ook Sommer snapt er in ieder geval een klein beetje van:
  Progressieve politiek is de facilitering van zelfontplooiing geworden, buitenlandse politiek opkomen voor individuele mensenrechten. Men is niet meer in staat om te zien dat Europakritiek of bezwaren tegen immigratie óók over zelfbeschikking gaan, omdat het hier niet een individueel maar een gemeenschappelijk lot betreft. Zo heb ik horen beweren dat Europacritici of tegenstanders van immigratie eigenlijk psychopaten zijn.
    De klasse van lager geschoolden voelt zich afgewezen. Zij hebben gelijk en niet alleen omdat ze verliezers zouden zijn. We zijn geen rondvliegende atomen, zoals ze bij GroenLinks en D66 menen.

Natuurlijk zijn degenen die de laageschoolde zo bejegegen, en je proeft hier het taalgebruik van rnon Grunberg of misschien Alexander Pechtold aan de borrel: sociopaten . Kijk maar:
  Uiteindelijk stellen de inleiders van de bundel vast dat de segregatiesoep in Nederland niet zo heet gegeten wordt. We moeten wel uitkijken, zegt een van hen in een interview, want als populisten de tegenstellingen uitvergroten, heb je springstof. Rare conclusie om te wijzen naar de populisten, als je eerst zelf opschrijft dat hogeropgeleiden hun neus ophalen voor de onderkant. Ik zou denken dat de elite eens bij zichzelf te rade moet gaan.

Nee - rare conclusie als je eerst de brandstof opstapelt voor een revolutie door de onderkant te vertrappen, en dan de onderkant de schuld als ze dat vertrappen bemerken.
    Die Pol Pot had echt goed gekeken.

Weer een waarschuwing van René Cuperus, dit keer naar aanleiding van de opkomst in Duitsland van de anti-islamitische beweging Pegida (de Volkskrant, 26-01-2015, column door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  tDe populistische doos van Pandora

Tussentitel: Vertrouwenscrisis heeft het kernland van de Europse Unie bereikt

Dat hebben de Duitsers natuurlijk weer. Is er eindelijk ook in Duitsland een populistische beweging door de cocon van politieke hypercorrectheid heen gebroken, poseert de leider van die beweging als Adolf Hitler op een foto. Een gevalletje zelf-demonisering van de hoogste categorie. Exit Lutz Bachmann als aanvoerder van de Pegida-beweging in Dresden. Als het niet zo onheilspellend was, zou het tragikomisch zijn.
    Wie twintig jaar geleden had voorspeld dat er in Duitse steden volksmarsen tegen buitenlanders zouden marcheren, 'Wir sind das Volk' scanderend met Duitse nationale vlaggen in de hand, zou niet zijn geloofd. ...

Toch is dat hetgene dat gezegd is door de weinige mensen die niet in de politieke-correctheid zaten. Het was volkomen voorspelbaar Te voorspellen uit de onoverbrugbare cultuurkloof tussen islam en het westen.
  In Duitsland gaat het er direct een stukje grimmiger aan toe dan elders in Europa. Daar waar het rechtspopulisme in Nederland - wat je ook van Fortuyn, Verdonk of Wilders mag vinden - geheel van neonazi-smetten vrij is, geldt dat helaas niet voor de Duitse opstand van het populisme van dit moment. Er lopen heel foute types mee in die volksmarsen. Neonazi's mengen zich tussen de modale Duitse Wutbürger.

Er lopen ontzettenmd vele foute types in die elitemarsen van poiltiek en bestuur: Alexander Pechtold, Mark Rutte, Diederik Samsom, enzovoort: ze staan allemaal voor het meest rabiate en bloedzuigende kapitaalfascisme.
  Op een bepaalde manier vind ik het wel ontroerend om te zien dat de Duitse Gutmenschen enorme hoeveelheden demonstranten op de been krijgen tegen die anti-islamitische Pegida-beweging.

Dezelfde lieden die een aanslag pleegden op Hans Janmaat en zijn vrouw ernstig verwondden, bommen legden bij het huis van toenmalig staatssecretaris Aad Kosto, en de Makro-supermarkten afbrandden.
  Maar feit blijft: ook in Duitsland is nu de Doos van Pandora geopend. De politieke vertrouwens- en representatiecrisis heeft het kernland van de Europese Unie bereikt. Ook daar voelen velen zich verlaten en verraden door 'het Establishment' en is er nu een volksopstand tegen de gevestigde politieke orde uitgebroken. Met migratie en de Europese Unie als de gebeten honden. Pegida voegt zich in het rijtje Front National, UKIP, PVV en 'Zweden-Democraten'. Vrijwel overal in Europa staan de uitdagers van de gevestigde politiek klaar in de wachtkamers van de macht. Hoe labiel wil je de Europese samenleving hebben?

Oh nee hoor ... Het kon nog oneindig veel labieler. En dat gaat gebeuren, omdat men gewoon doorgaat:
  Je had mogen verwachten dat deze ongekende populistische dreiging tot grote behoedzaamheid aanleiding zou hebben gegeven. Maar is 'het Establishment' wel echt onder de indruk? Daaraan valt serieus te twijfelen. Er wordt veel lippendienst bewezen aan de opstand van populistisch onbehagen en democratische vervreemding, maar goed beschouwd denderen de gevestigde politiek en de kaste van beleidsmakers gewoon door. Alsof we nog altijd over een heel stabiele samenleving beschikken. Met een groot aanpassings- en incasseringsvermogen.
    Vorige week nog schoot ECB-president Mario Draghi vanuit Frankfurt met zijn bazooka duizenden miljarden euro's Europa in. Als een kunstsneeuwmachine. En dit geheel tegen de wil van Noordelijk euroland, koningin Angela Merkel voorop. Je moet maar durven om de Europese verhoudingen, en dan met name de Duits-Franse samenwerking, zo op de proef te stellen.

En dan de conclusies waar het hier om gaat:
  Ik vrees dat het nationaal weinig beter is. Zelfs NRC Handelsblad schreef onlangs - zichzelf revancherend -, dat de nationale beleidsmakers bezig zijn om Nederland in te richten als een exclusief paradijs voor D66-achtigen: zelfredzame, financieel zekere burgers, voor wie keuzevrijheid het hoogste goed is. En dus wordt de gemiddelde Nederlander geconfronteerd met een permanente afbraak van sociale bescherming en collectieve zekerheid. Van sociaal leenstelsel en Zorgwet tot aan het allernieuwste: een 'individueel pensioen op maat' waar de SER nu op studeert.

Een enkele stem - bij een paar andere enkele stemmen. Het zal niet helpen ... Op de grote massa van de elite.
    Lijkt ook René Cuperus te denken:
  Ga vooral zo door. Kijk weg van de populistische olifant in de Europese samenleving. Democratie is voor populisten. Leiderschap voor technocraten.

Op naar de Europese Pol Pot.

Nog een elitelid voelt enige nattigheid (de Volkskrant, 21-03-2015, door Hans Wansink, redacteur van de Volkskrant):
  Wacht niet langer met renovatie politiek bestel

Het groeiende wantrouwen van met name de laagopgeleide kiezers vraagt om hervorming van het bestel en bundeling van krachten van partijen.

Wie wil weten wat er in politiek Nederland aan de hand is, moet naar Rotterdam kijken. De politieke en sociale breuklijnen tekenen zich in de multi-etnische havenstad scherper af dan in de rest van het land. Het Rotterdamse stadhuis was de plek waar Pim Fortuyn alweer dertien jaar geleden met Leefbaar Rotterdam de gevestigde politieke orde in de gordijnen joeg. Rotterdam was afgelopen woensdag de stad waar de opkomst met 35,5 procent de laagste van het land was. Het was ook de stad waar de PVV van Wilders met 17 procent de grootste partij is geworden.
    Naast Rotterdam werd de PVV ook de grootste in Dordrecht, Ridderkerk, Capelle aan den IJssel en andere gemeenten in de Rijnmond. Rinus van Schendelen, Rotterdammer en de grand old man van de Nederlandse politicologie, wijst in Trouw van 20 maart op de frustraties van de arme blanke Rotterdammers die de wijk nemen naar de randgemeenten: 'Daar zit geen gekleurd volk. En ze willen niet dat dat achter ze aankomt.'    ...

Helemaal juist: die mensen bewoonden de hele gordel van wijken van Rotterdam-Zuid van Pendracht tot en met IJsselmonde, en zijn daaruit grotendeels verdreven door de gekleurde barbaren. Pendrecht, de meest westelijke, viel het eerste, en werd een getto. De rest volgde als een reeksje dominostenen.
  De lage opkomst, de bestendigheid van het populisme van de PVV en het onvermogen van de sociaal-democratie om oude en nieuwe Nederlanders tot elkaar te brengen verraden een ongezond politiek bestel.

Oh nee, hoor: De lage opkomst, de bestendigheid van het populisme van de PVV verraden een ongezonde bemensing van het politiek bestel.
  De segregatie in de Rijnmond, waar hoogopgeleide kosmopolieten, migranten en laagopgeleide autochtonen steeds minder met elkaar te maken willen hebben, vertaalt zich in het politieke landschap. Maurice de Hond rekent voor dat de PVV vijf keer zoveel laagopgeleide als hoogopgeleide kiezers heeft. Bij de SP is dat bijna vier keer zoveel. Omgekeerd is het aantal laagopgeleide kiezers op de PvdA nog maar de helft van het aantal hoogopgeleiden, net als bij GroenLinks. D66 telt maar liefst vier bollebozen op elke laaggeschoolde.

Juist ja: de klassenstrijd.
  De politieke partijen zijn dus niet alleen minipartijtjes geworden van hooguit 15 procent van de kiezers, ze zijn ook in sociologisch opzicht steeds smaller. En dat terwijl volkspartijen van oudsher de ambitie hadden om kiezers uit alle lagen van de bevolking te verenigen in één beweging, liefst met een gemeenschappelijke visie op de maatschappij.
    Nu blijven de laaggeschoolden (maar zij niet alleen) thuis of steken ze hun middelvinger op met een stem op populistische buitenstaanders. ...

En aan de andere kant staan de elitaristisch insiders die hun middenvinger opsteken naar de gewone burgers met hun stem op D66 en GroenLinks.
  ... Je ziet het terug in de samenstelling van de fracties in de diverse volksvertegenwoordigingen: het politieke bedrijf dreigt een onderonsje te worden van 'ons soort mensen': de gegoede middenklasse in de Randstad.

Ha ... Dat is het al een hele tijd. Die gedoede elite die overal moskeeën en asielzoekerscentra neerzet, dat wil zeggen: overal bij  de gewone burgers maar niet in hun eigen wijken.
    De oplossing van Wansink:
  Het is een probleem dat in meer oudere parlementaire democratieën in Europa speelt. Zo spreekt de Vlaamse schrijver David Van Reybrouck in zijn pamflet Tegen verkiezingen van 'het democratisch vermoeidheidssyndroom'. Hij stelt voor vertegenwoordigende lichamen door loting samen te stellen. Het model-Van Reybrouck zou een Eerste Kamer opleveren van 38 vrouwen en 37 mannen, met uiteenlopende achtergronden en opleidingen, evenwichtig verspreid over alle regio's: kortom een getrouwe afspiegeling van de bevolking. Deze volksvertegenwoordigers op basis van burgerdienstplicht wisselen elkaar regelmatig af en hoeven zich dus niet bezig te houden met hun herverkiezing. Dat maakt ze volgens Van Reybrouck meer bereid tot constructieve samenwerking dan beroepspolitici die in permanente staat van verkiezingskoorts verkeren.

Hm ... Je kan erover nadenken. Maar je hoeft dat niet te doen. Want het gaat er toch niet van komen, leert de geschiedenis. Dit soort drastische verandering vereist een revolutie. En dan gaat er heel wat meer door het toilet.

Een minder bekende stem, die er dat aspect bij neemt dat de meeste andere critici hardnekkig weigeren te noemen - het artikle is gericht aan de PvdA, maar kan moeiteloos uitgebreid worden richting de hele elite (de Volkskrant, 03-04-2015, door Luc Holleman, actief PvdA-lid en was beleidsadviseur Integratie gemeente Amsterdam):
  PvdA-elite staat lijnrecht tegenover gewone man

Dat de PvdA het VVD-asielplan volstrekt onaanvaardbaar vindt, is een signaal naar de gewone man: stem niet op ons!


Als ervaringsdeskundige op de Dappermarkt in Amsterdam-Oost weet ik dat je bij het rozen uitdelen tijdens campagnes - naast sympathie - regelmatig boze reacties krijgt. Kern van het boze betoog: 'Ik heb tientallen jaren op de PvdA gestemd en wat krijg ik als dank? Het was een keurige buurt met nette mensen maar nu zijn er bijna alleen maar buitenlanders, rotzooi en criminaliteit. En als er een huurwoning vrij komt, gaat die naar een asielzoeker of wordt die verkocht aan yuppen.'    ...

Waarna je de boeken aangaande de PvdA zou kunnen sluiten. Voor het aspect van de klassenstrijd is de rest ook essentieel:
  Het is niet moeilijk om deze man weg te zetten als een maatschappelijke verliezer met een veel te rooskleurig beeld van het verleden of, nog makkelijker, als racist.

Wat nadrukkelijk en uitvoerig gedaan is en nog steeds gebeurt.
  De achterban in de volksbuurten staat bij belangrijke kwesties - de Europese eenwording, de bezuinigingen op sociale zekerheden en het multiculturele debat - lijnrecht tegenover een progressieve elite die het kader van de PvdA vormt. Deze elite van goed opgeleide en breed georiënteerde mensen voelt zich moreel aan de goede kant staan als het om deze onderwerpen gaat. Daarom liet ze zich weinig gelegen liggen aan het verzet. Ze hadden het immers bij het 'juiste eind'.

En vermenigvuldig ook dit met zoiets als hondervoud en meer ... Want oh wat voelen ze zich ontzettend goed. Ze voelen zich de ideale Gutmenschen:

Met als hoogtepunt:
  Het pregnantste voorbeeld van het morele superioriteitsgevoel van de intelligentsia is aan de orde bij het integratie- en migratievraagstuk.

Een walgelijk hoogtepunt.
  Dat veel mensen met lage inkomens niet zitten te wachten op de instroom van nieuwkomers is niet verwonderlijk. De nieuwe immigranten uit Oost-Europa en vanuit de brandhaarden in de wereld concurreren met de middelbaar tot laaggeschoolde mensen om banen, betaalbare woningen en goede scholen voor de kinderen.

Een weerzinwekkend hoogtepunt:
  Hoger opgeleiden hebben daarentegen juist belang bij die concurrentie, want die zorgt voor lagere prijzen bij reparaties van bijvoorbeeld de auto en door de loodgieter. Daarbij wonen de hoger opgeleiden in koophuizen in relatief witte buurten met weinig hangjongeren en criminaliteit. Hun postcode verschaft ze toegang tot de beste scholen voor hun kroost. Kortom, ze zijn uitstekend in staat de nadelen van de multiculturele samenleving op veilige afstand te houden.
    Aan de andere kant van deze tweedeling staan mensen in Amsterdam jaren op de wachtlijst om in aanmerking te komen voor een flatje in een impopulaire eentonige buitenwijk. Vluchtelingen daarentegen krijgen, als ze eenmaal statushouder zijn, direct een woning toegewezen, inclusief een budget voor de inrichting. Dit is verdedigbaar vanuit een internationaal perspectief, maar ronduit oneerlijk in de ogen van veel gewone Amsterdammers.

En de enig passende reactie hierop is deze:

Gevolgd door gejuich van het gewone volk.
    Oh ja. Aan de rechtse kant heerst niet de "heiligheid" maar de platte ploertigheid. Daarvoor is een minder ceremoniële aanpak misschien passender. Bankiers kunnen gewoon uit de ramen van hun kantoren gegooid worden.

Zelfs een enkele niet-neoliberale econoom (ze bestaan ...) begint het probleem te zien (de Volkskrant, 22-04-2015, column door Rens van Tilburg, econoom):
  Liberale kritiek op ongelijkheid

Tussentitel: Het is zaak dat elke generatie weer met voldoende krantenjongens begint

Na het zoveelste meningsverschil tussen de VVD en de PvdA dringt de vraag zich op wat de sociaal-democraten en liberalen nog bindt. ...
    Hoe ogenschijnlijk uiteenlopende werelden kunnen worden verenigd, mocht ik onlangs ervaren op het jaarlijkse samenzijn van het Institute for New Economic Thinking dat in Parijs wetenschappers en hedgefund-managers samenbracht. Een sterrencast verzorgde de aftrap: Thomas Piketty, de Franse econoom van dat vuistdikke boek over een eeuw ongelijkheid, en de Amerikaanse Nobelprijswinnaar Joseph Stiglitz.
    Piketty liet zien hoe begin 20ste eeuw in de Verenigde Staten en Europa de hoeveelheid kapitaal ten opzichte van de economie groot was en hoe ongelijk dit was verdeeld. Na de crisis van de jaren dertig daalden beide flink. Vanaf de jaren zeventig beginnen beide echter weer te stijgen, in de VS meer dan in Europa, om daar nu ongekende hoogtes te bereiken.
    Piketty benadrukt dat deze ontwikkelingen het resultaat waren van doelbewust beleid. Juist Amerika, het land van de vrijheid, kende bijvoorbeeld hoge belastingen op erfenissen. In 1970 bedroeg het toptarief in de VS en het Verenigd Koninkrijk rond de 80 procent. Een tarief passend bij een samenleving die wordt gedreven door de droom van krantenjongens om miljonair te worden. Om als samenleving ten volle van deze dynamiek te profiteren, is het zaak dat elke generatie weer met voldoende krantenjongens begint. De ideale meritocratie: wie hard werkt krijgt wat hij of zij verdient.
    Dat is echter steeds minder het geval. Met zijn boek De prijs van ongelijkheid probeerde Stiglitz in 2012 Amerika uit deze droom te laten ontwaken. De realiteit is namelijk dat de hoogte van iemands opleiding en inkomen vooral afhangen van die van zijn of haar ouders. De ongemakkelijke waarheid is dat, ondanks alle retoriek over liberalisme en vrijheid, de ouderwetse standenmaatschappij herleeft.
    Reagan en Thatcher halveerden de erfbelasting, net als die op inkomsten en vermogen. De belofte was dat grotere ongelijkheid de economie zodanig zou doen groeien dat uiteindelijk iedereen beter af zou zijn. 'Het rijzend tij zou alle boten optillen', heette het.
    Stiglitz wijst erop dat in de praktijk alleen de grote jachten met het tij mee omhoog gingen. De meer modale bootjes moeten alles op alles zetten om op de woelige baren geen water te maken. De kwetsbaarste bootjes kapseisden. Ondanks de uitbundige economische groei gingen in veel landen de laagste inkomens er in koopkracht zelfs op achteruit, ook in Nederland.    ...
    Daarnaast is echter steeds meer bezit opgebouwd dat niet bijdraagt aan de productie, maar vooral een uitdrukking is van het vermogen beslag te leggen op toekomstige winsten. Denk aan land en vastgoed, maar ook aan de overwinsten via monopolisering van markten, door het opkopen van de concurrentie of door deze met behulp van intellectueel eigendomsrechten, overheidsgaranties en ingenieuze belastingconstructies de pas af te snijden. Kapitaal dus dat de koek niet groter maakt, maar slechts een beloning is voor de winnaars van de ongelijkere verdeling hiervan.
    Dat gelijkheid en groei prima samengaan, lieten de naoorlogse jaren al zien. Recent vonden onderzoekers van zowel IMF als OESO dat ook nu groeiende ongelijkheid de economie schaadt. De rijken potten hun geld op. De armen kunnen niet in zichzelf investeren. Talent gaat verloren. ...

Iedereen kan in de hele wereld zien: hoe meer ongelijkheid, hoe meer armoede. Hoe meer ongelijkheid, hoe meer ongelijkheid. En niks geen economische groei.

En de derde die iets meer dan af en toe wel eens een realistische geluid laat horen (als het niet over alles dat lijkt op immigranten gaat) (de Volkskrant, 08-06-2015, door Thomas von der Dunk, cultuurhistoricus):
  Val van de Muur ontketende het kapitalisme

De val van de Berlijnse Muur luidde niet de zege van de democratie in, maar juist haar einde.

Juist. En meer details is nauwelijks nodig, want dat wordt iedere dag in de Journaals gedaan - die trouwens braaf collaboreren.
    Toch wat van dat detail:
  Wat heeft voor de toekomst dramatischer consequenties? Een Grexit of een Brexit? ...
    De cruciale vraag is wat voor samenleving we in Europa willen: een waar de stem van burgers, of waar de stem van banken en bedrijven het zwaarst telt.
    Londen staat voor het tweede; de regering is er een verlengstuk van de City geworden. Bij elke poging tot het temmen van de banken, wier ontsporing in 2008 de crisis heeft veroorzaakt, ligt zij dwars. De prijs die Cameron verlangt om binnen de EU te blijven, is nog meer marktruimte en verdere afbraak van de welvaartsstaat.
    Toegeven daaraan zal de burger nog machtelozer tegenover bedrijven maken dan hij nu al is. ...
    Het eerste grote slachtoffer daarvan wordt Griekenland ...Verkiezingen veranderen niets, zo liet de Duitse minister van Financiën Schäuble na de zege van Syriza weten: het beleid staat vast. Met andere woorden: de burger heeft er niets over te vertellen, maar mag de regering uitzoeken die de door de markten gedicteerde koers van verdere privatisering en verkwanseling van collectief eigendom uitvoeren zal.
    Het Brusselse verwijt aan Varoufakis dat hij 'aan politiek doet', in plaats van pragmatisch mee te werken, past daar in: de Europese koers van bezuinigingen wordt als onvermijdelijk voorgesteld, terwijl zij op een ideologische keuze is gebaseerd. Politiek gaat namelijk over fundamentele zaken waarover men van mening kan verschillen. Als dat wordt ontkend, verliest de democratie haar zin.
    Deze ontwikkeling is niet slechts door de mondialisering en de technologische revolutie in de hand gewerkt. Er rust een groot taboe op deze constatering, maar deze ontwikkeling behoort tot de fatale neveneffecten van de Val van de Muur. Want daarmee viel het revolutionaire gevaar van een communistisch alternatief weg, dat vanaf 1945 het internationale bedrijfsleven en de sociaal-economische bovenlaag had gedwongen zich (uit zelfbehoud) fatsoenlijk te gedragen, wat de opbouw van de welvaartsstaat mogelijk maakte.
    Sinds in 1989 de dreiging van dat alternatief is weggevallen, doet men in die kringen gewoon wat men wil. Dat stelt de sociaaldemocratie voor het blok, omdat dit het realiseren van een rechtvaardige en dus democratische samenleving onmogelijk maakt.

Eigenlijk dus niets meer dan een invuloefening voor wie de stelling uit de kop niet meteen heeft verworpen.

Een (onbedoelde) erkenning uit Frankrijk (de Volkskrant, Vonk, 18-10-2015, rubriek Boeken, door Peter Giesen):
  Livres

Wat houdt de literaire wereld in het buitenland bezig? Onze correspondenten houden het bij. Deze week Peter Giesen over de Franse intellectueel. Die is niet langer links.

Help, de Franse intellectueel verrechtst! Le Monde en Libération schrijven er al weken over. ...
    Maar de echte kwaaie pier voor links is de prominente filosoof Michel Onfray. Hij omschrijft zichzelf als 'libertair links', maar ventileerde in een interview met Le Figaro enkele opvattingen die je normaal gesproken eerder bij rechts tegenkomt. Zo betoogde hij dat links het volk minacht. 'Het is niet vreemd dat een failliete boer, een caissière met het minimumloon zich afvraagt wat er voor hem of haar gedaan, als hij ziet hoeveel geld er naar vluchtelingen en buitenlanders gaat.'    ...

Grappig dat hier publicaties als Le Monde en Libération omschreven worden links ... Ze zijn het equivalent van NRC en de Volkskrant: neoliberokosmopolotisch en haters van de gewone burgers. Zoals die meneer Onfray toegeeft, en zijzelf ook:
  Het was maar een klein interview op een binnenpagina van Le Figaro, maar Libération trok er liefst vier pagina's voor uit om Onfray van repliek te dienen. Soms met goede argumenten: de boer behoort tot de meest gesubsidieerde Fransen, het minimumloon is relatief hoog, het geld dat naar migranten gaat is slechts een peuleschil vergeleken bij de talloze sociale regelingen waarvan Fransen profiteren.

Oftewel: álle Franse boeren mogen verrekken zodat dit geld ook kan naar de meest gesubsidieerde=graaiende groepen: de rijken en hun lakeien, de burgers mogen voor een grijpstuiver gaan werken, en er moet nog meer geld aan moslims en negers gegeven worden zodat de elite zichzelf  "Goed!" kan voelen.
 
Het zeldzame verschijnsel van crisis leidt vaak tot het nog zeldzamere verschijnsel van "waarheid". De crisis is de "vluchtelingen"crisis. De waarheid is deze (de Volkskrant, 19-12-2015, van verslaggevers Wilco Dekker, Ben van Raaij):
  Laat meer vluchtelingen toe, zegt de elite

De bestuurlijke elite vindt in grote meerderheid dat Nederland meer vluchtelingen en arbeidsmigranten moet toelaten dan nu gebeurt. Dit blijkt uit een enquête van TNS Nipo in opdracht van de Volkskrant onder 400 invloedrijke Nederlanders. Van deze groep vindt 67 procent dat het aantal nieuwkomers omhoog mag.
    Met die mening wijkt de elite - bestuurders, CEO's, commissarissen, bankiers, burgemeesters, topambtenaren en andere prominenten - af de rest van de bevolking. Van alle Nederlanders wil volgens eerdere peilingen 47 procent de grenzen voor vluchtelingen sluiten, 51 procent wil een quotum. 36 procent wil alle vluchtelingen binnenlaten, aldus Maurice de Hond in oktober.    ...

De waarheid: dit is een keiharde, onverdunde klassenstrijd. Een ...:
  Werkgeversvoorman en CDA-senator Niek Jan van Kesteren, nummer 2 in de Volkskrant Top 200 van invloedrijkste Nederlanders, zegt het standpunt van de elite goed te begrijpen. 'Een heel rationeel standpunt, zeker als je niet in de buurten woont waar al die nieuwkomers moeten wonen en geen concurrentie van ze ondervindt op de arbeidsmarkt.  ...

... openlijke hard-tegen-hard klassenstrijd die vanaf dit soort openbare uitingen eigenlijk maar op één manier kan eindigen: als de burgers de nadelen van de immigratie naar de buurten brengen waar ze er tot nu toe alleen voordelen van hadden. Burgeropstand tegen de elite.
   De Volkskrant heeft er, in haar totale onderdompeling in de waardenvan de elite, totaal geen benul van:
  Ook in andere dossiers spoort de mening van de bestuurlijke elite niet met die van het volk. Zo is de elite zeer Europees gezind (76 procent vindt niet dat de macht van Brussel moet worden beperkt) en vindt slechts 35 procent de islam een bedreiging voor Nederland. ...

In alle belangrijke sociale opzichten. Dus ook nog dit:
  60 procent van de invloedrijke Nederlanders is lid van een politieke partij (tegen 2,4 procent van alle Nederlanders). De grootste partij onder de elite is D66, gevolgd door de VVD (de grootste bij de vorige enquête in 2010) ...

Tegen:
  De ondervraagden vinden net als in eerdere edities het populisme in de politiek (lees: de PVV) een groot probleem.

De elite begint zich democratisch bedreigd te voelen. Haar reactie:
  65 procent zou liefst de kiesdrempel verhogen.

Beperking van de demcratie. En indien dit niet werkt:
  57 procent meent zelfs dat de parlementaire democratie in een crisis verkeert.

Afschaffing van de democratie. Met als excuus ... :
  En steeds meer invloedrijken, nu al 85 procent, vinden dat Geert Wilders het aanzien van Nederland in het buitenland schaadt.

... het traditionele: "Het belang van de natie".
    Oh, en deze uitslag is hoogst betrouwbaar:
  De enquête is uitgevoerd door TNS Nipo onder 400 invloedrijke Nederlanders uit de database van de Volkskrant Top 200. Van hen werkten 222 mensen mee. De enquête werd schriftelijk en online gehouden in oktober en november van dit jaar ...

Grote dingen zitten aan te komen ...

Nog een bijdrage van "elite van erkenners" (de Volkskrant, 14-01-2016, door Thomas von der Dunk, cultuurhistoricus):
  Elite lokt opstand van kiezers uit

...    Wat die jaren negentig van de huidige periode onderscheidt, is echter het toenmalige optimisme. Daarvan is weinig meer over. Voor het eerst bestaat het algemene gevoel dat het met de eigen kinderen materieel slechter zal gaan. Het vormt al jarenlang de constante in elk onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau: tweederde van de burgers wil meer bestaanszekerheid, maar verwacht het tegendeel. ...
    Anders dan de 'flexibiliteit' propagerende beleidselites hechten veel gewone burgers aan de verzorgingsstaat; de nu vanuit Den Haag opgelegde participatiemaatschappij op basis van de fictie van het zelfredzame individu vormt voor hen, die sterk van die verzorgingsstaat afhankelijk zijn, een bedreiging.
  De politieke boodschap van boven, zoals die beneden wordt verstaan, kort samengevat: het gaat straks slechter met u, en dat is goed voor u. Die boodschap wordt daarbij steeds technocratisch-financieel beargumenteerd, zonder oog voor welke andere dimensie ook. Zoals Gabriël van den Brink 28 november in Vonk constateerde: 'Het vermogen van politici om publiekelijk in te gaan op morele en sociale vragen, ontbreekt totaal.'   ...

Omdat die politici, afgekort, slechts één ding in hun hoofd hebben: neoliberalisme. Of minder vergevingsgezind geformuleerd: "Zelf rijk worden".
  Daarbij komt de toegenomen individualisering, gepaard aan een bewust gepropageerde ieder-voor-zich-mentaliteit.

Dat komt er niet bij ... Dat is de oorzaak van het voorgaande. Wie dat in zijn hoofd, kan zijn ideeën niet uitdragen - "Ik wil rijk worden" doet het niet best in een politieke campagne in Nederland.
  Zij ligt ten grondslag aan de vermarkting van collectieve voorzieningen, een 'sanering' die door het minder hoogopgeleide, minder verdienende en minder weerbare deel van de kiezers als afbraak wordt ervaren; zie de huidige implosie van de thuiszorg. ....
   Dat politici het morele gezag voor het overtuigend verdedigen van nare maatregelen ontberen ... valt niet los te zien van hun eigen aard en gedrag. Zij werken, eveneens als gevolg van de dominante ieder-voor-zich-mentaliteit, steeds minder voor de publieke zaak en steeds meer voor de eigen carrière. Een leven lang je in dienst stellen van het openbaar bestuur is er niet meer bij. Velen zien zelfs het ministerschap slechts als opstapje naar het bedrijfsleven, om, zoals Hans Hoogervorst het in 2007 bestond te zeggen, 'nu echt iets interessants te gaan doen'.
    Die zelfzuchtige mentaliteit komt men inmiddels in de hele bestuurlijke bovenlaag vaker tegen, waarbij het bedrijfsleven de norm geworden is, inclusief de bijbehorende bonus- en beloningscultuur. Het onvermogen van de bankensector om te leren bleek nog dit voorjaar, toen het bestuur van het met geld van de modale burger geredde ABN Amro zichzelf, nu de markt weer in zicht was, een wonderbaarlijke salarisvermenigvuldiging toedacht, omdat in deze kring niet meer de nationale samenleving, maar de internationale geldelite de norm geworden is.
    De met grootheidswaan en graaizucht gepaard gaande ontsporingen op het terrein van zorg, woningbouw en onderwijs heeft het aanzien van de hele elite inmiddels zodanig aangetast dat haar boodschap dat de tijden nu even iets minder zijn, niet meer wordt geslikt. Eens temeer zolang diezelfde elite - met een beroep op de 'globalisering' die haar eigen exorbitante inkomens zou rechtvaardigen - zichzelf bij het brengen van offers zorgvuldig buiten schot weet te houden.
    ... dat Brussel om precies dezelfde reden te veel aan gezag heeft ingeboet om de bevolking van de noodzaak van impopulaire maatregelen te kunnen overtuigen. Ook Europa is de afgelopen decennia ten prooi gevallen aan de neoliberale ideologie van flexibilisering en privatisering, waardoor de belangen van het grote bedrijfsleven het steevast wonnen van die van kleine burgers.
    Het staat voor opstandige kiezers symbool voor afbraak van sociale voorzieningen en een politiek die vooral een welgestelde bovenlaag ten goede komt: zij die Europa het luidste propageren, zijn dezelfden die er het meeste van profiteren. Open grenzen betekent voor de directeur dat hij verwijzend naar Amerikaanse concurrentie zijn salariseisen nog verder kan opschroeven, voor de monteur dat hij vanwege Albanese concurrentie met minder genoegen nemen moet.

Zeldzaam duidelijke taal. Maar weggehaald is de reden dat Thomas von der Dunk zich zo zorgen maakt:
  Waardoor komt het dat de huidige vluchtelingenstroom het welvarende Europa in een diepere crisis stort dan ooit, de lidstaten uit elkaar speelt, xenofobe partijen als kool doet groeien en zelfs 'Schengen' ter discussie komt te staan? Dat ook in Nederland de regering in dit dossier vrijwel elk gezag lijkt te ontberen? Het totale aantal asielzoekers is immers nog altijd geringer dan in de jaren negentig.
   ... Die verwachte neergang maakt het moeilijker in te schikken voor nieuwkomers.   ...
   ... Dat politici het morele gezag voor het overtuigend verdedigen van nare maatregelen ontberen [azc's neerplempen, red.] en dus naar juridische bevoegdheden moeten grijpen ...

Juist ja ... Thomas von der Dunk laat zijn Joodse dus migratiefundamentalistische achtergrond de zaak vertroebelen. Want dat die vrije immigratie een hoofdbestanddeel van beplundering van de burgers, staat er doodgewoon al.

Martin Sommer, een jaar of vijf terug nog in dubio, kiest nu duidelijker (de Volkskrant, 27-02-2016, rubriek Vrij zicht, door Martin Sommer):
  Waar is Jan Normaal gebleven?

De grote middengroep is finaal gespleten, in hoger en lager opgeleiden.


... De oude middenpartijen zijn nu al ruim tien jaar in de war. Het werkt niet meer zoals het voorheen werkte. Daarover stond onlangs een stuk in de Financial Times, van de econome Diane Coyle. Vroeger richtten de middenpartijen zich op de zogeheten mediane kiezer. Hij valt niet helemaal samen met de modale kiezer; die vertegenwoordigt de grootste groep. De mediaan heeft aan zijn linkerkant precies evenveel mensen als aan zijn rechterkant. De mediaan is een normaalverdeling; niet Jan Modaal maar Jan Normaal dus.
    In het midden zaten de meeste kiezers; daar trokken de partijen dus naartoe aangezien ze hun radicalere achterban toch wel binnenboord hielden. Dit leidde tot de traditionele coalitiepolitiek, bij uitstek in Nederland met zijn verzuilde geschiedenis. Het huidige kabinet is typerend voor dat beginsel: je stemt op Rutte en je krijgt er Samsom bij. Het heeft goed gewerkt maar dat doet het niet meer, gezien de noodtoestand in de PvdA en de populariteit van Wilders. De mediaan is gebaseerd op een inkomensgroep. De leden van die groep vonden natuurlijk niet allemaal hetzelfde, maar het was mogelijk sociaal-economische compromissen te sluiten. Het ziet ernaar uit dat die grote middengroep finaal is gespleten. Jan Normaal vertegenwoordigt geen groep meer die er onderling wel uitkomt. Daarom weten de middenpartijen niet meer waar ze hun netten moeten uitgooien.
    Ik vroeg Maurice de Hond of hij hier eens naar wilde kijken en hij mailde me dat Jan Normaal is gescheurd langs de lijn tussen hoger en lager opgeleiden. Ze verdienen dus ongeveer hetzelfde, maar hoogopgeleid kiest voor 15 procent PVV, terwijl dat bij lager opgeleid 35 procent is. Bij de laatste groep staat de SP op de tweede plaats, maar die partij komt niet verder dan 12 procent. De Partij van de Arbeid vist overigens bij beide groepen achter het net met 5 procent.
    Waar is Jan Normaal gebleven, de middengroep die er wel uitkomt? Bestuurskundige Jouke de Vries schreef dat de PVV-aanhangers emotioneler kiezen. ...

Zeldzame gorigheid voor een vertegenwoordiger van een groep die maar één ding denkt: het materiële en ideële eigenbelang - afgekort: "Rijk worden ten koste van de lagere klassen en zichzelf toch Gutmensch verklaren".  Sommer moet natuurlijk nettere woorden gebruiken:
  Dat lijkt mij nogal neerbuigend; ouderwets gezegd zouden lager opgeleiden last hebben van vals bewustzijn. Ik denk dat zij hun belang best zien, maar dat dat door een flink deel van de hoger opgeleiden wordt betwist;

Iets waar ze apert niet aan willen, wat dat brengt Gutmensch-status in gevaar. Sommer nomtreepaar
  ... onderwerpen als Europa ...
    Lager opgeleiden hangen aan de nationale staat op een manier die de elite een gruwel is. ... Europa, met vrij verkeer...
   En dat dat vrije verkeer ...

Met tussendoor een paar keer "mensenrechten", maar die term is op zich natuurlijk een leugen, want daarmee bedoelt men het eigenbelang van vrij-mensenverkeer - dit is gwoon het geval van het hangen van een als "net" bekend staand woord aan iets heel erg vies:
  ... die mensenrechten vooral voor de lager opgeleiden minder mooi uitpakken; zij zijn de zzp'ers zonder contracten, zij moeten met outsiders concurreren om huisvesting, schaarse banen aan de onderkant en het vangnet van het sociale stelsel. De vluchtelingencrisis heeft deze tweedeling verder verscherpt. Hoogopgeleiden bekommeren zich om de mensenrechten. Laagopgeleiden zien op televisie hoe Europa de meest elementaire taak van de overheid, het bewaken van de grenzen, heeft verwaarloosd.

Dit alles heeft wel een aanleiding - de bekende:
  ... Henk en Ingrid, steunpilaren van de samenleving, voelen zich in de steek gelaten, zei Wilders al in 2010.
    Ik ken mensen die zeggen dat zij van plan zijn op Wilders te stemmen. Maar zij geloven niet dat hij in staat is een fatsoenlijke regering te vormen. En eerlijk gezegd ben ik ervan overtuigd dat Wilders dat zelf ook dondersgoed weet. Hun stem is bedoeld als waarschuwing aan de gevestigde orde. Luister naar ons!
    Een waarschuwing die een hoge prijs kan hebben, mocht hij met al die strapatsen en totaal gebrek aan kader alsnog aan de macht komen. Dat moeten we dus niet hebben. Ik denk dat de zogenaamde harde journalistieke aanpak daarbij minder helpt dan wat meer inlevingsvermogen in de sores van de Wilderskiezer.

Maar politieke-correctheid is qua ideologie (bijna) net zo erg als de islam: het leidt tot onweerstaanbare reflexen (dit is het begin van het artikel):
  
  In de serie waarom wordt er nooit geschreven over... deze week Geert Wilders. Het kan verkeren. Ik herinner me 2008, het moet in de tijd zijn geweest dat Wilders de film Fitna uitbracht. Te veel aandacht in de krant voor Wilders, was toen de klacht. Nu is er weer te weinig aandacht. Toentertijd moest Wilders worden genegeerd. Dan zou het wel over gaan, was de veronderstelling. Nu is het idee dat als we maar veel schrijven over brievenbuspissers, voorlichters met cokeproblemen, gedonder in de fractie en partijen-met-één-lid, dat de PVV-kiezers dan hun fout wel inzien.

Ze kunnen het doodgewoon niet laten ... Het kan bijna niet anders dat men bij de Volkskrant en de rest van de (PC-) media iedere dag met rooie oortjes opzoekt wat er nu weer bij Joop.nl wordt geschreven, allemaal onder het motto: "De islam is de sterkste steunpilaar van democratie, rechtsstaat en beschaving, die allemaal ernstig bedreigd en ondermijnd worden door Geert Wilders en zijn aanhangers" uitleg of detail .

Iemand uit de rubriek "gewone burgers"voelt zich geroepen de houding van de bovenste klasse te illustreren en de Volkskrant licht even zijn censuur op "het populisme" (de Volkskrant, 29-02-2016, ingezonden brief van Bert Groen, Tilburg
  Grensbewaking

'Laagopgeleiden zien hoe Europa de meest elementaire taak van de overheid, het bewaken van de grenzen heeft verwaarloosd (....), hun stem (op Wilders) is bedoeld als waarschuwing aan de gevestigde orde. Luister naar ons!'
    Martin Sommer wast hoogopgeleid Nederland de oren als hij verklaart waarom zovelen op de PVV stemmen. Ik wil best aannemen dat het zo in elkaar zit. Maar wie vraagt om gehoord te worden zou dat ook kunnen doen zonder met vuurwerk te gooien naar bussen met vluchtelingen, 'daar moet een piemel in geroep' en burgemeesterbedreigingen.
    Nu weet ik heus wel dat niet alle PVV-stemmers dat doen. Maar Wilders neemt er geen afstand van.
    Wie op hem stemt plaatst zich toch echt in de hoek waar dat soort gedrag de norm is.
    Mag ik vragen aan degenen die gehoord willen worden om kritiek een beetje fatsoenlijk te verwoorden en elkaar daartoe op te roepen?
    En een heel klein beetje begrip voor wie vlucht voor ellende en besef van hoe goed we het hier hebben? Ik wil me best inleven, maar er zijn grenzen. Die wil ik dan weer bewaakt hebben.

Een moderne versie van "Let them eat cake" uitleg of detail van Marie Antoinette. Hier als "Laat ze de pet in de hand houden als de burgemeester hen een azc in de achtertuin schenkt ...".

René Cuperus is weer een stapje verder (de Volkskrant, 04-04-2016, column door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  Zo ken ik Nederland niet

Hoogopgeleid tegenover laagopgeleid. Moslim tegenover niet-moslim. 'Volk' tegen 'elite'. Jong tegen oud. Mainstream tegen populisme. Het wijst allemaal in dezelfde richting: Nederland gaat in steeds meer gescheiden werelden de toekomst tegemoet. De splijtende krachten lijken het te winnen van de verbindende, overbruggende krachten.
    Wat ook de uitkomst van het Oekraïne-referendum woensdag zal zijn, het zal vrijwel zeker een herbevestiging opleveren van de 'populistische scheidslijn' die onze samenleving doorklieft. Het referendum drijft de botsing tussen establishment en anti-establishment op de spits ...

Nee hoor ... het onthult slechts dat de hoogopgelieden de strijd op de spits hebben gedreven. Met hun "vluchtelingencampagne" = haatbaardenimportcampage.
  EenVandaag peilde dit weekend een uitslag voor woensdag van ongeveer 60 procent tegen 40 procent in het voordeel van de nee-stem. ...
    De verhouding 60/40 moeten we goed op ons laten inwerken. Die komt vaker terug, zoals onlangs nog in het kwartaalonderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau naar de humeuren en temperamenten van de Nederlandse bevolking. Die verdeelsleutel suggereert - ik heb dat wel eens vaker opgeschreven - dat we met het volgende fenomeen te maken hebben: een meerderheid van de bevolking verzet zich feitelijk tegen de koers, tegen de toekomstrichting, van de huidige samenleving.
    60 procent staat wantrouwend tegenover de Europese Unie, verzet zich tegen de algehele veronzekering van de naoorlogse verzorgingsstaatbescherming, heeft grote moeite met migratie en de vluchtelingenstroom in het algemeen, en de islam in het bijzonder. En vreest dat Nederland door immigratie en open grenzen te veel van zijn eigenheid verliest. Die grote groep burgers heeft tegelijk het gevoel dat 'mensen zoals wij' aan al deze ontwikkelingen weinig of niks kunnen doen. Dat de politiek gewoon zijn gang gaat. Daarom is die 60 procent voorstander van referenda om de 'politieke klasse', waarvan men het gevoel heeft dat die hen niet langer representeert, en niet naar hen luistert, wakker te schudden of te corrigeren.
    Wat het allemaal nog onaangenamer maakt, is dat die 60 procent ongeveer overeenkomt met het aantal laagopgeleiden en middelbaar opgeleiden in Nederland. Die voelen zich veel minder dan hoogopgeleiden senang in de globaliserende kenniseconomie, waarin de wereld dorp is geworden, maar het dorp de wereld. Ze profiteren er ook minder van.

Conclusies:
  Geen land kan relaxed de toekomst in met zo'n bizarre kloof tussen toekomst-optimistische academici en toekomst-pessimistische niet-academici. En dan heb ik het nog niet eens over de oplopende spanning tussen moslims en niet-moslims.
    Alle seinen staan op polarisatie en op aanscherping van scheidslijnen. ....
    Zorgelijk is dat de scheiding der geesten - ook in de afgelopen referendumcampagne - gepaard gaat met steeds giftiger verdachtmakingen op sociale media, en met wederzijdse minachting tussen establishment en non-establishment. ...

En dat gaat naar meer dan schelden toe ... Er komt weer een proces tegen Wilders aan, en men is al bereid gebleken het recht te verkrachten uitleg of detail . In de winkelstraten wil het publiek graag met Wilders op de foto - zoekterm:"wilders selfie":



En met zoekterm "samsom selfie":


De klassenkloof.

Nog eens bevestigd door het Oekraïne-referendum (de Volkskrant, 09-04-2016, door Arie Elshout):
  Laat het volk aan het woord en het gromt, met de EU als kop van Jut

'Verliezers' gebruiken hun stem om de elites tegen de haren in te strijken. Vooral 'Brussel' heeft daar last van. Elke keer dat een regering om 'meer' Europa vroeg, was het antwoord 'neen''.

Het was in Wenen begin maart. Kurt Mimmler, een gemoedelijke man van 70, manoeuvreert zijn Mercedes soepel door de straten. ...
    Deze mensen hebben het niet heel slecht maar ook niet heel breed. Voor hen niet om de paar jaar een universitaire sabbatical, geen vage maar comfortabele banen in de cultuur- of therapiesector, geen vrijheid hun hippe werk te doen vanachter een laptop in het koffiehuis. Vroeger heetten ze nog arbeiders, nu worden ze aangeduid als 'verliezers'. Hun vroegere belangenbehartigers, de sociaaldemocraten, kijken amper meer naar ze om. Hun zekerheid reikt tot het einde van de maand en derhalve zijn ze altijd bedacht op bedreigingen, reële en denkbeeldige. Ze uiten zich soms weinig gearticuleerd, daar hebben ze niet voor doorgeleerd. Maar ze hebben een stem.
    Die gebruiken ze om het de elites steeds moeilijker te maken. Ze zijn voer voor populisten geworden en laten zich gelden in opiniepeilingen, referenda en andere verkiezingen. ...
    En chagrijn is er volop deze dagen, in Europa, in Amerika. ...
    De boosheid zit bij veelal blanke kiezers uit de lagere inkomensgroepen die zich slachtoffer voelen van de globalisering. Hun banen worden weg-geautomatiseerd of verdwijnen naar het buitenland, terwijl ze in eigen huis te maken krijgen met immigranten, die met hen concurreren om banen, goedkope woningen en uitkeringen. Martin Wolf, van de Financial Times, schreef in januari zich niet te verbazen dat 'gewone mensen' zich verweesd voelen. Bij welke van de gevestigde partijen kunnen ze terecht? Rechts hamert op afslanking van de verzorgingsstaat, versoepeling van het ontslagrecht en immigratie als bron van goedkope arbeidskrachten. En links werpt zich op als hoeder van de multiculturele samenleving, beschermer van minderheden en ziet immigratie vooral als mensenrecht.    ...

Kaarsrecht richting revolutie.  dit is dus niet waar:
  De gewone man weet niet meer bij wie hij nog kan aankloppen. Hij wordt genegeerd of gedemoniseerd, komt uit bij populisten en reageert zich in het stemhokje af op de elite ...

De gewone man klopt aan (in Nederland) bij Wilders. Mogelijk blikseminslagpunt dus: het proces tegen Wilders.

Bij de erkenning blijft het voorlopig in een klein cirkeltje. Nu is Martin Sommer weer aan de beurt (de Volkskrant, 30-04-2016, rubriek Vrij zicht, door Martin Sommer):
  Krijgen we Wilders - Klaver?

Het gerommel van de Oostenrijkse presidentsverkiezingen zal ook in Nederland naklinken. De uiterst rechtse FPÖ werd de grootste partij, met liefst 72 procent van de arbeidersstem. ... Gerommel zal ook naklinken van de demonstratie zaterdag tegen het vrijhandelsverdrag TTIP in Hannover. Daar waren een kwart miljoen nee-zeggers, tegen chloorkippen en tegen amerikanisering in het algemeen. Nederland zal vermoedelijk zijn tweede referendum over TTIP krijgen. Het zal wel weer nee worden.
    Wat Oostenrijk en TTIP gemeen hebben: de onttakeling van de globalisering als symbool van het goede, het ware en het schone. Dit schrijft commentator Wolfgang Münchau nota bene in de Financial Times. Een omineus stuk, dat begint met de vaststelling dat het besteedbare inkomen twintig jaar nauwelijks is gegroeid. Globalisering beloofde gouden bergen maar bracht, aldus Münchau, de eeuwigdurende hervormingen, lagere lonen, flexibelere arbeidsomstandigheden, pensioenaanpassingen. Alles om mee te kunnen in de wereldwijde ratrace.
    Het artikel sloot wonderwel aan bij mijn stukje van vorige week, toen ik aanliep tegen het bbp als onbetrouwbare maat voor de nationale welvaart. De afgelopen decennia is het bruto binnenlands product fors gegroeid, hoe kon de ontevredenheid zo groot zijn? Dat was de vraag. Slechts een klein deel van die groei bleek bij de burgers terecht te zijn gekomen. Sinds 1997 is de koopkracht in Nederland nauwelijks toegenomen. Dat mag je stagnatie noemen, stiekeme stagnatie, aangezien je er niets van terugvindt in de groeicijfers. ...
    Bovenstaande informatie over de koopkracht komt uit een analyse van De Nederlandsche Bank (plaatje 1). Een steeds groter deel van de nationale koek komt niet bij de huishoudens terecht, maar bij de bedrijven en de overheid, aldus de bank. Dat bedrijven meer winst maken dan voorheen, terwijl de lonen stagneren, werd deze week nog eens door DNB bevestigd. Topinkomens stijgen door, terwijl de onderkant het zwaar heeft. Maar ook de overheid roomt een groter deel af van het inkomen dat voorheen naar de huishoudens ging. DNB noemt de gezondheidszorg, die sinds de eeuwwisseling fors duurder is geworden, en de verdubbeling van de pensioenpremies. Maar net als in het bedrijfsleven is ook hier een verschuiving van laag naar hoog zichtbaar. Aan de onderkant hebben gemeenten het eenvoudige werk afgestoten of afgeschaft; aan de bovenkant zitten nog evenveel beleidsambtenaren als voorheen. Bovendien profiteren hogere inkomens aanzienlijk meer van overheidsregelingen en subsidies (Profijt van de overheid, SCP 2011).    ...

Dit is eigenlijk hetzelfde fenomeen als wat Thomas Piketty heeft beschreven - zij het afgemeten aan andere parameters . Hier is het grafiekje:

Het gat tussen twee grafieken is datgene dat naar de financiële wereld oftewel de rijken is gegaan.
    Vervolg:
  Onze nieuwe columniste Heleen Mees brengt de huidige stagnatie direct in verband met de euro; dat was ónze gouden-bergen-belofte. Zij schreef 23 maart dat het inkomen van gezinnen met een kleine beurs gedurende de eerste tien jaar van de euro (2000-2010) maar liefst 30 procent was gedaald, terwijl de bovenkant bloeide. Het leek me een kras percentage en ik vroeg om haar bron. Dat was een verhaal van de Britse bank UBS uit 2012 onder de titel 'Who wins with the euro?' Inderdaad zaten de mensen aan de onderkant in Nederland bij de grootste verliezers (plaatje 2), al had de bank niet meegenomen dat inkomenseffecten op grote schaal worden gladgestreken met toeslagen. Zodoende valt het met de inkomensongelijkheid relatief mee. Maar, mailde Mees me terug, 'voor de geluksbeleving (gevoel van eigenwaarde) lijken de UBS-cijfers me doorslaggevend'. Voorheen een decente baan, nu overgeleverd aan de overheidsgrillen; dat is geen fijn idee.

En hier is dat tweede grafiekje:

Juist ja ... Revolutie is het enige dat hier gaat helpen ... Van een te kiezen soort.

Hoe moeilijk is voor de elite om met dit soort werkelijkheden om te gaan, blijkt uit de geesteswoelingen van René Cuperus. Erkennen doet hij, maar er buiten stappen nog niet (de Volkskrant, 30-05-2016, column door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  De schok van Ooostenrijk

Tussentitel: Een gevecht om grenzen tussen globalisten en nationalisten

Sorry. Ik moet me even verontschuldigen. Ik doe niet mee aan een Zwarte Pieten-discussie in de zomer. En ook niet aan het leiderschaps-kwartetspel in een van onze oude politieke partijen. Ik hou het liever even bij de grotere onderstromen en diepere oorzaken. En daarvoor moeten we vooral nog even in Oostenrijk zijn.
    Onderschat die Alpenrepubliek niet! Die is al veel eerder een zwarte kanarie in de Europese kolenmijn gebleken. Steekwoord: Haider. Lichtjaren voor Geert Wilders, de Zweden- Democraten, Orbán of UKIP, gold Oostenrijk al als de kraamkamer en bakermat van het moderne rechtspopulisme. De FPÖ die zojuist de Oostenrijkse presidentsverkiezingen op een haar na verloor is al lange tijd onder ons. Zij bevecht al decennia de koekoek-eenzang van het gevestigde partijenkartel in Oostenrijk, en heeft zich er nooit voor geschaamd om nota bene in 'het land van Hitler' ultra-nationalistische eigen-volk-eerst programma's te propageren.   ...

Als je er buiten stapt, dan zie je de onzin die in die laatste zin staat. Wanmt het propageren door een bepaalde groep van gewone nationaal-eigenbelang-eerst programma's staat tegeover een groep die een globalistisch-ander-volk-eerst programma propageert. Dat "ander-volk" zijnde een afkorting van "vluchtelingen, vreemdelingen en moslims", oftewel: dat programma is niet globalistisch (slaande op de hele wereld), maar Joodsistisch : slaande op zaken die uit het Midden-Oosten komen.
    Waarvan de ruwe omlijning wel bekend is bij Cuperus:
  Oostenrijk is ook interessant omdat het een bovengemiddeld welvarend land is, met een zeer lage werkloosheid, en minder multiculturele integratieproblemen dan Nederland en Duitsland. En toch vindt juist daar een vulkaanuitbarsting van rechtspopulisme plaats. Het laat zien dat sociaal-economische links-rechts-tegenstellingen nog maar beperkte verklaringen bieden. We hebben veeleer met culturele factoren en identiteitspolitieke conflicten vandoen. Een gevecht om grenzen en nationale eigenheid tussen globalisten en nationalisten.

Met heel duidelijke scheidslijnen:
  De Oostenrijkse presidentsverkiezingen waren wat dat aangaat huiveringwekkend. Die lieten een totaal gespleten en gepolariseerd land zien. 50 procent tegen 50 procent. Hoogopgeleid tegenover laagopgeleid. Stad versus platteland. Jongeren tegen ouderen. Vrouwen tegenover mannen. En dat alles in een land waar het politieke midden werd weggevaagd, en establishment en anti-establishment werden aangevoerd door Groenen en halve neo-nazi's.

En hier blijkt de nefaste invloed van de vrouwenstem in dreigende tijden: hun genetisch bepaalde "de boel bij elkaar houden" verzwakt de weerbaarheid.

En, sociologisch gezien, een paar tellen later, in wat, oppervlakkig-sociologisch gezien, een heel andere land lijkt, valt het kwarje de andere kant op. Wat een schok(de Volkskrant, 25-06-2016, door Patrick van IJzendoorn):
  De stille wraak van de kleine Brit

De Britten hebben hun land terug. Maar het is niet meer hun oude land, stelt correspondent Patrick van IJzendoorn. Hoe heeft dit kunnen gebeuren?

Bolton, Broxbourne en Basildon. Sunderland, Stoke en Southport. De resultaten uit Brexitland stroomden in de nacht binnen. In sommige oorden behaalden de Brexiteers zelfs driekwart van de stemmen. ...
    Premier Cameron had tot op het laatste moment vertrouwen in een goede afloop. ...
    In een van zijn laatste tweets sprak Cameron nog zijn tevredenheid uit over het feit dat acteur David Walliams zich te elfder ure heeft gemeld in het Blijf-kamp. Walliams is bekend van zijn rol in Little Britain, een van de vele series waarin de Britse onderklasse belachelijk is gemaakt. De plebejers met hun dikke buiken, hun tattoos en hun liefde voor roze klederdracht, woonachtig in de afvoerputjes van de klassenmaatschappij. Stembusschuw volk, ook. Vergeten door Westminster, en andersom. Maar voor dit referendum bleken ze wel interesse te tonen.
    In Sunderland hebben kiezers voor het eerst sinds de jaren tachtig de weg naar het stembureau gevonden, sinds de dagen dat Margaret Thatcher de scheepswerven sloot. Opeens zagen ze hun kans schoon wraak te nemen op de elite, op de bankiers, op de politici, op de Brusselse 'bemoeials', op de salonsocialisten. Ja, ook op progressieve acteurs als Walliams.
    Op de plekken waar de Industriële Revolutie had plaatsgevonden, vond nu een vertraagde Socialistische Revolutie tegen het establishment plaats. Niet bloedig, maar op z'n Engels: stilletjes, via het stemhokje. De leiders waren, heel Engels, particulier opgeleide politici als Farage en Johnson. De UKIP-leider was al populair in deze contreien vol weeskinderen van de Labour Partij, maar onlangs kwamen er berichten dat Old Etonian Johnson hier populairder is dan in Londen, waar hij acht jaar lang burgemeester was. Dit zijn gebieden waar immigratie minder voordelen heeft gebracht dan in de hoofdstad, maar bij Labour bleef het i-woord taboe. Sterker, Labour-leider Jeremy Corbyn is voor meer immigratie.    ...

Waarna de eerste pogingen tot "afschuiven" volgen:
  Little Britain ging bij deze referendumcampagne een monsterverbond aan met Little England, de conservatieven in de antieke graafschappen die terugverlangen naar Merry Old England. In deze kringen heerst een scepsis tegen Cameron met zijn missie om de partij de 21ste eeuw binnen te slepen, daar velen pas net aan de 20ste gewend waren geraakt.

Misschien. Maar evengoed waren er soortgelijke extra factoren aan de andere kant, zoals dit:
  Voor Londen is de keuze voor Brexit een zeldzame nederlaag. Onaantastbaar waande de metropool zich, maar opeens was daar de wraak van de rest van het land.

Maar de trend Europa-wijd gezien is dus bevestigd: de onderste tweederde sputtert harder tegen.

De schok is groot genoeg voor nog een tweede artikel (de Volkskrant, 25-06-2016, van verslaggever Arie Elshout):
  Reportage | Arbeidersstad

Vergeten klasse ontdekt de kracht van haar stem

Stoke-on-Trent was ooit het centrum van de Britse aardewerkindustrie. Nu is de werkloosheid er hoog. De voormalige arbeiders voelen zich in de steek gelaten en zien in hun stem voor de Brexit een kans om terug te slaan.


Tussentitels: Het is genoeg. Ze willen niet meer arrogant worden toegesproken, ze willen worden gehoord
Velen sneuvelden in de oorlog. Dat deden ze niet om ons land te laten regeren door Brussel - Fred Simpson - ex-trucker
De socialisten zijn er niet meer voor de arbeiders. Dat begon met Tony Blair. Ze negeren ons straal - Valerie Smith, schoonmaakster, en haar man Kenneth, gepensioneerd aardewerkarbeider


Het T-shirt van Frederick Simpson bolt gezellig naar buiten van onder zijn openstaande sportjack. ...
    Toch heeft Fred vol overtuiging voor een Brits vertrek uit de Europese Unie gestemd. Dit gevoegd bij het feit dat hij een gewezen vrachtwagenchauffeur van 67 is en zijn bedenkingen heeft tegen Europa, de elite, Londen, arbeidsimmigranten en vluchtelingen maakt hem in de ogen van alles wat progressief is tot het prototype van de 'boze, witte man'.
    Maar Fred is helemaal niet boos. Hij is een opgeruimde kerel met veel kennissen, ook onder hen die voor de EU hebben gestemd. Fred wil alleen maar een beetje aandacht en als dat zou kunnen ook een beetje liefde.
    Dit soort mannen en vrouwen loopt overal, niet alleen in Groot-Brittannië, maar ook in de rest van Europa. Ze behoren tot wat vroeger de arbeidersklasse heette. Nu spreekt men van lagere inkomens, laagopgeleiden, lagere middengroepen. De gevestigde politiek is hen nagenoeg vergeten. Als ze zeggen zich bedreigd te voelen door de komst van immigranten, omdat die met hen concurreren om hún banen en woningen en hún leefomgeving onherkenbaar veranderen, worden ze in de media al snel uitgemaakt voor racisten, gekken of protofascisten.
    Het is genoeg. Ze willen niet meer arrogant worden toegesproken, ze willen worden gehoord. Daarvoor gebruiken ze hun stem. En omdat ze niet meer kunnen rekenen op hun vroegere sociaal-democratische beschermheren, steunen ze populistische partijen, meestal van rechts, soms van links. In de Oostenrijkse presidentsverkiezingen haalden ze het net niet, nu in Groot-Brittannië halen ze het net wel. De klap is enorm. In de Financial Times vergeleek commentator en impresario Rupert Gavin de breuk met Brussel met de breuk die Hendrik VIII in 1534 met Rome forceerde. Toen was het de koning die het deed, nu het volk.    ...
    'De werkloosheid is hier groot. Geen aardewerkfabrieken meer. Geen hoogovens. Geen mijnen. Wij woonden in Fenton, er waren drie kolenmijnen. Allemaal weg. Er is bijna niks voor in de plaats gekomen', zegt een stel dat boodschappen aan het doen is. Ze willen hun naam niet noemen tegenover de buitenstaander, alleen hun leeftijd. De vrouw is 71, de man 77. Zij werkte in een drukkerij, hij in een fabriek voor aardewerkmachines. Allebei stemden ze voor de Brexit. Zij vanwege de immigratie. 'Het zijn er te veel. En als wij om overheidssteun vragen, krijgen wij het niet, buitenlanders krijgen het wel.'

En die laatste factor probeert men als eerste onder tafel te schuiven. In een extra uitzending van discussieprogramma op de BBC Question Time (26-06-2016), geleid door de arrogante elitair David Dimbleby, zat ook Labour-coryfee en zwart-activiste Dianne Abbot, die zich hogelijk geschokt toonde  - alle gekleurde immigranten hadden voor de EU gestemd, natuurlijk. Meer EU, meer immigratie, meer zwarten.
    Overigens is niet te verwachten dat deze schok lang zal beklijven. Daarvoor is de mix van eigenbelang en ideologie vermoedelijk te sterk.

De al veel geciteerde René Cuperus zet wat puntjes op "i"-s (de Volkskrant, 27-06-2016, column door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  Brexit, dat zijn we zelf

Tussentitel: Stop met de fictie van de eenwording van Europa

Ging de Brexit maar niet over ons. Dan was het allemaal makkelijker te verteren. Dan kon je al die analyses en rampscenario's laconiek over je heen laten komen. ...
    Maar zo ligt het niet. Helaas. Brexit: dat zijn we zelf. De krachten die tot de Brexit hebben geleid, zijn dezelfde waaraan samenlevingen op het Europees continent blootgesteld zijn. Het Verenigd Koninkrijk is een verhevigde uitvoering van onszelf. Ga maar na. Wat de Brexit overduidelijk heeft laten zien, is een tot op het bot verdeelde samenleving. Ongeveer 50 procent om 50 procent. Fifty-fifty. Dat is de zogenaamde globaliseringskloof die hedendaagse samenlevingen uit elkaar scheurt. We zagen die onlangs ook al bij de Oostenrijkse presidentsverkiezingen en bij ons eigen Oekraïne-referendum. En gisteren nog bij het opinieonderzoek van Maurice de Hond, waar het gaat om de steun voor een Nexit-referendum. 64 procent van de Nederlandse laagopgeleiden zou voor een Nexit stemmen, tegenover 28 procent van de hoger opgeleiden.
    De globaliseringskloof verdeelt de samenleving grofweg in twee helften: een pro-establishment kamp en een anti-establishment kamp. Hoger opgeleide, internationaal georiënteerde jongeren staan tegenover sterk aan tradities hechtende lager opgeleide ouderen. Vrouwen tegenover mannen. Bestuurspartijen tegenover protestpartijen.
    Het Verenigd Koninkrijk is vermoedelijk het meest geglobaliseerde land van Europa. Zeker Londen is als metropool mondialer dan Berlijn, Parijs en Amsterdam bij elkaar. Het maakt dat de clash tussen globaliseringswinnaars en globaliseringsverliezers in het VK nog vele malen scherper is dan in een land als Nederland. De globaliseringskloof tussen Londen (massaal anti-Brexit) en de oude, afgedankte industriesteden in Noord-Engeland (massaal pro-Brexit), tussen centrum en periferie, is zo goed als onoverbrugbaar. Het VK is ook sterker dan landen als Frankrijk of Duitsland een postindustriële samenleving geworden. Alle ballen op de financiële sector, op de City of Londen, met een politieke klasse die zich uitleverde aan de belangen van de City. Ook die belangenkongsi van financiële en politieke elite heeft de Brexit als volksopstand over zich afgeroepen.
    Hetzelfde geldt voor de immigratie. Ook op dat gebied ligt in het Verenigd Koninkrijk alles net wat extremer dan bij ons. Vrij verkeer van personen is een prachtig idee. Maar niet in een Europa waar door permanente uitbreiding de sociaal-economische verschillen zo groot zijn geworden, dat hele volksplantingen zijn gaan migreren. Engeland is door zijn taal (elke Litouwer wil een Engelse stage lopen) en neoliberale verzorgingsstaat bovenproportioneel overlopen door Oost-Europese migranten. In Zuid-Oost-Engeland spreken hele dorpen Pools en Bulgaars. De EU heeft daar niet met wijsheid en gezond verstand op willen corrigeren. Daarvoor is het nu met een Brexit afgestraft.    ...

En geen enkele EU-bestuurder heeft tot nu toe ook maar iets gezegd dat in de buurt hiervan komt. Au contraire.
  De 'Brexit-globaliseringskloof' vraagt nationaal en Europees om dwingende actie, willen we niet in maatschappelijk conflict en onbestuurbare chaos verzeild raken. De uiteindelijke verzoening tussen hoger- en lager opgeleiden, jongeren en ouderen, migranten en niet-migranten, zal vooral lokaal en nationaal moeten gebeuren. Maar de manier waarop de EU nu werkt en is ingericht, helpt daarbij niet. Integendeel.
    Zoals 'eliteproject' Europa nu functioneert, zet het mensen tegen elkaar op en splijt het onze samenleving in hoog- en laagopgeleiden die tegenover elkaar staan. De Europese Unie wil niets weten van nationale eigenheid, vernietigt elk gevoel van democratische zelfbestemming, en tast de handelingsbekwaamheid van de nationale staat aan zonder een geloofwaardig en fair Europees bestuur daarvoor in de plaats te stellen.
    De Eurocratie in Brussel heeft een Europese Unie tegen de nationale lidstaten ontworpen. Men heeft geen wijze balans nagestreefd tussen nationale democratieën en Europese samenwerking. Dat is fataal gebleken. We moeten stoppen met de fictie van de eenwording van Europa. Geen ever closer Union. Om een Brexit-domino-effect te voorkomen, is een reset van het Europees Project nodig. Terug naar de kern: leve de Europese Raad van Regeringsleiders!

Amen.

Hoe lang het duurde voor het ontkennen en de restauratie begon? Telt u zelf de dagen (de Volkskrant, 28-06-2016, door Patrick van IIzendoorn):
  Snakken naar een Soft Brexit

    ... Voor hen lijkt het bereiken van de zaak het einde van het vermaak te zijn. Er is een heuse klasse van 'Bregretters' opgestaan, mensen die voor een uittreding hebben gestemd en bij nader inzien niet gelukkig zijn met de impulsieve vorm van protest waaraan ze hebben meegewerkt.
    Er worden volop historische parallellen getrokken. 'Tacitus rapporteerde ooit,' zo schreef een lezer bijvoorbeeld in The Financial Times, 'hoe de Britten tot hun nek toe het moeras inliepen bij hun poging aan de Romeinen te ontsnappen. We hebben het net weer gedaan.' ...

De wereld bestaat weer alleen uit mensen die spijt hebben en lezers van The Financial Times. En de andere partij (met de webtitel) (de Volkskrant, 28-06-2016, door Patrick van IJzendoorn):
  Buitenlanders na referendum belaagd met hatelijkheden en bedreigingen

'We hebben gewonnen, stuur ze terug'


Het aantal meldingen van haatmisdaden in het Verenigd Koninkrijk is sinds het Brexit-referendum met 57 procent gestegen. Dat heeft de Britse politie gemeld. ...

Gore stemmingmakerij. Op de televisie werden de bertokken aantallen genoemd: het was een stijgign van 50 naar 80. Over heel Enegland. Dat is ongeveer één enkel geval per grote stad.
    Gore stemmingmakerij door een kongsi van dit soort lieden:
  Het Conservatieve Hogerhuislid Sayeeda Warsi ...
    Ook online is het kil. 'Pak je koffer en ga naar huis,' kreeg Shazia Awan te horen, een voormalig raadslid voor de Conservatieve Partij in Wales.

Immigranten, elite en media. Net als in Nederland met, bijvoorbeeld, het Zwarte Piet-gebeuren: één enkel incident wordt uitvergroot tot iedereen en landelijk. Behalve als het incident een moord is op een filmer door een moslim. Of de eindeloos veel overvallen van Marokkanen op bejaarden. Dat zijn en blijven incidenten.

En nog een herhaling (het zijn onverbeterlijke drammers, die politiek-correcten) (de Volkskrant, 29-06-2016, van correspondent Patrick van IJzendoorn):
  Na de Brexit-roes, komt de spijt

Een week voor het Brexit-referendum gaf de bekende oud-hoofdredacteur van The Sun Kelvin MacKenzie in zijn oude krant 'tien redenen om de Europese Unie te verlaten'. Vier dagen nadat 51,9 procent van de Britten voor een Brexit had gestemd, tweette MacKenzie al dat hij spijt heeft van zijn stemadvies.    ...
    Veel Begretters zeggen uit protest te hebben gestemd, ervan uitgaand dat de meeste van hun landgenoten uiteindelijk toch voor zekerheid zouden kiezen. Dat gold bijvoorbeeld voor Daily Telegraph-lezer Barry Bond uit Leigh-on-Sea, graafschap Essex. ...
    In The Times betuigde ook lezer Mike Whittle uit Preston spijt. Hij had als noordeling willen protesteren tegen het 'Londen-centrische' en 'Europese' politieke systeem, dat niets doet voor werkloze en laagbetaalde burgers. 'We hebben een fout gemaakt, maar we waren tenminste niet te lui om te gaan stemmen. We moeten er maar het beste van maken. (...) Ik heb verdiend aan het resultaat, omdat ik geld heb op een overzeese rekening. Maar ik zou de winst graag opgeven voor een andere uitslag.'
    Twitterende spijtoptanten hebben inmiddels onder de hashtag 'bregretters' een lotgenotengroep opgericht. Op basis van een Survation-peiling wist The Independent te melden dat liefst 1,1 miljoen Brexit-stemmers berouw hebben. ...

Allemaal elite-lezers van elte-krnmaten, op wier woord voor geen cent vertrouwd kan worden.
    En oh ja, helemaal aan het einde:
  Tegelijkertijd zijn er volgens The Mail on Sunday bijna 700 duizend Blijf-stemmers die bij nader inzien liever hun stem hadden geleend aan het winnende kamp.

Doei.
    Drie dagen zijn we verder, en de kloof tussen elite en burgers is weer helemaal terug bij af.

Nog een hik. En "een kleine hik" mogen we niet zeggen. De neoliberale econoom Heleen Mees heeft last van waarheidsgetrouwheid (de Volkskrant, 29-06-2016, column door Heleen Mees):
  Het draait wel degelijk om de economie

Tussentitels: Het is volkomen rationeel dat de arbeidersklasse voor Brexit stemt

Volgens Washington Post-columnist Anne Applebaum was het een vergissing te denken dat het bij het Brexit-referendum om de economie zou draaien ...
    Applebaum citeert in plaats daarvan George Orwell die in 1940 schreef over de grote aantrekkingskracht van ondemocratische politiek en nationalistische retoriek. ...

De bekende Joodse kwaadaardigheid uitleg of detail . Natuurlijk ligt het niet aan hun parasiaire gedrag, maar aan het "nationalisme" van de beparasiteerden. Mees prikt het in één zinnetje door:
  Maar als het Brexit-referendum de economie overstijgt, waarom zijn de Brexit-stemmen dan voornamelijk geconcentreerd onder kiezers uit de (voormalige) arbeidersklasse? ...
    ... Waarom ontbreekt het andere sociale klassen aan dat oerinstinct dat volgens Orwell zo alomtegenwoordig is?

En het antwoord:
  Het antwoord op die vraag is natuurlijk dat het wel degelijk om de economie draait. De theorie over internationale handel voorspelt dat elk land dat zich bezighoudt met internationale handel er per saldo op vooruitgaat, hoewel op korte termijn bepaalde arbeidsplaatsen verloren gaan. Dat zijn tot nu toe vooral de banen van fabrieksarbeiders geweest. Maar de winst van de winnaars van vrijhandel, zo wil de theorie, is groot genoeg om de verliezen van de verliezers te compenseren. Het is dus een win-win. Op die simpele aanname is de politieke steun voor internationale vrijhandelsverdragen gebaseerd.
    De Brexit kon gebeuren doordat de winnaars van globalisering in Groot-Brittannië, zeg maar de bankiers, systematisch hebben geweigerd de verliezers van globalisering, de arbeidersklasse, te compenseren. Sterker nog, de rekening van de wanprestaties van de financiële sector is voor een groot deel bij de arbeidersklasse neergelegd. Vindt u het gek dat die nu in opstand is gekomen?
    Volgens Elshout gaat het om een vergeten klasse die vooral gehoord wil worden. Maar het is ook volkomen rationeel voor deze groep kiezers om voor een Brexit te stemmen. Hoewel de Britse economie zal verliezen door een Brexit, zal de arbeidersklasse er juist van profiteren, hoewel dat laatste zal afhangen van hoe rigoureus de handelsrelaties tussen VK en EU worden teruggedraaid.
    De Britse elite, met The Economist en The Financial Times als voornaamste spreekbuizen, heeft een ton boter op haar hoofd. Zij heeft de Brexit zelf in de hand gewerkt door globalisering toe te juichen zonder voor de bijbehorende inkomensherverdeling te pleiten. Door de stemmen vóór een Brexit af te doen als gevoed door emotie en misinformatie door de Britse tabloids, miskent zij de kern van het probleem. Tijdens de Brexit-campagne was immigratie weliswaar een belangrijk thema, maar migranten zijn niets anders dan een dicht-bij-huisrepresentatie van het fenomeen globalisering. De inkomenseffecten van immigratie voor de verschillende sociale klassen komen ook in grote lijnen overeen met die van internationale handel.
    Volgens de voormalige Amerikaanse minister van Financiën en CEO van Goldman Sachs, Henry Paulson, moeten we internationale handel omarmen omdat dankzij de naoorlogse handel het gemiddelde huishoudensinkomen in de VS met 10.000 dollar per jaar is gestegen. Paulson vergeet er echter bij te vertellen dat het inkomen van het gemiddelde huishouden in de VS, het mediane huishoudensinkomen, sinds 2000 juist met 10 procent is gedaald. Het verschil tussen de twee wordt verklaard doordat voornamelijk de elite, en dan met name de top 0,1 procent, haar inkomen en vermogen flink zag stijgen. Paulson zou dat moeten weten - hij behoort namelijk tot die top 0,1 procent met een geschat netto vermogen van 700 miljoen dollar.

In plaats van de toenemende ongelijkheid - ten onrechte - te wijten aan de automatisering en een schaamteloos pleidooi te houden voor verdere globalisering, zou Paulson leiders in Amerika en elders moeten oproepen om serieus werk te maken van herverdeling, te beginnen met zijn eigen vermogen en dat van zijn soortgenoten.

En passant ook nog even een dezer dagen weer veelgehoorde leugen ontmaskerend:
  Volgens de voormalige Amerikaanse minister van Financiën en CEO van Goldman Sachs, Henry Paulson, moeten we internationale handel omarmen omdat dankzij de naoorlogse handel het gemiddelde huishoudensinkomen in de VS met 10.000 dollar per jaar is gestegen. Paulson vergeet er echter bij te vertellen dat het inkomen van het gemiddelde huishouden in de VS, het mediane huishoudensinkomen, sinds 2000 juist met 10 procent is gedaald. Het verschil tussen de twee wordt verklaard doordat voornamelijk de elite, en dan met name de top 0,1 procent, haar inkomen en vermogen flink zag stijgen. Paulson zou dat moeten weten - hij behoort namelijk tot die top 0,1 procent met een geschat netto vermogen van 700 miljoen dollar.

Die Paulson mag dan wel een goy zijn, maar hij werkt voor de Joden van Goldman Sachs, in de door Joden gedomineerde financiële markt.

Na de Brexit komt er wat meer erkenning los (de Volkskrant, 08-07-2016, door Janita Naaijer):
  'Wie bang is, wordt weggezet als moreel verwerpelijk'

Eurosceptici hebben toch wel een punt, klinkt het steeds vaker sinds de Brexit. Dient een omslag in het denken over begrippen als elite, volk en populisme zich aan?'
...
Maxim Februari (jurist, schrijver, NRC-columnist):
'Was dat maar waar. De reacties op Brexit laten juist zien dat de tegenstelling volk-elite niet verandert. Een groot deel van de elite praat ook nu over de Britse burgers die voor een Brexit stemden in termen van kleine kinderen. Ik was indertijd pro-Fortuyn omdat hij op het gebied van immigratie een stem gaf aan burgers die dat niet kregen. Fortuyn en nu de Brexiteers; zij hebben een punt wanneer ze zeggen dat de problemen die immigratie opleveren bij de onderkant van de samenleving terechtkomen. Die burgers worden verdrongen op de arbeidsmarkt en zij zien de wijken waarin ze wonen veranderen.
    'Mensen zijn bang, voornamelijk om hun baan te verliezen. En wie bang is, wordt weggezet als moreel verwerpelijk, vooral door mensen die zelf niet voor hun baan of welvaart hoeven te vrezen. Maar bang zijn, of dat nu terecht is of niet, kun je niemand verbieden. Politici zouden tot het inzicht moeten komen dat het puur praktisch en retorisch niet werkt om je zo op te stellen. Eerst tegen de schenen van de burger aantrappen en vervolgens vragen je beleid te steunen. Zoals Dr. Phil altijd zegt: 'How is it working for you?'
...
Mark Bovens (hoogleraar bestuurskunde aan de Universiteit Utrecht):
'Dat hoop ik! Want ik probeer al tien jaar het punt te maken dat de diplomademocratie voor een nieuwe politieke tweedeling heeft gezorgd tussen hoopgeleide kosmopolieten en middelbaar - en laagopgeleide nationalisten. In heel West-Europa zie je dat die laatste groep sinds de jaren '80 langzaam uit de parlementen is verdwenen. Tachtig procent van de Kamerleden heeft een universitair diploma, tegenover 10 procent van de Nederlandse bevolking. Dat hoeft geen probleem te zijn, ware het niet dat er grote verschillen bestaan tussen de standpunten van academici en lager opgeleiden wat betreft kwesties die juist nu van belang zijn, zoals Europa en de opvang van migranten. Het is tijd om de tegenstand tegen de EU minder gaan wegzetten als populistisch en niet-rationeel.'

Natuurlijk had in zo'n overzicht de Volkskrant een meerderheid aan elitaristen.

De discussie is dus nu wel in het open, en zo wordt er steeds meer duidelijk waar her en der de misverstanden zitten. Bijvoorbeeld bij René Cuperus(de Volkskrant, 11-07-2016, column door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  We zijn volk noch elite

Tussentitel: Gelukkig bestaat er geen één en ondeelbaar volk

Open deuren. een reële aanpak: er zijn overeenkomsten en verschillen, en hoe groot zijn die ten opzichte van elkaar.
    Waarna hij begint met zijn gewenste conclusies die we even overslaan. Het betoog:
  In Vonk van vorige week stond een belangrijk stuk van Frankrijk-correspondent Peter Giesen. Strekking: de Brexit is veel meer dan een crisis in de Europese Unie. De Britse nee-stem symboliseert het einde van het neoliberale tijdperk, van een steeds onrechtvaardiger marktsamenleving. Hoog en laag moeten elkaar weer vinden. Het is van levensbelang dat de hoogopgeleide elites een nieuw compromis zoeken met de lager opgeleiden.
    Ik ben het zeer met deze voorstelling van zaken van Peter Giesen eens, en niet alleen omdat ik in zijn stuk als bron werd opgevoerd. Toch heb ik er ook wel wat kritische kanttekeningen bij. Om een aantal redenen moeten we oppassen met dat simpele zwart/wit-schema van hoogopgeleiden tegenover laagopgeleiden. Ik ben misschien de laatste die dat mag zeggen, omdat ik me ook veel en vaak aan dat schema bezondigd heb - vooral in termen van hooggeschoolde 'globaliseringswinnaars' tegenover laagopgeleide 'globaliseringsverliezers' -, maar ik zou nu, wijzer geworden, willen waarschuwen voor deze standaard-analyse. Ze miskent het vertrekpunt, namelijk dat we in een middenklasse-samenleving leven. Als alles hoog of laag is, waar zit dan het midden?

Alweer diezelfde elementaire denkfout: er zijn nergens scherpe grenzen in de sociologie. De vraag luidt: hoe breed is het gebied van de overgang ten opzichte van de twee gebieden die ze scheidt?
  Pas op dat dit hoog/laag-denken geen self fulfilling prophecy wordt, omdat het midden steeds wordt weggedefinieerd.

Prima. Doe het ook zelf. Er staat nergens in de wet dat er een breed midden moet zijn. Het vertrekpunt is niet, NIET, dat we een middenklasse samenleving zijn. Denk je dat, lever dan bewijs. Voorlopig heeft een kleine toplaag een overgroot deel van het kapitaal dus macht.
  Iets soortgelijks geldt voor de simplistische, populistische tegenstelling tussen 'volk' en 'elite'. Ook die is, als je er op inzoomt, nogal potsierlijk. Hoezo volk, hoezo elite? Wie zijn dat precies en waar leggen we de grens?

Een bijzonder simpel voorbeeld: bij alles dat vwo en hoger heeft. De top 15 procent. En voor geld bijvoorbeeld: alles dat genoeg geld heeft om aanmerking te komen als klant voor een beleggingsinstelling - veel gehanteerd: 300 duizend euro. Vermoedelijk komt dat ruim onder de 15 procent van de bevolking.
  We hebben juist een representatieve democratie als mechanisme van vreedzame conflictoplossing en beslechting van belangenstrijd ...

Een ernstige vergissing: de represenatieve democratie bevoordeelt in hoge mate de elite. Hetgeen de elite zelf volledig bevestigt door mordicus tegen echte dmeocratie te zijn, namelijk via referenda. Omdat, bijvoorbeeld, de elite het Europese Neoliberale Imperium en vrije immigratie wil, en de rest niet.
  Ook het idee dat hogeropgeleiden per definitie de elite zouden vormen, en nog wel een kosmopolitische elite, kan proefondervindelijk worden ontkracht. Veel academici veinzen om identiteitspolitieke redenen kosmopoliet te zijn, dat wil zeggen, geen 'eigen-volk-eerst-nationalist', maar zaag de gemiddelde hoogopgeleide niet door over internationale politiek of Europese cultuur, dan verdwijnt zijn schijn-kosmopolitisme als sneeuw voor de zon.

Bewijs het.
  Er kleven dus nogal wat bezwaren aan het al te laconiek hanteren van het schema hoog tegen laag, volk versus elite, vooral omdat die tegenstelling zelf allesbehalve neutraal is. Hoog zou de wijsheid in pacht hebben, zou zich prima thuis voelen in de globaliserende wereld in wording. Laag zou zich daar met angst, boosheid en onderbuik tegen verzetten. Ratio tegenover gevoel. Feit tegenover drogreden. Wat een fact free, leugenachtige voorstelling van zaken.

Wensdenken. Bewijs het.
  Het compromis tussen de hoger opgeleide elite en de lager opgeleide non-elite waar Peter Giesen naar zoekt, moet gezocht worden in het midden. ...

Inderdaad.
  ... Daar zit de overlap. Daar bestaat het contact. ...

Onjuist: daar zou de overlap en het contact moeten zitten. Dat het er inderdaad zit is geen enkel bewijs voor. De hoger opgeleide elite kiest zonder uitzondering voor "Zwarte Piet  is racisme" en voor "De islam is vrede en vooruitging". Keihard en compromisloos tegen de rest van Nederland , die ze ook nog eens voortdurend belasteren met terminologie als "angst", "onderbuikgevoelens", "xenofobie", 'islamofobie", "racisme", "AZC-protesteerders", "PVV-gajes", enzovoort.
    Het allereerste gebaar van "de elite" zou moeten zijn om onmiddelijk met deze haatzaaiende campagnes te stoppen. Met als als eerste de campagne voor het binnenhalen van vluchtelingen.
    Maak dat ene eerste gebaar! Sluit de grenzen!
    Tot dat gebeurt, is er een onoverkomelijk kloof tussen elite en de rest!
   ... We zijn volk noch elite. We zijn het juiste midden.

Het ernstigste wensdenken.
    Dit is dus waarmee Cuperus zijn artikel begint:
  Het leuke en bijzondere aan Nederland is, dat het een middenklasse-samenleving is. Op het eerste gezicht kun je mensen niet indelen in rangen en standen, hoog of laag. Bijna iedereen zit er zo'n beetje tussenin. Of je nu in Amsterdam, Meppel, Goes of Geleen bent. Dat is een stil hoogtepunt van de beschaving. Vervelend nieuws is dan ook dat die unieke, naoorlogse middenklassesamenleving onder druk staat.    ...
     ... Maken we het begin van het einde mee van de christen-democratische en sociaal-democratische middenklasse-samenleving: 1945-2016?

Een hopeloze valse voorstelling van zaken. Die middenklassesamenleving duurde van 1945 tot 1985 (om en nabij). Daarna werd ze eerste wat langzamer en toen sneller omgebouwd in een neoliberale "Het recht van de sterkste", "Ieder voor zich en God voor ons allen", en "Winner takes all" samenleving. Een Joods-neoliberale samenleving in plaats van een christen-democratische en sociaal-democratische samenleving.
    Een herhaling van wat vele eeuwen eerder is gebeurd. Want inderdaad: Nederland was een Germaanse egalitaire samenleving. Maar toen kwam de eerst ideologische invasie uit het Midden-Oosten: het christendom. En nu hebben we de tweede meegemaakt: de Joods-neoliberale. Met op dit moment een derde gaande: de islamitische.
    René Cuperus: als de elite het midden wil zoeken, zal zij de eerste, tweede, en derde stappen moeten nemen.
    Dat zit er, zoals de zaken tot nu toe staan, echt niet in.

De volgende commentator is een rechtse columnist, en het eigenlijke onderwerp is een ander, Amerika, maar in het begin, zo tussendoor, komt er een krachtige bevestiging voorbij (de Volkskrant, 20-07-2016, column door Derk Jan Eppink, fellow bij het London Policy Center in New York):
  Kan Trump winnen? Yes, he can!

Met Donald Trump heffen Republikeinen in Cleveland een presidentskandidaat op het schild die permanent wordt onderschat. Zijn overwinning in november kan even verrassend zijn als de Brexit. 'Brexit' en 'Trump' worden voortgestuwd door dezelfde factoren: anti-immigratie, antiglobalisering en anti-establishment. ...

Het kan nauwelijks duidelijker. En van geen van deze twee zaken kan je je voorstellen dat de elite ze opgeeft, zonder fysieke strijd. Het is de kern van het Joodsisme.

Weer een waarschuwing van Cuperus(de Volkskrant, 31-10-2016, column door René Cuperus, cultuurhistoricus
  Een historische waterscheiding

... Meer dan over het meteorologisch klimaat, maak ik me druk over het maatschappelijk klimaat. ...
    Dat komt door een simpele stelregel die ik hanteer, en die heeft te maken met de geschiedenisles van Europa. Ik ben optimistisch als de maatschappelijke ontwikkelingen zich van de gruwelen van de 20ste eeuw af bewegen, maar pessimistisch als onze wereld zich weer naar de gruwelen van de 20ste eeuw toe beweegt. Denk bij gruwelen aan: wereldoorlogen, Goelag en Holocaust, racisme/antisemitisme, grote sociale ongelijkheid.
    Lange tijd was er alle reden heel optimistisch te zijn. Decennia lang had zich, tenminste in West-Europa, een naoorlogse Nie Wieder-consensus gevormd rondom liberale rechtsstaat, sociale markteconomie en verzorgingsstaat. Maar ergens in de laatste decennia is daar wat scheef gelopen. Sleutelbegrippen: globalisering, neoliberalisme, rechtspopulisme, verzaking door het politieke midden.
    Het is als bij een waterscheiding in de geografie, de grenslijn tussen twee stroomgebieden, waarbij alle rivieren aan de ene kant van de demarcatie naar een bepaalde zee of oceaan lopen, en aan de andere kant naar een andere zee of oceaan. In de afgelopen jaren zijn we aan de verkeerde kant van de historische waterscheiding terecht gekomen. De opdracht is de wereld weer naar de andere kant te duwen.
    Dat dat hard nodig is, maakte een boekhandel in Berlijn mij duidelijk. ...
    Mijn mond viel open toen ik de uitgestalde boeken in de etalage zag. Ik heb er foto's van genomen met mijn mobiele telefoon. Voor de leesbaarheid geef ik de titels van de boeken even in het Nederlands weer.
    Welke boektitels trof ik daar aan? Hou u vast: 'Gevaarlijke Burgers. Nieuw-Rechts grijpt naar het midden'; 'Het losgeslagen Midden. Autoritaire en rechts-extreme opvattingen in Duitsland'; 'Rechtsextremisme van het midden: een sociaal-psychologische diagnose van de huidige tijd'; 'Brandgevaarlijk. Hoe het Zwijgen van het Midden de Rechtsen sterk maakt. Ervaringen van een teruggetreden dorpsburgemeester'; 'De geradicaliseerde samenleving. Over de logica van het fanatisme'; 'Einde van de democratie'; 'Sociale Kilte. Terugkeer naar de wolfsroedel?' En zo gaat het maar door.
    Uit de etalage van die Berlijnse kwaliteitsboekhandel rijst een zwartgeblakerd beeld op. Als je op die boeken moet afgaan, dan is het politieke en maatschappelijke midden van Duitsland (opnieuw) bezig ten prooi te vallen aan rechts-extremisme. Mind you. Dan hebben we het over Duitsland, waar de schuldbeladenheid van dit thema een factor 100 groter is dan in de Europese buurlanden.
    Een land bovendien waar de dijkdoorbraak van het rechtspopulisme via Pegida en AfD nog maar net begonnen is, vergeleken met landen als Oostenrijk of Frankrijk.
    De diagnose die die etalage oproept, lijkt me een paar tikkeltjes te zwartgallig, alsof Weimar Republiek 2.0 om de hoek zou staan. Maar goed, laten we de zwart/wit-media-uitvergroting en de commerciële uitgevershysterie van titels en achterflappen er vanaf trekken, dan nog blijft er een alarmerend beeld over. Er zit in onze hedendaagse samenleving een uiterst riskante onderstroom, die tot diep in het midden doordringt.
    De kernvraag is: hoe wijs wordt er politiek bedreven in dit brandgevaarlijke maatschappelijk klimaat? Ik vrees niet zo wijs. Nog altijd wordt het populisme slecht begrepen en slecht bestreden. Er wordt door de gevestigden veel lippendienst aan het populisme bewezen, maar ik zie weinig leiderschap noch intelligente aanpassing.
    Neem het doorduwen van het CETA-handelsakkoord. Dat is de totaal verkeerd gerichte actie. Door-globaliseren voor multinationals, daar waar juist vertrouwensherstel binnen nationale democratieën geboden is.
    Wie andere boektitels in die etalage van de Berlijnse boekwinkel wil hebben, zal uit andere vaatjes moeten tappen.

Glashelder. Als waarschuwing.

En weer is de balans een stukje verschoven, en weer is de elite, en zelfs Cuperus, verbijsterd over het teken ervan (de Volkskrant, 14-11-2016, column door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  Technocratie versus populisme

Tussentitel: Er gaat iets grondig mis met de democratie 

Al meerdere fouten hierin. Want het gaat over ...:
  Trump komt me zo langzamerhand de neus uit. ...

... de uitverkiezing van Donald Trump tot Amerikaans president, en er is niets onordelijks gebeurd. De democratie heeft gewoon gewerkt.
   Het 'grondig mis' slaat natuurlijk op de uitslag, maar dat zegt alleen iets over hoe diep Cuperus, ondanks alle eerdere waarschuwingen zelf nog in de elite zit.
    En de rest nog erger, natuurlijk:
  Ik kan voorlopig geen stuk over die man meer zien. Wat een orgie aan beschouwingen en analyses is de afgelopen week over ons heen gestort. Die enorme aandacht leek een schuld te moeten inlossen. Men had Donald Trump onderschat. Niet serieus genomen. Als patjepeeër uit een andere wereld afgeserveerd. Die fatale omissie moest worden gecompenseerd. Overgecompenseerd. ...

Ook weer onzin. De aandacht is logisch. Nier meer dan bij Obama. Wat anders is, is de inhoud van die aandacht:
  Grote woorden en schelle waarschuwingen knalden voorbij. Het einde van de liberale wereldorde. Het einde van de globalisering. Het einde van het naoorlogs tijdperk. De terugkeer van het fascisme.

Kijk, en dat is dan weer logisch. Want waar het vandaan komt, is het krachtenveld van neoliberalisme, globalisering, en vrije immigratie. Het Joodsisme. En die zijn natuurlijk over de rooie, want hun Rijk dreigt zich niet verder uit te breiden.  
  Zelf schrok ik dan weer van dat schokeffect. Alsof we al niet sinds het jaar 2000 bezig zijn met de onstuitbare opmars van het populisme?

Tja ... Bij de Oostenrijkse presidentsverkiezingen viel het balletje de "goede" kant op. Bij de Brexit niet, maar dat waren Engelsen ... Het Nederlandse Oekraïne-referendum ... Ach, Nederland is een piepklein landje ...
  Blijkbaar dacht men, diep in zijn hart, dat het allemaal toch wel los zou lopen. Wilders de grootste in de peilingen? Ach. De PvdA al jaren flatlined op existentieel lage niveaus? Ach. Een doorbraak van rechtspopulisten, zelfs in naoorlogs Duitsland? Ach. Marine Le Pen op ramkoers voor het Franse presidentschap? Ach, het zal allemaal zo'n vaart niet lopen.

Nee, dat wordt niet zo gedacht. Men is doodgewoon niet in staat tot handelen, tot men gedwongen is. Tot het water daawerkelijkheid over de dijken komt. Want eerder handelen, betekent eerder tege het directe instatane eigenbelang ingaan ...
  In Nederland leek er zelfs sprake van een tweede Fortuyn-moment. Een totaal déjà vu. Men had zich opnieuw laten overrompelen door de 'Opstand der Burgers'.

Wat in Nederland weer overgaat, op dezelfde manier als het eerste Fortuyn-moment is overgegaan. In dezelfde Volkskrant als deze column, staat een groot twee-pagina stuk over hoe deugdzaam rechter Elianne van Rens is, de totaal partijdig gebleken rechter in het tweede Wildersproces.
    Men heeft niets geleerd, en zal ook hiervan niets leren. Constateert ook Cuperus:
  Wilders de grootste in de peilingen? Ach. De PvdA al jaren flatlined op existentieel lage niveaus? Ach. Een doorbraak van rechtspopulisten, zelfs in naoorlogs Duitsland? Ach. Marine Le Pen op ramkoers voor het Franse presidentschap? Ach, het zal allemaal zo'n vaart niet lopen.

Want:
  Dat men zo ongeveer gedacht moet hebben, verklaart in elk geval wel waarom 'de politiek verantwoordelijken' meestal gewoon maar met alles doordenderden. Met globalisering, migratie, verzorgingsstaat-afbraak, Europese centralisatie of hyperflexibilisering.

Precies: het is hen onmogelijk te handelen tegen het directe instatane eigebelang. Wat ze gedaan hebben is dit:
  Men bewees veel lippendienst aan de populistische dreiging, maar stelde er geen stevig leiderschap tegenover, noch kwam men tot intelligente aanpassing, zoals ik vorige keer al in mijn pre-Trump-column schreef.

Dat laatste is onzin: er is geen intelligente aanpassing mogelijk. Alleen een opgeven van de ideologie van globalisering, migratie, verzorgingsstaat-afbraak, Europese centralisatie en flexibilisering. En dat valt allemaal onder dezelfde noemen: Joodsisme. En wie het Joodsisme aanpakt of beweert dat te willen gaan doen, krijgt de Joden en Joodsisten achter zich aan. Met "Poetin!!!" en "Holocaust!!!" als hun wapens.
    En dan de terechte waarschuwing:
  De spankracht en nieuwe scheidslijnen in de samenleving zijn maximaal onder druk gezet, zoals ook het Zwarte Piet-debat en de slordige omgang met het Oekraïne-referendum brandstichters van Hollands Trumpisme kunnen zijn.

Juist ja ...Grappig dat Cuperus hier ook Zwarte Piet bij durft te noemen. dat staat voor de interetnische conflicten die opgejaagd worden die degenen etniciteit gebruiken om het Joodsistische programma te verdedigen: beperking van immigratie is xenofobie en leidt tot de Holocaust.
    Het is dus mede een strijd tussen Joden, moslims en negers versus de blanken aan het worden.
    Etnische burgeroorlog uitleg of detail .
    Cuperus probeert het met omschrijvingen:
  Dat een autoritair nationaal-populist nu de machtigste man op aarde is geworden, is inderdaad wel een schokeffect waard. Opeens is niets meer ondenkbaar. Het is nu niet meer onvoorstelbaar dat Marine Le Pen de volgende president van Frankrijk wordt. Dat de Italiaanse premier Renzi zijn anti-establishment referendum verliest en zo de eurozone weer in crisis stort. Dat in Oostenrijk de Anschluss met Trump tot stand komt via een rechts-populistische president, of dat de PVV van Wilders de grootste partij van Nederland wordt. Als zo'n man als Trump in een westerse democratie de verkiezingen kan winnen, dan is alles mogelijk geworden.
    We leven in een grillige en riskante overgangstijd. Er is een treffend citaat van de Italiaanse marxist Antonio Gramsci over zo'n tijd: 'De politieke crisis zit hem in het feit dat het oude afsterft en het nieuwe nog niet geboren kan worden. In deze tussenperiode verschijnt een grote variëteit aan morbide symptomen'.
    We zien een afsterven van de oude partijsystemen. ...

Nee. We zien een afsterven van de elite-partijen.
  We zien, eerst buiten de westerse democratieën, maar nu ook daarbinnen, een opmars van autoritaire leiders. We zien een totale erosie van politieke ideologieën, ideeën en idealen.

Nee. We zien een ontmakering van de oude leugens om het elitiare eigenbelang te maskeren.
  Politiek is platte sociologie geworden, groepsconformistische identiteitspolitiek.

Politiek was altijd al platte sociologie en groepsconformistische politiek. Elite versus de rest. Parasieten versus werkenden. De term 'identiteitspolitiek' is gereserveerd voor "politek van rassen".
  Kijk naar alle analyses van de Trump-overwinning. Die gaan nauwelijks over politieke inhoud, maar alleen over inkomen, ras, sekse, opleiding of woonplaats. Over hoeveel middelbaar opgeleide blanke vrouwen op Trump hebben gestemd. Of hoeveel academische Latino's op Hillary Clinton. Sociologisch determinisme van de meest beklemmende soort: je maatschappelijke positie bepaalt volledig hoe je denkt. Over morbide symptomen van een politieke overgangstijd gesproken.

Opgestookt door de Joden in het Hillary-kamp.
  In de globaliserende wereld is er iets grondigs mis aan het gaan met de democratie.

Onzin: in de wereld was al lang iets heel mis gegaan: de dominantie van Joden en hun Joodsisten.
  Jan-Werner Müller, Duitse prof in Princeton die vorig jaar op de Universiteit van Amsterdam de eerste Jos de Beus-lezing gaf, heeft het scherp gezien in zijn essay 'What is Populism?'.

"Populisme" is de stroming van weerstand tegen het Joodsisme. Met als duidelijkste aspect: het is voor of tegen vrije immigratie.
   Er staan twee werelden tegenover elkaar: die van het populisme en die van de technocratie.

Flagrante onzin.
   Beide zijn een ernstige bedreiging van onze democratie, omdat ze het 'pure volk' en de 'alternatiefloosheid van de beleidsoplossingen der experts' verabsoluteren, en daarmee elk politiek meningsverschil, elk pluralisme en elke intellectuele twijfel saboteren.

Vervolgonzin. Wat verabsoluteerd is, is de waarde van globalisering, migratie, verzorgingsstaat-afbraak, Europese centralisatie en flexibilisering. De verabsolutering van het Joodsisme.
    Want anders "Poetin!!!" en "Holocaust!!!".
    Vermoedelijk zal er een revolutie voor moeten komen, want het Joodsisme moet eruit.

Een nieuw schaap is over de brug (Elsevier.nl, 14-11-2016, column door Afshin Ellian uitleg of detail ):

  Heersende elite zet kiezer weg als boos en dom

Afshin Ellian wil de ongerustheid over Donald Trump een beetje wegnemen. De wereld gaat echt niet ten onder nu hij is gekozen tot de nieuwe president. Wat wel zorgen baart, is de toestand van de elite.

De politieke aardverschuiving in Amerika is onafwendbaar. In de heersende media probeerde men de gebeurtenissen te duiden. Het is wel erg grappig om te zien hoe bepaalde figuren de wil van ‘de boze burger’ willen verklaren.
    Het zijn dezelfde mensen die sinds de revolte van Pim Fortuyn met het verketteren en vernederen van andersdenkenden bezig zijn. De Nederlandse publieke omroep en alle andere staatsmedia in Europa zijn wanhopig geworden. Ze zijn in paniek. Jeroen Pauw had zelfs D66-leider Alexander Pechtold uitgenodigd om met de ‘boze burger’ te praten. Wat een klucht!
    De politieke correctheid dreigt nu in een slecht gecomponeerde komedie te eindigen. Boze burgers bestaan niet. ...

Correctie: ze bestaan wel - een aantal. Maar ze worden er door de leite wlebeust uitgehaald, om de rest van de burgers die iets anders willen zwart te maken. Je mag moslims niet betrekken bij het terrorisme van hun geloofsgenoten, maar birgers wel op één lijn zetten met hun rumoerige exmeplaren.
    Ellian maakt impliciet het onderscheid wel:
  Het gaat hier slechts om burgers die het beleid van hun overheden willen veranderen. Omdat zij inderdaad zorgen hebben over een aantal thema’s als immigratie, islamisering, jihadisme, welvaart, de economische globalisering en het verlies van eigen waarden en normen.

Maar daarover weigeren ze absoluut te praten. Omdat ze geen poot hebben om op te staan, natuurlijk. Hun visie is bewezen als voos Joodsisme.
  De politici hoeven zich niet in de zogenoemde ‘boze burger’ te verdiepen. Zij moeten zich verdiepen in thema’s die tot voor kort als taboe werden gezien. Terwijl Pechtold bij Jeroen Pauw gezellig zit te praten,

De Jood samen met de landverraderlijke Joodsist.
    En dan nog verder, naar de kern van het debat:
  Terwijl Pechtold bij Jeroen Pauw gezellig zit te praten, wordt in Nederland een politicus – te weten Geert Wilders – vervolgd vanwege een politiek thema dat de kern van alle politieke debatten vormt: de immigratie.

Het onderwerp dat het meest gemeden wordt. Ze willen het absoluut niet opgeven, vrije immigratie, en het is totaal onverdedigbaar geworden.
  Ik heb de D66-leider – of andere verwante politici – nog nooit bezwaar horen maken tegen dit soort processen.

Landverraad. Door de elite. En het is volstrekt contraprodutief:
  Met de vervolging en eventuele veroordeling van Wilders komt er geen einde aan het concept van de ‘boze burger’.

Want het leidt alleen maar tot meer onvrede, wrok, en mogelijk revolutie. En men kan het weten:
  Ook de executie van Fortuyn zorgde er niet voor dat de ‘boze burger’ verdween.

De elite wist niet hoe snel ze de beul moesten vrijlaten.
    Na beschouwingen over Amerika volgt nog dit:
  De culturele en politieke elite van Europa schijnt zijn eigen onderdanen en de democratie niet langer te kunnen waarderen.
    Wat ik zie zijn geen boze burgers, maar een bedroefde elite.

Ze hebben zich met huid en haar overgeleverd aan het Joodsisme, en kunnen nu met geen mogelijkheid meer terug. Dat zou te veel verandering van een te grote groep tegelijkertijd vergen. Je moet als eerste de Joden uit de media halen, en dan de Joodsisten aldaar genezen uitleg of detail . Het eerste is al onmogelijk. Grunberg, Wagendorp, Pauw plus redactie, Tempelman, enzovoort, en dan de ergste Joodsisten: Remarque plus grootste deel redactie, Vandermeersch idem, enzovoort,  DWDD-redactie, Buitenhof-redactie, enzovoort. Die moeten allemaal weg. Daarna nieuwe sollicatieprocedures met strenge selectie indien behorende tot de eerder ontslagenen. Het kan allemaal niet zonder. Denazificatie. En dat is slechts het begin.

Zelfs in rechtse kringen vinden er vormen van bewustwordng plaats (Elsevier.nl, 29-12-2016, door Syp Wynia):
  Thuisblijver bepaalt 15 maart de uitslag van de verkiezingen

Op 15 maart kan ook in Nederland de wegblijver de uitslag van de verkiezingen bepalen, schrijft Syp Wynia. Daarvan krijgen vooral de partijen van de gevestigde orde last. Er gaat niet bijster veel wervende kracht uit van de partijen die Mark Rutte op de been houden.

In Den Haag en verre omstreken neemt de nervositeit toe. In de achterkamers nemen de vaste hulpkrachten van de gevestigde orde alle scenario’s door: wat te doen als de vermaledijde Geert Wilders op 15 maart de grootste wordt? Geen maatregel blijft onbesproken. ...
    Wilders en zijn PVV staan al sinds de zomer van 2015 bovenaan in de peilingen, maar het Brexit-referendum van juni 2016 en de verrassende verkiezing van Donald Trump tot Amerikaans president hebben de seinen bij het Hollandse establishment pas echt op rood gezet. Zij vrezen de Opstand van de Burger, een opstand tegen de gevestigde orde.
    Het heet dan al gauw dat de Boze Witte Man er zijn bekomst van heeft, maar zo laat deze ontwikkeling zich niet bezweren. Er wordt ook wel gezegd dat het om de slachtoffers van globalisering gaat, een sneu voorgesteld slag mensen dat niet kan meekomen met de vooruitgang. In werkelijkheid is het een zichzelf versterkende optelsom.
    Het is een optelsom van mooie economische cijfers, waarvan veel mensen nooit iets merken. Van het wegvloeien van de macht naar vergaderzalen in Brussel, Frankfurt en Washington waar geen burger enige grip op heeft.
    Van gebroken beloften, van pensioenen die niet zijn zoals beloofd. Van politici die er geen been in zien om niet de kiezer te dienen maar achter andere belangen aanlopen en vandaag het ene zeggen en morgen het andere doen.
    En natuurlijk van aanhoudende immigratie, veelal van mensen die vaak eerder een last dan een verrijking voor de samenleving vormen, van nieuwkomers die hun ideeën willen opleggen aan de rest en van politici die dat laten begaan.    ...

De door meerdere waarnemers geconstaseerde toestand. Met deze bijbehorende indeling:
  Maar wie is dan die gevestigde orde?
Als het op 15 maart bij de Tweede Kamerverkiezingen om het voor of tegen van de gevestigde orde gaat, wie is er dan de gevestigde orde en wie niet? Ruwweg loopt de scheidslijn langs de partijen die ooit hebben geregeerd, dan wel de kabinetten-Rutte hebben gedragen en in leven hebben gehouden sinds het voorjaar van 2012. En de aan de andere kant alle anderen.
    Zo bekeken zijn de partijen van de gevestigde orde: VVD, PvdA, CDA, D66, GroenLinks, ChristenUnie en SGP. De VVD heeft de rol van het CDA overgenomen als meest regerende partij en is sterk verknoopt met de macht in Nederland, vooral die van de zakenwereld.

Precies: de oligarchische partijen uitleg of detail .
    Tegenover:
  En dit is de rest: de niet-gevestigde orde
Als alles wat Rutte op de been heeft gehouden sinds 2012 de gevestigde orde is, dan is in beginsel de rest te beschouwen als een aanval op de gevestigde orde: PVV, SP, 50 Plus, Partij voor de Dieren, VNL (Jan Roos), DENK en nieuwkomers als Forum voor Democratie (Thierry Baudet), GeenPeil (Jan Dijkgraaf) en de Piratenpartij.

En van de huidige partijen dus alleen PVV en SP. De rest is one-issue of niet in de Kamer.

Weer eentje van René Cuperus, gereproduceerd omdat hij een aspect benoemt dat zelfs bij "erkenners" vaak ontbreekt (de Volkskrant, 09-01-2017, column door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  Apocalyps

De afgelopen weken zijn we overspoeld met Jaaroverzichten 2016 en Vooruitblikken 2017. Dat was geen vrolijk gebeuren. Sterker: daar stak een apocalyptische walm uit op. De wereld zoals we die kennen zou op de rand van de afgrond staan. Onze naoorlogse liberale orde wordt dodelijk bedreigd.    ...

Foutje: de naoorlogse orde was zeker niet 'liberaal', maar "sociaal". Maar verderop wordt dit gecorrigeerd:
  Wat me in die apocalyptische diagnose van het einde van het vrije Westen ook niet bevalt, is het digitale goed/fout-schema dat erachter steekt. Het oude was goed en heilig, het nieuwe barbaars en vulgair. Dit miskent totaal dat de zogenaamde nationaal-populistische revolte voor een belangrijk deel reactie is. Een reactie op de slordige nalatigheid waarmee de naoorlogse liberale orde in de afgelopen decennia beheerd en bestuurd werd.
    De 'ontheiliging' van het naoorlogs samenlevingsmodel vond al vanaf ongeveer de jaren 1980 plaats onder leiding van een lichtzinnige, technocratische generatie van managers-bestuurders, die zelf weinig op hadden met de lessen van de twintigste eeuw. Zij waren het die onzorgvuldig omgesprongen zijn met het naoorlogs Sociaal Contract. Met de verzorgingsstaat, de democratie en de Europese Gemeenschap.
    De egalitaire 'beschermingsstaat' werd een ongelijke marktsamenleving, het Europees Project werd door overmoed en overstretch opgeblazen, en de effecten van niet-westerse massamigratie werden schandalig naïef gebagatelliseerd. Zo raakte de naoorlogse orde uit het lood en van grote groepen burgers vervreemd.

Juist. De basis van alles. De sociale maatschappij is veranderd in een neoliberale. De ideeën van Ayn Rand, Milton Friedman en Alan Greenspan, met als politieke uitvoerders Ronald Reagan en Margaret Thatcher. Joodse ideologie met Joodsistische uitvoerders. Joodse idelogoie afkomtig van 8000 jaar geleden wergelegd in een weerzinwekkend boek, dat eindigt met een Apocalypss. En hier is wat een andere Jood vindt van de uitkomst van deze Joodse "plannen", in aansluitng op Cuparus' intro over de voorspelde apocalypsen:
  Zeer treffend werd deze diagnose afgelopen week nog verwoord door Martin Wolf in de Financial Times: 'The march to world disorder' (6 januari). Volgens Wolf is het afgelopen met het tijdperk van westerse globalisering onder Amerikaanse vlag. Het westers model van een vrije, democratische en welvarende samenleving ligt van alle kanten onder vuur. De demonen uit de geschiedenis zijn weer terug uit de fles: protectionisme, nationalisme, vreemdelingenhaat. Daaruit zou blijken dat de lessen van de bloedige twintigste eeuw in vergetelheid zijn geraakt.

Juist ja ... De Joden vergieten tranen over de Apocalyps die ze zelf hebben aangericht met hun neoliberalisme. En dat is dan dus ook weer heel typisch Joods. Dat verhaal van "zak en as" en dergelijke.
    De oplossing van Cuperus:
  En toch: het is nog veel te vroeg om de Apocalyps af te kondigen of van een afdaling in de hel te spreken. Met een mix van strijdlust, zelfkritiek en empathisch leervermogen is er nog veel onheil af te wenden.

De echte oplossing: het meer extreme deel van de elite eruit gooien (minstens eederde), en in verband met dit ...:
  ... de effecten van niet-westerse massamigratie werden schandalig naïef gebagatelliseerd.

... men name het neoliberale en kosmopoltische Joodse contigent. En dat dan weer met name in de media.

En van dezelfde dag op het internet (elsevier.nl, 09-01-2017, column door Afshin Ellian, rechtsgeleerde en hoogleraar aan de Universiteit Leiden):
  Angst voor premier Wilders doet denken aan periode-Fortuyn

Hetzelfde toen en nu: de angst van de elite voor de invloed van de onderste tweederde.
  Zondag was er een discussie over een intrigerend thema tussen Volkskrant-hoofdredacteur Philippe Remarque en NRC-journalist Hubert Smeets. Hoe moet de journalistiek omgaan met PVV-leider Geert Wilders.

Oftewel: een discussie tussen een rabiaat politiek-correcte journalist en elite-lakei van de Volkskrant en een rabiaat politiek-correcte journalist en elite-lakei van NRC .... Over ...:
  Is de krant spiegel of uitdrager van wereldbeschouwing?

Oftewel: "Hoe besodemietren we het volk het meest effectief?" Of in de woorden van Ellian:
  Zonder wijsheid, zelfbeheersing en oprechtheid kan de democratie niet worden beschermd. Maar we moeten democratie niet verwarren met de bescherming van een klasse of een wereldbeschouwing. ...

Oftewel: men gebruikt de termen 'wijsheid, zelfbeheersing en oprechtheid' als smoes voor elitair eigenbelang. Kijk maar:
  De discussie ging over de wijze waarop de journalistiek moet omgaan met PVV-leider Geert Wilders.

Oftewel: de discussie ging over de wijze waarop Wilders het best bestreden kan worden. Hetgeen Remarque aan het einde ook toegaf, door Wilders opvattingen 'abject' te noemen. Reden waarom hij bezig is met een harde en intensieve campagne tegen Wilders:
  Eigenlijk begon de discussie al vorige week. De Volkskrant publiceerde een artikel over de PVV-kandidatenlijst voor de Tweede Kamer. Op de voorpagina plaatste de krant een foto van Vicky Maeijer, nummer drie op de lijst van de PVV.De voorpagina van de Volkskrant
    Dat wekte de verontwaardiging van een aantal lezers. De Volkskrant heeft zich dienstbaar gemaakt aan het herkenningsprogramma van PVV’ers, aldus Smeets.

Humor! Zowel die Smeets als die lezers is het in hun ergernis totaal ontgaan dat dreze en alle andere berichten an de Volkskrant gezien moeten worden in het licht van het "Wilders idsabaject" van hoodsredacteur Remaruqe. Onderhavige artikel had één en slechts één doel: om in de koppen over PVV-vertegewoordigers dte ter,men "brievenbuspissers" en "weglopers" te kunnen laten vallen. En dat over twee volle pagina's. De rest was bladvulling.
    En hij geeft het ook zelf toe:
  In het artikel is de kandidatenlijst van de PVV kritisch tegen het licht gehouden, vindt hij.

Dit volgens het aloude recept van "het onregelmatige werkwoord van Bertrand Russell" in dit geval: "Ik schrijf kritisch - Jij bedrijft propaganda - Hij voert een krijsende hetze".
    En die Smeets blijkt dus naast een rabiaat politieke-correcte en een psychopate Koude Oorlogshetzer (elders gebleken), ook nog bijzonder dom te zijn:
  Volgens Smeets is de krant geen spiegel die alles doorgeeft: ‘Een krant is een medium dat een algemeen wereldbeeld probeert te propageren, te representeren.’

Oftewel: hij geeft toe van de soort "Krijsende hetzer" te zijn.
    Ellian schijft het bescheidener op:
  Waarschijnlijk bedoelt Smeets een wereldbeschouwing, omdat hij daarna zegt: ‘Een krant staat ook voor een aantal identiteiten of maatschappelijke opvattingen.’ Wat zou die wereldbeschouwing moeten zijn? Die van D66, de PvdA of de VVD? Smeets dreigt een krant te verwarren met een politieke partij.

Een krijsende elite-hetzer, dus.
    Remarque snapt beter hoe je dit spelletje ,moet spelen:
  ‘Wij scheiden verslaggeving en opinievorming van elkaar. Juist in deze tijd van populisme. De krant moet de lezer in staat stellen om zelf na te denken,’ aldus Remarque. Maar Smeets en NRC Handelsblad willen juist propageren en representeren! Hier eindigt de journalistieke professionaliteit.    ...
    Remarque: ‘Sommige mensen denken dat het 1933 is, en Wilders gestopt moet worden, ik vind dat we hoofd koel moeten houden, ik neem voorbeeld aan mevrouw Arib, sublieme neutraliteit. (…) Onze democratie is robuuster dan dat.’

Met gore en doortrapte leugens.
    En zo wordt dus goed zichtbaar hoe de elite een club vormt: niet door overleg, vergaderingen en agenda's ... Maar door gedeelde belangen. En omdat het geen zaak met agenda is, begaan ze ook regelmatig fouten. Zoals Smeets hier openlijk doet, en Remarquee die voor de oplettende luisteraar: natuurlijk zijn zijn opmerkingen aan het einde van de "discussie" over Wilders uitiendelijk even duidelijk als die van Smeets: er is niets objectief abjects in de opvattingen van Wilders, dus zit de abjectheid bij degenen die het wel abject noemen. De abjectheid van mensne die de grenzen willen openzetten, het land alten overstromen met kansloze achterblijvers, en een etnische burgeroorlog veroorzaken. Met als argument: "Omdat ze een kleurtje hebben".

Heleen Mees is econoom die voor grote (internationale) financiële instellingen heeft gewerkt en diverse finnaciële publicaties, en nu columnist is voor de Volkskrant. En, bijna vanzelfsprekend, heftig neoliberaal. Maar aan aanloop naar en verkziezing van Donald Trump heeft grote bressen geslagen in een paar onderdelen van haar neoliberale fort. Ze vreest, terecht, de keisers- en burgers-revolutie. Ze heeft al eerder analyses gegen die hier terecht hadden kunne komen maar vermoedelijk onbewust toch overslagen, maar de volgende is weer wat explicieter, hoewel in de toeschrijving krachten van processen nog steeds foutief (de Volkskrant, 25-01-2017, column door Heleen Mees):
  Het land dat Trump baarde

Terwijl Donald Trump afgelopen vrijdag in zijn inktzwarte inaugurele rede dertig jaar globalisering naar de prullenbak verwees, deed de Chinese president Xi Jinping drie dagen daarvoor op het World Economic Forum in Davos precies het omgekeerde. Ten overstaan van de mondiale economische elite wierp Xi zich op als kampioen van de internationale vrijhandel ...

Het begin van het stukje dat dient als onderbouwing voor de kop. Een onjuiste kop, natuurlijk. China is slechts de dankbare ontvanger van wat haar door de westerse economische en politieke leiders is toebedeeld. Vam de globalisering oftewel de handelsverdragen. De uitbesteding van westers werk naar goedkope arbeidslanden als China.
  De ironie is ... dat de keerzijde van het succes van de internationale vrijhandel voor China de economische kaalslag in de VS is.

Zeau ... Zou GeenStijl schrijven.
    Het gevolg van de strijd van de leite tegen de lagere klassen. Maar dat schrijft Heleen Mees dan antuurlijk weer niet op. Althans, nog niet helemaal:
  Trump repte in zijn rede van een 'bloedbad' dat de politieke elite in de VS had aangericht. Hoewel hij ook als president de stijlfiguur van overdrijving niet schuwt, schuilt er wel een kern van waarheid in.

Nogmaals: Zeau ... En vervang dat "een kren van" maar "het is de kern".
  Trump repte in zijn rede van een 'bloedbad' dat de politieke elite in de VS had aangericht. Hoewel hij ook als president de stijlfiguur van overdrijving niet schuwt, schuilt er wel een kern van waarheid in.

En het is niet een keurige elite, maar dit soort elite:
  De levensverwachting van de gemiddelde Amerikaan stijgt niet, maar daalt door de stijging van het aantal 'wanhoopsdoden': doden als gevolg van zelfmoord, alcohol- en drugsverslaving. Het aantal wanhoopsdoden onder witte laagopgeleide mannen en vrouwen in de VS is vier keer zo hoog als onder hoogopgeleiden.
    Onderzoek van de economen Angus Deaton en Anne Case laat zien dat er een sterke relatie bestaat tussen het aantal wanhoopsdoden in een kiesdistrict en het aantal Trump-stemmers. Volgens Deaton is er in de kiesdistricten die naar Trump zijn gegaan veel ellendigs aan de hand. Deze mensen zijn ongelukkig, ze voelen zich in de steek gelaten, hun banen zijn verdwenen en/of hun inkomen is gedaald, ze zijn slechter af dan hun ouders en zijn bezorgd over de kansen voor hun kinderen. Een meerderheid van de witte Amerikanen vindt dat het leven de afgelopen vijftig jaar slechter is geworden.

Een moorddadige elite.
    Mees stelt ook een oplossingsrichting voor:
  Het voor de hand liggende antwoord op de Amerikaanse problematiek lijkt om de winsten van globalisering te herverdelen.

Dat gaat er natuurlijk nooit van komen, want dat vereist vrijwilligheid. De enig voorzienbare oplossing volgt uit de vorige alinea: het ophangen van een dusdanig representatief aantal dat de keurige heren het de eerstkomende 200 jaar wel uit het hoofd zal laten.

Deze rubriek is kenmerkend eenzijdig samengesteld. Hier weer een regelmatige bijdrager (de Volkskrant, 15-02-2017, column door Derk Jan Eppink, fellow bij het London Policy Center in New York):
  De cultuuroorlog bereikt Nederland

Als de 'denkende klasse' stemadviezen uitbrengt, is er iets mis. Bekende Britten smeekten onbekende Britten hun land in de EU te houden. Filmsterren in Hollywood trokken ten strijde tegen Trump. Vergeefs. Bekende Nederlanders doen nu een politieke oproep 'voor het te laat is'. In veel westerse landen woedt een cultuuroorlog. Bestanddelen: immigratie, identiteit en het verdwenen 'thuisgevoel'. Nederland is het volgende slagveld.   ...

Allemaal midden in de roos. Het regent stemadviezen van de elite in Nederland, een maand voor de verkiezingen. Of eigenlijk regent het maar één advies: "STEMT GEEN WILDERS!"
  In Amerika kreeg geen presidentskandidaat zo veel steun van de 'weldenkende klasse' als Hillary Clinton. Ze was echter vervreemd van haar kiezersvolk.

Van de Joodse The New York Times, van de Joodse Washington Post, van het Joodsistische en gekleurde CNN, van de rel-Joodse Ruth Maddox bij MSNBC, enzovoort, enzovoort, enzovoort ...
  In juni 2016 kwam het Democratengezinde Brookings Instituut met interessante studieresultaten. Maar liefst 55 procent van de Amerikanen vond dat de American Way of Life werd ondermijnd door immigratie. Bij de working class was dat zelfs 68 procent. Opvallend: 57 procent van de blanke Amerikanen klaagde over 'omgekeerde discriminatie'. Zij voelen zich net zo gediscrimineerd als zwarten. Onder arbeiders was dat 66 procent.

En al die Joden en Joodsisten in de media willen hun leven inzetten voor immigratie.
  Brookings concludeerde dat 'cultuur' een belangrijk verkiezingsthema zou worden. Dat ontging Clinton en ze deed precies het verkeerde. Zij maakte de werkende klasse uit voor deplorables (kneusjes) en criminaliseerde hen als populisten, xenofoben, homohaters en racisten. Zo vond ze haar Waterloo.
    Ook in Nederland lijkt 'cultuur' een dragend thema te worden.

Met in Nederland gebruikelijke termen als "brievenbuspisser" en "piemelroepers".  Ook wel afgekort als "PVV-aanhangers".
   'Economie' is veel makkelijker want elke kiezer kent zijn beurs. Meer banen, begrotingstekort weggewerkt, mooie koopkrachtplaatjes en voor verkiezingsdag nog 'leuke dingen voor de mensen'. Voor 'economie' bestaat een pasklare strategie en de uitslag is doorgaans peilbaar.
    Bij 'cultuur' niet. Dat gaat om identiteit, emotie en angst. Vooral niet-westerse immigratie roept angstbeelden van Überfremdung op.

En in Nederland zijn ze net zo weinig bereid om iets aan immigratie te doen als in Amerika. Ook hier domineren Joden en Joodsisme.
   De eigen identiteit, een cultuurproduct van eeuwen, wordt in korte tijd ondergeploegd

Wat ze keihard ontkennen, onderwijl Zwarte Piet verbiedend, Kerst vervangend door "winterfeest" en paaseieren door "voorjaarseieren". En de universiteiten volstoppend met "stilteruimtes', en de volkswijken vol met "Vredesmoskeeën".
    Resultaat:
   De deplorables wantrouwen hun eigen politiek-culturele elite en vrezen dat deze, goedbedoelend en lijdzaam, meedoet aan de culturele transformatie.

Vergeet dat 'goedbedoelend en lijdzaam' ... Het is "blankenvervangend" en "actief". Want kijk maar:
   Wie te lang dwarsligt, krijgt de catechismus van politieke correctheid over zich afgeroepen en wordt buitenspel gezet.

En dat is het tegenovergestelde van  'goedbedoelend en lijdzaam'.
   EU-leiders verdrongen zich onlangs om de Amerikaanse president Trump te veroordelen wegens diens inreisverbod van burgers uit zeven islamitische landen; gefaalde staten die een thuishaven voor terreurgroepen werden. Circa 50 procent van de Amerikanen steunt dat besluit.

En dat is dus internationaal. In Nederland was er een demonstratie tegen de maatregel van Trump van een paar honderd man op het Malieveld. De media kwamen er collectief op klaar. "Iedereen is tegen Trump". Hier is de werkelijkheid:
   Pas kwam Chatham House met onderzoek onder Europeanen over immigratie: 55 procent wil een immigratiestop uit moslimlanden. Voorop: Polen, Oostenrijk, Frankrijk, Hongarije en België. Het rapport concludeert 'dat oppositie tegen meer immigratie uit vooral moslimlanden zeker niet beperkt is tot het Trump-electoraat'. Hoe zit het met het exportartikel 'Europese waarden' onder Europeanen? Pew deed vorig jaar onderzoek. In Italië, Griekenland, Hongarije en Polen heeft ruim 60 procent een negatief beeld over moslims. Van de Europeanen vindt 58 procent dat moslims 'apart' blijven; in Nederland 53 procent.
    Er is onvrede over groeiende 'culturele diversiteit'. In Griekenland 63 en in Italië 53 procent. In Nederland 36 procent; onder laaggeschoolden 43 procent. In Nederland vindt 83 procent het delen van culturele gewoonten 'belangrijk'. Niet gek dat bij elk onderwerp, van hoofddoek tot zwarte Piet, de vlam in de pan slaat. Het cultureel explosief is in Europa groter dan in Amerika.

En het verraad blijft niet bij woorden:
   Goed voorbeeld was de recente SGP-motie in de Eerste Kamer om jihadi's makkelijker hun Nederlandse nationaliteit te ontnemen. Voor waren: VVD, PVV, CDA, SGP en 50Plus. De rest was tegen. Voorstanders willen jihadi's uitsluiten op grond van nationale veiligheid; tegenstanders willen moslims niet voor het hoofd stoten.

Dat laastste is onzinnig als argument. Om zo tegen je eigen belangen in te gaan, moet er iets veel groters spelen. Zaken als "Gehoorzamen aan de Joden" (anders "Holocaust!") uitleg of detail of "De wens tot blanke volksvervanging" uitleg of detail . Dat soort dingen.
   De verkiezingen 2017 beginnen te lijken op die van 2002. Toen leek economie het hoofdthema. The Economist had Nederland uitgeroepen tot 'Europees modelland'. Het werd cultuur: immigratie en integratie.
    Het idee dat met de moord op Fortuyn de oorzaken van diens komeetachtige opkomst ook zouden verdwijnen, werd een illusie. Wederom duikt de Kulturkampf op als veelkoppige draak. Gevolg is dat democratische instellingen onmiddellijk voor de vuurproef worden gezet. In een samenleving zonder sturing dreigen ze hun traditionele rol te verliezen. Het parlement wordt gepolariseerd ...

Allen tegen Wilders.
  ... de rechterlijke macht raakt gepolitiseerd ...

Hun houding: "De islam is vredelievend en onschuldig en Wilders is gevaarlijk en schuldig" => .
   ... en de vierde macht, de pers, agiteert.

Met op iedere dag gehamer op:
 STEMT NIET OP WILDERS!!!

En Eppink besluit met:
   Op 15 maart gaat het om meer dan boter, kaas en eieren. Het is een 'Rendez-vous avec l'histoire'!

En op het pad der geschiedenis heeft de elite al 1933 stappen gezet nieuwe ramp (grapje geleerd van de ramptoerist Asha ten Broeke uitleg of detail ).

En daar is Cuperus weer (de Volkskrant, 20-03-2017, column door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  Afscheid van het paradijs

De verkiezingsuitslag van 15 maart is een polaroidfoto van het Nieuwe Nederland. Ons land is uiteengevallen in een Populistisch Nederland (PVV, SP, 50Plus) versus een Progressief-Elitair Nederland (D66, GroenLinks, PvdD), met een ingeklemd Midden Nederland daartussenin. De groen-gele kaart van electoraal geograaf Josse de Voogd in de krant van 17 maart liet dat goed zien.
    Kijk naar Amsterdam, ooit sociaal-democratische bakermat van Wibaut, De Miranda, Den Uyl en Schaefer. Daar komen we nu de nieuwe postmoderne standensamenleving per stadsdeel tegen. Amsterdam-Zuid is de biotoop van de VVD geworden. In Amsterdam-Noord heerst de PVV. DENK lukte het in Amsterdam Nieuw-West door te breken, en GroenLinks en D66 overheersen in de overige stadsdelen. De sociaal-democratie is ontploft en in zijn ingrediënten uit elkaar gevallen.    ...
    De verkiezingen gingen tussen populisme, academisch idealisme en technocratisch 'realisme'. De klassieke links-rechts verdeling in het electoraat is obsoleet geworden. Er zijn nieuwe tegenstellingen en scheidslijnen. David Goodhart, de Britse Paul Scheffer, verdeelt in The Road to Somewhere de westerse samenleving in twee kampen: The Somewheres tegenover the Anywheres. Dat is de tegenstelling tussen 'plaatsgebondenen en mobielen', tussen mensen die aan traditionele gemeenschappen hechten en grenzeloze wereldburgers. Brexit was de overwinning van de Somewheres op de Anywheres.    ...

Heel simpel en hier allang beschreven: het is nomadisten versus residenten. Parasieten versus producerenden. Dus toch  nog steeds meel-in-de mond.

Weer een bijdrage van een "reguliere", Martin Sommer. Een jaar of zo hier niet vermeld, maar toch ''een van de weinigen die probeert om alarmsignalen af te geven. Relatief voorzichting, vandaar vermoedeloijk dat hij het hier even niet haalde, maar als "rechtse" colunnist ligt hij al onder vuur bij de Volkskrant. Hier dan toch weer (de Volkskrant, 29-04-2017, rubriek Vrij zicht, door Martin Sommer):
  Open samenleving, gesloten denkraam

Marine le Pen-kiezers krijgen geen deel van de taart

Meer dan in de VS, Groot-Brittannië of bij ons zijn in Frankrijk de politieke partijen ingestort. Na de eerste ronde bij de presidentsverkiezingen is het nu Macron tegen Le Pen. De strijd wordt hier gekarakteriseerd als 'de open samenleving tegen haar vijanden'. Het is nu met zijn allen tegen het nationalisme. En zoals wijlen president Mitterrand zei en ik opnieuw op de radio hoorde: le nationalisme c'est la guerre - nationalisme is oorlog.    ...

Die Hollande is de Alexander Pechtold van Frankrijk, en al zijn woorden dienen omgekeerd te worden. "Het Joodsime is de oorlog". Intern de oorlog tegen deopnderste tweederde van de bevolking, en extern de oorlog tegeh Rusland.
  ... De open samenleving is in mijn ogen vooral open voor kritiek.
    Het ziet ernaar uit dat daarover nu anders wordt gedacht. De oude politieke partijen zijn dood of doen alsof ze nog leven. Zij hadden een samenhangende ideologie. Bij links was dat gelijkheid en bescherming, bij rechts vrijheid en economische voorspoed. Bij het democratische partijensysteem hoorde de bereidheid tot aflossing van de wacht. Er was wederzijdse afkeer, maar geen haat. En iedereen kwam van tijd tot tijd aan de beurt voor een stuk van de taart. ...

Daar hebben de Joden een einde aan gemaakt met hun neoliberalisme => en "Ieder voor zich en God voor ons allen, "Het recht van de sterkste" en "Winner takes all". Met namen als Ayn Rand, Milton Friedman en Alan Greenspan. En met steeds haterlijkere medewerking van de blnake elite.
|    Daarvoor hadden ze twee middelen ter beschikking: de media en de sociaal-democratie. Net als in Nederland gebruiken ze de sociaal-democratie om het neoliberale programma in de politiek uit te voeren. En de media hebben ze gebruikt om het tegengeluid het zwijgen op te leggen. Eerst dreigend met "de communisten", en daarna ...:
  De tegenstelling van nu heet progressief tegen nationalistisch, in de woorden van kandidaat-president Macron. De goeden tegen de kwaden. Ook in het vaderlandslievende Frankrijk is de natie een boosaardig fenomeen geworden. ...

... de residente burger die zich is gaan verzetten tegen de rondtrekkende Joodsisten en hun sociaal-democraten.
  Macron zei een tijdje geleden dat de Franse cultuur niet bestond. Dat was een máximaatje, en leidde tot vergelijkbare ophef.

Volstrekt Joodse taal. De taal van de mannen met de karren met ronde wielen uitleg of detail . Degenen die rondtrekken van de ene vruchtbare plek naar de andere, nadat ze eerste hebben kaalgevreten.
    En ze zijn succesvolle parasieten, en langdurig succesvol parasiteren draait om één ding: het uitschakelen van het natuurlijke afweermechanisme van de beparasiteerden. Hier is hoe ze het nu doen:
  Antiracisme heeft de plaats ingenomen van klassenstrijd, moraal die van het belang. Dat betekent dat er geen ruimte meer is voor compromissen. Een onsje minder racisme bestaat immers niet. De overheid heeft het bewaken van de zielen overgenomen van de kerk - géén discriminatie is geloofsartikel 1.

Gorigheid.
    Sommer citeert nog iemand die het kennelijk ook een beetje snapt:
  ... Op het platteland, in de klei-ne halfvergane stadjes, en de verroeste industriegebieden, is Marine de koningin.
    Maar anders dan onder de ouderwetse partijpolitiek krijgen deze kiezers geen deel van de taart. Ze zijn afkeurenswaardig in hun opvattingen. In zijn nieuwe boek The Road to Somewhere schrijft de Britse politicoloog David Goodhart over de verliezers van de globalisering, de somewheres ofwel sedentairen, zo genoemd omdat ze aan een plek gebonden zijn, anders dan de internationaal georiënteerde anywheres. De opvattingen van de sedentairen waren dertig jaar geleden nog gebruikelijk, samen te vatten onder het trio vlag, geloof en gezin.
    Tegenwoordig zijn ze reactionair, racistisch en xenofoob. Het internationale kwart van de bevolking domineert zowel de opvattingen als de instellingen, van het recht, de ngo's, de media, en de supranationale organisaties. Hun politieke ideeën gaan voorbij aan de sores van de somewheres ...

In Frankrijk Macron tegen Le Pen: Joden en Joodsisten tegen residente werkende en producerenden. Oh, hadden we al vermeld dat Macron voor de Joods bank Rothschild heeft gewerkt ...? Wie heeft de behoefte om nog meer te weten ...?

En nog eentje van Sommer (de Volkskrant, 30-09-2017, rubriek Vrij zicht, door Martin Sommer):
  Hier is de nieuwe aristocratie

De elite vindt zichzelf geen elite, omdat gelijkheid hoog in het vaandel staat.


Tussentitel: Men is het beu zich te toespreken op morele tekortkomingen

De klap van de Duitse verkiezingen leek sprekend op die in Nederland in 2010, toen Wilders 24 zetels haalde. Ook de reacties kon je uittekenen. Vlot verschenen kaartjes op Twitter: waar ze op de anti-immigratiepartij AfD hadden gestemd, wonen nauwelijks buitenlanders. Indertijd hoorden we dat er in Limburg geen moslim te bekennen was. Anders gezegd: er was helemaal geen reden om op Wilders te stemmen.
    Er spreekt een peilloos onbegrip uit, net als uit een ander intussen bekend patroon. Voorafgaand aan de verkiezingen las ik het ene na het andere artikel over de aanstaande overwinning van Merkel. Daarna kwam de verbijstering over de uitslag, precies als bij Cameron en de Brexit of Hillary in de VS. Open monden over het ondenkbare dat toch gebeurde. Het ging toch goed? Weiter so was een van Merkels slogans. De kiezers meenden van niet.    ...

Een bekend patroon: men schrikt, maar leert er niets an. De reden: het gedrag en de geest zit vast aan een ideologie: het Joodsisme. En dat zit er zo ingeramd ... De holocaust, hè ...
    Volgt een alhier onderbelicht aspect:
  ... politiek gaat over meer dan het eigen risico en de Gini-coëfficiënt. In Duitsland bleek dat het gros van de kiezers die AfD hadden gestemd dat niet zozeer deden vanwege de bruine AfD-opvattingen, als wel om de gevestigde partijen een lesje te geven. Het was Wutmensch tegen Gutmensch, en dat was voor die laatste onbegrijpelijk.
    Een sleutel voor dit raadsel stond vorige week in de krant onder de uitstekende kop 'Help, ik deug!' Het was de bespreking van een boek van de Amerikaanse sociologe Elizabeth Currid-Halkett, naar wat je kortweg moreel hoogstaande consumptie zou kunnen noemen. Dat is de tegenhanger van de befaamde 'opzichtige consumptie' van de econoom Thorstein Veblen, die ruim een eeuw geleden schreef over de nieuwe rijken van toen. Zij lieten het breed hangen om hun maatschappelijke geslaagdheid uit te venten. Trump is daarvan een late echo en zowel zijn succes als de haat die hij ontmoet, laat zich in elk geval deels door zijn uitbundige levensstijl verklaren.
    De nieuwe bovenklasse heeft volgens Currid-Halkett een radicaal ander gedragspatroon. Aangezien spullen niet meer schaars en duur zijn, en dus niet langer geschikt om je te onderscheiden, is dat nu het goede leven geworden. Volkskrant-collega Koen Haegens had het in zijn recensie snedig over de quinoa-klasse, die gezond eet, goede doelen nastreeft, zich inzet voor het klimaat en het lot van vluchtelingen. Een elite die zich inzet om goed te doen, wat wil je nog meer?    ...

Dat is een uiterlijk verschijnsel, maar het komt wel naadloos overeen met de "linksistische" maatschappelijk-culturele scheidslijnen. Het is ook de "international solidariteit"-elite. En de "niet-nationale solidariteit "-elite:
  Wel, je zou een elite willen die zich ook bekommert om de rest. Koen Haegens betwijfelt de stelling van Currid-Halkett en vraagt zich af of hij quinoa eet om zich af te zetten tegen Henk en Fatima, 'of omdat ik de wereld niet nog verder naar de klote wil helpen'.

Mogelijk, maar ongetwijfeld is hij ook hartstikke voor vrije immigratie, het Europese Neoliberale Imperium, en invoering van het kalifaat want anders is het zo sneu voor de moslims. Kijk maar:
  Artikel 1 Grondwet, het gelijkheidsbeginsel, is juist hetgeen waarmee de rest van de bevolking bestraffend wordt toegesproken. Gij zult niet discrimineren! Denk aan de vorige ombudsman, die Nederland een 'door en door racistisch land' vond.

En iemand die ook maar een greintje kritiek heeft in hun richting, zoals laatst heel ingehouden CDA-leider Buma ...
  Wie het heeft over een elite is zelf al bijna verdacht, zoals Sybrand Buma overkwam toen hij onlangs in de Schoo-lezing het e-woord durfde gebruiken. Dat kon natuurlijk niet, en vooral niet door iemand die zelf zijn dubbele achternaam verdonkeremaant.

En ze zijn er eindeloos mee bezig. Die media-elite. Zo, bijvoorbeeld:
  We hebben dus een aristocratie die zich voordoet als gelijken en tegelijk neerkijkt op de rest. Geen wonder dat de Wutbürger boos zijn over de gevoelde afwijzing. Niets erger dan neerbuigend te worden behandeld. Het beste voorbeeld is uiteraard Hillary met haar uitglijer over de deplorabelen, hun betreurenswaardige levenswijze en racistische kleinburgerlijkheid. Als ik het goed begrijp, besloot Trump zich kandidaat te stellen voor het presidentschap nadat hij tijdens het Correspondents' Dinner was uitgelachen door Obama.
    Het patroon is wijdverbreid. ...

En wat de uitverkiezing van Trump heeft laten zien ...
  Men is het beu zich te laten toespreken over morele tekortkomingen, en gaat zich er vervolgens naar gedragen. ...

En de reacties in Nederland zijn hetzlefde als in Ameriak: men gooit nog een hele berg kolen op het morele vuur. "XENOFOBIE!!!" en "RACISME!!!" en "FASCISME!!!" en "NEONAZISNME!!!" en "STEMMEN OP THIERRY BAUDET!!!" uitleg of detail .
    En argumenten ... Ho maar ...

Het lijkt nu wel of Sommer en Cuperus elkaar afwisselen (de Volkskrant, 02-10-2017, column door René Cuperus, cultuurhistoricus):
  Geef ons postpopulistisch leiderschap

Vorige week was de week van de 'demofobie', de angst voor het volk. In de Tweede Kamer werd het referendum afgeschoten. Na achttien jaar parlementaire behandeling. Partijen die ooit initiatiefnemer van het correctief referendum waren geweest, waren inmiddels door hun leden teruggefloten. Zie D66, GroenLinks en de PvdA. ...

De knipsels om dit te documenteren liggen nog op het bureau. De opgegeven reden voor deze ommezwaai: het Oekraïne-referendum en de Brexit. Het Oekraïne-referendum bewijst dat de meerderheid niet achter de Koude Oorlogspolitiek staat, en de Brexit dat het niet achter het Europese Neoliberale Imperium staat. De nummer drie werd door de Volkskrant en de bestuurders natuurlijk naarstig gemeden: dat de meerderheid niet achter de vrije immigratiepolitiek staat, zoals naarstig gepropageerd door de elite door alle gelukszoekers aan te duiden als "vluchtelingen".
    Cuperus gaat verder:
  Deze referendumdraai is een teken des tijds. Progressieve partijen bleken voorstander van referenda toen de tijdgeest links en progressief was. Maar nu de tijdgeest nationalisme en populisme ademt, weet men niet hoe snel men van die referenda af moet komen.

Nee, nee, nee!!! Wat de tijdgeest ademt is "Tegen vrije immigratie, tegen een Europees Neoliberaal Imperium en tegen Koude Oorlog". En die dit verwoorden worden door de elite aangeduid als nationalisten en populisten.
  Veelbetekenend is ook dat uit onderzoek blijkt dat hoogopgeleiden een weerzin tegen referenda hebben, terwijl lager opgeleiden er juist voorstander van zijn.

Omdat referenda uitkomsten opleveren "Tegen vrije immigratie, tegen een Europees Neoliberaal Imperium en tegen Koude Oorlog".
    En men trekt deze conclusie:
  Het referendum is in een kwade reuk terechtgekomen. Vooral het door GeenStijl en toiletrollen gekaapte Oekraïne-referendum heeft het verpest. Niet door enige buitenlandkennis gehinderde burgers zouden hier hun boze emoties de vrije loop hebben gelaten, en geopolitiek-kortzichtig tegen associatie met Oekraïne hebben gestemd. Dat was een foute keuze. Exit referendum.
    Met het afwijzen van het correctief referendum is de representatieve orde weer hersteld. Eenmaal in de vier jaar stemmen is voor burgers goed genoeg. Voor de rest hebben we een vertegenwoordigende partijendemocratie die het land bestuurt. En daarmee basta.

En alweer blijkt Cuperus de esentie niet te willen begrijpen, met dat 'toiletrollen': natuurlijk heeft ook maar uemand zich iets van die 'toiletrollen' aangetrokken. Maar wel van het besef dat het gaat om "Oprukken richting Rusland" en "Corrupte oligarchie gesteund door George Schwartz-Soros en de rest van Wall Street, New York".
    De conclusie van Cuperus is wel juist:
  De kortsluiting tussen bestuurders en kiezers had misschien niet zo dramatisch hoeven zijn als beter gereageerd was op de afbrokkeling van de politieke partijen en de grotere mondigheid van burgers. Bijvoorbeeld met staatkundige en bestuurlijke vernieuwing. Daartoe was de gevestigde politiek niet in staat. En nu is het te laat. De geest van het populisme is uit de fles. De volksangst bij bestuurders en hoger opgeleiden is tot hysterische hoogte gestegen.
    Gevraagd: politici die een verzoening tot stand brengen tussen establishment en populisme. Niet door antipopulistisch leiderschap, maar door postpopulistisch leiderschap. Door politici die het gevaarlijke alarmsignaal van het populisme echt tot zich hebben laten doordringen.

Maar dat is makkelijker. Dit is weer allemaal in zeer algemene, abstracte, termen geformuleerd. En hiervan gaat absoluut helemaal niets komen, zonder het benoemen van de zaken waar het om gaat: voor of tegen "Vrije immigratie, een Europees Neoliberaal Imperium, en Koude Oorlog".

Het volgende artikel kiest een andere invalshoek, maar komt op precies hetzelfde neer. Het verwoordt een stelling voor het eerst verkondigd op deze webiste, naar beste weten van deze redactie, en, opvallend: hij komt uit uiterst oligarchische, politiek-correcte, Koude Oorlogshetzende, en neoliberale hoek: Hubert Smeets van het NRC (en vaak bij Nieuwsuur), altijd vooraan staand om te waarschuwen voor de aanstaande inval van de communisten, pardon: Poetin (nrc.nl, 02-11-2017, door Hubert Smeets uitleg of detail ):
  Zonder Lenin hadden wij geen verzorgingsstaat

De Sovjet-Unie moest de bakermat worden van een nieuwe wereld. Maar juist door haar bestaan zagen sociaal-democraten in Europa wat ze wel en niet wilden: geen revolutie, geen totalitarisme, wel: een verzorgingsstaat.


Tussentitel: “Het is geen toeval dat, toen het communistische systeem in 1989-1991 in elkaar zakte, niet alleen hartland Rusland in politieke chaos verviel.”
“Toen het communisme succesvol leek en angst zaaide, daagde het politiek uit tot een democratisch alternatief voor meer gelijkheid.”


De Amerikaanse journalist en socialist John Reed zat er behoorlijk naast, toen hij zijn verslag over de Oktoberrevolutie ...
    De Oktoberrevolutie is echter niet alleen voor het huidige Rusland een beslissende omwenteling geweest. Ook in Nederland en West-Europa hebben die tien dagen vele decennia doorgewerkt. Het sovjetcommunisme is hier vanaf 1917 een extra stimulans geweest om een eerste basis voor de verzorgingsstaat te leggen en die na de oorlog verder uit te bouwen.    ...
    Toch gaf Stalin het idee niet op dat de Sovjet-Unie de bakermat zou zijn van een nieuwe wereld. ...
    Die breuk had een positief neveneffect: ze dwong de sociaal-democraten tot een fundamentele keuze. Voor verheffing van de werkenden, maar tegen totalitaire gelijkschakeling. Voor een collectivistische verzorgingsstaat, maar tegen volledige collectivisatie. ...
    Maar het doel werd niet uit het oog verloren: een democratische verzorgingsstaat. In de naoorlogse jaren na 1945 tot de opkomst van Margaret Thatcher en Ronald Reagan in 1979-1980, was deze benadering dominant. Ook als de sociaal-democratie niet in de regering zat – in Italië duurde dat tot 1963, in Duitsland tot 1966 – had ze invloed op het staatsbestel.
    De verzorgingsstaat werd bijna overal in West-Europa een gezamenlijk bouwwerk van christendemocraten, sociaal-democraten en vaak ook liberalen. Zeker in Nederland. ...
   Deze collectieve arrangementen kwamen natuurlijk niet uit de lucht vallen. De verzorgingsstaat paste bij de consumptiemaatschappij die na de industriële wederopbouw in de jaren zestig vorm kreeg. De keuze voor zo’n sociale staat had indirect echter óók te maken met de Oktoberrevolutie.
    Omdat het Sovjetsysteem in 1989-1991 zo roemloos ten onder ging, wordt het terugkijkend wel eens vergeten. Maar het communisme oefende na de overwinning op het fascisme wel degelijk aantrekkingskracht op de arbeidersklasse uit.
    Het sovjetcommunisme had een ontwikkelingsmodel in de aanbieding dat buiten Europa niet a priori terzijde kon worden geschoven. In de Derde Wereld kon het top-down-systeem uit Moskou de gedekoloniseerde staten sneller in de vaart der volkeren meesleuren dan het kapitalistische laissez-faire. Vóór de derde industriële automatiseringsrevolutie, die in de jaren zestig de overgang naar de diensteneconomie markeerde, deed de groei van totalitaire socialistische landen niet onder voor die in het Westen. Dat een lichte vorm van stalinisme – of een zware, als in China – met deze sprong voorwaarts was verbonden, was secundair voor de antikoloniale leiders in de Derde Wereld.
    In Europa was de Sovjetmacht na de oorlog geen serieus economisch alternatief. Maar Moskou belichaamde hier wel een politieke uitdaging. In bijna alle West-Europese landen, behalve in de Bondsrepubliek, bestonden sterke of middelgrote communistische partijen. Deze partijen konden als stalinistische goedpraters en fellow-travellers worden bestreden en geïsoleerd. Al hielp het niet dat Portugal (tot 1974), Griekenland (1967-1974) en Spanje (tot 1975) in de greep waren van fascistoïde dictaturen en de eerste twee landen ook nog eens lid waren van de NAVO.
    Maar politieke actie tegen clubs als PCI (Italië), PCF (Frankrijk) en CPN (Nederland) was uiteindelijk effectiever als onder de arbeidersklasse ook het ideologische draagvlak voor het communisme werd ondergraven. En dat kon het beste met het overheidsbeleid, dat we nu een halve eeuw later als ‘links’ typeren. Dat besef leefde niet alleen bij de sociaal-democratie, maar eveneens bij de christendemocratie en het liberalisme. Over de vraag hoe de verzorgingsstaat in detail vorm moest krijgen, verschilden deze stromingen van mening, over de noodzaak en de hoofdlijnen niet.
    Het is geen toeval dat, toen het communistische systeem in 1989-1991 in elkaar zakte, niet alleen hartland Rusland in politieke chaos verviel, maar ook de sociaal-democratie en zelfs de christendemocratie in Europa in een identiteitscrisis verzeild raakten. In de 75 jaar dat de bolsjewieken in de Sovjet-Unie een politieke dreiging waren, hielden ze de democratische volkspartijen in Europa scherp. Op het moment dat het communisme een tandeloze tijger bleek, sukkelden de laatsten in slaap.
    ... Toen het communistische bestel in 1989-1991 in elkaar stortte, wisten deze pijlers van de verzorgingsstaat zich al ras geen raad meer.
    Dat had de grootste gevolgen voor de sociaal-democratie. Overal begon ze aan een ‘soul searching’ die tot vandaag voortduurt. New Labour van Tony Blair in Engeland probeerde het met een ‘third way’, hield het zowaar tien jaar vol, maar bleek vervolgens Jeremy Corbyn en in zekere zin ook een Brexit te baren. De SPD dacht met de theorie van het ‘neue Mitte’ in Duitsland de sleutel te hebben gevonden. Quod non. Sinds 2005 speelt ze de tweede viool. In Frankrijk verdampte de machtige communistische partij. Maar daar ging niet de Parti Socialiste er in de klassieke arbeiderswijken met de boedel vandoor, zoals was gebeurd in de jaren tachtig onder president François Mitterrand, maar het Front National. De PvdA experimenteerde met ‘verbinding’ en wat niet al. Het resultaat in 2017 was de slechtste verkiezingsuitslag sinds de Oktoberrevolutie exact honderd jaar geleden.
    Toen het communisme succesvol leek en angst zaaide, daagde het politiek uit tot een democratisch alternatief voor meer gelijkheid. Toen het was opgebrand, viel de dreiging juist weg en konden kosmopolitisch liberalisme en later nieuwrechts het vacuüm vullen. Exit sociaal-democratie.

Afgekort: het einge dat de westerse elite ook maar enigszins "eerlijk" hield, is de dreiging van het communisme. En als dat er niet meer is, komt er iets anders in beeld: een volksopstand met echte rollende koppen. En vermoedelijk het het dat laatste dat Hubert Smeets, slecht gegeten of geslapen hebbende, plotseling is gaan opspelen.

Dit gelezen hebbende, moest ook de "vrije (im)migratie"-fundamentalist Thomas von der Dunk de onontkoombasre logica ervan erkennen (De Volkskrant, 04-12-2017, door Thomas von der Dunk, cultuurhistoricus):
  Zonder communisme heerst de markt heilig verklaard

Doordat de sociaal-democraten te lang in het neoliberale waandenken zijn meegegaan, vertaalt de electorale woede bij minder welvarende kiezers zich nu in de groei van extreem-rechts, betoogt Thomas von der Dunk

Waarna de rest van de tekst eigenlijk overbodig is. Dit zegt alles al.
    Voor de volledigheid:
  Daaronder ligt een veel dieper probleem. Er is de afgelopen maand in de media opvallend weinig aandacht besteed aan de herdenking van de Russische Revolutie honderd jaar geleden - ondanks de cruciale betekenis ervan voor juist West-Europa. Hubert Smeets verwoordde, als één der weinigen, in de NRC van 2 november de essentie: zonder Lenin geen verzorgingsstaat.

Het besef komt van Smeets.
    En dit:
  ... het over de balk smijten van 1,4 miljard euro in de richting van Shell en Unilever, dat in elk geval de binnenkort stakende onderwijzers een goed argument voor hun alleszins redelijke eisen verschaft: als de afschaffing van de dividendbelasting na wat achterbaks achterkamergelobby even op een achternamiddag geregeld kan worden, is er in Den Haag kennelijk geld zat. ...

Zo dwangmatig is het gedrag: dat ze zelfs hiervan de weerzinwekkende provocatie niet inzagen. Het zijn weerzinwekkende ploerten die slecht door executies tot enige zinnen zijn te brengen.
    En dan hebben we het nog niet over de verhoging van het lage BTW-tarief op de kosten van levensonderhoud ...
    Aan de lantarenpalen, met die lui ...

René Cuperus, alweer, beschrijft een deelaspect van het proces (de Volkskrant, 07-05-2018, column door René Cuperus, cultuurfilosoof):
  Klimaat is de nieuwe klassenstrijd

Ik ben geen klimaatscepticus, maar wel een klimaatdraagvlakscepticus. Ik vrees dat de energietransitie die nu door kabinet en maatschappelijke partners over Nederland wordt uitgestort tot diepere scheidslijnen zal leiden en de populistische kortsluiting tussen hoger en lager opgeleiden verder zal doen toenemen.
    Er loopt een duurzaamheidskloof door onze samenleving. Een sterke alliantie van (start-up)bedrijfsleven en groene studenten heeft het klimaatvraagstuk als het meest urgente toekomstthema omarmd. Groene innovatie is de enige weg vooruit, voor economie en samenleving. Maar er zijn ook grote groepen mensen die je, op z’n zachtst ­gezegd, ‘klimaatneutraal’ zou kunnen noemen. Die het vraagstuk tamelijk onverschillig laat, en die zich vooral panisch afvragen wie die energietransitie precies gaat betalen.
Wat mij zorgen baart, is dat ik bij al die groene consultants, klimaat­tafels, transitieversnellers en energielobbyisten, nauwelijks enig besef zie van het maatschappelijk conflict over klimaataanpassing dat ons bedreigt. Ik zie geen grote verzoenende gebaren om het klimaatneutrale deel van de bevolking mee te krijgen in het Energietransitie-Avontuur. Ik zie eerder het tegenover­gestelde. Bedoeld en onbedoeld ontstaat er steeds meer een sfeer van klimaatintimidatie.
    Afgelopen donderdag nog opende deze krant met een verhaal over totaal ontredderde inwoners in ‘gasvrije’ proefwijken als Overvecht. Of zij maar even een extra hypotheek van tienduizenden euro’s willen afsluiten om hun koophuis geschikt te maken voor warmtepompen. Energie-omschakeling op dwangbevel.    ...
    Het milieuvraagstuk is een splijtzwam. Sociaal-economisch en sociaal-cultureel. Er gaat een gigantisch verdelingsprobleem schuil achter de energietransitie. Tot overmaat van ramp wijst onderzoek (van onder meer Milieudefensie) uit dat met name de lager betaalde, lager opgeleide helft van Nederland de grootste rekening krijgt gepresenteerd.
    Dus juist zij die niet zoveel ophebben met het Akkoord van Parijs, die aan VN-panels en wetenschap niet direct heilig gezag toekennen, en juist zij die het gevoel hebben dat hoger opgeleiden met hun elektrische auto’s, warmtepompen en zonnepanelen goed voor zichzelf zorgen, juist zij blijken het groene kind van de rekening.    ...
    De energietransitie dreigt eersterangs- en tweederangsburgers te creëren. Vliegen zal zo duur worden dat alleen de ‘globaliseringswinnaars’ de globalisering nog aan den lijve zullen kunnen meemaken. Vlees en auto’s worden luxeproducten voor de happy few.    ...
    Wie in een door populistische spanningen getroebleerde samenleving, waarin veel mensen het gevoel hebben dat de toekomst voor hen weinig positiefs in petto heeft en die zich economisch en cultureel afgewaardeerd voelen, een grootscheepse energietransitie wil doordrukken, moet heel veel politiek-bestuurlijke wijsheid meenemen. Daarvan zie ik nog bar weinig.

Terwijl dit slechts een enkel voorbeeld van een algemener proces: de baten van verandering gaan naar de top, en de lasten komen bij de lagere groepen.

En daar is Martin Sommer weer, met zijn favoriete insteek: de politiek (de Volkskrant, 16-06-2018, door Martin Sommer)
  Standenstaat, oud en nieuw

Plasterk had het over ‘de omweg’ van een volksvertegenwoordiging.


Tussentitel: Zouden we in het landsbelang niet liever overleggen met verstandige mensen?

En dat zegt al weer bijan genoeg ...
    En inderdaad: vooral in dit soort "terloopse" opmekingne laat men zich kennen. Ga je er specifike naar vragen, zijn het natuurlijk allemaal democraten van het zuiverste water ...
    Nou, dus niet:
  Volgende week komt Johan Remkes met het tussenrapport van zijn staatscommissie die het reilen en zeilen van het parlement onderzoekt. ...
    De positie van de Tweede Kamer is danig afgezakt. Regeringsfracties hobbelen als schapen achter het kabinet aan. Bovenal kwestieus is de privatisering van de democratie die spreekt uit de zogeheten klimaattafels. Minister Plasterk schreef een paar jaar geleden in zijn nota over de ‘doe-democratie’ dat besluitvorming niet ‘via de omweg van een volksvertegenwoordiging’ hoefde te lopen. Plasterk is vertrokken, maar die omweg zit me als een graat in de keel.
    Sinds het dramatische verval van de klassieke partijen en de spiegelbeeldige opkomst van populisten en lokale lijsten, merk je dat de waardering van bestuurders voor het parlement en de parlementaire procedures afkalft. Er is veel lippendienst aan de kloof en de sores van lager opgeleiden. En tegelijk wordt er driftig aan bypasses gesleuteld om de volksvertegenwoordiging te omzeilen. Ik sprak hoogleraar staatsrecht Wim Voermans, die me wees op het slothoofdstuk van het uitstekende boek Gemeenten in de genen dat hij samen met historicus Geerten Waling schreef. In dat hoofdstuk vertelt Voermans hoe hij drie jaar geleden van de VNG de opdracht kreeg om als een soort lokale Remkes onderzoek te doen naar de crisis in de gemeenteraad. Met een zware commissie en een flinke zak geld.
    Op zeker moment dreigde de commissie te concluderen dat er helemaal geen crisis in de gemeenteraad was. Het probleem zat bij het gemeentebestuur (burgemeester en wethouders) dat zich steeds meer van de raad afkeerde. Dat was niet de gewenste uitkomst en de VNG , vooral de club van burgemeesters en wethouders, meldde zich met zachte drang. Of Voermans niet meer tijd nodig had voor zijn onderzoek, en o ja, er was een tweede onderzoekscommissie ingesteld, nog zwaarder, onder leiding van commissaris van de koning Wim van de Donk. Voermans werd naar de zijlijn geschoven.
    Op het volgende VNG-congres presenteerde Van de Donk zijn bevindingen. De gemeenteraad verkeerde in doodsnood, was een ruziemakende instantie geworden waardoor het professionele bestuur van B&W in het gedrang kwam. Veel beter dan besturen met de raad was het om informele initiatieven te nemen, samen met geëngageerde burgers. Driemaal raden wie daar voordeel bij hadden, schrijft Voermans: de bestuurders van de middenpartijen, die eindelijk met positieve mensen om de tafel zaten. En de hoogopgeleide participatie-elite die meedoet aan code oranje, G-1000, burgerjury’s en dergelijke, waarvan de gemene deler is dat ze onhelder tot stand komen, de raad passeren, en soms tonnen gemeenschapsgeld kunnen besteden. En uiteraard zijn de betrekkingen met de wethouder mooi.
    Tot slot mag in de nieuwe standenstaat het omstreden Urgenda-vonnis niet onvermeld blijven. Als een groep particulieren bij de rechter kan afdwingen wat het algemeen belang is, dan is het ancien régime niet ver meer. Wij denken bij de standenstaat aan Swiebertje, Saartje en de burgemeester. Maar zoveel verschil is er ook weer niet. Ongelijke economische kansen, privatisering van zeggenschap en recht, afgetopt met de voortreffelijkheid van een bestuurselite die vindt dat kiezers er een potje van maken. Wij hebben geen commissie Remkes nodig maar een nieuwe parlementaire enquête naar de sociale kwestie.

Bingo!


Naar Klassenstrijd , of site home .

 

26 feb.2012