Bronnen bij Sociologische krachten: nomadisme, Anet BleichAnet Bleich is een persoon met enige invloed. Want iedereen die toeging heeft tot de media, heeft enige invloed. In het geval van Anet Bleich is het ook wat meer dan enige invloed, want Anet Bleich is redacteur bij de Volkskrant. Ze is enige jaren actief geweest als columnist, en kreeg daarna als specialiteit analyses en boekrecensies aangaande zaken van sociaal belang, zoals de multiculturele samenleving en aanverwante. Een hoofdonderwerp van het maatschappelijke debat gedurende de laatste decennia.Naar aanleiding van dit belang is er elders al een verzameling gemaakt over haar bijdrages aan het maatschappelijke debat in het kader van de beschrijving van de politieke-correctheid 
. Hier gaat het om een ander aspect: de discussie over de culturele toekomst van
Nederland, en de rest van de westerse beschaving.De standpunten van Anet Bleich in deze maatschappelijke discussie zijn geen particuliere standpunten, maar vloeien voort uit een door haar gehuldigde culturele houding vastzittende aan een specifieke culturele achtergrond. Ter ondersteuning van die bewering, zal met enige regelmaat iemand met dezelfde culturele achtergrond, Arnon Grunberg worden aangehaald, waarvan een overeenkomstige verzameling staat hier
. En voor wie daarmee nog niet overtuigd is van het bestaan van die
gemeenschappelijke achtergrond, de Joodse culturele achtergrond, staan nog meer
uitingen van die gemeenschappelijke achtergrond door cultuurgenoten hier
. Arnon Grunberg en Anet Bleich zijn alleen maar speciale gevallen in dat ze een
extra ruime toegang hebben tot de media, en er dus meer materiaal van hen
beschikbaar is.De positie van Bleich in het maatschappelijke debat over onze cultuur en haar toekomst wordt toegelicht door eerst de al eerder verzamelde bronnen op te delen in twee groepen: zaken waar Anet Bleich positief over uitspreek, en die waar tegen is. Dit natuurlijk met het voorbehoud dat het gaat om de uitingen die in de openbaarheid komen, maar we nemen maar aan dat dit toch redelijk representatief is voor de opvattingen van de auteur ervan in het algemeen. Overigens: eigenlijk telt maatschappelijk natuurlijk alleen de openbare uitingen. Eerst de uitingen aangaande de zaken waar Bleich positief tegenover staat - vier bronnen achter elkaar (de Volkskrant, 22-05-2010, boekrecensie door Anet Bleich):
En twee (de Volkskrant, 11-02-2012, door Anet Bleich):
En drie (de Volkskrant, 30-11-2013, boekrecensie door Anet Bleich):
En vier (de Volkskrant, 11-05-2013, boekrecensie door Anet Bleich):
Dat zijn wel genoeg voorbeelden: waar Anet Bleich positief tot sterk positief tegenover staat is de Joodse cultuur. En alles wat daar toe neigt. Wat betreft de eerste drie bronnen behoeft dat geen uitleg, het vierde is een meer voorkomend geval, namelijk dat van associatie: er wordt geen directe Joods-culturele voorkeur uitgesproken, maar men citeert voornamelijk Joods-culturele bronnen, zoals in dat vierde geval Martha Nussbaum, Joods, en de hoofdfiguur van Lessing: Joods. Lessing zelf was niet Joods, maar wel veel Joodse contacten. Een ander voorbeeld van dit "Joodse-culturele referenties gebruiken" wat op deze website is uitgewerkt is dat van Arnon Grunberg, zie hier
.Dit waren wat meer zakelijke voorbeelden. Nu nog wat gevallen gaande over specifieke individuen - ook weer achter elkaar (se Volkskrant, 17-04-2010, boekrecensie door Anet Bleich
Twee (de Volkskrant, 20-10-2012, boekrecensie, door Anet Bleich):
Drie (de Volkskrant, 27-10-2012, boekrecensie door Anet Bleich):
Ook weer allemaal redelijk vanzelfsprekend: dit zijn allemaal figuren uit de Joodse cultuur. Maar het zijn niet slechts mensen van Joodse afkomst die positief bekeken worden (de Volkskrant, 15-05-2009, door Anet Bleich):
Positief over de koran.
Positief over Marokkanen. En (de Volkskrant, 22-11-2006, column door Anet Bleich
Positief over Turken. Of meer in het algemeen ... (de Volkskrant, 17-04-2010, boekrecensie door Anet Bleich)
... minderheidsgroepen. "Allochtonen", in een meer populair geformuleerde versie. Er zijn naast de positieve zaken, natuurlijk ook minder positieve zaken in de wereld, waaronder negatieve. Daar heeft Anet Bleich ook een keuze uit gemaakt
De IND.
Het Nederlandse vreemdelingenbeleid.
Rita Verdonk.
Beperking van de immigratie.
De SP.
Blankheid.
Jan Peter Balkenende, en dat deel van de bevolking dat geen migrant is of het wil zijn.
Het platteland.
Orde, gezag, en de rest van een sociale en beschaafde maatschappij ('Biezelinge' is een uitdrukking van voortuintjes- en Nederlandhatend schrijfster Lydia Rood (getrouwd met Marokkaaan), staande voor
"Ik haat alle Nederlanders, behalve rondtrekkers,
nomaden, nomadisten, parasieten, enzovoort, al dan niet afkomstig uit het
Midden-Oosten.").Allemaal zijn het zaken waar Anet Bleich geen positief gevoel bij krijgt, zoals bij de Joodse diaspora, de Vuijsjes, Simon Schama, Martha Nussbaum, Job Cohen, Hedy'd'Ancona, Ed van Thijn, de koran, Khadija Arib, Turken. Staande dus tegenover de IND, vreemdelingenbeleid, Rita Verdonk, immigratiebeperking, de SP, blankheid, het platteland, de sociale maatschappij, en voortuintjes. Hoe moet je dat nu afkorten? Voor wie dat niet ziet, is hier is nog een aanwijzing uit boven samengevatte kring (de Volkskrant, 15-01-2013, column door Arnon Grunberg )
Met deze toevoeging erbij is het simpel: alle positieve zaken zijn verbonden aan (im)migratie, en alle negatieve aan thuisblijvers. En dat uitgedrukt is behoorlijk sterke termen, zoals we die kennen van Oude Testamen en koran. En het bijbehorende schaamteloze verbale bedrog en gelieg:
Waar tevens wordt onthuld hoe diep de gevoelens liggen. Want achter de gore retorische truc genaamd de loopgraaf 
: 'Het gaat me er niet om ...', die natuurlijk betekent: "Hier gaat het me
er allemaal om ..." staat dus "Ik haat het platteland" - je moet namelijk
alles dat in verband met publicatie verzacht wordt sowieso dus met een factor
vermenigvuldigen, en door dat 'Het gaat me er niet om ...' komt er noch eens een
factor tien of zo bij. Bij de term 'diskwalificeren'. Na het publicatie-verzachting eruit te halen krijg je: "Ik heb een gloeiende pesthekel aan het platteland", zeg maar het niveau waarop alle politiek-correcte grachtengordelaars over het platteland praten ("te netjes, te ordelijke, te weinig drugs, te weinig zwarten"
), en met die smerige retorische truc eraan
vooraf moet je er dus van maken "Ik haat het platteland uit de diepste gronden
van mijn hart".Je kan het qua taalgebruik dus ook formuleren als: dit is de Absolutistische Taal van de Woestijn versus De Gematigdheid en Verlichting van de Europese cultuur. De rest van deze verzameling is voornamelijk aanvullingen bij en herhalingen van het voorgaande. Want zoals Het Oude Testament laat zien: de Ideologie van de Woestijn gaan samen met eindeloze herhalingen en bezweringen. Met als eerste over dat andere wijdverspreide hoofdproduct van de woestijnbeschaving (de Volkskrant, 25-03-2005, artikel van Anet Bleich):
Dus, volgens Bleich, gaat de islam samen met het onafhankelijke, kritische en vrije denken ("islam"betekent "onderwerping", zie onder):
In één klap volkomen duidelijk En voor nog meer duidelijkheid (de Volkskrant, 04-12-2010, boekrecensie Anet Bleich):
Wat ook allemaal niet waar kan zijn, want ...:
Dus er is niks meer met de islam (Bleich wijdt aan paar woorden aan een "duistere kant", maar dat heeft natuurlijk evenveel waarde als een stuk over het nazidom schrijven en dan iets opmerken over "een duistere kant" - smerige retorische trucs, zijn dat, van de soort "Ja, maar ..."
).Oftewel: ook de islam en haar aanhangers kunnen zich koesteren in de warme gevoelens van Anet Bleich. Een blik op de woestijnwereld door aan andere woestijnbewoner (de Volkskrant, 22-10-2011, boekrecensie door Olaf Tempelman):
Waarin 'boze babyboomer' natuurlijk een synoniem is voor "gewone blanke Nederlander". Het internationalisme spreekt in de Joodse cultuur volkomen vanzelf. Het wordt vaak ook kosmopolitisme genoemd. En Europeanisme valt er natuurlijk ook onder (de Volkskrant, 08-06-2005, column van Anet Bleich):
En wat vindt Anet Bleich van deze stem:
Anet Bleich staat negatief tegenover de arbeidersklasse en lagere middengroepen die tegen de Europese eenwording stemmen. En de andere kant van deze zaak (de Volkskrant, 19-06-2010, boekrecensie door Anet Bleich):
Dagblad De Morgen is in alle opzichten de zusterpublicatie van de Volkskrant, en Groen de zuster van GroenLinks - hier spreekt het kosmopolitisme, dat zich druk maat over de opkomst van de natie: "nationalisme". Heel fout, dat nationalisme:
Ook heel fout, dat begrip identiteit. Want:
Oftewel: omdat volkoen zwart-wit niet bestaat, kunnen donkergrijs en heel licht grijs ook niet bestaan. een glaszuivere zwart-wit-maken denkfout. Of retorische truc. Een kwestie van keuze. Maar tel erbij op dat aangaande de Joodse identiteit er genoeg duidelijkheid bestaat om ze er feilloos uit te pikken (zie het lijstje van positieve zaken boven), en de mogelijkheid van denkfout valt wel af. Dit is ordinair bedrog.
Ook dus heel fout: mono-etnische en monoculturele eilandjes. Die mono-etnische en monoculturele eilandjes zouden gebombardeerd moeten worden, of op zijn minst onderworpen en met geweld een flinke hoeveelheid moslims, negers en Joden geïnjecteerd moeten krijgen. En omdat die gebieden hartstikke fout zijn:
... is identiteit dus ook fout. In deze context waar het goed uitkomt. En waarom zijn die eilandjes en die identiteit van de natiestaat zo fout (de Volkskrant, 08-09-2012, door Anet Bleich):
Omdat de natiestaat fascisme is en dus regelrecht leidt naar de holocaust. In de opsomming van positieve zaken volgens Anet Blechis ook een lange lijst personen opgenomen, maar in die over negatieve zaken nog maar weinig. Hier wordt dat hersteld. En er hoeft niet geraden te worden naar de persoon aan wie dan de meeste aandacht wordt besteed want wie leidt in Nederland de 'valse, egocentrische gemeenschap van het populisme' ...? (de Volkskrant, 13-06-2009, door Anet Bleich):
En (de Volkskrant, 07-11-2009, door Anet Bleich):
En (de Volkskrant, 26-02-2010, boekrecensie door Anet Bleich):
Oftewel: Anet Bleich haat Geert Wilders. Anet Bleich haat Geert Wilders, omdat Geert Wilders is het symbool geworden van de tegenstand tegen allereerst de multiculturele samenleving, als tweede immigratie, en verder Europese eenwording, globalisering, kosmopolitisme, ... enzovoort. Het is dus inmiddels overdadig duidelijk waar Anet Bleich voor staat: vrije immigratie en de bijbehorende multiculturele samenleving, en internationalisering dat wil zeggen: Europese eenwording, globalisering, kosmopolitisme, enzovoort. En Anet Bleich is sterk tegen natie, en identiteit voor het de Europese blanke variant betreft. Hetgeen af te korten is tot: Anet Bleich is voor nomadisme, en Anet Bleich is tegen residente cultuur. Oftewel: Anet Bleich is een strijder voor de Joodse cultuur, en tegen de Europese culturen. Volkomen passend binnen het patroon, want dit geldt voor bijna alle Joodse deelnemers aan het maatschappelijke debat, zie hier
, en het is een volkomen principiële kwestie, zie hier
. Maar ieder van de stemmen aan de Joodse kant van deze cultuurstrijd heeft natuurlijk een eigen karakter. Om die van Anet Bleich toe te lichten, grijpen we naar de twee beschikbare gevallen waarin ze in discussie is gegaan met tegenstanders (de Volkskrant, 02-10-2010, boekrecensie door Anet Bleich):
Precies: de PVV komt op voor de gewone burgers die het werk doen, en geen tijd hebben om de wereld rond te reizen, en niets moeten hebben van criminelen drugsgebruikers, gelukszoekers uit andere landen, en culturele vijfde colonnes uit andere van andere landen en culturen. En daar is helemaal niets mee behalve dat Anet Bleich een andere cultuur aanhangt: van de rondreizers, paradijsvogels, gelukszoekers en parasieten En wie is de aanvoerders van die vuile residenten: Geert Wilders en zijn luitenanten, waarvan er eentje een boek heeft doen verschijnen:
Een dubbele leugen: ten eerste kent iedereen in dit verband precies de betekenis van de term "volk": de onderste tweederde van de maatschappij. Die groep die Bleich boven ook zo heel aardig wist te benoemen (de Volkskrant, 08-06-2005):
Kijk er eens: een zeer precieze uitleg van wat er bedoeld wordt met "het volk". Beide betekenissen. Bosma gebruikt, volkomen vanzelfsprekend, de tweede. Kijk maar (terug naar de recensie):
Of in andere termen:
Inderdaad: de linkse kerk. De kerk die media en een groot deel van de maatschappelijke discussie monopoliseert. Het is volkomen duidelijk wat Martin Bosma bedoelt met 'volk', en deze bijna terloopse tegenwerping van Bleich is een zeer vervelende retorische truc. Die mogelijkerwijs uit gewoonte wordt gedaan, want erg doeltreffend is ze niet. Maar het wel een doeltreffende aanwijzing waar Bleich staat in een discussie: aan de kant van de verbale oplichters van diverse soort. Welke soort blijkt verderop - eerst verder met haar analyse van Bosma:
Een leugen. Het is inderdaad zo gegaan, zoals inmiddels, schoorvoetend, wordt toegegeven
.
Een leugen want uitgaande van een valse vraag: er hoeft geen belangenovereenkomst te zijn, het gaat uitsluitend en alleen om de belangen van de 'de babyboomers'- de immigranten waren in dit spel totaal niet betrokken - de eerste decennia spraken ze nauwelijks de taal). En die belangen zijn divers, maar houden van begin af aan de "alle immigranten zijn als Joden"-gelijksteling in.
Het is niet duidelijk of dit direct afkomstig is van Bosma, maar ook hier moet je de actieve rol van de moslims er natuurlijk uit halen: ze waren pionnen in 'de vestiging van het postraciale, multiculturele, egalitaire Utopia' - dat laatste in slechts een afkorting van alle propaganda rond de multiculturele samenleving, een term die op zich al ene propagandaterm is, want aanvankelijk was er niets meer dan een instroom van andere etnieën en andere culturen, en daar is tot nu toe weinig tot niets multicultureels in de zin van "samensmelting" bij gekomen. En de laatste jaren is het beetje dat er misschien was in ieder geval razendsnel in haar tegendeel verkeerd: de allochtonen blijken Nederland en Nederlanders te haten
.
Grappig, om deze woorden uit 2010 te lezen in 2014, met de kennis van de veroveringen en slachtpartijen van ISIS in Syrië en Irak, en de steun van minstens driekwart van de Nederlandse moslims voor deze beweging. En vooral ook Bleich's slotwoorden over Bosma:
Inderdaad. Maar in 2014 precies andersom als zij in 2010 stelt. Goed, dat was de analyse van Bleich, die gezien kan worden als een aanvulling op haar standpunten. maar het gaat op dit punt om wat er volgde, namelijk een discussie. Eén van de weinige niet politiek-correcte sociologen die Nederland kent, Meindert Fennema, neemt een recensie van Bleich onder handen (de Volkskrant, 11-10-2010, door Meindert Fennema):
In aanvulling op dat laatste: "What's new ...". In de brede stroom recensies en andere opinies van Bleich zijn objectiviteit en werkelijkheidszin als blaadjes die zonder enig eigen inbreng door het kolkende water van de ideologie en emotie worden meegesleurd .... Maar nog interessanter wordt het, als de ideoloog gaat reageren (de Volkskrant, 12-10-2010, door Anet Bleich):
De redenatie van Fennema is uiterst simpel: wat Bosma schrijft, ziet er op het eerste gezicht misschien ongelofelijk uit (met een erbij te denken tussen twee haakjes: in de ogen van de standaard min of meer politiek-correcte geest), maar er zijn nog wel gekkere dingen gebeurd - waarop het voorbeeld volgt van het afvallen door de "linksigen" van Ayaan Hirsi Ali. Conclusie: die stelling van Bosma is misschien toch niet zo ongelofelijk. Maar Bleich zit zo vast in haar politieke-correctheid, dat de redenatie haar ontgaat. Dat de houding van de linkse politiek-correcte multiculturalisten tegenover moslimmigranten iets anders is dan het puurste ideaal dat niets met eigen belangen van doen heeft, is een gedachte die volstrekt onmogelijk bij haar kan binnendringen - een geval van filtering
. Vervolgens noemt Bleich een paar combinaties van zaken die echt niet op elkaar slaan. Om te concluderen:
Een zware vorm van zelfbeschuldiging, want Bleich's verhalen zitten, zoals al gezien, zo vol retorische trucs, bijvoorbeeld Ad judaïcum
("het lot van de Joden gebruiken in onvergelijkbare gevallen")
, dat "verhuftering" wel de minste term is.Vervolgens komt Bleich met meest afgesleten cliché van de retorische valsemunter in dit soort discussies:
Kortom: weer het bekende zwart-wit-maken, nu om tot de conclusie te komen: "er bestaan geen groepen"
. Behalve natuurlijk als ze zielig zijn en gesteund moeten worden, zoals moslims
of Joden: "Nee, we mogen geen moslimimmigranten weigeren, want die zijn net als
de Joden, en die waren zielig toen ze er niet in mochten, dus de
moslimimmigranten moeten wel toegelaten worden". In haar huidige woorden:
Dus, nee, je mag geen enkele eis stellen aan immigranten ... die zijn een groep die zielig is, en ze moeten allemaal worden toegelaten. Oftewel: hier is sprake van de denkfout of retorischetruc van de "eenzijdigheid". Overigens: de omschrijving "68'ers" zoals hier gebruikt door Fennema is duidelijk genoeg - hij wordt regelmatig genoeg gebruikt door anderen. Maar hij is misschien niet geheel accuraat. Waar het in feite om gaat is de groep als op deze website omschreven als de "politiek-correcte club", of "PC-club" 
. Daarin is er telkens ook weer een nieuwe instroom van mensen jonger dan de
68-generatie. Mensen zoals Malou van Hintum, Anil Ramdas, Peter Giesen, Pieter
Hilhorst enzovoort - de bij PC-club of het onderwerp"politieke
correctheid" verschijnende lijst
. Het criterium voor het lidmaatschap is de verzameling eigenschappen omschreven
in Linkse denkfouten
.Overigens nummer twee:
Een glaszuivere vorm van "de stroman"
: niemand beweert dat er sprake is van "in het geniep binnenlaten van radicalen"
- het gebeurt open en bloot in het volle daglicht. Tariq Ramadan, sjeik Haddad
: ze hebben allemaal openlijk hun komst aangekondigd en zijn in het openbaar
ontvangen en hebben zelfs professorbaantjes gekregen aan openlijk islamofiele
universiteiten als Erasmus Universiteit en Universiteit Leiden.Kortom: bijna alles of alles wat Anet Bleich betoogt gaat gepaard met denkfouten of retorische trucs, waarbij de manier waarop ze argumenteert als het haar goed uitkomt sterk doet vermoeden dat het óf allemaal bewuste retorische trucs zijn, of dat haar geest zondags is gecompartimentaliseerd dat ze met het ene dele niet weet wat ze met het andere doet. Voor er verdere conclusie getrokken worden, nog een discussiegeval dat relatief kort hierop volgde - het begint met een artikel dat hierboven al eerder is geciteerd en dat meerdere boeken en meerdere auteurs recenseerde (de Volkskrant, 04-12-2010, boekrecensie Anet Bleich):
Waarna Bleich uitvoerig gaat uitleggen dat er langere en kortere Japanners zijn. Net als dat er langere en kortere Nederlanders zijn. En dat je dus nooit mag beweren dat Japanners korter zijn dan Nederlanders .
Grappig, dat bijvoeglijke naamwoord 'behoorlijk'. Dat staat dus voor "de islam is zo wanhopig vrouwonvriendelijk, dat zelfs ik het niet kan ontkennen" - hoe vrouwonvriendelijk? Zie hier
en hier
. Maar dat was het dus wel zo'n beetje qua onderbouwing:
Waarop dit oordeel is gebaseerd, blijft duister, maar vermoedelijk zijn die Japanners en Nederlanders voortdurend niet erg ver weg ... Zoals blijkt uit het enkele uitgeschreven voorbeeld:
Voor we Bleich's reactie noteren, eerst iets dat gebruikt gaat worden bij het oordeel erover: op het voormalige Volkskrant-weblog was ook zeer actief een vrouw van joodse afkomst, die haar multiculturalisme botvierde op gekleurde scholen - ze was ook erg voorstander van het "nieuwe leren"- haar weblog heette ook iets dergelijks - laten we er maar "Nieuw Leren" van maken. Haar schrijf- en redeneerstijl leek als twee druppels water op die van Anet Bleich. Een ander weblogger die er op een gegeven moment ook genoeg van had, beschreef haar schrijverij als "Nieuw Sneren". Hier is de versie van Bleich, als reactie op Kluveld:
"Nieuw Sneren!" Met erachter nog eentje:
"Opnieuw Sneren". Het is opmerkelijk hoe sterk culturele eigenschappen kunnen overeenkomen over afstanden van tientallen kilometers heen (de weblogster stamde destijds uit Rotterdam, Bleich ergens in de buurt van de grachtengordel), en dus ook honderden en duizenden. Net zoals je een blik werpende op een zwijgende televisie onmiddellijk kunt zien dat de beelden uit Nederland komen, of aan een willekeurige in het Engels geïnterviewde persoon kunt horen dat het een Nederlander is. In het vliegtuig is het helemaal simpel, want dan hoor je bij het gaan zitten "Hè, hè ...". Op dezelfde manier draagt het schrijven van Anet Bleich het stempel van haar nomadistische cultuur die je ook bij haar groepsgenoten ziet. Lees een stukje van Arnon Grunberg
, en verbaas je over de overeenkomsten en verschillen. Doe daarna hetzelfde met
toespraken van of interviews met Lodewijk Asscher en Diederik Samsom (deze
passages zijn geschreven in 2013). Met als één van de gemeenschappelijke
kenmerken de totale minachting voor werkelijkheid en waarheid, gecompenseerd
door de volle inzet van retoriek.Wie problemen heeft met deze kwalificaties van de schrijverij van Anet Bleich, hier is de analyse van de belasterde, die op grond van dezelfde gegevens, gebruikende slechts redenaties en de werkelijkheid, komt tot dezelfde conclusies aangaande (het schrijven van) Anet Bleich (de Volkskrant, 07-12-2010, door Amanda Kluveld):
Ook dit is natuurlijk nog sterk verzwakt door de eisen van de betamelijkheid die verwacht wordt van iemand die zijn woorden in de Volkskrant krijgt. Hoe Amanda Kluveld het privé en intern geformuleerd heeft, moeten we naar raden, maar het was vast radicaler dan dit. Zoals mede blijkt uit het vervolg:
Krasse woorden. Zelden gebruikt in dit soort gremia.
Een van de vele gevallen, de redactie bekend geworden van het eerdere genoemde Volkskrant-weblog, van het verschijnsel van "het zelfportret". Iedere keer dat je het verschijnsel ziet valt de mond er bij open, maar het is zeer veelvoorkomend: de persoon die in zijn ideologisch gevoedde woede en verontwaardiging over de mening van anderen een poging doet die ander zo zwart mogelijk te maken, en door het volkomen vastzitten van de geest maar grijpt naar de eerste de beste vormen van slechtheid die voor handen zijn: de eigen slechtheden. Ook hier moet Kluveld relatief beleefd blijven:
Wie er een probleem in ziet dat Amanda Kluveld direct betrokkenen is in de discussie, en dat stelt haar analyse dus niet objectief is, krijgt een simpele opdracht: kijk naar de woorden, en wijs het aan. Dit is het verschil waar Kluveld op duidt: liever zegt zij de dingen rechtuit en eventueel hard, dan omfloerst en ingekleed in retoriek, zodat er ook misverstanden kunnen ontstaan. Je mag veilig aannemen dat degenen die meer dan een enkele keer dit soort retoriek gebruiken, zoals inderdaad dat "mevrouwtje" al is het over zichzelf, een meer dan dubbele agenda hebben.
Precies dezelfde houding die Arnon Grunberg
ook durft uit te spreken: consistentie is onbelangrijk en contradictie geen
enkele probleem. Een houding die de andere genoemden ook uitdragen.Kluveld draagt concrete voorbeelden aan:
Nee, dat hoort bij de vrijheden die de retoricus zich wenst te verschaffen door de werkelijkheid af te schaffen: het zwart-maken.
Ook een hier al in de systematiek opgenomen retorisch truc: de "Ja, maar ..." .
Dit stukje signaleert nog een truc: de "associatie"
- in de archetypische vorm: "Adolf Hitler schijt - jij schijt - dus jij bent net
zo slecht als Adolf Hitler".
Hier raken we dus aan het gestelde in de inleiding van deze verzameling: mensen als Anet Bleich willen de Europese cultuur dwingen te veranderen omdat de immigranten hun culturen niet hoeven te veranderen. Een houding die alleen zinnig kan zijn en uitgesproken kan worden door immigranten zelf. De rest van de mensheid bezit niet die kennelijk zeer grote mate van gevoel voor cultureel eigenbelang, dat ze wel beseffen dat degene die ergens nieuw binnenkomt zich dient aan te passen aan de mores van zijn omgeving. Ook Kluveld constateert deze contradictie:
En constateert ook de schadelijke gevolgen voor de geest die contradicties, indien langer volgehouden dan een enkele seconde, hebben:
En hier zien we weer zo'n alles doordringend cultureel kenmerk: het denken in absoluutheden, zwart-wit-denken, begonnen met die van het bestaan van een absoluut Schepperr van en heerser over het hele Heelal. Die bij confrontatie met de werkelijkheid altijd leidt tot contradicties:
Hetgeen Kluveld al eerder in haar stuk geconstateerd had, naar aanleiding van het langskomen van de islam-criticus Daniel Pipes:
Wat dus is één van de meest basale, elementaire en significante trucs van de retorica van dit soort: het Ad hominem
. Het op de persoon spelen. Dat wil zeggen: emotionele oordelen omtrent de
persoon. Termen als 'hysterisch':
Conclusie van Kluveld:
Het waarom van de grote hoeveelheid moeite die Anet Bleich doet, is bovenstaand al uitgelegd: hier wordt iets verdedigd dat nog ander aan de ziel ligt dan ideologie: culturele identiteit. De identiteit van de nomadische cultuur. De laatste twee bronnen gingen er met name om hoe die culturele identiteit verdedigd wordt. En die verdediging vindt plaats op het veld waar ook de algehele strijd zich afspeelt: die van het woord. En wat al eerder was aangeduid blijkt uit deze laatste twee bronnen zonneklaar: de achtergrond van de verdediging van de nomadische identiteit en tegelijkertijd de aanval op de identiteit van de residente culturen is leugen en contradictie. Maar leugen en contradictie zijn middelen die redelijk snel tegenkrachten oproepen, tenzij je de volledige macht heb. En dat laatste in nog niet zo ver. Dus moeten de leugen en contradictie ingepakt worden in middelen waardoor ze minder gedetecteerd worden. Net als een carcinogene stof middelen gebruikt om detectie door de afweer van het menselijke lichaam te voorkomen. Wat hiervoor gedemonstreerd is, is het middel dat de nomadisch cultuur gebruikt om detectie van haar giftige visie op de menselijke beschaving te voorkomen: de retorica in de vorm van een eindeloze stroom retorische trucs. De vervalsing van het woord. Iets dat wat specifieker al beschreven is als één van de retorisch trucs: het gifmengen - dat meestal bestaat uit een combinatie van de andere trucs, plus zaken als het al door Kluveld aangekaarte "mevrouwtje", en, een specialiteit van de genoemde blogster, als de grond te heet onder de voeten wordt: "iets in de keuken moeten doen". Of "Ik vind dit onderwerp eigenlijk onzin, maar ...". Oftewel: het is een specialiteit van vrouwen - een van de aspecten waarin de vrouwelijk omgang verschilt van de mannelijke - waar mannen bij voorkeur botheid inzetten, is dat bij vrouwen valsigheid. Dit is een voorbeeld van algemeen verschijnsel: sociologische en culturele standpunten gaan samen met specifieke psychologische houdingen. een daarvan slaande op de alhier bestudeerde situatie: iedereen die een ideologie, cultureel of intellectueel, aanhangt, komt op een geven moment in conflict met de werkelijkheid, en moet gaan liegen en bij de meeromvattende ideologieën veelvuldig gaan liegen. En de capaciteit toe liegen selecteert bepaalde mensen uit die daardoor meer in staat zijn tot het behoud en voortplanten de cultuur en ideologie zodat de aanhangers ervan steeds betere leugenaars worden. En nog actiever brengt het liegen zelf dusdanige veranderingen en in de geest teweeg dat liegen steeds makkelijker wordt. Tot dat liegen behoort met name de vorm van liegen die heet de "retorische truc": het liegen zodanig dat de andere partij het niet zo makkelijk bemerkt. Daarvan zijn in het voorgaande al vele voorbeelden langsgekomen. Waarvan Amanda Kluveld dus al de essentie heeft weergegeven: de essentie van de retorische truc is het verhullen van de leugen. En die leugen wordt dus hier door Anet Bleich verkondigt met een doel: het verdedigen van de nomadistische cultuur en het aanvallen van de residente. Vanwege het belang van het herkennen van het gebruik van de retorische truc met name voor dit doel, nog wat voorbeelden (de Volkskrant, 04-01-2006, column door Anet Bleich):
Dit is het zuiverste gifmengen: je introduceert een term die op zich al heel veel negatiefs uitstraalt, je doet alsof dat helemaal niet zo is, en vervolgens ga je dat negatieve nog eens uitvoerig herhalen, ten einde het allemaal nog eens te benadrukken. En vervolgens:
Deel je het dusdanig bereidde gif toe aan iemand die je haat. waarbij je, nog zo'n teken van het gifmengen, een voorwaardelijk term gebruikt 'zou voor de kwalificatie in aanmerking kunnen komen', terwijl het overduidelijk is dat er niets voorwaardelijks is aan je oordeel. Al was het maar omdat je oordeel gegeven wordt ter verdediging van een zeer geliefde vriend:
Dat het hier om een zeer goede vriend gaat, blijkt uit je bereidheid om voor hem te liegen:
Cohen heeft zich nog nooit specifiek geïnteresseerd getoond voor al dan niet langdurige armoede. Cohen heeft zich slechts bezorgd getoond over dit:
En hierin is de leugen dat die armoede niet 'volgens Ephimenco' bij moslims en immigranten horen, maar volgens de werkelijkheid. De reactie van Bleich op het betoog van Ephimenco is "de zwartste reactie". De reactie van solidariteit tussen migranten, nomadisten, profiteurs en parasitisten
.En uit een al geciteerd artikel (de Volkskrant, 07-11-2009, door Anet Bleich):
Twee rabiate leugens: ten eerste is niet alleen de afkeer van moslims die geweld gebruiken geoorloofd en terecht, maar ook de afkeer van moslims die geen andere regels erkennen en géén geweld gebruiken. Want je weet nooit wanneer de moslims die geen andere regels rekenen en geen geweld gebruiken overstappen naar de groep die geen andere regels erkennen en wél geweld gebruiken. Want de potentie om geweld te gebruiken schuilt in iedereen die geen andere regels erkent dan die van de eigen sekte - moslim of niet. Het punt met moslims is dat het zo'n omvangrijke sekte betreft, en er dus ook altijd een ruime voorraad is van degenen die wél geweld gebruiken - en dat die voorraad ook weer snel aangevuld kan worden. De tweede rabiate leugen is dat dit op mondiale schaal een kleine stroming betreft. Er zijn er zo veel van, dat rond de aanwezigheid van moslims in combinatie met andere groepen, geweld de regel is. En dat is het enige criterium: ze zijn gevaarlijke buren.
Omdat ze niet in de positie verkeren om macht te kunnen uitoefenen. Maar gegeven die positie, is het verbazingwekkend hoe veel macht ze al hebben. Zo veel macht dat er al zo'n 500 moskeeën staan in Nederland, en er al hele wijken door hen bezet zijn
. En mensen vrijelijk de paus kunnen beledigen, maar soortgelijke belediging van
moslims leidt tot ontslag en vervolging
.
Drie jaar later bewezen als een leugen
. Alle reden voor uiterste argwaan. Maar niet voor andere nomadisten:
Ons wordt grof onrecht aangedaan door ons te beschuldigen van het aandoen van onrecht door het constateren van een band waar ze zelf zozeer de nadruk op leggen. Niemand dwingt ze die moskeeën neer te zetten en met hoofddoeken en baarden te laag lopen, wetende dat dit de symbolen zijn van een religieus-nazistische beweging. het feit dat de gruwelen van de nazi's begaan werd door een relatief kleine groep, de SS en nog wat van die clubs, weerhoudt niet van het negatief oordeel over álle nationaal-socialisten. Ook degenen die niets gedaan hebben. En ach, dat bij zulke hysterische opinies ook hysterische woorden voorbij komen, is niet meer dan logisch:
Weer zo'n grappig voorbeeld van iemand die met zijn eigen kenmerken aan het smijten is.
Kijk maar: 'oprispingen', 'islambashen', 'gebeuk' ... Allemaal hysterisch termen. En wat is de huidige reden voor die hysterie:
Antwoord: de stemmenwinst van de PVV. En als toetje nog wat conclusies vol hysterisch termen:
Hysterie, hysterie, hysterie. Oftewel: de retorische leugenaar beschuldigt de andere partij van precies datgene dat ze zelf doet. Dit waargenomen verschijnsel van de vervalsing van het woord is dus niet iets dat beperkt is tot Anet Bleich. Anet Bleich valt op omdat ze van het vrouwelijke geslacht is, en daarom excelleert in de retorische truc op haar meest effectieve wijze: het gifmengen
- het werken met insinuatie. Daar waar
de mannelijk variant botter is zoals in al dit soort man-vrouw situaties:
hakbijl tegenover vergiftigen. Arnon Grunberg
is net zo erg als Anet Bleich
maar gaat directer te werk.En als algemene factor valt op te merken dat er een direct verband is tussen de retorische truc en taalvaardigheid. Schrijft iemand vlot, wees dan meteen op je hoede, als het over maatschappelijke zaken gaat. Geen grote gevaar belogen en bedrogen te worden dan door de vlotte schrijver of spreker. Iets dat volkomen past bij de traditionele ervaring van de residente cultuur met de nomadische cultuur: de nomadische cultuur probeert haar gebrek aan materiële vooruitgang te compenseren door het verkopen van zaken met schijnwaarde: valse tonen, valse taal, valse handel, en regelrechte diefstal. Kijk alleen maar naar de termen die de nomadisten in het maatschappelijk debat hebben ingebracht zoals de verzameling in het laatste citaat, aan te vullen met "benepen", "stoepje schrobben", "achter de dijken", vreemdelingenangst", "vreemdelingenhaat", "xenofobie", " racisme" , " fascisme" enzovoort . Het hele
spectrum van de meest lelijke dingen die de, spiegeltermen gebruikend,
"kosmopolieten", "kunstenmakers", "intellectuelen", "reizigers", "zigeuners",
"nomaden", "profiteurs" en "parasieten" maar kan bedenken in hun zo
woordvaardige momenten om de gewone burger die liever thuis wil blijven en
werken te beschimpen.
Ieder van de nomadische culturen legt een nadruk van eigen keuze op dit spectrum. Een spectrum dat volledig bepaald door de kern van de nomadisch cultuur: het moet door een mens oppakbaar en makkelijk transportabel zijn. En de twee zaken waarvoor dat het meest geldt zijn woorden en geld. En om die situatie te verhullen: productie van voedsel en industriële goederen tegenover het verkopen van valse woorden en het doen aan geld- en andere valse handel, is het ontwikkelen van retorische vaardigheden voor de nomadische cultuur essentieel. Wat bovenstaande analyses van de schrijverij van Anet Bleich doen, en wat de analyse van Amanda Kluveld heeft gedaan, is de retorica verwijderen, zodanig dat leugen en contradictie weer zichtbaar worden. Overigens: na de aanval van Amanda Kluveld, is het stiller geworden wat betreft de output van Anet Bleich. Zou er dan toch een breukje in het ideologische schild zijn gekomen...? Naar Cultuur, multiculturalisme, cultuurverraad ,
Cultuur, multiculturalisme
,
of site home
 .
|
