De abstractieladder, neurologisch
 De
abstractieladder is een begrip uit de algemene semantiek
, een discipline ontwikkeld door Alfred Korzybski
in zijn boek
Science and Sanity, de eerste systematische beschrijving van de relatie tussen taal en werkelijkheid.
Eén van Korzybski's uitgangspunten was "The map is not the territory"
("De kaart is niet de wereld zelf"), uitgebeeld rechts.
Dat werkte hij onder meer uit in de "structural differential"
,
een mechanisch model van de relaties tussen woorden. Ook probeerde hij
relaties te leggen met de psychologie en neurologie.
Dit alles is later in toegankelijker vorm verder uitgewerkt door S.I. Hayakawa
in Language in Thought and Action
 , waarin hij de structural differential omvormde
tot de "abstractieladder". Hier gaan beide benaderingen gecombineerd worden met in de
tussentijd nieuw ontwikkelde kennis in de neurologie tot een hopelijk verder betere versie.
Kennis van de neurologie is niet noodzakelijk
om dit verhaal te volgen, maar wel een grote hulp in het begrijpen van het
waarom van dit alles. Korzybski (1933) besteedt er behoorlijk wat ruimte aan
in zijn boek, net als sciencefictionschrijver A.E. van Vogt
in zijn beroemde Wereld van Nul-A
(1948), dat fantaseert over een wereld geregeerd door algemene semantiek.
De sinds die tijden sterk verbeterde kennis van de neurologie is op
korte en toegankelijke wijze beschreven hier
. Wie dat overzicht doorloopt, komt automatisch weer hier terecht. Zowel
Korzybski's werk als die beschrijving van de neurologie hebben hetzelfde
hoofddoel: het beter begrijpen van de werking van de geest in de hoop dat
dat leidt tot verbetering van bewustzijn en beschaving van de wereld.
De eerste stap is dus het realiseren van het bestaan van het
proces van het maken van "de kaart", het model van de wereld in het hoofd
van het individu. Dat wordt voor het overgrote deel onbewust uitgevoerd,
beginnende met de waarnemingsorganen en gevolgd door een lange reeks
hersenonderdelen die daar aan vastzitten. Een evolutionaire drijfveer achter
de ontwikkeling van veel van de hogere onderdelen is het kunnen
onderscheiden van levensvormen in de leefomgeving in gevaarlijke en
ongevaarlijke, oftewel: de indeling in groepen, gebaseerd op
gemeenschappelijke kenmerken. Zo'n groep is geen object in de direct
waarneembare wereld, creërende een onderscheid in het model van de wereld in
het hoofd tussen het direct waarneembare object en de daarvan geabstraheerde
groepen, respectievelijk links en rechts in de volgende van het internet
bekende illustratie (auteur onbekend):
De capaciteit tot abstraheren is niet specifiek menselijk, zoals alom
gedacht, maar al
aanwezig in vele diersoorten, zeker vanaf het niveau dat ze elkaar kunnen
waarschuwen voor gevaar als roofdieren. Bij de mens is dat het hoogst
ontwikkeld, in de vorm bekend als "taal". "Taal" is het communiceren van
symbolen door middel van klankuitstoten, later aangevuld met een
notatiesysteem hiervoor, genaamd "schrift". "Taal" lijkt dus in eerste
instantie gebruik te maken van het linkerdeel van het menselijke
belevingsspectrum.
Algemene semantiek is een manier om dat te
beschrijven en daarin is de abstractieladder ontwikkeld als de
systematische uitwerking van relaties tussen groepen van allerlei soorten,
waaronder dus degene bekend als "abstracties", begrippen zonder directe band
met de werkelijkheid - de hokjes van de linkerkant. Dit is dus een weerslag van neurologische
ontwikkelingen, maar in de algemene semantiek is het gedaan direct vanuit
het uitgangspunt van taal, en de betekenis van woorden. Beginnende met een
indeling van de verschillende soorten van woorden.
 De
allereerste soort woorden en een goede kandidaat om de oorsprong te zijn van
de ontwikkeling van taal zijn de aanwijswoorden. Ze zijn noodzakelijk om een
verbinding te leggen tussen een klankuitstoot en een object. Ook "moderne"
kinderen leren taal op die manier. Hier in het voorbeeld rechts: Mama: "Daar is
Bessie!"
 De
tweede soort woorden is die van de eerste en natuurlijk ontstaande abstracties: alle
beesten die op "Bessie" lijken - "Klara", "Johanna" enzovoort, waarbij "Klara" en "Johanna"
de
aanwijswoorden zijn voor twee bepaalde andere koeien op de boerderij. Het woord
"koeien" heeft de gezamenlijke eigenschappen van alle koeien op de boerderij, maar
een groot aantal individuele eigenschappen van Bessie enzovoort gaan daarbij
verloren; samengevat als: het verzamelwoord "koeien" is abstracter dan het
aanwijswoord "Bessie".
 De
boerderij van Klaas heeft naast koeien ook paarden en varkens. Koeien en paarden
en varkens zijn heel verschillend, maar voor boer Klaas toch ook weer gelijk in een aantal
zaken: zo hebben zowel koeien als paarden voer nodig, produceren ze mest,
enzovoort. Die gemeenschappelijke eigenschappen worden samengevat in het woord
"vee", in het Engels livestock oftewel: "levende have"
- wat ook gezien kan worden als een verzameling van verzamelingen. Merk op dat er voor "vee" geen afbeelding is te maken. Kennelijk is het zo
dat hoewel beide termen abstracties zijn, "vee" een andere relatie tot de
werkelijkheid heeft dan "koe". Hiervoor is dus de term "hogere abstracties".
Als deel van "vee" verliest koe "Klara" weer een groot deel van haar
eigenschappen: het melk geven (althans: als producent), en bijvoorbeeld ook haar
kleur. Koeien zijn zwart-wit, paarden bruin en varkens roze, dus je kan niet
spreken van de "kleur" van "vee".
Dit wel doen is een vorm van "categorieverwarring", een zeer veel
voorkomende redenatie- en taalfout
.
 Het
is duidelijk dat hiermee het hek min of meer van de dam is. Zo kunnen we de
"levende have" van boer Klaas samenvoegen met zijn "dode have", dat laatste
zijn tractor, ploeg, maaimachine enzovoort, tot "inboedel". En "inboedel"
kan weer worden samengenomen met landerijen en huis tot "bezit", "waarbij
het laatste weer vertaalbaar is in "geld" of "rijkdom", rechts in de versie
van S.I. Hayakawa, de naamgever van het begrip in deze vorm (klik erop voor een vergroting).
Maar ook andere indelingen zijn mogelijk: het bezit van boer Klaas maakt deel
uit van het "agrarische sector" van het dorp, het dorp maakt deel uit van de
streek, de streek van het land enzovoort. Het hek is dus niet alleen van de dam
wat betreft de hoogte van de abstracties die men kan maken, maar ook wat betreft
de breedte.
In principe houdt het kunnen maken van verzamelingen nergens op - het heelal is
groot genoeg. Maar het is redelijk duidelijk dat de nuttigheidswaarde van
verzamelingen wel redelijk snel afneemt - abstracter dan "geld" lijkt weinig
nuttig, en ook qua breedte zijn er beperkingen: koeien samen nemen met
schilmesjes kán, maar lijkt weinig zinvol.
 Dit is het model zoals ontwikkeld binnen de algemene semantiek, als
beschrijving van wat er binnen het verschijnsel "taal" gebeurt. Het gaat nu
uitgebreid worden. Eerst wordt Hayakawa's versie van de abstractieladder
gegeneraliseerd door de relaties te laten staan maar de specifieke termen
weg te laten. Dat geeft de figuur rechts. De werkelijkheid, wat was koeien,
paarden, tractoren enzovoort staat hier aan de onderkant, en het meest
abstracte, wat was "geld" of "rijkdom", aan de top. Maar deze
oriëntatie is tegengesteld aan die in de eerste figuur bovenaan de pagina, waarin de
werkelijkheid, de wereld, bovenaan staat, en de beelden daarvan, de
abstracties, in het mensenhoofd eronder.
Die laatste oriëntatie lijkt het meest intuïtief, dus
laten we het schema omkeren, leidende tot een nieuwe versie, zie rechts. Deze versie
past ook beter bij een andere intuïtieve notie van het abstractieproces,
namelijk dat het fungeert als een
soort van filter of zeef. Als eerste herkent men "Bessie!" onmiddellijk aan haar
uiterlijk, direct gevolgd door haar zijn van een koe. En wat later (misschien)
dat ze ook deel uitmaakt van de boerderij. En nog verderop mogelijk
ook nog dat ze welvaart vertegenwoordigt voor boer Klaas.
Even terug gaande naar de eerste illustratie, is datgene dat in het schema gebeurt
aldaar vertegenwoordigd door het paar (gestileerde) ogen in het midden.
Waarmee tevens de eerste stap richting neurologie is gezet, want in het oog
worden inderdaad de eerste abstracties gemaakt. Wat het oog ontvangt als een
patroon van lichtpunten wordt eerst omgezet in contouren, vlakken,enzovoort.
Dit wordt gedaan in het netvlies, wat in feite een neuraal netwerk is: lagen
neuronen afgewisseld met lagen van verbindingen tussen de neuronen, zie
rechts. Het netvlies is daarbij een relatief simpel netwerk, met drie neuronlagen.
De uitkomsten van het netvlies worden via de oogzenuw verzonden naar eerst
het bovenste deel van de hersenstam, waar eerst andere informatie als de
stand van het hoofd erin wordt verwerkt. Dan gaan de signalen verder het
brein in, waar uiteindelijk het beeld van de werkelijkheid wordt
heropgebouwd. Maar hierin zitten dus al allerlei vormen van interpretatie,
zoals het feit dat signalen van beweging sneller worden doorgegeven en
verwerkt dan stationaire.
Wat allemaal nog steeds slaat op beide
helften van het brein zoals weergegeven in de open-schedel illustratie, dus de
volgende vragen zijn: is die tweedeling reëel, zo ja, waar zit hij en wat is
het doel?
 Dat wat betreft de hokjes. Dan de
bekend had moeten zijn, gedurende reeds een behoorlijk aantal decennia, naar aanleiding van het
beroemde geval van "patiënt H.M."
, iemand bij wie in verband met sterke
epilepsie beide hippocampi, een onderdeel van de emotie-organen liggende
tussen de hersenstam en cortex (zie
rechts, groen), werden verwijderd. Hij verloor de capaciteit om nieuw abstract
(zogenaamd "declaratief") geheugen te vormen, maar behield de capaciteiten
om de normale dagelijkse dingen te doen, en zelfs bij te leren. Oftewel: er zijn
twee systemen voor verwerking van waarnemingen en ervaringen, en het
abstracte deel verloopt via de hippocampus.
Dus hier is het bewijs
van de tweedeling. En de vraag van het "Waar?" is er nu twee: "Waar zitten
de hokjes en waar de weide?"
 De eerste van de twee is de
makkelijkere. Onderzoek gepubliceerd in 2013
(een vervolg op het bekende Jennifer Aniston-neuron-onderzoek
)
laat zien dat dit letterlijk zo werkt: in de hippocampus worden zowel beelden als taal
herkend aan de hand van abstracte concepten in de waarneming en in
het geheugen. In de hoger liggende cortex werd er met die concepten "gedacht" en "geredeneerd".
Zoals de figuur rechts (een doorsnede "loodrecht op het papier" van de
vorige) beter laat zien, geleidt de hippocampus de informatiestroom, komende
van de hersenstam en gaande naar het midden van het brein, verder naar de
windingen van de grote cortex aan de buitenkant, al analyserende
en opbouwende. En, leert het geval van patient H.M.: uiteindelijk opslaand
in het (declaratieve) geheugen.
 Dat wat betreft de hokjes. Dan de
andere vraag: waar ligt "de weide"? Daarop is geen antwoord in de
standaardliteratuur, maar de systeemanalyse gegeven hier
komt tot de conclusie dat dit moet liggen in de basale ganglia, zie rechts.
Die basale ganglia zijn primitiever dan de hippocampus, liggen dichter bij
de hersenstam, en zijn ook direct verbonden met het waarschuwingscentrum van het brein:
de amygdala, en het beloningscentrum: de nucleus accumbens.
Dit hele systeem staat voor het directe verwerken van de dagelijkse ervaringen,
zonder verder geabstraheer. Het wordt hier aangeduid als het "emotieve systeem",
als in contrast met het cognitieve systeem. Het derde systeem, dat van de reflexen
oftewel: "het meteen en intuïtief handelen", komt hier niet verder ter sprake.
Dus dit zijn de voorlopige antwoorden op de "Waar's?". Dan de "Hoe's?". Ook hier
is de hokjes-variant het makkelijkst. Net als de retina is de hippocampus en
de aanverwante structuren opgebouwd als een neuraal netwerk: vele lagen
neuronen met lagen aan verbindingen ertussen. In de hippocampus zijn die lagen
opgerold, lijkende op het uiterlijk van een zeepaardje, vandaar de naam. En
er is dus eigenlijk weinig twijfel dat dit de plaats is waar de abstractieladders
worden gevormd.
De "Hoe?"-vraag met betrekking tot de weide is een stuk lastiger - het werkt niet
met analyse dus laat zich lastiger analyseren. Maar één ding hebben beide gemeen:
het moet geleerd worden! Kijk maar hoe een kind opgroeit vanuit de positie van een
hulpeloze baby.
 Die
situatie kan ook gemodelleerd worden. In zijn illustratie van de
abstractieladder gebruikte Hayakawa geometrische figuren om de
verschillende onderdelen van de realiteit voor te stellen - een gebruikelijke
methode. Wat er niet getoond wordt, is dat al omhoog gaande die onderdelen in
groepen met gemeenschappelijke eigenschappen georganiseerd worden. Dit wordt
gedaan in de afbeelding rechts, tevens een link naar een grotere en
interactieve versie van dit model.
Wat dit
onmiddellijk laat zien is iets dat moeilijk ingebouwd kan worden in
natuurlijke modellen: zelfs de allereerste groeperingen zijn geen voor de
hand liggende keuze. Het is a priori moeilijk onderscheid te maken tussen
ordening naar kleur (onderin) of ordening naar aantal hoeken (bovenin).
Het blijkt wel in het vervolg: bij ordening naar kleur houdt het verdere
ordenen snel op - bij ordening naar aantal hoeken kan je nog een tijdje
doorgaan met soortgelijke geometrische eigenschappen. Tot je uitkomt bij een
enkel punt.
En dan is het wel duidelijk wat je in de
praktijk moet kiezen, want hoe "hoger" de patronen die je ziet in je
omgeving, des te beter kan je voorspellen oftewel vooruitzien, en des te
beter ben je in staat te overleven. Meer detail hier
.
Waarmee meteen ook antwoord gegeven is op de laatste vragen: de "Waarom's?"
Maar terug naar de "Hoe's?": hoe leer je dit?
Er zijn ongetwijfeld meerdere
antwoorden op die vraag, maar één daarvan is deze: door dingen of gedragingen die
werken te stimuleren (eentueel startende met willekeurige pogingen - denk
weer aan die baby) , en dingen of gedragingen die slecht werken te
vermijden. Nu weet iedereen die ook maar de geringste kennis van de neurologie
heeft, hoe het brein gedrag stimuleert: door de afgifte van de
neurotransmitter dopamine. Dit gaat zo ver dat er goede argumenten zijn voor
de stelling: "Iedere verslaving is in feite een verslaving aan dopamine".
Dus als iets gebleken is te werken, zoals "Rode
bessen → meer suiker = meer energie → dopamine", dan zal als de volgende keer zich een
keuze voordoet, het alternatief met rood fruit geassocieerd zijn met de
afgifte van dopamine. En het eten van rood fruit worden herhaald. Daar is
dopamine voor: binnenkrijgen van voldoende energie.
Opmerkelijk genoeg wordt in dit soort verhalen de gespiegelde situatie, het
vermijden van "foutieve" (zeg: giftige) dingen, altijd vergeten. Wat zo ver gaat, dat de
ermee te associëren neurotransmitter als zodanig zelden tot nooit benoemd wordt. Het is
vrijwel zeker (gebaseerd op locatie van de bron en dergelijke)
acetylcholine.
 Zoals
gezegd, slaat dit op zowel het hokjes- als het weide-aspect van het brein. En
in dit geval is de weide het makkelijkere voorbeeld, omdat de substructuren
ervan makkelijker anatomisch te onderscheiden zijn. In het schema rechts
zijn die substructuren de hokjes (GP is globus pallidus, intern en extern;
Amy is amygdala; NAcc is nucleus accumbens), de informatie- (of besturings-) paden aangegeven
met rode pijlen, en de modulerende dopamine- en actylcholine-paden met magenta
en cyaan.
Merk op: zowel dopamine als acetylcholine worden gesynthetiseerd in de
hersenstam, tonende hun fundamentele rol. Dus waar mensen dopamine met
"plezier" associëren, is het even geldig om, zeg, krokodillen "plezier"
toe te kennen, omdat krokodillen ook al overeenkomstige neurologische
structuren en neurotransmitters hebben. Om het technisch te formuleren:
dopamine en zijn broertjes zijn vermoedelijk niets meer dan
"terugkoppelsignalen", in het voor deze termen meer gebruikelijke Engels: "feedback
signals". En er is een even goede kans dat dit ook geldt voor de ermee
geassocieerde emoties.
Het neurologische schema laat ook iets zien
dat niet aanwezig is in Hayakawa's abstractieladder, maar wel in Korzybski's
oorspronkelijke structural differential, links in een originele
versie en rechts schematisch:
Het is duidelijk wat Hayakawa heeft weggelaten: de slinger weer omhoog
oftewel de terugkoppeling.
Enigszins begrijpelijk, want terugkoppeling creëert een cirkelproces en
cirkelprocessen zijn altijd ingewikkelder dan lineaire. Desalniettemin: voor
het begrijpen van de werking van het brein is het essentieel. Zonder
terugkoppeling is het brein een reeks schakelaars, zeg maar wat het
ruggemerg doet want in de hersenstam zit al een berg terugkoppeling, want de
regeling van zaken als hartslag en ademhaling zijn pure
terugkoppelingsprocessen.
Voor een fysiologisch
oftewel "mechanisch" doel, maar de evolutie draait mede om hergebruik.
In zijn boek rondom de abstractieladder komt de rol van terugkoppeling
wel langs. Zo stelt hij onder de noemer "Let's define our terms"
dat het niet mogelijk is een sluitende definitie te geven van een woord,
omdat daarvoor andere woorden nodig zijn. En dat als je dat blijft proberen,
je belandt in, citerende psycholoog Wendell Johnson, "Chasing each other
in verbal circles", of doet aan "dead level abstracting"
.
Hayakawa introduceert de abstractieladder
pas in deel twee van zijn boek, Language in Thought and Action,
waarvan Language in Thought het tweede deel is. Het
eerste deel bevat een heldere analyse van de rol van taal in de menselijke communicatie en
daarop gebouwde samenleving, met hoofdstuktitels als "Symbols", "Reports,
Inferences. Judgments", "Contexts", en "The Langange of Social Control", voorafgegaan door een inleiding
met de duidelijk als waarschuwend bedoelde titel "Language and Survival".
Door deze keuze van volgorde komt de waarde van de abstractieladder bij de
ervoor besproken zaken niet goed tot zijn recht.
Door de neurologie als
uitgangspunt te nemen, hebben we hier al kunnen zien waar het proces van de
woordvorming en taal zich afspeelt: in het cognitieve oftewel rationele deel
van het brein.
Als je echter in de maatschappij of in
je eigen leven om je heen kijkt, dan zie je onmiddellijk dat woorden en taal
zo weinig gebruikt wordt voor het overbrengen van cognitieve oftewel rationele zaken, dat je het
bijna verwaarloosbaar zou willen noemen.
Al dat
eindeloze gepraat om je heen gaat allemaal over emoties of nog primitievere
zaken.
"Wil ik ook!"
Niveau "Ik wil een ijssie!".
Mensen
die taal voornamelijk gebruiken voor het overbrengen van rationele zaken
worden gebrandmerkt. Als "bèta". Of "nerd". Of "autist". Of zo:
En dat is nauwelijks overdreven. Openlijke uitingen ervan zijn zeldzaam
omdat men weet dat men het dan ook over de wetenschap en techniek
heeft, maar het sentiment is alom aanwezig in gremia als media, kunst en
dergelijke. Het is de verklaring van de afkeer van kernenergie, en in tijden
van noteren zijnde 2023, de afkeer van algoritmes, die men "kunstmatige
intelligentie" noemt, en waarin geen grammetje intelligentie aanwezig is
maar "ze snappen het niet" dus geven ze het enge beestje maar een voor hen
begrijpelijke naam
.
En hier zijn we het ook al tegengekomen, met die open-schedel illustratie van het brein:
Hoe aardig ook, het vertoont diverse afwijkingen richting
werkelijkheid. Ten eerste in het linker gebied nogal eenzijdig gekleurd.
Ten tweede hebben de figuren aldaar hun blik allemaal gericht van de
werkelijkheid vandaan en dus ook dezelfde kant op. Ten derde is er de
gelijkmatige verdeling van hokjes - die lijkt veel meer een voorstelling
van het nog "ongeprogrammeerde" kinderbrein. Het "leren" bestaat uit het
ontwikkelen van een hiërachie in de hokjes: welke is belangrijk en welke
niet.
En aan de emotionele kant ontbreekt iets en
iets echt cruciaals: de negatieve emoties.
De
donderwolken, bliksemflitsen en duiveltjes met hoorntjes en ezelshoeven die
daar ook rondwaren.
Denk die zelf maar bij op de
achterste derde van het weidelandschap, daar overlopend van groen in rood en
paars.
Allemaal begrijpelijk, deze afwijkingen, want
dat plaatje is best goed gemaakt, en dus waarschijnlijk afkomstig van
iemand uit de kunstzinnige en alfa-intellectuele hoek.
Iemand met zijn blik ook behoorlijk ver weg van de werkelijkheid, dus.
De beperkte vaardigheden van de bèta op het kunstzinnige vlak hebben de verbeteringen
beperkt tot drie stuks:
Als eerste is de wereld van de abstracties, het rationele denken getild
een stukje boven die van de werkelijkheid (wetenschap behoort tot de wereld
van de abstracties): de mens onderscheidt van de rest van de natuur niet
door zijn emoties want zoogdoeren hebben een vrijwel identiek emotief
systeem.
Als tweede is het aantal hokjes afnemend en
groter wordend gemaakt, corresponderend met de abstractieladder.
En als derde zijn ze verder weg gaand ook omhoog gaand
gemaakt (zo goed mogelijk).
Dit is uiterst voor de hand liggende
realiteit, en die tekening laat zien dat het niet zozeer de bèta's
links zijn die hun blik afgewend hebben van de realiteit, maar de vrolijke
alfa-flierefluiters rechts.
Waarmee de cirkel van de filosofische
doelstelling rond is: het was Korzybski's doelstelling om door middel van
een betere beschrijving van brein en taal het bewustzijn van de mens te
verbeteren en het pad naar beschaving ietwat te effenen.
Met welke onderneming we hier dus nog wat verder proberen te gaan, meer
kennis in de hand hebbende.
Want hoe komen die alfa-intellectuele
groepen, zijnde groepen die de huidige menselijke samenlevingen domineren,
aan hun afwijkingen?
Een deel van die problemen is
inherent aan hoe het brein geconstrueerd is, en factor één is al genoemd: dopamine.
Elders op deze website al gesteld:
zeer veel en mogelijk alle verslavingen zijn in feite verslavingen aan
dopamine. En dat kan met zeer goede reden worden omgekeerd: ieder proces dat
de opwekking van dopamine inhoudt, is vatbaar voor verslaving: voorbeelden:
winkelen, consumeren, gokken, roken, drank, enzovoort.
De
tweede vermoedelijke factor voor het daadwerkelijk optreden van verslaving
tezamen met dopamine is het optreden van
een terugkoppeling of cirkelproces - uitgebreider behandeld hier
. En wel positieve terugkoppeling, en, valt ook te leren uit de beschrijving
van het proces, het hoeft maar een klein beetje te zijn want het proces is
zelfversterkend.
In de werking van het brein is terugkoppeling geïntegreerd op alle mogelijke
manieren, zoals het schema laat zien, omdat terugkoppeling de beste en misschien wel enige manier is
om een stabiel maar toch enigszins flexibel evenwicht te creëren. Een evenwicht dat
geleidelijk aan te passen is.
De hier relevante vorm
is hoe het abstraheer proces werkt. Aanvankelijk maakt het meer abstractere
concepten als "koeien", "vee" enzovoort uit de waarnemingen "in de wei",
onder links:
Uit de werkelijkheid boven worden door de hippocampus steeds algemenere
concepten afgeleid naar onder. Het "leren".
Maar in
dagelijks gebruik is dit patroon in werking in omgekeerde volgorde: uit zo
algemeen mogelijke concepten dat wil zeggen zo beperkte mogelijke keuze
wordt zo snel mogelijk een oordeel gevormd omtrent hoe te reageren, dat wil
zeggen: het patroon werkt omgekeerd, als in boven rechts: schaduw (helemaal
boven), mens-dier (tweede niveua), man-vrouw, jong-oud, enzovoort,
uiteindelijk komende bij het "Jennifer Aniston"- (of "grootmoeder"-) neuron
dat in de lange rij onder staat.
Dit tezamen is dus in feite al een
vorm van terugkoppeling: als er bij het leren een fout optreedt, doordat er
bijvoorbeeld te veel informatie over één kant van een zaak wordt ontvangen
ten opzichte van een tegengestelde andere, wordt dat vastgelegd in een fout
filterpatroon.
Dat foute filterpatroon, dat te veel
doorlaat van dat ene aspect, zorgt dus in de volgende cyclus voor nog meer
nadruk op dat foute patroon.
Enzovoort.
Dit is best wel bekend in de wijze raad gegeven in vele vormen dat het
altijd verstandig is naar het tegengestelde van een opinie te luisteren,
vooral als die opinie nogal wijdverspeid is.
In
het brein wordt het abstraheerproces, zoals gezien, uitgevoerd door de
hippocampus en omgeving. Hoe de hippocanpus het vinden van de abstracties
doet, valt deels af te leiden uit zijn anatomie. De signalen afkomstig van
de waarnemingsorganen die komen via de thalamus doorlopen een S-vormige
structuur, en de S-vorm maakt het makkelijk om resultaten verderop terug te
koppelen naar het begin - ze als het ware over elkaar te leggen, om op die
manier patronen te ontdekken.
Dat wil zeggen:
de hippocampus maakt de abstractieladder. Met als evolutionaire drijfveer
het kunnen onderscheiden van de omgeving in groepen zodat sneller
passend gereageerd kan worden en ook veel primitievere soorten hebben een
hippocampus.
 En
de anatomie van het brein leert dat de aansturing ervan op dezelfde manier
gaat als de aansturing van de basale ganglia: door middel van de
neurotransmitters gesynthetiseerd in de hersenstam - leverende het
equivalente schema van hiernaast. Net als voor de emoties, waarin
gedragspatronen worden aangeleerd door beloning met dopamine en afgeleerd
met acetylcholine, wordt de hippocampus oftewel de abstracties van de
abstractieladder aangeleerd door beloning met dopamine en afgeleerd met
acetylcholine.
Hoe dat werkt op het structuurniveau werkt tussen de
onderdelen van hippocampus en omgeving is veel bekend, maar op het
detailniveau van de interactie tussen de neuronen niet. Maar uit de
uitkomst ervan kan een simpel model worden afgeleid, weergegeven hieronder:
Uit de zichtbare dynamiek kunnen de ingebouwde regels van hoe de
neuronen elkaar beïnvloeden direct worden afgeleid, wat natuurlijk slechts
de meest simpele zijn.
Waar het om gaat, en dat is al
suggestie en geen wetenschap, is hoe zoiets tot stand komt en hoe het door
het brein gebruikt wordt.
Die suggestie is dat het
bereiken van iedere niveau een dopamine-impuls oplevert, en er dus naarmate
er meer niveaus bereikt worden, er meer dopamine vrijkomt.
Wanorde aan de bovenkant: je komt tot niveau 1 of 2 - weinig dopamine. Orde
aan de bovenkant (allemaal tegelijk aan): je komt tot niveau 5: vijf maal
dus veel dopamine.
"Onze Lieve Heer die in de Hemele Zij en Alles
Bestiert": veel dopamine.
"Alle Mensen en Alle Culturen zijn
Gelijk": veel dopamine.
In beide gevallen wordt het niveau van de
hoogste abstracties bereikt, en komen er maximale hoeveelheden dopamine
vrij.
In bovenstaande schema is naast het circuit voor dopamine ook
dat van acetylcholine getekend, opererende op gelijke voet. Acetylcholine is
veel minder bekend dan dopamine, zo zeer dat het zelfs met enige regelmaat
wordt weggelaten in wat populairdere inleidingen en gebruik van de
neurologie. De aanname alhier dat ze op gelijke voet werkt, is gebaseerd op
het feit dat de direct sturende neurotransmitters in een aan-uit paar komen
(glutamaat en GABA), en de eerste modulerende ook: noradrenaline en
serotonine. De bronnen voor acetylcholine liggen aanatomisch nog onder die
voor dopamine, en kan je dus zelfs als basaler zien.
Waar dopamine
staat voor aantrekking en stimulans tot herhaling, staat acetylcholine dan
voor afstoting en vermijding. Datgene wat je "voelt" als je iets vies eet.
Datgene nu is duidelijk ook in werking als het om zulk soort zaken als de
aantrekkelijkheid van religie en ideologie gaat. Gepaard gaande met
gematigde tot sterke positieve emoties over de eigen wereld, zijn er meestal
gematigde tot sterke
afkeuringen richting andere, min of meer concurrerende, groepen.
In
beide gevallen ontstaat dat natuurlijk niet in één keer, maar weer in een
leerproces, dat wil zeggen: het doorlopen van de cirkels zichtbaar in het
schema:
Het individu heeft een eigen wereldbeeld. Geval één: het
wordt geconfronteerd met een bevestiging van dat wereldbeeld door een ander
(of zichzelf maar dat zit er natuurlijk al grotendeels in). Dan komt er
vrijwel altijd dopamine vrij - het tegenovergestelde geval wordt vrijwel
altijd beschreven als een ziektebeeld (zelfhaat enzovoort). Het
waarnemingsfilter wordt bijgesteld richting het eigen wereldbeeld.
Geval twee: het wordt geconfronteerd met een tegenstelling tussen dat
wereldbeeld en het wereldbeeld van een ander (dat het dat andere
wereldbeeld zelf waarneemt is onwaarschijnlijk, want dan was het al
geïntegreerd in zijn wereldbeeld).
Dan zijn er twee
mogelijkheden: afstoting (acetylcholine), of aantrekking (dopamine). In
het eerste geval wordt het filter voor de volgende waarnemingen bijgesteld
richting het eigen wereldbeeld.
In het tweede geval
wordt het filter bijgesteld richting een breder gedeeld wereldbeeld.
De twee gevallen zijn op een intuïtief volkomen heldere manier naast elkaar
te zetten:
Een tegenstelling die bij Hayakawa op meerdere momenten langskomt.
Basaal, als de twee manieren om een woord te definiëren: de "interne", dat
wil zeggen: met andere woorden. En de "externe", door aan te wijzen in de
werkelijkheid (hoofdstuk ):
En na de behandeling van de abstractieladder in het gebruik van de van Karl
Popper geleende terminologie van "The Open Mind and the Closed Mind"
(hoofdstuk 14
).
Hier een voorbeeld van een product van "The Closed
Mind" ... :
... een abstractie die geen enkele binding heeft met de werkelijkheid. En
een abstractie van een soort waarover degenen die hem in de geest hebben
zitten op geen enkele manier bereid zijn er iets aan bij te stellen onder
invloed van de werkelijkheid. Dus van anderen. Zoals blijkt uit de bereidheid om
die abstractie te verdedigen met behulp van geweld.
Hoe komt zo'n abstractie tot stand? Iemand zegt iets waar te nemen met vleugels op de rug en
een aureool boven het hoofd, Dat is mooi en maakt dopamine bij
die persoon
vrij. Hij doet daarvan melding bij zijn medemensen, die het ook heel mooi
vinden. Wat bij de ziener nog meer "zien" veroorzaakt en bij anderen de
behoefte om ook te gaan "zien".
Enzovoort.
Een cirkelproces
- een terugkoppeling. De
daadwerkelijkheid van de waarneming is vanaf dat punt van geen invloed op het proces
want het stimuleert zichzelf.
Religie is het voorbeeld
voor "het gewone volk". Hayakawa noemt ook een voorbeeld uit de kringen
van de alfa-intellectuele elites, waarvoor heel passend de filosofie wordt
gekozen, met name Martin Heidegger
,
uitvinder van terminologie zoals "Het niets-nietigende niets" en titels als Das Wesen des Daseins
.
Dat zijn ietwat andere abstracties dan figuren met
vleugeltjes en een aureool, maar de rest van het proces is identiek: het
formuleren van dergelijke abstracties maakt bewondering los bij zijn
vakgenoten, enzovoort. Degene met de "mooiste" dus in dit geval meest
abstracte terminologie of de meest strakke regeltjes komt bovenaan
pikvolgorde.
1.0.0.0. ... Die Welt ist alles was
der Fall ist.
(een eerdere editie hiervan heet Tractatus Theologico-Politicus
).
Ook daarvoor had Wendell Johnson
de passende termen: "words cut loose from their moorings"
.
Deze voorbeelden laten zien dat voor grotere delen van de
geschiedenis en de mensheid, het bereiken van zo hoog mogelijke abstracties
als het meest wenselijke op Aarde werd gezien. Het archetypische voorbeeld is al gegeven:
de monotheïstische religie met een Absolute Almacht - die van Het Oude
Testament. Het meest genoemde archetypische voorbeeld van de tweede versie,
de seculiere, is die van de Ideeënleer
van Plato. Regelrecht stellende
dat de wereld van de ideeën reëler is dan die van de waargenomen
werkelijkheid - de waargenomen werkelijkheid is slechts een afspiegeling,
een "schaduw" (netjes: "projectie"), van de Wereld van de Ideeën. En er zijn
mensen, mysticus William Blake
bijvoorbeeld, die die twee combineren.
Deze stand van zaken heeft drie oorzaken: de behoefte aan
Absolute Zekerheid, de inmenging van emoties, en de wens tot de groep te
blijven behoren.
De eerste hebben we dus al gehad: dat is die van de
cirkel van neurologisch filteren zoals gedaan door de hippocampus. De tweede
is hier zijdelings langsgekomen omdat ze hetzelfde stimulerings- en
terugkoppelings-mechamisme (middels de neurotransmitters) hanteert als het
cognitieve systeem. En de derde is één van de aspecten van de tweede.
Zoals gezien in de beschrijving
, hebben de emoties ook een centraal element: de caudate nucleus. Maar
daaromheen zitten enkele tientallen andere elementen, kernen, die tezamen
een soort analoge computer vormen die verschillende aspecten tegen elkaar
kan afwegen, genuanceerder en beter dan het meest primitieve deel van het
brein, het reflexensysteem, dat kan. "Reflexen" is datgene dat je ziet bij
het gedrag van soorten als de krokodil, emoties treden al op bij alle
zoogdieren. "Emotie" is de naam voor die drijfveer die de moeder voor haar
jong doet zorgen, en alles wat daar uit voortvloeit, zoals steeds verdere
zorg daarvoor en uitbreiding van die zorg tot steeds meer leden van de
groep.
Waarbij het dus uitstekend mogelijk is om emoties over te
brengen want zoogdieren kunnen dat ook in hun communicatie binnen de groep,
is dat bij de mens geëxplodeerd, omdat woorden, staande voor abstracties,
alles kunnen overbrengen, dus ook emoties. In zijn eerste hoofdstuk dat dus
voorafgaat aan de abstractieladder spreekt Hayakawa over "The Niagara of Words"
, en in feite is dat waar een dusdanig overgroot deel van de woorden
voor gebruikt wordt dat het cognitieve gebruik een druppel op een gloeiende
plaat lijkt.
Kijk eens een uurtje televisie.
Waar ook ter wereld.
Het antwoord op de vraag "Hoe is het mogelijk
dat waar het gebruik van het modernste deel van het brein, zoals uitgedragen
door de wetenschap, de bron is van kennis en beschaving, terwijl in de dagelijkse
wereld de tegengestelde opvattingen van diverse vormen van Ideeënleer
volstrekt domineren, luidt: omdat in de menselijke communicatie het gebruik
van taal voor het overbrengen van emoties volstrekt domineert.
Maar
kunnen de voorstanders van "Werkelijkheid boven Ideeën" daar dan niet op
wijzen?"
Dan doen ze soms ook wel, maar dan komen er reacties van de
"Ideeën boven werkelijkheid"-mensen die emotie vermengen met werkelijkheden
of alleen emotie bevatten. Waarbij dan in het brein vermenging optreedt,
oftewel: beide terugkoppelingsschema's zijn in werking:
Beide circuits gebruiken dezelfde neurotransmitters. Oftewel: als je met het ene proces bezig bent, beïnvloedt je ook het
ander!
Wijzende op de deplorabele toestand van de islamitische wereld
stelt Geert Wilders "In Nederland moet de islam verboden worden". De
standaardreactie van de "Ideeën boven werkelijkheid"-mensen is "Geert
Wilders is een nazi".
Met natuurlijk alle mogelijk
tussenvormen als "Geert Wilders is een fascist" (groepen wetenschappers),
"De PVV moet verboden worden"(leiders van een paar politieke partijen en
meerdere hoofdredacteuren van kwaliteitskranten), "We werken niet samen met
de PVV" (de meeste politieke partijen en hun woordvoerders).
In vrijwel geen of helemaal geen van die uitingen wordt op de onderbouwing
van de mening van Geert Wilders ingegaan, oftewel: gebruik gemaakt van het
cognitieve deel van het brein, maar allemaal doen ze dus een beroep op het
emotionele deel van het brein.
Dit dus wat betreft de tweede oorzaak
waarom "Ideeën boven werkelijkheid" zo ontzettend domineert boven
"Werkelijkheid boven Ideeën".
De derde reden is genoemd als "Het
willen blijven behoren tot de groep".
Als neurologische factor is
dit ook al genoemd, als datgene dat zoogdieren onderscheidt van voorgaande
soorten. Te meten valt het niet, maar het lijkt erop dat de mens zich hierin
nauwelijks tot niet onderscheidt van voorgaande soorten, inclusief de
overige zoogdieren. De betreffende groepen zijn ook groter tot veel groter,
maar verschillen in de processen zijn niet aan te wijzen. Net als voor de al
genoemde neurotransmitters zijn ook hiervoor exemplaren aan te wijzen die
bij mens en die dezelfde rol lijken te hebben: oxytocine voor groepsbinding
en vasopressine voor paarbinding, met aanverwante neveneffecten. "Hoera,
hoera!" en "knuffelhormoon" juichte "men" een twintig jaar geleden bij de
ontdekking van de werking van oxytocine, wat jaren later gevolgd door de
desillusie dat groepsbinding hetzelfde is als groepsuitsluiting.
Dat was echt een grote verrassing voor de "Ideeën boven
werkelijkheid'-denkers.
Dat "Insluiten in een groep"
automatisch inhoudt dat er sprake is van "Uitsluiten van een groep".
Waarmee dus nu expliciet overgegaan is van de neurologie en psychologie op
de psycho-sociologie en de sociologie.
Dit is wat natuurkundigen een
één-veel- of faseovergang noemen, omdat er meestal het verdwijnen van
sommige eigenschappen mee gepaard gaat, en het verschijnen van nieuwe. Een
bekende faseovergang is die van water naar ijs, waarmee viscositeit oftewel
hoe moeilijk je je hand er doorheen kan halen verdwijnt, en elasticiteit
oftewel er op kunnen staan verschijnt.
Dit cruciale onderdeel van de
sociologie is op deze website beschreven hier
.
De op deze website gegeven
beschrijving van de neurologie onderscheidt zich van eerdere doordat bij de
analyse van alle bekende kennis niet is uitgegaan van de anatomie, maar van
de informatiestromen. Dus dat de informatie binnenkomt via de waarnemingsorganen
en vandaar langs vele circuits verder wordt verwerkt, dus dat je sowieso
niet, zoals gebruikelijk, met de cortex moet beginnen hoewel die het grootst
is en voor de mens het meest significant lijkt.
Dat is ook gedaan oor de analyse van het menselijke groepsproces: de menselijke maatschappij.
Bij het opzetten van deze website was de expliciete doelstelling de werking
van de maatschappij wetenschappelijk te beschrijven, wat begint met het
verzamelen van gegevens. En omdat een enkel persoon of personen moeilijk een
maatschappijwijd onderzoek kunnen opzetten, is gekozen voor een zo goed
mogelijk representatief deel ervan in de media. Aanvankelijk geformuleerd
als: voor iedere te maken observatie een bronnenverzameling met minstens
drie bronnen.
Oftewel: de werking van de media maakte van begin af
aan deel uit van deze verzameling, met van het begin af aan de regel dat
alles in het voordeel van de groep waar de media deel van uitmaken, dus van
begin af aan, een kleine twintig jaar terug, de links-liberale hoek, een
lage waarschijnlijk krijgt, en alles dat tegen dat belang ingaat, een kleine
hoeveelheid tot een absolute zeldzaamheid, een hoge. Later genoteerd als de Informatieregels .
Nog weer later werd dat samengevat in de
volgende illustratie:
Wat tegenwoordig een samenvatting is van een proces in lagen: in een
land ver weg gebeuren vele dingen. De lokale media pikken daaruit wat ze
belangrijk vinden. De vertegenwoordigers van de verzamelaars van
internationaal nieuws, de persbureaus, pikken daaruit wat ze belangrijk
vinden. En de media in het eigen land pikken van de internationale
persbureaus wat ze belangrijk vinden.
Binnenlands
werkt het ietwat korter, met lokale "provinciale" kranten/correspondenten en
een enkel nationaal persbureau (dat ook internationaal kan opereren).
Het hoeft hopelijk niet benadrukt te worden hoe belangrijk dit proces
van selectie is voor het soort informatie dat een persoon opdoet van de
wereld om hem heen.
En dan is er nog geen melding gemaakt van de eindeloos vele manieren
waarop deze berichten kunnen afwijken van de echte werkelijkheid, door al
dan niet bewuste manipulatie.
De filteringen en vervormingen ten
gevolge van dit proces zijn vermoedelijk niet kleiner dan wat er in het
brein van een individu gebeurt, wiens neutrale werking ernstig verstoord
wordt door het vrijkomen van dopamine en acetylcholine. Dat individu dat zo
gevoelig blijkt voor de verslavingen ten gevolge daarvan.
De
bovenstaande afbeelding is namelijk statisch. De werkelijkheid is dat door
de blauwe uitstraling de poppetjes onder meer blauw zullen worden. Waarna de
poppetjes onder in de volgende fase de poppetjes boven worden en dus
gemiddeld blauwer. Waarna de media dit al blauwer geworden signaal weer
verder zullen verblauwen:
Enzovoort. Daar is de cirkel weer.
In de werkelijkheid is het nog
wat gedetailleerder, in dat het mediamannetje in het midden natuurlijk ook
deel uitmaakt van de groep die de berichten ontvangt, en het kan dus
beginnen met een lichtblauw mannetje, dat steeds blauwer wordt, en daarmee
steeds meer mensen steeds blauwer maakt, enzovoort.
Er is in de
beschrijving geen rem te vinden op dit proces.
Oftewel: we hebben
hier op het sociologische vlak eenzelfde soort proces als in het brein
gebeurt, als cirkelproces.
De vraag is dan: maar is er ook zoiets dat
werkt als dopamine dat in het brein doet.
En dat is, of beter, die
zijn, er. Nummer één is al genoemd en wat begint te werken zodra er een
groep is: te willen behoren tot de groep. En nummer één waarmee het proces
kan starten maar dat hoeft niet: aandacht.
De media zijn bijna de
ultieme vorm van het krijgen van aandacht
, want aandacht in de media
leidt tot de aandacht van het hoogste aantal mensen, want de media, zijnde
massa-media, sturen de aandacht van massa's in de richting van de persoon
in de media.
En naast de al genoemde psychologische factoren is er
weinig dopamine-opwekkender dan aandacht.
En ook dit is allemaal
redelijk bekend, bijvoorbeeld in de vorm van het gezegde "Er bestaat niet
zoiets als slechte publiciteit".
Het resultaat is ook bekend aan
iedereen die er ook maar een enkele onderzoekende gedachte aan heeft gewijd: "de
media" zijn zo verslaafd aan hun eigen gedachtengoed dat het zich bevindt
ergens op een niveau tussen heroïne en crack, of hoe de ergste vorm van
synthetische drug tegenwoordig moge heten. Hier een voorbeeld (de Volkskrant, 09-06-2023, column door Peter Middendorp):
De man
heeft de gave zich volledig in zijn afkeer voor een persoon of
zaak te verliezen, en heeft daardoor al meerdere keren problemen gekregen, heeft
een keer zijn excuses moeten aanbieden, heeft een tijdje met columns over
maatschappelijke onderwerpen moeten stoppen, en weet dat:
Let goed op wat hier staat, hè .. Niet gewijd aan "de meningen van Duk", maar
aan "Duk". Waarop anderen ...
..... hem van repliek dienden, en desondanks doet hij het weer.
Merk ook op hoe hier feiten (kritische reacties) vermengd worden met sterke
emoties van de meest primitieve soort.
En merk op: die 'Duk' is "Wierd Duk", iemand die gewoon journalist is dus niet iemand die door meningen
in de media komt, en (qua media) alleen te vinden bij De Telegraaf, en die je
moet dus echt gaan
zoeken om zijn eventuele meningen te vernemen.
En hoogst kenmerkend voor dit soort gevallen:
... : als een ware spookrijder worden oorzaak en gevolg en dader en
slachtoffer precies omgekeerd.
Gedrag als van deze
Middendorp heet in de psychologie "obsessief".
Dit is niveau geestelijke gestoordheid
van de ergste soort, die niet verschilt van zeg psychopathie in ernst, maar
alleen in de manier waarop het geuit wordt. De ene soort psychopaat vermoordt
vrouwen voor het plezier, de andere politieke tegenstanders.
Het
verschil tussen dit en "Wilders is een nazi" is slechts gradueel, en dat
slechts licht gradueel.
En van dit materiaal zijn er vrijwel
onbeperkte voorraden verzameld onder de noemer PC-club
, met van de honderden politiek-correcte
meningsvormers ieder zijn eigen toontje, maar allemaal hetzelfde psychopate
gedrag volgende uit het langdurig vermijden en omkeren van de werkelijkheid.
De ervaring leert dat eenmaal een klein stapje op dit pad begaan, vrijwel
universeel het afglijden in de diepe afgrond volgt.
De eerste keer
dat deze laatste ontdekking gedaan werd, is deze wat wetenschappelijk uitgedrukt als "cognitieve dementie", zie hier
, mede naar aanleiding van de berichtgeving rond het presidentschap van
Donald Trump. Het 'dementie'-gedeelte slaande op het verdwijnen van
verstandelijke vermogens, en het 'cognititeve' dat het voornamelijk slaat op
het redelijke en bewuste deel van het brein.
Dat laatste was om het
wat neutraler te houden, en is dus inmiddels gewijzigd.
De reden
daarvoor is de laatste evolutie in de ontwikkeling van de media, die het
karakter van een revolutie lijkt te krijgen: de uitvinding van het internet.
Voor de menselijke evolutie is de "uitvinding" van de taal vermoedelijk
wel de meest significante stap, omdat het de mogelijkheden voor het
overbrengen van informatie, "communicatie", deed exploderen.
Het
ontstaan van de media, volgens het bekende historische patroon van schrift,
boekdrukkunst, telegrafie, radio, televisie
, is daarin een tweede explosieve
stap, omdat het maximale aantal toehoorders vermeerderde van enkele
honderden naar onbeperkt.
Het internet is een derde explosieve stap,
in dat het het aantal zenders doet exploderen van enkele of enkele
tientallen in het midden, naar onbeperkt:
Als de media in de huidige sterk gemonopoliseerde toestand zouden
zijn vervallen door automatisch verlopende processen waar de betrokken
individuen zelf ook min of meer het slachtoffer zouden zijn, zou hun reactie
op de komst van het internet sterk positief moeten zijn, aangezien ze in ieder geval onbewust
zouden beseffen dat vermeerdering van mogelijkheden tot
communicatie van essentieel belang is voor de voortgang van beschaving en
mensheid, gewoon de geschiedenis extrapolerende.
De werkelijkheid moge bekend zijn en is op deze
website dus ook uitgebreid gedocumenteerd: de media hebben zich tegen het
internet
gekeerd op een toon in het bereik van afkeuring tot afschuw
.
Waarvoor één en slechts één verklaring is: ze voelen zich in hun
machtspositie aangetast.
Oftewel: de groep mensen die bepalen wat er
in de media komt is niet het slachtoffer van niet te beheersen processen,
maar zijn doodgewoon vechters voor eigenbelang.
Kwaadaardig, dus.
Zoals je terug ziet in de toon van het geschrijf van de meeste van hun meest
vocale stemmen, bijvoorbeeld P. Middendorp, M. van Roosmalen, S.
Schimmelpennick, S. Sitalsing, B. Wagendorp wat betreft de Volkskrant
en direct aanverwante. Het niveau van schelden is onbeperkt, en wordt
voortdurende erger in de loop van de carrière.
EEen begeleidende noot:
één van de eerste wetenschappelijke bevindingen die leidden tot
het volgen van dit spoor was het vernemen (vermoedelijk via Wikipedia) van
het bestaan van een experiment waarin een elektrode werd ingebracht in het
brein van een rat, in de buurt van het genotscentrum, de nucleus accumbens.
De rat kon dat centrum stimuleren (met een elektrisch pulsje) door op een
pedaaltje te trappen. Al snel stond hij de hele dag op dat pedaaltje te
trappen, met voorbijgaan van voedsel.
Wie nu,
schrijvende 2023 de media (in Nederland) volgt in heikele zaken als de
oorlog in Oekraïne of de asielzoekerscrisis, ziet volstrekt hetzelfde
gedrag: de hele dag door staan ze op het pedaaltje van het kunnen
verspreiden van hun eigen mening te trappen.
En in
talloze andere zaken is alleen de frequentie van trappen wat minder
opvallend, maar dat het op dezelfde manier gedreven is, is overduidelijk
voor wie eenmaal op het bestaan van het proces gewezen is.
Het is allemaal pure verslaving aan dopamine.
Tussen
twee haakjes: in de mediahoofdstad van Nederland, Amsterdam, is die
verslaving ook fysiek zo ernstig dat die stad wel wordt aangeduid als
Cokedorp aan de Amstel.
De auteur van de geciteerde
column is vanuit het oosten van het land naar Amsterdam verhuist, zoals het
gros van zijn media-soortgenoten.
Remedies
Hoewel strikt genomen niet behorende tot de wetenschap, noopt
het sociale geweten om hier ook wat aandacht te besteden aan eventuele
remedies.
BBekend van religie is dat het bestrijden van ingesleten
ideologie zeer lastig is - uit de verzamelde voorbeelden
kan je opmaken dat het minimaal vijf jaar
redelijk intensief zelf-onderzoek vergt. Voor de ideologieën van
politiek-correcten zal dat vermoedelijk gunstiger liggen, omdat die niet met
de paplepel ingegoten zijn, en meestal pas aan het einde van de jeugd en
later worden opgedaan. Desalniettemin, er zijn in de bijna twee decennia van
gegevens verzamelen geen voorbeelden van opgevallen maar dat komt vermoedelijk
in ieder geval deels door selectie van deze kant.
Desondanks lijkt
het toch nuttig wat mogelijkheden om iets te doen aan de geestelijke
gestoordheden van de maatschappij te noteren - wie niet probeert heeft nooit
gelijk.
Het eerste wat genoemd moet worden is simpel te vinden: kijk
eens rond naar wat er wel functioneert in deze wereld.
Gedaan?
Gezien?
Vermoedelijk niet want het wordt gewoonlijk niet als
zodanig gezien en benoemd.
De wetenschap.
Dat wil zeggen: de
Engelstalige betekenis van dat woord want daarin betekent science
"natuurwtenschap" de rest nadrukkelijk uitsluitende.
En terecht, en ook
daarvan is een uitgebreide hoeveelheid gegevens verzameld
.
Het
waarom van waarom de natuurwetenschap een remedie is tegen de
politiek-correcte geestesstoornissen wordt meteen duidelijk als je op het
internet gaat zoeken naar het begrip "de wetenschappelijke methode". Ook weer de
Engelstalige en hier vooral Amerikaanse wereld die vaardig in beeldend uitdrukken, zie de verzameling hier
, met als voor op dit punt uitgekozen voorbeeld deze:
Dit vanwege de nadruk op eerste essentiële aspect van de
wetenschappelijke methode: het is ook een cirkelproces.
Met als tweede essentiële aspect wat hier rechts en onder staat: bij
ieder doorlopen van de cirkel moet je terug naar de werkelijkheid. Met wat
in de natuurkunde "metingen" heet.
De resultaten van de
wetenschappelijke methode hoeven op dit punt niet verder toegelicht te
worden, dus de wetenschappelijke methode komt zeker in aanmerking voor
toepassing op ons probleem, maar eerst de andere twee.
De tweede
methode is qua uitvoeringmogelijkheden de simpelste - zeker voor één helft
van het probleem: pas de wet aan. Op het ogenblik wordt het denken in
Absolute Zekerheden de facto bevorderd in zowel Grondwet als uitvoerende
wetten, middels speciale vermelding van termen als religie en minderheden
(ander exces: leden van de moslim-sekte mogen wel met hoofddoek op de
pasfoto, maar leden van het nobele pastafaria-geloof niet met een vergiet).
Die termen moeten uit de wet geschrapt worden, aangezien alle gewenste
rechten voor de betreffende individuen al verzekerd zijn in de rechten
die voor alle individuen geleden, en het speciaal noemen en het geven van
rechten aan leden van deze groepen schendt het allereerste grondbeginsel van
iedere rechtssysteem in een beschaving: voor de wet is iedereen gelijk.
Wat betreft het seculiere deel van het probleem van de genezing van
gestoordheden van Absolute Zekerheid, is er een oplossing voor het meest
urgente probleem dat ze veroorzaken door hun greep op de media: hun pogingen
om tegenstanders van hun Heilige Zekerheden het zwijgen op te leggen. "Want onze
Zekerheder zijn Heilig dus degenen die ze bestrijden zijn Onheilig".
Dit
kan bestreden worden door de vrijheid van meningsuiting in de Grondwet op te
nemen, met slechts één clausule voor uitvoerende wetgeving: het dreigen met
geweld of andere vormen van materiële benadeling van anderen.
Dan de derde mogelijk oplossing voor het probleem van de gestoordheden in de
maatschappij: het aanpakken van wat in
wetenschappelijke termen heet de "vector" van de ziekte: de media.
Daarvoor kan de wetenschappelijke methode als voorbeeld gebruikt, benevens
kan geleerd worden van de tot nu toe langst levende beschaving op Aarde: de
Chinese.
De cultuur van China als min of meer één enkele staat loopt
van 2000 BC tot ongeveer 1900 AD. Hoe zijn de Chinezen in staat geweest tot
deze mate van continuïtiet, waar alle andere bekende grote culturen, na
aanvankelijke periodes van grote bloei, altijd in bijna nog dieper verval
geraakten.
De gemeenschappelijke verklaring van dat laatste is niet
moeilijk te vinden: bestuurlijke corruptie. Romeinse Rijk: het bestuur in
onbeperkte weelde in geïsoleerde villa's aan de kust. In Nederland: een
Gouden Eeuw gevolgd door de Pruikentijd. Enzovoort, enzovoort, enzovoort.
In China wisselden wel de keizers en de dynastieën aan de absolute top,
maar de bestuurslaag eronder, de mandarijnen, kwamen gedurende al die eeuwen
op voornamelijk één manier aan hun baan: door het afleggen van examens.
En hier kwam een een gelukkig toeval de Chinezen helpen: ze hadden een
geheid neutrale vorm van examineren: het beheersen van de Chinese taal. Een
sterk intellect-belastende klus met haar overvloed aan karakters.
Er is geen één-op-één verband tussen taalbeheersing en algemene
intelligentie, maar er is wel een stevig verband.
Maar, misschien zelfs belangrijker: het systeem is toegankelijk voor
iedereen, onafhankelijk van eerdere sociale klasse.
Dus waarom zou je
een systeem dat zo uitstekend werkt in het bestendigen van een beschaving en
zo uitstekend werkt om een al enigszins werkende beschaving op een hoger
plan te tillen, niet proberen toe te passen als je in je eigen beschaving
een nijpend probleem detecteert, veroorzaakt door bemensing: introduceer een
examen voor het kunnen bezetten van media-functies.
De cameralieden,
de geluidstechnici, enzovoort: al dat soort beroepen in de media kennen
toegewijde opleidingen en examens. Voer dit ook in voor alle
mening-doorgevende functies.
En het gaat om onze beschaving, dus van
dat examen moet in ieder geval één ding een deel uitmaken: een
intelligentietest die een beetje in de buurt komt van wat wetenschappers
moeten afleggen. Dat wil zeggen: dat er voldoende getest wordt op
vaardigheden in redeneren, associëren enzovoort, en vooral: op het kunnen
detecteren van afwijkingen van die regels.
Bij dit derde voorstel
hoort een vierde, dat je ook los zou kunnen invoeren: een stelsel van regels
voor communicatie over maatschappelijke zaken.
Die regels zijn
bekend genoeg, aangezien de Oude Grieken er al mee begonnen, die het
"retorische trucs" noemden. Met hier als voorbeeld de vermoedelijk
meest gehanteerde: Ad hominem, het op de man spelen, hier boven al aanwezig
in het citaat van de psychopate columnist.
Zo veel mogelijk
retorische trucs
zijn al verzameld op deze website, net als een aantal aanverwante denkfouten
.
Een vijfde voorstel is het invoeren van een verplichting aan de
media tot het instellen van een ongecensureerde mogelijkheid tot reageren.
Die mogelijkheid is ontstaan door de ontwikkeling van het internet, waar
alle media ook actief op zijn. In de werkelijkheid heeft zich het omgekeerde
voorgedaan: bij het ontstaan van het internet hebben de meeste media de
mogelijkheid tot reageren ("lezersinbreng") omarmd (de Volkskrant
had zelfs een eigen weblog in de hoop "burgerjournalistiek" te ontwikkelen),
en in de loop van de jaren hebben ze dat bijna helemaal afgeschaft - de
laatste (2023) was Elsevier, met de zwakzinnige smoes van "klachten
van lezers". De werkelijkheid is dat het in alle gevallen ging om een te
veel aan reacties die de politieke-correctheden van de betreffende media aan
de kaak stelden.
Op de wat langere termijn wat betreft de remedies, te noemen als
richtpunt, zijn natuurlijk het direct aanpakken van de ideologieën van de
Absolute Zekerheden. Met als vanzelfsprekende stap het verwijderen van de
uitingen ervan uit de openbare ruimte. Te beginnen met die van de meest
weerzinwekkende
van de Absolute Zekerheden: die van de islam
(het christendom kan deels dispensatie worden verleend op historische
gronden).
Aan
de uitvoering daarvan kunnen termijnen gesteld worden van, zeg, 25 jaar, als
in "Over 25 jaar beginnen we met het slopen van moskeeën". Degenen die dit niet
onverdraaglijk vinden hebben geen bezwaar, en degenen die dit wel
onverdraaglijk vinden zijn degenen die niet passen bij de beschaving
en zichzelf zullen verwijderen en bij blijken van weerstand verwijderd
moeten worden. Er is genoeg islamitische wereld om naar toe te gaan, en er
is weinig beschaving.
De tweede bron van Absolute Zekerheden heeft
wat minder opzichtige symbolen, maar kan met verwijzing naar de invloed van
figuren als A. Grunberg
en een overdadige hoeveelheid soortgelijken in de
media en de aard van hun invloed: "Ieder voor zich en Jahweh/Allah/God voor
ons allen", "Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikke", "Het recht van de
sterkste" en "Winner
takes all", tezamen ook wel bekend als neoliberalisme, of ook wel:
"Vijanden van de sociale gemeenschap"
, is de Joodse cultuur. Een simpele
limiet op hun aanwezigheid in de media naar numerieke vertegenwoordiging in de
bevolking, zoals door de politieke-correctheid voortdurend voorgehouden wat
betreft zwarten en moslims, is mogelijk al voldoende. Zeker is dat laatste
niet, want het Kwaad heeft een enorme aantrekking- en vernielingskracht,
zoals blijkt uit haar invloed sinds 8000 jaar geleden.
Waarna we niet verder in
hoeven te gaan op de details, want voor alle alhier voorgestelde
oplossingen voor het probleem van media die gestoordheden doorgeven geldt
dat het gehuil van de reacties nu al op de maan te horen is.
Om die
reden nog maar wat argumenten om de urgentie van het probleem te onderstrepen.
Want, en daarvan zijn nu steeds meer geluiden te horen in kringen die
"de media" niet of misschien zelfs "nog niet" kunnen beïnvloeden (de paar
wat minder afhankelijke kanalen zoals De Telegraaf en Elsevier,
en het de hofnar-rol vervullende GeenStijl): het probleem tast de wortels
van de beschaving aan.
Op deze website is een vloed aan tekenen
daarvan verzameld, toegankelijk vanaf het hoofdmenu, te beginnen bij de
rubriek "Lichter" - dat zijn allemaal voorbeelden van zaken en personen die,
zodra men enige afstand neemt, onmiddellijk kan herkennen als "absurd",
of "geestelijk gestoord", vanuit het oogpunt van beschaving. De verzameling
Zelfportretten
laat zien dat de reden dat de absurditeit van de
columnist boven door hem niet gezien wordt, is omdat dit soort absurditeit
normaal is geworden.
Een andere verzameling in die rubriek is die van
de Collaboratiekalender
, waar blijkt dat de aantasting van de waarden
van de beschaving doorgedrongen is tot de hoogste regionen van de
maatschappij.
Ter illustratie een zeer recent geval. Eerst ter
vergelijking wat de standaard is (Joop.nl, 11-02-2011, cartoon door Adriaan Soeterbroek):
Gewoon in beeldtaal uitgedrukt het "Wilders is een fascist" of Wilders
is een nazi".
"Politieke satire", oordeelt de
politieke-correctheid, en dus niet alleen toelaatbaar, niet alleen volgens
de norm, maar een uitdrukking van deugendheid en fatsoen ("Wij hebben
onoverkomelijke moeite met de samenwerking met de PVV" - de
partij-oligarchie of het partijkartel
)
Dat is dus de standaard om dit mee te vergelijken:
Een overduidelijke politieke satire, maar dit keer met als slachtoffer
iemand van de politiek-correcte elite, en als bron iemand van de
anti-politiek-correcte oppositie.
Dit tweede geval van
politieke satire leidde tot
vervolging door het Openbaar Ministerie, en veroordeling door de rechter
.
Wegens belediging.
Nogmaals aantonende dat dit begrip onmiddellijk uit de wet geschrapt moet
worden, wegens het bewezen risico van misbruik door elites, en dus zijnde
een gevaar voor de beschaving.
Wat wilt u nog meer qua bewijzen dat
de huidige politieke-correctheid een gevaar voor de beschaving is ... ?
Zoals gezegd: de hier voorgestelde remedies zijn onvoorstelbaar qua
uitvoering. Het zelfs "verhit" oftewel binnen enige redelijkheid kunnen
overwegen ervan vergt iets dat in wereld van de wetenschapsbeschrijving
aangeduid wordt als een "paradigm shift": een totaal andere kijk op
de dingen.
Een paradigm shift die trouwens redelijk voor de hand ligt
en impliciet eigenlijk al genoemd is, of in ieder geval voorbij gekomen: het
primaat van ideologie in het denken en discussiëren moet vervangen worden
door het primaat van de werkelijkheid.
Oftewel dit:
... moet dit ...
... worden.
Waarop een andere wijsheid uit de
wetenschapsbeschrijving van toepassing is, namelijk van de natuurkundige Max
Planck
die als eerste met de quantumtheorie kwam:
Maar ook zonder deze observatie valt nauwelijks tot niet in te zien hoe
een grote en dominante groep verslaafden uit hun comfortabele en
aantrekkelijke posities met inkomen en macht kan worden gewerkt, daar waar er
sprake is van grote gemeenschappelijke belangen.
En een sterke
ideologische drijfveer.
En een minstens even sterke stok achter de
deur.
Want kijk maar naar wat Hans Janmaat, Pim Fortuyn, Geert
Wilders en Thierry Baudet is overkomen.
Telkens werden de tegenacties
sterker. Janmaat werd buitengesloten en genegeerd, Fortuyn werd
minderwaardig bevonden (die moord was een GroenLinksige abberratie), Wilders
werd een fascist, en Baudet een antisemiet
.
En het is volkomen helder dat dat
laatste de allerergste beschuldiging is.
En het is ook
bekend uit welke hoek die beschuldiging voornamelijk kwam: de Joodse hoek
.
Waarna ook de cirkel van deze
verhandeling gesloten kan worden.
Want
we begonnen met de verslaving aan Absolute Zekerheden. Welke verslaving in
de ons bekende geschiedenis startte met Het Oude Testament en haar Absolute
Weters en Heersers en hun bijpassende Uitverkoren Volk.
Welke
verslaving uiterst besmettelijk is gebleken. De Absolute Zekerheden zijn aan
enige evolutie onderhevig geweest, maar de verslaving nauwelijks tot niet.
De huidige
Absolute Zekerheden die die van de Absolute Heerser opgevolgd hebben zijn
die van de superioriteit van de rondtrekkende cultuur over de thuisblijvende,
of van de Open Society boven de Closed Society,
van de grenzenloze wereld boven die van de sociale natiestaten, van de
waarde van de migrant boven de thuisblijver, van de parasiterende boven die
van de producerende, dit alles, in verband met de hemeltergende tegenspraak
met de werkelijkheid, onder de dekmantel van "De Gelijkheid der Culturen".
Dat "De Gelijkheid der Culturen" is tevens de tussenstap naar de
kwaadaardigheden van de politieke-correctheid. Het Grote Kwaad dat Geert
Wilders bedrijft is dat hij de islam niet als gelijkwaardig ziet aan
bijvoorbeeld het christendom, en van Thierry Baudet dat hij de allochtone
culturen niet als gelijkwaardig ziet aan de westerse.
En in de strijd
daartegen gaat de politieke-correctheid zo ver als het ondermijnen van de
rechtsstaat.
En dat is dus
het slagveld waar de huidige strijd die dus een cultuurstrijd is, op
gestreden wordt.
Waarbij de politiek-correctheden dus een sterk wapen
in handen hebben in de "De Gelijkheid der Culturen" dus in feite een Joodse
waarde is, en ieder verzet tegen "De Gelijkheid der Culturen" bedreigd wordt
met de inzet van het "ANTISEMITISME!!!"-, en in ultimo het
HOLOCAUST!!!-wapen.
Wat het dus zeer moeilijk maakt om de strijd voor
de beschaving en tegen de geestelijke gestoordheden op een gradueel vlak te
voeren. Om geleidelijk kleinere groepjes en groepen mensen te doen inzien
wat voor absurde dingen ze zeggen en wat voor gestoorde dingen ze doen.
De voorlopig enige substantiële hoop op dit punt is dus dat ding dat in
staat stelt om ondanks de klemmende censuur van de politieke-correctheid de
nodige informatie te verschaffen en de resultaten ervan door te geven: het
internet.
En anders gaat het op dezelfde manier als waarop de natuur
alle exponentiële, zelfversterkende, uit de hand lopende processen corrigeert: met extinctie.
En van wie en hoe is daarbij volstrekt onvoorspelbaar.
Al uitvoerig genoemd: men
frustreert de basis van de beschaving, de onderlinge mensleijke
communicatie, en gaat daarin steeds verder.
En zoals uit de alhier gegeven
beschrijving van de werking van het brein
bekend, en trouwens behoorlijk voor de hand liggend is: emoties zijn niets
anders dan drijfveren voor handelen, van een betere soort dan reflexen, maar
van een mindere soort dan de drijfveren van het cognitieve systeem want
anders had de natuur niet een dusdanig groot cognitief brein gekweekt dat
vrouwen er oneindig veel pijn voor moeten lijden tijdens het geboorteproces.
En hier zie je dus in neurologische of fysiologische of
wetenschappelijke termen hoe de beïnvloeding van de maatschappij door de
alfa-intellectuele elite werkt: ze bestrijden niet de opvatting van Geert
Wilders dat de islam een achterlijke godsdienst is, maar ze noemen Geert
Wilders een nazi
. Ze praten niet via links over de dingen die
Wilders aanwijst, maar via rechts over dat ze zelf sterke
acetylcholine-achtige reacties hebben op wat Wilders zegt.
"Wilders is een
nazi" is de vertaling in emoties van "Ik ben het heel erg niet met Wilders
eens". Waar natuurlijk impliciet achter staat "... , maar ik heb geen goede
inhoudelijke argumenten".
En dat is dusdanig effectief, dat er
niemand is die er op wijst dat ze tegelijkertijd het christendom een
achterlijke godsdienst vinden
, en voor iedereen zichtbaar de islam
achterlijker is dan het christendom. Vergelijk de inhoud van Bijbel (het
christelijke deel) en Koran
.
En dat "Wilders is een nazi" staat
natuurlijk voor een hele reeks verschijnselen, zoals "politieke-correctheid",
"wokisme",
enzovoort, en leerstellingen als "De Absolute Waarde van het
Individu" en "De Gelijkheid der Culturen". Of in hun meer verhulde vormen:
"Moraal", "Mensenrechten", "Internationale Wetten/Verdragen", enzovoort.
Op
welk punt de behandeling van de werkelijkheden en de, natuurlijk altijd
bestwistbare inzichten daarover, eindigt, en de vraag "Wat doe je er mee?"
begint.
Overigens: wie correcties of aanvullingen of heeft bij het
voorgaande, kan dat inbrengen hier
.
De "Wat doe je ermee?"-vraag
wordt normaliter niet gesteld bij dit soort verhandelingen, oftewel impliciet
beantwoord met "Niets". Zowel Korzybski als Hayakawa dachten daar anders
over, met Hayakawa praktisch verder gaand.
Hier wordt dat
traject voortgezet, wat ook redelijk snel duidelijk gemaakt waarom dit zo
weinig wordt gedaan: je moet veel en Zeer Heilige Huisjes omtrappen. Zoals
eigenlijk al blijkt uit het begin van dit verhaal, het basale Heilige Huisje zijnde dat van de
Absolute Zekerheden en de zoektocht daar naar.
Sociologie
De
beschrijving hierboven is die van de cirkel in het brein, waarbij het filter
van abtracties dat over de werkelijkheid gelegd wordt in eerste instantie
bepaald wordt door die werkelijkheid, en bij gebruik die werkelijkheid dus
filteert. De werkelijkheid leert een afkeer van insecten aan, om redenen in
de werkelijkheid, waarna dat filter een afkeer van spinnen genereert, zonder
een werkelijk bestaande reden.
Maar dat is dus neurologie, en wat
hoger misschien psychologie, dat wil zeggen: individueel. De problemen met
de Absolute Zekerheden en daaronder en vooral die in de huidige maatschappij
zijn die van groepen mensen - van de sociologie.
We zoeken dus iets
in de sociologie dat de plaats inneemt van het filter in de neurologie. Of
iets dat zowel een filter maakt als daarna als filter functioneert.
Oftewel: is wordt een overgang beschreven van de eigenschappen van
individuen naar die van groepen van individuen, een één-veel overgang,
waarbij sommige aspecten overgenomen, andere niet, en nieuwe verschijnen.
En één van de dingen die overgenomen wordt is het vermengen van
uitspraken over de werkelijkheid, redenaties en dergelijke oftewel de
werkingen van het bewuste brein, met die van de emoties. Met boven al
geïntroduceerd als archetypisch voorbeeld het "Wilders is een
nazi"-gebeuren. Waar een paar mensen, voornamelijk bij de Katholiek
Universiteit Tilburg
uit behoefte aan erkenning door de reeds bestaande
politieke-correctheid en de media, mee begonnen, en daarna door die
politieke-correctheid en de media werd overgenomen, waarna andere mensen op
zoek naar aandacht ...
Enzovoort, wat onder andere resulteerde in
dit: (Joop.nl, 11-02-2011, cartoon door Adriaan Soeterbroek):
En dus nu zo ver is dat
iedereen Wilders een nazi mag noemen, maar als iemand van de "tegenpartij"
een satirische foto plaatst van iemand uit de politiek-correcte elite en een
nazi-vlag ... :
Of een voorbeeld met een andere hoofdpersoon: je
mag dus wel zeggen: "Thierry Baudet heeft aan de lippen van Jean Marie Le
Pen gehangen"
, maar je mag niet zeggen "Sigrid Kaag heeft op
een spionnenuniversiteit gezeten"
.
Hier zo opgeschreven staat dat volkomen absurd,
maar het is allemaal gebeurd.
Het is
echt hetzelfde als dat vroeger mensen werden gedwongen te bekennen dat ze de
duivel aanbaden.
Zo machtig is dit cirkelproces van zelfversterking.
Dit dus als vervanging van een wat langere sectie waarin werd betoogd
dat het formuleren van de regels van wat wel en niet gezegd mag worden het
kleinere probleem is. Klein tot miniscuul ten opzichte van tweede stap: de
handhaving ervan.
En die tweede stap is onlosmakelijk verboden aan de
eerste.
Het eerste probleem, de regels, is eigenlijk heel simpel:
neem de regels die de politieke-correctheid op zichzelf van toepassing
vindt: je mag ze geen nazi noemen, dat ook niet suggereren met plaatjes, je
mag ze niet associëren met spionnen of World Economic Fora en dergelijke,
enzovoort.
En het probleem uitleggen van de tweede stap, de
handhaving, is nog simpeler, want die handhaver moet dus
politiek-maatschappelijk neutraal zijn, en dat is, zoals gezien zelfs de
juridische macht niet. Joden mogen volkomen vrij vergelijkingen met de
Tweede Wereldoorlog maken ten einde politiek-maatschappelijk standpunten te
onderbouwen
, en niet-politiek-correcten mogen dat niet, van
de juridische macht
.
Noteer die datum, 23 mei 2023, het is het
definitieve bewijs dat de juridische macht niet politiek-maatschappelijk
neutraal is. Zo machtig is het proces van de zelfversterking.
Voor de
volledigheid nog één praktisch voorbeeld uit het direct relevante veld.
De Nederlandse publieke omroep
wordt geacht representatief moet zijn
voor de hele Nederlandse bevolking, omdat de hele Nederlandse ze betaald via
de door de hele Nederlandse bevolking opgebrachte belastingen. En dat staat
zelfs in de wet.
Desalniettemin zond twee maanden voor de vorige
verkiezingen voor de Tweede Kamer die publieke omroep een een zeer positief
getoonzette documentiare uit over de leider van één bepaalde politieke
partij, zonder soortgelijke programma's te wijden aan alle andere politieke
leiders.
Daar dienden mensen bewaaar tegen in, bij de instantie die
daarvoor staat, de ombudspersoon van de publieke omroep
Die bezwaren
werden
niet gegrond verklaard.
Een jaar of zo later wilde de
omroep Ongehoord Nederland zich bij de publieke oomroep voegen, mat een
programma-aanbod dat tegengesteld is aan het programma waarvan eerder de
politiek leider gepromoot was - voorbeeld: de publieke omroep weigert Zwarte
Piet, Ongehoord Nederland biedt Zwarte Piet aan. Precies zoals het hoort bij
een als pluriform bedoelde instelling
De publieke omroep kon de nieuwe omroep niet
weigeren, omdat in de wet staat dat ze representatief moet zijn, dat wil
zeggen: alle meningen in Nederland zo goed mogelijk vertegenwoordigen, en de
meningen van Ongehoord Nederland waren nog niet vertegenwoordigd.
Vervolgens diende aanhangers van de bevoordeelde politieke stroming klachten
in over de nieuwe omroep die tegen hun ideeën inging.
Die klachten
gingen ook naar de ombudspersoon van de publieke omroep.
De klachten van de aanhangers
van de bevoordeelde politieke partij werden wel gegrond verklaard.
Dat leverde drie maal een sanctie op tegen de nieuwe omroep, en een voorstel
aan de minister om de nieuwe omroep weer uit het publieke bestel te
verwijderen.
Het bewijs: het probleem van wat wel en niet kan in
publieke uitingen is geen probleem van de regels, want die zijn bekend en
helder genoeg, maar van de handhaving.
In dit geval: de handhaving
werd en wordt gedaan door een instantie die partij is in de tegenstellingen
waarover het maatschappelijke debat gaat.
De publieke omroep is vijftien jaar
bestuurd door iemand die na afloop van deze carrière een politieke baan
kreeg in dienst van de door de publieke omroep bevoordeelde partij.
Op vele andere maatschappelijke en met name bestuurlijke terreinen is er een
woord voor dit soort situaties: corruptie. En wel in de verzwaarde vorm van
ambtelijke of bestuurlijke corruptie.
Conclusie: een systeem van
regels over wat wel en niet gezegd mag worden draait om het vinden van een
systeem van handhaving omtrent wat wel en niet gezegd mag worden,
onafhankelijk van politieke en maatschappelijke richtingen en invloeden.
Tot voor zeer kort, schrijvende juni 2023, zou hier geschreven wroden:
"... , en dat is volstrekt onmogelijk". Nu moet dat veranderd worden in "...,
en misschien is dat ooit mogelijk met behulp van kunstmatige intelligentie,
maar dan moet iedereen het volstrekt eens zijn over de in te bouwen
regels en voorlopig is de alfa-intellectuele elite nefast tegen kunstmatige
intelligentie in het algemeen".
De eindconclusie van dit deel luidt
dus: "Een neutraal systeem voor de handhaving van de
regels omtrent wat gezegd mag worden is onmogelijk".
Waarop zonder enig
denkbare tegenwerping de logische vervolgconcusie hieruit luidt, hierboven
aangeduid als de "noodoplossing": dan moet het toegestaan worden alles te
zeggen.
Dit is natuurlijk allang bekend, en heet "De vrijheid van
meningsuiting".
Ook bekend is de enig mogelijke uitzondering die
hierop gemaakt moet worden: het oproepen tot geweld of oproepen tot het
toebrengen van anderszinse schade aan anderen.
De laatste openbare
formulering hiervan in een discussie waar dit het onderwerp was werd in 2007
gedaan door cabaretier Hans Teeuwen
, iemand die bekend is om zijn
niet-politiek-correcte opinies. Daar is tot op heden geen directe reactie op
gekomen vanuit het veld van de politieke-correctheid en de alfa-intellectuele
elite.
Hier is de enig denkbare direct praktisch uitvoerbare methode
om de beschavingsgevaarlrijke geestelijke gestoordheid van het
politiek-correcte cirkeldenken op te lossen: het vastleggen van de vrijheid
van meningsuitng en het vervolgen van degenen die dat recht willen
aantasten.
Het in de Grondwet
zetten van de vrijheid van meningsuiting en het eruit (en vervolgwetgeving)
verwijderen van alles dat refereert aan "belediging" en dergelijke, want,
zoals ook Teeuwen al constateerde: "Bovendien is belediging voor sommige
mensen gewoon …uh ja, een waarheid die ze liever niet willen horen".
Voorspellingen
In het voorgaande is behandeld het probleem in de werking van het brein van ieder individu,
hoe dat doorwerkt in groepen van individuen en dat daar deels dezelfde problemen
optreden, dat het allemaal draait om de communicatie van wereldbeelden wat
gaat via het uiten van woorden,
en dat die onderlinge communicatie van het ultiemste belang voor mensheid en beschaving.
En de uit deze analyse volgende logische oplossing is gegeven: het vastleggen in regels
dat de vrijheid van deze communicatie gewaarborgd is.
Behalve de
neurologische inleiding is deze gedachten- en redenatiegang als bekend sinds
de oudheid van meerdere beschavingen, zij het dat het de gedachten van een
beperkte elite waren. Dat ze desondanks nooit gemeengoed zijn geworden,
hangt voor een belangrijk deel samen met een andere werking van het brein:
de behoefte om de sociale groep bij elkaar te houden. Dat is ontstaan in
samenhang met het ontstaan van de soort "zoogdieren", die langere tijd zorg
houden voor het nakomelingschap, waardoor overgeven van levenservaring
mogelijk wordt, een vanzelfsprekende vorm van verbetering van
overlevingskansen. Ook hiermee zijn neurotransmitters verboden, met als
bekendste oxytocine en vasopressine.
Wat hier vermeld wordt om te
benadrukken dat hier sprake is van a natuurlijke en b moeilijk te
onderdrukken processen. Dus als zo'n vrijdenkend elite-figuur in zijn ivoren
toren beweert dat de maan van steen is, en de groep gelooft, op de goede
basis van kleur-overeenkomst, dat de maan van lichtgroene kaas is, dan zal
de groep dat laatste blijven geloven, daar ieder individueel lid de afweging
maakt van "Iets nieuws dat geen zichtbare praktische gevolgen heeft en
daarbij uit de band van de groep springen", en in de groep blijven.
Wat die politiek-correcte alfa-intellectuele elite wel gedaan
heeft, is een reeks oproepen tot het verbieden van niet-politiek-correcte
meningen en personen, waaronder dus dat "Wilders is een nazi".
Want
nazi's zijn misdadigers die je moet opsluiten en de oproep is dus om Wilders
op te sluiten.
En Thierry Baudet, en de partijgenoten van Geert Wilders
en Thierry Baudet, en Arnold Karskens van de omroep Ongehoord Nederland en
iedereen die lid is van Ongehoord Nederland, en eigenlijk ook van Caroline
van der Plas van de BBB want die is tegen het beleid om boeren van hun land
te gooien om daar huizen te bouwen voor asielzoekers. En de journalisten
Wierd Duk en Joost Niemöller, want die zeggen ook dingen waar de
politiek-correcte alfa-intellectuelen het niet mee eens zijn. En alle
groepen of individuen met soortgelijke meningen.
Dat
zijn dus allemaal mensen die de politiek-correcte alfa-intellectuelen willen
uitsluiten van de vrijheid van meningsuiting.
Dus als er één regel is
die in aanmerking komt als aanvulling op de vrijheid van meningsuiting zoals
geformuleerd, dan is het de regel dat oproepen tot het beperken van de
vrijheid van meningsuiting verboden en vervolgd moet worden, met aan de
daders de taak om te bewijzen dat hun oproep niet uitsluitend berust op de
uitoefening van eigenbelang, het belang van de eigen meningen. Wat het bijna
of helemaal altijd is.
Waarbij het allereerste dus is dat je
van iedereen die uitspraken doet die ze op één of andere, desnoods verre,
manier willen gebruiken om de wereld te beïnvloeden, ze duidelijk maken wat
de elementen van die uitspraken met de wereld te maken hebben.
Degenen
die termen als "vrijheid" en "mensenrechten" gebruiken moeten aantonen wat dat in de praktijk
betekent (wat dus ook één van de redenen is om alle religieuze zaken over te
slaan want daarvan is al
duizenden jaren tevergeefs geprobeerd ze op één of andere manier met de
realiteit te verbinden).
Het betekent in ieder geval niet dat alle
mensen recht hebben op onbeperkte vrijheid of op enigerlei materiële voorziening, want
de vrijheid van de één is meestal de onvrijheid van de ander, en nergens in de
wereld is onbeperkt voorzien in welke materiiële omstandigheid dan ook, voorzien en alle regels die beweren
te voorzien in "vrijheid" of "mensenrechten" hebben
dus dezelfde status als gebed en engelen.
Dat kan moeiteloos
uitgebreid naar alle zaken waar "internationaal" in staat. Op dat vlak
domineert uiteindelijk altijd het nationale of anderszins
eigen-groepsbelang, en het gebruik van de term "internationaal" dient alleen
om dat te maskeren.
Wie
hier als voorbeeld het geval "Europese Unie" wil tegenwerpen: alle regels
daaromtrent zijn neergelegd door het bestuurlijke deel van de alfa-intellectuele elite, met voorbijgaan
van degenen die zeg hebben over internationale zaken: de bevolking - de paar
referenda erover zijn verworpen door die rest van de bevolking).
De
allereerst mogelijk remedie tegen de gestoordheden van de alfa-intellectuele
elite is dus eignenlijk heel simpel: dat bestaat eigenlijk alleen maar uit de neiging
om door te vragen en de capaciteit om de juiste vragen te stellen, maar met
alsmaar door blijven vragen kom je ook al heel ver.
Het tweede probleem
aangaande de gestoordheden van de alfa-intellectuele elite is het
"mengprobleem": het tezamen met inhoudelijke argumenten hanteren van
emotionele boodschappen.
Het "Wilders is een nazi"-probleem.
Eigenlijk is dat ook simpel, want het enige wat gedaan moet worden is de
regels daaromtrent die de alfa-intellectuelen hanteren voor zaken waar zij zich
als zodanig behandeld voelen, uit te breiden naar wat zij zelf naar buiten
brengen.
Je mag zwarten geen negers noemen, Sigrid Kaag geen heks,
Mark Rutte geen leugenaar, moslims geen barbaren, homo's geen homo's, transvrouwen geen
transvrouwen, enzovoort, enzovoort,
enzovoort. Er is een eindeloze reeks van.
Allemaal te veralgemeniseren tot: je mag geen emotionele uitingen doen tezamen met inhoudelijke argumenten, ten einde de
discussie over de inhoudelijke zaak te beïnvloeden.
Eigenlijk allemaal
zeer oude koek, want een flink deel van dat inmengen van emotionele
argumenten valt onder wat
heet "retorische trucs", en een groot aantal van die trucs hebben Grieks/Latijnse namen duidende op
een oorsprong in een redelijk verre oudheid.
Met als bekendst en misschien ook wel het vaakst gebruikt het reeds genoemd "Wilders is een nazi"-geval, wat heet
Ad hominem.
Het op de man spelen.
"Thierry Baudet is een
ANTISEMIET!!!"
Mischa Cohen cum suis => : "Maar Thierry Baudet is
toch een ANTISEMIET ... ?!!!"
En in het algemeen: "XXX is yyy",
waarbij "XXX" is een persoon (vaak ook een groep persoenen), en "yyy" is
alles van "ANTISEMIET" via "fout" tot "niet zo erg fatsoenlijk" enzovoort.
Het beroep doen op rondgaande
emoties over de persoon, in plaats van zijn mening noemen en bestrijden op
inhoudelijke argumenten. Zoals: "De islam is niet achterlijk, want kijk maar
naar hoeveel mensen ze op de maan gezet hebben. En wat voor Vreedzaam
Paradijs de islamitische wereld is".
Vanuit het aanvangspunt van
de algemene semantiek zijn deze retorische trucs op deze website grotendeels verzameld, en
onmiddellijk ter beschikking om te gaan gebruiken in regels omtrent
argumenteren.
Dus de regels zijn bekend genoeg: je mag Wilders geen
nazi noemen.
Toch wordt Wilders door de alfa-intellectuele elite een
nazi genoemd. Direct of met omhaal. Eindeloos => .
Terwijl de alfa-intellectuele
elite luidkeels vraagt om regels richting uitspraken als "Kaag is een heks",
die zij de regels vinden schenden, "... want dat is bedreiging en daardoor
kan ze haar werk niet goed doen".
Conclusie: het echte probleem is niet de regels, maar het echte probleem is de handhaving.
Oftewel: aan wie geef je de handhaving in handen.
Met als extra versterkende factor dat
de media de maatschappelijke vorm van "aandacht krijgen" is, en aandacht op
het individueel-psychologische vlak één van de belangrijkste drijfveren => .
Waarom volgen zo veel mensen het politiek-correcte discours daar waar ze
zelf mogelijk beter weten? Antwoord: met een politiek-correct verhaal kom je
in de krant en mogelijk zelfs op de televisie. Dat laatste heet dan een
"talkshow". Een "talkshow" is een uitzendpunt van politieke-correctheid.
Oftewel: de selectie door de media speelt een cruciale rol in het
ontstaan en verpreiden van politiek-correctheid, uit te beelden zo:
Een aanvullend bewijs hiervan: die rol van de media als bepaler van het
de bevolking als beeld voorgeschoteld krijgt, wordt sinds een decennium of
twee in toenemende mate ondermijnd door nieuwe technologische
ontwikkelingen, waarin er geen centrale zender is die bezet kan worden door
een bepaalde groep, de blauwen boven. De "meer gelijken" van George Orwell.
En de media zijn de felle tegenstanders van "het internet"
zoals die nieuwe techniek is gaan heten, wat ze
dan meestal "de sociale media" noemen en dus proberen te demoniseren
onder gebruik van termen als "algoritmes"
die zouden bepalen wat mensen doen, terwijl
alles wat mensen achter een computer doen één en slechts één oorzaak heeft:
wat die mensen zelf doen. Er is geen computer die op zijn eigen linkjes
klikt.
Alle bezwaren en tegenstand vantuit de media tegen het
internet is omdat het internet hun positie ondermijnt als
maatschappij-bepalende machtsfactor.
Het internet ondermijnt de macht van, de blauwen. De "meer
gelijken".
En daarom zijn ze tegen het internet.
Wat
glashelder laat zien dat "de media" geen kracht is voor het maatschappelijke
belang, maar voor het belang van de groep waar de media deel uitmaken.
En dat
is de politiek-correcte alfa-intellectuele elite.
Het is glashelder:
het internet vergoot de mogelijkheden tot communicatie tussen mensen op meer
dan dramatische wijze, dus het vergroot de mogelijkheden tot ontwikkeling
van kennis van de werkelijkheid op meer dan dramatische wijze.
De
media strijden tegen deze nieuwe mogelijkheden, en zijn dus een remmende
kract op de ontwikkeling van de mensheid.
De media hebbenm zichzelf
ingedeeld bij de machten van het kwaad, waar ook die andere kracht van het
kwaad schuilt: de neoiging naar Absolute Zekerheden.
De media steunen
ook nog de etnisch gecentreerde waardeen van de zwarten en de religieus
gecentreerde waarden van de moslims.
De media zijn de belangijkste
uitvoerende kracht van het kwaad geworden.
En dat zie je weerspiegeld
in de bijna dagelijkse pogingen om tegenstanders te demoniseren. In de bijna
dagelijkse pogingen om tegenstanders de mond te snoeren. De bijna dagelijke
pogingen tot en uitingen van censuur. De bijna dagelijkse ondermijning van
de vrijheid van meningsuiting.
De bijna dagelijkse pogingen datgene
te ondermijnen dat beschaving mogelijk maakt: de onderlinge communicatie
tussen mensen. De uitwisseling van wereldbeelden.
De media heeft de
rol aangenomen van de Inquisitie tijdens de terreur van het christendom. Met
de christelijke Absolute Zekerheden nu aangevuld met het barbaarse Etnische
Zekerheden van de zwarten, de barbaarse Absolute Zekerheden van de moslims,
en de drijvende kracht achter al die Absolute Zekerheden: de Absolute
Zekerheden van de Joodse cultuur
Zoals het standaard werkt, is treffend
geíllustreerd door de Nederlandse publieke omroep. Volgens iedereen die niet
politiek-correct is, maar dat zijn er dus nogal weinig, het toppunt van
politieke-correctheid, ruwweg samen te vatten als: hebbende de opvattingen van D66.
"De
continuïteit der dingen" wil dat daar ook al iets aan gedaan is. Want een
verhandeling als deze zou ten eerste al moeilijk in ouderwetse druk kunnen
verschijnen, en natuurlijk geweerd worden als de pest uit de door de
alfa-intellectuele elite gedomineerde media.
En dat ze toch tot wat
meer mensen dan de directe sociale omgeving kan komen, komt dus door het
recente ontstaan van "De vrijheid van meningsuiting" elders: het
internet.
En om aan te geven hoe groot het probleem van de
politieke-correctheid is: ook daar vinden ze de vrijheid van
meningsuiting een groot probleem.
"Dat wij vrijuit mogen schelden in
de media, wil niet zeggen dat onze tegenstanders vrijuit mogen schelden op
het internet". Dat is hun mening, die ze door hun hele media
verkondigen => .
Als deze uitpsraak zlef nog geen contradictie is,
wordt ze dat zodra je er iets praktisch van probeert te maken. En tegen
contraducties is geen kruid gewassen, dat ook iets zijnde wat de Oude
Grieken ala wisten, met hun Kretenzer die zegt dat alle Kretenzers liegen.
Het enige wat je kan doen, is wijzen op het hanateren ervan: hier, iemand
die een contraidctie verkigt. Hier, ieamnd die armentne en emoties mengt.
Hier, iemand die botweg liegt. Dat is op deze webiste zo ver gedaan al maar
enigszins menselijk is vanaf hier => .
Ook gedaan is een voorstel
voor een beoordleingssysteem inclusief puntetelling, dat gebruikt kan worden
als richt;lijn bij beoorldeing. En mocht er ooit iets van een echte
beroepsprocedure erbgens komens, als onderbowkg n van klachten.
De
kans is bijzonmder klein dat zoeist ooit via reguliere kaneln tot stand kan
komen, maar daarvoor is dus nu een alternatief. Het aterbatief via welk deze
observaties en beschrijving tot u komen: het internet.
Iedereen maag
het hier gepubliceerde geruiken voor de hier voorgstelde doelen, voor de
helrheid en de samenhang der dingen met bronvemelding, maar verder zonder
beprkingnen. Beseft us ook dat de media bezig zijn onze beschving ten gronde
terichten? Verzamel de bwijzne en val ze aan.
Ziet u
verdere stappen op het pad van Korzybski en hayayawa en soortgenoten? Neem
over wat hoer al staat, en vulhet aan tot een neowu verhaal.
Ook dat is is
volgens de politek-correcten toch een probleem, want ze maken luidkeels
ernstige bezwaren tegen al dit soort uitspraken..
Dat kan verholpen
worden met de volgende aanpak::
Ieder voorstel om ook maar één enkele
uitspraak van de soort die politiek-correcten willen verbieden, moet onmiddellijk gevolgd worden door de eis van het op tafel
leggen van een op schrift gesteld systeem om de orde in de maatschappelijke
discussie te handhaven, inclusief een sluitend systeem voor uitvoering van
de handhaving, waarin all partijen in de maatschappelijke discussie op
gelijke voet vertegenwoordigd zijn op een manier zodat wat gebeurt bij de
publieke omroep: de meerdheidsstem bepaalt de handhaving, onmogelijk is..
Het niet voldoen aan die eis kan een wettelijke overtreding gemaakt
worden, of iets dergelijks, met sancties inhoudende het verbieden van
toegang tot de maatschappelijke discussie, effectief: de media..
En de meest voor de hand liggende aanpak van de verslaving oftewel het cirkelproces is
eigenlijk best wel bekend: knip de cirkel in stukjes.
Dusdanige stukje dat ze er min of meer ("in eerste benadering", zeggen
natuurkundigen dan) recht uitzien..
En we hebben al een rechtlijnige representatie van het proces: Hayakawa's versie
van de abstractieladder. Die gaat nu toepgepast wprden op de verschijnselen
die van alfa-intellectueel communiceren, te beginnen met een paar door
Hayakawa zelf voorgedragen. Eerst de ladder in een weer wat aangepaste
verzie, de de werkleijkheid onderaan, zie rechts. Nieuw is dat de niveau
onder een variable afstand tot de realitiet hebben, zoals in de werkelijke
wereld alles varieert..
Dan het door Hayakawa
aagngedragen probleem. Dat is dat van zinloze of mooier zinledige woorden of
abstracties, waarvoor heel passend de filosofie wordt gekozen, met name
Martin Heideggerr
,
uitvinder van terminologie zoals "Het niets-nietigende niets" en titels alss Das Wesen des Daseinss
..
Het eerste is simpel: vraag erop door, en het
betekent niets. Oftewel: er is niets in de werklijkheid dat er mee
coorepsondeert..
Dat is in het tweede schema
weergegven, met de niveaus die eindigen met rode kruizen..
Ook daarvoor had Wendell Johnson een passenmde term: ""words cut loose from their mooringss"
(origineel van Wendell Johnsonn
). ""words cut loose from their mooringss"
(origineel van Wendell Johnsonn
)..
Hier is dus recept nummer één om het
alfa-intellectuele taalgebruik en het alfa-intellectuele denken gezonder te
maken: vraag naar wat hun woorden en concepten in de werkelijkheid
betekenen..
Primittiever: laat ze iets aanwijzen dat
ergens op hun woorden slaat..
"Bessie" kan je
aanwijzen, en van "vee" en "koeien" kan je zeggen: "Hier is Bessie - zij is
een voorbeeld van ...""
En dat kan je dus ook doen, die
vragen stellen, met "Moraal, "Gelijkheid', "Mensenrechten", enzovoort..
voorgedragen problemen. Eerst de ladder,
waarvoor we wat aangapste abstract versie gebruiken in de orinetatie rechtss
 We gebruiken de abstracte vorm van boven, en eerste toepassing één van de zaken genoemd
door Hayaka in zijn eerste deel: de zinloze woorden of abstracties, met voorbeelden
(zeer voor de hand liggend) uit de filosofie, met name Martin Heideggerr
,
uitvinder van terminologie zoals "Het niets-nietigende niets" en titels alss Das Wesen des Daseinss
,
vallende onder de beschrijvende term ""words cut loose from their mooringss"
(origineel van Wendell Johnsonn
).
Ook dat is al in het model inbesloten.
Want de twee oriëntaties van de abstractieschema's boven zijn niet zomaar elkaars
omgekeerde. Het echte omgekeerde van het eerste, naar Hayakawa
geörienteerde, schema staat hier rechts..
Meteen valt
één ding op: de ongelijke hoogte van de werkelijkheidsniveaus. Staande
natuurlijk voor de vertekening van de werkelijkheid als je je laat leiden
door top-down abstracties..
En nummer twee, minder
opvallend tenzij aangegeven: midden in het schema zijn er ineens niveaus die geen koppeling
naar boven hebben, oftewel geen binding met de werkelijkheid..
Dat is
dus de samenvattende plaats voor de betekenisloze woorden van de filosofen
en alle andere verbale rotzooi die de menselijke
geest produceert of kan produceren. Natuurlijk ook van de fantasie, maar die
fantasie is vooral nuttig voor het leren herkennen en omgaan met die verbale
rotzooi - merk op: de best formulerende schrijvers zijn veelal ook de beste
leugenaars. De hoeveelheid van die rotzooi kan afgeleid worden uit alleen al
het aantal retorische trucss
en dat van door retorische trucs vervalste
woordenn
..
Tevens zichtbaar is het effect van datgene wat in Hayakawa, naar Karl Popperr
,
beschreven wordt als de ""The open and closed mindd" ((
, chapter 14), welk laatste deel al te veel woorden
is voor "ideologie": het belangrijker vinden van abstracties dan de
werkelijkheid. Waarvan dat geval van "Met vleugels en een aureool" natuurlijk
ook al een voorbeeld was. Hier rechts staat geïllustreerd wat er gebeurt als
je een absolute opvatting hebt omtrent een abstractie, bijvoorbeeld "Alle
Culturen zijn Gelijk(waardig)" (dat wil zeggen: inclusief die van de nazi's
en neandertalers) oftewel "Ongelijk(waardig)e
culturen bestaan niet": delen van de werkelijkheid verdwijnen uit zicht en
wel groter naarmate de ideologie basaler is..
Dat klink heel simpel, maar het aantal gevallen dat er aan voldaan is, buiten de wereld
van de natuurwetenschappenn
, ligt op geen ander gebied van de maatschappij boven de 20 procent, en
zodra er ideologie om de hoek komt kijkenn
,
of retorische trucss
of andere vormen van taalvervalsing worden gebruikt, nadert
dat percentage razendsnel naar null
..
Het is niet moeilijk dit door te trekken naar diverse langlopende menselijke
neigingen, wat deels al gedaan want je hebt toch voorbeelden nodig. Alsnog:
als het zoeken van hogere abstracties, met de potentie van beter
functioneren, uit de hand loopt in de richting van het zoeken van steeds
hogere abstracties zonder einde, kom je al snel op de allerhoogste
abstractie: daar waar er nog maar één niveau bestaat. Dat zijn we al even
tegengekomen: dat heet "religie", en is een erkend verslavend en
besmettelijk verschijnsel. En ongetwijfeld net zo schadelijkk
. Met een variant op een oudere versie: "Religie is
de abstractie-dopamine van het volk". En zo kom je ook op een nieuwe variant:
"Politieke-correctheid is de abstractie-dopamine van de elite". Of meer in
het algemeen: "Ideologie is de abstractie-dopamine van de mens". En merk op
dat de bovenste/onderste sport van de specifieke boerderij-abstractieladder ook zijn
verslavingsvariant kent en wel een heel bekende: de geldverslaving..
Voor verdere uitwerking van het proces van verslaving en de connectie met
neurologie, zie hierr
..
Tot slot, even verder gaand dan de abstractieladder op zich: dit
alles wijst op een vrij fundamentele tweedeling in de hersenen
waarin de hokjes aan de linkerkant een voorstelling zijn
van het in hokjes indelende analytische denken van de mens. De rechterkant
kan dan voor diverse dingen staan: naast het al genoemde "dagelijkse
routines", komt daar dan ook dingen als het meer "in het geheel" of holistische evalueren
of denken - of "gezond verstand". En fantasie, creativiteit, en dergelijke..
De effecten van van deze tweedeling zijn op deze website al uitvoerig
beschreven onder de noemer "Alfa- versus bèta-denken""
. Hier al geconstateerd hebbende dat de alfa's degenen zijn met de grootste
problemen met de werkelijkheid. Helaas ook zo'n 80 procent van de bevolking
uitmakende, hetgeen voornamelijk één ding betekent: de keiharde noodzaak
voor opvoeding en training in de al door Korzybski en Hayakawa
geïntroduceerde concepten. Wie er iets voor voelt om daar wat aan te
ondernemen, kijk ook eens hierr
.
En de rest van deze website. Ernstigere gevallen hebben mogelijk iets aan
de van de algemene semantiek afgeleide cognitieve therapiee
,
en ook neurolinguistisch programmeren of NLPP
gebruikt concepten afkomstig uit deze hoek..
En dat geldt
dus ook voor geloof, ideologie, enzovoort, welke laatste dus zijnde de
kwalen van de maatschapij-dominerende alfa-intellectuele elite. Degenen aan
wie de aandacht van Korzybski en Hayakawa besteed is..
Dit is
tevens de reden dat vrijheid van meningsuiting zo een groot goed is,
aangezien het heel gemakkelijk is voor een opinie die veel verkondigd wordt om
te gaan domineren [, en de tegengestelde mening af te keuren met behulp van
algemene oftewel abstracte termen die niet slaan op de inhoud van het
gestelde]]
Dus we hebben een probleem: de alfa-intellectuele
neiging om te argumenteren met inzet van emoties, en de abstractieladder en
bijbehorende concepten geven een oplossoing, maar die oplossing lijkt niet
te implementeren, omdat degenen wier problemen behandeld moeten worden, de
macht hebben om de oplossing te blokkeren.
uit hoofde van maatschappelijke verantwoordleijkheid wijzen we hier op
een andere lijkende een noodoplossinmg: dat de rechten die degenen die Ad
hominems als "Wilders is een nazi" en dergelijke gebruiken zich toeëigenen,
zonder uitzondering uitgebreid worden tot iedereen..
De grote vraag is: "Hoe bestrijdt je zulke kwalen?"
Dat is dus de drijfveer achter de verhalen van zowel Korzybski als
Hayakawa, als natuurlijk ook iemand als Eric Blair oftewel George Orwell
: het besef dat een heel groot deel van de problemen van de mensheid ontstaan
en zich voortplanten middels gebruik en misbruik van taal, en daarvoor
waarschuwen en er hopelijk iets aan doen.
Dat er daarbij op het
terrein van de maatschappelijke discussie wordt getreden, is onvermijdelijk.
Hayakawa is in zijn benadering praktischer dan Korzybski, en zijn boek bevat
dan ook delen met nauw verholen maatschappelijk politieke implicatie. In de
sectie met de titel "What animals shall we imitate" bestrijdt hij
de opvattingen van het "Ieder voor zich, en Jahweh/God/Allah voor ons allen"
die vaak verdedigd wordt met het beroep op omgang tussen dieren. Roof- en
prooidieren dan, natuurlijk. Later bekend geworden als het neoliberalisme.
Hayakawa wijst erop dat in de dierenwereld samenwerking net zo vaak of vaker
voorkomt. Later bevestigd door andere apenonderzoeker Frans de Waal
.
Dit lijkt sterk op de discussie tussen de waarden van een "open
maatschappij" waarin iederen onbeperkt kan gaan en staan waar hij wil, en de
waarden van een meer samenhangende maatschappij waarin men onderling zorg
draagt, ook voor de zwakkeren.
In de parabels die het
boek in tweeën delen, met name "The story of A-town and B-ville"
, is eenzelfde soort betoog te vinden, zelfs specifiek wijzende op een
begrip als "bijstandsuitkering".
Het schrijfwerk van
Orwell wordt eigenlijk standaard politiek vertaald.
Dus ook hier nog maar even
verder gegaan op dit pad.
Het eerste vervolg is toch nog een
aanvankelijk technische stap, waar op basis van iets waarop Hayakawa's
eerste deel is gebaseerd: woorden zijn ieder geval aanvankelijk niets meer dan
"aanwijzers, die alles kunnen aanwijzen, dus ook emoties. En alles daar
omheen.
Het begin van de praktische toepassing is een herhaling van de al gestelde
vraag: "Hoe bestrijdt je de alhier gesignaleerde kwalen?" Wat heeft twee
delen: verzin het medicijn, en dien het toe. Eerste het eerste, natuurlijk.
Het voorbeeld
van religie laat zie dat het bestrijden van de kwaal van de
politiek-correcte alfa-intellectuelen heel lastig is
, maar religie is dan ook meestal
met de paplepel ingegoten. De verslavingen van de alfa-intellectuele elite zijn
meestal op aanzienlijk latere leeftijden opgedaan.
Vermoedelijk is
het dusdanig lastig dat het niet zonder "rumoer" opgelost kan worden, maar
als onderbouwing van het alternatief doen we eerst net alsof het wel kan.
De elementen voor
de theoretische kant van de oplossing zijn grotendeels al gegeven. Het is
dus een cirkelproces, dus het juiste uitgangspunt is in principe niet
Hayakawa's abstractieladder maar Korzybski's structural differential.
Bij het praktische deel probeer je een probleem met cirkelprocessen
op telossen door de cirkel te
doorbreken of kleinere bijna-lineaire stukken te verdelen, maar eerst moet
dus de volledig genoeg beschreven en doorgrond worden.
En
sommige dingen in diverse mate aangepaste vorm blijven zoals de hysterie die
een individueel mens kan vertonen wordt tot de massa-hysterie die massa's
kunnen vertonen.
Vul voor 'hysterie' "waandenkbeelden" in, en het is
volkomen helder dat je "Ideeën boven werkelijkheid" kan indelen bij de
waandenkbeelden, tot het moment dat de aanhangers van de waandenkbeelden in
staat zijn te wijzen op een werkelijkheidsaspect van hun waandenkbeeld.
Dat is de aanhangers van in ieder geval de drie monotheïstische
religies, waar de beschaving op dit moment het meeste last van heeft, niet
gelukt.
In iets van 8000 jaar.
De geschiedenis van de menselijke communicatie is best wel bekend
genoeg. Ergens tussen de tien- en twintig duizend jaar geleden is er het
eerste schrift ontstaan maar dat was altijd voor beperkte doelen en groepen.
Massa-communicatie was beperkt tot wat men binnen gehoorsafstand aan mensen
kon verzamelen.
Dat duurde allemaal tot de uitvinding
van de boekdrukkunst, wat de eerste massa-communcatie mogelijk maakte.
Maar voor de onderhavige analyse gaat het natuurlijk om de
massacommunicatie zoals bekend: krant, radio en televisie, bekend staand als
"de media".
De algemene vorm en term voor dit
verschijnsel is politieke-correctheid, of de laatste tijd: wokisme. Dtra
'politieke-corectheid' slaande op de versie van nu, wnat politke-correctheid
als algemeen verschijnsle is van alle tijden - dat is gewoon "wat iedereen
vindt'. Je hekrkent het soort vormen als de huidge door de scheldpartijen
waarme het gepaard gaat, en de roepen om de andere partij de mond te
snoeren, zoals gedaan is met de PVV door de media-hoofdredacteuren, en het
FvD door bijna "iedereen", inmiddels.
De evolutie heeft dus al vrij vroeg geleid tot soorten die hun
omgeving konden indelen in categorieën die je als abstracties kan zien,
"gevaarlijke" en "ongevaarlijke" soorten, met behulp van cirkelproces, maar
die capaciteit kan dus ook makkelijk leiden tot ontsporingen. Welk laatste
vermoedelijk voor een belangrijk deel eigen zijn aan de menselijke soort,
met zijn taalvermogen en de daarbij horende grenzenloosheid van het
veralgemeniseren en abstraheren.
De ontsporingen behoren allemaal voor zover bekend, tot de tweede
wereld.
De populariteit van die tweede wereld, wereldwijd gezien
overstijgt die van de eerste met ordes van factoren (een "ordefactor" is de
natuurkundige term voor "een groot verschil", beginnende in de buurt van
tien).
Naarr Alg. semantiek, inleidingg
, of site homee
 ·..
| 6 okt.2016;
10 okt.2016; 20 okt.2016; 28 sep.2017; 6 okt.2017; 23 dec.2017; 25 mei 20233 |
|
